Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
5 posters
- Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Wed 31 Aug 2016, 02:51
สวัสดีครับ
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เรารอคอยอย่าง 'กีฬาสี'!!
ได้เวลาออกรบกันแล้ว!! ภารกิจแรกนี้มีเวลา
ภารกิจอาทิตย์เดียวนะครับ เพื่อที่จะสอดคล้อง
กับเวลาส่งกิจกรรมกีฬาสีรวม ภารกิจนี้สเกล
เล็กมาก อาศัยแค่ทีมเวิร์คที่ดีก็จะใช้เวลา
ไม่นานเลยครับ เราไปดูพร้อมๆกันเลยดีกว่า~
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
❤ ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
★ Spectacular Award
.....รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท NOBLEMAN (EST.1990) เป็นอย่างมาก โดยผลงานนั้น
จะต้องมีเสน่ห์ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้น
อยู่กับคุณภาพผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,
เสน่ห์ของผลงาน, ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้
รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงาน และใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้า
กระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
❤ รางวัลโหวตขวัญใจมหาชน
ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เรารอคอยอย่าง 'กีฬาสี'!!
ได้เวลาออกรบกันแล้ว!! ภารกิจแรกนี้มีเวลา
ภารกิจอาทิตย์เดียวนะครับ เพื่อที่จะสอดคล้อง
กับเวลาส่งกิจกรรมกีฬาสีรวม ภารกิจนี้สเกล
เล็กมาก อาศัยแค่ทีมเวิร์คที่ดีก็จะใช้เวลา
ไม่นานเลยครับ เราไปดูพร้อมๆกันเลยดีกว่า~
ระยะเวลาภารกิจ พิมพ์ว่า:THU 01/09/16 ; 00.00 TH - WED 07/09/16 ; 23.59 TH
รายละเอียดภารกิจ พิมพ์ว่า:
แต่งเรื่องระหว่างที่พบและทำความรู้จักสมาชิก 'สีส้ม'
จำนวนหนึ่งคน ห้ามเลือกเขียนซ้ำคนกัน เช่น ไทระ
เลือกเขียนเรื่องของรินกะแล้ว รินทร์จึงไม่สามารถใช้รินกะ
เป็นตัวละครหลักซ้ำกันได้ สามารถหยิบยืมตัวละครอื่นๆ
คนอื่นมาใช้ได้ในฐานะของตัวละครเสริมที่บทไม่โดดเด่น
มากจนเกินไป
สามารถวาดรูปประกอบได้หากไม่มีผลต่อแสตมป์แต่
อย่างใด ไม่จำกัดความยาวเนื้อหา แต่เนื้อหาต้อง
อธิบายถึงลักษณะทางกายและนิสัยของตัวละคร
รับเชิญที่เลือกได้อย่างถูกต้องตามลิงค์ประวัติ
เราจะใช้ระบบการลงชื่อจองสมาชิก 'สีส้ม' คนที่อยากได้
มาเป็นตัวละครหลักของเรื่อง ใครเลือกเร็วยิ่งมีโอกาส
เลือกมาก สามารถเลือกและดูประวัติของตัวละครสีส้ม
ได้ทางด้านล่างนี้ เมื่อตัดสินใจแล้วให้โพสยืนยันชื่อ
ตัวละครที่เลือกใน facebook กลุ่ม Quaint Commu
ผมปักหมุดโพสไว้ให้อยู่อันบนสุดเลยครับ
เมื่อส่งภารกิจเสร็จแล้วให้ก็อปลิงค์ภารกิจไปลงในโพส
กิจกรรมภายในกลุ่มกีฬาสีด้วยวิธีการดังต่อไปนี้
- วิธีการส่งกิจกรรม:
สามารถส่งกิจกรรมเพื่อรับคะแนนกีฬาสีได้ >> คลิ๊กที่นี่
*ข้อควรระวัง*
นักเรียนจากโรงเรียน Ingeneiosus Highschool Ss1
และ Demonic high school เข้าร่วมกีฬาสีในเงื่อนไข
'ห้ามใช้พลังวิเศษใดๆภายในช่วงกีฬาสี ปีศาจจำเป็นต้อง
แปลงร่างเป็นมนุษย์ธรรมดาเท่านั้น' ตอนเขียนเนื้อเรื่อง
อย่าลืมดัดแปลงตัวละครจากโรงเรียนดังกล่าวให้เป็น
มนุษย์ธรรมดานะครับ
กฏการให้สแตมป์ พิมพ์ว่า:เขียน 100%
ตรวจจากการเขียนครบเงื่อนไขหรือไม่?
รวมทั้งสแตนดาร์ดส่วนบุคคล หากเนื้อหาสร้างความ
ประทับใจให้แก่ผู้ตรวจจะได้ถ้วยรางวัลเป็นรางวัลเสริม
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,250,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
C - CLASS STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีมรกต สื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ปานกลางเป็นที่น่าพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+900,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
D - CLASS STAMP ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์ สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่ได้รับมอบหมายไว้ |
+800,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
❤ ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก |
SILVER HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ |
BRONZE HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ |
★ Spectacular Award
.....รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท NOBLEMAN (EST.1990) เป็นอย่างมาก โดยผลงานนั้น
จะต้องมีเสน่ห์ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้น
อยู่กับคุณภาพผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,
เสน่ห์ของผลงาน, ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้
รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงาน และใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้า
กระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **
+1,000,000 CHIPS เหรียญตราที่ใช้ในการชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดภายในโรงเรียนหรือการร่วมกิจกรรมพิเศษที่ทางบริษัท NOBLEMAN จัดขึ้น โดยสามารถใช้แต้มสะสมจาก Spirit Point ในการแลกได้ |
+30 QUAINT ORE แร่ธาตุพิเศษที่พบได้ในบริเวณรอบโรงเรียน สามารถนำไปใช้แลกเป็นไอเทมต่างๆที่โรงเรียนกำหนดเอาไว้ได้ แร่ธาตุชนิดนี้จะหาได้ยากเป็นพิเศษ ถ้าไม่ได้เดินรอบโรงเรียนบ่อยๆก็จะไม่มีทางที่จะเจอแร่ธาตุชนิดนี้ได้เลย |
❤ รางวัลโหวตขวัญใจมหาชน
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 6 คนขึ้นไป |
SILVER HONOR DEGREE TROPHYถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 4 คนขึ้นไป |
BRONZE HONOR DEGREE TROPHYถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจนักเรียนกับอาจารย์และบุคลากรของโรงเรียนจนได้รับการโหวตมากกว่า 2 คนขึ้นไป |
Signature ------------------------------------------------>
- pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย
3315
+611 M 122 K 265
PASSPORT
:
(2580/21000)
:
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Fri 02 Sep 2016, 19:39
ปุ้งงง~!!!
พลุหลากหลายสีถูกจุดขึ้นบนฟากฟ้าพร้อมใจกันส่งเสียงเป็นสัญญาณว่างานกีฬาสีของ ‘โรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของควิ้นท์’ หรือเรียกสั้นๆ ว่า ‘โรงเรียนควิ้นท์’ นั้นได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเหล่าอาจารย์หรือเหล่านักเรียนก็ต่างตื่นเต้นกับกีฬาสีในปีนี้ เพราะเหตุใดน่ะหรือ? นั่นก็เพราะปีนี้ทางควิ้นท์ได้เชิญโรงเรียนอื่นมาร่วมแข่งขันกีฬาสีเพื่อสร้างสัมพันธไมตรีที่ดีต่อกันยังไงล่ะ
พิธีการเปิดงานในช่วงเช้าผ่านพ้นไปด้วยดี หลังจากพิธีเสร็จสิ้นทางโรงเรียนได้ให้เวลานักเรียนพักผ่อนตามอัธยาศัย นักกีฬาบางส่วนจึงใช้ช่วงเวลานี้เตรียมฟิตร่างกายให้พร้อมสำหรับการแข่งขันที่ใกล้จะมาถึง ภายในสนามบาสของโรงเรียนควิ้นท์มีกลุ่มนักกีฬาบาสเก็ตบอลกำลังเตรียมพร้อมกันอยู่
‘ไทระ พยัคฆ์อรุณ’ นักเรียนชั้นมัธยมปีสี่คือหนึ่งในนักกีฬาบาสเก็ตบอล ถึงเด็กหนุ่มจะมีความพิการทางด้านการได้ยินเสียงแต่นั่นไม่เป็นอุปสรรคในการเล่นกีฬา แม้ว่าเขาจะไม่ได้ยินเสียงใดๆ แต่ก็ได้เรียนวิชาอ่านปากมาจากม๊าจิณณ์กับป๊าแม็กเวลจนทำให้ตอนนี้สามารถรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดอะไรอยู่ อย่างเช่นตอนนี้ที่เขาก็รู้ว่าทีมของตนกำลังวางแผนการเล่นอย่างไรบ้าง
เวลาผ่านไปสักพักในที่สุดก็ถึงช่วงเวลาเริ่มการแข่งขันบาสเก็ตบอลคู่แรก เป็นศึกระหว่าง ‘ทีมสีม่วง’ นักเรียนจากโรงเรียนควิ้นท์ และ ‘ทีมสีส้ม’ นักเรียนจากต่างโรงเรียน นักกีฬาที่ร่วมแข่งต่างทยอยลงสนามประจำตำแหน่งของตัวเอง ตำแหน่งที่ไทระได้รับคือตำแหน่ง ‘พอยท์การ์ด’ เพราะความสามารถในการอ่านสีหน้าท่าทางของคนอื่นได้ดี จึงได้รับหน้าที่ในการส่งจ่ายลูกให้เพื่อนร่วมทีม
ไทระวิ่งเหยาะๆ มายืนประจำที่ เมื่อมองไปยังทีมฝ่ายตรงข้ามก็เห็นว่าผู้เล่นตำแหน่งเดียวกับตนคือเด็กหนุ่มหน้ามน เรือนผมสีฟ้าสวยที่ยาวระต้นคอนั้นช่วยขับให้ใบหน้าของเขาดูสดใสยิ่งขึ้นไปอีกหลายระดับ เด็กหนุ่มผมฟ้าก็กำลังประสานสายตามาเช่นกันพร้อมกับขยับยิ้มกว้างส่งมาให้
“เทคุงนี่นา” ไทระพึมพำกับตัวเองแม้ว่าจะไม่ได้ยินเสียงก็ตาม
‘เดนเคียวคุ เทคุริ’ หรือ ‘เทคุง’ คือนักเรียนจาก Ingeneiosus Highschool Ss1 ที่มาร่วมกีฬาสีในปีนี้ ช่วงก่อนที่จะเริ่มงาน ไทระได้มีโอกาสไปเดินเล่นกับเทคุริเลยทำให้สนิทกันในระดับหนึ่ง เด็กหนุ่มจากควิ้นท์ไม่คาดคิดว่าจะได้แข่งกับเทคุริในการแข่งแรก ทั้งรู้สึกตื่นเต้นและดีใจไปพร้อมกันอย่างบอกไม่ถูก
เมื่อเห็นว่าเทคุริส่งยิ้มมาให้ ไทระจึงส่งยิ้มตอบกลับไปบ้างพร้อมกับยกกำปั้นขึ้นยื่นตรงไปข้างหน้าเพื่อเป็นสัญญาณอะไรบางอย่าง ทางด้านเทคุริเองก็เลิกคิ้วเล็กน้อยก่อนจะเข้าใจการกระทำของฝ่ายตรงข้าม เขาจึงยกกำปั้นขึ้นมาบ้าง แม้กำปั้นจะไม่ได้สัมผัสกันโดยตรงแต่ความรู้สึกของทั้งคู่ที่อยากจะบอกอีกฝ่ายว่า ‘มาแข่งขันกันอย่างสนุกสนานนะ!’ กลับสื่อออกมาได้ชัดเจน
นาทีหลังจากนั้น กรรมการได้เป่านกหวีดและโยนลูกบาสขึ้นเป็นสัญญาณเริ่มการแข่งขัน...
ปี๊ดดดดด~!!!
แล้วการแข่งขันก็เริ่มต้นขึ้น...
++++++++++++++++++++++++++++++
เมื่อเวลาผ่านพ้นไปและการแข่งขันสิ้นสุดลง
นักกีฬาของแต่ละฝ่ายต่างทยอยกลับเข้าที่พักของฝั่งตน ส่วนไทระไม่ได้ตามพรรคพวกในทีมไปหากแต่กำลังยืนมองคะแนนของการแข่งขันอยู่ เด็กหนุ่มถอนหายใจแผ่วเบาพลางดึงเสื้อชุดนักกีฬาบาสที่ตนสวมอยู่ขึ้นมาเช็ดเหงื่อ ปากก็พึมพำทั้งที่ไม่ได้ยินเสียงอีกเช่นเคย
“เสมอเหรอเนี่ย” ไทระอดขำไม่ได้ ทั้งเขาและทุกคนต่างพยายามอย่างเอาเป็นเอาตาย ผลสุดท้ายก็คือเสมอ แต่มันก็เป็นบทสรุปที่น่าพอใจเหมือนกันนะ
ไทระยังยืนเช็ดเหงื่ออยู่ตรงที่เดิมก่อนที่เสี้ยววินาทีต่อมาเขาจะรู้สึกได้ถึงอะไร ‘บางอย่าง’ ที่พุ่งมาจากข้างหลัง เด็กหนุ่มหันขวับไปมองแล้วแทบจะเป็นช่วงเวลาเดียวกันที่เขารีบยกมือขึ้นมารับสิ่งปริศนาที่พุ่งมา สิ่งนั้นคือลูกบาสนั่นเอง
“ขนาดไม่ได้ยินเสียง ยังรับได้อีกเหรอเนี่ย” ผู้ที่โยนใส่เอ่ยขึ้น แน่นอนว่าไทระไม่ได้ยินแต่ใช้วิชาการอ่านปากเอา เทคุริเดินเข้าไปหาไทระพร้อมกับรับลูกบาสที่อีกฝ่ายส่งคืนกลับมา “เก่งจริงๆ เลยน้า”
“ฮ่ะๆ ไม่หรอก ที่รับได้ก็เพราะเทคุงออมแรงโยนไว้ต่างหาก” ไทระขยับยิ้มส่งไปให้อีกฝ่าย ก็ตามอย่างที่บอกว่าเทคุริน่าจะออมแรงไว้จริงๆ เขาไม่ได้จะโยนลูกบาสใส่ เพียงแต่แค่แกล้งหยอกล้อนิดหน่อยเท่านั้น ที่เด็กหนุ่มจากควิ้นท์คิดเช่นนี้เพราะรู้สึกว่าเขากับหนุ่มน้อยตรงหน้ามีนิสัยคล้ายๆ กัน คือขี้แกล้งนิดๆ น่ะ
“ว่าแต่...ไทระรู้ได้ยังไงว่าผมโยนบอลมา” เทคุริถามอย่างใคร่รู้มาก จนไทระชักจะชอบสีหน้าแบบนั้นของฝ่ายที่ถามมากขึ้นกว่าเดิม
‘ชอบทำหน้าน่ารักจริงๆ น้า’ ไทระคิดในใจก่อนจะตอบกลับไป
“ความรู้สึกกับลางสังหรณ์น่ะ”
“ความรู้สึก? ลางสังหรณ์?” เทคุริทวนคำ
“อือ ก็ประมาณว่าเวลาเราถูกใครจ้องก็จะรู้สึกว่ามีคนจ้องใช่ไหม เมื่อกี้ก็เหมือนกัน” ไทระเว้นช่วงเล็กน้อยพลางส่งยิ้มพิมพ์ใจ “ผมรู้สึกว่ามีอะไรอยู่ข้างหลังเลยหันไปมองน่ะ”
“แบบนี้นี่เอง” เทคุริยกกำปั้นขึ้นมาทุบลงฝ่ามือตัวเองราวกับเพิ่งไขปริศนาลึกลับออก “งั้นไทระ ผมขอถามหน่อย”
“อะไรเหรอ?”
“ลางสังหรณ์ของนายบอกไหมว่ามีคนกำลังมองอยู่” เทคุริถามพร้อมกับชี้ไปทางขวามือที่มีกลุ่มรุ่นน้องผู้หญิงประมาณสี่ห้าคนกำลังยืนมองมาทางนี้ ไทระหันไปมองทิศทางเดียวกันแล้ววิชาอ่านปากก็ทำงานโดยอัตโนมัติทันที เด็กหนุ่มอ่านปากอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงหันกลับมาหาเทคุริ
“ก็รู้สึกนะฮะ แต่ไม่ได้สนใจอะไรมาก”
“งั้นเหรอ ผมเห็นเขามองมาทางนี้กันสักพักแล้ว”
“อ๋อ ที่มองก็เพราะกำลังกรี๊ดพวกเราอยู่ไง”
“หะ?”
“ผู้ชายน่ารักตั้งสองคนยืนคุยกัน มีเหรอที่พวกสาวๆ จะไม่จับจิ้นน่ะ”
“จะบ้าเรอะ ผมสายนอมอลนะ” เทคุริปฏิเสธพร้อมกับตีไหล่ไทระแบบหยอกเล่นไปหนึ่งที แล้วสองหนุ่มก็หัวเราะพลางหยอกล้อกันไปมา
ทางด้านพวกสาวๆ ที่เห็นเด็กหนุ่มสองคนหยอกล้อกันก็ยิ่งอยากจะจับจิ้น ซึ่งไทระแค่อ่านปากก็รู้แล้วว่าพวกเธอกำลังคุยอะไรกันอยู่ เด็กหนุ่มจากควิ้นท์ผละมือออกจากอีกฝ่ายแล้วคุยอะไรบางอย่าง จากนั้นทั้งคู่ก็เดินเข้าไปหากลุ่มของสาวๆ ที่ยืนดูอยู่
เมื่อเดินมาหยุดยืนตรงหน้าเป้าหมาย เทคุริก็เป็นคนเปิดบทสนทนา
“ขอโทษนะครับ พอดีพวกผมเห็นพวกน้องๆ ยืนจ้องกันนานแล้ว มีอะไรให้พวกผมช่วยไหมครับ” เทคุริเอ่ยด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรพร้อมกับแย้มยิ้มหวาน สำหรับผู้ชายแล้วรอยยิ้มนั้นคือรอยยิ้มน่ารักทั่วๆ ไป แต่สำหรับผู้หญิงมันคือรอยยิ้มที่พิฆาตใจสาวได้ในชั่วพริบตา
พอเจอรอยยิ้มพิฆาตใจของเทคุริเข้าไปก็ทำเอาพ่วงแก้มของสาวน้อยทั้งหลายระเรื่อสี ใบหน้าเขินอายนั่นเป็นสิ่งที่ทั้งสองหนุ่มคาดหมายเอาไว้แล้ว ไทระจึงฉวยโอกาสนี้ต่อบทสนทนาทันที
“ดูหน้าแดงๆ กันนะครับ” ไม่พูดเปล่าไทระยังยกมือขึ้นมาแล้วหันหลังมือยื่นไปจนเกือบถึงหน้าผากของผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่ม แต่ก็ไม่ได้สัมผัสโดนเธอแต่อย่างใด “ผมก็อยากจะวัดไข้ให้หรอกว่าไม่สบายหรือเปล่า แต่พวกเธอเป็นผู้หญิงเพราะงั้นคงแตะต้องไม่ได้ง่ายๆ”
“...”
“ยังไงก็ช่วยดูแลตัวเองให้ดี” ไทระเองก็ส่งยิ้มพิฆาตมาให้อีกหนึ่งยกเช่นเดียวกับเทคุริ “ผมไม่อยากเห็นใบหน้าน่ารักๆ นั่นทรมานเพราะเป็นหวัดน่ะครับ”
ฉึก!!!
เหมือนมีเสียงลูกศรที่สลักคำว่า ‘โดนดาเมจรอยยิ้มของสองหนุ่มน่ารัก’ ปักลงที่กลางใจของบรรดาสาวๆ พวกเธอยิ่งหน้าแดงก่ำกว่าเดิมและทำได้เพียงพยักหน้าหงึกหงัก เมื่อเห็นว่าฝ่ายสาวน้อยต่างเงียบกริบตัวแข็งทื่อ ไทระกับเทคุริจึงฉวยโอกาสนี้ผละออกมา
ระหว่างเดินห่างออกมา เทคุริได้ยินเสียงแว่วๆ ที่พวกผู้หญิงคุยกันแต่จับความหมายไม่ได้ ส่วนไทระนั้นแอบหันไปมองและอ่านปากของพวกเธอได้เกือบทุกคำ
“พวกนั้นพูดว่าไงบ้าง” เทคุริถามทันทีเมื่อพ้นจากรัศมีของบรรดาสาวน้อย
“ก็ประมาณว่าคนไหนจองผม คนไหนจองเทคุงน่ะ”
“หา!?”
“ฮ่ะๆ ตกใจเหรอฮะ แต่ก็นะ มันเป็นแผนที่พวกเราวางกันไว้นี่เนอะ”
พวกผู้หญิงกลุ่มนั้นคือกองเชียร์ที่มาดูการแข่งขันกีฬาบาสเก็ตบอล ไทระเห็นว่าพวกเธอจับเขาสองจิ้นตั้งแต่ตอนที่ยกกำปั้นให้กันตั้งแต่ช่วงก่อนเริ่มเกมแล้ว พอจบเกมก็ยังอยู่จิ้นอยู่ เด็กหนุ่มจากควิ้นท์เลยวางแผนทำให้พวกเธอใจเต้นและกลายเป็นหวั่นไหวกับพวกเขาแทน เพื่อที่จะให้บรรดาสาวน้อยเลิกจิ้นจับคู่ผู้ชายกับผู้ชายเสียที แล้วผลที่ออกมาก็ค่อนข้างน่าพึงพอใจทีเดียว
“นี่เทคุง” ไทระเรียกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ “เทคุงโอเคไหมกับแผนของผม”
“โอเคอยู่นะ ถ้าอยากให้เลิกจิ้นก็ต้องทำแบบนั้นแหละ” เทคุริบอกอย่างสบายๆ “แกล้งทำให้อีกฝ่ายใจเต้นนิดๆ หน่อยๆ ก็สนุกดีเหมือนกัน”
“เห~ เทคุงนี่ขี้แกล้งจังน้า~” ถึงจะพูดแบบนี้แต่น้ำเสียงของไทระฟังเหมือนหยอกเล่นมากกว่า
เทคุริเองก็ยังยิ้มแย้มแจ่มใสตามแบบฉบับ “บางทีมันก็มีเหตุผลให้น่าแกล้งนี่ครับ หรือว่าไทระกลัวจะโดนผมแกล้ง?”
“เปล่าเลยฮะ ก็แค่คิดว่า...” ไทระเว้นช่วงแล้วทำเสียงเจ้าเล่ห์เล็กน้อย “ถ้าจะแกล้งแบบวันนี้อีก อย่าลืมชวนผมไปร่วมวงด้วยนะ”
“ฮ่ะๆ ไทระเองก็ขี้แกล้งเหมือนกันน้า~”
“ก็แกล้งแบบหยอกเล่นน่ารักๆ น่ะฮะ ฮ่าๆ”
เด็กหนุ่มสองคนต่างส่งยิ้มให้กัน โดยที่ไม่มีฝ่ายใดต้องเอื้อนเอ่ยเป็นคำพูด ทั้งคู่ต่างยกกำปั้นขึ้นมาชนกันเบาๆ ราวกับเป็นสัญญาณแห่งมิตรภาพ ต่างฝ่ายก็ต่างคิดว่าการได้เจอเพื่อนที่รู้ใจกันเป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมมาก
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- ในลิงค์ประวัติของเทคุริอธิบายนิสัยเน้นไปในเรื่องของ
ความกวนและนิสัยขี้แกล้ง ซึ่งไทระก็นำมาเล่นได้อย่าง
ชัดเจนและน่ารักมากครับ เหมือนไทระได้เจอเพื่อนที่
นิสัยเข้ากันได้ดี แต่ยังรู้สึกว่าไทระยังดูเด่นกว่าเทคุริ
อยู่บ้าง คิดว่าน่าจะสามารถดันเทคุริได้มากกว่านี้
อีกหน่อยครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Sun 04 Sep 2016, 00:37
"ถึงมัวดินซินฟ้ามาหาสมุทร ไม่สิ้นสุดความรักสามัคสาแมนแม้เกิดในไทยฟ้าสุ.....damn it"
ฉันเห็นมีคนกำลังด้อมๆมองๆฉันอยู่ ฉันจึงพูดว่า"คุณเป็นใครคะ"
ไม่นานคนที่แอบอยู่ด้านหลังต้นไม้จึงออกมาให้ฉันเห็น ฉันมองหน้าเขาไม่ค่อยชัดแต่เห็นว่าเค้าผมสีเขียว
"ใครเป็นคุณคะ.. Oh ..no damn it"
"เออผมชื่อมิกครับ..มิก โคสเตอร์ผมเห็นคุณ...พอดีอ่านกลอนอยู่เลยมาดูครับ"
"Oh..,this poem? เพื่อนๆบอกว่าสนุกมาก แฟนตาซี มีเงือกด้วย ฉันเลยลองอ่านค่ะ "
"ชื่อว่าพระอภัยทานหน่ะค่ะ"
พอ ฉันพูดจบเขาก็หัวเราะจนตัวงอ ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาหัวเราะเท่าไหร่จน กระทั่งเขาพูดออกมา
"พระอภัยมณีครับ"
"อ่านออกเสียงยากจังนะคะ ฉันอ่านเป็นฉบับภาษาอังกฤษหมดเลย ก็ได้เข้าใจเนื้อหาเบื้องต้นเท่านั้น"
"ผมขอดูก่อนที่คุณเพิ่งอ่านเมื่อสักครู่ได้ไหมครับ"ว่าแล้วเขาก็ขออนุญาตหยิบหนังสือไปจากมือฉัน และอ่านให้ฉันฟังอย่างชัดชัดถ้อยชัดคำ ฉันฟังที่เขาอ่านแล้วรู้สึกเพราะมากถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่poem นี่บอกเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกว่าเพราะได้อย่างน่าประหลาด
เมื่ออ่านจบเขาก็หันมาทางฉันและพูดว่า
"จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมขอให้คุณช่วยพาผมสำรวจแถวนี้สักหน่อย"
ฉันคิดอยู่ครูหนึ่ง จึงตอบตกลงไป
ฉันเริ่มพาเขามาที่ ฟิตเนสเป็นอันดับแรก
"ปกติฉันมีงานอดิเรกก็คือเล่นกล้ามค่ะแต่ว่าช่วงนี้ฉันค่อนข้างจะเจ็บแขนก็เลยไปเล่นกีฬาอย่างอื่นบ้าง"
"แล้วคุณเล่นกีฬาอะไรบ้างเหรอครับ"
"เล่นทุกชนิดค่ะ"
หลังจากฉันพูดจบเขาก็ดูมี สีหน้าที่ประหลาดใจเล็กน้อยเค้าอาจจะสงสัยว่าทำไมผู้หญิงที่ดูบอบบางและแขนขาดไปตั้งข้างหนึ่ง ดันเล่นกีฬาทุกชนิดขนาดนี้
ฉันพาเขาเดินเข้ามาในสนามบาสเกตบอล และชวนเขาเล่นบาส
"ไหนๆก็ อุตส่าห์มาที่นี่แล้ว เล่นบาสด้วยกันมั้ยคะ" ฉันพูดพร้อมกับเดาะลูกบอลให้อยู่ในมือ
"เอาสิครับ...แต่ถึงคุณเป็นผู้หญิง ผมก็ไม่ออมมือให้หรอกนะ"
"มีเท่าไหร่ ใส่มาให้หมดเลยค่ะ"
อ่า.. ฉันชักสนุกแล้วซิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตึก
ตึก
ตึก
พลุ่บ
"ผมแปลกใจจัง ที่คุณโยนสามแต้มแม่นมาก"
"ฉันเองก็แปลกใจที่คุณสกัดลูกได้ดีเหมือนกันค่ะ"
แล้วเราทั้งสองก็ต่างหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ผลการแข่งในวันนี้ฉันชนะเขาเก้าต่อสี่ เค้าดูใจเย็นมากๆผิดกับเพื่อนของเขาที่ส่วนมากมักจะเป็นพวกใจร้อน
และฉันยังรู้สึกว่าเค้าค่อนข้างตัวเล็กกว่าผู้ชายปกติทั่วไป ซึ่งแต่เค้าก็ยังสูงกว่าฉันอยู่ดี
ตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อยข้างใกล้จะเย็นแล้ว ฉันจึงคิดว่าจะแวะที่ la pastel ซื้อขนมกับไปกินที่ห้อง จึงพาเค้าไปที่ร้านด้วย
"สวัสดีค่ะกร"
"สวัสดีครับฮันนา รับอะไรดีครับ"
"เอา เค้กช็อกโกแลตกับ เค้กชาเขียวค่ะ"
หลังจากที่ฉันสั่งเค้กเรียบร้อยแล้ว จึงหายไปถามเค้าว่าอยากได้อะไรมั้ย
เค้าสั่นหัว เป็นเชิงว่าไม่ต้องการ ฉันจึงคิดเงินและออกมา
ระหว่างทางเดินกลับหอ ฉันเจอไทระที่กำลังขึ้นหอเหมือนกัน ฉันจึงเรียกเค้าเอาไว้
แต่ฉันลืมไปว่าเค้าไม่ได้ยินที่ฉันพูด
เลยวิ่งด้วยความเร็วไปหาเขา เขาตกใจนิดหน่อยได้เห็นฉัน
ฉันเห็นว่าไทระเพิ่งแข่งบาสเสร็จจึงยื่นถุงขนมเค้กให้เขาถุงนึง เค้ารู้ว่าฉันยังไม่เก่งภาษาเบลล์มากนักเขาจึงขยับปากเป็นคำว่า
"ขอบคุณนะครับ "
ฉันรู้สึกเขินนิดหน่อยและฉันบอกให้เค้าขึ้นไปก่อน เพราะว่ามิกยังรออยู่หน้าตึก
หลังจากที่ไทระขึ้นไปแล้ว ฉันก็เดินไปบอกลามิค เขาถามฉันว่า
"ตั้งแต่ผมรู้จักคุณมา ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย"
ฉันยิ้มให้เขาและตอบไปว่า
"ซักวันคุณจะได้รู้เองค่ะ"
ก่อนที่จะวิ่งขึ้นตึกไปจนลับสายตาของเขา
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
ฉันเห็นมีคนกำลังด้อมๆมองๆฉันอยู่ ฉันจึงพูดว่า"คุณเป็นใครคะ"
ไม่นานคนที่แอบอยู่ด้านหลังต้นไม้จึงออกมาให้ฉันเห็น ฉันมองหน้าเขาไม่ค่อยชัดแต่เห็นว่าเค้าผมสีเขียว
"ใครเป็นคุณคะ.. Oh ..no damn it"
"เออผมชื่อมิกครับ..มิก โคสเตอร์ผมเห็นคุณ...พอดีอ่านกลอนอยู่เลยมาดูครับ"
"Oh..,this poem? เพื่อนๆบอกว่าสนุกมาก แฟนตาซี มีเงือกด้วย ฉันเลยลองอ่านค่ะ "
"ชื่อว่าพระอภัยทานหน่ะค่ะ"
พอ ฉันพูดจบเขาก็หัวเราะจนตัวงอ ฉันไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่เขาหัวเราะเท่าไหร่จน กระทั่งเขาพูดออกมา
"พระอภัยมณีครับ"
"อ่านออกเสียงยากจังนะคะ ฉันอ่านเป็นฉบับภาษาอังกฤษหมดเลย ก็ได้เข้าใจเนื้อหาเบื้องต้นเท่านั้น"
"ผมขอดูก่อนที่คุณเพิ่งอ่านเมื่อสักครู่ได้ไหมครับ"ว่าแล้วเขาก็ขออนุญาตหยิบหนังสือไปจากมือฉัน และอ่านให้ฉันฟังอย่างชัดชัดถ้อยชัดคำ ฉันฟังที่เขาอ่านแล้วรู้สึกเพราะมากถึงแม้ว่าฉันจะไม่ค่อยเข้าใจในสิ่งที่poem นี่บอกเท่าไหร่แต่ก็รู้สึกว่าเพราะได้อย่างน่าประหลาด
เมื่ออ่านจบเขาก็หันมาทางฉันและพูดว่า
"จะเป็นอะไรไหมครับถ้าผมขอให้คุณช่วยพาผมสำรวจแถวนี้สักหน่อย"
ฉันคิดอยู่ครูหนึ่ง จึงตอบตกลงไป
ฉันเริ่มพาเขามาที่ ฟิตเนสเป็นอันดับแรก
"ปกติฉันมีงานอดิเรกก็คือเล่นกล้ามค่ะแต่ว่าช่วงนี้ฉันค่อนข้างจะเจ็บแขนก็เลยไปเล่นกีฬาอย่างอื่นบ้าง"
"แล้วคุณเล่นกีฬาอะไรบ้างเหรอครับ"
"เล่นทุกชนิดค่ะ"
หลังจากฉันพูดจบเขาก็ดูมี สีหน้าที่ประหลาดใจเล็กน้อยเค้าอาจจะสงสัยว่าทำไมผู้หญิงที่ดูบอบบางและแขนขาดไปตั้งข้างหนึ่ง ดันเล่นกีฬาทุกชนิดขนาดนี้
ฉันพาเขาเดินเข้ามาในสนามบาสเกตบอล และชวนเขาเล่นบาส
"ไหนๆก็ อุตส่าห์มาที่นี่แล้ว เล่นบาสด้วยกันมั้ยคะ" ฉันพูดพร้อมกับเดาะลูกบอลให้อยู่ในมือ
"เอาสิครับ...แต่ถึงคุณเป็นผู้หญิง ผมก็ไม่ออมมือให้หรอกนะ"
"มีเท่าไหร่ ใส่มาให้หมดเลยค่ะ"
อ่า.. ฉันชักสนุกแล้วซิ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ตึก
ตึก
ตึก
พลุ่บ
"ผมแปลกใจจัง ที่คุณโยนสามแต้มแม่นมาก"
"ฉันเองก็แปลกใจที่คุณสกัดลูกได้ดีเหมือนกันค่ะ"
แล้วเราทั้งสองก็ต่างหัวเราะออกมาพร้อมกัน
ผลการแข่งในวันนี้ฉันชนะเขาเก้าต่อสี่ เค้าดูใจเย็นมากๆผิดกับเพื่อนของเขาที่ส่วนมากมักจะเป็นพวกใจร้อน
และฉันยังรู้สึกว่าเค้าค่อนข้างตัวเล็กกว่าผู้ชายปกติทั่วไป ซึ่งแต่เค้าก็ยังสูงกว่าฉันอยู่ดี
ตอนนี้เป็นเวลาที่ค่อยข้างใกล้จะเย็นแล้ว ฉันจึงคิดว่าจะแวะที่ la pastel ซื้อขนมกับไปกินที่ห้อง จึงพาเค้าไปที่ร้านด้วย
"สวัสดีค่ะกร"
"สวัสดีครับฮันนา รับอะไรดีครับ"
"เอา เค้กช็อกโกแลตกับ เค้กชาเขียวค่ะ"
หลังจากที่ฉันสั่งเค้กเรียบร้อยแล้ว จึงหายไปถามเค้าว่าอยากได้อะไรมั้ย
เค้าสั่นหัว เป็นเชิงว่าไม่ต้องการ ฉันจึงคิดเงินและออกมา
ระหว่างทางเดินกลับหอ ฉันเจอไทระที่กำลังขึ้นหอเหมือนกัน ฉันจึงเรียกเค้าเอาไว้
แต่ฉันลืมไปว่าเค้าไม่ได้ยินที่ฉันพูด
เลยวิ่งด้วยความเร็วไปหาเขา เขาตกใจนิดหน่อยได้เห็นฉัน
ฉันเห็นว่าไทระเพิ่งแข่งบาสเสร็จจึงยื่นถุงขนมเค้กให้เขาถุงนึง เค้ารู้ว่าฉันยังไม่เก่งภาษาเบลล์มากนักเขาจึงขยับปากเป็นคำว่า
"ขอบคุณนะครับ "
ฉันรู้สึกเขินนิดหน่อยและฉันบอกให้เค้าขึ้นไปก่อน เพราะว่ามิกยังรออยู่หน้าตึก
หลังจากที่ไทระขึ้นไปแล้ว ฉันก็เดินไปบอกลามิค เขาถามฉันว่า
"ตั้งแต่ผมรู้จักคุณมา ผมยังไม่รู้จักชื่อคุณเลย"
ฉันยิ้มให้เขาและตอบไปว่า
"ซักวันคุณจะได้รู้เองค่ะ"
ก่อนที่จะวิ่งขึ้นตึกไปจนลับสายตาของเขา
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
C - CLASS STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีมรกต สื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ปานกลางเป็นที่น่าพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+900,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- บรรยากาศดูอบอุ่นดีครับ แต่รู้สึกว่าเนื้อเรื่องจะเน้นไป
กับการแนะนำตัวละครฮันนามากกว่ามิ๊ก นิสัยต่างๆของ
มิ๊กยังไม่เด่นขึ้นมาเท่าไหร่ แต่ก็เข้าใจว่าในลิงค์ประวัติ
มีเขียนบอกนิสัยไว้เพียงสั้นๆซึ่งอาจนำมาเล่นยาก
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Sun 04 Sep 2016, 16:48
ยูมินสมองตันมากค่ะ เลยเขียนออกมาได้สั้นแค่นี้ งือออ
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
- คลิ๊ก:
- สวัสดีค่ะทุกคนนน! วันนี้เป็นวันที่ยูมินตื่นเต้นและอารมณ์เสียน้อยที่สุดเลยล่ะะะ!?
เพราะว่าอะไรน่ะเหรอคะ? เพราะ..........
.
.
.
.
วันนี้เป็นวันเปิดการแข่งขันกีฬาสีไงล่ะะะะะะ!
ช่วงเช้าของกีฬาสีก็จะมีการเปิดพิธีแข่งขัน หลังจากพิธีจบ....จะมีการให้นักเรียนพักผ่อนได้อย่างเต็มที่!
ระหว่างที่กำลังอยู่ในช่วงพัก ยูมินก็ได้ทำการ "ส่อง" ทีมสีส้มนั่นเองค่ะ! เพราะมันเป็นอะไรที่ฆ่าเวลาได้ดีมาก(จริงๆแอบอู้ซ้อมอ่ะแหละ)
ระหว่างนั้นยูมินก็พบกับ "ไลล่า" นักกีฬาจากทีมสีส้มค่ะ รู้สึกว่าตัวจริงเท่กว่าในรูปอี๊กกก
รออะไรล่ะคะ วิ่งเข้าไปทักสิคะะ
"ว...หวัดดี เธอคือไลล่าใช่มั้ย?"- ใสๆ:
" ใช่ เธอชื่อยูมินใช่มะ"
"เอ๋? รู้จักฉันด้วยเหรอ"
"เอ่อ....ฉันดูจากป้ายชื่อเธอน่ะ"- จ่ะ:
"....อ่อ...."
"ว่าแต่....เธอลงแข่งอะไรเหรอไลล่า?"
"วิ่งผลัดน่ะ"
"จริงเหรอ เหมือนกันเลย ฮ๋าๆ"
หลังจากคุยกันได้ไม่นาน ยูมินรู้ทันทีเลยว่า..ไลล่าเป็นคนที่ดูเท่และดูมีเสน่ห์มากก
"อืม..ใกล้จะหมดเวลาพักแล้วนี่นา ฉันขอตัวไปซ้อมนะ แล้วเจอกัน:)"
"อ่า..สู้ๆนะ"
หลังจากนั้น ทั้งยูมินกับไลล่าก็แยกย้ายกันไปซ้อม
และเมื่อได้เวลาแข่งขันยูมินก็มายืนประจำตำแหน่งของตัวเอง
ยูมินสังเกตุว่าตำแหน่งของยูมินอยู่ใกล้ๆไลล่าเลยล่ะ!- รอยยิ้มจากไลล่า:
รอยยิ้มนั่น เป็นรอยยิ้มที่ฉันไม่ได้เห็นมานาน...
มันทำให้ฉันรู้สึกดีและมีกำลังใจมากขึ้น"เอาล่ะนักเรียน!!! การแข่งขันจะเริ่มใน...."
3
2
1- :
✎ D. ผู้ที่ทำภารกิจได้ต่ำกว่ามาตรฐานควรแก่การพัฒนา (35%+)
D - CLASS STAMP ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์ สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่ได้รับมอบหมายไว้ |
+800,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- รูปน่ารักจังครับ แสดงถึงมิตรภาพระหว่างเพื่อนต่าง
โรงเรียน แต่ไม่สามารถสัมผัสได้ถึงลักษณะนิสัย
ของไลล่าในเนื้อเรื่องเลยครับ รอบนี้คงตันสินะ
คราวหน้ามาตั้งใจกันใหม่นะครับ!!
- gotspinner
Rin Sukho
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 4
691
+14 M 550 K 921
PASSPORT
:
(400/2000)
:
Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Mon 05 Sep 2016, 21:55
วืดดดดด… ปั๊บ!!!
เสียงมือตบเข้าที่ลูกบาส แล้วคว้ามาไว้ในมือ หลังจากที่กรรมการโยนลูกบาสขึ้นกลางสนามเพื่อเริ่มการแข่งขันบาสเกทบอลระหว่างสีส้มและสีม่วง
ฉันมองไม่ทันเลยว่าเกิดอะไรขึ้น มันเร็วมาก รู้ตัวอีกทีคนที่คว้าลูกบาสไปก็เลี้ยงจนจะถึงแป้นบาสของสีม่วงแล้ว
ไทระที่เป็นเซ็นเตอร์รีบวิ่งขวางไว้ แต่…
“ซวบ!!!” ผู้ที่ครองลูกบาสวิ่งเรย์อัพปล่อยลูกบาสลงห่วงอย่างสวยงามและรวดเร็ว ไทระได้แต่มองดูอย่างตะลึง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ค่อยๆ ซึมออกมาตามใบหน้าโดยที่ไทระยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย
หลังจากลูกบาสตกลงมาถึงพื้น สีม่วงทุกคนที่ยืนอึ้งอยู่ สายตาต่างจับจ้องไปผู้ที่เพิ่งทำแต้มแรกของเกมส์
เธอเป็นเด็กสาวผมยาวสีม่วง ตัวเล็ก น่ารัก ไม่ใช่แค่ทุกคนตกตะลึงอย่างเดียว ผู้ชายทุกคนข้างสนามมีอาการหน้าแดง แดงมากจนถึงหู สายตาต่างจับจ้องไปที่ลูกบาสตู้มๆ สองลูกบนหน้าอกของเด็กสาวมีมีขนาดใหญ่เกือบเท่าลูกบาสของจริง
ปรี๊ดดดดดด !!!
เสียงเป่านกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน สีส้มชนะสีม่วงด้วยแต้มรวมทั้งหมด 4 ควอเตอร์ 36 - 18
‘หึ! ก็พอทำแต้มได้บ้างล่ะ แต่ที่พลาดอย่างหนักคือเวลาที่เธออกตู้มคนนั้นได้ลูก ผู้ชายทุกคนในทีมก็หูดำกันหมด โดยเฉพาะพี่ไทระ เป็นเซ็นเตอร์ดั้งค์ได้ แต่กลับกำแพง(เลือดกำเดา)แตกเมื่อโดนลูกบาสคู่ชนเข้าที่หน้าเต็มๆ เฮ้อ!’ ฉันคิดในใจพลางเช็ดแว่นที่เปื้อนเหงื่อ
หลังจากดื่มน้ำ พักจนได้เหนื่อยได้ซักพัก ฉันก็เอาไอแพดที่ฝากไว้กับพี่แคโรไลน์ ฉันหยิบลูกบาสแล้วเดินไปกลุ่มนักบาสสีส้มตรงไปที่เด็กสาวผมสีม่วง
“[ทำเรย์อัพที่สวยที่สุดของเธอให้ฉันดูอีกหน่อยสิ ได้ไหม]” ฉันยื่นลูกบาสให้กับเธอคนนั้น เธอก็รับมาด้วยสีหน้างงๆ
“เสียงนั้น มาจากไอแพดที่ห้องอยู่ที่ของของเธอหรอ?” เด็กสาวถามเมื่อเห็นว่ามีเสียงพูดแต่ฉันไม่ได้ขยับปากเลย
“[ใช่ ฉันพูดไม่ได้น่ะ เลยพิมพ์จากไอแพดแล้วแปลงเป็นเสียง อ้อ! ลืมแนะนำตัวเลย ฉันชื่อ “รินทร์ สุขโข” เรียกสั้นๆ ว่ารินก็ได้ เพื่อนๆ พี่ๆ ในโรงเรียนเรียนเรียกฉันว่ารินน้ำ ยินดีที่ได้รู้จัก]” สิ้นเสียงฉันก็ยิ้มให้กับเธออย่างเป็นมิตร
“อาคาสึกิ ชิโฮะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรเช่นกัน
“เอ่อ จะให้เล่นจริงๆหรอ?” อาคาสึกิถามฉันเพื่อความแน่ใจว่าฉันไม่ได้พูดเล่นเพื่อแค่เป็นการทักทาย
“[จัดเลยๆ ฉันอยากเห็นเรย์อัพงามๆ นั่นอีกครั้ง Frist Blood ที่เธอทำตอนเริ่มเกมส์น่ะ]”
“หืม? Frist Blood?” อาคาสึกิทำหน้าสงสัย
“[เอ่อ… มันเป็นศัพท์ที่อยู่ในเกม Dota น่ะ ประมาณว่า ฆ่าได้เป็นคนแรก ก็เธอเป็นคนทำแต้มได้คนแรกฉันเลยพูดขึ้นมาน่ะ แหะๆ]”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว” อาคาสึกิไม่รอช้า เดินไปที่กลางสนามบาสแล้วทำเรย์อัพ
ซวบ !!!
“[โอวววววว!!! งามมากเลยค่า ฉันถ่ายคลิปไว้ด้วยล่ะ]”
“เธอก็ชู้ตสามแต้มได้แม่นนี่ ชู้ตให้ดูหน่อยสิ” อาคาสึกิยื่นคำขอคืนมาที่ฉันหลังจากที่ฉันได้ขอให้เธอทำไปแล้ว
“[ได้สิๆ]” ฉันรับลูกบาสมาจากอาคาสึกิแล้วเดินไปในสนามที่เส้นสามแต้ม
ซวบ!!!
“ว้าว! ไร้ห่วง ไร้แป้น” อาคาสึกิตะโกนพร้อมปรบมือ
“[แหะๆ]” ฉันเดินกลับมาหาอาคาสึกิอีกครั้ง
“[เธอตัวเล็กก็พริ้วดีหรอก แต่เธอต้องแบกลูกบาสลูกใหญ่สองลูกนั่นกับผมที่ยาวเฟื้อย ไม่หนักหรอความเร็วเธอไม่ลดเลยนะ แหะๆ]” ฉันพูดแซวอาคาสึกิเล่น เธอเหน้าแดงเขินนิดๆ
“ก็… ก็ไม่หนักเท่าไหร่หรอกชินแล้ว ละ… แล้วเธอล่ะ แว่นนั่น เวลาเล่นไม่หลุดเลยนะ”
“[แหะๆ ก็คงจะทำให้มันอยู่แบบนี้ได้แน่นจนชินน่ะ โทษทีนะ แซวทะลึ่งไปหน่อย ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆ]”
“อ่ะ อื้อ… ไม่เป็นไร”
“[เอาไว้ว่างๆเรามาเล่นบาสด้วยกันนะ เอ่อ…ฉันของเฟสบุค หรือไลน์ของเธอหน่อยสิ เผื่อเอาไว้คุยชวนมาเล่นบาสกัน ชวนไปหานมปั่นไอติมเย็นๆกินกันนะ ฉันชอบกินไอติมน่ะ แล้วเธอล่ะชอบกินอะไร?]”
“อ่ะ เอ่อ… น้ำ… น้ำแดงค่ะ”
............
ตึง!!!
เสียงดังขึ้นที่แป้นบาส ฉันและอาคาสึกิรีบหันไปตามเสียง
ตึง!!!.......... ตึง!!!......... ตึง!!!........
เสียงไทระกำลังดั้งค์รัวๆ พอดั้งค์ได้ลูกหนึ่งไทระก็หันมาทางอาคาสึกิเรื่อยๆ ด้วยสีหน้าแรงระเรื่อ
‘หึ! พี่ไทระหูดำ ตัวสูงกะจะดั้งค์โชว์สาวว่างั้น’
………….
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
เสียงมือตบเข้าที่ลูกบาส แล้วคว้ามาไว้ในมือ หลังจากที่กรรมการโยนลูกบาสขึ้นกลางสนามเพื่อเริ่มการแข่งขันบาสเกทบอลระหว่างสีส้มและสีม่วง
ฉันมองไม่ทันเลยว่าเกิดอะไรขึ้น มันเร็วมาก รู้ตัวอีกทีคนที่คว้าลูกบาสไปก็เลี้ยงจนจะถึงแป้นบาสของสีม่วงแล้ว
ไทระที่เป็นเซ็นเตอร์รีบวิ่งขวางไว้ แต่…
“ซวบ!!!” ผู้ที่ครองลูกบาสวิ่งเรย์อัพปล่อยลูกบาสลงห่วงอย่างสวยงามและรวดเร็ว ไทระได้แต่มองดูอย่างตะลึง เหงื่อเม็ดเล็กๆ ค่อยๆ ซึมออกมาตามใบหน้าโดยที่ไทระยังไม่ได้ออกแรงอะไรเลย
หลังจากลูกบาสตกลงมาถึงพื้น สีม่วงทุกคนที่ยืนอึ้งอยู่ สายตาต่างจับจ้องไปผู้ที่เพิ่งทำแต้มแรกของเกมส์
เธอเป็นเด็กสาวผมยาวสีม่วง ตัวเล็ก น่ารัก ไม่ใช่แค่ทุกคนตกตะลึงอย่างเดียว ผู้ชายทุกคนข้างสนามมีอาการหน้าแดง แดงมากจนถึงหู สายตาต่างจับจ้องไปที่ลูกบาสตู้มๆ สองลูกบนหน้าอกของเด็กสาวมีมีขนาดใหญ่เกือบเท่าลูกบาสของจริง
ปรี๊ดดดดดด !!!
เสียงเป่านกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน สีส้มชนะสีม่วงด้วยแต้มรวมทั้งหมด 4 ควอเตอร์ 36 - 18
‘หึ! ก็พอทำแต้มได้บ้างล่ะ แต่ที่พลาดอย่างหนักคือเวลาที่เธออกตู้มคนนั้นได้ลูก ผู้ชายทุกคนในทีมก็หูดำกันหมด โดยเฉพาะพี่ไทระ เป็นเซ็นเตอร์ดั้งค์ได้ แต่กลับกำแพง(เลือดกำเดา)แตกเมื่อโดนลูกบาสคู่ชนเข้าที่หน้าเต็มๆ เฮ้อ!’ ฉันคิดในใจพลางเช็ดแว่นที่เปื้อนเหงื่อ
หลังจากดื่มน้ำ พักจนได้เหนื่อยได้ซักพัก ฉันก็เอาไอแพดที่ฝากไว้กับพี่แคโรไลน์ ฉันหยิบลูกบาสแล้วเดินไปกลุ่มนักบาสสีส้มตรงไปที่เด็กสาวผมสีม่วง
“[ทำเรย์อัพที่สวยที่สุดของเธอให้ฉันดูอีกหน่อยสิ ได้ไหม]” ฉันยื่นลูกบาสให้กับเธอคนนั้น เธอก็รับมาด้วยสีหน้างงๆ
“เสียงนั้น มาจากไอแพดที่ห้องอยู่ที่ของของเธอหรอ?” เด็กสาวถามเมื่อเห็นว่ามีเสียงพูดแต่ฉันไม่ได้ขยับปากเลย
“[ใช่ ฉันพูดไม่ได้น่ะ เลยพิมพ์จากไอแพดแล้วแปลงเป็นเสียง อ้อ! ลืมแนะนำตัวเลย ฉันชื่อ “รินทร์ สุขโข” เรียกสั้นๆ ว่ารินก็ได้ เพื่อนๆ พี่ๆ ในโรงเรียนเรียนเรียกฉันว่ารินน้ำ ยินดีที่ได้รู้จัก]” สิ้นเสียงฉันก็ยิ้มให้กับเธออย่างเป็นมิตร
“อาคาสึกิ ชิโฮะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ” เธอตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรเช่นกัน
“เอ่อ จะให้เล่นจริงๆหรอ?” อาคาสึกิถามฉันเพื่อความแน่ใจว่าฉันไม่ได้พูดเล่นเพื่อแค่เป็นการทักทาย
“[จัดเลยๆ ฉันอยากเห็นเรย์อัพงามๆ นั่นอีกครั้ง Frist Blood ที่เธอทำตอนเริ่มเกมส์น่ะ]”
“หืม? Frist Blood?” อาคาสึกิทำหน้าสงสัย
“[เอ่อ… มันเป็นศัพท์ที่อยู่ในเกม Dota น่ะ ประมาณว่า ฆ่าได้เป็นคนแรก ก็เธอเป็นคนทำแต้มได้คนแรกฉันเลยพูดขึ้นมาน่ะ แหะๆ]”
“อ๋อ เข้าใจแล้ว” อาคาสึกิไม่รอช้า เดินไปที่กลางสนามบาสแล้วทำเรย์อัพ
ซวบ !!!
“[โอวววววว!!! งามมากเลยค่า ฉันถ่ายคลิปไว้ด้วยล่ะ]”
“เธอก็ชู้ตสามแต้มได้แม่นนี่ ชู้ตให้ดูหน่อยสิ” อาคาสึกิยื่นคำขอคืนมาที่ฉันหลังจากที่ฉันได้ขอให้เธอทำไปแล้ว
“[ได้สิๆ]” ฉันรับลูกบาสมาจากอาคาสึกิแล้วเดินไปในสนามที่เส้นสามแต้ม
ซวบ!!!
“ว้าว! ไร้ห่วง ไร้แป้น” อาคาสึกิตะโกนพร้อมปรบมือ
“[แหะๆ]” ฉันเดินกลับมาหาอาคาสึกิอีกครั้ง
“[เธอตัวเล็กก็พริ้วดีหรอก แต่เธอต้องแบกลูกบาสลูกใหญ่สองลูกนั่นกับผมที่ยาวเฟื้อย ไม่หนักหรอความเร็วเธอไม่ลดเลยนะ แหะๆ]” ฉันพูดแซวอาคาสึกิเล่น เธอเหน้าแดงเขินนิดๆ
“ก็… ก็ไม่หนักเท่าไหร่หรอกชินแล้ว ละ… แล้วเธอล่ะ แว่นนั่น เวลาเล่นไม่หลุดเลยนะ”
“[แหะๆ ก็คงจะทำให้มันอยู่แบบนี้ได้แน่นจนชินน่ะ โทษทีนะ แซวทะลึ่งไปหน่อย ฮะ ฮะ ฮ่าๆๆ]”
“อ่ะ อื้อ… ไม่เป็นไร”
“[เอาไว้ว่างๆเรามาเล่นบาสด้วยกันนะ เอ่อ…ฉันของเฟสบุค หรือไลน์ของเธอหน่อยสิ เผื่อเอาไว้คุยชวนมาเล่นบาสกัน ชวนไปหานมปั่นไอติมเย็นๆกินกันนะ ฉันชอบกินไอติมน่ะ แล้วเธอล่ะชอบกินอะไร?]”
“อ่ะ เอ่อ… น้ำ… น้ำแดงค่ะ”
............
ตึง!!!
เสียงดังขึ้นที่แป้นบาส ฉันและอาคาสึกิรีบหันไปตามเสียง
ตึง!!!.......... ตึง!!!......... ตึง!!!........
เสียงไทระกำลังดั้งค์รัวๆ พอดั้งค์ได้ลูกหนึ่งไทระก็หันมาทางอาคาสึกิเรื่อยๆ ด้วยสีหน้าแรงระเรื่อ
‘หึ! พี่ไทระหูดำ ตัวสูงกะจะดั้งค์โชว์สาวว่างั้น’
………….
- ภาพแถมรินชู้ตบาส (ภาพจากภารกิจก่อนหน้า แต่ทำไม่เสร็จ):
- ภาพแถมรินไทระดั้งค์ (ภาพจากภารกิจก่อนหน้า แต่ทำไม่เสร็จ):
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
C - CLASS STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีมรกต สื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ปานกลางเป็นที่น่าพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+900,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เนื้อเรื่องยังแสดงนิสัยของชิโฮะไม่เด่นพอ
แต่เข้าใจว่าลิงค์ประวัติของเธอเขียนนิสัย
เอาไว้เพียงสามคำ แต่ด้วยเหตุนั้นเองจึง
จำเป็นต้องนำสามคำนั้นมาเล่นให้เด่นที่สุด
เท่าที่จะทำได้ครับ เนื้อเรื่องบางส่วนทำให้
รู้สึกว่าไทระเด่นกว่าชิโฮะ และส่วนตัวมี
ความรู้สึกว่าคาแรคเตอร์ไทระไม่ค่อยตรง
เท่าไหร่ แต่อันนี้ไม่รู้ข้อเท็จจริงเหมือนกัน
ครั้งหน้ามาลองกันใหม่นะครับ สู้ๆนะ!!
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Mon 05 Sep 2016, 22:20
เก๊าได้แค่นี้จริงๆ
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
- สำปอย:
- ณ ห้องฟิสเนส
เด็กหนุ่มผมแดง กำลังยกเวท พร้อมกับเผยร่างกายส่วนบนของตน เพื่อให้สะดวกในการออกกำลังกาย แต่...หารู้ไม่ว่าการที่ตนออกกำลังกายครั้งนี้ จะทำให้ชีวิตในขณะที่พักอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ของเขา เปลี่ยนแปลงไปตลอดกาล
.
.
.
.
.
.
.
เพราะว่า มันทำให้เด็กสาวหลายๆคนที่เดินผ่านมา บ้างก็กรี๊ดกร๊าด บ้างก็ถ่ายรูปส่งไปให้เพื่อนดู กันเป็นจำนวนมาก เพราะ หุ่นสุดแซ่บชวนเคลิ้มของเขานั่นเอง
ซึ่งหนึ่งในกลุ่มของเด็กสาวทั้งหลายที่กำลังยืนจับกลุ่มเม้าท์มอย จับจองเจ้าของซิกแพ็คสุดเป๊ะ อยู่นั้น ก็คือ เดียร์ สาวน้อย(?)ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 5 ของควิ้นท์นั่นเอง!
และขณะที่ทุกคนกำลังจับกลุ่มกันอยู่นั้น ก็มีหนุ่มเกาหลีหนึ่งคนเดินมา ด้วยสีหน้าตื่นตกใจเหงื่อไหลพรากๆ พร้อมกับยื่นทิชชู่ให้กับเดียร์ ที่กำลังยืนบีบจมูกตัวเองเพราะเลือดกำเดาไหลอยู่
‘เฮือก! ดาเมจแรงมาก… คนอะไรหล่อได้ขนาดนี้!!!’ เดียร์ยืนค้างอยู่อย่างนั้น เมื่อเห็น ผู้ชายคนนึงที่แลดูจะเด็กกว่า สูงประมาณ 174 ยืนอยู่หน้าเธอ จนรุ่นน้องข้างๆต้องสะกิดเรียกสติสตังให้กลับมาอยู่ที่เดิม
ทุกสายตาเปลี่ยนหันมามองที่หนุ่มหน้าเกาหลีที่เดินเข้ามาแทนทันที
“เอ่ออออ ไม่เป็นอะไร…ใช่ไหมครับ? มีเลือดออกนี่ครับ!” หนุ่มหน้าเกาหลีพูดขึ้นอย่างตกใจ พร้อมกับยื่นทิชชู่ให้เดียร์อีกครั้ง พร้อมกับชี้ไปทางจมูกของตัวเอง
“เอ่อ...ไม่เป็นอะไรค่ะ เดียร์สบายดี ขอบคุณนะคะ เอ่อ...ไม่ทราบว่าชื่ออะไรหรอคะ”
เดียร์รับทิชชู่มา ยัดจมูกพร้อมกับ ถามชื่อหนุ่มข้างหน้า
‘แหม...หนุ่มหล่อมาอยู่ตรงหน้าขนาดนี้ สักหน่อยเถอะ’
“คังยู ครับ ปาร์ค คังยู” เขาพูดพร้อมส่งยิ้มให้กับเดียร์
‘อะเฮือก! ยิ้มแบบนี้นี่มันอะไรรรรรร’ และแล้วเลือดก็ทะลักทิชชู่ที่ยัดจมูกไว้ออกมา
“ไหวไหมครับ เลือดออกยิ่งกว่าเดิมอีกอ่ะ! งั้น...ถือทิชชู่ไว้นะครับ เดี๋ยวผมพาไปส่งห้องพยาบาลดีกว่า” หนุ่มเกาหลีไม่พูดเปล่า เขาเดินมาจับมือเดียร์ แล้วรีบพยุงเดินไปทันที
ณ ห้องพยาบาล
“ไปโดนอะไรกระแทกหน้ามาคะเนี่ย เลือดไหลไม่หยุดเลย” ครูเกลินถามด้วยความเป็นห่วง
“โดนดาเมจความหล่อค่ะครู…” เดียร์พูดและยิ้มขึ้น
“เป็นไงบ้างครับครู เธอดีขึ้นบ้างไหมครับ” หนุ่มเกาหลี ที่พึ่งเดินตามเข้ามาทีหลัง ถามอาการของเดียร์ ทันที
“ไม่เป็นอะไรหรอกจ๊ะ แค่นั้นสบายมาก สำหรับเดียร์”
ครูเกลินพูดพร้อมกับหัวเราะออกมา
“เดียร์เสื้อเลอะเลือดอยู่นะครับ ไปขยี้ออกดีกว่าไหม เดี๋ยวมันแห้งแล้วจะซักไม่ออกเอานะครับ”
“อ๋อ เดี๋ยวเดียร์ไปซักที่ห้องชมรมอ่ะค่ะ ขอบคุณนะคะ”
“จ๊อก!” เสียงท้องร้องดังออกมาจากท้องของคังยู
“เอ๋...คังยูหิวหรอคะ เดี๋ยวเดียร์ทำให้กินเอาไหม ไปห้องชมรมกับเดียร์กันเถอะ” แล้วเดียร์ก็เดินไปจับมือคังยูพร้อมลากออกไปทันที โดยไม่ลืมที่จะขอบคุณครูเกลิน
ณ ห้องชมรมตะหลิวทองคำ
“นั่งรอตรงนี้สักครู่นะคะ เดี๋ยวเดียร์จะทำอะไรให้กิน”
“อ๊ะ! โอเคครับ”
10นาทีผ่านไป…
“มาแล้วค่ะ มาแล้ววววว ต็อกบ็อกกี มาแล้วววว”
“เอ๋!!! เดียร์ทำต็อกเป็นด้วยหรอครับ ไม่น่าเชื่อเลย” คังยูทำหน้าตกใจอย่างมาก เมื่อเห็นว่าอาหารที่เดียร์ทำนั้น เป็นอาหารที่ตัวเองชอบทานเป็นอย่างมาก
“อ๋อ เดียร์ลองดูสูตรจากในเน็ตอ่ะค่ะ อยากลองทำอยู่พอดี คังยูเป็นหนูทดลองให้เดียร์หน่อยนะคะ ฮ่าๆๆๆ”
“อร่อยมากเลยครับเดียร์ ขอบคุณนะครับ”
“อ๊ะ ผมต้องไปแล้วล่ะ มีนัดไปซ้อมว่ายน้ำกับเพื่อน ตอน 3 โมง ขอตัวก่อนนะครับ เดี๋ยวจะไม่ทันเวลาเอา” หนุ่มเกาหลียิ้มพร้อมรีบเดินออกไปทันที...
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,250,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เดียร์โชคดีตรงที่ว่าปาร์คได้เขียนประวัตินิสัย
เอาไว้อย่างละเอียด ซึ่งเดียร์ก็ได้ดึงนิสัย
หลายๆอย่างออกมาเล่นอย่างละนิดละหน่อย
เมื่อมาตั้งใจอ่านแล้วจึงเห็นว่าเก็บรายละเอียด
เล็กๆได้ดีมากครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Tue 06 Sep 2016, 13:08
- เขียนกิจอย่างเมามัน จริงๆ:
- " ยินดีต้อนรับสู่รั้วโรงเรียนควิ้นท์ของเราครับ ทุกคน " เสียงใสๆ สไตล์ดีเจ หนุ่มหล่อหน้าใสขวัญใจมหาชน
เสียงของพี่เม็กเวล ที่กำลังกล่าวต้อนรับแขกที่มาจากต่างโรงเรียน อย่างตั้งอกตั้งใจ
...
เด็กๆ หลายคนเดินลงมาจากรถบัส นำเที่ยว แต่พอได้เห็น... ทั้งขนาดตัว และลักษณะภายนอกของเด็กๆ
ต่างโรงเรียน ที่เดินลงมาจากรถบัส ต้องผงะกันเลยทีเดียวครับ เด็กๆของลาฟรอร่าดูตัวสูงมาก และเด็กใน
Ingeneiosus กับ Demonic ดูน่ากลัวมากๆอีกด้วย
...
" กรึบ...เอื้อกกก..." ผมกลืนน้ำลายดังเอื้อก และจ้องดูตาไม่กระพริบเลยละครับ
นี่เราต้องมาแข่งกับคนกลุ่มนี้หรอเนี่ย!!! ตัวผมสั่นด้วยความกลัวนิดหน่อย ก่อนที่ผมจะกลับห้องพักไป
เนื่องจากว่าเป็นช่วงเย็นแล้ว นั่นเอง
...
" เฮ้อ... จะไหวมั้ยนะ เรา..." ผมนอนบ่นบนเตียงของตัวเอง ครุ่นคิดว่า ผมจะสามารถแข่งกับพวกเขาเหล่านั้น
ได้มั้ย แต่ คิดไปก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาครับ ต้องลองแข่งจริงๆก่อน ถึงจะรู้ได้ นอนดีกว่า เก็บแรงเอาไว้
จะได้ไปแข่งพวกเขาได้ ว่าแล้ว ผมก็เข้าสู่ห้วงนิทราในทันใด
...
วันต่อมา เป็นวันหยุด ซึ่งผมเห็นเหล่าผู้นในควิ้นท์ ออกมาทำวามรู้จักกับเด็กต่างโรงเรียน แล้วผมก็เริ่มที่จะไม่กลัว
แล้วละครับ เพราะว่า ผู้อำนวยการของเรา ผอ.นรินทร์ ได้กำชับ เด็กๆที่มีพลังวิเศษว่า ห้ามใช้พลังวิเศษในรั้วโรงเรียนควิ้นท์
แห่งนี้ ผมจึงโล่งอกขึ้นมาหน่อยเพราะจะได้ไม่ต้องระแวงเรื่องพลังวิเศษ
...
เฮ้อ...ดีจังเลย ผมจึงขอตัวไปอ่านหนังสือในห้องสมุดซะหน่อย
...
ทันทีที่ผมมาถึงห้องสมุด ผมก็เดินตรงไปหาหนังสือที่ผมอยากจะอ่าน เมื่อได้หนังสือที่อยากอ่านแล้ว ก็ตรงดิ่งไปที่นั่งประจำ
ของผมในห้องสมุดนี้ ที่นั่งตรงนั้นวิวสวยดีครับเลยตั้งเป็นที่นั่งประจำซะเลย แล้วเมื่อผมอ่านหนังสือไปได้ซักพัก ก็มีไครบางคน
มานั่งข้างๆโต๊ะของผม ผมเงยหน้ามองนิดนึง ปรากฎเป็นสาวต่างชาติผมสั้นสีบลอนด์ทอง แต่งชุดราชการสีกากีเขียว
ติดกิ๊ปรูปแคนาดา ข้างๆเป็นไม้ฮอกกี้ แต่ผมตะลึงอยู่ชั่วหนึ่ง ก่อนที่ผมจะกลับมาตั้งใจอ่านหนังสือต่อ เพราะเธอสูงกว่าผมมากๆ
ตอนนี้ผมกลับมาที่ตัวเอง เตี้ยม่อต้อเลยเรา.... แง แง TAT
...
อ่านไปได้ ได้ยินเสียงของเธอคนนั้นบ่นออกมาว่า
...
" Ha!.... It so hot!! " ผมเอง ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะฟังจากสำเนียงบวกกับหน้าตาแล้ว เป็นคนต่างชาติ
แน่นอนจึงไม่แปลกที่จะไม่ชอบอากาศเมืองไทย ทำไงได้ครับ เมืองไทยร้อนจริงๆ!
...
แล้วผมก็นั่งอ่านหนังสือ ต่อไป โดยไม่สนใจว่าเขาจะบ่นอะไรต่อไป และ ทันใดนั้นเอง...
...
" Let's find some cool drink " ทันทีที่เธอคนนั้นพูดจบ เธอก็ออกจากห้องสมุดไป พร้อมกับไม้ฮอกกี้คู่ใจของเธอ
เธอไม่ลืมไม้ฮอกกี้ แต่เธอ...!
...
" หืม...เขาลืมโทรศัพท์ไว้แฮะ " ดันลืมโทรศัพท์ซะได้!! ผมเหลือบไปเห็นตอนที่เขาไปแล้ว ผมเลยรีบเก็บโทรศัพท์ให้
และเก็บหนังสือให้เรียบร้อยก่อนออกจากห้องสมุด เพื่อขี่จักรยานตามหาเธอคนนั้น ที่แรกที่ผมจะไปหา คือร้านขายของ
สะดวกซื้อ เจอเธอคนนั้นที่กำลังเดินออกมาจากร้านพอดี ผมจึงจอดจักรยานไว้แล้วเรียกหาเธอ...
...
" You YOU! People who to wear the khaki clothes." ผมเรียกเธอด้วยลักษณะการแต่งตัวของเธอ
แต่ผมยังไม่รู้ชื่อของเธอก็เลยเรียกไปแบบนั้น เธอคนนั้น ก็ชี้ตัวเองแล้วเดินมาหาผม
...
" You! ...Calling me?" เธอคนนั้น ชี้มาที่ตัวเองแล้วถามเพื่อความแน่ใจ
" Yes! You forget your telephone in library." ผมขานตอบรับ และบอกว่าเธอผู้นั้นลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องสมุด
เธอคนนั้นก็ตกใจ และค้นตัวเอง ก่อนที่จะมารับโทรศัพท์จากผมไป และพูดขอบคุณผม
" T...Thank you so much " เธอกล่าวขอบคุณผม จากนั้นก็พูดกับผมว่า
" Hey you .Can you guide me to the colding place?,Example...Er...park" เธอขอให้ผมพาเธอไปที
ที่อากาศ อย่างเช่นสวนสาธารณะ
" Yes,I can. Follow me." ผมตอบกลับไป แล้วผมก็พาเธอคนนั้นไปที่สวนสาธารณะ ตามที่เขาขอมา ผมกับเธอขี่จักรยาน
รับลมเย็นที่พัดโชยผ่านร่างของเราไป ความรู้สึกประดุจ ตัวผมนั้นสามารถบินได้เลยละครับ อากาศเย็นสบายดีจริงๆเลย ....
.
.
.
เมื่อถึง สวนสาธารณะก็จอดรถจักรยานและเดินไปที่สวนสาธารณะ สวนสาธารณะช่วงนี้จะเป็นช่วงที่อุดมสมบูรณ์ที่สุด
เนื่องจาก ต้นไม้พึ่งผลิใบสวยงาม ลมแรง เมฆค่อนข้างเยอะ บดบังแสงแดดได้ดี จึงเป็นช่วงที่คนจะมาสวนสาธารณะกันเยอะมาก
ผมกับเธอ ก็เดินไปตามทางในสวนสาธารณะ รับอากาศเย็นสบายของ สวนสาธารณะแห่งฤดูนี้ จากนั้นที่เริ่มบทสนทนา
แทนที่จะเป็นผมเอง แต่กลับเป็นเธอคนนั้นที่เริ่มก่อน
...
" Er...What's your name. My name's Cody, Mattaline Cody Williams. I come from La Flora." เธอแนะนำตัว
และสังกัดของตัวเอง ถึงตาผมบ้างละ
" My..My name's Korn ,Dasakorn Anekkarn from Quaint." ผมแนะนำตัวบ้าง จากนั้นก็ถึงคำถามปวดใจกันแล้ว
โคดี้เป็นฝ่ายถามผมก่อนเลย
" Then...How old are you?" ถามมาแล้วฮะ ต้องตอบแล้วละครับ
" Me? I'm 14.^^ " ผมตอบอายุแบบน่ารักๆไป ดูแล้วโคดี้เขาจะผ่อนคลายลงไปบ้าง สงสัยคงเห็นผมเป็นรุ่นพี่เขามั้ง
ต่อไปตาของโคดี้แล้วละ
" Hm..Me? Erm...I don't telling you. " ง่ะ...ได้ไงละน่ะ ถามอายุคนอื่นแล้วก็ต้องตอบด้วยซี...โคดี้ง่าา -3-
ผมทำหน้ามุ้ยใส่เขา เหมือนเขาจะยอมแล้วละครับ
" O...OK OK!! I'm 18!!." โคดี้ตอบแบบไม่พอใจเท่าไหร่นัก เจอหน้ามุ้ยของผมเข้าไป อิๆ แต่ผมก็ไม่ได้อะไรมากเท่าไหร่นัก
ไม่ตกใจหรอกครับเพราะพี่เขาตัวสูงแถมดูเป็นผู้ใหญ่กว่าด้วย ดีแล้วละที่ตอนแรกผมทำตัวสุภาพ ต่อไปก็จะสุภาพเหมือนเดิม
จากนั้น ผมก็เริ่มบทสนทนาบ้าง
" Sis Cody,Are you like the hockey?" พี่โคดี้ ได้ยินก็ยิ้มพร้อมกับบอกว่า
" Yes I love hockey so much. Hockey is a part of my life. When I live in canada.
I play hockey everytime when I have to chance." พี่โคดี้ตอบแบบด้วยความมั่นใจมาก ในเรื่องของฮอกกี้ของตัวเองมากๆ
หลังจากนั้น พี่โคดี้ถามผมกลับบ้าง
" Well..You?. What the sport do you like?" ถ้าถามว่าชอบ ผมคงตอบว่าชอบไปแล้ว เห็นยังงี้ ผมก็ชอบเล่นกีฬานะ
แต่ถามผมว่า ชอบเล่นกีฬาอะไร เอ...ยากนะครับเพราะผมไม่ค่อยจะเล่นกีฬาด้วยสิ แต่ก็มีอยู่กีฬาหนึ่งที่ผมอยากเล่น
" Not to like. But I want to play.I want to play the Petanque. " โคดี้พอได้ยินดังนั้น ก็พยักหน้านิดหน่อย
และก็เดินต่อไป เหมือนพอจะเข้าใจ
...
จากนั้น เราสองคนก็เดินเล่นที่สวนสาธารณะ รับลมเย็น จนเวลาล่วงเลยไปจนถึง ผมคงต้องบอกลาพี่โคดี้แล้วละครับ
ผมกับพี่โคดี้ก็แยกย้ายกันไปที่จักรยานของแต่ละคน ผมโบกมือลาให้พี่โคดี้ แล้วผมก็บอกกล่าวคำอำลา
" Sis Cody. Good bye and see you in competition. Bye bye" ผมโบกมืออำลาไปมาให้พี่โคดี้ พี่โคดี้เองก็บอกกลับว่า
" See ya Korn and see me incompetition too ." พอพูดจบพี่โคดี้กับผมก็แยกย้ากันกลับห้องพักของแต่ละคน
นี่คือวันที่ผมได้คุยกับเด็กต่างโรงเรียนครั้งแรก และต่อๆไป ผมหวังว่า ผมเองจะคุยกับคนอื่นๆได้สนิท เหมือนที่ได้คุยกับพี่โคดี้
วันนี้ก็เป็นแห่งความทรงจำที่ดีอีกวันหนึ่ง ในรั้วควิ้นท์แห่งนี้
ปล. ขอขอบคุณพี่โคดี้ที่มาเป็นตัวละครหลักให้กับเรื่องนี้ด้วยนะครับผม ^^
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,250,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- กรเก็บรายละเอียนิสัยต่างๆของโคดี้ได้ดีมากเลยครับ
ขาดแค่เรื่องความหน้าโหดทมึนของเธอ ซึ่งพออ่านก็
เข้าใจได้ว่าเธออาจจะทำหน้าทมึนแต่กรไม่เข้าใจ
ซึ่งก็ดูใสซื่อและซื่อตรงสมเป็นตัวละครกรดีครับ
ตอนแรกผมนึกภาพสองคนนี้คุยกันไม่ออกเลย
แต่พอมาได้อ่านกลับรู้สึกว่าคุยกันถูกคอเกินคาด
พอเห็นกรได้เพื่อนใหม่แล้วก็ดีใจตามไปด้วยครับ
- dedog
Jinn Watinpol
อาจารย์ศิลปะ
5262
+1,074 M 191 K 627
PASSPORT
:
(9911/28000)
:
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Tue 06 Sep 2016, 18:55
- Spoiler:
ช่วงนี้โรงเรียนของเรากำลังจัดงานกีฬาสี
กีฬาสีครั้งนี้ต่างจากปีก่อนๆตรงที่แทนที่จะแบ่งทีมแข่งกีฬากันภายใน กลับเป็นรวมทีมกันแข่งขันกับโรงเรียนอื่น โดยควิ้นท์ของเราเป็นเจ้าภาพจัดงาน เด็กๆจากต่างโรงเรียนจึงมาอยู่ในโรงเรียนเราเต็มไปหมด
มองไปทางโน้นก็เห็นหนุ่มน้อยหน้าเกาหลีจากโรงเรียนคนธวัลย์ศึกษาเดินคุยอยู่กับสาวน้อยผมเปียของโรงเรียนเรา
มองมาทางนี้ก็เจอเจ้าหนูนักเรียนคนขยันที่ทำงานพิเศษอยู่ร้านลาพาสเทลยืนคุยอยู่กับสาวน้อยตัวสูง(มาก)หน้าตาเย็นชาไร้อารมณ์จากโรงเรียน La Flora
มองไปทางนั้นก็พบสาวเท่ผมสีฟ้าจากโรงเรียน Demonic high school เดินมากับเด็กหนุ่มสองคนจากโรงเรียน Ingeneiosus Highschool
เหล่าผอ. ครู คณะผู้บริหารที่มาด้วยเองก็ดูจะเข้ากันได้ดี
เป็นความสนิทสนมที่ชวนให้รู้สึกแปลกตาและน่าสนใจดีไม่น้อยเลยฮะ
ตอนนี้เองที่ผมได้พบกับเด็กสาวผมยาวคนหนึ่งกำลังยืนงงอยู่ตรงทางแยก
“จะไปไหนรึเปล่าครับ ผมไปส่งได้นะ” ผมยิ้มให้เธอและเสนอตัวช่วยตามประสาเจ้าบ้านที่ดีและว่างงาน
รู้หรอกว่าโรงเรียนมันกว้างใหญ่ชวนหลงขนาดไหน อยู่มาหลายปีนานๆทียังหลงเข้าไปในดินแดนมหัศจรรย์ที่ไม่เคยรู้ว่ามีมาก่อนในโรงเรียนได้อยู่เลย ล่าสุดนี่ผมเพิ่งรู้เมื่อต้นปีนี่เองว่าโรงเรียนมีบ่อเลี้ยงปลาน้ำจืดด้วย นับประสาอะไรกับเด็กๆที่เพิ่งเข้ามากันวันสองวัน
สาวน้อยชะงักนิดหน่อยเมื่อผมเข้าไปทัก เป็นเด็กสาวที่สูงทีเดียวเมื่อเทียบกับสาวๆช่วงวัยเดียวกัน เส้นผมสีดำยาวทิ้งตัวบดบังดวงตาสีฟ้าสวยนั้นไปข้างหนึ่ง มองแล้วน่าจะจั๊กกะจี้ลูกกะตาอยู่ไม่น้อย
ดูจากหน้าตาแล้วนี่ผมฟันธงไปเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์แล้วว่าเป็นสาวเรียบร้อยแน่ๆ เหลือสามสิบเปอร์เซ็นต์ไว้เผื่อใจกับแฟชั่นน้องงูสองตัวที่คลอเคลียอยู่แถวๆไหล่กับดวงตาสีฟ้าใสๆที่มองกลับมาที่ผมและฉายแววครุ่นคิด
มองหน้าซื่อๆของสาวน้อยประกอบกับงูและดวงตาคู่สวยประหลาดนี่แล้ว ชวนให้รู้สึกขัดแย้งแต่ลงตัวแบบแปลกๆดีเหมือนกันแฮะ
“ผมชื่อจิณณ์ เป็นครูศิลปะของที่นี่ครับ” ผมบอกสถานะ
“ฉันชื่อเมล วีน่าค่ะ มาจากโรงเรียน Demonic high school” เธอบอก “เรียกวีน่าก็ได้”
ผมยังคงยิ้มจางๆส่งไปให้ สาวน้อยจึงยอมบอกในที่สุด “ฉันหลงกับเพื่อนค่ะ เธอชื่อไลล่า”
ผมยังจำเด็กๆจากโรงเรียนอื่นได้ไม่ครบทุกคน วีน่าจึงต้องอธิบายรูปลักษณ์ของเพื่อนเพิ่มเติมให้ ซึ่งผมเดาว่าคนที่เธอพูดถึงน่าจะเป็นสาวเท่ผมฟ้าที่เดินไปกับหนุ่มๆจากโรงเรียน Ingeneiosus Highschool
“โทรตามก็ไม่ได้” เธอบ่น “แบตหมดซะแล้ว เบอร์ก็ไม่ได้จดเอาไว้ซะด้วย”
“ผมว่าไลล่าน่าจะไปที่โรงอาหารนะ” ผมบอก นึกย้อนไปถึงตอนที่สามคนเดินผ่านหน้า บวกกับบทสนทนาที่บังเอิ๊ญบังเอิญอ่านได้ตอนที่พวกเขาคุยกันเป็นเชิงว่าจะไปหาเพื่อน และตอนนี้ก็หิวแล้ว ผมเลยเดาว่าต้องมาจบที่โรงอาหาร ร้านอาหาร หรือไม่ก็ร้านลาพาสเทลแน่ๆ
วีน่าเลิกคิ้วเล็กน้อยเมื่อฟังความเห็นของผม “แล้วโรงอาหารอยู่ที่ไหนเหรอคะ”
“จากแยกนี้เลี้ยวขวาครับ ราวอีก200เมตรให้เลี้ยวซ้าย ตรงไปเรื่อยๆ เลี้ยวขวาตรงมุมตึกจากนั้นก็เลี้ยวซ้ายอีกที เดินตรงไป500ม.เข้าวงเวียนแล้วเลี้ยวซ้าย จากนั้นเลี้ยวซ้ายอีกทีแล้วก็ขวาอีกสองทีก็ถึงแล้วครับ”
“หะ...!!?”
...อย่าถามซ้ำนะ ผมก็จำไม่ได้
ผมจึงยิ้มและบอกไปว่า “เดี๋ยวผมพาไป”
วีน่ามองผมอย่างไม่ไว้ใจเท่าไหร่แต่ก็ยอมให้นำไปแต่โดยดี
.
.
ระหว่างทางไปโรงอาหารนี่เองที่ทำให้ผมพบว่าสาวน้อยไม่ได้เรียบร้อยอย่างที่คิด แต่ก็น่ารักไม่ผิดจากที่คาดไว้เท่าไหร่ : )
เหตุการณ์แรก...
“ครูจิณณ์คะ ระวัง!!”
ป้าบบบ!!
ฝ่ามือเล็กๆตบเข้ามาเต็มๆแก้มแบบที่หน้าหันจนคอเกือบเคล็ด ตัวแค่นี้ทำไมแรงดีนักเนี่ย?!
เมื่อผมหันไปมองเธอแบบอึ้งๆ เจ้าตัวก็ตอบพร้อมรอยยิ้มสุภาพว่า
“เมื่อกี้ยุงเกาะหน้าคุณค่ะ ฉันเป็นห่วงกลัวคุณโดนยุงกัดเลยช่วยตบให้ ^^”
“...ขอบคุณครับ”
.
.
เหตุการณ์ที่ 2
“ครูจิณณ์หิวน้ำมั้ยคะ” จู่ๆวีน่าก็ถามขึ้นมา ล้วงอะไรกุกกักๆอยู่ในกระเป๋า
“ไม่ฮะ วีน่าหิวน้ำเหรอ” ผมถามกลับ เห็นเธอหยิบน้ำอัดลมออกมากระป๋องหนึ่ง
“งั้นช่วยเปิดให้หน่อยได้มั้ยคะ ฉันเปิดไม่ออก”
“ได้ฮะ มาเลย” ผมรับมา ฝาแบบนี้ก็อาจจะเปิดยากไปนิดสำหรับสาวๆแหละนะฮะ
แก็ก.... ฟู่!!!
น้ำอัดลมพุ่งใส่หน้าอย่างกับขีปนาวุธติดตั้งสัญญาณนำทาง
ผมที่ชุ่มไปครึ่งตัว กลายเป็นมิจิณณ์ด้ากลิ่นสตรอเบอรี่ซ่าน่าลิ้มลองได้แต่ยืนเหวอ
หันไปมองก็เห็นเจ้าของกระป๋องทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ ช่วยเช็ดน้ำให้ทั้งที่ริมฝีปากยังแต้มรอยยิ้ม
“...”
.
.
เหตุการณ์ที่3
“ทานขนมหน่อยมั้ยคะ” สาวน้อยหยิบขนมออกมาจากกระเป๋า
“เอามาแกล้มกับน้ำเมื่อกี๊เหรอฮะ” ผมถามขำๆ ปฏิเสธโอริโอของเธอไป
“ซักชิ้นนะคะ ถือว่าเป็นการยอมรับคำขอโทษจากฉัน” เธอช้อนตามองผม “นะคะ”
เจอลูกอ้อนขนาดนี้ใครจะปฎิเสธลง
หนำซ้ำขนมยังถูกจ่อเกือบถึงปาก ว่าไปแล้วกลิ่นมันแปลกๆรึเปล่านี่?
อื้อหือ... แบบนี้ไม่แปลกแค่กลิ่นแล้ว
“อร่อยมั้ยคะ” รอยยิ้มขำปรากฏบนหน้าอีกฝ่าย “อร่อยไม่พอ ฟันแข็งแรงด้วยน้า”
โอริโอไส้ยาสีฟัน คอลเกตชาโคลซะด้วย รสมิ้นท์กลิ่นเกลือสมุนไพร เย็นชื่นใจเลยฮะ ;w;
.
.
เหตุการณ์ที่ 4...
จู่ๆ วีน่าก็กระตุกแขนเสื้อผมให้หยุดเดิน “เขาเรียกครูรึเปล่าคะ”
“ใครครับ?” ผมเลิกคิ้วถามกลับไป การโดนแกล้งมาตลอดทางทำให้ผมระแวงไม่น้อย
เพราะหยุดเดินกัน เจ้าคนเรียกจึงวิ่งตามมาทัน เป็นหัวหน้าห้องม.1
เจ้าหนูหอบนิดหน่อยก่อนจะสอบถามผมเรื่องการบ้านที่ให้ไว้แล้วผมลืมบอกวันส่ง เด็กๆก็เพิ่งนึกได้เลยรีบส่งม้าเร็วมาถาม วีน่าเองก็ยืนมองอยู่ข้างๆ เมื่อเจ้าหนูบอกลาไป วีน่าก็ถาม
“ครูจิณณ์หูไม่ดีเหรอคะ เสียงเด็กคนเมื่อกี๊ดังมากเลยนะ คนมองเต็มไปหมด”
“ดังแค่ไหนผมก็ไม่ได้ยินหรอกฮะ” ผมบอกขำๆ “ผมหูหนวก”
“แต่คุณคุยกับฉันได้” สาวน้อยเลิกคิ้ว เห็นความไม่เชื่อชัดในดวงตา
“ก็ผมพูดได้นี่” ผมหัวเราะ “ผมอ่านปากเอา แล้วคนก็ชอบลืมว่าผมหูไม่ได้ยิน เรียกจากข้างหลังอยู่เรื่อย”
“คุณไม่เหมือนคนหูหนวกเลย”
“ที่นี่เป็นโรงเรียนสำหรับผู้พิการฮะ มีผู้พิการหลายรูปแบบอาศัยอยู่ร่วมกัน” ผมบอกยิ้มๆ “คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเจ้าหนูเมื่อกี๊พิการอะไร จริงมั้ย”
“นั่นสินะคะ” วีน่าหลุบตาลงเล็กน้อย ผมคิดไปเองรึเปล่านะว่าเธอรู้สึกผิด ขนาดงูที่คล้องคออยู่ยังดูหงอยตามไปด้วยเลย
.
.
และแล้ว... ผมก็ได้พูดคำว่า “ถึงแล้วครับ”
ไม่เคยคิดว่าโรงอาหารไกลขนาดนี้มาก่อนเลยฮะ
มองเห็นไลล่าที่เธอตามหาอยู่และเด็กคนอื่นๆอีกหลายคน ไลล่าหันมาโบกมือให้
“รอตั้งนานแน่ะวีน่า ไหนนัดตอนสี่โมงเย็นไง”
“เลยมาครึ่งชั่งโมงเองค่ะ” เธอสะบัดผมและเดินเข้าไปหาเพื่อนๆ
“เดี๋ยวนะครับ คือนัดกันไว้?” ผมถามไล่หลัง
“ใช่ค่ะ” วีน่าหันมายิ้มให้ผม “ขอบคุณครูจิณณ์ที่พามาส่งนะคะ”
ผมได้แต่ยิ้ม พูดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะ
“ครูจิณณ์อย่าโกรธเลยนะคะ วีน่าเขาขี้แกล้งแบบนี้แหละ” ไลล่าตะโกนบอกผม
“ไม่โกรธหรอกฮะ สบายใจได้” ผมแค่ยังอึ้งอยู่เท่านั้นเอง...
จู่ๆวีน่าก็วิ่งเข้ามากอดผม ตบหลังซ้ำอีกสองสามที “ขอบคุณที่ไม่โกรธนะคะ”
“ม.. ไม่เป็นไรฮะ” ผมยิ้มให้อีกทีแล้วขอตัวออกมา “ทานข้าวกันให้อร่อยนะฮะ”
“ค่า/คร้าบ”
ออกมาโดยไม่รู้ตัวเลยว่าไอ้อ้อมกอดเมื่อครู่มันมีอะไรแปลกปลอมติดมาด้วย!- Spoiler:
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,250,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- รอบนี้มาแบบสั้นๆ แปลกตามากเลยครับ แต่ถึง
จะสั้นแต่ก็เขียนคาแรคเตอร์ไลล่าออกมาได้ชัด
เจนมาก นำคาแรคเตอร์ขี้แกล้งของเธอมาเล่น
แบบจัดเต็ม เล่นเอาอ่านไปสงสารจิณณ์ไปเลย
ทีเดียว
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Tue 06 Sep 2016, 22:29
- Spoiler:
วันนี้เป็นวันแรกของการเริ่มแข่งขันกีฬาสี แต่ปีนี้พิเศษกว่าทุกครั้งเพราะว่ามีเด็กๆ จากโรงเรียนอื่นเข้าร่วมแข่งขันด้วย ครั้งนี้เลยไม่ใช่การแข่งกันเองภายในโรงเรียน แต่เป็นการร่วมแรงร่วมใจเพื่อให้โรงเรียนของเราได้ชัยชนะมา ตั้งแต่เช้าตรู่แล้วที่ผมได้ยินเสียงฝึกซ้อมของเด็กๆ ทุกคนดูกระปรี้กระเปร่ากันมาก ไม่เว้นแม้แต่บุคลากรครู ถ้าถามว่าผมตื่นเต้นมั้ยน่ะเหรอ...
ฮ่าๆ ไม่ตื่นเต้นเลยซักนิดครับ ไปฟิตหุ่นมาตั้งแต่ก่อนเริ่มกีฬาสี 1 เดือนแค่นั้นเอง คนอื่นตื่นเต้นกว่าผมเยอะเลย แม็กเวลงี้ จินตุงงี้ คนอื่นๆ ดูแตกตื่นกับกีฬาสีครั้งนี้มากกว่าผมอีก ส่วนผมน่ะชิวๆ ครับ...
"แฮ่กๆๆ"
แต่นอกจากกีฬาวิ่งแล้ว ผมแทบไม่ได้ลงแข่งอะไรเลย สมัยเรียนก็ทำได้แค่วิ่งแถมยังแพ้อีก ตอนนี้เป็นครูก็เลยทำได้แค่คอยดูแลนักเรียน
"แฮ่กๆๆๆ"
ตอนนี้เป็นเวลาพักของผม ผมก็ชิลๆ ด้วยการมานั่งยกเวทที่โรงยิมของโรงเรียน วันนี้ผู้มาใช้บริการค่อนข้างเยอะ เพราะยังมีกีฬาอีกหลายชนิดที่ยังไม่ได้แข่ง นักกีฬาที่ยังพอมีเวลาซ้อมเลยมาเตรียมร่างกายกันที่โรงยิมกัน ทั้งนักเรียนของควิ้นท์และนักเรียนของโรงเรียนอื่น โรงยิมที่ปกติจะค่อนข้างวังเวงเพราะมีแค่ผมกับพี่เทรนเนอร์เลยค่อนข้างคึกคักกว่าปกติ พอได้ยินเสียงเด็กๆ ร้องโวยวายผมก็ได้แต่ยิ้มกริ่มเอ็นดู จะแข่งกับผมเหรอ ฮึบ!
"แฮ่กๆๆ"
ไอ้เจ้านี่ยกไปยกมาก็หนักแหะ
ผมทิ้งเจ้าเวทหนัก 5 กิโลฯ ที่ผมทำท่าสควอทลงกับพื้นแล้วทิ้งตัวลงนอนราบกับเก้าอี้ยกน้ำหนัก ซักพักเสียงร้องลั่นก็ดังขึ้น
"โอ้ยๆๆๆๆ"
"ระวังสิ!"
เสียงเกิดขึ้นที่มุมหนึ่งของห้อง แล้วก็มีเสียงร้องของเด็กนักเรียนอีกหลายคน เทรนเนอร์และผมรีบรุดเข้าไปดูนักเรียนคนหนึ่ง จึงทราบว่าเขาเกิดผิดพลาดในการใช้เครื่องมือในห้องจนได้รับบาดเจ็บที่ข้อมือ ทราบว่าเป็นเด็กจากโรงเรียนอื่นด้วย แต่ที่นี่มีแค่ผมที่เป็นครูและเทรนเนอร์แค่ 1 คน นักเรียนคนนั้นทำเสียงหงอยๆ จนผมต้องปลอบใจ
"ไม่เป็นไรนะครับ ไปห้องพยาบาลแป๊บเดียวก็หายนะ"
"ฉันบอกแล้วให้ระวัง..."
"หงิง..." เสียงดุๆ ของเด็กผู้ชายวัยรุ่นคนหนึ่งดังขึ้นที่ด้านหน้าของผม ท่าทางน่าจะเป็นเพื่อนของเด็กที่เจ็บข้อมือคนนี้ ผมไม่ได้กล่าวอะไรแต่เป็นห่วงมือของเด็กคนนี้มากกว่า เพราะเขาอาจจะพลาดการแข่งขันในวันต่อๆ ไปได้ เป็นผมถ้าตั้งใจมาแข่งแล้วไม่ได้แข่งคงจะเสียใจมาก
"ทุกคนครับ แยกย้ายและเล่นกันระวังๆ นะ เดี๋ยวครูจะพาเพื่อนเราไปห้องพยาบาลก่อน..ว่าแต่ มีเพื่อนคนไหนจะไปด้วยมั้ย"
"ผมไปด้วย" เจ้าของเสียงที่เอ็ดเพื่อนเมื่อครู่ดังขึ้น... เอ๋ ท่าทางดูไม่เลวร้ายเท่าไหร่นี่นา ผมส่งยิ้มในทิศทางที่เป็นต้นเสียง
"ไปด้วยกันนะ"
"ครับ"
หน้าที่พยุงเพื่อนที่เจ็บเป็นของเด็กผู้ชายคนนั้น
โชคดีที่ห้องพยาบาลอยู่ไม่ไกลจากโรงยิม ครูเกลินรับช่วงต่อไปและบอกว่าอาการไม่หนัก 3-5 วันก็น่าจะหายดี แต่น่าเสียดายที่วันพรุ่งนี้เด็กนักเรียนคนนั้นก็ต้องแข่งแล้ว เป็นนักเรียนจากโรงเรียนโนอาห์ ดูท่าทางเขาคงผิดหวังมาก นั่งนิ่งเงียบโดยมีเพื่อนอีกคนค่อยทั้งปลอบทั้งดุอยู่ห่างๆ น่าสงสารจัง
"ไม่เป็นไรนะครับ ดูแลตัวเองให้ดีก่อนนะ" ผมกล่าวพร้อมกับตบที่ไหล่นักเรียนที่เจ็บเบาๆ
"งือ... ครับ"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวฉันจะลงแข่งแทนก็ได้ แข่งวิ่งมันทั้ง 5 รายการนั่นแหละ"
"คริส นายจะไหวเหรอ"
"นี่ใคร นี่คริสนะ หึ เรื่องจิ๊บจ๊อย"
"โม้..."
ผมยืนฟังนักเรียนสองคนคุยกัน ก่อนจะขอตัวออกมา แต่ขากลับ มีเพียงนักเรียนชายจอมพลัง(?)คนนั้นกลับมาด้วย
"ครู ครูครับ"
"หืม?"
ผมสัมผัสได้ถึงลมวูบไหวอยู่ตรงหน้าเบาๆ คงจะทำลังทดสอบผมอยู่สินะ
"ผมกำลังชูกี่นิ้วครับ" แล้วผมก็เดาไม่ผิด เด็กหนุ่มถามผมอย่างตรงไปตรงมา คงจะสงสัยจริงๆ
"ผมมองไม่เห็นจริงๆ"
"จริงเหรอเนี่ย ให้ผมนำทางกลับยิมมั้ย?" รู้สึกแปลกๆ แหะที่ต้องให้คนนอกมานำทางถิ่นตัวเอง ผมโบกมือแล้วชูไม้เท้าที่ถืออยู่
"ตะกี้ผมก็เป็นคนพามาห้องพยาบาลนะ จำไม่ได้เหรอ"
"จ จริงด้วย มัวแต่ห่วงไอ้หมอนั่น"
นักเรียนชายหัวเราะแก้เก้อไปเล็กน้อย ก่อนจะส่งเสียงขึงขังเปลี่ยนเรื่อง
"เอ้อ ควิ้นท์ใหญ่มากเลยนะครับ ครูมองไม่เห็น ไม่เคยหลงเหรอ? ผมมาวันแรกนี่หลงทางเลย"
"ฮ่าๆ อยู่มาตั้งแต่ม.1 จนทำงานนี่แหละครับ ไม่หลง"
"โอ้โห... ครูเก่งมากเลยอ่ะ ตะกี้ครูเดินชิวเหมือนคนตาดีมาก อย่างกับแดร์เดวิลเลย"
แดร์เดวิล... มันคือชื่ออะไรนะ... ผมสงสัยแต่ไม่ได้ถาม ได้แต่หัวเราะเออออไปกับเด็ก เอาไว้ไปค้นเองทีหลังละกัน
"ว่าแต่เราชื่ออะไรล่ะ"
"คริส ผมชื่อคริสโตเฟอร์ อายุ 18 ครูล่ะ"
"ครูชื่ออิสรา เรียกชื่อเล่นก็ได้ ชื่อไอน์"
"ครูไอน์"
ระหว่างทางผมคุยสัพเพเหระไปเรื่อยกับคริสโตเฟอร์
"รู้มะ ผมน่ะ ลงแข่งกีฬา 5 ชนิด 9 รายการเชียวนะ"
"ว้าว..เก่งจัง"
"ถ้าเพื่อนไม่เจ็บ ก็คงลงแค่ 8 ครับ ฮ่าๆ เหนื่อยหน่อยแต่ก็ถือว่าได้เล่นกีฬาเยอะๆ แข่งหนุกๆ"
คริสพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง เด็กคนนี้พูดจาฉะฉานเสียงดัง คงจะเป็นคนที่มั่นใจในตัวเองแล้วก็ร่าเริงพอดู ว่าแต่...จะตัวเล็กน่ารักมั้ยนะ ถ้าผมจะขอจับมือเขากะส่วนสูงนี่จะดูโรคจิตไปหรือเปล่า?
เราเดินกันซักพักก็ถึงโรงยิม แต่เสียงของเด็กๆ เริ่มซาลงแล้ว เด็กๆ น่าจะกลับไปลงแข่งกีฬาหรือไปเชียร์เพื่อนๆ ต่อ เวลาพักของผมเองก็หมดลงเช่นกัน ระหว่างที่กำลังจะไปเปลี่ยนเสื้อ คริสโตเฟอร์ก็ส่งเสียงเรียกผมจากด้านหลัง
"ครูไอน์! จะกลับแล้วเหรอครับ"
"ครับ คริสจะไปไหนเปล่า? ไปด้วยกันได้นะเดี๋ยวครูนำไป"
"ไม่ลำบากครูหรอกครับ แต่ว่า..."
คริสเงียบเสียงไปเล็กน้อย
"ครูมาแข่งดันพื้นกับผมหน่อยมั้ยครับ"
"เอ๋..." นึกไงมาแข่งกับผมเนี่ย ผมเลิกคิ้วอย่างสงสัย
"ค คือผมไม่ได้อย่างไร้มารยาทนะ แต่ดูครูสิ โครตฟิตเลย"
ผมไม่ได้หูฟาดใช่มั้ย ตอนนี้มีเด็กโรงเรียนอื่นกำลังท้าแข่งกับผมอยู่... ด เด็ก....หรือแม้แต่ครูโรงเรียนเดียวกันยังไม่เคยชมผมเลยนะ นี่ 1 เดือนที่ผมซุ่มฝึกซ้อมร่างกายมันไม่เสียเปล่าใช่มั้ย ผมหยุดความลิงโลดในใจก่อนจะกระแอ้มเบาๆ
"ถ้าแข่งกันจริงครูไม่ออมมือนะ"
"เอาจริงเหรอครับ ผมต่อให้ก็ได้นะ ต่อให้ตามความต่างของส่วนสูงเลย"
"หืม เธอสูงเท่าไหร่"
"190 ครับ"
น นั่นมันเลขความสูงหรือเลขอะไร เป็นไปไม่ได้ ด ด ด เด็กมอปลายจะสูงได้ขนาดนี้เชียวเหรอ! เหงื่อที่เริ่มแห้งไปของผมก้เริ่มแตกพลั่กขึ้นมาอีกครั้งทั้งๆ ที่ยังไม่ได้แข่งดันพื้น เด็กสมัยนี้มันอะไร...แป๊บๆ ก็ร้อยแปดสิบ แป๊บๆ ก็ร้อยเก้าสิบ แล้วผมล่ะ!
แล้วเสียงหัวเราะเบาๆ ของพี่เทรนเนอร์ก็ดังขึ้น
"จะต่อมั้ยไอน์ เด็กเค้ายอมต่อให้น่ะ"
"ไม่ล่ะพี่ นี่ผมเต็มที่้นะ"
ผมและคริสก็มาอยู่ที่ลานโล่งของยิมเพื่อแข่งขันกัน เมื่อได้สัญญาณเริ่มโดยมีพี่เทรนเนอร์เป็นคนส่งสัญญาณ เสียงหอบหนักๆ ของเด็กหนุ่มแรกรุ่นก็ดังอยู่ข้างๆ ผม ผมที่เผลอเสียสมาธิไปกับการฟังคนข้างๆ ก็รู้สึกว่าตัวเองเริ่มหมดแรง ไม่ได้ๆๆ ผมนับไปเรื่อยจนเวลา 1 นาทีหมดลง..
"แฮ่กๆๆๆ"
"แฮ่ก..แฮ่ก.."
ตอนที่ซ้อมเองก็ไม่เหนื่อยนะ พอต้องมาแข่งกับเด็กทำไมถึงได้เหนื่อยขนาดนี้ ผมทิ้งตัวลงนอนกับพื้นพร้อมหอบฮัก เวลา 60 วินาทีช่างยาวนานเหลือเกิน แขนของผมแทบจะชาไปหมดแล้ว
"ครู..แฮ่ก ครูหมดแรงเหรอครับ"
"เปล่า..." เวรกรรม...เสียงที่ออกไปไม่ได้แสดงถึงพลังซักนิดเลย ผมเพลียกับตัวเองจนต้องนอนหลับตา พยายามหายใจหายเป็นปกติ เพราะมันเหนื่อยมากๆ
"ผมได้ 75 ครั้ง ครูล่ะ..."
"...ยอมครับยอม"
"ฮ่าๆๆๆๆ"
ยอมแล้วครับ...ผมยอมแพ้เด็กแล้ว ฮือ... 1 เดือนของผม ผมนอนหมดสภาพอยู่ที่พื้นซักพัก พี่เทรนเนอร์เดินมาแซวเล็กน้อยก่อนจากไป ไม่กี่วิเสียฝีเท้าของใครบางคนก็ผ่านตัวผมไป ก่อนจะหยุดลง
"ครูยื่นมือมาครับ"
ผมยกมือข้างขวาขึ้นอย่างอ่อนแรง ซักพักแรงฉุดก็ดึงให้ผมให้ลุกขึ้นมาได้ แล้วของเย็นๆ ก็แตะที่หลังมือผม
"น้ำครับ ครูดูเหนื่อยมากเลย"
"ขอบใจมาก.." ผมยังคงหอบและตอบด้วยเสียงอ่อนแรง ไม่รู้ว่าคริสไปเอาน้ำมาจากไหน แต่นอกจากน้ำแล้วคริสยังส่งผ้าเย็นให้ผมอีกด้วย
"เอาที่ประคบเย็นมั้ยครับ"
"ไม่เป็นไร"
"นี่ผมไม่ได้แกล้งครูนะ" เจ้าเด็กพลังล้นนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง คงจะเป็นห่วงผมสินะ...นี่สภาพผมดูแย่มากเลยเหรอ
"ครับ..."
เธอไม่ได้ทำอะไรผิดหรอกคริส ผมนี่แหละอ่อนเอง
"แต่ว่า พอชนะครูของที่นี่ได้ ไฟจะแข่งวันพรุ่งนี้มันก็มาแหะ อยากแข่งแล้วสิ"
ผมดื่มน้ำไปหลายอึก แรงที่หายไปก็ค่อยๆ กลับมา เสียงคริสดูไม่เหนื่อยเลยซักนิด เจ้าเด็กนี่คงจะบ้าพลังมากแน่ๆ ส่วนผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองแก่ขึ้นอีก 10 ปี ขอโทษนะชาวควิ้นท์ ผมแพ้ดวลเด็กโนอาห์ซะแล้ว (ผมดันพื้นได้ 65 ครั้ง) นี่ห้ามไปเล่าให้ใครฟังเด็ดขาดเลยนะเนี่ย...
"ขอบคุณที่รับคำท้าผมนะครับ สนุกจุง... อ๊ะ ครูลุกไหวมั้ยครับ ให้ผมช่วยมั้ย"
"ม ไม่เป็นไร"
ผมกับคริสเดินไปห้องเปลี่ยนเสื้อด้วยกัน โดยมีคริสที่พยายามจะช่วยเหลือผมอยู่บ่อยๆ แต่ผมก็ปฏิเสธท่าเดียว ถึงจะดูเอะอะะโวยวายบ้าพลังไปบ้าง แต่คริสก็ชอบช่วยเหลือคนใกล้ตัวเสมอเลยล่ะ สังเกตได้หลายๆ อย่างตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เจอ พอแต่งตัวเสร็จ ยิมก็เหลือแค่ผมกับคริสแล้ว แต่ที่สนามกีฬานี่สิ เสียงดังสุดๆ เลย
"อ๊ะ! โรงเรียนผมแข่งๆๆ ผมไปแล้วนะครับครู!"
"ครับ พรุ่งนี้จะแข่งขอให้โชคดีนะ"
"ขอบคุณครับ!"
น้ำเสียงของคริสช่างเต็มไปด้วยพลังของวัยหนุ่มสาว... เฮ้อ นึกแล้วก้คิดถึงแต่ก่อนจัง
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้เพอร์เฟ็คสูงกว่ามาตรฐานมาก (100%)
S - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีนิลสุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,500,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- ผมชอบงานเขียนตัวนี้ของคุณอิสรามากครับ
รู้สึกถึงบรรยากาศของลูกผู้ชาย สิ่งที่ชอบที่สุด
คือการที่คุณเปิดทางให้คริสโตเฟอร์ได้เด่นอย่าง
เต็มที่ และความคิดการกระทำของเขาก็สะท้อน
กลับมาให้เห็นถึงนิสัยของอิสราอีกที เป็นการ
นำเสนอที่เป็นธรรมชาติและน่าอ่านมากครับ
รอบนี้ตีโจทย์แตกอย่างสมบูรณ์แบบจริงๆ
- bluebearz
Bonita Blanchett
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
1313
+128 M 935 K 310
PASSPORT
:
(550/2125)
:
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Wed 07 Sep 2016, 19:29
- ขอบคุณมาโคต่วยที่มาเป็นแขกอัญเชิญ เอ๊ย รับเชิญ:
- โรงเรียนควิ้นท์ในช่วงเช้าเป็นช่วงเวลาที่วุ่นวายมาก ทุกคนต่างกำลังยุ่งอยู่กับการ
เตรียมงานและฝึกซ้อมกีฬาเพื่อต้อนรับกีฬาสี เช่นเดียวกับเด็กหนุ่มที่ยุ่งอยู่เหมือนกัน
และตอนนี้เขาก็กำลังลากถุงใส่อุปกรณ์กีฬาไปยังสนาม
ที่นั่นค่อนข้างเงียบสงบเนื่องจากมีนักเรียนไม่มาก เขาเห็นพี่ภูมิกำลังซ้อมฟุตบอลอยู่
จึงเดินหลบมาริมสนาม เพราะไม่อยากรบกวนเขา หรือพูดง่ายๆ ก็คือกลัวโดน
ลูกบอลอัดใส่หน้านั่นแหละ
ทันทีที่เด็กหนุ่มเดินมาที่ข้างแสตนเชียร์ เท้าเจ้ากรรมก็เผลอสะดุดก้อนหินแถวนั้น
ล้มลงดังตึง! ความเจ็บปวดที่เล่นกระแทกส่วนหน้านั้นไม่สำคัญเท่าถุงที่เปิดอ้าออก
พร้อมกับอุปกรณ์กีฬามากมายกระเด็นออกมา
เขาไม่รู้เลยว่ามีคนกำลังจ้องอยู่จากบนแสตนเชียร์…
“ฮืมม..” สุภะรู้สึกหงุดหงิดที่นอกจากหัวเข่าจะถลอกจนเลือดไหล เขายังต้องมานั่ง
เก็บอุปกรณ์กีฬาใส่ถุงอีก ตอนลากก็ว่าหนักมากแล้ว แต่ตอนเก็บนี่สิหนักยิ่งกว่าอีก
เขาคงจะเก็บไม่ไหวแน่ๆ
ฟุบ!
ในขณะที่กำลังเก็บลูกเทนนิสเข้าถุง จู่ๆ ก็มีมือปริศนาฉกถุงจากในมือของเขาไป
เด็กหนุ่มหันขวับไปมองด้านหลังตามสัญชาตญาณ พบกับใบหน้าสไตล์คนเอเชียของเด็กหนุ่ม
กับชุดวอร์มสีส้มที่บ่งบอกว่าเป็นนักเรียนจากโรงเรียนอื่น เขากำลังค่อยๆ เก็บอุปกรณ์ที่เหลือ
ให้ด้วยสีหน้าที่นิ่ง
ท่ามกลางความมืดดวงตาสีเพลิงดั่งเลือดของเจ้าตัวแลส่องประกาย...
“อะ...ขอบคุณครับ”
สุภะเอ่ยขึ้นแทรกความเงียบ เขามองตามเด็กหนุ่มที่หมุนตัวเดินออกไปอย่างเชื่องช้า
ไม่มีการตอบรับอะไรจากเจ้าตัวเลย แต่ก็ช่างเถอะ เขาอุตส่าห์ช่วยมากขนาดนี้แล้ว
ในที่สุดเขาก็จะมีเวลาว่างไปนั่งดูการแข่งขันสักที
หือ..?
ระหว่างที่กำลังจะเดินออกไปบ้าง สายตาก็เหลือบไปเห็นหูฟังสีเหลืองหล่นอยู่บนพื้น
ตรงจุดที่เด็กหนุ่มคนนั้นเพิ่งเดินไป เขาจำได้ว่าที่กระเป๋ากางเกงของอีกฝ่ายมีสาย
อะไรบางอย่างห้อยออกมา ซึ่งมันอาจจะเป็นหูฟังอันนี้ก็ได้
สุภะเก็บมันเอาไว้ ก่อนจะเดินออกไปบ้าง แต่เมื่อเดินพ้นออกจากแสตนเชียร์
เขาก็ไม่เห็นร่างของคนคนนั้นแล้ว…
แม้กีฬาสีจะเริ่มขึ้น นักเรียนทยอยเข้ามามากมายราวกับฝูงมดแตกรัง แต่ถึงอย่างนั้น
สุภะก็ไม่ล้มเลิกในการตามหาเจ้าของหูฟัง เขาถือมันไว้ตลอดและเดินหาจนทั่วโรงเรียน
หรือว่าควรจะเอาไปวางไว้ที่เดิมดีหรือเปล่านะ เผื่ออีกฝ่ายสังเกตเห็นว่าหูฟังตัวเองหาย
จะได้กลับไปเอาได้ แต่เขาก็เดินมาไกลมากพอที่จะขี้เกียจกลับไปแล้วล่ะ
สักพักเขาก็เหลือบไปเห็นเดียร์เดินผ่านมา เธอมาพร้อมกับผู้ชายร่างสูง ขาวตี๋คนหนึ่ง
“เดียร์ เห็นผู้ชายผมสั้นสีดำปลายแซมขาว ตาสีแดง ท่าทางนิ่งๆ ไหมครับ”
เด็กหนุ่มยิงคำถามใส่ ด้วยประโยคที่ยาวที่สุดในชีวิตเท่าที่เคยพูดมา
“ไม่เห็นนะคะ” เดียร์ว่า ก่อนจะหันไปหาคนข้างกาย “หนุ่มเกาหลีเห็นไหมอ่ะ”
“คุ้นๆ เหมือนเห็นนะครับ น่าจะอยู่ที่สนามฟุตบอลล่ะมั้ง” คังยูตอบ
หลังจากที่ได้เบาะแสะชั้นดีมา(?) สุภะก็ก้มหัวขอบคุณทั้งสอง ก่อนจะรีบเดินไปที่
สนามฟุตบอลทันที และก็เป็นอย่างที่คังยูบอกจริงๆ เด็กหนุ่มคนนั้นกำลังเอาตัวของเขา
ใส่ลงไปในถุงกระสอบ
เขารีบตรงเข้าไปหา แต่ทว่ากลับถูกครูจิณณ์รั้งตัวเอาไว้
“สุภะจะลงแข่งกีฬาวิ่งกระสอบหรอ”
“เอ่อ…ผม...”
“งั้นหรอ ดีเลยครับ กำลังหาคนลงแข่งพอดี” ครูจิณณ์ว่าพลางยิ้มตามนิสัย
ก่อนจะเอาถุงกระสอบมาให้เขา เด็กหนุ่มรับมาด้วยความงงงวย เดี๋ยวๆ
เขาบอกตอนไหนว่าจะลงแข่งน่ะ!
สุดท้ายเด็กหนุ่มก็ต้องไปยืนประจำตำแหน่ง การเดินแต่ละทีมันช่างลำบาก
เมื่อมองไปทางด้านข้างก็เห็นเด็กหนุ่มผมดำแซมขาวคนนั้นยืนอยู่เช่นกัน
เด็กหนุ่มสะกิดไหล่อีกฝ่ายที่สูงกว่าเพียงเก้าเซนติเมตร “คุณลืมหูฟัง...”
คนถูกทักหันมามองด้วยสีหน้าที่นิ่ง ราวกับไม่ทุกข์ร้อน ก่อนจะร้องอ๋อเบาๆ
“คุณเป็นตัวแทนของสีม่วงใช่ไหม แข่งให้ชนะผมสิ แล้วผมจะรับหูฟังนั่นคืน”
“เอ๋..” เด็กหนุ่มเลิกคิ้ว ยังไม่ทันจะได้ถามให้มากความ การแข่งขันก็เริ่มขึ้นเสียก่อน
เด็กหนุ่มผมดำแซมขาวกระโจนตัวออกจากจุดสตาร์ทอย่างรวดเร็ว ทิ้งให้สุภะยืนอึ้ง
เขาคิดว่าอีกฝ่ายจะเป็นพวกเอื่อยเฉื่อย ไม่ชอบพูด ทำอะไรเชื่องช้า ใช้ชีวิตไปวันๆ
ชอบทำหน้าเหมือนไร้อารมณ์อย่างเดียวเสียอีก ไม่นึกว่าจะเป็นคนว่องไวได้เหมือนกัน
ไม่สิ! เขาเองก็ต้องตามไปบ้าง ทีมสีม่วงจะต้องไม่แพ้!
การแข่งขันดำเนินไปเรื่อยๆ ตัวแทนสีทั้งสองเริ่มทิ้งระยะห่างกันมากขึ้นทุกที
สุภะยังตามเขาอยู่ เสียงเชียร์จากทั้งสองทีมยังดังไม่ขาดสาย แต่จู่ๆ ไม่รู้พระเจ้าแกล้งหรือไร
ถึงทำให้เขาสะดุดถุงกระสอบล้มหน้าทิ่ม ลุกขึ้นแปปๆ ก็ล้มลงไปอีกรอบ
ส่วนทางด้านคู่แข่ง เด็กหนุ่มผมดำแซมขาวกระโดดเข้าเส้นชัยอย่างรวดเร็ว ในขณะที่กำลัง
คิดว่าจะกลับไปนอนอยู่นั่นเอง ทว่าหางตาก็เหลือบไปเห็นอีกคนที่นอนอยู่กับพื้น
ไม่รู้เป็นเพราะง่วงหรือยอมแพ้อย่างไร แต่นั่นกลับชักจูงอย่างน่าประหลาดที่ทำให้เขาต้อง
เดินกลับไปหาอีกคน ท่ามกลางสายตาสงสัยของคนในทีม
เขามักจะถูกหลอกลวงจากเพื่อนที่ไม่จริงใจบ่อยๆ เลยทำให้มีเพื่อนสนิทเพียงแค่ไม่กี่คน
แล้วถ้าหากเพื่อนที่จริงใจกับเขาเกิดอันตราย? แน่นอน...ว่าเขาต้องย่อมปกป้องอยู่แล้ว
เขาฉุดดึงให้สุภะลุกขึ้นแล้วพาเข้าเส้นชัยไปด้วยกัน สุภะถึงกับงุนงง ทำไมต้องมาช่วยเขา?
"คุณล้มบ่อยจังนะ.." ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ยอมพูดกับเขาสักที “แล้วหูฟังผมล่ะ”
“ทั้งที่ผมแพ้?”
“ครับ” อีกฝ่ายพยักหน้าแบบไปที พลางรับหูฟังมาเสียบไว้ที่หู “ผมมาโคโตะ ยินดีที่ได้รู้จักครับ”
“ผมสุภะ ขอบคุณที่ช่วยครับ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมช่วยทุกคนที่คิดว่าจริงใจกับผม” มาโคโตะยิ้มบางๆ คนมองรู้สึกโล่งใจ
ก็คงต้องขอบคุณที่ตัวเองเป็นคนล้มบ่อยด้วยล่ะนะ...
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- บรรยากาศเนื้อเรื่องออกมาอบอุ่นอย่างน่าประหลาด
ตอนแรกรู้สึกว่าตัวละครทั้งสองฝ่ายต่างดูไม่น่าจะ
เข้าหากันหรือเข้าไปคุยกันได้เลย แต่สุภะก็เดินเรื่อง
ใช้สถานการณ์ทำให้พวกเขาสานสัมพันพันธ์กันโดยที่
ไม่ต้องใช้คำพูดมากมาย เป็นมิตรภาพที่สวยงามจังครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Wed 07 Sep 2016, 22:30
- ส่งภารกิจค้าบบบ:
- หลังจากที่แข่งฟุตบอลเสร็จ ภูมิที่เหนื่อยล้าจากการแข่งขันจึงปลีกตัวออกจากทีมมาหาอะไรทานเพิ่มพลังให้กับตัวเอง
ภูมิเดินมาถึงที่ที่มีการจัดบูทขายอาหารและเครื่องดื่ม เขาเดินวนรอบๆเพื่อหาอะไรที่น่าสนใจ ก่อนจะไปพบกับร้านร้านหนึ่ง เป็นร้านที่ขายขนมรูปร่างหน้าตาเป็นรูปปลา
ตัวปลาทำจากขนมปังด้านในสอดไส้ช็อกโกแลต เผือก วนิลา หรือใบเตย ภูมิที่ไม่เคยทานมาก่อนรู้สึกสนใจมาก จึงเดินเข้าไปต่อแถวรอซื้อเจ้าขนมนี้
เนื่องจากว่าบูทนี้มีคนมารอซื้อจำนวนมาก ทำให้เกิดการแออัดและเบียดเสียด ซึ่งเป็นอะไรที่ภูมิไม่ชอบที่สุดเพราะมันทำให้เขารู้สึกรำคาญ
"คนเยอะชะมัด ไปร้านอื่นก็แล้วกัน.." ภูมิบ่นคนเดียวด้วยอารมณ์หงุดหงิด ก่อนจะเดินแทรกตัวออกมาจากฝูงชน
พลั่ก!
"โอ๊ย!" ภูมิอุทานด้วยความตกใจและรู้สึกเจ็บที่ตาไปพร้อมๆกัน
"อ๊ะ ขอโทษนะ" คนที่ชนภูมิและทำให้ภูมิโดนผมจิ้มตาเอ่ยปากขอโทษทั้งที่ในปากยังเคี้ยวขนมตุ้ยๆอยู่
"อ๊ากก ไม่นะะ ตาฉันต้องบอดอีกครั้งแล้วรึเนี่ย!" ภูมิร้องโอดโอยพลางเอามือกุมตาด้วยความเจ็บปวด
"นายเนี่ยอย่าเวอร์ได้มั้ย.." ชายหนุ่มตรงมองอ่อน(?)ใส่ภูมิ
"ฮึ่มม" ภูมิปาดน้ำตาที่ไหลออกมาเพราะความเจ็บก่อนที่จะจ้องมองคนตรงหน้าที่สูงเท่าๆกับเขา รูปร่างผอมบางกว่าเขาเล็กน้อย
ผมแหลมๆของคนตรงหน้าทำให้ภูมิรู้สาเหตุของการเจ็บตาทันที ขนาดแค่เห็นยังเสียวๆว่าจะโดนแทงไส้แตกเล้ยยย...
"อ่ะนี่ ผมให้" ชายตรงหน้ายื่นเจ้าขนมรูปปลาให้ภูมิ ซึ่งอย่างภูมิน่ะเหรอจะรอช้า หยิบมาทันที
"ขอบคุณครับคุณสีส้ม ยังไงเมื่อกี้ก็เป็นอุบัติเหตุด้วย.." พูดจบภูมิก็กัดเจ้าปลาน้อยเข้าปากทันที
"รสช็อกโกแลตเหรอเนี่ย..?" ภูมิยิ้ม "ผมชอบช็อกโกแลต ยังไงก็ขอบคุณนะคุณสีส้ม"
"โมโมโตะต่างหาก ผมก็มีชื่อนะ.." ชายที่เรียกตัวเองว่าโมโมโตะทักท้วงเพราะรู้สึกแปลกๆที่ถูกเรียกว่าคุณสีส้ม
"งั้นเหรอ ผมภูมินะ อยู่สีม่วงแหละ ยินดีต้อนรับสู่งานกีฬาสีของโรงเรียนเรานะ ตามสบายเลย"
"ครับ" โมโมโตะตอบรับสั้นๆ
"เออนี่ ผมเห็นคุณโมโมโตะลงแข่งกรีฑาด้วย วิ่งเร็วชะมัด!" ภูมิกล่าวชมอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น เพราะมันน่าทึ่งมากที่จะเจอคนที่วิ่งเร็วแบบนั้นในม.ปลาย "ว่าแต่อายุเท่าไหร่เหรอครับ?"
"เอ่อ.. ที่จริงมันก็.. อืม.. ฝึกซ้อมบ่อยน่ะ อายุของผมก็16ครับ"
"ผมก็16เหมือนกัน แต่อีกไม่กี่เดือนก็จะ17แล้วล่ะ"
"งั้นเหรอครับ.." อีกฝ่ายตอบสั้นๆ
"เออนี่ ขนมที่คุณถืออยู่มันเรียกว่าอะไรนะ ใช่ปลาย่างหรือเปล่า?"
"นี่เรียกว่าไทยากิน่ะ เป็นขนมญี่ปุ่นครับ"
"อืม.. ชื่อคล้ายๆทาโกะยากิเลยแฮะ ผมว่าผมชอบอันนั้นมากกว่าอันนี้แฮะ" ภูมิออกความเห็น
"อร่อยใช่มั้ยล่าา ทาโกะยากิน่ะ อร่อยสุดๆเลยเนอะ!" จู่ๆโมโมโตะก็พูดไปยิ้มไปด้วยความอารมณ์ดี ทำเอาภูมิตกใจเล็กน้อย
"ชอบมากเลยเหรอครับเนี่ย?" ภูมิหัวเราะ
"ครับ!" โมโมโตะตอบรับด้วยความแข็งขัน แววตาเป็นประกาย แถมผมชี้ๆของเขาก็ชี้ขึ้นยิ่งกว่าเดิมเสียอีก
"งั้นเราไปหาทาโกะยากิทานกันมั้ยครับ!" ภูมิเอ่ยปากชวนโมโมโตะด้วยสายตาอันเร่าร้อนและหิวโหย(ขนม)
"ไปกันเถอะครับ!"
และแล้วทั้งสองคนก็ออกตามล่าทาโกะยากิไปด้วยกัน
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- นิสัยที่เขียนไว้ในลิงค์ประวัติของโมโมโตะตีความ
ยากมากจริงๆครับ บอกไม่ได้เลยว่าเขียนตรงคาแรคเตอร์
มากน้อยขนาดไหน... แต่ภูมิก็ยังหาอย่างอื่นมาเล่น
ทดแทนอย่างเรื่องทรงผมหรือทาโกยากิที่เขาชอบทาน
พยายามได้ดีมากครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Wed 07 Sep 2016, 22:38
- ซำปอย สวัสดีค่าผอ.ฮิราโนะ:
"หะ!!! ให้แคลไปพาผู้อำนวยการ..จากโรงเรียนอื่นเดินชมที่นี่หรอคะ.."
แคลเผลอตะโกนพร้อมสีหน้าเหวอสุดขีด
ก่อนจะค่อยๆลดเสียงลงตอนท้ายประโยค
เบื้องหน้ามีชายวัยกลางคนที่คุ้นหน้าคุ้นตาดี
ดวงตาที่ยังปิดสนิทพร้อมรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า
ยังคงเผยความใจดีในฐานะผู้อำนวยการได้เป็นอย่างดี
"ใช่ครับ ก็แคลเป็นประธานนักเรียนนี่นา จะส่งใครไปล่ะ?"
"อุก...."
"แถมนี่งานกีฬาสีโรงเรียนเชียวนา เราต้องพาแขกชมงานนะครับ
อ้อ.. อีกอย่าง ผอ.อีกคนหนึ่งคุณเอลีทมอบหมายให้พีชเป็นคนดูแลแล้วด้วย"
"ผอ.ฮิราโนะเป็นคนค่อนข้างใจดีเลยนะครับ จากที่คุยกันมา แคลไม่ต้องห่วงนะ"
อีกฝ่ายยังคงปลอบแคลเรื่อยๆ ราวกับกลัวว่าแคลจะไม่ยอมรับหน้าที่นี้
"ค่ะ.. แคลจะพยายามนะคะผอ."
หลังจากตกปากรับคำไปพร้อมยิ้มแหยบนใบหน้าที่อีกฝ่ายไม่มีทางเห็น
แคลก็เดินออกมาจากห้องผอ. ประตูบานใหญ่ปิดลงเงียบๆพร้อมเสียงถอนหายใจ
"จ..จะไหวมั้ยเนี่ยเรา"
..
.
.
วันก่อนงานกีฬาสีหนึ่งวัน แคลได้ไปพบกับผอ.ฮิราโนะ
หลังจากทำการบ้านมาอย่างดี อ่านรายละเอียดทุกซอกทุกมุมในโรงเรียนมาแล้วด้วย..
ระหว่างที่เดินมา มีแต่ธงส้มม่วงติดประดับทั่วโรงเรียนเต็มไปหมด กีฬาสีได้มาถึงแล้วจริงๆ
"ก๊อก ก๊อก"
"ซักครู่นะคร้าบบ"
เสียงชายวัยกลางคนจากในห้องดังออกมา เสียงกุกกักๆเล็กน้อย
แสดงให้เห็นว่าเจ้าตัวอาจจะยังไม่พร้อมที่จะเจอแขกแปลกหน้าก็เป็นได้
ในขณะที่ยืนรออยู่แคลก็ยืนเขียนคำว่า คน บนฝ่ามือ
พร้อมกินมันเข้าไปกันความตื่นเต้นที่เกิดขึ้น
ถึงแคลจะใจกล้าขึ้นบ้างแล้ว แต่งานแบบนี้แคลว่าโหดไป๊!!
แถมแขกยังเป็นคนสำคัญของงานด้วย ฮือ...
หลังจากยืนลุกลี้ลุกลนซักพัก เสียงแง้มบานประตูก็เปิดออก
"สวัสดีครับ ผมฮิราโนะ ผอ.ของโรงเรียน Ingeneiosus Highschool ครับผม"
สายตาที่มองต่ำของแคลก่อนหน้าค่อยๆมองไล่ขึ้นจากปลายเท้าขึ้นไป
ชุดที่ดูที่ดูภูมิฐาน กางเกงแสล็คดำยาวเข้ารูปกับขาที่ดูสูงเปรียว
เชิ้ตและไทด์สีส้มที่ดูเข้ากันนั้นกลับตัดกับเสื้อกั๊กสีเดียวกับอาภรณ์ท่อนล่าง
ทรงผมกระเซอะกระเซิงเล็กน้อย กลับเสริมบุคลิกของเขาให้ดูโดดเด่นมากยิ่งขึ้น
จุดสังเกตุที่ดึงดูดสายตาของคนแปลกหน้าเหลือเกินนั่นก็คือ
แถบผ้าสีขาวที่ปกปิดดวงตา นั่นเอง
"อ อ๊ะ สวัสดีค่ะ แคลโรไลน์ ลอสกัน ประธานนักเรียนของควิ้นท์
วันนี้จะมาพาคุณฮิราโนะไปเดินเที่ยวชมโรงเรียนนะคะ "
หลังจากเผลอพินิจพิเคราะห์ไปแวบหนึ่ง แคลก็รีบแนะนำตัวก่อนที่จะดูเสียมารยาทไปมากกว่านี้
"อืม.. จะไปดีไหมเนี่ย?"
อีกฝ่ายทำหน้าดุ ก่อนที่จะถามด้วยน้ำเสียงแข็ง
น นี่แคลทำอะไรพลาดแล้วหรอเนี่ย
จ ใจหล่นไปอยู่ตาตุ่มแล้วค่ะ
"ฮ่าๆ ไม่ต้องเกร็งนะครับ เสียงสั่นเชียว ผมหยอกเล่นเฉยๆ
เรียกผมว่าผอ.ฮิราโนะก็ได้ จะได้ดูไม่เหินห่างจนเกินไป ฮ่าๆ"
อีกฝ่ายคงจับเสียงที่สั่นเล็กน้อยได้ จึงปลอบและพูดกลับมาอย่างสบายๆ
พอมองแบบนี้แล้ว ผอ.คนนี้ก็มีส่วนที่คล้ายผอ.นรินทร์อย่างปฏิเสธไม่ได้เลย
ทั้งทรงผมสีดำกระเซอะกระเซิงและดวงตาที่ปิดสนิทนั้น
ความสูงที่ดูใกล้เคียงกัน มีแค่ว่าผอ.คนนี้ ดูผอมบางมากกว่าเท่านั้นเอง
"ค่ะ ผอ.ฮิราโนะ ... ร เรียกสั้นๆว่า แคล ก็ได้นะคะ "
"ครับผม แคล วันนี้ขอฝากตัวด้วยนะ "
อีกฝ่ายยิ้มร่าเริงก่อนจะปิดประตูห้องและเดินตามมา
ขี้แกล้งจังเลยค่ะ...... แคลหัวใจจะวายตาย YuY
....
...
..
.
" โหยยยย โรงเรียนนี้กว้างจังเลยนะครับ เดินมาจะครึ่งวันแล้วยังไม่ทั่วดีเลย"
"ฮ่าๆๆ นี่ยังไม่ถึงจุดขายของโรงเรียนเลยนะคะ"
"ผมว่าแค่โรงเรียนกว้างเป็นโรงแรมห้าดาวขนาดนี้ก็เป็นจุดขายแล้วล่ะ ฮ่าๆๆ"
แคลกับผอ.ฮิราโนะเดินผ่านทั้งสะพานยูนิตี้ บริดจ์ อนุสาวรีย์มือ(?)
สวนดอกไม้ อาคารเรียนต่างๆ แต่ยังมีที่หนึ่งที่ยังไม่ได้ไป
"หืม.... นี่มันกลิ่นของ..."
"ใช่แล้วล่ะค่ะ ทะเล ยังไงล่ะคะ"
แคลพาร่างสูงเดินมายังจุดขายสำคัญของโรงเรียน
จะมีโรงเรียนไหนกัน ที่มีทะเลอยู่ด้านหลังได้แบบนี้
"นี่มันชักจะกลายเป็นโรงแรมห้าดาวเข้าไปทุกทีแล้ววววววว"
อีกฝ่ายทำท่าตะลึงก่อนที่จะหัวเราะร่าออกมา
ท่าทางแบบนั้นทำให้แคลเผลอหัวเราะตามไปด้วย
"ชายหาดนี่อยู่ด้านหลังของหอพักนักเรียนค่ะ ตอนพระอาทิตย์ตกสวยมากเลยนะคะ"
"ผมก็อยากเห็นบ้างจังน๊า ทะเลๆๆ"
"ไว้จบกีฬาสีถ้าอยากมาอีกบอกแคลได้นะคะ แคลยินดีเป็นไกด์ให้
เผื่อมาคนเดียวจะหลงเอา ฮะๆๆ "
"ได้เลยครับ ไว้เดี๋ยวจะขอรบกวนใหม่นะ"
โครกกกกกกกกก
เสียงท้องร้องดังมาจากอีกคน ก่อนจะได้ยินเสียงหัวเราะแหะๆ
"หิวแล้วหรอคะผอ. ไปหาอะไรทานกันไหมคะ
ที่นี่มีคาเฟ่ขนมที่อร่อยที่สุดด้วยนะ"
"กระเพาะอาหารขอรับคำชวนไว้ด้วยความยินดีเลยครับ ฮ่าาา"
หลังจากนั้น แคลก็พาผอ.กลับมาจากชายหาดไปต่อที่คาเฟ่ลา พาสเทล
กรยังคงตั้งใจบริการเหมือนเคย แคลได้แนะนำกรให้รู้จักผอ.ฮิราโนะด้วย
แถมก่อนกลับยังไปเจอพีชกับผอ.อีกคนอีกต่างหาก บังเอิญอะไรแบบนี้ พีชยิ้มให้ก่อนจะเดินมาหา
้ข้างๆมีชายร่างสูงในเชิ้ตสีเทาบุหรี่ ดวงตาสีเดียวกับพีช และผมสีขาวเทา
บุคลิกค่อนข้างดูใจดีเหมือนกันนะ พีชน่าจะสบายหน่อย
จากที่ฟังคนที่มาด้วยเหมือนจะชื่อผอ.ฟง นะคะ แคลได้ทักทายเขาเล็กน้อยก่อนที่จะพาผอ.ฮิราโนะกลับที่พัก
"เป็นวันที่สนุกจริงๆ ขอบคุณมากนะครับ"
"ไม่เป็นไรค่ะ แคลก็สนุกเหมือนกัน หวังว่ากีฬาสีพรุ่งนี้จะสนุกแบบนี้นะคะ"
"เด็กๆของผมจะไหวมั้ยเนี่ย อาจจะซุ่มซ่ามวิ่งหกล้มก็ได้ ฮ่าๆๆ"
"ไม่เป็นไรค่ะ ทางโรงเรียนควิ้นท์จะคอยดูแลทุกคนเป็นอย่างดีเองค่ะ ไม่ต้องห่วงนะคะ!!"
"ไว้ไปกินเค้กที่ลา..ลา ลาอะไรซักอย่างด้วยกันอีกนะครับ"
แคลยิ้มกว้างก่อนตอบรับไปว่าด้วยความยินดีก่อนจะขอกลับห้องไป
อา... อยากให้กีฬาสีพรุ่งนี้มาถึงเร็วๆจังเลย!!- Spoiler:
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้โดดเด่นกว่ามาตรฐาน (75%+)
B - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีมากเป็นที่น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,000,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- เนื้อเรื่องน่ารักแต่รู้สึกถึงความรีบร้อนของการทำงาน
รู้สึกว่ายังสามารถเดินเรื่องได้ไกลกว่านี้ หรือยังสามารถ
ใส่รายละเอียดตัวละครได้มากกว่านี้อยู่ครับ อ่านแล้ว
รู้สึกว่าเรื่องมันยังไม่จบชอบกล แต่คาแรคเตอร์ส่วนที่
นำออกมาเล่นก็ดูน่ารักอบอุ่นสมเป็นบรรยากาศระหว่าง
ผู้อำนวยการและนักเรียนดีครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Wed 07 Sep 2016, 23:17
- มาส่งแย้วค่า:
- เช้าตรู่ของวันงานกีฬาสี
นักกีฬาทุกคนมายืนรวมตัวกันที่สนามกีฬา รวมทั้งกองเชียร์จากสีต่างๆแต่งตัวได้เริศมาก
ผอ.กำลังประกาศเริ่มกีฬาสีอย่างเป็นทางการ ทุกคนตั้งใจฟังด้วยความตื่นเต้น
ก่อนที่จะมีการจุดผลุเพื่อเริ่มกีฬาสีอย่างเป็นทางการ เซย์แยกตัวออกมาจากสนามกีฬา
เพราะความสามารถในการได้ยินเสียงที่ดีกว่าคนปกติ ทำให้เซย์รู้สึกไม่ชอบที่เสียงดังๆ
เซย์เดินเข้าไปในร้าน La Pastel หวังว่าคนขายจะยังอยู่ 'อยากได้ของหวานๆ มาเพิ่มพลังจังเลย' /เซย์คิด
แต่พอเดินเข้าไปก็ไม่เป็นไปอย่างที่คิด เพราะคนขายเองคงจะไปชมงานกีฬาสีด้วยเช่นกัน
"เมี๊ยว~" มีเสียงร้องเมี๊ยวดังมาจากมุมหนึ่งของร้าน แต่เสียงนั้นคล้ายเสียงคนทำมากกว่า
เซย์เดินตามเสียงเข้าไปในสุดของร้านก็พบกับ เด็กสาวผูกผมแกละกำลังนั่งคุกเข่าหันหน้าเข้ากำแพง
เซย์กดเครื่องมือสื่อสารถาม 'ขอโทษนะคะ ทำอะไรอยู่เอ่ย'
เด็กสาวหันมามองหน้าเซย์ "เอ่อ..พอดีกำลังป้อนขนมให้แมวอะค่ะ แต่แมวไม่ยอมกินเลย แย่จัง"
เซย์เหลือบมองผ่านไป โอ้ แมวจริงๆด้วย เป็นแมวตัวเล็กๆสีเทา ท่าทางกำลังหิวด้วย
'แมวของคุณหรอคะ ตัวเล็กน่ารักจัง' เซย์ยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
"ไม่ใช่หรอกค่ะ ไม่รู้ว่าแมวใคร แต่ดูเหมือนเจ้าแมวกำลังหิว" เธอพูดแล้วลูบหัวแมวไปด้วย
แมวน้อยกำลังเลียมือเธออยู่
'แล้วกำลังป้อนอะไรให้แมวอยู่อะคะ' เซย์ถามอีกครั้ง
"อ้อ นี่ไง เอแคลร์ของร้านนี้ค่ะ น่ากินเชียวแต่เจ้าแมวก็ไม่ยอมกิน" เธอยื่นมาให้เซย์ดู
'เอ่อ ขอโทษนะคะ แมวไม่กินเอแคลร์หรอกค่ะ' เซย์ทำหน้ารู้สึกอยากจะพูดขอโทษที่พูดตรงไปแง
พอเธอได้ยินเช่นนั้นก็นิ่งไปเล็กน้อย "ล แล้วแมวกินอะไรอะคะ" เธอถามด้วยสายตาละห้อย
'ก็น่าเป็นอาหารแมว ไม่ก็นมอะค่ะ' เซย์เดินเข้าไปลูบหัวแมว
เธอนิ่งแล้วครุ่นคิดไปพักหนึ่ง แล้วดูเหมือนว่าคิดอะไรบางอย่างออก
"ช่วยดูแมวไปก่อนนะคะ เดี๋ยวรินกิมาค่ะ" เธอพูดแล้วก็เดินดุ่มๆไปหน้าเคาเตอร์
'ชื่อรินกิเองสินะ ชื่อน่ารักจังเลย' เซย์คิดพลางหันมาลูบแมวต่อ แมวตัวนี้เชื่องมาก
ผ่านไปพักเล็กๆ รินกิก็กลับมาพร้อมกับนมหนึ่งขวดและถ้วยลายของร้าน La Pastel
'ไม่ใช่ว่า..'เซย์รู้สึกถึงความผิดปกติ
รินกิวางถ้วยนมไว้หน้าน้องแมว กลิ่นของนมดูอุ่นๆ
"เมี๊ยว เหมียวน้อยกินสิจ๊ะ" พอรินกิพูดจบแมวค่อยๆดมนมในถ้วยแล้วกินช้าๆ
"เย้ แมวกินแล้วต้องทนหิวแล้วนะน้องแมวน้อย" รินกิยิ้มร่าท่าทางดีใจกับแมวน้อย
'ชื่อรินกิหรอคะ' เซย์พิมพ์เครื่องมือสื่อสารถาม
"ค่ะ ชื่อรินกิเองมาจากโรงเรียนลาฟลอร่าค่ะ คุณคงจะเป็นนักเรียนของที่นี่ใช่มั้ยคะ"
'ใช่แล้วค่ะ..... ชื่อเซย์ค่ะ..' เซย์รู้สึกเขินที่มีคนถามเกี่ยวกับตัวเซย์
"งั้นก็เป็นคู่แข่ง!" รินกิยื่นหน้าเข้ามาใกล้พร้อมกับขมวดคิ้ว
'ก็แค่ตอนแข่งกีฬาเท่านั้นแหละค่ะ' เซย์ค่อยๆขยับออก
"ฮ่ะ ฮ่าๆ รินกิล้อเล่นค่ะ เราเป็นเพื่อนกันได้ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะคุณเซย์" ริกินยื่นมือมาจับมือเซย์
เซย์ได้แต่พยักหน้ารับ เพราะไม่สามารถพิมพ์ได้
---ปัง---
เสียงพลุดังขึ้น เป็นสัญญาณการเริ่มงานกีฬาสีอย่างเป็นทางการ
"โอ๊ะ พลุนี่นา" รินกิวิ่งไปหน้าร้านเซย์เดินตามออกไป
"ว้าว สวยแฮะแต่มองไม่ค่อยเห็นเลย" รินกิเอามือป้องตาแล้วมองไปทางพลุ
'ไปดูใกล้ๆสิคะ โรงเรียนของเราจัดงานอลังตลอดค่ะ คุณรินกิต้องชอบมากแน่ๆ' เซย์ส่งยิ้มให้
"คุณเซย์ก็มาด้วยกันสิคะ" รินกิหันมาชวนเซย์
'ไม่เอาดีกว่าค่ะ เซย์เห็นบ่อยแล้ว และเซย์ก็ไม่ชอบเสียงดังๆอะค่า' เซย์พูดปฏิเสธไปตามความจริง
"แย่เลย งั้นรินกิไปก่อนนะคะ ไว้เจอกันที่สนามกีฬาค่ะคุณเซย์..แล้วก็อย่าบอกใครเรื่องนี้นะคะ"
รินกิพูดทิ้งท้ายแล้ววิ่งไปทางสนามกีฬา
'ได้เลยค่า สู้ๆนะคะคุณรินกิ' เซย์โบกมือตามหลัง
---ปัง..ปัง---
เสียงพลุดังต่อเนื่องเซย์ทนไม่ไหวจึงเดินเข้าไปในร้านเพื่อเข้าไปหาแมว
เมื่อเดินผ่านที่หน้าเคาเตอร์ก็พบว่า ของด้านในกระจัดกระจายเล็กน้อย
'ง่ะ เป็นไปตามที่คิดจริงๆสินะคะเนี่ย คุณรินกิ..'- ของแถมรูปรินกิ <3:
ขอโทษนะคะเซย์วาดซะโตเบย แหะๆ
✎ ผู้ที่ทำภารกิจได้ยอดเยี่ยมกว่ามาตรฐาน (80%+)
A - CLASS STAMP ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+1,250,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือความตั้งใจที่เซย์มีให้กับงานตัวนี้ครับ
รู้สึกว่าเป็นงานที่ตั้งใจคิดและบรรจงเขียน ซึ่งไม่ค่อยมี
โอกาสได้เห็นสักเท่าไหร่ คิดถึงงานของเซย์มากครับ
นำความไร้เดียงสาแต่แอบแสบซนของรินกิมาเล่นได้
น่ารักน่าเอ็นดู แถมยังทำให้เห็นภาพบรรยากาศงาน
กีฬาสีของโรงเรียนเราอีกด้วย เยี่ยมไปเลย
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 47 : Quaint Games16 [Part1]
Thu 08 Sep 2016, 00:00
- เกริ่นนำ:
- [ 2 อาทิตย์ก่อน วันเปิดงานกีฬาสีประจำปี 2559 ]
" ขอขอบคุณคณะคณาจารย์ทุกท่าน รวมทั้งประธานชมรมโสตฯ และประธานนักเรียน ที่อุตส่าห์สละเวลาอันมีค่า มาเข้าร่วมประชุมครั้งนี้ " ผอ.นรินทร์ ได้กล่าวต้อนรับกับทุกคน ในห้องประชุม
" ค่ะ อย่างที่ท่านได้ทราบกัน ว่า โรงเรียนควิ้นของเรานั้น จะเปลี่ยนรูปแบบกิจกรรมกีฬาสีใหม่ โดยให้ต่างโรงเรียนเข้ามามีส่วนร่วมได้กับกิจกรรมของทางเรา " คุณรัตติกาล ได้เกริ่นนำถึงกิจกรรมกีฬาในรูปแบบใหม่
" ดีจังเลย ที่จะได้ร่วมกิจกรรมกับโรงเรียนอื่น " อ. บันโด พูดขึ้นมาด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
" หึ! นี่เธอคิดว่า มันจะดีจริงๆ งั้นเหรอฮ่ะ? " อ.เกรียงไกร พูดสวนขึ้นมาด้วยใบหน้าดุดัน
" ทำไมล่ะคะ? การที่เด็กของเราได้ร่วมกิจกรรมกับโรงเรียนอื่น นี่มัน ไม่ใช่โอกาสอันดี ที่พวกเขาจะได้เรียนรู้ในการอยู่กับสังคมอื่นเหรอคะ? " อ.บันโด พูดแย้งขึ้นมา
" มันก็ดีอย่างที่เธอว่านั่นแหละ แต่ว่า เธอลืมอะไรไปรึเปล่า? ว่าการที่เปิดโอกาสให้คนนอกเข้ามานั้น ก็ย่อมเกิดปัญหาต่างๆ ตามได้ง่ายมากๆ น่ะ คุณบันโด " อ.เกรียงไกร พูดใบหน้าจริงจัง
" อึก! ดิฉัน...ขอโทษค่ะ ลืมนึกถึงเรื่องนั้นไปซะสนิท " อ.บันโด ก้มโค้งขอโทษ ผอ. และ อ.เกรียงไกร
" ก็อย่างที่ คุณบันโด และคุณเกรียงไกร กล่าวมาค่ะ ว่า การปรับเปลี่ยนรูปแบบกิจกรรมกีฬาสีครั้งนี้ จะเป็นโอกาสที่ดี ที่นักเรียนในโรงเรียนของเรา จะได้ทำความรู้จักและเปิดใจกับสังคมภายนอกมากขึ้น แต่ทว่า การที่โรงเรียนเราเอง มีนักเรียนที่อยู่ภายใต้การดูแลเป็นพิเศษนั้น ย่อมส่งผลการจัดกิจกรรมครั้งนี้เป็นอย่างมาก นี่คือหัวข้อวาระการประชุมในครั้งนี้ค่ะ " คุณรัตติกาลได้กล่าวถึงปัจจัยสำคัญในการประชุม
" ก็อย่างที่คุณรัตติกาลได้กล่าวไป ผมในฐานะผู้อำนวยการโรงเรียน จึงต้องขอความกรุณากับทุกท่าน เสนอความคิดเห็นเกี่ยวกับปัญหาดังกล่าว ว่าพวกเราจะมีมาตรการในการดูแลเด็กๆ เหล่านี้อย่างไรกันดี " ผอ.นรินทร์ ถามถึงมาตรการ การดูแลของเด็กๆ ที่อยู่ภายใต้การดูแลของโรงเรียน
บรรยากาศในห้องประชุม เริ่มอึกครึมกันมาขึ้นเรื่อยๆ เพราะปัญหาดังกล่าวจัดว่า เป็นปัญหาที่ไม่ใช่คนใดคนหนึ่งต้องรับผิดชอบ แต่ต้องให้ทุกคนช่วยเป็นหูเป็นตาในการดูแลพวกเราเองด้วย
" ท่านผู้อำนวยการครับ ไม่ใช่ว่า ฝั่งท่านเอง ก็มีมาตรการในรับปัญหานี้หรอกเหรอครับ? เพราะการดำเนินกิจกรรมในโรงเรียนนั้น จะต้องผ่านท่านเกือบทุกอย่างเลยไม่ใช่เหรอครับ? " อ.ไอน์ ถามถึงมาตรการด้วยความสงสัย
" เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับ อ.ไอน์ ก็อย่างที่ทุกคนรู้กันดี ว่ากิจกรรมในโรงเรียนของเรานั้น ล้วนจะต้องผ่านมือผม และคุณเอลีท อย่างแน่นอนในการอนุมัติกิจกรรม " ผอ.นรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความร่าเริง
" แล้ว ทำไมถึงการจัดประชุมนี้ขึ้นมาครับ? " อ.ไอน์ถามด้วยความสงสัยอย่างมาก
" เป็นการทดสอบพวกคุณยังไงล่ะครับ ทุกท่าน..." ผอ.นรินทร์พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง แบบที่ทุกคนไม่คุ้นเคย
" ก็อย่างที่ คุณนรินทร์ได้กล่าวมา พวกเราได้คิดวิเคราห์กันอย่างถี่ถ้วน จนสามารถปล่อยให้กีฬาสีรูปแบบใหม่นี้ออกมาได้ เพราะงั้นทางเราก็มีวิธีรับมืออยู่แล้ว ไม่ต้องห่วง..." คุณเอลีท พูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ
" แล้ว จะให้พวกเราทำอะไรล่ะ? ในเมื่อการเป็นทดสอบพวกเรา..." อ.เกรียงไกร ถามถึงการทดสอบที่ว่า
" เดี๋ยว ขอเชิญให้คุณรัตติกาล แจกเอกสารเกี่ยวกับกีฬาสีรูปแบบใหม่นี้ครับ " ผอ.นรินทร์ บอกกล่าวกกับคุณรัตติกาล
เอกสารที่ว่า ก็มีการอธิบายเรื่องต่างๆ ในการดำเนินกิจกรรมอย่างละเอียด อีกทั้งยังการอธิบายหน้าที่ของอาจารย์ในการดูแลวันนั้นด้วย
.
.
.
" สำหรับใครที่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเอกสาร ก็ขอให้มาพบเป็นการส่วนตัว หรือไม่ก็ให้คุณรัตติกาลแจกแจงถึงเอกสารอีกทีก็ได้ครับ ยังไง วันนี้ ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่สละเวลามาประชุมครับ "
ผอ.นรินทร์ กล่าวปิดประชุม พร้อมเดินออกไป
" คุณประธานนักเรียน เดี๋ยวขอให้เข้าพบกับท่านผู้อำนวยการเป็นการส่วนตัวด้วยค่ะ " คุณรัตติกาลบอกกับ แคล
" ค่ะ " แคลตอบรับไป พร้อมกับเดินตามคุณรัตติกาลไป
" นี่ไอ้หนู มากับฉันนี่ และก็แกด้วยแม็กเวล ตามฉันมา " คุณเอลีทมาลากผมให้ตามมา พร้อมทั้งคุณแม็กเวลตามมาติดๆ
.
.
.
[ ณ ห้องโสตฯ ]
" ก็อย่างที่รู้กันในห้องประชุม ว่าการดูแลเด็กพิเศษเหมือนอย่างนายนั้น ทางโรงเรียนให้ความสำคัญเป็นอย่างมาก เพราะงั้น..." คุณเอลีทบอกด้วยใบหน้าจริงจัง
" เพราะงั้น...? " พีชทำหน้าสงสัย
" เพราะงั้น ฝากดูแลด้วยล่ะ วันงาน ฉันติดธุระไปต่างประเทศอีกแล้ว " คุณเอลีท เอามือมาทาตรงบ่าพีช แล้วพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเหมือนอย่างเคย
" เอ๋!? อีกแล้วเหรอครับ? " พีชพูดด้วยสีหน้าตกใจ
" ไม่ต้องอะไรทั้งนั้น คิวธุระส่วนตัวของฉัน มันแน่นไปหมด และก็...แกแม็กเวล " คุณเอลีทมองมาที่คุณแม็กเวล
" มีอะไรให้ผมทำครับ? " แม็กเวลตอบรับคำเรียก
" ฝากชี้แนะไอ้หนูนี่ และก็ดูแลตามหน้าที่ของแกด้วยล่ะ " คุณเอลีทเดินออกจากห้องไป...
" คร๊าบบ เอาล่ะ ดูท่า พวกเราจะต้องเจอศึกหนักล่ะนะ น้องพีชเอ๊ย! " แม็กเวลพูดด้วยใบหน้าร่าเริงเฮฮา
" ฮ่าๆๆๆ " พีชหัวเราะแห้งๆ
- เนื้อเรื่องหลัก:
[ วันกีฬาสี ]
" สวัสดีค่ะ ท่านผู้ชมทุกท่านคะ อยู่กับฉัน สมศรี เป็นน้องสมปอง วันนี้ ณ ร.ร.ควิ้น มีกีฬาสีที่อลังการขึ้นเรื่อยๆ ทุกปีจริงๆ เลยค่ะ และนอกจากนี้ล่ะคะ ท่านผู้ชมเอ๊ย ทางร.ร.เองก็มีการเปลี่ยนแปลงรูปแบบกีฬาสีใหม่ โดยจากเดิมจะแข่งกันเฉพาะนักเรียนในร.ร. นะคะ แล้วตอนนี้ได้ทำการเปลี่ยนให้โรงเรียนมีโอกาสในการร่วมการแข่งขันกีฬาสีด้วยค่ะ เพื่อไม่ให้เสียเวลา ตามไปดูกันเลยค่ะ ท่านผู้ชม " เสียงของพิธีกรชื่อดังมาทำสกู๊ปพิเศษกับควิ้น
.
.
.
" หืม เด็กร.ร.นี้นี่ ไม่เลวเลยน๊าาาาาาาาา สมแล้วที่เป็นโรงเรียนพิเศษ เนอะใช่ไหม คุณประธานชมรมโสตฯ " - เสียงของชายคนหนึ่งที่ดูวัยรุ่นพอตัว
" ฮ่าๆๆๆ ก็ขอขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ คุณผอ.ฟง แห่งโรงเรียน Demonic high school " พีชตอบรับคำชมไป
" อะไรกั๊น อย่าพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชากันสิครับ อุตส่าห์เป็นวันดีทั้งที ก็ควรสนุกกับมันให้เต็มที่สิครับ!!! " ผอ.ฟง พูดไปด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม
.
.
.
[ ย้อนเวลาไปเมื่อ 2 ชม. ก่อนหน้า ]
" น้องพีช คุณเอลีทโทรมาหาน่ะ " แม็กเวลส่งมือถือให้พีชคุย
" ฮัลโหลครับ? " พีชตอบรับ
//เฮ้! ไอ้หนู ฉันจะมอบภารกิจให้แก ฟังเอาไว้ดีๆ นะ วันนี้ 1 ในร.ร.ที่แกต้องจับตามองคือ Demonic high school ซึ่งไอ้เจ้าสิ่งที่แกต้องมองดีๆ ก็คือไอ้เจ้าบ้า ผอ.นั่น มันค่อนข้างมีประวัติไม่ค่อยดีเท่าไหร่ตามที่ฉันรู้ล่ะนะ เพราะงั้นนี่คือภารกิจของแก ไอ้หนู ฉันจะให้แกจับตามองเจ้า ผอ.ฟง อะไรนั่นซะ อย่าให้เจ้านั่น มาสร้างความเดือดร้อนในโรงเรียนเด็ดขาด ไปล่ะ//
คุณเอลีทวางสายไปเรียบร้อย...
" พีช สู้ๆ นะ " แม็กเวลตบบ่า
" ครับ..." พีชไหล่ตก
.
.
.
[ ปัจจุบัน ]
" จะดีเหรอครับคุณประธาน ที่ต้องมาควรจับตามองผมเนี่ย หืม? " ผอ.ฟง ถามด้วยความแปลกใจ
" ไม่เป็นไรครับ เพราะยังไง ผมก็เป็นฝ่ายดูแลกิจกรรมอยู่แล้ว เพราะงั้นการดูแลแขกสำคัญอย่างผอ.ร.ร. นี่จัดว่า ควรให้ความสำคัญอย่างยิ่งครับ " พีชตอบกลับอย่างมั่นใจ
" หืม! เอาเถอะๆ ถ้าเธออยากตามฉันมากนักล่ะก็....ก็ตามใจซะล่ะ แต่ยังไง ฉันก็จะหม้อเด็กในร.ร.อยู่ดี ยะฮู้!!! " ผอ.ฟงกระโดดโลดเต้นใหญ่
ตลอดทั้งวัน ผมตามดูแลผอ.ฟง เพื่อไม่ให้ไปสร้างปัญหากับโรงเรียนได้ครับ จนกระทั่งผอ.ฟง แกกลับไปโรงเรียนแกได้สักที ผมก็โล่งอกไปล่ะนะ...ฮ่าๆๆๆ
✎ C. ผู้ที่ทำภารกิจได้ตามมาตรฐานทั่วไป (50%+)
C - CLASS STAMP ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไป มีลักษณะเป็นดาวสีมรกต สื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ปานกลางเป็นที่น่าพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน |
+900,000 Spirit Point ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด สามารถนำไปใช้ในการแลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง |
- Narin's Comment:
- น่าจะเขียนให้จบไม่ทันเวลาเดทไลน์สินะครับ?
รู้สึกเหมือนเรื่องพึ่งเริ่มในตอนจบเลย เอาที่จริงผม
ชอบเนื้อเรื่องช่วงเกริ่นมากๆๆๆๆๆๆๆ ต้องกัดฟันให้
C เพราะเนื้อหายังไม่ตอบโจทย์ภารกิจเท่าที่ควร
ยังเขียนมาไม่ถึงบทของผอ.ฟงสักเท่าไหร่
แต่เท่าที่เขียนก็ชอบมากๆเลยครับ ชอบการใส่ใจ
เรื่องฝ่ายคณะจัดทำกีฬาสี แผนการต่างๆ ประชุมครู
มันทำให้รู้สึกว่าเบื้องหลังกิจกรรมนี้มีการเตรียมการ
มากมาย (ซึ่งมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ) ขอบคุณสำหรับ
ความใส่ใจที่มีให้ครับ :)
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|