Re: Whirl The Series

[Nearmoki-2b]

EP.16

"เป็นไปไม่ได้!! ผมทำงานกับท่านประธานมาร่วมสิบปี
ท่านไม่เคยเลื่อนตารางงานอย่างกะทันหันแบบนี้มาก่อน
เธอทำอะไรกันแน่ ใช้กำลังข่มขู่ท่านอย่างนั้นเหรอ!!"

หญิงสาวกลั้วหัวเราะเล็กน้อยอย่างไม่เข้าสถานการณ์

"ไม่เอาน่าค่ะคุณเอดิธ หญิงสาวทั่วไปอย่างฉันจะไป
ใช้กำลังข่มขู่ใครได้อย่างไร ทำไมใครๆก็ชอบคิดว่า
ฉันจะลักพาตัวคนหรือทำอะไรเลวร้ายแบบนั้นกันนะ"
"งั้นทำไมล่ะ!!"
"ถ้าอยากรู้จริงๆก็จะบอกให้ก็ได้ค่ะ"

เรเน่จ้องมองดวงตาหลังกรอบแว่นอย่างตรงไปตรงมา

"เพราะว่าเรา 'มีผลประโยชน์ร่วมกัน' ยังไงละคะ"
"หมายความว่ายังไง?"
"ที่ฉันไม่ได้ทำอะไรเลยในวันหลังๆนี้ก็เพราะว่าแผนของฉัน
ได้สำเร็จไปตั้งแต่วันที่ได้พบกับนรินทร์ที่บริษัทแล้ว"

คราวนี้เป็นคราวตกใจของผู้อำนวยการบ้าง นรินทร์แย้ง

"แต่ผมได้ริบข้าวของทั้งหมดในตัวคุณไว้หมดแล้ว"

ครั้งนี้เขาตอบเป็นภาษาอังกฤษ ซึ่งน่าจะเป็นครั้งแรกในชีวิต
ที่ได้ใช้ภาษาอังกฤษสื่อสารกับหญิงสาว คนฟังกระตุกคิ้ว
เล็กด้วยด้วยความไม่ชินหู เธอเอ่ยตอบเป็นภาษาอังกฤษเช่นกัน

"ใช่ คุณได้ยึดข้าวของ'ของฉัน'ไปหมดแล้ว เขาไม่ได้โกหก"
"งั้นทำไม..."
"นรินทร์คะ ท่าทางจะไม่ได้ติดต่อกับทางโรงเรียนเลยตั้งแต่มาสินะคะ"
"หมายความว่ายังไง? โรงเรียนไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้!!"
"ใช่ค่ะ โรงเรียนไม่เกี่ยว แต่วันที่เข้าไปยังบริษัทคุณเอดิธ
วันนั้นฉันไม่ใช่คนเดียวที่เข้าไปที่นั่น"
"!?!"

นรินทร์เลิกคิ้ว พยายามจะประติดประต่อเรื่องราวให้เข้ากัน
ทันใดนั้นเองที่ใบหน้าเคร่งเครียดเงยขึ้นเอ่ยสิ่งที่คาดไม่ถึง

"รัตติกาล?..."
"สมแล้วที่เป็นนรินทร์"
"แต่ผมสั่งให้รัตติกาลอยู่ที่โรงเรียนในขณะที่ผมไม่อยู่..."
"ถึงรัตติกาลจะเป็นเลขาของคุณ แต่เธอก็เป็นจิตแพทย์
ของฉัน เพราะฉะนั้นฉันจึงมีสิทธิ์ในตัวเธอครึ่งหนึ่งเช่นกัน"

ผู้อำนวยการไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน เพราะรัตติกาลคือ
คนที่คอยเคียงข้างช่วยเหลือเขามาโดยตลอด เขาไม่เชื่อ
ว่าคนอย่างรัตติกาลจะคิดร้ายต่อโรงเรียนได้

"เพราะว่านรินทร์รู้จักฉันดีจึงทำให้ฉันทำอะไรไม่สะดวก
เพราะเหตุนั้นฉันจึงมอบหมายให้รัตติกาลเป็นตัวหลัก
ในการทำภารกิจลักลอบเข้าบริษัท ฉันรู้ว่าคุณจะอยู่ที่นั่น
และจับฉันได้ ฉันจึงให้รัตติกาลลักลอบสืบข้อมูลที่ต้องการ
และเมื่อเธอทำทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยแล้วฉันจึงเดินออกไป
ตามหานรินทร์ ให้นรินทร์จับตัวเพื่อถ่วงเวลาขณะที่รัตติกาล
หลบหนีออกจากบริษัท"

"เธอไปได้ข้อมูลอะไรมา!!"

เสียงที่สามแทรกขึ้น จากผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัท

"แหม อยากมีส่วนร่วมขึ้นมาทันทีเชียวนะคะ"

ดวงตาสีมะนาวหันสบต้นเสียง เอดิธที่เคยนิ่งเรียบบัดนี้
มีเหงื่อผุดตามขมับประปราย

"นรินทร์คะ กลับมาทางนี้เถอะค่ะ เรื่องมันจบแล้วล่ะ
นรินทร์ไม่จำเป็นต้องสู้เพื่อโรงเรียนอีกต่อไปแล้ว"

เอดิธหันมองผู้อำนวยการผู้มีท่าทีลังเลเล็กน้อย หากเขา
ยังคงยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับไปไหน

"คุณนรินทร์ อย่าไปฟังมันนะ มันกำลังหาเรื่องยักยอกผม!!"
"คุณต่างหากค่ะที่ยักยอกบริษัทที่คุณรักหนักหนา!!"

บรรยากาศในห้องสำนักงานผลันเงียบสนิท เหล่าผู้ฟัง
ต่างมองหน้าสองคู่กรณีสลับกันไปมา

"ข้อมูลที่คุณให้ฉันในวันแรกที่เราพบกัน กับข้อมูลที่
รัตติกาลพบที่บริษัทนั้นมันเป็นคนละตัวกันโดยสิ้นเชิง
เรื่องนี้หมายความว่ายังไงเหรอคะ?"
"พวกแกก็แค่ไปลักลอบขโมยข้อมูล ได้อะไรผิดๆถูกๆ
มาก็ไม่มีใครรู้"
"ใช่ค่ะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าข้อมูลใครถูกกันแน่"

เรเน่ทำท่าครุ่นคิด ชายหนุ่มยกแว่นขึ้นอย่างโล่งอก

"เพราะฉันไม่แน่ใจว่าข้อมูลของใครถูกกันแน่ ฉันจึง
ไปขอความช่วยเหลือจากคนอีกคนหนึ่ง"
"เธอไม่มีทางมีเวลาพอที่จะสืบข้อมูลมากมายได้ใน
เวลาไม่ถึงชั่วโมงได้!! แล้วก็ไม่มีใครช่วยเธอได้ด้วย!!"
"มีสิคะ คนที่แม่นเรื่องข้อมูลบริษัทพอที่จะช่วยได้"
"ใครกันที่คิดทรยศบริษัท!!"
"คุณนั่นแหละค่ะที่คิดทรยศบริษัท เพราะคนที่ฉัน
ไปขอความช่วยเหลือก็คือ 'ท่านประธาน' ยังไงล่ะ!!"

"เธอเอาเวลาที่ไหนไปคุยกับท่านประธาน? ปกติท่าน
ไม่ใช่คนที่สามารถนัดได้ง่ายๆอย่างที่บอก"
"ฉันถือวิสาสะถามท่านในยามพักผ่อนน่ะค่ะ ท่านเลยมีเวลา"

เธอละเว้นเรื่องการ 'บุกรุกบ้าน' ไว้เพียงแค่นั้น เอดิธขวมดคิ้ว
ไม่เข้าใจ ดวงใจเต้นเร็วส่งผลให้เหงื่อเริ่มผุดตามใบหน้าแม้
อากาศจะไม่ได้ร้อน

"แต่ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะว่าคุณจะตกงาน เพราะฉันไม่ได้
เอ่ยชื่อคุณเลยแม้แต่คำเดียว ฉันแค่แนะนำอะไรนิดหน่อย
ตามประสาที่ปรึกษาทางกลยุทธุ์"
"เธอเอาอะไรไปกรอกหูท่านประธานกันแน่!?!"
"ฉันก็แค่แสดงความเห็นใจต่อท่านที่ปีนี้บริษัทมีกำไรลดลง
ถึง 20% และให้คำเล็กน้อยตามประสาคนร่วมธุรกิจว่า
20% นั้นอาจจะเกิดจากความผิดพลาดทางตัวเลขของ
ฝ่ายการตลาด ท่านประธานจึงดำเนินตรวจข้อมูลด้วยตัวเอง"

เอดิธก้าวผงะก้าวขาถอยหลังโดยไม่รู้ตัว

"ท่านประธานพบว่าความผิดพลาดทางตัวเลขนั้นเป็นเรื่องจริง
มีใครบางคนเปลี่ยนตัวเลขทั้งหมดให้น้อยลง แต่ไม่ต้องห่วง
หรอกนะคะ ท่านไม่มีความสงสัยในตัวคุณเลยแม้แต่นิดเดียว
แต่ในทางกลับกัน ท่านก็รู้สึกชอบพอในฝีมือของ 'เรเน่นักทำนาย'
มากเสียจนไม่สามารถปล่อยให้หลุดมือไปได้"
"แกแต่งเรื่องทั้งหมดขึ้นมาเพื่อหลอกท่านประธานใช่มั้ย!!"
"คนเราทำอะไรก็น่าจะทราบอยู่แก่ใจตนนะคะ"
"ก.. แก!!"

"ใช่แล้ว ฉันขายความชั่วของคุณแลกเป็นความดีให้ตัวเองยังไงล่ะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.17

เอดิธผ่ายแพ้ต่อการพนันครั้งนี้อย่างราบคาบ เมื่อจบบท
สนทนาลงแล้วเรเน่จึงหันหลังทำท่าจะเดินกลับ

"แล้วเธอจะไม่ทำอะไรกับผู้ชายคนนี้เลยเหรอ?"

เอดิธเอ่ยถาม จุดสายตามองอยู่ที่ผู้อำนวยการหนุ่ม

"มาเองได้ก็น่าจะกลับเองได้นะคะ"

เรเน่เอ่ยโดยไม่เหลียวกลับมอง บอดิการ์ดทั้งสอง
เดินตามหลังไม่ห่าง

"นึกว่าจะสนิทกันมากกว่านี้ซะอีกนะ"
"ก็เคยสนิทอยู่หรอก แต่ว่าเขาทรยศฉันและอยาก
จะให้โรงเรียนอยู่ในน้ำมือของคนอื่น ฉันจึงไม่มี
อะไรจะพูดกับเขาอีก"
"งั้นเหรอ..."

นรินทร์ชะงักไปเล็กน้อย ส่วนฝ่ายเอดิธนั้นกำลัง
มองเบื้องหลังหญิงสาวอย่างวินิจวิเคราะห์

"งั้นเธอคงไม่สนใจสินะ ว่าเขาจะเป็นหรือตาย?"

หญิงสาวรีบหันหน้ากลับมาด้วยดวงใจที่ร้อนรน
ดวงตาสีมะนาวเพ่งมองปืนสีดำที่ถูกเล็งจ่อไปยัง
ชายตาบอด สีหน้าของเธอถอดสีไปในทันที

"แสดงละครได้ไม่เนียนเท่าไหร่เลยนะ"

นรินทร์ผู้ที่ไม่รู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง
ได้แต่หันซ้ายขวา บอดิการ์ดทั้งสองรีบชัก
ปืนขึ้นทันใด

"หยุดนะ!! นี่คุณเสียสติไปแล้วรึไง!!"
"ไหนบอกไม่สนใจไง เสียงสั่นเชียวนะเรเน่"
"คุณต้องการอะไรจากฉันอีก!!"
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น?"

ผู้อำนวยการผู้ไร้ซึ่งภาพเหตุการณ์ได้แต่เอ่ย
คำถามขึ้น หากไม่มีใครเอ่ยปากตอบ

"ใจเย็นๆนะคะ เรามาคุยกันดีๆเถอะนะ"
"งั้นก็บอกให้ลูกน้องของเธอวางปืนลง
โดนปืนจ่อหน้าอยู่แบบนี้จะให้ใจเย็นได้ไง"

เรเน่ทำตามอย่างว่าง่าย เธอหันไปพยักหน้า
ให้รายกับสแตนฟอร์ดที่ยืนประกบเคียงข้าง
ทันทีที่ได้ยินคำว่าปืน นรินทร์ก็ผงะถอยหลัง
ไปเล็กน้อย

"อย่าขยับ!!"

เสียงตะโกนของเอดิธทำเอาทุกคนสะดุ้งถ้วนหน้า
เขาค่อยๆก้าวเข้าใกล้และล็อคคอชายหนุ่มเอาไว้
มือที่ว่างอยู่ถือปืนจ่อไปยังศีรษะของเพื่อนร่วม
อุดมการณ์ที่ตอนนี้เปลี่ยนสถานะเป็นตัวประกัน

"อย่านะ!! คุณมีปัญหากับฉันไม่ใช่รึไง ถ้าเคียด
แค้นฉันมากก็ยิงฉันสิ!! นรินทร์ไม่เกี่ยวอะไรด้วยนะ!!"
"หึ ว่าแล้วเชียวว่าพวกแกต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้ง
ต่อกัน ฉันเห็นมาตั้งแต่วันที่ไปโรงเรียนหนูโอลิเวียแล้ว
ตั้งแต่วันนั้นมาฉันก็รู้แล้วว่าคุณนรินทร์น่ะมีประโยชน์"

นรินทร์หันหน้าหาชายข้างกายอย่างไม่เชื่อหู ที่ผ่านมา
คุณเอดิธปฏิบัติตัวดีและให้เกียรติเขามาตลอด เอดิธ
พูดว่านักเรียนของเขาจะไม่เป็นไรตราบใดที่นรินทร์
และเอดิธร่วมบริหารงานไปด้วยกัน

"มันตายได้ แต่แกน่ะยังตายไม่ได้ ไม่จนกว่าแกจะ
เซ็นสัญญายกโรงเรียนหลังนั้นให้กับฉัน!!"

เรเน่กัดริมฝีปากด้วยความเคร่งเครียดโดยไม่รู้ตัว
ไม่รู้ตัวว่าแรงที่ใช้กัดนั้นทำเอาเลือดซิบบนริมฝีปาก
เรียวบาง  เธอหันหน้ามองบอดิการ์ดทั้งสองเพื่อ
ขอความช่วยเหลือในการตัดสินใจ หากเมื่อครั้น
รายบอกให้ใช้กำลังเพื่อจับตัวเอดิธ หญิงสาว
กลับห้ามปรามเพราะกลัวว่านรินทร์จะโดนเอดิธ
ยิงเอาเสียก่อน

"คุณแพ้เกมส์แล้ว เรื่องนี้มันจบไปแล้ว ทั้งโรงเรียน
ทั้งนรินทร์ ไม่มีใครเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้อีกแล้ว!!"
"ฉันไม่สน!! แกทำลายชีวิตของฉันก่อน แกเอา
ช่องทางการหาเงินของฉันไปบอกกับท่านประธาน"
"ท่านประธานควรได้รับกำไรที่ท่านควรจะได้
มันดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ได้บอกว่าคุณเป็นคนทำ"
"งั้นก็เซ็นมอบโรงเรียนให้ฉันซะสิ ฉันจะได้มี
ช่องทางรายได้ทางใหม่ ให้คุ้มค่ากับที่เสียไป"
"ไม่มีทาง!!"

เสียงที่สามโผล่งดังขึ้น มันคือเสียงของผู้อำนวยการ
โรงเรียน

"ผมไม่มีทางยกโรงเรียนให้คนแบบคุณหรอก!!"
"หุบปาก!!"

เอดิธล็อคคอชายหนุ่มแน่นขึ้น ร่างสูงดิ้นพราด
ด้วยความหวาดกลัว เขามองไม่เห็น ไม่รู้ว่ากำลัง
เกิดอะไรขึ้น รู้แค่ว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ออก
เขาไม่อยากตาย แต่ก็ไม่มีวันยกโรงเรียนให้
คนอย่างนายเอดิธได้

"แค่ก!! ร..เรเน่ ห้ามยกโรงเรียนให้มันนะ"
"ต..แต่!!"

เธออยากออกคำสั่งให้บอดิการ์ดทั้งสองออกไป
ใช้กำลังแยกตัวเอดิธใจจะขาด แต่ความเสี่ยงที่
เอดิธจะปืนลั่นโดนนรินทร์นั้นมีความเป็นไปได้
ครั้งนี้เธอไม่กล้าที่จะเสี่ยง ไม่กล้าแม้แต่จะคิด
ความกลัวที่มีทำเอาขาบางสั่นระริก

"ปล่อยนรินทร์นะ.."
"ผมไม่สนหรอกว่าตัวผมจะเป็นยังไง!!"
"แต่เน่สน!!"

ผู้อำนวยการชะงักค้าง เหมือนอะไรบางอย่างที่
ลืมไปชั่วขณะจะกลับมาในความทรงจำ การกระทำ
ของเรเน่ที่มีต่อเขาพุ่งเข้ามาในสมองในลักษณะของ
เสียงแห่งความทรงจำ หากเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นยัง
ทำให้นรินทร์ยังมีความเคืองโกรธในตัวเรเน่อยู่

"ปล่อยนรินทร์.. แล้วฉันจะให้ในสิ่งที่คุณต้องการ"
"จริงเหรอ!!"

เป็นครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มของเอดิธภายในวันนี้
เขาลดมือข้างที่ถือปืนลงก่อนจะล้วงหยิบกระดาษ
แผ่นหนึ่งในกระเป๋า เขายื่นไปทางที่หญิงสาวยืนอยู่
ร่างบางหยิบปากกาจากกระเป๋าเสื้อก่อนจะเดินเข้าใกล้
เธอกรอกสายตาอ่านข้อมูลในกระดาษโดยละเอียด
มันคือเงื่อนไขการยกมอบที่ดินอันเป็นที่ตั้งของโรงเรียน
เพื่อผู้พิการในนามของควิ้นท์

เธอกัดฟันรวมทั้งบีบมือเล็กของตนเพื่อกลั้นความทรมาน
โรงเรียนแห่งนี้เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ บอร์น รอยด์
มอบให้กับเธอเป็นสิ่งสุดท้ายก่อนที่เขาจะเสียชีวิต
โรงเรียนแห่งนี้คือดวงใจ คือส่วนหนึ่งในชีวิตที่เธอ
ไม่สามารถเสียมันไปได้ แต่ณ.ตอนนี้ เพื่อชีวิตของนริทร์
เธอยกปากกาขึ้นเซ็นลงชื่อกำกับอย่างเชื่องช้า ราวกับ
มือและสมองกำลังปฏิเสธซึ่งกันและกัน คุณเอดิธมอง
กระดาษแผ่นนั้นด้วยรอยยิ้มพึงพอใจ กระดาษที่จะทำ
ให้เขาได้มาซึ่งอำนาจและเงินตรา

"ขอบใจมาก.. แล้วก็.. ลาก่อน"




'ปังงง!!!'

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

[Nearmoki-2b]

EP.18

'ปังงง!!!'

เสียงปืนดังลั่นห้องสำนักงาน พร้อมกับดวงใจของทุกคน
ที่หยุดนิ่งลงอย่างพร้อมเพรียงกัน ทุกอย่างภายในห้อง
ล้วนหยุดนิ่ง ทั้งกริยา ลมหายใจ รวมถึงภายในสมอง
ที่กลายเป็นสีขาวว่างเปล่า ต่างคนต่างกรอกสายตามอง
กันและกัน หากไม่มีใครขยับแม้แต่ปลายนิ้ว

และแล้วที่โลหิตสีแดงเริ่มซึมไหลผ่านเนื้อผ้าของเสื้อ
เชิ๊ตตัวสวย สีแดงสดไหลอาบปกคลุมบริเวณหัวไหล่
ก่อนที่หนึ่งในนั้นจะค่อยๆทรุดตัวลงกองกับพื้น คนที่
เหลือยังคงมองภาพเบื้องหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา

"น นายหญิงครับ ขออภัยที่ลงมือโดยพลการครับ
ผมเห็นเขาเล็งปืนมาทางท่าน.."

คนที่มีสติคนแรกคือบอดิการ์ดหนุ่มชั่วคราวอย่าง
สแตนฟอร์ด ทันทีที่เขารับรู้ว่าเอดิธหันปืนมาทาง
เรเน่ เขาก็ลงมือลั่นไกโดยสัญชาตญาณ

"ม ไม่เป็นไรค่ะ... โทรเรียกรถพยาบาลที"

เสียงหญิงสาวสั่นคลอน เธอก้มตัวลงนั่งข้างชาย
สวมแว่นที่ตอนนี้หมดสติโดยสิ้นเชิง ผู้อำนวยการ
ผู้ไม่คุ้นชินกับสถานการณ์เสี่ยงตายถึงกับเข่าอ่อน
ทรุดลงนั่งกับพื้น

"นรินทร์!!"

เรเน่รีบคลานเข้าหาชายหนุ่มด้วยความเป็นร้อนใจ

"เป็นอะไรมากรึเปล่าคะ? เจ็บตรงไหนมั้ย?"

มือที่สั่นคลอนเอื้อมควานหาร่างที่รู้ว่าอยู่ไม่ไกล
สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือแขนเรียวเล็ก เขาค่อยๆไล้
มือขึ้นมายังดวงแก้มใส มือใหญ่สั่นระริกอย่าง
เห็นได้ชัด หญิงสาวยกมือขึ้นหวังกุมมือปลอบ
ประโลม ทว่า....

'เพี๊ยะ!!!!'

เสียงฝ่ามือกระทบกับดวงแก้มอย่างรุนแรงทำเอา
ผู้โดนกระทำหน้าหันไปอีกฝั่ง ดวงตาสีมะนาว
เบิกกว้างด้วยความตกใจ

"เพราะคุณนั่นแหละเรื่องมันถึงได้เป็นแบบนี้!!
ถ้าคุณไม่เห็นโรงเรียนเป็นแค่เครื่องมือการ
ทำงานของคุณละก็!! เรื่องแบบนี้ก็คงไม่เกิด!!"

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เรเน่ได้ยินเสียงตะโกน
จนแทบจะเรียกได้ว่าเป็นการกรีดร้องจาก
ผู้อำนวยการ เธอค่อยๆหันกลับมองเขา
อย่างเชื่องช้า ด้วยทีท่าหวาดกลัว ชายหนุ่ม
ตะโกนกล่าวว่าเรเน่เป็นภาษาไทยในแบบ
ที่เขาถนัด

"เฮ้ย!! มันจะมากไปแล้วนะ!! ที่ยัยนี่เซ็น
มอบโรงเรียนให้เอดิธก็เพื่อช่วยนายนะ!!"
"ราย.. ไม่เป็นไร ให้เขาได้พูดสิ่งที่อยาก
พูดเถอะ"

นรินทร์ที่เรเน่รู้จักนั้นเป็นคนขี้แย เขาน้ำตา
ไหลได้โดยง่ายกับเรื่องรอบตัว ไม่ว่าจะเป็น
ละครโศกเศร้าหรือเรืองราวความโชคร้าย
ของผู้อื่น แต่นรินทร์ในวันนี้กลับขึงขัง
หนักแน่น แม้ร่างจะสั่นระริกไปทั้งตัว

"คุณจะทิ้งผมยังไงตอนไหนก็ได้!! แต่คุณ
ทำแบบนี้กับโรงเรียนไม่ได้ คุณไม่มีสิทธิ์
กำหนดชะตากรรมของโรงเรียนที่คุณไม่
เคยดูแล!! รู้บ้างมั้ยว่าโรงเรียนแห่งนั้นคือ
ความหวังของกี่ชีวิต!! รู้บ้างมั้ยว่ามีเด็ก
อีกจำนวนหนึ่งที่ไม่มีบ้านให้กลับ โรงเรียน
เราคือชีวิตทั้งชีวิตของเค้า!! คุณกำลังฆ่า
เด็กๆของผม!! เพราะฉะนั้นผมถึงไม่แคร์
ถ้าผมจะต้องตาย แต่ผมแคร์ถ้าเด็กๆของ
ผมจะต้องไร้อนาคต!!"

ผู้อำนวยการต่อว่าด้วยโทสะอันเดือดพล่าน
หยาดน้ำตาค่อยๆเอ่อล้นไหลรินดวงแก้ม
ที่เจ็บแสบ หากความเจ็บปวดทางกายที่มี
อยู่ตอนนี้เทียบไม่ได้เลยกับดวงใจที่เหมือน
จะแตกสลาย

"นรินทร์.. นรินทร์กำลังน้อยใจเน่เหรอคะ?
ที่เน่ไม่ค่อยอยู่ที่โรงเรียนกับนรินทร์?"

ชายหนุ่มผงะเล็กน้อย คิ้วที่เกรี้ยวกราดลู่ลงต่ำ
ครู่หนึ่งก่อนจะกลับมาขึงขังดังเดิม

"ผมไม่ได้น้อยใจคุณ ทำไมผมต้องน้อยใจคุณด้วย
ในเมื่อ 'ผมไม่ได้รักคุณ'"

เรเน่ได้แต่ขมวดคิ้วสงสัย หัวใจที่บีบรัดคั้นน้ำตา
ไหลออกมาเป็นสาย เธอมองชายคนที่เธอรัก
แล้วเอ่ยถามราวกับไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"อะไรนะคะ?"
"ผมบอกว่าผมไม่ได้รักคุณ!! ได้ยินมั้ยว่าผมไม่ได้รักคุณ!!"

ถึงแม้เขาจะไม่ตะโกนบอกแต่เธอก็ได้ยิน
ชัดถ้อยชัดคำอยู่ดี หากแม้สมองจะรับฟัง
แต่หัวใจกลับไม่อยากรับรู้

"เรื่องที่ผ่านมาทั้งหมดนั้นผมแค่ก็ 'ทำงาน' ให้คุณ
คุณให้ผมเล่นบทเป็นคนรักคุณ ผมก็เลยเล่นให้
แล้วคุณยังจะเอาอะไรกับผมอีก!! ชีวิตของผม!!
โรงเรียนที่เป็นดั่งดวงใจของผม มันไม่มีอีกแล้ว!!"

"เรเน่ ผมให้คุณทุกอย่าง ให้แม้กระทั่งตัวตนของผม
ให้จนไม่เหลืออะไร สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่ก็คือเด็กๆ
เด็กๆคือที่พึ่งจิตใจสุดท้ายที่ผมมีอยู่ แต่แล้วคุณก็
ยังเอามันไป!! ผมไม่มีอะไรเหลือแล้ว ไม่ต่างอะไรกับ
สมัยที่ใช้ชีวิตอยู่ริมถนน ถ้าคุณจะทำแบบนี้กับผม
ละก็สู้เอาผมไปปล่อยข้างถนนเหมือนเดิมยังดีเสียกว่า!!"

นรินทร์โวยวายโดยไม่สนใจอะไรอีกต่อไป เขาโวยวาย
กรีดร้อง ราวกับคนเสียสติ สุดท้ายหยาดน้ำตาก็เริ่มริน
ไหลออกจากตาที่ปิดเปลือกตาอยู่ ชายหนุ่มขดตัวกับ
หน้าตักเพื่อปิดบังหยาดน้ำตา

"ปล่อยผมไปเถอะ.. ได้โปรดปล่อยผมไป ผมไม่มี
อะไรเหลืออีกแล้ว.."

ประโยคสุดท้ายถูกเปลี่ยนเป็นน้ำเสียงอ้อนวอนทุ้มต่ำ
แต่มันกลับแทงหัวใจได้เจ็บลึกกว่าเสียงตะโกนหลายเท่านัก
เรเน่ไม่โต้ตอบอะไร เธอเพียงรับฟังความอัดอั้นใจนั้นไว้
สายตาที่มองชายหนุ่มอัดเต็มไปด้วยความรวดร้าว
เธอลุกขึ้นปัดกระโปรงก่อนจะเดินมาทางเหล่าบอดิการ์ด

"ราย รบกวนขับรถไปส่งนรินทร์ที่สนามบินทีนะคะ
เขาคงจะเหนื่อยมากแล้ว รีบให้เขากลับไปพักผ่อนเถอะ"

รายพยักหน้ารับนิ่งเรียบระหว่างที่สแตนฟอร์ดเดินตามเรเน่
ออกจากห้องสำนักงานภายในโกดัง...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอกัดผ้าเช็ดหน้าอีกซักหลายๆ ครั้งนะครับ
ฮึกกกก

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ยังไม่จบใช่ไหมคะบอกเดียร์ที

[Nearmoki-2b]

ขอกัดผ้าเช็ดหน้าอีกซักหลายๆ ครั้งนะครับ
ฮึกกกก

 //ยื่นผ้าเช็ดหน้าอันใหม่ให้

ยังไม่จบใช่ไหมคะบอกเดียร์ที

ยังคับผม โปรดติดตามตอนต่อไปไปด้วยกันนะคับ

[Nearmoki-2b]

EP.19+20

ผ่านไปสักพักรถพยาบาลและตำรวจก็ได้เดินทางมาถึง
โกดังสถานที่เกิดเหตุ เหล่าพยาบาลชุดขาวรีบวิ่งเข้าหา
ร่างนองเลือดที่นอนอยู่บนพื้นเย็นเฉียบ ร่างนั้นยังคง
หายใจอย่างสม่ำเสมอ แม้จะหายใจช้ากว่าปกติบ้าง
แต่ก็ไม่ได้อยู่ในขั้นวิกฤตอันตราย พยาบาลพยุงเอดิธ
เดินออกไปโกดัง เหลือไว้เพียงตำรวจหนึ่งคน
ราย เกร์ดีน และผู้อำนวยการโรงเรียนย่านดินแดน
ตะวันออกอย่างนรินทร์ ทันทีที่เหลือเพียงพวกเขา
รายก็เริ่มเอ่ยถ้อยคำด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

"ฝากจัดการทีนะ"

คนเป็นตำรวจหันมองด้วยสีหน้าแปลกใจ

"เธอเป็นใคร?"
"องครักษ์ประจำตัวของว่าที่ผู้นำตระกูลกิลเล็ต
อันดับที่หก ราย เกร์ดีน"
"อ้อ.. พวกคนในนี่เอง"

ชายหนุ่มเกาศีรษะหนักใจก่อนจะถอนหายใจเบื่อหน่าย

"ฉันหวังว่าพวกเธอจะก่อเรื่องกันให้น้อยกว่านี้นะ"
"จะพยายามครับ พี่"

นับเป็นเรื่องแปลกที่คนขวางโลกอย่างรายจะพูดจามี
หางเสียง ตำรวจหนุ่มถอนหายใจอีกรอบอย่างปลงจิต

"เอาเถอะ จะไปไหนก็ไป เดี๋ยวฉันจัดการที่เหลือเอง"

ชายสายเลือดเกร์ดีนโบกมือไล่อย่างขอไปที รายก้ม
ตัวโค้งขอบคุณอย่างมีมารยาทตามประสาคนไม่รู้จักกัน
จากนั้นจึงเดินนำนรินทร์ไปที่รถยนต์สีดำคันสวยที่จอด
อยู่เดียวดายภายในลานจอดรถกว้าง รายเปิดประตูรถ
ให้ชายผู้อำนวยการ ซึ่งเขาก็คลำหาทางและขึ้นไปนั่ง
บนที่นั่งเบาะหน้าอย่างว่าง่าย รถเริ่มขับเคลื่อนออกไป
โดยไร้ซึ่งการสนทนาใดๆ อันที่ทั้งสองก็ไม่ค่อยได้มี
โอกาสสุงสิงพูดคุยกันมาตั้งแต่ในอดีต พวกเขาแค่
มีความสนิทสนมต่อเรเน่เหมือนกันเท่านั้น

รถยนต์มุ่งหน้าไปยังเส้นทางแสนเงียบสงบตามประสา
วันหยุดในเมืองระดับกลาง สองข้างทางมีเพียงต้นไม้
ตั้งสง่ารายเรียง มีเพียงต้นไม้ฤดูหนาวเท่านั้นที่ยังพอ
มีใบหลงเหลืออยู่บ้าง

"สมัยเด็กๆฉันมาแถวนี้บ่อยมากเลยล่ะ"

รายเอ่ยขึ้นลอยๆอย่างไม่มีที่มาที่ไป

"........"

นรินทร์ไม่ตอบ เพราะเขามองไม่เห็นสถานที่ดังกล่าว
และอีกใจนึงก็ยังทำตัวไม่ค่อยถูกกับสถานการณ์ในตอนนี้

"ตอนนั้นฉันเป็นแค่พวกอันธพาล หาเรื่องต่อยตีกับคนอื่น
ไปวันๆ ฉันมักจะลากไอพวกน่าหมั่นใส้มาที่นี่ เพราะรู้ว่า
แถวนี้ไม่เคยมีใครผ่านมา"

ระหว่างที่พูดหนุ่มบอดิการ์ดก็มองออกไปนอกกระจก
สิ่งที่เห็นคืออุโมงทางเดินขนาดเล็กเบื้องล่างสะพาน
ทางรถ มันถูกสร้างเอาไว้เพื่อให้คนเดินข้ามโดยไม่
ต้องคอยคำนึงถึงรถรารอบข้าง ทว่าพื้นที่บริเวณนี้
อยู่ไกลบ้านเรือน จึงแทบไม่เคยมีใครได้มีโอกาส
ใช้ทางเท้าที่ทางตัวเมืองอุส่าห์ทุ่มทุนสร้าง


'กึก'

อยู่ๆนรินทร์ก็รู้สึกได้ว่าการเคลื่อนไหวรอบข้างหยุดนิ่งลง

'แกร๊ก'

เสียงเปิดประตูรถดังมาจากที่นั่งอีกฝั่งหนึ่ง

"คุณรายครับ?"

ไม่มีเสียงตอบรับ เนื่องจากบุคคลที่เรียกไม่ได้อยู่ในรถแล้ว
ทว่ายังไม่ทันได้ตั้งตัวประตูรถฝั่งผู้อำนวยการก็ถูกเปิดออก
และทันใดนั้นเองที่ร่างสูงโดนกระชากลงจากรถอย่างรวดเร็ว

"แค่กๆๆๆๆ"

เพราะโดนกระชากเสื้ออย่างรุนแรงจึงทำให้ปกเสื้อเชิ๊ตสีดำ
รัดคอผู้อำนวยการเข้า ชายหนุ่มตาบอดนอนไม่เป็นท่าอยู่
บนพื้นหินกรวด สีหน้าเต็มไปด้วยความสับสน

"คุณราย???"

เจ้าของชื่อไม่มีทีท่าที่จะตอบรับ เขาเดินไปยังหลังรถก่อน
ยกประตูหลังขึ้น ใบหน้านิ่งเรียบคลี่ยิ้มเล็กน้อยเมื่อเห็น
ชุดไม้กอล์ฟหัวเหล็ก เขาค่อยๆหยิบไม้กอล์ฟยาวขึ้นมา
อันหนึ่ง มือเรียวลูบหัวไม้มันวาวอย่างถนุถนอม วันเวลา
ในอดีตที่ได้ไปตีกอล์ฟกับคนเป็นนายทำให้เขายิ้มออกมา
รายค่อยๆเดินกลับไปพร้อมกับไม้กอล์ฟในมือ

"คุณรายครับ?? เกิดอะไรขึ้น!?!"
'ผั๊วะ!!!'
"อ๊ากกก!!!"

ความเจ็บปวดที่แล่นเข้าสู่โซนประสาทกะทันหันทำเอา
ผู้อำนวยการหนุ่มร้องเสียงหลงอย่างไม่เป็นตัวเอง

"ฉันรอโอกาสนี้มานานแล้ว โอกาสที่เรเน่จะปล่อยให้ฉัน
ได้อยู่กับนายแค่สองคน"
"!?!"

นรินทร์ขดตัวกุมช่วงตัวหวังคลายความเจ็บที่กระแทกมา
ยังซี่โครงด้วยความรุนแรง

"นายบอกว่าอยากกลับไปอยู่ข้างถนนใช่มั้ย? ได้
ฉันจะจัดให้"
'ฝึบ!!'
"อั๊กกก!!"

ไม้กอล์ฟหวดกระทบลำตัวอีกครั้งด้วยความแรงที่มากกว่าเดิม

"คนอย่างแกน่ะ มันควรกลับไปอยู่ที่สถุนๆอย่างที่เคยอยู่
แกมันไม่เคยสำนึกบุญคุณที่เรเน่เก็บแกมาเลยแม้แต่ครั้งเดียว!!"

รายกระทืบซ้ำแผลที่พึ่งหวดไม้ลงไปหมาด ชายหนุ่มผู้ถูก
ทำร้ายได้แต่ขดตัวเอาไว้แน่น

"ถ้าผมรู้ว่าผมจะต้องมาใช้ชีวิตเป็นนกในกรงทองละก็
ผมสู้ใช้ชีวิตอยู่อย่างหมาจรจัดเหมือนเดิมยังดีเสียกว่า!!"
"ไอ้แมงดา!! แกได้ทุกอย่างจากเรเน่แล้วแกก็คิดจะทิ้ง
เธออย่างนั้นเหรอ!!"
"อ๊ากกกก!!!!"

ความเจ็บปวดแล่นแปร๊บจากหน้าท้องที่ถูกเหยียบกระทืบ

"ผมได้อะไร? ผมได้อะไรจากเรเน่!?! เธอเห็นผมเป็นแค่
สิ่งของ เธอแค่ตั้งผมไว้เฉยๆ!!!"

ถึงจะโดนทำร้ายแต่นรินทร์ก็ไม่เปลี่ยนการคิดหรือคำพูด
เขายังคงหนักแน่นต่อความรู้สึกของตัวเอง แม้การที่พูด
ความจริงจะทำให้เขาโดนทำร้ายก็ตาม

"ไอ้เวรเอ้ย!! เพราะแกมันตาบอดรึไงแกถึงไม่เคยเห็น
อะไรเลย!! เรื่องที่แกทำมันโง่!! แกควรจะอยู่ฝั่งเดียวกับเธอ!!"
"จะให้ผมอยู่ฝั่งเดียวกับคนที่จะเอาโรงเรียนไปขายงั้นเหรอ!!
หรือเพราะว่ามันคือโรงเรียนของเธอ เธอเลยจะทำอะไรกับ
มันก็ได้!!"
"อึ๊ก!!! แค่กๆๆๆๆ"

ชายหนุ่มถูกเตะที่ท้องเข้าอย่างจังจนแทบจะไอออกมาเป็น
สายเลือด เขาตะเกียดตะกายคลานออกห่างทั้งๆที่ยังไอ
เสียงดัง พร้อมทั้งยังหายใจแทบไม่ทัน

"เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงได้บอกว่าแกมันโง่!! โรงเรียนควิ้นท์น่ะ
มันเป็นของแก!! สวะที่ไม่ควรค่ากับมันเลยสักนิด!!!"
"หมายความว่าไง!!"

รายกัดฟัน เรเน่ย้ำกับเขาว่าเรื่องที่กำลังจะพูดนี้เป็นเรื่องที่
ห้ามบอกกับผู้อำนวยการ แต่เขาไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้
อีกต่อไป ชายหนุ่มกำหมัดแน่นก่อนเอ่ยปาก

"ตั้งแต่หลายปีก่อน เรเน่ได้ทำมรดกเอาไว้เผื่อในกรณีที่
เธอเสียชีวิต เธอตัดสินใจว่าถ้าหากเธอต้องตายก่อนเวลา
อันควร เธอจะยกโรงเรียนให้กับแก เพื่อที่คนอย่างแกจะ
ได้สามารถใช้ชีวิตต่อไปได้ แม้ในเวลาแบบนั้นมันก็ยัง
นึกถึงไอคนใจทรามอย่างแก!! โรงเรียนนั้นมันเป็นของแก!!"

นรินทร์เบิกตาขึ้นโดยไม่รู้ตัว หัวใจของเขาเหมือนหยุด
เต้นไปชั่วขณะ ความเจ็บปวดที่รุนแรงกว่าร่างกายได้ส่ง
ตรงมาที่หัวใจ

"วันๆแกเคยใส่ใจ เคยตั้งคำถามบ้างมั้ยล่ะ ว่าระหว่างที่
แกกระดิกหางสบายใจอยู่ในห้องทำงานของแก เรเน่กับ
ฉันต้องไปเจอกับอะไรบ้าง แกเคยคิดถึงยัยนั่นบ้างมั้ย!!"
"แต่เธอไม่ได้รักผม ทำไมผมต้องไปใส่ใจขนาด..อ๊ากกกกกก!!

รายใช้หัวไม้กอล์ฟหวดทุบหลังมือนรินทร์ด้วยโทสะที่เปี่ยมล้น
โทสะผลันเปลี่ยนเป็นความรุนแรงที่ทำให้เล็บมือของผู้อำนวยการ
แตกหัก เผยให้เห็นเนื้อสีสดด้านใน และเลือดที่ไหลริน

"ฉันจะไม่ทนมองเฉยๆอีกต่อไปแล้ว!! ฉันจะฆ่าแกซะตรงนี้!!
แกมันเป็นแค่ขยะ ไม่ได้คุ้มค่าที่ฉันกับเรเน่เสียแรงไปสักนิด
แกมันไอ้คนใจบอด!! ไม่เคยมองเห็นอะไรนอกจากเรื่อง
ของตัวเอง!!"

"ที่แกใช้ชีวิตได้อย่างสุขสบายทุกวันนี้ รู้บ้างมั้ยว่าเบื้องหลัง
มันเน่าแฟะขนาดไหน!! รู้มั้ยว่าไอวันธรรมดาของแกมันต้อง
แลกกับอะไรบ้าง จำไม่ได้แล้วเหรอว่าแกน่ะมันหน้าตาเหมือน
ฆาตกร คนใต้ดินเจอเข้าที่ไหนก็ต้องตามไล่ฆ่าแกกันทั้งนั้น
แล้วรู้มั้ยว่าทำไมเดี๋ยวนี้แกถึงออกมาเดินข้างนอกได้มากขึ้น?
ก็เพราะไอคำเอาแต่ใจที่แกบอกกับเรเน่ว่า 'อยากออกไป
ข้างนอก' แกรู้มั้ยว่ายัยนั่นให้ความสำคัญกับคำของแก
ขนาดไหน!! ยัยนั่นกับฉัน ออกไปตามจัดการคนที่มายุ่งยาก
ในชีวิตแก เพียงเพื่อให้แกได้ออกไปนั่งจิบกาแฟสบายใจ!!"

ไม้กอล์ฟหนักถูกเหวี่ยงเข้ายังศีรษะด้านข้างเข้าอย่างจัง
ชายผู้ไม่เคยลืมตาถึงกับเปิดเปลือกตาขึ้นอย่างไม่สามารถ
ควบคุมได้ โลหิตสีแดงไหลผ่านเรือนผมไหลลงดวงตาที่
เปิดอยู่ สีหน้าที่ปวดร้าวนั้นทำให้สายเลือดแลคล้ายหยาด
น้ำตาสีแดง

"ไม่จริง... เธอไม่ได้ให้ความสำคัญกับผม..."

รายเหวี่ยงไม้กอล์ฟทิ้งก่อนจะชันเข่าลงนั่งและกระชาก
เสื้อดึงตัวคนเบื้องล่างขึ้น จากนั้นจึงซัดหมัดเต็มเหนี่ยว
เลือดไหลออกจากริมฝีปากที่แตกยับของคนที่สติเริ่ม
จะเลือนลาง

"ไอ้เวรเอ้ย!! ก็เพราะแกมันตาบอดไง!!! แกถึงไม่เคยเห็นอะไร!!
เรเน่น่ะ ปัจจุบันร่างกายมีแต่รอยบาดแผลเต็มไปทั้งตัว!!!"

นรินทร์ดวงใจกระตุกวาบ เขาพบกับเรเน่ปีนึงไม่ใช่น้อยครั้ง
แต่เขาไม่เคยสังเกตถึงเรื่องรอยแผลเลยสักครั้ง

"แกไม่เห็นแต่ฉันเห็น แล้วฉันจะไม่ทนเห็นมันอีกต่อไปแล้ว!!"
"หึ..."
"หัวเราอะไรวะ!!!"
"ผมรู้อยู่แล้ว เรื่องความรู้สึกที่คุณมีต่อเรเน่ แต่ผมทำเป็นเงียบ
เพราะผมรู้ว่าคนชนะควรอยู่เฉยๆ ในที่สุดก็ยอมรับแล้วสินะ
ว่าคุณน่ะรัก..."
'ผั๊วะ!!!'

"หุบปาก!!!!"

รายตะคอกลั่น เขาอัดหมัดหนักลงบนร่างบอบช้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า
นรินทร์กัดริมฝีปากพยายามอดกลั้นน้ำเสียงแห่งความทรมาน
หากบอดิการ์ดหนุ่มก็ย้ำยีครั้งแล้วครั้งเล่า จนกว่าเสียงร้อง
จะดังออกมา เขาต้องการได้ยินความทรมานของนรินทร์

"เรเน่มันรักแก!!!"
"เรเน่ไม่ได้รักผม!!!"
"เรเน่สละโรงเรียนที่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายจากคนที่เธอรัก
เพื่อที่จะแลกกับชีวิตโสโครกของแก เธอสละเวลา เสี่ยงชีวิต
ทั้งกายทั้งใจก็ให้แกไปหมดแล้ว คนที่ไม่เหลืออะไรน่ะ
คือมันต่างหาก ลองคิดดูสิว่าตอนนี้ชีวิตมันเหลืออะไรบ้าง!!!
แกต้องได้สักเท่าไหร่แกถึงจะพอใจ แกตอบฉันสิ!!!"

"แกต้องได้อีกสักเท่าไหร่ถึงจะยอมเชื่อ!!!!"
'ผั๊วะ!!'

หมัดสุดท้ายถูกส่งกระแทกหน้านรินทร์เข้าอย่างจัง
ทำเอาชายหนุ่มสลบไปในที่สุด หนุ่มด้านบนหอบหายใจแรง
ที่ผ่านมาเขาอดทนอดกลั้นกับทุกสิ่งมาตลอด เขาพยายาม
จะไม่ทำตัวสร้างปัญหาให้กับเจ้านาย แต่วันนี้เขาจะไม่
ทนอีกต่อไปแล้ว มือที่จับเสื้อเชิ๊ตสีดำอยู่ค่อยๆคลายออก
เขามองคราบเลือดที่ติดอยู่ตามเสื้อของตน ค่อยๆไล่สายตา
ไปยังชายโชกเลือดผู้หมดสติแน่นิ่ง สภาพเลวร้ายกว่า
คุณเอดิธหลายเท่าตัวนัก เขามีความคิดที่จะปลิดชีพ
นรินทร์เสียตรงนี้ เพื่อหวังว่าปัญหาที่เขาและเรเน่มีอยู่
จะได้จบลงเสียที หากระหว่างที่เหวี่ยงหมัดสุดท้ายนั้น
อยู่ๆภาพความทรงจำช่วงเวลาที่เรเน่กับนรินทร์อยู่ด้วยกัน
ก็ผลันแล่นเข้ามาในหัว เสียงหัวเราะของหญิงสาวทำให้
เขาผ่อนแรงลงในครั้งสุดท้าย

"บัดซบเอ้ย...."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ผมเอารูปมาแปะ~~

[Nearmoki-2b]

EP.21

ภายในห้องโถงนั่งเล่นเพดานสูงที่ปกติมักจะครึกครื้น
ด้วยเสียงเจื้อยแจ้วของเจ้าของบ้านตัวดี บัดนี้บรรยากาศ
กลับผลันเสียงสนิท เจ้าบ้านนั่งนิ่งอยู่บนโซฟาตัวนุ่ม
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลรินโดยไม่สนใจที่จะเช็ดออก

"นายหญิงครับ...."

สแตนด์ฟอร์ดเดินเข้าหาด้วยสีหน้าลำบากใจ ร่างสูง
ย่อลงนั่งเบื้องหน้าก่อนจะยื่นแก้วอุ่นให้หญิงสาว
กลิ่นชาดำหอมกรุ่นทำเอาคนเหม่อลอยยังต้องหันมอง

"ดื่มสักหน่อยนะครับ"

เรเน่คลี่ยิ้มบางๆพลางยื่นมือรับแก้วอุ่นๆมาถือไว้
ชายหนุ่มรู้สึกเป็นห่วงคนเป็นนาย แต่ก็ไม่รู้จะทำเช่นไร
เพราะเขาเองก็พึ่งมาทำงานให้เรเน่ได้ไม่นาน ไม่ได้รู้จัก
นิสัยใจคอไปเสียหมด สิ่งที่พอจะนึกออกและพอทำได้
คือการชงชาให้ดื่ม เพราะคุณหนูของเขามักเอ่ยชม
ทุกครั้งเมื่อได้ดื่มชาที่สแตนฟอร์ดเป็นคนชงขึ้น
ชาที่ดื่มนั้นไม่ได้ทำให้สีหน้ารวดร้าวดูดีขึ้นสักเท่าไหร่
แต่อย่างน้อยก็พอทำให้ใจสงบขึ้นบ้าง

.
.
.

ในคืนนั้นเองที่รายกลับมาที่บ้านของเจ้านายตนอีกครั้ง
หากคนที่เห็นกลับเป็นหนุ่มบอดิการ์ดชั่วคราวที่นั่งอยู่เงียบๆ
เขาสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อพบอีกฝ่าย

"คุณราย.. เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

ดวงตาสีนภาจ้องมองไปยังรอยเลือดที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าชุดสูท

"ไม่มีอะไรหรอก.. รัตติกาลล่ะ?"
"คุณรัตติกาลไปรอคุณนรินทร์อยู่ที่สนามบินแล้ว
ได้พบกันหรือเปล่าครับ?"

รายส่ายศีรษะด้วยสีหน้านิ่งเรียบ

"แปลกนะครับ นึกว่าคุณจะถามถึงคุณเรเน่ก่อนเสียอีก"
"ก็นายอยู่ทั้งคน ฉันจะห่วงไปทำไม"
"ท่านพักผ่อนอยู่ในห้องนอนครับ"
"อืม"

รายเดินผ่านโซฟาเดินตรงขึ้นบันไดบ้านไปบนชั้นสอง
โดยมีสแตนฟอร์ดเดินตามไปห่างๆด้วยความเป็นห่วง
พวกเขาเดินมาหยุดยังหน้าประตูไม้บานหนึ่ง

'ก๊อกๆ'

ไม่มีเสียงตอบรับจากคนด้านใน เพราะคิดว่าคนภายใน
ห้องคงหลับอยู่ในภวังค์ จึงไม่อยากเคาะซ้ำหลายคราว
แต่ความเป็นห่วงที่มีทำให้ถือวิสาสะเปิดประตูเข้าไปแทน
หากทันใดนั้นเองที่ทั้งสองหยุดการเคลื่อนไหว เพราะ
ภายในห้องแห่งนั้น 'ไม่มีใครอยู่เลย'

"ตอนที่ผมมาดูอาการเมื่อชั่วโมงที่แล้ว เธอยังนอนอยู่เลย.."

สแตนฟอร์ดเริ่มลนลาน กลัวว่าตนกำลังทำงานผิดพลาด
ส่วนชายหนุ่มผู้ยืนเคียงข้างนั้นไม่ได้ออกอาการตกใจ
กลับกัน เขาดูใจเย็นผิดคาด

"ฉันพอรู้ว่ายัยนั่นอยู่ไหน ไม่ต้องตกใจไปหรอก"

เขาเดินสวนชายผู้ลนลานและจ้ำเท้าลงบันไดรวดเร็ว
ไม่นานนักเสียงปิดประตูบ้านก็ดังตามมาให้รู้ว่าเจ้าตัว
ได้ออกไปอีกรอบเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แม้ชุดจะอยู่ใน
สภาพติดคราบเลือดอยู่ก็ตามแต่

ท้องฟ้าขณะนี้เป็นสีส้มของยามเย็น รายใช้มือเช็ด
รอยเลือดที่เห็นติดอยู่ข้างประตูรถทีหนึ่งก่อนจะขับ
ต่อมายังสถานที่แห่งหนึ่งที่อยู่ห่างออกมาไม่ไกลนัก
สถานที่แห่งนี้คือสถานที่ที่เรเน่มักจะมาเป็นประจำ
เมื่อเธอรู้สึกไม่สบายใจ เรื่องแค่นี้ทำไมบอดิการ์ด
อย่างเขาจะไม่รู้ รายส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะผลัก
ประตูบานใหญ่ออก ด้านในคือสถานที่อันเต็มไป
ด้วยเก้าอี้นั่งแถวยาวเรียงกันเป็นระเบียบ ด้านหน้า
สุดคือรูปปั้นเสมือนของบุตรแห่งพระผู้เป็นเจ้า
แม้จะมืดไปบ้างแต่เขาก็ยังจำรายละเอียดสถานที่
ได้เป็นอย่างดี

"เรเน่ กลับบ้านเหอะ ไม่หนาวรึไง"

เสียงทุ้มเอ่ยเรียกตั้งแต่ยังไม่เห็นเจ้าของชื่อ
รายเดินตามทางเดินตรงกลางระหว่างสองฝั่ง
แถวเก้าอี้อย่างคล่องแคล่ว แม้สายตาจะมอง
ไม่ค่อยเห็นอะไร เขาสาวเท้าไปยังเก้าอี้แถว
หน้าสุดอันเป็นที่ประจำของคนที่คุ้นเคยดี

"เรเน่..."

ยังเอ่ยเรียกได้ไม่สุดเสียงก็ต้องเก็บกลับคืน
เพราะที่นั่งตรงนั้นไม่มีใครนั่งอยู่ รายขมวดคิ้ว
ก่อนเดินไปกดปุ่มสวิตไฟที่อยู่ด้านข้างกำแพง
ไฟจากโคมไฟแชนเดอเรียประจำโบสถ์เริ่ม
ส่องสว่าง ดวงตาสีน้ำตาลกวาดสายตาหาคน
เจ้าปัญหา หากที่นี่ไม่มีใครเลย ไม่ว่าจะเรเน่
หรือคนอื่นๆ

"เรเน่ เลิกเล่นซ่อนหาได้แล้ว กลับบ้านกันเถอะ"

รายร้องเรียกระหว่างที่ก้มตัวลงมองหาที่ช่องว่าง
เบื้องใต้เก้าอี้ยาวแต่ละตัว หากหาใต้เก้าอี้ก็แล้ว
หลังแท่นทำพิธีก็แล้ว ก็ไม่มีวี่แววของหญิงสาว
อยู่เลย ดวงใจที่เคยสงบเริ่มร้อนรน เขามั่นใจ
ว่าเธอจะต้องอยู่ที่นี่ หากผลลัพกลับไม่ใช่
ใจที่เริ่มหวั่นเกรงทำให้มือรีบหยิบโทรศัพท์
ขึ้นโทรหาคนหาย ระหว่างที่รอปลายทางรับสาย
ก็ได้แต่เดินวนไปวนมาด้วยความกระสับกระส่าย

"........"

ถือสายรออยู่หลายนาทีก็แล้ว ฝากข้อความก็แล้ว
ทว่ากลับไม่สามารถติดต่อกับปลายสายได้เลย
รายในตอนนี้ไม่สามารถทำตัวแน่นิ่งได้อีกต่อไป
เขารีบวิ่งออกไปยังรถคันสวยก่อนจะสตาร์ทรถ
เร็วไวด้วยใจที่ร้อนรน ชายหนุ่มเปลี่ยนเบอร์
ปลายสายก่อนจะหยิบขึ้นทำท่าจะแนบหูอีกครั้ง
หากความลนลานที่มีทำให้สมาทโฟนตัวเก่งตก
ลงด้านข้างเบาะที่นั่ง

"บ้าจริง.."

เขาทุบพวงมาลัยสะกัดกั้นอารมณ์ก่อนจะรีบก้ม
ลงควานหาโทรศัพท์ มือทั้งสองตะกุยหาเจ้ามือถือ
อันบาง ทันทีที่เจอก็รีบนำโทรศัพท์แนบหู ซึ่งผู้รับ
ได้ถือสายรออยู่แล้ว เขาใช้มือที่กำลังสั่นคลอน
ปิดปากเพื่อพยายามสงบอารมณ์

"รัตติกาล... ช่วยด้วย.. ยัยนั่น.. เรเน่.. หายไป.."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[EURChairman's Club]

มาให้กำลังใจ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

เรเน่~~~

[Nearmoki-2b]

EP.22

สติที่ฟื้นคืนส่งผลให้ร่างกายที่นอนแน่นิ่งอยู่นานเริ่มขยับเขยื้อน
ภายในห้องสีขาวของโรงพยายาลมีชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง
ร่างกายนั้นถูกพันด้วยผ้าพันแผลหลายแห่ง ทั้งช่วงหน้าผาก
และบริเวณลำตัว ถึงร่างนั้นจะสะอาดสะอ้านแต่ก็ดูสะบักสะบอม
ด้วยรอยแผลที่ตราทั่วไปทั้งกาย สายระโยงระยางที่เชื่อมโยง
กับร่างกายผ่านทางเรียวแขนเป็นสิ่งที่บอกให้รู้ถึงความหนักหน่วง
ของอาการ แม้จะขยับกายเพียงน้อยนิดแต่มันก็สามารถทำให้
หญิงสาวข้างกายสามารถรับรู้ได้ทันที

"ผอ.คะ!!"

ชายผู้พึ่งรู้สึกตัวค่อยๆยกมือขึ้นเชื่องช้า ราวควานหาคนรอบข้าง
กลิ่นยาและกลิ่นสะอาดที่คุ้นเคยทำให้เขานึกถึงสถานที่อันเป็นที่รัก
หญิงสาวผมดำรีบลุกขึ้นและจับมือนั้นไว้ด้วยความอาธร

"คุณรัต?.."
"ค่ะ ดิฉันรัตติกาลเอง"

เลขาสาวมองผู้อำนวยการด้วยสีหน้าเป็นกังวล เธอค่อยๆไล่สายตา
มองตั้งแต่ใบหน้าอันบอบช้ำ ลำตัวที่หมอบอกว่าซี่โครงเกือบร้าว
เธอไล่สายตามาสุดที่ปลายนิ้ว เล็บที่แตกหักทำเอาคนใจแข็งยัง
ต้องหลบสายตา

"ที่นี่ที่ไหน?.. ผมกลับมาโรงเรียนแล้วเหรอ?.."
"ไม่ใช่ค่ะ เราอยู่กันที่โรงพยาบาลในสวิตเซอร์แลนด์อยู่เลย
แต่ที่สำคัญกว่านั้น เกิดอะไรขึ้นกับคุณกันแน่คะ!!"

นรินทร์อ้าปากเหมือนจะเอ่ยวาจา หากไม่มีคำใดเล็ดลอดออกมา
เขาสูดหายใจเข้าก่อนกลืนน้ำลายลงคอ จากนั้นจึงต่อด้วยคำพูด

"ดูเหมือนว่าผมจะโชคร้ายเจอศัตรูของคุณรอยด์เข้าให้..."

ช่างเป็นเรื่องตลกร้ายที่ผู้อำนวยการโรงเรียนเพื่อผู้พิการที่ขึ้นชื่อ
มีหน้าตาด้านการช่วยเหลือสังคมคนนี้ ดันมีหน้าตาคล้ายกับฆาตกร
นาม บอร์น รอยด์ อดีตคนรักที่เสียชีวิตไปแล้วของ เรเน่ กิลเล็ต
ไม่มีผิด นรินทร์ไม่ได้โกหกไปเสียทั้งหมด เขาเพียงเล่นลิ้นอย่าง
ชาญฉลาด ในเมื่อรายมีความรู้สึกรักใคร่ต่อเรเน่ เพราะฉะนั้น
บอร์น รอยด์ ก็คือศัตรูหมายเลขหนึ่งของ ราย เกร์ดีน แม้ตอนนี้
ตำแหน่งที่ว่าจะตกเป็นของนรินทร์แทนเสียแล้วก็ตาม

"แล้วคุณรายล่ะคะ!! เขาไม่ได้อยู่ช่วยคุณงั้นเหรอ!!"
"คุณรายกลับไปเสียก่อนที่เรื่องจะเกิดน่ะครับ"
"นี่มันแย่มากเลยนะคะ!! เป็นบอดิการ์ดประสาอะไรกัน!!"
"น่าครับ อย่าใส่ใจกับเรื่องที่มันผ่านไปแล้วเลย"

รัตติกาลมองค้อน หลายครั้งที่ผู้อำนวยการชอบอะลุ่มอล่วย
เกินพอดี หากรอยยิ้มแห้งๆที่ได้มากลับทำให้เธอพูดต่อไม่ถูก
อย่างน้อยตอนนี้นรินทร์ก็ฟื้นสติขึ้นแล้ว จะยอมปล่อยไป
ก่อนก็แล้วกัน

'ตื๊ดดด'

เสียงสั่นของโทรศัพท์รัตติกาลดังขึ้น เป็นเวลาเดียวกับที่
เธอชักสีหน้าไม่พอใจ หญิงสาวถอยหายใจทีหนึ่งก่อนจะ
กดรับปลายสาย

"นี่มันหมายความว่ายังไง!!"

ปลายสายตะคอกเสียงดังเสียจนคนบนเตียงยังได้ยิน

"ทำไมเธอถึงไม่ช่วยกันตามหาเรเน่ มัวทำอะไรอยู่!?!"
"ผอ.โดนลอบทำร้ายอาการหนักมาก ดิฉันจำเป็นต้องอยู่
เฝ้าอาการ"
"แต่ฉันหายัยนั่นมาทั้งคืนแล้วนะ!!"
"คุณเรเน่ก็ชอบหายตัวไปแบบนี้เป็นเรื่องปกติ คุณเอง
น่าจะรู้เรื่องนี้มากกว่าใคร เดี๋ยวเธอก็กลับมาเองแหละค่ะ"
"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ?"

นรินทร์เอ่ยแทรกเมื่อได้ยินเลขาสาวพูดว่าเรเน่ได้หายตัวไป
หญิงสาวหันมองชายหนุ่มด้วยสีหน้าลำบากใจ

"อย่าสนใจเลยค่ะ คุณพักผ่อนให้มากๆแหละดีแล้ว"
"นี่มันใช่เวลาพักผ่อนที่ไหนกัน นี่มันไม่ใช่เรื่องปกตินะ!!"

เสียงปลายสายแทรกเข้ามาอีกที ความร้อนใจที่เพิ่มทวีคูณ
ทุกวินาทีทำให้เขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์ได้ นรินทร์ยื่นมือ
อีกข้างมาทางเลเขา เป็นเชิงขอร่วมบทสนทนา แม้จะไม่อยาก
ให้คุยแต่คนเป็นลูกน้องก็ไม่สามารถขัดคำสั่งเจ้านายได้
รัตติกาลยอมให้ครึ่งทางด้วยการเปลี่ยนเป็นระบบเปิดลำโพง
เพื่อให้ได้ยินกันทั้งสองฝ่ายแทน

"เกิดอะไรขึ้นครับ?"

นรินทร์ถามน้ำเสียงปกติ ราวกับว่าเรื่องที่เขาถูกซ้อมโดย
คนปลายสายไม่เคยเกิดขึ้น แม้แต่รายเองก็ยังอึ้งกับน้ำเสียง
นิ่งเรียบนั้นจนเงียบเสียงไป

"ไม่ต้องห่วงครับ 'ผมจะไม่เล่าให้ใครฟัง' แต่คุณต้องเล่า
ให้ผมฟังว่าเกิดอะไรขึ้น"

ชายหนุ่มถามย้ำอีกครั้งด้วยประโยคที่ติดลูกเล่นสามารถแปล
ได้หลายทางแล้วแต่ว่าคนฟังคือใคร สำหรับรัตติกาลมันคือ
ประโยคสอบถามทั่วไป แต่สำหรับราย เขาเข้าใจดีว่านรินทร์
หมายถึงการที่จะไม่นำเรื่องวิวาทฝ่ายเดียวไปเล่าสู่หูใคร
บอดิการ์ดไม่ได้อยากสนทนากับผู้อำนวยการแม้แต่น้อย
แต่ความจริงที่ว่าเขาต้องการความช่วยเหลือก็ยังคงอยู่

"เรเน่...ยัยนั่นหายไปตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว"
"เธอแค่อยากอยู่คนเดียวเพื่อสงบจิตใจหรือเปล่าครับ?"
"แต่ถ้าอย่างนั้นเธอก็ต้องทิ้งคำใบ้ไว้บ้างว่าอยู่ที่ไหน
เรเน่ไม่เคยหายไปอย่างไร้ร่องรอยแบบนี้มาก่อน
แม้แต่ตัวเธอเองก็ยังพูดว่า 'ถ้าต้องหายไปโดยไม่มีใคร
หาเจออีกเลย มันคงจะเป็นเรื่องน่าเศร้าไม่ใช่เหรอ?'
ฉันไม่เชื่อหรอกว่าเรเน่จะจงใจหายตัวไปจริงๆ!!"

นรินทร์ครุ่นคิดครู่ใหญ่ หากไม่สามารถหาคำตอบได้

"ผมไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน คงจะช่วยอะไรไม่ได้"
"ไอ้เวรเอ้ย!! นี่แกไม่เดือดเนื้อร้อนใจบ้างรึไง!!"
"ถึงผมจะกังวลแต่ผมมันก็เป็นแค่คนตาบอดนี่ครับ
ผมไม่สามารถช่วยตามหาคนหายได้หรอก"
"ไอ้!!...."
'แกร๊ก'

เสียงโทรศัพท์ตัดสัญญาณหายไป หากถ้าจะพูดให้ถูกแล้ว
มันเหมือนถูกปาลงพื้นจนแตกกระจายและไม่สามารถรับ
สัญญาณได้อีกน่าจะถูกต้องกว่า รัตติกาลขมวดคิ้วสงสัย

"มีเรื่องอะไรกับคุณรายหรือเปล่าคะ? ดิฉันไม่เคยเห็น
เขาพูดจาแย่ๆแบบนั้นกับคุณมาก่อนเลย"
"อย่าถือสาเลยครับ เขาคงแค่เป็นห่วงเรเน่เท่านั้นแหละ"

นรินทร์ยิ้มน้อยๆก่อนจะเบือนหน้าไปอีกทาง แม้เขาจะพูดจา
เย็นชาไม่แยแส แต่ดวงใจกลับรู้สึกตรงข้าม หัวใจที่เต้นระรัว
ทำให้ชายหนุ่มต้องยกมือนาบอกเป็นการบอกตัวเองให้เย็นลง
ช่างน่าแปลก ถึงเขาจะโกรธเรเน่มากกับเรื่องราวที่เกิดขึ้น
แต่หัวใจตอนนี้กลับนึกเป็นห่วงเสียจนทรมานไปทั้งใจ
เรเน่จะไปที่ไหนได้บ้าง? โดยปกติผู้หญิงคนนั้นก็มาหาเขา
และจากไปในยามที่เธอต้องการ นรินทร์ไม่เคยได้รับรู้ว่า
ปกติเรเน่มักไปที่ไหน ทำอะไร หรืออยู่กับใคร

'ถ้าต้องหายไปโดยไม่มีใครหาเจออีกเลย มันคงจะเป็น
เรื่องน่าเศร้าไม่ใช่เหรอ?'
'แปล๊บ'

ในยามที่หัวใจเจ็บแปลบนั้นคือยามเดียวกับที่สมองเชื่อมโยง
บางสิ่งได้

"รัตติกาล คุณเห็นโทรศัพท์ที่ผมพกไว้รึเปล่า!!"

แม้จะงุนงงแต่รัตติกาลก็หันไปมองโต๊ะหัวเตียงทันที

"มีสองเครื่องค่ะ"
"เครื่องนึงเป็นของเรเน่!! ช่วยเปิดดูให้ที!!"
"ดูอะไรคะ?"

เลขาสาวรีบวิ่งไปหยิบวัตถุสื่อสารที่หัวเตียง เธอหยิบมือถือ
หน้าตาไม่คุ้นตาขึ้นเปิดทันใด มันคือโทรศัพท์เครื่องที่นรินทร์
ยึดเอาไว้ในวันที่เรเน่บุกเข้าไปในบริษัทของคุณเอดิธ

"คำใบ้!!.. คุณรายบอกว่าเรเน่ไม่เคยหายไปโดยไม่ทิ้ง
'คำใบ้'เอาไว้ คำใบ้จะต้องอยู่ในนั้นอย่างแน่นอน!!"

ชายหนุ่มดันตัวพยายามลุกขึ้นนั่ง แต่ความเจ็บปวดยั้งให้
ความเคลื่อนไหวเป็นไปอย่างเชื่องช้า เขาเม้มริมฝีปากแน่น

"ผอ.!! ยังลุกไม่ได้นะคะ ร่างกายยังไม่ทันฟื้นตัวเลย!!"

เธอรีบเข้าไปประครองร่างสูง พยายามดันให้เอนกายดังเดิม
หากแรงหญิงสาวไม่สามารถสู้แรงลูกผู้ชายได้

"เรเน่กำลังรอผมอยู่ เธอทิ้งคำใบ้ให้ผมไปช่วย ถ้าผมไม่ไป
แล้วใครจะเป็นคนช่วยเธอ!!"

นรินทร์ดื้อดึงพยายามบังคับร่างกายปวดร้าวให้ขยับลุกขึ้น

"คุณจะไปคนเดียวไม่ได้นะคะ!!"
"งั้นคุณก็ไปกับผมสิ!!"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ตื่นมาอ่าน~~~

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

มาให้กำลังใจครับๆเดี๋ยวมาร์ชตามอ่านเรื่อยๆนะครับ

[Nearmoki-2b]

EP.23


"ขอทางหน่อยค่ะ!!"

รัตติกาลสาวเท้ารีบจ้ำไปตามทางเดินในซอยมากผู้คน มือของ
เธอจับราวรถเข็นเอาไว้แน่น เบื้องหน้าหญิงสาวคือชายหนุ่ม
เจ้าของสภาพร่างกายที่คนสองข้างทางต้องเหลียวหันมอง
เขานั่งอยู่บนเก้าอี้รถเข็นผู้ป่วยที่ตัวเขาเองเกลียดหนักหนา
หลายครั้งที่คนตาบอดถูกเสนอให้นั่งรถเข็นด้วยความหวังดี
ของคนรอบข้าง บางคนคิดว่ามันคงจะดีกว่าถ้ามีคนคอย
บริการพาผู้อำนวยการไปไหนมาไหน หากนรินทร์เกลียด
การนั่งเก้าอี้รถเข็นยิ่งกว่าอะไร เขาเองก็มีสองมือสองขา
เหมือนผู้อื่น เหตุใดจึงต้องมานั่งเฉยๆให้คนอื่นคอยเข็นด้วย?
แม้ว่าจะเกลียดเพียงใดแต่วันนี้เขากลับนั่งมันอย่างว่าง่าย

หญิงสาวดันแรงเข็นรถเข็นไปด้านหน้าด้วยความไวที่สุด
เท่าที่ร่างบางจะสามารถออกแรงได้ เพราะสภาพร่างกาย
ของชายหนุ่มบอบช้ำเสียจนไม่สามารถเดินออกจากห้อง
ผู้ป่วยด้วยตัวเองได้ ในความเป็นจริงแล้วเขาควรนอนนิ่งๆ
อยู่เช่นนั้นสักสองอาทิตย์เป็นอย่างต่ำด้วยซ้ำไป แต่เพราะ
ความดื้อดึงที่ไม่สามารถห้ามปราบได้ของนรินทร์ จึงทำให้
รัตติกาลเสนอไอเดียการนั่งรถเข็นนี้แทน

"ทางไหนต่อคะ?"

เลขาสาวหยุดรถเข็นที่กลางทางแยกระหว่างสองซอย
ไหล่ผุดขึ้นบนขมับแม้จะอยู่ท่ามกลางหน้าหนาว
หญิงสาวปาดเช็ดเหงื่อระหว่างที่หอบหายใจแรง
นรินทร์พยายามคิดถึงเบาะแสที่ได้มาจากโทรศัพท์
ภายในสมาทโฟนเครื่องใหม่นั้นแทบไม่มีข้อมูลอะไรเลย
นอกจากภาพถ่ายจิปาถะ ท้องฟ้า เสาไฟ แก้วกาแฟ

"แก้วกาแฟ.. พอจะรู้ไหมครับว่ามาจากร้านไหน?"
"มีโลโก้ร้านแปะอยู่ที่แก้ว เซิร์จหาอาจจะเจอค่ะ"
"รบกวนเซิร์จหาให้ผมด้วยนะครับ"

ดวงตาสีราตรีกวาดสายตามองหาชื่อสถานที่ต่างๆ
ที่ขึ้นมาจากการเซิร์จหาในโทรศัพท์มือถือเครื่องใหม่
ค้นหาอยู่ไม่นานก็พบกับเว็ปไซด์โฆษณาร้านกาแฟ
แห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลจากที่ที่พวกเขาอยู่นัก หญิงสาว
ต่างถิ่นเลือกกดฟังชั่น GPS นำทางก่อนจะเริ่มเข็น
รถเข็นไปข้างหน้า ส่วนนรินทร์นั้นนั่งนิ่งเงียบตั้งสมาธิ
หนุ่มตาบอดมักจำเสียงเดินของคนรู้จักรอบข้างตนได้
ทว่าพื้นที่มากผู้คนในตอนนี้คืออุปสรรคทำให้แยกแยะ
ได้ยาก เปรียบได้กับการพยายามฟังคนพูดภายในงาน
คอนเสิร์ตขนาดใหญ่

"ถึงหน้าร้านแล้วค่ะ ผอ.รอที่นี่นะคะ ดิฉันจะลองเข้า
ไปดูด้านในร้าน"

รัตติกาลปล่อยรถเข็นและรีบสาวเท้าเข้าไปในร้านกาแฟ
ขนาดกลางที่มากไปด้วยลูกค้า ผู้อำนวยการที่นั่งรออยู่
ด้านนอกได้แต่ภาวนาให้พบเจอ เหล่าผู้คนที่เดินผ่าน
ไปมาพากันมองชายชุดผู้ป่วย ผู้ร่างกายเต็มไปด้วย
ผ้าพันแผลรวมทั้งรอยแผลฟกช้ำตลอดทั้งกาย
ยิ่งนั่งอยู่บนรถเข็นผู้ป่วยนั่นด้วยแล้ว ดูยังไงก็ไม่
เข้ากับสภาพแวดล้อมแม้แต่น้อย ผู้ชายคนนี้ควรจะ
อยู่ในโรงพยาบาลมากกว่ามานั่งอยู่หน้าร้านกาแฟเช่นนี้

'ตึก ตึก ตึก ตึก'

นรินทร์เงยหน้าขึ้นฉับไว ดวงใจนั้นเต้นตามเสียงจังหวะ
ที่ได้ยิน เขาเงี่ยหูฟังด้วยความตั้งใจที่มากขึ้น

'ตึก ตึก ตึก ตึก'

ทันใดนั้นเองที่ร่างบอบช้ำยันตัวพยายามลุกขึ้นจากรถเข็น
เขาก้าวเท้าเดินกะเผลก พยายามลากสังขารเดินไปข้างหน้า
นรินทร์จำเสียงเดินด้วยรองเท้าส้นสูงคู่นี้ได้ดี เพราะเขาเคย
เอ่ยชมว่าชอบเสียงของมัน หลังจากนั้นเขาจึงได้ยินมันแทบ
ทุกครั้งที่มีโอกาสได้พบหน้ากับเจ้าของรองเท้า

"เรเน่!!!"

เสียงร้องตะโกนดังออกมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยจนคนรอบข้าง
พากันหันมอง หนึ่งในนั้นคือเจ้าของชื่อดังกล่าว

"นรินทร์!!"

เรเน่เรียกกลับ เธอรีบจ้ำเดินมาหาอีกฝ่าย แต่ดูเหมือนว่า
สภาพร่างกายของเธอก็ไม่ได้ดีนัก หญิงสาวผู้มักแต่งตัว
เรียบร้อยวันนี้กลับอยู่ในสภาพเสื้อผ้ายับยู่ยี่ ผมบ็อบทรง
เรียบง่ายก็ดูยุ่งเหยิงเหมือนคนไม่ได้ดูแลเส้นผม ขอบตา
ของเธอดำช้ำทั้งยังบวมปูด

"เกิดอะไรขึ้นกับนรินทร์คะ!?!"

แม้ตัวเองจะสภาพดูไม่ได้แต่เธอก็ยกให้เรื่องของอีกฝ่าย
สำคัญกว่า ทันทีที่เข้าใกล้เธอก็ยื่นมือจับมือใหญ่ที่กำลัง
ปัดแกว่งเหมือนกำลังตามหา ทันทีที่ได้รับการสัมผัส
นรินทร์ก็รีบคว้าจับร่างบางเอาไว้

"ผมต่างหากที่ต้องถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับคุณ คุณหาย
ไปไหนมา!! ทั้งคุณรายและคนอื่นๆก็ต่างเป็นห่วงคุณ"

เขาเลือกที่จะไม่พูดถึงความรู้สึกของตน แต่มือเรียวนั้น
ขยับสำรวจร่างบางว่าทุกอย่างยังครบถ้วนดีหรือเปล่า
เมื่อรู้สึกว่าร่างกายยังครบสมบูรณ์ดีเขาจึงถอนหายใจ
อย่างโล่งอก

"ให้ตายสิ"

นรินทร์ใช้หลังมือลูบดวงแก้มเนียนใสอย่างลืมตัว
ลืมตัวว่ากำลังโกรธและจะไม่ยอมให้เธอง่ายๆ
สิ่งที่สัมผัสได้คือความเปียกชื้น เขาจึงไล้ปลายนิ้ว
ไปที่หางตาอันเป็นแหล่งรวมตัวของหยาดน้ำตา
ชายหนุ่มใจไม่ดีเอาเสียเลย ลางสังหรณ์บอกว่า
ต้องมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น..

"เรเน่.. เกิดอะไรขึ้นกันแน่ คุณบอกผมได้มั้ย?.."

ร่างบางขยับหวังเข้าใกล้หากโซซัดโซเซเสียหลัก
นรินทร์รีบประคองจับแขนบางเอาไว้ ถึงหญิงสาว
จะเป็นคนเอวบางร่างน้อยอยู่แล้ว แต่วันนี้ชายหนุ่ม
กลับมีความรู้สึกว่าแขนของเธอช่างบอบบางเหมือน
จะแตกหักได้ทุกเมื่อ หญิงสาวแนบอิงศีรษะบนแผ่น
อกกว้างพลางพยายามดึงสติกลับคืน เธอสอดกระดาษ
ใบหนึ่งไว้ในกระเป๋าเสื้อผู้ป่วย

"เน่หาทางช่วยโรงเรียนไว้ได้แล้ว.. ถึงจะเอากลับคืน
มาไม่ได้ แต่นี่คือทั้งหมดที่เน่พอจะสามารถทำให้ได้
เอากระดาษแผ่นนี้ให้รัตติกาลอ่านนะคะ"
"คุณหมายความว่ายังไง? คุณไปทำอะไรมา!?!"

ร่างบางในมือสั่นระริก เธอกัดฟันพยายามสะกัดกั้น
อารมณ์ เรื่องที่เกิดขึ้นคือสิ่งที่เธอไม่อยากแม้แต่จะ
นึกถึง หญิงสาวน้ำตาไหลพรากโดยไม่สนใจว่าจะ
มีคนเดินอยู่รอบข้าง หากความจริงแล้วต้องเรียกว่า
เธอไม่มีสติสัมปชัญญะมากพอที่จะแยกแยะเรื่องราว
ดวงตาสีมะนาวพยายามเบิกลืมขึ้น แต่เบิกได้ไม่นาน
ก็ต้องหลับตาลง เปลือกตาในวินาทีนี้ช่างหนักราวกับ
ก้อนหิน เธอกำผ้าเนื้อบางของชุดคนป่วยเอาไว้แน่น

"การที่ต้องมีอะไรกับคนที่ไม่ได้รักเนี่ย มันช่างเจ็บปวด
จริงๆนะคะ.. เน่ขอโทษนะที่ทำให้นรินทร์ต้องทำเรื่อง
แบบนั้นมาตลอด.. มันช่างเจ็บปวดมากจริงๆ..."
"เรเน่!! บอกผมสิว่าเกิดอะไรขึ้น!!!"

นรินทร์เขย่าร่างในมือ ทว่าร่างนั้นไร้ซึ่งแรงตอบโต้
ราวกับกำลังพยุงสิ่งไม่มีชีวิต ศีรษะที่เอนกระทบมือ
ทำให้รู้ว่าร่างเบื้องหน้าไร้ซึ่งสติ สายน้ำตาไหล
กระทบหลังมือใหญ่ ผู้อำนวยการในตอนนี้หลงลืม
ทั้งมาดและความโกรธเคือง เขาดึงร่างไร้สติเข้า
กอดด้วยสีหน้าที่ซีดเผือก

"เรเน่!!"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

[Skai]

นี่มันอะไรกัน TAT คุณเรเน่~~~~

[Nearmoki-2b]

EP.24

"เรเน่เป็นยังไงบ้าง!!"

เสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมการเข้ามาของชายผู้เร่งรีบ
ภายในห้องสีขาวตกแต่งเรียบง่ายประกอบด้วยเตียง
ผู้ป่วยสองเตียงที่จัดวางไว้ห่างกันไม่มากไม่น้อย
ฝั่งหนึ่งมีร่างของผู้อำนวยการผู้นั่งเอนหลังพิงหัวเตียง
แขนถูกเจาะด้วยสายน้ำเกลือตามเดิม ตอนที่รัตติกาล
พานรินทร์กลับมายังโรงพยาบาล เหล่าหมอก็พากัน
ต่อว่ายกใหญ่ที่นำผู้ป่วยหนักออกนอกโรงพยาบาล
กะทันหัน มิหนำซ้ำยังกลับมาพร้อมผู้ป่วยหมดสติ
เพิ่มอีกคนอีกต่างหาก

ชายผู้มาเยือนรีบสาวเท้ามาหยุดที่ข้างเตียงของ
หญิงสาวผู้หลับใหล เขาถอนหายใจโล่งอกทีหนึ่ง
ก่อนจะหันหาผู้ร่วมห้องที่เหลือ รัตติกาลลุกขึ้นจาก
เก้าอี้เพื่อให้เกียรติแขกผู้มาเยือน

"คุณเรเน่ปลอดภัยแล้วค่ะ เธอเพียงแค่ยังไม่ได้สติ"
"แล้วมันเกิดอะไรขึ้น? เรเน่หายไปไหนมา?"

ึคำถามนั้นทำเอาบรรยากาศห้องเงียบลงในทันที
นรินทร์กำผ้าห่มไว้แน่นก่อนจะเบือนหน้าหันไปอีกฝั่ง
ส่วนเลขาสาวที่มักหน้านิ่งอยู่เสมอ บัดนี้สีหน้ากลับ
เต็มไปด้วยความทรมาน เธอหลบสายตามองต่ำ

"เป็นอะไรไป?.. บอกมาสิว่าเกิดอะไรขึ้น.."

บอดิการ์ดหนุ่มถามอีกครั้งด้วยเสียงที่ต่ำลง ใบหน้า
เริ่มถอดสีตามอีกสองคนที่เหลือ รัตติกาลกำมือแน่น
ริมฝีปากเรียวเม้มประกบราวกับไม่ต้องการเปิดปาก
อธิบายใดๆ ทว่าสายตาดุดันที่ได้รับทำให้จำใจต้อง
ยอมปริปากพูดออกมา

"คุณหมอบอกว่าคุณเรเน่.."

รัตติกาลเงียบไป มันไม่ใช่การทิ้งจังหวะ หากเธอ
ปรารถนาจบประโยคเพียงเท่านั้น

"บอกมาสิ!!"

เสียงตะคอกทำเอาหญิงสาวสะดุ้งโหยง ไม่บ่อยนัก
ที่เธอรู้สึกหวาดกลัว และนี่เป็นครั้งหนึ่งที่รู้สึกเช่นนั้น

"คุณหมอบอกว่าคุณเรเน่ มีร่องรอยของการโดน..ข่มขืน.."

ดวงตาสีไม้เบิกกว้าง เขาส่ายหน้าไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน
รัตติกาลหลับตาทรมาน เธอเองก็หวังให้เรื่องทั้งหมดนี้
เป็นเพียงเรื่องโกหกเช่นกัน บอดิการ์ดลมจับตัวเซแนบพิง
กับขอบเตียงหญิงสาวผู้โดนขืนใจ เขาหันมองเรเน่อย่าง
ไม่เชื่อสายตา มือหนาที่แข็งกร้าวถึงกับอ่อนแรงสั่นไหว

"ไม่จริง...ใช่มั้ย?"

คำถามนั้นถูกทิ้งไว้โดยไร้คำตอบ รายพยายามมองหน้า
อีกสองคนเพื่อขอคำตอบที่อยากได้ยิน หากไม่ว่าจะมอง
สักเท่าไหร่ก็ไม่มีใครหลุดคำพูดใดๆ ทุกคนต่างก็เสียใจ
กับเรื่องที่เกิด เสียใจเสียจนไม่อยากจะเอ่ยถึงมันเป็นครั้ง
ที่สอง บอดิการ์ดทุบที่กั้นเตียงเสียงดังสนั่น

"เป็นเพราะพวกเธอสองคนนั่นแหละที่ไม่ยอมช่วยกันตามหา
พวกเธอปล่อยให้เรเน่ต้องมาเจอกับเรื่องแบบนี้!!"

ไร้คำตอบจากผู้ถูกกล่าวหา โดยเฉพาะนรินทร์ที่ก้มหน้า
ก้มตาบีบมือตนไว้แน่น เขาเองก็ไม่ได้สะเทือนใจน้อยไป
กว่าใครเลย เพียงแต่ไม่ได้แสดงออกมาเท่านั้น

"ฉันจะไม่มีวันอภัยให้เรื่องนี้เด็ดขาด!! ไม่มีวัน!!"
"ราย..."

เสียงที่แทรกขึ้นทำให้การสนทนาหยุดลงในทันที ทุกคน
ต่างหันหน้าไปทางต้นเสียงที่นอนอยู่บนเตียง หญิงสาว
ผมสั้นหลับตาแน่นทีหนึ่งก่อนค่อยๆกระพริบลืมตาขึ้นช้าๆ

"เรเน่!!"

รายรีบจับคว้ามือเล็กเอาไว้ ส่วนเลขาสาวเองก็รีบเดินเข้า
ประชิดเตียงเร็วไว ดวงตากลมลืมขึ้นมองคนทั้งสอง
คิ้วบนใบหน้าขมวดเข้าหากันเล็กน้อย

"ราย.. ที่นี่ที่ไหนเหรอ?"
"เธออยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว ไม่เป็นไรแล้วนะ"

เรเน่ขมวดคิ้วยิ่งกว่าเดิม เธอหันมองหน้าต่างที่อยู่อีกฝั่งหนึ่ง
ภายนอกหน้าต่างเผยวิวทิวทัศน์สีขาวสะอาดที่มาจากหิมะ
อันปกคลุมต้นไม้และบ้านเรือน

"หิมะ?.. ที่นี่ที่ไหน?"
"ก็โรงพยาบาลในเมืองไง เธอจำที่นี่ไม่ได้รึไง ที่สมัยเด็กๆ
เราเล่นกันจนหกล้ม จนได้มาทำแผลที่นี่"
"ที่นี่.. สวิตเซอร์แลนด์เหรอคะ?"

รายพยักหน้าโดยที่บีบมือเธอเอาไว้แน่น เขาเริ่มขมวดคิ้ว
ตามผู้ป่วยด้วยความกังวล

"ราย..."
"ว่าไง?"

เรเน่บีบมือกลับเบาๆ สายตาของเธออยู่ที่เลขาสาวชาวเอเชีย
ผู้มีเรือนผมสีดำประกายม่วงงามสลวย รัตติกาลมองกลับ
แม้จะไม่ได้พูดอะไรแต่ความเป็นห่วงก็ประดับชัดเจนอยู่บน
ใบหน้า หญิงสาวผู้ป่วยจับจ้องตาเขม็ง ก่อนจะเอ่ยถาม

"แล้วผู้หญิงคนนี้.. เป็นใครหรือคะ?"

เป็นเพราะว่าเอ่ยขึ้นด้วยภาษาฝรั่งเศษ คนที่เข้าใจเธอจึงมี
เพียงหนุ่มบอดิการ์ด หากสีหน้าที่ซีดเผือกของชายหนุ่ม
ก็ทำให้เลขาสาวไหวตัวทันในทันใด

"เธอพูดว่าอะไรคะ?"
"เรเน่ถามว่า.. เธอเป็นใคร?..."

รายเอ่ยตอบเป็นภาษาอังกฤษโดยไม่หันหน้ามองคู่สนทนา
รัตติกาลแสดงสีหน้าไม่คาดคิด เธอรีบเอ่ยตอบกับผู้ป่วย
ด้วยภาษาอังกฤษ

"พูดอะไรกันคะ? นี่ดิฉันยังไงคะ รัตติกาลไง"
"รัตติกาล?.. ชื่อฟังดูเหมือนภาษาไทยเลยค่ะ"

เลขาสาวก้าวเท้าถอยหลังโดยไม่รู้ตัว เธอหันมองชาย
อีกคนที่อยู่บนเตียงราวกับต้องการความช่วยเหลือ
หากน่าเสียดายที่ไม่สามารถใช้สายตาสื่อสารกับ
คนตาบอดได้ นรินทร์ที่นั่งหน้าเครียดตัดสินใจรับฟัง
สถานการณ์อย่างเงียบๆ

"ก็คนไทยน่ะสิคะ หัวไปโขกอะไรมาถึงได้ลืมดิฉันได้ลงคอ"
"ข..ขอโทษค่ะ.."

เรเน่ที่รัตติกาลจะรู้จักมักจะชอบต่อปากต่อคำกับเธอเสมอ
ซึ่งหลังๆแล้วเลขาสาวก็พบว่ามันเป็นเรื่องสนุกปากดี
หากเรเน่ในตอนนี้กลับเอ่ยปากขอโทษก่อนที่จะบีบมือ
บอดิการ์ดของเธอไว้แน่น สีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ตอนนี้ทุกคนในห้องอยู่ในสภาพกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

"ดิฉันคิดว่าเราควรตามหมอ..."

รัตติกาลพูดก่อนจะรีบวิ่งออกจากห้องไป ปล่อยให้ภายใน
ห้องเหลือเพียงสองหนุ่มและหนึ่งสาวที่แปรเปลี่ยนไป
เรเน่ค่อยๆพยุงตัวขึ้นนั่งโดยมีคนข้างกายช่วยดันหลังเบาๆ
ทันทีที่ลุกขึ้นนั่งก็ได้รับรู้ว่าภายในห้องนี้ยังมีเตียงอยู่อีกตัว
และเพื่อนร่วมห้องอีกหนึ่งชีวิต เธอจับจ้องเพื่อนร่วมห้อง
ไม่วางสายตา ร่างบางหยุดนิ่งราวกับเวลาได้ถูกหยุดลง
เธอมองชายผมดำหยุ่งเหยิงผู้ร่างกายบอบช้ำไปด้วยรอยแผล
ชายคนนี้ไม่ลืมตาทั้งๆที่กำลังนั่งอยู่ เรเน่ขมวดคิ้วเข้าหากัน

"บรัช?... ไม่ใช่..."

เสียงใสพึมพัมกับตัวเอง จากนั้นจึงหันมองบอดิการ์ดด้วย
สีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม แม้คนตอบเองจะสงสัยมากมาย
ไม่แพ้กันก็ตามแต่ เรเน่บีบมือหนาอีกครั้งด้วยความกังวล

"บรัชอยู่ที่ไหน?..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.25

แพทย์และนางพยาบาลพากันเข้ามาในห้องพักผู้ป่วย
เรเน่กอดแขนบอดิการ์ดมองชายหญิงชุดขาวด้วยสีหน้า
งุนงง รอยยิ้มบางๆของรายทำให้เธอรู้สึกอุ่นใจขึ้นบ้าง
ชายหนุ่มพยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าปลอดภัย ก่อนจะ
ค่อยๆดึงแขนตนออกจากพันธนาการเพื่อให้หมอ
ได้ตรวจคนไข้โดยง่าย ชายหนุ่มถอยออกมายืน
ข้างหญิงสาวเลขา ดวงตาจ้องอยู่ที่คนไข้ไม่ละสายตา

หมอได้ใช้เวลาระยะใหญ่ในการตรวจร่างกายคนไข้
รวมทั้งซักถามเรื่องราวต่างๆอย่างละเอียด บางเรื่อง
เธอก็ตอบได้อย่างชัดถ้อยชัดคำ แต่บางเรื่องที่ควร
จะรู้ก็กลับไม่รู้เสียอย่างนั้น ราวกับว่าความทรงจำ
หายไปบางส่วน หมอสูงวัยได้ให้ยากับคนไข้ก่อน
ที่จะสอบถามถึงความรู้สึกที่มีต่อสภาพร่างกายตน
หญิงสาวไม่ได้รู้สึกผิดแปลกตรงไหน นางพยาบาล
ยิ้มยินดีจากนั้นจึงเข้าไปช่วยให้คนไข้ล้มตัวลงนอน
อีกคราว หญิงสาวปฏิบัติตามอย่างว่าง่ายด้วยความ
ง่วงจากฤทธิ์ยา จากนั้นไม่นานเธอก็ผลอยหลับไป

"ดูเหมือนคนไข้จะช็อคจากเหตุการณ์ที่เกิด..."

หมอเอ่ยปากขึ้นหลังจากที่แน่ใจว่าเรเน่หลับไปแล้ว
เขาอ้าปากกำลังจะพูดต่อ ทว่ามีอีกเสียงแทรกขึ้นก่อน

"PTSD ไม่ใช่เรื่องแปลกของผู้ที่พึ่งประสบเหตุการณ์
สะเทือนใจ โดยเฉพาะกับผู้ป่วยที่มีปัญหาทางจิตเวช
อยู่แล้ว"

เสียงนั้นมาจากรัตติกาลที่ยืนกอดอกพิงกำแพงด้วย
สีหน้าครุ่นคิด ดูเหมือนเจ้าตัวจะไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่า
กำลังเป็นจุดสายตาของคนทั้งห้อง เมื่อสังเกตว่า
บรรยากาศเงียบไป เลขาสาวจึงชำเลืองตาขึ้นมอง
เธอสบสายตากับแพทย์ประจำโรงพยาบาลเข้าพอดี

"อุ๊ย.. ขอโทษค่ะ แฮะๆ..."

เธอลืมตัวไปเสียสนิทใจ เป็นเพราะปกติแล้วจิตแพทย์
สาวมักชอบเข้าไปป้วนเปี้ยนภายในห้องพยาบาลโรงเรียน
และหลายครั้งที่เธอมีโอกาสได้ช่วยเหลืองานต่างๆ
ถึงแม้ภายในโรงเรียนรัตติกาลจะทำงานหลักเป็น
เลขาของผู้อำนวยการ แต่หลายครั้งสายเลือดแห่ง
จิตแพทย์ของเธอก็อดไม่ได้ที่จะคิดเรื่องทางจิตเวช

"PTSD คืออะไร?"

รายเอ่ยความสงสัยขึ้น

"PTSD คือชื่อเรียกของอาการผิดปกติจากความ
เครียดที่สะเทือนใจครับ อย่างเช่นคนไข้ประสบเหตุ
ร้ายที่สะเทือนจิตใจเป็นอย่างมาก สมองจึงส่งการ
ทำให้ความทรงจำของเหตุการณ์นั้นหายไป เป็นกลไก
การป้องกันตัวเองของมนุษย์ แต่ว่ามันไม่ใช่โรค
เป็นเพียงความผิดปกติ ทางเราจึงรักษาค่อนข้างยาก"

แพทย์อธิบายอาการด้วยน้ำเสียงใจเย็น เพื่อให้ญาติผู้ป่วย
เข้าใจได้โดยง่าย

"แต่ประเด็นคือตอนนี้คุณเรเน่ 'สูญเสียความทรงจำแบบ
ไปข้างหน้า' พูดง่ายๆก็คือเธอจำเรื่องก่อนเกิดเหตุการณ์
ไม่ได้ รวมทั้งตัวเหตุการณ์เองด้วย"
"คุณเป็นแพทย์งั้นหรือครับ? ผมฟังจากศัพท์เฉพาะทาง
ที่คุณใช้"

หมอหันถามหญิงสาวด้วยความสงสัย เจ้าตัวทำท่าทาง
ลำบากใจเล็กน้อยพลางตำหนิตัวเองที่พูดมากไป

"ดิฉันรัตติกาล นิทระนัน เป็นจิตแพทย์ประจำตัว
ของคุณเรเน่ค่ะ"

ทันใดนั้นเองที่แฟ้มข้อมูลคนไข้ตกลงสู่พื้นกระเบื้อง
ชายสูงวัยมองหญิงสาวอย่างไม่เชื่อสายตา สายตานั้น
ราวกับเห็นดาราฮอลิวูดเดินผ่านรั้วบ้านก็มิปาน

"ผ..ผมมีโอกาสได้อ่านวิทยานิพนธ์ของคุณ ล..แล้ว
ผมก็มีหนังสือของคุณด้วยนะ!! หลังจากนี้ช่วยเซ็นต์
ลายเซ็นต์บนปกหนังสือให้หน่อยได้มั้ย!!"
"เอ่อ..."
"ถ้ามีจิตแพทย์เก่งๆอยู่ด้วยแบบนี้ผมก็คงไม่ห่วงแล้วล่ะ
ผมให้ยานอนหลับคนไข้ไป อย่างดีที่สุดเธออาจจะจำได้
หลังจากที่ตื่นขึ้นมา แต่ถ้าไม่เช่นนั้น ผมก็คงต้องรบกวน
คุณด้วย"

คุณหมอสั่งยกใหญ่ก่อนที่จะเริ่มก้าวเดินออกจากห้องไป
อย่างอารมณ์ดี อยู่ๆก็กลายเป็นรายการมีตแอนด์กรี๊ดไป
เสียอย่างนั้น รัตติกาลส่ายหน้าหน่ายใจ ถึงแม้เธอจะมี
ฝีมือภายในวงการ แต่ด้วยความที่ไม่ชอบออกสังคม จึง
ทำให้ไม่ค่อยมีใครได้พบเห็นเธอในงามสัมมนาวงการ
แพทย์นัก หลังจากที่หมอและพยาบาลเดินออกไปได้
ไม่นาน บรรยากาศห้องจึงผลันเปลี่ยนจริงจังอีกครั้ง

"ดิฉันไม่คิดว่าเธอจะฟื้นความทรงจำทันทีหลังจากที่
ตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ด้วยอาการซึมเศร้าที่เธอมีอยู่ก่อน
หน้านั้นทำให้ทุกอย่างแย่ลงกว่าเดิม แถมเธอยังดื้อ
ยาพอตัว เผลอๆอาจจะตื่นภายในไม่กี่ชั่วโมงด้วยซ้ำ"

รัตติกาลบอกสิ่งที่คิดให้กับนรินทร์และรายรับรู้อย่าง
ตรงไปตรงมา

"แล้วเธอคิดจะทำยังไงล่ะ คุณจิตแพทย์?"

จิตแพทย์สาวครุ่นคิดถึงทางเลือกที่พอจะมี รายยืน
กอดอกรอฟังคำตอบอยู่เงียบๆ หากคนที่เอ่ยเสียง
ทำลายความเงียบในรอบนี้ไม่ใช่รัตติกาล แต่กลับ
เป็นนรินทร์ที่นั่งเงียบอยู่นานสองนาน

"ผมมีข้อสงสัย..."

คนร่วมห้องทั้งสองคนหันหน้าหาผู้อำนวยการด้วย
ความใครรู้

"ผมคิดว่าผมรู้จักเรเน่คนนี้.. ผมมักจะเจอเรเน่
ในลักษณะนิสัยแบบนี้ในช่วงที่ผมกำลัง 'ทำงาน'
เธอคือเรเน่ที่เป็นของคุณรอยด์ แล้วถ้าผม 'ทำงาน'
อีกรอบล่ะ? ในระหว่างนั้นเรเน่จะกลับมาเป็นคน
เดิมอย่างที่พวกเรารู้จักหรือเปล่า?"

หลังจากที่ บอร์น รอยด์ ได้เสียชีวิตลง นรินทร์
ก็ได้ทำหน้าที่เป็นตัวแทนของเขาเสมอมา
และทุกครั้งที่เขาได้แสดงเป็น บอร์น รอยด์
นั่นคือช่วงเวลาที่เรเน่มักจะเปลี่ยนไป อุปนิสัย
กริยาการแสดงออก ดูต่างจากปกติพอตัว
รัตติกาลหรี่ตาไม่พอใจในสิ่งที่ได้ยินนัก

"หยุดแม้แต่จะคิดเลยนะคะ ไหนคุณบอกไม่อยาก
'ทำงาน'? ถ้าคุณอยากจะหยุดวงจรอุบาทที่เกิดขึ้น
ระหว่างคุณและคุณเรเน่ ตอนนี้ก็คือเวลาที่ดีที่สุด"
"แต่.. ถ้าเราไม่รีบทำให้เรเน่เป็นปกติโดยไวแล้วเรา
จะรู้ได้ยังไงว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่ แล้วใครคือ
คนที่ทำร้ายเธอ ไหนจะเรื่องโรงเรียนอีก"

นรินทร์เอ่ยด้วยความร้อนใจ เขามีเรื่องราวมากมาย
ที่ต้องการจะถามกับเรเน่ หากเจ้าของคำตอบของเขา
บัดนี้กลับไม่มีตัวตนอีกแล้ว เหลือเพียงเรเน่ที่ไม่รู้
เรื่องราว เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำไป รัตติกาลมองเห็น
ความร้อนลนที่อยู่ภายในตัวผู้อำนวยการ พวกเขา
ทำงานด้วยกันมาหลายปีจนมองทะลุนิสัยใจคอ
กันเป็นอย่างดี เมื่อเห็นคนเป็นนายไม่สบายใจ
เลขาจึงกล่าวคำปลอบประโลม

"อย่าห่วงไปเลยค่ะ.. ดิฉันพอจะรู้จักคนที่จะช่วยเราได้"

---

TBC ๐ ๐ ๐

อ้างอิง : ข้อมูลเพิ่มเติม PTSD