Lesson 21 : In your care

[Nearmoki-2b]

สืบเนื่องจากกิจกรรม เป็นพี่เลี้ยงเด็กนั้นเรื่องเล็กซะจริงจริ๊ง

เดือนนี้ตลอดทั้งเดือนทางโรงเรียนได้คัดเลือกนักเรียนผู้มีความรับผิดชอบ
กลุ่มหนึ่งและมอบหมายให้พวกเขาดูแลเด็กๆจากสถานสงเคราะห์แห่งหนึ่ง
ที่พากันเดินทางมาตรวจสุขภาพรวมถึงเยี่ยมชมโรงเรียนแห่งนี้ นักเรียน
ทุกคนมีหน้าที่ในการรับผิดชอบเด็กในการดูแลของตนไปจนถึงสิ้นเดือน
ซึ่งเป็นเวลาที่เด็กๆจะต้องเดินทางกลับไปยังสถานสงเคราะห์อีกครั้ง
ผมขอให้ทุกคนใส่ใจดูแลเด็กๆอย่างเต็มที่และขอให้มีความสุขกับการ
ที่จะได้ทำอะไรดีๆให้กับใครสักคน แม้จะแค่ชั่วคราว หากตอนนี้เด็ก
ที่คุณดูแลอยู่นั้นก็ถือเป็นครอบครัว ถือเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตคุณ

ขอฝากเด็กๆไว้ในการดูแลของทุกคนด้วยนะครับ!!

TUE 16/06/15 ; 00.00 TH - TUE 30/06/15 ; 23.59 TH

1.เขียนบรรยายเกี่ยวกับช่วงเวลาที่ดูแลเด็กโดยประกอบไปด้วยเงื่อนไขดังต่อไปนี้

- เหตุการณ์ตอนที่พบกับเด็กเป็นครั้งแรก / ความรู้สึกที่มีต่อเด็ก
[นักเรียนจะได้รับรายชื่อเด็กในการดูแลจากครูประจำชั้น จากนั้น
จึงไปรับเด็กของตนที่ห้องธุรการ โดยมีเลขารัตติกาลเป็นคนคอย
ดูแลความเรียบร้อยและคอยรับผิดชอบเรื่องการรับเด็กทุกคนๆ]

- เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างดูแลเด็ก วิธีที่ทำให้เด็กเปิดใจ
[เช่น เหตุการณ์ที่ประทับใจ/ปัญหาในการทำให้เด็กเปิดใจ]

- เหตุการณ์ช่วงที่กำลังจะจากลากับเด็ก
[ไม่จำเป็นต้องเป็นวินาทีที่กำลังจะจากลา สามารถเป็นเหตุการณ์
ที่เกิดขึ้น 1 คืนก่อนหน้า หรือวันสุดท้ายที่อยู่ด้วยกัน ก็ได้เช่นกัน]

โดยทั้งหมดนี้จะต้องเขียนโดยอ้างอิงนิสัยรวมถึงพื้นหลังโดยคร่าวของเด็ก
ซึ่งสามารถปลดล็อคข้อมูลได้จากการร่วมกิจกรรมประจำวัน ใครที่ไม่ได้ร่วม
กิจกรรมสามารถสร้างคาแรคเตอร์ของเด็กขึ้นมาใช้เองได้ตามสะดวก หาก
เด็กที่ถูกสร้างขึ้นมาเองจะไม่ได้มีส่วนร่วมในฐานข้อมูลหลักแต่อย่างใด

2. วาดรูปประกอบเนื้อหา

งานเขียน 70% / งานวาด 30%

ในภารกิจครั้งนี้จะตัดสินที่ตัวเนื้อหาของงานรวมถึงวิธีการเขียน/จัดบรรทัดเป็นหลัก
การเขียนเนื้อหาที่มีความยาวมากไม่ได้หมายความว่าจะได้รับสแตมป์ดีเสมอไป
สแตมป์นั้นนับจากคุณภาพของเนื้อหาตัวงานว่ามีทุกอย่างครบตามเงื่อนไขหรือไม่
รวมไปถึงวิธีการนำเสนอ วิธีการเขียนที่ทำให้เนื้อหามีความน่าสนใจในการอ่าน
รูปวาดในภารกิจนี้มีหน้าที่ในการเป็น 'รูปประกอบเนื้อหา' เพื่อยกให้เนื้อหา
ดูน่าติดตามมากยิ่งขึ้น

---

>> ของรางวัลสำหรับนักเรียน (Student Class)

A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

• S - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
  สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
  เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,500,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป

• A - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
  สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
  ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1.250,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

C. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป

• B - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน
  สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่
  น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,000,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

D. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป

• C - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับปานกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสี
  มรกตสื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เป็นที่น่า
  พอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +900,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

E. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ควรพัฒนา 35% ขึ้นไป

• D - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์
  สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่
  ได้รับมอบหมายไว้
  
• Spirit Point +800,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

>> ของรางวัลสำหรับอาจารย์ (Teacher Class)

A. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

• 3 STAR DIAMOND STAMP
  [ TEACHER CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นเพชรสีดำ
  ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่
  น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,500,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

B. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป

• 2 STAR SAPPHIRE STAMP
  [ TEACHER CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นแซฟไฟร์
  สีฟ้าผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีเยี่ยมเป็นที่
  น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,000,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

C. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป

• 1 STAR EMERALD STAMP
  [ TEACHER CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับปกติในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นผลึกมรกต
  สีเขียวอร่าม มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจที่มอบหมายผ่านเกณฑ์
  
• Spirit Point +750,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

>> ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ

.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์เกิน
ขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้นอยู่กับผู้
อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์ก็จะไม่ได้
รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจนน่าตะลึงแต่ถ้า
หากมีความสร้างสรรค์ ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...

GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก

SILVER HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ

BRONZE HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ

[dedog]

hello my baby girl ;)  " :

A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

• S - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
  สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
  เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,500,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

Narin's Comment:

[Skai]

เจอกันครั้งแรก:

เที่ยวด้วยกัน:

Goodbye and See U later:

B. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป

• 2 STAR SAPPHIRE STAMP
  [ TEACHER CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นแซฟไฟร์
  สีฟ้าผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีเยี่ยมเป็นที่
  น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,000,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

Narin's comment:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

มาส่งภารกิจครับ

Spoiler:

B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป

• A - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
  สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
  ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1.250,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

Narin's Comment:

[Nearmoki-2b]

Intro กระรอกบิน:

Day 1 กระรอกบินตกเตียง:

Day 5 กระรอกเล่นกับญายะ:

Day 10 กระรอกเลือกกิน:

Day 15 กระรอกย้ายรัง:

Day 20 กระรอกซึนเดเระ:

Day 25 กระรอกกับอดีตผอ.:

ยังไม่เสร็จครับ ทยอยลงเรื่อยๆ

[Nearmoki-2b]

Day 30 กระรอกกับการจากลา:

จองเรปไว้เพิ่ม ใส่ไม่พอจริงๆด้วยแฮะ

[EURChairman's Club]

"เอ๋...เด็กจากสถานสงเคราะห์จะมางั้นเหรอ..?  แล้วต้องดูแลด้วย??" ผมพึมพำในใจ
ระหว่างที่กำลังอ่านรายละเอียดที่จะต้องให้นักเรียนในชมรมโสตฯของผมประกาศออกไป
ทั่วโรงเรียนเพื่อให้นักเรียนและอาจารย์ทุกๆคนในโรงเรียนรับทราบ

ตอนนั้นผมรู้สึกอยากมีส่วนร่วมในกิจกรรมนี้มากๆ เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาหลังจากที่
ผมรู้เรื่องที่แท้จริงของพี่ชายผมแล้ว ผมได้นั่งทบทวนกับตัวเองแล้วพบว่า ตลอดเวลาที่
ผ่านมานั้น ผมมักเป็นฝ่ายถูกดูแล ถูกปกป้องมาโดยตลอด การดูแลเด็กครั้งนี้มันอาจจะ
เป็นเหตุการณ์ที่เปิดโอกาสให้ผมได้พิสูจน์ตัวเองว่า ผมก็สามารถเป็นฝ่ายที่คอยดูแลและ
คอยปกป้องได้เหมือนกัน ผมจึงเดินไปสมัครรับดูแลเด็กที่ห้องธุรการกับคุณรัตติกาล

แรกพบที่ผมต้องดูแลเด็กน้อยที่มีอายุน้อยที่สุดเป็นลำดับที่สองจากเด็กทั้งหมด ผมรู้สึก
ลึกๆอยู่ในใจว่า "งานเข้าแล้ว... เจอเด็กระดับเด็กทารกเลย ถึงแม้จะทารกระยะสุดท้าย
ก็เถอะ... หนักแน่ๆ" แต่ผมก็เดินเข้าไปหาเด็กคนนี้ด้วยความยิ้มแย้มพร้อมกับยื่นมือไป
ลูบหัวเด็กน้อยคนนี้ด้วยความเอ็นดู

ฮันเตอร์เริ่มสนใจผมหลังจากที่ผมลูบหัว ผมรู้สึกได้ว่าดวงตาภายใต้แว่นกันแดดนั้นกำลัง
มองมาที่ผมอย่างสงสัยใคร่รู้ และจากนั้นไม่นานฮันเตอร์ก็ยิ้มให้ผมพร้อมกับยื่นตุ๊กตาปลา
นิลสีชมพูให้กับผมเหมือนเป็นสัญลักษณ์ของการจับมือเพื่อปรองดองและยินดีที่ได้รู้จัก

"ดีล่ะ... การเริ่มต้นเป็นไปได้ด้วยดี" ผมพูดกับตัวเองพร้อมความรู้สึกโล่งใจในระดับหนึ่ง

หลังจากนั้นผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับฮันเตอร์ตลอดเวลาก็ว่าได้ ไม่ว่าจะเป็นตั้งแต่ตื่นจนถึงเวลา
เข้านอนเลยทีเดียว แต่ฮันเตอร์เป็นเด็กที่ต่างจากเด็กทั่วไป ไม่งอแง ไม่ร้องไห้เลยสักนิด
แม้จะเป็นในเวลากลางคืนก็ตาม ถึงแม้ว่าฮันเตอร์จะชอบทำท่าทางเหมือนพยายามพูดอยู่
กับปลานิลที่เป็นเพื่อนคู่กายของเขาด้วยน้ำเสียงประหลาดๆ แรกๆผมรู้สึกหลอนๆอยู่บ้าง
กลัวว่าจะมีเรื่องลี้ลับเกิดขึ้นรอบๆตัวผม แต่สุดท้าย #ฮันเตอร์ก็ไม่ใช่เด็กเห็นผี ผมก็โล่ง
ใจไปหลังจากที่อยู่ด้วยกันจนชิน เลยคิดว่าคงเป็นวัยที่เด็กน่าจะเริ่มหัดพูด และเริ่มที่จะมี
จินตนาการส่วนตัวตามประสาเด็กทั่วไป

จนกระทั่งวันหนึ่งที่ผมมีเวลาว่าง ผมพาฮันเตอร์ไปเล่นที่สนามหญ้าของโรงเรียน เผอิญ
เจอกับคุณรัตติกาล เลยได้ฟังเรื่องราวเกี่ยวกับฮันเตอร์ที่ถูกพ่อแม่ลืมทิ้งไว้ในขณะที่ย้าย
บ้านออกไป "พ่อแม่ประเภทไหนนะ ที่สามารถลืมลูกตัวเองได้ลงคอ... นี่มันจงใจทิ้งชัดๆ"
ผมพูดกับคุณริตติกาลด้วยความโมโห และไว้อาลัยให้กับความเน่าเฟะของสังคมที่เขาต้อง
เผชิญตั้งแต่ยังเป็นทารก ด้วยเหตุนี้มันจึงทำให้ผมเข้าใจว่า ทำไมฮันเตอร์ถึงได้หวงปลานิล
ที่อยู่กับเขาตลอดเวลา และพยายามไม่ร้องไห้ เลี้ยงง่าย และมีความเข้มแข็งมากมาตลอด
คงเพราะปลานิลคือเพื่อนคนเดียวที่เหลืออยู่ของเขา และเขาพยายามที่จะเข้มแข็งให้ได้
ด้วยตัวเอง เพื่อที่จะไม่เป็นภาระแก่คนที่อยู่กับตน เพราะไม่อยากที่จะต้องโดนคนอื่นทิ้ง
ตนไว้อย่างไม่ใส่ใจเพียงเพราะความรำคาญหรืออะไรก็ตามที่ฮันเตอร์ได้กระทำออกไป

จะว่าไปแล้วฮันเตอร์ก็ไม่ต่างอะไรกับผมสักเท่าไร เขากำลังพยายามเข้มแข็งและยืนด้วย
ตัวเอง เพราะสูญเสียครอบครัวไปทั้งหมด ถึงแม้จะสูญเสียด้วยวิธีที่ต่างกัน แต่ความเหงา
ของการสูญเสียและความเสียใจนั้นเป็นอย่างไร ผมว่าผมเข้าใจความรู้สึกของฮันเตอร์ได้
เป็นอย่างดีมาก คงเพราะแบบนี้ทำให้ตลอดเวลาที่ผ่านมา เราอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข
จริงๆนั่นเอง

และแล้วก็ถึงเวลาที่คืนสุดท้ายก่อนที่ผมจะจากลากับฮันเตอร์ ผมได้เล่านิทานให้เขาฟัง
จนหลับไปเหมือนทุกๆวัน แต่สิ่งที่พิเศษกว่านั้นคือ ผมได้นั่งเล่าชีวิตของตัวเองให้ฮันเตอร์
ฟังในขณะที่เขาหลับ เพื่อให้เขารู้ว่าไม่ได้มีแต่เขาเท่านั้นนะที่โชคร้ายในโลกอันโหดร้ายนี้
รวมไปถึงพยายามสอนเขาให้มีความเข้มแข็ง ผมรู้ว่าเขาไม่ได้ยินและไม่เข้าใจหรอก แต่ผม
หวังว่าความรู้สึกตอนที่ผมพูด อาจจะซึมซับเข้าไปในจิตใจของฮันเตอร์แม้กำลังนอนอยู่ก็ได้
จนผมพูดจบแล้วก็จูบลงไปบนหน้าผากของฮันเตอร์ที่กำลังหลับด้วยความเอ็นดู และลุกไป
เขียนจดหมายที่จะมอบ ให้กับฮันเตอร์ในวันพรุ่งนี้ที่เราจะต้องจากลากันจริงๆ ผมไม่อยากให้
จดหมายออกมาเศร้าเพราะชีวิตของฮันเตอร์ที่ผ่านมาเศร้าพอแล้ว ผมจึงพยายามเขียนออก
มาให้เขารู้สึกว่าผมไม่ได้ทอดทิ้งเขานะ ผมจะกลับไปเยี่ยมเขาบ่อยๆอย่างแน่นอน...

แต่ทำไมกันนะ... ทั้งๆที่ข้อความไม่มีอะไรน่าเศร้าใจเลย
...ทำไมผมถึงร้องไห้ออกมาระหว่างที่กำลังเขียนกันแน่นะ...?

รูปภาพประกอบเนื้อหา:

[bluebearz]

- เหตุการณ์ตอนที่พบกับเด็กเป็นครั้งแรก / ความรู้สึกที่มีต่อเด็ก


  “อะ..นี่” คุณครูประจำชั้นเดินเข้ามาหยุดอยู่ตรงหัวโต๊ะพร้อมกับกระแทกกระดาษสีขาวแผ่นหนึ่งลงกับผิวไม้เสียงดังจนเจ้าของโต๊ะอย่างผมที่กำลังนั่งเหม่อลอยได้ที่อยู่ต้องสะดุ้งตัวสุดขีดแล้วเงยหน้าขึ้นมองผู้มาเยือนใหม่ด้วยความสงสัยทันที

  “นั่นใบอะไรหรอครับ?” ผมถามออกไปก่อนจะหยิบกระดาษที่ถูกกระแทกลงบนโต๊ะจนยับหน่อยๆ ขึ้นมาไล่สายตาดูอย่างคร่าวๆ พร้อมกับพลิกกระดาษที่มีข้อความค่อนครึ่งอยู่หน้าเดียวไปมา

  “ใบรายชื่อเด็กที่เธอจะต้องดูแลไง อ่านให้เข้าใจแล้วไปรับเด็กที่ห้องธุรการซะนะ”

  “ครับ” ผมขานรับไปพร้อมกับถอนหายใจอันแสนเบื่อหน่ายออกมา ทั้งที่วันนี้ตั้งใจจะอยู่ในห้องเรียนทั้งวันอยู่แล้วเชียว แต่เห็นท่าคงจะไม่ได้แล้วล่ะผมคงต้องเดินไปห้องธุรการสินะ...



  “สวัสดีค่ะ หนูชื่อ’รัตนา’ มาจากสถานสงเคราะห์เด็กค่ะ”

  เมื่อมาถึงห้องธุรการผมก็ทิ้งตัวลงนั่งยองๆ มองคนตัวเล็กซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ที่สูงขึ้นจากระดับสายตาผมไม่มากเท่าไรแต่ก็ต้องเงยหน้าคุยด้วยอยู่ดี เด็กคนนี้น่ะหรอที่ผมต้องดูแลเป็นเวลาครึ่งเดือนน่ะ! เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ผมสีน้ำตาลช็อกโกแลตยาวลากพื้น ผูกโบว์ลายชาติไทยขนาดใหญ่เอาไว้บนหัว ดวงตาขวามีผ้าพันแผล ดวงตาซ้ายสีเขียวมรกตดูสดใส หน้าตาน่ารัก โดยรวมดูแล้วเธอจะเหมือนลูกคุณหนูมากถ้าไม่ติดที่ว่าไม่มีขาเลยทั้งสองข้าง...

  ผมเลื่อนสายตามามองใบหน้ากลมของเด็กสาวด้วยความอึกอักเล็กน้อย แม้ใจจะไม่อยากรับหน้าที่นี้แต่เมื่อเป็นคำสั่งจากทางโรงเรียนผมก็ไม่สามารถขัดได้ ยังนึกเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นต่อจากนี้ไม่ได้เลย...

 
  “พี่ชื่อสุภะอยู่มอหนึ่ง....ยินดีทีได้รู้จักครับ”

เจอกันครั้งแรก:

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างดูแลเด็ก วิธีที่ทำให้เด็กเปิดใจ


  ผมเดินหอบถุงใส่ก้อนขนมปังจำนวนมากมายในอ้อมแขนซึ่งซื้อมาจากเซเว่นใกล้บ้านแล้วเอาไปฝากไว้กับป้าแม่ครัวที่โรงอาหารเมื่อเช้ามาตามระเบียงทางเดินหน้าห้องเรียนระดับชั้นมอหนึ่ง  เดินไปก็หันซ้ายหันขวามองห้องต่างๆ ผ่านกระจกใสไปด้วยท่าทางเหม่อลอยตามฉบับของตัวเอง รู้สึกตัวอีกทีขาและไม้ค้ำยันก็พาร่างทั้งร่างมาหยุดยืนอยู่ที่หน้าประตูห้องเรียนแล้ว

 “รัตนา..วันนี้พี่ได้ขนมปังมาเยอะแยะเลย อยากกินรสไห---” ยังไม่ทันได้เอ่ยจบประโยคถุงใส่ขนมปังและไม้ค้ำยันในอ้อมแขนก็ร่วงหล่นลงพื้นจนไม้ค้ำยันกลิ้งไปอยู่มุมห้อง ส่วนขนมปังกระเด็นออกมาจากถุงกระจัดกระจายกันไป แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่ผมจะต้องไปสนใจเพราะว่า...

  “อึ้บ..คุณกระต่า--- เหวอ!!”


  พรึบ!!


  “รัตนา!” ผมถลาตัวเข้าไปคว้าเอวเล็กของเด็กสาวที่ตอนนี้ร่างของเธอกำลังจะไถลออกนอกหน้าต่างให้กลับเข้ามาในห้องตามเดิมได้อย่างหวุดหวิด ก่อนจะกดตัวเธอให้นั่งลง...ผมหอบหายใจพร้อมกับใจเต้นแรงเพราะความกลัวจากเหตุการณ์เมื่อกี้ไม่หาย “เธอทำอะไรน่ะครับ!? คิดจะฆ่าตัวตายหรือไง!!”

  ผมตวาดใส่เด็กสาวตรงหน้าอย่างเหลืออดแต่ด้วยความที่ยังเกิดอาการใจตกชั่ววูบ เสียงของผมเลยออกมาสั่นเครือจนดูไม่น่าเชื่อถือเลย…

  “หนูจะเก็บคุณกระต่ายต่างหาก! หนูแค่เขยิบเก้าอี้มานั่งริมหน้าต่างเพราะอยากเห็นวิวข้างนอก แล้วจู่ๆ คุณกระต่ายก็หลุดจากมือกระเด็นออกไปนอกหน้าต่าง หนูไม่ได้ตั้งใจ...ฮืออออ....” หลังจากเล่าความจริงเด็กสาวก็ร้องไห้โฮออกมา มือน้อยๆ ปัดน้ำตาสะเปสะปะไปทั่วใบหน้าแต่น้ำตาก็ยังคงไหลอยู่เรื่อยๆ ผมเกาหัวแกรกๆ เบนสายตาไปทางอื่นเพราะไม่รู้จะปลอบคนตรงหน้าอย่างไรดี ผมไม่ค่อยถนัดปลอบใจเวลาคนร้องไห้เสียเท่าไร ตอนเด็กๆ เวลาผมโดนชาวบ้านแกล้งแล้วร้องไห้ ผมไม่เคยปลอบใจตัวเองจนกระทั่งหยุดร้องไปแล้วก็ตาม แต่นี่เป็นคนอื่นและเป็นคนแรกด้วยสิ...ผมคงจะปล่อยให้หยุดร้องเองไม่ได้หรอก...


  ผมตัดสินใจคลานไปเก็บไม้ค้ำยันที่กลิ้งอยู่ตรงประตูห้อง เก็บขนมปังใส่ถุงแล้ววางไว้ตรงหัวเข่าของเด็กสาวผมน้ำตาลที่บัดนี้ร้องไห้งอแงไม่หยุดก่อนจะเดินออกจากห้องเรียนไปอย่างเงียบๆ



 
  “อยู่ไหนกันแน่เนี่ย...” เมื่อลงมาถึงบริเวณหน้าสนามฟุตบอลผมก็ก้มลงมองหาตุ๊กตากระต่ายตัวโปรดของรัตนาพร้อมกับบ่นอุบอิบไปด้วย เพราะอากาศมันร้อนมากตามประสาแดดประเทศไทยจึงทำให้ผมไม่ค่อยมีสมาธิอยู่กับตัวเองเลย ถึงจะรู้สึกตาลายแต่ก็ยังหาต่อไปจนสุดท้ายก็พบว่ามันหล่นอยู่ข้างหลังผมเอง

  พอมองขึ้นไปข้างบนก็เห็นรัตนายื่นหน้าโผล่ออกมา มือเกาะขอบหน้าต่างแน่น ผมชูตุ๊กตากระต่ายสีเหลืองอ่อนที่ร้อนนิดหน่อยจากการถูกแสงแดดเป็นเวลานานให้เธอดู พอเธอเห็นก็ยิ้มออกมาด้วยความดีใจจนออกหน้าออกตา มันเป็นรอยยิ้มครั้งแรกที่ผมได้เห็นจากใบหน้ากลมของเธอ ปกติเธอจะชอบทำหน้าบูดบึ้งจนคิดว่ายิ้มไม่เป็น แต่ผมว่าถ้าเธอลองยิ้มให้มากกว่านี้เธอจะน่ารักมากกว่าปกติหลายเท่าเลยล่ะ



  “ขอบคุณนะคะที่เก็บมาให้ หนูจะยอมรับพี่ก็ได้แต่แค่นิดเดียวเท่านั้นนะ!” เด็กสาวตัวน้อยว่าพลางรับตุ๊กตาตัวโปรดมากอดไว้ในอ้อมแขนเล็ก ใบหน้าขึ้นสีแดงระเรื่อเล็กน้อยแสดงถึงความสุขสม มุมปากยิ้มกระตุกอยู่ไม่เลิกจนผมสังเกตได้

  “อุตส่าห์เก็บมาให้ไม่คิดจะยอมกันบ้างเลยนะ ฮะๆ” ผมว่าพลางหัวเราะน้อยๆ กับคำพูดที่ออกมาจากความปากแข็งของเด็กตรงหน้า ไม่เคยคิดเคยฝันเลยว่าจะมีวันที่ตัวเองจะได้ยิ้มและหัวเราะอย่างเต็มปากเต็มคอแบบนี้มาก่อน ผมเองก็เพิ่งจะรู้ตัวว่านอกจากที่ผมจะช่วยเธอแล้ว...


  เธอเองก็ยังช่วยผมอีกด้วย...

  การแลกเปลี่ยนซึ่งกันและกันระหว่างคนสองคนที่เพิ่งจะเริ่มขึ้นราวกับดอกไม้กำลังผลิบาน...

  กลับต้องผลัดใบร่วงโรยสู่ความจากลา...

ตุ๊กตาคือต้นเหตุ:

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
  - เหตุการณ์ช่วงที่กำลังจะจากลากับเด็ก

  ย้อนไป1วันก่อน...


  “พี่สุภะคะ พรุ่งนี้พี่จะไปส่งหนูไหม?” เด็กสาวเอ่ยถามพลางสะกิดแขนเสื้อของผมเบาๆ ผมละความสนใจจากกระดาษและดินสอที่ตัวเองกำลังใช้วาดรูปอยู่เงยหน้าขึ้นมองเธอซึ่งนั่งอยู่ข้างๆ โต๊ะเรียนของผม

  ผมครุ่นคิดอยู่สักพักหลังจากเจอคำถามศึกหนักเข้าไป...จะว่าไปพรุ่งนี้แล้วสินะที่เธอต้องกลับสถานสงเคราะห์...

  “อืม...พี่ไม่ได้ค้างที่โรงเรียนซะหน่อย...” ผมว่าอย่างคิดหนักพลางใช้นิ้วควงดินสอหมุนไปมา

  “โธ่! ก็จะไปส่งหนูหน่อยไม่ได้เลยหรือไงกัน?” คนเซ้าซี้เริ่มทำท่างอนด้วยการอมแก้มป่องแล้วกอดอกจ้องหน้าผมอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ เห็นอย่างงั้นผมก็เริ่มลังเลขึ้นมา

  สุดท้ายก็อดสงสารไม่ได้จึงต้องตอบตกลงกลับไป “ก็ได้ครับ จะพยายามนะ”

  “จริงหรอคะ!” เด็กสาวทำหน้าตายิ้มแย้มกะทันหันทั้งที่เมื่อกี้ยังหน้าบูดอยู่เลย “ต้องไปให้ได้นะ เอ้อ พี่สุภะขอกระดาษกับดินสอแท่งหนึ่งหน่อยสิ”

  ผมหันขวับไปมองคนข้างกายอีกครั้ง “เอ๋? จะเอาไปทำอะไรหรอครับ?”

  “เถอะน่า” เธอซี้เซ้าพลางทำหน้าตาดุใส่ เห็นอย่างนั้นผมก็ขัดไม่ได้ต้องสนองความต้องการให้เธอแบบปลงๆ ผมน่าจะขอเวลากับผอ.อีกสักอาทิตย์หนึ่งพาเด็กคนนี้ไปฝึกมารยาทสักหน่อยจะดีไหมเนี่ย

  แล้วรัตนาก็ขอให้ผมพาเธอและเก้าอี้ที่นั่งย้ายไปอยู่หลังห้องแทน ในตอนนั้นผมต้องทำใจปลงอย่างแท้จริงเพราะนอกจากขาและแขนจะไม่ค่อยมีเรี่ยวแรงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว ยังต้องมาแบกเด็กผู้หญิงกับเก้าอี้อย่างละหนึ่งซึ่งถ้าเอามาชั่งรวมกับคงจะหนักหลายกิโลย้ายจากกหน้าห้องไปหลังห้องอีก ไม่ต้องดูสีหน้าตัวเองก็รู้ว่ามันทรมานขนาดไหน

  ผมกลับมานั่งที่เดิมก่อนจะหันหลังกลับไปมองเด็กสาวหลังห้องที่บัดนี้กำลังจดจ่ออยู่กับกระดาษแผ่นหนึ่งไม่แพ้ผมในตอนแรก ผมยิ้มน้อยๆ กับท่าทางของเธอที่ดูจะตั้งใจแต่ก็ไม่ตั้งใจเพราะลิ้นเล็กที่เลียริมฝีปากไปมาของเจ้าตัวก่อนจะหันกลับมาทำงานของตัวเองต่อ



 วันสุดท้ายที่เด็กจะได้กลับสู่สถานสงเคราะห์...

  แย่แล้วๆ…!!!!

  ผมเหลือบมองหอนาฬิกาประจำหมู่บ้านเป็นครั้งสุดท้ายบอกเวลาเจ็ดโมงตรง ผมรีบเดินออกมาจากบ้าน โบกมือเรียกวินมอเตอร์ไซค์ข้างทางเพื่อเดินทางมาโรงเรียนให้เร็วที่สุด วันนี้เป็นวันสุดท้ายของพวกเด็กแท้ๆ แถมยังรับปากว่าจะไปส่งรัตนาอีกด้วย ไม่ได้การล่ะ! ต้องทำตัวให้สมเป็นพี่เลี้ยงเสียหน่อย

  “แฮ่กๆ” เมื่อผมมาถึงบริเวณใกล้หน้าโรงเรียนก็ทิ้งตัวเหนื่อยหอบอยู่ตรงนั้นได้สักพัก พอได้ยินเสียงเหมือนรถอะไรสักอย่างจะสตาร์ทเครื่องห่างออกไปไม่ไกลผมก็รีบลุกขึ้นเดินต่อด้วยความฮึดสู้ทันที อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงหน้าโรงเรียนแล้ว


  บรืนนนน!

  รถเคลื่อนตัวออกจากหน้าโรงเรียนเฉียดฉิวหน้าของผมห่างไปไม่กี่เมตร ผมหยุดชะงักร่างไว้ตรงนั้น ได้แต่มองรถที่บรรทุกเด็กพากลับสถานสงเคราะห์ออกห่างไปเรื่อยๆ ด้วยความตกใจปนเสียดายที่มาช้าไปเฉียดนาทีเดียวเอง...

  ได้แต่ยืนตาละห้อยมองรถที่เคลื่อนตัวห่างออกไปเรื่อยๆ จนลับตา...



  “เฮ้อ...”

  ผมทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างรวดเร็วเพราะยังเหนื่อยจากการวิ่งขั้นแมกซ์มากโรงเรียนในตอนเช้าไม่หาย ด้วยความที่ขี้เกียจฝืนทิ้งตัวลงดีๆ จึงทำให้ขาไปกระแทกกับโต๊ะอย่างจังจนมันล้มลงกับพื้นเสียงดังพร้อมกับที่ร่างของผมก็ล้มตามไปด้วยคน แต่โชคดีที่ตอนนี้ในห้องมีแค่ผมคนเดียวจึงไม่ต้องมุดหน้าหลบอายใคร

  พรึบ!!

  “เอ๋?”
  ทัศนียภาพเบื้องหน้าของผมมืดดำลงกะทันหันเพราะมีอะไรบางอย่างปลิวมาบังเอาไว้ ผมหยิบสิ่งที่ว่านั่นออกมาสำรวจดู มันเป็นกระดาษจากร้านขายเครื่องเขียนแห่งหนึ่งซึ่งเป็นร้านที่ผมชอบเข้าไปซื้อบ่อยๆ พอพลิกไปด้านหลังก็เจอกับรูปวาดอันแสนน่ารัก(?)รูปหนึ่งพร้อมกับที่มีกระดาษอีกแผ่นที่ถูกพับเป็นใบเล็กๆ ติดเทปใสไว้มุมขวาล่างของกระดาษ

รูปวาดของรัตนา:

  ผมหัวเราะน้อยๆ กับรูปวาดที่ดูเหมือนจะสวยแต่ก็ไม่สวย(?)แถมยังชี้ตัวคนทำได้อย่างง่ายดายก่อนจะแกะกระดาษที่ถูกพับคลี่ออกมา มันคือจดหมายที่มีข้อความเรียงประทับอยู่ประมาณครึ่งหน้ากระดาษ ถูกเขียนด้วยลายมือหวัดๆ ที่บางทีก็อ่านไม่ค่อยจะออก...

 

จดหมายของรัตนา:

  เมื่อผมอ่านจดหมายเสร็จก็เผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ทำไมเด็กคนนี้ถึงชอบทำให้ผมต้องขยับปากยิ้มอยู่บ่อยๆ กันนะ? อยากจะถามออกไปเสียให้รู้แล้วรู้รอดแต่เจ้าตัวก็ไม่อยู่แล้ว ณ ตอนนี้ เลยได้แต่เก็บเอาไว้ในใจรอคอยสักวันว่าคงจะได้คำตอบ...

  ว่าแล้วผมก็ลุกขึ้นเก็บโต๊ะและเก้าอี้ให้เข้าที่ก่อนจะพยุงตัวเองขึ้นมานั่งที่ให้เรียบร้อยก่อนจะหยิบกระดาษและปากกาขึ้นมาเขียนเรียบเรียงเป็นข้อความเพื่อส่งต่อไปยังเด็กสาวที่อยู่อีกฟากหนึ่ง...

จดหมายตอบกลับของสุภะ:

A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

• S - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
  สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
  เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,500,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

Narin's Comment:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

เรื่องราวการเลี้ยงเด็กของธานินทร์

“ต้องไปรับเด็กที่ห้องธุรการ เอ...” เด็กหนุ่มพึมพำกับตัวเอง พลางอ่านคำสั่งในกระดาษเอสี่สีขาว ที่บอกให้ไปที่ห้องธุรการเพื่อรับเด็กมาดูแล
ตึกตัก.. ตึกตัก..
ระหว่างที่เดินไปตามทางเดิน ธานินทร์ตื่นเต้นไม่น้อยเมื่อคิดว่าจะได้พบกับเด็ก ซึ่งเขาไม่มีความรู้ด้านการเลี้ยงเด็กเลยซักนิด
จะว่าเขายังเป็นเด็กผู้ชายอายุ 13 เท่านั้นเอง ก็ยังเป็นเด็กอยู่นี่นะ แล้วเราจะเลี้ยงน้องเขาไหวงั้นเหรอ? ยิ่งเราเป็นโรคไม่ถูกกับเชื้อโรคอีกด้วย
หวังว่าจะไม่เป็นเด็กที่ซน ชอบเลอะนู่น เลอะนี่ ก็ยังดี
มีหวังเขาจิตตกแหงๆ
พอเด็กหนุ่มเดินมาถึงห้องธุรการก็เข้ามาพบกับคุณรัตติกาล ก่อนจะยื่นเอกสารรับเด็กให้เลขาผู้อำนวยการสาวสวย
“ชื่อตะวันสินะ วิ่งเล่นอยู่ด้านในเลยจ๊ะ เด็กที่ใส่หมวกคนนั้นไง” คุณรัตติกาลชี้ให้ธานินทร์ดู
เด็กชายตัวเล็กสวมหมวกโดดเด่นมาแต่ไกลด้วยเสียงหัวเราะแสนร่าเริง วิ่งเล่นกับเพื่อนๆอย่างสนุกสนาน
“ซนใช่เล่นพอๆกับยัยแพทเลยนะ” เลขาสาวพึมพำข้างกายเขา ก่อนนะเดินไปเรียกเด็กชายที่ชื่อตะวัน
ธานินทร์ยืนนิ่งค้างตึง เขาไม่กล้าเดินเข้าไปหาเด็กคนนั้นเลยสักนิด ไม่ใช่ว่าเขากลัวเด็กหรอกนะ แต่ว่า....
เด็กคนนี้ ...สกปรก มอมแมมที่สุด
และแน่นอนไม่ถูกกับคนที่เป็นโรคไมโซโฟเบียอย่างเขาเลย
“อา...เราเริ่มมองเห็นอนาคตใน 20 วันนี้ซะแล้วสิ” เขาพึมพำอย่างจิตตก  
เสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้ธานินทร์เรื้อยๆ จนกระทั่งมาอยู่ตรงหน้า  ตะวันเป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กกว่าธานินทร์ (แน่นอนสิ)
สวมเสื้อเชิ้ตสีเหลืองมีฮู้ดมีรอยเปื้อนดินหลายจุด ทั้งกางเกงและรองเท้าผ้าใบก็เช่นกัน และเขาก็เพิ่งสังเกตเห็นว่าเด็กคนนี้มีแผลเป็นหลายจุด ทั้งรอยยาวและรอยไหม้เป็นวงๆ
“พี่คือคนที่จะมารับผมไปอยู่ด้วยสินะ” เด็กชายถาม
“ชะ..ใช่ครับ พี่ชื่อธานินทร์ครับ”
“ปลานิล?” ตะวันเลิกคิ้ว “คนอะไรชื่อปลานิล”
“ชะ ชื่อธานินทร์ครับ ไม่ใช่ปลานิล”
“พี่ปลานิล”
ดูเหมือนว่าเด็กคนนี้จำผิดไปซะแล้วสิ

ภาพปลากรอบ:

ตะวันเป็นเด็กที่มีนิสัยร่าเริง ชอบเล่นกับธานินทร์อย่างสนุกสนาน แต่เขากลับไม่สนุกด้วย เพราะเมื่อเด็กชายกลับมาหาตนทีไร จะสกปรกมอมแมมทุกที จนมีครั้งหนึ่งเขาทนไม่ไหว จึงขอคุณรัตติกาลเปลี่ยนเด็ก ทว่า
“โทษทีนะจ๊ะ ธานินทร์ ดูเหมือนว่าจะมีคนรับเด็กคนสุดท้ายไปแล้วล่ะจ๊ะ”
เพราะเหตุนั่น เขาจึงต้องอดทนดูแลตะวันแสนซนต่อไปหลายวัน

“เหมือนพี่ชายกับน้องชายเลยเนอะ”
“ครับ?”
“นายกับตะวันไง” ปักษ์เพื่อนร่วมชั้นธานินทร์เอ่ยขึ้น “นายคอยดูแลตะวันเหมือนพี่ชายคอยดูแลน้องชายเลย”
“คุณปักษ์ก็เหมือนกันครับ ผมว่า”
“สลับกันมากกว่า” เขาตอบ “ผู้การนะ เหมือนพี่ชายฉันซะมากกว่า”
ธานินทร์หัวเราะ ก่อนจะคิดถามตัวเองในใจ
พี่น้องงั้นเหรอ?
เราฝังใจเรื่องพี่น้องตัวเองมาตลอด บางทีการที่มองแผ่นหลังของตะวันก็เหมือนมองตัวเองวัยเด็กๆวิ่งเล่นโดยมีพี่สาวคอยวิ่งระวังตามหลัง

“นี่ๆ ปลานิล”
ตะวันร้องเรียกในขณะที่ธานินทร์กำลังอาบน้ำให้เด็กน้อย  เขาไม่ขานรับกำลังง่วนสระผมให้กับเด็กน้อยอยู่
“นี่!”
“คะ ครับ มีอะไรเหรอ ตะวัน ฟองเข้าตาเหรอ”  
ตะวันเบ้ปากไม่พอใจใส่พี่เลี้ยงตนที่เหม่อลอยสระผมให้เขา “ปลานิลสระผมให้ผมมานานมากกกกกกกกแล้วนะ”
“เอ๋? แต่ว่า ยังไม่สะอาด—“
“ไม่เอาแล้ว ผมหนาว”
นิสัยรักสะอาดของปลานิลผู้หวาดกลัวเชื้อโรคเป็นสิ่งที่ตะวันไม่ชอบมากเลยสินะ
หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วทั้งสองคนก็พากันแต่งตัว และเข้าหอพัก ตะวันโดดลงเตียงของธานินทร์อย่างร่าเริง ส่วนธานินทร์กลับเดินไปที่โต๊ะทำงานตนแล้วเริ่มทำการบ้าน
“นี่ ปลานิล”
“ครับ?” เขาขานรับแต่ไม่ได้หันไปหา
“ปลานิลเป็นโรคอะไรเหรอ?”
เขาหันไปมองเด็กน้อยบนเตียง “ว่าอะไรนะครับ?”
“ก็ในโรงเรียนนี่นะ ผมเป็นมีแต่คนประหลาดๆทั้งนั้นเลย”
“ประหลาด ยังไงเหรอครับ?”
“ก็ บางคนไม่มีแขน บางคนมองไม่เห็น แต่ปลานิลไม่เห็นเหมือนพวกเขาเลยนี่” ตะวันตอบอย่างสงสัย
ดูภายนอกเราก็เหมือนคนปกติสินะ
“ผมเป็นโรคพิการภายในครับ จะว่าจิตใจของผมไม่สมประกอบเหมือนคนปกติทั่วไปนะครับ”ธานินทร์ตอบ “ตอนเด็กๆ อายุเท่าตะวัน ผมถูกพี่สาวทำร้ายครับ”
ทำร้ายทั้งคำพูด ทั้งการกระทำ
“พี่สาวงั้นเหรอ? ปลานิลมีพี่สาวด้วยเหรอ?”
เขาพยักหน้า “สองคนครับ แต่พวกเขาเป็นคนปกติต่างจากพวกเรา”
“ปลานิลโดนพี่สาวทำร้ายยังไง แล้วปลานิลเป็นอะไรไหม?” ดวงตาของตะวันฉายแววเป็นห่วงธานินทร์อย่างสุดฤทธิ์ จนธานินทร์อดอึ้งไม่ได้
“ผม...เป็นโรคกลัวเชื้อโรคครับ มันค่อนข้างซับซ้อน แต่ว่าถ้าเปื้อนอะไรนิดหน่อยผมจะควบคุมตัวเองไม่ได้”
มันฝังใจ ที่โดนกล่าวหาว่าน่ารังเกียจ
เด็กน้อยเงียบกริบไปครู่หนึ่งก่อนจะยิ้มกว้าง “ถ้างั้นพี่ปลานิลก็เหมือนผมน่ะสิ”
“เอ๋? เหมือน” เธอออกจะร่าเริงขนาดนี้ เข้าหาคนอื่นได้ง่ายดายขนาดนี้ จะเหมือนเขาได้ยังไง
“ถ้าพี่กลัวพี่สาวของพี่ล่ะก็ ผมจะปกป้องพี่เอง”
ตะวันทำท่าเป็นฮีโร่ปกป้องความชั่วร้าย ทำให้ธานินทร์หัวเราะออกมา “ทำไมถึงอยากปกป้องพี่ล่ะ เราน่ะตัวเล็กกว่าพี่ซะอีก”
“ก็เพราะผม....เป็นน้องชายของพี่ไงล่ะ”
ธานินทร์มองตาปริบๆ
“พี่น้องกันก็ต้องปกป้องกันไม่ใช่เหรอ?”

เช้าวันต่อมา
ในคาบพละอันแสนร้อนระอุ ธานินทร์วิ่งมาหลบแดดพักเหมือนในที่ร่มข้างตึกระหว่างคาบ ก่อนจะรีบเช็ดเหงื่อตัวเองออกไป ...
“ร้อนชะมัด..”
กุกกัก กุกกัก
“หืม?” ธานินทร์เงยหน้ามองตามเสียงก็เจอะกับดวงตากลมโตใสแป๋วจ้องมองเขาเขม็ง
เจ้าของดวงตากลมโตนั้นจ้องตอบธานินทร์ก่อนจะแก้มป๋องอย่างน่ารักน่าชัง
“พี่คือคนดูแลตะวันสินะ”
“ตะ..ตะวัน? อื้ม ใช่แล้วล่ะ” พอเขาตอบ เด็กสาวคนนั้นก็โดดลงมาจากตึกมาเหยียบพื้นหญ้า  “มันอันตรายนะครับ แบบนั้น”
“หนูชื่อแพททริเซีย พี่ล่ะ?”
“ธานินทร์ครับ”
แพททริเซียเป็นเด็กผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลมันเป็นแกละสองข้าง เธอใส่ชุดกระโปรงระบายดูน่ารักเหมาะสมกับวัย ดูจากวัยแล้วอายุมากกว่าตะวันมาก
ถ้าจำไม่ผิดเธออยู่ในความดูแลของผอ.นรินทร์
ธานินทร์นึกถึงกิตติศัพท์ที่ได้ยินมาของเด็กสาวแสนเกรียนคนนี้ก็อดที่จะสงสารผอ.ที่ต้องดูแลเด็กซนอย่างเธอ
“เอ่อ..มาทำอะไรแถวนี้เหรอครับ น้องน่าจะอยู่ที่ห้องผอ.ไม่ใช่เหรอ”
“หนีออกมา”
“เอ่อ...ครับ” เป็นเด็กแสบพอตัวเลยสินะ ธานินทร์คิดในใจ “ถ้างั้นพี่พาไปส่งนะ เดินป่วนเปี้ยนในโรงเรียนคนเดียวแบบนี้เดี๋ยวหลงทางเอานะครับ”
แพททรีเซียไม่ตอบแต่ก็ยื่นมือมา
“ครับ?”
“จับมือไงล่ะ” แพททรีเซียตอบ “ถ้าจะพาไปส่งก็จับมือกัน ผอ.ก็ทำแบบนั้นกับหนูบ่อยๆ”
ธานินทร์ ยื่นมือที่สวมถุงมือไปหาเด็กสาวช้าๆไม่ทันใจเด็กสาว เธอจึงดึงมือร่างสูงเดินตามเข้าไปให้อาคารเรียนที่เงียบสงัดเพราะยังอยู่ในคาบเรียนกันอยู่
“ว่าแต่น้องแพท รู้ได้ไงว่าพี่เป็นคนดูแลตะวัน”
“แอบอ่านเอกสารบนโต๊ะในห้องธุรการ” แพททรีเซียตอบ
แก่นจริงๆเด็กคนนี้
“พี่อย่าเกลียดตะวันเลยนะ”
“ครับ?”
ทั้งคู่เดินช้าลง เดินเลียบไปตามระเบียงทางเดินที่เงียบสงัด แล้วเด็กสาวก็เริ่มเล่า
“ตะวันเป็นเด็กที่น่าสงสารนะ ถึงจะซนไปบ้าง เป็นเขาก็เป็นเด็กดีมากๆเลย เขาเอาใจใส่คนรอบข้างเสมอ” เด็กสาวเล่าเรื่องด้วยสีหน้าอ่อนโยน “ก่อนที่เขาจะมาอยู่ที่สถานสงเคราะห์  เขาถูกพ่อแม่แท้ทำร้ายร่างกายจนมีแผลเต็มตัวไปหมด ตะวันน่ะเป็นคนที่ภายนอกดูเข้มแข็งมากนะ แต่จริงๆแล้วเขาอ่อนไหวกว่าที่เห็นนะคะ”
ที่บอกว่าเราเหมือนกับเขา ตรงจุดนี่สินะ
“อา ...พี่เข้าใจแล้วล่ะ ขอบคุณมากนะแพท ถึงห้องผอ.แล้วล่ะ”
เด็กสาวหันไปมองหน้าประตูห้องก่อนจะยิ้มให้กับธานินทร์ “ขอบคุณมากนะคะ พี่ฮันนี่”
“ห๊ะ?” ฮะ...ฮันนี่?
แพททรีเซียยิ้มกว้างก่อนะเปิดประตูเข้าห้องไป
“แพทครับ หายไปไหนมา ผมเป็นห่วงแทบแย่” พอเปิดประตูก็มีเสียงผอ.แว่วเออกมา
“แบร่ ผอ. จะไปรู้อะไร”
ธานินทร์ได้ยินเสียงกวนโอ๊ยของเด็กสาวก็หลุดขำออกมา แล้วเขาหันหลังเดินกลับไปคาบเรียนตัวเองอย่างเงียบๆ

ตกดึก
“วันนี้เด็กที่ชื่อแพททรีเซียเล่าเรื่องของตะวันให้พี่ฟังด้วยล่ะครับ ตะวัน” ธานินทร์เอ่ยขึ้นขณะที่ตะวันกำลังเต้นตามเพลงของบียอนเซ่ (?)
“ยัยแพท ยุ่งไม่เข้าเรื่องอีกแล้ว” ตะวันเบ้ปากงอนตุ้บป่อง
มีเขินซะด้วย
“ตะวันอยากเป็นฮีโร่ของทุกคนใช่ไหม”
“อื้ม! อยากให้ทุกคนมีความสุข รวมทั้งปลานิลด้วย”
“ผมชื่อธานินทร์ครับ ตะวัน”
นับตั้งแต่วันแรกจนถึงวันนี้ทั้งเขาและตะวันต่างเปิดใจให้กันมากขึ้นเรื้อยๆ เพราะความที่เขาสองคนมีอดีตที่คล้ายกันก็เป็นได้ จึงทำให้ทั้งสองดูสนิทมากขึ้น และตะวันก็ดูสะอาดมากกว่าวันแรกๆอีกด้วย

และแล้วก็มาถึงวันสุดท้าย ....วันตรวจสุขภาพของตะวันวันสุดท้าย...
วันนี้เป็นวันที่ตะวันต้องฉีดวัคซีน ธานินทร์พาเด็กน้อยมาต่อแถวรอ ผ่านไปนานเรื้อยทั้งสองก็เห็นเด็กแต่ล่ะคนที่โดนฉีดวัคซีนร้องไห้จ้ากันออกมาเต็มไปหมด
เขามองเด็กที่อยู่ความดูแลของตัวเอง
“ตะวันกลัวไหมครับ เข็มฉีดยา”
“ไม่กลัวหรอก ฮีโร่ที่ไหนกลัวเข็มกัน”  
ตะวันยิ้มแป้นให้ธานินทร์ และพอถึงคิวของตะวัน  เด็กน้อยขึ้นไปนั่งบนเตียงพยาบาลถกแขนเสื้อเป็นเชิงว่าพร้อมแล้ว
“เจ็บนิดหน่อยนะค่ะ น้องตะวัน” พยาบาลสาวบอก พร้อมหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา
ตะวันมองเข็มฉีดยาสลับกับธานินทร์ พร้อมหน้าซีดเผือด
“ปลานิล...” เขาร้องเสียงอ๋อย
“ไม่เจ็บหรอกครับ ตะวัน”
“แต่เขาบอกเจ็บนิดหน่อยนะ”
“มะ..ไม่หรอกครับ”
พอนางพยาบาลเอาเข็มมาใกล้ๆตะวัน เด็กน้อยก็รีบเกาะเอวธานินทร์ไว้ แล้วร้องโวยวาย “กริ๊ดดดดดดดดดด  ปลานิลลลลล ช่วยด้วยยยยยยยยยยยยยยย”
แล้วนางร้องลั่นกว่าทุกคนที่ผ่านการฉีดวัคซีนในวันนี้เกือบทั้งหมด

คืนก่อนที่ตะวันจะกลับสถานสงเคราะห์ ธานินทร์ได้ชวนตะวันดูหนังฮีโร่เรื่องกัปตันอเมริกาด้วยกัน แล้วพอดูจบทั้งสองคนก็พล่อยหลับไป

วันกลับสถานสงเคราะห์
ธานินทร์จูงมือตะวันพามาส่งหน้าโรงเรียนที่มีเด็กเล็กส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวเต็มไปหมด ตะวันบีบมือเขาแน่นมองเขาด้วยสีหน้าเศร้าหมอง
“จะไม่ได้เจอปลานิลอีกแล้วเหรอ?”
ธานินทร์ย่อตัวลงให้เท่ากับระดับของตะวัน ก่อนจะลูบหัวเด็กน้อย “ต้องได้เจออีกแน่ๆครับ ผมสัญญา”
“เมื่อไหร่...”
“เรื่องนั่นผมก็ไม่รู้ครับ แต่ว่าถ้าคิดถึงผมล่ะก็...” เขาหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าตัวเอง มันคือหมวกลายการ์ตูนใบใหม่ “รักษาเจ้าสิ่งนี้ดีๆล่ะกันนะ”
ตะวันรับมันมาก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง “อื้ม ผมจะรักษามันอย่างดีเลย”
งานเลี้ยงย่อมมีการเลิกรา แต่ความทรงจำที่ทำร่วมกันนั้นไม่เคยจางหายไป...
เมื่อเด็กๆต่อแถวขึ้นรถกันเรื่อยๆ ธานินทร์ยืนโบกมือลาเด็กน้อยพร้อมกับเพื่อนคนอื่นๆ
“ปลานิล!!”
“คะ..ครับ” เขาขานรับอย่างเขินๆ เมื่อเพื่อนๆของเขาพอได้ยินชื่อที่ตะวันตั้งให้กลับขำแล้วหัวเราะออกมา
“ผมว่านะ...พี่น่ะ เป็นพี่ชายที่ดีมากเลยล่ะ” ตะวันโบกมืออย่างสุดฤทธิ์แล้วก็ขึ้นรถไป
แล้วรถของสถานสงเคราะห์ก็แล่นออกจากโรงเรียนควินท์แห่งนี้ไปจนลับตา
“ปลานิลเหรอ ชื่อน่ารักดีนะ”
“คุณปักษ์ครับ ผมไม่ตลกด้วยนะ” ถึงพูดไปอย่างนั้นแต่เขาก็อมยิ้มเบาๆ
หวังว่าตะวันจะเป็นฮีโร่ของทุกคนได้นะครับ ...

ภาพปลากรอบ:

งานเผาหน่อยนะครับ "

B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป

• A - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
  สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
  ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1.250,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

Narin's Comment:

[peemung]

แรกพบสบตา:

แต่เราสองคนจับมือกัน ยอมรับและเข้าใจ:

นับเป็นช่วงชีวิตที่ดีที่สุด แม้เป็นแค่เพียงเวลาสั้นๆ:

A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

• S - CLASS STAMP
  [ STUDENT CLASS ONLY ]
  ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
  สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
  เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
  
• Spirit Point +1,500,000
  ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
  แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
  

GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก

Narin's Comment: