Re: ROOMMATE 7 : วุ่นรัก สลับใจ

Wed 15 Feb 2017, 18:49 Message reputation : 100% (1 vote)

(2):

14 กุมภาพันธ์ 2560 (ต่อ):

.
.
.

“นายขับรถเป็นเหรอ?” แม็กเวลถามคำถามนี้ด้วยภาษามือตอนที่พวกเรามายืนอยู่ข้างรถเก๋งสีขาวของเขา

ผมพยักหน้ารับว่าเป็น เพื่อนก็ยังคงมองหน้าอย่างไม่ไว้ใจ “มีใบขับขี่?”
“มีสิ” ผมหยิบใบขับขี่ออกมาจากกระเป๋าตังค์ให้เขาดูอย่างภาคภูมิใจ

ใบขับขี่นี่ได้มาอย่างยากลำบากมากเลยนะฮะ พอไปทำใบขับขี่แบบคนพิการแล้วต้องมีกฎเกณฑ์อะไรเยอะแยะก็ไม่รู้ แถมพอเห็นผมสื่อสารได้ปกติก็ทำท่าจะไม่เชื่อว่าผมพิการอีก คิดว่าผมขอใบรับรองแพทย์มาล้อเล่นเหรอออ -_-

“ไปทำมาตั้งแต่เมื่อไหร่”
“นานแล้ว” ผมบอก เพื่อนหยิบไปดูด้วยสีหน้าไม่ค่อยจะเชื่อถือชอบกล “ฉันไม่ปลอมแปลงเอกสารราชการหรอกน่า”

“ไม่เห็นนายบอกฉัน” เขาคาดโทษ
ผมยักไหล่โดยไม่ได้ตอบโต้อะไร

ก็นะ ตั้งแต่มีรถเขาก็ขับให้ผมตลอด ไม่ยอมให้ผมได้แตะพวงมาลัยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ยอมให้ผมได้ขึ้นรถเมล์ จะกลับบ้านก็ยังไปส่งตลอด มีเหตุผลมารองรับร้อยแปดพันเก้าจนผมได้แต่ตามใจเขา
รู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง ผมก็ไม่ขับ(ให้เขาเห็น) แต่พออยู่บ้านผมก็ขับรถเองอยู่ดี ทั้งจักรยาน มอเตอร์ไซค์ บิ๊กไบค์ รถเก๋ง รถกระบะ รถตู้ เรียกได้ว่าบ้านมีรถอะไร ญาติๆมีรถคันไหน ผมก็ได้ลองขับเกือบทุกแบบ
หลังขับแบบเถื่อนๆอยู่นานป๊าก็ไล่ไปทำใบขับขี่ในที่สุด

ยุ่งยากกับการทำใบขับขี่ไม่พอ ยังยุ่งยากกับการแอบเพื่อนทำอีก ผมลับๆล่อๆจนป๊าขำว่าเหมือนสามีแอบหนีภรรยาไปอาบอบนวด ชีวิตจะยากอะไรขนาดนี้

เห็นเพื่อนยังคงขมวดคิ้วมองอยู่ ผมก็แค่ทำไม้ทำมือบอกให้ขึ้นรถเพื่อเตรียมตัวออกเดินทาง

.
.
.

เพื่อนนั่งเงียบมาตลอดทางตั้งแต่เพชรบุรีจนถึงกาญจนบุรี

ผมขอออกนอกเส้นทางไปแม่กลองซักแวบเขาก็ไม่ได้ว่าอะไร

ตอนที่ผมจอดรถที่บ้านตัวเอง ให้เพื่อนรอในรถเพื่อไม่ให้เกิดความวุ่นวาย ส่วนตัวผมเข้าไปในบ้าน คนที่บ้านดูจะตกใจกันพอสมควร รุมถามกันใหญ่ว่าเจ้าตาลเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมแม็กมาคนเดียว พอผมบอกมาเอาของให้ตาลเฉยๆ ตาลไม่ได้เป็นอะไร คนที่บ้านก็ดูจะโล่งอกโล่งใจ

ผมไม่ได้ยินเสียงของครอบครัวมานานจนแทบจะลืมไปแล้ว ทั้งป๊า คุณแม่ คุณยาย รวมไปถึงพี่ป้าน้าอาทั้งหลายทั้งมวล
เป็นโชคดีของผมที่แม็กอัธยาศัยดีและสนิทกับครอบครัวผมพอสมควร (เพราะเขามาส่งผมถึงบ้านเกือบทุกอาทิตย์นั่นแหละ) ผมจึงไม่ต้องเกร็งเวลาอยู่ในร่างเขาแล้วไปคุยกับใคร ผมสามารถกอดคุณยายได้เหมือนกับตอนที่ผมเป็นผม

และโชคดีอีกอย่างของผมคือช่วงนี้โรงเรียนของเจ้าเด็กแฝดน้องสาวผมเข้าสู่ช่วงสอบ ทั้งคู่จึงได้หยุดอยู่บ้านเพื่ออ่านหนังสือ สองสาวชวนผมคุยเรื่องโน้นเรื่องนี้ไม่หยุด ส่วนใหญ่ก็เป็นเรื่องของพี่ตาลของพวกเธอ

นี่เป็นครั้งแรกจริงๆที่ผมได้ยินเสียงของน้องๆ ผมดีใจจริงๆ ดีใจจนหุบยิ้มไม่ได้

ตอนที่ออกมาจากบ้านแล้วผมก็ยังยิ้มอยู่

.
.
.

ตอนนี้เราแวะปั๊มกันอยู่
เพื่อนยังคงดูเครียดๆ

หลังจากมองอยู่ซักพัก ในที่สุดผมก็สะกิดเพื่อนให้หันมามองแล้วบอก “ขอโทษนะ”
“ขอโทษอะไร” เขาถาม

“ขอโทษที่ทำให้นายไม่ได้ยิน” ผมพูดด้วยภาษามือ “ขอโทษที่ฉันยืมร่างนายไปหาครอบครัว”
ขอโทษที่มีความสุขในตอนนี้ ขอโทษที่มีความสุขได้ในตอนที่นายแย่ขนาดนี้เพราะฉัน

คำหลังผมไม่ได้พูดออกไป ผมรู้สึกผิดแต่สุดท้ายผมก็ยังดีใจ มันรู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูกจริงๆที่เห็นเพื่อนเฟลแต่ผมยังคงยิ้มได้ ความรู้สึกปะปนกันจนแยกไม่ค่อยออก

“ไม่เป็นไร” เขาบอกด้วยเสียง แม้จะยังดูไม่มั่นใจเท่าไหร่แต่เขาก็พูดออกมา จากนั้นเขาก็ยื่นมือมาดึงแก้มผมทั้งสองข้าง “ยิ้มเถอะ นายเหมาะกับรอยยิ้มมากกว่า ไม่ว่าจะอยู่ในร่างไหน”

“ไปกันต่อเถอะ” เพื่อนบอกต่อไป แม้ยังดูกังวลแต่เขาก็พยายามยิ้มออกมา “ฉันจะไม่เป็นไร พวกเราจะผ่านมันไปด้วยกัน”
“ขอบใจ” ผมบอก ยิ้มออกมาจางๆ

.
.
.

เรามาถึงกาญจนบุรีกันตอนบ่ายโมงกว่า

“โทรเข้าไปหาก่อน เบอร์นี้ บอกเขาว่ามาถึงแล้วกำลังจะเข้าไป” แม็กบอก ส่งมือถือของเขามาให้ผม หน้าจอเขียนชื่อ [ผู้ปกครอง] เจษฎา [0] พอผมหันไปมองงงๆ เพื่อนก็อธิบาย “อันแรกระบุว่าเป็นใคร ตรงกลางเป็นชื่อ วงเล็บสุดท้ายบอกจำนวนครั้งที่เข้าไปคุย”

“ดูเป็นระเบียบผิดปกติชอบกล”
“ม๊าสอนมา” เพื่อนตอบสั้นๆ รอยยิ้มเต็มวงปรากฎขึ้นเป็นครั้งแรกในวันนี้ เห็นได้ชัดถึงความสำคัญของบุคคลที่เขาพูดถึง

เห็นเขายิ้มได้ผมก็ยิ้มตามไปด้วย เมื่อหันมามองโทรศัพท์อีกรอบจึงนึกขึ้นได้ถึงความจริงบางอย่าง
“เป็นไรไป” เขาถามเมื่อเห็นผมนิ่งไป

“ฉันไม่ได้โทรศัพท์โทรคุยกับใครมา15ปีแล้ว” ผมบอก รู้สึกวิตกเล็กน้อย “มันโทรออกยังไงอ่ะ”

เพื่อนมองผมด้วยสายตาว่างเปล่าอยู่ชั่วขณะ เอื้อมมือมากดปุ่มสีเขียวบนหน้าจอให้ผม
เมื่อเขากด มือถือก็ขึ้นสัญลักษณ์ว่ากำลังโทรออก แม็กก็ทำไม้ทำมือให้ผมเอาโทรศัพท์จ่อหู ผมมองอุปกรณ์อิเล็กทรอนิคในมืออยู่ชั่วขณะ ใจเต้นตุบๆขึ้นมาด้วยความตื่นเต้น
พอยกขึ้นจ่อหูก็กดตัดสายทันทีด้วยความตกใจ ก่อนจะหันไปถามเพื่อน “นายจดเบอร์มาผิดรึเปล่า”
“ไม่ผิดนะ ทำไมเหรอ”

“ท..ทำไมมันขึ้นว่า ‘ท่านกำลังเข้าสู่บริการรับฝากหัวใจ’ มันคืออะไรอ่ะ” ผมถาม ใจยังเต้นตุบๆอยู่เลย “หรือว่าคุณเจษฎาเป็นหมอหัวใจ?”
“…”

แม็กเสิร์ชเพลง ‘ขอใจเธอแลกเบอร์โทร’ จากยูทูปยื่นให้ผม ก่อนจะอธิบายนวัตกรรมที่เรียกว่า ‘เสียงรอสาย’ ให้ฟัง

แหม เมื่อ15ปีที่แล้วมันยังไม่มีสิ่งนี้นี่หว่า ใครจะไปรู้จักเล่า ._.

ผมกดโทรหาคุณเจษฎาอีกครั้ง คราวนี้พอรู้แล้วว่าเสียงที่ได้ยินเป็นเสียงรอสาย ผมก็ฟังเพลินๆจนกระทั่งมีเสียงผู้ชายแทรกขึ้นมา
[“สวัสดีครับ”]

“สวัสดีครับ ไม่ทราบว่านั่นใช่คุณเจษฎามั้ยครับ” ผมที่นั่งเอนตัวอยู่ถึงกับเด้งตัวขึ้นมานั่งหลังตรง ใจเต้นตุบๆขึ้นมาอีกครั้งตอนท่องประโยคแนะนำตัวที่เพื่อนเทรนมา "ผม แม็กเวล ซอนเนอร์ นักการทูตประจำโรงเรียนผู้พิการในนามของควิ้นท์ ที่แจ้งไว้ว่าจะเข้าไปพบวันนี้ ไม่ทราบว่าคุณเจษฎาสะดวกมั้ยครับ"

ผมพูดชื่อตำแหน่งถูกใช่มั้ย ชื่อนามสกุลไม่ผิดเนอะ ชื่อโรงเรียนตกหล่นอะไรไปรึเปล่า?

ก่อนที่สติผมจะหลุดไปกับความกังวลต่างๆนานา อีกฝ่ายก็ตอบกลับมา [“อ๋อๆ เข้ามาได้เลยครับ”]

“อีกประมาณ10นาทีจะถึงแล้วฮะ เปิดบ้านรอไว้ได้เลย” ผมบอก พูดไปแล้วก็รู้สึกตงิดๆกับประโยคของตัวเองชอบกล ปลายสายก็คล้ายจะอึ้งไปเหมือนกัน ผมเลยรีบจบประโยค “แล้วเจอกันนะฮะ”
[“แล้วเจอกันครับ”]

กดวางสายเสร็จ ความกังวลประมาณล้านแปดประการก็พุ่งเข้าใส่ มือที่กำพวงมาลัยอยู่สั่นจนรู้สึกได้ หัวใจก็เต้นแรงจนรู้สึกถึงความสั่นสะเทือนในอก

ผมกำลังกลัว กลัวมากด้วย

ผมจะทำได้รึเปล่า ผมจะไม่ทำให้เพื่อนกลายเป็นตัวตลกใช่มั้ย จะเผลอพูดอะไรแปลกๆออกไปรึเปล่า จะไม่ทำโรงเรียนเสียชื่อเสียงใช่มั้ย งานของเพื่อนจะไม่พังเพราะผมใช่มั้ย

นายโอเคมั้ย” เพื่อนหันมาถามผม และเมื่อเห็นอาการของผมก็คงรู้สึกความไม่โอเคที่เกิดขึ้น เขาเอื้อมมาแตะมือผมอย่างให้กำลังใจ แล้วจึงบอก “ไม่ต้องกลัวนะ”

ผมหันไปมองเพื่อนนิดหนึ่ง เพราะขับรถอยู่ผมจึงไม่สามารถหันไปมองเขาเต็มๆตาได้

“มันไม่ยากขนาดนั้นหรอก นายทำได้ ทำตัวสบายๆก็พอ” เสียงของเพื่อนค่อนข้างเบา แต่ค่อนข้างมั่นคงขึ้นเมื่อเทียบกับเมื่อเช้า มีเสียงหัวเราะจางๆเจืออยู่ในคำพูด “ถ้าเป็นงานยากผอ.ไม่ส่งฉันมาทำหรอก”

ยังไม่ทันได้พูดอะไรเพื่อนก็ชี้บอก “เลี้ยวซ้ายซอยข้างหน้านั่นก็ถึงแล้ว”

เอาละ งานของนักการทูตสอดไส้ครูศิลปะกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว!

.
.
.

“สวัสดีครับ” ผมยกมือไหว้และกล่าวทักทายผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้า "ผม แม็กเวล ซอนเนอร์ นักการทูตประจำโรงเรียนผู้พิการในนามของควิ้นท์ ที่โทรมาเมื่อซักครู่ก่อนหน้านี้”

ผู้ชายคนนี้ตัวสูง สูงกว่าแม็กไปอีก ผิวค่อนข้างเข้ม ใส่เสื้อเชิตสีซีดกับกางเกงสแลค เขาเป็นคนคิ้วเข้มและตาดุ แต่แว่นกรอบดำที่ใส่อยู่ช่วยพลางความดุลงไปได้ ดูเป็นคนเข้มงวดพอสมควร ให้ความรู้สึกเหมือนพวกครูดุๆสมัยประถม

เขายกมือขึ้นมารับไหว้ ผมจึงแนะนำคนข้างตัว “ส่วนนี่จิณณ์ ครูศิลปะของโรงเรียนเราครับ”
‘จิณณ์’ยกมือไหว้คุณเจษฎาเมื่อผมส่งสัญญาณ จากนั้นก็ยืนยิ้มอยู่ข้างๆโดยไม่พูดอะไร

คุณเจษฎาดูแปลกใจนิดหน่อยกับการที่นักการทูตพกครูศิลปะมาเยี่ยมบ้านว่าที่นักเรียนด้วย แต่เขาก็เชิญพวกเราเข้าบ้านโดยไม่ได้ว่าอะไร

“นั่นเจมส์ ลูกชายผม” คุณเจษฎาบอกเมื่อเข้ามาในตัวบ้านและพบกับเด็กชายที่เล่นตุ๊กตุ่นฮีโร่อยู่บนโซฟา เขาเล่าต่อว่า “แกหูหนวกมาตั้งแต่สองปีที่แล้วเพราะอุบัติเหตุ”
ส่วนนี้ตรงกับในเอกสารที่แม็กเอาให้ผมมาอ่าน

“ผมทำแต่งาน งาน งาน ตั้งแต่ก่อนแกเป็นแบบนี้ แถมพอแกพูดไม่ได้ พวกเด็กคนอื่นๆก็พากันแกล้งแก แกเลยอยู่แต่บ้านอยู่แต่กับแม่ของเขา ภรรยาเธอเป็นอาจารย์สอนภาษามืออยู่แล้วด้วย เจมส์ก็คุยแต่กับแม่เขา รู้ตัวอีกทีแกก็ไม่ยอมพูดกับผมแล้ว” เขาเล่าเสียงเครือ ข้อมูลส่วนนี้ไม่มีในเอกสาร “ภรรยาผมเพิ่งเสียไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว เจมส์แกไม่ยอมคุยกับใครเลย”
“เสียใจด้วยนะครับ” ผมบอก

อีกฝ่ายคล้ายต้องการที่ระบาย เขาพูดต่อไป “ผมจ้างคนดูแลมา แกก็อาละวาดจนอยู่ไม่ได้ ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้ว”
“คุณพ่อลองใช้เวลากับแกดูรึยังครับ” ผมถาม
“ผม..ผมไม่มีเวลา” เขาบอก “งานผม…”

“งั้นไม่เป็นไรนะครับ” ผมยิ้มทั้งที่ในใจเดือดปุดๆ รู้สึกว่ารอยยิ้มต้องแย่มากแน่ๆแต่ผมก็ยังยิ้มออกมา เหมือนเห็นปัญหาและวิธีแก้อยู่ตรงหน้าแต่คนที่ทำได้กลับไม่ทำมัน ผมลอบถอนหายใจแล้วพูดต่อไป “คิดว่าคุณพ่อคงรู้จักโรงเรียนของเรามาบ้างแล้วว่ารองรับเด็กพิการทุกประเภท”

อีกฝ่ายพยักหน้ารับ ผมจึงพูดต่อ
“ดังนั้นคุณพ่อจึงไม่ต้องกังวลเรื่องน้องจะถูกแกล้งนะครับ พวกเราเข้าใจซึ่งกันและกัน เราช่วยเหลือกัน เรียนรู้ที่จะอยู่ร่วมกัน และจะไม่นำปมด้อยมาล้อกันโดยเด็ดขาด”

“นอกจากนี้ทางโรงเรียนยังมีสวัสดิการดีๆ ห้องพักสุดหรูริมชายหาดเพชรบุรี พร้อมทั้งสระว่ายน้ำ ฟิตเนต สปา” เหมือนจะไม่เกี่ยว นี่ผมโฆษณาโรงเรียนหรือโรงแรมอยู่เนี่ย
คุณเจษฎาดูจะอึ้งๆกับความแกรนด์ของโรงเรียนที่ผมยกตัวอย่างมาให้ฟัง ผมจึงพูดต่อไป
“และคุณพ่อไม่ต้องห่วงเรื่องความปลอดภัยนะครับ เซอร์เคียวริตี้ยอดเยี่ยมมาก”

ผมว่าผมกำลังหลุดประเด็นชอบกล กลับมาก่อนนักการทูต เอานักการขายไปเก็บเดี๋ยวนี้ TT

“เอ่อ.. และคุณพ่อยังไม่ต้องห่วงว่าเมื่อน้องโตไปจะใช้ชีวิตในสังคมไม่ได้” ในที่สุดก็กลับสู่เส้นทางที่ถูกที่ควรได้แล้ว!
ผมลอบถอนหายใจในใจ ก่อนจะพูดต่อไป “ทางโรงเรียนของเราจะสอนให้น้องช่วยเหลือตัวเองได้ รวมไปถึงสามารถปกป้องตนเองและสามารถแก้ไขปัญหาต่างๆได้ด้วยตัวของพวกเขาเอง”
เห็นเขานิ่งผมจึงถาม “คุณพ่อมีความเห็นว่า...”

“เฮ้ยยยยย!” เสียงที่ดังขึ้นกระทันหันทำให้บทสนทนาถูกตัด ภาพที่เห็นคือน้องเจมส์กำลังกัดมือ‘ครูจิณณ์’อยู่

จมเขี้ยวเลยนั่น…:

ภาพที่ไม่คาดฝันทำเอาผมอึ้งค้างไปชั่วขณะ ในขณะที่คุณเจษฎาวิ่งเข้าไปถึงตัวน้องเจมส์แล้วเงื้อมือ ก่อนที่เขาจะตีลูกชายผมก็ตะโกน

“หยุดนะครับ!”

คุณเจษฎาหยุดค้างอยู่ในท่าเงื้อมือ ส่วนแม็กในร่างผมที่ยังคงถูกกัดมืออยู่เอี้ยวตัวมาบังน้องเจมส์เอาไว้ คาดว่าเขาคงเห็นฉากที่คุณเจษฎาพุ่งเข้าไป
น้องเจมส์คล้ายตกใจกับเหตุการณ์จนเผลออ้าปาก มือที่ถูกกัดจึงเป็นอิสระ

ฝ่ายคุณเจษฎาก็ลดมือลง ก่อนจะหันไปดุลูกชาย “เจมส์ ทำไมทำแบบนี้! ไปกัดครูเขาทำไม”
เห็นได้ชัดว่าเด็กชายไม่เข้าใจที่พ่อของเขาพูด แน่ละ เด็กชายหูหนวกที่ไหนจะได้ยินเสียงพ่อตัวเองได้กัน

ผมที่เดินตามเข้าไปทีหลังแตะไหล่แม็กให้หลบออกมา เพื่อนมองผมและขยับปากเป็นคำว่าขอโทษ เห็นแวบๆว่ามือเป็นรอยฟันซ้ำยังมีเลือดซึมออกมา ผมส่ายหน้าและแตะนาฬิกาเชิงบอกว่าไว้คุยกันทีหลัง เพื่อนก็ทำหน้าเข้าใจ ผมจึงหันไปถามคุณเจษฎาที่ยังดุน้องเจมส์อยู่ “คุณพ่อใช้ภาษามือได้มั้ยครับ”

แม้น้องจะไม่รู้ว่าพ่อดุอะไร แต่จากสีหน้าท่าทางก็เดาได้ไม่ยากว่ากำลังกลัว

“ใช้เป็นแต่คำง่ายๆที่มีนเขาสอนไว้” มีนที่ว่าคงเป็นคุณมีนา ภรรยาของเขาที่เสียชีวิตไปแล้ว เอกสารที่ให้มาว่าไว้แบบนั้น
“งั้นคุณพ่อให้ผมคุยกับน้องหน่อยได้มั้ยครับ”

“คุณรู้ภาษามือหรือไง” เสียงอีกฝ่ายชักจะเหวี่ยง
“แน่นอนครับ ผมอยู่โรงเรียนสำหรับผู้พิการนะ” ผมหันไปยิ้มให้เขา รอยยิ้มที่ส่งไปไม่ถึงดวงตา

“งั้นก็คุยกันไป” เขาว่า “เดี๋ยวผมไปเอากล่องยามาให้”
“ขอบคุณครับ”

ผมแตะไหล่เด็กชายที่ยังคงตัวสั่นอยู่ เขาสะดุ้งเมื่อผมโดนตัว ดวงตาหันมองอย่างหวาดระแวง
“พี่ชื่อแม็กเวล เป็นนักการทูตนะ” ผมบอกเป็นภาษามือ “ส่วนนี่จิณณ์ เป็นครูศิลปะ”
ท่าทางเกร็งๆกับสายตาหวาดระแวงลดลง ท่าทางเข้าใจที่ผมบอก

ภาษามือมีอยู่หลากหลายและมีความเฉพาะกลุ่มสูงทีเดียว นับเป็นโชคดีที่ภาษามือที่ผมกับน้องเจมส์ใช้ไม่แตกต่างกันเท่าไหร่

“เจมส์บอกพี่แม็กได้มั้ย เจมส์กัดพี่จิณณ์ทำไมครับ” ผมถาม
“เขาแย่งของเล่น” เด็กชายตอบเป็นภาษามือเช่นกัน ชี้ไปที่ตุ๊กตุ่นฮีโร่ที่ยังกองอยู่บนโต๊ะ

ผมหันไปมองคาดโทษเพื่อน …จะเล่นด้วยทำไมไม่บอกดีๆ...
เพื่อนส่งสายตาตอบกลับมา …ขออนุญาตเป็นภาษามือไม่เป็น…
…ไม่เป็นก็หันมาถาม ไม่ใช่พรวดพราดเข้าไป… ผมขมวดคิ้วใส่เขา

เขาทำหน้ารู้สึกผิดกลับมา ผมกรอกตาทีหนึ่งแล้วจึงหันไปคุยกับเด็กชาย
“พี่จิณณ์แค่อยากเล่นด้วย ให้พี่จิณณ์กับพี่แม็กเล่นด้วยได้มั้ยครับ?”

เด็กชายมองอย่างชั่งใจครู่หนึ่ง ก่อนจะส่งตุ๊กตุ่นธอร์ให้ผม และส่งโลกิให้เพื่อน

ตอนนี้แม็กในบทโลกิกำลังเอาตุ๊กตุ่นตีกับน้องเจมส์ที่อยู่ในบทไอรอนแมน ส่วนผมในบทพี่ชายน้องเจมส์บอกกลับดาวไปแล้วเลยไม่มีบท(อ้าวเฮ้ย?) ผมนั่งว่างๆก็มองทอร์ที่อยู่ในมือผม เลยไปถึงโลกิในมือแม็กแล้วก็เกิดคำถามขึ้นมาในใจ

นี่หนูเลือกตุ๊กตุ่นให้พี่ๆตามสีผมกับทรงผมใช่มั้ยเจมส์…

ระหว่างที่เล่นกัน ผมได้ยินเสียงน้องเจมส์พูดอืออาอยู่หลายคำ คิดว่ากล่องเสียงของเขายังคงทำงานอยู่ จากที่ฟังคุณเจษฎาเล่าว่าน้องเคยคุยกับแม่ คาดว่าคงเป็นการพูดคุยจริงๆ ทำให้กล่องเสียงยังไม่ฝ่อไปแม้ไม่ได้ยินมาถึงสองปี ยังมีความหวังที่จะพูดได้ ผมอดยิ้มออกมาไม่ได้จริงๆ

ตอนที่คุณเจษฎากลับมา พวกเราก็เล่นกันจนเหมือนเป็นเพื่อนกันไปแล้ว ไม่แน่ใจว่าคุณเจษฎาไปเอากล่องยาถึงหน้าปากซอยหรืออย่างไร

ผมไม่รู้หรอกว่าเขาแอบมองอยู่ตอนที่พวกเราเล่นกัน คุณเจษฎาไม่เห็นรอยยิ้มของลูกชายตั้งแต่วันที่ภรรยาของเขาจากไป

วิธีแสดงความรักของแต่ละคนไม่เหมือนกัน ยิ่งกับเขาที่อยู่ในบทบาทพ่อที่เข้มงวดมาตลอด อีกทั้งหน้าที่การงานอันแสนวุ่นวาย เขาไม่สามารถมานั่งเล่นตุ๊กตุ่นฮีโร่เป็นเพื่อนลูกชายได้ ไม่สามารถกระทั่งหาเวลามาพูดคุยกับลูกชายด้วยซ้ำ

ในวันนี้น้องเจมส์ยิ้มออกมาได้ เขาจึงขอยืดเวลาแห่งความสุขของลูกชายออกไปอีกหน่อย ขอแอบมองรอยยิ้มของลูกชายอยู่ตรงนี้ก่อนที่มันจะหายไปอีกครั้ง

ตอนที่ผมทำแผลให้ร่างตัวเอง คุณเจษฎาก็ใช้ภาษามือถามลูกเป็นคำง่ายๆ บางคำเขาไม่รู้ก็หันมาถามผม ลูกชายที่กำลังอารมณ์ดีก็ตอบกลับมา พอลูกชายยอมตอบ คนพ่อก็ดูเหมือนจะอารมณ์ดีขึ้นมาด้วย บรรยากาศการพูดคุยค่อนข้างผ่อนคลาย นับเป็นสัญญาณที่ดี

น้องเจมส์ดูสนใจที่จะมาเรียนที่โรงเรียนของเราตอนที่ผมบอกว่ายังมีเพื่อนอีกเยอะแยะ คิดว่าน้องอยู่บ้านคงเหงามาก

ผมตกลงกับคุณเจษฎาไว้ว่าเขาจะพาน้องเจมส์มาดูโรงเรียนภายในสัปดาห์นี้ ถ้าน้องเจมส์ตกลง เขาก็จะให้น้องเข้าเรียนที่โรงเรียนของเราทันที

ก่อนออกจากบ้าน น้องเจมส์วิ่งเอาตุ๊กตุ่นทอร์กับโลกิมายัดใส่มือผมกับแม็กคนละตัว พ่อของเขาก็อุทาน
“เจมส์หวงของเล่นพวกนี้มาก ไม่เคยให้ใครมาก่อนเลย”

แม็กยิ้มให้น้องเจมส์ ในขณะที่ผมลูบหัวและบอกขอบคุณ ก่อนจะหันไปบอกพ่อเขาอีกประโยค
“งานกับเงินอาจจะสำคัญมากสำหรับคุณพ่อ แต่สำหรับน้องเจมส์แล้วความรักความเอาใจใส่เป็นเรื่องสำคัญที่สุดนะครับ”

ตอนที่พวกเราขับรถออกมายังเห็นคุณเจษฎาและน้องเจมส์ยืนส่งอยู่ เด็กชายโบกมือให้พวกเรา

Spoiler:

แม็กก็เปิดกระจกโน้มตัวออกไปโบกมือให้เขา ก่อนผมจะดึงตัวเพื่อนกลับมาเพราะเราจะออกถนนใหญ่กันแล้ว

จนกระทั่งเลี้ยวออกจากซอยมาเพื่อนจึงหันมาถามผมว่าผมพูดอะไรตอนท้าย ทำไมคุณเจษฎาถึงได้ดูนิ่งไป
ผมก็ตอบเขาไปแค่ว่าฉันอาจจะทำงานนายพัง เพื่อนทำหน้าสงสัยแต่ไม่ได้ถามอะไรต่อ เขาหันไปสนใจGPSที่ผมเพิ่งตั้งเส้นทางใหม่

“ไปสังขละ?” เขาถามเมื่อเห็นจุดหมาย
“ใช่ ไปสังขละ” ผมละมือจากพวงมาลัยมาตอบเพื่อน

“ไม่กลับโรงเรียนเหรอ?”
“ไม่อ่ะ ไหนๆก็ออกมาแล้ว ขอหนีเที่ยวซักวันสองวันแล้วกัน”

“เหมือนมาเดทเลยเนอะ” เพื่อนว่า ทำท่าเหมือนจะเขินขึ้นมา เห็นตัวเองทำท่าเขินแล้วผมขนลุกชอบกล
“เดทเค้าใช้กับแฟน แบบนี้เค้าเรียกมาเที่ยว” ผมบอก

“มาเดท” เพื่อนย้ำ รอยยิ้มระบายอยู่เต็มหน้า
“มาเที่ยว” ผมย้ำบ้าง
“เดท” เขาย้ำอีกที หันมาทำตาเป็นประกายใส่อีกต่างหาก

“เออ เดทก็เดท”

รถเก๋งสีขาวขับเอื่อยๆไปตามเส้นทางถนนหมายเลข323 ค่อยๆมุ่งสู่เมืองสวรรค์ตะวันตกอย่างช้าๆ คลอเคลียไปกับแสงอาทิตย์ยามเย็นที่ค่อยๆลับหายไปตามเหลี่ยมเขา

.
.
.

กว่าจะถึงสังขละฟ้าก็เกือบจะมืดแล้ว

ที่พักหาได้ไม่ยากนักเพราะไม่ใช่ช่วงไฮซีซั่น
ที่พักที่เราเลือกชื่อว่าไฮกุ เกสเฮาส์ เป็นเกสเฮาส์ขนาดเล็กที่ตกแต่งแบบเซน เรียบง่ายแต่ดูดี less is moreที่แท้จริงเป็นเช่นนี้เอง
เจ้าของเป็นชายวัยกลางคนตัวเล็กๆท่าทางใจดี ใส่แว่นทรงกลม บรรยากาศดูติสๆ เป็นอาจารย์(ผมได้ยินคนแถวนั้นเรียกแบบนั้น ไม่รู้แกเป็นอาจารย์อะไรเหมือนกัน)

แม้จะโดนมองแปลกๆนิดหน่อยตอนจองห้องกับการที่ผู้ชายสองคนเดินเข้ามาจองห้องเตียงคู่หนึ่งห้อง(เพื่อความประหยัด)ในยามหัวค่ำของวันวาเลนไทน์
อืมม์…พูดไปแล้วมันก็พิลึกจริงๆนั่นแหละ

เจ้าของเกสเฮ้าส์นำพวกเราไปที่ห้องพักและบอกว่ามีอะไรก็เรียกแกได้ตลอด บอกรหัสไวไฟ ยิ้มให้ทีหนึ่งแล้วบอกว่าขอให้มีความสุขกับวันวาเลนไทน์
…ผมว่าแกต้องเข้าใจอะไรผิดแน่ๆเลย

เจ้าของกลับไปแล้ว แม็กเวลนั่งอยู่ที่เตียง ส่วนผมเดินสำรวจห้องอยู่

ห้องที่พวกเราอยู่อยู่ด้านในสุดของเกสเฮาส์ซึ่งมีห้องพักเพียง 2 ห้อง แถมยังถูกกั้นด้วยกำแพงไม้ไผ่อีกชั้นหนึ่งแยกส่วนกับโซนด้านหน้า และห้องข้างๆก็ไม่มีคนพัก เรียกได้ว่าโซนนี้เป็นของพวกเราอย่างแท้จริง

ด้านหลังห้องพักเป็นสนามหญ้าเล็กๆ มีเก้าอี้กับโต๊ะไม้ไผ่วางอยู่ บรรยากาศน่ามานั่งจิบกาแฟชมน้ำค้างยามเช้า
ห้องพักทำด้วยไม้ไผ่ตั้งแต่เสาพื้นยันเพดาน มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดตอนเดินชวนให้รู้สึกเสียวว่าพื้นจะทะลุ

ห้องขนาดค่อนข้างเล็ก ซึ่งก็สมกับราคา ในห้องมีเตียงคู่หนึ่งเตียง โต๊ะข้างเตียง และห้องน้ำเล็กๆที่เป็นประตูเลื่อนที่ไม่มีที่ล็อค มีราวไม้ไผ่สำหรับแขวนผ้า มีโต๊ะปลายเตียงกับทีวีอีกเครื่องหนึ่ง
ถ้าไม่นับโทรทัศน์ก็เรียกได้ว่าที่นี่มีความเป็นธรรมชาติสูงมาก มีเสียงตุ๊กแกด้วยแต่ผมหาตัวไม่เจอ
ซึ่งก็ดีแล้ว อย่าออกมาเลย ผมไม่นิยมสัตว์ประเภทนี้ซักเท่าไหร่ TT

พวกเราไปเดินเล่นที่สะพานมอญกันหลังจากนั้น

สะพานมอญ หรือชื่อจริงๆคือสะพานอุตตมานุสรณ์ เป็นสะพานไม้ที่ยาวที่สุดในประเทศไทย เรียกได้ว่าเป็นซิกเนอเจอร์ของสังขละบุรี

น่าเสียดายที่พระอาทิตย์ตกไปแล้ว บรรยากาศค่อนข้างเงียบ เรายืนมองท้องฟ้ากันอยู่แถวนั้นซักพัก ท้องฟ้าสีน้ำเงินถูกประดับด้วยดวงจันทร์สีเหลืองดวงโตที่แหว่งไปเล็กน้อยเนื่องจากเพิ่งผ่านวันเพ็ญมาไม่นาน ลมตอนกลางคืนค่อนข้างหนาว

แม็กค่อนข้างเงียบ เราไม่ได้พูดคุยอะไรกันในช่วงนี้ ต่างฝ่ายต่างยืนเท้าแขนกับราวสะพาน ปล่อยใจไปกับบรรยากาศ ซึมซับธรรมชาติรอบตัว รวมถึงขบคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้

Spoiler:

สำหรับผมมันเป็นวันที่ดีที่สุดวันหนึ่ง ได้ทำอะไรใหม่ๆ ได้ท่องเที่ยว ได้พบปะครอบครัว และที่สำคัญที่สุด ได้ยิน

แต่สำหรับเพื่อนมันคงเป็นวันที่เลวร้าย แม้พยายามจะทำตัวเป็นปกติ แต่ก็เห็นได้ว่ามันไม่มีอะไรที่เป็นปกติ นี่คงเป็นสิ่งเดียวที่ผมรู้สึกแย่ในวันนี้ การมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น และคนอื่นที่ว่าก็ไม่ใช่ใครที่ไหนไกล แต่กลับเป็นเพื่อนสนิทของผมเอง

ว่าไปแล้ว… มัวแต่วุ่นวายกับเรื่องนั้นเรื่องนี้จนลืมไปเสียสนิท
ความโกลาหลที่เกิดขึ้นในวันนี้มันเกิดมาจากอะไร ทำไมจู่ๆทั้งโรงเรียนถึงได้เกิดเหตุการณ์ชุลมุนนี้ขึ้นมา

อะไรที่เป็นจุดร่วมของการสลับร่าง
อะไรที่ทุกคนทำเหมือนๆกัน แต่แตกต่างไปจากวันก่อนๆ

ภาพลุงเชฟหัวเราะโฮะๆอย่างอารมณ์ดีปรากฏขึ้นในหัว

เชฟปิแอร์?
แกเกี่ยวข้องอะไรกับเรื่องนึ้เปล่านะ

เพราะทุกคนทำขนมเค้ก? ไม่น่าใช่ ผมเป็นแค่คนดูเฉยๆ ส่วนแม็กไม่ได้อยู่ในเหตุการณ์ด้วยซ้ำ
เพราะทุกคนกินขนมเค้ก...

ต้องใช่แน่ๆ

หยิบโทรศัพท์ขึ้นมา ยังไม่ทันจะทักแชทไปหาลุงเชฟถึงเรื่องที่เกิดขึ้น เพื่อนก็หันมาหาด้วยสีหน้าละห้อย ส่งภาษามือมาให้อย่างอ่อนแรงว่าหิวแล้ว

ผมจึงเก็บมือถือกับไป นึกขึ้นมาได้ว่าเย็นนี้ยังไม่ได้ทานข้าวกันอย่างเป็นกิจจะลักษณะเลย ได้แต่แวะปั๊มหาของกินเล่นกันระหว่างทาง
เรื่องที่มันผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้ว จัดการเรื่องตรงหน้าก่อนดีกว่า เดี๋ยวกลับไปถึงที่พักค่อยทักไปถามแกก็ได้

เนื่องจากที่พักไม่มีครัวให้ พวกเราจึงต้องหาร้านอาหารแถวนั้นประทังชีวิต โชคดีที่ยังมีร้านอาหารเล็กๆร้านหนึ่งเปิดอยู่แถวที่พัก โชคร้ายนิดหน่อยตรงที่เหมือนมันจะเป็นร้านเหล้าและมีโชว์ดนตรีสดด้วย

เมื่อมองหน้าเพื่อนที่คล้ายจะเศร้าลงไปอีกเมื่อหันไปมองทางเวที ผมก็รีบกินให้ไวขึ้นเพื่อจะได้รีบกลับที่พัก และเขาจะได้ไม่ต้องเห็นมันอีก
กลับเป็นแม็กที่ขอรั้งอยู่ต่อ เขาบอกเพียงว่า “ฉันอยากรู้ว่านายรู้สึกยังไง”

ผมอยากถามกลับไปนักว่าทั้งวันที่ผ่านมายังรับรู้ไม่พออีกเหรอ

สิ่งที่ผมทำมีเพียงการถอนหายใจเบาบางและนั่งอยู่ข้างๆเขา

เสียงดนตรีดังเสียจนหนวกหู แต่ผมก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น ฟังเพลงที่ไม่ได้ฟังมากว่าสิบห้าปี ทั้งที่ควรจะมีความสุขกับการได้ยิน แต่ในตอนนี้ผมไม่ยินดีกับมันเลยซักนิดเดียว

นั่งก๊งเปบซี่กันไปได้ไม่ถึงชั่วโมงแม็กก็บอกว่าง่วงและชวนผมกลับ
เราจ่ายเงินกันเสร็จก็เดินกลับที่พักกัน

แม็กอาบน้ำเสร็จก็เข้านอน วันนี้เขานอนเร็วผิดปกติ คาดว่าคงเครียดมาทั้งวันจนสมองล้า
ส่วนผมยืมโน้ตบุคเพื่อนมาเปิดเพลงฟัง ซึมซับการได้ยินให้ได้มากที่สุดก่อนที่จะต้องกลับไปไม่ได้ยินอีกครั้ง

.
.
.

เสียงลุกจากเตียงทำให้ผมที่กำลังดูภาพยนตร์เพลงในยูทูปอยู่หันไปมอง
เห็นตัวเองนั่งอยู่ที่ปลายเตียงก็วางหูฟังและขยับเข้าไปถาม “เป็นอะไรรึเปล่า”

แต่เมื่อเห็นหน้าอีกฝ่ายแล้วก็เริ่มรู้สึกถึงสถานการณ์ไม่ปกติ
ดวงตาว่างเปล่า สีหน้าสับสน ยิ่งเห็นผมเดินเข้าไปใกล้คล้ายยิ่งผวา

กลายเป็นจิณณ์สอดไส้แม็กที่แปรรูปเป็นอเล็กซ์ไปแล้ว
อะไรจะซับซ้อนขนาดนี้...

อเล็กซ์คืออีกบุคลิกของแม็กที่มักจะโผล่มาในคืนที่เพื่อนมีเรื่องเครียดๆ ปกติเขาจะระวังเรื่องนี้มาก แต่วันนี้คงเพราะเจอหลายเรื่องจนเผลอลืมเรื่องนี้ไป จะว่าเป็นความผิดของเขาก็ไม่ได้อ่ะนะ

เขาเงื้อมือมาจะผลัก แต่ด้วยความที่ตอนนี้ผมตัวใหญ่กว่าอีกฝ่ายจึงผลักไม่ล้ม ผมคว้าแขนทั้งสองข้างของเขาล็อกเอาไว้ก่อนที่เขาจะทำอะไรอีก

อีกฝ่ายก็ดิ้นรุนแรงจนผมเกือบจับไม่ไหว หลุดมือไปก็หลายหน อีกฝ่ายทำท่าเหมือนจะวิ่งออกไปข้างนอกแต่ผมก็ยังคว้าไว้ทัน ทั้งฉุดทั้งกระชากกันหลายต่อหลายที กัดเข้าให้ก็มีเหมือนกัน ไม่นึกมาก่อนว่าตัวเองจะฟันคมขนาดนี้

คิดว่าพรุ่งนี้ตื่นมาคงมีฟกช้ำดำเขียวกันบ้างทั้งผมทั้งเขา

เสียงเอี๊ยดอ๊าดของพื้นชวนให้หวาดเสียวว่าถ้าเพื่อนดิ้นจนพื้นพังพวกเราจะทำยังไงกันต่อไป ได้แต่หวังว่าพื้นจะไม่เปราะบางอย่างที่กลัว

ผมทุลักทุเลคว้าผ้าห่มกับผ้าปูที่นอนมาผูกมือผูกขาเขาเอาไว้ได้ในที่สุด เพื่อนยังคงดิ้นเหมือนปลาขาดน้ำ เห็นตัวเองถูกจับมัดเป็นบ๊ะจ่างแล้วผมสะเทือนใจชอบกล ถึงผมจะเป็นคนมัดเองก็เถอะ…

เสียงดังโครมครามที่เกิดขึ้นทำให้ผมกลัวเล็กน้อยว่าจะโดนว่าเอา ผมได้แต่ขอโทษขอโพยอยู่ในใจ ภาวนาอย่าให้ใครเข้ามาในตอนนี้เลย เปิดมาเจอฉากนี้เข้าไม่ว่าใครก็ต้องคิดว่าผมกำลังทำอนาจารร่างตัวเองอยู่แน่ๆ ฟังดูเลวร้ายชะมัด TT

“อเล็กซ์” ผมเรียกอีกฝ่าย แล้วก็นึกขึ้นได้ ร่างผมหูไม่ได้ยิน อ่านปากก็ไม่ได้ ยิ่งเป็นอเล็กซ์แล้วด้วย ภาษามือยังสื่อสารกันไม่ได้เลย แล้วจะสื่อสารกันยังไงได้ละเนี่ย
เดี๋ยวนะ ไม่มีภาษามือแต่ยังมีภาษาเขียนอยู่ไม่ใช่เหรอ ผมว่าเขาต้องรู้ภาษาบ้างแหละ

ผมวิ่งไปค้นรถเพื่อน เจอสมุดว่างๆอยู่เล่มหนึ่งก็พูดขออนุญาตในใจคว้ามา เขียนคำว่าง ‘อเล็กซ์’ ลงไปแล้วไปจ่อตรงหน้าเขา

อีกฝ่ายยังคงดิ้นจนผมนั่งทับให้อยู่นิ่งๆแล้วเอากระดาษแผ่นเดิมไปจ่อหน้าอีกรอบ เขาคล้ายจะนิ่งลงนิดหน่อย อย่างน้อยก็ไม่ดิ้นแล้ว แต่ยังได้ยินเสียงลมหายใจฟึดฟัด ไม่แน่ใจว่าโมโหหรือเหนื่อยแล้ว

เห็นว่าได้ผล ผมจึงเขียนต่อไป ‘ถ้าเข้าใจที่เขียน พยักหน้า’
เขาพยักหน้า ผมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ อย่างน้อยก็สื่อสารกันได้ละนะ

‘ฉันคือจิณณ์’ เมื่ออ่านคำนี้อีกฝ่ายขมวดคิ้วมองหน้าผมจากนั้นก็ส่ายหน้า ผมจึงเขียนต่อไป ‘เราสลับร่างกัน’

อเล็กซ์รู้จักผมเพราะเราเคยเจอกันก่อนหน้านี้ เพราะนอนห้องเดียวกันบ่อยๆ นานๆทีแม็กก็ปล่อยอเล็กซ์โผล่มาโดยที่เขาไม่ได้ตั้งใจ
และผมเป็นคนแรกที่ไม่หนี (เพราะไม่ได้ยินเลยหนีไม่ทัน) ตีกันไปตีกันมาอยู่หลายยก สุดท้ายเราก็เป็นเพื่อนกันไปแบบงงๆ

ดังนั้นไม่ว่าจะแม็กเวลหรืออเล็กซ์ พวกเขาล้วนเป็นเพื่อนของผม

เพราะอเล็กซ์นิ่งลงแล้วผมจึงแก้มัดให้เขา
เรานั่งคุยกันไปเรื่อยๆ เป็นผมเขียนถาม ส่วนเขาก็พยักหน้าหรือส่ายหน้าตอบ จนสุดท้ายคล้ายว่าคงทนความง่วงไม่ไหว เขาจึงหลับไป
ยังดีที่ห้องไม่กว้างนัก พวกเราเลยมานั่งคุยกันบนเตียงตั้งแต่ต้น ผมจึงไม่ต้องลำบากหามร่างตัวเองขึ้นเตียงซ้ำอีก

เห็นเพื่อนหลับแล้วผมก็ชักจะง่วงบ้าง
เดินไปปิดโน้ตบุค ปิดไฟ และขึ้นไปนอนบนเตียง

ก่อนนอนก็อดไม่ได้จะหันไปบอก เหมือนทุกวันที่พวกเรานอนอยู่ด้วยกัน “ฝันดีนะ”

ค่ำคืนที่วุ่นวายก็ผ่านไปเช่นนี้เอง

15 กุมภาพันธ์ 2560:

Wed 15 Feb 2017, 20:18

The night without stars:

อธิบายเพิ่มเติม: