Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
+2
Skai
Nearmoki-2b
6 posters
- Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sat 15 Apr 2017, 20:17
สวัสดีครับ
เนื่องจากประธานนักเรียนคนเก่าอย่างแคโรไลน์ได้เรียนจบ
และขึ้นมาเป็นเลขานุการฝึกหัดของผู้อำนวยการนรินทร์
จึงถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเลือกประธานนักเรียนคนใหม่กัน
ซึ่งผู้ได้รับตำแหน่งจากการเลือกตั้งนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเสีย
นอกจาก "ไทระ พยัคฆ์อรุณ" รุ่นพี่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5
ผู้เป็นที่รู้จักในเรื่องความสดใสใจดีและคอยเข้าหาพูดคุย
สร้างความสุขให้ผู้อื่นอยู่เสมอ
วันนี้จึงอยากชวนทุกคนมาทำความรู้จักประธานนักเรียน
คนใหม่ให้มากขึ้นกันครับ!!
❤ รางวัลคุณภาพผลงาน
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
❤ รางวัลแห่งความขยัน
.....รางวัลสำหรับแจกให้กับผู้ที่ส่งภารกิจเป็นคนแรกเท่านั้น เพื่อให้กำลังใจผู้ที่มี
ความขยันในการทำภารกิจส่งผู้อำนวยการโรงเรียน
❤ รางวัลเกียรติยศแห่งความสร้างสรรค์
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
★ Spectacular Award
.......รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท THE NOBLEMAN เป็นอย่างมาก โดยผลงานจะต้องมีเสน่ห์
ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณภาพ
ผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,เสน่ห์ของผลงาน,
ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น
ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงานและ
ใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้ากระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
เนื่องจากประธานนักเรียนคนเก่าอย่างแคโรไลน์ได้เรียนจบ
และขึ้นมาเป็นเลขานุการฝึกหัดของผู้อำนวยการนรินทร์
จึงถึงเวลาแล้วที่เราจะต้องเลือกประธานนักเรียนคนใหม่กัน
ซึ่งผู้ได้รับตำแหน่งจากการเลือกตั้งนั้นก็ไม่ใช่ใครอื่นเสีย
นอกจาก "ไทระ พยัคฆ์อรุณ" รุ่นพี่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5
ผู้เป็นที่รู้จักในเรื่องความสดใสใจดีและคอยเข้าหาพูดคุย
สร้างความสุขให้ผู้อื่นอยู่เสมอ
วันนี้จึงอยากชวนทุกคนมาทำความรู้จักประธานนักเรียน
คนใหม่ให้มากขึ้นกันครับ!!
ระยะเวลาภารกิจ พิมพ์ว่า:SUN 16/04/17 ; 00.00 TH - SUN 30/04/17 ; 23.59 TH
รายละเอียดภารกิจ พิมพ์ว่า:
เขียนเรื่องราวเหตุการณ์ระหว่างแสดงความยินดี
กับไทระในฐานะประธานนักเรียน และวาดภาพ
ประกอบเนื้อหาจำนวนอย่างน้อย 1 ภาพ
เลือกเขียนช่วงเวลาตอนไหนก็ได้ไม่ว่าจะเป็น
ในคาบเรียน นอกคาบเรียน หรือ นอกเวลาเรียน
พร้อมทั้งบรรยายความรู้สึกที่คุณมีต่อประธาน
นักเรียนคนใหม่ หากนึกภาพรวมเนื้อหาไม่ออก
ลองอ่านตัวอย่างภารกิจที่โจทย์คล้ายกันได้ ที่นี่
(คุณ = ตัวละครของคุณ)
ภาพประกอบเนื้อหาสามารถเลือกวาดส่วนใด
ก็ได้ในเนื้อหา โดยโฟกัสเรื่อง 'ภาพที่ดึงดูดให้
อ่านเนื้อหา' ใช้ความคิดสร้างสรรค์ลองวิธีใหม่ๆ
กันได้เต็มที่เลยครับ
.
.
.
โจทย์ภารกิจสำหรับประธานนักเรียน (Taira only)
เขียนเรื่องราวเหตุการณ์ระหว่างมีคนมาแสดงความยินดี
พร้อมวาดภาพประกอบที่เชิญชวนให้อ่านเนื้อหา จำนวน
อย่างน้อย 1 ภาพ
หากอยากเขียนเพิ่มเติมสามารถเขียนอัพเดทความ
เปลี่ยนแปลงชีวิตไทระหลังจากที่ได้ขึ้นเป็นประธาน
นักเรียนได้
กฏการให้สแตมป์ พิมพ์ว่า:เนื้อหา 50% / ภาพ 50%
เนื้อหาตรวจจากมีเนื้อหาตรงครบตามเงื่อนไขหรือไม่?
ภาษาที่ใช้อ่านได้ลื่นไหลมากน้อยเพียงใด หากมีคำผิด
ระดับหนึ่งอาจส่งผลต่อการหักลบสแตมป์ได้
ภาพตรวจจากสแตนด์ดาร์ดส่วนบุคคล 'ภาพที่วาด
มีแรงดึงดูดเชื้อเชิญให้อ่านเนื้อหามากน้อยเพียงใด'
❤ รางวัลคุณภาพผลงาน
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,500,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+800 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,250,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,000,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
C - CLASS STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีมรกต สื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ปานกลางเป็นที่น่าพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+200 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+900,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
D - CLASS STAMP ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์ สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่ได้รับมอบหมายไว้ |
+100 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+800,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
❤ รางวัลแห่งความขยัน
.....รางวัลสำหรับแจกให้กับผู้ที่ส่งภารกิจเป็นคนแรกเท่านั้น เพื่อให้กำลังใจผู้ที่มี
ความขยันในการทำภารกิจส่งผู้อำนวยการโรงเรียน
กล่องแห่งความขยัน กล่องของขวัญที่ทางโรงเรียนมอบให้กับผู้ส่งภารกิจหลักเป็นคนแรก เมื่อเปิดกล่องแล้วสามารถเลือกรับสกิลบัฟจำนวน 1 สกิลได้ดังนี้... หรือสามารถใช้แร่ QUAINT ORE จำนวน 20 ชิ้นแลกการใช้งานสกิลบัฟ 1 สกิลจาก... อ่านข้อมูลสกิลบัฟได้ที่ "คลิ๊กที่นี่" |
❤ รางวัลเกียรติยศแห่งความสร้างสรรค์
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
SILVER HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ |
BRONZE HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ |
★ Spectacular Award
.......รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท THE NOBLEMAN เป็นอย่างมาก โดยผลงานจะต้องมีเสน่ห์
ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้นอยู่กับคุณภาพ
ผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,เสน่ห์ของผลงาน,
ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น
ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงานและ
ใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้ากระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
+1,000,000 CHIPS เหรียญตราที่ใช้ในการชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดภายในโรงเรียนหรือการร่วมกิจกรรมพิเศษที่ทางบริษัท NOBLEMAN จัดขึ้น โดยสามารถใช้แต้มสะสมจาก Spirit Point ในการแลกได้ |
+30 QUAINT ORE แร่ธาตุพิเศษที่พบได้ในบริเวณรอบโรงเรียน สามารถนำไปใช้แลกเป็นไอเทมต่างๆที่โรงเรียนกำหนดเอาไว้ได้ แร่ธาตุชนิดนี้จะหาได้ยากเป็นพิเศษ ถ้าไม่ได้เดินรอบโรงเรียนบ่อยๆก็จะไม่มีทางที่จะเจอแร่ธาตุชนิดนี้ได้เลย |
Signature ------------------------------------------------>
- Skai
Khannika Aksawarakgosol
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
468
+99 M 426 K 398
PASSPORT
:
(650/1875)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sat 29 Apr 2017, 04:22
- เนื้อเรื่อง:
1
เสียงนักเรียนดังเซ็งแซ่ไปทั่วบริเวณห้องประชุมใหญ่ของโรงเรียนควิ้นท์อันโด่งดัง
ผมเดินตามแถวเข้าไปหาที่นั่งของตัวเองก่อนจะทิ้งตัวลงเมื่อคนข้างหน้าหยุดเดิน ความเย็นของเครื่องปรับอากาศพอจะทำให้ผมหายใจคล่องขึ้นมาบ้าง
หลังเดินหลบแดดจากอากาศของประเทศไทยระหว่างเข้าแถวเคารพธงชาติเมื่อกี้
ทำเอาหน้ามืดไปเลย
ผมสะบัดศีรษะไล่ความมึนแล้วนวดระหว่างคิ้วเบาๆ เพื่อผ่อนคลาย ก่อนจะสะดุ้งตกใจเมื่อลืมตาขึ้นมาเห็นลูกตาที่กำลังเหลือบมองผมอยู่
ดวงตาลูกใหญ่ฝังตัวอยู่ในขาของผม มันเหลือบตาไปมาเหมือนจะถลน
ซึ่งหลังจากที่เห็นมันแล้วผมก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากถึงจะแอบรู้สึกขยะแขยงอยู่ก็เถอะ
"ให้ตายสิ..."
ผมสูดลมหายใจเข้าก่อนจะเงยหน้าขึ้นเพื่อเรียกสติ
ช่วงนี้ผมเห็นแต่อะไรไม่รู้แปลกๆ เต็มไปหมด ตั้งแต่แมงมุมมือมนุษย์ตลอดจนสิ่งน่าสยองและน่าขยะแขยงต่างๆ ที่ผมไม่อยากพูดถึง เจ้าลูกตาเมื่อกี้นั่นก็ด้วย
ผมทำใจกลับมามองที่หน้าขาตัวเองอีกครั้ง รู้สึกขอบคุณมากที่มันไม่ได้อยู่ตรงนั้นแล้ว
"นักเรียนทุกคน สวัสดีครับ"
หลังจากจัดที่นั่งกันเรียบร้อย บุคคลที่ท่าทางดูภูมิฐานก็ก้าวขึ้นมาบนเวที
ใบหน้าคุ้นเคยแย้มยิ้มแม้เขาจะหลับตาอยู่ก็ตาม ผอ.นรินทร์ยิ้มสักพักจนกระทั่งเสียงพูดคุยเริ่มซาลง
ก่อนจะเริ่มต้นเกริ่นถึงสาเหตุที่เรามารวมตัวกันในห้องประชุมนี้
"ทุกคนคงจะทราบแล้วว่ารุ่นพี่แคลโรไลน์ได้เรียนจบไป
ทำให้ตำแหน่งสำคัญอย่างประธานนักเรียนว่าง เพราะอย่างนั้นผมถึงได้ให้เวลานักเรียนทุกคนคัดเลือกคนที่เหมาะสมสำหรับตำแหน่งนี้"
ผอ. นรินทร์เงียบไป ก่อนจะสูดหายใจและเริ่มพูดอีกครั้ง
"ซึ่งเราได้รับคำตอบแล้ว วันนี้เราจะมาทำความรู้จักกับประธานนักเรียนคนใหม่กันครับ"
ผอ. ผายมือไปทางด้านซ้าย ก่อนที่ผู้ชายร่างสูงผิวสีน้ำผึ้งจะเริ่มก้าวออกมา
"ไทระ พยัคฆ์อรุณ คือประธานนักเรียนคนใหม่ครับผม!"
เสียงปรบมือดังขึ้น คุณไทระเองก็ก้มรับอย่างนอบน้อมแล้วเดินมายืนแทนที่ ผอ. ที่ผละออกไปให้เขามาใช้ไมค์แทน
"ผมรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้รับตำแหน่งนี้ ระหว่างที่ทำหน้าที่นี้ ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ"
เขาโค้งลงก่อนที่เสียงปรบมือจะดังขึ้นอีกครั้ง
ผอ. เดินไปติดเข็มกลัดสีม่วงที่เป็นสัญลักษณ์ประจำ และกล่าวอะไรเพิ่มเติมเล็กน้อย
หลังจากนั้นจึงปล่อยให้นักเรียนอยู่กันตามอัธยาศัย เอาตามตรง ผมก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไรที่คุณไทระจะได้เป็นประธานนักเรียน
เขาเป็นคนสดใสและกระตือรือร้นอยู่เสมอ ดูเป็นคนที่มีพลังงานเหลือล้นตลอดเวลาซึ่งแตกต่างกับผมโดยสิ้นเชิง
เมื่อวันสงกรานต์เขาก็มาชวนผมไปเล่นน้ำด้วย ถึงจะงงๆ ตอนแรก แต่ก็สนุกไม่น้อยเลย
ผมลุกขึ้นยืนเต็มความสูง มองประธานคนใหม่ที่ล้อมรอบไปด้วยเพื่อนนักเรียนทั้งรุ่นพี่และรุ่นน้องที่ไปแสดงความยินดี
มือทั้งสองข้างของเขามีทั้งดอกไม้และขนมที่ไม่รู้ว่าไปขนมาให้กันตั้งแต่เมื่อไร
ผมยิ้มน้อยๆ เมื่อเห็นว่าเขาเหมือนจะถือมันไม่ไหวก่อนจะตัดสินใจเดินออกมา
เฮ้ มันไม่ได้หมายความว่าผมไม่อยากแสดงความยินดีกับเขานะ
แต่ผมแค่เขินต่างหาก คนเยอะขนาดนั้น
เอาไว้ค่อยหาโอกาสไปคุยด้วยก็แล้วกัน
2
ผ่านมาสองวันแล้วสำหรับพิธีแต่งตั้งประธานนักเรียน คุณไทระคงจะมีงานให้ทำเยอะขึ้นเป็นกองเลย
แต่ช่างเถอะ ปัญหาที่ทำให้ผมรู้สึกไม่สบายใจอยู่ตอนนี้ก็คือ
ผมยังไม่ได้ไปแสดงความยินดีกับเขาเลย
ผมก็พยายามแล้วนะ ในฐานะรุ่นน้องที่เคยทำกิจกรรมร่วมกันผมควรจะไปแสดงความยินดีกับเขาตั้งแต่วันแรกด้วยซ้ำ
แต่ไม่ว่าผมจะแวะไปตอนเลิกเรียน ตอนเขาเล่นบาสเก็ตบอล หรือตอนทานข้าว เขาก็ไม่ว่างเลย
ในความหมายคำว่า 'ไม่ว่าง' ของผมคือเขามีคนล้อมรอบอยู่ตลอดเวลา
เป็นคนที่มีเพื่อนเยอะเสียจนผมแอบอิจฉาเลยล่ะ และเพราะผู้คนที่มักจะอยู่กับเขาเสมอผมเลยไม่กล้าจะเข้าไปพูดด้วยสักที
ผมไม่รู้จะทำยังไง เดินเข้าไปเฉยๆ แล้วก็พูดว่า 'ยินดีด้วยนะครับรุ่นพี่ไทระ สำหรับตำแหน่งประธานนักเรียน' หรอ?
เหมือนหุ่นยนต์ชะมัด คนต้องมองผมแน่ๆ และนั่นล่ะที่ผมไม่ชอบ
ผมถอนหายใจก่อนจะเหยียดขาเต็มความยาว
วันนี้เป็นวันเสาร์และผมก็เบื่อที่จะนั่งอุดอู้อยู่ในห้องเลยออกมานั่งเล่นที่สวนสาธารณะใกล้โรงเรียนแทน
นอกจากนี้ก็ไม่อยากเห็นอะไรแปลกๆ ด้วย มาโดนแดดสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน
เผื่อสมองจะเอาวิตามินดีไปกำจัดภาพหลอนบ้าๆ พวกนั้นบ้าง
ที่นี่สงบมาก ตั้งแต่ผมมานั่งเพิ่งเห็นคนวิ่งจ๊อกกิงไปสามสี่คนเอง มีต้นไม้เยอะแบบนี้รู้สึกดีขึ้นเป็นกอง
ผมที่ใส่กางเกงสามส่วนสีครีมกับเสื้อยืดลายทางสีขาวดำก็ยังไม่รู้สึกว่าร้อนเท่าไร
ถ้าเป็นปกติล่ะก็ผมแทบไม่อยากใส่เสื้อผ้าออกมาข้างนอกด้วยซ้ำ
อุณหภูมิเฉียด 40 องศาขนาดนี้ผมหายใจอยู่ได้ก็มหัศจรรย์แล้ว
"รันเดล?"
ผมเงยหน้าตามเสียงเรียก ก่อนจะตกใจเล็กน้อยที่คนที่ทำให้ผมกำลังกลุ้มใจยืนอยู่
คุณไทระใส่เสื้อแขนยาวสีน้ำเงินเข้มกับกางเกงยีนส์พับขาและรองเท้าผ้าใบสีขาว(ที่ไม่ขาวแล้ว)
ผมกระพริบตาปริบๆ ก่อนจะรีบลุกขึ้นและไหว้เขาเป็นการทักทาย
"สวัสดีครับรุ่นพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะครับ" เขาพยักหน้ายิ้มๆ และบอกว่าไม่ต้องไหว้หรอกเพราะรู้สึกเหมือนตัวเองแก่
มาได้ไงเนี่ย ร้อยวันพันปีนานๆ ทีจะเดินสวนกัน หรือพระเจ้าจะสมเพชที่เห็นผมขี้ขลาดไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไปแสดงความยินดีกับเขา
เลยให้เขาเดินเข้ามาหาผมแทน
คุณไทระทิ้งตัวลงม้านั่งที่ผมนั่งเมื่อกี้ก่อนจะพยักหน้าเป็นเชิงให้ผมนั่งด้วย
ผมนั่งลงอย่างเก้กังๆ และเว้นระยะห่างไว้พอสมควร
ถึงจะเคยเล่นสงกรานต์ด้วยกันแต่ผมก็ไม่ได้คุยกับเขาบ่อยนะ รู้สึกเขินๆ ยังไงไม่รู้
เหมือนคุณไทระจะจับสังเกตได้เลยเป็นคนเปิดบทสทนาก่อน
"มานั่งทำอะไรที่นี่หรอครับ"
ผมคงทำหน้าตลกมากแน่ๆ เขาถึงทำเหมือนพยายามกลั้นขำขนาดนี้
"มานั่งเล่นเฉยๆ ครับ"
"ไม่ร้อนหรอ?"
"แล้วรุ่นพี่ไม่ร้อนหรอครับ" ก็นั่งอยู่ที่เดียวกับผมนี่นา
"ฮ่าๆๆ นั่นสินะ เหมือนจะร้อนอยู่หน่อยๆ แหละ"
เขาพูดพลางขยับคอเสื้อขึ้นลงเป็นภาพประกอบ
ทุกคนครับ ลืมที่ผมบรรยายไปข้างต้นเถอะ ถึงจะมีต้นไม้เป็นสิบก็ไม่ช่วยให้อากาศอบอ้าวน้อยลงเลยครับ
อีกหน่อยผมจะคิดว่ามีตู้อบซาวน่าประจำตัวแล้ว
"เอ่อคือ..." ผมออกเสียงอืออึงก่อนจะเหลือบมองคุณไทระว่าเขาฟังผมอยู่หรือเปล่า
ดวงตาสีดำสนิทแบบคนเอเชียมองตรงไปข้างหน้าอย่างเหม่อลอย เขาคงจะกำลังพักผ่อนอยู่
แล้วก็ถ้าผมจำไม่ผิดรู้สึกว่าเขาจะมีปัญหาด้านการได้ยินนี่นา
ผมควรจะทำยังไงดี แต่ก็ไม่ชอบให้มันคาใจแบบนี้เลย
"รุ่นพี่ไทระครับ" ผมตัดสินใจใช้นิ้วชี้ไปสะกิดที่หัวไหล่เขาเบาๆ เจ้าตัวหันหน้ามายิ้มและเลิกคิ้วขึ้นเป็นเชิงถาม
"ยินดีด้วยนะครับ สำหรับตำแหน่งประธานนักเรียน" แล้วผมก็ส่งยิ้มแหยๆ ให้เป็นการตบท้าย
คือก็ไม่อยากจะยิ้มแบบนี้หรอกนะครับ แต่มันไม่ชินไง ผมพูดกับคนอื่นบ่อยซะที่ไหน
และไอท่าทางกลั้นขำแบบสุดชีวิตนั่นผมจะปล่อยเบลอไปแล้วกัน แค่นี้ก็รู้สึกเหมือนอยากจะมุดดินหนีกลับอเมริกาอยู่แล้ว
ผมหันหน้าหนีเขากลับไปตั้งหลักสักครู่
เอาเถอะ อย่างน้อยผมก็พูดไปแล้วจะได้เลิกค้างคาใจสักที
"ขอบคุณนะครับ แล้วรันเดลชอบกินช็อกโกแลตไหมครับ"
"ช็อกโกแลตหรอครับ" ผมงงเล็กน้อยเมื่อโดนเปลี่ยนเรื่องกะทันหัน แต่ก็ดีแล้ว ผมก็ไม่อยากโฟกัสกับเหตุการณ์เมื่อกี้นักหรอก
"อืม... ก็ชอบนะครับ โดยเฉพาะนมรสช็อกโกแลต" คุณไทระยิ้มกว้างขึ้นอย่างอารมณ์ดี และนั่นทำให้ผมแปลกใจเล็กน้อย
"มีอะไร..."
"ไปกินซอฟท์ครีมกันนะครับ"
3
ให้ทายซิว่าตอนนี้ผมอยู่ที่ไหน
หลังจากที่ถามกันเรื่องช็อกโกแลตและโดนลากมาจากสวนสาธารณะเมื่อครู่ ตอนนี้ผมกำลังยืนหลบแดดอันร้อนแรงใต้ร่มของร้านไอศกรีมใกล้โรงเรียนแห่งหนึ่ง
ส่วนตัวต้นเหตุก็กำลังสั่งซอฟท์ครีมด้วยใบหน้ายิ้มแย้มไม่เกรงใจแดดที่เริ่มกินหลังผมแล้วตอนนี้
ร้อนมากฮะ อีกหน่อยคงกลายเป็นเนื้อแดดเดียว
ระหว่างเดิน(โดนลาก)มาผมก็ถามเขาว่าถามเรื่องช็อกโกแลตทำไม แล้วก็ได้รู้ว่าคุณไทระเองก็ชอบช็อกโกแลตเหมือนกัน
นั่นจึงเป็นสาเหตุให้ผมมายืนบิดหลบแดดไปมาอยู่หน้าร้านไอศกรีมแบบนี้
แต่จริงๆ โดยส่วนตัวแล้วผมไม่ค่อยชอบช็อกโกแลตแบบแท่งที่ขายตามร้านเท่าไร รู้สึกมันหวานไป
แต่ถ้าเป็นดาร์กช็อกโกแลตก็โอเคอยู่นะ
"เชิญครับ"
ซอฟท์ครีมรสช็อกโกแลตถูกยืนมาตรงหน้า ผมเงยหน้ามองคนพูดที่ตอนนี้ในมือมีซอฟท์ครีมแบบเดียวกันอยู่
"ขอบคุณครับ คือเรื่องค่าไอศกรีม..."
"ไม่เป็นไรๆ ถือซะว่าเลี้ยงฉลองประธาน"
มันต้องเป็นผมที่ควรเลี้ยงไม่ใช่หรอ....
เพราะคิดว่าจะออกมานั่งเล่นเฉยๆ ที่สวนใกล้โรงเรียน ผมเลยไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลยนอกจากโทรศัพท์
แถมจู่ๆ คุณไทระก็พามากินไอศกรีม ผมก็ไม่มีเงินจ่ายน่ะสิ เพราะงั้นที่เขาต้องเลี้ยงไม่ใช่ความผิดของผมนะ
"ไม่ต้องทำหน้าเครียดหรอกน่า ผมไม่ถือ" เขาพูดพลางยักไหล่ และเริ่มชิมซอฟท์ครีมในมือ
"อ่า..."
ผมเองก็เริ่มกินบ้างเมื่อเห็นว่ามันกำลังละลาย
เราเดินกลับไปที่สวนสาธารณะอีกครั้งเพื่อกินไอศกรีมให้หมดแล้วค่อยกลับกัน เป็นโชคดีของผมหรือเปล่านะที่จู่ๆ ก็ได้กินของฟรี
คราวหน้าเวลาออกไปไหนกับคุณพีผมแกล้งลืมกระเป๋าตังค์(?)บ้างดีกว่า
ผมกับคุณไทระไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก เพราะผมกำลังกินอยู่มันเลยยากที่เขาจะอ่านปากออก
เราก็เลยแค่นั่งเอนหลังกับม้านั่งและทอดสายตามองเด็กๆ ที่วิ่งไล่จับกันเท่านั้น
คุณไทระน่าจะกำลังชิลเลย แต่ผมว่าผมเริ่มไม่ชิลแล้วล่ะ
ตรงหน้าผมหลังต้นไม้ใหญ่มีเงาตะคุ่มสีดำที่ใส่หน้ากากสีขาวกำลังจ้องมองมา ผมรู้น่า ว่ามันเป็นแค่ภาพหลอน
แต่มันไม่น่ากลัวไปหน่อยหรอที่เห็นตัวประหลาดสูงสองเมตรจ้องอยู่แบบนี้
ผมกำโคนไอศกรีมแน่นเมื่อรู้สึกกินไม่ลง
พยายามหายใจให้เป็นปกติแม้จะอยากวิ่งหนีแค่ไหนก็ตาม
เงานั่นขยับเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และนั่นทำให้ผมทนไม่ไหวอีกต่อไป
"คุณไทระ ผมว่าเรากลับกันเถอะครับ" คิ้วเข้มขมวดมุ่นเมื่อเห็นท่าทางแปลกๆ ของผม
เหงื่อที่ไหลย้อยตามกรอบหน้าดูยังไงก็ไม่น่าจะเกิดจากอากาศร้อนเพราะอยู่ข้างนอกตั้งนานมันก็ไม่ไหล
ผมมองหน้าเขาสลับกับเงาประหลาดที่เริ่มคืบคลานเข้ามาเรื่อยๆ
ผมจับชายเสื้อเขาแน่นและก้มหน้าลง พยายามไม่หันไปมองกับสิ่งน่ากลัวที่ผมควรจะชินกับมันได้แล้ว
ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหนผมก็ทำใจไม่ได้จริงๆ นะ
ดีหน่อยที่มีซีโร่ เขาดูเป็นผู้เป็นคนแล้วก็ใจดีกว่าเยอะ
แต่ตอนนี้เขาไม่อยู่
ผมรู้สึกว่าตัวเองกำลังสั่น
มือข้างที่ถือไอศกรีมอ่อนแรงจนผมเผลอทิ้งมันลงพื้นไปแล้ว รู้สึกขอโทษคุณไทระจริงๆ แต่ผมไม่ไหว
หัวใจในอกตอนนี้เต้นรัวเหมือนจะกระโดดออกมา หูอื้อตาลายไปหมด
"ผมขอร้อง..."
"กลับกันเถอะครับ" คุณไทระคว้าข้อมือผมไว้ก่อนจะออกแรงดึงให้ลุกขึ้น
ถึงจะรู้สึกไม่มีแรงแต่ผมก็ต้องฝีนขาอันสั่นเทาให้ก้าวตามแรงชักนำของรุ่นพี่
ผมก้มหน้าไม่หันไปมองอะไรทั้งสิ้น รู้สึกว่ามันกำลังจ้องอยู่แต่ผมไม่หันไปหรอก
เราเดินตามทางมาเรื่อยๆ โดยที่คุณไทระไม่ได้ถามอะไร ผมคิดว่าเขาน่าจะรู้
เพราะการที่เรามาอยู่โรงเรียนนี้ย่อมไม่มีใครปกติอยู่แล้ว
หัวใจผมเริ่มกลับมาเต้นปกติ แต่กล้ามเนื้อทั้งตัวนั้นเหมือนไม่มีพลังงานอะไรเหลืออยู่เลย
ตอนนี้ผมก็แค่ไหลไปตามแรงดึงของคนข้างหน้าเท่านั้น
คุณไทระค่อยๆ ชะลอฝีเท้าลงและหันมามองผม ใบหน้าเขาดูเคร่งเครียดเล็กน้อยแต่ผมไม่มีแรงจะถาม
"ขอโทษนะครับ ผมน่าจะพาออกมาตั้งแต่ที่คุณบอกครั้งแรก"
ผมส่ายหน้าและยิ้มให้เชิงไม่เป็นไร ถึงจะรู้ว่าสภาพมันไม่น่ามองเท่าไรก็เถอะ
"ผมแค่... อยากจะพักสักหน่อย"
"งั้นเดี๋ยวผมพาไปส่งที่ห้องนะครับ"
"ขอบคุณครับ ขอโทษด้วยนะครับ"
"ไม่เป็นไรครับ ประธานนักเรียนก็ต้องดูแลนักเรียนอยู่แล้ว"
เขายิ้มสดใสมาให้และนั่นทำให้ผมรู้สึกดีขึ้นมาหน่อยถึงได้พยายามยิ้มตอบกลับไป
ประธานนักเรียนที่ทุกคนเลือก เขาก็คงมีอะไรพิเศษที่ดึงดูดให้คนเข้าหาและเชื่อใจ ไม่งั้นคงไม่ได้มันมาหรอก
ผมคิดว่ามันเหมาะกับเขาดีนะ
จากนี้คงต้องรบกวนอะไรหลายๆ อย่างเลยนะครับประธาน ขอฝากเนืื้อฝากตัวด้วยนะครับ
อ้อ ขอบคุณซอฟท์ครีมรสช็อกโกแลตด้วย(ถึงผมจะทำมันหล่นตอนสุดท้ายก็เถอะ)
- รูปเด้อจ้า:
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+800 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,250,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
กล่องแห่งความขยัน กล่องของขวัญที่ทางโรงเรียนมอบให้กับผู้ส่งภารกิจหลักเป็นคนแรก เมื่อเปิดกล่องแล้วสามารถเลือกรับสกิลบัฟจำนวน 1 สกิลได้ดังนี้... หรือสามารถใช้แร่ QUAINT ORE จำนวน 20 ชิ้นแลกการใช้งานสกิลบัฟ 1 สกิลจาก... อ่านข้อมูลสกิลบัฟได้ที่ "คลิ๊กที่นี่" |
- Narin's Comment:
- ภาพสวยมากเลยครับ แต่ไม่ตรงโจทย์ภาพที่ดึงดูด
จึงต้องหักสแตมป์ลง 1 ขั้นนะครับ แต่ภาพสวยมาก
เห็นทดลองเล่นกับสี กล้าใช้สีตัดกันดูบ้างแบบนี้แล้ว
ชื่นใจจังครับ มันออกมาเข้ากันมากเลยนะ ซอร์ฟครีม
เองก็น่าทานด้วย ไทระก็หล่อ(?) ส่วนตัวชอบรูปที่
อ้าปากมากเลยครับ ดูเซ็กซี่ดี
ตามเนื้อเรื่องแล้วเราไม่สามารถออกนอกบริเวณ
โรงเรียนได้เนื่องจากเราเป็นโรงเรียนประจำนะครับ
แต่ใน La pastel ร้านเค้กประจำโรงเรียนก็มีเมนู
ไอติมอยู่บ้างเหมือนกัน ถ้าอยากทาน
เนื้อเรื่องรอบนี้มีการอัพเดทอาการป่วยของรันเดล
ดูเหมือนจะเป็นหนักขึ้นสินะครับ เป็นครั้งแรกที่ได้รู้
ว่าเขาเห็นอย่างอื่นนอกเหนือจากซีโร่ จะรออ่าน
ต่อไปนะครับว่าเรื่องราวการป่วยของรันเดลจะเป็น
อย่างไรต่อไป ถ้าวันหนึ่งเขาดีขึ้นบ้างก็ดีสินะครับ
เนื้อหาครั้งนี้ค่อนข้างยาว แต่เขียนดีและน่าติดตาม
ลุ้นไปด้วยว่ารันเดลจะหนีภาพหลอนยังไง
ใช้สถานการณ์เพื่อทำให้เห็นนิสัยชอบช่วยเหลือ
ของไทระ จุดนี้ถือเป็นวิธีอธิบายคาแรคเตอร์ผู้อื่น
ที่มีลูกเล่น และชวนติดตามมากๆครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sat 29 Apr 2017, 13:57
ช่วงพักเที่ยง
ณ โรงอาหาร
อืม… แย่ละสิ
ผมมองซ้ายมองขวาไปทั่วโรงอาหาร เพื่อหาโต๊ะว่าง ที่จะได้นั่งกินข้าว แต่...
อะไรคือคนเต็มจนไม่มีที่นั่งขนาดนี้เนี่ย! โรงอาหารทำอะไรอร่อยกินเรอะ คนถึงได้แห่กันมาตั้งแต่นาทีแรกๆเลย
ผมทั้งขึ้นไปส่องดูที่ชั้นสอง ก็สังเกตุว่าไม่มีนักเรียนคนไหนอยากจะลุกออกเลย พอลงมาชั้นข้างล่างยิ่งแล้วใหญ่ แถมผมตอนนี้ในมือก็ถือถาดที่มีอาหารอยู่ด้วย ยิ่งถือไว้นานๆ ก็เริ่มปวดแขนแล้วยังไงไม่รู้
จะขอนั่งกับคนอื่นก็ยังไงอยู่ แถมวันนี้ก็ดันลืมหยิบโน๊ตมาจากหัวเตียงอีก ขอใครเขาก็คงไม่รู้เรื่องแน่ๆ
สงสัยคงออกไปกินข้าวข้างนอกใต้ต้นไม้แล้วมั้ง แต่จะได้มั้ยละเนี่ย =3=
ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อ อยู่ๆก็มีเสียงเรียกที่คุ้นชิน ดังมาจากข้างหลัง พอผมหันไป และเพ่งสายตามองหา ก็เจอกับพี่สุภะที่นั่งอยู่โต๊ะ ห่างจากผมไปแค่สองสามเมตร
ซึ่งฝั่งตรงข้ามมีพี่ไทระนั่งอยู่ด้วย…
พี่สุภะกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหาใกล้ๆ ผมจึงได้แต่เดินไปหาเขา
“ไม่มีที่นั่งเหรอครับ”เขาถาม
ส่วนผมที่อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไงเพราะไม่มีโน๊ตเขียนบอก เลยได้แต่พยักหน้าสองที แล้วพี่ไทระก็เริ่มพูดขึ้น
“งั้นแม็ซก็มานั่งด้วยกันสิฮะ”พี่ไทระชักชวนผม พลางยิ้มอย่างเป็นมิตร ซึ่งผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน อยากนั่งกินข้าวจะแย่อยู่แล้ว
แต่พอมาคิดอีกที ถ้าไปนั่งขัดจังหวะที่ รุ่นพี่คุยกันแบบนี้ มันจะดีรึเปล่านะ…
เหมือนว่าพี่สุภะจะเห็นสีหน้าเกรงใจของผม เขาก็รีบพูดขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ นั่งเถอะ”
พอเหมือนรุ่นพี่ทั้งสองคนยินดีที่จะให้นั่ง ผมก็ก้มขอบคุณทั้งสอง ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆพี่สุภะ
ดีจัง นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวชะแล้ว
“ว่าแต่ วันนี้คนเยอะผิดปกตินะฮะเนี่ย”พี่ไทระเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้น “แม็ซไม่เห็นพวกเราก็ไม่แปลกหรอก”
“ดีที่มาทัน”พี่สุภะเห็นด้วย พลางตักข้าวผัดเข้าปากอย่างเงียบๆ แล้วหันมามองจานข้าวของผม พร้อมกับขมวดคิ้วทำหน้าบูดใส่ “โจ๊กอีกแล้วเหรอครับ”
ผมก้มมองจานข้าวตัวเองพลางพยักหัวกับคำถาม
แต่ก็นั่นสินะ จะว่าไปเราก็กินโจ๊กที่ไม่ใส่อะไรเลยมาเกือบเดือนแล้วนิ คนที่เห็นบ่อยๆอย่างพี่สุภะก็มีเบื่อแทนบ้างอยู่แล้วแหละ
“ฮะๆ สุดยอดไปเลยแฮะ”พี่ไทระบ่นอุบอิบ “แล้ววันนี้แม็ซไม่เขียนโน๊ตฮะเห็นทำภาษามือตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”พี่ไทระถามบ้าง
ผมเริ่มอ้ำๆอึงๆ ลุกลี้ลุลนอีกครั้งไม่รู้ว่า ‘ลืม’ ในภาษามือมันทำยังไง ส่วนตัวก็ไม่ได้ใช้ภาษาร่างกายสื่อสารอยู่แล้ว
‘ลืม หยิบ โน๊ต’
พี่ไทระครุ่นคิดไปแป๊บเดียวก็ร้องอ๋อทันที พอรู้อย่างนั้นทั้งสองเลยไม่คิดจะชวนผมคุยต่อ เพราะกลัวจะลำบาก ทำให้บทสนทนามีแค่พี่สุภะ และพี่ไทระเท่านั้น ผมก็ไม่คิดอยากจะไปคุยแทรกพวกเขาอยู่แล้ว เลยแค่นั่งฟัง พลางกินโจ๊กจืดๆ แบบเงียบๆ
ในบทสนทนาจะมีผิดพลาดอยู่บ่อยๆเพราะพี่ไทระฟังพี่สุภะไม่ชัด กว่าแก้กันได้ก็เป็นนาที
วันนี้เหมือนผมจะได้ยินเพื่อนในห้องพูดคร่าวๆว่าพี่ไทระ ได้เป็นประธานนักเรียนแล้ว
….อะไรประมาณนี้ ซึ่งผมก็แปลกใจพอสมควร เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง... สักพักพี่ไทระก็ยืนขึ้นออกจากโต๊ะ
“งั้นไทระขอตัวไปก่อนนะ มีคุยงานกับอาจารย์ น่ะ”เขาพูดก่อนจะโบกมือลา พวกผม เลยโบกมือลากลับ พี่ไทระยิ้มก็จะ เดินหันหลัง แล้วออกจากโรงอาหารไปพร้อมกับถือแก้วเครื่องดื่มอะไรสักอย่าง
ในโต๊ะเลยเหลือแค่ผม กับพี่สุภะ
พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่
“งั้นเจอกันที่หอครับ”
ก่อนจะพากันลุกออกจากโรงอาหารแล้วแยกกัน เพราะใกล้เวลาเรียนคาบบ่าย
ตกเย็นมา
ผมเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วกระโจนไปที่โซฟา ด้วยความเหนื่อยมาจากโรงเรียน แปลกเหมือนกันที่พอผมกลับมาจากเรียนทีไร พี่สุภะจะกลับมาทีหลังผมนานเป็นชั่วโมง
คงติดธุระแหละ อยู่มอปลายนี่นะ
ผมนอนแช่อยู่บนโซฟาอยู่นานพอสมควร นอนจนสมใจ ก็ค่อยๆลุกขึ้น เปลี่ยนชุดเล่น ก่อนจะออกมา กดรีโมต นั่งดูทีวีต่อยาวๆ
และพี่สุภะก็ยังคงไม่มา นี่ก็ห้าโมงกว่าๆแล้ว
ผมนั่งดูทีวีสักพัก ก็ลุกไปหยิบการบ้านมานั่งทำ ประกดว่าทำไปทำมาก็นึกถึงตอนเที่ยงวันนี้ แล้วอยู่ๆก็คิดถึงเรื่องของพี่ไทระขึ้นมา
พี่ไทระเป็นรุ่นพี่ที่ยิ้ม สนุกสนานตลอดเวลาเลย จะทำอะไรก็เป็นที่นึกถึงขอคนในโรงเรียนอยู่เสมอ เฟรนลี่อีกต่างหาก
ฮ้า ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นประธานนักเรียนได้
งั้นถ้าพี่ไทได้เป็นประธานนักเรียน เราก็ควรไปยินดีเขาสินะ แต่นี้ก็จะค่ำแล้ว ห้องพักพี่เขาก็ไม่รู้อยู่ตรงไหน จะไปบอกยังไงดีละ แถมไม่ได้สนิทอะไรกันเลย คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
โครกกก
...คิดแล้วก็หิว ยังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยนิ
ผมลุกขึ้นก่อนจะปิดทีวี
แล้วเดินไปหยิบกุญแจห้อง เพื่อที่จะลงไปหาของกินที่ข้างล่าง
วันนี้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่โจ๊กดีกว่า รู้สึกเบื่อเหมือนกัน แถมพี่สุภะจะได้ไม่ต้องบ่น
ผมเดินไปหารองเท้าใส่ ก่อนที่จะออกจากห้อง และล็อคประตูเสร็จสรรพ แต่สายตาผมดันไปเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินขึ้นมา
อ๊ะ พี่ไท?
ผมมองเห็นร่างสูงพอๆกันยืนดูตรงหน้าลิฟ มีพวกพี่มอปลายยืนล้อมรอบเขาด้วยสีหน้าสนุกสนาน คงกำลังแสดงความยินดีกันอยู่รึป่าวนะ
จริงสิ เราเองไปยินดีกับพี่เขาบ้างดีกว่า
แต่อวยพรด้วยกระโน๊ตแค่นี้ดูทะแม่งๆแฮะ ผมคิดก่อนจะรีบถอยหลังกรูด อย่างเร็วไปที่ห้องตัวเอง เปิดประตู แล้วหยิบกระดาษขนาดA3 ที่ซื้อมาทำรายงาน (แต่ก็ไม่ได้ใช้) ก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะแล้วเขียนตัวหนังสือใหญ่ๆ พอประมาณของกระดาษ
[ ยินดีด้วย
นะฮะ! ]
อืม...มันยังดูธรรมดาไปง่ะ
ผมจึงหยิบกล่องสีไม้แถวๆโต๊ะมา แล้วละเลงสีสันต่างๆลงกระดาษด้วยความเร่งรีบ
ไม่รู้จะวาดอะไรดี ลงพระอาทิตย์ กับธรรมชาติในป่าไปก็แล้วกัน มีนกมีช้างน่ารักๆด้วย
ผมขีดๆละบายๆ จนคิดว่ามันดีแล้ว ก่อนจะวิ่งพรวด ออกนอกห้องไป ด้วยความเร็ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดประตู
เหมือนกลุ่มรุ่นพี่จะแยกกับ พี่ไทระแล้ว ผมจึงรีบวิ่งให้เร็วเพื่อให้ทัน กลัวว่าเจ้าตัวจะไป
ถ้าไป ก็หมดกันพอดีสิ
“แม็ซเหรอ...”พี่ไทระหันมาเจอผมอยู่ข้างหลังพอดี ผมหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ไท และยื่นกระดาษไปใกล้ๆเขา พี่ไทระก็ยังคงมองผมด้วยสีหน้างุนงงอยู่พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ให้ผมเหรอ”
“ (°--°) (.__.) (°--°) ” (พยักหน้า)
“...อุ๊บฮ่าๆ”พี่ไทเหลือบมองกระดาษ จู่ๆก็หลุดขำออกมาลั่น ผมสงสัยจึงก้มมองที่กระดาษว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า
อ๊ะ…
[ เยินดีด้วย
นะฮะ ]
ข เขียนผิด สระเอมาจากไหน!
สงสัยเพราะรีบเกินไปสินะ
โธ่ อายจังเลย ////-//// ตั้งแต่เริ่มเขียนมา ผมไม่เคยเขียนผิดเลยนะ
“ฮะๆๆ แล้วนกสีชมพูนั่นอะไรกันฮะ แถมพระอาทิตย์ที่ใส่แว่นดำนั่นอีก”พี่ไทระขำนานมาก แถมล้อเรื่องนกสีชมพู และรูปที่วาดเรื่อยๆด้วย
ผมจึงเขียนบอกเขาอย่างอายๆขายหน้า ในใจก็เดาอยู่ว่าหน้าตัวเองตอนนี้เป็นแบบไหน
‘ก็เพราะรีบ กลัวว่าจะมาบอกพี่ไทไม่ทันนิฮะ=3=พึ่งทำเสร็จเมื่อกี้นี้เลย’
“ฮะๆ งี้นี้เอง ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนี้เลยนิฮะ พรุ่งนี้ก็ได้”
‘แหะๆ’ผมได้แต่ยิ้มเฉื่อยๆ ปนเขินอาย ก็ถ้าเขียนไปบอกวันพรุ่งนี้มันก็ดูตกข่าวนี้นา
แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง บอกเสร็จก็เอากระดาษไปเก็บอยู่ดี ไม่เอาออกมาให้อายอีกหรอก
“กระดาษแผ่นใหญ่เลย ขอบคุณนะฮะ”พี่ไทระพูดพลางยิ้มออกมาเหมือนที่เคยทำ จนผมยิ้มตาม
“งั้นถ้าแม็ซไม่ว่าอะไร...ไทระขอกระดาษนี้ได้มั้ย?”
ผมค้าง ก่อนจะรีบเขียนไปถามเขา
‘พี่ไทจะเอาไปทำไมฮะ’
“ไม่รู้สิฮะ”
…..เอาจริงเหรอ
“ไทระอยากจะเก็บเอาไว้ แม็ซให้ได้ใช่มั้ย”พี่ไทระเริ่มทำหน้าหงอย ทำหน้าตาดูเศร้าๆ เดาว่าอาจจะเป็นลูกอ้อนของเขา
ผมอ้ำๆอึ้งๆ อยู่นาน ก่อนจะยื่นกระดาษใบใหญ่ไปให้ฝ่ายตรงข้าม แบบไม่มีอะไรจะเขียนบอก กะว่าจะซ่อนเก็บไว้แท้ๆ แต่รุ่นพี่มาขอแบบนี้ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
“ขอบคุณมากฮะ!”พี่ไทยิ้มร่าอีกครั้ง ก่อนจะก้มไปมองกระดาษ แล้วก็หลุดขำต่อ
แง อะไรกัน
“สุดยอดเลย ถ้าเอาให้สุภะดู รายนั้นจะฮาเหมือนไทระมั้ยเนี่ย”
“.....”
คงไม่ฮาหรอกฮะ น่าจะแปลกใจมากกว่า
ผมคิดในใจ พร้อมกับพนมมือเหมือนจะกราบพี่ๆทระประมาณว่า ‘อย่าทำ’ ‘ขอร้อง’
กรี๊ดดด อายฮะอาย
“ไทระล้อเล่นน่า”พี่ไทระขำคิกคัก ก่อนจะม้วนกระดาษแล้วเอามากอดไว้
“ถ้างั้นไทระกลับก่อนนะฮะ ขอบคุณแม็ซมากจริงๆ แล้วก็….”
…..
“ไทระจะพยายามเป็นประธานนักเรียนให้ดีที่สุดของทุกคนนะฮะ”
คำพูดของรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มได้
ต่อให้ไม่พยายามพี่ไทก็ยังเป็นประธานที่พวกเราเคารพอยู่แล้วฮะ...
ผมยิ้มให้ก่อนแล้วโบกมือลา คนตรงหน้า
“เจอกันพรุ่งนี้ฮะแม็ซ”
‘เช่นกันนะฮะ’
เราโบกลากันสักพักพี่ไทก็ขึ้นลิฟไปชั้นข้างบนทันที ทำให้บริเวณนั้นเหลือแต่ผมที่ยืนอยู่คนเดียว ผมนิ่งไปสักพัก ก่อนจะมีเสียงกระเพาะดัง ทำให้สติกลับมา
อื๋อ.. หิวข้าวจัง
ผมลงมาชั้นล่างสุดของหอพัก แล้วรีบเดินไปโรงอาหารทันที แต่ด้วยเพราะเวลาหกโมงกว่าๆ อาหารเลยมีจำกัด และกำลังจะหมด คนมากินก็มีน้อย
มีแค่แกงอะไรสักอย่าง แล้วก็ข้าวผัด…
งั้นกินข้าวผัดดีกว่า
พอตักข้าวและหาที่นั่งเรียบร้อย ผมก็รีบคว้าช้อนไปที่จานข้าวของตัวเองด้วยความหิว ผ่านมาไม่ถึงสิบนาที ข้าวที่เต็มจานก็หายไปในพริบตา
ผมเดินออกมาจากโรงอาหาร ด้วยสีหน้าอิ่มมีความสุข บวกกับมองหารูมเมทตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน
หรือจะกลับไปแล้วนะ=_=
…...
‘แล้วก็ ไทระจะพยายามเป็นประธานนักเรียนให้ดีที่สุดของทุกคนนะฮะ’
...เป็นรุ่นพี่ที่ดีจังเลย ในใจผมคิดแบบนั้น ถึงผมจะไม่ได้สนิทอะไรกับพี่ไทระมากๆก็เถอะ
แต่ก็สงสัยอยู่ดีแหละว่าจะเอากระดาษอวยพรนั้นทำไม
เอาไว้เป็นที่ระลึกรึเปล่านะ
หรือจะแอบเอาไปโชว์คนอื่น...
….แย่ละสิ รู้สึกกังวลแปลกๆ
แต่ก็รู้สึกดีมากกว่าน่ะนะ
ผมเดินกลับหอพักไป พร้อมกับนึกถึงคำสาบานของรุ่นพี่คนหนึ่งที่ พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพวกเราในฐานะ ‘ประธานนักเรียนรุ่นที่3’ ด้วยรอยยิ้มที่มีแต่ความภูมิใจ และยินดี
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
ณ โรงอาหาร
อืม… แย่ละสิ
ผมมองซ้ายมองขวาไปทั่วโรงอาหาร เพื่อหาโต๊ะว่าง ที่จะได้นั่งกินข้าว แต่...
อะไรคือคนเต็มจนไม่มีที่นั่งขนาดนี้เนี่ย! โรงอาหารทำอะไรอร่อยกินเรอะ คนถึงได้แห่กันมาตั้งแต่นาทีแรกๆเลย
ผมทั้งขึ้นไปส่องดูที่ชั้นสอง ก็สังเกตุว่าไม่มีนักเรียนคนไหนอยากจะลุกออกเลย พอลงมาชั้นข้างล่างยิ่งแล้วใหญ่ แถมผมตอนนี้ในมือก็ถือถาดที่มีอาหารอยู่ด้วย ยิ่งถือไว้นานๆ ก็เริ่มปวดแขนแล้วยังไงไม่รู้
จะขอนั่งกับคนอื่นก็ยังไงอยู่ แถมวันนี้ก็ดันลืมหยิบโน๊ตมาจากหัวเตียงอีก ขอใครเขาก็คงไม่รู้เรื่องแน่ๆ
สงสัยคงออกไปกินข้าวข้างนอกใต้ต้นไม้แล้วมั้ง แต่จะได้มั้ยละเนี่ย =3=
ขณะที่ผมกำลังคิดว่าจะเอายังไงต่อ อยู่ๆก็มีเสียงเรียกที่คุ้นชิน ดังมาจากข้างหลัง พอผมหันไป และเพ่งสายตามองหา ก็เจอกับพี่สุภะที่นั่งอยู่โต๊ะ ห่างจากผมไปแค่สองสามเมตร
ซึ่งฝั่งตรงข้ามมีพี่ไทระนั่งอยู่ด้วย…
พี่สุภะกวักมือเรียกให้ผมเข้าไปหาใกล้ๆ ผมจึงได้แต่เดินไปหาเขา
“ไม่มีที่นั่งเหรอครับ”เขาถาม
ส่วนผมที่อ้ำอึ้งไม่รู้จะตอบยังไงเพราะไม่มีโน๊ตเขียนบอก เลยได้แต่พยักหน้าสองที แล้วพี่ไทระก็เริ่มพูดขึ้น
“งั้นแม็ซก็มานั่งด้วยกันสิฮะ”พี่ไทระชักชวนผม พลางยิ้มอย่างเป็นมิตร ซึ่งผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน อยากนั่งกินข้าวจะแย่อยู่แล้ว
แต่พอมาคิดอีกที ถ้าไปนั่งขัดจังหวะที่ รุ่นพี่คุยกันแบบนี้ มันจะดีรึเปล่านะ…
เหมือนว่าพี่สุภะจะเห็นสีหน้าเกรงใจของผม เขาก็รีบพูดขึ้นทันที
“ไม่เป็นไรครับ นั่งเถอะ”
พอเหมือนรุ่นพี่ทั้งสองคนยินดีที่จะให้นั่ง ผมก็ก้มขอบคุณทั้งสอง ก่อนที่จะเดินไปนั่งข้างๆพี่สุภะ
ดีจัง นึกว่าจะไม่ได้กินข้าวชะแล้ว
“ว่าแต่ วันนี้คนเยอะผิดปกตินะฮะเนี่ย”พี่ไทระเริ่มเปิดบทสนทนาขึ้น “แม็ซไม่เห็นพวกเราก็ไม่แปลกหรอก”
“ดีที่มาทัน”พี่สุภะเห็นด้วย พลางตักข้าวผัดเข้าปากอย่างเงียบๆ แล้วหันมามองจานข้าวของผม พร้อมกับขมวดคิ้วทำหน้าบูดใส่ “โจ๊กอีกแล้วเหรอครับ”
ผมก้มมองจานข้าวตัวเองพลางพยักหัวกับคำถาม
แต่ก็นั่นสินะ จะว่าไปเราก็กินโจ๊กที่ไม่ใส่อะไรเลยมาเกือบเดือนแล้วนิ คนที่เห็นบ่อยๆอย่างพี่สุภะก็มีเบื่อแทนบ้างอยู่แล้วแหละ
“ฮะๆ สุดยอดไปเลยแฮะ”พี่ไทระบ่นอุบอิบ “แล้ววันนี้แม็ซไม่เขียนโน๊ตฮะเห็นทำภาษามือตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว”พี่ไทระถามบ้าง
ผมเริ่มอ้ำๆอึงๆ ลุกลี้ลุลนอีกครั้งไม่รู้ว่า ‘ลืม’ ในภาษามือมันทำยังไง ส่วนตัวก็ไม่ได้ใช้ภาษาร่างกายสื่อสารอยู่แล้ว
‘ลืม หยิบ โน๊ต’
พี่ไทระครุ่นคิดไปแป๊บเดียวก็ร้องอ๋อทันที พอรู้อย่างนั้นทั้งสองเลยไม่คิดจะชวนผมคุยต่อ เพราะกลัวจะลำบาก ทำให้บทสนทนามีแค่พี่สุภะ และพี่ไทระเท่านั้น ผมก็ไม่คิดอยากจะไปคุยแทรกพวกเขาอยู่แล้ว เลยแค่นั่งฟัง พลางกินโจ๊กจืดๆ แบบเงียบๆ
ในบทสนทนาจะมีผิดพลาดอยู่บ่อยๆเพราะพี่ไทระฟังพี่สุภะไม่ชัด กว่าแก้กันได้ก็เป็นนาที
วันนี้เหมือนผมจะได้ยินเพื่อนในห้องพูดคร่าวๆว่าพี่ไทระ ได้เป็นประธานนักเรียนแล้ว
….อะไรประมาณนี้ ซึ่งผมก็แปลกใจพอสมควร เป็นตั้งแต่เมื่อไหร่นะ ไม่เห็นจะรู้เรื่อง... สักพักพี่ไทระก็ยืนขึ้นออกจากโต๊ะ
“งั้นไทระขอตัวไปก่อนนะ มีคุยงานกับอาจารย์ น่ะ”เขาพูดก่อนจะโบกมือลา พวกผม เลยโบกมือลากลับ พี่ไทระยิ้มก็จะ เดินหันหลัง แล้วออกจากโรงอาหารไปพร้อมกับถือแก้วเครื่องดื่มอะไรสักอย่าง
ในโต๊ะเลยเหลือแค่ผม กับพี่สุภะ
พวกเราไม่ได้คุยอะไรกันสักเท่าไหร่
“งั้นเจอกันที่หอครับ”
ก่อนจะพากันลุกออกจากโรงอาหารแล้วแยกกัน เพราะใกล้เวลาเรียนคาบบ่าย
ตกเย็นมา
ผมเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วกระโจนไปที่โซฟา ด้วยความเหนื่อยมาจากโรงเรียน แปลกเหมือนกันที่พอผมกลับมาจากเรียนทีไร พี่สุภะจะกลับมาทีหลังผมนานเป็นชั่วโมง
คงติดธุระแหละ อยู่มอปลายนี่นะ
ผมนอนแช่อยู่บนโซฟาอยู่นานพอสมควร นอนจนสมใจ ก็ค่อยๆลุกขึ้น เปลี่ยนชุดเล่น ก่อนจะออกมา กดรีโมต นั่งดูทีวีต่อยาวๆ
และพี่สุภะก็ยังคงไม่มา นี่ก็ห้าโมงกว่าๆแล้ว
ผมนั่งดูทีวีสักพัก ก็ลุกไปหยิบการบ้านมานั่งทำ ประกดว่าทำไปทำมาก็นึกถึงตอนเที่ยงวันนี้ แล้วอยู่ๆก็คิดถึงเรื่องของพี่ไทระขึ้นมา
พี่ไทระเป็นรุ่นพี่ที่ยิ้ม สนุกสนานตลอดเวลาเลย จะทำอะไรก็เป็นที่นึกถึงขอคนในโรงเรียนอยู่เสมอ เฟรนลี่อีกต่างหาก
ฮ้า ไม่แปลกหรอกที่จะเป็นประธานนักเรียนได้
งั้นถ้าพี่ไทได้เป็นประธานนักเรียน เราก็ควรไปยินดีเขาสินะ แต่นี้ก็จะค่ำแล้ว ห้องพักพี่เขาก็ไม่รู้อยู่ตรงไหน จะไปบอกยังไงดีละ แถมไม่ได้สนิทอะไรกันเลย คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
โครกกก
...คิดแล้วก็หิว ยังไม่ได้กินข้าวเย็นด้วยนิ
ผมลุกขึ้นก่อนจะปิดทีวี
แล้วเดินไปหยิบกุญแจห้อง เพื่อที่จะลงไปหาของกินที่ข้างล่าง
วันนี้เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นที่ไม่ใช่โจ๊กดีกว่า รู้สึกเบื่อเหมือนกัน แถมพี่สุภะจะได้ไม่ต้องบ่น
ผมเดินไปหารองเท้าใส่ ก่อนที่จะออกจากห้อง และล็อคประตูเสร็จสรรพ แต่สายตาผมดันไปเห็นใครคนหนึ่งที่กำลังเดินขึ้นมา
อ๊ะ พี่ไท?
ผมมองเห็นร่างสูงพอๆกันยืนดูตรงหน้าลิฟ มีพวกพี่มอปลายยืนล้อมรอบเขาด้วยสีหน้าสนุกสนาน คงกำลังแสดงความยินดีกันอยู่รึป่าวนะ
จริงสิ เราเองไปยินดีกับพี่เขาบ้างดีกว่า
แต่อวยพรด้วยกระโน๊ตแค่นี้ดูทะแม่งๆแฮะ ผมคิดก่อนจะรีบถอยหลังกรูด อย่างเร็วไปที่ห้องตัวเอง เปิดประตู แล้วหยิบกระดาษขนาดA3 ที่ซื้อมาทำรายงาน (แต่ก็ไม่ได้ใช้) ก่อนจะวางไว้ที่โต๊ะแล้วเขียนตัวหนังสือใหญ่ๆ พอประมาณของกระดาษ
[ ยินดีด้วย
นะฮะ! ]
อืม...มันยังดูธรรมดาไปง่ะ
ผมจึงหยิบกล่องสีไม้แถวๆโต๊ะมา แล้วละเลงสีสันต่างๆลงกระดาษด้วยความเร่งรีบ
ไม่รู้จะวาดอะไรดี ลงพระอาทิตย์ กับธรรมชาติในป่าไปก็แล้วกัน มีนกมีช้างน่ารักๆด้วย
ผมขีดๆละบายๆ จนคิดว่ามันดีแล้ว ก่อนจะวิ่งพรวด ออกนอกห้องไป ด้วยความเร็ว ทั้งๆที่ยังไม่ได้ปิดประตู
เหมือนกลุ่มรุ่นพี่จะแยกกับ พี่ไทระแล้ว ผมจึงรีบวิ่งให้เร็วเพื่อให้ทัน กลัวว่าเจ้าตัวจะไป
ถ้าไป ก็หมดกันพอดีสิ
“แม็ซเหรอ...”พี่ไทระหันมาเจอผมอยู่ข้างหลังพอดี ผมหยุดอยู่ตรงหน้าพี่ไท และยื่นกระดาษไปใกล้ๆเขา พี่ไทระก็ยังคงมองผมด้วยสีหน้างุนงงอยู่พร้อมกับชี้นิ้วมาที่ตัวเอง “ให้ผมเหรอ”
“ (°--°) (.__.) (°--°) ” (พยักหน้า)
“...อุ๊บฮ่าๆ”พี่ไทเหลือบมองกระดาษ จู่ๆก็หลุดขำออกมาลั่น ผมสงสัยจึงก้มมองที่กระดาษว่ามีอะไรผิดปกติรึเปล่า
อ๊ะ…
[ เยินดีด้วย
นะฮะ ]
ข เขียนผิด สระเอมาจากไหน!
สงสัยเพราะรีบเกินไปสินะ
โธ่ อายจังเลย ////-//// ตั้งแต่เริ่มเขียนมา ผมไม่เคยเขียนผิดเลยนะ
“ฮะๆๆ แล้วนกสีชมพูนั่นอะไรกันฮะ แถมพระอาทิตย์ที่ใส่แว่นดำนั่นอีก”พี่ไทระขำนานมาก แถมล้อเรื่องนกสีชมพู และรูปที่วาดเรื่อยๆด้วย
ผมจึงเขียนบอกเขาอย่างอายๆขายหน้า ในใจก็เดาอยู่ว่าหน้าตัวเองตอนนี้เป็นแบบไหน
‘ก็เพราะรีบ กลัวว่าจะมาบอกพี่ไทไม่ทันนิฮะ=3=พึ่งทำเสร็จเมื่อกี้นี้เลย’
“ฮะๆ งี้นี้เอง ไม่เห็นจะต้องรีบขนาดนี้เลยนิฮะ พรุ่งนี้ก็ได้”
‘แหะๆ’ผมได้แต่ยิ้มเฉื่อยๆ ปนเขินอาย ก็ถ้าเขียนไปบอกวันพรุ่งนี้มันก็ดูตกข่าวนี้นา
แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง บอกเสร็จก็เอากระดาษไปเก็บอยู่ดี ไม่เอาออกมาให้อายอีกหรอก
“กระดาษแผ่นใหญ่เลย ขอบคุณนะฮะ”พี่ไทระพูดพลางยิ้มออกมาเหมือนที่เคยทำ จนผมยิ้มตาม
“งั้นถ้าแม็ซไม่ว่าอะไร...ไทระขอกระดาษนี้ได้มั้ย?”
- Spoiler:
ผมค้าง ก่อนจะรีบเขียนไปถามเขา
‘พี่ไทจะเอาไปทำไมฮะ’
“ไม่รู้สิฮะ”
…..เอาจริงเหรอ
“ไทระอยากจะเก็บเอาไว้ แม็ซให้ได้ใช่มั้ย”พี่ไทระเริ่มทำหน้าหงอย ทำหน้าตาดูเศร้าๆ เดาว่าอาจจะเป็นลูกอ้อนของเขา
ผมอ้ำๆอึ้งๆ อยู่นาน ก่อนจะยื่นกระดาษใบใหญ่ไปให้ฝ่ายตรงข้าม แบบไม่มีอะไรจะเขียนบอก กะว่าจะซ่อนเก็บไว้แท้ๆ แต่รุ่นพี่มาขอแบบนี้ก็ไม่รู้จะปฏิเสธยังไง
“ขอบคุณมากฮะ!”พี่ไทยิ้มร่าอีกครั้ง ก่อนจะก้มไปมองกระดาษ แล้วก็หลุดขำต่อ
แง อะไรกัน
“สุดยอดเลย ถ้าเอาให้สุภะดู รายนั้นจะฮาเหมือนไทระมั้ยเนี่ย”
“.....”
คงไม่ฮาหรอกฮะ น่าจะแปลกใจมากกว่า
ผมคิดในใจ พร้อมกับพนมมือเหมือนจะกราบพี่ๆทระประมาณว่า ‘อย่าทำ’ ‘ขอร้อง’
กรี๊ดดด อายฮะอาย
“ไทระล้อเล่นน่า”พี่ไทระขำคิกคัก ก่อนจะม้วนกระดาษแล้วเอามากอดไว้
“ถ้างั้นไทระกลับก่อนนะฮะ ขอบคุณแม็ซมากจริงๆ แล้วก็….”
…..
“ไทระจะพยายามเป็นประธานนักเรียนให้ดีที่สุดของทุกคนนะฮะ”
คำพูดของรุ่นพี่ที่ยืนอยู่ทำเอาผมชะงักไปเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มได้
ต่อให้ไม่พยายามพี่ไทก็ยังเป็นประธานที่พวกเราเคารพอยู่แล้วฮะ...
ผมยิ้มให้ก่อนแล้วโบกมือลา คนตรงหน้า
“เจอกันพรุ่งนี้ฮะแม็ซ”
‘เช่นกันนะฮะ’
เราโบกลากันสักพักพี่ไทก็ขึ้นลิฟไปชั้นข้างบนทันที ทำให้บริเวณนั้นเหลือแต่ผมที่ยืนอยู่คนเดียว ผมนิ่งไปสักพัก ก่อนจะมีเสียงกระเพาะดัง ทำให้สติกลับมา
อื๋อ.. หิวข้าวจัง
ผมลงมาชั้นล่างสุดของหอพัก แล้วรีบเดินไปโรงอาหารทันที แต่ด้วยเพราะเวลาหกโมงกว่าๆ อาหารเลยมีจำกัด และกำลังจะหมด คนมากินก็มีน้อย
มีแค่แกงอะไรสักอย่าง แล้วก็ข้าวผัด…
งั้นกินข้าวผัดดีกว่า
พอตักข้าวและหาที่นั่งเรียบร้อย ผมก็รีบคว้าช้อนไปที่จานข้าวของตัวเองด้วยความหิว ผ่านมาไม่ถึงสิบนาที ข้าวที่เต็มจานก็หายไปในพริบตา
ผมเดินออกมาจากโรงอาหาร ด้วยสีหน้าอิ่มมีความสุข บวกกับมองหารูมเมทตัวเองที่ตอนนี้ไม่รู้อยู่ไหน
หรือจะกลับไปแล้วนะ=_=
…...
‘แล้วก็ ไทระจะพยายามเป็นประธานนักเรียนให้ดีที่สุดของทุกคนนะฮะ’
...เป็นรุ่นพี่ที่ดีจังเลย ในใจผมคิดแบบนั้น ถึงผมจะไม่ได้สนิทอะไรกับพี่ไทระมากๆก็เถอะ
แต่ก็สงสัยอยู่ดีแหละว่าจะเอากระดาษอวยพรนั้นทำไม
เอาไว้เป็นที่ระลึกรึเปล่านะ
หรือจะแอบเอาไปโชว์คนอื่น...
….แย่ละสิ รู้สึกกังวลแปลกๆ
แต่ก็รู้สึกดีมากกว่าน่ะนะ
ผมเดินกลับหอพักไป พร้อมกับนึกถึงคำสาบานของรุ่นพี่คนหนึ่งที่ พร้อมจะทำทุกอย่างเพื่อพวกเราในฐานะ ‘ประธานนักเรียนรุ่นที่3’ ด้วยรอยยิ้มที่มีแต่ความภูมิใจ และยินดี
- แถมๆ //เบลอว่ารักแถบ แบบว่าภาพเบลอ (....):
- พอมาถึงห้องได้สักพัก
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,500,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- สัมผัสได้ถึงความตั้งใจของแม็ซในภารกิจครั้งนี้
รูปดูมีความปราณีตกว่าทุกๆครั้ง ชอบรูปสีมากเลย
ทั้งสีหน้าไทระ บรรยากาศของรูป ดูนุ่มนวลอบอุ่น
จังเลยครับ เสียดายน่าจะมีอีกสักรูปที่ทำให้เห็น
ภาพเยินดีชัดๆ รูปที่ทำให้ผ่านเงื่อนไข 'ภาพที่ดึงดูด'
ในครั้งนี้คือรูปแถมนะครับ มันเป็นรูปที่ทำให้เกิด
ความสงสัยว่าแม็ซเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นในเรื่อง
ดึงดูดให้อ่านเนื้อหาเพื่อหาคำตอบ ทำได้ดีมาก
เลยครับ
งานเขียนอ่านเข้าใจง่าย ลื่นไหลดี แต่ถ้าเว้นบรรทัด
มากกว่านี้อีกสักนิดนึงจะทำให้อ่านสบายตาขึ้นครับ
ไม่จำเป็นต้องเว้นบรรทัดเฉพาะตอนเปลี่ยนฉาก
เท่านั้น แค่ขึ้นบทสนทนาหัวข้อใหม่ หรือเขียน
ติดกันยาวระดับหนึ่งแล้วก็สามารถเว้นบรรทัดได้
เช่นกันครับ
เอ้อ เวลาเขียนภารกิจไม่ต้องกดปุ่ม Switch
Editor Mode นะครับ ใช้โหมดธรรมดาได้เลย
บางทีมันทำให้โค้ดรวน ถ้าอยากเห็นว่าตัวอักษร
ที่เราใช้โค้ดสี/ตัวหนาด้วยจะออกมาหน้าตาเป็นยังไง
ให้กด Preview ดูเอาแทนนะครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sat 29 Apr 2017, 19:16
- เนื้อเรื่อง:
*เสียงสัญญาณประกาศตามสาย
" สวัสดีครับ ทุกคน ผม พีช โอลิเวอร์เช่นเคยนะครับ ทุกคนน่าจะทราบกันดีนะครับ ว่าในช่วงที่สัปดาห์ที่ผ่านมานั้น ร.ร.ของเราดุเดือดกันมากๆ เลยครับ ไม่ว่า จะเรื่องการสมัครประธานนักเรียน หรือเรื่องการสมัครชมรมต่างๆ
ซึ่งในปีนี้ ทางชมรมโสตฯ ของเราก็มีผู้สมัครเข้าชมรมในรอบหลายปีด้วยครับ ผมที่เป็นประธานชมรมโสตฯ นั้น ปลื้มปิติเป็นอย่างมากเลยครับ แต่ทว่า ในปีนี้ตำแหน่งประธานชมรมโสตฯ นั้น...ไม่มีใครสามารถล้มตำแหน่งประธานโสตฯ ได้เลยครับ ฮ่าๆๆๆ
แหม! แต่ยังไงก็ตาม ก็ขอขอบคุณนักเรียนทุกคนที่ให้ความสนใจกับชมรมของเราด้วยครับ...
ในสัปดาห์หน้า ที่กำลังจะถึงนี้ จะมีพิธีแต่งตั้งประธานนักเรียนรุ่นที่ 3 ที่หอประชุม ขอให้ทุกคนเข้าร่วมพิธีกันเยอะๆ นะครับ
ก่อนที่เราจะจากกันไป ผม พีช โอลิเวอร์ ประธานชมรมโสตฯ ก็ขอแสดงความยินดีกับประธานนักเรียนรุ่นที่ 3 คุณไทระ ยังไงก็หวังว่า เราทั้งคู่จะได้ทำงานร่วมกันบ่อยขึ้นนะครับ
แล้วเจอกันใหม่นะ ทุกคน "
[คืนก่อนวันพิธีแต่งตั้งประธานนักเรียน]
" พีชครับ ผมตื่นเต้นมากๆ เลยครับ พรุ่งนี้ทุกคนจะทำหน้ายังไงบ้างน๊าาา "
" ผมว่า ทุกคนคงอยากเห็นว่าที่ประธานคนใหม่เร็วๆ แล้วล่ะครับ "
" ฮ่าๆๆๆ ผมคงต้องรีบนอนแล้ว พรุ่งนี้ จะได้มีแรงทำอะไรเยอะๆ เลยครับ "
" ฝันดีนะครับ เดี๋ยวสักพักผมคงนอนแล้ว "
" ฝันดีเช่นกันฮะ พีช "
[วันพิธีมอบแต่งตั้งประธานนักเรียน]
" นักเรียนชั้นม.3 เข้าแถวตรงนี้นะ / นั่งกันดีๆ หน่อย นักเรียนที่น่ารักทุกคน " ท่ามกลางความวุ่นวายในการพานักเรียนมาร่วมวันนี้
" เทสๆ วัน ทู วัน ทู ทรี ฮัลโหล...ไมต์ตรงนี้ โอเคแล้วครับ "
" โอเค ตรงนั้น อย่าลืมเช็คไมค์ลอยด้วยนะครับ "
" ท่าทางกำลังวุุ่นวายเลยนะ "
" หวัดดีครับ แคล มีธุระอะไรรึเปล่าครับ? "
" อ่อ คุณรัตติกาล ให้ฉันเอาตารางเวลาเพิ่มเติม ที่ไม่ได้ลงไว้ในตอนประชุม มาให้ฝ่ายชมรมโสตฯ ค่ะ "
" ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวจัดการตารางใหม่ให้นะครับ "
" ขอฝากด้วยนะ พีช จุ๊บ " แคลจุ๊บตรงแก้มเบาๆ
" แคลครับ คนอื่นเค้าเห็นนะครับ "
(นี่ แกว่า ท่านประธานเรา นี่ตกลงเป็นไรกันกับคุณแคลกันหว่า)
(ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ มันก็มีข่าวลือเยอะพอควรเลยนะ)
" แหม่! ตรงนั้น ซุบซิบไรกัน ไปทำงานให้เสร็จก่อน "
" ครับ! "
.
.
.
" ขอเชิญว่าที่ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3 มากล่าวทักทายตรงเวทีด้วยค่ะ "
( ตื่นเต้นๆ )
ไทระ หันไปเห็นพีชที่กำลังคุมเครื่องเสียงอยู่
พีช ยกนิ้วโป้งให้กลับ
( พีช ส่งสัญญาณอย่างนี้ คงให้ลุยเต็มทีสินะ )
" สวัสดีครับ ทุกคน ไทระ เองครับ..."
ไทระ ใช้น้ำเสียงที่สดใส พูดอย่างต่อเนื่องเหมือนดั่งสายน้ำที่ไหลเรื่อยๆ ไม่มีจบ ซึ่งผู้คนที่ได้ฟังเสียงของเค้านั้น เริ่มรู้สึกคล้อยตามไปกับน้ำเสียงของเค้า ที่ดูสดใส และกำลังสนุกสนานท่ามกลางผู้คนมากมาย
" ต่อไป ขอเชิญประธานนักเรียนรุ่นที่ 2 มากล่าวอะไรนิดหน่อยให้กับว่าที่ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3 "
หลังจากนั้น แคลก็ขึ้นมาให้คำอวยพรกับคุณไทระ พร้อมทั้งลำดับถัดมา ก็เป็นคุณไอน์มากล่าวด้วยนิดหน่อย
" ต่อไป ขอเรียนเชิญ ผอ.นรินทร์ มาให้โอวาทกับนักเรียนทุกคนด้วยค่ะ "
" สวัสดีครับ เด็กๆ ที่น่ารัก ทุกคน วันนี้ก็เป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง ที่ร.ร.ของพวกเรา ได้นักเรียนที่มีศักยภาพ และเป็นนักเรียนที่น่ารัก รอยยิ้มของเค้าที่สดใสอยู่เสมอ ในยามช่วยเหลือผู้อื่น ผมคิดว่า เค้าจะเป็นนักเรียนอีกคนที่จะสามารถช่วยชักนำทุกคน ไปสู่เรื่องราวที่ดีๆ ได้ครับ เพราะงั้นขอให้มุ่งมานะ และตั้งใจพยายามกับตำแหน่งนี้อย่างเต็มที่นะครับ "
ไทระ น้ำตาไหลออกมาด้วยความปลื้มปิติ
" ครับ! ผมจะพยายามทำหน้าที่นี้ อย่างสุดความสามารถเลยครับ " ไทระพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ราวกับภายในหัวใจของเค้า มันเต็มไปด้วยความรู้สึกที่เร่าร้อน และภาคภูมิใจ
" นอกจากประธานนักเรียนแล้ว ผมก็หวังอยู่เสมอว่า นักเรียนทุกคนที่กำลังฟังผมอยู่ในตอนนี้ จะมีความขยันมั่นเพียร เป็นนักเรียนที่น่ารัก และจะเติบโตเป็นคนดีนะครับ "
.
.
.
วันนี้ ก็จบลงด้วยบรรยากาศที่มีความอบอุ่น และความเอ็นดูของทุกคนในร.ร. ผมก็หวังว่า พวกเราจะดำรงตำแหน่งผู้นำที่ดีและเป็นที่รักของทุกคนได้ดีครับ
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
D - CLASS STAMP ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์ สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่ได้รับมอบหมายไว้ |
+100 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+800,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เสียดายไม่มีรูปเลยจำเป็นต้องหักสแตมป์เหลือ
สูงสุดที่ C (50%) งานเขียนครั้งนี้ยังไม่ใช่งาน
เขียนที่ดีที่สุดของพีช สแตมป์เลยอยู่ที่ D นะครับ
ปกติงานเขียนของพีชจะละเมียดละไมกว่านี้
ครั้งนี้คิดว่าปริมาณบทพูดเยอะกว่าบทเขียนมาก
ไปหน่อย แต่ชอบรายละเอียดเล็กๆน้อยๆที่พีช
ใส่ใจนะครับ อย่างพวกการเตรียมเวที การเช็คไมค์
มันเป็นสิ่งที่มีแค่คนจากชมรมโสตอย่างพีชเท่านั้น
ที่จะนำมาใช้ได้ รออ่านเรื่องสนุกๆจากชมรมโสต
อีกนะครับ ส่วนตอนนี้ ปั่นทีสิสของคุณไปก่อนนะ!!
เอ้ย!! ผิดตัว
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:20
***คำชี้แจง***
เนื่องจากไทระอยากขอบคุณทุกคนในควิ้นท์ ที่ลงคะแนนเสียงให้ไทระเป็นประธานนักเรียน
ไทระจึงเขียนเรื่องถึงทุกคน เพื่อแทนคำขอบคุณครับ
และเพื่อไม่ให้น่าเบื่อเกินไป ไทระจึงแบ่งเนื้อเรื่องออกเป็นหลายรูท ซึ่งขึ้นอยู่ว่าแต่ละท่านจะเลือกคำตอบอย่างไรครับ
คำตอบของท่านอาจทำให้ได้เจอกับทุกคนในงานเขียนชิ้นนี้ บางท่านอาจเจอไม่ครบ
และความยาวของแต่ละรูทจะไม่เท่ากัน แต่ไทระก็พยายามเขียนออกมาให้ได้มากที่สุดครับ
ปล. ค่อยอ่านไล่ไปทีละอันนะครับ เพราะบางรูทไม่ได้ต่อเนื่องกัน ถ้าอ่านข้ามไปข้ามมาอาจงงได้ครับ
เนื่องจากไทระอยากขอบคุณทุกคนในควิ้นท์ ที่ลงคะแนนเสียงให้ไทระเป็นประธานนักเรียน
ไทระจึงเขียนเรื่องถึงทุกคน เพื่อแทนคำขอบคุณครับ
และเพื่อไม่ให้น่าเบื่อเกินไป ไทระจึงแบ่งเนื้อเรื่องออกเป็นหลายรูท ซึ่งขึ้นอยู่ว่าแต่ละท่านจะเลือกคำตอบอย่างไรครับ
คำตอบของท่านอาจทำให้ได้เจอกับทุกคนในงานเขียนชิ้นนี้ บางท่านอาจเจอไม่ครบ
และความยาวของแต่ละรูทจะไม่เท่ากัน แต่ไทระก็พยายามเขียนออกมาให้ได้มากที่สุดครับ
ปล. ค่อยอ่านไล่ไปทีละอันนะครับ เพราะบางรูทไม่ได้ต่อเนื่องกัน ถ้าอ่านข้ามไปข้ามมาอาจงงได้ครับ
- เริ่มอ่านจากตรงนี้ได้เลยครับ:
- ‘พอดีผมต้องไปทำธุระด่วน เดี๋ยวเจอกันที่ห้องชมรมตอนบ่ายโมงครับ ย้ำ! มาตอนบ่ายโมงตรงเท่านั้นนะครับ!’
พอตื่นขึ้นมาก็เจอกับโน้ตแผ่นหนึ่งที่มีข้อความนี้เขียนอยู่ ลายมือแบบนี้เป็นใครไปไม่ได้นอกจากรูมเมทของผม ชายหนุ่มเชื้อชาติอังกฤษ ‘พีช’ นั่นเอง
รู้สึกข้อความในโน้ตมันทะแม่งๆ ชอบกลแฮะ แต่ช่างเถอะ
เอ่อ...ผมยังไม่ได้บอกสินะว่าตอนนี้ผมได้รับโอกาสให้ทำหน้าที่ ‘ประธานนักเรียนรุ่นที่สาม’ ด้วยครับ นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ทำงานด้านนี้จึงจำเป็นต้องเรียนรู้งานเพิ่มเติมอีกหลายอย่าง
วันหยุดวันนี้ผมเลยนัดกับพีชและครูพี่แคลโรไลน์ เพื่อขอให้ทั้งสองคนช่วยบอกหน้าที่และกระบวนการประสานงานอย่างคร่าวๆ
ตอนแรกก็นัดกับพีชไว้หรอกว่าจะไปพร้อมกัน ทว่าเพื่อนดันติดธุระก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ
ผมหยิบมือถือขึ้นมากดดูเวลา อืม...เพิ่งจะสิบโมงเอง กว่าจะถึงเวลานัดก็ตั้งบ่ายโมงแน่ะ จะไปหาอะไรทานรองท้องหรือว่าเดินเล่นฆ่าเวลาดีนะ?
Q : คุณคิดว่าไทระจะไปไหนดี?
➤ ไปหาอะไรทานดีกว่า กองทัพต้องเดินด้วยท้อง
➤ ไปเดินเล่นดีกว่า สบายๆ ฟินๆ คลายเครียดก่อนเข้าประชุมไง
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:21
- Route 2:
- ณ โรงอาหาร
นั่งคิดไปคิดมาแล้วยิ่งหิว ผมเลยแวะมาที่โรงอาหารหาอะไรใส่ท้องซะหน่อย ไม่ว่าจะเห็นกี่ครั้งก็ยังตื่นตาตื่นใจทุกที โรงอาหารช่างหรูหราแถมมีบุฟเฟต์ให้อิ่มหนำสำราญด้วย ผมเดินไปสั่งเมนูที่เคาน์เตอร์ตรงทางเข้า พอเสร็จเรียบร้อย พนักงานก็ให้สาย Wristband มาซึ่งเป็นสิ่งที่บอกตำแหน่งว่าผมได้นั่งตรงไหน
“อ๊ะ”
พอเดินมาถึงที่นั่งตัวเองเลยเผลอร้องออกมาเสียไม่ได้ เพราะตรงโต๊ะใกล้ๆ มี ‘ฮันนา’ ‘ฮิโซกะ’ และ ‘พี่เซย์’ นั่งทานอาหารกันอยู่ ว่าแล้วก็เข้าไปทักสักหน่อยดีกว่า~
“สวัสดีฮะ”
“อ๊ะ พี่ไทระ สวัสดีค่ะ” ฮันนาหันมาทักทายก่อนคนแรก
ตามด้วยพี่เซย์ที่ทักมาเป็นภาษามือ และตบท้ายที่ฮิโซกะที่ยิ้มตอบมาอย่างเขินๆ ผมเลยทำภาษามือกลับไปพร้อมกับขยับยิ้มสวยไปให้
หลังจากทักทายกันเรียบร้อยแล้ว ความเงียบก็เข้ามาเล่นงานอยู่ชั่วอึดใจ ที่เงียบนี่เพราะกำลังคิดว่าจะชวนคุยอะไรดี ผมไม่ค่อยได้เจอกับพี่เซย์และฮิโซกะนัก เลยค่อนข้างเขินๆ กันอยู่นะ
จนกระทั่งฮันนาเป็นผู้กล้าที่ทำลายความเงียบนี้
“จริงสิ! พี่ไทระ” การขยับปากของฮันนาดึงดูดให้ทุกคนหันไปมองเธอ “ยินดีด้วยนะคะ”
“เอ๊ะ?”
“ที่ได้เป็นประธานนักเรียนน่ะค่ะ”
“อ๋อ ขอบคุณมากเลยฮะ” ผมรีบตอบกลับพร้อมกับยิ้มตาหยีไปให้อดีตรูมเมท ก่อนจะเหลือบไปเห็นฮิโซกะหยิบคัพเค้กชิ้นหนึ่งที่วางอยู่ตรงหน้าขึ้นมาส่งให้ผม สาวลูกครึ่งไทยญี่ปุ่นยื่นขนมมาให้อย่างขัดเขิน เวลาที่แก้มใสๆ ของเธอระเรื่อสีนี่เห็นได้ชัดเชียว น่ารักไปอีกแบบนะเนี่ย
ว่าแต่...ทำไมฮิโซกะถึงยื่นคัพเค้กมาให้ผมหว่า?
ไอ้ผมดันเป็นประเภทที่รู้สึกยังไงก็มักจะแสดงออกมาสีหน้าพร้อมรอยยิ้มด้วยสิ ตอนนี้เลยไม่รู้ว่าผมทำหน้างงแบบยิ้มๆ จนมันตลกมากหรือเปล่า ฮันนาถึงได้พยายามกลั้นขำ ส่วนพี่เซย์ก็ยิ้มน้อยๆ ก่อนจะหยิบคัพเค้กจากมือของฮิโซกะแล้วยื่นมาทางนี้ ผมรับขนมมาอย่างงงๆ จากนั้นพี่เซย์คนเดิมต้องทำภาษามืออีก
‘ฮิโซกะอยากให้ขนมแทนความยินดีน่ะ’
และนี่เป็นข้อความที่พี่เซย์อยากบอก
‘พี่ก็ยินดีกับไทระด้วยนะ’
ภาษามือถูกถ่ายทอดออกมาอย่างต่อเนื่อง น่าแปลกนะ...มันเป็นการแสดงความยินที่เรียบง่ายและไม่หวือหวา แต่ผมกลับรู้สึกเขินและละมุนหัวใจอย่างบอกไม่ถูก แถมมีความสุขมากๆ เลย
เมื่อทักทายและแสดงความยินดีกันเต็มอิ่มแล้ว ผมก็มานั่งประจำที่ตัวเองพร้อมกับหยิบคัพเค้กขึ้นมาลองชิม อื้อหือ~ เนื้อขนมที่นุ่มละมุนมากเลย วินาทีที่ปลายลิ้มได้สัมผัสรสชาติของขนมนั้น ช่างราวกับกำลังลอยละล่องอยู่ในทุ่งลาเวนเดอร์อันบานสะพรั่งไปด้วยหมู่มวลดอกไม้
ทั้งความเอร็ดอร่อยและกลิ่นหอมหวานมันตราตรึงหัวใจจนสุดแสนจะบรรยาย คัพเค้กสุดยอดจริงๆ จน ชักอยากให้คนอื่นๆ ได้ลองชิมบ้างแล้วสิ
ว่าแล้วผมเลยลุกไปหาสามสาวอีกครั้งเพื่อถามฮิโซกะว่าได้คัพเค้กแสนเพอร์เฟ็คชิ้นนี้มาจากไหน และคำตอบที่ได้คือเจ้าขนมนี่อยู่ในมุมของหวานในโรงอาหารนี่เอง
ผมอยากเก็บคัพเค้กใส่ถุงเยอะๆ ไว้ทานทีหลังและระหว่างคุยงานด้วยแฮะ เผื่อพีชกับครูพี่แคลโรไลน์จะได้ทานของอร่อยด้วย เพราะไม่รู้ว่าหลังจากนี้จะมีเมนูคัพเค้กมาอีกหรือเปล่า ทว่าอีกใจก็อยากรู้สูตรแล้วไปขอให้ม๊าจิณณ์ทำให้ทาน คงฟินน่าดู
แต่ถ้าจำไม่ผิดเหมือนม๊าจิณณ์จะบอกว่าวันนี้ไปทำธุระกับป๊าแม็กเวลแฮะ ไม่รู้ว่าจะกลับตอนไหน เชอะ...แอบไปเดทกันโดยไม่ยอมบอกลูกเหรอ!?
ฮ่าๆ ผมก็แซวเล่นไปอย่างงั้นแหละ ใครๆ ก็รู้ว่าสองคนนี้เขาเฟรนด์โซนฟอเอฟเวอร์ครับ...พูดแล้วแอบสงสารป๊าแม็ก เอาเป็นว่าถ้าอยากได้สูตรคงต้องไปขอความช่วยเหลือจาก ‘ชมรมตะหลิวทองคำ’ สินะ
อืม...เอายังไงดีนะ?
Q : คุณคิดว่าไทระจะทำอย่างไรดี?
➤ เก็บคัพเค้กใส่ถุงดีกว่า แล้วหอบไปให้ชมรมด้วยดีกว่า
➤ ให้ชมรมตะหลิวทองคำช่วยหาสูตรให้ดีกว่า เผื่อไว้จะได้ทำกินกันเองได้ไง
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:21
- Route 3:
- ณ ชมรมตะหลิวทองคำ
ขนมช่างมีดาเมจรุนแรงต่อจิตใจของผมจริงๆ แล้วยิ่งขนมแสนอร่อยอย่างเจ้าคัพเค้กนี้ ถึงกับมีอิทธิผลทำให้ผมพุ่งมาที่ชมรมตะหลิวทองคำเพราะอยากให้ช่วยหาสูตรให้ โชคดีจริงๆ ที่ช่วงวันเสาร์ตอนเช้าจะมีกิจกรรมชมรม เลยมีสมาชิกอยู่ที่ห้องชมรมกัน
มาถึงก็เจอกับ ‘พี่เดียร์’ ‘กร’ ‘ยูมิน’ และ ‘แม็ซ’ พอดี ทุกคนกำลังตั้งอกตั้งใจปรุงปั้นขนมกันอยู่เลย ผมเคาะประตูสองสามทีตามมารยาท พี่เดียร์หันมาเห็นคนแรกแล้วเดินเข้ามาหาผมทันที
“อ้าว ไทระ”
“สวัสดีฮะ” ผมทักทายพลางมองคนตรงหน้าก่อนจะหันไปส่งยิ้มให้คนอื่นๆ ที่กำลังหันมามองเช่นกัน “เอ่อ...พี่เดียร์ฮะ”
“หือ?”
“ตอนนี้กำลังยุ่งกันอยู่สินะฮะ” พอเห็นตั้งหน้าตั้งตาทำขนมกันแล้ว ผมชักไม่กล้าขอร้องเลยแฮะ
พี่เดียร์เอียงคอเล็กน้อยราวกับสงสัยในท่าทางของผม ก่อนที่เธอจะหันไปมองสมาชิกชมรมคนอื่นที่บัดนี้เริ่มทำขนมอีกครั้งแล้ว มองได้ไม่กี่วินาทีพี่สาวผมเปียก็หันมามองหน้าผมอีกครั้ง
“ที่จริงก็ไม่ได้ยุ่งมากหรอก แค่ฝึกทำขนมกันน่ะ”
“งั้นเหรอฮะ…”
“เอ๋~ ไทระมีอะไรหรือเปล่า” พี่เดียร์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แถมทำท่ารอฟังอย่างใจจดใจจ่อด้วย จออย่างนี้แล้วผมจะไม่บอกมันก็ใช่ที่
ผมยื่นคัพเค้กที่ถืออยู่ไปตรงหน้าที่เดียร์แต่อนิจจาดันหันข้างที่กัดแล้วไปซะได้ ผมนี่แถมกลับด้านคัพเค้กไม่ทันเลยครับ
“คือผมกินไปนิดเดียวฮะ!”
“...”
“แล้วมันอร่อยมากเลยอยากรู้สูตรว่ามันทำยังไงฮะ!”
โอ๊ย! ยิ่งพูดเหมือนยิ่งลนอ่ะ เอาของที่ทานแล้วมาให้คนอื่นดูนี่มันเป็นเรื่องเสียมารยาทหรือเปล่านะ ลืมนึกถึงเรื่องนี้ไปเลย ฮือออ~
ถึงผมจะงกๆ เงิ่นๆ แต่พี่เดียร์ก็เพียงแค่หัวเราะชอบใจก่อนจะดึงผมให้เข้าไปในห้องชมรม พี่สาวผมเปียขอนำคัพเค้กแบ่งให้สมาชิกชมรมชิม ซึ่งผมก็ยินดีมาก
“อร่อยจังครับ” กรบอกคนแรก
“อร่อยดี” ตามมาด้วยยูมินที่พูดด้วยน้ำเสียงค่อนข้างแข็ง แต่ที่เธอแสดงอาการกระด้างออกมาเช่นนี้ คงเป็นเพราะความพิการทางด้านจิตใจเกี่ยวใจอารมณ์ของเธอ ซึ่งเธอคงไม่ได้ตั้งใจหรอก
แม้ว่าท่าทางของยูมินจะกระด้างเสียหน่อย ทว่าสายตาของเธอเปล่งประกายมากเมื่อได้ชิมคัพเค้ก ดีใจที่ชอบน้า
หงึกหงักๆ
อีกคนที่พยักหน้ารัวเห็นด้วยกับรสชาติความอร่อยคือแม็ซ หนุ่มน้อยลูกครึ่งไทย-ไอซ์แลนด์นั่นเอง
ทุกคนดูชอบคัพเค้กมากทีเดียวเชียว และคนสุดท้ายที่ออกความเห็นคือพี่เดียร์
“อร่อยจริงด้วย ไทระอยากได้สูตรทำคัพเค้กเหรอ”
“ฮะ” ผมรีบพยักหน้า “ที่จริงอยากได้สูตรรสชาตินี้ แต่ขอแค่สูตรของชมรมก็ได้ฮะ เพราะชมรมตะหลิวต้องทำออกมาได้อร่อยแน่ๆ เลย”
“ฮ่าๆ ปากหวานนะคะ เราเนี่ย” พี่เดียร์หัวเราะร่า
จากนั้นชมรมตะหลิวทองคำก็ช่วยกันค้นคว้าสูตรทำคัพเค้ก ส่วนผมก็คอยจดรายละเอียดเอาไว้ ที่จริงผมอยากช่วยลงมือทำด้วยนะ แต่เมื่อก่อนผมเคยช่วยหม่าม้าทำอาหาร แล้วครั้งนั้นก็เป็นครั้งแรกที่ไฟไหม้ครัว...จำได้ว่าผมพยายามจะทำผักบุ้งไฟแดง และมันก็แดงจริงๆ แดงมาก...แดงทั้งครัว แดงจนห้องครัวเกือบกลายเป็นทะเลเพลิงเลยครับ!
ดีนะที่ตอนนั้นป๊ะป๋ามาช่วยดับไฟทัน ไม่งั้นผมกับหม่าม้าคงได้จมอยู่ในกองเพลิงแน่ แล้วตั้งแต่นั้นมาผมก็โดนห้ามเข้าครัวเด็ดขาด
น่าสงสารเนอะ ร้องไห้ กระซิกๆ
ระหว่างที่ผมหลงรำลึกความทรงจำอันระทึก ( ? ) ในที่สุดผมก็จดสูตรคัพเค้กจากพี่เดียร์ได้สำเร็จ ประจวบเหมาะกับที่สมาชิกคนอื่นปรุงปั้นขนมเสร็จพอดี ผมกะจะบอกขอบคุณทว่าทุกคนกำลังยิ้มกรุ้มกริ้มกันอยู่ เป็นอะไรกันหว่า?
“เอ่อ…”
สงสัยอยู่ได้ไม่นานแม็ซก็ยื่นกล่องสี่เหลี่ยมสีขาวกล่องหนึ่งมาให้ ผมชี้ไปที่กล่องก่อนจะชี้เข้าตัวเอง แม็ซเลยพยักหน้าหงึกหงัก ผมรับเจ้ากล่องนั้นมาอย่างงุนงนก่อนจะถึงบางอ้อเมื่อกรส่งเสียงขึ้น
“ให้พี่ไทระนะ ยินดีด้วยที่ได้เป็นประธานนักเรียนครับ”
ผมนี่เบิกตากว้างเลยครับ ทำตัวไม่ถูกจริงๆ เลยได้แต่ก้มๆ เงยๆ มองกล่องสลับกับทุกคน
พี่เดียร์ยังคงส่งยิ้มตาหยีพลางชี้มาที่กล่อง “ลองเปิดดูสิ ไม่รู้ว่าถูกใจไหม แต่พวกเราอยากทำให้ไทระนะ”
“ฮะ” ผมรับคำสั้นๆ แล้วค่อยๆ บรรจงเปิดกล่องอย่างเบามือ
ขวับ~
สิ่งที่อยู่ข้างในกล่องคือตุ๊กตาน้ำตาลปั้นที่ปั้นเป็นรูปผมยืนจับมือกับสมาชิกชมรมตะหลิวทองคำ โดยด้านบนของตุ๊กตาพวกนั้นมีป้ายอันขนาดเล็กเขียนไว้ว่า ‘ยินดีด้วยนะ’
มันเป็นคำที่แสนสั้นแต่ทำให้ละมุนหัวใจอีกแล้ว ผมชื่นชมตุ๊กตาปั้นอยู่นานสองนานจนเกือบลืมที่จะบอกขอบคุณออกไป
“นี่ทุกคนทำให้ผมเหรอฮะ”
“ใช่ค่ะ” พี่เดียร์รับหน้าที่ตอบ “ที่เมื่อกี้บอกว่าฝึกทำขนม จริงๆ คือกำลังทำขนมให้ไทระอยู่น่ะ”
“...”
“ยินดีที่ได้เป็นประธานนักเรียนนะคะ”
“พี่เดียร์…” ผมมองหน้าพี่สาวผมเปียแล้วค่อยๆ หันไปมองคนอื่นๆ “กร ยูมิน แม็ซ ขอบคุณมากๆ เลยนะฮะ ผมชอบมากเลย”
พรึ่บพรั่บๆ
แม็ซรีบวิ่งไปม้วนกระดาษม้วนหนึ่งออกมาจากกระเป๋าแล้วส่งมาให้ผม ผมรับกระดาษมาคลี่ออกก็เห็นว่ามีรูปวาดนกสีชมพูกับพระอาทิตย์ใส่แว่นดำกำลังยิ้มแฉ่งอยู่ ตรงกลางกระดาษมีข้อความที่เขียนด้วยลายมือว่า
‘เยินดีด้วยฮะ’
เยินดี...เยิน...อ๋อ...ยินดีสินะ สงสัยรีบเขียนแน่เลย ผมแอบอมยิ้มกับความเดียงสาของรุ่นน้องตรงหน้า ก่อนจะเก็บกระดาษแผ่นนี้ไว้กับตัว
“ให้พี่เหรอ” ผมถามแม็ซแล้วเขาก็พยักหน้าหงึกหงัก จากนั้นผมเลยหันไปหาทุกคน “ขอบคุณทุกคนมากนะฮะะ วันนี้ทุกคนช่วยหาสูตรให้ แถมยังทำขนมให้อีก ผมชอบมากๆ เลย”
ผมนี่ยิ้มไม่หุบเลยครับ~
ชมรมตะหลิวทองคำสุดยอดมากเลย ทั้งทำอาหารเก่ง ทำขนมก็อร่อย แถมยังหาสูตรยากๆ มาได้ด้วย นี่ถ้ามีใครสนใจเรื่องเกี่ยวกับอาหารต้องมาที่ชมรมนี้เลยนะครับเนี่ย สนใจติดต่อได้ที่พี่เดียร์ หัวหน้าชมรมเลยครับ ฮ่า!
อืม...สูตรคัพเค้กก็ได้มาแล้ว แถมได้ตุ๊กตาน้ำตาลปั้นมาอีกต่างหาก จะเดินถือขนมไปที่ห้องสภาเลย หรือว่าจะกลับเอาไปเก็บที่ห้องก่อนดีนะ?
Q : คุณอยากให้ไทระทำอย่างไรดี?
➤ ถือไปก็ได้นะ เผื่อเอาไปอวดทุกคนไง
➤ ยังมีเวลาเหลือ เอาไปเก็บดีกว่า จะได้ไม่พะรุงพะรังนะ
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:22
- Final Route:
- ณ ห้องชมรมสภานักเรียน
ในที่สุดผมก็มาที่ห้องชมรมสภานักเรียน
อ๊ะ! จริงสิ...เกือบลืมไปเลยว่าพีชบอกให้มาถึงตอนบ่ายโมงตรงเท่านั้น แต่ยังไม่ถึงเวลาเลยนี่นา ถ้าเข้าห้องชมรมก่อนจะเป็นอะไรหรือเปล่าหว่า คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง?
ผมพยักหน้ากับตัวเองแล้วปิดประตูห้องชมรมสภานักเรียนทันที บานประตูถูกเลื่อนอย่างเร็ว ภายในห้องมีสี่ชีวิตที่หันมามองทางนี้
‘พีช’ กำลังทำหน้าอึ้งสุดขีด
‘ครูพี่แคลโรไลน์’ อึ้งไม่แพ้คนแรก
‘ผู้อำนวยการนรินทร์’ เพราะมองไม่เลยทำหน้างุนงงเสียมากกว่าอึ้ง
และคนสุดท้าย ‘คุณเอลีท’ กำลังนิ่งมาก แบบว่าโคตรนิ่งอ่ะ
ทุกอย่างราวกับถูกหยุดเวลาเอาไว้ชั่วขณะ มีเพียงคุณเอลีทเท่านั้นที่ขยับเขยื้อน เขาเดินฉึบฉับมาตรงหน้าผมก่อนที่จะ...
ปั้ง!
เลื่อนประตูปิดโดยที่ผมยังไม่ได้เข้าไปข้างใน!
และเพราะผมไม่ได้ยินเสียงเลยไม่รู้ว่าผู้รักษาฝ่ายปกครองปิดประตูแรงแค่ไหน แต่สัมผัสได้ว่าเขารีบปิดพอสมควร คงไม่อยากให้ผมเห็นข้างในห้อง?
เชอะ! ไม่ให้เข้าก็ไม่เข้าก็ได้ เดี๋ยวก็งอนซะเลยนี่!
ผมคิดงอแงไปงั้นแหละครับ สุดท้ายแล้วผมก็ยืนรออยู่ข้างห้องอยู่ดี มันสงสัยนี่นาว่ามีอะไรกันแน่ แถมก่อนที่คุณเอลีทจะรีบร้อนปิดประตู เขาส่งสายตาเหมือนกำลังสั่งว่า ‘รออยู่ก่อนนะ ห้ามไปไหนล่ะ’ เลย แบบนี้มันยิ่งสงสัยนะ
แต่ก็ทำได้แค่รอเท่านั้น++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
เวลาผ่านไปสักพักหนึ่ง
ประตูห้องชมรมถูกเปิดออกอีกครั้งด้วยฝีมือคนตัวเล็กผมทองคนเดิม คุณเอลีทพยักพเยิดหน้าคงหมายให้ผมเข้าไปในห้องชมรม แต่ผมยังไม่อยากเข้าไปเฉยๆ อ่ะ ผมก็เลย…
“ครับผม~” ผมขยับเดินเล็กน้อย พออยู่ใกล้คุณเอลีทแล้วผมก็ยกมือขึ้นพนมทันที “ขอบคุณที่ให้เข้าห้องฮะ ท่านเทพผมทอง…”
“โอ้...นับถือผมเป็นเทพด้วยหรือนี่” อีกฝ่ายโต้ตอบกลับมาทันที
“...ไซส์มินิ”
“!?”
ฟิ้ววว~
พอไหว้ ‘ท่านเทพผมทองไซส์มินิ’ เสร็จ ผมเลยรีบจรลีมาหลบหลังผู้อำนวยการนรินทร์ทันที เพราะคุณเอลีทคงทำอะไรผมไม่ได้แน่ แม้ว่าผมจะแซวเรื่องแกตัวเล็กก็ตาม
ผู้อำนวยการนรินทร์ไม่ปล่อยให้นักเรียนเป็นอันตรายอยู่แล้ว จริงไหมล่ะครับ? ฮ่า!
คุณเอลีทได้แต่มองมาพร้อมกับยิ้มบางๆ เอิ่ม...ทำไมถึงรู้สึกว่ารอยยิ้มของท่านเทพช่างดูน่าระแวงเหลือเกิน แต่ผมแกล้งทำเป็นไม่ใส่ใจพลางเหลือบไปเห็นครูพี่แคลโรไลน์กำลังขยับปาก ผมพอจะอ่านปากเธอได้ว่า...
“ยังซนเหมือนเดิมเเลยนะคะ” เธอไหวตัวเล็กน้อย ราวกับกำลังกลั้นขำอยู่ “ประธานนักเรียนจอมซน~”
ครูพี่แคลโรไลน์ยังคงความมีความจริงจังแต่ก็ใจดีเช่นเคย เหมือนกับตอนแรกๆ ที่พวกเราได้พบกัน ภายนอกดูเป็นคนขี้อายนิดๆ แต่ที่จริงเข้าหาง่ายมาก
“นั่นสิครับ ประธานรุ่นนี้ดูซนมากจริงๆ ฮ่ะๆ” ผู้อำนวยการนรินทร์แซวบ้าง
“อย่าแซวรูมเมทผมสิครับ” คราวนี้ถึงคิวของพีช “แต่ก็ซนจริงๆ ครับ”
“ซนจริงๆ นั่นแหละ” ปิดท้ายด้วยคุณเอลีทที่ผสมโรงกับทุกคน
อะไรกัน! ผมซนตรงไหน! แค่ชอบหัวเราะ ชอบเล่น ชอบแกล้ง ชอบหยอก ชอบแซว...โอเคครับ ผมซนก็ได้ สรุปว่าผมซนมันทุกตรงเลย!
ในเมื่อทุกคนลงความเห็นอย่างนั้น ผมเลยเต็มใจที่จะรับฉายา ‘ประธานนักเรียนจอมซน’ ไว้อย่างยินดีเลยครับ แต่ตอนนี้คงต้องพักเรื่องนี้ไว้ก่อน เพราะผมกำลังสงสัยว่า…
“ผอ.กับคุณเอลีทจะมาคุยงานด้วยเหรอฮะ?”
ตอนแรกผมนัดแค่พีชกับครูพี่แคลโรไลน์ เพื่อจะเรียนรู้เรื่องงานของประธานนักเรียน และการประสานงานของชมรมสภานักเรียนกับชมรมโสต แต่ไหงถึงมีที่ปรึกษาทั้งสองคนมาอยูด้วยหนอ
คำถามของผมทำให้ทุกคนมองหน้ากันทันที ก่อนที่ครูพี่แคลโรไลน์จะรับหน้าที่เป็นตัวแทนออกมายืนตรงหน้าผม เรือนผมออกสีทองของเธอยังคงเด่นสง่าเหมือนเคย ทว่าตอนนี้สิ่งที่ดึงดูดสายตาของผมกลับเป็นแววตาอันเต็มเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมันของครูสาว
“ที่จริงตอนแรกก็นัดคุยกันแค่สามคน แต่พอผอ.กับคุณเอลีทรู้เลยขอมาร่วมด้วยน่ะ” ริมฝีปากของครูพี่แคลโรไลน์เริ่มขยับ “ตอนแรกกะชวนฮันนา ษร แล้วก็ครูจิณณ์มาด้วย แต่เห็นว่ามีนัดก่อนแล้ว เลยมากันแค่นี้”
“...”
“พวกเรามาช่วยกันเตรียมของให้ไทระน่ะ”
“เอ๊ะ ของให้ผมเหรอ?” ผมชี้เข้าตัวเอง
ครูพี่แคลโรไลน์พยักหน้า “อือ รีบเตรียมมากเลย ขนาดพีชยังต้องแอบออกมาช่วยก่อน”
อ๋อ...ธุระของพีชคือการมาช่วยครูพี่แคลโรไลน์ทำของขวัญสินะ
“ไทระ” ริมฝีปากของครูสาวขยับอีกครั้ง และคราวนี้บรรยากาศค่อนข้างจริงจังขึ้น “ประธานนักเรียนนอกจากมีหน้าที่ดูแลงานของโรงเรียนแล้ว เรายังต้องคอยช่วยเหลือเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ ให้อยู่ที่นี่ได้อย่างมีความสุข”
“...”
“หน้าที่ของประธานนักเรียนคือการเอาใจเขามาใส่ใจเรา ดูแลทุกคนอย่างทั่วถึง ไทระทำได้ไหม?”
“...ครับ”
ครูสาวเผยรอยยิ้มออกมา “มันจะเป็นงานแต่ครูอยากให้ไทระทำมันด้วยใจ แล้วไทระจะสนุกไปกับมัน และมีความสุขที่สามารถทำให้คนรอบข้างยิ้มได้”
“...”
“ปณิธานของประธานนักเรียนถูกส่งต่อมารุ่นต่อรุ่น และตอนนี้ไทระมีหน้าที่ประคองปณิธานนั้นไว้ ครูขอให้ไทระรักษามันไว้ได้ด้วยดีนะ ยินดีด้วยที่ได้เป็นประธานนักเรียน”
ครูพี่แคลโรไลน์พูดประโยคสุดท้ายพร้อมกับหยิบมงกุฎดอกไม้มาสวมบนหัวให้ผม
“ดอกไม้นี่เป็นของขวัญจากพวกครูนะ”
คราวนี้เป็นผู้อำนวยการนรินทร์ที่ก้าวออกมาบ้าง “ตอนแรกผมคิดจะพูดเอง แต่ดีแล้วที่ให้ครูแคลพูด เพราะมันเหมือนการส่งต่อไม้ ส่งต่อเจตนารมณ์ระหว่างประธานนักเรียนด้วยกัน ยินดีกับไทระด้วยนะครับ”
“ผมเองก็ยินดีด้วยครับ มาทำหน้าที่ไปด้วยกันนะ” เจ้าของประโยคนี้คือพีช
“ยินดีด้วยครับ” ประโยคแสนสั้นนี้ไม่ใช่ของใครที่ไหน หากแต่เป็นของคุณเอลีทนั่นเอง
ความรู้สึกยินดีจากทุกคนทั้งโรงเรียนส่งมาถึงผมเรียบร้อยแล้ว เวลาที่ได้รับการยอมรับและการแสดงความยินดีมากมายเช่นนี้ มันทำให้หัวใจพองโตเปี่ยมสุขเหลือเกิน ผมสัญญาว่าไม่ทำให้ทุกคนผิดหวังครับ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
หลังจากเรียนรู้หน้าที่ของประธานนักเรียนอย่างคร่าวๆ จากพวกครูพี่แคลโรไลน์แล้ว ผมก็เดินเล่นรอบโรงเรียนไปเรื่อยเปื่อย จนมาถึงชายหาดซึ่งผมไม่ค่อยได้มาเท่าไหร่นัก
ผมมองพื้นน้ำอันกว้างใหญ่เบื้องหน้าพร้อมกับเดินมาทิ้งตัวลงนั่งที่ขั้นบันได ก่อนจะวางเหล่าของขวัญไว้ข้างตัว ไม่ว่าจะของขวัญชิ้นไหนมันก็มีคุณค่าสำหรับผมมาก มันเป็นทั้งคำยินดีและพลังใจให้ทำหน้าที่ประธานนักเรียนได้อย่างมีความสุข
ผมมองของขวัญเหล่านั้นอีกครั้ง แล้วเลื่อนสายตาไปเหม่อมองท้องฟ้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันที
ขอบคุณสำหรับการยอมรับและความเชื่อมั่นที่มีให้กันนะครับ!
- Special Thanks:
- ไทระอยากเชื่อมเรื่องกับทุกคน แต่พยายามเชื่อมได้เท่านี้จริงๆ ฮะ กระซิกๆ
ไทระขอขอบคุณทุกคนอีกครั้งนะฮะ
ไทระขอขอบคุณม๊าจิณณ์และป๊าแม็กเวลที่ช่วยคิดของขวัญในรูทของม๊าและม๊าฮะ
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:22
- Route 5:
- ในเมื่อเวลาเหลืออีกเยอะแถมไม่ค่อยหิวสักเท่าไหร่ ผมเลยออกมาเดินเล่นดีกว่า เดินไปเดินมาจนมาถึงสวนสาธารณะ สายตาก็พลันเหลือบไปเห็นร่างเล็กๆ สองร่างกำลังนั่งคุกเข่าก้มๆ เงยๆ อยู่ตรงพื้นพงหญ้า
‘ยู’ กับ ‘พาส’ กำลังหาอะไรหรือเปล่านะ
ด้วยความสงสัยผมเลยยืนไปหาทั้งคู่ สงสัยจะตั้งใจหากันมากแฮะ ขนาดผมมายืนอยู่ตรงหน้ายังไม่ทันรู้ตัวเลย
แซ่กๆ~
ยูแหวกหญ้าอีกครั้งก่อนจะเหม่อมองขึ้นไปบนท้องฟ้า
“...”
“ยูครับ” พอเห็นว่ายูมองฟ้าอยู่นานสองนาน พาสเลยสะกิดเรียกรูมเมท “ดูอะไรเหรอ”
“ดูเมฆครับ”
“เมฆเหรอครับ”
“...”
“...”
คราวนี้พาสมองขึ้นไปบ้าง พอเห็นเด็กน้อยสองคนเหม่อมองฟ้าแล้ว ผมเลยอดที่จะทำตามด้วยไม่ได้ สรุปว่าพวกเราเหม่อมองก้อนเมฆไปด้วยกัน…
“ขอให้เจอครับ” ริมฝีปากของยูขยับ “เมฆช่วยยูหาด้วยนะครับ”
จากนั้นยูก็กลับมาตั้งหน้าตั้งหน้าแหวกพงหญ้าต่อ พอพาสเห็นว่ารูมเมทเริ่มลงมืออีกครั้ง เขาเลยทำตามบ้าง แล้วตกลงแล้วหาอะไรกันหว่า
ไอ้ผมดันเป็นประเภทที่สงสัยแล้วจะอยากรู้ซะด้วยสิ ผมเลยเดินเข้าไปนั่งคุกเข่าลงตรงหน้าสองรุ่นน้อง พอเห็นว่ามีบุคคลใหม่มา พาสเงยหน้าขึ้นมาก่อน ผมเลยฉวยโอกาสนี้ถามซะเลย
“หาอะไรกันอยู่เหรอฮะ”
“พี่ไท…” พาสทำตาแป๋วแหวเชียว “ผมหาใบไม้กันอยู่ครับ”
“ใบไม้?”
“ครับ”
ปึด!
ระหว่างที่ผมกำลังสงสัย ยูก็ดึงอะไรสักอย่างขึ้นมาจากพื้นหญ้า เด็กน้อยสหรัฐยิ้มเป็นเส้นตรงแล้วยื่นสิ่งของในมือมาตรงหน้าผม
“ยูให้ครับ”
“เอ๊ะ?”
“ก้อนเมฆช่วยยูหาเจอแล้ว”
ถึงจะงุนงงแต่ผมก็รับของจากยูคุงมาโดยดี นี่มัน... “ใบโคลเวอร์สี่แฉก ยูตั้งใจหาให้พี่เหรอ”
“ครับ ยูเห็นมีคนให้ของขวัญพี่ไท ยูเลยอยากให้บ้าง”
“...”
“ยูไม่รู้ให้ทำไม แต่ยูอยากให้ครับ”
“...”
“ยูอยากให้พี่ไทดีใจ”
ปึด!
พอยูพูดประโยคล่าสุดจบ พาสก็หาใบโคลเวอร์จนเจอแล้วส่งมาให้ผมเช่นกัน
“ผมเองก็ให้พี่ไทครับ อยากให้พี่ไทดีใจ”
ผมรับใบโคลเวอร์จากพาสมาถือไว้ด้วยกันกับใบโคลเวอร์ของยู “ขอบคุณยูกับพาสนะ พี่ดีใจมากๆ เลยฮะ”
ยูคุงคงคิดว่าได้รับคำชมจากผมเขาถึงได้ยิ้มเป็นเส้นตรงอีกครั้ง ส่วนพาสก็กำลังยิ้มตาหยีอยู่เช่นกัน เด็กน้อยสองคนจะรู้หรือว่าเปล่านะว่าที่ทุกคนให้ของขวัญเพราะพวกเขาอยากแสดงความยินดีที่ผมได้เป็นประธานนักเรียน
แต่ถึงยูกับพาสจะไม่รู้หรืออาจเข้าใจในแบบของเขา หรือจะอะไรก็ตาม แต่ใบโคลเวอร์สี่แฉกที่พวกเขาให้มามันเป็นการแสดงความยินดีอย่างหนึ่ง มันคือสิ่งนำโชคในการเริ่มต้นการเป็นประธานนักเรียน
ใบโคลเวอร์สี่แฉก ใบไม้แห่งโชคลาภ และมันก็แสดงอิทธิฤทธิ์แล้ว เพราะตอนนี้ผมช่างโชคดีเหลือเกินที่มีรุ่นน้องที่น่ารักทั้งสองคน
อืม...ว่าแต่จะหาอะไรมาเก็บใบโคลเวอร์ก่อน หรือจะยัดใส่กระเป๋าแล้วไปที่ห้องชมรมสภานักเรียนเลยดีนะ?
Q : คุณอยากให้ไทระทำอย่างไร?
➤ ไปหาอะไรมาใส่ก่อนดีกว่าเนอะ เดี๋ยวยับน้าาา
➤ ไปห้องชมรมเลยดีกว่า เก็บใส่กระเป๋าคงไม่เป็นไรหรอก
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:22
- Route 6:
- เพราะอยากเอาของไปเก็บและซื้อของสักหน่อย ผมเลยเดินวกกลับมาที่ใต้หอพัก และระหว่างทางก็เห็นรุ่นน้องสาวน้อยสองคนกำลังเดินจูงมือกันมา
‘อักษร’ และ ‘แอนนาเบลล์’
คนแรกคือษร...สาวน้อยเจ้าของทรงผมมัดจุกใช้มือข้างที่เหลือถือกล่องสีชมพูใบเล็ก เจ้ากล่องนั้นถูกผูกโบสีแดงสดใสเชียว เป็นกล่องของขวัญให้ใครหรือเปล่านะ
อีกคนคือแอนน์...สาวน้อยเชื้อชาติอังกฤษกำลังจ้องที่ข้อมือตัวเองเขม็ง ราวกับอ่านอะไรอยู่
ออร่าแห่งความตั้งอกตั้งใจในการถือกล่องและอ่านข้อมือตัวเองที่แผ่ออกมาจากทั้งสองสาว ทำให้ผมคิดว่ายังไม่ควรเข้าไปทัก เพราะอาจกลายเป็นการทำลายสมาธิพวกเธอ ทว่าเพราะคนหนึ่งมีปัญหาด้านสายตาเลยมองไม่ชัด ส่วนอีกคนก็ไม่ได้มองทาง จนทำให้เกิดอุบัติเหตุเล็กๆ ขึ้น
ปั้ก!
เต็มๆ เลย...แอนน์ชนต้นไม้เต็มๆ เลยครับ…
ถึงผมจะไม่ได้ยินเสียงแต่ก็รู้ว่าเธอชนแรงพอสมควร แอนน์ถึงกับกุมหน้าผากตัวเองแน่นเชียว
“แอนน์! เป็นอะไรไหม!” ษรพยายามควานหาตัวรูมเมทอย่างห่วงใย “ชนอะไรเหรอ เสียงดังมากเลย”
“ชะ..โชนโต้นม้ายยย”
“ชนต้นไม้?”
“อือๆ” ว่าแล้วแอนน์ก็ลูบหน้าผากตัวเองอีกรอบ
ผมมองดูรุ่นน้องสองที่เป็นห่วงเป็นใยกันแล้วรู้สึกมุ้งมิ้งหัวใจดีจัง แต่ไม่ได้สิ...ไม่ใช่เวลามามัวปลื้มใจ น้องเจ็บตัว ผมต้องเข้าไปดูอาการสักหน่อย
“ษร แอนน์ เป็นไงกันบ้าง” พอเดินถึงตัวผมก็ถามทันที “เมื่อกี้พี่เห็นชนต้นไม้แรงมากเลยฮะ”
เด็กน้อยสองคนหันมามองผมเป็นตาเดียวเลย และคนที่รับหน้าที่ตอบคำถามคือษร “ท่าทางจะเจ็บมากเลยค่ะ หน้าผากแอนน์แดงเลย
ส่วนคนที่เจ็บกลับยืนนิ่งราวกับกำลังคิดอยู่ว่าผมคือใคร อา...จริงสิ แอนน์มีปัญหาเกี่ยวกับความทรงจำนี่นา เธอจะสูญเสียความจำรวดเร็วมาก
ระหว่างที่สาวน้อยชาวอังกฤษพยายามคิดอย่างหนักว่าผู้ชายตรงหน้าคือใคร ผมก็ถือโอกาสนี้ยื่นมือข้างหนึ่งออกไปทำท่าจะแตะหน้าผากแอนน์ ทว่าไม่ได้สัมผัสโดนแต่อย่างใด ปลายนิ้วของผมทิ้งระยะห่างจากแอนน์เล็กน้อย
ทั้งแอนน์ทั้งษรยืนนิ่งเลยแฮะ
ผมขยับยิ้มกว้างแล้วร่ายเวทมนต์ที่คิดค้นขึ้นมาเอง “โอมมม~ ความเจ็บจงหายไป”
“...”
“เพี้ยง!!!”
พอร่ายเวทมนต์เสร็จ ผมก็ดีดนิ้วดังเป๊าะ นี่แหละครับ เวทมนต์ที่ผมคิดค้นขึ้นเอง ไม่สิ...ที่จริงต้องบอกว่าหม่าม้าเป็นคนคิด มันคือคาถาคลายเจ็บ ตอนผมเด็กๆ หม่าม้าชอบใช้ใส่ประจำเลย
“พี่ไทระ ทำอะไรเหรอคะ” ในที่สุดษรน้อยก็ส่งเสียงอีกครั้ง ผมจุกของเธอขยับไปมาจนผมอยากลองจับสักครั้ง
ผมส่งรอยยิ้มประจำตัวไปให้รุ่นน้องทั้งสองคน แล้วตอบกลับไปว่า “พี่ร่ายเวทมนต์ให้แอนน์หายเจ็บฮะ”
“จริงเหรอคะ” ษรดูตื่นเต้นมาก
“น่าจะนะ”
พอได้ยินผมบอกอย่างนั้นษรเลยหันไปดูรูมเมทที่ตอนนี้ไม่ได้กุมหน้าผากแล้ว ( แต่มันยังแดงเหมือนเดิม ) สาวน้อยชาวอังกฤษมองหน้าผมเหมือนยังพยายามนึกอยู่ แต่สุดท้ายก็ต้องถามออกมา
“พี่คือพี่ทายระใช่มายคะ”
สำเนียงไทยไม่เป๊ะแต่ได้อ่านปากกี่ทีก็รู้ว่าน่ารักนะแอนน์นะ งื้อออ~
“ใช่ฮะ พี่เอง”
แววตาของเด็กน้อยเปล่งประกายทันที “พี่ทายระคะ ขอบคูณที่ร่ายโมนให้น้าคะ หนูหายเจ็บแล้ว”
“ครับผม~”
“แล้วก้อ…”
“...?”
“ยินดีด้วยน้าคาที่ด้ายเป็นประธานนากเรียน”
อ่านปากที่แอนน์พูดแล้วอดขำอดเอ็นดูไม่ได้จริงๆ นะ ผมอมยิ้มก่อนจะตอบรับกลับไป “ขอบคุณมากเลยฮะแอนน์”
“ษรก็ยินดีด้วยนะคะ” คราวนี้เป็นเด็กสาวผมจุกบ้าง เธอยื่นกล่องของขวัญในมือมาตรงหน้าผม “ษรให้พี่ค่ะ ของขวัญแสดงความยินดี”
เจ้ากล่องสีชมพูผูกโบแดงเป็นของขวัญที่เตรียมไว้ให้ผมนี่เอง ผมรับกล่องมาอย่างยินดี “พี่เปิดเลยได้ไหมฮะ”
ษรพยักหน้าโอเค ผมเลยค่อยๆ แกะออกอย่างเบามือ สิ่งที่ถูกบรรจุอยู่ข้างในคือกระถางต้นไม้ขนาดเล็กน่ารัก ที่มองแล้วชวนสบายใจมากเลยครับ
“ขอบคุณนะฮะษร พี่ชอบมากๆ เลย”
“ค่า ษรก็ดีใจที่พี่ไทระชอบค่ะ”
คำยินดีและของขวัญจากษรและแอนน์เป็นอีกสิ่งที่ช่วยให้หัวใจของผมละมุนได้เหลือเกิน
ครืดๆ~
ระหว่างที่ผมกำลังละมุนหัวใจนั้น มือถือที่ใส่ไว้ในกระเป๋าก็สั่นขึ้น พอหยิบขึ้นมาดูก็เห็นว่าเป็น...ส่งไลน์มาล่ะ
Q : คุณคิดว่าใครส่งไลน์มา?
➤ รินทร์
➤ จิณณ์
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:23
- Route 7:
- 'ม๊าจิณณ์' ส่งไลน์มาถามว่าผมอยู่ที่ไหน พอบอกว่าอยู่ใกล้ๆ หอพัก ม๊าก็รีบถามกลับมาทันทีว่าสะดวกขึ้นไปที่ห้องของม๊าไหม ซึ่งผมก็โอเค
ผมแวะไปเก็บของที่ห้องพักส่วนตัวก่อนจะขึ้นไปที่ชั้นหก ชั้นของของม๊าจิณณ์ พอถึงหน้าห้องแล้วผมเลยเคาะประตูเรียก…
เออใช่! ม๊าไม่ได้ยินเหมือนกับผมนี่หว่า แล้วเขาจะมาเปิดประตูให้ได้ไง
พอคิดได้ผมเลยกะจะไลน์ไปหา ทว่าประตูตรงหน้ากลับเปิดออกเสียก่อน คนที่เปิดไม่ใช่เจ้าของห้อง หากแต่เป็นเพื่อนสนิทของม๊าจิณณ์
“อ๊ะ ป๊า”
จะเป็นใครได้เล่านอกจาก 'ป๊าแม็กเวล' ผู้สดใส
ป๊าแม็กเวลยิ้มร่าเริงมากพร้อมกับดึงผมให้เข้าไปในห้อง “ไทระ เข้ามาสิๆ มานั่งตรงนี้น้า”
คุณป๊าพาผมมานั่งบนโซฟาราวกับเป็นเจ้าของห้องเสียเอง แต่ก็นะ...ถึงไม่ใช่เจ้าของแต่ก็เหมือนเจ้าของอยู่ดีแหละ ผมได้ข่าวว่าป๊าแกชอบลงมานอนกับม๊าเกือบทุกคืนไม่เว้นแม้วันหยุดราชการ โดยที่ไม่ถามความสมัครใจของเจ้าของห้องด้วยนะ
แต่ถึงถาม ม๊าจิณณ์ก็คงอนุญาตอยู่ดีแหละ ก็ออกจะเป็น ‘เพื่อนสนิท’ กันขนาดนี้...ไม่รู้ทำไมพอพูดว่าป๊าเป็นเพื่อนของม๊าแล้ว ผมรู้สึกสงสารป๊าชอบกล แต่ก็...ช่างเถอะฮะ…
วันนี้ป๊าแม็กเวลดูตื่นเต้นเป็นพิเศษจัง แถมไม่ใช่แค่ป๊านะที่ดูพิเศษ ขนาดตรงหน้าผมตอนนี้ยังมีเมนูอาหารพิเศษหลายอย่างเลย หรือม๊าจิณณ์จะเรียกผมมากินข้าวหว่า ก็ปกติม๊าชอบทำให้กินนี่นา แต่ส่วนใหญ่ก็จะเป็นกะเพราะไก่ของโปรดป๊ากับกะเพราะกรอบไข่เยี่ยวม้าของโปรดผมอ่ะ ( นี่ป๊ากับผมจะเหมือนกันไปถึงไหนเนี่ย ฮ่าๆ )
หรือวันนี้จะมีอะไรพิเศษหว่า?
ม๊าจิณณ์ยกอาหารจานสุดท้ายมาวางบนโต๊ะพร้อมกับที่ป๊าแม็กเวลทำตัวยุกยิกๆ ตลอดเวลา พอประจวบเหมาะป๊าหยิบถุงกระดาษใบหนึ่งขึ้นมา ก่อนจะควักของในถุงออกมาซึ่งมันคือกระดาษเงาสีสันต่างๆ ป๊าแม็กเวลโปรยมันใส่ผมจนหัวผมจะกลายเป็นสีรุ้งตามครูเกรียงไกรไปแล้ว
แต่ผมก็ชอบนะ มันดูมีสีสันดี ฮ่า!
พอโปรยกระดาษจนพอใจแล้ว ป๊าแม็กเวลก็กระโดดมานั่งข้างผมทันที ( เข้าใจแล้วว่าทำไมม๊าถึงชอบเรียกป๊าว่าลิง เพราะซนนี่เอง ) ส่วนอีกข้างที่เหลือเป็นที่นั่งของม๊าจิณณ์
“คือป๊ากับม๊าอยากแสดงความยินดีกับไทระน่ะ ที่ได้เป็นประธานนักเรียน เมื่อเช้าเลยรีบออกมาซื้อของทำอาหารกัน”
“ป๊าทำอาหารด้วยเหรอฮะ”
“ไทระ...ช่างกล้าถาม…”
“ไทระก็แกล้งถามป๊าไปงั้นฮะ ฮ่าๆ”
จากนั้นผมกับป๊าแม็กเวลก็มองตากันอย่างเข้าใจกันว่า ชั่วชีวิตนี้คงไม่สามารถทำอาหารกินเองได้ คงต้องมีใครสักคนคอยทำให้กิน ซึ่งป๊าแม็กเวลแกคงอยากได้ม๊าจิณณ์มาทำให้ชัวร์ ก็ป๊าดูติดรสมือของม๊าจะตายนี่นา ส่วนผม...ไม่รู้จะหาใครมาทำให้เหมือนกันฮะ ก็คงเป็นหม่าม้าล่ะมั้งที่ทำให้ได้ เพราะผมก็ติดรสมือหม่าม้าเหมือนกัน
ถ้างั้นขอเป็นผู้หญิงที่ผิวเข้มเหมือนหม่าม้าล่ะกัน จะได้ทำอาหารออกมาได้เข้มข้น ( เกี่ยวไหมเนี่ย? )
ม๊าจิณณ์มองผมกับป๊าแม็กเวลแล้วได้แต่ยิ้มน้อยๆ ก่อนที่เขาจะเอี้ยวตัวไปหยิบบางสิ่งที่วางแอบอยู่ข้างโซฟาขึ้นมา “มีอาหารแล้ว พี่กับแม็กยังมีของขวัญมาให้ไทระด้วยนะ”
ม๊าจิณณ์ยื่นบางสิ่งมาให้ผม และมันก็คือขวดโหลใสซึ่งด้านในบรรจุตุ๊กตาไม้เอาไว้หนึ่งตัว และที่พิเศษสุดๆ คือตุ๊กตาตัวนั้นคือผมล่ะ
“นี่ม๊ากับป๊าทำเองเหรอฮะ” ผมหันไปถามทันที และคำตอบที่ได้รับกลับมาคือรอยยิ้ม “น่ารักมากเลยฮะ ไทระชอบสุดๆ เลย”
ม๊าจิณณ์เห็นผมดีใจยกใหญ่ เขาเลยยิ่งดีใจไปกับผมด้วย แล้วม๊าก็ขยับปากบอกบางอย่าง “นี่เป็นของขวัญที่ไทระได้เป็นประธานนักเรียนนะ ยินดีด้วย”
“ยินดีด้วยน้า” ตามมาด้วยป๊าแม็กเวลที่ขยับปากให้อ่านเสร็จก็เอื้อมมาขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู “แป๊บๆ โตเป็นประธานนักเรียนแล้ว เร็วจังเลย”
นั่นสิฮะ ผมก็รู้สึกว่าเวลามันเร็วมากเลย แต่ไม่ว่าเวลาจะเดินไปเท่าไหร่ เวลาที่ได้อยู่กับป๊าและม๊าก็ยังคงละมุนหัวใจเหมือนเคยเลยครับ ชอบเวลาที่อยู่ด้วยกันสุดๆ เลย!
Q : พอฉลองกับป๊าแม็กเวลและม๊าจิณณ์แล้ว ไทระจึงเดินทางไปที่…?
➤ ห้องชมรมสภานักเรียน
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3312
+611 M 422 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 00:23
- Route 8:
- คนที่ส่งไลน์มาหาผมคือรินทร์นั่นเอง ตอนแรกผมคิดว่ารินทร์ส่งไลน์มาหาเพราะอยากชวนไปเล่นบาสด้วยซะอีก ก็พอนอกจากชมรมกีฬาแล้ว ผมไม่ค่อยได้มาเล่นเท่าไหร่เลย นี่กะไว้ว่าจะพยายามมาเล่นหลังเลิกเรียนทุกวันนะเนี่ย แต่ทำไม่ได้สักที
เอาเป็นว่าพักเรื่องบาสไว้ก่อนแล้วกัน เพราะที่รินทร์เรียกผมมาไม่ใช่ชวนมาเล่น แต่ชวนให้มาเจอเซอร์ไพร์สต่างหาก
เมื่อก้าวเข้ามาที่ห้องของชมรมกีฬา สิ่งที่เห็นอย่างแรกคือป้ายขนาดใหญ่หน้าห้องที่ถูกแต่งแต้มสีสัน พร้อมกับมีข้อความเขียนไว้ว่า ‘ยินดีด้วยนะ! ประธานนักเรียนคนใหม่!’ และสิ่งต่อมาที่ได้เห็นคือมีหลายคนมารวมตัวกันอยู่ในห้องนี้ ไม่ว่าจะเป็น 'พี่ภูมิ รินทร์ ครูพี่ไอน์' หรือแม้กระทั่งคนที่ไม่ได้เป็นสมาชิกชมรมอย่าง 'สุภะ รันเดล พี่พี' และ 'น้ำ'
[ พี่ไทระคะ ] รินทร์เดินเข้ามาพร้อมกับหันหน้าจอไอแพดมาให้ผมอ่านข้อความ เพราะผมไม่ได้ยินเสียง เราจึงต้องสื่อสารกันด้วยวิธีนี้ [ พวกเราอยากแสดงความยินดีค่ะ ]
“ยินดีด้วยครับ” ส่วนนี่เป็นคำพูดของสุภะ หนุ่มหน้ามนประจำควิ้นท์ จากนั้นจึงตามมาด้วยคำพูดของอีกหลายคน
“ผมก็อยากยินดีกับคุณไทระครับ” อันนี้ของรันเดล “แล้วก็ขอบคุณสำหรับซอฟครีมนะครับ”
‘ยินดีด้วยครับ’ และนี่เป็นข้อความที่พี่พีเขียนลงสมุด แล้วกางหน้ากระดาษให้ผมอ่าน
“ยินดีด้วยค่ะ” รอบนี้เป็นคิวของน้ำ
“ผมภูมิเทพบุตรหน้ามนคนหน้าหล่อ ก็ยินดีด้วยนะครับบบ~” แน่นอนว่าเจ้าของประโยคนี้คือพี่ภูมิ
นักเรียนทุกคนต่างแสดงความยินดีเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงครูพี่ไอน์ที่ค่อยๆ เดินเข้ามาทางนี้ ผมเลยขยับเข้าไปใกล้เพื่อที่ครูจะได้ไม่ลำบากมากนัก
พออยู่ใกล้กัน ครูพี่ไอน์ก็เอื้อมมาแตะไหล่ข้างหนึ่งของผมไว้
“ไทระครับ” แม้น้ำเสียงของครูจะฟังดูราบเรียบแต่ก็แฝงไปด้วยความอ่อนโยน
“ครับ ครู”
“ประธานนักเรียนคือผู้นำที่จะคอยช่วยเหลือคนอื่น” ครูไอน์เว้นช่วงเล็กน้อยเพื่อยิ้มบางๆ “ผมเคยส่งต่อเจตนารมณ์นี้ไปให้คุณแคลโรไลน์แล้ว และตอนนี้ไทระก็ได้รับต่อมา”
“...”
“ผมหวังว่าไทระจะสานต่อเจตนารมณ์ของพวกเราได้อย่างมีความสุขนะครับ”
“...”
“ยินดีที่ได้เป็นประธานนักเรียนครับ”
ครูพี่ไอน์ทิ้งน้ำหนักมือลงมาบนไหล่บนราวกับต้องการเพิ่มพลังและกำลังใจเพื่อให้ผมสามารถทำหน้าที่ประธานนักเรียนได้อย่างเต็มที่ ผมมองคุณครูตรงหน้าพร้อมกับขานรับด้วยรอยยิ้ม
“ผมจะทำให้ดีที่สุดครับ! ขอบคุณทุกมากครับ!”
จากนั้นภายในห้องก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มที่ละมุนหัวใจจนไม่อาจบรรยายได้
Q : จากนั้นไทระก็ออกจากห้องชมรมกีฬา แล้วก็มุ่งหน้าไปที่…?
➤ ห้องชมรมสภานักเรียน
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,500,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
- Narin's Comment:
- อื้อหือ ภารกิจอลังการดาวล้านดวงมากครับ ทุบสถิติคนใช้โพส
ส่งภารกิจมากที่สุดในประวัติศาสตร์คอมมูควิ้นท์เลย //หัวเราะ
จริงๆแล้วภาพที่ส่งมาไม่ตรงเงื่อนไขภารกิจ แต่วิธีการนำเสนอ
เนื้อหามีลูกเล่นดึงดูดให้คนอ่านและทำให้การอ่านสนุกสนานมาก
ยิ่งขึ้น ผมเลยไม่หักสแตมป์และเพิ่มถ้วยทองให้สำหรับไอเดียนะครับ
สิ่งที่มองเห็นในภารกิจนี้คือความตั้งใจและการทำการบ้านที่ดี
เห็นได้ชัดว่ามีการศึกษาแฟ้มประวัติทุกตัวละครอย่างถี่ถ้วน
เป็นการแสดงความใส่ใจในฐานะของประธานนักเรียนที่น่าชื่นชม
มากเลยครับ ของขวัญที่แต่ละคนให้แสดงถึงคาแรคเตอร์ของ
แต่ละคนได้อย่างดีเยี่ยมและเหมาะสม เป็นภารกิจที่ลงตัวมากครับ
Signature ------------------------------------------------>
初めまして、どうぞよろしくお願いします。
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 13:48
ปี ค.ศ 31xx
ณ ดินแดนอันรกร้างที่มีเพียงซากตึกโบราณตั้งอยู่ ณ ริมทะเล
เด็กหนุ่มนักสำรวจสองสามคนได้เข้ามาสำรวจอารยธรรมโบราณแห่งนี้
ตามประวัติศาสตร์ ครั้งหนึ่งมันถูกเรียกว่า 'ควิ้นท์'
อืม... เมื่อมองดูแล้วก็เป็นสถานที่โออ่าน่าดู
แถมมีห้องต่างๆ มากมาย อาคารหลายหลัง
คาดว่าเมื่อพันปีที่แล้ว คงจะเป็นสถานที่สำคัญแห่งหนึ่ง
พวกเขาเข้าไปสำรวจที่ตึกสูงด้านหลังซึ่งถือว่ายังอยู่ในสภาพที่ 'ดีมาก'
ตึกนี้แบ่งออกเป็นห้องๆ คงจะเป็นสถานที่สำหรับอยู่อาศัยของคนในชุมชนนี้
"นี่ ดูนี่สิ"
ที่กล่องโลหะเก่าๆ ใบหนึ่ง มีกระดาษที่เก่าจนกรอบ
และรูปภาพที่ใช้ฟิล์มโบราณหนึ่งใบ
เด็กหนุ่มสองสามคนนั้นค่อยๆ ใช้อุปกรณ์คีบออมาดู
เมื่ออ่านจบ เด็กหนุ่มสองสามคนนั้นก็บันทึกลงไปในแท็บเลตของตนเอง
พลางจินตนาการถึงบรรยากาศเมื่อหนึ่งพันปีก่อน
อืม... พันปีก่อนมีสิ่งที่เรียกว่าประชาธิปไตยอยู่สินะ
ว่าแต่ ใครเป็นคนเขียนบันทึกนี้กัน???
ปล. นี่มันภารกิจอะไรของผมเนี่ย
ปลล. นี่ภาพจริงๆ ครับ
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
ณ ดินแดนอันรกร้างที่มีเพียงซากตึกโบราณตั้งอยู่ ณ ริมทะเล
เด็กหนุ่มนักสำรวจสองสามคนได้เข้ามาสำรวจอารยธรรมโบราณแห่งนี้
ตามประวัติศาสตร์ ครั้งหนึ่งมันถูกเรียกว่า 'ควิ้นท์'
อืม... เมื่อมองดูแล้วก็เป็นสถานที่โออ่าน่าดู
แถมมีห้องต่างๆ มากมาย อาคารหลายหลัง
คาดว่าเมื่อพันปีที่แล้ว คงจะเป็นสถานที่สำคัญแห่งหนึ่ง
พวกเขาเข้าไปสำรวจที่ตึกสูงด้านหลังซึ่งถือว่ายังอยู่ในสภาพที่ 'ดีมาก'
ตึกนี้แบ่งออกเป็นห้องๆ คงจะเป็นสถานที่สำหรับอยู่อาศัยของคนในชุมชนนี้
"นี่ ดูนี่สิ"
ที่กล่องโลหะเก่าๆ ใบหนึ่ง มีกระดาษที่เก่าจนกรอบ
และรูปภาพที่ใช้ฟิล์มโบราณหนึ่งใบ
เด็กหนุ่มสองสามคนนั้นค่อยๆ ใช้อุปกรณ์คีบออมาดู
เมื่ออ่านจบ เด็กหนุ่มสองสามคนนั้นก็บันทึกลงไปในแท็บเลตของตนเอง
พลางจินตนาการถึงบรรยากาศเมื่อหนึ่งพันปีก่อน
อืม... พันปีก่อนมีสิ่งที่เรียกว่าประชาธิปไตยอยู่สินะ
ว่าแต่ ใครเป็นคนเขียนบันทึกนี้กัน???
ปล. นี่มันภารกิจอะไรของผมเนี่ย
ปลล. นี่ภาพจริงๆ ครับ
- Spoiler:
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,000,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
- Narin's Comment:
- เป็นภารกิจที่ตรวจยากมากครับ สตั๊นไปนานมาก
ไม่รู้จะตรวจยังไงดี ปกติก็เห็นงานไอเดียของคุณ
มาก่อนแต่ไม่เคยมีงานไหนล้ำขนาดนี้
ตัวรูปทำได้ดีมากเลยครับ ทั้งสองรูปเลย น่าดึงดูด
น่าสนใจว่าสิ่งนี้คืออะไร ทำไมรูปที่ควรจะใหม่กลับ
ดูเก่า ทำไมเขียนข้อความเว้นวรรคแปลกๆ ดึงดูด
ให้อ่าน ดึงดูดให้หาคำตอบ ถือว่าตีโจทย์จุดนี้แตก
อย่างแท้จริง แต่พลาดไปหน่อยตรงจุดเนื้อหาภารกิจ
ที่ให้เขียนฉาก 'ตัวคุณแสดงความยินดีกับไทระ'
เนื้อเรื่องที่ส่งมาเหมือนฉากสิ่งที่เกิดขึ้นในวันรับ
ตำแหน่งแบบรวมๆมากกว่า
แต่งานครั้งนี้ของคุณก็ถือเป็นงานไอเดียที่ล้ำมากๆ
คาดไม่ถึงจริงๆ จะรอดูภารกิจไอเดียล้ำๆแบบนี้อีกนะครับ
- dedog
Jinn Watinpol
อาจารย์ศิลปะ
5262
+1,074 M 191 K 627
PASSPORT
:
(9911/28000)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 19:25
- Spoiler:
- Spoiler:
ผมเปิดประตูเข้าห้องตัวเองในตอนเย็นและพบกับลิงตัวหนึ่งกำลังเล่นคอม
ผมนับเลขในใจ คิดว่าไม่เกินสามเพื่อนจะหันมาทักทายตามปกติ
1
.
.
2
.
.
3
.
.
“…”
…นับจนถึงแปดแล้วลิงก็ยังจ้องคอมอยู่
อืมม์... ถึงขนาดคนหูดีอย่างเขาไม่ได้ยินเสียงผมเปิดประตูเข้ามา ไม่น่าใช่เรื่องธรรมดาๆแล้วแหละฮะ
ท่าทางเคร่งเครียดแบบนี้ใช่ว่าจะได้เห็นกันบ่อยๆนะเนี่ย
“ทำไร” ผมถามตอนที่เดินเข้าไปใกล้
.
.
“ทำไร” เสียงที่ดังขึ้นข้างหลังทำผมสะดุ้งเฮือก
ผมยังอึ้งอยู่ตอนที่เพื่อนวางแขนลงบนพนักพิงแล้วเอี้ยวตัวมามองหน้าจอ
“ของขวัญสำหรับลูกชาย ของขวัญรับตำแหน่ง ของขวัญรับปริญญา..” เขาอ่านแท็ปที่ผมเปิดไว้คร่าวๆ แล้วหันมาถาม “จะหาของขวัญให้ใครเหรอ”
“น นายมาตอนไหนอ่ะ”
“มาเมื่อกี๊” เจ้าของห้องบอกง่ายๆ เอียงคอไปทางโน๊ตบุคที่ผมเปิดอยู่เล็กน้อยเชิงถาม เมื่อผมไม่ตอบเขาก็ถามซ้ำ เสียงปนขำ “เป็นไร”
“เปล่าๆ” แค่ตกใจนิดหน่อยที่ตัวเองจมอยู่หน้าคอมจนไม่ได้ยินเสียงเพื่อนเข้าห้องมานี่แหละ หรือว่าผมหูดับตามเขาไปแล้ว ไม่นะ…
“ยังไม่ได้นอนเหรอ ดูสติไม่ค่อยครบชอบกล” เขาถามต่อ สีหน้าดูห่วงปนขำ รอยยิ้มยังคงแตะจางๆอยู่บนปาก ดวงตาสีดำสนิทคู่นั้นมองขึ้นๆลงๆอยู่แถวใบหน้าผมคล้ายหาสิ่งผิดปกติ ตอนนี้เองที่ผมเพิ่งรู้สึกว่าหน้าเราอยู่ใกล้กันเกินไปหน่อยแล้ววว!
“เฮ้ยยย ทำไรเนี่ย” เขาร้องตอนที่ผมยื่นมือไปผลักหน้าเขาออก ด้วยความตกใจหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่มือมันไปเองจริงๆนะ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นมา ผมจะเป็นโรคหัวใจตามโรคหูดับไปอีกอย่างมั้ยเนี่ย..
ฮืออ ข้าแต่พระผู้เป็นเจ้า โปรดประทานสติให้ลูกลิงน้อยตัวนี้ที ;_;
ผมสูดหายใจลึกๆตั้งสติ ก่อนจะบอกไป “พรุ่งนี้วันประกาศผลประธานนักเรียนไง ฉันหาของขวัญให้ไทระอยู่”
“แต่ผลยังไม่ออกเลย” เพื่อนกระพริบตาปริบๆ ดูแล้วไม่ได้โกรธที่ผมทำตัวแปลกๆใส่
“เชื่อสิ ไทระต้องได้เป็นประธานนักเรียนแน่ๆ” ผมบอกด้วยความมั่นใจ
รอยยิ้มเขากว้างขึ้นอีกนิดคล้ายกำลังขำ ก่อนจะถาม “แล้วนายจะให้อะไรไทระเหรอ”
“กำลังตัดสินใจอยู่” ผมบอก เอื้อมไปคลิกเม้าส์ เปิดรูปของที่อยากจะซื้อให้เจ้าลูกชายให้เพื่อนดูแล้วจึงถาม- "ระหว่างไก่สีรุ้งกับโคมไฟดาว เอาอะไรดี?":
"..."
หน้าเพื่อนว่างเปล่าไปชั่วขณะตอนสบตากับไก่
.
.
.
เจ้าลิงดูอาลัยอาวรณ์กับไก่เกรียงไกรจนผมแทบจะบอกเขาให้ซื้อมาตั้งไว้ในห้อง
(คิดไปคิดมา เดี๋ยวอีกไม่นานผมก็คงเห็นมันมาตั้งอยู่ในห้องจนได้แหละ ปลื้มปริ่มซะขนาดนั้น -_-;;)
คุยไปคุยมาเราก็สรุปกันได้ว่าจะหาของให้ไทระด้วยกัน
เปิดหาของ ดูตัวอย่างโน่นนี่นั่นกันอย่างเคร่งเครียดร่วมชั่วโมง
.
ในที่สุดเราก็สรุปกันว่าจะทำของแฮนเมดกันนน
จะได้ดูมีคุณค่าเพราะว่ามีชิ้นเดียวในโลกฮะ
เลือกแบบที่ดูไม่ยากเกินไปได้แล้ว เจ้าลิงอาสาออกไปซื้ออุปกรณ์มา ส่วนผมค้นๆของภายในห้อง ปกติทำงานฝีมือบ่อยๆอยู่แล้ว จึงพอมีของบางอย่างที่เอามาใช้ได้
ไม่นานนัก ลิงก็กลับมาพร้อมอุปกรณ์ครบมือ
พวกเราก็เริ่มลงมือ
.
.
.
ผมตัดกระดาษไปเรื่อยๆ
จิณณ์ก็ประดิษฐ์นู่นนิดนี่หน่อยไปเรื่อยๆ
แม้บอกว่าร่วมกันทำ แต่มันก็เป็นฝีมือจิณณ์ซะส่วนใหญ่ ผมไม่ถนัดงานอะไรแบบนี้เลย
ไม่สิ.. ควรบอกว่าผมไม่ถนัดอะไรเลยนอกจากดนตรี
ทำไมสิ่งเดียวที่ผมถนัดถึงไม่สามารถสร้างความสุขอะไรให้คนที่ผมรักได้เลย
นั่งตัดกระดาษให้เพื่อนไปก็สะเทือนใจไป ทำไมผมถึงทำอะไรมากกว่านี้ให้พวกเขาไม่ได้กันนะ ;_;
“เป็นไร” จิณณ์ที่เงยหน้าขึ้นมาหยิบปืนกาวหันมาเจอสีหน้าโศกาของผมพอดีจึงถาม
“เศร้าง่ะ ฉันช่วยอะไรไม่ได้เลย”
“นายก็ช่วยตัดกระดาษอยู่ไง” เขาบอก
“ไม่ใช่สิ ฉันหมายถึงฉันไม่ถนัดอะไรแบบนี้เลย” ผมยกอุปกรณ์ในมือ “สกิลเดียวที่ฉันมีคือการเล่นดนตรี แต่พวกนายดันไม่ได้ยิน”
จิณณ์กระพริบตาปริบๆแล้วบอก “นายรวยไง”
“รวย…แล้ว?” ผมชักงง
“รวยก็นับเป็นสกิลนะ” สีหน้าเขาจริงจัง “ใช้สกิลของนายให้เป็นประโยชน์สิ”
เห็นผมยังงงอยู่ เพื่อนก็บอก
“ทำอะไรไม่ได้ก็จ้างฉันทำนี่ไง ฉันไม่มีสกิลรวยอย่างนายแต่มีสกิลอื่นเยอะนะ นายใช้สกิลรวยมาจ้างฉันใช้สกิลที่ฉันมี นายได้ของ ฉันได้ตัง ดีลลล”
อึ้งไปชั่วขณะเพื่อนก็หลุดหัวเราะออกมา ผมก็หัวเราะตามไปด้วย เขายังถามต่อไป รอยยิ้มแตะอยู่บนหน้า
“ไม่ดีลเหรอ”
“เออ ดีล”
สุดท้ายแล้วผมก็ไม่ได้จ้างเพื่อน พอบอกจะให้ตังเขาก็ไม่เอาอยู่ดี เรานั่งทำอยู่ด้วยกันยันเช้า ในที่สุดของของพวกเราก็เสร็จ
อีกไม่กี่ชั่วโมงจะประกาศผลประธานนักเรียนแล้ววว~!!
- Spoiler:
.
.
ผลการเลือกตั้งประธานนักเรียนออกมาแล้ว ซึ่งก็ไม่ผิดจากที่คาดไว้นัก
เป็นไทระที่ได้รับตำแหน่ง
มองเจ้าเด็กตัวโตที่ยิ้มแต้รับตำแหน่งอยู่บนเวทีแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้
รอยยิ้มเขินๆและกระดาษที่ยื่นมาว่า ‘ช่วยสอนผมพูดหน่อยครับ’ ยังคงเป็นภาพสีจางอยู่ในความทรงจำ จากเริ่มแรกที่ไม่รู้จัก เรื่อยมาจนตอนนี้ที่สนิทสนมกันราวกับเป็นครอบครัว
นับจากวันนั้นจนถึงวันนี้เป็นเวลาห้าปี มันยาวนานพอที่จะเห็นความเติบโตและเปลี่ยนแปลงของผู้คน ยาวนานพอที่จะสร้างความสัมพันธ์ สร้างรอยจารึกของตนเอาไว้ในสมอง ในหัวใจของใครอีกคน
พิธีการส่งมอบตำแหน่งประธานนักเรียนจบลงแล้ว
ผู้คนมากมายเข้ามารุมล้อม ร่วมแสดงความยินดีกับประธานนักเรียนคนใหม่
ผมยืนมองจากที่ไกลๆยังคงเห็นรอยยิ้มของเขา เห็นคำกล่าวขอบคุณขอบใจยามรับของขวัญจากใครต่อใคร
เขาจะเป็นที่รัก
ผมเชื่อแบบนั้น
เขาให้ความรักกับผู้คนรอบกาย มันไม่แปลกอะไรเลยหากเขาจะได้รับมันกลับไป
ประธานนักเรียนคนใหม่จะได้รับความรักจากผู้คนไม่แพ้ที่ประธานนักเรียนคนก่อนๆได้รับ
“ยิ้มกว้างซะน่าหมั่นไส้เชียว” คนข้างตัวทำปากขมุบขมิบในจังหวะที่ผมหันไปมองพอดี เห็นผมมองอยู่เขาก็ย่นจมูก “ก็มันจริงนี่”
“งอนที่ไม่ได้ให้ของขวัญกับเค้าบ้างอะดิ” ผมแซวขำๆ ตามองไปที่ถุงกระดาษที่เพื่อนถืออยู่
“คนเยอะขนาดนั้นใครจะแทรกตัวเข้าไปได้” คนข้างตัวบ่น “อุตส่าเลื่อนนัดงานสำคัญเพื่อมาแสดงความยินดีเลยนะ”
หน้ายุ่งๆของคนข้างตัวทำผมอดขำไม่ได้
เจ้าคนที่ทำท่าประหนึ่งพ่อที่กำลังน้อยใจเพราะลูกชายไม่สนใจอยู่นี่คือนักการทูตประจำโรงเรียนที่งานยุ่งที่สุดในโลก(ที่เขาตั้งขึ้นเอง)
เจ้าตัวบอกจริงๆวันนี้เขาต้องไปพิษณุโลก แต่เพราะตรงกับวันที่ไทระได้รับตำแหน่ง เขาเลยขอหยุดงานและจัดการเลื่อนนัดทั้งหมดเพื่อมาแสดงความยินดีกับเจ้าลูกชาย
ใช่ แม็กเวลเรียกไทระอย่างนั้นจริงๆเวลาพูดถึง
แต่ตอนนี้เจ้าลูกชายของเขากำลังยุ่งหัวหมุนกับการแสดงความยินดีจากคนรอบกาย คนสมมุตตัวเป็นพ่อเลยงอนตุ๊บป่องอยู่ข้างผมนี่ไง
“ค่อยเรียกไปเจอที่ห้องตอนมืดๆก็ได้มั้ง” ผมแนะ
“ก็อยากให้ตอนนี้อ้ะะะ” เจ้าลิงโวยวาย ชูถุงขึ้นมา “ฉันอดตาหลับขับตานอนทั้งคืนเพื่อเจ้าสิ่งนี้เลยนะ ดูขอบตาฉันสิ ดูขอบตาฉันนนน”
เขาใช้มืออีกข้างชี้ขอบตาที่ขึ้นสีคล้ำเพราะอดนอน จริงๆก็อดหลับอดนอนไปด้วยกันเพราะทำอยู่ด้วยกันนี่แหละ…
“ให้ไปตอนนี้เขาก็จำไม่ค่อยได้หรอกว่าใครให้อะไร คนเยอะเบอร์นั้น” ผมบอก “มาสร้างเซอร์ไพรสืให้เขาจดจำดีกว่า”
“เอ้อ น่าสนนน” ถึงตอนนี้หน้ามุ่ยๆของคนข้างตัวถึงได้สว่างขึ้นมา “ป้ะๆๆ ไปเตรียมตัวกันนน”
“เฮ้ยยย เดี๋ยวๆๆๆ…” เสียงของผมไม่เป็นที่สนใจอีกต่อไปเมื่อเพื่อนคึกถึงขีดสุดประหนึ่งลิงตกมัน เขาลากแขนผมออกจากหอประชุมเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับเซอร์ไพรส์ในค่ำคืนนี้
เสียงแสดงความยินดีและของขวัญมากมายยังคงถูกส่งมอบให้แก่ประธานนักเรียนคนใหม่
รอยยิ้มและเสียงหัวเราะยังคงอยู่แม้ผมไม่ได้ยินมัน
.
.
.
จิณณ์กำลังทำอาหาร
ส่วนผมใช้โทรศัพท์มือถือของเขานัดไทระมาหา
(โทรศัพท์ตัวเองผมเอาไปโยนไว้ไหนแล้วไม่รู้ -_-;;)
พวกเราอยู่ในห้องของจิณณ์
และใกล้จะพร้อมแล้วกับการเซอร์ไพรส์ในครั้งนี้
โอ๊ย ผมตื่นเต้นจัง
“อะไรจะขนาดนั้น” จิณณ์หัวเราะตอนผมหยิบของแฮนเมดที่พวกเราทำกันเมื่อวาน(เมื่อเช้า?) ออกมาชื่นชม
เขาไม่ยอมให้ผมจัดห้องสำหรับเซอร์ไพรส์ เขาบอกว่ามันเยอะไป ซึ่งคิดไปคิดมาผมว่าก็งั้นแหละ
เสียงเคาะประตูดังขึ้น
ไทระคงจะมาถึงแล้ว หันไปมองก็เห็นว่าจิณณ์ทำอาหารเสร็จพอดี
ผมเก็บของขวัญลงถุงและเปิดประตูให้ไทระเข้ามา
พวกเรากินอาหารด้วยกัน
ด้วยความที่ไทระเรียนอ่านปากกับจิณณ์และผมจนครบหลักสูตรไปนานแล้ว เขาจึงไม่ได้มาหาพวกผมบ่อยๆเหมือนตอนเด็กๆ แต่ความสนิทก็ใช่จะน้อยลงไป นานๆทีเราก็ยังมานั่งกินข้าวร่วมกันแบบนี้
ความห่างทางกายไม่ได้ทำให้รู้สึกห่างเหินทางใจ ผมยังคงเอ็นดูเขาเหมือนตอนที่เขาตัวกะเปี๊ยก ตอนนี้เขาตัวเกือบเท่าผมแล้ว ความเอ็นดูไม่ได้ลดลงหรือจางหายไป ไม่นับความสนิทสนมที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆตามระยะเวลา
ไทระดูตื่นเต้น ผมเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้เขา
จิณณ์แซวผมหลายทีแล้วว่าเหมือนพ่อเห่อลูกไม่มีผิด
ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ ผมเอ็นดูไทระเหมือนเป็นลูกชายทั้งๆที่ตัวเองก็ไม่มีลูกจริงๆ ไม่รู้หรอกว่าการมีลูกชายเป็นยังไง แต่เชื่อว่ามันก็ต้องเป็นแบบนี้แหละ!!
จนตอนที่กินข้าวเสร็จแล้ว เพื่อนจึงหยิบของขวัญที่พวกเราทำด้วยกันออกมาให้เขา
ในทีแรกเราทั้งคู่ต่างลุ้นจนแทบลืมหายใจตอนที่เขาหยิบของขวัญออกมาจากถุงกระดาษ
เขาจะชอบมั้ย
เขาจะดีใจรึเปล่า
เขาจะ…
เห็นสายตาและรอยยิ้มของเจ้าลูกชายเมื่อเขามองของขวัญที่พวกเราให้ ความกังวลทุกอย่างที่มีคล้ายจะหายไป
“ยินดีด้วยกับตำแหน่งประธานนักเรียนนะ” ผมพูดประโยคนี้อีกครั้ง
ไทระยิ้มรับคำนั้น
- Spoiler:
- ขอบคุณไทระ เนื้อเรื่องผมไหลตามเรื่องไทระมา แล้วก็ยินดีด้วยกับตำแหน่งปธนร.นะครับ
- ขอบคุณเพื่อนลิงแม็กเวลผู้ร่วมคิดของขวัญและไก่เกรียงไกร
- ขออภัยในความเดือดที่เกิดขึ้นนะฮะ กลิ่นไหม้แรงละเกินนนน
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,000,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- ทำตามเงื่อนไขภารกิจได้ครบถ้วนสมบูรณ์
ทั้งภาพและเขียน ไม่มีการหักสแตมป์จาก
โจทย์ ที่หักนี้หักจากงานเดือดล้วนๆนะครับ
ชอบรูปวิธีการทำของขวัญและเนื้อเรื่องที่ให้
ลุ้นตามไปเรื่อยๆว่าจะออกมาเป็นอะไร ตีโจทย์
'ภาพที่ดึงดูดให้อ่าน' ได้ดีมากเลยครับ
เรียบง่ายแต่ตอบโจทย์ ซึ่งจริงๆโจทย์จุดนี้เป็น
จุดที่ยากที่สุดในภารกิจในครั้งนี้
เนื้อหาอบอุ่นเหมือนทุกครั้ง ชอบความเกื้อหนุน
ซึ่งกันและกันของพวกเขาสองคน มีข้อคิดเล็กๆ
น้อยๆให้คิดตาม ถ้ามีมุมมองความรู้สึกจิณณ์ที่
มีต่อไทระมากกว่านี้อีกหน่อยจะแหล่มยิ่งกว่านี้
อีกครับ
- bluebearz
Bonita Blanchett
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
1313
+128 M 935 K 310
PASSPORT
:
(550/2125)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 21:35
- มามึนๆ ก็ไปอย่างมึนๆ:
- “เหมือนผมจะป่วย…”
เด็กหนุ่มพูดขึ้นในขณะที่ตัวของเขากำลังนอนอยู่บนเตียง
สีหน้าของเขาดูไม่ค่อยสู้ดีนัก มือก็หยิบผ้าประคบหน้า
ผากที่เริ่มแห้งส่งคืนให้รูมเมทซึ่งนั่งอยู่บนเตียงอีกฝั่ง
‘พี่สุภะต้องนอนพักเยอะๆ นะฮะ’
แม็ซชูโน๊ตให้อ่าน พลางรับผ้ามาชุบน้ำในกะละมังใบเล็ก
บิดจนหมาดก่อนจะนำไปวางบนหน้าผากอีกฝ่ายตามเดิม
วันนี้มีพิธีแต่งตั้งประธานนักเรียนรุ่นที่สาม ซึ่งกำลังจะเริ่ม
ขึ้นในอีกห้านาทีนี้ สุภะรีบเซย์โนทันทีเพราะกลัวเขาจะเอา
หวัดไปติดคนอื่น พอแม็ซได้ยินแบบนั้นก็อดเป็นห่วงไม่ได้
ที่ต้องทิ้งให้รุ่นพี่นอนอยู่ในห้องพักคนเดียว แต่ก็เอาเถอะ
รุ่นพี่ก็โตแล้วด้วยคงดูแลตัวเองได้...ล่ะมั้ง?
‘ตอนเย็นแม็ซจะรีบกลับมาฮะ อย่าหนีไปไหนนะฮะ’
แม็ซตัดสินใจยื่นโน๊ตแผ่นสุดท้ายทิ้งท้ายเอาไว้ ก่อนจะรีบ
คว้ากระเป๋าเรียนแล้วออกจากห้องไป สุภะได้แต่ถอนหายใจ
เหนื่อยๆ เป็นเพราะวันนั้นที่เขาเล่นน้ำมากเกินไปแน่ๆ
เลยทำให้ตัวเองต้องมานอนซมอยู่อย่างนี้ แถมพิธีแต่งตั้ง
ประธานนักเรียนก็ไม่ได้ไปอีก
รู้สึกโชคร้ายจัง…
….
…
..
.
“ยินดีด้วยนะครับ”
“ยินดีด้วยจ้ะ”
“ยินดีด้วยนะคุณประธานนักเรียนคนใหม่”
ทางด้านไทระ หลังจากที่พูดปราศรัยจบก็มีนักเรียนมาก
มายเข้ามารุมล้อมเขาเพื่อแสดงความยินดี ทั้งให้ดอกไม้
ตุ๊กตาและขนมนมเนยจนแทบล้นอ้อมแขน ถึงการเป็น
ประธานนักเรียนวันแรกจะดูวุ่นวายไปหน่อย แต่เขาก็ดีใจ
มากเลยล่ะ
“พยายามเข้าล่ะประธานนักเรียนคนใหม่”
ครูอิสราตบไหล่ไทระเบาๆ พร้อมพูดให้กำลังใจในฐานะที่
เขาก็เคยเป็นประธานนักเรียนมาก่อนเหมือนกัน ไทระยิ้ม
ก่อนจะเอ่ยตอบรับกลับไปอย่างมีสปิริตแรงกล้า
“ขอบคุณฮะ ไทระจะพยายามฮะ!”
วันนี้ก็ยังมีการเรียนการสอนเหมือนอย่างทุกวัน แถมยังมี
นักเรียนไม่ว่าจะรุ่นน้องหรือรุ่นพี่เข้ามายินดีให้เขาอย่างไม่
ขาดสาย เขาคิดว่าคงจะแบกของพวกนี้กลับห้องไม่ไหวแน่ๆ
ก็มันเยอะขึ้นจากตอนอยู่ที่หอประชุมเสียอีก
หลังจากผ่านพ้นคาบศิลปะกับคณิตศาสตร์ไปได้ คาบสุดท้าย
ก่อนที่จะได้ไปทานข้าวกลางวันก็คือเทนนิส ทันทีที่ครูสอน
คณิตศาสตร์ออกจากห้องไปนักเรียนก็พากับเก็บสัมภาระ
เพื่อเตรียมไปสนาม
ในขณะที่ไทระกำลังจะเดินพ้นขอบประตู เขาก็เหลือบไปเห็น
สุภะกำลังยืนอยู่ด้านนอก หน้าที่ดูมึนกว่าปกติ(?)แถมใส่ผ้าปิด
ปากมาด้วย ดูก็รู้ทันทีเลยว่าอีกฝ่ายต้องไม่สบายแน่นอน
ไทระเลยเดินเข้าไปทัก
“ไม่สบายเหรอฮะ ถึงไม่เห็นที่หอประชุมเลย”
สุภะได้ฟังก็พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนที่เขาจะดึงผ้าปิดปากลง
เพื่อที่จะถามคนตรงหน้าได้ง่ายขึ้น
“ทุกคนไปไหนเหรอครับ”
“อ๋อ กำลังจะไปเรียนเทนนิสฮะ สุภะไหวไหมฮะเนี่ยไปนอน
พักดีกว่าไหมฮะ”
ไทระถามด้วยน้ำเสียงที่แฝงความเป็นห่วง พลางทำท่าจะพา
อีกคนไปห้องพยาบาล แต่สุภะก็รีบส่ายหัวและถอยออกมา
เห็นอย่างนั้นไทระก็เลยไม่อยากเซ้าซี้อะไรมาก ปล่อยให้อีก
คนเดินตามไปอย่างเงียบๆ
เมื่อมาถึงสนามครูก็ให้ทุกคนจับคู่กันตีเทนนิส สุภะเริ่มไม่
เข้าใจตัวเองว่าเขาจะดั้นด้นออกจากห้องพักมาเรียนทำไม
เพราะยังไงคาบนี้เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเหมือนเดิมอยู่แล้ว
ได้แต่นั่งมองเพื่อนเล่นกัน
เด็กหนุ่มมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเปื่อยอย่างคนไม่มีอะไรทำ
ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเขายังไม่ได้แสดงความยินดีให้ไทระเลย
ในระหว่างที่กำลังคิดหาเวลาที่จะพูดยินดีกับอีกฝ่าย
จู่ๆ ก็มีลูกเทนนิสลูกหนึ่งกลิ้งมาหยุดอยู่ที่ปลายเท้าของเขา
เด็กหนุ่มสะดุ้งก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู
แต่ด้วยเพราะไข้หวัดทำให้เขาตาลายไปหน่อย นึกว่ามัน
คือผ้าประคบหน้าผากที่แม็ซมักทำให้เขา เด็กหนุ่มเลยจัด
การแปะเข้าที่หน้าผากอย่างแรง
โป้ก!
ตุบ!
เจ็บ...
เด็กหนุ่มนึกโอดครวญกับตัวเองพลางกุมหน้าผากด้วยความ
เจ็บปวด มิวายยังส่งสายตาเขม็งใส่ผ้าประคบที่ตอนนี้หล่น
ตุบอยู่บนพื้นแล้ว ให้ตายเถอะ ผ้าประคบมันทำร้ายเขา!
“เฮ้ย! นายช่วยเก็บ...ล..เลือด! เลือด!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงของเพื่อนร่วมห้องดังขึ้นใกล้ๆ พร้อมกับ
ชี้มาที่หน้าของเขา สุภะลองแตะดูก็พบว่ามันคือเลือดจริงๆ
แต่เขาก็ไม่ได้มีท่าทีร้อนรนใดๆ
ครูกับเพื่อนคนอื่นก็ดูจะตกใจไม่แพ้กัน ไทระเห็นท่าทางจะไม่ดี
ก็เลยอาสาพาเพื่อนไปห้องพยาบาล เขาเองก็อยากทำหน้าที่ของ
ประธานนักเรียนให้ดีที่สุดด้วย ถ้าเห็นเพื่อนลำบากเขาก็ต้องเข้า
ช่วยเหลือ
สุดท้ายสุภะก็ถูกครูเกลินทำแผลและบังคับให้ต้องนอนพัก
จนกว่าจะถึงเวลาเลิกเรียน ก่อนที่ไทระจะขอตัวกลับไปเรียนต่อ
….
…
..
.
ตกเย็นท้องฟ้าเริ่มเปลี่ยนเป็นสีส้มอมเหลือง ก้อนเมฆก็บางตาลง
ทัศนียภาพรอบตัวเริ่มมืดลงทันตาเห็น ในที่สุดเวลาเลิกเรียนก็มาถึง
นักเรียนมากมายต่างเก็บข้าวของเพื่อกลับห้องพัก ต่างกับไทระที่
เขาต้องไปชมรมสภานักเรียนก่อน ซึ่งก็ไม่ใช่เรื่องหนักหนาอะไร
สำหรับเขา
“ขอบคุณมากนะฮะ”
ใช้เวลาเพียงไม่นานไทระก็เดินออกมาจากห้องชมรม จนถึง
ตอนนี้ก็ยังมีนักเรียนบางส่วนมาให้ของขวัญเขา จริงสิ…
เพื่อนร่วมห้องเขาเป็นยังไงบ้างนะ
ไทระนึกอ๋อกับตัวเองเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเขาพาเพื่อนไปห้อง
พยาบาล แล้วเขาต้องพากลับมาด้วยหรือเปล่าก็ไม่แน่ใจ
แต่ขาทั้งสองข้างก็พาเขามาหยุดอยู่ที่หน้าห้องเรียบร้อยแล้ว
“เด็กคนนี้ออกไปสักพักแล้วล่ะ”
แต่คำตอบที่ได้รับกลับมาก็คือเจ้าตัวไม่อยู่…
“เขาไปไหนเหรอฮะ”
“ไม่รู้สิ เห็นบอกกลับจะกลับห้อง”
ไทระพยักหน้ารับอย่างเข้าใจ คิดว่าสุภะคงจะกลับห้องพัก
ไปแล้วแน่ๆ เขาก็เลยไปหาถึงที่ห้องแต่ก็ดันเจอกับแม็ซเพียง
คนเดียวเสียอย่างนั้น
‘พี่สุภะยังไม่กลับมาเลยฮะ คงมีธุระมั้งฮะ’
ข้อความที่ปรากฎอยู่บนโน๊ตพาให้เด็กหนุ่มร่างสูงแปลกใจ
แล้ว ‘ห้อง’ ที่ครูเกลินว่าไม่ได้หมายถึงห้องพักเหรอ…
หรือว่า!
ไทระเอ่ยขอบคุณแม็ซก่อนจะรีบตรงไปห้องเรียนทันที
เขาก็ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงได้มาวิ่งวุ่นอยู่กับการตามหาคน
คนเดียว แต่เพราะเป็นเพื่อนร่วมห้องเขาไง แถมยังไม่
สบายอยู่เดี๋ยวจะตาลายไปเห็นอะไรผิดๆ เข้าอีก
และเมื่อมาถึงก็เห็นสุภะอยู่จริงๆ แถมยังนั่งเปิดหนังสือ
เหมือนจะเตรียมเรียนอย่างไรอย่างนั้น?
“ทำอะไรอยู่เหรอฮะ” ไทระเดินเข้าไปหาพลางถาม
ด้วยความสงสัย เขาเลิกคิ้วน้อยๆ
แต่แทนที่สุภะจะตอบ กลับเปลี่ยนเป็นถามกลับซะงั้น
“ทุกคนไปไหน..ไม่เรียนเหรอครับ”
“แต่นี่มันจะหกโมงเย็นแล้วนะฮะ”
“เอ๊ะ” เด็กหนุ่มเหลือบมองหน้าต่าง “ท้องฟ้ายังสีฟ้าอยู่เลย…”
นั่นไง...ตาลายอีกแล้วสินะฮะ ไทระนึกกับตัวเอง
“ไทระว่าสุภะกลับไปนอนพักดีกว่าฮะ แม็ซก็รออยู่นะฮะ”
“ผมนอนจนเบื่อ…”
ถึงสุภะจะดูไม่ค่อยโอเคด้วยเท่าไหร่ แต่ก็ยอมกลับห้องพัก
แต่โดยดี โดยมีไทระมาคุ้มกันอยู่ข้างหลังเผื่อเขาคิดจะเดิน
เลี้ยวไปนั่นไปนี่อีก ให้อารมณ์เหมือนพ่อมาคุมลูกเข้าบ้าน
ยังไงชอบกล
“ขอให้หายไวๆ นะฮะ”
ไทระเอ่ยอวยพรเป็นอย่างสุดท้ายหลังจากที่ส่งลูกเข้าบ้านได้(?)
แม็ซเขียนโน๊ตขอบคุณให้อีกฝ่าย ส่วนสุภะก็ยังยืนหน้ามึนๆ
ที่ไม่ชอบเป็นหวัดก็เพราะแบบนี้แหละ นอกจากไม่มีอะไรทำ
และยังทำเขาเบลออีก
“งั้นไทระไปก่อนนะฮะ”
ไทระว่า แต่ในขณะที่ไทระกำลังจะหมุนตัวกลับ สุภะก็เรียกเขา
เอาไว้เสียก่อน…
“ยินดีด้วยนะครับ และก็ขอบคุณ…”
สุภะตัดสินใจใช้โอกาสนี้ในการแสดงความยินดีอีกฝ่าย ถึงมัน
จะช้าไปหน่อยแต่เขาก็ได้พูดมันออกไปแล้ว อย่างน้อยเขาก็
อยากพูดมันออกไป เพราะอีกฝ่ายก็ดีกับเขา ดีกับทุกคนมาตลอด
ช่วยเขาก็ตั้งหลายอย่างแถมยังเป็นห่วงเขาด้วย
ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมเขาถึงได้รับเลือกให้เป็นประธานนักเรียน
ถึงจะไม่มีของขวัญเหมือนคนอื่นๆ แต่คำพูดแค่นี้เขาก็ดีใจแล้ว
ไทระยิ้มกว้างมากกว่าเดิม ก่อนจะเอ่ยตอบ...
“ขอบคุณนะฮะ”
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+500 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,000,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เป็นการแสดงความยินดีที่ไม่หวือหวาสมคาแรคเตอร์
สุภะมากเลยครับ ถ่ายทอดอารมณ์ต่างๆออกมาได้ดี
เป็นพิเศษเลย อ่านแล้วเข้าใจความรู้สึกของตัวละคร
ลุ้นตามว่าสุภะจะได้กลับห้องอย่างปลอดภัยหรือไม่
ปกติสุภะมักจะใช้ตัวละครอื่นเพื่อช่วยในการนำเสนอ
นิสัยของสุภะ แต่ครั้งนี้สุภะใช้นิสัยตัวเองและความ
เบลอในการดึงคาแรคเตอร์ของไทระให้เด่นขึ้นมา
เป็นจุดที่ฉลาดใช้มากครับ
หักสแตมป์ลง 1 ขั้นจากที่สมควรได้เนื่องจากรูป
ไม่ครบตามเงื่อนไขรูปที่ดึงดูดให้อ่านเนื้อหา เพราะ
ในรูปนี้มีทุกอย่างเด่นชัดอยู่แล้ว ไทระที่ถือของขวัญ
มองออกชัดเจนว่าผู้อื่นกำลังแสดงความยินดีกับเขา
เลยดูไม่ค่อยลุ้นเท่าไหร่ครับ
- MJ_mini
Pearwa Yanil
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3
1407
+47 M 262 K 181
PASSPORT
:
(950/1500)
:
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 22:52
- ในวันหนึ่งของสาวน้อย:
______________________________________
หลังจากวันแต่งตั้งประธานนักเรียนจบไปไม่กี่วัน
"แอนๆ"
"แอนช่วยษรทำกล่องหน่อยได้มั้ยอ้าา"
รูมเมทของเธอมองสงสัยว่าจะทำทำไมก่อนจะถาม ว่าจะเอาไปให้ประธานนักเรียนคนนั้นรึเปล่า
"ช่ายยย"
"เห็นคนอื่นให้กันเยอะแยะษรก็อยากทำบ้างง่ะ...."
.
.
.
.
ผ่านมาได้สักพัก สำหรับการเลือกตั้งประธานนักเรียน
ผลออกมาแล้ว ปรากฎว่าคนที่ได้คือ “ไทระ พยัคฆ์อรุณ”
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่ใครๆต่างก็ชื่นชม เนื่องด้วยความสดใสร่าเริงของเขา คุณงามความดีต่างๆ
และความเป็นมิตรกับคนรอบข้าง
หลังจากการแต่งตั้งและมอบเข็มกลัดประธานนักเรียนจบไป พบว่ามีทั้งคนที่เข้าไปแสดงความยินดี
บุคคลที่ไม่รู้เรื่องรู้ราว คนที่ยังไม่กล้า และที่ยังไม่มีโอกาสได้เจอ
อย่างเช่นเธอคนนี้.....
สาวน้อยเจ้าของผมสั้นสีดำกำลังนั่งใส่รองเท้ารอรูมเมทของเธอที่ไปเข้าห้องน้ำ
เป็นความคิดที่ไม่ดีนักที่ปล่อยเพื่อนของเธอไปคนเดียว แต่จะให้เธอตามไปตอนนี้คงไม่ทันแล้วล่ะ
เธอได้แต่ยืนรอ ไม่สิ.... เป็นการเดินรอมากกว่า
ก็เธอเล่นเดินวนไปวนมาโดยไม่ได้สนใจนักเรียนคนอื่นๆที่ต้องเดินผ่านทางนี้เลยสักนิด
เธอไม่ได้มีเจตนาไม่ดีนะ มันเป็นเพราะความซนของเธอต่างหากที่ถึงแม้จะอยู่มัธยมปีที่ 2 แล้วก็ตามที
แต่ระดับชั้นในตอนนี้ไม่ได้เป็นผลกับเธอนัก
ก็ดูความคิดของเธอสิ การที่คิดว่าเดินไปเดินมาแบบนี้แล้วจะไปชนกับใครสักคนที่กำลังคิดถึงอยู่...
มันเป็นไปได้หรอ?
‘พี่เขาจะไปแล้วรึเปล่านะ ไม่ได้เจอมาตั้งแต่วันนั้นแล้วด้วย.....’
.
.
.
มีเสียงของการเดิน การพูดคุยและการเปิดตู้รองเท้า
สาวน้อยกลับไม่ได้สนใจนัก
แต่แล้วโชคชะตาก็พามาให้พบ...
ปึก!
อักษรเงยหน้าขึ้นเพื่อจะมองคนตรงหน้า แต่เหมือนเงยเท่าไหร่ก็ยังไม่เห็น มันคงเป็นเพราะความเคยชิน
เวลาคุยกับเพื่อน เธอไม่ต้องเงยมากขนาดนี้ สุดท้ายแล้วยังไงก็ต้องเงยแบบสุดๆ เพื่อที่อย่างน้อยจะได้เห็นคนที่อยู่ข้างหน้า
‘ป.....เป็นไงล่ะ ชนจริงๆนะ ชนจริงๆล่ะ!
แต่คนที่ชนจะใช่....’
เบื้องหน้านั้นเป็นชายหนุ่มร่างสูงคนหนึ่ง ทั้งสีผม หน้าตาและต่างหูนั่นทำให้ใครก็ตามที่เห็นรู้ทันทีว่าเป็นใคร
แต่อักษรที่มองเห็นไม่ชัด เธอไม่อาจแน่ใจได้100%ว่าคนข้างหน้าเป็นใครถ้าเขาไม่พูดออกมา
ภาพที่สาวน้อยเห็นมีแต่ความเบลอ ภาพเบลอเหมือนกล้องที่โฟกัสไม่ได้ที่เห็นอยู่บ่อยๆ
"ข...ขอโทษค่า"
พอดึงสติกลับได้ อักษรเลยรีบพูดขอโทษแล้วยิ้มแห้งๆให้กับคนตรงหน้า
น้ำเสียงที่ดูหวาดกลัวถูกเปล่งออกมาจากริมฝีปากบางของคนตัวเล็กตรงหน้า ไทระที่มองสาวน้อยตรงหน้าแล้วก็อดขำไม่ได้
"อ่า โดนชนแรงอย่างนี้สงสัยกระเพราะบุบแล้วมั้งฮะ"
'เสียงนี้...พี่ไทระหรอ?'
ร่างสูงทำท่าเจ็บแล้วลูบที่ท้องหน่อยๆหวังว่าจะแกล้งเล่นสักนิด แต่นั่นส่งผลให้คนตัวเล็กกว่าหน้าเสีย เธอเชื่อเขาเต็มๆเลยนะ
อีกฝ่ายเห็นแบบนั้นถึงกับต้องหยุด ถ้าเกิดมาทำสาวน้อยร้องไห้นี่แย่แน่ๆ....
"พี่ล้อเล่นนะ ฮ่าๆๆ"
"พี่ไม่เจ็บตรงไหนเลย แล้ว...เอ่อ..."
ไทระพยายามนึกชื่อคนตรงหน้า เขาไม่ค่อยได้เจอกับรุ่นน้องคนนี้บ่อยนัก เลยลองเรียกดู
ปรากฎว่ามันถูก ‘อักษร’ นั่นเป็นชื่อของเธอ พอแน่ใจแล้ว หนุ่มรุ่นพี่เลยถามอีกคนว่าเป็นอะไรบ้างไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า
ไม่แปลกเลยที่เขาจะถาม เพราะถึงเธอจะเป็นคนชน แต่จากสัดส่วนแล้วยังไงคนเจ็บก็ต้องเป็นเธอ
สาวน้อยส่ายหน้าเป็นคำตอบ พอเห็นดังนั้นแล้วชายหนุ่มจึงยิ้มแย้มออกมา
"งั้นก็ดีแล้ว ว่าแต่ษรจะไปไหนเหรอ เห็นรีบร้อนเชียว"
ได้ยินคำถามแบบนั้นแล้วสาวเจ้าก็เงียบคิดไปสักพักนึง เธอไม่ได้รีบไปไหนนะ
‘อ๊ะ!......เกือบลืมไปเลย จะคุยกับพี่เขานี่น่า ไหนจะของที่อุตส่าห์ทำกับแอนเมื่อวานอีก ลืมได้ไงกันเนี่ยอักษร’
'โถ่...'
แต่ดูเหมือนเธอจะนึกเรื่องที่ลืมไปแล้วได้
ทั้งประธานนักเรียน แสดงความยินดี และของขวัญ พอคิดได้แบบนั้นแล้วสาวน้อยเลยพูดออกไป
"ษรอยากเจอพี่ค่ะ ษรมีอะไรที่อยากให้ด้วยล่ะ!"
"แล้ว..พี่ไทระรีบไปไหนรึเปล่าคะ?"
อักษรเอียงหัวหน่อยๆ แน่นอนว่าจุกที่เป็นเอกลักษณ์ของเธอนั้นก็ขยับหน่อยๆด้วย
"เอ๊ะ? อยากเจอพี่เหรอ ฮั่นแน่ๆ มีอะไรจะเซอร์ไพร์สพี่หรือเปล่าฮะ"
นิสัยเปิดเผยของเขาทำให้เขาถามออกไปตามตรง
ทว่าสายตาของชายหนุ่มกลับไม่ได้มองตรงไปที่คนตรงหน้า สิ่งที่เขามองอยู่คือผมจุกที่กำลังขยับไหวเล็กน้อย
"ใช่แล้ว เซอไพรส์ล่ะค่ะ!"
สาวน้อยยิ้มแฉ่งให้คนตรงหน้า แต่รู้ตัวอีกทีก็มีมือหนาๆมาสัมผัสบนหัวแล้ว
เจ้าตัวก็ได้แต่ยิ้มแล้วมองปริบๆสงสัยว่าเขาทำอะไร
อีกฝ่ายรีบผละออกพลางยิ้มกลบเกลื่อน แล้วตอบคำถามแบบรวดจนแทบไม่ได้หายใจ
"พี่ว่าจะไปชมรมกีฬาหน่อยน่ะ อยากเล่นบาสสักหน่อย ไม่ได้เล่นมาตั้งหลายวันแน่ะ งานประธานนักเรียนนี่เยอะมากเลย"
"ครูพี่ไอน์กับครูพี่แคลเก่งมากๆ เลยฮะ ที่ทำหน้าที่ประธานนักเรียนผ่านพ้นมาได้ สุดยอดเลย"
แต่เขาเหมือนจะพรรณนาซะยาว เห็นสาวน้อยทำตาแป๋ว เขาก็ชะงักแวบหนึ่งแล้วรีบวกกลับเข้าบทสนทนาอีกครั้ง
"ษรลองไปชมรมกีฬากับพี่ไหมฮะ เผื่อษรสนใจเข้าชมไง"
"แล้วเราจะได้เดินไปคุยกันไปด้วยไงฮะ"
ถ้าการหลอกล่อ(?)ครั้งนี้สำเร็จ เขาจะได้รู้สะทีว่าเธอมีอะไรกันแน่ เรื่องเซอร์ไพรส์นั่นน่ะ
"ชมรมกีฬาหรอคะ อืม.....”
“ไปค่ะ! ไปๆ!"
ดูเหมือนว่าเธอต้องใช้เวลาคิดเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ....ในเมื่อรูมเมทของเธอยังไม่มา จะทำยังไงดีนะ...
‘อืม....ทำไมแอนยังไม่มาสะทีล่ะ’
‘แต่นานๆทีจะเจอพี่เขา แล้วโดนชวนแบบนี้จะไปก็คงไม่เป็นไรมั้ง เดี๋ยวแอนก็คงไปรอเค้าที่ห้องง่ะ.....’
หลังจากที่มนุษย์จุกตัวน้อยๆคิดได้เธอก็หันขวับ
ดูเตรียมพร้อมที่จะเดินออกไปอย่างมากถึงมากที่สุด แต่ถึงแบบนั้นเธอก็ต้องการให้คนเดินนำออกไปก่อน...
อักษรหันขวับทำท่าจะเดินนำ ทว่ากลับชะงักแล้วหยุดกึก ไทระเห็นเลยรีบเดินไปนำหน้าแทน
พลางบอกให้จับเสื้อไว้จะได้ไม่หลงกัน ษรน้อยที่เห็นแบบนั้นก็เลยเอื้อมไปจับ
พอจับได้พอเหมาะแล้ว ทั้งคู่ก็ออกเดินทันที
(ตึกตัก...)
ใช้เวลาไม่นานนักก็เดินมาถึงสนามบาสเก็ตบอลแล้ว ตรงนั้นมีนักเรียนหลายคนที่เล่นบาสอยู่
จากตอนแรกที่เดินอย่างนุ่มนวล ( ? ) เพื่อให้สาวน้อยจับชายเสื้อได้ บัดนี้เขาเปลี่ยนมาคว้าข้อมือเธอไว้
แล้วพาสาวน้อยผมจุกวิ่งตรงไปที่กลุ่มเพือนทันที
"ทุกคนฮะ ขอเล่นด้วยคนฮะะะะะ"
"วันนี้มีสาวมาขอเล่นด้วยนะ!"
เสียงตะโกนดังก้องไปทั่วสนามบาสเก็ตบอล หนุ่มรุ่นพี่รีบทักทายเพื่อนๆ ก่อนจะหันไปหาสาวน้อย
สมาชิกชมรมบาสต่างหันไปมองสาวน้อยผมจุกทันที ไม่ว่าคนไหนต่างระบายยิ้มให้กับอักษร
ถึงเธอจะไม่รู้ว่ามีกี่รอยยิ้มที่มอบให้เธอ
แต่ในเมื่อทุกคนยินดีต้อนรับอย่างนี้ แล้วจะรอช้าอยู่ไย รีบไปเล่นกันเลยดีกว่า!
.
.
.
.
เวลาผ่านไปสักพัก
แอ้ก!
ไม่น่าเชื่อว่าเล่นไม่เท่าไหร่เธอก็โดนบอลอัดหน้าไปหลายรอบแล้ว อันที่จริงไม่ได้มีใครอยากแกล้งเธอนะ
แต่เวลาโยนลูกต่ำๆ แล้ว ลูกบอลมักพุ่งไปหาเธอทุกที
ไม่สิ...ที่จริงต้องบอกว่าความสูงของเธอพอดีกับตอนโยนบอลต่ำมากกว่า......
ไทระที่เห็นอักษรพยายามเล่นทั้งที่ส่วนสูงค่อนข้างห่างจากทุกแล้ว เลยรู้สึกสงสารไม่ได้
ชายหนุ่มจึงขอเพื่อนๆ พักเบรกก่อนจะแยกตัวออกมา เพื่อจะลองเล่นกับเธอแค่สองคนดูก่อน
อย่างน้อยเขาก็อยากสอนให้เธอหลบบอลได้ล่ะนะ!
"อูยย..."
เสียงที่แอบร้องโอดโอยนั่นไม่ใช่ของใครที่ไหน อักษรน้อยคนเดิมไงล่ะ
ดูเหมือนเธอไม่ได้คิดว่ามันจะเล่นยากเลยยอมมาเล่น แต่ผลก็เป็นอย่างที่เห็น ลูกกลมๆสีส้มนั่น
คงจะรักเธอมากๆ ถึงได้เข้าหาเธอบ่อยขนาดนี้
‘กำเดามันคงจะไม่ไหลออกมาใช่มั้ยอ้า.....อือ....’
สาวเจ้าได้แต่ยืนลูบจมูกตัวเองไปมาเบาๆ ระหว่างที่ยืนๆอยู่ ก็คอยมองหาคนรุ่นพี่ตลอด
‘พี่ไทระไปไหนแล้วหว่า??’
เขาเห็นสาวน้อยผมจุกมองซ้ายมองขวาราวกับกำลังสงสัยอะไรอย่างไงอย่างงั้น ร่างสูงที่มองอยู่ก็อดขำไม่ได้จริงๆ
ชายหนุ่มหยิบลูกบาสขึ้นมาเดาะไปกับพื้นพลางเดินเข้าไปหาคนตัวเล็ก
"เดี๋ยวพี่สอนษรเล่นบาสก่อนดีกว่า ไม่งั้นษรคงเอาหน้ารับอีกแน่"
(ตึกตัก...)
เขาเริ่มสอนด้วยการจัดท่าทางเวลาจะชู้ตบาสลงห่วงหรือส่งลูก จากนั้นจึงลองให้เธอทำดู ซึ่งเด็กน้อยสามารถทำได้ดีในการรับส่ง
แต่ทว่า...
เกร้ง!
เมื่อเธอชู้ตลูกบาสกะให้ลงห่วง มันกลับไปชนเสาเหล็กใต้แป้นแทน
เกร้ง!
ครั้งที่สองก็ยังชนเสา
เกร้ง...เกร้ง...เกร้ง...
ห้าครั้งผ่านไปเจ้าลูกบาสยังไม่ยอมแตะห่วงสักที มันยังคงกระเด่งกระดอนกับเสาเหล็กเช่นเคย
สาวน้อยผมจุกพยายามจะชู้ตบาสลงห่วงให้ได้ ท่ามกลางสายตาของไทระที่มองดูอย่างอึ้งๆ และเอ็นดู
เขาพอจะรู้แล้วว่าทำไมลูกบาสมันถึงไม่แตะห่วงสักที นั่นคงเป็นเพราะความสูงของสาวน้อย
เธอค่อนข้างตัวเล็กเลยทำให้ห่วงมันอยู่สูงเกินกว่าที่ระยะชู้ตของเธอจะไปถึง
เห็นดังนั้นแล้วเขาเลยเดินเข้าไป และยังไม่ทันที่จะมีใครตั้งตัวเขาก็อุ้มสาวน้อยอักษรขึ้นมาขี่คอทันที
คนถูกอุ้มผงะไปชั่วขณะ ระหว่างที่คนอุ้มกลับพูดออกมาอย่างชิวๆ ว่า
"ชู้ตเลยฮะษร ตอนนี้ษรสูงแล้ววว"
"เหวออ...พ...พี่ไท---"
อักษรที่จู่ๆก็ถูกอุ้มกะทันหันแอบตกใจ และเพราะยังไม่ทันได้ตั้งตัวแถมยังถูกบอกให้ชู้ตกระทันหัน
มือน้อยๆนั่นก็เลยส่งลูกออกไปเต็มแรง....
‘ข...เข้าสิ!’
.
.
.
เกร้ง!
แต่ว่ามันก็ยังไม่เป็นผล.... เพราะเธอรีบชู้ตมากเกินไป เสียงกระทบของลูกบาสกับเสานั่นทำเอาสาวเจ้าขมวดคิ้ว
ษรน้อยเบ้ปากนิดๆเหมือนจะเริ่มไม่พอใจ
"ฮึ่ม....ทำไมมันไม่เข้าสะทีล่ะ"
ร่างเล็กแอบบ่นกับตัวเองเบาๆก่อนเผลอใช้กำปั้นเล็กๆทุบบนหัวของคนที่อยู่ด้านล่าง แน่นอนว่าแรงของเธอนั้นไม่ทำให้เจ็บ
เจ้าของมือน้อยๆได้แต่ถอนหายใจเบาๆ
"ษรว่าษรคงไม่เหมาะกับการเล่นบาสมั้งคะพี่ไท"
แรงที่ส่งไปถึงคนข้างล่าง มันเหมือนคนตัวเล็กที่ขี่คออยู่จะพูดอะไรสักอย่าง แต่เพราะเขาไม่ได้ยินเสียงเลยเปลี่ยนจากให้ขี่คอมาอุ้มแทน
ด้วยความที่เธอนั้นตัวเบาราวกับขนนก เขาเลยเผลออุ้มไม่ปล่อยซะงั้น อีกทั้งจ้องมองไปที่สาวผมจุกพร้อมกับเอ่ยว่า
"เมื่อกี้ษรพูดอะไรหรือเปล่าเหรอ พอดีพี่่ไม่ได้ยินเสียงน่ะ ต้องใช้อ่านปากเอาถึงจะเข้าใจว่าอีกฝ่ายพูดอะไรฮะ"
(ตึกตัก....)
ษรน้อยรีบพยักหน้าหงึกหงัก แล้วพูดอีกรอบ พอรู้ว่าเด็กน้อยพูดอะไร ชายหนุ่มก็ยิ้มแย้มทันที
"ไม่เป็นไรนะฮะ ษรเพิ่งลองเล่นเอง ค่อยๆ ฝึกไปก็ได้ เดี๋ยวก็เก่ง"
"ถ้าษรโอเค เดี๋ยวว่างๆ พี่จะมาช่วยสอนษรเอง"
"แล้วษรก็ไม่ต้องเกรงใจนะ พี่เป็นถึงประธานนักเรียนต้องช่วยดูแลทุกคนอยู่แล้ว"
"อืม...แต่ถึงไม่ได้เป็นประธาน พี่ก็จะมาเล่นกับษรอยู่ดีแหละ เพราะพี่อยากสอนษรฮะ
แถมบางทีอาจได้แกล้ง...อ่ะแฮ่ม พี่หมายถึงได้เล่นกับษรน่ะ ฮ่าๆๆ"
คนเป็นรุ่นพี่เอาแต่หัวเราะ ทำเอาสาวน้อยไม่กล้าปฎิเสธที่เขาจะมาสอนอีก
แต่คำว่าแกล้งของเขานั่นมันอะไรกัน...
.
.
.
พอเรื่องสอนบาสผ่านไปได้ด้วยดี สาวน้อยผมสั้นก็ฉุกคิดได้ว่ายังไม่ได้แสดงความยินดีเรื่องที่รุ่นพี่คนนี้ได้เป็นประธานนักเรียนเลย
เธอลืมมาทั้งวันเลยนะเนี่ย เพิ่งคิดได้ก่อนหน้านี้แต่กลับลืมอีกแล้ว
เวลาก็ผ่านไปนานพอสมควร เธอยังไม่ได้พูดเรื่องที่อยากจะพูด
นี่ก็เย็นมากๆแล้ว อักษรเลยตัดสินใจทำสิ่งที่อยากจะทำ
.
.
.
เนื่องจากยืนอยู่ใกล้ๆกันสาวน้อยเลยเอื้อมมือไปแตะโดนอีกฝ่ายได้พอดี
“พี่ไทช่วยษรหน่อยได้มั้ยคะ
“ษรไม่มั่นใจว่ากระเป๋าษรมันอยู่แถวๆนี้รึเปล่า”
คนอายุมากกว่าไม่ได้ปฎิเสธอะไรแถมยังเดินไปเอามาให้ทั้งๆที่ยังไม่ได้ขอด้วย
สาวน้อยรับกระเป๋าของเธอมาคนที่ตัวสูงกว่าพร้อมกับนั่งยองๆลงไปกับพื้นเพื่อที่จะหาได้สะดวกๆ
เธอเปิดซิบกระเป๋าออกกว้างๆ หรี่ตามองสีเบลอๆในกระเป๋าพร้อมใช้มือล้วงเข้าไป
ดีที่เธอวางมันไว้ข้างหน้าเลยจับโดนพอดี
อักษรหยิบกล่องอะไรบางอย่างขึ้นมา
มันเป็นกล่องใบเล็กสีชมพู ที่ถูกประดับด้วยโบว์สีแดงอันจิ๋ว
เมื่อสาวน้อยเจอสิ่งที่ต้องการแล้ว เธอเลยลุกขึ้นยืนก่อนจะส่งกล่องนั่นให้คนที่ควรจะได้รับ
“ษรให้ค่ะ!”
รอยยิ้มแสนสดใสที่ไม่ว่าใครคนไหนได้เห็นก็ต่างชื่นใจกันทั้งนั้นปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเธอ
คนตัวเล็กได้แต่ยืนยิ้มให้ เพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าอีกฝ่ายจะสงสัยรึเปล่าว่าจู่ๆเธอเอามาให้ทำไม
แต่อย่าเพิ่งคิดไปไกล เธอไม่ได้แอบชอบเขานะ...
“ษรแค่อยากเอามาให้...”
“คุณแม่บอกว่าถ้าเหนื่อยๆมา พอดูเจ้านี่แล้วก็จะรู้สึกสดชื่น”
"คิดว่าพี่ไทระน่าจะเหนื่อยจากงานประธานนักเรียน...."
“ถึงษรจะไม่เห็นมันชัดนัก แต่คิดว่ามันอาจจะได้ผลจริงก็ได้ค่ะ!”
จุกน้อยๆนั่นส่ายไปมาทุกครั้งที่เธอขยับ แต่มันจะขยับได้ดุ๊กดิ๊กน่าจับที่สุดก็ตอนเธอยิ้มและมีความสุข
ตอนนี้ก็เช่นกัน....
แต่เดี๋ยวก่อน จุกเธอไม่มีชีวิตหรอกนะ...
สาวเจ้าเองก็ไม่รู้ว่ามันจะแปลกไปรึเปล่าสำหรับการเอาของมาให้แบบนี้ แต่เธอมักถูกบอกเสมอว่าคนที่มีหน้าที่
เขาจะเหนื่อยกว่าเราเสมอ ถ้าเรามีอะไรที่ทำได้เราก็ควรจะช่วยเขา เขาจะได้มีแรงมาช่วยเราต่อไงล่ะ
“ษรไม่รู้ว่าการเป็นประธานนักเรียนเป็นยังไง มันเหนือยแค่ไหน”
“แต่...ถ้าพี่ไทมีอะไรให้ช่วยษรจะช่วยนะคะ!”
อักษรยังไม่หยุดยิ้ม แต่ตอนนี้เธอหมดสิ่งที่จะพูดแล้วล่ะ
ไม่สิ....เด็กน้อยแค่ยังไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ
คนรุ่นพี่รับของขวัญไปด้วยความยินดีอย่างยิ่ง ในใจก็พลางสงสัยว่าของที่อยู่ในกล่องคืออะไร
แต่ตอนนี้มีสิ่งที่เขาอยากพูดมากกว่าถาม นั่นคือ...
"ขอบคุณมากนะฮะษร กล่องใบจิ๋วแต่เป็นกำลังใจที่ยิ่งใหญ่มากเลยฮะ"
ไทระขยับยิ้มที่คิดว่าละมุนที่สุดไปให้อักษร
ทั้งคู่ยังคงยืนพูดคุยกันในอีกหลายเรื่อง ในตอนแรกที่อาจจะดูเกร็งๆ
แต่ตอนนี้กลับสนิทกันไวมากอย่างน่าแปลก อาจเป็นเพราะทั้งคู่มีอะไรหลายๆอย่างเหมือนกัน โดยเฉพาะความร่าเริงนั่นน่ะ
เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ถูกมอบให้กัน นั่นเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดบรรยากาศอบอุ่นสุดแสนละมุน
มิตรภาพและความสนิทสนมที่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้นทำให้เขารู้สึกเหมือนได้น้องสาวจริงๆ
อักษรเองก็รู้สึกเหมือนได้พี่ชาย
.
.
.
.
ทั้งสองคนเองต่างก็หวังว่าต่อจากนี้ไปจะได้สนิทกับอีกฝ่ายมากขึ้น
.
.
.
.
.
______________________________________
อึ๊ยยย
ก....นี่ ก็เป็นเรื่องราวที่ษรไปเจอพี่ไทระมาค่ะ
ษรรู้สึกดีใจมากที่มีโอกาสได้เจอ ไหนพี่เขาจะชวนไปเล่นบาสด้วยกันอีก เขาสอนษรด้วยล่ะค่ะ!
อาจจะดูดีใจมากไป แต่ว่า..
โห.....ก็ปกติพี่เขามีเพื่อนเยอะนี่นา เห็นมีคนบอกว่ามีแต่คนรุมตลอดเลยง่ะ
อ้อ แต่ษรก็เกือบจะไม่ได้คุยกับพี่เขาแล้วล่ะค่ะ
ถ้าพี่ไทเขาไม่ได้กำลังจะกลับพอดีแล้วษรเดินไปชนล่ะก็...พลาดแน่ๆ
กะว่าถ้าไม่เจอษรก็จะเก็บไว้
แต่ของขวัญอันนั้นษรตั้งใจมากเลยนะ อุตส่าห์ตั้งใจทำ แอนก็ช่วยด้วยนะ
ต้องขอบคุณแอนม๊ากมาก ถ้าแอนไม่อยู่ษรต้องทำไม่ได้แน่ๆเลย แหะๆ
จริงๆก่อนหน้านี้ก็เจอพี่ไทไปแล้วนะคะแอนกับยูก็ไปแสดงความยินดีมาเหมือนกัน คนอื่นๆก็ด้วย
แต่ตอนนั้นษรยังไม่ได้พูดอะไรไปมาก เพราะยังไม่รู้ว่าจะแสดงความยินดีแบบไหน
ษรกลัวว่าบอกเฉยๆพี่เขาจะไม่ประทับใจ...
ษรให้ต้นไม้ของษรไปค่ะ ษรคิดว่ามันสวยนะคะถึงจะไม่ค่อยเห็นก็ตาม
ถามว่าทำไมถึงให้....ก็ ก็ษรอยากให้นี่นา
แปลกๆที่ไม่ได้ให้คนอื่นด้วย แต่ษรก็จะเอาไปให้ทีหลังนะคะ!
ษรได้เข้าชมรมสภานักเรียนแล้วด้วย จะเอาของไปให้พี่แคลบ้าง!
เป้าหมายที่่ว่าจะรู้จักทุกคนในโรงเรียนของษรจะไม่จบสิ้นค่ะ!!
สุดท้ายแล้วก็อย่าเพิ่งเข้าใจผิดนะคะ แอบมีใจเต้น ต...แต่ษรไม่ได้แอบชอบพี่ไทระเหมือนในการ์ตูนหรอกค่ะ จริงๆนะ!
แต่พี่ไทเขาดีมากๆเลย คุยง่ายด้วย ษรรู้สึกเหมือนได้มีพี่ชายเลยค่ะ
แหะๆ ษรก็เลยช๊อบชอบ
ษรคิดว่าพี่ไทเขาต้องเป็นประธานนักเรียนที่ดีมากแน่ๆเลยค่ะ
นอกจากรุ่นพี่หลายๆคน รวมถึงพี่แคลแล้วก็ผอ. โอ๊ะ คุณครูอิสราด้วย
ตอนนี้ษรสามารถเอาพี่ไทระมาเป็นไอดอลได้เลยค่ะ!
ถ้าตอนนั้นษรเก่งและสามารถทำอะไรหลายๆอย่างได้ ษรจะลองเดินตามรอยพี่เขาบ้าง แหะๆ
.
.
.
จะว่าไป....
พี่ไทจะชอบของในนั้นมั้ยนะ....
.
.
.- หลังจากที่ไทระเปิดกล่อง:
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,500,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เรียงภาพได้น่าสนใจและดึงดูดให้อ่านเนื้อหา
เริ่มจากภาพทำของที่ยังไม่แน่ใจว่าทำอะไร
หรือจะให้ใคร ไปถึงภาพของขวัญที่ไม่รู้ว่า
มีอะไรอยู่ด้านใน และถึงเฉลยด้วยภาพใน
ตอนสุดท้าย แถมยังมีภาพที่ษรคิดและ
ความเป็นจริง ใส่ใจโจทย์เรื่องภาพได้ดีมาก
ฉลาดคิดฉลาดเลือกมากเลยครับ
นอกจากภาพแล้วเนื้อหายังดีไม่น้อยไปกว่ากัน
ครั้งนี้เนื้อหาภารกิจยาวให้อ่านกันอย่างจุใจ
ซึ่งตัวเนื้อหานั้นทั้งน่ารักและอบอุ่นมากๆ
เหมือนตัวละครเคมีเข้ากัน มาอยู่ด้วยกันแล้ว
ช่วยผลักดันกันและกันให้โดดเด่นยิ่งขึ้น
ส่วนตัวคิดว่าเขียนคาแรคเตอร์ไทระออกมา
ได้ตรงมากๆ
ได้ยินมาว่าทั้งสองได้โรลกัน ซึ่งเป็นวิธีการเรียนรู้
ตัวละครที่สนุกและดีมากครับ ขอชื่นชมความกล้า
ที่จะเข้าไปถามเรื่องของตัวละครที่เรายังไม่รู้จัก
แสดงถึงความใส่ใจ ใฝ่รู้ ความเคารพในตัวละคร
ถ้าหากวันหลังได้นำคนอื่นมาใช้เป็นตัวละครหลัก
อีกก็ลองถามเขาอย่างที่ทำในครั้งนี้ดูอีกได้นะครับ
นอกจากจะได้ข้อมูลตัวละครแล้ว ยังได้มิตรภาพ
ได้ทำความรู้จักกันมากขึ้นอีกด้วย ษรเก่งมากจริงๆ
ที่กล้าที่จะถาม ทำดีมาก!!
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 23:21
- บันทึก 30 วินาที ตอนที่ 3 (1):
- --------------------------------------------------------------------------ตอนแรกมันยากมากเลยล่ะ..ที่จะจดจำใครสักคนให้ได้หน้าตา ชื่อ ชั้นปี..เรื่องง่าย ๆ เพียงแค่นั้นแท้ ๆแต่พอหันกลับมาอีกครั้งกลับกลายเป็นคนไม่รู้จักเสียแล้ว... มือที่ยกขึ้นตั้งใจจะแตะไหล่ทักเลยจึงได้แต่ตกลงมาข้างลำตัวอีกครั้ง..........
“ปาธานนากเรียน..?” เด็กสาวทวนคำที่เพื่อนผมจุกเพิ่งจะพูดออกมาอย่างงง ๆ “คืออารายคา”
“เอ่อ ก็” เด็กสาวเรือนผมสีดำเงยหน้าเหมือนกำลังนึกหาคำอธิบาย “คนที่เป็นหัวหน้าของนักเรียน คอยดูแลนักเรียนคนอื่น ๆ แบบที่พี่แคโรไลน์ทำอยู่ไง”
“เอ.. เออ.. อืมม...” แอนน์เอียงคอเล็กน้อยเหมือนกำลังคิด ไม่สิ ไม่เรียกว่าเล็กน้อยสักเท่าไหร่ เพราะเป็นการสวิงหัวสามร้อยหกสิบองศาแบบรถไฟเหาะ เหมือนพยายามคิดหาคำศัพท์ในภาษาเธอที่ใกล้เคียงกัน ไม่นานนักก็คิดออกจึงยิ้มกว้างพยักหน้ารัวให้เหมือนว่าเข้าใจแล้ว “อ-อ๋อ Head-student สินา! โคนทีเปนผู้นามของนากเรียนสิน้าคา” ว่าแล้วก็ก้มลงเขียนคำศัพท์ใหมลงในสมุดอย่างรวดเร็ว “แลวครายจามาทามแทนพีแคลเหรอคา”
“พี่ไทระน่ะ”
“.. ทายรัด? หนางสือพิมเหรอคา”
“ไม่ใช่ ๆ ไท – ระ” อักษรหลุดขำก่อนจะเอ่ยชื่ออีกครั้งช้า ๆ
“เอ” เด็กสาวก้มลงจดชื่อบนสมุดตายที่ตนเข้าใจ ‘ทาย-รา’ เอ แต่ว่าเสียงสุดท้ายมันสั้น ๆ กว่านี้นี่นา ต้องใช้ตัวอะไรนะ...อ๋อ เธอขีดฆ่าคำเก่าออก ‘ทาย-ระ’ “แล้วทายราคือใครเหรอคา”
“เป็นรุ่นพี่ผู้ชายชั้นม.5” ษรยิ้มแฮะ ๆ “ษรก็จำหน้าพี่เขาไม่ค่อยได้ แต่ว่าเป็นคนที่ร่าเริงน่ะ ชอบมาคุยกับทุกคนน่ะ”
“โคนที่ราเริง จายดี..?” เด็กสาวเงยหน้านึก แต่กลับรู้สึกว่าหัวโล่งไปหมด นึกไม่ออกเลยใครกันนะ ถึงจะรู้สึกว่าคุ้น ๆ อยู่.. เหมือนว่าเคยเห็น เอ.. ใครกัน
“ถ้าแอนน์จำไม่ได้ก็ไม่เป็นไรน้า จริงสิ เอางี้ไหม ถ้าสมมติเจอพี่เขาแล้วษรได้ยินเสียง และจำพี่เขาได้ล่ะก็จะบอกแอนน์นะว่าเป็นคนนี้”
“อืม” แอนน์พยักหน้ารับแล้วรีบจดข้อมูลที่เพื่อนบอกลงสมุดก่อนจะลืม---------------------------------------------------------‘Head-student’‘ทาย-ระ’ ‘รุ่นพี่’‘ผู้ชาย’ ‘ม.5’‘ราเริง ใจดี’---------------------------------------------------------
เช้าวันนี้ดูท่าโรงเรียนควิ้นท์จะครึกครื้นเป็นพิเศษ
เด็กนักเรียนคุยกันเจื้อยแจ้วถึง ‘ไทระ พยัคฆ์อรุณ’ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ผู้ที่จะมารับต่อตำแหน่งประธานนักเรียนรุ่นที่สามต่อจากประธานนักเรียนคนเก่า ‘แคโรไลน์ ลอสกัน’
บ้างก็พูดถึงผู้มารับตำแหน่งคนใหม่กันด้วยความตื่นเต้น บ้างก็ดูเศร้าใจไม่น้อยที่รุ่นพี่คนเดิมจะจบการศึกษากันไป
แต่ในมุม ๆ หนึ่งที่นักเรียนใหม่สามคนกำลังเดินไปด้วยกัน
“ยู ทามอารายอยู่”
“ดู เมฆ ..”
“เมฆ..?” คนฟังเงยหน้ามองท้องฟ้าตามอย่างงง ๆ "สวยดีนะ"
“...”
“...”
“แล้วมองทามมาย”
“...”
“...”
“ดู เมฆ”
“เมฆ..?” คนฟังเงยหน้ามองท้องฟ้าตามอย่างงง ๆ อีกครั้ง "สวยดีนะ"
มีบทสนทนาที่ขัดต่อบรรยากาศ และน่าจะวนลูปเดิมมาแล้วหลายต่อหลายครั้งดำเนินอยู่
สักพักหนึ่งเสียงเจื้อยแจ้วก็เงียบลง พร้อมกับการปรากฎตัวของเจ้าของเรือนผมสีดำสนิท และรอยยิ้มสดใสเดินขึ้นมากล่าวทักทาย เมื่อได้ยินเสียงปราศรัย อักษรก็หันมาหาเพื่อนก่อนจะยิ้ม
“คนที่กำลังพูดปราศรัยอยู่น่ะแอนน์ คนนั้นล่ะพี่ไทระ”
“โคนนั้นเหรอ” แอนน์มองตามไปยังรุ่นพี่ผู้ชายที่กำลังยืนอยู่
เธอรีบก้มลงจดรายละเอียดที่เห็น และได้ยินลงบนสมุด มีทั้งไทย และอังกฤษปะปนกันในคำบางคำที่เธอจำศัพท์ไม่ได้ มือเรียวขยับวาดรูปหน้าตาคร่าว ๆ ไว้เผื่อจะช่วยให้จำได้บ้าง
.. ถึงจะออกมาเบี้ยว ๆ ก็ตาม (...)---------------------------------------------------------‘Head-student’‘ทาย-ระ’ ‘รุ่นพี่’‘ผู้ชาย’ ‘ม.5’‘ราเริง ใจดี’‘ผมสีดำ ตาสีดำ’‘สวมต่างหู Cross ที่หูข้างซ้าย’‘ยิ้ม’---------------------------------------------------------
เด็กสาวละจากสมุดในมือเงยหน้าขึ้นมองคนที่กำลังกล่าวปราศรัยด้วยรอยยิ้มกว้าง
ประธานนักเรียน.. คนที่อยู่ตรงนั้นจะรู้สึกอย่างไรกันนะ
ต้องขึ้นไปพูดให้ทุกคนฟัง ต้องรับหน้าที่ที่สำคัญ
จะรู้สึกภูมิใจ หรือว่า กดดันบ้างไหมนะ
อาจจะพังดูโอเว่อร์ไปแต่ว่า..
สำหรับคนที่แม้แต่จะเริ่มทักใครยังไม่กล้า
สิ่งที่พี่ประธานนักเรียนทำดูกล้าหาญมาก ๆ
คิดเช่นนั้นเจ้าของเรือนผมสีอ่อนก็ก้มลงจดข้อความลงสมุด เป็นความรู้สึกชื่นชมจากก้นบึ้งหัวใจมิใช่การวิเคราะห์จากสิ่งที่เห็นเช่นทุกครั้ง---------------------------------------------------------‘Head-student’‘ทาย-ระ’ ‘รุ่นพี่’‘ผู้ชาย’ ‘ม.5’‘ราเริง ใจดี’‘ผมสีดำ ตาสีดำ’ ‘ยิ้ม’‘สวมต่างหู Cross ที่หูข้างซ้าย’‘คุยเก่ง’ ‘Friendly’..‘กล้าหาญ’---------------------------------------------------------
แอนนาเบลล์ปรบมือตามทุกคนเมื่อตำแหน่งมอบหน้าที่แก่ประธานนักเรียนคนใหม่สิ้นสุดลง สักพักจึงเริ่มเดินตามแถวกลับไปเข้าเรียน ขณะเดินก็มองตามรุ่นพี่ประธานนักเรียนไปด้วย พยายามจดจำไว้ และหวังลึก ๆ ว่าจะไม่รีบลืมหน้าไปเสียก่อน
ใช่แล้ว เธอต้องเริ่มพยายามจำทุกคนเสียแต่ตอนนี้ ถ้าไม่เริ่มก็ไม่เกิดอะไรขึ้น ลองเริ่มจากการพยายามจำรุ่นพี่ประธานนักเรียนให้ได้ก่อนแล้วกันถ้าหาก.. ถ้าหากว่าสามารถจดจำพี่เขาได้เมื่อไหร่ล่ะจะให้รางวัลตัวเองโดยการกินไอศกรีมนะ!
แอนน์ตั้งกฎกับตัวเอง และเขียนลงบนข้อมือ ก่อนจะเงยพยายามจดจ้องรุ่นพี่ไปด้วยตาเขม็งต่อจนพ้นสายตาไป
ถ้าหากใครมาเห็นอาจจะเข้าใจผิดว่าเธอแอบชอบรุ่นพี่ก็เป็นได้ ..
คาบเรียนวันนี้ผ่านไปดังเช่นทุกวัน แอนน์ก้ม ๆ เงย ๆ พยายามลอกตัวอักษรบนกระดานลงสมุดให้ทัน เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็พยายามลอกให้ครบ คิดว่าพอเลิกเรียนคงจะนั่งอ่านทบทวน และค่อย ๆ ถามษรคำที่ไม่เข้าใจ พอคิดถึงตรงนี้ก็แอบถอนหายใจเล็ก ๆ เพราะว่าบางคำเธอไม่รู้วิธีอ่าน และษรก็มองไม่ค่อยเห็น จะไปถามคนอื่น หรือคุณครูก็ไม่กล้าด้วย .. หรือว่าจะลองถามยูดีนะทั้งที่คิดว่าจะต้องเริ่มคุยกับทุกคนแล้ว แต่นอกจากยูกับอักษรแล้วก็ไม่กล้าคุยกับคนอื่นอยู่ดี ...
ตอนนี้อาจารย์กำลังอธิบาย แต่ว่าแอนน์กลายเป็นเด็กไม่ดีไปแล้ว เธอเริ่มเหม่อคิดถึงเรื่องอื่น ๆ แม้ดวงตาจะยังจับจ้องกระดานก็ตาม เธอก้มลงมองข้อมือที่เขียนว่า ‘จำหน้าประธานนักเรียนให้ได้ แล้วจะได้กินไอศกรีม’‘ประธานนักเรียน..?’
พี่ที่เป็นประธานนักเรียน ใช่ อืมม หน้าตาเป็นยังไงกันนะ.. นึกสิ
ผู้ชาย หรือผู้หญิง อืมม ษร ..ใช่ เหมือนจะบอกว่าคนเก่ากับคนใหม่
คนหนึ่งเป็นผู้ชาย คนหนึ่งเป็นผู้หญิง คนนี้เป็นผู้ชายหรือผู้หญิงนะ‘ผู้ชายล่ะกัน’
ตัดสินใจเพศให้เสร็จสรรพก็เริ่มคิดถึงส่วนอื่น
เอ.. ผม ตา เอ.. สีอะไรนะ เขา เขาเป็นคนไทยหรือเปล่า
นี้โรงเรียนในไทย มีคนไทยเยอะแยะ ก็ต้องคนไทยสินะ
เอ๊อะ.. แต่ว่าคนต่างชาติก็เยอะแฮะ..
อืมม.. อ- เอาเป็นว่าเป็นคนไทยล่ะกัน
.. หนูขอให้พี่เป็นคนไทยก่อนนะคะ‘คนไทยก็ต้อง ผมกับตาสีดำ..?’
ส่วนใหญ่ก็เป็นแบบนั้นใช่ไหม
ถึงจะคุ้น ๆ ว่ามีครูคนหนึ่งผมสีรุ้ง (จำได้แม่นกว่าคนอื่นเพราะตกใจ)
แต่ว่าส่วนใหญ่ต้องสีดำสินะ รู้สึกว่าสวมอะไรสักอย่าง
หมวก? ไม่สิ บนหัวพี่เขามันโล่ง ๆ นะ
เครื่องประดับเหรอ.. ใช่ สวมเครื่องประดับ!
สร้อยคอ สร้อยข้อมือ แหวน ต่างหู อะไรนะ
อืมมม ตอนเช้าเขาประกาศจากหน้าเวทีใช่มั้ยนะ
ถ้าสวมแหวน หรือสร้อยข้อมือคงจะไม่เห็นชัด
งั้นสร้อยคอเหรอ หรือต่างหู?
ผู้ชาย ผู้ชายไม่สวมสร้อยคอสิเนอะ หรือสวมนะ
เอ.. หรือจะทั้งสองอย่างไม่ ๆอืมม.. หลับตาจิ้มล่ะกัน
เธอวาดสร้อยกับ ต่างหู ก่อนจะหลับตาแล้วจิ้ม
เมื่อเห็นว่าได้อะไรก็ค่อยวาดตามลงไป‘สวมต่างหู’
ถ้าไม่ใช่เดี๋ยวค่อยแนะนำให้พี่เขาสวมทีหลังก็ได้เนอะ.. (แก้ปัญหาแบบผิด ๆ)
อะไรอีกนะ..‘ยิ้ม..’
ใช่ จำได้แล้ว นี้คือจุดเด่นสินะ
เธอเติมรอยยิ้มกว้าง ๆ ลงไปบนหน้า
ก่อนจะมองผลงานอย่างภูมิใจ
คลับคล้ายคลับคลาว่าเป็นแบบนี้ล่ะนะ!
เมื่อผลงานชิ้นโบว์แดงเสร็จเรียบร้อยก็หมดเวลาเรียนพอดี แอนน์เท้าคางเอามือเขี่ย ๆ รูปที่วาด
ขนาดพยายามจำหน้าให้ได้ยังยากเสียขนาดนี้ ต้องแอบชำเลืองมองรูปเก่าตั้งหลายครั้ง ชื่อหรือก็ยังจำไม่ได้
... หรือว่าเธอจะหมดหวังกับการพยายามจดจำใครแล้วจริง ๆ--------------------------------------------------------------------------
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000 น้ำอบกลิ่นมะลิ น้ำอบกลิ่นมะลิอ่อนๆที่แจกให้กับทุกคนในโรงเรียนเพื่อใช้ร่วมกิจกรรมเทศกาลสงกรานต์ที่ทางโรงเรียนจัดขึ้น โดยสามารถสะสมเพื่อใช้แลกของรางวัลหรือนำไปใช้รดน้ำดำหัวคณะอาจารย์และบุคลากรโรงเรียน สามารถหาได้จากการแจกในกิจกรรมหรืออีเว้นท์เล็กๆตลอดเดือนและการแลกแต้ม Spirit Point |
+1,500,000 SPIRIT POINT ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
- Narin's Comment:
- ภารกิจอลังการงานสร้างมากครับ สเกลใหญ่
เหมือนส่งได้สักสองภารกิจเลย //หัวเราะ
ก่อนอื่นต้องขอชมรูปที่ดึงดูดให้อ่านเนื้อหา
หลายรูปมองแล้วทำให้เกิดการตั้งคำถามว่า
เกิดอะไรขึ้น เนื้อเรื่องมันเป็นยังไง ทำไม
ตัวละครถึงทำสีหน้าแปลกๆแบบนั้น ชอบรูป
ที่แอนวาดรูปไทระมากเลยครับ ขำก๊ากเลย
มองไม่ออกจริงๆว่าเป็นไทระ นอกจากว่าต้อง
อ่านเนื้อเรื่องเอา
ถ้วยทองนี้สำหรับการจัดเรียงรูปและเนื้อหา
ที่จัดวางได้อย่างลงตัว เกื้อหนุนเสริมสร้าง
ความเข้าใจให้กันและกันเป็นอย่างดี และให้
สำหรับสตอรี่แถมที่มีการนำเนื้อเรื่องของ
ภารกิจเก่าของผู้อื่นมาใช้ ยังไม่เคยใครทำ
แบบนี้มาก่อนเลยครับ รู้สึกแปลกตา ประทับใจ
มากเลย
เนื้อเรื่องครั้งนี้ให้กลิ่นอายเหมือนภารกิจรูมเมท
คู่แอน-ษรครั้งที่แล้ว คือเป็นเรื่องที่ให้ข้อคิดสอนใจ
ไม่มากไป ไม่น้อยไป ไม่เหมือนการยัดเยียดสอน
แต่ทุกอย่างมาแบบช้าๆ ผู้อื่นได้ค่อยๆเรียนรู้ทำความ
เข้าใจไปพร้อมกับแอน ลงตัว กลมกล่อมมาก
ประทับใจสุดๆที่ออกแบบภารกิจให้คนอ่านได้ทำความ
รู้สึกไทระไปพร้อมกับแอน ทั้งเรื่องที่สอนให้มองคน
ที่จิตใจ ตอนที่เฉลยว่ารุ่นพี่ที่คุยอยู่คือไทระนี่ ผมขนลุก
เลยครับ เรียบเรียงจัดอันดับการเล่าได้สวยงามมากจริงๆ
พออ่านจบแล้วรู้สึกว่าได้อะไรจากภารกิจนี้ รู้สึกว่าสิ่งที่
แอนให้ผมมันมีค่ามากกว่าสแตมป์ที่ผมให้แอนมาก
ต้องขอบคุณจริงๆครับ สำหรับความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้นี้
บางทีมันอาจจะเรียกว่า 'ความอบอุ่น' ละมังครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 57 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 3
Sun 30 Apr 2017, 23:47
- บันทึก 30 วินาที ตอนที่ 3 (2):
- --------------------------------------------------------------------------
เลิกเรียนได้สักพักแล้ว แอนน์ก็ยังเดินท่องชื่อ ชั้นปี และจุดเด่น ๆ ของรุ่นพี่ประธานนักเรียนไปเรื่อย ๆ
จากวันที่เห็นพี่เขาตอนขึ้นพูดปราศรัยก็ผ่านมาได้สองสามวันแล้ว แต่ใบหน้าของรุ่นพี่ที่เธอจำได้มีแต่รูปวาดเบี้ยว ๆ บนกระดาษเท่านั้น พอเอามาเทียบกับนักเรียนที่เดินผ่านไปมาก็ดูจะเหมือนกันไปหมด
บางครั้งเธอพยายามจะมองหาพี่เขาหลังจากที่ขอให้ษร ยู หรือว่าครูคนอื่น ๆ ชี้ให้ดู (หากพี่เขาบังเอิญอยู่แถวนั้นพอดีล่ะนะ) แต่สุดท้ายก็จำไม่ได้อยู่ดี นักเรียนที่มีผมสีดำ ตาสีดำ และเป็นนักเรียนชั้นม.5 นั้นมีหลายคน ถึงจะพยายามจำเรื่องพวกนั้นอย่างไรก็ดูจะไม่ช่วยอะไรเลย
ข้อความที่เขียนไว้บนมือตอนนี้เลือนหายไปจนเกือบหมดอีกแล้ว แอนน์ก้มลงเขียนซ้ำใหม่ นึกสงสัยว่าเธอเขียนย้ำมากี่ครั้งแล้ว และต้องเขียนย้ำไปอีกกี่ครั้งถึงจะจำได้กันนะ ความตั้งใจนี้ผ่านมานาน หรือเพิ่งเริ่มเมื่อเช้าก็ดูจะไม่แตกต่างกันเลย เธอจำได้เพียงว่ากำลังทำอยู่เท่านั้น“ปึก”“ตุบ”
เพราะว่าก้มไปเขียนไปจึงไม่แปลกที่จะลงเอยโดยการชนคนที่ผ่านมา กระเป๋าสะพายของเธอร่วงจนของกระจาย แอนน์รีมก้มหน้างุดพึมพำขอโทษคนที่เดินชน ขณะย่อตัวลงเก็บของแบบรีบ ๆ รู้สึกใบหน้าร้อนผ่าว .. น่าอายที่สุด ..
“เอ้านี่” แอนน์ได้ยินเสียงอีกฝ่ายเอ่ยมาแบบนั้น ก่อนที่ภาพมือหนากำลังยืนสมุดมาให้จะเข้ามาในสายตา
“ขอบคูนคา” เธอเอ่ยขอบคุณเสียงเบา ขณะยืนมือไปรับ เธอไม่รู้สึกอายเวลาออกเสียงไม่ชัดกับษร หรือยูแล้วก็จริง แต่ว่ากับคนที่เพิ่งเจอกัน ยังไงก็รู้สึกอายอยู่ดี
“จำหน้าประธานนักเรียนให้ได้ แล้วจะได้กินไอศกรีม..?” เสียงของอีกฝ่ายแลดูงุนงง ก่อนจะรีบเอ่ยต่อ เธอรู้ได้จากเสียงว่าเขากำลังพยายามอธิบาย “เอ่อ พี่แค่อ่านที่เขียนบนมือน้องน่ะ บังเอิญเห็นพอดี
“เอ๊ะ ...”มือ..?อ่ะ..อ่าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!
มือ!!! ลืมไปเลยว่าเขียนไว้!
หลุม หลุมอยู่ที่ไหน ต้องหาที่ซ่อน!!
จ จะโดนคิดว่าประหลาดไหมนะ ทำยังไงดี ทำยังไงดี!?
ในหัวของเด็กสาวที่ภายนอกดูนิ่งสงบนั้นกำลังวิ่งพล่านเหมือนปลาโดนน้ำร้อนลวก
หน้าที่ร้อนอยู่แล้วแดงขึ้นจนเหมือนภูเขาไฟที่พร้อมจะปะทุ
เธอก้มหน้าจนแทบจะชิดกับพื้น รู้สึกได้ถึงเหงื่อที่ไหลออกมาจนมือชื้น
“เข้าใจแล้วตั้งเป้าหมายเพื่อให้รางวัลตัวเองสินะ!” ขณะที่กำลังคิดจนหัวระเบิดนั้นเสียงสดใสของคนตรงหน้าก็ดังมา “เป็นไอเดียที่ดีนะ เดี๋ยวพี่ลองไปทำบ้างดีกว่า”
“...”
“แต่ว่าน้องเก่งมาก ๆ เลยนะที่คิดเรื่องนี้ออกมาได้ สุดยอดดดเลย” เสียงของคนตรงหน้าดูตื่นเต้นเสียเต็มประดา
“...”
ไม่รู้ว่าเพราะรู้สึกสบายใจ และผ่อนคลายมากขึ้นแล้วหรือเปล่า แต่ว่าแอนน์ก็กล้าเงยหน้าขึ้นมองรุ่นพี่ที่มาช่วยเก็บของให้แล้ว..
“ข เขียนไว้เพื่อห้ายจามด้ายน่ะคา” แอนน์พยายามอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง ขณะค่อย ๆ ก้มเก็บของต่อ “พ้อว่าอยากจาจามพีปาธานนากเรียนให้ด้าย”
แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นว่าอีกฝ่ายแลดูจะงุนงงนิด ๆ จึงเริ่มกังวลขึ้นมาอีกว่าเป็นเพราะเธอพูดวกวนไม่ชัดหรือเปล่า ซึ่งดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะสังเกตจากสีหน้าจึงยิ้มให้แล้วเอ่ยอย่างนุ่มนวล “พี่เป็นโรคที่ทำให้ไม่ได้ยินเสียงน่ะฮะ”
ไม่ได้ยิน..? งั้นเหรอ พี่เขาเพียงแต่ไม่ได้ยินที่เธอพูดเฉย ๆ ไม่ใช่ว่าเพราะพูดอะไรแปลก ๆ สินะ
แอนน์รู้สึกโล่งอกขึ้นมาก และเริ่มคิดว่าจะคุยอย่างไร เพราะเธอก็ใช้ภาษามือไม่เป็นเสียด้วย
ทำไงดีนะ.. จริงสิ! แอนน์หยิบปากกากับสมุดที่ติดตัวไว้เสมอขึ้นมาเขียนข้อความตามที่เพิ่งพูดไป
“อ๋อ แบบนี้นี่เอง... แล้วตอนนี้จำได้หรือยังฮะ”
‘จำไม่ได้ค่ะ’
“เหรอ แต่ว่าถ้าน้องมีความตั้งใจแบบนี้ สักวันจะต้องจำได้แน่ ๆ ฮะ”
..เธอคิดว่าพี่คนนี้เป็นคนที่ประหลาด
ไม่รู้ว่าด้วยบรรยากาศ หรือการพูด หรือทั้งสองอย่างที่ทำให้คนที่กำลังฟังรู้สึกสบายใจเสียจนรู้สึกอยากจะ.. ปรึกษาความกังวลที่มีให้ฟัง
‘หนูป่วย ทำให้จำไม่ได้ค่ะ’
“ป่วยหรือฮะ” แอนน์ได้ยินเสียงพึมพำเบา ๆ ว่า “เอ จริงสิ ได้ยินว่ามีนักเรียนที่เป็นโรคที่จำไม่ได้อยู่นี่นา น้องคนนี้เองสินะ...” แต่เพราะมัวแต่รีบจดให้อีกฝ่ายอ่านจึงไม่ได้สนใจนัก
‘หนูลืมเร็วมากมาก’
คนอ่านเงียบไปเหมือนกำลังคิด “.. ถ้างั้นนี้เป็นสาเหตุที่ทำให้น้องพยายามจดจำพี่ประธานนักเรียนงั้นหรือฮะ”
‘ใช่ค่ะ’ ‘หนูอยากจะลองเริ่มดู’
... รู้สึกเหมือนว่ายิ่งเขียนความรู้สึกที่อึดอัดกังวลทั้งหมดมันก็ประทุออกมาจนนึกหงุดหงิดที่ตนไม่สามารถเขียนได้ดั่งใจ
‘หนูอยากจะทำความรู้จักกับทุกคน’
‘อยากจะคุยด้วย’
‘แต่ว่าหนูจำใครไม่ได้’
‘หนูไม่กล้าถาม’
‘ไม่กล้าเรียก’
‘กลัวว่าจะโดนโกรธ’
‘ถ้าจำไม่ได้’
รุ่นพี่ที่ตอบรับอย่างสดใสอ่านที่เธอเขียนอย่างตั้งใจ “ทำไมถึงกลัวว่าจะโดนโกรธล่ะฮะ”
‘ถ้าทักคนที่ไม่ใช่’
‘เขาจะรู้สึกไม่ดี’
‘และ’
‘หนูอาย’
‘หนูอยากจะมีความกล้าแบบพี่ประธาน’
‘กล้าพูดกับทุกคน’
.
.
.
‘แต่หนูทำไม่ได้’
‘หนูกลัว’
‘อยากลองเริ่ม’
‘จำทุกคนให้ได้เรียบร้อย’
‘ถ้าจำได้จะสามารถทักได้’
รุ่นพี่ที่อ่านอย่างตั้งใจตอนนี้ยิ้มบางให้ ขณะส่งของที่ช่วยเก็บให้ “เข้าใจแล้วฮะ” ครั้นเมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเก็บทุกอย่างใส่กระเป๋าแล้ว จึงค่อยชี้ไปตรงม้านั่งพลางหันมายิ้มชวน “ไปนั่งพักตรงนั้นกันสักพักดีไหมฮะ”
“น้องชื่ออะไรฮะ”
‘Annabelle Ballard’
“แอนนาเบลล์ บาลาร์ต พี่ออกเสียงถูกไหมฮะ”
แอนน์พยักหน้า ‘เรียกแอนได้ค่ะ’
“งั้นพี่เรียกน้องแอนน์นะครับ” รุ่นพี่ยิ้มให้ “แล้วตอนที่มาถึงนี้แอนน์มีเพื่อนที่จำได้แล้วหรือยังฮะ”
พยักหน้าอีกครั้ง
“เก่งจัง ใครหรือฮะ”
‘สอน และยูค่ะ’
“ทำไมถึงจำได้หรือฮะ”
‘สอนเป็น Roommate ยูเข้ามาพร้อม ๆ กัน เจอกันบ่อย’
“แบบนี้นี่เอง แล้วน้องยูนี่นานไหมฮะกว่าจะจำได้”
‘ไม่แน่ใจค่ะ แต่น่าจะนาน’
“อืม ๆ” รุ่นพี่พยักหน้า “แล้วษร กับยูเป็นคนแบบไหน พอจะอธิบายให้พี่ฟังได้ไหมฮะ”
‘ษรผมสั้น มัดผมที่หน้าผาก ร่าเริง Friendly มากมาก’
‘ยูผมสั้นมากมาก ปากเป็นเส้นตรง ชอบมองก้อนเมฆ’
“เอ เหมือนว่าพี่จะรู้จักนะฮะ” รุ่นพี่ตบมือแปะ ก่อนจะชูนิ้วโป้งเป็นเชิงว่าเยี่ยมเลย “แอนน์เก่งจังฮะ เขียนเร็ว แถมยังอธิบายจุดเด่นได้เข้าใจง่าย”
แอนน์ก้มหน้าเขิน ๆ รู้สึกดีใจที่ถูกชม ‘เพราะ ต้องเขียน เตือน ความจำบ่อยบ่อย ค่ะ’
อีกฝ่ายยิ้มให้อย่างอ่อนโยน “.. น้องแอนน์ฮะ”
‘คะ’
“น้องแอนน์เคยมีสิ่งที่กลัวหรือว่าเคยทำไม่ได้แต่ทำได้แล้วไหมฮะ”
แอนน์เงยหน้านึก ‘Horse riding’
“Horse riding? อ๋อ ขี่ม้าหรือฮะ
‘โรงเรียนเดิมมีม้าค่ะ’
“ตอนลองทำครั้งแรกรู้สึกยังไงฮะ”
‘กลัวมากมาก’
‘ขยับไม่ได้’
“ตอนนี้ล่ะฮะ”
‘ตอนนี้ทำได้แล้วค่ะ’
‘สนุกมากมากเลย’
“แล้วชอบไหมฮะ”
แอนน์พยักหน้ารัว ‘ชอบมากมากค่ะ’
“แอนน์ รู้ไหมฮะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างนุ่มนวล “สิ่งที่ทำเป็นครั้งแรกไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ยากทั้งนั้นล่ะฮะ”
“เพราะเรายังไม่รู้ และไม่เคยชิน พอทำไปได้สักระยะ บางครั้งเราอาจจะรู้สึกว่าทำได้ไม่ดีพอ แต่ตอนนั้นพี่อยากให้แอนน์คิดย้อนกลับไป”
“ว่าเทียบกับครั้งแรกเราพัฒนามามากแค่ไหนแล้ว”
“....”
“เหมือนกับการขี่ม้า เหมือนกับการเล่นกีฬา หรือการจดโน๊ตเตือนความจำของแอนน์ เราต้องฝึกไปเรื่อย ๆ ค่อย ๆ เรียนรู้ไปทีล่ะนิด ไม่มีใครเก่งในครั้งแรก หรือครั้งที่สอง และไม่มีทางที่จะไม่พัฒนาขึ้นเลย พอทำไปเรื่อย ๆ ซ้ำ ๆ เราจะจับทางได้ แถมบางครั้งอาจจะได้เรียนรู้เทคนิคที่ไม่สามารถทำได้แค่โดยการอ่านตำรา”
“การทำความรู้จักใครก็เหมือนกัน มันต้องใช้เวลาฮะ”
“จริงอยู่ที่ว่าการรู้ว่าเขาชื่ออะไร หน้าตาแบบไหน เรียนชั้นอะไร อาจจะถือว่ารู้จักกันแล้วได้”
“แต่การค่อย ๆ ทำความรู้จักอีกฝ่ายไปทีล่ะนิดก็เป็นสิ่งสำคัญเหมือนกัน บางสิ่งบางอย่างมีเพียงเวลาที่เราได้ใช้ร่วมกับเขาเท่านั้นที่จะทำให้เราได้รู้จักมัน”
“การที่แอนน์รู้ว่าษรเป็นคนแบบนี้ ยูจะทำแบบนั้น นั้นแหละคือการจดจำใครได้อย่างแท้จริง จดจำในสิ่งที่เป็นเขาจริง ๆ ไม่ใช่แค่สิ่งที่เห็นเขาเป็น”
“ไม่ว่าจะเชื้อชาติอะไร สภาพร่างกายแบบไหน ทุกคนมาเริ่มต้นที่ควิ้นท์เหมือนกันหมดฮะแอนน์ พี่เชื่อว่าทุกคนในวันแรก ๆ ที่ย้ายเข้าต่างก็มีช่วงที่กลัว หรือยังไม่กล้าทักใคร และถึงตอนนี้จะรู้จักกันแล้ว แต่เราก็ยังค่อย ๆ เรียนรู้กันและกันไปเรื่อย ๆ”
“เพราะงั้นแอนน์ไม่ต้องรีบร้อน ให้มันค่อย ๆ เป็นค่อย ๆ ไปนะฮะ”
“เอาล่ะ ถ้างั้นพี่ขอทดสอบแอนน์สักนิดนะฮะ” อีกฝ่ายยิ้ม “ขอยืมสมุดจดของแอนน์ได้ไหมฮะ”
แอนน์พยักหน้าก่อนจะส่งสมุดให้ เมื่อรับมาแล้วผู้เป็นรุ่นพี่ก็ยิ้มแล้วเปิดหน้าที่จดข้อมูลประธานนักเรียนไว้
“ทีนี้ไหนแอนน์ลองบอกพี่สิ ว่าสิ่งที่แอนน์พอจะจำได้เกี่ยวกับประธานนักเรียนมีอะไรบ้างเอ่ย”
..สิ่งที่จำได้ เด็กสาวนึกขึ้นถึงสิ่งที่เธอพอจะรู้สึกคุ้นเคย ตลอดเวลาที่เห็นประธานนักเรียนที่ผ่านมา ก่อนจะจดคำตอบลงไปตามความจริง
‘จำหน้าไม่ได้ค่ะ’
‘จำชื่อไม่ได้’
‘แต่เป็นคนที่ยิ้ม’
‘ยิ้มกว้าง’
‘มีคนเยอะ ๆ อยู่ด้วยตลอดเวลา’
‘ดูใจดี’
แล้วก็ตอนนั้นที่ขึ้นไปพูดบนเวที..
‘กล้าหาญมาก ๆ ค่ะ’
“เก่งมากฮะ” อีกฝ่ายส่งสมุดคืนให้ “ตรงกับที่เขียนทุกอย่างเลย”
“ถึงเมื่อวันก่อนจะไปกินกับรันเดลมาแล้วแต่ว่า.. ถือเสียว่าฉลองรอบสองแล้วกันนะ..” อีกฝ่ายพึมพำเหมือนทบทวนความจำ ก่อนจะพยักหน้านิด ๆ เหมือนตัดสินใจแล้ว “เอาล่ะ ลุกขึ้นแล้วไปกินไอศกรีมกันเถอะฮะ”
“.. ???” แอนน์เอียงคอท่าทางงุนงงแต่ก็ลุกขึ้นตาม จริงสิ ถามไปหรือยังนะ..
‘พี่ชื่ออะไรเหรอคะ’
เมื่ออ่านจบชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีดำสนิทก็หันมายิ้มแฉ่งให้เหมือนกับพระอาทิตย์ “พี่ชื่อไทระฮะ ไทระ พยัคฆ์อรุณ” ลมพัดเบาผ่านทั้งสองไปพาให้ต่างหูสีดำยาวรูปกางเขนแกว่งนิด ๆ “ประธานนักเรียนคนใหม่ที่จะพารุ่นน้องไปเลี้ยงไอศกรีมเป็นรางวัลที่สามารถทำตามที่ตั้งใจไว้ได้”
“จำพี่ได้แล้วใช่ไหมฮะ? น้องแอนน์”---------------------------------------------------------‘Head-student’‘ทาย-ระ’ ‘รุ่นพี่’‘ผู้ชาย’ ‘ม.5’‘ราเริง ใจดี’‘ผมสีดำ ตาสีดำ’ ‘ยิ้ม’‘สวมต่างหู Cross ที่หูข้างซ้าย’‘คุยเก่ง’ ‘Friendly’‘กล้าหาญ’...‘ผ่อนคลาย’ ‘รู้สึกสบายใจ’‘ปรึกษาได้’....‘สักวันอยากจะเป็นเหมือนกับรุ่นพี่’-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
- บันทึกเพิ่มเติม "รุ่นพี่":
*หมายเหตุ: ภาพเหตุการณ์ในหัวไทระอ้างอิงมาจากภารกิจที่ไทระส่งไปใน Lesson 39 : ประธานนักเรียนรุ่นที่ 2 ค่ะ มีการปรับเปลี่ยนเล็กน้อย*
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|