ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
+2
pangkawjoa
Nearmoki-2b
6 posters
- Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Sun 15 May 2016, 21:47
สวัสดีครับ
เนื่องจากช่วงนี้มีสมาชิกใหม่เข้ามาจำนวนหนึ่ง จึงถึงเวลาแล้ว
ที่เราจะจัดรูมเมทใหม่กันนะครับ ห้องใครที่มีคู่รูมเมทอยู่แล้ว
จะได้อยู่กับเมทคนเดิม และผมจะจัดคู่รูมเมทให้สำหรับคนที่
ไม่มีคู่นะครับ ขาดตกบกพร่องใครไปสามารถแจ้งได้ทาง
หลังไมค์ เมื่อได้คู่แล้วอย่าลืมไปยืนยันห้องพักใหม่กันนะ
ครับผม
Roommate in Quaint School
ชั้น 2
Room 203
Hanna Rogan + Taira Payakaroon
Room 204
Guinness Vermillion + Yuminori Keniji
Room 206
Supha + Pipin
Room 208
Phumin Prabaripye + Hisoka Kazuki
ชั้น 3
Room 311
Isara Pattanasak
Room 313
Dasakorn Anekkarn + Rin Sukho
ชั้น 5
Room 515
Caroline Losgun + Napassawan Budwat
Room 516
Peace Oliver + Mayin
ชั้น 6
Room 611
Phee + Randel Waller Donovan
Room 615
Jinn
Unknown
Room ???
Mayawadee Quinn + Teana Silvertorn
รูมเมทเซ็ตใหม่นี้ผมจัดโดยคำนึงถึงเพศของตัวละคร
และความแอคทีพของผู้เล่นนะครับ รูมเมทเพศเดียวกัน
อาจจะทำให้ตัวละครสบายใจมากยิ่งขึ้น
รวมทั้งผู้เล่นที่มีความแอคทีพประมาณเดียวกันนั้น
อาจจะทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความสบายใจและ
ไม่รู้สึกว่าถ่วงรั้งกันและกันมากจนเกินไป
อย่าลืมไปทักทายรูมเมทคนใหม่ของตัวเอง
กันด้วยนะครับผม
A. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คและน่าอัศจรรย์มาก 100%++
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
D. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ปานกลาง 65% - 80%
E. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ผ่านเกณฑ์ 50% - 65%
❤ ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
★ Spectacular Award
.....รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท NOBLEMAN (EST.1990) เป็นอย่างมาก โดยผลงานนั้น
จะต้องมีเสน่ห์ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้น
อยู่กับคุณภาพผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,
เสน่ห์ของผลงาน, ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้
รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงาน และใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้า
กระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
❤ รางวัลโหวตขวัญใจมหาชน
เนื่องจากช่วงนี้มีสมาชิกใหม่เข้ามาจำนวนหนึ่ง จึงถึงเวลาแล้ว
ที่เราจะจัดรูมเมทใหม่กันนะครับ ห้องใครที่มีคู่รูมเมทอยู่แล้ว
จะได้อยู่กับเมทคนเดิม และผมจะจัดคู่รูมเมทให้สำหรับคนที่
ไม่มีคู่นะครับ ขาดตกบกพร่องใครไปสามารถแจ้งได้ทาง
หลังไมค์ เมื่อได้คู่แล้วอย่าลืมไปยืนยันห้องพักใหม่กันนะ
ครับผม
Roommate in Quaint School
ชั้น 2
Room 203
Hanna Rogan + Taira Payakaroon
Room 204
Guinness Vermillion + Yuminori Keniji
Room 206
Supha + Pipin
Room 208
Phumin Prabaripye + Hisoka Kazuki
ชั้น 3
Room 311
Isara Pattanasak
Room 313
Dasakorn Anekkarn + Rin Sukho
ชั้น 5
Room 515
Caroline Losgun + Napassawan Budwat
Room 516
Peace Oliver + Mayin
ชั้น 6
Room 611
Phee + Randel Waller Donovan
Room 615
Jinn
Unknown
Room ???
Mayawadee Quinn + Teana Silvertorn
รูมเมทเซ็ตใหม่นี้ผมจัดโดยคำนึงถึงเพศของตัวละคร
และความแอคทีพของผู้เล่นนะครับ รูมเมทเพศเดียวกัน
อาจจะทำให้ตัวละครสบายใจมากยิ่งขึ้น
รวมทั้งผู้เล่นที่มีความแอคทีพประมาณเดียวกันนั้น
อาจจะทำให้ทั้งสองฝ่ายเกิดความสบายใจและ
ไม่รู้สึกว่าถ่วงรั้งกันและกันมากจนเกินไป
อย่าลืมไปทักทายรูมเมทคนใหม่ของตัวเอง
กันด้วยนะครับผม
ระยะเวลาภารกิจ พิมพ์ว่า:MON 16/05/16 ; 00.00 TH - TUE 31/05/16 ; 23.59 TH
รายละเอียดภารกิจ พิมพ์ว่า:อ่านรายละเอียดภารกิจของตนได้ที่เลขห้องของตัวละคร
- Room 203:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Hanna Rogan ย้ายเข้าห้อง
Taira Payakaroon ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา
โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมทคนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง
ส่วนอีกคนเป็นคนวาดภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 204:
เลือกเลขห้องรวมทั้งลงทะเบียนหอพักที่ฟอรั่ม ห้องพักส่วนบุคคล
ขั้นตอนการลงทะเบียนหอพัก
- ดูเลขห้องพักได้ ที่นี่
- คลิ๊ก ที่นี่ เพื่อเข้าฟอรั่ม ห้องปกครอง
- ตัวแทนรูมมเมทตั้งกระทู้เพื่อลงทะเบียนหอพัก
จากนั้นจึงให้รูมเมทอีกคนหนึ่งตอบกระทู้เพื่อยืนยัน
การลงทะเบียน ดูตัวอย่างได้ ที่นี่
- เมื่อยืนยันการจองแล้วทางระบบจะทำการตั้งกระทู้
ข้อมูลห้องให้ทางฟอรั่ม ห้องพักส่วนบุคคล
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Guinness Vermillion พบกับ
Yuminori Keniji ครั้งแรกในห้องพักใหม่ของพวกเขา
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมทคนหนึ่ง
เป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาดภาพประกอบ
เนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 206:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องขณะต้อนรับน้องใหม่ Rin Sukho
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมท
คนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาด
ภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 208:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องขณะต้อนรับน้องใหม่ Teana Silvertorn
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมท
คนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาด
ภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 311:
เขียนเนื้อเรื่องขณะจัดห้องใหม่หลังจากรูมเมทย้ายออกไปแล้ว
ความรู้สึกที่ได้เริ่มชีวิตการเป็นผู้ใหญ่ที่เริ่มอยู่คนเดียว
และเหตุการณ์ขณะพูดคุยทักทายน้องใหม่ Guinness Vermillion
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา พร้อมวาดภาพประกอบเนื้อหา
อย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 313:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Rin Sukho ย้ายเข้าห้อง
Dasakorn Anekkarn ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา
โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมทคนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง
ส่วนอีกคนเป็นคนวาดภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 515:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องขณะต้อนรับน้องใหม่ Mayawadee Quinn
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมท
คนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาด
ภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 516:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องขณะต้อนรับน้องใหม่ Yuminori Keniji
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมท
คนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาด
ภาพประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 611:
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Randel Waller Donovan
ย้ายเข้าห้อง Phee ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกัน
ให้รูมเมทคนหนึ่งเป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาดภาพ
ประกอบเนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room 615:
เขียนเนื้อเรื่องขณะจัดห้องใหม่หลังจากรูมเมทย้ายออกไปแล้ว
ความรู้สึกที่ได้เริ่มชีวิตการเป็นผู้ใหญ่ที่เริ่มอยู่คนเดียว
และเหตุการณ์ขณะพูดคุยทักทายน้องใหม่ Yuminori Keniji
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา พร้อมวาดภาพประกอบเนื้อหา
อย่างน้อยจำนวน 1 รูป
- Room Mayawadee Quinn + Teana Silvertorn:
เลือกเลขห้องรวมทั้งลงทะเบียนหอพักที่ฟอรั่ม ห้องพักส่วนบุคคล
ขั้นตอนการลงทะเบียนหอพัก
- ดูเลขห้องพักได้ ที่นี่
- คลิ๊ก ที่นี่ เพื่อเข้าฟอรั่ม ห้องปกครอง
- ตัวแทนรูมมเมทตั้งกระทู้เพื่อลงทะเบียนหอพัก
จากนั้นจึงให้รูมเมทอีกคนหนึ่งตอบกระทู้เพื่อยืนยัน
การลงทะเบียน ดูตัวอย่างได้ ที่นี่
- เมื่อยืนยันการจองแล้วทางระบบจะทำการตั้งกระทู้
ข้อมูลห้องให้ทางฟอรั่ม ห้องพักส่วนบุคคล
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Mayawadee Quinn พบกับ
Teana Silvertorn ครั้งแรกในห้องพักใหม่ของพวกเขา
ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา โดยที่แบ่งงานกันให้รูมเมทคนหนึ่ง
เป็นคนเขียนเนื้อเรื่อง ส่วนอีกคนเป็นคนวาดภาพประกอบ
เนื้อหาอย่างน้อยจำนวน 1 รูป
กฏการให้สแตมป์ พิมพ์ว่า:สามัคคี 50%/คุณภาพงาน 50%
ความสามัคคีนับจากการที่เนื้อหาและรูปประกอบมีความเกี่ยวโยง
กันมากน้อยเพียงใด คุณภาพงานวัดตามสแตนด์ดาร์ทรวมๆของ
รูมเมททั้งสองคน สำหรบคนที่ไม่มีรูมเมทจะใช้การตรวจแบบเดียว
กับภารกิจทั่วไป คือ เนื้อหา 50% ภาพวาด 50% ตามสแตนด์-
ดาร์ทส่วนบุคคล เนื้อหาที่ครบสมบูรณ์จะต้องตอบโจทย์ภารกิจ
รวมทั้งมีความถูกต้องทางภาษา
A. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คและน่าอัศจรรย์มาก 100%++
MASTER TRIANGLE STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นสามเหลี่ยมทองคำแท้ มีมูลค่า +200 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+3,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
GRAND PENTAGON STAMP ตราประทับระดับสูงมากในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นห้าเหลี่ยมเทอร์ควอยซ์ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +150 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้สุดยอดเป็นที่น่าปลาบปลื้มแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+2,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
D. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ปานกลาง 65% - 80%
GREAT SQUARE STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมแซฟไฟร์ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่น่าชื่นชมแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
E. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ผ่านเกณฑ์ 50% - 65%
JEWEL SQUARE STAMP ตราประทับระดับทั่วไปในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมอัญมณีล้ำค่า มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างสำเร็จเป็นที่พึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
❤ ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
SILVER HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ |
BRONZE HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ |
★ Spectacular Award
.....รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท NOBLEMAN (EST.1990) เป็นอย่างมาก โดยผลงานนั้น
จะต้องมีเสน่ห์ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้น
อยู่กับคุณภาพผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,
เสน่ห์ของผลงาน, ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้
รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงาน และใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้า
กระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
+1,000,000 CHIPS เหรียญตราที่ใช้ในการชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดภายในโรงเรียนหรือการร่วมกิจกรรมพิเศษที่ทางบริษัท NOBLEMAN จัดขึ้น โดยสามารถใช้แต้มสะสมจาก Spirit Point ในการแลกได้ |
+30 QUAINT ORE แร่ธาตุพิเศษที่พบได้ในบริเวณรอบโรงเรียน สามารถนำไปใช้แลกเป็นไอเทมต่างๆที่โรงเรียนกำหนดเอาไว้ได้ แร่ธาตุชนิดนี้จะหาได้ยากเป็นพิเศษ ถ้าไม่ได้เดินรอบโรงเรียนบ่อยๆก็จะไม่มีทางที่จะเจอแร่ธาตุชนิดนี้ได้เลย |
❤ รางวัลโหวตขวัญใจมหาชน
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 6 คนขึ้นไป |
SILVER HONOR DEGREE TROPHYถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 4 คนขึ้นไป |
BRONZE HONOR DEGREE TROPHYถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 2 คนขึ้นไป |
Signature ------------------------------------------------>
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
ส่งค่าา
Sun 22 May 2016, 18:27
นี่เป็นเรื่องราวก่อนที่กินเนสและยูมินจะเป็นเพื่อนกัน... วันหนึ่งในตอนเช้าตรู่ จู่ๆก็มีเสียงเอะอะดังออกมาจากห้องห้องนึง เเต่ก็ไม่มีใครกล้าเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นได้เเต่ปล่อยไว้อย่างนั้นจนเสียงเงียบไปเอง..
"อ่าว นร.รีบเข้าร.รกันสิเดี๋ยวก็สายเอาหรอก"คุณครูที่ออกมาต้อนรับนร.ที่หน้ารร.ตะโกนบอก
"อ่าา วันนี้เธอดูอารมณ์ไม่ดีเลยนะยูมิน"คุณครูเอ่ยทักนร.คนนึงซึ่งเทอมีชื่อว่ายูมิน เทอเป็นคนที่อารมณ์แปรปรวนจึงไม่มีใครชอบเธอมากนัก...
"มันไม่เกี่ยวกับครูค่ะ!"ยูมินบอกปัดอย่างหัวเสียก่อนจะรีบเดินเข้าอาคารเรียน ก่อนจะกระเเทกเข้ากับใครบางคน
"โอ๊ย! ไม่มีตารึ... ไง"ยูมินชะงักทันทีเมื่อเห็นหน้าของอีกฝ่าย เทอมีผมยาวสลวยสีขาวทอง นัยน์ตาสีทองส้มเป็นประกาย สวมหน้ากากสีดำสนิท เเล้วทั้งสองก็สบตากันโดยบังเอิญ
ในใจนั้นยูมินอยากจะบอกขอโทษเเล้วชวนอีกฝ่ายคุยเเต่กลับกลายเป็นว่า..
"ฉันไม่ขอโทษหรอกนะ" ก่อนที่ยูมินจะเดินต่อไป
.
.
.
"วันนี้เปิดเทอมวันเเรกขอให้นร.ทุกคนสนิทๆกันไว้นะ" คุณครูกล่าวพอเป็นพิธี ก่อนจะให้นร.ทุกคนเเนะนำตัว
ทุกคนเเนะนำตัวกันอย่างสุภาพเเละเป็นมิตร เเต่.. "ฉันชื่อยูมิน เรียกแค่ยูมินก็พอ!" เพื่อนๆในห้องต่างพากันซุบซิบ ถ้าให้เดาคงไม่มีใครอยากเข้าใกล้ยูมินมากนัก
เเละก็มาถึงนร.คนสุดท้าย
"หวัดดี.. ฉันกินเนสเวอร์มิลเลี่ยน จะเรียกกิลก็ได้" กินเนสเเนะนำตัวก่อนจะนั่งลงพร้อมกับที่ยูมินเองก็หันมาสบตากับกินเนสเป็นครั้งที่สอง
ต่างฝ่ายต่างคิดว่าได้เจอกันอีกเเล้ว จะทำยังไงดี.?
เข้าสู่คาบเเรกของวันนี้
"นร.คงมีหนังสือกันเเล้วใช่ไหม? ใครที่ลืมเอามาก็ดิ้นรนหาเอาละกัน"คุณครูพูดก่อนจะจดอะไรยุกยิกลงกระดาน
"โถ่เว้ย! เพราะไอ้เเมวบ้าเเท้ๆดันทำให้เราลืมหนังสือซะได้!" ยูมินสบดเสียงดัง
เเละนั่นก็เป็นโอกาสของกินเนสที่จะชวนยูมินคุย กินเนสรวบรวมความกล้าทั้งหมดเพื่อที่จะชวนยูมิน
"มาใช้หนังสือด้วยกันมั้ย?"เเละเเล้วกินเนสก็เอ่ยปากถามไป
ยูมินชะงักไปเล็กน้อยเพราะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน
"อ...อืม"ยูมินรับคำเชิญของกินเนส เเล้วทั้งสองก็ชวนกันคุยไปเรื่อยเปื่อย จากนั้นทั้งสองก็เป็นเพื่อนกันอย่างทุกวันนี้...
สุดท้ายทั้งสองก็มารู้ทีหลังว่าอีกฝ่ายเป็นรูมเมท ทั้งยูมินและกินเนสต่างก็ดีใจและสนิทกันมากขึ้นเรื่อยๆ..
E. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ผ่านเกณฑ์ 50% - 65%
JEWEL SQUARE STAMP ตราประทับระดับทั่วไปในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมอัญมณีล้ำค่า มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างสำเร็จเป็นที่พึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เรื่องแรกเลย เหตุผลที่ให้สแตมป์ตามที่ให้เพราะภารกิจ 'ผิดโจทย์' นะครับ
โจทย์กล่าวไว้ว่า
ร่วมกันแต่งเนื้อเรื่องตอนที่ Guinness Vermillion พบกับ
Yuminori Keniji ครั้งแรกในห้องพักใหม่ของพวกเขา
แต่นอกเหนือจากนั้นแล้วก็งานดีทั้งงานวาดและเขียนครับ
ทั้งการเตรียมตัว เริ่มทำภารกิจแต่เนิ่นๆ การแบ่งระบบการทำงาน
ทั้งสำหรับปัจจุบันและอนาคต เป็นสิ่งที่ทำให้ผมประทับใจ
ดีใจที่ทั้งคู่เข้ากันได้ดีและหวังว่าจะเห็นความพัฒนาต่อไป
ทั้งเรื่องคุณภาพงานและความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่นะครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Fri 27 May 2016, 17:04
"มีน้องใหม่เข้าแหละเธอ"
"ใช่ๆฉันได้ยินมา ตั้งหลายคนเลยแหละ"
เสียงเด็กนักเรียนควิ้นกำลังพูดคุยถึงเรื่องที่มีเด็กนักเรียนเข้าใหม่ดังไปทั่วบริเวณโรงเรียน ตั้งแต่ฉันเดินเข้าโรงเรียนมา มีแต่คนกำลังพูดถึงเรื่องเด็กเข้าใหม่
จะเป็นยังไงนะ... ฉันคิดในใจ..
"ฮิๆๆๆๆ" เสียงชายหนุ่มนักกีฬาตะโกนเรียกฮิโซกะสาวแว่นผู้ใสซื่อ
"ใครหัวเราะ ฮิๆ อยู่ดังขนาดนั้นเนี่ย ประหลาดคนจริงๆ" ฉันพึมพำอยู่คนเดียว
"ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ
มีเรื่องตลกนักรึไงกันนะ หรือว่ามีเด็กออทิสติกเข้ามาเรียนที่นี่ด้วย ตั้งแต่อยู่มาก็ไม่เห็นมีนี่หน่า..
"ฮิๆๆๆๆๆๆ ฮิโซกะ!" เมื่อชายหนุ่มเรียกแล้วไม่หันมาเขาจึงวิ่งเข้ามาสะกิดด้วยตัวเอง
"อ้าว สวัสดีค่ะพี่ภูมิ" ฉันหันขวับไปเมื่อมีคนมาสะกิดทางด้านหลัง
"พี่เรียกตั้งนาน ทำไมไม่หันมาล่ะหืม" พี่ภูมิถามด้วยสีหน้าเหนื่อยจากการวิ่งมา
"เรียกตอนไหนหรอคะ" ฉันทำหน้ามึน
"อ่า..ช่างมันเถอะ" พี่ภูมิทำหน้าเหนื่อยใจกับรูมเมทตัวเองที่นอกจากนิ่งแล้วยังมึนอีก
"ว่าแต่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยเนื่องจากเห็นพี่ภูมิที่น่าจะวิ่งมาเพื่อบอกอะไรสักอย่าง
"คือตอนนี้มีเด็กใหม่เข้ามาหน่ะ แล้วพวกเราต้องไปต้อนรับน้องที่ชื่อเทียร์น่า" พี่ภูมิค่อยๆอธิบายถึงเรื่องที่ต้องทำ
"อ่า ฮิก็ได้ยินมาเหมือนกันค่ะว่ามีเด็กใหม่ แต่พึ่งรู้ว่าต้องไปต้อนรับด้วย.. พวกเราจะไปต้อนรับยังไงดีล่ะคะ" ฉันถาม
"พี่คิดว่าน่าจะหาของที่เขาชอบไปต้อนรับนะ" พี่ภูมิพูดแล้วยิ้มยิงฟันด้วยความมั่นใจในความคิด
"ก็น่าจะดีนะคะ งั้นพวกเราลองไปหาของที่น้องเขาชอบมาคนละอย่างดีกว่า" ฉันเห็นด้วยกับความคิดของพี่ภูมิจึงตอบกลับไป หลังจากนั้นพวกเราจึงแยกย้ายกันไปเพื่อหาสิ่งที่เทียร์น่าจะชอบ
เอ ว่าแต่น้องเขาจะชอบอะไรนี่สิ เด็กผู้หญิงก็น่าจะชอบของน่ารักๆสินะ ชายหนุ่มทำหน้านึก
และแล้วเขาก็ปิ๊งไอเดีย แล้ววิ่งไปหาบางสิ่งบางอย่าง......
-----------------------------------------------------------------------
ทางด้านของฮิโซกะ
ฉันจะหาอะไรไปต้อนรับดีล่ะ.. ระหว่างนั้นฮิโซกะก็ได้เดินไปรอบๆโรงเรียนเพื่อหาไอเดียอะไรใหม่ๆ เนื่องจากเป็นคนไม่ประสีประสาเรื่องความรู้สึกคนอื่นเท่าไหร่
จึงทำให้ยากที่จะทำงานแบบนี้.. แล้วเธอก็เดินไปถึง La pastel และได้ตัดสินใจเข้าไปในนั้น
หืมมมม กลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก.. อ่า..สดชื่นจัง "ของที่ทำด้วยมือสดใหม่แบบนี้มันชื่นใจจริงๆ" ฉันพูดอยู่กับตัวเอง(?)
เอ๊ะ..ของทำมือ.... ฉํนคิดอะไรสักอย่างออก จึงเดินไปซื้อเครื่องดื่มแล้วรีบออกมาจากร้านแล้วตรงกับไปยังหอพักของตัวเอง
เช้าวันต่อมา เป็นวันที่ต้องต้อนรับน้องเทียร์น่า ฉันกับพี่ภูมิจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวผมทองลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ตามประวัติที่รู้มา..
เมื่อเดินเข้าไปหาก็พบกับใบหน้าน่ารักที่เปื้อนรอยยิ้มสดใสกำลังพูดคุยกับเพื่อนๆเด็กใหม่เช่นกัน
"สวัสดีครับเทียร์น่า" พี่ภูมิเอ่ยทักทายก่อนเป็นคนแรก เพราะฉันไม่ค่อยกล้ายุ่งกับใครก่อนอยู่แล้ว เลยได้แต่ทำหน้านิ่งแล้วยื่นมอง..
"สะ..สวัสดีค่ะ มีอะไรหรอคะ" เด็กสาวผมทองทำหน้างงเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเราสองคนเข้าไปหา
"พวกพี่มาต้อนรับน้องล่ะ พี่ชื่อภูมิคนหล่อ อยู่ม.4 ส่วนนี่ฮิโซกะ ม.2" พี่ภูมิเอ่ยแนะนำตัวแทนฉัน ที่กำลังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไรดี..
"สวัสดีค่ะ" เทียร์น่ายิ้มหวาดๆมาที่ฉัน สงสัยเขินล่ะมั้ง
"เนื่องจากพวกพี่มาต้อนรับ พี่เลยมีของน่ารักๆที่คิดว่าน้องน่าจะชอบมาให้" พี่ภูมิยิ้มและล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋าด้วยท่าทางมั่นใจ
เมื่อพี่ภูมิเอามันออกมาและกางมือออก ก็พบแมลงปอตัวหนึ่ง.. นะ..น่ารักหรอ ฉันเริ่มมีสีหน้าหวั่นๆ เมื่อมองไปที่เทียร์น่าสีหน้าก็ไม่ต่างจากฉัน..
"แท่น แท๊นนนน แมลงปอสุดน่ารัก ของขวัญต้อนรับครับผม" พี่ภูมิพูดด้ยใบหน้าที่ยิ้มยิงฟันจนเกือบจะเห็นเหงือก แล้วยื่นมือเอาแมลงปอออกไปตรงหน้าเทียร์น่า
"นะ..น่ารักดีนะคะ" น้ำเสียงสั่นเครือและรอยยิ้มที่ดูเหมือนกลัวมากกว่าชอบปรากฎขึ้นบนหน้าเด็กสาวผมทอง
"คือ ฮิว่านะคะพี่ภูมิ น้องเขากลัวรึเปล่า.." ฉันกระซิบ แต่ดูเหมือนจะดังออกไปจนเทียร์น่าได้ยิน
"ไม่ได้กลัวนะคะ ไม่ได้กลัวจริงๆค่ะ" เทียร์น่าพยายามยิ้มให้ แต่เหงื่อที่แตกผุดๆบนใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวเหมือนกับฉัน..
"ถ้ากลัวก็บอกมาตรงๆก็ได้ครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไร" พี่ภูมิเอาแมลงปอเก็บลงกระเป๋ากางเกง(?) แล้วปลอบเทียร์น่าด้วยการลูบหัวเล็กน้อย
"ใช่จ้ะ พี่ว่าพวกเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ พี่ภูมิเลี้ยง" ฉันพูดออกไป
"เห้ยยยย" ชายหนุ่มตกใจแต่ก็ต้องยอมเลี้ยงผู้เป็นรุ่นน้องอยู่ดี
พวกเราเดินไปยัง La pastel พร้อมกับเข็นรถเข็นให้กับเทียร์น่า เมื่อเดินเข้าไปในนั้นก็ไปสั่งเบเกอร์รี่กับเครื่องดื่มแล้วมานั่งรอที่โต๊ะ ระหว่างนั้นพวกเราก็พูดคุยเรื่องต่างๆเกี่ยวกับโรงเรียน
เมื่อได้อาหารมาก็นั่งกิน และเล่นเกมกัน เล่นเกมพระราชาบ้าง นับเลขบ้าง
"อ่า พี่ลืมไปว่ามีของจะให้" ฉันพูด แล้วหยิบสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งขึ้นมา
"อะไรหรอคะ" เด็กสาวถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"นี่จ้ะ" ฉันยื่นสมุดโน๊ตที่หน้าปกเป็นรูปวาดกระต่ายน่ารักๆกับเทียร์น่าไปให้
เธอทำหน้าตกใจสักพัก.. แล้วบอกว่า
"มะ...ไม่ขอบคุณหรอกนะคะ" เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าที่แดงอย่างกับมะเขือเทศแต่ปากบอกปฏิเสธ
"ขอบคุณนะคะ" เมื่อเด็กสาวผมทองสองจุกพูดจบก็เข็นรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยยังไม่ทันได้บอกลา
หึหึ ฉันยิ้ม
"เหมือนกันซะจริงๆ" เสียงชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยออกมาพร้อมยิ้มบางๆให้กับสายลมยามเย็น แล้วเดินจากไป
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
"ใช่ๆฉันได้ยินมา ตั้งหลายคนเลยแหละ"
เสียงเด็กนักเรียนควิ้นกำลังพูดคุยถึงเรื่องที่มีเด็กนักเรียนเข้าใหม่ดังไปทั่วบริเวณโรงเรียน ตั้งแต่ฉันเดินเข้าโรงเรียนมา มีแต่คนกำลังพูดถึงเรื่องเด็กเข้าใหม่
จะเป็นยังไงนะ... ฉันคิดในใจ..
"ฮิๆๆๆๆ" เสียงชายหนุ่มนักกีฬาตะโกนเรียกฮิโซกะสาวแว่นผู้ใสซื่อ
"ใครหัวเราะ ฮิๆ อยู่ดังขนาดนั้นเนี่ย ประหลาดคนจริงๆ" ฉันพึมพำอยู่คนเดียว
"ฮิๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงนั้นค่อยๆดังขึ้นเรื่อยๆ
มีเรื่องตลกนักรึไงกันนะ หรือว่ามีเด็กออทิสติกเข้ามาเรียนที่นี่ด้วย ตั้งแต่อยู่มาก็ไม่เห็นมีนี่หน่า..
"ฮิๆๆๆๆๆๆ ฮิโซกะ!" เมื่อชายหนุ่มเรียกแล้วไม่หันมาเขาจึงวิ่งเข้ามาสะกิดด้วยตัวเอง
"อ้าว สวัสดีค่ะพี่ภูมิ" ฉันหันขวับไปเมื่อมีคนมาสะกิดทางด้านหลัง
"พี่เรียกตั้งนาน ทำไมไม่หันมาล่ะหืม" พี่ภูมิถามด้วยสีหน้าเหนื่อยจากการวิ่งมา
"เรียกตอนไหนหรอคะ" ฉันทำหน้ามึน
"อ่า..ช่างมันเถอะ" พี่ภูมิทำหน้าเหนื่อยใจกับรูมเมทตัวเองที่นอกจากนิ่งแล้วยังมึนอีก
"ว่าแต่มีเรื่องอะไรรึเปล่าคะ" ฉันถามด้วยความสงสัยเนื่องจากเห็นพี่ภูมิที่น่าจะวิ่งมาเพื่อบอกอะไรสักอย่าง
"คือตอนนี้มีเด็กใหม่เข้ามาหน่ะ แล้วพวกเราต้องไปต้อนรับน้องที่ชื่อเทียร์น่า" พี่ภูมิค่อยๆอธิบายถึงเรื่องที่ต้องทำ
"อ่า ฮิก็ได้ยินมาเหมือนกันค่ะว่ามีเด็กใหม่ แต่พึ่งรู้ว่าต้องไปต้อนรับด้วย.. พวกเราจะไปต้อนรับยังไงดีล่ะคะ" ฉันถาม
"พี่คิดว่าน่าจะหาของที่เขาชอบไปต้อนรับนะ" พี่ภูมิพูดแล้วยิ้มยิงฟันด้วยความมั่นใจในความคิด
"ก็น่าจะดีนะคะ งั้นพวกเราลองไปหาของที่น้องเขาชอบมาคนละอย่างดีกว่า" ฉันเห็นด้วยกับความคิดของพี่ภูมิจึงตอบกลับไป หลังจากนั้นพวกเราจึงแยกย้ายกันไปเพื่อหาสิ่งที่เทียร์น่าจะชอบ
เอ ว่าแต่น้องเขาจะชอบอะไรนี่สิ เด็กผู้หญิงก็น่าจะชอบของน่ารักๆสินะ ชายหนุ่มทำหน้านึก
และแล้วเขาก็ปิ๊งไอเดีย แล้ววิ่งไปหาบางสิ่งบางอย่าง......
-----------------------------------------------------------------------
ทางด้านของฮิโซกะ
ฉันจะหาอะไรไปต้อนรับดีล่ะ.. ระหว่างนั้นฮิโซกะก็ได้เดินไปรอบๆโรงเรียนเพื่อหาไอเดียอะไรใหม่ๆ เนื่องจากเป็นคนไม่ประสีประสาเรื่องความรู้สึกคนอื่นเท่าไหร่
จึงทำให้ยากที่จะทำงานแบบนี้.. แล้วเธอก็เดินไปถึง La pastel และได้ตัดสินใจเข้าไปในนั้น
หืมมมม กลิ่นหอมของขนมปังลอยเข้าจมูก.. อ่า..สดชื่นจัง "ของที่ทำด้วยมือสดใหม่แบบนี้มันชื่นใจจริงๆ" ฉันพูดอยู่กับตัวเอง(?)
เอ๊ะ..ของทำมือ.... ฉํนคิดอะไรสักอย่างออก จึงเดินไปซื้อเครื่องดื่มแล้วรีบออกมาจากร้านแล้วตรงกับไปยังหอพักของตัวเอง
เช้าวันต่อมา เป็นวันที่ต้องต้อนรับน้องเทียร์น่า ฉันกับพี่ภูมิจึงเดินเข้าไปหาเด็กสาวผมทองลูกครึ่งไทย-อังกฤษ ตามประวัติที่รู้มา..
เมื่อเดินเข้าไปหาก็พบกับใบหน้าน่ารักที่เปื้อนรอยยิ้มสดใสกำลังพูดคุยกับเพื่อนๆเด็กใหม่เช่นกัน
"สวัสดีครับเทียร์น่า" พี่ภูมิเอ่ยทักทายก่อนเป็นคนแรก เพราะฉันไม่ค่อยกล้ายุ่งกับใครก่อนอยู่แล้ว เลยได้แต่ทำหน้านิ่งแล้วยื่นมอง..
"สะ..สวัสดีค่ะ มีอะไรหรอคะ" เด็กสาวผมทองทำหน้างงเล็กน้อยเมื่อเห็นพวกเราสองคนเข้าไปหา
"พวกพี่มาต้อนรับน้องล่ะ พี่ชื่อภูมิคนหล่อ อยู่ม.4 ส่วนนี่ฮิโซกะ ม.2" พี่ภูมิเอ่ยแนะนำตัวแทนฉัน ที่กำลังคิดอยู่ว่าจะพูดอะไรดี..
- พี่ภูมิคนหล่อ:
- ฮิฮิฮิ:
"สวัสดีค่ะ" เทียร์น่ายิ้มหวาดๆมาที่ฉัน สงสัยเขินล่ะมั้ง
"เนื่องจากพวกพี่มาต้อนรับ พี่เลยมีของน่ารักๆที่คิดว่าน้องน่าจะชอบมาให้" พี่ภูมิยิ้มและล้วงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกระเป๋าด้วยท่าทางมั่นใจ
เมื่อพี่ภูมิเอามันออกมาและกางมือออก ก็พบแมลงปอตัวหนึ่ง.. นะ..น่ารักหรอ ฉันเริ่มมีสีหน้าหวั่นๆ เมื่อมองไปที่เทียร์น่าสีหน้าก็ไม่ต่างจากฉัน..
"แท่น แท๊นนนน แมลงปอสุดน่ารัก ของขวัญต้อนรับครับผม" พี่ภูมิพูดด้ยใบหน้าที่ยิ้มยิงฟันจนเกือบจะเห็นเหงือก แล้วยื่นมือเอาแมลงปอออกไปตรงหน้าเทียร์น่า
"นะ..น่ารักดีนะคะ" น้ำเสียงสั่นเครือและรอยยิ้มที่ดูเหมือนกลัวมากกว่าชอบปรากฎขึ้นบนหน้าเด็กสาวผมทอง
"คือ ฮิว่านะคะพี่ภูมิ น้องเขากลัวรึเปล่า.." ฉันกระซิบ แต่ดูเหมือนจะดังออกไปจนเทียร์น่าได้ยิน
"ไม่ได้กลัวนะคะ ไม่ได้กลัวจริงๆค่ะ" เทียร์น่าพยายามยิ้มให้ แต่เหงื่อที่แตกผุดๆบนใบหน้าแสดงออกอย่างชัดเจนว่ากลัวเหมือนกับฉัน..
"ถ้ากลัวก็บอกมาตรงๆก็ได้ครับ พี่ไม่ได้ว่าอะไร" พี่ภูมิเอาแมลงปอเก็บลงกระเป๋ากางเกง(?) แล้วปลอบเทียร์น่าด้วยการลูบหัวเล็กน้อย
"ใช่จ้ะ พี่ว่าพวกเราไปหาอะไรกินกันดีกว่านะ พี่ภูมิเลี้ยง" ฉันพูดออกไป
"เห้ยยยย" ชายหนุ่มตกใจแต่ก็ต้องยอมเลี้ยงผู้เป็นรุ่นน้องอยู่ดี
พวกเราเดินไปยัง La pastel พร้อมกับเข็นรถเข็นให้กับเทียร์น่า เมื่อเดินเข้าไปในนั้นก็ไปสั่งเบเกอร์รี่กับเครื่องดื่มแล้วมานั่งรอที่โต๊ะ ระหว่างนั้นพวกเราก็พูดคุยเรื่องต่างๆเกี่ยวกับโรงเรียน
เมื่อได้อาหารมาก็นั่งกิน และเล่นเกมกัน เล่นเกมพระราชาบ้าง นับเลขบ้าง
"อ่า พี่ลืมไปว่ามีของจะให้" ฉันพูด แล้วหยิบสมุดโน๊ตเล่มหนึ่งขึ้นมา
"อะไรหรอคะ" เด็กสาวถามด้วยสีหน้าอยากรู้อยากเห็น
"นี่จ้ะ" ฉันยื่นสมุดโน๊ตที่หน้าปกเป็นรูปวาดกระต่ายน่ารักๆกับเทียร์น่าไปให้
เธอทำหน้าตกใจสักพัก.. แล้วบอกว่า
"มะ...ไม่ขอบคุณหรอกนะคะ" เด็กสาวพูดด้วยใบหน้าที่แดงอย่างกับมะเขือเทศแต่ปากบอกปฏิเสธ
- pic 1:
"ขอบคุณนะคะ" เมื่อเด็กสาวผมทองสองจุกพูดจบก็เข็นรถออกไปอย่างรวดเร็ว โดยยังไม่ทันได้บอกลา
หึหึ ฉันยิ้ม
- pic2:
"เหมือนกันซะจริงๆ" เสียงชายหนุ่มรุ่นพี่เอ่ยออกมาพร้อมยิ้มบางๆให้กับสายลมยามเย็น แล้วเดินจากไป
- pic3:
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
GRAND PENTAGON STAMP ตราประทับระดับสูงมากในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นห้าเหลี่ยมเทอร์ควอยซ์ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +150 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้สุดยอดเป็นที่น่าปลาบปลื้มแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+2,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
SILVER HONOR DEGREE TROPHYถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 4 คนขึ้นไป |
- Narin's Comment:
- ก๊ากกกก ตลกรูปมากกก ดูเหมือนรูมเมทคู่ภูมิกับฮิโซกะ
จะหาแนวทางของตัวเองเจอกันแล้วสินะครับ ภารกิจนี้ลงตัวมากๆ
ลองไปอ่านภารกิจตอนที่ฮิโซกะเข้ามาร่วมห้องกับภูมิใหม่ๆดูแล้ว
มันแตกต่างกับตอนนี้มว๊ากกก ดีใจที่ตัวละครสนิทกันมากขึ้น
สามารถหยอกล้อกันได้ด้วยบรรยากาศเป็นกันเอง และหวังว่า
ตัวผู้เล่นทั้งสองคนเองจะสนิทกันมากขึ้นไม่มากก็น้อยนะครับ
ฮิโซกะ:
เรื่องหนึ่งที่ผมอยากจะแนะนำฮิโซกะคือเรื่องการนำเสนอ
ตัวละคร เพราะฮิโซกะมักจะถนัดการเล่าด้วยมุมมองที่หนึ่ง
(ฮิโซกะเป็นคนเล่า) และหลายครั้งที่ผู้เขียนอยากจะนำเสนอ
ตัวละครว่าฮิโซกะจากมุมมองภายนอก เช่น
"ฉันพูดทักทายและยิ้มที่ตัวเองคิดว่ามันเป็นยิ้มอ่อนโยน
แต่ความจริงมันสยอง.."
แม้จะเข้าใจความหมายแต่การเล่าในลักษณะนี้ทำให้ผม
ไม่สามารถมีความรู้สึกร่วมได้มากเท่าที่ควร เพราะว่า
มันเป็นการเล่าที่เถรตรงจนเกินไป อารมณ์ประมาณว่า
ถ้ามีคนเดินมาบอกคุณว่า ผมเป็นคนหล่อ รวย ตลกด้วย
คุณก็คงจะมองเขาแปลกๆใช่ไหมล่ะครับ (หัวเราะ)
ผมแนะนำว่าให้ลองเปลี่ยนมุมคนเล่าดูบ้าง เช่นเล่าจาก
มุมมองที่สาม หรือให้คนอื่นเป็นคนบอกเล่าตัวเราแทน
ที่เราจะนำเสนอตัวเอง เช่น
'ฉันพูดทักทายและยิ้มด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน
"ยิ้มสยองไปแล้วเฮ้ย!!" พี่ภูมิร้องตอบเสียงหลง
พี่พูดเรื่องอะไรไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย? ฉันว่าฉันออก
จะยิ้มอ่อนหวานซะขนาดนี้'
การใช้ตัวละครอื่นหรือใช้สถานการณ์ในการบอกเล่าตัวละคร
ส่วนใหญ่แล้วจะทำให้ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าการที่ตัวละคร
บอกเล่าเกี่ยวกับตัวเอง สามารถลองไปปรับเล่นดูได้นะครับ
ภูมิ:
ผมชอบรูปภูมิรูปแรกมากก ลายเส้นตลกเข้ากับสถานการณ์
ผมชอบรูปเซ็ตตี้ของภูมิมากเลยครับ ชอบทุกรูปเลย
ถึงจะไม่ลงสีแต่ดีเทลเล็กๆในแต่ละรูปทำให้มันดูอะไรขึ้นมา
รวมทั้งวิธีการวางรูป เช่นการวางรูปฮิโซกะที่มีรายละเอียด
ต่อจากรูปแก๊กตลกๆของภูมินั้นมันทำให้ฮิโซกะดูสวย
มากขึ้นประมาณ 70% ไม่แน่ใจว่ารูปเซ็ตนี้วาดนานหรือไม่
แต่มันเป็นสิ่งที่ภูมิสามารถพัฒนาหรือสานต่อได้ในอนาคต
เช่นรูปที่ดีเทลเยอะๆอย่างรูปฮิโซกะนั้นแค่ลงสีพื้นนิดๆ
หน่อยๆก็น่าจะสวยแล้วครับ ถ้วยเงินให้แก่วิธีการเลือกใช้
ลายเส้นในการเล่นแก๊กรูปแรกของภูมิครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Sat 28 May 2016, 14:09
คำนำก่อนอ่าน นิยาย จะเขียนในแนวมุมมองของกร อาจจะไม่ได้อรรถรส ในมุมมองของรินทร์นะครับ
ส่วนภาพนั้น รินทร์เป็นคนวาดครับผม
"หาวว..." ผมที่เดินหาววอดออกมาจากห้อง เหมือนท่าทีของคนเพิ่งตื่นนอน แต่งกายสุภาพเรียบร้อย ออกมาจากห้องพัก
แล้วเดินทางไปที่รถจักรยาน เพื่อจะไปที่ห้องปกครอง เพราะว่าวันนี้ เป็นวันประกาศรายชื่อรูมเมทประจำเดือนนี้นั้นเอง..
ช่วงนี้จะมีนักเรียนเข้ามาใหม่ และก็มีนักเรียนบางคนที่พักการเรียนไปบ้าง ลาออกบ้าง
นักเรียนใหม่ก็จะมาทดแทนส่วนที่หายไปนี่นั้นเอง ดูหักล้างกันดีนะครับ..
.
.
.
ผมก็ปั่นจักรยานมาที่ห้องปกครองแล้วดูว่าห้องปกครองแล้วดูว่าไครกันนะที่เป็นรูมเมทของผม
แต่แล้ว...ก็เจอเด็กสาวคนหนึ่งถือ ไอแพด เครื่องใหญ่ คนนั้นก็ไม่ใช่ไครครับ รินทร์ สุขโข เด็กสาวคนใหม่
ที่ใช้โปรแกรมในการติดต่อสื่อสารกับคนอื่นนั้นเอง ผมพูดทักทายนิดหน่อยกับรินทร์ รินทร์ก็ตอบรับและทักทายกลับมา
และก็รู้ว่า รินทร์เองก็มาดูรูมเมทของเธอด้วยเช่นกัน รินทร์กับผมก็ดูรายชื่อ ไล่ชี้หาชื่อของตัวเอง และแล้ว
นิ้วชี้ข้างซ้ายที่เป็นมือกลปลอมของผมกับนิ้วชี้ข้างขวาของรินทร์กก็มาหยุด อยู่ตรงบรรทัดเดียวกัน
บรรทัดนั้นเขียนว่า
"Nidra 313 : Dasakorn Anekkarn + Rin Sukho"
ผมกับรินทร์ก็ตกใจพร้อมกันแล้วก็มองหน้ากันและกัน
"หนูได้อยู่กับพี่กรละค่ะ ยังไงก็ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เสียงโปรแกรมของรินทร์ดังออกมาบอกขอฝากตัวรินทร์
ผมจะดูแลรินทร์ให้ดีละกันนะครับ
"เช่นกันครับ ไงก็ พี่ขอฝากตัวพี่ด้วยนะ" ผมพูดฝากตัวกลับตามมารยาท
"พี่กรคะ เจอกันตอนเย็นนะ หนูต้องไปเรียนแล้วอ่ะค่ะ" รินทร์พิมพ์ไปว่าต้องขอตัวไปเรียน
ซึ่งผมเองก็ต้องไปเรียนเช่นกัน
"เจอกันครับ รินทร์"
ผมกับรินทร์ ก็แยกกันไปเรียน
.
.
.
ตกเย็น ผมกับรินทร์ก็ไปช่วยกัยย้ายข้าวของจากห้องพักรินทร์มาที่ห้องพักนิทรา 313 หรือก็คือ ห้องพักของพวกเรานั่นเอง
เมื่อพวกเรามาถึง
"โหวววว.. ห้องดูสะอาดจังเลยนะคะ" รินทร์พิมพ์ชื่นชมของห้องพัก
เพราะว่าทุกเย็นที่ผมกลับมา ผมจะทำความสะอาดห้องพักของผมเสมอ จึงทำให้ดูสะอาดอยู่ตลอด
ผมได้ยินคำชมก็รู้สึกเขินอายเช่นกัน จากนั้นพวกเราสองคนก็ช่วยกันจัดข้าวของ
แต่ว่าของใช้ของรินทร์ ผมจะไม่ยุ่งเลยนะครับ เป็นของใช้ของผู้หญิงหมดเลย -////-"
จากนั้นเราสองคนก็หาข้าวเย็นกินกันที่ห้องพักจากนั้นก็ทำกิจธุระส่วนตัวก่อนจะเข้านอนกัน ถึงตาที่รินทร์จะต้องอาบน้ำ
ผมก็เดินออกไปข้างนอก รินทร์ก็ทำหน้าฉงน แต่เหมือนจะรู้ว่าผมทำไปทำไม รินทร์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
อาบน้ำเสร็จสรรพ และก็สระผม แปลงฟัน หลายอย่างสารพัดสารเพ - -"
ถึงเวลาจะเข้านอน รินทร์ได้เลือกที่นอนแล้วก็นอนเล่น ส่วนผมก็เดินไปนอนที่โซฟา รินทร์สงสัยผมก็พิมพ์ถาม
"พี่กร ทำไมถึงไปนอนตรงโซฟายังงั้นละ"
ผมได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
" พี่ถือคำสอนอย่างหนึ่งอ่ะ ว่า ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรนอนห้องเดียวกันอ่ะ ครับ"
รินทร์ได้ยินแบบนั้นก็ขำนิดๆ ถอนหายใจหน่อยและพิมพ์ตอบว่า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่กร เราเป็นรูมเมทกันนะ ยังไงก็ต้องนอนด้วยกันนะคะ"
ผมได้ยินดังนั้น ก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง อ่อ...ถ้าสังเกตดีๆ ตอนไปเรียนรินทร์ใส่ชุดของนักเรียนมัธยมโรงเรียนรัฐบาลอยู่(ชุดกลาสี)
ผมจึงมีความคิดว่า...
"อ่อ..รินทร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปขอชุดเครื่องแบบควิ้นท์ให้มั้ย" รินทร์ได้ยินแบบนั้นก็มีทีท่าดีใจ รินทร์รีบพิมพ์ตอบกลับว่า
"ได้ค่ะพี่กร แต่ว่าคืนนี้ พี่ต้องมานอนด้วยกันที่ห้องนะคะ" ผมได้ยินแบบนี้ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วละครับ คงต้องไปนอนจริงๆ
"ได้ครับๆ" ผมก็เคลื่อนตัวเองไปนอนที่เตียงที่ยังว่างอยู่ จากนั้นก็ปิดไฟนอน
เข้าสู่ห้วงนิทรายามราตรีต่อไป...
ในวันถัดมาผมก็ตื่นขึ้นมา แต่งตัวไปทำกิจกรรมชมรม ปล่อยให้รินทร์เค้าหลับต่อไป เพราะรินทร์ยังไม่มีชมรมนั่นเอง
ผมไม่รู้ว่าเขาทำไรที่ห้องพักนะ เพราะผมก็ทำกิจกรรมชมรมอยู่
.
.
.
ตอนบ่ายผมกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว โทรนัดรินทร์ให้เตรียมตัว เมื่อผมไปถึงจะได้พารินทร์ไปที่ห้องปกครองเลย
ผมขี่จักรยานไปถึงขึ้นไปที่ห้องพักเคาะประตูเรียกรินทร์ รินทร์ก็มาเปิดประตูพร้อมกับชุดกลาสี
จากนั้นผมก็พารินทร์ไปที่ห้องปกครอง ไปขออาจารย์เอลิทจัดหาชุดให้รินทร์หน่อย
"อาจารบ์เอลิทครับ รบกวนจัดหาชุดเครื่องแบบควิ้นท์ให้รินทร์ด้วยครับ" ผมขอให้อาจารย์หาให้
"ขอความกรุณาด้วยนะคะ" อาจารย์ก็ไปหาชุดไซส์พอดีให้กับรินทร์ลองใส่ดู
"ขนาดพอดีมั้ย รินทร์" ผมลองถามรินทร์ดู
"พอดีเลยค่ะพี่กร" รินทร์พิมพ์ตอบ ผมก็ยืนยันการซื้อชุดเครื่องแบบให้รินทร์ขนาดไซส์เท่านี้ โดยหักบัญชีของผมแทน
ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆละกันนะรินทร์ จากนั้นก็กลับไปห้องพัก เมื่อไปถึง
"พี่กรขอบคุณที่ซื้อให้นะคะ แต่ว่า ไม่เห็นจะต้องซื้อให้หนูเลยนี่" รินทร์ตอบแบบเกรงใจ
"เอาน่า ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นของขวัญละกันนะ รินทร์ " ผมบอกว่าไม่เป็นไร
"อื้อ...ขอบคุณค่ะ" รินทร์ยิ้มรับและขอบคุณ จากนั้นรินทร์ก็เอาชุดไปซัก ส่วนผมก็นั่งพักที่โซฟา
เรื่องราวรูมเมทของ กร กับ รินทร์ ก็จบแต่เพียงเท่านี้ครับ
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ส่วนภาพนั้น รินทร์เป็นคนวาดครับผม
"หาวว..." ผมที่เดินหาววอดออกมาจากห้อง เหมือนท่าทีของคนเพิ่งตื่นนอน แต่งกายสุภาพเรียบร้อย ออกมาจากห้องพัก
แล้วเดินทางไปที่รถจักรยาน เพื่อจะไปที่ห้องปกครอง เพราะว่าวันนี้ เป็นวันประกาศรายชื่อรูมเมทประจำเดือนนี้นั้นเอง..
ช่วงนี้จะมีนักเรียนเข้ามาใหม่ และก็มีนักเรียนบางคนที่พักการเรียนไปบ้าง ลาออกบ้าง
นักเรียนใหม่ก็จะมาทดแทนส่วนที่หายไปนี่นั้นเอง ดูหักล้างกันดีนะครับ..
.
.
.
ผมก็ปั่นจักรยานมาที่ห้องปกครองแล้วดูว่าห้องปกครองแล้วดูว่าไครกันนะที่เป็นรูมเมทของผม
แต่แล้ว...ก็เจอเด็กสาวคนหนึ่งถือ ไอแพด เครื่องใหญ่ คนนั้นก็ไม่ใช่ไครครับ รินทร์ สุขโข เด็กสาวคนใหม่
ที่ใช้โปรแกรมในการติดต่อสื่อสารกับคนอื่นนั้นเอง ผมพูดทักทายนิดหน่อยกับรินทร์ รินทร์ก็ตอบรับและทักทายกลับมา
และก็รู้ว่า รินทร์เองก็มาดูรูมเมทของเธอด้วยเช่นกัน รินทร์กับผมก็ดูรายชื่อ ไล่ชี้หาชื่อของตัวเอง และแล้ว
นิ้วชี้ข้างซ้ายที่เป็นมือกลปลอมของผมกับนิ้วชี้ข้างขวาของรินทร์กก็มาหยุด อยู่ตรงบรรทัดเดียวกัน
บรรทัดนั้นเขียนว่า
"Nidra 313 : Dasakorn Anekkarn + Rin Sukho"
ผมกับรินทร์ก็ตกใจพร้อมกันแล้วก็มองหน้ากันและกัน
"หนูได้อยู่กับพี่กรละค่ะ ยังไงก็ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะคะ" เสียงโปรแกรมของรินทร์ดังออกมาบอกขอฝากตัวรินทร์
ผมจะดูแลรินทร์ให้ดีละกันนะครับ
"เช่นกันครับ ไงก็ พี่ขอฝากตัวพี่ด้วยนะ" ผมพูดฝากตัวกลับตามมารยาท
"พี่กรคะ เจอกันตอนเย็นนะ หนูต้องไปเรียนแล้วอ่ะค่ะ" รินทร์พิมพ์ไปว่าต้องขอตัวไปเรียน
ซึ่งผมเองก็ต้องไปเรียนเช่นกัน
"เจอกันครับ รินทร์"
ผมกับรินทร์ ก็แยกกันไปเรียน
.
.
.
ตกเย็น ผมกับรินทร์ก็ไปช่วยกัยย้ายข้าวของจากห้องพักรินทร์มาที่ห้องพักนิทรา 313 หรือก็คือ ห้องพักของพวกเรานั่นเอง
เมื่อพวกเรามาถึง
"โหวววว.. ห้องดูสะอาดจังเลยนะคะ" รินทร์พิมพ์ชื่นชมของห้องพัก
เพราะว่าทุกเย็นที่ผมกลับมา ผมจะทำความสะอาดห้องพักของผมเสมอ จึงทำให้ดูสะอาดอยู่ตลอด
ผมได้ยินคำชมก็รู้สึกเขินอายเช่นกัน จากนั้นพวกเราสองคนก็ช่วยกันจัดข้าวของ
แต่ว่าของใช้ของรินทร์ ผมจะไม่ยุ่งเลยนะครับ เป็นของใช้ของผู้หญิงหมดเลย -////-"
จากนั้นเราสองคนก็หาข้าวเย็นกินกันที่ห้องพักจากนั้นก็ทำกิจธุระส่วนตัวก่อนจะเข้านอนกัน ถึงตาที่รินทร์จะต้องอาบน้ำ
ผมก็เดินออกไปข้างนอก รินทร์ก็ทำหน้าฉงน แต่เหมือนจะรู้ว่าผมทำไปทำไม รินทร์ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร
อาบน้ำเสร็จสรรพ และก็สระผม แปลงฟัน หลายอย่างสารพัดสารเพ - -"
ถึงเวลาจะเข้านอน รินทร์ได้เลือกที่นอนแล้วก็นอนเล่น ส่วนผมก็เดินไปนอนที่โซฟา รินทร์สงสัยผมก็พิมพ์ถาม
"พี่กร ทำไมถึงไปนอนตรงโซฟายังงั้นละ"
ผมได้ยินดังนั้นก็ตอบกลับไป
" พี่ถือคำสอนอย่างหนึ่งอ่ะ ว่า ผู้ชายกับผู้หญิงไม่ควรนอนห้องเดียวกันอ่ะ ครับ"
รินทร์ได้ยินแบบนั้นก็ขำนิดๆ ถอนหายใจหน่อยและพิมพ์ตอบว่า
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่กร เราเป็นรูมเมทกันนะ ยังไงก็ต้องนอนด้วยกันนะคะ"
ผมได้ยินดังนั้น ก็คิดอยู่ครู่หนึ่ง อ่อ...ถ้าสังเกตดีๆ ตอนไปเรียนรินทร์ใส่ชุดของนักเรียนมัธยมโรงเรียนรัฐบาลอยู่(ชุดกลาสี)
ผมจึงมีความคิดว่า...
"อ่อ..รินทร์ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปขอชุดเครื่องแบบควิ้นท์ให้มั้ย" รินทร์ได้ยินแบบนั้นก็มีทีท่าดีใจ รินทร์รีบพิมพ์ตอบกลับว่า
"ได้ค่ะพี่กร แต่ว่าคืนนี้ พี่ต้องมานอนด้วยกันที่ห้องนะคะ" ผมได้ยินแบบนี้ก็คงจะปฏิเสธไม่ได้แล้วละครับ คงต้องไปนอนจริงๆ
"ได้ครับๆ" ผมก็เคลื่อนตัวเองไปนอนที่เตียงที่ยังว่างอยู่ จากนั้นก็ปิดไฟนอน
เข้าสู่ห้วงนิทรายามราตรีต่อไป...
ในวันถัดมาผมก็ตื่นขึ้นมา แต่งตัวไปทำกิจกรรมชมรม ปล่อยให้รินทร์เค้าหลับต่อไป เพราะรินทร์ยังไม่มีชมรมนั่นเอง
ผมไม่รู้ว่าเขาทำไรที่ห้องพักนะ เพราะผมก็ทำกิจกรรมชมรมอยู่
.
.
.
ตอนบ่ายผมกินข้าวเที่ยงเสร็จแล้ว โทรนัดรินทร์ให้เตรียมตัว เมื่อผมไปถึงจะได้พารินทร์ไปที่ห้องปกครองเลย
ผมขี่จักรยานไปถึงขึ้นไปที่ห้องพักเคาะประตูเรียกรินทร์ รินทร์ก็มาเปิดประตูพร้อมกับชุดกลาสี
จากนั้นผมก็พารินทร์ไปที่ห้องปกครอง ไปขออาจารย์เอลิทจัดหาชุดให้รินทร์หน่อย
"อาจารบ์เอลิทครับ รบกวนจัดหาชุดเครื่องแบบควิ้นท์ให้รินทร์ด้วยครับ" ผมขอให้อาจารย์หาให้
"ขอความกรุณาด้วยนะคะ" อาจารย์ก็ไปหาชุดไซส์พอดีให้กับรินทร์ลองใส่ดู
"ขนาดพอดีมั้ย รินทร์" ผมลองถามรินทร์ดู
"พอดีเลยค่ะพี่กร" รินทร์พิมพ์ตอบ ผมก็ยืนยันการซื้อชุดเครื่องแบบให้รินทร์ขนาดไซส์เท่านี้ โดยหักบัญชีของผมแทน
ถือว่าเป็นของขวัญเล็กๆน้อยๆละกันนะรินทร์ จากนั้นก็กลับไปห้องพัก เมื่อไปถึง
"พี่กรขอบคุณที่ซื้อให้นะคะ แต่ว่า ไม่เห็นจะต้องซื้อให้หนูเลยนี่" รินทร์ตอบแบบเกรงใจ
"เอาน่า ไม่เป็นไร ถือว่าเป็นของขวัญละกันนะ รินทร์ " ผมบอกว่าไม่เป็นไร
"อื้อ...ขอบคุณค่ะ" รินทร์ยิ้มรับและขอบคุณ จากนั้นรินทร์ก็เอาชุดไปซัก ส่วนผมก็นั่งพักที่โซฟา
เรื่องราวรูมเมทของ กร กับ รินทร์ ก็จบแต่เพียงเท่านี้ครับ
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- ชอบการใส่ใจรายละเอียดและสายต่อเรื่องจากภารกิจ
ที่แล้วมาถึงปัจจุบัน โดยเฉพาะเรื่องชุดนักเรียนของรินทร์
น้ำตาผมแทบไหลที่เห็นรินทร์ยอมใส่ชุดนักเรียนของ
โรงเรียนสักที ;_;
ชอบพวกรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่อยู่ในทั้งภาพและเนื้อหา
อย่างภาพที่มีมุมมองจากด้านหลังของกระดาน ตัวอักษร
ภายในรูปจึงเป็นมุมกลับ หรือเรื่องความรู้สึกของตัวละคร
ต่างเพศที่มีต่อกันเมื่อต้องมานอนห้องเดียวกัน เป็นการ
ประสานงานที่ดีเลยทีเดียวครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Sun 29 May 2016, 01:12
สัปดาห์นี้เป็นสัปดาห์จัดรูปเมท ทางโรงเรียนจะมีการจัดรายชื่อนักเรียนที่ต้องอยู่ร่วมหอพักในของโรงเรียน ผมเองก็ได้เข้าประชุมบ้างแต่ไม่ได้เป็นคนจัดแจงอะไร ก็มีเพียงแค่รับทราบว่าใครอยู่กับใครเท่านั้น วันนี้เป็นวันแรกของการเรียนการสอน ที่บอร์ดประกาศต่างๆ ตรงชั้นล่างของโรงเรียนวันนี้มีเสียงเด็กๆ ดังคึกคักตั้งแต่เช้า เพราะเมื่อวานฝ่ายกิจการหอพักได้นำรายชื่อรูมเมทชุดใหม่มาติด ผมที่กำลังจะเดินไปสอนก็แวะไปสอบถามเด็กๆ เสียหน่อย อ๊ะ...ใกล้ๆ นี้คงเป็นรันเดล "สวัสดีครับรันเดล เป็นยังไงบ้าง" "อ๊ะ!! ครูอิสรา สวัสดีครับ" "ครับผม ได้เมทเป็นใครเหรอ" "คุณพีน่ะครับ" "โอ้..." ผมพูดคุบกับรันเดลอีกเล็กน้อยแล้วเสียงออดบอกเวลาเข้าแถวก็ดังขึ้น เด็กๆ ที่กำลังเจี๊ยวจ๊าวอยู่หน้าบอร์ดจึงค่อยๆ ทยอยอออกไปเตรียมเข้าแถว ระหว่างที่ผอ.กำลังยืนปราศรัยตอนเช้าอยู่ ครูสอนวิชาวิทยาศาสตร์ที่ยืนดูความเรียบร้อยของนักเรียกอยู่ข้างๆ ผมก็เอ่ยขึ้น "เมื่อเช้าเจอเด็กที่ท่าทางรับมือยากด้วยล่ะ" "ใครเหรอครับ" "ยูมินน่ะ..." "อ่อ..." ยูมิน ถ้าอ่านตามประวัติแล้วเธอเป็นเด็กที่มีปัญหาทางด้านอารมณ์นี่นา ถ้าจะรับมือยากบ้างในบางครั้งก็คงจะไม่แปลก "แต่ก็นั่นแหละนะไอน์ พวกเราต้องเข้าใจเด็กมากๆ" "ครับ" "...หวังว่ารูมเมทของเธอก็จะเข้าใจยูมินนะ" ผมจึงเริ่มสงสัยนิดหน่อยว่าใครกันนะเป็นรูมเมทของยูมิน ตอนเช้าผมมีสอนภาษาเบรลล์ให้กับนักเรียนชั้นม.1 เด็กๆ ทุกคนยังไม่ค่อยคุ้นเคยกันเพราะเข้ามาใหม่ ตอนนั้นผมก็พอจำได้ว่าตัวเองเป็นยังไง จากเด็กที่อยู่คนเดียวและขี้อายมาก ต้องพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนตัวเอง กล้าที่จะชวนคนในห้องคุย และดันเป็นคนที่น่ากลัวที่สุดเสียด้วย... คิดแล้วก็ตลกตัวเองว่าเล่นของยากตั้งแต่เริ่ม แต่ซักพักก็เรียกสติตัวเองกลับมาสอนนักเรียนตรงหน้า ทุกคนตั้งใจดี และมีการช่วยเหลือกัน เพราะผมไม่สามารถสื่อสารกับเด็กที่มีปัญหาทางกการรับฟังได้ ต้องขอบคุณเด็กๆ ที่เข้าใจและให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี น่ารักตั้งแต่เข้ามาเรียนวันแรกเลยนะครับ ระหว่างที่กำลังเดินสำรวจเด็กๆ ที่กำลังทำแบบฝึกหัด ผมก็ชนเข้ากับเก้าอี้ตัวหนึ่งที่อยู่ผิดที่ทาง "นี่โต๊ะใครครับ?" การจัดวางเก้าอี้ภายในห้องสำหรับเด็กพิการนั้นสำคัญมาก เพราะมีทั้งเด็กที่พิการทางสายตาและต้องใช้วีลแชร์ ถ้าห้องรกหรือจัดวางผิดตำแหน่ง อาจจะทำให้เด็กเกิดอุบัติเหตุได้ ด้านหน้าของผมมีเสียงอึกอักเล็กน้อย "โต๊ะหนูเองค่ะ พอดียูมินไม่มีหนังสือเลยให้เธอขยับมานั่งด้วย" "หนู...ชื่อ?" "กินเนสค่ะ" เธอตอบเสียงสะบัดเล็กน้อย แต่ไม่ได้แสดงท่าทีโกรธเคืองอะไรมากมาย ผมจึงยิ้มและพูดกับเธอด้วยน้ำเสียงสุภาพ "ถ้าเพื่อนคนที่มองไม่เห็นจะเดินผ่านโต๊ะกินเนส กินเนสช่วยบอกเขาด้วยนะครับให้ระวัง ยูมินด้วยนะครับ" "...ค่ะ/ค่ะ" เสียงของยูมินและกินเนสนั้นแผ่วเบา คงไม่ได้รู้สึกผิดหรอกนะ... แต่ผมว่าผมไม่ได้ดุเธอนะ ผมจึงหันหลังกลับไปที่หน้าห้องอีกครั้งแล้วก็นึกได้...เมทของยูมินคือกินเนส เวอร์มิลเลี่ยนนี่เอง... เป็นเด็กที่แพ้ไรฝุ่นขั้นรุนแรง (ห้องม.1 ปีนี้จึงถูกคลีนเป็นพิเศษ) เท่าที่ทราบมาจากอาจารย์ในห้องกิจการนักเรียน เธอเป็นคนที่ขี้หงุดหงิดนี่นา แต่ดูๆ แล้วในห้องก็ยังเรียบร้อยอยู่ หรือจะเป็นเด็กหลายบุคลิกแบบยูมิน? ชักน่าเป็นห่วงเล็กน้อยแหะ...ผมหวังว่าทั้งคู่จะไม่อารมณ์หัวร้อนทั้งคู่จนทะเลาะกันใหญ่โตหรอกนะ วันนี้ผมเลิกเร็วเพราะไม่มีสอนคาบพิเศษ เมื่อถึงเวลาเลิกสอนแล้ว จึงตรงดิ่งกลับห้องพักทันทีเลย...ทำไมงั้นเหรอ เพราะผมยังจัดห้องไม่เสร็จน่ะสิครับ ผมเปิดเข้าไปในห้องหมายเลข 313 แล้วก็ต้องรู้สึกใจหายเล็กน้อย เพราะตลอกเวลา 6 ปีที่ผ่านมาในหอพักโรงเรียนแห่งนี้ ผมไม่เคยที่จะต้องอยู่คนเดียวเลย แต่เพราะผมกลายเป้นครูและเมทก็ย้ายออก ผมเลยจำเป็นที่จะต้องอยู่คนเดียว เมื่อนั้นผมจึงคิดจะจัดห้องใหม่ แต่คงคิดเกินตัวไปหน่อยเพราะเล่นจัดใหม่ 'ทั้งหมด' จนป่านนี้ล่วงเข้าวันที่ 5 ตั้งแต่วันที่รื้อห้องแล้ว ผมก็ยังจัดห้องไม่เสร็จเลย ผมนั่งลงเก็บเสื้อผ้ากองโตที่อยู่บนพื้น ค่อยๆ ใช้มือรีดพับไปทีละตัว ระหว่างที่จัดเสื้อผ้าก็ดันคิดอะไรเพลินๆ พอมาเป็นครูก็รู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่ขึ้นหนึ่งขั้น และยิ่งได้ออกมาอยู่คนเดียว..ก็ยิ่งรู้สึกได้อีกว่าตัวเองเป็นผู้ใหญ่มากกว่าเดิม ผมมีหน้าที่รับผิดชอบเด็กๆ ใส่ใจเด็กๆ ผมคงจะเป็นครูที่ยืนฟังนักเรียนคุยกันหรือมีปัญหากันแบบเงียบๆ เหมือนเมื่อตอนไปนักเรียนไม่ได้อีกแล้ว "เฮ้อ..." เป็นผู้ใหญ่นี่ก็เหนื่อยดีแหะ ผมพับผ้าตัวสุดท้ายเสร็จเสียงนาฬิกาบอกเวลาหกโมงเย็นก็ดังขึ้น สลับกับเสียงแจ้งเตือนแอพพลิเคชั่นโซชี่ยลชื่อดังดังขึ้นมา ผมลุกขึ้นยืนบิดตัวเล็กน้อยก่อนจะเดินไปหยิบมือถือ ใส่หูฟังแล้วกดฟังเสียงข้อความ "mashmellowoho : คิดถึงจังเลยครับพี่ไอน์ #เปิดเทอมแล้ว #เป็นไงบ้างครับ" ผมยิ้มเล็กน้อยให้กับข้อความของรูมเมทคนเก่า น้องมาร์ชผู้ที่มองโลกสดใสและอารมณ์ดีตลอดเวลา ตอนนี้เจ้าตัวเป็นยังไงบ้างแล้วนะ "EinZaa : เหนื่อยครับ แต่เด็กๆ น่ารัก" "mashmellowoho : โอ้โห เป็นครูแล้วสินะครับ เจ๋ง" "EinZaa : มาเป็นดูสิแล้วจะรู้" "mashmellowoho : ขอเวลาผมตัดสินใจอีก 10 ปีนะ" "EinZaa : 5555555 นานไปนะ" ผมหลุดหัวเราะกับข้อความกวนๆ ของรูมเมทคนเก่า ทีแรกตอนที่มาร์ชอกไปผมก็ไม่ได้เศร้าหรือคิดถึงอะไรมากมายหรอกนะเอาจริงๆ...เพราะยังไงคนเราก็ต้องมีจากลา แต่พอได้กลับมาคุยกันอีกที มันก็รู้สึกคิดถึงแหะ "mashmellowoho : สู้ๆ นะครับคุณครู" "EinZaa : ขอบคุณครับ" ผมถือมือถือค้างไว้อยู่ซักพักก่อนจะทิ้งตัวลงบนที่นอน... ฟังเสียงห้องที่เงียบสงัดแล้วนึก "เป็นครูแล้วจริงเหรอเนี่ย" ไม่รู้ว่าคาบแรกผมทำได้ดีรึเปล่า เด็กๆ เข้าใจที่ผมสอนหรือไม่ วันต่อๆ ไปผมจะรับมือกับเด็กชั้นอื่นที่ไม่ใช่ม.1 รึเปล่า เด็กที่โตกว่านี้จะเชื่อใจครูที่ยังอ่อนประสบการณ์และยังถือว่าเด็กมากหรือไม่... ผม...เหมาะแล้วใช่มั้ย จู่ๆความกังวลก็ประดังประเดเข้ามาจนผมนอนหลับตาไม่ลง จึงตัดสินใจลุกขึ้นเดินลงไปชั้นล่างเผื่อจะกินมื้อเย็นจะได้ใจเย็น แต่เพราะท้องไม่ร้องบอกว่าหิวและตัวผมก็ไม่มีความอยากกินซักนิด จึงตัดสินใจเดินออกไปที่ชายทะเลด้านหลังของหอพัก รอบๆ ตัวผมมีเสียงเด็กๆ ดังอยู่บางๆ คงมีเด็กๆ ที่นัดกันออกมาพบปะพูดคุยนั่งเล่นกัน เหมือนสมัยที่ผมยังเป็นนักเรียน ก็มีแวบออกมาเล่นบ้าง เด็กเหล่านี้เองก็คงไม่ต่างไปจากผมในตอนนั้น ผมถอดรองเท้าแล้วถือมันเอาไว้ ก่อนจะเดินไปเลียบชายหาด ให้น้ำเย็นๆ สาดเข้ามาที่ลายเท้าของผม อากาศที่ทะเลยามเย็นช่างสบายยิ่งนัก ผมไม่ได้ชอบที่เย็นๆ เท่าไหร่ แต่ตอนที่กำลังเครียดแบบนี้ ออกมาเดินเล่นรับลมเย็นๆ ที่ชายหาดก็ทำให้ผมผ่อนคลายได้มากเช่นเดียวกัน ณ จุดๆ นี้ต้องยอมมาอยู่ในที่เย็นๆ แล้ว "ระวังชนค่ะ" ระหว่างที่กำลังเดินช้าๆ เป็นพระเอกเอ็มวีอยู่ เสียงอู้อี้เหมือนพูดผ่านหน้ากากปิดหน้าก็ดังขึ้นเล่นเอาผมชะงักกึก เสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้หญิง ผมใช้เวลานึกเจ้าของเสียงไม่นานก็นึกออก "กินเนส... มาทำอะไรคนเดียวครับ ไม่ได้ขนของเข้าหอเหรอ?" เธอจะย้ายเข้าห้องเรียบร้อยแล้วรึยังนะ ตอนนี้เด็กๆ ควรจะทำความรู้จักกับเมทใหม่นี่นา กินเนสไม่ได้ตอบผมในทันที แต่ซักพักเสียงอู้อี้ก็ดังขึ้น "ห้องมีฝุ่น ยูมินให้หนูออกมารอข้างนอก" "อ๋อ..." เธอแพ้ฝุ่น การทำความสะอาดห้องเองคงเป็นเรื่องที่แย่มากสำหรับสุขภาพของเธอ "เข้ากับเมทได้ดีมั้ยครับ?" ผมถือโอกาสทำความรู้จักกับเด็กซะเลย กินเนสไม่ได้ตอบผมในทันทีอีกเช่นเคย เธอถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะยอมตอบผมแต่โดยดี "ก็ดี...ค่ะ ยูมินใจดี" "งั้นเหรอครับ" ข้อเสียของผมข้อใหญ่เลยคือเป็นคนไม่ต่อบทสนทนาเนี่ยแหละ ไม่ถนัดในการเริ่มเป็นคนพูดคุยเลยจริงๆ... แต่ไม่ได้ เพื่อเด็กๆ แล้วผมต้องรู้จักพวกเชาให้มากกว่านี้ การพูดคุยคือสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกคนเข้าใจกันและกัน "ชอบทะเลมั้ยครับ" "...อากาศเย็นดี" เธอไม่ได้บอกว่าชอบทะเล แต่เธอบอกว่าชอบอากาศ เธออาจจะชอบพื้นที่โล่งสบาย ไร้ฝุ่นและไม่แออัด ทะเลคงเป็นสถานที่ที่เหมาะกับเธอสินะ ผมยืนนึกวิเคราะห์อยู่ในใจโดยไม่ได้ถามอะไรให้มากความ เพราะดูเหมือนเด็กคนนี้จะชอบถอนหายใจสั้นๆ เวลาต้องตอบคำถามอะไรบ่อยๆ ราวกับกำลังรำคาญหรือหงุดหงิด ผมและยูมินจึงยืนรับลมอย่างเงียบๆ ต่อไปอีกซักพัก "หนูกลับก่อนนะคะ ยูมินคงเสร็จแล้ว" "ครับ ไปมาระวังนะครับ" "ค่ะ" ถ้าผมมองเห็น ผมคงเดินไปส่งเธอจนถึงหน้าห้องแล้ว แต่เด็กๆ เองก้คงมีช่วงเวลาที่ต้องการจะพึ่งด้วยตนเอง ถ้าไม่งั้นแล้ว...พวกเขาคงสู้กับโลกภายนอกไม่ได้ อะไรที่ทำเองได้ก็ทำไปเถอะ... ผมคิดงั้นนะ... อืม.. กินเนสคนนี้ก็ไม่ได้รับมือยากอะไร ผมหวัง่วาเด็กคนนี้จะเข้ากันได้ดีกับเพื่อนๆ และอาการแพ้ฝุ่นหายไวๆ นะ |
D. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ปานกลาง 65% - 80%
GREAT SQUARE STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมแซฟไฟร์ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่น่าชื่นชมแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- แม้งานภาพจะเป็นงานเผาแต่งานเขียนเป็นงานคุณภาพ
แต่ที่ให้สแตมป์ระดับนี้เนื่องจากการประสานงานหลังไมค์
ระหว่่างไอน์และกินเนส ซึ่งแสดงถึงความใส่ใจที่มี
ต่อตัวละครกินเนสซึ่งได้มาเป็นแขกรับเชิญในภารกิจนี้
แต่ฉากที่ผมชอบที่สุดคือฉากที่ไอน์แชทคุยกับมาร์ช
มันแสดงถึงความรู้สึกคิดถึงอดีตที่เคยมีรูมเมท บ่งบอก
ความรู้สึกออกมาได้ดีกว่าการเขียนอธิบายตรงๆมากๆ
เป็นวิธีการสื่ออารมณ์ที่ฉลาดเลือกมากครับ
อีกอย่างที่น่าชมเชยคือบรรยากาศระหว่างไอน์และกินเนส
ซึ่งไม่ใช่ตัวละครช่างพูดกันทั้งคู่ แต่ก็หาทางสื่อสารใน
ระดับที่ตัวเองสบายใจกันได้ รวมทั้งได้เรียนรู้ตัวละคร
กินเนสไปพร้อมๆกับไอน์อีกด้วย ช่วงนี้วิธีการเขียนของ
คุณมีลูกเล่นขึ้นมากเลยครับ น่าดีใจจริงๆ
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Mon 30 May 2016, 20:27
- สปอยล์เบาๆ - การประสานงานระหว่างฮันน่ากับไทระครับ:
1. ฮันน่ากับไทระแบ่งหน้าที่กัน
2. ฮันน่าเสนอพล็อตเรื่อง ไทระเสริมอีกเล็กน้อย
3. ฮันน่าเขียนเรื่องในส่วนแรก หลังจากนั้นไทระเขียนเรื่องในส่วนหลังตั้งแต่ฉากที่เจอพี่แม็กเวล ดังนั้นไทระจึงจะเขียนในมุมมองของฮันน่าเพื่อที่จะได้เชื่อมต่อกับที่ฮันน่าเขียนไว้ครับ
4. ไทระวาดรูปประกอบและนำงานมาส่งครับ
เราสองคนทำงานในส่วนของตัวเองให้ดีที่สุดเท่าที่ทำได้ครับ จบการรายงาน ฮ่ะๆ
+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ ฉันตื่นเช้าด้วยความงัวเงียเล็กน้อย เมื่อตื่นขึ้นมาฉันจึงเดินไปอาบน้ำ ทำกิจวัตรประจำวัน เมื่อเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉันจึงเลือกไปเก็บของและย้ายออกจากห้องในวันนี้ ฉันได้รูมเมทเป็นรุ่นพี่ชื่อไทระ พี่เขาอยู่ม. 2 เป็นคนค่อนข้างใจดีแต่เขากลับไม่ได้ยินเสียงและพูดไม่ได้ เราจึงต้องสื่อสารกันทางกระดาษ ฉันคิดว่าเมื่ออยู่กันไปนานกว่านี้อีกหน่อย ฉันจะต้องเริ่มเรียนภาษามืออย่างจริงจังสักที
ฉันนัดกับพี่ไทระไว้ตอนประมาณ 2 ทุ่มเพื่อจะมาช่วยฉันยกของ เมื่อเราทั้งสองคนยกของไปวางไว้ที่ห้องเสร็จเราจึงช่วยกันจัดของในห้อง พี่เขาค่อนข้างมีน้ำใจอาสาเอาเสื้อไปแขวนให้ อยู่ๆ เขาก็ส่งกระดาษมาให้ฉันพร้อมกับข้อความที่ว่า ‘หนาวจังเนอะ’
ฉันเกิดที่เมืองหนาว จึงไม่ค่อยรู้สึกสัมผัสได้ถึงความหนาว ฉันจึงเขียนตอบไปว่า ‘ฮันนาไม่หนาวค่ะ ฮันนาเคยอยู่ที่หนาว อาจเพราะฝนตกแรงเลยหนาวก็ได้ค่ะ’
เราคุยกันไปได้สักพัก ไฟในห้องก็ดับ เมื่อเปิดประตูออกไป ทั้งไฟตรงทางเดินก็ดับเช่นกัน อยู่ๆ ลมในห้องก็เกิดแรงจนประตูหน้าต่างปิดอย่างดัง ฉันจะเดินไปหาไฟฉายแต่พี่ไทระพยายามตัวติดฉันตลอดเวลา ฉันรู้เพิ่งรู้ว่าเขาเป็นคนกลัวผีมาก เห็นเขากลัวแล้ว ฉันถึงกลับอดระแวงไม่ได้ถึงแม้ฉันจะไม่กลัวผีก็เถอะ เรานั่งกันอยู่สักพักเพื่อรอไฟติด ลมพัดแรงในห้องอย่างไม่ขาดสาย...
ตึก..
ตึก...
ตึก....
ตึก.......
ตึก........
...และแล้วฉันก็เริ่มได้ยินเสียงฝีเท้าหนักๆ เดินอยู่ตรงทางเดิน เสียงฝีเท้านั้นใกล้เข้ามาใกล้เข้ามาเรื่อยๆ จนกระทั่งมาหยุดตรงหน้าห้องของฉัน
แอ๊ดดด......
เสียงประตูเปิดเข้ามา ฉันเห็นเงาตะคุ่มผ่านฉันจึงรีบคว้าหนังสือไว้ในมือ เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาในห้องของฉัน ฉันไม่รอให้เข้ามาใกล้ ฉันจึงตีเขาด้วยหนังสือไปหลายครั้ง เสียงโอดโอยดังขึ้น ฉันรู้ทันทีว่าไม่ใช่ผีแน่ๆ จึงเอาไฟฉายส่องที่เขากลับปรากฏว่าเป็นพี่แม็กเวล รุ่นพี่ที่จบไปแล้ว
“ฮันน่า พี่เองๆ” พี่แม็กเวลบอกพร้อมกับลูบหัวตัวเองป้อยๆ ตรงที่โดนฟาด พอเห็นว่าเป็นคนไม่ใช่ผีฉันก็ลดมือลงทันที
“โธ่! พี่แม็กนี่เอง มาเงียบๆ แบบนี้คะ ฮันน่านึกว่าผีซะอีก”
“แหะๆ” พี่แม็กเวลหัวเราะเสียงแห้งๆ
“แล้วมาทำอะไรเหรอคะ” ฉันถามพลางสาดไฟฉายไปตรงปลายเท้าของพี่เขาเพื่อให้มองเห็นกันได้ถนัดมากขึ้น แล้วฉันก็เห็นพี่แม็กเวลหันซ้ายหันขวาเหมือนระแวงอะไรอยู่ ยังไม่ทันได้ถามอะไรต่อเขาก็กระโดดมาหลบอยู่หลังฉัน ตอนนี้เลยกลายเป็นว่าทั้งพี่ไทระทั้งพี่แม็กเวลเกาะฉันหนึบเลยค่ะ “พี่แม็กคะ?”
ฉันเรียกรุ่นพี่ด้วยน้ำเสียงแกมสงสัย ในที่สุดพี่แม็กเวลเลยอ้อมแอ้มตอบมา
“อยู่ๆ ไฟก็ดับใช่ไหม” ฉันพยักหน้ารับทั้งที่ไม่รู้ว่าพี่เขาจะเห็นไหม แล้วพี่แม็กเวลก็พูดต่อ “ทางโรงเรียนลองเช็คแล้ว มันมีปัญหาที่การไฟฟ้า ผอ.เป็นห่วงพวกนักเรียนเลยให้พี่มาช่วยเดินดู แล้วตอนที่เดินอยู่ก็...”
“ก็?”
“กะ...ก็...” เสียงของพี่แม็กเวลสั่นมากเลยแฮะ ไปเจออะไรมากันแน่ “พี่ก็...”
“...”
“พี่เหมือนเห็นรูมเมทของผอ.ที่เขาลือกันเดินอยู่!”
“แต่ผอ.ไม่มีรูมเมทนะคะ!” ฉันเถียงพี่แม็กเวลกลับทันที ถ้าจำไม่ผิดผอ.นรินทร์ไม่มีรูมเมทนะ ท่านอยู่คนเดียว...แต่เอ๊ะ! เหมือนได้ยินข่าวลือมาว่ามีคนเห็นผอ.คุยกับรูมเมท...ไม่ๆ นี่ฉันจะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้นะ! แค่พี่ไทระกับพี่แม็กเวลกลัวกันก็เกินพอแล้ว
บรรยากาศในห้องหนักอึ้งขึ้นมาทันที ดูเหมือนพี่ไทระจะสงสัยว่าฉันกับพี่แม็กเวลคุยอะไรกัน พอพี่แม็กเวลเห็นพี่ไทระทำหน้าสงสัย เขาเลยค่อยๆ ขยับปากและออกเสียงชัดเจนที่สุดที่จะทำได้ ฉันได้ยินมาว่าพี่ไทระเรียนวิชาอ่านปากจากครูพี่จิณณ์กับพี่แม็กเวลอยู่เพราะงั้นเลยน่าจะอ่านคำสั้นๆ ได้ และคำที่พี่แม็กเวลพูดก็คือ...
“พี่ – เจอ – ผี!!!”
เปรี้ยงงง!!!
อะไรมันจะประจวบเหมาะปานนั้น! ระหว่างที่พี่แม็กเวลกำลังพูดชัดถ้อยชัดคำ อยู่ๆ ฟ้าก็แลบแปล๊บจนเสียงดังสนั่น และแสงจากสายฟ้าก็สาดส่องเข้ามาในห้องทำให้พี่ไทระเห็นชัดเต็มตาว่าพี่แม็กเวลขยับปากพูดคำว่าอะไร เท่านั้นแหละ...พี่ไทระทำหน้าเบ้ยิ่งกว่าเดิมอีก!
ฉันว่าสองคนนี้กลัวเกินไปแล้ว เลยกะจะปลอบใจสักหน่อยว่าผีไม่มีหรอกแต่พอจะขยับปากเท่านั้นแหละ ประตูห้องก็เปิดดังโครม วินาทีนี้ทั้งพี่ไทระและพี่แม็กเวลกอดกันกลมเลยแถมพี่แม็กเวลยังสวดอะไรไม่รู้จับความหมายไม่ได้อีกต่างหาก
“อา...โทษทีเปิดแรงไปหน่อยน่ะ” เสียงดังขึ้นที่หน้าประตู พอฉันหันไปมองก็เห็นครูพี่จิณณ์ยืนอยู่ตรงนั้น “พอดีกะมาช่วยแม็กดูนักเรียนอีกแรง แต่หาเจ้าตัวไม่เจอสักทักเลยคิดว่าอาจจะอยู่ห้องนี้แล้วก็อยู่จริงๆ ด้วย...นั่นทำอะไรกันอยู่น่ะ”
ครูพี่จิณณ์บอกจุดประสงค์การมาเยือนก่อนจะชี้ไปทางที่พี่ไทระกับพี่แม็กเวลกอดกับกลมดิ๊กอยู่ ฉันเลยได้แต่หัวเราะแห้งๆ แล้วค่อยเล่าถึงสาเหตุให้ครูพี่จิณณ์ฟัง พอเล่าจบครูพี่จิณณ์ก็เดินเข้าไปจับพี่ไทระกับพี่แม็กเวลแยกจากกัน จากนั้นครูพี่จิณณ์ก็ยกเหตุผลมากมายร้อยแปดขึ้นมาพี่แม็กเวลคงตาฝาดบ้าง หรือคิดไปเองบ้าง ประมาณนั้นแหละ เพราะผอ.ไม่มีรูมเมทสักหน่อย
ฉันว่านะ...การที่มาฟังเหตุผลของครูพี่จิณณ์เช่นนี้แลดูจะหนักหน่วงสำหรับพี่ไทระกับพี่แม็กเวลมากกว่าที่เจอผีอีกมั้ง และฉันเองก็ต้องได้ฟังไปด้วย ทำไมยิ่งฟังแล้วฉันยิ่งรู้สึกสงสารคุณผีที่หลอกครูพี่จิณณ์ไม่ได้กันนะ ถ้าผีมันมีจริงอ่ะนะ
ว่าแต่ว่า...วันนี้จะจัดของกันเสร็จไหมนะ แล้วพี่แม็กเวลเจอรูมเมทผอ.จริงหรือเปล่า การย้ายมาอยู่ห้องเดียวกับพี่ไทระในวันนี้มันช่างเต็มไปด้วยความตื่นเต้นและปริศนาหลายอย่างเลยละค่ะ!
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
GRAND PENTAGON STAMP ตราประทับระดับสูงมากในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นห้าเหลี่ยมเทอร์ควอยซ์ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +150 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้สุดยอดเป็นที่น่าปลาบปลื้มแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+2,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- น่าจะเป็นครั้งแรกที่ได้อ่านภารกิจจากมุมมองของฮันนาโดยตรง
ทำให้เข้าใจตัวละครฮันนามากขึ้น แต่งเรื่องได้น่าสนใจน่าลุ้นตาม
แม้จะไม่ค่อยได้จัดห้องกันสักเท่าไหร่ (หัวเราะ) แต่การที่ไทระ
หลบหลังให้ฮันนาช่วยก็สื่อถึงความสัมพันธ์ของตัวละครได้ว่า
ไทระที่แม้จะเป็นพี่แต่ก็พึ่งพิงพึ่งอาศัยฮันนาอยู่เช่นกัน และ
ด้วยความที่ฮันนามีคาแรคเตอร์เหมือนพี่สาวจึงเข้ากับไทระ
เป็นอย่างดี
เพราะว่าช่วยกันเขียนเลยจะมีช่วงที่ภาษาแตกต่างกันอยู่บ้าง
แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ขัดตาหรือดูแย่อะไร อยากให้ฮันนาออกมา
เขียนและทำภารกิจมากกว่านี้นะครับ ครั้งนี้ผมดีใจมากเลย
ที่คุณยอมทำภารกิจคู่กับไทระ
แนะนำเรื่องเทคนิค รอบหน้าถ้ามีโอกาสได้วาดภาพตอน
กลางคืนอีก ลองสแกนงานเข้าคอมแล้วลงเลเยอร์สีมืดๆ
คลุมด้านบนเลเยอร์ภาพ แล้วปรับ opacity ลงมาหน่อย
ก็จะได้บรรยากาศกลางคืนโดยไม่ยากครับ
- Skai
Khannika Aksawarakgosol
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
468
+99 M 426 K 398
PASSPORT
:
(650/1875)
:
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Mon 30 May 2016, 23:49
เอาเนื้อเรื่องมาวางก่อนฮะ
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
- คลิ๊ก:
- ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าห้อง 611 เป็นเวลาห้านาทีแล้ว สองมือถือกล่องลังกระดาษที่มีของไม่กี่อย่าง
แต่ถือนานๆ ผมก็เริ่มเมื่อยแล้วเหมือนกันนะ เป้หนักอีกต่างหาก แล้วทำไมผมต้องมายืนบื้อเงียบๆ อยู่ตรงนี้คนเดียวด้วย อย่างกับพวกโรคจิต (ก็เป็นโรคจิตนั่นแหละ)
"เฮ้อ..." ผมตัดสินใจเคาะประตูไปสามทีตามมารยาทแล้วถอยออกมาหนึ่งก้าว คงกำลังสงสัยใช่ไหมล่ะฮะว่ามายืนทำอะไร ใช่ครับ อย่างที่คิดนั่นแหละ(?)
ผมกำลังย้ายห้องอีกแล้ว เพราะหลังจากที่พี่จิณณ์เรียนจบออกไปผมก็ไม่มีรูมเมท จะให้อยู่คนเดียวในห้องกว้างๆ ก็คงจะหลอนพิลึก
รูมเมทใหม่ของผมรู้สึกจะชื่อคุณพี เคยเห็นแค่ผ่านๆ ไม่ได้เจอกันบ่อยเท่าไรเลย ผมไม่ค่อยชอบปรับตัวใหม่เลยจริงๆ นะ กว่าจะสนิทกันได้ผมต้องพยายามมากขนาดไหน
นี่ก็ต้องมาเริ่มความสัมพันธ์ใหม่อีกแล้วหรอ
แกร็ก!
ระหว่างที่กำลังคิดอะไรเพลินๆ เจ้าของห้องก็เปิดประตูออกมาพอดี ผู้ชายตัวเล็กกว่าผมกำลังกระพริบตาปริบๆ แล้วยิ้มน้อยๆ มาให้
เขาชูสมุดโน๊ตเล่มเล็กขึ้นมา มีตัวอักษรภาษาไทยลายมือน่ารักเขียนว่า "ยินดีต้อนรับ" แค่นั้นผมก็เข้าใจแล้วว่าเขาคงจะมีปัญหาด้านการได้ยินแล้วก็พูดไม่ได้แน่ๆ
เอ๊ะ แต่ถ้าไม่ได้ยินจะรู้ได้ยังไงว่ามีคนเคาะประตู ผมฉีกยิ้มแล้วเก็บความสงสัยเอาไว้
"สวัสดีครับ ผมชื่อรันเดล โดโนแวนที่ย้ายมาวันนี้ฮะ ยินดีที่ได้รู้จักครับคุณพี"
ผมโค้งน้อยๆ ให้แต่ดูเหมือนเป้จะหนักไปหน่อยมันก็เลยเอนไปด้านข้างทำให้ตัวผมเอนไปด้วย คุณพีก็เลยกุลี้กุจอจะมาช่วยใหญ่เลย
แต่จากการพยักหน้าของเขาเมื่อกี้หลังจากผมพูดจบเขาคงจะไม่มีปัญหาด้านการได้ยินสินะ
"อ่า ไม่เป็นไรครับๆ ผมไหว" คุณพีช่วยผมถือลังแล้วเดินนำเข้าห้องไป หลังจากหาบาลานซ์ตัวเองเจอผมก็เลยเดินตามเข้าไปบ้าง
ในห้องก็เหมือนกับห้องอื่นๆ ติดแต่จะตกแต่งด้วยสีโทนสบายๆ อย่างสีขาวแล้วก็ไม่ค่อยมีของประดับอะไรมากนัก ก็โล่งดีนะ ผมเองก็ไม่ชอบอะไรรกๆ เหมือนกัน
คุณพีเดินมากวักมือเรียกผมอีกครั้งหลังจากที่วางกล่องลังไว้ที่โซฟา เขาเดินไปที่ห้องๆ หนึ่งแล้วก็ยื่นกระดาษที่มีใจความว่า "นี่ห้องนอนของรันเดลนะ" มาให้ผม
ผมยิ้มแล้วพยักหน้ารับรู้ หลังจากนั้นเขาก็พาเดินดูแล้วก็แนะนำห้องคร่าวๆ อย่างเช่น ห้องน้ำอยู่ตรงไหน ห้องนี้ใช้ทำอะไร
ใช้เวลาไม่นานเราก็มานั่งจุ้มปุ๊อยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่นด้วยกัน คุณพีอ้าปากหาวแถมยังมีหยดน้ำตาเล็กๆ ที่หางตาด้วย ท่าทางจะใช้พลังงานเยอะ
วันนี้ผมเห็นเขาหาวไปหลายรอบแล้ว จะว่าไปเขาก็ตัวเล็กกว่าที่ผมคิดไว้ซะอีกนะ ถึงตอนเดินผ่านจะพอเห็นบ้างแต่ก็ไม่คิดว่าจะตัวเล็กขนาดนี้
"ผมขอไปจัดของก่อนนะครับ" คุณพีหยักหน้ายิ้มๆ มาให้ ถึงจะพยายามยิ้มก็เถอะ แต่ตานี้ปรือเตรียมหลับมากเลยฮะ
ผมยกกล่องลังไปที่ห้องของตัวเองแล้วเอาออกมาจัดระเบียบทีละอย่าง ส่วนมากก็จะเป็นพวกหนังสือเรียนแล้วก็เสื้อผ้านิดหน่อย ของไม่เยอะเลยนะเนี่ย
หลังจากจัดของเสร็จผมก็ลุกขึ้นยืนชมผลงานของตัวเอง หันไปมองรอบๆ แล้วยิ้ม
แหม ฝีมือก็ไม่เลวนะเรา ผมเปิดประตูหัองออกมาคิดว่าคุณพีคงกำลังดูทีวีหรือไม่ก็ทำอะไรบางอย่าง แต่ผิดคาดแฮะ...
"Zzz" เขาหลับครับ...
"Zzzzz" แต่หลับทั้งๆ ที่นั่งอยู่ท่าเดิมมันไม่ขี้เซาไปหน่อยหรอฮะ นี่อย่าบอกนะว่าหลับตั้งแต่ที่ผมเข้าห้องไปจัดของเนี่ย
ผมเอนตัวมองคุณพีอย่างฉงน มีคนที่หลับทั้งนั่งได้หรอครับ ผมเพิ่งเคยเห็นครั้งแรก จะปลุกดีไหมนะ ดูจากท่านอนแล้วคงจะปวดคอแน่ๆ เลยถ้าตื่นขึ้นมา ก็นอนคอพับซะขนาดนี้อะ
แต่เขาดูหลับสบายมากเลย ผมไม่ควรจะปลุกใช่ไหม.... แต่ท่านอนของเขาไม่ดี ปล่อยไว้แบบนี้จะดีหรอ
ผมขมวดคิ้วพลางครุ่นคิดกับตัวเอง แค่ปลุกคนทำไมผมจะต้องคิดมากขนาดนี้เนี่ย
"คุณพีครับ ดึกแล้วเข้าไปนอนในห้องดีกว่านะครับ" ผมบอกคนตรงหน้าโดยที่ไม่ได้สะกิดอะไรทั้งนั้น ถ้าผมปลุกเขาเขาจะโกรธผมไหม
เวลานอนผมก็ไม่ชอบให้คนปลุกเหมือนกันนะ ผมนั่งยองๆ ลงตรงหน้าคุณพีแล้วจ้องใบหน้าของเขา กำลังใช้สายตาในการปลุกฮะ
เวลามีคนจ้องเราจะรู้สึกใช่ไหมล่ะ ลองใช้วิธีนี้ดูเขาอาจจะตื่นเองโดยที่ผมไม่ต้องปลุกก็ได้
.
.
.
ผมว่าตะคริวคงจะกินขาผมจนเดินไม่ได้มากกว่า คุณพีหลับลึกมากจนไม่รู้สึกถึงรังสีจากสายตาผมเลย
"เฮ้อ... " วันนี้รู้สึกว่าผมจะถอนหายใจบ่อยเหมือนกันนะ อุ้มไปวางบนเตียงเลยดีไหมครับแบบนี้
จะทำอย่างนั้นได้ยังไงล่ะฮะ ถ้าเกิดเขาตื่นขึ้นมาเห็นผมอุ้มอยู่ผมอาจจะโดนเกลียดก็ได้ ผมหัวเราะกับตัวเองแล้วเดินไปจัดหมอนบนโซฟาให้เรียบร้อย
ค่อยๆ ดันตัวคุณพีลงแล้วไปเอาผ้าห่มในห้องเขามาห่มให้ แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วล่ะมั้ง ตอนเช้าอาจจะปวดหลังสักหน่อยแต่คงไม่เป็นไร
"ราตรีสวัสดิ์ครับ" เหมือนเวลาผ่านไปไม่นานเลยแฮะ นี่ผมใช้เวลาจัดของนานขนาดนี้เชียว
ผมยืนบิดขี้เกียจสักพักแล้วเดินไปปิดไฟ ไปอาบน้ำแล้วนอนเลยดีกว่า เหนื่อยจริงๆ เลย ดีนะที่วันนี้เป็นวันเสาร์ ถึงจะยังไม่ค่อยได้คุยอะไรกับคุณพีมากเพราะมัวแต่จัดของ
แต่ผมเชื่อว่าเราคงจะเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เขาดูใจดีกว่าที่ผมคิดไว้ คุณพีอาจจะทำให้ผมพูดมากขึ้นกว่าเดิมก็ได้นะ
หลังจากนี้คงจะมีหลายๆ อย่างที่ผมต้องปรับตัวและเรียนรู้ น่าสนุกดีเหมือนกัน
"คิดอะไรอยู่" ผมหันไปตามเสียงเรียก ซีโร่นั่นเอง มาไม่ให้ซุ่มให้เสียงตลอดเลย ให้ตายสิ
"ไม่เจอกันนานเลยนะครับ มาทำไมล่ะ"
เพราะผมรู้ว่าเขาไม่มีอยู่จริง เพราะงั้นเวลาเห็นซีโร่แบบนี้ก็หมายความว่าอาการผมกำลังกำเริบน่ะสิ
ต้องควบคุมสติดีๆ ไม่งั้นล่ะยุ่งแน่
"ก็แค่คิดถึง" ความมืดในห้องทำให้ผมไม่รู้ว่าเขาทำสีหน้าแบบไหนอยู่
เพื่อไม่ให้อาการกำเริบมากไปกว่านี้ผมจึงหลีกเลี่ยงการคุยกับเขาแล้วเดินเข้าห้องไปเพื่อทานยา
"ไม่คิดถึงกันงั้นหรอ" ยาในมือผมชะงักเมื่อเสียงนั่นกระซิบอยู่ข้างหู เสียงทุ้มหัวเราะเบาๆ ทั้งๆ ที่ไม่เห็นตัว
"อย่ามายุ่งน่ะ ยังไม่อยากคุยกับนายตอนนี้" ผมบอกปัดแล้วตบยาเข้าปากพร้อมกับน้ำอึกใหญ่ๆ และหวังว่ายาจะออกฤทธิ์เร็วๆ
"หึ ลืมบุญคุณกันงั้นหรอ ฉันอุตส่าห์อยู่กับนายมาตั้งนานนะ" เสียงซีโร่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวผม
ไม่นะ ไม่ได้ทรยศนะ ก็แค่... ต้องอยู่กับปัจจุบัน ผมมาขนาดนี้แล้วจะกลับไปไม่ได้
ผมยกสองมือกุมหูทั้งสองข้าง ไม่อยากได้ยิน ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น!
"นายมันคนทรยศ" เสียงทุ้มดังก้องอยู่ในหัวผมอย่างเย็นชา ทั้งๆ ที่มือปิดหูอยู่แต่ผมกลับได้ยินเสียงของเขาชัดเจน
ผมไม่ได้จะทิ้งนายนะ... อึก ไม่ได้...
"ไม่ได้ทิ้งนะ ไม่... ฮึก ขอโทษ ฮึกๆ" ขาทั้งสองข้างไร้เรี่ยวแรง ผมล้มลงบนพื้นพร้อมกับมือที่ปิดหูและร่างกายที่สั่นเทา
อาจจะเพราะเสียงล้มเมื่อกี้ทำให้คุณพีที่นอนอยู่ที่ห้องนั่งเล่นตื่นขึ้นมา ไฟในห้องสว่างโร่พร้อมกับร่างของคุณพีที่วิ่งมาหาผม
ตาผมตอนนี้มองอะไรไม่เห็นเลย มันมัวไปหมด ทั้งคราบน้ำตาและน้ำมูกเปื้อนไปทั่วใบหน้า คุณพีดูจะตกใจมากที่เห็นผมเป็นแบบนี้ เขาดูลนลาน
"ออกไปนะ ออกไป! ฮือออ ออกไป!!" ผมดิ้นไปมาอยู่บนพื้น มือก็ปัดไปทั่วเพื่อให้เสียงของซีโร่หายไป คุณพีเข้ามาพยุงตัวผมแล้วเขย่าเพื่อเรียกสติ
แต่ตอนนี้ผมไม่รับรู้อะไรแล้ว คุณพีกอดผมแนบอกแล้วพยายามลูบผมเพื่อให้ผมสงบลง
"ฮือออ ขอโทษ ฮึก อย่าโกรธเราเลยนะ" ผมยังคงคร่ำครวญต่อไปอย่างไร้สติ ยาที่กินเข้าไปเหมือนจะค่อยๆ ออกฤทธิ์ทำให้ผมเริ่มง่วงและหลับไปในที่สุด
ในความรู้สึกสุดท้ายผมรู้ว่าคุณพีกำลังลูบหัวและโยกตัวผมอยู่
เช้า
ตอนเช้าที่ตื่นมาผมก็นอนอยู่บนเตียงแล้ว ปวดหัวไปหมดแต่ยังจำได้ทุกอย่างว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้น
ผมลุกจากเตียงแล้วเดินออกมาจากห้องเพื่อขอบคุณและขอโทษรูมเมทคนใหม่ที่ผมสร้างปัญหาให้ตั้งแต่วันแรก
ทันทีที่คุณพีเห็นผมเขาดูจะตกใจเล็กน้อย เขาเขียนยุกยิกๆ บนกระดาษโน๊ตแล้วยื่นให้ผมอ่าน
"เป็นยังไงบ้าง อาการดีขึ้นไหม?" ผมหยักหน้ารับแกนๆ แล้วก็พูดขอบคุณเขาพร้อมขอโทษด้วย
เพราะเจอกันเมื่อวานทำให้เรายังไม่ได้พูดคุยถึงความผิดปกติของแต่ละคน คุณพีคงจะตกใจมากแน่ๆ เลยที่เห็นผมมีอาการแบบนั้น
"ขอบคุณที่มาช่วยเมื่อวานนะครับ" ผมบอกขอบคุณอีกครั้ง คุณพียิ้มแล้วโบกมือไปมาเชิงว่าไม่เป็นไร
อ่า.. แย่จริงๆ เลยที่ผมสร้างปัญหาให้ซะเยอะ ถึงคุณพีรูมเมทใหม่ของผม ผมอาจจะทำอะไรไม่ถูกและขี้อายไปบ้าง
ในอนาคตผมจะพยายามไม่สร้างปัญหา และหวังว่าเราจะมีช่วงเวลาที่ดีร่วมกันนะครับ
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- ครั้งแรกสำหรับภารกิจแนวดาร์คสำหรับรันเดล รู้สึกแปลกตา
มากเลยครับ ไม่ชินกับรันเดลโหมดแบบนี้ แต่ก็ทำได้ดีนะครับ
ใจจริงแล้วไม่อยากมีรูมเมทใหม่ แต่ว่าพีรับในด้านลบ
(อาการป่วย)ของรันเดลได้ และดูแลรันเดลเป็นอย่างดี
ทำให้รันเดลเปิดใจให้พีมากขึ้นในตอนสุดท้าย ภารกิจสั้นๆนี้
ได้แทรกแง่คิดเอาไว้ บอกถึงการยอมรับซึ่งกันและกัน
ซึ่งเป็นหนึ่งในสิ่งสำคัญสำหรับมิตรภาพ ผมยกนิ้วให้เลยครับ
ไม่ได้ดาร์คแบบดราม่าพร่ำเพรือจริงๆ
อันที่จริงพีเป็นตัวละครที่วิเศษในแง่ของการปรับตัวและ
สร้างบรรยากาศ เขามักจะสร้างตึมอะไรสักอย่างให้กับคู่รูมเมท
เช่นสมัยที่อยู่กับพีชทั้งคู่ก็เด่นเรื่องของความน่ารักอบอุ่น
ตอนที่อยู่กับปักษ์ก็เป็นคู่ที่ดูตลกโป๊กฮาแบบดิบเถื่อน
ผมว่าพีเป็นตัวละครที่มักซัพพอร์ตทำให้ตัวละครข้างๆ
โดดเด่นขึ้น เป็นเบื้องหลังความสำเร็จที่คอยเกื้อหนุน
เพื่อนรอบข้างอยู่เสมอ ซึ่งครั้งนี้ผมก็จะรอชมต่อไปนะครับว่า
ทั้งสองคนจะเดินทางสายไหนกัน จะดาร์คตลอดทางหรือไม่
โปรดติดตามชมตอนต่อไป (หัวเราะ)
- bluebearz
Bonita Blanchett
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
1312
+128 M 935 K 310
PASSPORT
:
(550/2125)
:
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 22:43
- รังแกน้อง:
- แม้จะบอกว่าเป็นวันเสาร์ที่แสนสดใสวันหนึ่ง~แต่สำหรับพิพินและพี่สุภะกลับไม่ได้พักผ่อน เพราะเรากำลังช่วยกันตกแต่งห้อง
เพื่อต้อนรับน้องใหม่ที่จะชวนมาเจอกันตอนเย็นนี้นี่เอง~~ เพราะมีเวลาน้อยบวกกับงบแค่ห้าสิบเลยทำให้งานต้อนรับน้องใหม่
อาจออกมาไม่ค่อยหรูหราเท่าไร...
ใช่แล้ว! เราจะมาทำการรังแก เอ๊ย! เซอร์ไพส์น้องใหม่กันล่ะ พินอยากเซอร์ไพส์น้องใหม่มากจริงๆ นะヾ(>∀<☆ヾ) เนี่ย...
อุตส่าห์ปลุกขี้ตาตื่นขึ้นมาตั้งแต่ตอนตีสี่นั่งม้วนริบบิ้นจนมือหงิกมือง่อยเลย ไม่ขอบตาแพนด้าให้เพื่อนล้อก็เป็นบุญเท่าไรแล้วว
( ̄▽ ̄;) แหะๆ
“พินม้วนริบบิ้นเสร็จแล้วนะ” พิพินละจากริบบิ้นชิ้นสุดท้ายก่อนจะหันไปว่ากับรูมเมทที่ยังนั่งปั้นกระดาษเป็นรูปไข่พลางหาว
ง่วงนอนออกมา ฮ้าวววววว~จะหกโมงแล้วหรอทำจนเพลินเลยแฮะ
ส่วนพี่สุภะก็พยักหน้ารับก่อนจะบอกให้วางริบบิ้นไว้แล้วเดี๋ยวเขาจะทำต่อเอง พิพินแอบร้องเยสในใจヾ(。◕∀◕)ノ♫♬
เพราะจะได้แอบงีบหลับซะที หมายจะเก็บแรงรังแกน้องใหม่(?)~ แต่ยังไม่ทันจะทิ้งตัวลงนอนพี่สุภะก็หันมาบอกต่ออีกว่า...
“อ้อ อย่าลืมเขียนจดหมายถึงรินทร์นะครับ แล้วค่อยนอน”
พินได้ฟังก็ทำหน้ามุ่ยทันที “ขอพินนอนก่อนนะคะ... ⊂((・x・))⊃”
“เดี๋ยวก็ลืม ทำก่อนแล้วค่อยนอนสิครับ”
ถึงแม้จะไม่ค่อยพอใจ แต่ด้วยเหตุนั้นแหละถึงทำให้พิพินต้องเคลื่อนตัวออกจากเตียงแล้วย้ายมาอยู่บนโซฟาในห้องนั่งเล่นแทน
อืม...จะเขียนว่าอะไรให้น้องใหม่ดีนะ...อันนี้ก็ไม่เวิร์ค อันนั้นก็ไม่เวิร์ค พลอยทำให้ต้องใช้เวลาคิดอยู่นานเลย
กว่าจะเขียนจดหมายเสร็จ อาบน้ำ กินข้าว แล้วต่อด้วยทำธุระส่วนตัวอีกนิดหน่อยก็ปาไปแปดโมง พิพินในชุดไปรเวทก็เตรียม
ทำหน้าที่เป็นบุรุษไปรษณีย์ไปส่งจดหมายไว้ที่ห้องพักของรินทร์แล้วค่ะ~(•ε • ~)
....
...
..
.
.
รินทร์กลับมาที่ห้องพักอีกครั้งในตอนหกโมงเย็นหลังจากออกไปเดินเล่นกับกรมา แต่เพราะกรมีธุระต้องไปทำต่อเลยมาคนเดียว
ตอนนี้อากาศกำลังร้อนจึงไม่แปลกที่เธอจะกลับมาพร้อมกับเหงื่อโชกชุ่ม...เมื่อเข้ามาในห้องรินทร์ก็ตรงไปที่เตียงนอนทันที
ตั้งใจว่าจะอาบน้ำและนอนหลับสักสองชั่วโมงแล้วค่อยตื่นมาทำการบ้านซะหน่อย แต่แล้วก็ต้องชะงักทันทีที่เห็นอะไรบางอย่าง
ถูกหมอนทับเอาไว้
พรึบ!
เจอกันที่ห้อง 206 ตอนห้าโมงเย็น มีรางวัลจะให้...
ไม่มาถือว่าป๊อดนะคะ คุณน้องใหม่ จุบุ~
จาก รุ่นพี่ห้อง 206
รินทร์ได้อ่านก็ยกยิ้มเล็กๆ คิดว่าถ้าไปจะต้องมีขนมหรือไม่ก็ไอติมแจกแน่ จากที่จะรีบอาบน้ำและทิ้งตัวลงนอนก็เปลี่ยนเป็น
หมุนตัววิ่งออกจากห้องพักไป ไม่รู้ว่ารุ่นพี่จะโกรธเธอหรือเปล่านะ ที่ดันเพิ่งมาเห็นข้อความนี้ก็ตอนที่พระอาทิตย์ตกดินแล้ว
เด็กสาวรีบลงไปชั้นล่างทันที
.....
...
..
.
.
“เฮ้อ~ เมื่อไหร่น้องใหม่จะมานะ”
พินบ่นอุบอิบพลางกลิ้งตัวไปมาบนเตียงคล้ายเด็กงอแงจะเอาลูกอม ส่วนผมที่นั่งอยู่ข้างเตียงก็ได้แต่มองอีกฝ่ายอย่างระอา
ก็จริงอย่างที่รูมเมทพูด...ตอนนี้ยังไม่เห็นแม้แต่วี่แววของน้องใหม่เลย ทั้งที่เวลาก็ล่อไปเกือบทุ่มหนึ่งแล้ว ชักจะหิวเพราะ
มัวแต่ทุ่มเทเวลาให้กับการตกแต่งห้องตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ยังไม่ได้ทานอะไรเลย...
ก๊อกๆ
ฟุบ!
ทันทีที่ได้ยินเสียงเคาะประตูดังลอยมาผมกับพินก็รีบแจ้นเข้าห้องน้ำเพื่อหลบซ่อนตัว เพราะรู้ดีว่าใครเป็นเจ้าของเสียงนั้น
ผมทำหน้าที่คอยสอดส่องเหตุการณ์ภายนอกผ่านประตูห้องน้ำที่แง้มออกเล็กน้อย เห็นรินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับทำหน้างง
คาดว่าเธอคงจะแปลกใจที่ถูกนัดมาแล้วแต่ไม่เห็นใครเลย พินก็มาดูด้วย แอบหัวเราะคิกคักอย่างมีความสุข
“มีใครอยู่มั้ยคะ...”
รินทร์เดินสำรวจไปทั่วห้องนั่งเล่น นอกจากธงราวที่มีข้อความว่า ‘WELCOME TO QUAINT’ ประดับอยู่ตามผนังแล้วก็ไม่มี
อะไรนอกจากนี้อีก ไม่มีขนม ไม่มีอะไรเลย...รินทร์ตัดสินใจเดินไปที่ห้องนอน ซึ่งผมไม่สามารถมองเห็นได้จึงปิดประตูแล้วยืนนิ่ง
รอฟังเสียงจากห้องนอนที่อาจจะดังขึ้นอีกในไม่ช้า...
เมื่อเดินเข้ามาในห้องนอนที่ยังไม่มีใครอยู่เช่นเดิม เด็กสาวก็พบรอยชอล์กขีดเขียนเป็นรูปกากบาทอยู่ตรงกลางระหว่าง
เตียงสองเตียงและยังมีป้ายแผ่นเล็กเขียนข้อความไว้ว่า ‘COME HERE’ ปักอยู่ด้านข้าง
เมื่อไปยืนอยู่ตรงจุดกากบาท ทันใดนั้นไข่ที่แขวนอยู่ด้านบนก็แตกดังปัง ก่อนที่ของข้างในจำพวกขนม ลูกอม ดอกไม้ประดับ
ตุ๊กตาตัวเล็กและริบบิ้นม้วนหลากสีจะร่วงกราวลงมาต้องบนร่างของรินทร์
“!!!” รินทร์ตกใจไม่ใช่น้อยเพราะเหตุการณ์นั้นเกิดขึ้นเร็วมาก ถ้ากรี๊ดได้เธอคงจัดเต็มไปนานแล้ว
สักพักก็มีกระดาษแผ่นหนึ่งปลิวมาอยู่ตรงปลายเท้าของเธอ...- Spoiler:
ขอบคุณที่ให้รังแกนะ~
ข้อความบอกไว้แค่นั้นพร้อมกับที่รุ่นพี่ทั้งสองคนผู้เป็นเจ้าของห้องเดินออกมาจากห้องน้ำ ดูพิพินจะขำก๊ากด้วยความสะใจ
จนท้องขัดท้องแข็ง สุภะทำเพียงแค่ยิ้มบางอย่างที่หาได้ไม่บ่อยนัก ส่วนรินทร์ที่ยังคงยืนนิ่งก็เปลี่ยนอารมณ์จากงงไก่ตาแตก
มาเป็นหัวเราะน้อยๆ แทน
บ้าจริง...เธอถูกรุ่นพี่รังแกเข้าให้แล้ว
“แกล้งกันชัดๆ” รินทร์พิมพ์ข้อความจิกกัดใส่รุ่นพี่ทั้งสอง “นี่หรอคะรางวัลที่ว่า...”
พินยิ้ม “ช่ายยย อุตส่าห์ใช้งบทำตั้งห้าสิบบาทเชียวนะ(〇´∀`〇)”
“เพราะงั้นกินให้หมดนะครับ” สุภะว่าต่อ
รินทร์พยักหน้ารับด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม ถึงแม้ตอนแรกจะยังแอบสงสัยก็เถอะว่าตกลงนี่มันงานรับน้องใหม่หรืองานวันเกิดกันแน่
แต่วันนี้ก็ถือว่าเป็นวันดีอีกวันหนึ่งนะ ได้ขนม ลูกอมกับตุ๊กตากลับห้องด้วย ถ้ากรเห็นเธอหอบของพะรุงพะรังเข้าห้องต้องตกใจแน่
รินทร์กินหมดแน่นอนค่ะ...รุ่นพี่ห้อง 206
ขอบคุณนะคะ
ปล.พินไม่ว่างร่วมทำภารกิจครับ; ;
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- นี่ถ้าไม่ได้อ่านบรรทัดสุดท้ายนี่ไม่รู้เลยนะครับว่าสุภะแต่ง
สวมบทบาทเนียนมากกก นึกว่าพิพินมาเอง รู้สึกจะรัว
อีโมค่อนอย่างสนุกสนานมาก (หัวเราะ) พึงเคยเห็นสุภะ
แต่งในเชิงสดใสเป็นครั้งแรก (เพราะสวมบทบาทพิพิน)
ซึ่งก็ทำได้ดีเลยครับ อ่านแล้วรู้สึกถึงความสนุกที่ได้
แกล้งน้อง หวังว่าสุภะเองจะสนุกกับการแต่งครั้งนี้เช่นกัน
นะครับ รูปรินทร์ดูแบ๊วไร้เดียงสาให้กลิ่นอายน้องใหม่
ที่พึ่งเข้ามาสดๆร้อนๆ รวมถึงใส่ใจรายละเอียดตัวละคร
รินทร์ในเรื่องความพิการ เก็บรายละเอียดได้ครบถ้วน
ผลงานออกมาสดใสน่ารักมากครับ
- peemung
Phee
อาจารย์เกษตรกรรม
3537
+675 M 108 K 756
PASSPORT
:
(3060/20000)
:
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 22:53
- แปะๆรูปต่อจากเนื้อเรื่องของรันฮะ:
- dedog
Jinn Watinpol
อาจารย์ศิลปะ
5262
+1,074 M 191 K 627
PASSPORT
:
(9911/28000)
:
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 22:58
- Spoiler:
ผมเพิ่งจัดห้องเสร็จ
โดยมีลูกมือจำเป็นคือท่านนักการทูตประจำโรงเรียน แม็กเวล ซอนเนอร์ ที่บ่นๆว่าวันนี้ว่างงานไม่มีอะไรจะทำ
ก็เลยมาช่วยผมจัดห้อง โดยมีข้อแลกเปลี่ยนเป็นการเลี้ยงอาหารเย็นในวันถัดไป
พอจัดห้องเสร็จก็มานั่งพักกัน ผมนั่งบนเตียง มองไปรอบๆห้องอย่างเหงาๆ
แม้ว่าคราวนี้จะไม่ได้แยกจากรูมเมทด้วยอาถรรพ์อันใดแต่ก็อดใจหายไม่ได้ที่ต้องอยู่คนเดียวอีกแล้ว
สัมผัสได้ถึงอะไรบางอย่างกระแทกขา เมื่อหันไปมองก็เห็นเจ้าลิงแม็กที่นั่งอยู่บนพื้นกำลังมองหน้าผมอยู่
เห็นแขนที่ยกค้างอยู่ก็มองออกว่าเพิ่งใช้ศอกกระทุ้งขาผมไปเมื่อซักครู่ เขายิ้มขำๆแล้วบอกผมว่า
“ไว้จะแวะมาเล่นด้วยบ่อยๆนะ”
“พูดเป็นเล่นไป งานนายยุ่งจะตาย” ผมว่าอย่างไม่จริงจังนัก จากที่เคยเห็นตารางงานที่เจ้าตัวเอามาโยน
ให้ดูเมื่อวันก่อนโน้น นี่ไม่รู้ว่าเอาเวลาว่างจากที่ไหนมาช่วยผมจัดห้องได้เนี่ย
“โดดงานได้อยู่แล้ว กลัวอะไร” แม็กยักคิ้วให้ผม
“คอยดูเถอะ จะบอกให้ผอ.ตัดเงินเดือน”
“หูย นี่พี่แม็กกลัวน้องน้ำตาลเหงาเลยนะเนี่ย น้องน้ำตาลจะใจร้ายใจดำกับพี่แม็กขนาดนั้นเลยเหรอ”
เจ้าลิงตัวแสบแกล้งทำเสียงเล็กเสียงน้อย(แน่นอนว่าผมไม่ได้ยิน แต่เห็นท่าทางแล้วเดาได้) ทำหน้าทำตาน้อยใจ
ซ้ำยังแกล้งเรียกชื่อเล่นผมได้อย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุดจนผมอดไม่ได้จะเอาเท้ายันไปทีหนึ่ง
เจ้าลิงแม็กมีหรือจะยอม เราตะลุมบอนกันเป็นเด็กๆอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะแยกกันไปทางใครทางมัน
หรือจริงๆแล้วก็คือผมกลับไปนั่งบนเตียง ส่วนแม็กนั่งอยู่บนพื้นเอนหลังพิงเตียงอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละฮะ
แก่แล้วก็เหนื่อยง่ายกันแบบนี้แหละนะ...
ตอนนี้ต่างฝ่ายต่างเงียบ คิดอะไรกันไปเพลินๆ มือผมก็คว้าน้องหมีขาวที่ได้เป็นของขวัญวันเกิดจากเจ้าแฝด
น้องสาวทั้งสองของผมเมื่อปีที่แล้วมากอดไว้หลวมๆ พูดออกไปเบาๆ
“ขอบใจนะ”
ทันเห็นแม็กเวลเงยหน้ามาทำหน้าตกใจใส่ ทำเอาผมไม่แน่ใจว่าเมื่อกี๊ผมออกเสียง ขอบใจนะ
พลาดเป็น ไปตายซะ รึเปล่า ตกใจอะไรเบอร์นั้นครับเพื่อน T-T
“ขอบใจที่ช่วยจัดห้อง” ผมบอก “แล้วก็ขอบใจที่บอกจะมาอยู่เป็นเพื่อนด้วย”
สีหน้าตกใจของเพื่อนเปลี่ยนเป็นรอยยิ้มบาง “ก็เป็นเพื่อนกันนี่ แค่นี้ทำไมจะช่วยไม่ได้”
เห็นผมไม่รู้จะพูดอะไรเจ้าลิงแม็กเลยบอกอีกคำ “อย่าลืมเลี้ยงข้าวฉันแล้วกัน”
“เออ ไม่ลืมหรอก”
…………………………………………………………….
หลังจากวันนั้นท่านนักการทูตผู้มีงานรัดตัวก็หายเข้ากลีบเมฆไปหลายวัน เห็นแค่ตอนดึกๆที่ชอบมาไขกุญแจห้องผม
(เพราะเคาะแล้วผมไม่ได้ยิน เลยแอบเอากุญแจไปปั๊มไว้ไขเข้ามาเองเลย เยี่ยมมากเพื่อน..) เพื่อบอกว่ากลับมาแล้วนะ
ตามสัญญาที่ให้ไว้ว่าจะมาเล่นด้วยบ่อยๆ เพราะกลับดึกนี่เองผมถึงยังไม่ได้เลี้ยงข้าวเย็นเพื่อนตามที่บอกไว้ซักที
คาบเช้าวันนี้ผมมีสอนม.หนึ่ง
นับเป็นครั้งแรกที่ผมได้สอนเด็กม.หนึ่งเซ็ตนี้ มองภาพรวมเป็นเด็กผู้หญิงซะส่วนใหญ่ โดยในคาบแรกนี้ผมให้เด็กๆ
วาดรูปตามจินตนาการของตัวเอง เพื่อที่จะดูความถนัดและทักษะในด้านศิลปะของแต่ละคน
มองๆไปแล้วก็เหมือนจะมีเด็กๆที่ชอบวาดรูปเยอะเหมือนกันแฮะปีนี้ ดูตั้งอกตั้งใจกันดี ไม่ว่าจะเป็นเทียร์ รินทร์ คิน ยูมิน
และคนอื่นๆอีกหลายต่อหลายคน (ทำไมเด็กๆมีแต่ชื่อเล่น อิน อิน เนี่ย...?)
รอจนเด็กๆเอารูปวาดมาส่ง ผมก็สัมภาษณ์รายคนเลยว่าทำไมถึงวาดรูปนี้ และต้องการจะสื่อความหมายถึงอะไร
เพื่อดูแนวคิดและบุคลิกของเด็กๆ
ผมก็ถามไปเรื่อยๆ จนถึงตาของยูมิน เห็นรูปแล้วก็อดทึ่งไม่ได้ เด็กม.หนึ่งวาดได้ขนาดนี้นับว่ามีความสามารถไม่เบาเลย
“หนูชอบออกแบบชุดค่ะ” เธอบอกเขินๆเมื่อผมถามถึงรูปวาด “พอได้วาดรูป ได้ออกแบบชุดหลายๆแบบ ก็ทำให้สบายใจดี”
หลังจากคุยกันอีกหลายคำ ผมก็บอกเธออย่างเหมือนที่บอกนักเรียนม.หนึ่งคนอื่นๆ
“ยินดีต้อนรับสู่โรงเรียนควิ้นท์นะครับ ขอให้ใช้ชีวิตในโรงเรียนนี้ให้มีความสุข มีปัญหาอะไรปรึกษาครูได้ตลอดนะ”
เธอยิ้มรับก่อนจะกลับไปนั่งที่ และผมก็สัมภาษณ์นักเรียนคนต่อไป
…………………………………………………………….
เย็นวันนี้เองที่แม็กพอจะมีเวลาว่างให้ผมเลี้ยงข้าว พอจะพาไปเลี้ยงที่ร้านหรูประจำโรงเรียน
เจ้าลิงยักษ์เพื่อนเลิฟก็ดันบ่นว่าเบื่อแล้วซะอย่างนั้น ผมไม่รู้จะพาไปไหนก็เลยทำให้กินเองซะเลย
เป็นเหตุให้พวกเรามาจบอยู่ที่ห้องคหกรรมในตอนนี้
พอถามว่าอยากกินอะไร เจ้าตัวก็บอกแค่เบื่ออาหารหรูๆแล้ว ผมเลยจัดผัดกระเพราไข่ดาวอาหาร
ประจำชาติมอบให้ เจ้าตัวดันดูชอบใจซะอย่างนั้น เอ้อ เอากับเค้าสิ
ผัดๆอยู่ก็เห็นหางตาแวบๆว่ามีใครเปิดประตูเข้ามา เห็นแม็กหันไปคุยผมเลยอดหันไปมองไม่ได้
เป็นสาวน้อยผมแกละที่ยืนทำหน้าเหลอหลาอยู่
“อ้าว ยูมิน” ผมทัก “มาทำอะไรแถวนี้ครับ เย็นมากแล้วนะ แล้วนี่ทานข้าวรึยัง ไม่กลับหอพักเหรอ”
“นี่ถามกะไม่ให้ตอบเลยใช่มั้ยเนี่ย” แม็กถองศอกใส่ผมทีหนึ่ง ไล่ให้ผมหันไปผัดกระเพราต่อ
แล้วเจ้าตัวก็หันไปคุยเอง “ผมชื่อแม็กเวล เป็นนักการทูตประจำโรงเรียน ผมเคยเป็นนักเรียนที่นี่
เรียกพี่แม็กเวลก็ได้ถ้าไม่รังเกียจ”
ผมผัดกระเพราเสร็จ เอาใส่จานหันมาตอนที่ยูมินกำลังอธิบายการปรากฏตัวของเธอที่นี่
“หนูกับเพื่อนตอนกำลังจะไปกินข้าวเย็นกัน แล้วหนูแวะมาเข้าห้องน้ำ
ออกมาอีกทีเพื่อนๆก็หายไปไหนกันหมดแล้วไม่รู้ โรงเรียนกว้างเกินไป หนูหาทางกลับไม่ถูก”
อันนี้ผมเห็นด้วย สมัยโรงเรียนย้ายมาที่นี่ใหม่ๆ ผมก็แอบหลงทางอยู่บ่อยๆเหมือนกัน
“งี้ก็แปลว่ายังไม่ได้กินข้าวสิเนี่ย” แม็กพูดขึ้นมา
“ใช่เลยค่ะ หนูมาถึงที่นี่ได้เพราะตามกลิ่นมาเลย” ดวงตาของสาวน้อยจับจ้องอยู่ที่ผัดกระเพราในจาน
“เอ่อ งั้นเดี๋ยวครูทอดไข่ดาวเผื่อให้อีกฟองนะ รอข้าวสุกก่อนแล้วทานด้วยกันก็ได้ มีเหลือเฟืออยู่แล้ว”
ผมรีบบอกก่อนที่ยูมินจะกินผัดกระเพราหมดด้วยสายตา
ตอนผมทอดไข่ดาวเสร็จ ข้าวก็สุกพอดี เราสามคนเลยได้รับประทานอาหารร่วมกัน ณ ห้องคหกรรมนี่เอง
ทานกันไปก็คุยกันไป ทานเสร็จยังอาสาล้างจานให้อีกต่างหาก น่ารักจริงๆ
จากนั้นผมกับแม็กก็ไปส่งยูมินที่หอพัก เมื่อแยกกับนักเรียน แม็กก็มานอนกลิ้งไปกลิ้งมาอยู่ที่ห้องผมพักใหญ่
พอดึกๆก็ขอตัวกลับห้องไป
จากที่เคยอ่านประวัตินักเรียนมาตั้งแต่เมื่อตอนก่อนเปิดเทอม ในนั้นบอกว่ายูมินเป็นเด็กที่มีปัญหาด้านอารมณ์
แต่เมื่อคุยกันก็พบว่าเป็นสาวน้อยที่เรียบร้อยน่ารัก แถมกินเก่งด้วย ดูเหมือนจะขี้อายนิดหน่อย
พอคุยไปเรื่อยๆท่าทางเขินๆก็เหมือนจะลดลง ด้วยความร่าเริงแจ่มใสของเธอทำให้คุยกันสนุกดี
คิดว่าถ้าผมไม่ไปยั่วให้เธอโมโหก็คงคุยกันได้ยาวๆ อยู่นะ
ผมอดคิดแบบนั้นไม่ได้จริงๆเมื่อยูมินยกมือไหว้และยิ้มให้อย่างสดใสเมื่อเราเดินสวนกันในเช้าวันถัดมา :)
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- บรรยากาศพ่อแม่ลูกแสนอบอุ่นนี้คืออะไรกัน... (หัวเราะ)
เสียดายรูปตรงที่ว่าถ้าลงสีตัวละครด้วยก็สแตมป์เลื่อนไป
อีกขั้นแล้ว ซิกๆๆ รอบนี้เป็นเรื่องจากมุมมองที่หนึ่ง (จิณณ์)
เพียงคนเดียว ซึ่งปกติแล้วคุณจะเด่นเรื่องการเปลี่ยนมุม
ตัวละครไปมาแล้วเอาความรู้สึกของแต่ละคนมาประกอบกัน
เป็นเรื่องราว ผมชอบการประมวลผลของจิณณ์ที่มีสิ่งรอบข้าง
การเดาว่าสิ่งไหนเกิดจากอะไรทำให้รู้สึกลุ้นตามดีครับ
เพราะปกติคุณจะใช้มุมมองของอีกคนในการเฉลยว่า
สิ่งที่จิณณ์ไม่รู้หรือไม่ได้ยินนั้นคืออะไร อธิบายคาแรคเตอร์
ยูมินได้น่าสนใจด้วยการนำศิลปะเข้ามาร่วมด้วย ซึ่งเป็น
การนำเสนอที่เหมาะสมกับครูศิลปะอย่่างจิณณ์เป็นอย่างดี
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 23:05
เอาเรื่องมาแปะไว้ค่ะ เผื่อพี่แคลจะฟื้นมาเห็น
- แปะๆ:
Roommate 5
แสงแดดยามเช้าค่อยๆส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง เพื่อบ่งบอกว่า
‘พระอาทิตย์ได้ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว’
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เดียร์และแคลตกลงกันว่าจะไป อ่านหนังสือด้วยกันที่ห้องสมุด เนื่องจากทั้งคู่เป็นคนที่ชอบอ่านหนังสือ และ แคลก็บอกเดียร์ไว้แล้วว่าจะ พาไปยืมหนังสือมาอ่านเล่น
“เดียร์!!! ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วจ๊ะ”
หลังจากที่แคล จัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จแล้ว จึงเดินมาปลุกเดียร์ ที่กำลังนอนเซาอยู่บนเตียง
“ง่า~ จะรีบไปไหนแต่เช้าคะ พี่แคล นี่พึ่งจะหกโมงเองนะคะ”
เดียร์พูดพร้อมกับหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู
“ก็เราสัญญากันไว้ว่าวันนี้ เราจะไปห้องสมุดด้วยกันไงจ้ะเดียร์”
“จริงด้วย!! เดียร์ลืมไปสนิทเลย รอเดียร์ก่อนนะคะ พี่แคล~”
เดียร์พูดพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
++ระหว่างที่เดินไป ห้องสมุด++
“ร้อนจริงๆเลยอากาศประเทศไทยเนี่ย”
แคลพร้อมกับเอามือพัดๆไปที่หน้า เพื่อคลายความร้อน
“ก็แบบนี้แหละค่ะ พี่แคล อากาศประเทศนี่มัน เอาอแน่เอานอนไม่ได้ เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว”
เดียร์ที่เดินพร้อมกับถักผมเปียไปด้วย หันมาตอบแคล
เมื่อเดินเข้าไปในห้องสมุด เดียร์และแคล ที่คิดว่าตัวเองมาเช้าแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่ามีคนที่มาเช้ากว่าตน
จึกๆ
“ท่านประธานนักเรียนคะ นี่ใครอ่า”
เดียร์กระซิบถามแคลด้วยความสงสัย
“คงจะเป็นน้องม.1 เข้ามาใหม่ล่ะมั้ง พี่ก็ไม่คุ้นหน้าเหมือนกัน”
“อ๋อ งั้นเราเข้าไปทำความรู้จักกันเถอะค่ะ”
เดียร์ลากพี่แคลไป หาเด็กสาว ที่กำลังใส่หูฟังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้
“เธอๆ ชื่ออะไรอ่า เราขอนั่งด้วยได้ไหม”
เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังจนเกือบลืมไปว่าอยู่ในห้องสมุด
“เดียร์ๆ ดังไปแล้ว นี่เราอยู่ในห้องสมุดนะ”
แคลกล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเริ่มโดนครูบรรณารักษ์ มองแรงใส่
เมื่อเด็กสาวได้ยินก็สะดุ้งแล้วก็สลบไปทันที ด้วยความตกใจ เดียร์เลยวิ่งไปหาครูทันที
“ครูคะๆ น้องเป็นอะไรไม่ที่รู้ค่ะ พอเดียร์พูดด้วยแล้วน้องก็สลบไปเลย”
“ตายแล้ว พาน้องไปห้องพยาบาลด่วนเลยค่ะ”
“ค่ะๆ”
เดียร์และแคลรีบช่วยกันพยุงน้องไปที่ห้องพยาบาลทันที และเมื่อถึงห้องพยาบาล
“น้องไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ว่าแต่ใครไปตะโกนใส่หูน้องเขากันคะ”
“ด….เดียร์เองค่ะ”
เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆและรู้สึกผิด
.
.
.
ครูเกลินทำหน้ายักษ์ ใส่เดียร์ทันที ที่รู้ว่าเดียร์พูดเสียงดังใส่น้อง
“น้องเขาฟังเสียบดังๆไม่ได้นะคะ ฉะนั้นเวลาไปคุยกับน้องรบกวนช่วย กระซิบใส่น้องด้วยนะคะเดียร์”
ครูเกลินกล่าวเตือน เพราะกลัวว่าเดียร์จะไปตะโกนใส่หนูน้องอีก
“ค่า!!! ครูคะแล้วน้องเขาได้สติรึยังคะ?”
“น้องรู้สึกตัวแล้วนะคะ ยังไงก็เข้าไปขอโทษด้วยล่ะกันนะจ๊ะ”
“ทราบค่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
“ขอโทษด้วยน้า~ เราไม่รู้จริงๆไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”
เดียร์ขอโทษรุ่นน้องด้วยความรู้สึกผิดอย่างรุนแรงจนน้องต้องเอ่ยปากห้าม
“จะว่าไปชื่ออะไรน่ะเรา”
แคลถามด้วยความสงสัย
“ชื่อ มายาวดี ควิน ค่ะ ชื่อเล่น ชื่อ คิน”
“เป็นลูกครึ่งหรอ?”
เดียร์ถามด้วยความสงสัย
“ใช่ค่ะ ลูกครึ่งไทย-วาติกัน”
“อ้ออย่างนี้นี่เอง ไว้ไปกินข้าวด้วยกันน้า~”
“ค่า~ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“เช่นกันจ้า~”
เดียร์และแคลตอบพร้อมกันพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข
++++++++++จบแล้วจ้า++++++++++++
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 23:49
มาส่งงานค่ะ แฮ่กๆๆ
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
- สำป่อย:
แสงแดดยามเช้าค่อยๆส่องเข้ามาผ่านทางหน้าต่าง เพื่อบ่งบอกว่า
‘พระอาทิตย์ได้ขึ้นมาอีกครั้งแล้ว’
วันนี้เป็นวันอาทิตย์ เดียร์และแคลตกลงกันว่าจะไป เล่นดนตรีด้วยกันที่ห้องดนตรี
เนื่องจากทั้งคู่เป็นคนที่ชอบเล่นดนตรี และ แคลก็บอกเดียร์ไว้แล้วว่าจะ สอนเปียโน
“เดียร์!!! ตื่นได้แล้ว เช้าแล้วจ๊ะ”
หลังจากที่แคล จัดการเรื่องส่วนตัวเสร็จแล้ว จึงเดินมาปลุกเดียร์ ที่กำลังนอนเซาอยู่บนเตียง
“ง่า~ จะรีบไปไหนแต่เช้าคะ พี่แคล นี่พึ่งจะหกโมงเองนะคะ”
เดียร์พูดพร้อมกับหยิบนาฬิกาขึ้นมาดู
“ก็เราสัญญากันไว้ว่าวันนี้ เราจะไปห้องสมุดด้วยกันไงจ้ะเดียร์”
“จริงด้วย!! เดียร์ลืมไปสนิทเลย รอเดียร์ก่อนนะคะ พี่แคล~”
เดียร์พูดพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำทันที
++ระหว่างที่เดินไป ห้องสมุด++
“ร้อนจริงๆเลยอากาศประเทศไทยเนี่ย”
แคลพร้อมกับเอามือพัดๆไปที่หน้า เพื่อคลายความร้อน
“ก็แบบนี้แหละค่ะ พี่แคล อากาศประเทศนี่มัน เอาอแน่เอานอนไม่ได้ เดี๋ยวก็ร้อนเดี๋ยวก็หนาว”
เดียร์ที่เดินพร้อมกับถักผมเปียไปด้วย หันมาตอบแคล
เมื่อเดินเข้าไปในห้องสมุด เดียร์และแคล ที่คิดว่าตัวเองมาเช้าแล้วก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่ามีคนที่มาเช้ากว่าตน
จึกๆ
“ท่านประธานนักเรียนคะ นี่ใครอ่า”
เดียร์กระซิบถามแคลด้วยความสงสัย
“คงจะเป็นน้องม.1 เข้ามาใหม่ล่ะมั้ง พี่ก็ไม่คุ้นหน้าเหมือนกัน”
“อ๋อ งั้นเราเข้าไปทำความรู้จักกันเถอะค่ะ”
เดียร์ลากพี่แคลไป หาเด็กสาว ที่กำลังใส่หูฟังนั่งอ่านหนังสืออยู่บนเก้าอี้
“เธอๆ ชื่ออะไรอ่า เราขอนั่งด้วยได้ไหม”
เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงที่ดังจนเกือบลืมไปว่าอยู่ในห้องสมุด
“เดียร์ๆ ดังไปแล้ว นี่เราอยู่ในห้องสมุดนะ”
แคลกล่าวเตือนด้วยความเป็นห่วงเพราะเห็นว่าเริ่มโดนครูบรรณารักษ์ มองแรงใส่
เมื่อเด็กสาวได้ยินก็สะดุ้งแล้วก็สลบไปทันที ด้วยความตกใจ เดียร์เลยวิ่งไปหาครูทันที
“ครูคะๆ น้องเป็นอะไรไม่ที่รู้ค่ะ พอเดียร์พูดด้วยแล้วน้องก็สลบไปเลย”
“ตายแล้ว พาน้องไปห้องพยาบาลด่วนเลยค่ะ”
“ค่ะๆ”
เดียร์และแคลรีบช่วยกันพยุงน้องไปที่ห้องพยาบาลทันที และเมื่อถึงห้องพยาบาล
“น้องไม่เป็นอะไรแล้วนะคะ ว่าแต่ใครไปตะโกนใส่หูน้องเขากันคะ”
“ด….เดียร์เองค่ะ”
เดียร์พูดด้วยน้ำเสียงสั่นๆและรู้สึกผิด
.
.
.
ครูเกลินทำหน้ายักษ์ ใส่เดียร์ทันที ที่รู้ว่าเดียร์พูดเสียงดังใส่น้อง
“น้องเขาฟังเสียบดังๆไม่ได้นะคะ ฉะนั้นเวลาไปคุยกับน้องรบกวนช่วย กระซิบใส่น้องด้วยนะคะเดียร์”
ครูเกลินกล่าวเตือน เพราะกลัวว่าเดียร์จะไปตะโกนใส่หนูน้องอีก
“ค่า!!! ครูคะแล้วน้องเขาได้สติรึยังคะ?”
“น้องรู้สึกตัวแล้วนะคะ ยังไงก็เข้าไปขอโทษด้วยล่ะกันนะจ๊ะ”
“รับทราบค่ะ”
.
.
.
.
.
.
.
“ขอโทษด้วยน้า~ เราไม่รู้จริงๆไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม”
เดียร์ขอโทษรุ่นน้องด้วยความรู้สึกผิดอย่างรุนแรงจนน้องต้องเอ่ยปากห้าม
“จะว่าไปชื่ออะไรน่ะเรา”
แคลถามด้วยความสงสัย
“ชื่อ มายาวดี ควิน ค่ะ ชื่อเล่น ชื่อ คิน”
“เป็นลูกครึ่งหรอ?”
เดียร์ถามด้วยความสงสัย
“ใช่ค่ะ ลูกครึ่งไทย-วาติกัน”
“อ้ออย่างนี้นี่เอง ไว้ไปกินข้าวด้วยกันน้า~”
“ค่า~ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“เช่นกันจ้า~”
เดียร์และแคลตอบพร้อมกันพร้อมกับหัวเราะอย่างมีความสุข- Spoiler:
C. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมมาก 80% - 90%
ULTRA SQUARE STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นรูปสี่เหลี่ยมเพชรสีชมพูผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจอย่างยอดเยี่ยมเป็นที่น่าตื่นตาตื่นใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- แนะนำเรื่องการใส่โค้ดตัวอักษร ถ้าอยากเปลี่ยนขนาดตัวอักษร
ไม่จำเป็นจะต้องใส่โค้ดในทุกๆบรรทัดนะครับ สามารถใส่โค้ด
ที่หน้าประโยคแรกบรรทัดบนสุด และจบท้ายด้วย
ที่หลังตัวอักษรสุดท้ายในบรรทัดสุดท้ายได้เลย
สิ่งหนึ่งที่ผมสงสัยคือตอนต้นเรื่องมีการเกริ่นว่าจะไปห้องดนตรี
ด้วยกัน แต่ทำไมพอถึงเวลานัดจริงถึงไปห้องสมุดแทนหว่า?...
เดียร์นี่แสบซนสมกับเป็นเดียร์จริงๆเลยครับ ทำน้องสลบตั้งแต่
ครั้งแรกที่พบกัน (หัวเราะ) เพราะใช้การสนทนาในการเดินเรื่อง
ซะส่วนใหญ่ ผมจึงไม่มีคอมเม้นท์เรื่องเทคนิคการเขียนมากนะครับ
แต่ครั้งนี้ถึงจะประกอบด้วยบทสนทนาเป็นหลักแต่ก็สามารถเข้าใจ
สิ่งที่เกิดขึ้นรวมถึงความรู้สึกตัวละครได้ครบถ้วน
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: ROOMMATE 5 : ยินดีต้อนรับ
Tue 31 May 2016, 23:59
- เนื้อเรื่อง:
- บรรยากาศในสวนหย่อมและสวนสมุนไพรถูกปรับเปลี่ยนและตกแต่งเพื่อจัดการต้อนรับ น้องใหม่ อย่างน้อง Yuminori Keniji กิจกรรมนี้จัดขึ้นโดยให้รูมเมทช่วยกันจัดงานต้อนรับ หนูกับพี่พีชจึงช่วยกันวางแผนจัดงานเลี้ยงเล็กๆนี้ขึ้น
"เอาสีไหนดี เมอิน"ร่างสูงของพี่พีชที่ยืนอยู่ยกริบบิ้นกระดาษษาเส้นยาวทั้งสองสีขึ้น ในมือข้างขวาของพี่พีชถือริบบิ้นเส้นยาวสีเขียวมิ้น ส่วนอีกข้างถือสีส้ม
"…"หนูมองทั้งสองสีสลับกัน แล้วตัดสินใจชี้ไปทางริบบิ้นเส้ยยาวสีส้ม สีส้มน่าจะดูสดใสมากกว่านะ
"โอเค ฝากด้วยนะครับ พี่แมรี่"พี่พีชยื่นริบบิ้นเส้นนั้นให้กับพี่แมรี่ ดีจังที่พี่แมรี่มาช่วย
ในวันพรุ่งนี้ตอนเที่ยง พวกหนูจะพาน้องมาที่นี้ ส่วนในช่วงเช้าหนูก็จะเข้าไปทำขนมเพื่อนำมาตั้งโต๊ะ ส่วนเครื่องดื่มพี่พีชเป็นคนจัดการ ซึ่งเครื่องดื่มที่พวกหนูเลือกให้เข้ากับบรรยากาศก็เป็น ชา คะ
“ถึงไหนแล้วเมอิน”
"…"หนูหลบให้พี่พีชเข้ามาดูป้ายที่เขียนต้อนรับน้อง เนื่องจากน้องเคนอิจิเป็นคนญี่ปุ่น พี่พีชจึงเสนอให้เขียนเป็นภาษาญี่ปุ่น อ่า..แค่นี้ไม่เกินความสามารถหรอกคะ ที่จริงเมอินหาในเน็ตเอาคะ แหะๆ
ようこそ
ゆみのり けんいじ○
"เขียนสวยนี่น่า แต่พี่ว่า…เพิ่มอะไรเข้าไปอีกดีกว่ามั้ย"หนูพยักหน้าเห็นด้วย
แต่ว่า…เพิ่มอะไรดีละ?
"ลองวาด พวกอะไรเกี่ยวกับญี่ปุ่นดูสิ"หนูหยิบดินสอพร้อมกับเปิดโทรศัพท์ขึ้นดูว่ามีอะไรที่สามารถวาดเพิ่มลงไปได้บ้าง
สักพัก ป้ายโล่งๆก็มีสันสวยงามเต็มไปด้วยภาพวาดน่ารักๆ ดีนะที่พี่พีชช่วยวาดด้วย ไม่งั้น…มีเละกันไปข้างแน่ๆ มีความสุขคะ งานออกมาสวยยิ้มกว้างจนแก้มแทบฉีก
"ที่เหลือก็พวกลูกโป่ง..เดียวพรุ่งนี้พี่จะจัดการเองนะ ส่วนเรื่องขนม พี่ฝากด้วยนะเมอิน"หนูพยักหน้ารับงานแล้วเข้าไปช่วยเก็บของที่เหลือ
หลังจากเคลียของออกไปแล้ว หนูก็ออกมายืนชมผลงานที่พวกเรารวมแรงกันทำลงไป ภาพสวนหย่อมที่รมรื่นถูกแทรกแซมเข้าไปด้วยของตกแต่งต่างๆ โต๊ะกลมถูกนำมาวางบนโต๊ะถูกปูด้วยผ้าสีสวย รอบๆโต๊ะก็มีเก้าอี้สามตัววางอยู่ ยิ่งทำให้มันดูเหมือนภาพวาดเข้าไปอีก
พรุ่งนี้บนโต๊ะจะถูกวางด้วยขนมหลากหลาย และถ้วยน้ำชาใบสวย รอจนถึงพรุ่งนี้ไม่ไหวแล้วสิ
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
"ทางเมอินเสร็จแล้งเหรอ?"หนูถือถาดขนมเข้ามาภายในส่วนมี่พวกเราจัดและตกแต่งไว้เมื่อวาน
"…."หนูพยักหน้า
"รีบมาจัดกันดีกว่า"หนูแบ่งถาดคุ้กกี้ยื่นไปให้พี่พีชจัด ส่วนหนูก็วางจานขนมเค้กชิ้นสามเหลี่ยมตรงหน้าของเก้าอี้ทั้งสาม และข้างๆก็วางควบคู่ด้วยถ้วยน้ำชาเปล่า
"เสร็จกันแล้วรึยังคะ"
"เสร็จแล้วละครับ"
"…."หนูพยักหน้าแล้วเก็บถาดออกไปวางด้านข้าง
"ใกล้เวลาแล้วสินะ"พี่พีชนาฬิกาขึ้นมอง เพียงสักพักร่างของสามผมแกละก็เผยร่างออกมา
"พ..พวกพี่คือ เจ้าของสิ่งนี้ใช่มั้ยคะ?"น้องโชว์กระดาษโพสอิสชิ้นเล็กๆขึ้นมาแล้วขมวดคิ้วน้อยๆ
"ใช่ครับ"พี่พีชตอบ ส่วนหนูก็ยิ้มรับ พี่แมรี่เข้าไปเชิญน้องเข้ามานั่งที่โต๊ะอย่างสุภาพ
เมื่อน้องเข้ามานั่งน้องก็เอาแต่เงียบ สงสัยน้องจะเกร็ง หนูจึงหยิบกระดานขึ้นมาเขียน
'ทำตัวตามสบายนะคะ'น้องมองมาที่กระดานแล้วขมวดคิ้วหนักกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้าแล้วสีหน้าน้องก็อ่อนลง คงผ่อนคลายแล้วมั้ง
"กินขนมกันดีกว่าครับ แล้วเราก็ค่อยๆคุยกันไป ทำตัวตามสบายนะครับ พวกพี่ไม่ทำอะไรเราหรอกครับ"พี่พีชพูดพร้อมกับยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
'สวัสดีคะ พี่ชื่อเมอิน'
"พี่ชื่อพีชครับ"
"ชื่อ เคนอิจิ คะ"หนูยิ้มรับก่อนจะเชิญให้น้องกินเค้กที่ทำออกมา
เสียงพูดคุยดังออกมาเป็นระยะ น้องเป็นอัธยาศัยดี ถึงจะบางครั้งมีเสียงแข็งบาง แต่ไม่ใช่ปัญหาคะ เพราะเราทั้งสองคนรู้อยู่แล้วว่าน้องมีปัญหาทางด้านอารมณ์
.
.
.
.
.
"ฮ่าๆ จริงเหรอคะ เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นจริงด้วยเหรอคะ"น้องหัวเราะออกมาเพราะเรื่องที่หนูเล่า พยักหน้ายืนยันความจริง
"นั้นสิครับ พี่ก็โดนเหมือนกัน"พี่พีชดูจะน่าเสียลงเล็กน้อย คงกำลังนึกถึงตอนที่คุณเซ่เอาคุ้กกี้มาให้กินอยู่แน่เลย ตอนนั้นทุกคนดูวุ่ยวายกันใหญ่เลย
"แล้วร.ร.นี้เป็นยังไงบ้างเหรอคะ?"
"ทุกคนในร.ร.เป็นคนใจดีครับ ทุกคนเข้าใจกันดี"
'ใช่คะๆ เพื่อนน่ารักทุกคนเลย '
"ดีจังเลยคะ หนูมีปัญหาเรื่อง.."
"ไม่เป็นไรพวกเราเข้าใจ"
"…."หนูยิ้มให้แล้วจับมือของน้องขึ้นมาบีบเบาๆเป็นการให้กำลังใจ
"ทุกคนยินดีต้อนรับเราเสมอ…ไม่ต้องเกร็งนะครับ"น้องยิ้มและพยักหน้า
"ขอบคุณพี่ๆมากนะคะ..ขอบคุณสำหรับคำแนะนำดีนะคะพี่พีช…ขอบคุณสำหรับขนมอร่อยๆนะคะ พี่เมอิน"
'สบายมากคะ'
การต้อนรับน้องวันนี้ผ่านไปด้วยดี พวกเราคุยแลกเปลี่ยนกันในหลายๆเรื่อง กว่าที่พวกเราจะแยกย้ายกันก็เย็นมากแล้ว ก่อนไป พี่แมรี่ขอถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกันกลับอีกด้วย
- รูปครับ:
B. รางวัลสำหรับคู่ที่ทำภารกิจได้เกือบเพอร์เฟ็ค 90% - 100&
GRAND PENTAGON STAMP ตราประทับระดับสูงมากในหมวดภารกิจรูมเมทและภารกิจพิเศษ มีลักษณะเป็นห้าเหลี่ยมเทอร์ควอยซ์ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +150 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้สุดยอดเป็นที่น่าปลาบปลื้มแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+2,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- มาสั้นๆแต่ได้ใจความและรู้สึกอบอุ่นร่วมไปด้วย
ดูเหมือนพีชกับเมอินจะสนิทสนมกันมากขึ้นอีกขึ้นหนึ่ง
เมอินไม่ได้แสดงอาการกลัวที่ต้องพูดคุยกับพีชแล้ว
แต่ก็ยังไม่ได้สนิทขนาดเล่นหัวหยอกล้อกันได้
อาจจะเป็นเพราะนิสัยสุภาพของตัวละครทั้งสองด้วย
ผมชอบบทความรอบนี้ของเมอินเป็นพิเศษครับ
น่าจะเป็นงานที่ชอบที่สุดเท่าที่เคยเห็นงานเมอินมา
เพราะการแบ่งงานที่ดีจึงทำให้พีชมีเวลาใส่ใจกับรูป
รอบนี้รู้สึกว่าเป็นงานละเอียดที่พีชให้เวลากับมัน
รวมทั้งใส่ใจดีเทลเล็กๆน้อยๆต่างๆในรูป ครั้งนี้
สเกลตัวละครกับฉากหลังเข้ากันได้ดี ชอบลูกเล่น
หลังกล้องให้ที่ให้ ISO เก๋ดีครับ พีชเก็บรายละเอียด
การลงสีต้นไม้ได้ดีขึ้นมาก
พอเอางานทั้งสองคนมารวมกันแล้วจึงเป็นงานคุณภาพ
ที่ผมภูมิใจในความก้าวหน้าของทั้งสองคนจริงๆครับ
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|