[จบแล้ว] "Who are U" เรื่องของยู [7 ตอน]

[U]

เนื้อหาได้มีการปรับแก้คำ
จันทร์ เป็น ย่าจันทร์
ประชิต เป็น ปู่ประชิต

ขอขอบคุณพี่ไทผู้ใหญ่ใจดี ที่ช่วยตรวจแก้คำผิดให้ครับผม

Who are U

นี้คือเรื่องราวของ ยู หรือเด็กชายสหรัฐ ชัยกูล
ผู้ซึ่งพึ่งเข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนแห่งนี้หมาด ๆ
จะบอกว่าเป็นส่วนขยายของเควสย้อนรอยอดีตก็ไม่ผิด

เพื่อเรา(รวมถึงผู้เขียน)จะได้มาทำความเข้าใจในตัวยูมากขึ้นอีกนิด

เรื่องนี้เริ่มต้นขึ้นตั้งแต่ตอนที่ยูยังไม่เข้าใจความหมายของคำว่า
'แม่' หรือความหอมของอาหารที่ทานด้วยซ้ำ....

____________________________________

๑
จุดเริ่มต้น

“พ่อครับ ผมรู้ว่าพูดแบบนี้มันคงดูเห็นแก่ตัว.. แต่ได้โปรด
ช่วยดูแลยูให้พวกเราสักพักได้ไหมครับ”




       “เดี๋ยว ๆ นี้มันเกิดอะไรขึ้น” ปู่ประชิตทำหน้าสับสน ไม่เข้าใจ
ว่าทำไมจู่ ๆ ลูกชายถึงจะมาฝากหลานไว้กับตน

       “บริษัทของผมกับเพื่อนกำลังเจอปัญหาใหญ่ครับ ตอนนี้ทั้ง
สำนักงานเหลือคนทำงานอยู่ไม่ถึงห้าคน ผมจัดการคนเดียวไม่ไหว
คงต้องให้พิมพ์เค้ามาช่วยดูเรื่องบัญชี” เตวินกล่าวอย่างลำบากใจ

       “ไอ้บริษัทเส็งเคร็งที่แกดื้อด้านจะเปิดเมื่อปีที่แล้วน่ะเรอะ
ข้าบอกแล้วว่าอย่าเปิด ๆ แกก็ไม่เชื่อแล้วตอนนี้เป็นไง จะมาทำ
ลูกเมียเดือดร้อนอีกเรอะ” ประชิดตบโต๊ะอย่างโมโห ตอนนั้นเขา
มองว่ามันเสี่ยงเกินไปที่จะเริ่มทำธุรกิจแต่ลูกชายเขาก็ไม่ยอมเชื่อ
นี้เป็นเหตุที่ทำให้เขาและเตวินไม่มองหน้ากันมาเกือบปี

       “ผมรู้ครับว่าผมผิด แต่พ่อครับได้โปรดช่วยพวกเราด้วย”

       “คุณพ่อคะ ตอนนั้นที่คุณพ่อค้านต้นเรื่องบริษัท หนูผิดเองที่
ไม่ได้ห้ามเขา ครั้งนี้พวกเราวิกฤตจริง ๆ ค่ะ หนูขอร้องนะคะ”
พิมประภาก้มศรีษะขอร้องพ่อสามีของเธอด้วยอีกคน

       “เหอะ ทำไมฉันจะต้องมาช่วยไอ้ลูกชายที่ไม่เคยเห็นหัว
พ่อตัวเองด้วย!”

       “พ่อครับ!!” เตวินใบหน้าคล้ำ เขาพูดอะไรไม่ออก ครั้งนี้เขา
อับจนหนทางแล้วจริง ๆ ถึงได้ยอมมาพึ่งบิดาตน

       หลังจากสองพ่อลูกทะเลาะกันไปสักพักย่าจันทร์ผู้เป็นมารดา
ก็ทนนั่งเงียบต่อไปไม่ไหวจึงพูดแทรกขึ้นมา

       "หลานคนเดียวทำไมพวกแม่จะเลี้ยงไม่ได้” เธอเอ่ยไปพลาง
ลูบศีรษะหลานชายที่นั่งอยู่บนตักไปพลาง

       “เดี๋ยวสิ ฉันยัง..” ปู่ประชิตพยายามจะแย้งภรรยาของเขา
แต่ไม่ทันขาดทำก็โดนตัดบทเสียก่อน

       “เรา.เลี้ยง.ได้” ย่าจันทร์ยิ้มหันไปมองหน้าสามี ก่อนจะหันไป
ทางลูกสะใภ้ที่นั่งอยู่ตรงข้าม

       “พิมพ์ ไม่ต้องห่วงนะลูก หลานคนนี้แม่จะดูแลเป็นอย่างดี
หนูกลับไปช่วยต้นดูแลบริษัทเถอะ ไว้ทุกอย่างเสร็จแล้วก็ค่อยมารับ
ยูกลับไปก็ได้”

       “หึ” ปู่ประชิตส่งเสียงยอมรับอย่างหงุดหงิดแล้วไม่ได้พูดอะไร
ต่ออีก

       “ขอบคุณนะคะ คุณแม่ขอบคุณจริงๆ” พิมประภายกมือไหว้ก้ม
กราบแม่สามีของเธอ

       “แม่ครับ ขอบคุณนะครับ"เตวินซึ่งนั่งข้าง ๆ กล่าวพร้อมมอง
มารดาอย่างซาบซึ้งใจ



____________________________________


๒
ผิดปกติ




       “น้องยูมากินข้าวกลางวันกันนะ" ย่าจันทร์เดินมาเรียก
หลานชายพร้อมนำอาหารเด็กติดมือมาด้วย

       สหรัฐไม่หันมามอง และไม่ตอบสนองย่าจันทร์ กลับเอาแต่มอง
เหม่อไปทางหน้าต่าง "หืม?... เหม่ออะไรอยู่ลูก มา ๆ กินข้าว"

       นับตั้งแต่สหรัฐมาอาศัยอยู่กับสองสามีภรรยาเฒ่าก็ผ่านมา
หลายอาทิตย์แล้ว ย่าจันทร์เริ่มสังเกตเห็นความผิดปกติของหลาน
ชายตัวน้อยมากขึ้นเรื่อย ๆ จึงโทรไปสอบถามพิมประภามารดาของ
สหรัฐ

       "ยูชอบเหม่อเหรอคะ? เอ๋..ก็เป็นปกตินิคะคุณแม่ ตอนอยู่บ้าน
ยูก็มักจะเป็นแบบนี้ค่ะ แกชอบอยู่เงียบ ๆ เรียกจะไม่ค่อยหันมา
พอหนูหรือต้นเล่นกับแก แกก็ไม่ค่อยเล่นด้วยค่ะ"

       "มันไม่แปลกเหรอจ๊ะพิมพ์ ขนาดแม่เรียกชื่อแก แกยังไม่หันมา
ตามเสียงเรียกเลยนะลูก" ย่าจันทร์กล่าวกับลูกสะใภ้ที่ปลายสาย
อย่างกังวล

       “อาจจะเพราะยูมีนิสัยเป็นเด็กเงียบ ๆ ขี้อายไงคะ เด็กบางคน
ก็มีนิสัยแบบนี้บ้างไม่ใช่หรอคะ?"

       "เด็ก ๆ ถึงจะขี้อาย หรือนิสัยเงียบ ๆ เรียบร้อย แต่ก็ไม่มี
เด็กคนไหนเป็นเหมือนยูเลยนะพิมพ์ ยูไม่เล่น ไม่ตอบสนอง แทบไม่
ส่งเสียงร้อง พูดได้ไม่กี่คำ แม่รู้สึกเป็นห่วงแกจัง"

       "หนูไม่เคยรู้มาก่อนเลยค่ะว่ายูแปลกกว่าเด็กคนอื่น
แล้วอย่างนี้ยูจะมีความผิดปกติหรือเปล่าคะคุณแม่ หนูจะทำยังไงดี
แล้วถ้าแกเป็นโรคร้ายขึ้นมาจะทำยังไงดีคะ!?"

       เมื่อได้รับรู้ถึงความผิดปกติของลูก พิมประภาเองก็เริ่มรู้สึก
กระวนกระวาย

       "อย่าพึ่งคิดมากนะพิมพ์ หนูเองก็เป็นแม่มือใหม่ ไหนจะช่วย
ตาต้นดูแลบริษัท ไหนจะดูแลบ้าน อาการของยูมองเผิน ๆ เหมือน
ปกติดีถ้าหากหนูจะไม่สังเกตเห็นมันก็ไม่ผิดหรอก เอาอย่างนี้
เดียวแม่จะลองพายูไปตรวจดูแล้วกันนะแล้วถ้ายังไงจะโทรบอกหนู
อีกทีนะ ดีไหม?"

       "ขอบคุณนะคะ คุณแม่ ถ้ายังไงคงต้องรบกวนคุณแม่ด้วย
นะคะ พองานตรงนี้เสร็จเมื่อไรหนูจะรีบไปทันทีเลยค่ะ"

       "ไม่เป็นไรจ้ะ ถ้าได้เรื่องยังไงแล้วแม่จะติดต่อกลับนะจ๊ะ"

       วันรุ่งขึ้นย่าจันทร์ก็ให้ปปู่ประชิตสามีของเธอ ช่วยขับรถพา
หลานชายไปหาหมอในตัวเมือง ซึ่งผลที่ออกมาก็สร้างความหนักใจ
ให้แก่สองสามีภรรยาเฒ่าเป็นอย่างมากเพราะ เด็กชายสหรัฐมีภาวะ
ของโรคออทิสติก และแน่นอนว่าเมื่อเรื่องนี้รู้ถึงหูเตวินและพิมประภา
ทั้งสองก็ละทิ้งงานที่ทำแล้วเดินทางมาหาลูกชายทันที


____________________________________

[EURChairman's Club]

ลายเส้นน่าสนใจมากครับ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ

[pangkawjoaประธานนักเรียน]

น้องยูสู้ๆ นะ มาเรียนที่ควิ้นท์ เราจะได้เจอเรื่องสนุกๆ ไปด้วยกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เขียนเก่งมากเลยฮะ

[U]

ลายเส้นน่าสนใจมากครับ เป็นกำลังใจให้เขียนต่อไปนะครับ

//ขอบคุณครับคุณเอลีท ดีใจที่ชอบลายเส้นนะครับและจะพยายามพัฒนาการเขียนต่อไปครับ

น้องยูสู้ๆ นะ มาเรียนที่ควิ้นท์ เราจะได้เจอเรื่องสนุกๆ ไปด้วยกัน

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เขียนเก่งมากเลยฮะ

ยูชอบเรื่องสนุก...

//ขอบคุณครับ

[U]

๓
เด็กพิเศษ

       "ให้พวกพวกแม่ดูแลแกต่อไปเถอะนะ” ย่าจันทร์พูดขอร้อง
ลูกชายและลูกสะใภ้ "ตอนนี้พวกลูกก็ยุ่งกันมากจะเอาเวลาที่ไหน
มาดูแลยู"

       "แต่แม่ครับ ยูเป็นออทิสติกนะครับ แม่จะดูแลไหวเหรอ?”
เตวินกล่าวอย่างเป็นห่วง

       “ก่อนจะรู้ว่ายูเป็นอะไร แม่แกก็ยังดูแลยูได้เลย ปล่อยให้
แม่แกดูแลต่อไปก็ดีแล้วนิ ยังไงพวกแกก็กำลังยุ่งกันอยู่ไม่ใช่รึไง
แล้วจะเอาเวลาที่ไหนมาดูแลหลานข้า" ปู่ประชิตพูดขึ้นพลางยก
กาแฟขึ้นมาดื่ม "แม่แกเคยเป็นครูประถม เขารู้ดีกว่าแกสองคนว่า
จะรับมือกับเด็กออทิสติกยังไง”

       “เด็กพิเศษน่ะ สิ่งสำคัญที่สุดคือความใกล้ชิดและเอาใจใส่”
ย่าจันทร์เอ่ยช้า ๆ ลูบศรีษะสหรัฐ

       “แม่รู้ว่าพวกลูกเป็นห่วงยู เป็นห่วงพวกแม่ แต่ตอนนี้พวกลูก
เองก็มีภาระหลายอย่าง คงไม่สามารถดูแลยูตลอดเวลาได้ ให้แม่ได้
ช่วยแบ่งเบาภาระบ้างจะเป็นไรไป"



       แม้พิมประภาได้ฟังจะคลายกังวลใจไปบาง แต่ก็ยังอดคิดมาก
ไม่ได้ "คุณแม่คะ พวกหนูเองแต่แรกก็ไม่ได้ตั้งใจจะฝากยูไว้นาน..
หลายอาทิตย์ที่ผ่านมานี้ คุณพ่อคุณแม่ก็ช่วยดูแลยูมาตลอด แค่นี้
หนูก็รบกวนจะแย่แล้ว ยิ่งตอนนี้ยูเป็นออทิสติก หนูไม่อยากให้
คุณแม่ต้องลำบาก บริษัทเองก็พออยู่ได้..."

       "โอ๊ย ลำบากอะไร แม่ไม่ลำบากเลยพิมพ์ การได้ดูแลยูแทบจะ
เป็นความสุขของแม่เลยแหละ ตาแก่เองถึงจะพูดงั้นงี้แต่จริง ๆ
ก็เอ็นดูยูจะตายไป” ย่าจันทร์ยิ้ม

       "อะแฮ่ม”

       ปู่ประชิตกระแอมแก้เขิน ก่อนจะกล่าวต่อ “แล้วเรื่อง
บริษัทน่ะ จะมาทำเล่น ๆ ไม่ได้ พวกแกต้องทำให้มันมั่นคงด้วย
ไม่ต้องกังวลเรื่องยูมากเกินไป พวกพ่อดูแลได้ กลับไปดูบริษัท
ของพวกแกเถอะ ถ้าเจ๊งขึ้นมา เดี๋ยวหลานข้าจะลำบาก"

       "คุณพ่อคุณแม่...ขอบคุณค่ะ" / "ขอบคุณครับ"
พิมพ์ประภาและเตวินกล่าวอย่างซาบซึ้ง

       นับแต่นั้นมาคุณย่าจันทร์และคุณปู่ประชิต ก็ช่วยกันเลี้ยงดู
สหรัฐอย่างดี ร่วมทั้งพยายามช่วยกันบำบัดเด็กน้อย เพื่อกระตุ้น
การเรียนรู้และเพื่อให้สามารถช่วยเหลือตัวเองในการใช้ชีวิต
ประจำวันได้

       ด้านเตวินและพิมประภาเองก็ตั้งใจทำงานเป็นอย่างดี เมื่อว่าง
จากงานก็จะมาเยี่ยมเยียนพ่อแม่และลูกชายอย่างสม่ำเสมอ...
เรื่องราวเหมือนจะจบลงด้วยดีแต่หลังจากนั้นเพียงหนึ่งปีเศษ


       ก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้...


____________________________________

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ ลายเส้นก็น่ารัก

[U]

ชอบเนื้อเรื่องมากเลยค่ะ ลายเส้นก็น่ารัก

//ขอบคุณครับ ลายเซ็นของพี่เดียร์ ทำไมเห็นแล้วรู้สึกสยองบอกไม่ถูก
รู้สึกว่า I can see Dear near the window เลยครับ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ทำไมดูน่าร้ากกกกก

[U]

๔
เหตุผล



       นายประชิต ชัยกูล คุณปู่ของสหรัฐได้เสียชีวิตลงด้วยภาวะ
หัวใจล้มเหลว ในระหว่างที่เขากำลังทำสวนในต่อเช้าเหมือน
ทุก ๆ วัน และกว่าจะมีคนมาพบเห็นก็เลยเที่ยงไปแล้ว ไม่มีสัญญาณ
ใด ๆ ล่วงหน้า ไม่มีใครคาดคิดว่าปู่ประชิตซึ่งมีร่างกายแข็งแรง
จะจากไปอย่างรวดเร็วขนาดนี้

       หากจะพูดถึงคนที่ได้รับผลกระทบกับเหตุการณ์ครั้งนี้มากที่สุด
ก็คงหนีไม่พ้นย่าจันทร์ผู้เป็นภรรยาคู่ทุกข์คู่ยาก ที่อยู่กินด้วยกันมา
มากกว่าค่อนชีวิต

       หลังจากรับรู้ข่าว..บ่ายวันนั้นเธอปิดประตูขังตัวเองอยู่ใน
ห้องนอน แม้จะมีหลายคนมาเคาะเรียกด้วยความเป็นห่วง เธอก็ไม่
เปิดประตูให้

       เย็นวันนั้นคน ๆ เดียวที่ทำให้เธอเปิดประตู คือสหรัฐใน
วัยเกือบห้าขวบ ที่จู่ ๆ ก็มายืนทุบประตูหน้าห้องนอนของย่าจันทร์
ไม่มีใครทราบเหตุผลของหนูน้อย และไม่มีใครทราบว่าสองย่าหลาน
ได้คุยและทำอะไรกันในห้องนั้น หลังผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงจันทร์ก็เปิด
ประตูและเดินออกมาพร้อมหลานชาย พร้อมสีหน้าที่ไม่มีใครคาด
เดาอารมณ์ได้

       อันที่จริงแล้วย่าจันทร์ไม่ได้เป็นคนเข้มแข็งนัก แม้ไม่บ่อยแต่
เตวินก็เคยเห็นมาดารตนร้องไห้มาบ้าง เขาจึงคาดการณ์ไว้แล้ว
ว่ามารดาต้องร้องไห้ในงานศพบิดาเขาบ้างแน่นอนไม่มากก็น้อย

       แต่ปรากฎว่าตลอดงานศพของสามี ย่าจันทร์กลับไม่หลั่ง
น้ำตาเลย เธอมีสีหน้าที่เข้มแข็งเป็นอย่างมาก หลังจากงานศพ
ผ่านพ้นไปทางด้านเตวินก็วางแผนจะพามารดาและสหรัฐ กลับมาอยู่
บ้านที่กรุงเทพด้วยกัน แต่ไม่ว่าเตวินจะพูดโน้มน้าวอย่างไรย่าจันทร์ก็
ไม่ยอมเห็นด้วยกับเขาเลย

       กลับกันนอกจากย่าจันทร์จะดื้อดึงอยู่ที่บ้านนี้ต่อ เธอยัง
ต้องการให้หลานชายอยู่กับเธอด้วย

       "แม่ครับขอร้องแหละ ไปอยู่ด้วยกันเถอะนะครับ"

       "ไม่เอาแม่ไม่ไป แม่ไม่อยากจากบ้านหลังนี้ไป ต้นอย่าบังคับ
แม่เลยนะ" จันทร์เอ่ยเสียงค่อย

       "แม่ครับ..." เตวินพูดอย่างลำบากใจ

       "ต้น ชีวิตแม่เหลือแค่บ้านหลังนี้ แม่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่กับพ่อของ
ลูกมามากกว่าครึ่งชีวิต แม่ตัดสินใจแล้ว ไม่ว่ายังไงแม่ก็ไม่อยาก
จากบ้านหลังนี้ไป ยูเองก็ชอบที่นี่มากนะ ให้แม่กับยูอยู่ที่นี่เถอะนะ”

       ย่าจันทร์มองบุตรชายด้วยสีหน้าที่ลำบากไม่แพ้กัน

       "แม่ครับ มันไม่ขำนะครับ แม่จะให้ผมทิ้งแม่กับลูกชายตัวเอง
ไว้ต่างจังหวัด ให้อยู่กันตามลำพังสองคนหรอครับ อีกอย่างยูเองก็
ไม่ใช่ว่าเป็นเหมือนเด็กทั่วไป แกเป็นออทิสติกนะครับ แม่จะดูแล
คนเดียวไหวหรอครับ??"

       “ปกติที่ผ่านมา พ่อแกก็ไม่ได้ช่วยแม่ดูแลยูอะไรมากมาย
เสียหน่อยแม่ก็ดูแลแกได้มาเป็นปี ๆ แถมแถวนี้มันก็ไม่ได้ทุรกันดาร
อะไร มีญาติ ๆ เราอยู่เยอะแยะ ลูกเองขับรถมาชั่วโมงสองชั่วโมง
ก็ถึง"

       "ต้น..แม่กับยูที่นี้เถอะนะ บ้านลูกที่กรุงเทพน่ะเป็นตึกสูงอยู่กัน
หลาย ๆ คนไม่ใช่หรอ ยูน่ะไม่ชอบที่คนเยอะ ๆ สักเท่าไร ถ้าให้แก
ไปที่นั้นแกคงอึดอัดแย่ นะ.."

       แน่นอนว่าเตวินไม่สามารถยอมรับเรื่องนี้ได้ ตอนนี้บริษัทของ
เขาและเพื่อนเองก็อยู่ตัวแล้ว แม้ขนาดจะเล็กลงมากแต่ก็มั่นคงดี
พิมประภาเองก็มีเวลามากขึ้น เค้าจึงอยากให้มารดาและสหรัฐ
กลับมาอยู่ด้วยกัน..

       แต่ถึงแม้เรื่องนี้จะไม่สมเหตุสมผลเลยสักนิด เขาก็ต้องยอมรับ
ว่าตลอดเกือบสองปีที่ผ่านมา มารดาเขาสามารถดูแลสหรัฐได้เป็น
อย่างดี ลูกชายเขามีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เริ่มพูดคุย
มากขึ้น สามารถทานข้าวและขับถ่ายเองได้ดี พัฒนาการด้าน
อารมณ์ก็ดีขึ้น

       เตวินเองก็อดคิดไม่ได้ว่าด้วยสภาพแวดล้อมที่สงบร่มรื่น
เด็กชายอาจมีความสุขมากกว่าการมาอยู่ตึกสูงในกรุงเทพกับตน
สุดท้ายเขาก็ยอมตบปากรับคำให้มารดาอยู่ที่บ้านแห่งนี้
เป็นผู้เลี้ยงดูสหรัฐต่อไป โดยมีข้อตกลงกันว่าหากมีอะไรจะต้อง
โทรหาพวกเขาทันที และพวกเขาจะมาหาทุกวันหยุดเสาร์-อาทิตย์แทน


____________________________________

บางครั้งชีวิตมันก็ไม่สมเหตุสมผลเสมอไป...

(พูดไปงั้นแหละ ครั้งแรกที่คิดผมว่ามันสมเหตุสมผลดี
แต่ไม่รู้ทำไมพอมาเรียบเรียงอีกทีผมรู้สึกว่า
คุณย่าเอาแต่ใจตัวเองมากที่ไม่ยอมย้ายบ้าน)

____________________________________

ทำไมดูน่าร้ากกกกก

ยูน่ารักเสมอครับ

[U]

๕
แตกต่าง

หลังพิมประภาคลอด 'สิตา' ลูกคนที่สอง ระยะหลังการดูแล
ลูกสาวที่ยังเล็ก และหน้าที่การงานที่กำลังเจริญก้าวหน้าของเตวิน
ทำให้สองสามีภรรยามีโอกาสไปหาสหรัฐในวันหยุดสุดสัปดาห์
น้อยลง ในที่สุดอาทิตย์นี้เตวินก็สามารถหาเวลาที่ลงตัวได้ เขาจึงพา
ภรรยาพร้อมลูกสาวคนเล็ก ไปเยี่ยมย่าจันทร์และสหรัฐได้

"สวัสดีค่ะคุณแม่” พิมประภาโค้งศรีษะลงเล็กน้อยแทน
การไหว้เนื่องจากเธอกำลังอุ้มสิตาอยู่ และแขนอีกข้างก็ห้อยถุงไว้
ดูพะรุงพะรังไปหมด

“อ้าว..มากันแล้วเหรอ เข้ามา ๆ” ย่าจันทร์เปิดประตูต้อนรับ
และเดินเข้าไปหาลูกสะใภ้

“แหม หิ้วของมาเยอะแยะเชียว มา เดี๋ยวแม่ช่วยอุ้มเอสนะ”
ย่าจันทร์รับหลานสาววัยแบเบาะไปอุ้มแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่
"ไม่เจอกันประเดี๋ยวเดี๋ยว เอสโตขึ้นเป็นกอง น่ารักน่าชังจริงเชียว
ถึงขวบรึยังเอ่ย"

“อีกไม่นานก็จะครบขวบแล้วค่ะคุณแม่” พิมประภายิ้ม แล้ว
ขยับถุงที่ห้อยแขนไว้ตอนแรกมาถือ "วันนี้พวกหนูซื้อของมาฝาก
คุณแม่กับยูเยอะแยะเลยค่ะ ต้นกำลังขนของใช้อย่างอื่นลงจากรถ
อยู่ค่ะ แล้วนี้..ยูอยู่ไหนเหรอคะยังไม่เห็นเลย” พิมประภากล่าวขณะ
มองไปรอบ ๆ เพื่อหาลูกชายที่ไม่ได้เจอกันมาสักพัก

"ตายูนั่งเล่นอยู่ในห้องรับแขกนู่นแน่ะ พักนี้ไม่ได้มาเจอแกเลย
คงจะคิดถึงละสิ พิมพ์เข้าไปหายูเถอะจ๊ะ เดี๋ยวแม่ดูเอสให้" จันทร์ยื้ม
และชี้ไปทางห้องรับแขก

“ค่ะ งั้นรบกวนคุณแม่ด้วยนะคะ" พิมประภายิ้มก่อนก็เดินหิ้ว
ถุงของฝากเข้าไปหาสหรัฐในห้องรับแขก

เมื่อไปถึง เธอก็พบสหรัฐกำลังนั่งอยู่บนพื้นมุมห้อง ในมือ
ของเขากำลังกำถุงพลาสติกไว้อยู่ สหรัฐเหลือบมามองผู้มาใหม่
ประเดี๋ยวหนึ่ง ก่อนจะหันกลับไปมองถุงพลาสติกในมือตัวเองต่อ
เขาไม่ได้ขยับเขยื้อนใด ๆ เพียงแค่จ้องมองถุงในมือตนและขยำ
ไปมาเบา ๆ

พิมประภาเห็นลูกชายไม่มีท่าทีอะไร ก็ได้แต่ถอนหายใจ
ลูกชายคนนี้ทุกครั้งที่เธอมาหา เขาแทบไม่สนใจเธอเลย ไม่ว่าเธอ
จะพยายามเล่นด้วย หรือเรียกร้องความสนใจยังไง แม้จะมีปฏิกิริยา
ตอบโต้บ้าง แต่ส่วนใหญ่สหรัฐก็มักจะมองเธอนิ่ง ๆ ด้วยท่าทีที่เธอ
ไม่เข้าใจเลยสักนิด

จนเธอเองก็ชักไม่แน่ใจแล้วว่าลูกชายจะจำได้ไหมว่าเธอคือแม่
ยิ่งมาตอนนี้พอเธอได้เลี้ยงดูสิตาเธอก็ยิ่งรู้สึกถึงความแตกต่าง
ระหว่างสหรัฐกับเด็กคนอื่น

“ยูว่าไง..เป็นไงบ้างลูก ไม่ได้เจอกันตั้งนานคิดถึงแม่ไหม”

พิมประภาขยับตัวนั่งลงข้าง ๆ สหรัฐ เอื้อมมือไปกอดลูกชาย
สหรัฐที่นั่งนิ่งเมื่อถูกกอดก็รู้สึกไม่สบายตัว เขาได้กลิ่นจาง ๆ
บางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกอึดอัด กลิ่นนั้นคือกลิ่นนมผงของเด็กเล็ก
ที่พิมประภาให้ลูกสาวทานในช่วงนี้ เนื่องจากน้ำนมเธอมีน้อยเกินไป

อย่างไรก็ตามในความรู้สึกของสหรัฐ เขาไม่คุ้นและไม่ชอบ
กลิ่นนี้เอาซะเลย จึงพยายามดันมารดาและขยับตัวออก

เมื่อถูกลูกชายดันออกห่าง พิมประภาก็เข้าใจว่าสหรัฐคง
ไม่อยากให้เธอกอดสักเท่าไร จึงรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย “อา..ไม่ได้เจอ
แป๊ปเดียวลืมแม่แล้วหรือไงฮะ” เธอพูดพลางยิ้มอย่างลำบากใจ

“นี่ดูสิยู แม่ซื้อของเล่นมาให้หนูเต็มเลยนะคะ ชอบไหม”
พิมประภาเปลี่ยนเรื่อง และพยายามสร้างบรรยากาศด้วยการหยิบ
ของเล่นซึ่งตั้งใจเลือกซื้อมาฝาก ยื่นส่งให้สหรัฐ

เสียงถุงพลาสติกในมือพิมประภาทำให้สหรัฐรู้สึกสนใจ
เขาไม่ได้รับรถของเล่นมาจากมารดา แต่เอื้อมไปหยิบถุงพลาสติกมา
และนำถุงพลาสติกของมารดามารวมกับถุงในมือตนแล้วขยุ้มรวมกัน
ด้วยใบหน้าที่เดาไม่ออกว่ามีความสนุกหรือสนใจในสิ่งตรงหน้าตนหรือไม่

เมื่อพิมประภาเห็นดังนั้น จึงพยายามเรียกร้องความสนใจจาก
ลูกชายอีกครั้ง เธอลองเอารถของเล่นไปโบกไปมาตรงหน้าเด็กชาย
“ยู ไม่ชอบรถเหรอลูก คนขายบอกแม่ว่าคนนี้กำลังฮิตในหมู่เด็ก
ผู้ชายเลยนา ลองมาเล่นดูกันดีไหมว่ารถคันนี้ทำอะไรได้บ้าง"

"มา เดี๋ยวแม่ถือถุงให้นะ” เธอเอื้อมมือไปหยิบถุงมาจากมือ
ของลูกชาย ยังไม่ทันได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่ถุงหลุดจากมือ สหรัฐ
ก็เริ่มร้องเบา ๆ สักพักก็กลายเป็นกรีดร้องเสียดังอย่างไม่เป็นภาษา

“อ๊าา..ก"
“อ๊าาาาาาา...อ๊าา..อ๊าาาาาาาาาาา @#$%^&!!!”

“เป็นอะไรไปยู ร้องทำไมลูก??”




พิมประภาตกใจเมื่อสหรัฐเริ่มร้องเสียหลงและดังขึ้นเรื่อย ๆ
โดยไม่มีท่าทีจะหยุด พอเธอพยายามจะเข้าไปกอดเพื่อปลอบ สหรัฐ
กลับยิ่งร้องเสียงดังขึ้น ดังขึ้น เขาดิ้นและผลักเธอออก มือของสหรัฐ
จึงตวัดไปข่วนใบหน้าของพิมประภา

“เกิดอะไรขึ้น!?” จันทร์ที่ได้ยินเสียงร้องเดินเข้ามาพร้อมเตวิน
อย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นสภาพเหตุการณ์ทั้งหมด เธอส่งสิตาให้เตวิน
อุ้มจากนั้นเดินเข้าไปหาสหรัฐจากทางด้านหลัง ยกตัวเขาขึ้นใน
ลักษณะหิ้วปีกและพามานั่งที่เก้าอี้ จับแขนกดมารวบไว้ด้านหน้า
จันทร์พูดปลอบหลานชายสักพัก จนเขามีท่าทีสงบลง และอยู่นิ่ง ๆ
ในที่สุด


“พิมพ์อย่าคิดมากนะ...ปกติยูก็ไม่เป็นแบบนี้หรอกจ้ะ แต่ช่วงนี้
ไม่รู้แกเป็นอะไร ชอบถุงพลาสติกมาก ๆ พอไปดึงมาจากมือก็
ร้องใหญ่แม่เองก็กำลังค่อย ๆ สอนให้แกระงับอารมณ์อยู่ ขอโทษนะ
ที่แม่ไม่ได้บอกพิมพ์ก่อนนะ"

หลังจากนั้นทั้งวัน สหรัฐก็ไม่ได้แสดงพฤติกรรมก้าวร้าว
อะไรอีก ด้านพิมประภาก็แทบไม่ได้เข้าหาลูกชาย สิ่งที่เธอทำมีเพียง
มองอยู่ห่าง ๆ และนิ่งเหมือนคิดอะไรตลอดเวลา

หลังทานข้าวและพูดคุยกันจนถึงเวลาเย็น เตวินก็อุ้มสิตาที่
หลับไปแล้วขึ้น บอกลาจันทร์และขอตัวกลับพร้อมพิมประภา

.
.
.

“บางทีฉันคงไม่สามารถเข้าใจลูกได้"

บนรถระหว่างทางกลับกรุงเทพ จู่พิมประภาก็เอ่ยขึ้น

“แม่ผมก็บอกมาแล้วนิว่าอย่าคิดมาก เรื่องในวันนี้ไม่ใช่
ความผิดคุณเลยนะ”

“วันนี้พอยูเริ่มอาละวาด ฉันกลัวจนทำอะไรไม่ถูก หลังจากนั้น
ทั้งวันฉันก็เอาแต่คิดว่าหากยูอาละวาดอีก ฉันจะทำยังไง แถมยัง
กลัวว่ายัยเอสจะโดนลูกหลง” พิมประภาเอ่ยพลางหันไปมองดูสิตา
ที่กำลังนอนหลับอยู่บนเบาะเด็กเสริมข้างหลัง

ที่ผ่านมาสหรัฐก็มีไม่พอใจบ้างและทำเพียงแค่ร้องเสียงดัง
อยู่ไม่กี่ครั้งเท่านั้น เธอไม่เคยเจอลูกชายอาละวาดขนาดนี้เลยสักครั้ง
“นี้เป็นครั้งแรกที่ฉันพึ่งตระหนักว่ายูต่างจากเด็กคนอื่นมากจริง ๆ”

“ยูโตขึ้น กำลังก็เยอะขึ้นเป็นธรรมดา แม่ผมก็คอยดูแลแกอยู่
คุณไม่ต้องกังวลจนเกินไปนะที่รัก"

“..บางทีการที่ยูอยู่กับแม่คุณนั้น..คงเป็นทางที่ดีที่สุด
สำหรับแก" พิมประภาเอ่ยเสียงแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน

เตวินมองภรรยาของตนอย่างเป็นห่วง แล้วละสายตากลับมา
มองถนน การสนทนาจบลงเพียงแค่นั้น ทั้งสองต่างตกอยู่ในห้วง
ความคิดของตน ในรถจึงเหลือเพียงความเงียบ ไม่มีใครพูดอะไร
อีก....


_____________________________________

แม่พิมพ์ผิดไหมที่กลัวลูกตัวเอง
ผมคิดว่าใครก็ตามที่เจอกับสิ่งที่เราไม่เข้าใจ
ไม่คุ้นเคยก็คงกลัว ๆ เหมือนกันหมด

เอาใจช่วยแม่พิมพ์ให้เข้าใจยูด้วยนะครับ

ตอนนี้เป็นยังไงบ้างครับ ภาพยูดิ้นวาดยากมาก
(เท่าที่ศึกษามาเห็นว่า)
เด็กออทิสติกเวลาอาละวาดน่ากลัวจริง ๆ ครับ
อารมณ์โมโหบางทีฆ่าคนได้เลย
ยูร่างสองยังขนาดนี้ ภาวนาขอให้ไม่มีร่างสามครับ

เรื่องนี้ผมตั้งใจทำเรื่องนี้ให้อธิบายความเป็นมาสำคัญ ๆ ของยูเท่านั้น
แล้วก็อยากให้จบก่อนเปิดเทอมด้วย เนื้อหามันเลยจะค่อนข้างกระชับ



ปล.ตามเนื้อเรื่องตอนที่ 5 ยูอายุ 7-8 ขวบแล้วนะครับ

[U]

๖.๑
ถ่ายรูป








_____________________________________

๖
คำขอ


เขาว่ากันว่า คนแก่หกล้มครั้งเดียวอะไร ๆ ก็ไม่อาจเหมือนเดิม
ได้อีก ย่าจันทร์เพียงลื่นล้มหน้าบ้านเท่านั้น ตอนแรกก็แค่ใส่เฝือก
อ่อน เหมือนจะไม่มีอะไรแต่ร่างกายกลับอ่อนแอลงเรื่อย ๆ

สุดท้ายก็เข้าโรงพยาบาลด้วยโรคเบาหวาน ซึ่งเป็นโรค
ประจำตัวของเธอที่กลับมากำเริบอีกครั้ง หลังอาการแย่ลงจนทรุด
หนักมาหลายวัน แต่วันนี้ย่าจันทร์กลับดูแข็งแรงขึ้นสามารถพูดคุย
ได้อีกครั้ง

เตวินพาภรรยาและลูก ๆ มาเยี่ยมมารดาเหมือนที่เคยมา
ทุกวัน พิมประภาเองก็ไป ๆ กลับ ๆ ระหว่างกรุงเทพและบ้านที่
ปราจีนบุรี เพื่อช่วยดูแลแม่สามีตั้งแต่เริ่มลื่นล้มครั้งนั้น ช่วงหลังมานี้
พอย่าจันทร์เข้าโรงพยาบาล เตวินถึงได้พาสหรัฐมาพักอยู่บ้าน
ที่กรุงเทพก่อน

“แม่ขอโทษนะ ที่ดูแลยูให้ลูกต่อไม่ได้” ย่าจันทร์พูดกับ
ลูกชายด้วยเสียงเหนื่อยล้า

เตวินนั่งลงข้าง ๆ เตียงและจับมือมารดาของตนไว้ “แม่ครับ
อย่าพูดแบบนี้ ผมสิครับ ต้องขอโทษแม่ คราวนี้ถ้าแม่หายดีผมจะ
ไม่ยอมให้แม่อยู่กับยูสองคนอีกแล้ว แม่มาอยู่บ้านผมนะครับ ทั้งแม่
ทั้งยู ผมกับพิมพ์จะดูแลเอง ตอนนี้ยัยเอสซนอย่างกับลิง ยัยเอ็มหลาน
สาวคนเล็กของแม่ก็เริ่มพูดเก่งมากขึ้นทุกที แม่ต้องมีความสุข
แน่นอนครับ”

“งั้นหรอ..แบบนั้นก็ดีนะ...” ย่าจันทร์ยิ้มบาง ๆ “หลายปีมานี้
แม่ขอโทษที่ไม่ยอมตามลูกมาอยู่กรุงเทพ แถมยังยึดยูไว้กับแม่อีก
ขอบใจนะที่ลูกยอมตามใจแม่ แม่มีความสุขมากจริง ๆ ที่ได้ดูแลยู
เด็กคนนั้นทั้งน่ารัก ทั้งร่าเริง เฮ้อ..” เธอถอนหายใจเบา ๆ เนื่องด้วย
เหนื่อยจากการพูดติดต่อกันยาว ๆ

"ต้น..บางครั้งยูอาจดูไม่มีเหตุผล แต่จริง ๆ ทุกการกระทำแก
มีเหตุผลของแกเสมอ ต่อไป...ลูกต้องใจเย็น ๆ ค่อย ๆ ทำความ
เข้าใจอย่าไปดุด่ายูมากนักนะลูก” เธอบีบมือลูกชายเบา ๆ

“แม่ครับ ยูก็ลูกผมนะครับ ผมต้องดูแลแกอย่างดีอยู่แล้วครับ
ตอนนี้ยูก็พึ่งสอบเทียบจบป.หก แถมเดือนหน้าก็จะสิบสามแล้ว
ช่วงหลังมานี้พัฒนาการยูดีขึ้นมาก พูดคุยก็รู้เรื่องกว่าเมื่อก่อน
ต่อไปเราคงไม่มีปัญหาอะไรในการดูแลแกมากนักหรอกครับ”
เตวินบีบมือมารดาตอบ
“แม่นั้นแหละครับ ต้องรักษาตัวให้ดี หลายวันมานี้แม่ทรุดหนักมาก
วันนี้เห็นแม่แข็งแรงขึ้นจนพูดได้แบบนี้ผมก็เบาใจ..”

“...ลูกก็รู้ ในหลานทั้งสามคน คนที่แม่ห่วงที่สุดก็คือยู รับปาก
แม่ได้ไหม ถ้าแม่เป็นอะไรไปลูกจะไม่ทิ้งเขา”

“แม่ อย่าพูดอะไรเป็นลางสิครับ ผมไม่ยอมให้แม่เป็นอะไร
หรอกนะ”

เมื่อเห็นว่าลูกชายไม่ยอมตบปากรับคำ ย่าจันทร์จึงหันไปทาง
พิมประภาที่นั่งอุ้มมะลิตาลูกคนเล็กอยู่ที่เก้าอี้ด้านหลัง

“พิมพ์ หนูรับปากแม่นะลูก ว่าจะดูแลยูเป็นอย่างดี ได้ไหม?
สิ่งที่แม่เป็นห่วงตอนนี้ คือยูเขาเข้าสังคมได้ไม่ดีนัก ตอนอยู่บ้านสวนกับแม่
ยูไม่ค่อยเข้าหาเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันสักเท่าไร แม่เองก็ผิด
ที่ไม่ได้พาแกเข้าโรงเรียน แต่ให้เรียนที่บ้าน”

“..ได้ค่ะคุณแม่ พิมพ์เองก็ตั้งใจว่าจะให้ยูได้เรียนโรงเรียน
มัธยมเหมือนเด็กทั่วไปเหมือนกัน พิมพ์จะทำให้แกสามารถใช้ชีวิต
ในสังคมเหมือนเด็กคนอื่นให้ได้ค่ะ” พิมประภาเดินเข้ามาคุย
กับแม่สามีที่ข้างเตียง

“ได้ยินแบบนี้แม่ก็หายห่วงหน่อย" ย่าจันทร์ยิ้มอย่างเบาใจ
เธอหันไปมองดูนาฬิกา "นี้เวลาเยี่ยมก็ใกล้จะหมดแล้ว พวกลูกกลับ
ไปเถอะเดี๋ยวเย็นแล้วรถจะติดเอานะ”

“ครับ งั้นเดียวพรุ่งนี้ผมจะมาเยี่ยมใหม่นะครับ” เตวินลุกขึ้น
เดินไปอุ้มสิตา และจูงมือสหรัฐซึ่งนั่งเล่นที่มุมห้องอีกด้าน โดยมี
พิมพ์ประภาเดินตามหลังไปพร้อมอุ้มมะลิตาไปด้วย เธอหันกลับมา
กล่าวลาแม่สามี ”แล้วพรุ่งนี้เจอกันนะคะคุณแม่"

ก่อนที่ทุกคนจะออกจากห้องไปย่าจันทร์ก็ร้องเรียกหลานชาย
“ยูก่อนจะไป มาให้ย่าหอมหน่อยสิลูก”

สหรัฐได้ยินก็ปล่อยมือบิดาและเดินเข้าไปหาย่าของตนที่เตียง
เขาโน้มตัวไปให้ย่าจันทร์หอมแก้ม แล้วตัวเขาก็หอมแก้มเธอตอบ
พร้อมโผกอด “บ๊ายบายครับ คุณย่า”

ย่าจันทร์จับมือหลานไว้ พินิจดูแล้วพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“หลานย่า..แปปเดียวก็ตัวโตขนาดนี้แล้วหรอเนี่ย ระหว่าง
ที่ย่าไม่อยู่ เป็นเด็กดี อย่าดื้ออย่าซนล่ะ”

"ครับ" สหรัฐตอบรับสั้น ๆ ก่อนจะเดินกลับไปหาบิดา

เมื่อลูกหลานกลับออกไปกันหมด ห้องก็เหลือเพียงความเงียบ
ย่าจันทร์เปิดลิ้นชักและหยิบรูป ๆ หนึ่งขึ้นมาดู ก่อนหันไปมองทาง
หน้าต่าง เธอมองออกไปไกลจนสุดสายตายิ้มบาง ๆ และพูดพึมพำ
เบา ๆ อย่างมีความสุข


“เวลา...ผ่านไปเร็วขนาดนี้เลยหรอเนี่ย..."


คืนนั้นย่าจันทร์จากไปอย่างสงบ ไม่มีสัญญาณใด ๆ ราวกับ
กำลังหลับอยู่



_____________________________________


วาดการ์ตูนกินแรงกว่าที่คิดไม่น่าอาจหาญทำเลย..
จริง ๆ แล้วผมมีปัญหามาก ๆ ในการวาดรูปตัวละครคนเดิม
มันมักจะหน้าตาไม่เหมือนเดิม T_T

_____________________________________

เครดิตภาพที่เรฟมาครับ:

[U]

๗
ตอนจบ

งานศพของย่าจันทร์ผ่านไปด้วยดี เหตุการณ์ที่น่าตื่นเต้นคงมี
เพียงเรื่องที่ลูกชายคนโตของครอบครัวชัยกูล พยายามปีนเข้าไปใน
โลงศพของผู้วายชนม์ในวันเผา

หลังจากมารดาเสียชีวิต เตวินตัดสินใจเก็บบ้านสวนไว้ โดย
ฝากฝังให้ญาติของเขา ซึ่งอาศัยอยู่แถบนั้นเป็นผู้ดูแล เขาพาสหรัฐ
ย้ายกลับมาอยู่กรุงเทพถาวร ด้านสหรัฐก็ยอมตามมาแต่โดยดี
ไม่ได้ถามอะไร แต่เรื่องราวก็ไม่ได้จบง่ายเพียงเท่านั้น เพราะหลังจาก
ย้ายมาแล้ว ตลอดหลายอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกชายของเขาซึ่งปกติจะ
ไม่พูดจาเท่าไร เอาแต่ถามถึงมารดาเขา

"เมื่อไรคุณย่าจะมารับยูเหรอครับคุณพ่อ" เด็กชายเดินเข้ามา
ถามเตวินซึ่งพึ่งกลับถึงบ้าน ที่ผ่านมาเตวินและภรรยามักบอกปัด
ลูกชายเสมอ วันนี้เขาตั้งใจแล้วว่าจะพูดคุยกับสหรัฐให้รู้เรื่อง

"ยู..ฟังพ่อนะ คุณย่าน่ะจะไม่กลับมารับยูอีกแล้ว" เตวินพูดกับ
ลูกชายช้า ๆ

“ทำไมล่ะครับ คุณย่ายุ่งหรอครับ จะหน้าฝนแล้วนินา..คุณย่า
ต้องยุ่งแน่ ๆ เลย..” เมื่อได้ยินว่าไม่มารับสหรัฐก็เริ่มพึมพำ สิ่งที่ตัวเอง
นึกคิดอยู่คนเดียว เตวินเองก็จับใจความได้บ้างไม่ได้บ้าง

“งั้นเดี๋ยวยูจะไปช่วยคุณย่าเก็บส้มโอที่สวน" จู่ ๆ สหรัฐก็พูดสรุป

"ไม่ใช่ยู คุณย่าของยูน่ะไม่อยู่แล้วนะลูก"

"ไม่อยู่? ไปไหนครับ?” เพราะใกล้หน้าฝนในความทรงจำของ
สหรัฐช่วงนี้คือช่วงที่ย่าของเขาจะพาเขาเข้าไปเก็บส้มโอที่สวน
"คุณย่าไม่อยู่บ้านคงอยู่ที่สวน..ไม่งั้นส้มโอเน่า"

“ยูลูกเข้าใจผิดไปกันใหญ่แล้วนะ" เตวินพยายามพูดกับสหรัฐ
อย่างใจเย็น แต่ยิ่งคุยสหรัฐก็ยิ่งพูดไม่รู้เรื่อง

"คุณพ่อพายูไปหาคุณย่าหน่อยครับ นั่งรถไปหาคุณย่าครับ”
สหรัฐลุกขึ้นและดึงเตวินให้ลุกตาม แต่เตวินนั่งนิ่งไม่ขยับเขารั้งมือ
ออก เอื่อมมาจับบ่าลูกชายตน

"ไม่! ฟังพ่อนะ ย่า-ตาย-แล้ว-ยู!!" ความอดทนของเตวิน
หมดลง เขาพูดเสียงดังและเน้นย้ำทีละคำ

สหรัฐสะดุ้งตกใจกับเสียงของบิดา เขาเอามือปิดหู
"หนวกหู..” เตวินพึ่งรู้ตัวว่าตัวเองทำเสียงดังจึงปล่อยมือจากบ่า
ของสหรัฐ

"อา..พ่อขอโทษ พ่อไม่ได้ตั้งใจ" เตวินเหมือนพึ่งได้สติ
เขาลดน้ำเสียงลงแล้วขยับเข้าไปลูบหลังลูกชาย พยายามจะปลอบ
กลัวว่าสหรัฐจะตื่นตระหนก เมื่อเห็นสหรัฐมีท่าทีสงบ เตวินจึงค่อย ๆ
พูดต่อช้า ๆ

“...ลูกเข้าใจคำว่า 'ตาย' ใช่ไหมยู?"

"ตาย? ตายเหมือนพวกคุณลุงคุณป้าในหนังสือเรียน
ไม่ก็ตายเหมือนคุณปู่หรอครับ”

สหรัฐพยายามนึกถึงความหมายของคำที่บิดาบอก
เขานึกออกเพียงเรื่องบุคคลสำคัญในหนังสือที่ย่าเขาสอนเท่านั้น
เขาเคยบอกย่าจันทร์ไปว่าอยากเจอคุณลุงที่ต่อยมวยเก่ง ๆ
เพราะคุณลุงคนนั้นช่วยคนเยอะแยะดูเท่มาก แต่ย่าจันทร์บอกเขาว่า
คุณลุงตายแล้ว เขาไม่สามารถไปเจอได้ไม่ว่าเขาจะอยากแค่ไหน

"ใช่ ตายเหมือนปู่ของลูก เหมือนที่ลูกเจอคุณปู่ไม่ได้
เพราะคุณปู่ตาย"

"ยูไม่ได้อยากเจอคุณปู่ ยูอยากเจอคุณย่า...พ่อให้คุณย่า
เลิกตายได้ไหมครับ?"

"ความตายมันเลิกได้ที่ไหนล่ะลูก.." เตวินถอนหายใจ
ตัวเขาเองก็คิดถึงมารดาไม่แพ้ลูกชาย หากความตายมันสามารถ
ยกเลิกได้จริงเขาก็คงจำหาทางยกเลิกให้บิดามารดาเป็นคนแรก
เตวินลูบศรีษะลูกชายเบา ๆ อย่างหนักใจ



.
.
.

ตั้งแต่สหรัฐกลับมาอาศัยอยู่ด้วย แม้พิมประภาจะพยายาม
ศึกษาวิธีการดูแลเด็กออทิสติกมาตลอด แต่เธอก็ได้รู้ว่าการเลี้ยงดู
สหรัฐนั้นไม่ง่ายอย่างที่ตนคิด สหรัฐเริ่มพูดไม่รู้เรื่องและดื้อมากขึ้น
เรื่อย ๆ หลายครั้งที่เธอไม่เข้าใจว่าลูกชายคิดอะไรอยู่

แม้พิมประภาจะพยายามทำความเข้าใจแต่ก็ไม่อาจทำได้ดี
เหมือนที่แม่สามีเคยทำ พักหลังสหรัฐเริ่มมีอาการก้าวร้าว อาละวาด
หนักข้อขึ้น อาจเป็นเพราะร่างกายที่โตขึ้นทำให้มีกำลังมากขึ้นตาม
ไปด้วย พิมประภาพาสหรัฐไปตรวจที่โรงพยาบาลในกรุงเทพ
เธอพบว่าสหรัฐมีพัฒนาการช้ากว่าเด็กรุ่นเดียวกันหลายด้าน

"ดูเหมือนว่าที่ผ่านมา น้องยูจะไม่เคยได้เข้ารักษาประจำที่
โรงพยาบาลไหนมาก่อนสินะครับ"

"ค่ะ ตอนแม่สามีดิฉันยังอยู่ ท่านเป็นคนดูแลแกค่ะ"

"หมอคิดว่าที่พักหลังมาน้องมีอาการก้าวร้าวมากขึ้น คงเกิด
จากหลายปัจจัยครับ ตามที่ดูน้องย้ายที่บ้านเป็นครั้งแรก คงจะปรับ
ตัวไม่ทัน คนที่น้องยูสนิทมากที่สุดก็หายไป น้องคงได้รับความ
กดดันครับ"

"งั้นหรอคะ แล้วเรื่องอารมณ์โมโหของยูควรทำยังไงดีคะ
หลัง ๆ มาแกเริ่มทำร้ายตัวเองและคนรอบข้างเวลาไม่พอใจด้วย”
พิมประภาอธิบายอย่างหนักใจ เธอหันไปมองสหรัฐที่นั่งดูการ์ตูน
ในโทรศัพท์อยู่บนโซฟา

"อืม..อาการของเด็กออทิสติกนั้นก็ต้องมีขึ้น ๆ ลง ๆ บ้างเป็น
ธรรมชาติของโรคครับ ปกติเรามักดูที่ภาพรวมว่าวันที่มีอาการดีนั้น
มีเปอร์เซ็นต์แนวโน้มสูงขึ้นกว่าวันไม่ดีเท่าไร สำหรับน้องยูภาพร่วม
ยังไม่ดีเท่าไร ยังไงหมอจะจัดยาควบคุมอารมณ์ไปให้น้องก่อน
ยาตัวนี้จะช่วยลดอารมณ์ฉุนเฉียวของน้องได้ครับ แต่หมอแนะนำ
ให้คุณแม่พยายามปรับพฤติกรรมน้องด้วยการบำบัดควบคู่ไปด้วย
ดีกว่านะครับ"

"เข้าใจแล้วค่ะ”



หลังจากที่สหรัฐใช้ยาได้สักพัก พิมประภาก็สังเกตเห็นว่า
ลูกชายมีอาการซึม และโมโหง่ายกว่าเดิม เมื่อเธอนำเรื่องไปปรึกษา
คุณหมออีกครั้ง หมอจึงสั่งหยุดยา

ยาลดอาการหงุดหงิดนั้นไม่ใช่ผู้ป่วยทานแล้วจะสามารถหยุด
อาการฉุนเฉียว โมโห ได้เท่ากันทุกคน บางคนมีได้ผล แต่บางคนก็
ไม่ได้ผลและได้รับผลข้างเคียง หลังจากนั้นสหรัฐได้ที่ลองยาตัวอื่น
ก็มีผลข้างเคียงเช่นกัน จึงไม่ได้รับยาอะไรต่อ เมื่อเป็นเช่นนี้
พิมประภาจึงทำได้แค่บำบัดสหรัฐทางพฤติกรรมเท่านั้น

แต่ไม่ว่าพิมประภาและเตวินจะพยายามดูแลสหรัฐอย่างไร
ดูเหมือนอาการของเด็กชายจะไม่ได้ขึ้น หลังจากผ่านไปเพียงครึ่งปี
พิมประภาก็เริ่มหมดความหวัง และความอดทนจากการที่เด็กชาย
เริ่มทำร้ายเธอบ่อยขึ้น และสร้างความเสียหายในบ้านมากขึ้น

ในที่สุดเธอก็ตระหนักได้ว่า ลำพังตัวเธอนั้นไม่มีความสามารถ
จะดูแลสหรัฐได้ และหากเป็นแบบนี้ต่อไปอาการของเขาจะไม่มี
วันดีขึ้น

ตอนนั้นเอง..เป็นอีกครั้งที่เตวินลองค้นหาโรงเรียนให้บุตรชาย
และเขาก็ได้พบกับ โรงเรียนมัธยมสำหรับผู้พิการ ควิ้นท์...


_____________________________________

และนี้คือเรื่องราวของน้องยูครับ
คุณย่าแม้จะให้ความรักยูอย่างดี
แต่ก็ยังมีข้อบกพร่องในการเลี้ยงดูยูหลายอย่าง
คุณพ่อคุณแม่แม้จะพยายามเลี้ยงยูตามตำราตามที่หมอแนะนำ
แต่ก็ยังใส่ความรักลงไปไม่พอ

น้องยูจึงเป็นเด็กที่มีพัฒนาการไม่สมบูรณ์นัก

....

ครั้งแรกที่ผมได้รู้จักโรงเรียนควิ้นท์
ผมคิดถึงการ์ตูนเรื่องนึงที่เคยอ่านขึ้น
เป็นเรื่องเกี่ยวกับคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวที่เป็นโรคออทิสติก
ที่ต้องการเลี้ยงดูลูกสาวด้วยตัวเองไม่พึ่งพาใคร

นั้นทำให้ผมรู้สึกหลงใหลในความมีเสน่ห์
ของคุณแม่ออทิสติกคนนั้นมาก ๆ "ยู" จึงถือกำเนิดขึ้น

การศึกษาข้อมูลโรคออทิสติกมันก็ไม่ง่ายเลย
มีหลายอย่างที่ตัวผมเองก็ไม่เข้าใจ
ผมรู้สึกว่าออทิสติกเป็นสิ่งที่อ่อนไหว
และมีความแตกต่างตามบุคคล
ผมจึงกังวลพอสมควรว่าจะให้ข้อมูลบางอย่างที่ผิดพลาด
ที่สำคัญผมไม่มั่นใจนักว่ายูจะไปได้ไกลแค่ไหน

แต่ผมก็คิดว่าหากยูได้ใช้ชีวิตในโรงเรียนควิ้นท์แล้ว
ยูจะต้องเติบโตขึ้นได้อย่างดีแน่นอน
และผมก็หวังว่าตัวเองจะสามารถเติบโตไปพร้อมกับยูเช่นกัน

หากสิ่งที่ยูปฏิบัตินับจากนี้อาจจะทำให้ใครอึดอัดใจไปบ้าง
ก็ขอให้ให้กำลังใจยูด้วยนะครับ

_____________________________________

ปล.ขอพูดอีกรอบว่านี้เป็นครั้งแรกที่เขียนนิยาย
ผมเองก็รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนอธิบายอะไรได้ไม่เก่งเท่าไร
ถ้ามีตรงไหนผิดพลาดประการใด
หรืออ่านแล้วไม่เข้าใจ ต้องขออภัยด้วยครับ
และหากไม่เป็นการรบกวน ช่วยติชมด้วยนะครับ

ลิ้งค์ข้อมูลเกี่ยวกับเด็กออทิสติกครับ:

[pangkawjoaประธานนักเรียน]

คุณปู่คุณย่าไม่อยู่แล้ว
ยูคุงมาอยู่กับพี่ๆ ที่ควิ้นท์นะฮะ
เราจะเติบโตไปด้วยกันนะ

++++++++++++++++++++++

อ่านจบแล้วซึ้งมากกกก

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

อ่านจบแล้ว
เอาใจช่วยน้องยูนะครับ

[U]

คุณปู่คุณย่าไม่อยู่แล้ว
ยูคุงมาอยู่กับพี่ๆ ที่ควิ้นท์นะฮะ
เราจะเติบโตไปด้วยกันนะ  

++++++++++++++++++++++

อ่านจบแล้วซึ้งมากกกก

ขอบคุณครับ เราจะโตไปด้วยกันนะครับ

อ่านจบแล้ว
เอาใจช่วยน้องยูนะครับ

ขอบคุณครับครูไอน์ จากนี้ช่วยดูแลยูด้วยนะครับผม