Re: A3 [Atone all Alone] - Main Story [END]

[Nearmoki-2b]

EP.08

"ยินดีต้อนรับกลับค่ะท่านเอลิท กลับมาทันเคารพธงชาติพอดีเลยค่ะ"
โหลวเซี่ยโค้งคำนับท่าทีนอบน้อม ชายหนุ่มตัวเล็กยิ้มให้ระหว่างลาก
กระเป๋าใบใหญ่เข้ามาในอาณาเขตโรงเรียน เขาคือ เอลิท รอยด์
คนของบริษัทโนเบิลแมนอันเป็นบริษัทที่เคยเกื้อหนุนให้กับทางโรงเรียน
อีกทั้งยังเป็นผู้รักษาการณ์ประธานกรรมการห้องปกครองของโรงเรียนอีกด้วย

"ครั้งนี้กลับมาเร็วจังเลยนะคะ" แม่บ้านสาวถามสงสัย โดยปกติแล้ว
เอลิทจะทำงานต่างประเทศให้ทางโนเบิลแมนเดือนละสามอาทิตย์
และใช้เวลาอาทิตย์สุดท้ายในการรักษาการณ์ฝ่ายปกครอง แต่ช่าง-
น่าแปลกที่ครั้งนี้เขากลับมาโรงเรียนไวกว่าตารางที่กำหนดไว้

"ดูเหมือนว่าทางโนเบิลแมนกำลังเป็นไปด้วยดีน่ะ ฉันเลยได้กลับมาไว"
หัวหน้าฝ่ายปกครองกล่าวด้วยรอยยิ้ม สำหรับเอลิทแล้วโรงเรียนเป็น
สถานที่ที่ทำให้รู้สึกผ่อนคลาย เพราะนอกจากเป็นสถานที่ที่พี่ชายของ
เขามีส่วนเกี่ยวข้องแล้ว ยังมีเหล่าอาจาร์ยและนักเรียนเป็นเพื่อนคุยอีกด้วย

.
.
.

ในระหว่างการเข้าแถวเคารพธงชาติช่วงเช้าวันนั้นเอง...
"ต่อจากนี้จะเป็นการกล่าวปราศรัยจากผู้อำนวยการโรงเรียนครับ"
เป็นเรื่องปกติของผู้อำนวยการที่จะต้องออกมาพูดทักทายนักเรียนใน
ทุกเช้าวันใหม่ หากวันนี้กลับแปลกออกไป เพราะบนเวทีขนาดย่อมนั้น
กลับว่างเปล่าไร้ซึ่งร่างของผู้อำนวยการคนเก่า ความเงียบงันเริ่มเปลี่ยน
กลายเป็นความโกลาหล เหล่านักเรียนผู้ยืนเรียงแถวเป็นระเบียบเริ่ม
ส่งเสียงซุบซิบถึงกันและกัน

"แหม.. ดูเหมือนว่าวันนี้ผอ.ของเราจะหลับลึกไปหน่อยนะครับเนี่ย"
เสียงหนึ่งดังขึ้นจากลำโพงตัวใหญ่ มันคือเสียงจากหัวหน้าฝ่ายปกครอง
นักเรียนตัวน้อยพากันหัวเราะขบขันยกใหญ่ เอลิทผู้จับไมค์จึงเริ่มกล่าว
ปราศรัยแทนด้วยอารมณ์เบิกบาน เพื่อเป็นการผ่อนคลายแก่เด็กๆใน
ยามเช้า แต่หารู้ไม่ว่าในแววตาสีท้องฟ้าคู่นั้น.. ไร้ซึ่งอารมณ์ขันใดๆ

.
.
.

"ผอ.ไปไหน เค้าคงไม่ได้หลับอยู่จริงๆใช่ไหม?" ทันทีที่ส่งนักเรียน
ทั้งหมดขึ้นห้องเรียน เอลิทก็รีบตรงดิ่งมาถามวินสันผู้ถือเป็นเลขาชั่วคราว
"ป..เปล่าครับ.. จริงๆแล้วตอนนี้ผอ.ไม่ได้อยู่ในโรงเรียน..." วินสันตอบ
หน้าเสีย เขาคาดเดาได้ชัดเจนว่าบุคคลเจ้าปัญหาหายไปไหน ทั้งๆที่เมื่อ-
คืนก็กำชับหนักหนาแล้วแท้ๆว่าไม่ต้องออกไปตาม...

"คือว่าตอนนี้มีเด็กฝั่งหอพักหนีออกไปข้างนอกคนนึงน่ะครับ ผอ.เค้าคง
เป็นห่วงเลยรีบออกไปตาม" หนุ่มบัญชีอธิบายตามความเป็นจริง
"เขายังจำได้อยู่ใช่ไหมว่าตัวเองตาบอด?" เอลิทประชดเสียงเรียบ
จริงๆอยู่ที่หนุ่มฝ่ายปกครองชอบพอในตัวนรินทร์เพราะเห็นเป็นตัวแทนพี่ชาย
แต่ด้วยนิสัยเข้มงวดและเถรตรงต่อกฏเกณฑ์จึงทำให้อดโมโหไม่ได้จริงๆ
"ถ้าเป็นพี่ละก็.. คงจะไม่ก่อปัญหาแบบนี้แน่ๆ" เอลิทพึมพำกับตัวเองก่อน
ิคิดหาวิธีรับมือสถานการณ์

"งั้นก่อนที่เราจะไปตามผอ.กลับมา เราต้องโทรแจ้งผู้ปกครองเด็กก่อน
บางทีเด็กอาจจะกลับไปที่บ้านก็ได้ หรือถ้าไม่ มันก็จะดีกว่าถ้าเราช่วยกันหา
รวมถึงฉันเองก็ต้องขอโทษผู้ปกครองในความผิดพลาดนี้ด้วย" ถึงจะไม่ใช่
ความผิดของเขาที่พึ่งกลับมา แต่ฝ่ายปกครองก็ยินดีรับหน้าแทนเต็มที่
"วินสัน รบกวนขอชื่อกับเบอร์โทรของเด็กให้ฉันโดยไวที่สุดเท่าที่จะทำได้นะ"
"เอ่อ... คือ.. เธอชื่อ แคลโรไลน์ ลอสกัน ครับ ส่วนเบอร์โทร.. ผมว่า..."

"เป็นอะไรไป เร็วๆเข้าสิ!! ทางเราเองก็ต้องรีบหาตัวผอ.กลับมาเหมือนกันนะ"
"ผมหมายถึง.. เราติดต่อผู้ปกครองเธอเรียบร้อยแล้วครับ" วินสัยเอ่ยตะกุกตะกัก
"โอ้ งั้นก็ดีเลย!! งั้นฉันจะลองไปหาผอ.ดูแถวนี้แล้วกัน เขาคงไปได้ไม่ไกลหรอก
ยังไงฝากคุณดูแลที่นี่ให้ด้วยนะ" เอลิทสั่งก่อนรีบหยิบกุญรถวิ่งเร่งฝีเท้าออกจาก
โรงเรียนอีกรอบ ทั้งๆที่พึ่งกลับมาได้ไม่ถึงครึ่งวันด้วยซ้ำ

หนุ่มบัญชีถอนหายใจเฮือกใหญ่หลังจากที่ฝ่ายปกครองหายตัวจากไป เขาพอเดา
ได้ว่านรินทร์จะออกไปตามแคโรไลน์ตามนิสัยเจ้าตัว แต่เขาไม่คาดคิดว่าเอลิทจะ
กลับมาได้ผิดที่ผิดเวลาขนาดนี้ วินสันได้แต่หวังว่าอีกฝ่ายจะไม่รับรู้ถึงปัญหาจริงๆ
ที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์ทั้งหมด...

.
.
.

'มีอะไรสักอย่างแปลกๆ...' เอลิทตะหงิดใจระหว่างขับรถตามหาผู้อำนวยการ

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.09

หลังจากขับรถวนตามหาบุคคลเจ้าปัญหาอยู่ค่อนวัน สุดท้ายเอลิทจึงพบตัว
ผู้อำนวยการจนได้ เจ้าของรถคันหรูเรียกชายที่นั่งอยู่ข้างป้ายรถเมล์ให้ขึ้นรถ
ชายหนุ่มร่างสูงในสภาพมอมแมมเดินโซเซขึ้นรถอย่างอ่อนล้า ไร้คำทักทายใดๆ
"คุณรู้รึเปล่าว่าถ้าฉันหาไม่เจอละก็ คุณคงได้กลายเป็นคนข้างถนนไปจริงๆแน่"
"ก็เคยเป็นมารอบแล้ว.. จะกลับไปเป็นอีกสักรอบจะเป็นอะไรไป" นรินทร์เถียง
แผ่วเบาราวพูดกับตัวเอง ตั้งแต่ขึ้นรถมาเขาก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาไม่พูดจา

"คุณรู้ใช่มั้ยว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในสถานะที่สามารถตัดสินใจอะไรด้วยตัวเองได้
เราให้คุณอยู่ที่นี่ก็เพื่อให้คุณช่วยบริหารโรงเรียน ไม่ใช่ให้มาก่อปัญหาเพิ่ม"
"......" ไร้คำโต้เถียงจากนรินทร์ หากมองจากมุมมองภายนอกแล้วช่างเป็น
ภาพแปลกตาที่ผู้อำนวยการต้องมานั่งก้มหน้าก้มตาฟังคำบ่นว่าของฝ่ายปกครอง
แต่นี่คือความจริงของสถานที่แห่งนี้ โรงเรียนควิ้นท์มีระบบการบริหารที่ซับซ้อน
ซ่อนเงื่อนกว่าโรงเรียนปกติอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อย..

"ถ้าเป็นพี่ชายละก็ ปัญหาแบบนี้ก็คงไม่เกิด.."

.
.
.

"นรินทร์!! นายไม่เป็นไรใช่มั้ย!?!" วินสันรีบเข้ามาถามไถ่ทันทีที่
เห็นร่างผู้อำนวยการปรากฏขึ้นในห้องส่วนตัวของเขาอีกครั้งหนึ่ง
"แคลกลับมารึยัง?.." นี่คือประโยคแรกที่เจ้าของห้องเอ่ยถาม
"ยังเลย.." หนุ่มบัญชีตอบน้ำเสียงอึดอัดใจ เขาไล่มองเสื้อผ้า
ชุดสุภาพที่ตอนนี้เปรอะเปื้อนไปทั้งตัว นรินทร์ไม่สามารถมอง
เห็นอะไรได้เลยในตอนกลางคืน เขาคงต้องลำบากไม่น้อยเลย

"ผมคิดว่าบางทีแคโรไลน์อาจจะกลับบ้านไปแล้วก็ได้ ถึงพวกเรา
จะดูแลเธอดียังไง แต่ถึงอย่างนั้นที่นี่ก็ไม่ใช่บ้านของเธอ..
ัมันอาจจะดีกว่าถ้าเราปล่อยให้เรื่องเงียบไปแบบนี้.." วินสันเปรย
"ผมไม่เชื่อ.. ผมไม่เชื่อหรอกว่าแคลจะกลับบ้าน!!" นรินทร์ขึ้นเสียง
"ใจเย็นหน่อยสิ!! ช่วงนี้นายดูไม่เป็นตัวของตัวเองเลยนะ!!"
"ไม่ว่าจะตอนไหน.. ผมก็ไม่ใช่ตัวของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่รึไงกัน!!"
ผู้อำนวยการตะคอกก่อนจะวิ่งขึ้นบันไดไปยังห้องนอนของเขา

หนุ่มบัญชีมองตามร่างสูงไปด้วยสีหน้าแตกตื่น เขาไม่รู้ว่านรินทร์
กำลังพูดเรื่องอะไร แล้วก็ไม่เคยเห็นท่าทางแบบนี้มาก่อนด้วย
ถึงปกติเจ้านายคนนี้จะชอบทำตัวเหยาะแหยะหรือขี้เล่นผิดเวลา
ไปบ้าง แต่เขาก็ไม่เคยทำตัวให้ต้องเป็นห่วง ไม่เคยแสดงอารมณ์
ในเชิงลบให้ใครเห็น ไม่แม้แต่กับเขาที่ทำงานด้วยกันทุกวัน..
วินสันค่อยๆก้าวขึ้นบันไดตามไปช้าๆ ไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องนอน

"ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะ ผมยังไม่ได้บอกเอลิทเรื่องการอุปถัมภ์
แล้วก็ไม่คิดจะบอกด้วย.. ตราบใดที่นายไม่ออกคำสั่งให้บอก"
หนุ่มบัญชียกมือแตะประตู แสดงถึงความต้องการสื่อสารกับอีกฝ่าย
"ทำไมถึงสนใจแคโรไลน์ขนาดนั้นเหรอ?" คำถามถูกเอ่ยน้ำเสียงอ่อน
คำถามถูกปล่อยว่างไร้คำตอบอยู่พักใหญ่ ก่อนเสียงหลังประตูจะดังขึ้น
"ผมก็ไม่รู้.. ผมอาจจะเห็นตัวเองในตัวเธอก็ได้ แคโรไลน์มีอุปสรรค์
ทำให้วาดรูปไม่ได้ แล้วก็ถูกครอบครัวตัดขาด.. เหมือนกับผม"

"ผมไม่สามารถทำอะไรให้ตัวเองได้เลยสักอย่าง เพราะฉะนั้นจึงอยาก
ช่วยเธอ.. ขอให้แคลไม่ต้องลำบากเหมือนกับผม แค่นั้นผมก็พอใจ
จะบอกว่าผมทำไปทั้งหมดเพื่อตัวเองก็ได้ แต่.."
"พอแล้ว.." เสียงทุ้มดังมาจากอีกฝั่งของประตู ถึงหนุ่มบัญชีจะไม่รู้
เบื้องลึกเบื้องหลังของผู้อำนวยการมากนัก แต่เขาเข้าใจว่าทุกคนที่นี่
ต้องผ่านเรื่องลำบากมาไม่น้อยจนกว่าจะมาอยู่จุดนี้ได้ เพราะฉะนั้นจึง
มีโรงเรียนแห่งนี้อยู่ เพื่อให้พวกเขาทั้งหมดได้หลุดพ้นจากปัญหา..

"เอาเป็นว่านายพักผ่อนซะหน่อยก็แล้วกัน" ประโยคดังขึ้นก่อนจะ
ตามมาด้วยเสียงย่ำเท้าบนบันไดที่ดังห่างออกไปเรื่อยๆ สุดท้ายจึง
เหลือแค่ผู้อำนวยการเพียงลำพังในห้องโล่งกว้าง เขานั่งขดตัวจม
อยู่ในห้วงความคิด แต่เดิมแล้วเขาคือ 'นรินทร์' ผู้อำนวยการของ
โรงเรียนควิ้นท์ หน้าที่ของเขาคือการทำตามคำสั่งที่ได้รับมาอีกที
ไม่มีความจำเป็นต้องคิดหรือตัดสินใจเรื่องอะไรด้วยตัวเอง..

เป็นเหมือนเพียงเครื่องจักรที่ทำตามคำสั่ง เพื่อทดแทนใครสักคน

แต่แล้วแคโรไลน์ก็เข้ามาในชีวิตของเขา นั่นเป็นครั้งแรกที่นรินทร์
รู้สึกต้องการอะไรบางอย่างด้วยตัวเอง เขาต้องการที่จะช่วยเธอ
ต้องการที่จะเห็นเธอมีความสุข.. แต่ว่าความสุขสบายของแคโรไลน์
นั้นต้องแลกมาด้วยความลำบาก ตามมาด้วยเรื่องมากมายเต็มไปหมด
บางทีมันอาจจะดีกว่าจริงๆถ้าปล่อยเธอกลับไป ส่วนตัวเขาก็กลับไป
เป็นตัวแทนคนอื่นเช่นเคย แต่เดิมชีวิตเขาก็กินดีมีอยู่สุขสบายตามที่
คาดฝันไว้อยู่แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...


"พระเจ้า.. ได้โปรดมอบแคลกลับมาให้ผมด้วย"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.10

ด้วยความกังวลทำให้ผู้อำนวยการไม่สามารถข่มตาหลับลงได้
เขาได้แต่นั่งกุมขมับอยู่ปลายเตียงและจมอยู่ภายใต้ความคิด
มืดมิดอันไร้ทางออก จริงอยู่ที่การที่แคโรไลน์อยู่ในโรงเรียน
แห่งนี้มีแต่จะสร้างปัญหาให้เขามากขึ้น แต่ถึงอย่างนั้นอะไร
บางอย่างในใจก็เรียกร้องให้เธอกลับมา จะให้ทำอะไรก็ได้
ขอให้เธอกลับมา ขอให้ได้เธอได้กลับ...

'ปิ้งป่อง' เสียงกดอ็อดหน้าประตูห้องผู้อำนวยการดังขึ้นกลางดึก
นรินทร์รีบสาวเท้าลงบันไดไปเปิดประตูทันควัน ถึงแม้จะสามารถ
เดินได้คล่องแคล่วในห้องตัวเอง แต่ด้วยความรีบนั้นก็เกือบทำเอา
ล้มหัวฟาดบันไดไปรอบ หากนั่นหาใช่สิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้ไม่

"แคล!! นั่นเธอใช่มั้ย!! บอกผมทีเถอะว่าเป็นเธอ!!" เจ้าของห้อง
เปิดประตูเร่งรีบโดยไม่รู้ว่าใครกำลังรออยู่เบื้องหน้า เขาได้แต่หวัง
ว่าแคโรไลน์จะกลับมา ได้แต่ภาวนาซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทันใดนั้นเอง
ที่ร่างเบื้องหน้าถลาเข้ากอดเขาเร็วไว ร่างเล็กที่พุ่งพรวดเข้ามานั้น
สั่นคลอนและเปียกปอนไปด้วยน้ำฝน ทว่าเขากลับสัมผัสได้ถึงความ
อบอุ่นจากร่างเล็กนั้น เสียงหัวใจที่พากันเต้นไม่เป็นจังหวะดังข้าม
มาถึงอีกฝั่ง ตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มเองก็เต้นด้วยความเร็วไม่แพ้กัน

"ฮึกๆ.. ผอ. หนูกลับมาแล้วค่ะ" เสียงใสที่คุ้นเคยกล่าวสะอึกสะอื้น
"แคล.. แคลจริงๆเหรอ? ผมไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย?.." เจ้าของห้องก้ม
ลงสัมผัสใบหน้าของเด็กสาว มือใหญ่นั้นสั่นสะท้านไม่เชื่อในตัวเอง
ถึงจะตกใจจนหน้าซีดเซียว แต่ชายหนุ่มก็ดันร่างเล็กเข้ามาในห้องเบาๆ
ก่อนจะปิดประตูห้อง หลังจากนั้นจึงวิ่งไปหรี่อุณหภูมิแอร์ รวมทั้งไป
หยิบผ้าเช็ดตัวมาให้ ท่าทางสับสนจนมือพันกันวุ่นวายนั้นช่างดูน่า
ขำขันในช่วงเวลาปกติ หากน่าเสียดายที่ทั้งสองไม่ได้อยู่ในโหมดนั้น..

"แคล.. เธอหายไปไหนมา กลับบ้านมาเหรอ?.." นรินทร์เอ่ยถาม
ระหว่างนั่งบนพื้นพลางใช้ผ้าขนหนูเช็ดผมให้เด็กสาวผู้นั่งแน่นิ่งอยู่บนโซฟา
"หนูไม่ได้กลับบ้านค่ะ.. ทำไมผอ.ถึงคิดว่าหนูอยากกลับบ้านเหรอคะ?"
เด็กสาวถามเสียงสั่น เธอแลดูตื่นกลัวอะไรบางอย่างจนเห็นได้ชัด
"แล้วกลัวอะไรเหรอ.. หรือว่ามีใครในโรงเรียนแกล้ง หรือว่ารู้สึกผิด
อะไรจนต้องหนีออกไปเหรอ??" เจ้าของห้องรัวคำถามร้อนรน แต่
ถึงเช่นนั้นก็ยังคงเช็ดปลายผมสวยด้วยความนุ่มนวล แสนถนุถนอม

"ค..คือหนูตกใจน่ะค่ะ เพราะว่า 'หลงทาง' จนกลับมาโรงเรียนไม่ถูก"
"แคลว่าอะไรนะ?.." นรินทร์ถามอีกครั้งอย่างไม่เชื่อหูตัวเอง
"หนูออกไปข้างนอกแล้วหาทางกลับไม่ถูกค่ะ.. มันน่ากลัวมากเลย"
"ล..แล้วเรื่องที่รู้สึกผิดที่ทำให้ผมลำบากจนหนีกลับบ้านไปล่ะ!?!"
"หนูทำให้ผอ.ลำบากงั้นเหรอคะ?" เด็กสาวเริ่มสะอึกสะอื้นอีกครั้งหนึ่ง
"ป..เปล่า ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้น แต่ปกติเธอชอบคิดลบ
แบบนั้นนี่นา.." เจ้าของห้องรีบแก้คำทันควัน เขาสับสนไปหมดแล้ว
"ไม่มีอะไรจริงๆค่ะ...หนูแค่หลงทางจริงๆ..."

ทันใดนั้นเองที่ชายหนุ่มโผเข้าไปกอดเอวเด็กสาวโดยทิ้งศีรษะไว้บน
หน้าตักเธอ ก่อนจะถอนหายใจยาวด้วยความโล่งใจ
"โถ่ วันหลังอย่าทำให้ผมตกใจแบบนี้อีกนะ หัวใจวายไปทำยังไง"
"ข..ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงค่ะ" แคโรไลน์ยกมือปาดน้ำตาที่ไหลริน

"แล้วถ้าอย่างนั้นเธอหายไปไหนมาล่ะ?" นรินทร์ถามใคร่รู้
"ถ..ถ้ารู้แล้วห้ามดุหนูนะคะ.." เด็กสาวเอ่ยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
"อืม ผมสัญญา" เขายกมือเกี่ยวก้อยสัญญากับคนเบื้องหน้า
ชายหนุ่มพยายามฉีกยิ้มบนใบหน้าซีดเซียดนั้นเท่าที่จะทำได้
เมื่อได้ยินเช่นนั้นเด็กสาวจึงหยิบก้อนผ้าสีน้ำเงินสภาพไม่สู้ดี
ออกมาจากกระเป๋าสะพายหลัง

"ค..คือจริงๆแล้วหนูปรึกษากับรุ่นพี่คราสเรื่องที่ผอ.ไม่สดใสเหมือน
ปกติ รุ่นพี่คราสเลยเสนอให้ไปหาของขวัญมาปลอบใจผอ....
หนูเป็นแค่เด็กไร้ประโยชน์ หนูคงจะช่วยผอ.แก้ปัญหาของผู้ใหญ่
ไม่ได้ เพราะฉะนั้นหนูก็เลยแอบออกไปหาซื้อของขวัญมาให้.."
เธอคลี่ผ้ายับเยินออกในมือออก เผยให้เห็นเสื้อยืดสีน้ำเงิน
เรียบง่าย ดูไม่มีอะไรมากไปกว่าเสื้อยืดธรรมดาๆตัวหนึ่ง

หากทันใดนั้นเอง..
ที่แคโรไลน์ได้เห็นรอยน้ำตาบนใบหน้าของผู้อำนวยการ...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.11

"ผอ... ร้องไห้ทำไมคะ? ..หนูทำให้ลำบากใจเหรอคะ?" เจ้าของห้องสะดุ้ง
รีบเอามือปาดหยาดน้ำตาออก แต่ดูเหมือนเหล่าน้ำตาจะไม่มีท่าทีหยุดไหลริน
เขาจึงเลือกที่จะก้มหน้าลงซบตักเด็กสาวเพื่อปิดบังสายน้ำตาบนใบหน้า
แคโรไลน์ตกใจไม่รู้จะทำอย่างไร เธอจึงตัดสินใจเอื้อมมือลูบเรือนผมสีดำนั้น
"ผมเคยบอกว่าเป็นเด็กไม่ควรจะเล่นหัวผู้ใหญ่ไม่ใช่เหรอครับ?" เสียงทุ้มติเตือน
"ข..ขอโทษค่ะ หนูแค่อยากจะปลอบ.." เด็กสาวร้อนรนรีบเอามือออก หากถูก
จับไว้เสียก่อน นรินทร์จับมือเล็กวางบนศีรษะตนอีกรอบโดยไม่อธิบายอะไร
ภายใต้ความเงียบสงบภายในห้องผู้อำนวยการโล่งกว้างนั้น มีเพียงเด็กสาว
ผู้นั่งลูบเรือนผมเจ้าของห้องด้วยความสงบ

"รูปภาพในห้องนี้สวยจังเลยนะคะ แม้จะมองไม่เห็นสีก็ยังรู้เลยว่าสวย" ระหว่าง
ที่นั่งปลอบประโลมผู้อำนวยการ แคโรไลน์จึงชายตามองสำรวจห้องที่เธอไม่ได้
เข้ามาพักหนึ่ง รอบห้องกว้างถูกตกแต่งด้วยกรอบรูปมากมาย เนื่องจากเด็กสาว
มีพ่อเป็นจิตรกรและคลุกอยู่ในวงจิตรกรรมมาตลอด เธอจึงสามารถมองออกว่า
รูปทุกรูปในห้องแห่งนี้มาจากคนวาดคนเดียวกัน เพียงแค่ต่างเวลากันเท่านั้น
"ใครเป็นคนวาดเหรือคะ?... เอ.. BR. หรือเปล่านะ.." เด็กสาวสายตาสั้น
พยายามหรี่ตาขยับแว่นเพื่ออ่านลายเซ็นต์ที่เขียนอยู่บนมุมขอบรูป

"BR ย่อมาจาก บอร์น รอยด์ น่ะครับ... เห็นคนอื่นชอบเรียกกันว่าคุณบรัช"
"เห๋~ ไม่เคยได้ยินชื่อมาก่อนเลยนะคะเนี่ย เป็นจิตรกรคนโปรดของผอ.หรือคะ?"
"ไม่ใช่ครับ" เสียงทุ้มตอบทันควัน ราวเป็นคำตอบที่รู้ชัดโดยไม่ต้องไต่ตรอง
"แคลอยากเห็นรูปของคุณรอยด์รึเปล่าครับ?" นรินทร์จงใจเรียกด้วยนามสกุล
เพื่อทิ้งระยะห่างความสัมพันธ์

"อยากสิคะ!!" แคโรไลน์พยักหน้าด้วยแววตาเป็นประกาย เธอมีโอกาสได้ศึกษา
เกี่ยวกับจิตรกรต่างๆมากมากย จึงทำให้อยากเห็นหน้าของคนที่วาดกรอบรูปสวยงาม
พวกนี้สักครั้ง เจ้าของห้องได้ยินเช่นนั้นจึงลุกขึ้นไปหยิบกรอบรูปอันเล็กที่ถูกเก็บ
ซ่อนอยู่ในลิ้นชักทำงานตัวใหญ่ หลังจากนั้นจึงเดินกลับมามอบให้เด็กใฝ่รู้ได้ดูชม
ดวงตาสีมรกตของเด็กสาวเบิกกว้างทันทีที่เห็นบุคคลในกรอบรูป

"นี่มัน...ผอ.ไม่ใช่เหรอคะ?..." เสียงใสกล่าวไม่มั่นใจระหว่างมองรูปในมือตน
มันเป็นรูปของชายหนุ่มผู้มีหน้าตาเหมือนกับผู้อำนวยการไม่มีผิด ส่วนข้างกายเขา
คือสาวน้อยผมสั้นหน้าตาสวยหวานผู้ที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน
"นั่นไม่ใช่ผมครับ เขาคือคุณรอยด์..." ที่จริงแล้วนรินทร์และ บอร์น รอยด์ มีสีผม
แตกต่างกัน ถึงอย่างนั้นผู้คนก็ยังจำพวกเขาสลับกันอยู่ดี แล้วจะนับประสาอะไร
กับเด็กสาวที่เห็นโลกในสีที่ผิดเพี้ยนอย่างเธอกัน..

"ถ..ถ้าอย่างนั้นแล้วตอนนี้คุณรอยด์เค้าอยู่ที่ไหนเหรอคะ?" เสียงใสถามใสซื่อ
"บนสวรรค์ครับ... ไม่ก็ในนรก..." ผู้อำนวยการข่มเสียงกัดฟันตอบในตอนท้าย
"คุณรอยด์เป็นคนออกแบบโรงเรียนแห่งนี้ขึ้นมา รวมทั้งเป็นหนึ่งในทุนสร้าง
เป็นเจ้าของตึกแห่งนี้ ห้องห้องนี้ เจ้าของเสื้อที่ผมใส่อยู่... ข้าวของที่ผมใช้
น้ำหอมที่ผมใส่.. แล้วก็.." เด็กสาวเอื้อมมือกุมมือใหญ่ที่กำลังสั่นสะท้าน
นรินทร์จึงหยุดชะงักก่อนเงยหน้ามองอีกฝ่าย เขาคงไม่รู้ตัวเอง ว่าตอนนี้
สีหน้าเจ้าตัวนั้นเต็มไปด้วยความรวดร้าวทรมาน

เมื่อรู้ตัวว่าทำให้อีกคนเป็นห่วง เจ้าของห้องจึงรับชักรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า
แม้สิ่งที่แสดงมาออกจะเป็นเพียงรอยยิ้มแห้งๆแลดูเจือดจางก็ตามที
"แต่แคลไม่ต้องห่วงนะ ตอนนี้ผมมีอะไรเป็นของตัวเองแล้วล่ะ" เขาเอ่ย
ระหว่างหยิบก้อนผ้าในมือคนเบื้องหน้ามากอดไว้กลางอก
"เสื้อตัวนี้เป็นของผม.. เป็นของที่แคลซื้อให้ผม และจะเป็นของผมคนเดียว.."
โทนเสียงทุ้มฟังดูกดดันจนคนฟังไม่สามารถแยกแยะได้ว่าเสียงนั้นพูดด้วย
ความโกรธแค้นหรือดีใจกันแน่ แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ดีที่ตัวเองเป็นประโยชน์

"แคล ช่วยปิดตาหน่อยได้รึเปล่าครับ?" เด็กสาวยกมือขึ้นปิดตาว่าง่าย
เธอได้ยินเสียงชายหนุ่มขยับตัวไปมาสักพักก่อนที่จะอนุญาตให้เปิดตาอีกครั้ง
ภาพที่เห็นเบื้องหน้าคือภาพชายร่างสูงในชุดไม่คุ้นตา ชายที่ปกติมักแต่งกาย
ด้วยเสื้อเชิ๊ตสุภาพอยู่ตลอดเวลา บัดนี้กลับสวมเพียงเสื้อยืดสีน้ำเงินยับยู้ยี้
"อ..เอ๋? เอาไปซักก่อนไม่ดีเหรอคะ มันทั้งเปียกฝนแล้วก็ยับด้วยนี่นา!!"
"ม่ายเอา~ ผมไม่ถอด ผมจะนอนทั้งอย่างนี้แหละ" นรินทร์พองลมในแก้ม
ก่อนสะบัดหน้าหนี ท่าทีแลคล้ายสลับอายุกับเด็กตรงหน้า

"ฮะๆๆๆๆ ผอ.เนี่ย คาดเดาไม่ได้เลยนะคะ เดี๋ยวก็ดูพึ่งพาได้ เดี๋ยวก็ดูเหยาะเหยะ"
"พึ่งพาได้?.. ตอนนี้เธอก็คงจะรู้แล้ว.. ว่าผมเป็นแค่คนที่ถูกสร้างให้เป็นตัวแทน
ของคุณรอยด์ คนที่ไม่มีอะไรเป็นของตัวเองอย่างผม.. คงจะช่วยใครไม่ได้หรอก"
แคโรไลน์ขยับตัวลงจากโซฟา หลังจากนั้นจึงคลานลงเข้าหาชายผู้นั่งอยู่บนพื้น
เธอซบตัวลงบนแผ่นอกกว้างพร้อมทั้งแนบใบหูลงกลางใจของผู้อำนวยการ
"ไม่จริงหรอกค่ะ.. เสียงหัวใจนี้.. มันเป็นของผอ.เอง แต่เพียงผู้เดียว.."

"หนูไม่รู้หรอกนะคะว่าใครจะมองผอ.เป็นคุณรอยด์หรือเป็นอะไร แต่สำหรับหนู
แล้วผอ.เป็นเพียงแค่ผอ.เท่านั้น ผอ.ที่อบอุ่น ผอ.ที่ใจดี ผอ.ที่ขี้อ้อน
ผอ.ที่น่ากลัว.. ไม่ว่ายังไงผอ.ก็เป็นแค่ผอ. คนเดียวที่หนู...'รัก'"
นรินทร์กระตุกเล็กน้อยกับคำสุดท้าย แต่เขาก็ได้แต่ปล่อยผ่านไปตามสถานการณ์
มือใหญ่เอื้อมขึ้นลูบเรือนผมสีน้ำตาลอ่อนโยน ถึงแม้จะเป็นฝ่ามือแข็งกระด้าง
แต่ทุกการกระทำที่มีให้กลับเต็มไปด้วยความนุ่มนวล แผ่วเบา
"ไม่ต้องห่วงนะแคล.. อันที่จริงผมก็ไม่ค่อยสนใจแล้วล่ะว่าใครจะคิดยังไงกับผม"


"ในเมื่อพวกเขาใช้ประโยชน์จากผม... ผมก็จะใช้ประโยชน์จากพวกเขาบ้าง"

---

TBC ๐ ๐ ๐

มุมแถม

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ผอ. ครับ...
หลังจากผมอ่านตอนนี้...ผมยอมรับแล้วครับ

Spoiler:

แหมๆ...

[Nearmoki-2b]

ผอ. ครับ...
หลังจากผมอ่านตอนนี้...ผมยอมรับแล้วครับ

Spoiler:

แหมๆ...

:(นรินทร์).: .....ยังคับ นี่แค่พึ่งเริ่ม....

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ผอ. ครับ...
หลังจากผมอ่านตอนนี้...ผมยอมรับแล้วครับ

Spoiler:

แหมๆ...

:(นรินทร์).: .....ยังคับ นี่แค่พึ่งเริ่ม....

ยะ ยังจะมีอีกเหรอครับ

[Skai]

อดคิดว่า ผอ.จะกินเด็กไม่ได้เลยค่ะ (-A-);

[Nearmoki-2b]

EP.12

"เอ่อ... จริงๆแล้วหนูมีเรื่องไม่สบายใจอยู่น่ะค่ะ" แคโรไลน์เอ่ยน้ำเสียงไม่มั่นใจ
"มีอะไรงั้นเหรอครับ?" ผู้อำนวยการถามพร้อมทั้งยิ้มหวานปลอบประโลมใจ
"คือตอนหนูออกไปข้างนอก.. ดันได้พบกับคนรู้จักของคุณพ่อเข้า หนูไม่รู้ว่าเค้า
จะเอาไปบอกคุณพ่อหรือเปล่า.. แล้วถ้า.." พูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกหยุด
เอาไว้ก่อน ชายหนุ่มแตะปลายนิ้วลงบนริมฝีปากเนียนนุ่ม รอยยิ้มแสนหวานนั้น
ราวกับมนต์สะกดให้คนเบื้องหน้าหยุดทุกการกระทำ

"ไม่ต้องห่วงนะครับ.. ผมจะไม่ให้ใครพาแคลไปไหนทั้งนั้น"

.
.
.

"ผมคิดว่านายเอลิทกำลังสงสัยพวกเราอยู่" วินสันเปรยระหว่างนั่งไขว้ห้าง
กินคุ๊กกี้ที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานของผู้อำนวยการ ไร้ซึ่งท่าทีเป็นกังกวลใดๆ
"ทำไมถึงคิดอย่างนั้นละครับ?" นรินทร์ถามก่อนยื่นมือแตะคลำควานหา
จานคุ๊กกี้บนโต๊ะ หนุ่มบัญชีคิดแกล้งจึงยกจานคุ๊กกี้ขึ้นไปวางบนตักตนพร้อม
ทั้งจงใจเคี้ยวเสียงดังให้ได้ยิน เจ้าของห้องพองแก้มแสดงอาการไม่พอใจ
"ฉลาดเป็นกรดขนาดนั้นมีเหรอจะไม่รู้ ผมก็ดันบอกชื่อแคโรไลน์ไปแล้วด้วยสิ"
"แล้วจะไม่เป็นอะไรเหรอ.." ปฏิกริยาของผู้อำนวยการดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย

"ผมเคยบอกนายแล้วไม่ใช่เหรอว่าความจริงแล้วเราไม่จำเป็นต้องเกรงใจ
โนเบิลแมนน่ะ ฝั่งนั้นต่างหากที่ต้องฟังนาย ทำตัวให้สมฐานะหน่อยสิ"
ผู้อำนวยการโรงเรียนออกอาการอ้ำอึ้ง ทำเอาหนุ่มบัญชีถอนหายใจหน่ายจิต
"ผมละไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมเราต้องปิดเรื่องการอุปถัมภ์ไว้เป็นความลับ
มันทั้งยุ่งยากต้องมานั่งบิดเบือนสาร แถมยังยุ่งยากเวลาทำบัญชีด้วย"
"ต..แต่ถ้าคนรู้ว่าแคลเป็นเด็กอุปถัมภ์เพียงคนเดียวของที่นี่ มันอาจจะ
สร้างความแปลกแยกให้เธอได้ อีกทั้งผมก็ไม่อยากให้ทางโนเบิลแมน
รู้ว่าเราหย่อนยานต่อกฏที่มี" ผู้อำนวยการอธิบายน้ำเสียงลำบากใจ

"เอาเถอะ.. งั้นขอบอกอีกรอบแล้วกันว่านายน่ะ เป็นถึงผู้อำนวยการนะ
ถ้าคิดจะทำอะไรขึ้นมาก็ไม่มีใครขัดได้อยู่แล้ว" วินสันเตือนเสียงแข็ง
"ไม่มีใครขัดผมได้สินะ..." คำตอบนั้นช่างแผ่วเบาราวกับการพูดในใจ

.
.
.

"รุ่นพี่อี้เฟย ยังไม่กลับหอหรือคะ?" แคโรไลน์เอ่ยทักทายรุ่นพี่ปีสาม
ผู้นั่งอยู่ในอยู่ในเรือนกระจกอันเป็นสถานที่สำหรับปลูกดอกไม้ประกอบ
วิชาเกษตร แสงแดดยามเย็นสาดส่องผ่านกระจกทอแสงสีส้มปกคลุม
เหล่าดอกไม้ที่พากันเด่นตระหง่าน เด็กสาวผู้มาเยือนก้าวหารุ่นพี่สาว
ที่นั่งคลุกอยู่กับพื้น ถึงขาข้างหนึ่งของรุ่นพี่จะเป็นขาเทียม แต่ก็ดูจะ
ไม่ได้ทำให้ความมานะในการดูแลเหล่าดอกไม้ลดลงแต่อย่างใด

"รุ่นพี่อี้เฟยเก่งจังเลยนะคะ ใครๆก็ชมว่าดอกไม้ของรุ่นพี่สวยมาก"
แคโรไลน์ก้มตัวลงนั่งยองๆด้านข้างเธอเพื่อมองเหล่าดอกไม้ใกล้ๆ
"ก็ไม่ขนาดนั้นหรอก.. แต่แปลกจังเลยนะที่ได้เห็นเธอที่นี่" อี้เฟยถาม
"แฮะๆ มารดน้ำต้นไม้น่ะค่ะ" เด็กสาวพูดก่อนลุกไปรดน้ำต้นไม้ใน
ส่วนที่เธอต้องรับผิดชอบ ไร้บทสนทนาระหว่างทั้งคู่ไปพักหนึ่ง

"รุ่นพี่อี้เฟยคะ.. ถ้าหนูขอถามอะไรสักอย่าง จะได้รึเปล่าคะ?"
"ถ้าตอบได้ก็จะตอบให้นะ" อี้เฟยตอบเรียบง่ายอย่างเป็นกันเอง
"คือ.. รุ่นพี่คิดว่าความรักคืออะไรเหรอคะ เราจะรู้ได้ยังไงว่าเรา
กำลังรักใครอยู่รึเปล่า?" รุ่นพี่สาวทำหน้าเหยเกทันทีที่ได้ยิน
"น..นี่หน้าตาฉันเหมือนคนที่น่าปรึกษาปัญหาหัวใจด้วยขนาด
นั้นเลยเหรอ?" อี้เฟยพูดระหว่างสำรวจเสื้อผ้าหน้าผมตัวเอง
เธอทั้งผมสั้นหน้าม้าเต่อและไม่อ่อนหวานเลยสักนิด

"หนูคิดว่ารุ่นพี่อี้เฟยดูเป็นผู้ใหญ่ แล้วก็เป็นดูเป็นผู้หญิงมาก
คนที่ไม่ละเอียดอ่อนคงจะดูแลดอกไม้ไม่ได้ขนาดนี้หรอกค่ะ"
"ง..งั้นเหรอ.. ถ้าเธอพูดขนาดนั้น ฉันก็จะช่วยสักหน่อยก็ได้"
รุ่นพี่เบี่ยงหน้าหลบเพื่อปิดบังความเขินอาย แคโรไลน์ได้แต่ยิ้ม
ให้กับภาพเบื้องหน้า

"ฉันคิดว่าเวลาเรารักใครสักคน เราก็อยากจะใช้เวลาอยู่กับเขามากๆ
แล้วบางทีก็ใจเต้นแรงโดยไม่มีสาเหตุด้วย อะไรแบบนั้นมั้ง.."
อี้เฟยพยายามคิดคำตอบ เธอชำเลืองมองใบหน้าคนฟังที่ตอนนี้
ผลันแดงก่ำราวกับลูกมะเขือที่ตั้งต้นอยู่ไม่ไกล ท่าทีของเด็กสาว
ช่างอ่านง่ายดูไร้เดียงสา เมื่อนั้นเองที่รุ่นพี่คิดอะไรบางอย่างออก

"รู้แล้ว!! เธอลองเอาดอกไม้ไปสารภาพรักกับเขาดูไหมล่ะ ฉันจะ
แบ่งให้นะ!! เอ.. ดอกคาร์เนชั่นตรงนี้ดีมั้ย กำลังใกล้บานพอดีเลย!!"
"อ..เอ๋?? ส..สารภาพรักงั้นเหรอคะ ห..หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ!!"
แคโรไลน์รีบปฏิเสธเสียงสั่น แค่คิดเธอก็ตื่นเต้นจนจะเป็นลมอยู่แล้ว
"ทำไมล่ะ? โอกาสไม่ได้มีทุกวันนะ ถ้าไม่รีบทำอะไรสักอย่างเค้า
อาจจะไปมีคนอื่นก็ได้นะ เธอจะไม่เสียใจเหรอถ้าเสียเค้าไปน่ะ?"

แคโรไลน์ครุ่นคิดอยู่ในใจ ถึงภาพชายที่เธอรักผู้เดินไปกับผู้หญิงอื่น
เธอไม่อยากให้เรื่องแบบนั้นเกิดขึ้น ถึงตัวเธอเองจะไม่ได้ดีหรือมี
ประโยชน์อะไร แต่เธอก็อยากเป็นเพียงคนเดียวที่ทำให้เขาสบายใจ..
"ข..เข้าใจแล้วค่ะ งั้นหนูคงต้องรบกวนให้รุ่นพี่อี้เฟยช่วย.."
อี้เฟยฉีกยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน มันต้องอย่างนี้สิน้องพี่!!
"งั้นพรุ่งนี้เย็นฉันจะคัดคาร์เนชั่นดอกสวยๆไว้ให้นะ อย่าลืมมาเอาล่ะ!!"
"ขอบคุณมากค่ะรุ่นพี่!!" แคโรไลน์ยิ้มหวานดีใจ หัวใจของเธอทั้ง
พองโตและพากันเต้นไม่เป็นจังหวะ.. พรุ่งนี้แล้วสินะ..

"สาวๆ ทำอะไรกันอยู่เอ่ย?" อยู่ๆเสียงของบุคคลที่สามก็ดังขึ้น
พร้อมการปรากฏตัวของหนุ่มร่างเล็กผู้ประจำการอยู่ฝ่ายปกครอง
"สวัสดีค่ะคุณเอลิท พวกเรากำลังคุยกันตามประสาสาวๆอยู่น่ะคะ"
"ฮะๆๆ โทษทีนะที่ฉันมาขัดจังหวะ" เขากลั้วหัวเราะระหว่างที่
กวาดสายตามองไปรอบสถานที่ ราวกับกำลังค้นหาอะไรบางอย่าง

"โอ้ แคโรไลน์!! พอดีเลย.. พรุ่งนี้พักเที่ยงมาหาฉันที่ห้องปกครองทีนะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.13

พักเที่ยงในวันรุ่งขึ้นนั้นเอง แคโรไลน์เดินเข้ามาในห้องปกครองด้วย
ท่าทีกล้าๆกลัวๆ เธอไม่เคยเข้ามาในสถานที่แห่งนี้มาก่อน ดวงตาสี
มรกตกวาดมองรอบห้องด้วยความใคร่รู้ ทำไมเธอต้องมาที่นี่กันนะ?
"นั่งลงก่อนสิครับ" หัวหน้าฝ่ายปกครองเชื้อเชิญอย่างเป็นมิตร
ร่างเล็กทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง กริยากลัดเกร็งดูไม่เป็นตัวเอง
"ค..คุณเอลิทเรียกหนูมามีอะไรเหรอคะ.. หนูทำอะไรผิดไปเหรอ?"

"ไม่หรอกครับ คุณไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ฉันก็แค่อยากถามอะไรบาง
อย่างก็เท่านั้นเอง" เอลิทฉีกยิ้มสดใสหวังคลายความตึงเครียด
"โล่งอกไป เล่นเอาตกใจหมดเลย ถ้าอย่างนั้นถามมาได้เลยค่ะ"
"งั้น..ฉันขอถามเกี่ยวกับ 'คุณพ่อ' ของคุณหน่อยนะครับ.."
เด็กสาวสะดุ้งเฮือกทันทีที่ได้ยิน ปฏิกริยาของเธอสร้างความพอใจ
ให้กับหนุ่มฝ่ายปกครองเป็นอย่างมาก เอลิทกระตุกยิ้มมุมปากแผ่วเบา

"แคโรไลน์.. คุณพ่อคุณเป็นจิตรกรชื่อดังเชียวล่ะ ฉันเองก็เป็นแฟน
ผลงานของเขาเหมือนกัน ยิ่งเมื่อวานที่เขาโทรมานะ ฉันละนึกว่า
ตัวเองฝันไป~" หัวหน้าฝ่ายปกครองพูดด้วยน้ำเสียงเริงร่าดีใจ
กริยาตรงข้ามกับคนที่นั่งอยู่อีกฝั่งโดยสิ้นเชิง ราวกับหนังสองเรื่อง
ที่บังเอิญฉายพร้อมกัน ดวงตาสีนภากลมโตจดจ้องเด็กสาวไม่วางตา

"ค..คุณพ่อโทรมาว่ายังไงเหรอคะ..." เสียงใสเอ่ยถามสั่นคลอน
"เอ๋? ทำไมคุณถึงไม่รู้ละครับ สงสัยท่านคงจะลืมบอกคุณแน่ๆเลย
งั้นฉันโทรกลับให้มั้ย ฉันเองก็อยากคุยกับคุณลอสกันอีกรอบเหมือนกัน"
เอลิทหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นทำท่ากดโทร หากถูกห้ามไว้ก่อน
สีหน้าของคนห้ามนั้นซีดขาวราวกับคนไม่สบาย ริมฝีปากน้อยขยับสั่น
จนไม่สามารถควบคุมได้

"แคโรไลน์... ดูเหมือนคุณพ่อของคุณจะสงสัยนะ ว่าทำไมคุณถึงมา
อยู่ที่นี่ได้ และตัวฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน สงสัยมากเลยล่ะ.."
เอลิทวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะก่อนเหลือกตามองร่างเล็ก นรินทร์กำชับ
แคโรไลน์ไว้ว่าห้ามบอกเรื่องการอุปถัมภ์กับใครเด็ดขาด ให้ทำทุกอย่าง
ให้เป็นปกติที่สุดเท่าที่จะทำได้ แต่ด้วยความกลัวในตอนนี้จึงทำให้
ไม่สามารถทำตัวเป็นปกติได้เลย

"ถ้าไม่ยอมอธิบายฉันก็คงต้องส่งคุณกลับไปให้คุณพ่อนั่นแหละนะ
ดูเหมือนคุณพ่อจะอยากพบคุณมากด้วยสิ ช่างน่าดีใจจังเลยนะ"
ทันใดนั้นเองที่เสียงทุบประตูห้องปกครองดังขึ้น แคโรไลน์ตกใจ
รีบหันมองต้นเสียง ช่างน่าแปลกที่เจ้าของห้องแลดูจะไม่สนใจ
แขกหน้าประตูเลยแม้แต่น้อย ในดวงตาสีท้องฟ้านั้นสะท้อนเพียง
ร่างเด็กสาวผู้สั่นคลอน แคโรไลน์ไม่สามารถนั่งนิ่งๆได้อีกต่อไป

"แคโรไลน์ ว่ายังไง? ฉันยังต้องการคำตอบอยู่นะ?" เอลิทถาม
'ปังๆๆ!!' สายตาเด็กสาวจดจ้องอยู่ยังประตูที่ส่งเสียงดังสนั่น
จากนั้นจึงกรอกกลับไปหาหัวหน้าฝ่ายปกครองที่คุยกับเธออยู่
เธอมองเอลิทและประตูสลับไปมาอยู่อย่างนั้น ร่างน้อยเริ่มสั่น
สะท้านจนทนไม่ไหว เธอขดตัวและกอดเข่าไว้ด้วยความกลัว
สติที่มีเริ่มเลือนลาง สุดท้ายแขกผู้มาเยือนจึงได้แต่นั่งก้มหน้า
ร่ำไห้อยู่บนโซฟาตัวสวย

เมื่อเห็นเช่นนั้นหัวหน้าฝ่ายปกครองจึงลุกขึ้นไปแง้มประตูที่ถูก
ทุบอยู่นาน เบื้องหลังประตูคือชายผู้คุ้นตากันเป็นอย่างดี
"ขอบใจนะเลย์ พอแล้วล่ะ" เอลิทกระซิบแผ่วเบากับภารโรงหนุ่ม
"คุณเอลิทให้ผมทุบประตูทำไมรึครับ ทดสอบความแข็งแรงเหรอ?"
"เอ้อ.. ก็ประมาณนั้นแหละ เอาเป็นว่าขอบใจมาก ไปได้แล้วล่ะ"
"ครับ" ภารโรงโค้งศีรษะให้ด้วยสีหน้างุนงงก่อนเดินจากไป

หนุ่มร่างเล็กยืนมองภารโรงเดินผ่านไปสักพักก่อนที่จะตัดสินใจ
ปิดประตูอีกครั้ง ทว่ายังไม่ทันที่ประตูจะปิดสนิทดีก็ถูกแรงฉุด
รั้งประตูจากอีกฝ่ายเสียก่อน ประตูห้องปกครองถูกกระชากเปิด
รุนแรง เผยให้เห็นร่างของผู้อำนวยการที่ยืนหอบอยู่ด้านหลัง
"เอลิท คุณเรียกแคลโรไลน์มาทำไม!?!" น้ำเสียงของนรินทร์
ฟังดูร้อนรนไม่ปกปิด ด้วยความที่คนตาบอดมักจะหูดีกว่าคนปกติ
เขาจึงได้ยินเสียงสะอื้นที่ดังออกมาจากในห้อง ผู้อำนวยการรีบ
พุ่งตรงเข้าหาเด็กสาวผู้เต็มไปด้วยคราบน้ำตา

"คุณทำอะไรเธอกันแน่!!" นรินทร์ถามชักน้ำเสียงตื่นตระหนก
"ฉันแค่ถามนู้นนี่เธอนิดหน่อย ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้จับเธอ
เลยด้วย ไม่เชื่อถามเจ้าตัวดูเองก็ได้" เอลิทยักไหล่ไม่เดือดร้อน
ผู้อำนวยการกัดฟันข่มอารมณ์เดือดดาล เขารีบช้อนร่างเล็กขึ้นอุ้ม
พลางลูบหลังปลอบประโลม ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงร่างสูงจึง
รีบสาวเท้าเดินไปทางห้องพยาบาล หวังให้คุณเกลินช่วยดูแล

"คุณเอลิท คุณรอผมที่นี่.. เรามีเรื่องต้องคุยกัน"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.14

"คุณเอลิท ครั้งนี้คุณทำเกินไป คุณไม่มีสิทธิ์ทำกับนักเรียนแบบนี้!!"
"ใช่ ฉันไม่มีสิทธิ์ทำร้ายนักเรียน แต่นั่นไม่ใช่นักเรียนของโรงเรียนเรา"
"ทำไมแคโรไลน์จะไม่ใช่นักเรียนของเรา ค่าเทอมเธอก็จ่ายเป็นปกติ"
"แต่เธอไม่มีเอกสารเซ็นรับรองจากผู้ปกครอง ผู้ปกครองไม่รู้ด้วยซ้ำ
ว่าลูกตัวเองอยู่ที่นี่ คุณจะอธิบายเรื่องนี้ยังไง?"

นรินทร์สะอึกนิ่งเงียบ ไม่คิดว่าเอลิทจะสาวเรื่องได้ไวขนาดนี้
"พ่อของเธอโทรมาถามว่าลูกสาวอยู่ที่นี่หรือเปล่า ฉันเลยตอบไป
ตามความเป็นจริง แต่ก็บอกไปด้วยว่าช่วงนี้เธอกำลังเข้ารับการ
บำบัดอยู่ และอาทิตย์หน้ามีคอร์สสำคัญที่ต้องเข้ารับการบำบัด"
"ถ้าคุณรู้ว่าเธอต้องเข้าบำบัด.. งั้นคุณก็ไม่ควรทำให้เธอสติแตก"
"มันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้ เพราะดูท่าคุณคงจะไม่บอกง่ายๆแน่ว่า
เธอมาอยู่ที่นี่ด้วยวิธีไหน เลยคิดว่าน่าจะเร็วว่าถ้าถามกับเจ้าตัวเอง"

'ปัง!!' เสียงทุบโต๊ะดังสนั่นลั่นห้องปกครอง ทำเอาเจ้าของห้องตกใจ
"ถ้าสืบมาหมดแล้วก็น่าจะรู้นี่ว่าเด็กคนนั้นโดนพ่อตัวเองทำร้าย
ผมไม่อยากจะเชื่อว่าคุณจะทำร้ายเด็กตัวเล็กๆแบบนั้นได้ลงคอ!!"
นรินทร์ตะคอก เขาไม่ชอบเวลาที่ตัวเองโมโหและพยายามเก็บ
อารมณ์มาตลอด ทว่าตั้งแค่แคโรไลน์เข้ามาในชีวิตก็ดูเหมือนจะ
มีเรื่องให้เคืองใจเพิ่มขึ้นได้ทุกวัน แต่นั่นกลับทำให้เขาดีใจอย่าง
น่าประหลาด...

"ฉันก็ไม่อยากจะเชื่อเหมือนกัน ว่าคุณจะ'หากิน'กับเด็กตัวเล็กๆได้ลงคอ"
"หมายความว่ายังไง?.." ผู้อำนวยการขมวดคิ้วถาม
"ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าคุณสามารถจัดการค่าใช้จ่ายของเธอได้ยังไง
แต่สำหรับคุณแล้ว.. คิดว่าแคโรไลน์เป็นเด็กที่น่าสงสารเวทนา
คิดว่ามีความผูกพันธ์ร่วมกับเธอ.. หรือคิดว่าเธอเป็นตัวสร้างรายได้
ชั้นดีกันแน่ล่ะ?" เอลิทช้อนสายตามองแดกดัน

"หมดเวลาเล่นพ่อลูกแล้ว คืนแคโรไลน์ให้พ่อจริงๆของเธอซะ
แล้วฉันจะทำเป็นไม่เห็นเรื่องทั้งหมดนี่ก็ได้ เห็นแก่ที่เราเป็นเพื่อน
คุยที่ดีต่อกันในช่วงเวลาที่ผ่านมา" ฝ่ายปกครองกล่าวตัดสินเด็ดขาด
โดยปกติแล้วนรินทร์จะเชื่อฟังคำพูดของเอลิทโดยไม่คิดปฏิเสธ
ทว่าไม่ใช่ครั้งนี้.. ผู้อำนวยการอย่างเขาไม่จำเป็นต้องอยู่ใต้อำนาจใคร

"ต้องขอโทษด้วย แต่ผมไม่มีความคิดที่จะคืนแคโรไลน์ให้ใคร"

"งั้นเราจะได้เห็นดีกัน..." นี่คือคำพูดสุดท้ายจากฝ่ายปกครอง

.
.
.

นรินทร์เดินจากมายังห้องพยาบาล อันเป็นสถานที่อยู่ของแคโรไลน์
"แคลเป็นอะไรมากรึเปล่าครับ?" เขาเอ่ยถามหมอเกลินทันทีที่พบหน้า
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ตอนนี้ลินให้นอนพักผ่อนอยู่ ลินจะพาไปหานะคะ"
หมอสาวเดินนำหน้าไปยังห้องพักฟื้นคนไข้เดี่ยว เธอแยกแคโรไลน์ออก
จากผู้คนเพื่อหวังให้เด็กสาวได้สงบใจลง นรินทร์เปิดประตูห้องเบามือ
ก่อนจะเดินไปนั่งริมขอบเตียงคนไข้สีขาว เขาใช้นิ้วปาดน้ำตาบนใบหน้า
เนียนใสของเด็กสาวที่กำลังหลับไหล

"ผอ..." เสียงใสครางสะอื้น ผู้อำนวยการจึงเอื้อมมือลูบศีรษะแผ่วเบา
"ไม่เป็นไรนะเด็กดี.. ผมอยู่นี่แล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะครับ" เสียงนุ่มกล่าว
"คุณพ่อจะมาที่นี่เหรอคะ?.." เด็กสาวพรือตาช้าๆก่อนถามเสียงสั่น
"ไม่มีใครจะมาทั้งนั้นแหละครับ.." เขาพูดพลางเบือนหน้าหนีคู่สนทนา
"ผอ.. อ่านนิทานให้หนูฟังหน่อยได้ไหมคะ?" แคโรไลน์เอ่ยขอร้อง
"..ต้องได้อยู่แล้วสิครับ" นรินทร์ยิ้มหวานให้เป็นคำตอบ

เด็กสาวนักเรียนใหม่หยิบหนังสือออกจากกระเป๋าเป้ก่อนยื่นให้อีกฝ่าย
"หืม?... โรบินฮู๊ดอีกแล้วเหรอครับ.." ชายหนุ่มคลำอ่านปกหนังสือ
"แฮะๆ.. ขอโทษนะคะ หนูหาเจอแค่เล่มเดียวเอง" เธอหัวเราะแฮะๆ
ผู้อำนวยการส่ายหน้าด้วยความเอ็นดู ก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องราวการผจญ-
ภัยของจอมโจรโรบินฮู๊ดอีกครั้งหนึ่งด้วยความสดใสตื่นเต้นที่เท่าเดิม
เมื่อเล่าจบแล้วเด็กสาวจึงตบมือชอบใจด้วยรอยยิ้มใส ดูเหมือนว่าเธอ
จะกลับมาร่าเริงอีกรอบแล้วสินะ

'ก็อกๆ' เสียงเคาะประตูดังขึ้นกะทันหัน ชายหนุ่มบนเตียงจึงลุกไปเปิด
ประตูต้อนรับ คนหลังประตูคือหมอสาวผู้มาพร้อมกระดาษค่าใช้จ่าย
เพิ่มเติมของเด็กสาว นรินทร์ครุ่นคิดพลางกำกระดาษในมือไว้แน่น
"แคล.. จำข้อคิดของนิทานเรื่องโรบินฮู๊ดที่ผมเคยบอกไปได้มั้ย?"
"เอ.. ไม่ว่าจะขโมยเพราะอะไร โจรก็ยังเป็นโจรอยู่วันยังค่ำน่ะเหรอคะ?"
"ใช่ครับ เก่งจังเลยนะเรา จำได้ด้วย" เด็กสาวกลั้วหัวเราะแก้เขิน
เมื่อถูกชม หาได้รู้ถึงสีหน้าของผู้อำนวยการที่หันหลังให้ตนอยู่

"ใช่แล้ว... ไม่ว่ายังไงโจรก็เป็นโจรอยู่วันยังค่ำ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.15

เหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้นทำให้ผู้อำนวยการไม่สามารถข่มตาหลับตามปกติ
เพราะฉะนั้นเขาจึงใช้เวลาว่างยามบ่ายในการฝุบหลับบนโต๊ะทำงานตัวเก่ง
ทดแทนเวลานอนที่หายไปในยามค่ำคืน ความกระสับกระส่ายที่มีทำให้ไม่
สามารถพักผ่อนได้อย่างสบายใจ เขามีลางว่าเรื่องจะต้องไม่จบลงแค่นี้แน่

ระหว่างที่กำลังนอนพักสายตาอยู่นั้นเอง อยู่ๆประตูห้องผู้อำนวยการก็ถูก
เปิดออก.. ประตูที่ไม่มีใครรู้รหัสผ่านนอกจากตัวเขาเอง เสียงแง้มปิดประตู
แผ่วเบาตามด้วยเสียงเดินที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี เสียงของคนที่ไม่ควรอยู่ที่นี่..

"เรเน่...!!!"

ชายหนุ่มรีบดันตัวขึ้นนั่งหลังตรงฉับไว สร้างความตกใจให้ผู้มาเยือนไม่น้อย
"ตกใจหมดเลยค่ะ อยู่ๆก็เด้งขึ้นมา อุส่าห์จะแกล้งคนอู้งานซะหน่อย ฮิๆ"
"เรเน่.. คุณมาที่นี่ได้ยังไง!?!" สาวน้อยเบื้องหน้าถอดแว่นตาดำเผยให้
เห็นดวงตาสีมะนาวกลมโต เธอถอดหมวกฟางออกพลางสะบัดเรือนผม
บ็อบสั้นสีครีมให้เข้าที่ ดวงหน้าอ่อนหวานเต็มไปด้วยรอยยิ้มใส ชื่อของ
เธอคือ เรเน่ กิลเล็ต ชื่อที่ติดอยู่หน้าประตูโรงเรียนในฐานะของ...
'ผู้ก่อตั้งโรงเรียนควิ้นท์'

"นรินทร์.. ทำไมทำหน้าเหมือนเห็นผีอย่างนั้นละคะ? นี่เน่เองค่ะ เน่เอง~"
เจ้าของโรงเรียนโบกมือไปมาเบื้องหน้าคนตาบอดที่ตอนนี้สีหน้าซีดขาว
โดยปกติแล้วเจ้าของโรงเรียนจะไม่เข้าโรงเรียนเด็ดขาดถ้าไม่มีเหตุจำเป็น
แล้วตัวเธอเองก็ไม่ได้อยู่ใกล้ขนาดนึกจะมาเมื่อไหร่ก็มาได้ด้วย
"คุณมาที่นี่ทำไมเหรอ?.. หรือว่าคุณเอลิทเค้า.." นรินทร์เอ่ยตะกุกตะกัก
"เอลิท? ทำไมเน่ต้องไปฟังอีตานั่นด้วยคะ? ขี้บ่นอย่างกะหมีกินผึ้ง
ไม่รู้ว่าความขี้บ่นมันเป็นกรรมพันธุ์หรือยังไง" เธอได้แต่ส่ายหน้าหน่ายใจ

"เน่มาก็เพราะว่าอยากมาค่ะ ไม่มีเหตุผลอะไรมากกว่านั้น" เสียงใสกล่าว
อารมณ์ดีก่อนเดินไปยังริมกระจกห้องเพื่อชมบรรยากาศภายในโรงเรียน
"ดูเหมือนว่าทุกคนจะมีความสุขกันดีนะคะ" เรเน่คลี่ยิ้มหวานระหว่างจ้อง
มองเด็กๆที่กำลังเตะบอลกันหลังเลิกเรียนอย่างสนุกสนาน นรินทร์ลุกขึ้น
เดินเข้าหาร่างบางผู้กำลังบิดคอขยับไหล่ไปมาคลายความเมื่อยล้า
"ไม่ว่ายังไงก็ไม่เคยชินกับการนั่งเครื่องบินเกือบสิบชั่วโมงเลยนะคะเนี่ย~"
"อย่างน้อยคุณก็น่าจะบอกผมก่อนออกจากสวิต ผมจะได้เตรียมต้อนรับทัน"
"ก็แค่คิดถึงมากไปหน่อยน่ะค่ะ" นรินทร์เอื้อมมือควานหาร่างเบื้องหน้าก่อน
ขยับมือนวดไหล่ให้ร่างบาง คนถูกนวดได้แต่ยิ้มเคลิ้มด้วยความสบายตัว

"ว่าแล้วเน่โอนค่ารักษาเด็กอุปถัมภ์ครั้งล่าสุดให้แล้วนะคะ โรงเรียนเรานี่
ค่ารักษาแพ๊งแพงเนอะ ขนาดเน่หาหมอข้างนอกยังไม่แพงขนาดนี้เลย"
"ช่วยไม่ได้นี่ครับ ช่วงเศรษฐกิจไม่ดีแบบนี้ อะไรก็แพงไปหมด" หลังจาก
นวดผ่อนคลายมาสักพักชายหนุ่มจึงเลื่อนมือลูบไล้เรียวแขนบางลงไป
ถึงเอวและกระชับเอวคอดสวมกอดจากด้านหลัง จากนั้นจึงประทับริม
ฝีปากลงบนไหล่บางของสาวน้อยในชุดเดรสคอกว้าง

'อึก..' คนถูกกระทำกระตุกเบือนหน้าหนีไปอีกฝั่ง ทว่าไร้ซึ่งท่าทีการปฏิเสธ
"เป็นอะไรไปคะ.. ดูรีบร้อนจังเลยนะ? ปกติไม่ชอบ 'ทำงาน' นี่นา?"
ไร้คำตอบจากผู้กระทำ เขาลากริมฝีปากขึ้นไปยังต้นคอขาวก่อนประทับ
ตราจุมพิตแผ่วเบา เรเน่ยกมือขึ้นปิดปากป้องเสียง หากถูกอีกฝ่ายกระตุก
มือลง ร่างสูงเริ่มละเลงลิ้นไซร้ต้นคอเรียบเนียนโดยไม่สนใจเสียงครางอึดอัด
"แฮ่กๆ... อะไรเป็นสิ่งที่ทำให้นรินทร์ยอม 'เอาตัวเข้าแลก' ขนาดนี้กันคะ?"
ร่างบางถูกจับกระแทกกระจกบานใหญ่ ผู้อำนวยการล็อคมือเธอไว้ติดกระจก
"ก็แค่คิดถึงมากไปหน่อยน่ะครับ" คำตอบที่ไม่ได้เนื้อความอะไรถูกย้อนกลับ
ไปยังเจ้าของโรงเรียน ผู้ที่ตอนนี้สั่นสะท้านไปทั้งตัว

"นรินทร์.." เสียงสดใสกลับกลายเป็นออดอ้อน เธอช้อนตามองคนข้างหลัง
"ว่าไงครับคนดี?" นรินทร์กระซิบข้างหูด้วยโทนเสียงที่ต่างไปเล็กน้อย
"นรินทร์เครียดเหรอคะ?.. เน่ได้กลิ่นบุหรี่... นรินทร์จะสูบบุหรี่ก็ต่อเมื่อเครียด
เน่ไม่ชอบกลิ่นบุหรี่... บรัชไม่สูบบุหรี่.." ประโยคสุดท้ายทำให้เจ้าของห้อง
กระตุกเล็กน้อย แต่ก็ชินกับเรื่องแบบนี้พอตัวแล้ว ยังไงซะมันก็เป็น'งาน'ของเขา
"เข้าใจแล้ว.." ชายหนุ่มขยับริมฝีปากขบใบหูร่างเบื้องหน้าแผ่วเบา หากร้อนแรง
"งั้นเราไปอาบน้ำกันก่อนดีมั้ย?"

"แหม บริการพิเศษนี่เป็นของสมนาคุณจากค่าตัวที่เก็บไปเป็นแสนๆเหรอคะ?"
"โถ่~ นั่นค่าเทอมเด็กครับ อย่าเอาไปรวมกันแล้วก็อย่าพูดจาทำลายบรรยากาศสิ"
นรินทร์ช้อนตัวสาวน้อยขึ้นอุ้มท่าเจ้าหญิงก่อนเดินขึ้นบันไดอย่างคล่องแคล่ว
ถ้าเป็นในห้องตัวเองแล้วเขาจะสามารถเดินได้สะดวกราวกับมองเห็น เจ้าของ
โรงเรียนหลับตาลงเพื่อผ่อนคลาย จึงทำให้ไม่เห็นสีหน้าตึงเครียดของอีกฝ่าย

'เราจะทำทุกอย่าง.. เพื่อให้แคลได้อยู่ที่นี่'

.
.
.

ในค่ำคืนนั้นเอง หลังจากที่ผู้อำนวยการ 'ทำงาน' เสร็จเรียบร้อยแล้ว
พวกเขาจึงตัดสินใจออกไปทานข้าวเย็นด้วยกัน เมื่อสาวน้อยเปิดประตู
ห้องผู้อำนวยการออกไป เธอก็พบกับของบางสิ่งที่ตกอยู่กับพื้น
"โอ้.. มีดอกไม้วางเกลื่อนอยู่หน้าห้องด้วยละค่ะ ใครกันนะช่างเอามาวาง"
เธอก้มตัวลงเก็บดอกไม้ขึ้นดู มันทั้งสวยทั้งหอมกลิ่นธรรมชาติ
"ดอกอะไรเหรอ?..." นรินทร์ถามสงสัย ทำไมถึงใจไม่ค่อยดีเลยนะ
"คาร์เนชั่นสีชมพูน่ะค่ะ จะปล่อยไว้อย่างนี้ก็เสียดาย ขอเอาไปวางในห้องนะคะ"
"เน่.." ผู้อำนวยการกระตุกแขนเจ้าของโรงเรียนไว้ก่อนที่เธอจะกลับเข้าห้อง
"คะบรัช? มีอะไรเหรอ?" หากสังเกตให้ดีจะพบว่าตอนนี้ดวงตาสีมะนาว
ไร้ซึ่งแววตาอีกต่อไป แล้วเธอก็ไม่ได้เรียกคนตรงหน้าด้วยชื่อของเขาด้วย...

นรินทร์ก้มลงประกบริมฝีปากเข้ากับริมฝีปากเรียวบางด้านหน้าเบาๆ
"บรัช..จะไม่ไปทานข้าวแล้วเหรอคะ?" เธอช้อนตามองด้วยใบหน้าสีระเรื่อ
"ไปสิ ฉันหิวจะแย่แล้ว เน่อยากทานอะไรเหรอ?" เขาพูดด้วยสำเนียงไม่เป็นตัวเอง
"อะไรก็ได้ที่บรัชอยากทานค่ะ" สาวน้อยยิ้มร่าอารมณ์ดี ในแววตาของเธอช่าง
เหม่อลอยราวอยู่ในห้วงฝัน ไร้ซึ่งสติในการพิจารณาแยกแยะ...

"งั้นก็ดี..." ชายหนุ่มกระตุกยิ้มพอใจก่อนจะโอบไหล่ร่างบางเดินจากไป..

---

TBC ๐ ๐ ๐

---

เรเน่ กิลเล็ต ผู้บริหารเก่าของบริษัทควิ้นท์ ปัจจุบันเป็นเจ้าของโรงเรียนเพื่อผู้พิการ
ในนามของควิ้นท์ ไม่ค่อยชอบปรากฏตัวในโรงเรียนเท่าไหร่



คนเขียน// ปรับตัวกันทันมั้ย ตอนนึงหวานกุ๊กกิ๊ก ตอนถัดไปดราม่า ถัดมาอีกตอนเรทสุดๆ...

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

อะเฮือก กระอักเลือด
ไม่ใช่เพราะความหื่นนะครับ

แต่แบบ...บอกไม่ถูก เอื้ออออออ

[Nearmoki-2b]

EP.16

"เอาล่ะ สรุปเมื่อวานได้ความว่ายังไงบ้าง?" เอลิทถามระหว่างนั่งดื่มชายามบ่ายอยู่ใน
ห้องพักบนชั้นแปดของตึกอาคารหอพัก ซึ่งเป็นห้องพักของเขาในช่วงที่อยู่โรงเรียน
"เน่ก็จำไม่ได้เหมือนกันค่ะ" เจ้าของโรงเรียนตอบพลางจิบชาด้วยสีหน้าเรียบเฉย
"ฉันไม่ได้เรียกเธอมาจากสวิตเซอร์แลนด์เพื่อให้มาเล่นตลกให้ดูหรอกนะ"
"เน่ไม่ได้เล่นตลกนะคะ เน่จำไม่ได้จริงๆ จำได้แค่ว่าไปมาหานรินทร์ พบกันไปแล้ว
นอกจากนั้นก็จำอะไรไม่ได้แล้ว.. นี่เน่เมารึเปล่านะ?" สาวน้อยขมวดคิ้วลำบากใจ
หัวหน้าห้องปกครองมองท่าทางครุ่นคิดของคนเบื้องหน้าก่อนถอนหายใจทีหนึ่ง

"เธอไม่ได้เมา.. เธอก็แค่สติเสีย" เอลิทเปรยเสียงเรียบกริยาปลงจิตชินชา
"น..เน่ไม่ได้สติเสียนะ เน่ไปมาจริงๆ มีบิลค่าอาหารเย็นให้ดูด้วย ถึงจะจำไม่ได้
ว่ากินอะไรไปก็เถอะ" เจ้าของโรงเรียนควักบิลใบเสร็จออกจากกระเป๋าเสื้อและ
วางกระแทกลงบนโต๊ะเพื่อเป็นหลักฐาน ทว่ามันไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายพอใจแต่อย่างใด
หัวหน้าฝ่ายปกครองเลื่อนกระปุกอันเล็กบนโต๊ะไปทางเรเน่พลางเคาะกระปุกสองที
"โอเคค่ะ โอเค แค่ทานยาก็พอใช่มั้ย?" สาวน้อยเบ้ปากล้อเลียนคนหน้าเครียด

"แต่เน่จำได้นะว่านรินทร์เค้าดูลนลานชอบกล มังคงจะมีอะไรจริงๆนั่นแหละ"
"งั้นเหรอ.." เอลิทตอบไม่ใส่ใจ ดวงตาสีนภาเหลือบจ้องร่างบางเบื้องหน้า
ตั้งแต่สีหน้างงงวยบนใบหน้าอ่อนวัย ไล่ลงมายังต้นคอขาวที่ถูกประทับด้วย
รอยแดงสะดุดตา.. เขาจ้องมันอยู่สักพักก่อนจะลุกหายไปจากห้องรับแขก
"อ..อ้าว? จะไปไหนละคะ?" แขกผู้มาเยือนได้แต่กระพริบตาปริบๆอย่าง
ไม่เข้าใจความ หลังจากหายไปสักพักเจ้าของห้องจึงกลับมาพร้อมกับ
ผ้าผันคอสีน้ำตาลลายสก็อตผืนสวย เขาเดินไปเบื้องหลังเจ้าของโรงเรียน
ก่อนพันผ้าผืนยาวปกคลุมลำคอเนียนขาว

"เอาผ้าพันคอมาทำไมคะ? เมืองไทยร้อนจะตายไป" เรเน่ถามสงสัย
"วันๆอยู่แต่ในห้องแอร์อย่างหล่อนไม่ต้องมาพูดเลย ฉันได้มาจากลอนดอน
ใส่ไว้อย่างนั้นแหละ" หัวหน้าฝ่ายปกครองพูดระหว่างเดินกลับมานั่งอีกครั้ง
เจ้าของโรงเรียนได้แต่ขมวดคิ้วมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจเหตุการณ์
"พี่ฝากฝังให้ฉันดูแลเธอ ฉันทำเพราะมันเป็นความปรารถนาสุดท้ายของพี่
และตอนนี้ฉันก็รู้สึกหงุดหงิดอย่างมากที่เธอปล่อยให้ตัวเองและโรงเรียน
ถูกเอาเปรียบได้ง่ายๆ มันน่าจะดีซะกว่าถ้าเธอไล่นายนรินทร์ออกไปซะ"

สาวน้อยช้อนตามองคู่สนทนาก่อนจะสลับขาไขว่ห้างด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป
"ฮะๆๆ ไม่เอาน่าค่ะ เอลิทเองก็ IQ สูงเกือบจะอัจฉริยะ ส่วนเน่เองก็ทำงาน
บริหารมาตั้งหลายปี ถ้าแค่กลลวงของคนข้างถนนเรายังไม่สามารถจับทริค
ได้ละก็.. เน่ว่าเราสองคนนั่นแหละค่ะที่ควรลาออก" ดวงตาสีมะนาวฉายแวว
ไม่ล้อเล่น แม้ใบหน้าจะยังคงรอยยิ้มหวานไว้เช่นเคย.. เอลิทถอนหายใจ
หน่ายจิต เขากรอกสายตาไปรอบโต๊ะจนสบเข้ากับกระดาษแผ่นหนึ่งที่วาง
ทับซ้อนอยู่กับบิลค่ามื้อค่ำของเรเน่ มันคือใบเสร็จการโอนเงินข้ามประเทศ
ที่แสดงตัวเลขถึงหกหลัก.. เป็นใบเสร็จการโอนเงินถึงนรินทร์ครั้งล่าสุด

"นั่นสินะ..." รอยยิ้มเผยขึ้นบนมุมปากของชายตัวเล็ก

.
.
.

"แคลจะขึ้นไปทานข้าวด้วยกันมั้ย?" อนันดาเอ่ยถามรูมเมทผู้นั่งอยู่บนเตียง
"ไม่ละค่ะ.. รุ่นพี่ไปเถอะ หนูยังไม่หิวค่ะ" เด็กสาวส่ายหน้าด้วยรอยยิ้มเบาบาง
เมื่อเห็นเช่นนั้นหนุ่มรุ่นพี่จึงขอตัวออกจากห้องไปเงียบๆ เขาไม่รู้ว่าทำไม
ช่วงนี้รูมเมทของตนถึงได้ดูไม่สดใสเช่นปกติ พอปรึกษาเพื่อนร่วมชั้นอย่าง
อี้เฟยก็ได้คำตอบแค่ว่า 'อารมณ์หญิงสาวนั้นเปรียบดั่งพายุคลั่ง' ถึงจะไม่-
เข้าใจแต่มันก็ทำให้เขาไม่กล้าถามอะไรหนักกว่าเก่า

อนันดาออกไปไม่ทันไรประตูก็ถูกเคาะอีกครั้งหนึ่ง ทำให้คนในห้องต้องมาดู
"รุ่นพี่อนันดาลืมของเหรอคะ?.." คนหลังประตูทำเอาแคโรไลน์ถึงกับถอยกลับ
เพราะเนื่องจากเขาจะไม่ใช่รูมเมทตนแล้ว ยังเป็นคนที่ไม่คาดถึงอีกต่างหาก
"แคล.. เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ทำไมช่วงนี้ถึงไม่มาหาผมตอนเย็นเลยล่ะ?"
ผู้มาเยือนคือผู้อำนวยการโรงเรียนคนเก่าผู้คุ้นหน้า แต่ไม่คุ้นเคยอีกต่อไป..
"ห..หนูยุ่งน่ะค่ะ ช่วงนี้การบ้านเยอะเลย" เธอก้มหน้าตอบคนสูงกว่า

"งั้นก็แย่เลยสิ แคลยิ่งเรียนไม่ทันอยู่ด้วย งั้นเอามาให้ผมช่วยสอนแล้วกัน"
"ม..ไม่เป็นไรค่ะ รุ่นพี่สอนหนูแล้ว" เด็กสาวก้มหน้าก้มตาส่ายศีรษะปฏิเสธ
"แคลเป็นอะไรรึเปล่าครับ? น้ำเสียงไม่ค่อยดีเลย ไหนขอผมวัดไข้หน่อยซิ.."
ชายหนุ่มยื่นแขนไปเบื้องหน้า ทว่าถูกปัดออกเร็วไว ร่างเล็กถอยตัวไปด้าน
หลังก่อนดันประตูหวังปิดกระแทก หากถูกคนตัวใหญ่กว่ารั้งเอาไว้ทัน
"ค..คือหนูไม่ค่อยสบายน่ะค่ะ หนูไม่อยากให้ผอ.ติดไปด้วย เพราะฉะนั้น
ขอตัวไปพักผ่อนก่อนนะคะ" เสียงสั่นเอ่ยพลางดันประตูด้วยแรงอันน้อยนิด

"แคล.. เด็กโกหกเป็นเด็กไม่ดีนะ นี่เราโดนเพื่อนแกล้งแล้วไม่ยอมบอกเหรอ?"
ด้วยน้ำเสียงและท่าทางมีพิรุษขนาดนั้นแล้ว คงไม่มีใครดูไม่ออกถึงความ
ผิดปกติ นรินทร์ดึงตัวร่างเล็กออกจากหลังประตูหวังเจรจาทำความเข้าใจ
หากตอนนี้แขนเล็กในกำมือกลับสั่นสะท้านน่าตกใจ ผู้อำนวยการเห็น
เช่นนั้นจึงปล่อยแขนเล็กออกจากพันธนาการเบาๆ ร่างสูงก้าวถอยออก
จากประตูก่อนจะคลี่ยิ้มอ่อนหวานพลางลูบศีรษะเธอเบามือ

"เอาเป็นว่าคืนนี้พักผ่อนให้เต็มที่ก่อน แล้วพรุ่งนี้เย็นเรามาทานข้าวด้วยกัน
ที่ห้อง.. ถ้าแคลอยากจะเล่าอะไรให้ผมฟัง ผมก็ยินดีที่จะรับฟังเสมอ.."

"โอเคมั้ยครับ?"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.17

"วันนี้ฉันต้องออกข้างนอก ขอฝากยัยนี่ไว้ทีนะ" เอลิทพูดระหว่างยืน
เกาะประตูห้องผู้อำนวยการ ข้างกายเขาคือสาวน้อยเจ้าของโรงเรียน
ที่เดินแบกเอกสารกองโตเข้าไปในห้องโดยไม่รอฟังคำอนุญาตใดๆ
"ด้วยความยินดีครับ" นรินทร์เผยยิ้มยินดี พวกเขารอจนกว่าเรเน่จะ
เดินหายลับตาไปในห้อง หลังจากนั้นจึงเริ่มเปิดการสนทนาอีกครั้ง
"คุณรู้ตัวใช่ไหมว่าตัวเองทำให้เรเน่อาการกำเริบอีกแล้ว?" เอลิทถาม
คู่สนทนาเดินหันหลังกลับเข้าห้องราวกลับไม่ได้ยิน หากเดินไปได้
สองสามก้าวก็หันกลับมากระซิบอะไรบางอย่าง

"งั้นก็ถือว่าเจ๊ากันไปก็แล้วกัน.." ประโยคสั้นกำกวมกลับทำให้
อารมณ์ของฝ่ายปกครองพลุ่งพล่าน ผู้อำนวยการหมายถึงตอนที่
เขาทำให้แคลต้องร้องไห้ เพราะฉะนั้นนรินทร์จึงตีความว่าการ-
กระทำของตนไม่ได้เป็นอะไรมากไปกว่าการตอกกลับ ถือเป็น
โชคดีของคนตาบอดที่เขาไม่สามารถมองเห็นภาพเบื้องหน้าได้
จึงทำให้ไม่เห็นท่าทีเดือดดาลและสายตาอาฆาตของอีกฝ่าย..

ประตูห้องถูกปิดกระแทกเสียงดัง หากตัวเจ้าของห้องดูไม่สนใจนัก
เขาเดินไปเกยคางลงบนไหล่บางของคนที่ยืนอยู่หน้าตู้เอกสาร
"วันนี้เน่ต้องทำงานนะคะ คงไม่ได้เล่นด้วย" เธอตอบเสียงเรียบ
ก่อนผละตัวเดินจากไปพร้อมแฟ้มเอกสารมากมายในมือ
"เน่ต้องใช้สมาธิ กรุณาอย่าส่งเสียงรบกวนนะคะ ถ้านรินทร์
รบกวนการทำงานของเน่ละก็.. คืนนี้เน่ก็จะให้นรินทร์ทำงาน
ทั้งคืนเหมือนกัน" เสียงใสกลั้วหัวเราะในลำคอระหว่างแบก
เอกสารเดินขึ้นบันไดไปชั้นสองอันเป็นโซนห้องพักผ่อนส่วนตัว
เจ้าของห้องได้แต่กระตุกยิ้มแห้งๆฟังเสียงคนเดินจากไป

.
.
.

ผู้อำนวยการพยายามกระทำทุกอย่างด้วยความระมัดระวังสุดฤทธิ์
จากที่เป็นคนมือเบาอยู่แล้ว บัดนี้การกระทำทุกการเคลื่อนไหวนั้น
แทบไร้เสียงประกอบ เขาเดินย่องไปมาทุกย่างก้าว แม้แต่ตอน
คุยงานกับวินสันก็ยังใช้การกระซิบ สร้างความประหลาดใจให้แก่
หนุ่มบัญชีเป็นอย่างมาก วินสันหาได้รู้ถึงการคงอยู่ของบุคคลที่
สามในห้อง เนื่องจากการคงอยู่ของเรเน่ถูกสั่งให้ปิดเป็นความลับ
เพราะฉะนั้นนอกจากนรินทร์และเอลิทแล้ว ก็ไม่มีพนักงานคนไหน
ในโรงเรียนรู้ว่าเจ้าของโรงเรียนแห่งนี้เป็นตายร้ายดีอยู่ที่ใด

และแล้ววันรักษาความสงบแห่งชาติ(?)ก็จบลงด้วยดี นรินทร์ถอน
หายใจโล่งอกในความสำเร็จ ตอนนี้ก็ค่ำมากแล้ว อีกสักพักนายจ้าง
ของเขาก็คงจะเลิกทำงาน จะได้เลิกเดินย่องเหมือนขโมยเสียที
'ปิ้งป่อง' เสียงอ็อดประตูดังขึ้นพร้อมกับดวงใจเจ้าของห้องที่หล่นวูบ
เขารีบเดินไปหน้าห้องทันที ใครกันนะมาเอาป่านนี้.. หากพอคิดๆดู
แล้วคนที่มักจะมาหาผู้อำนวยการในเวลาหลังเลิกเรียนเช่นนี้มีเพียง
คนเดียว แถมยังเป็นคนที่เขานัดเอาไว้เองเสียด้วย!!

'แคล!!'

"เวรละ.. รถไฟชนกัน" ชายหนุ่มหน้าเสียรีบวิ่งขึ้นชั้นสองเร็วไว
"เน่บอกแล้วไม่ใช่หรือคะว่าอย่าส่งเสียง... ว้าย!!" พูดยังไม่ทันจบ
ร่างบางผู้นั่งทำงานอยู่บนโซฟาชั้นสองก็ถูกช้อนตัวอุ้มวิ่งไป
นรินทร์แบกร่างสาวน้อยมาวางไว้ในตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ในห้องนอน
คนถูกขังทุบประตูตู้เสื้อผ้ารุนแรง ทำให้เจ้าของห้องต้องเปิดดู
อีกครั้ง สีหน้าชายหนุ่มเต็มไปด้วยเหงื่อและความซีดเซียว
เขาจะต้องถูกดุแน่ๆ...

"รบกวนช่วยหยิบเอกสารกับไฟฉายสักอันให้ด้วยได้ไหมคะ?"
ปฏิกริยาที่ได้รับจากคนถูกขังทำเอาอีกฝ่ายถึงกับชะงักค้าง
เขารู้ดีว่าเรเน่ขึ้นชื่อในเรื่องความใจเย็น แต่บางทีก็ดูเย็นไป
จนน่าตกใจ.. นรินทร์ไม่รอช้ารีบหยิบของที่เธอต้องการโยน
เข้าไปในตู้และปิดประตูอีกครั้ง จากนั้นจึงวิ่งลงไปรับแขก
"แฮ่กๆๆ.. สวัสดีครับแคล เข้ามาด้านในก่อนสิครับ"
ผู้อำนวยการปาดเหงื่อบนหน้าระหว่างผายมือเชื้อเชิญเด็กสาว
แคโรไลน์เดินเข้าห้องด้วยท่าทีไม่มั่นใจ จากนั้นจึงเลี้ยวเดิน
ทำท่าจะขึ้นบันไดไปยังอีกชั้น

"ค.. แคล!! จะไปไหนเหรอครับ!!" นรินทร์รีบสาวเท้าตามไป
"ก..ก็ผอ.ชวนหนูมาทานมื้อค่ำไม่ใช่เหรอคะ?" เด็กสาวขมวดคิ้ว
ตอบท่าทางเกรงกลัว น้ำเสียงของเธอดูไม่สดชื่นเหมือนทุกคราว
"อ่า.. อ้อ ใช่ๆ เชิญเลยครับ" ชายหนุ่มเดินตามร่างเล็กไปยังห้อง
ครัวซึ่งตั้งอยู่ชั้นสอง คนตาบอดเปิดตู้เย็นคลำตาวัตถุดิบ โดยปกติ
แล้วระหว่างทำอาหาร หากวันไหนที่ไม่ได้ช่วย แคโรไลน์ก็จะชอบ
นอนกลิ้งเล่นรออยู่บนเตียงนอนกว้าง วันนี้เธอเองก็นั่งคลุกอ่านหนังสือ
อยู่บนเตียงเช่นเดิม

"ผอ.คะ.." น้ำเสียงหวาดเกรงเอ่ยเรียกชายผู้ทำอาหารอยู่อีกมุมห้อง
"ว่ายังไงครับ?" นรินทร์ตอบเสียงหวานโดยไม่ได้หันมองคู่สนทนา
"คือ.. ทำไมถึงมีขวดโลชั่นวางอยู่บนเตียงเหรอคะ.." คำถามทำเอา
ร่างสูงสะดุ้งเฮือก  เขาหันหน้ากระตุกรอยยิ้มเหือดแห้งกลับคืน
"ผมลืมเอาไปเก็บน่ะ เด็กดีช่วยเอาไปเก็บในห้องน้ำให้หน่อยได้มั้ยครับ?"

ไร้คำตอบจากแคโรไลน์ ดวงตาสีมรกตจ้องมองช่อดอกคาร์เนชั่นสี
ชมพูหวานที่ถูกปักแจกันตั้งอยู่บนโต๊ะทานข้าว มือน้อยขยับเลื่อน
ขยำเสื้อบริเวณอกข้างซ้ายไว้แน่น ร่างเล็กสั่นเทาทำให้คนทำ
อาหารต้องหยุดมือรีบเข้ามาดูอาการ ทันใดนั้นเองที่หยดน้ำตา
ไหลผ่านดวงแก้มเนียนใส นรินทร์ดึงตัวเด็กสาวเข้ากอดเบามือ

"ผอ.คะ... หนูเจ็บหัวใจจังเลย มันเจ็บมากๆเลย.."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.18

"ผอ.คะ... หนูเจ็บหัวใจจังเลย มันเจ็บมากๆเลย.." เสียงใสสะอึกสะอื้น
ชายหนุ่มดึงร่างเล็กเข้ากอด แขนเล็กดันออกเบามือ แต่ก็ทำให้รู้ถึงการปฏิเสธ
เมื่อเห็นเช่นนั้นนรินทร์จึงปล่อยเธอออกจากอ้อมกอด นี่เป็นครั้งแรกที่แคโรไลน์
ปฏิเสธการปลอบประโลม ก่อนหน้านี้เธอยังชอบเข้ามากอดอ้อนเขาอยู่เลย
"แคลไม่สบายเหรอ.. ไปหาหมอกันมั้ย?" นรินทร์ถามห่วงใย

"หนูก็ไม่รู้.. แต่มันเจ็บมากๆ ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งอยู่ใกล้ผอ.ก็ยิ่งเจ็บเข้าไปใหญ่"
ผู้อำนวยการมองร่างเล็กด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไป เขาอาจจะเข้าใจความหมายนั้น..
มือใหญ่เอื้อมลูบศีรษะเด็กสาวเช่นปกติ รอยยิ้มเศร้าสร้อยเผยบนใบหน้าใจดี
"แคล.. ขอบคุณสำหรับดอกไม้นะ แล้วต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้รับด้วยมือตัวเอง"
"ท..ทำไมถึงรู้เหรอคะ?" แคโรไลน์กระตุกตกใจ ใบหน้าของเธอผลันแดงก่ำ
"ผมมองไม่เห็นก็เลยได้ใช้หูกับจมูกเป็นพิเศษน่ะ.." นรินทร์ยื่นหน้าเข้าใกล้
เด็กสาวก่อนสูดหายใจเข้าเสียงดังทีสองที

"แล้วนึกยังไงถึงได้เอาดอกไม้มาให้ผมละครับ?" คนตาบอดถามสงสัย
"ค..คือ..คือว่า.." นักเรียนใหม่เลิกลั่กเขินอาย จากนั้นจึงเงียบไปพักหนึ่ง
"ก..ก่อนหน้านั้นหนูขอถามอะไรหน่อยได้ไหมคะ?" เสียงใสถามไม่มั่นใจ
"ถ้าเป็นแคลละก็ได้ทุกอน่างนั่นแหละครับ" ผู้อำนวยการยิ้มหวานตอบ
"ถ้าอย่างนั้น.. ผอ.มีคนรักหรือยังเหรอคะ?" แคโรไลน์ถามน้ำเสียงจริงจัง
"ไม่มีครับ" คนตอบก็ตอบกลับรวดเร็วด้วยน้ำเสียงจริงจังไม่แพ้กัน
คนถามขมวดคิ้วไม่เข้าใจเมื่อสิ่งที่เธอคิดและได้ยินกลับตาลปัดกันไปหมด

"แคล.. ตอนเอาดอกไม้มาให้ คุณได้ยิน'เสียง'ในห้องงั้นเหรอครับ?"
นรินทร์กลั้นใจถาม... เมื่อนั้นเองที่ดวงตาสีมรกตเบิกกว้าง ทุกเสียงที่ได้ยิน
ในตอนนั้นผลันแล่นก้องอยู่ในหัวเธอราวม้วนหนังที่ถูกกลอกลับ เธอยกมือปิดหู
ก่อนรีบสาวเท้าวิ่งออกไปจากห้องผู้อำนวยการด้วยความปวดร้าว
"แคล!!"

.
.
.

"คราวนี้ได้อะไรกลับมาบ้างล่ะ?" เอลิทถามระหว่างนั่งมองท้องฟ้ายามค่ำคืน
"ไม่รู้เหมือนกันค่ะ เน่นั่งอยู่ในตู้เสื้อผ้าเลยไม่เห็นแถมยังไม่ได้ยินอะไรเลย"
ฝ่ายปกครองชะงักหันมองเจ้าของโรงเรียนด้วยแววตาว่างเปล่า ไม่เข้าใจจริงๆ
ว่าทำไมพี่ชายตัวเองถึงได้ไปหลงผู้หญิงเฉื่อยชาคนนี้เข้าได้ ตอนนี้เอลิทและ
เรเน่กำลังนั่งคุยกันอยู่ที่ระเบียงห้องส่วนตัวของหนุ่มฝ่ายปกครอง
"แต่ถึงอย่างนั้นเน่ก็ทำงานที่เอลิทไหว้วานเสร็จแล้วนะคะ" สาวน้อยดึงกระดาษ
เอกสารออกจากซองแผ่นบางก่อนวางกระดาษเรียงรายกันเต็มโต็ะตัวสะอาด

"นี่คือรายงานความสัมพันธ์ระหว่างเงินที่เน่โอนให้นรินทร์ระหว่างหนึ่งเดือน
ที่ผ่านมา ประกอบกับบัญชีรายจ่ายทั้งหมดของทางโรงเรียน พบว่าไม่มีอะไร
แม้แต่อย่างเดียวที่มีจำนวนเงินตรงกัน ส่วนรายจ่ายที่มีการจดบันทึกมากที่สุด
ในระยะนี้เป็นรายจ่ายของนักเรียนที่ชื่อ แคโรไลน์ ลอสกัส ซึ่งเป็นนักเรียนใหม่"
"ว่าแล้วเชียว.. นี่มันยักยอกเห็นๆเลยไม่ใช่เหรอ!!" เอลิททุบโต๊ะร้อนใจ
"อันที่จริงนรินทร์เค้าขออนุญาตเรื่องเด็กอุปถัมภ์กับเน่แล้ว.. เน่ก็คิดเหมือนกัน
ว่าตัวเลขที่เค้าขอมันดูแปลกๆ แต่ไม่นึกว่าจะขนาดนี้" เรเน่แสดงสีหน้าครุ่นคิด

"แล้วจำนวนเงินที่หายไปคือเท่าไหร่?.." ฝ่ายปกครองถามน้ำเสียงจริงจัง
"ประมาณห้าแสนได้..." แม้แต่คนตอบก็ยังแอบกลืนน้ำลายตกใจเอง
ดวงตาสีนภาถลึงมองอย่างไม่เชื่อหู บัญชีตกหล่นไปห้าแสนในเดือนเดียวเนี่ยนะ?
"จำนวนเงินไม่ใช่เรื่องสำคัญหรอกค่ะ เน่อยากรู้มากกว่าว่านรินทร์ทำไปเพื่ออะไร
ถ้าเขามีเป้าหมายที่ใหญ่กว่านี้ บางทีเขาอาจจะไม่หยุดแค่นี้.. แปลกจังเลยนะคะ
ทั้งๆที่มีข้าวให้ทาน มีบ้านให้อยู่ มีของให้ใช้ทุกอย่าง แต่เขากลับยังไม่พอใจ"

"ฉันก็บอกเธอแต่แรกแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าเธอซื้อตัวคนได้ แต่ไม่มีวันซื้อใจใครได้
แต่ฉันก็ไม่นึกเหมือนกันว่านรินทร์จะใช้เด็กเป็นเครื่องมือการยักยอกจริงๆ"
"ไม่หรอกค่ะ.. เน่ว่านรินทร์เค้าคงเห็นเด็กคนนั้นเป็นที่พึ่งทางใจมากกว่า
พวกเรามีบรัชเป็นที่พึ่งทางใจ มีนรินทร์เป็นตัวทดแทนสิ่งที่ขาดหายไป
เพราะฉะนั้นเน่ก็คิดว่านรินทร์คงจะอยากได้ใครสักคนที่อยากอยู่กับเค้าบ้าง
จริงๆแล้วน่าสงสารจะตายไปไม่ใช่เหรอคะ... คนๆนั้นน่ะ" เอลิทถอยหายใจ
เฮือกใหญ่ ขนาดโดนหักหลังแต่เจ้าของโรงเรียนก็ยังนึกถึงใจลูกจ้างตน
มากกว่าผลประโยชน์ที่เสียไปอยู่ดี

"ฉันคิดว่าเขาคงไม่จริงจังหรอก ตอนนี้มันก็เป็นแค่การแลกเปลี่ยน แค่ว่า
เด็กคนนั้นมีสิ่งที่เขาต้องการ และเธอก็ได้สิ่งที่ตัวเองต้องการจากเขาเช่นกัน
แต่เท่าที่สืบมาตอนนี้แคโรไลน์เริ่มจะปฏิเสธนรินทร์แล้ว ต่อจากนี้ต่างหาก
ที่เป็นของจริง.. เรามารอดูกันดีกว่าว่าเขาคิดอยากจะ'ให้'เด็กคนนั้นจริงๆ
หรือแค่เห็นเป็นเครื่องเต็มเติมความปรารถนาตัวเองกันแน่" เอลิทกล่าว
"แต่อย่างนั้นมันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอเองด้วยแหละนะ" ฝ่ายปกครอง
พูดเสริมเพราะเขาเองไม่มีอำนาจในการตัดสินใจใดๆในโรงเรียนแห่งนี้

"เอลิทคิดว่าเน่รับนรินทร์เข้ามาทำงานโดยไม่รู้นิสัยของเขาจริงๆน่ะเหรอคะ?"
เจ้าของโรงเรียนถามด้วยน้ำเสียงโอหัง ดวงตาสีมะนาวหรี่มองแฝงเลศนัย
"ถึงครั้งนี้เราจะโดนเขาหลอก แต่นั่นก็เป็นข้อพิสูจน์ว่าเขาฉลาดมีหัวคิด
การมีลูกจ้างฉลาดย่อมเป็นผลต่อนายจ้าง เพราะชอบกดตัวเองลงเค้าเลย
ไม่เคยได้รู้ตัวเอง จริงๆแล้วนรินทร์เก่งในทุกเรื่องที่ทำ ไม่ว่าจะเป็นบริหาร
ทัศนคติ อัศยาศัย นี่ขนาดว่างานผู้อำนวยการไม่ใช่งานหลักของเขานะ..."

"เรามาให้โอกาสเขาได้พิสูจน์ตัวเองกันสักครั้งเถอะค่ะ.."

---

TBC ๐ ๐ ๐

.
.
.

มุมแถม

เอลิท : ว่าแต่เธอคำนวนบัญชีเร็วจังเลยนะ อยู่ห้องนรินทร์นึกว่าจะทำงานลำบากซะอีก
เรเน่ : พอดีเน่นั่งทำอยู่ในตู้เสื้อผ้าน่ะค่ะ เงียบดี สมาธิได้ ต้องขอบคุณนรินทร์เค้าเลยนะคะ
เอลิท : ......  

[Nearmoki-2b]

EP.19

"คุณพ่อของแคโรไลน์จะมารับเธอกลับในอีกสามวัน" เอลิทอธิบายเสียงเรียบ
"นี่มันเรื่องอะไรกัน!!" ผู้อำนวยการขึ้นเสียงเล็กน้อยด้วยความตื่นตระหนก
"ผมเคยบอกคุณแล้วไม่ใช่หรือไงว่าคุณพ่อเค้าโทรมา แต่ตอนนั้นผมบอก
แคลจะต้องได้การบำบัดในอาทิตย์หน้าให้เสร็จก่อน นี่มันก็ใกล้ถึงเวลาแล้ว"
"ต.. แต่ คุณไม่มีสิทธิ์ทำแบบนี้ คุณไม่มีอำนาจในการตัดสินใจด้วยซ้ำ"
"พอดีครั้งนี้เป็นการตัดสินใจของเจ้าของโรงเรียนน่ะ" ฝ่ายปกครองตอบ
ก่อนเดินออกจากห้องผู้อำนวยการ ปล่อยให้เจ้าของห้องนั่งเครียดอยู่เช่นนั้น
เขาจะทำยังไงดี.. เขาจะต้องจากแคโรไลน์ไปทั้งอย่างนี้จริงๆน่ะเหรอ..

.
.
.

"ไอรีน.. เย็นนี้ขอเราไปเล่นกับไอรีนด้วยคนได้มั้ย?" เสียงใสเอ่ยถามไม่มั่นใจ
"เอ๋? แปลกจังเลยนะที่แคลมาขอเล่นด้วยแบบนี้ ปกติตอนเย็นไม่เคยว่างเลยนี่"
เพื่อนสาวหยอกล้อเป็นกันเอง หากเด็กสาวนักเรียนใหม่ได้เพียงก้มหน้าเงียบงัน
"พักนี้แคลไม่สดใสเลยนะ.. ทำตัวเหมือนคนกำลังกลัดกลุ้มเรื่องหัวใจเลย"
ร่างเล็กสะดุ้งเฮือกมองผู้พูด ไอรีนตกใจในปฏิกริยาของเพื่อนสาว
"ห๋า~ แคล? นี่ไม่จริงใช่มั้ย? เธอชอบใครกัน อย่าบอกนะว่าเป็นนายเจ้า!!"

"อะไรๆๆ ใครเรียกฉันเหรอ!!" เจ้าหูพึ่งรีบหมุนตัวเข้าร่วมวงสนทนา
"ไม่ต้องมาเลยนะ สาวๆเค้าจะคุยกัน.. เซย์ เอาเจ้าออกไปซิ!!"
เด็กสาวสวมแว่นโตตะเบ๊ะมือรับคำสั่งก่อนดันหลังเด็กชายออกจากวง
"นี่ บอกเราทีสิว่าไม่ใช่เจ้าจริงๆใช่มั้ย.." ไอรีนกระซิบด้วยใบหน้าเหย๋เก
"ไม่ใช่ค่ะ.." แคโรไลน์กระซิบตอบพร้อมเผยรอยยิ้มแห้งๆกลับให้
"เฮ้อ แล้วไป.. แต่ก็ดีจังเลยนะ เราละอิจฉาแคลจริงๆที่ได้มีความรัก"

"ทั้งๆที่จะทำให้ต้องเสียใจน่ะเหรอ.." แคโรไลน์เอ่ยถามลอยๆ
"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ? ความรักมันดีตรงที่ได้รักไม่ใช่เหรอ?" ไอรีนยิ้มกว้าง
เด็กสาวนักเรียนใหม่เอียงคอไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเรื่องที่ทำให้รู้สึกไม่ดีมันดียังไง
"เราก็ไม่เคยได้รักใครหรอกนะ ก็แค่เคยอ่านในหนังสือสมัยอยู่ในโรงพยาบาล
แต่เราคิดว่าการที่เราได้รักใครสักคน.. การที่เราได้ทำอะไรให้ใครสักคนโดย
ที่ไม่คิดว่าเราจำลำบากหรือไม่หรือจะเสียใจหรือเปล่า.. เราว่ามันดูเท่สุดๆไปเลย"
สายลมพัดผ่านหน้าต่างทำให้เรือนผมสีน้ำตาลสั้นของไอรีนปลิวไสว แสงแดด
ยามบ่ายเปร่งประกายสะท้อนรอยยิ้มสดใสให้ดูเจิดจรัด น่าจับตามอง

แคโรไลน์จดจ้องเด็กสาวเบื้องหน้าไม่วางตา ถ้าเธอเป็นแบบไอรีนได้บ้างก็คงดี..
"แต่ถ้าเค้ามีคนที่ชอบอยู่แล้วล่ะ.. เราจะทำยังไงดี?" เด็กสาวผมเปียถามเสียงสั่น
"เราก็แค่บอกความรู้สึกตัวเองกับเค้า จากนั้นก็อวยพรให้เค้าโชคดี.. หนังสือบอก
มาแบบนั้นน่ะ" เด็กสาวผมสั้นพยายามนึกสิ่งที่เขียนอยู่ในหนังสือ
"ส่วนตัวเราว่ามันคงจะน่าเศร้ามาก.. ถ้าไม่มีโอกาสได้บอกความรู้สึกตัวเอง"
"ขอโทษนะไอรีน.. แต่เย็นนี้เราคงไม่ได้ไปเล่นด้วยแล้วล่ะ เรามีธุระสำคัญต้องทำ"
"งั้นก็ขอให้โชคดีนะ" คำตอบที่ได้มีเพียงรอยยิ้มสดใสและคำให้กำลังใจ

.
.
.

"แคล!?!.." เสียงทุ้มเอ่ยเรียกบุคคลที่เขาไม่คาดฝันว่าจะได้พบ นรินทร์รีบเดิน
เข้าหาเด็กสาวผู้มาเยือนในยามเย็น นานเท่าไหร่แล้วนะที่เธอไม่ยอมมาที่นี่
แคโรไลน์กำมือแน่น เธออ้าปากพยายามจะพูดอะไรสักอย่างกับผู้อำนวยการ
หากไร้ซึ่งเสียงหลุดรอดออกจากริมฝีปากเล็ก เมื่อเจ้าของห้องเห็นเช่นนั้นจึง
พาเธอไปนั่งที่โซฟาหวังให้ได้สงบใจลงบ้าง

"ผอ.คะ.." เด็กสาวพยายามเม้มปากปิดบังน้ำเสียงสั่นคลอน ร่างเล็กเกร็งแน่น
จนสั่นสะท้าน ไม่รู้ทำไมชายหนุ่มถึงไม่ชอบมองภาพเบื้องหน้าเป็นอย่างมาก
ทุกครั้งที่แคโรไลน์ตัวสั่นเช่นนี้ มันให้รู้สึกเหมือนเธอกำลังจะแตกสลายไป
เขาอยากจะเข้าไปกอดเธอ ถ้าเป็นปกติเขาคงกอดเธอไปแล้ว.. หากตอนนี้
ทุกอย่างได้เปลี่ยนไป ด้วยเหตุผลบางอย่างทำให้เด็กสาวไม่ชอบสัมผัสกับ
เขาอีกต่อไป

"แคล.. มานี่มั้ย?.." เสียงทุ้มที่มักเอ่ยสนทนาด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน บัดนี้
กลับแฝงความทรมานชัดเจน นรินทร์ไม่ดึงตัวร่างเล็กเข้ากอดเช่นเคย ครั้งนี้
เค้าเพียงอ้าแขนไปหาเธอ เพื่อให้อิสระเด็กสาวในการเลือก ใบหน้าที่มักเจือ
รอยยิ้มหวานตอนนี้มีเพียงความโศกเศร้า แคโรไลน์กระตุกรีบเอามือจับที่
กลางอกตัวเอง ทำไมกันนะ?.. ทำไมเธอถึงเจ็บหัวใจขนาดนี้ หรือว่าเธอจะ
ไม่สบายจริงๆ แล้วทำไมมันถึงเป็นเฉพาะเวลาอยู่กับนรินทร์ล่ะ?

เด็กสาวเคลื่อนตัวไปข้างหน้า หวังเข้าหาผู้อำนวยการ แต่ทันทีที่เข้าใกล้
เสียงเหตุการณ์บาดใจก็วนเข้ามาอีกคราว เสียงนุ่มที่พูดอยู่กับเธอตอนนี้
มันเป็นเสียงเดียวกับที่ใช้กระซิบหูบอกคนอื่นในตอนนั้น มือใหญ่ที่เอื้อมหา
เธออยู่ตอนนี้ เป็นมือเดียวกับที่โอบกอดคนอื่นในครั้งนั้น... แคโรไลน์
ถอยตัวกลับไปนั่งที่ตัวเองเชื่องช้า ก่อนจะก้มหน้าลงร้องไห้ครวญคราง

"เพราะหนูไม่ดีพอผอ.ถึงได้ต้องทำอย่างนั้น เพราะหนูมันไร้ประโยชน์"
แคโรไลน์ปิดปากหวังไม่ให้เสียงสะอื้นหลุดออกไปมากกว่านี้ เธอรีบลุก
หวังเดินออกไปจากห้อง เธอรู้ว่าถ้าทำแบบนี้เมื่อไหร่อีกฝ่ายจะต้องฉุด
เธอกลับไปกอดเอาไว้ในอ้อมอกของเขา.. แต่ครั้งนี้กลับต่างออกไป
ดวงใจของเด็กสาวแทบแตกสลาย เธอได้แต่วิ่งหนีไป หวังหนีไปให้ไกล..

"ขอให้โชคดีนะคะ..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.20

"แค่กๆๆๆ" วินสันไอค่อกแค่กทันทีที่ย่างก้าวเข้าห้องผู้อำนวยการ
"ผมบอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าสูบบุหรี่ในห้องน่ะ สัญญาณกันไฟไหม้
ไม่ดังก็บุญขนาดไหนแล้ว" หนุ่มบัญชีโวยระหว่างเดินเข้าหาเจ้าของห้อง
ไร้คำตอบจากร่างที่ฝุบหลับอยู่บนโต๊ะ นรินทร์ปล่อยให้แขกเข้ามาในห้อง
โดยไม่สนใจดูแล วินสันได้แต่มองเจ้านายด้วยสายตาเวทนา

"นายน่ะ เดี๋ยวนี้ทำตัวยิ่งกว่าผู้หญิงมีประจำเดือนอีกนะ เป็นอะไรกันแน่?"
ชายหนุ่มร่างบางยกตัวขึ้นนั่งบนขอบโต๊ะตัวกว้างโดยไม่เกรงใจเจ้าของห้อง
"ผมไม่รู้จะทำยังไง.. กับทุกๆเรื่อง" นรินทร์พูดโดยไม่เงยหน้ามอง
"พ่อของแคลกำลังจะมารับเธอกลับในอีกสองวัน แถมแคลยังเกลียดผมอีก"
"หืม?.. เกลียด? ผมนึกซะว่าเด็กคนนั้นชอบนายซะอีก" วินสันแย้งสงสัย
ผู้อำนวยการเงยหน้าขึ้นมองเชื่องช้า เขาขมวดคิ้วไม่เข้าใจความ
"พูดอะไรน่ะวินสัน ผมอายุ 26 แล้วนะครับ เด็กม.ต้นที่ไหนจะมาชอบผม?"

"นี่นายโง่หรือแกล้งโง่กันแน่? อ่อยขนาดนั้นจะเด็กจะผู้ใหญ่ก็ต้องติดทั้งนั้นแหละ"
"อ่อย? ชักจะเพ้อเจ้อไปกันใหญ่แล้ว อีกอย่างไม่มีใครในโลกนี้ชอบคนอย่างผมหรอก
มันเป็นไปไม่ได้ ผมไม่มีอะไรให้ใครมาชอบ ไม่มีอะไรเลย.. ไม่มีแม้แต่ 'ตัวตน' ด้วยซ้ำ"
น้ำเสียงของนรินทร์ฟังดูเหม่อลอยไม่เป็นตัวเอง เขามักคิดเสมอว่าตัวเองคือตัวแทนของ
บอร์น รอยด์ แท้จริงแล้วตัวเขาไม่มีอะไรเลยสักอย่างเดียว แม้แต่คนที่อยู่เคียงข้างเสมอ
เขาก็คิดว่าคนเหล่านั้นเพียงต้องการที่จะอยู่กับ บอร์น รอยด์

"งั้นทำไมนายถึงไม่ลองแสดง 'ตัวตน' ของนายให้เธอเห็นล่ะ? ผมคิดว่าเราจะสามารถ
สื่อความคิดออกไปได้ก็ต่อเมื่อเราแสดงออกด้วยความจริงใจ คำของนายจะสื่อถึงเธอ
เมื่อนายพูดมันออกมาจากตัวตนจริงๆ" วินสันเสนอความคิด ช่วยหาทางแก้ไข
"'ตัวตน'จริงๆของผมมันไม่ใช่เรื่องที่พูดกันได้ง่ายๆน่ะสิครับ.." นรินทร์เอ่ยหนักใจ
"แล้วคิดว่ามันเป็นเรื่องง่ายสำหรับแคโรไลน์เหรอ สำหรับการแสดงออกว่าเธอชอบนาย
เธอแสดงออกอย่างชัดเจนจนแม้แต่ผมก็ยังรับรู้ได้ เธอกล้าที่จะยอมรับความรู้สึกตัวเอง..
แล้วนายล่ะ ไม่อายเด็กบ้างรึไง?" หนุ่มบัญชีถามแหน็บแนม แต่ก็ทำไปด้วยความเป็นห่วง

.
.
.

กลิ่นธูปลอยผ่านทำให้สาวน้อยผู้ไม่คุ้นเคยกับกลิ่นอายตะวันออกต้องยกมือคัดจมูก
ชายตัวเล็กก้มตัวลงปักธูปลงบนกระถางก่อนยกมือขึ้นพนมไหว้ ตอนนี้พวกเขายืนอยู่
หน้าหลุมศพของ บอร์น รอยด์ ชายที่เสียชีวิตไปแล้ว แต่ยังถูกลือขานชื่ออยู่บ่อยคราว
"ไม่เคยคิดเลยนะคะว่าเอลิทจะชวนเน่มาเยี่ยมหลุมศพบรัชแบบนี้" เรเน่กล่าวหยอกล้อ
"ก็แค่คิดว่าพี่คงจะดีใจถ้าได้เจอเธอก็แค่นั้นเอง.." เอลิทตอบด้วยน้ำเสียงไม่เต็มใจนัก
อันที่จริงแล้วเขาไม่ชอบเรเน่เลยสักนิด เพราะเธอแย่งพี่ชายคนเดียวของเขาไป..

"งั้นก็เลิกทำหน้าไม่เต็มใจซะทีสิคะ เดี๋ยวบรัชเค้าก็คิดว่าเน่บังคับเอลิทมากันพอดี"
"หล่อนต่างหากล่ะที่หน้ามุ่ย.." คนถูกสวนรีบจับใบหน้าตรวจเช็คสภาพอารมณ์ตน
เรเน่ไปทางหลุมศพก่อนเอื้อมมือแตะป้ายหลุุมศพคนเสียชีวิตอย่างถนุถนอม
"บรัชอยากให้เน่เปิดโรงเรียนแห่งนี้เพื่อที่ความฝันของเน่จะได้เป็นจริง.. เพื่อที่เน่
จะได้มีความสุข แต่สุดท้ายแค่คนๆเดียวเน่ก็ยังทำให้เค้ามีความสุขไม่ได้ แล้วอย่าง-
นี้โรงเรียนของเราจะสำเร็จได้ยังไง แล้วเน่จะทำให้ทุกคนมีความสุขได้ยังไง.."

"ไม่เห็นต้องสนใจนายนรินทร์เลย นายนั่นก็แค่น้อยใจที่ทุกคนเห็นตัวเองเป็นพี่.."
"ผิดแล้วค่ะ.." เจ้าของโรงเรียนแย้ง ดวงตาสีมะนาวเต็มไปด้วยความเศร้าสร้อย
"นรินทร์ต่างหากที่เอาบรัชมาอ้าง.. เขาเองก็พึ่งพิงบรัชไม่ได้ต่างไปจากพวกเรา
เอาแต่หลบอยู่หลังชื่อของบรัช ไม่ยอมรับผิดชอบการตัดสินใจใดๆเพราะทำทุก
อย่างอยู่ภายใต้นาม 'ตัวแทนของบรัช' นี่ถ้าบรัชไปสู่สุขคติไม่ได้นี่รู้เลยความผิดใคร"
เรเน่เอ่ยประโยคหลังสุดด้วยท่าทางทีเล่นทีจริง

"วุ่นวายชะมัด ตังค์ที่ถูกเอาไปก็ยังไม่ได้คืน" น้องชายของ บอร์น รอยด์ บ่นหัวเสีย
"น่า ให้เค้าสับสนหลงทางซักหน่อยเถอะค่ะ นรินทร์เป็นคนจิตใจดี เขาทำบาปไม่ขึ้นหรอก"
"ฉันประหลาดใจนิดหน่อยนะที่เธอวางตัวอยู่วงนอก อุส่าห์ถ่อมาถึงนี่นึกว่าจะมาช่วยซะอีก"
"ถ้าเน่จะอยู่กับนรินทร์ตลอดเวลาก็คงจะช่วยอยู่หรอกค่ะ แต่นี่แค่มาสังเกตุการณ์ พอเรื่อง
สงบก็จะกลับแล้ว เพราะฉะนั้นจึงจำเป็นต้องให้เขาแก้ปัญหาด้วยตัวเอง เพราะเน่ไม่สามารถ
อยู่ช่วยเขาได้ตลอดไป.." น้ำเสียงของเธอแฝงไปด้วยอารมณ์เหงาหงอย

"พูดจาเหมือนจะไปตายอีกและ เธอตายไปแล้วฉันจะเอาหน้าที่ไหนไปบอกพี่ล่ะ?" เอลิทถาม
"หืม~ ฟังดูเหมือนเป็นห่วงกันเลยนะคะ ตอนเจอกันแรกๆยังทำหน้าขยะแขยงกันอยู่เลย"
"แล้วเธอจะให้ฉันคิดยังไงผู้หญิงสติไม่ดีป่วยทางจิตที่ซื้อบริการคนขายหวยใช้ไม่ทราบ?"
เรเน่เงียบไปหลังจากที่ได้ยิน เมื่ออีกฝ่ายสังเกตุได้ถึงการเปลี่ยนแปลงจึงคิดถอนคำพูด
"ขอโทษ ฉันพูดแรงไ..." พูดยังไม่ทันจบประโยคดีเขาก็ถูกคู่สนทนาแทรกขึ้นเสียก่อน

"เอลิทสังเกตไหมว่าบางทีนรินทร์เค้าก็มีท่าทีการแสดงออกแปลกๆ" เรเน่ถามครุ่นคิด
"ไม่นี่?.. ทำไมเหรอ?" ชายตัวเล็กตามประเด็นไม่ทัน ได้แต่หน้าเครียดตื่นเต้นตาม
"นรินทร์เค้าชอบกอดชอบสัมผัสมาก ตอนแรกๆที่รู้จักกันเน่ก็คิดว่าเค้าคงจะแค่ขี้อ้อน
แต่เวลาที่เขา 'ทำงาน' มันไม่ใช่แค่การสัมผัสเล่นๆ.. เน่รู้สึกได้ถึงความโหยหา
ความต้องการที่รุนแรงจนดูก้าวร้าว.. บวกกับทัศนคติที่เขามีต่อตัวเองแล้ว.."

"บางทีนรินทร์อาจจะ 'ป่วย' ก็ได้"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

อะไรกัน...!!?
ผอ อ๊อออ.....

[Nearmoki-2b]

EP.21

สัมผัสอ่อนละมุนบนเรือนผมสีดำสะกิดให้เจ้าของเส้นผมยุ่งเหยิงตื่นจากภวังค์
"ทำไมไม่ไปนอนบนเตียงดีๆละคะ?" เสียงเย็นเอ่ยถามผู้อำนวยการผู้ซึ่งตอนนี้
นั่งฟุบหลับอยู่บนโต๊ะทำงานตัวเดิม ผู้มาเยือนชายตามองบรรยากาศยามค่ำคืน
"ผมอยากรอคุณกลับมาก่อน.. กลิ่นธูป? ไปเยี่ยมหลุมศพคุณรอยด์มาเหรอครับ?"
เรเน่ประหลาดใจทุกครั้งที่คนตรงหน้าสามารถรับรู้เรื่องราวมากมายแม้จะมองไม่เห็น
พวกเขาสนทนากันโดยที่เจ้าของห้องยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะแต่อย่างใด

"ไม่สบายตรงไหนรึเปล่าคะ?" เจ้าของห้องส่ายหน้าให้เป็นคำตอบ
"ว่าแล้วนรินทร์ตรวจสุขภาพครั้งสุดท้ายไปตอนไหนหรือคะ?" เรเน่เอ่ยถาม
"ตอนวันก่อนเปิดโรงเรียนครับ.. ทำไมเหรอ?" เจ้าของโรงเรียนดูอ้ำอึ้งไปเล็กน้อย
"ก็แค่เห็นดูไม่สบายก็เลยถามดูน่ะค่ะ ตอนนั้นตรวจละเอียดครบหมดทุกอย่างรึเปล่า?"
"ตรวจร่างกายโดยคร่าวครบทุกส่วนครับ ผมสบายดี ไม่ได้เป็นอะไร" นรินทร์ตอบ
"ตรวจ'ร่างกาย'อย่างเดียวเหรอคะ?.." คนถามแอบกลืนน้ำลายกระอักกระอ่วนใจ
"ทำไมครับ? หรือจะอยากเล่น'ตรวจร่างกาย'กับผม?" เจ้าของห้องถามเสียงเรียบ
"ป..เปล่าค่ะ ก็แค่ถามดู.." สาวน้อยตอบเสียงแห้งก่อนผละมือออกจากศรีษะอีกฝ่าย

"ลูบผมอีกหน่อย.. ไม่ได้เหรอ?" คำขอเสียงอ้อนสร้างความประหลาดใจให้ไม่น้อยเลย
โดยปกติแล้วนรินทร์ไม่เคยร้องขออะไรหากไม่ใช่เรื่องจำเป็นจริงๆ เธอเอื้อมมือลูบสัมผัส
เรือนผมสีดำอีกครั้งหนึ่ง.. ชายหนุ่มค่อยๆเอื้อมมือช้อนดึงเอวบางเข้าแนบชิดกาย อีกมือ
หนึ่งจับโน้มต้นคอต้นคอขาวเพื่อให้ใบหน้าของคนที่ยืนอยู่เข้าใกล้ตนมากขึ้น
"รักษาผมหน่อยได้มั้ย?" เสียงทุ้มกล่าวแผ่วเบาหากแฝงเต็มไปด้วยความปรารถแรงกล้า
"เน่คงทำอย่างนั้นหลังจากพึ่งไปเยี่ยมหลุมศพบรัชมาหมาดๆไม่ได้หรอกค่ะ.."
เสียงใสกล่าวเก็บอารมณ์โศกเศร้า

"แต่ถ้าจะให้มีอะไรกับ'นรินทร์'มันก็อีกเรื่องนึงนะคะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วไม่เข้าใจความ
"เน่รู้ตัวว่าตัวเองไม่สบาย และจะขาดสติเมื่อมีคนมาทำตัวเหมือนบรัชต่อหน้าเน่..
และตลอดเวลาที่นรินทร์'ทำงาน' เน่ไม่เคยจำได้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นบ้าง คิดว่าทำไมกันคะ?"
"ไม่ใช่เพราะว่านรินทร์ใช้บรัชเป็นข้ออ้างในทางทำให้เน่แปดเปื้อนหรอกเหรอ?"
เจ้าของโรงเรียนยื่นหน้าเข้าใกล้ผู้อำนวยการที่ผงะหนีเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว
"เป็นอะไรไปคะ? เน่อนุญาตให้'นรินทร์'เล่นกับเน่ได้นะ.." เสียงใสกล่าวมีเลศนัย
มือใหญ่ค่อยๆปล่อยร่างบางออกจากพันธนาการ ชายหนุ่มได้แต่ก้มหน้าลงมองพื้น

"ผมทำไม่ได้... 'ผม'จะไปทำอะไรคุณได้ยังไง.. คุณเป็นผู้บริหาร มีทั้งเงิน ทั้งอำนาจ
แต่ผมไม่มีอะไรเลย.." ทันใดนั้นเองที่ร่างสูงถูกกระชากคอเสื้อรุนแรง
"อย่ามาดูถูกเน่นะคะ.. คิดว่าเน่ไม่เลือกเลยรึยังไง? การที่นรินทร์มาอยู่ตรงนี้ได้ก็
แปลว่านรินทร์เป็นคนที่มีอะไรมากกว่าที่ตัวเองคิด หัดเลิกคิดเองแล้วฟังบ้างเถอะค่ะ
ก่อนที่จะ'ไม่สบาย'หนักไปกว่านี้" คนพลั้งปากรีบยกมือปิดปากทันควัน
"ไม่สบาย?..." ผู้อำนวยการเลิกคิ้วสงสัย เขาไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่าตัวเองไม่สบายตรงไหน
"ม...ไม่มีอะไรค่ะ มันก็เป็นแค่การสันนิฐานเลื่อนลอย มันจะต้องไม่เป็นอย่างนั้น.."
เจ้าของโรงเรียนเผยรอยยิ้มบนใบหน้าหนักใจ เธอเคลื่อนตัวจุมพิตบนศรีษะคนที่นั่งอยู่
"ขอให้มันไม่เป็นอย่างที่คิดทีเถอะ.." เสียงใสดังแฝงไปด้วยความกังวล

.
.
.

"นรินทร์.. ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกเน่ได้นะคะ หรือถ้าอยากได้อะไรก็บอกได้เหมือนกัน
ไม่จำเป็นต้องเล่นตุกติกหรือปิดบัง นรินทร์ก็เห็นไม่ใช่เหรอคะว่าถ้าขอดีๆเน่ก็ให้ทุกอย่าง?"
ความผ่อนคลายของผู้อำนวยการลดหายเปลี่ยนเป็นตรึงเครียด เขาเงยหน้าหันหาเจ้าของ
โรงเรียน ชายหนุ่มเม้มปากเว้นช่องว่างการสนทนาพลางคิดประมวลผลอะไรบางอย่าง

"แต่คุณกำลังจะส่งเด็กอุปถัมภ์กลับไป.." นรินทร์เอ่ยถึงความเป็นห่วงที่มีต่อแคโรไลน์
"นั่นมันเป็นเรื่องช่วยไม่ได้นี่คะ ไม่ใช่ว่าเน่ไม่อยากจ่าย แต่ทางผู้ปกครองเค้ามาทวงลูกคืน
ถ้าไม่ให้ก็เท่ากับว่าเรากักขัง ลักขโมยเด็ก มันผิดกฏหมายนะคะ นรินทร์ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่า
โรงเรียนเราพึ่งเปิด เราจะก่อเรื่องให้เสียชื่อเสียงไม่ได้เด็ดขาด" เรเน่อธิบายตามความจริง
ดวงตาสีมะนาวจ้องมองชายหนุ่มด้วยแววตาครุ่นคิด แม้คนเบื้องหน้าจะยังไม่ยอมสารภาพผิด
แต่เขาก็เอ่ยสิ่งที่คิด และแสดงความเป็นห่วงต่อเด็กอุปถัมภ์ชัดเจน

"ความจริงแล้วเอลิทเค้าเจอเด็กคนนึงเดินป้วนเปี้ยนอยู่นอกหอพัก แม้เลยเวลาเข้าหอไปแล้ว
เน่ฝากนรินทร์ทำโทษนักเรียนทีนะคะ แล้วก็ฝากไว้ที่นี่จนกว่าจะเช้าเลยก็แล้วกัน เพราะฝนมันตก
ส่วนตัวเน่จะไปยืมโซฟาเอลิทนอนละกันค่ะ" เจ้าของโรงเรียนเปลี่ยนเรื่องพูดก่อนหยิบแว่นตา
และหมวกฟางใบใหญ่ขึ้นสวมเพื่อพรางตัว หลังจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไปเงียบๆ

.
.
.

โดยปกติแล้วนรินทร์แทบไม่เคยทำงานในฐานะของ'ผู้อำนวยการ'ในตอนกลางคืน แต่วันนี้
กลับแปลกไป ใครกันนะที่ไม่ยอมกลับหอพักจนทำให้เขาต้องมาทำงานล่วงเวลาแบบนี้

"ผอ...หนูขอโทษที่ทำให้ต้องลำบากนะคะ.."

---

TBC ๐ ๐ ๐