Re: A3 [Atone all Alone] - Main Story [END]

[Nearmoki-2b]

EP.22

"แคล.." ผู้อำนวยการหน้าเสียเมื่อรู้ว่านักเรียนคนนั้นไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแคโรไลน์
เขาไม่รู้ว่าเธอยืนหน้าห้องมานานขนาดไหนแล้ว และได้ยินอะไรไปบ้าง...
เจ้าของห้องเดินไปรับเด็กสาวผู้มาเยือนก่อนปิดประตูเบามือ บรรยากาศในห้องผลัน
อึดอัดตรึงเครียด คนเป็นผู้อำนวยการไม่รู้จะทำตัวเช่นไร จึงลองชวนคุยเปลี่ยนบรรยากาศ
"ทำไมถึงไม่กลับเข้าหอล่ะครับ ออกมาเดินข้างนอกมันอันตรายรู้มั้ย" เสียงทุ้มกล่าวห่วงใย
"หนูไม่อยากทำให้รุ่นพี่อนันดาเป็นห่วง เลยไม่อยากอยู่ในห้อง" เด็กสาวกล่าวสั่นคลอน
ใบหน้าเยาว์วัยเต็มไปด้วยความทรมาน เพราะรู้ตัวว่าเก็บอารมณ์ไม่เก่ง เธอจึงเลือกที่จะ
แยกตัวออกมาอยู่เพียงลำพัง

"แต่คุณกำลังทำให้ผมเป็นห่วงอยู่นะครับ" นรินทร์เอ่ยติเตือน แคโรไลน์ได้แต่เบือน
หน้าหนีทำเหมือนไม่ได้ยิน ดวงตาสีมรกตฉายแววปวดร้าว เพราะประโยคที่ได้ยินนั้น
ทำให้เธอทั้งดีใจและเสียใจในคราวเดียวกัน ร่างสูงเห็นอีกฝ่ายเงียบไปจึงก้มตัวลง
นั่งยองๆเบื้องหน้าคนตัวเล็ก หวังให้ระดับสายตาเสมอกันมากขึ้น
"แคล.. เรามาคุยเรื่องตลกๆกันดีกว่ามั้ยครับ? ถึงจริงๆผมควรจะลงโทษเธอก็เถอะ
แต่ใครจะไปทำโทษเด็กน่ารักๆอย่างแคลได้ลงกัน" คนพูดเผยยิ้มหวานขี้เล่น
"ว่าแล้วมีคนมาบอกว่าคุณชอบผมด้วยล่ะ ถึงเราจะอยู่ด้วยกันตลอดก็เถอะ
แต่ก็ไม่รู้จริงๆว่าคิดได้ยังไง ผมว่ามันตลกมากเลย..." ระหว่างที่พูดอยู่นั้น
ร่างเล็กก็ผลันสั่นคลอน หากมันเป็นสิ่งที่คนตาบอดไม่สามารถรับรู้ได้...

"เค้าก็พูดถูกแล้วนี่คะ.. มันไม่ได้...ตลกตรงไหนเลย.." เสียงใสเอ่ยแผ่วเบา
ราวกับต้องคาดคั้นออกมาจากลำคอ เธอกัดริมฝีปากด้วยความหวาดหวั่น
"แคล.." นรินทร์อึ้งเงียบกะทันหัน เขาไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
"แต่ผอ.มีแฟนอยู่แล้ว.. หนูไม่คิดที่จะเข้าไปแทรกทำให้ผอ.ต้องลำบาก.."
"เดี๋ยวก่อนแคล.. เธอพูดเรื่องอะไรอยู่กันแน่ ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผม
ไม่มีแฟ..." ผู้อำนวยการไม่สามารถอธิบายเต็มเสียงเนื่องจากนึกขึ้นได้ว่า
อีกฝ่ายคงได้ยินบทสนทนาระหว่างเขาและเจ้าของโรงเรียนเต็มสองหู

"แคล.. ผมไม่ใช่เจ้าชายของแคลหรอกนะครับ.." นรินทร์เอ่ยใจเย็น
เป็นเวลาเดียวกันร่างเล็กเริ่มร่ำไห้ด้วยความสับสนและเจ็บปวดในใจ
"ผมเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นแค่ตัวแทนของคุณรอยด์..
นอกเหนือจากนั้นแล้วผมก็ไม่มีอะไรแล้ว ผมไม่ใช่เจ้าชายหรอก.."
เขาเอื้อมมือเช็ดน้ำตาบนใบหน้าเนียนใสเบามือ ทุกการสัมผัสนั้น
เต็มไปด้วยความถนุถนอม เด็กสาวรู้สึกชอบเวลาที่ถูกผู้อำนวยการ
สัมผัสเป็นอย่างมาก.. มากจนเผลอเข้าไปกอดอีกฝ่ายโดยไม่ทันคิด

คนถูกกอดได้แต่นั่งคุกเข่าอยู่เช่นนั้น.. ไร้ซึ่งปฏิกริยาตอบโต้
"ทำไมผอ.ไม่กอดหนูเหมือนปกติล่ะ!! หนูทำอะไรผิดไปงั้นเหรอคะ!!"
นรินทร์ส่ายหน้าเบาๆ หากถึงอย่างนั้นก็ไม่ยอมกอดร่างเล็กอยู่ดี
"งั้นทำไมละคะ!! ทำไมต้องอยู่กับผู้หญิงคนอื่นด้วยล่ะ.." แคโรไลน์
ส่งเสียงเจ็บปวดไม่ปกปิด ผู้อำนวยการสอนให้เธอเป็นตัวของตัวเอง
สอนให้เธอได้รู้จักรักตัวเอง และแบ่งความรักให้กับผู้อื่น...

"แคล.. เธอจะยังชอบผมอยู่ไหม.. ถ้าผม.." คนพูดเม้มปากเงียบไปพักหนึ่ง
"ถ้าผม... 'ขายบริการ'" เป็นครั้งแรกที่เธอได้ยินเสียงสั่นคลอนจากอีกฝ่าย
"ขายบริการหมายถึงอะไรเหรอคะ?" เด็กสาวถามกลับด้วยความไร้เดียงสา
"ถ้าผมใช้ร่างกายหาเงิน โดยการสร้างความสุขทางกายให้ผู้อื่น คุณจะรับได้ไหม?"
แคโรไลน์ไม่เข้าใจทั้งหมด แต่ก็สามารถเข้าใจเนื้อความรวมได้ มันหมายความว่า
มือที่มักจะลูบปลอบประโลมเธอนั้น เคยใช้ในการลูบคนอื่นด้วย..

"ถ้ารับไม่ได้ก็ปล่อยมือออกจากผมเถอะนะครับ ช่วงนี้ร่างกายผมไม่ค่อยสะอาด
เท่าไหร่ ผมถึงเลี่ยงที่จับเธอ.. เพราะแคลเป็นสิ่งบริสุทธิ์ จึงไม่อยากทำให้แปดเปื้อน.."
"งั้นผู้หญิงคนนั้น?..." แคโรไลน์กล่าวระหว่างผละตัวออกจากร่างสูงทีละน้อย
"ใช่แล้ว.. เธอเป็น'นายจ้าง'ของผม" ดวงใจของเด็กสาวเหมือนจะแตกออกเป็นเสี่ยงๆ
เธอเข้าใจว่าผู้อำนวยการเองก็มีโลกของผู้ใหญ่ที่ต้องดูแล แต่นี่มันเกินกว่าที่คิดไว้
ใครจะคิดละว่าชายที่มักมอบความอบอุ่นให้ จะใช้ความอบอุ่นนั้นในการหากิน

"ทีนี้ก็เข้าใจแล้วใช่มั้ย.. เพราะฉะนั้น.." เขากำลังรอให้อีกฝ่ายผละตัวออกห่าง
"ไม่ค่ะ!! หนูไม่เข้าใจ!!" แคโรไลน์ส่ายหน้ารุนแรงก่อนคว้าจับแขนร่างสูงไว้แน่น
'ปึก!!' ทันใดนั้นเองที่ร่างเล็กถูกผลักลงบนพื้น ผู้อำนวยการขึ้นคร่อมคนตัวเล็ก
ก่อนยื่นหน้าเข้าใกล้จนสามารถสัมผัสได้ถึงลมหายใจของกันและกัน เด็กสาว
ตกใจจนเหมือนหัวใจจะเต้นหลุดออกมาจากอกได้ทุกเมื่อ
"ผมเป็นผู้ใหญ่แล้วนะครับ.. ผมมีช่วงเวลาที่อยากทำแบบนี้อยู่.." เสียงทุ้ม
เอ่ยกระซิบข้างใบหูเล็กก่อนเลื่อนปลายจมูกเข้าใกล้ดวงแก้มใส หวังขู่ให้กลัว
หากคนตัวสั่นเบื้องล่างได้แต่หลับตาแน่น ลำตัวเล็กนั้นแข็งแกร็งไปทั้งกาย
"ถ้าผอ.ต้องการละก็... หนู..." ใบหน้าเยาว์วัยเรือนสีแดงก่ำ ดวงตาสีมรกต
ที่ช้อนมองบัดนี้เต็มไปด้วยน้ำตาเคลือคลอ

เจ้าของห้องใช้ริมฝีปากจุมพิตบนหางตาเบาๆเพื่อซับน้ำตา ก่อนที่จะดันตัวขึ้น
นั่งก่อนที่สถานการณ์จะไปในทางไม่ถูกควรมากกว่านี้ เขาเริ่มไม่รู้ว่าจะต้องทำเช่นไร
"แคล.. ได้โปรดอย่ารักผมเลยนะ ผมไม่มีทั้งเงินตราอำนาจ หรือสิ่งของอะไรเลย"
น้ำเสียงติเตือนเริ่มเปลี่ยนเป็นการอ้อนวอน เขาไม่คิดว่าตัวเองคู่ควรกับใคร
"แล้วหนูบอกตอนไหนเหรอคะ.. ว่าหนูต้องการอะไร? หนูก็แค่อยากอยู่ข้างผอ.
อยากให้ผอ.รู้ว่าถึงผอ.จะไม่มีอะไรเลยสักอย่าง.. แต่อย่างน้อยก็ยังมีหนูอยู่"

"ให้หนูเป็นของผอ.ไม่ได้เหรอคะ?..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[dedog]

คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก คุก

[Nearmoki-2b]

EP.23

"ให้หนูเป็นของผอ.ไม่ได้เหรอคะ?..." น้ำเสียงใสทำเอาคนฟังถึงกับสะดุ้งเฮือก
"แคล!!" นรินทร์เอ่ยกึ่งตะคอก เด็กสาวสะดุ้งตกใจรีบดันตัวขึ้นนั่งตาม
"ไม่ได้นะครับ ห้ามพูดแบบนี้เด็ดขาดนะ ไม่ว่าจะกับผมหรือกับใครก็ตาม!!"
"ข..ขอโทษค่ะ" ผู้อำนวยการต้องติว่าเพราะรู้ว่าเธอคงไม่รู้ว่าพูดอะไรออกมา
"แคลยังเด็กอยู่ โตไปอีกหน่อยก็จะได้พบกับคนอีกมากมาย มีโอกาสได้พบ
กับใครที่ดีกว่าผม.. ผมมั่นใจว่าแคลจะต้องได้พบเจ้าชายตัวจริงอย่างแน่นอน"
เสียงทุ้มพยายามอธิบายใจเย็น เพื่อให้อีกฝ่ายได้เข้าใจโดยไม่ผิดใจ

"ถ้าอย่างนั้นให้หนูอยู่กับผอ.ไปเรื่อยๆได้รึเปล่าคะ.. จนกว่าจะได้เจอกับเจ้าชายตัวจริง"
แคโรไลน์เอ่ยน้ำเสียงไม่มั่นใจ แต่อันที่จริงแล้วเธอก็แค่อยากอยู่กับเขาเท่านั้นเอง
"มันไม่มีประโยชน์หรอกครับ.. หลังจากพรุ่งนี้เราก็คงไม่ได้พบกันอีกแล้ว"
คนพูดเบี่ยงหน้าหนีอย่างไม่เต็มใจ เขารู้อยู่แล้วว่าเรื่องทั้งหมดจะจบลงเช่นไร
เพราะฉะนั้นจึงเป็นเรื่องถูกแล้วที่จะปล่อยเธอไป ไปสู่สิ่งที่ดีกว่า...
"ท..ทำไมละคะ!!" เด็กสาวโผล่งเสียงตกใจ ไม่เห็นรู้เรื่องว่าผู้อำนวยการจะไปไหน?

"คุณพ่อของแคลกำลังจะมารับแคลกลับบ้านในวันพรุ่งนี้.." ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง
ทันทีที่ได้ยิน มันไม่จริงใช่มั้ย?.. นี่เธอทำให้ผอ.รำคาญจนต้องโดนส่งกลับเลยเหรอ?
"ไม่จริงใช่มั้ยคะ!?!" เด็กสาวกำแขนเสื้อชายหนุ่มไว้แน่น แม้จะเป็นประโยคสั้นๆ
หากมันกลับทำให้คนฟังแทบขาดใจ เขาเองรู้ว่าแคโรไลน์จะต้องพบชะตากรรมเช่นไร
เมื่อกลับอยู่กับพ่อ เขารู้ว่าเธอจะต้องถูกทำร้าย.. แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่มีอำนาจพอ
ที่จะต่อต้านได้ เขาไม่มีอำนาจ.. ทว่าตอนนี้ก็มีเงินตรา..

"แคล.. อยากหนีไปกับผมมั้ย?"

"อันที่จริงแล้วผมอึดอัดที่ต้องอยู่ที่นี่.. เพราะทุกคนเห็นผมเป็นเพียงตัวแทนคุณรอยด์
ผมก็เลยเก็บเงินไว้จำนวนหนึ่ง เพื่อที่จะรอวันออกไปจากที่นี่.. ถึงตอนนี้จะมีไม่มาก
เท่าไหร่ แต่ก็คงพอที่จะทำให้เราสองคนอยู่ได้สักพัก ก่อนที่ผมจะหางานใหม่ได้.."
นรินทร์ระบายความในใจ แม้จะไม่ได้อธิบายว่าได้เงินเหล่านั้นมาด้วยวิธีไหนก็ตาม
"หนีไปกับผมเถอะนะครับ.." เสียงทุ้มกล่าวอ้อนวอนในขณะที่คนฟังได้แต่น้ำตา
ไหลริน แคโรไลน์โผเข้ากอดร่างสูง บัดนี้ห้องกว้างมีเพียงเสียงสะอึกสะอื้นที่ดังกึกก้อง

.
.
.

"แคล อยากกลับไปเก็บของที่ห้องก่อนรึเปล่าครับ?" นรินทร์ถามระหว่างพับเสื้อผ้า
ลงกระเป๋าสะพายใบใหญ่ เด็กสาวตัวน้อยผู้นั่งอยู่บนเตียงได้แต่ยิ้มกว้างอารมณ์ดี
"ไม่ค่ะ สิ่งเดียวที่หนูมีอยู่คือผอ.ค่ะ" คนฟังได้แต่ขมวดคิ้วก่อนส่ายหน้าเอ็นดู
"ไปจำคำแบบนี้มาจากไหนน่ะฮึ?" ผู้อำนวยการหันมาลูบศรีษะเจ้าตัวยุ่งเบาๆ
"ก็จากผู้เชี่ยวชาญแถวนี้นั่นแหละค่ะ" แคโรไลน์ยิ้มยิงฟันสวย ความสดใสนั้น
ทำเอาคนมองอดยิ้มตามไม่ได้ ชายหนุ่มบอกให้เด็กสาวหันหน้าหนีเพราะเขา
จะเปลี่ยนเสื้อ ภาพที่เด็กสาวนักเรียนใหม่ได้เห็นอีกครั้งคือภาพชายหนุ่ม
ผมสีดำในเสื้อยืดสีน้ำเงินเรียบง่าย ที่ครั้งหนึ่งเธอเคยซื้อให้เขา

ร่างสูงในเสื้อยืดหลวมตอนนี้ไม่ได้อยู่ในมาดของผู้อำนวยการ รอยยิ้มที่
ประดับบนหน้าก็เป็นเพียงรอยยิ้มเรียบง่ายแสนธรรมดา ทว่ากลับสะกด
สายตาคนมองเป็นอย่างมาก นรินทร์ค่อยๆลืมตาเผยดวงตาสีเทาขุ่น
ประหลาดที่แทบไม่เคยมีใครได้พบเห็น เพราะถูกล้อเรื่องดวงตาใน
ตอนเด็ก ทำให้ผู้อำนวยการไม่ยอมลืมตาต่อหน้าผู้คนมาถึงปัจจุบัน
หากตอนนี้เขากำลังลืมตามองเด็กสาวตัวน้อยด้วยดวงตาคู่นั้น
"ผอ... เป็นอะไรรึเปล่าคะ? ปกติไม่เคยเห็นลืมตาเลยนี่นา?"

"แคลอุส่าห์รวบรวมความกล้าบอกความรู้สึกกับผม ผมก็เลยอยาก
จะตอบแทนบ้าง.. สิ่งนี้เป็นสิ่งที่ผมไม่อยากให้ใครเห็นมากที่สุด
ยิ่งเสียกว่าการถูกรู้เรื่องงานของผม.. ผมกลัวการลืมตาต่อหน้าคนอื่น
เพราะดวงตาของผมมันน่าขยะแขยง.." เสียงทุ้มเอ่ยจริงจัง
"พอแล้วล่ะค่ะ.. ขอบคุณนะคะที่บอกความลับให้หนูรู้ หนูสัญญาว่าจะ
ไม่บอกใคร ผอ.ก็ต้องห้ามบอกใครเรื่องความรู้สึกของหนูเหมือนกันนะคะ"
"เห๋~ เห็นพูดโผงผางซะขนาดนั้น อายกับเค้าด้วยรึเนี่ยเรา ฮ่าๆๆๆ"
เด็กสาวได้แต่ทุบร่างสูงไปมาด้วยความเขินอาย

.
.
.

"ผอ.คะ.. วันนี้หนูไม่นอนที่เตียงได้ไหมคะ.." แคโรไลน์หันมองเตียง
ใหญ่ที่ให้ความรู้สึกต่างออกไป มันเป็นเตียงที่ผู้อำนวยการใช้ทำงาน..
"งั้นไปนอนบนโซฟาในห้องนั่งเล่นก็แล้วกันครับ" เขาตอบเสียงเรียบ
"ผอ.เองก็นอนด้วยกันนะคะ" เสียงใสพูดระหว่างเดินไปที่โซฟา
"ผมนอนพื้นครับ" คำตอบถูกส่งกลับมาเร็วไวด้วยหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้ม
เด็กสาวได้แต่เบ้ปากผิดหวัง หากถึงอย่างนั้นก็ล้มตัวลงบนโซฟาว่าง่าย
เจ้าของห้องเดินถือผ้าห่มตามไปห่อหุ้มสร้างความอบอุ่นให้ร่างเล็ก
เขาย่อตัวลงนั่งข้างโซฟาก่อนจะตบมือลงบนผ้าห่มเบาๆ

"นอนนะครับเด็กดี เดี๋ยวพรุ่งนี้เราก็ไม่ได้นอนที่นี่แล้ว" เขาเอ่ยเสียงหวาน
"เราจะไปไหนกันบ้างเหรอคะ?" แคโรไลน์เอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา
"ก็ต้องไปหาที่อยู่ใหม่.. แล้วก็ไปที่สนุกๆกันไงคับ แคลชอบเที่ยวสวนสนุกมั้ย?"
"ชอบสิคะ หนูเคยไปกับที่บ้านตอนเด็กๆ!!" เด็กสาวโผล่งน้ำเสียงตื่นเต้นทันใด
"งั้นเหรอ.. แล้วแคลชอบทะเลมั้ยครับ ผมชอบกลิ่นของทะเลมากเลยล่ะ"
"หนูก็ชอบเหมือนกันค่ะ!!" คนตัวเล็กตื่นเต้นดีใจ พวกเขาเริ่มพูดถึงสถานที่
เที่ยวต่างๆไม่ว่าจะ น้ำตก ภูเขา หรือต่างประเทศ เสียงหัวเราะที่ดังขึ้นบ่ง
บอกถึงความสุขและความสบายใจที่มี พรุ่งนี้แล้วสินะ...

.
.
.

เช้าวันใหม่นั้นเอง ผู้อำนวยการลุกขึ้นนั่งบนพรมแข็งก่อนบิดตัวจับหลัง
ที่ปวดเมื่อยจากการนอนบนพื้นข้างโซฟา เขาเรียกหาคนร่วมห้องตัวน้อย
"แคล.. ตื่นเถอะครับ เราต้องรีบออกก่อนที่ยามจะเข้าเวร" เขาอธิบาย
ระหว่างยื่นมือคลำโซฟาหวังปลุกคนตัวเล็ก หากบนโซฟานั้นกลับว่างเปล่า
"แคล... อยู่ที่ไหนเหรอครับ ในห้องน้ำรึเปล่า? ตอบผมหน่อยสิครับ"
นรินทร์ลุกขึ้นเดินไปเคาะประตูห้องน้ำ หากไม่มีใครอยู่ในนั้นเช่นกัน

"แคล!!" ดวงใจของผู้อำนวยการกำลังเต้นด้วยความร้อนรน...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ไม่จับเค้ากด
ก็จะพาเค้าหนีเหรอครับผอ.

[Nearmoki-2b]

ไม่จับเค้ากด
ก็จะพาเค้าหนีเหรอครับผอ.

เอาน่า พาหนีก็ยังดีกว่าจับกดนะคับ... :(นรินทร์).:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ไม่จับเค้ากด
ก็จะพาเค้าหนีเหรอครับผอ.

เอาน่า พาหนีก็ยังดีกว่าจับกดนะคับ... :(นรินทร์).:

คุณแน่ใจเหรอครับ?

[Skai]

เฮือกก ผอ.จะพาแคลหนีไปแล้ว =[ ]=

[Nearmoki-2b]

EP.24

ผู้อำนวยการรีบตรงดิ่งไปยังห้องปกครองเพื่อให้เอลิทช่วยตามหา
เด็กสาวที่หายไป หากเมื่อเข้าไปในห้องก็ต้องตกใจเมื่อพบว่าคนที่
ตามหานั่งอยู่ในห้องปกครอง แถมด้วยเจ้าของห้องและเจ้าของเสียง
ที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน มันเป็นเสียงของชายกลางวัยคนหนึ่ง
ทันทีที่ก้าวเข้าห้องเขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงบรรยากาศตรึงเครียด
และถึงแม้จะมองไม่เห็นแต่ก็รับรู้ได้ถึงความไม่พอใจของฝ่ายปกครอง

"แคล.. ทำไมถึง!!" นรินทร์เรียกหาเด็กสาวผู้ที่วางแผนหนีไปด้วยกัน
"หนูไม่อยากทำให้ผอ.ต้องลำบากน่ะค่ะ.." เธอขยับแว่นหลบสายตา
หลังจากเอ่ยประโยคที่รู้ความหมายกันอยู่เพียงสองคน..
"คนที่พึ่งเข้ามาคือนรินทร์ครับ เขาเป็นผู้อำนวยการของที่นี่" เอลิท
แนะนำตัวผู้อำนวยการกับแขกผู้มาเยือน นรินทร์โค้งศรีษะให้ทีหนึ่ง
"ส่วนนี่คือ ชาร์ล ลอสกัน คุณพ่อของแคโรไลน์" หัวใจของผู้มาเยือน
เต้นไม่เป็นจังหวะเมื่อได้รับรู้.. เวลาของพวกเขากำลังจะหมดลงในไม่ช้า

นรินทร์เดินมานั่งลงบนโซฟาเคียงข้างเอลิท ฝั่งตรงข้ามพวกเขาคือ
แคโรไลน์และคุณพ่อที่นั่งอยู่ข้างกาย ชาร์ลเปิดประเด็นทันทีที่อีกฝ่ายนั่งลง
"ต้องขอบคุณพวกคุณมากที่ดูแลลูกสาวผมอย่างดีมาตลอด แต่ตอนนี้ผม
คงต้องรับเธอกลับแล้ว" คนเป็นพ่อพาดแขนโอบไหล่ลูกสาวตัวเล็ก
่ร่างน้อยสั่นสะท้านทันทีที่ถูกสัมผัส ดวงตาสีท้องฟ้าของฝ่ายปกครอง
เบิกมองภาพเบื้องหน้าไม่วางตา

"แต่!!.." นรินทร์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง หากถูกเอลิทห้ามไว้เสียก่อน
"คุณชาร์ล ปกติแล้วลูกสาวคุณเรียนที่ไหนเหรอ? ฉันคิดว่าที่นี่เป็นสถานที่
ที่เหมาะกับแคโรไลน์มากเลยนะ" หัวหน้าฝ่ายปกครองยิ้มถามอย่างสุภาพ
ผู้อำนวยการหันมองคนที่เคยว่าเขาและยืนยันให้คืนเด็กสาวกลับสู่บ้าน
นี่เอลิทกำลังช่วยเขาอยู่งั้นเหรอ?..

"ป..ปกติแล้วเธอเรียนกับครูส่วนตัวที่บ้านน่ะครับ.." ทั้งนรินทร์และเอลิท
ต่างรู้ว่ามันเป็นเรื่องโกหก แต่ทั้งสองต่างพร้อมใจกันดูสถานการณ์
"อันที่จริงแล้วแคโรไลน์ได้ทุนการศึกษาจากโรงเรียนเรา คุณคิดว่ามันจะ
ดีกว่าหรือเปล่าถ้าให้เธอได้เปลี่ยนบรรยากาศบ้าง การมีเพื่อนเป็นสิ่งสำคัญ.."
"พอสักที!!" คนเป็นพ่อทุบโต๊ะโกรธกร้าวด้วยความอดทนที่หมดสิ้นลง
"พวกแกขโมยลูกสาวชาวบ้าน แล้วยังจะมาบอกให้เธออยู่ต่ออีกเหรอ!!"

แคโนไลน์สั่นสะท้านรีบยกมือปิดหูด้วยความกลัว เธอหลับตาแน่นไม่ยอมมอง
"ดูเหมือนว่าคุณจะไม่เป็นที่รักของลูกสาวซักเท่าไหร่นะครับ" เอลิทเปรยเสียงเรียบ
ทันทีที่ได้ยินคนเป็นพ่อก็เริ่มหันปลอบประโลมลูกสาว สีหน้าของเขาช่างซีดเซียว
ไม่เป็นตัวเอง ท่าทีของคนเป็นพ่อดูเงอะงะไม่เป็นงาน ไม่รู้ว่าต้องปลอบลูกเช่นไร
"เงียบสิแคล จะร้องทำไม!!" ชาร์ลกดเสียงขู่ระหว่างกระตุกแขนเด็กสาวข้างกาย
"ถ้าคุณไม่รู้วิธีเลี้ยงดูลูกสาวตัวเองละก็ จะฝากไว้กับทางเราฉันก็ไม่ว่านะ" ดวงตา
สีนภาช้อนมองผู้ปกครองด้วยแววตามีเลศนัย

"พวกแกจะเอานังเด็กไม่มีประโยชน์นี่ไปทำไม!! หรือว่าโดนมันหลอกจนหน้ามืด
กันไปหมด? ยังไงซะยัยนี่มันก็ชอบทำตัวน่าสงสารหลอกให้ชาวบ้านเห็นใจอยู่แล้วนี่!!"
ฝ่ายปกครองเหลือบเห็นผู้อำนวยการข้างกายที่ตอนนี้นั่งกำหมัดเก็บอารมณ์เดือดดาล
เอลิทจับแขนเพื่อเตือนให้นรินทร์สงบสติอารมณ์ เพราะตัวเขาเองก็เคืองไม่แพ้กัน
"ปกติใช้คำพูดแบบนี้กับเด็กวัยกำลังโตหรือครับเนี่ย?" ฝ่ายปกครองเอ่ยยียวน
"พ..พวกแกไม่ต้องมายุ่ง!! ฉันจะแจ้งตำรวจ ฟ้องว่าโรงเรียนนี้ลักพาตัวลูกคนอื่น!!"
ขณะที่ผู้อำนวยการเริ่มเหงื่อตก หากทางฝ่ายปกครองกลับกระตุกยิ้มพึงพอใจ

"โรงเรียนควิ้นท์ลักพาตัวเด็กอายุ 13 แคโรไลน์ 'ลอสกัน' เด็กสาวตระกูลดัง
อ้างปกป้องเด็กสาวจากการทำร้ายร่างกายจากผู้ปกครอง.. ก็ฟังดูเป็นหัวข่าว
ที่น่าสนใจดีนะครับ" เอลิทจ้องมองชายกลางคนด้วยแววตาระริกระรี้แสนพอใจ
"เหลวไหล!! ฉันไม่เคยทำร้ายลูก!! แต่ยัยเด็กนี่มันทำอะไรไม่ได้เรื่องซักอย่าง
เพราะฉะนั้นฉันเลยต้องให้มันอยู่ในบ้าน จะได้ไม่ออกไปทำอะไรให้ใครเค้าว่า!!"
"ว่าแคโรไลน์.. หรือว่านินทาเรื่องที่คุณมีลูกสาวที่ไม่สามารถเป็นศิลปินได้ละครับ?"
ฝ่ายปกครองกล่าวประโยคแทงใจคนเป็นพ่อ เขาหรี่ตามองอย่างเหนือกว่า

"ก็รู้นี่!! งั้นแกจะเอาลูกสาวตาบอดสีของฉันไปทำไม ใครจะต้องการคนอย่างมัน!!"
"ผมไง" เสียงทุ้มดังมาจากคนที่นั่งเงียบมาแต่ต้น ผู้อำนวยการเอ่ยน้ำเสียงหนักแน่น
บรรยากาศในห้องผลันเงียบกะทันหัน ทั้งสามคนหันมองชายหนุ่มเป็นตาเดียวกัน
"ทำไมเราไม่ให้แคลเค้าตัดสินเองล่ะครับ ว่าจะอยู่หรือจะไป?" นรินทร์กล่าวจริงจัง
"เด็กมันจะไปรู้ผิดชอบชั่วดีได้ยังไง คนเป็นพ่ออย่างฉันต้องตัดสินสิ่งที่ถูกให้อยู่แล้ว!!"
"เราลองถามแคโรไลน์ดีกว่าไหมว่าเธอคิดยังไง?" เอลิทพูดระหว่างหันมองเด็กสาว
ร่างเล็กสั่นคลอนไปด้วยความสับสน เธอหันมองผู้เป็นพ่อสลับกับผู้บริหาร เด็กสาว
รู้ตัวดีว่าอะไรคือสิ่งที่ถูก เธอมาที่นี่ก็เพื่อที่จะกลับบ้าน เพื่อที่จะไม่สร้างปัญหาให้
นรินทร์อีก แต่ว่า..

"หนู...อยากอยู่...กับผอ.. ฮึก" เสียงใสเค้นน้ำเสียงออกจากลำคอด้วยความตื่นกลัว
หัวใจของผู้อำนวยการกระตุกวูบ เขารู้สึกถึงความอบอุ่นในใจที่ไม่สามารถอธิบายได้
"ขอบคุณมากสำหรับคำตอบ" เอลิทหยิบอุปกรณ์เครื่องเล็กมาวางบนโต๊ะเบื้องหน้า
"นั่นมันอะไร..." คนเป็นพ่อถึงกับตาเหลือกกว้างเมื่อเห็นอุปกรณ์คุ้นตา
"เครื่องอัดเสียงไง และมันก็กำลังจะถูกส่งต่อให้กับสำนักข่าวในเร็วๆนี้" เอลิทเปรย
"นี่แก!! แกคิดจะแบล็คเมล์ฉันอย่างนั้นเหรอ!!" ชาร์ลโวยวายไม่ไว้หน้า
"เปล่า.. ถ้าแบล็คเมล์ก็ต้องฝั่งคุณเสียหายอย่างเดียว แต่ฉันจะส่งไปในนามของ
โรงเรียน ฉันยอมเอาชื่อโรงเรียนเข้าแลกเพื่อบอกความจริงให้โลกได้รู้.."
"แกต้องการอะไรจากฉันกันแน่!!"

"เซ็นเอกสารซะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.25

เพราะความหวาดกลัวที่มีทำให้คุณพ่อแคโรไลน์ตัดสินใจเซ็นเอกสารในที่สุด
ชาร์ลไม่เคยกลัวเรื่องใดมากไปกว่าชื่อเสียงของตน สำหรับเขาแล้วงานศิลปิน
คือทุกอย่างในชีวิตที่เหลืออยู่หลังจากที่ภรรยาตายจากไป เพราะฉะนั้นเขาจึง
ยอมแลกทุกอย่างเพื่อให้ได้ชื่อเสียงที่ดี ยอมแลกแม้แต่ลูกสาวเพียงคนเดียวของตน...

"ไม่เป็นไรแล้วนะแคล.." นรินทร์เดินมาลูบศีรษะเด็กสาวหลังจากที่ผู้ปกครอง
จริงๆของเธอรีบเดินหนีออกจากห้องไปหลังจากเซ็นเอกสารเรียบร้อยแล้ว
แคโรไลน์โล่งใจที่พ่อยอมจากไป ทว่าก็เสียใจ.. ที่พ่อได้ทอดทิ้งเธอ
"ไม่เป็นไรนะครับเด็กดี ต่อจากนี้ที่นี่จะเป็นบ้านหลังใหม่ของเธอจริงๆแล้วนะ"
ผู้อำนวยการก้มตัวลงควานหามือน้อยของเด็กสาว และจับกุมมันเอาไว้
"ไม่มีอะไรต้องกังวลแล้วนะครับ" รอยยิ้มอบอุ่นเผยขึ้นบนใบหน้าผู้อำนวยการ

"แคโรไลน์ กลับขึ้นไปเรียนเถอะ เดี๋ยวครูจะเป็นห่วงเอา" เอลิทเอ่ยระหว่าง
มองนาฬิกาที่เลยเวลาเคารพธงชาติไปสักพักแล้ว เด็กนักเรียนหันมองหน้า
ชายหนุ่มผู้คุ้ยเคย เขาพยักหน้าให้เธอทีหนึ่งเป็นอันเห็นด้วย เมื่อเห็นเช่นนั้น
เด็กสาวจึงขอตัวกลับขึ้นชั้นเรียน ปล่อยให้สองหนุ่มบุคคากรอยู่ด้วยกัน
"มันคือเอกสารอะไรเหรอครับ ที่คุณให้คุณชาร์ลเซ็นไป?" นรินทร์ถามสงสัย
"เอกสารยอมรับการเข้าเรียน แล้วก็ยืนยันรับรู้เรื่องการอุปถัมภ์จากโรงเรียนน่ะ"
"ไม่ใช่ใบอุปถัมภ์บุตรบุญธรรมใช่ไหมครับ?.."

"ไม่ใช่หรอก หรือว่าคุณอยากจะเก็บเด็กคนนั้นไว้เป็นของตัวเองจริงๆ?"
"พ..พูดอะไรน่ะครับเอลิท!!" ผู้อำนวยการโวยวายเลิกลั่ก ท่าทางแลดูตลกดี
"ยังไงก็ต้องขอบคุณจริงๆนะครับ.. ผมไม่นึกจริงๆว่าคุณจะช่วยผม"
"ฉันไม่ได้ช่วยคุณซะหน่อย ฉันช่วยแคโรไลน์ต่างหาก แล้วคดีของเราก็ยังไม่เครียร์.."
'ก็อกๆ' เสียงประตูดังขัดการสนทนา เจ้าของห้องจึงเดินไปเปิดประตูห้องปกครอง
"อ้าว? เรเน่ มาได้เวลาพอดีเลย" เอลิทเอ่ยทักทายสาวน้อยผู้สวมแว่นตาดำอันใหญ่

.
.
.

"ขอโทษที่มารบกวนนะคะ แต่ใกล้ได้เวลาแล้วล่ะ" เรเน่เลื่อนมองนาฬิกาข้อมือ
เนื่องจากโดนทางสวิตเซอร์แลนด์เรียกตัวกลับ ท่าทางของเธอจึงดูรีบร้อนเป็นพิเศษ
"เรเน่ เดี๋ยวฉันขับรถไปส่งสนามบินก็ได้ มานั่งคุยด้วยกันสักแป็ปสิ" ทั้งสองจ้องตากัน
ราวสื่อสารทางสายตา หลังจากนั้นเจ้าของโรงเรียนจึงเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟาตัวใหญ่
"เอาล่ะ.. คุณมีอะไรจะสารภาพกับพวกเราหรือเปล่า?" หัวหน้าฝ่ายปกครองถามระหว่าง
สลับฝั่งเดินไปนั่งข้างสาวน้อยผู้บริหารแทน

"เอ่อ.." นรินทร์อ้ำอึ้งกระอักกระอ่วน แต่ถ้าพูดเช่นนี้ก็แปลว่าอีกฝ่ายรู้เรื่องทั้งหมดแล้ว
ฝั่งคนถามเลือกที่จะนั่งเงียบรอฟังคำตอบ ราวตั้งใจสร้างความกดดันให้มากกว่าเก่า
"เน่เคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอคะว่าเน่ไม่ว่าถ้านรินทร์อยากได้อะไร ตราบใดที่มีเหตุผลเพียงพอ"
"ต..แต่เหตุผลของผมมัน.. เพียงเพราะผม.." ผู้อำนวยการหันหาฝ่ายปกครองท่าทีหนักใจ
"เอลิทคะ รบกวนช่วยรอด้านนอกทีนะคะ" เสียงใสเอ่ยอ่อนหวาน ชายตัวน้อยจึงเดินออก
จากห้องไปเงียบๆ

"เพราะผมไม่พอใจที่พวกคุณเห็นผมเป็นแค่ตัวแทนของคุณรอยด์.. ผมก็เลย.."
สาวน้อยเจ้าของโรงเรียนเดินมานั่งยองๆลงเบื้องหน้าผู้บริหารก่อนกุมมือเขาเอาไว้
"ใครเป็นคนบอกว่านรินทร์เป็นตัวแทนของบรัชเหรอคะ?" เสียงใสถามอ่อนโยน
"ไม่มี.." ผู้อำนวยการตอบเสียงตะกุกตะกัก เหมือนเด็กที่กำลังถูกผู้ปกครองสอบสวน
"ผมใช้การเข้ามาของแคโรไลน์เป็นทางผ่านในการยักยอกเงิน ผมเรียกเงินในจำนวน
ที่มากเกินกว่าจำเป็น.." เขาสารภาพเรื่องทั้งหมดออกมาโดยง่าย ในใจของชายหนุ่ม
ช่างมืดมัว คิดว่าตนคงหมดหวังที่จะได้อยู่ที่นี่ต่อไป..

"นรินทร์โกงไปเท่าไหร่เหรอคะ?" เรเน่ยังคงถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉื่อยราวเป็นเรื่องปกติ
"ห้าแสนกว่าๆ..." นรินทร์กลืนน้ำลายตัวเองก่อนสารภาพบาป ด้วยจำนวนเงินที่ไม่น้อยเลย
"ถูกต้องค่ะ สุดท้ายนรินทร์ก็ไม่ได้โกหกเน่นี่คะ เห็นไหม?" รอยยิ้มเผยขึ้นบนใบหน้าเนียนใส
"เอ๊ะ??.. ค..คุณรู้อยู่แล้ว?" ความสับสนถาโถมเข้าหาผู้อำนวยการ ถ้ารู้อยู่แล้วแล้วทำไม..
"เอลิทเค้าก็รู้อยู่แล้วเหมือนกันค่ะ ถึงอย่างนั้นก็ยังช่วยนรินทร์อย่างสุดความสามารถ"
"ท..ทำไมล่ะ!! ผมทำผิดนะ ผมควรจะโดนไล่ออก แล้วทำไมพวกคุณถึง..!!"

"บางทีเอลิทเขาก็อาจจะมองนรินทร์เป็นพี่ชายบ้างเพราะว่าพวกคุณหน้าเหมือนกันมาก
แต่เขาก็เห็นนรินทร์เป็นเพื่อน เป็นเหมือนพี่ชายคนที่สอง เขาถึงได้ช่วยนรินทร์..."
"แล้วคุณล่ะ?..." ผู้อำนวยการเอ่ยถามคนที่เก็บตนมาจากข้างถนน และเปลี่ยนแปลงชีวิตเขา
"ถึงเน่จะให้นรินทร์ใส่เสื้อผ้าของบรัช ใส่น้ำหอมที่บรัชใช้.. แต่เน่ก็รู้ดี รู้ดีกว่าใคร..
ว่าบรัชจะไม่กลับมาอีกแล้ว และก็จะไม่มีใครที่จะมาทดแทนบรัชได้.." น้ำเสียงที่มัก
นุ่มนวลบัดนี้เอ่ยโศกเศร้าไม่ปกปิด นรินทร์ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกผิด เพราะเขายังทำ
งานได้ไม่ดีพอ นายจ้างของเขาถึงได้เศร้าและผิดหวังขนาดนี้

"ไม่มีใครในโลกนี้สามารถทดแทนบรัชได้ แต่ก็ไม่มีใครสามารถทดแทนนรินทร์ได้เช่นกัน"

"เข้าใจที่พูดรึเปล่าคะ?" คนฟังรู้สึกติดใจกับประโยคนั้นมาก มันทำให้เขารู้ลึกโล่งใจอย่างประหลาด
"ถ้าเน่ไม่เจอนรินทร์ในวันนั้น เน่คงจะไม่สบายมากกว่านี้ คงจะต้องกินยามากกว่าอีกหลายโหล
คงจะไม่มีสติสตางค์พอที่จะสร้างโรงเรียนแห่งนี้ แล้วก็คงไม่ได้มาปลอบคนขี้แยอยู่ในตอนนี้"
นิ้วบางยกปาดน้ำตาให้ชายร่างสูงที่นั่งกลั้นน้ำตาเหมือนเด็กๆ เขาดึงตัวคนด้านล่างขึ้นกอดกระชับ
"ยังอยากจะไปจากที่นี่อยู่รึเปล่าคะ?" ร่างบางได้แต่อยู่นิ่งๆให้อีกฝ่ายกอดโดยไม่ทำอะไร

"ผมไม่อยากไปแล้ว.. ผมขอโทษนะ... ผมขอโทษ ผมชอบทุกๆคนมาก ก็เลยน้อยใจที่
พวกเขาไม่มองผม ผมอยากอยู่ที่นี่.. แล้วก็อยากดูแลแคโรไลน์ต่อด้วย คุณจะยกโทษให้ผม..
ให้ผมอยู่ที่นี่ต่อไปได้มั้ย?" นรินทร์กล่าวความรู้สึกออกจากใจจริง

"ได้สิคะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

((แปะภาพปลากรอบ))

[Nearmoki-2b]

EP.26

ผู้อำนวยการเปิดประตูห้องหวังส่งเจ้าของโรงเรียนไปยังสนามบิน
ทันใดนั้นเองที่เขาสัมผัสได้ว่ายังมีอีกร่างหนึ่งที่ยืนรออยู่นอกห้อง
"แคล.. ทำไมไม่ขึ้นห้องเรียนละครับ?" เขาฟังเสียงเดินของเรเน่
และเอลิทที่เดินห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหันคุยกับเด็กสาว
"หนูเห็นผอ.สีหน้าไม่ค่อยดีตอนหนูเดินออกมา ก็เลยอยากอยู่ดู
ว่าเป็นอะไรรึเปล่า.." เสียงใสกล่าวด้วยความเป็นห่วง

"ไม่ได้นะครับ.. เด็กดีต้องเรียนหนังสือนะ" นรินทร์เตือนเสียงดุ
"ขอโทษค่ะ.. แล้วผอ.ร้องไห้ทำไมเหรอคะ?" เด็กสาวเอ่ยถาม
ชายหนุ่มรีบซับน้ำตาทันควัน เขาจะร้องไห้ต่อหน้าเด็กได้ยังไง
"ไม่มีอะไรหรอกครับ.." ดวงตาสีมรกตจ้องมองชายเบื้องหน้า
ไม่วางตา เธอต้องผ่านเรื่องมามากมาย มีทั้งตอนที่มีความสุข
แล้วก็ตอนที่ต้องร้องไห้ แต่ถึงอย่างนั้น.. เธอก็ยังอยากที่จะอยู่
เคียงข้างนรินทร์ต่อไป

"มีอะไรรึเปล่าครับ?" นรินทร์เอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเงียบไป
"ก็แค่คิดน่ะค่ะ ว่าหลังจากนี้จะมีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า" แคโรไลน์พูดเปรย
"หึ จะมีเรื่องอะไรก็ไว้ใจผมคนนี้ได้เลย!!" ชายร่างสูงยืดอกทำตัวพึ่งพาได้
"จะจริงเหรอคะ.. ตะกี้เห็นคุณเอลิทพูดอยู่คนเดียวเลย.." เธอหรี่ตามองสงสัย
"ง่ะ.. ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา~" ผู้อำนวยการแสดงท่าทีง๊องแง๊งระหว่างดันหลัง
เจ้าตัวเล็กกลับไปยังห้องเรียน เด็กสาวเอื้อมมือมาแตะมือใหญ่ที่เกาะไหล่ตนอยู่

"จากนี้ไป.. เราจะได้อยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วใช่ไหมคะ?" เสียงใสถามจริงจัง
"คำว่า 'ตลอดไป' มันไม่มีจริงหรอกครับ.. เอาเป็นว่าผมจะอยู่จนกว่าแคลจะ
เบื่อหน้าผมก็แล้วกันเนอะ" นรินทร์พูดติดตลกด้วยรอยยิ้มเบาบางบนใบหน้า
แต่ก็เป็นรอยยิ้มที่ถูกส่งออกมาจากใจจริง ไร้ซึ่งการแต่งแต้มแต่อย่างใด
"แต่อย่างนั้นแคลก็เป็นรูมเมทกับคุณอนันดาอยู่ดีนะครับ ฮ่าๆๆๆ"
"ง่ะ~" เด็กสาวส่งน้ำเสียงผิดหวังชัดเจน เธอเบรกขาไม่ยอมเดินต่อ
ทำเอาคนดันต้องเพิ่มแรงมากกว่าเก่า เสียงหัวเราะรื่นเริงดังตามทางเดิน
ในที่สุด.. เรื่องราวทั้งหมดก็จบลงเสียที

"ต่อจากนี้ก็มาอยู่ด้วยกันนะคะ.." แคโรไลน์พึมพำกับตัวเองแผ่วเบา
บนดวงหน้าใสถูกประดับด้วยรอยยิ้มเปี่ยมสุข ความสุขที่ไม่สามารถหาได้
จากที่อื่นใดนอกจากในโรงเรียนแห่งนี้

.
.
.

"กรี๊ดดด!!~ สายแล้วๆๆๆ ขอโทษค่า~" เสียงใสตะโกนโวยวายระหว่างที่
ร่างบางกำลังวิ่งลัดเลาะผู้คน เจ้าของโรงเรียนกำลังวิ่งเข้าเกทเครื่องบินโดย
มีหัวหน้าฝ่ายปกครองวิ่งตามหลัง พร้อมกระเป๋าอีกหลายใบ
"เพราะเธอนั่นแหละที่มัวแต่คุยกับนรินทร์ยืดยาว เลยต้องมาวิ่งตาเหลือกแบบนี้!!"
"โถ่ เลิกบ่นแล้วมาช่วยกันหาตั๋วเครื่องบินก่อนเถอะค่ะ!!" เรเน่ตบหากระดาษ
ใบเล็กตามตัว มือของเธอสั่นไปด้วยความตื่นตระหนก สุดท้ายจึงเจอกับ
กระดาษสำคัญอันซ่อนอยู่ในกระเป๋าเอกสาร

"เรายังพูดเรื่องนรินทร์กันไม่จบด้วยซ้ำ" เอลิทส่ายหน้าไม่พอใจในความไม่ชัดเจน
"นรินทร์.. นรินทร์.. อ้อ!! เรื่องที่เขาอาจจะป่วยน่ะเหรอคะ? เน่จะไปรู้ได้ยังไงกัน
เป็นผู้บริหารนะคะ ไม่ใช่จิตแพทย์" คนร้อนรนสวนกลับ หลังจากนั้นจึงค้นหาอะไร
บางอย่างในกระเป๋าตังค์ เธอยื่นนามบัตรใบสวยให้หนุ่มตัวเล็กที่มาด้วยกัน
"นี่เป็นนามบัตรของโรงพยาบาลประจำของเน่ สมัยที่เน่ยังอยู่ที่ไทยนะคะ
ถ้าเอลิทเห็นว่านรินทร์เค้าดูไม่สบายจริงๆก็ให้พาไปที่นั่น" เรเน่แนะนำคร่าวๆ

"แต่ไม่ว่ายังไง ห้ามพานรินทร์เข้าห้องพยาบาลโรงเรียนเด็ดขาด ขืนเรื่องที่ว่า
ผู้อำนวยการโรงเรียนมีแววป่วยทางจิตเผยออกไปสู่สาธารณะละก็ มีหวังเหล่า
ผู้ปกครองจะต้องมาถอนลูกหลานออกจากโรงเรียนกันหมดแน่ๆ" เธอกระชับย้ำเตือน
"เรื่องนั้นฉันรู้แล้วละน่า แล้วฉันควรทำยังไงล่ะ?" หัวหน้าฝ่ายปกครองถามแน่ใจ

"ก็ทำใจให้สบาย อยู่อย่างมีความสุข แล้วก็เฝ้าดูอาการเขาต่อไปอีกสักพักค่ะ"
เจ้าของโรงเรียนโบกมือก่อนวิ่งจากไป.. โรงเรียนแห่งนี้กลับมาสงบสุขลงอีกครั้ง
พร้อมด้วยสมาชิกที่เพิ่มขึ้นอย่างไม่ตั้งใจ เด็กอุปถัมภ์คนแรกของโรงเรียนควิ้นท์
ผู้ได้รับการช่วยเหลือจากผู้อำนวยการ แม้จะผ่านเรื่องราวมามากมายหากสุดท้าย
ทั้งสองก็ผ่านปัญหาทั้งหมดมาด้วยดี

ทุกคนในโรงเรียนแห่งนี้ล้วนมีปัญหาทางร่างกายหรือจิตใจแตกต่างกันไป
หากถึงแม้พวกเขาจะไม่สมบูรณ์พร้อมเหมือนผู้คนในโลกภายนอก ถึงแม้พวกเขา
จะมีขีดจำกัดทางร่างกาย ทว่าเขาก็ต่างเรียนรู้ที่จะแก้ปัญหาร่วมกัน พวกเขาต่าง
ใช้ความอบอุ่นทดแทนและเยียวยาความบกพร่องของกันและกัน

ขอขอบคุณ.. ความสุขที่ไม่สมบูรณ์พร้อม

- END -

[Nearmoki-2b]

Extra

"ฮึม ฮึ่ม ฮึ้ม~" เสียงฮัมเพลงรื่นเริงดังตลอดทางระหว่างที่นรินทร์เข็น
รถเข็นแบกสัมภาระเดินอยู่ในสนามบินสุวรรณภูมิอันกว้างใหญ่ มันเป็น
เสียงของเด็กสาวผู้นั่งดีดขาสบายใจอยู่บนรถเข็นที่เต็มไปด้วยกระเป๋า
"อ๊ะ เลี้ยวขวาค่ะผอ." หนุ่มคนเข็นเบี่ยงรถเข็นไปทางขวาก่อนเดินต่อ
ด้วยท่าทีสบายใจราวกับมี GPS ส่วนตัว  พวกเขาหยุดการเคลื่อนไหว
ที่หน้าเกทแห่งหนึ่ง เพื่อโหลดกระเป๋าขึ้นเครื่องและตรวจเช็คตั๋วโดยสาร

"ขาดพาสปอตของน้องนะคะ" พนักงานสาวเอ่ยกับหนุ่มผู้ตาบอด
"อ๊ะ!! ขอโทษครับ จะหาให้เดี๋ยวนี้ล่ะ!!" นรินทร์รีบเดินลนลานไปยัง
กระเป๋าเดินทางที่อยู่ห่างออกไป พนักงานสาวจ้องมองหนุ่มร่างสูง
เจ้าของเรือนผมสีดำไม่เป็นทรง หากกลับดูรับกับใบหน้าเรียวคม
เขาสวมเสื้อเชิ๊ตสีดำสนิทบวกกับกางเกงและรองเท้าสีเดียวกัน
รวมกันแล้วสร้างความภูมิฐานให้ผู้สวมใส่เป็นอย่างมาก

"คุณพ่อหนูหล่อจังเลยค่ะ เค้าทำงานอะไรเหรอคะ?" พนักงานสาว
กระซิบถามเด็กสาวแผ่วเบา แคโรไลน์หันมองคนข้างหลังทีหนึ่งก่อนหันตอบ
"คุณพ่อหนูขายบริ...อุ๊บ!!" ยังพูดไม่จบดีเด็กสาวก็ถูกตะคลุบปิดปากไว้ก่อน
"ผมเป็นผู้อำนวยการในโรงเรียนเด็กพิการน่ะครับ" เสียงทุ้มเอ่ยสุภาพ เขาเผย
รอยยิ้มหวานให้พนักงานทีหนึ่งก่อนยื่นพาสปอตของเด็กสาวให้ พนักงาน
มองชายหนุ่มตาบอดกับเด็กสาวผู้มีแขนข้างเดียวอีกครั้งก่อนพยักหน้าเข้าใจ

เมื่อตรวจตั๋วโดยสารผ่านแล้วผู้อำนวยการจึงรีบเข็นรถออกจากเค้าเตอร์เร็วไว
"นี่เรา!! ไปเที่ยวบอกชาวบ้านเค้าได้ยังไงกัน!!" นรินทร์เอ่ยเสียงดุติเตือน
"ไม่ได้เหรอคะ?" เสียงใสถามกลับไร้เดียงสา เธอเอียงคอหันมองคนเข็นรถ
"ก็ไม่ได้น่ะสิครับ มันควรจะเป็นความลับระหว่างเรานะ" เสียงทุ้มเอ่ยไม่พอใจ
"ความลับระหว่างเรา.. ฮิๆๆ" แคโรไลน์หัวเราะระริกระรี้แสนชอบใจเพียงลำพัง
ชายหนุ่มได้แต่ถอนหายใจเบาๆพลางส่ายหน้าเอ็นดูในความไร้เดียงสา

หลังจากผ่านเรื่องราวมากมาย ตอนนี้พวกเขาจึงกำลังเดินทางไปพักผ่อน
ต่างจังหวัด หวังผ่อนคลายจากเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น เนื่องจากได้รับ
การแนะนำสถานที่พักผ่อนริมทะเลจากเรเน่ วันหยุดนี้เขาจึงพาแคโรไลน์
มาเที่ยวดูสถานที่ด้วยกัน ถือเป็นการพาเที่ยวหลังจากที่เคยสัญญาไว้ไปในตัว

.
.
.

พวกเขาเดินทางบนน่านฟ้ากว่าชั่วโมง สุดท้ายจึงถึงถิ่นฐานทะเลแดนใต้
"เริ่มได้กลิ่นทะเลแล้วละค่ะ" เด็กสาวสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดด้วยรอยยิ้มปริ่มสุข
แคโรไลน์นำทางชายหนุ่มเข้าไปยังเค้าเตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อเช็คอิน
"ยินดีต้อนรั...กรี๊ดดดด!! คุณบรัชช!!!" แม้จะเดินทางมาเกือบค่อนประเทศ
หากผู้อำนวยการก็ยังถูกปฏิบัติด้วยท่าทีเดิมๆเหมือนกับตอนที่อยู่โรงเรียน..
"ผมไม่ใช่.." ยังไม่ทันได้แก้ตัวจบประโยคพนักงานต้อนรับก็พูดแทรกเสียก่อน
"ยินดีต้อนรับนะคะ ไม่ได้เจอกันนานเลย แล้วคุณเรเน่ไปไหนซะละคะ?"
"เอ่อ.. คือผมไม่ใช่.." พนักงานให้ความสนใจกับเด็กสาวใส่แว่นอยู่พักหนึ่ง
หลังจากนั้นจึงกลับไปวุ่นกับการเช็คห้องว่างที่เหลืออยู่ในโรงแรม

"ผอ.คะ หนูไปดูสระน้ำตรงนั้นได้มั้ยคะ?" แคโรไลน์เอ่ยถามน้ำเสียงตื่นเต้น
"อ่า.. ครับ ระวังด้วยนะ" เขาได้แต่ปล่อยเธอไปเพราะยังทำเรื่องไม่เสร็จดี
"ห้องของคุณบรัชอยู่ที่ชั้น 2 ห้อง 215 นะคะ" พนักงานสาวกล่าวก่อน
ยื่นกุญแจห้องไปยังอีกฝ่าย ชายหนุ่มควานหาแขนฝ่ายตรงข้ามก่อนกระตุก
มือหญิงสาวเข้าหาตัวเร็วไวและโน้มตัวลงประทับริมฝีปากลงบนหลังมือ
เธอนุ่มนวล พนักงานสาวสะดุ้งตกใจปล่อยกุญแจในมือตกลงสู่พื้นหินกว้าง
"ผมนรินทร์ครับ ไม่ใช่คุณบรัช.. กรุณาจำใหม่ด้วยนะครับ" เสียงทุ้มเอ่ย
สะกดดวงใจผู้ฟังก่อนที่เขาจะก้มลงควานหากุญแจห้องและเดินจากไป
ปล่อยให้พนักงานสาวยืนหน้าแดงตกอยู่ในห้วงแห่งฝันเพียงลำพัง

.
.
.

"แคล!!~" นรินทร์เปล่งเสียงเรียกหาเด็กสาว เนื่องจากแปลกสถานที่จึง
ทำให้เขาไม่กล้าบุ่มบ่ามเดินไปไหนเพียงลำพัง เรียกอยู่ไม่นานร่างเล็ก
ก็กระโดดกลับมาหาด้วยท่าทีแสนสุขสันต์ เธอเกาะแขนผู้อำนวยการ
ระหว่างปล่อยให้พนักงานนำทางขึ้นไปยังห้องพัก เด็กสาวหันมอง
บรรยากาศสุดหรูสองข้างทางด้วยแววตาสุดประทับใจ ทันทีที่ถึงห้อง
แคโรไลน์ก็เข้าไปดันเก้าอี้ให้ชิดกับขอบโต๊ะ รวมถึงเคลื่อนข้าวของ
ที่วางอยู่บนพื้นไปด้านข้างเพื่อไม่ให้หนุ่มตาบอดเดินชน

"เป็นเด็กดีจังเลยนะครับ" นรินทร์กล่าวชมระหว่างเดินตามเข้าไปในห้อง
"รางวัลล่ะคะ?" แคโรไลน์เดินมาอยู่เบื้องหน้าคนตัวสูงก่อนเงยหน้าขึ้น
ผู้อำนวยการอ้ำอึ้งเล็กน้อย จากนั้นจึงก้มลงจุมพิตลงบนหน้าผากเนียนเบาๆ
"นี่เป็นรางวัลของแคลคนเดียว เพราะฉะนั้นห้ามบอกใครเด็ดขาดนะครับ"
เสียงทุ้มเอ่ยอ่อนโยน ทว่าเหงื่อกลับผุดขึ้นบนใบหน้าด้วยความกังวล
"ความลับระหว่างเราสินะคะ เราสองคนเหมือนเล่นเป็นสายสืบเลย ฮะๆๆ"
'สายสืบจะโดนตำรวจจับเอาน่ะสิครับ' คนตาบอดเผยยิ้มทั้งน้ำตาตกใน..

ตั้งแต่อยู่ด้วยกันมาแคโรไลน์ก็สดใสและเป็นตัวของตัวเองขึ้นเรื่อยๆ
เธอเริ่มโทษตัวเองน้อยลงแถมยังทำตัวแก่นแก้วชวนหัวใจเขวเป็นบางคราว
แต่ถึงอย่างนั้นนรินทร์ก็ดีใจที่ได้ช่วยเหลือเธอจนมาถึงวันนี้ได้ แคโรไลน์
ถือเป็นหนึ่งในสัญลักษณ์ความสำเร็จในชีวิตเขา เป็นสิ่งที่บ่งบอกถึงการ
ที่คนอย่างเขาก็สามารถทำอะไรให้ใครได้เช่นกัน.. ว่าแล้วผู้อำนวยการ
ก็ยิ้มหวานฟังเสียงเด็กสาวผู้กำลังมีความสุขกับการรับลมที่ระเบียงห้อง

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

หัวค่ำวันนั้นเอง พวกเขาก็พากันออกไปเล่นน้ำที่ริมชายหาด
"แคล~" ชายหนุ่มผู้นั่งอยู่บนหาดทรายขานตะโกนเรียกเด็กสาวในการปกครอง
"หนูอยู่นี่ค่า~ ผอ.เรียกหนูเป็นพันรอบแล้วนะค้า~" แคโรไลน์เหน็บแนมเมื่อ
ถูกเรียกนับครั้งไม่ถ้วน ร่างบางลงไปอยู่ในระดับน้ำทะเลเสมอเพียงแค่เข่า
หากเพียงแค่นี้ก็สร้างความเป็นห่วงให้ผู้ร่วมเดินทางอย่างมหาศาล
"ก็เสียงคลื่นมันดังนี่นา ทำให้ผมได้ยินเสียงเดินของแคลไม่ถนัดเลย"
เขาเป็นห่วงว่าเธอจะถูกคลื่นพัดหายไปไหน จึงพยายามนั่งตั้งสมาธิจับ
การเคลื่อนไหวของอีกฝ่ายอยู่ตลอดเวลา

"แคล~" เสียงทุ้มเอ่ยเรียกอีกคราว ทำเอาคนถูกเรียกได้แต่ยิ้มเฟื่อนๆ
เด็กสาวเล่นน้ำอยู่ไม่นานก็เลิกและเดินกลับหาชายหนุ่มผู้เฝ้าคอยแทน
"ไม่สนุกเหรอครับ?" นรินทร์ถามระหว่างหยิบผ้าขนหนูผืนใหญ่คลุมร่างบาง
"กลัวคนแก่บางคนจะหัวใจวายไปซะก่อนน่ะค่ะ" เสียงใสเอ่ยหยอกล้อ
ผู้อำนวยการกระตุกร่างบางให้นั่งลงก่อนเริ่มขยับเช็ดเรือนผมสีน้ำตาลบรอนซ์
"ว่าใครแก่กันครับ!!" เขาขยี้ผ้าในมือกลั่นแกล้งทำเอาเด็กสาวหัวหมุนติ้ว
"ฮะๆๆๆ" เสียงหัวเราะชอบใจดังประสานกับเสียงคลื่นทะเลสร้างบรรยากาศ
อบอุ่นแสนสุขใจ มีเพียงรอยยิ้มที่สะท้อนผ่านน้ำทะเลสีคราม

.
.
.

"แคลมีที่ไหนที่อยากไปอีกรึเปล่าครับ?" เสียงนุ่มเอ่ยถามระหว่างเดินกลับโรงแรม
"ไม่ไปหรอกค่ะ ขนาดมาแค่นี้ผอ.ยังไม่สบายใจเลย เก่งแค่ในห้องจริงๆนะคะเนี่ย"
"ก..ก็ช่วยไม่ได้นี่ครับ ใครจะไปรู้ลมฝนลมทะเล" เขาพูดพลางแกว่งไม้เท้ากระทบ
พื้นเพื่อสำรวจหนทาง เนื่องจากท้องฟ้าเริ่มมืดจึงทำให้การมองเห็นแย่ลงอย่างมาก
เด็กสาวผู้หวังดีเข้าไปจับมือชายหนุ่มหวังช่วยประครองเดิน ทว่าอีกฝ่ายกลับหยุด
ทันทีที่ถูกสัมผัส เขาดึงมือนุ่มออกจากพันธนาการเบามือ

"ขอบคุณมากครับแคล แต่ผมเดินเองได้ครับ" นรินทร์พูดเสียงเย็น หากถึงเช่นนั้น
อีกฝ่ายก็ยังดูสลดหงอยไปอยู่ดี เมื่อรู้สึกว่าเธอรู้สึกไม่ดีเขาจึงเอื้อมมือลูบศีรษะเบาๆ
"ผมสัญญากับตัวเองว่าไม่ว่าตอนไหนก็ต้องเดินให้ได้ด้วยกำลังของตัวเองน่ะครับ
ผมไม่อยากทำตัวเป็นภาระใคร" แคโรไลน์เงยหน้ามองชายหนุ่มด้วยแววตาประหลาดใจ
เห็นท่าทางนิ่มๆแบบนี้แต่เขาก็มีทิฐิและยึดมั่นใจศักดิ์ศรีพอตัวเลย
"ขอโทษนะคะ.." เสียงคนพูดช่างฟังดูหดหู่ ผู้อำนวยการจึงได้แต่คลี่ยิ้มหวานหวังปลอบใจ

.
.
.

ภายใต้ห้องนอนกว้างขวางภายในโรงแรมหรูหรา มีชายหนุ่มคนนึงกำลังนอนรับลมเย็น
จากเครื่องปรับอากาศที่ถูกปรับอุณหภูมิเสียจนคล้ายนอนอยู่ในขั้วโลกใต้ เด็กสาวใน
ชุดนอนตัวยาวเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยท่าทีหนาวสั่นเนื่องจากพึ่งอาบน้ำเสร็จหมาดๆ
แคโรไลน์เดินเข้ามามุดผ้าห่มขดตัวอยู่บนเตียงด้านข้างผู้อำนวยการ คนที่นอนอยู่ก่อน
กวาดมือหาก้อนผ้าขนาดใหญ่ก่อนตบมือลงเบาๆเป็นการทักทาย

"เป็นอะไรไปครับ ขดเป็นกุ้งเชียว" นรินทร์เอ่ยเสียงปกติ หาได้สะทกสะท้านต่อความหนาว
"ห..หนาวค่ะ~" เด็กสาวตอบเสียงสั่นหงึกๆ ก้อนผ้าขนาดใหญ่เองก็ขยับสั่นไปมา
ชายหนุ่มได้ยินเช่นนั้นจึงควานหารีโมตแอร์และปรับอากาศเป็นอุณหภูมิห้องตามปกติ
"ผอ.ติดการอยู่ในห้องแอร์เหมือนกันนะคะเนี่ย" เธอพูดระหว่างค่อยๆคลานออกจากผ้าห่ม
พลางกลิ้งตัวมานอนเคียงข้างคนตัวใหญ่กว่าแทน

"ตอนเด็กๆผมจะได้นอนเปิดแอร์เฉพาะวันที่ผมวาดรูปแล้วขายได้น่ะครับ พอตอนนี้
มาได้นอนห้องแอร์อีกครั้ง เลยรู้สึกเหมือนเป็นการให้รางวัลตัวเอง ว่าผมทำได้ดีแล้ว.."
"ตอนเด็กๆผอ.ก็วาดรูปเหมือนกันเหรอคะ?" แคโรไลน์แสดงท่าทีตื่นเต้นระริกระรี้
"ครับ.. ผมถึงเคยบอกว่าเราเหมือนกัน ทั้งผมและแคลก็วาดรูปไม่ได้แล้วเหมือนกัน"
"แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังมีกันและกันนะคะ" เด็กสาวยิ้มหวานก่อนขยับศีรษะแนบอก
ผู้อำนวยการ ดวงตาสีมรกตปรือปิดลงเชื่องช้า

"หนูชอบฟังเสียงหัวใจของผอ.มากเลยค่ะ.. มันทำให้รู้สึกสงบใจดี" เธอเอ่ยทั้งที่หลับตา
ไร้คำตอบจากผู้ฟัง เขาเพียงเอื้อมมือลูบเรือนผมสาวสลวยที่ถูกปล่อยคลายอย่างถนุถนอม
ปกติแคโรไลน์จะผูกเปียเรียบร้อย บวกกับแว่นที่ใส่อยู่แล้วยิ่งเพิ่มบุคลิกความเรียบร้อย
เข้าไปใหญ่ แม้จริงๆแล้วจะแอบนิสัยแก่นแก้วชอบแกล้งคนแก่อยู่บ้างก็ตามที
"แคล.. วันนี้สนุกมั้ย? ขอโทษนะครับที่ผมทำให้แคลได้แค่นี้" ผู้อำนวยการถามไถ่เชิงขอโทษ
"หนูสนุกมากเลยค่ะ นี่มันมากกว่าที่วาดฝันไว้ด้วยซ้ำ!!" แคโรไลน์พูดตามความเป็นจริง

"แล้วแคลวาดฝันไว้แบบไหนเหรอครับ?" เด็กสาวทำท่านึกคิดจนคิ้วผูกกันเป็นปม
"ฮึ่มม ก็.. การที่ได้นอนเตียงเดียวกับผอ.แบบนี้ ถูกลูบหัวจนกว่าจะหลับ แล้วก็มีผอ.เป็นผ้าห่ม.."
ทันทีที่พูดจบคนตัวสูงก็พลิกตัวกอดเด็กสาวจอมฝัน จากนั้นจึงกระชับผ้าห่มบนร่างเล็กให้เข้าที่
"แล้วยังไงต่อครับ?.." เสียงทุ้มกระซิบแผ่วเบา ทำเอาหัวใจของเด็กสาวเต้นแรงบังคับไม่ได้
"จากนั้น.. เราก็หลับไปพร้อมกันๆค่ะ" แคโรไลน์พูดทั้งๆที่ก้มหน้ามุดหมอนปิดบังความเขินอาย
"งั้นก็ฝันดีนะครับเด็กดี" เขาเอื้อมมือควานหาโคมไฟข้างเตียงก่อนปิดไฟดับความสว่างของห้อง

นรินทร์นอนลูบเรือนผมอยู่เช่นนั้นจนเด็กสาวผลอยหลับเข้าห้วงนิทรา เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไร้ซึ่งสติ
เขาจึงช้อนร่างเล็กกลับไปนอนบนหมอนนุ่มบนเตียงฝั่งของเธอดังเดิม จากนั้นจึงจัดห่มผ้าให้อีกคราว
"แคล.. เรื่องนี้ก็เป็นความลับนะครับ ที่จริงแล้วทางโรงเรียนไม่ค่อยอยากให้ผมพาแคลมาด้วย..
แต่ผมอยากจะทำอะไรสักอย่างเพื่อขอบคุณแคล.. ที่อยากอยู่ร่วมกับคนอย่างผม.."
"ขอบคุณ..จริงๆนะครับ" เสียงนุ่มกระซิบแผ่วเบาก่อนพลิกตัวกลับไปนอนบนเตียงฝั่งตัวเอง
เขาหาได้รู้ถึงรอยยิ้มที่กำลังเผยอยู่บนใบหน้าเยาว์วัย

มันเป็นรอยยิ้มของคนที่มีความสุข.. ราวกับไม่ต้องการอะไรอีกแล้วในโลกใบนี้..

- END -

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

จบล้าวววววว

Happy Ending

Spoiler:

[Skai]

แอร๊ยยย กุ๊กกิ๊กมากเลยค่ะ ผอ.นี่ก็โปรยเสน่ห์ซะ -..-

(คุณไอน์จัดเต็มมาก...)

[Nearmoki-2b]

จบล้าวววววว

Happy Ending

Spoiler:

เล่นซะหลุดหัวเราะลั่นบ้านเลย สุดท้ายผมก็ยังไม่ได้กินเลยนะครับ :(นรินทร์).:

แอร๊ยยย กุ๊กกิ๊กมากเลยค่ะ ผอ.นี่ก็โปรยเสน่ห์ซะ -..-

(คุณไอน์จัดเต็มมาก...)

ขอบคุณที่อ่านมาจนจบครับ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

สรุปได้ว่า ผอ.โรคจิตล่อลวงเด็กสาวสินะฮะ

[Nearmoki-2b]

สรุปได้ว่า ผอ.โรคจิตล่อลวงเด็กสาวสินะฮะ

ผมเปล่าาา ผมบริสุทธิ์ใจจจ~