พบ 2 รายการ

Lesson 68 : Terrarium

ขวดสวนแก้วของยู:

Spoiler:

S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน

+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก

Narin's Comment:

ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ

สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์จัดรูปเมท ทางโรงเรียนจะมีการจัดรายชื่อนักเรียนที่ต้องอยู่ร่วมหอพักในของโรงเรียน ผมเองก็ได้เข้าประชุมบ้างแต่ไม่ได้เป็นคนจัดแจงอะไร ก็มีเพียงแค่รับทราบว่าใครอยู่กับใครเท่านั้น วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนการสอน ที่บอร์ดประกาศต่างๆ ตรงชั้นล่างของโรงเรียนวันนี้มีเสียงเด็กๆ ดังคึกคักตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อวานฝ่ายกิจการหอพักได้นำรายชื่อรูมเมทชุดใหม่มาติด  ผมที่กำลังจะเดินไปสอนก็แวะไปสอบถามเด็กๆ เสียหน่อย อ๊ะ...ใกล้ๆ นี้คงเป็นรันเดล "สวัสดีครับรันเดล เป็นยังไงบ้าง" "อ๊ะ!! ครูอิสรา สวัสดีครับ" "ครับผม ได้เมทเป็นใครเหรอ" "คุณพีน่ะครับ" "โอ้..." ผมพูดคุบกับรันเดลอีกเล็กน้อยแล้วเสียงออดบอกเวลาเข้าแถวก็ดังขึ้น เด็กๆ ที่กำลังเจี๊ยวจ๊าวอยู่หน้าบอร์ดจึงค่อยๆ ทยอยอออกไปเตรียมเข้าแถว ระหว่างที่ผอ.กำลังยืนปราศรัยตอนเช้าอยู่ ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่ยืนดูความเรียบร้อยของนักเรียกอยู่ข้างๆ ผมก็เอ่ยขึ้น "เมื่อเช้าเจอเด็กที่ท่าทางรับมือยากด้วยล่ะ" "ใครเหรอครับ" "ยูมินน่ะ..." "อ่อ..." ยูมิน ถ้าอ่านตามประวัติแล้วเธอเป็นเด็กที่มีปัญหาทางด้านอารมณ์นี่นา ถ้าจะรับมือยากบ้างในบางครั้งก็คงจะไม่แปลก "แต่ก็นั่นแหละนะไอน์ พวกเราต้องเข้าใจเด็กมากๆ" "ครับ" "...หวังว่ารูมเมทของเธอก็จะเข้าใจยูมินนะ" ผมจึงเริ่มสงสัยนิดหน่อยว่าใครกันนะเป็นรูมเมทของยูมิน ตอนเช้าผมมีสอนภาษาเบรลล์ให้กับนักเรียนชั้นม.1 เด็กๆ ทุกคนยังไม่ค่อยคุ้นเคยกันเพราะเข้ามาใหม่ ตอนนั้นผมก็พอจำได้ว่าตัวเองเป็นยังไง จากเด็กที่อยู่คนเดียวและขี้อายมาก ต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนตัวเอง กล้าที่จะชวนคนในห้องคุย และดันเป็นคนที่น่ากลัวที่สุดเสียด้วย... คิดแล้วก็ตลกตัวเองว่าเล่นของยากตั้งแต่เริ่ม แต่ซักพักก็เรียกสติตัวเองกลับมาสอนนักเรียนตรงหน้า ทุกคนตั้งใจดี และมีการช่วยเหลือกัน เพราะผมไม่สามารถสื่อสารกับเด็กที่มีปัญหาทางกการรับฟังได้ ต้องขอบคุณเด็กๆ ที่เข้าใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี น่ารักตั้งแต่เข้ามาเรียนวันแรกเลยนะครับ ระหว่างที่กำลังเดินสำรวจเด็กๆ ที่กำลังทำแบบฝึกหัด ผมก็ชนเข้ากับเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ผิดที่ทาง "นี่โต๊ะใครครับ?" การจัดวางเก้าอี้ภายในห้องสำหรับเด็กพิการนั้นสำคัญมาก เพราะมีทั้งเด็กที่พิการทางสายตาและต้องใช้วีลแชร์ ถ้าห้องรกหรือจัดวางผิดตำแหน่ง อาจจะทำให้เด็กเกิดอุบัติเหตุได้ ด้านหน้าของผมมีเสียงอึกอักเล็กน้อย "โต๊ะหนูเองค่ะ พอดียูมินไม่มีหนังสือเลยให้เธอขยับมานั่งด้วย" "หนู...ชื่อ?" "กินเนสค่ะ" เธอตอบเสียงสะบัดเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองอะไรมากมาย ผมจึงยิ้มและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพ "ถ้าเพื่อนคนที่มองไม่เห็นจะเดินผ่านโต๊ะกินเนส กินเนสช่วยบอกเขาด้วยนะครับให้ระวัง ยูมินด้วยนะครับ" "...ค่ะ/ค่ะ" เสียงของยูมินและกินเนสนั้นแผ่วเบา คงไม่ได้รู้สึกผิดหรอกนะ... แต่ผมว่าผมไม่ได้ดุเธอนะ ผมจึงหันหลังกลับไปที่หน้าห้องอีกครั้งแล้วก็นึกได้...เมทของยูมินคือกินเนส เวอร์มิลเลี่ยนนี่เอง... เป็นเด็กที่แพ้ไรฝุ่นขั้นรุนแรง (ห้องม.1 ปีนี้จึงถูกคลีนเป็นพิเศษ) เท่าที่ทราบมาจากอาจารย์ในห้องกิจการนักเรียน เธอเป็นคนที่ขี้หงุดหงิดนี่นา แต่ดูๆ แล้วในห้องก็ยังเรียบร้อยอยู่ หรือจะเป็นเด็กหลายบุคลิกแบบยูมิน? ชักน่าเป็นห่วงเล็กน้อยแหะ...ผมหวังว่าทั้งคู่จะไม่อารมณ์หัวร้อนทั้งคู่จนทะเลาะกันใหญ่โตหรอกนะ วันนี้ผมเลิกเร็วเพราะไม่มีสอนคาบพิเศษ เมื่อถึงเวลาเลิกสอนแล้ว จึงตรงดิ่งกลับห้องพักทันทีเลย...ทำไมงั้นเหรอ เพราะผมยังจัดห้องไม่เสร็จน่ะสิครับ ผมเปิดเข้าไปในห้องหมายเลข 313 แล้วก็ต้องรู้สึกใจหายเล็กน้อย เพราะตลอกเวลา 6 ปีที่ผ่านมาในหอพักโรงเรียนแห่งนี้ ผมไม่เคยที่จะต้องอยู่คนเดียวเลย แต่เพราะผมกลายเป้นครูและเมทก็ย้ายออก ผมเลยจำเป็นที่จะต้องอยู่คนเดียว เมื่อนั้นผมจึงคิดจะจัดห้องใหม่ แต่คงคิดเกินตัวไปหน่อยเพราะเล่นจัดใหม่ 'ทั้งหมด' จนป่านนี้ล่วงเข้าวันที่ 5 ตั้งแต่วันที่รื้อห้องแล้ว ผมก็ยังจัดห้องไม่เสร็จเลย ผมนั่งลงเก็บเสื้อผ้ากองโตที่อยู่บนพื้น ค่อยๆ ใช้มือรีดพับไปทีละตัว ระหว่างที่จัดเสื้อผ้าก็ดันคิดอะไรเพลินๆ พอมาเป็นครูก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหนึ่งขั้น และยิ่งได้ออกมาอยู่คนเดียว..ก็ยิ่งรู้สึกได้อีกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม ผมมีหน้าที่รับผิดชอบเด็กๆ ใส่ใจเด็กๆ ผมคงจะเป็นครูที่ยืนฟังนักเรียนคุยกันหรือมีปัญหากันแบบเงียบๆ เหมือนเมื่อตอนไปนักเรียนไม่ได้อีกแล้ว "เฮ้อ..." เป็นผู้ใหญ่นี่ก็เหนื่อยดีแหะ ผมพับผ้าตัวสุดท้ายเสร็จเสียงนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นก็ดังขึ้น สลับกับเสียงแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นโซชี่ยลชื่อดังดังขึ้นมา ผมลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบมือถือ ใส่หูฟังแล้วกดฟังเสียงข้อความ "mashmellowoho : คิดถึงจังเลยครับพี่ไอน์ {#}เป{/#}ิดเทอมแล้ว {#}เป{/#}็นไงบ้างครับ" ผมยิ้มเล็กน้อยให้กับข้อความของรูมเมทคนเก่า น้องมาร์ชผู้ที่มองโลกสดใสและอารมณ์ดีตลอดเวลา ตอนนี้เจ้าตัวเป็นยังไงบ้างแล้วนะ "EinZaa : เหนื่อยครับ แต่เด็กๆ น่ารัก" "mashmellowoho : โอ้โห เป็นครูแล้วสินะครับ เจ๋ง" "EinZaa : มาเป็นดูสิแล้วจะรู้" "mashmellowoho : ขอเวลาผมตัดสินใจอีก 10 ปีนะ" "EinZaa : 5555555 นานไปนะ" ผมหลุดหัวเราะกับข้อความกวนๆ ของรูมเมทคนเก่า ทีแรกตอนที่มาร์ชอกไปผมก็ไม่ได้เศร้าหรือคิดถึงอะไรมากมายหรอกนะเอาจริงๆ...เพราะยังไงคนเราก็ต้องมีจากลา แต่พอได้กลับมาคุยกันอีกที มันก็รู้สึกคิดถึงแหะ "mashmellowoho : สู้ๆ นะครับคุณครู" "EinZaa : ขอบคุณครับ" ผมถือมือถือค้างไว้อยู่ซักพักก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน... ฟังเสียงห้องที่เงียบสงัดแล้วนึก "เป็นครูแล้วจริงเหรอเนี่ย" ไม่รู้ว่าคาบแรกผมทำได้ดีรึเปล่า เด็กๆ เข้าใจที่ผมสอนหรือไม่ วันต่อๆ ไปผมจะรับมือกับเด็กชั้นอื่นที่ไม่ใช่ม.1 รึเปล่า เด็กที่โตกว่านี้จะเชื่อใจครูที่ยังอ่อนประสบการณ์และยังถือว่าเด็กมากหรือไม่... ผม...เหมาะแล้วใช่มั้ย จู่ๆความกังวลก็ประดังประเดเข้ามาจนผมนอนหลับตาไม่ลง จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่างเผื่อจะกินมื้อเย็นจะได้ใจเย็น แต่เพราะท้องไม่ร้องบอกว่าหิวและตัวผมก็ไม่มีความอยากกินซักนิด จึงตัดสินใจเดินออกไปที่ชายทะเลด้านหลังของหอพัก รอบๆ ตัวผมมีเสียงเด็กๆ ดังอยู่บางๆ คงมีเด็กๆ ที่นัดกันออกมาพบปะพูดคุยนั่งเล่นกัน เหมือนสมัยที่ผมยังเป็นนักเรียน ก็มีแวบออกมาเล่นบ้าง เด็กเหล่านี้เองก็คงไม่ต่างไปจากผมในตอนนั้น ผมถอดรองเท้าแล้วถือมันเอาไว้ ก่อนจะเดินไปเลียบชายหาด ให้น้ำเย็นๆ สาดเข้ามาที่ลายเท้าของผม อากาศที่ทะเลยามเย็นช่างสบายยิ่งนัก ผมไม่ได้ชอบที่เย็นๆ เท่าไหร่ แต่ตอนที่กำลังเครียดแบบนี้ ออกมาเดินเล่นรับลมเย็นๆ ที่ชายหาดก็ทำให้ผมผ่อนคลายได้มากเช่นเดียวกัน ณ จุดๆ นี้ต้องยอมมาอยู่ในที่เย็นๆ แล้ว "ระวังชนค่ะ" ระหว่างที่กำลังเดินช้าๆ เป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ เสียงอู้อี้เหมือนพูดผ่านหน้ากากปิดหน้าก็ดังขึ้นเล่นเอาผมชะงักกึก เสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้หญิง ผมใช้เวลานึกเจ้าของเสียงไม่นานก็นึกออก "กินเนส... มาทำอะไรคนเดียวครับ ไม่ได้ขนของเข้าหอเหรอ?" เธอจะย้ายเข้าห้องเรียบร้อยแล้วรึยังนะ ตอนนี้เด็กๆ ควรจะทำความรู้จักกับเมทใหม่นี่นา กินเนสไม่ได้ตอบผมในทันที แต่ซักพักเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น "ห้องมีฝุ่น ยูมินให้หนูออกมารอข้างนอก" "อ๋อ..." เธอแพ้ฝุ่น การทำความสะอาดห้องเองคงเป็นเรื่องที่แย่มากสำหรับสุขภาพของเธอ "เข้ากับเมทได้ดีมั้ยครับ?" ผมถือโอกาสทำความรู้จักกับเด็กซะเลย กินเนสไม่ได้ตอบผมในทันทีอีกเช่นเคย เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยอมตอบผมแต่โดยดี "ก็ดี...ค่ะ ยูมินใจดี" "งั้นเหรอครับ" ข้อเสียของผมข้อใหญ่เลยคือเป็นคนไม่ต่อบทสนทนาเนี่ยแหละ ไม่ถนัดในการเริ่มเป็นคนพูดคุยเลยจริงๆ... แต่ไม่ได้ เพื่อเด็กๆ แล้วผมต้องรู้จักพวกเชาให้มากกว่านี้ การพูดคุยคือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนเข้าใจกันและกัน "ชอบทะเลมั้ยครับ" "...อากาศเย็นดี" เธอไม่ได้บอกว่าชอบทะเล แต่เธอบอกว่าชอบอากาศ เธออาจจะชอบพื้นที่โล่งสบาย ไร้ฝุ่นและไม่แออัด ทะเลคงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับเธอสินะ ผมยืนนึกวิเคราะห์อยู่ในใจโดยไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เพราะดูเหมือนเด็กคนนี้จะชอบถอนหายใจสั้นๆ เวลาต้องตอบคำถามอะไรบ่อยๆ ราวกับกำลังรำคาญหรือหงุดหงิด ผมและยูมินจึงยืนรับลมอย่างเงียบๆ ต่อไปอีกซักพัก "หนูกลับก่อนนะคะ ยูมินคงเสร็จแล้ว" "ครับ ไปมาระวังนะครับ" "ค่ะ" ถ้าผมมองเห็น ผมคงเดินไปส่งเธอจนถึงหน้าห้องแล้ว แต่เด็กๆ เองก้คงมีช่วงเวลาที่ต้องการจะพึ่งด้วยตนเอง ถ้าไม่งั้นแล้ว...พวกเขาคงสู้กับโลกภายนอกไม่ได้ อะไรที่ทำเองได้ก็ทำไปเถอะ... ผมคิดงั้นนะ... อืม.. กินเนสคนนี้ก็ไม่ได้รับมือยากอะไร ผมหวัง่วาเด็กคนนี้จะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนๆ และอาการแพ้ฝุ่นหายไวๆ นะ

GREAT SQUARE STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมแซฟไฟร์ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่น่าชื่นชมแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน

+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

Narin's Comment: