[HBD Narin] Grazie Mille

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

...
..
.
"นับจากวันนี้ก็อีกสองอาทิตย์เป็นวันเกิดของผอ.ค่ะ"
"เอ๊~~?!! อีกสองอาทิตย์งั้นหรอคะ!!!" เด็กสาวเผลอตะโกนลั่น
อาจจะเพราะไม่ตาดติดว่าคำตอบที่ได้รับมาจะกระชั้นชิดขนาดนี้
ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างพร้อมคิดออกได้ว่าเผลอเสียมารยาทไป...
"อ๊ะ ข..ขอโทษนะคะคุณรัตติกาล ที่หนูเผลอตะโกนไป"
เด็กสาวก้มหัวหงึกๆเป็นการแสดงความขอโทษ
"ไม่เป็นไรค่ะ.. ว่าแต่ ทำไมอยู่ๆถึงมาถามวันเกิดผอ.หรอคะ...?"
หญิงสาวผู้ถูกขอโทษเผยยิ้มจางๆบนใบหน้าหวาน ดวงตาสวยเผยอปรือๆเหมือนคนยังไม่ตื่นดี
ที่แคลโรไลน์มาหาคุณรัตติกาล เลขาของผอ.นรินทร์ก็คงเพื่อจะมาถามเรื่องนี้
จะไปถามผอ.เองก็คงไม่กล้า เลยได้แค่ลองถามคนที่น่าจะรู้เท่านั้นเอง
มันก็คงแปลกๆอยู่เหมือนกัน ที่อยู่ๆนักเรียนก็มาถามวันเกิดของผู้อำนวยการแบบนี้
".....หนู อยากจะให้ของขวัญผอ.น่ะค่ะ... "
"งั้นหรอจ๊ะ พยายามเข้านะ"
"ค...ค่ะ!"
....'อีกสองอาทิตย์งั้นหรอ.........'


"หืม? ของขวัญงั้นหรอครับ??"
รูมเมทของเด็กสาวผู้ไร้แขนทั้งสองข้างถามขึ้น
"ค..ค่ะ ถ้าเป็นดา จะให้อะไรดีคะ?"
"อืม...ผมก็ไม่ค่อยรู้หรอกนะครับว่าแคลจะให้ใคร คนๆนั้นชอบอะไรล่ะ??
แคลพอจะรู้บ้างรึเปล่า?"
".....ไม่รู้เหมือนกันค่ะ ผ..เอ้ย อืม...ถ้าเป็นคนที่ตาบอด
ดาคิดว่าเราควรให้อะไรเค้าดีคะ?"
เด็กสาวถามกลับ แถมยังเกือบหลุดชื่อบุคคลที่ถูกกล่าวถึงในบทสนทนาไปซะแล้ว
ฝ่ายรูมเมททำหน้าเหมือนฉุกคิดอะไรบางอย่างก่อนตอบ
"ผมว่า..ถ้าเค้าเป็นคนที่มองไม่เห็น น่าจะให้อะไรที่เค้าสามารถรับรู้ได้นะครับ
อย่างเช่น เสียงเพลง.. ทำนองนั้นรึเปล่านะ?"
ชายหนุ่มออกความคิดเห็นตามทีคิด อีกฝ่ายได้แต่นั่งฟังอยู่เงียบๆคิดไปพลางตามสิ่งที่อีกฝ่ายพูด
"น...นั่นสินะคะ.............."
"ว่าแต่ คนๆนั้นคือใครหรอครับ?" อนันดาถามพร้อมจ้องหน้าอีกฝ่าย
"อ...อย่าไปสนใจเลยค่ะ ไม่ใช่คนสำคัญอะไรหรอก" เด็กสาวตอบไปพร้อมเสียงที่เบาลงตอนท้าย
อีกฝ่ายก็คงพอรู้อยู่ว่าใคร ที่ถามก็คงแค่แคลงใจเท่านั้น แต่พอเห็นท่าทีแบบนี้
ก็มั่นใจเลยว่า...คนๆนั้นไม่ใช่ใคร นอกจาก  ผอ.นรินทร์

"แคลครับบบ ระวังหล่นลงมานะะะะ"
"ไม่เป็นไรค่า แคลระวังอยู่ อ๊ะ?!!!"
สิ้นเสียงตอบของเด็กสาว ร่างเล็กก็ร่วงลงมาจากเก้าอี้
เล่นซะใจของคนที่อยู่ที่พื้นหล่นลงมาอยู่ที่ตาตุ่ม
"เหวอออออออออออออออ แคลลลลลล"
อนันดาวิ่งมาดูร่างของคนที่หล่นลงมาจากเก้าอี้เขียนหนังสือ
เด็กสาวนอนแผ่อยู่อย่างนั้น แลดูเหมือนจะไม่บาดเจ็บอะไร
"เป็นอะไรหรือเปล่าครับ เจ็บตรงไหนมั้ย"
"ไม่เป็นไรค่า กว่าจะมัดได้ก็ลำบากเนอะ แฮะๆ"
ร่างเล็กเผยยิ้มบนใบหน้า หัวเราะแฮะๆก่อนค่อยๆยันตัวลุกขึ้นมองผลงาน

เชือกเส้นยาวที่แคลทุลักทุเลปีนขึ้นไปมัดไว้กับราวผ้าม่านนั่นปลายสุดของเชือก
มีดอกกุหลาบช่อเล็กมัดไว้อยู่ ช่อดอกไม้ห้อยหัวกลับลงมาต้านกับแรงโน้มถ่วง
"ดาคะ พรุ่งนี้แคลขอออกไปข้างนอกนะคะ พอดีต้องไปเตรียมของสำคัญ..."
เสียงใสบอกอีกฝ่าย ผู้ฟังได้แต่พยักหน้ารับ
เขาไม่รู้หรอกว่าแคลจะทำอะไร เขามีหน้าที่แค่คอยเฝ้าดูอยู่ใกล้ๆเท่านั้น..
.
.
.
.

ก๊อกๆ
หลังจากเคาะประตูไม้บานใหญ่ได้ครู่หนึ่ง บานประตูสูงก็ค่อยๆเผยออก
"อ้าว แคลนี่เอง มีอะไรหรือเปล่าครับ มาหาผมถึงนี่เชียว"
เจ้าของห้องยิ้มหวานรับผู้มาเยือนที่ห่างหายไปนาน
"แฮะๆ วันนี้หนูมีธุระกับผอ.นิดหน่อยน่ะค่ะ"
"เห๋.....แคลเนี่ยนะมีธุระกับผม.... งั้นก็"
อีกฝ่ายผายมือเข้าไปในห้อง เป็นท่าทีเชื้อเชิญให้เข้าไปนั่งคุยกัน
ร่างเล็กเดินนำเข้าไป ก่อนเจ้าของห้องจะเดินตามไปแบบไม่รีบร้อน
"แล้ววันนี้แคลมาหาผม คิดถึงผมใช่ม้า~"
..................
"เอ๊ะ .... แคลครับ แคล ไหงไม่ตอบผมเลยล่ะ..??"
..................
ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่ถูกเรียก อะไรกัน..
เมื่อกี้แคลเพิ่งเดินนำเข้ามาเองนะ จะหายไปได้ยังไง
เจ้าของห้องผู้นั่งสนทนาอยู่คนเดียวคิดแบบนั้นก่อนเดินหา
"...........เอ อยู่ไหนนะ.......หือ?? เสียงอะไร..."
หลังจากลุกขึ้นเดินหาในเกสต์เฮ้าส์สุดหรูได้ซักพัก
หูเจ้ากรรมของชายผู้ไม่สามารถมองเห็นก็ได้ยินเสียงอะไรบางอย่าง
เหมือนเสียงเพลงเบาๆ เสียงที่ไม่คุ้นหู
แต่ฟังแล้วกลับคิดถึงใครบางคนขึ้นมาได้ ....แคลโรไลน์
มันเป็นเพลงที่เบาราวกับแว่วมาจากที่ไกล แต่ก็ไพเราะมากเช่นกัน
เจ้าของห้องค่อยๆเดินหาต้นตอของเสียงอย่างช้าๆ
ยิ่งเข้าใกล้ เสียงเพลงก็ยิ่งชัดมากขึ้น.............


จนกระทั่งร่างสูงเคลื่อนไปถึงโต๊ะไม้เรียบหรูซึ่งเป็นโต๊ะทำงาน
กองเอกสาร วางอย่างเป็นระเบียบอยู่มุมโต๊ะ
แต่ว่า....................กลางโต๊ะกว้าง
กลับมีวัตถุแปลกวางอยู่ เจ้านี่สินะทีเป็นต้นตอของเสียง ผู้อำนวยการเอื้อมมือไปหยิบสิ่งๆนั้น
ขณะที่กำลังหยิบนั่นเอง....
"ส..สุขสันต์วันเกิดนะคะผอ.~~~~~~~~~"
มือเล็กกระตุกแขนเสื้อของชายหนุ่มจนของในมือใหญ่แทบร่วงสู่พื้น
เจ้าของวันเกิดเหวอไปชั่วขณะหนึ่ง ก่อนจะเผยรอยยิ้มออกมา
"เอ้าาา ผมลืมไปเลยว่าวันนี้วันเกิดผมนี่นา ฮ่าๆ"
"ผอ.ทำงานจนลืมเลยหรอคะเนี่ย พักผ่อนบ้างนะคะ~"
ร่างเล็กขี้แกล้งยิ้มออกมา พร้อมพูดเสียงหวาน
"ว่าแต่ ไอ้นี่มัน..................................................."
"ก กล่องดนตรีน่ะค่ะ ผอ.ชอบรึเปล่า"
"ครับ เพลงเพราะมากเลยล่ะ แคลไปเอามาจากไหนหรอ..หือ...กลิ่นดอกไม้นี่.."
หลังจากถือกล่องดนตรีไว้ซักพัก กลิ่นของดอกไม้ก็เริ่มส่งกลิ่นหอมอ่อนๆ
จนผู้ถือรับรู้ได้ แต่ก็ไม่เชิงว่าเป็นกลิ่นดอกไม้สด เด็กสาวยิ้มก่อนตอบ
"ดอกไม้แห้งน่ะค่ะ แคลทำเองเลยนะ" เด็กสาวเฉลย
"เห.....ทำยังไงหรอครับ" อีกฝ่ายถามด้วยความสงสัย
"ก็ แคลเอาดอกกุหลาบไปแขวนตากลมไว้น่ะค่ะ มันจะได้เก็บรักษาได้นานๆ
เพราะถ้าเป็นดอกไม้ ผอ.ก็จะได้กลิ่นของดอกกุหลาบด้วย
แคลพยายากเลือกสิ่งที่ผอ.จะสามารถรู้สึกและรับรู้ได้ดีน่ะค่ะ..."
มือใหญ่ค่อยๆคลำของที่ได้รับมา สัมผัสหยาบๆของดอกไม้แห้งโดนมือจนรับรู้ได้
มันติดอยู่ด้านบนของแท่นกล่องดนตรีนั่นเอง
"ขอบคุณนะครับแคล.. ขอบคุณจริงๆนะครับ"
ผอ.ยิ้มหวานจนทำให้ใจเด็กสาวเต้นไม่เป็นจังหวะ
"ค ค่ะ วันเกิดผอ. แคลขอให้ผอ.สุขภาพแข็งแรง มีความสุขมากๆ และก็อยู่กับทุกคนในโรงเรียนนี้ไปนานๆนะคะ
หนู....ไม่รู้จะตอบแทนผอ.ยังไง หวังว่าผอ.จะถูกใจนะคะ...อาจจะเป็นแค่ของถูกๆ ไม่ได้ราคาแพงอะไร.."
"ไม่หรอกครับ แค่นี้ก็พอแล้วสำหรับคนอย่างผม...ขอบคุณอีกครั้งนะแคล"ร่างสูงกล่าว
"...............ไม่ต้องขอบคุณหนูขนาดนั้นหรอกค่ะ แค่นี้มันยังไม่พอที่จะตอบแทนผอ.ได้เลยด้วยซ้ำ"
"............................." "..........................."
ทั้งสองคนหมดคำพูดไปเสียดื้อๆ เด็กสาวค่อยๆเดินไปใกล้
แล้วเอาหน้าซบตรงอกข้างขวาของอีกฝ่ายเบาๆ
เหมือนครั้งแรกที่ได้เจอกัน เสียงหัวใจของอีกฝ่ายยังเต้นเป็นจังหวะข้างๆหูของเด็กสาว
ทำให้เธอรับรู้ได้ว่า เขายังอยู่ตรงนี้.......ทั้งเสียงหัวใจ...และก็ไออุ่นจากร่างกายนี่.......
ร่างเล็กได้แต่บอกความรู้สึกมากมายออกมาโดยที่ไม่มีเสียง มันอาจจะเป็นความรู้สึกที่บอกออกไปไม่ได้
ผู้ฟังเสียงหัวใจได้แค่พูดคำบางคำที่เธอสามารถบอกออกไปได้เท่านั้น............

"ขอบคุณจริงๆนะคะผอ.......ที่ยังอยู่กับหนู ขอให้หนูได้อยู่เคียงข้างผอ.ไปนานๆนะคะ....สุขสันต์..วันเกิดค่ะ....."

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



สุขสันต์วันเกิดนะคะผอ.
ขอบคุณที่คอยดูแลแคลมาตลอดค่ะะะ
ขอให้ผอ.อยู่กับพวกเราทุกคนไปนานๆนะคะ
อาจจะมีคำผิดเยอะด้วยความรีบ ก็ต้องขอโทษด้วยนะคะ----ฮื๊ออออ
รักที่สุดเลยค่ะ ถ้าของขวัญไม่ถูกใจก็ขอโทษด้วยค่าาาาาาาา~~~~ //ตาย

[Nearmoki-2b]

กรี๊ดดด ผมชอบมากกกกก ขอบคุณนะครับ รักแคลที่สู๊ดเลยยย~
ผมจะเก็บกล่องดนตรีไว้อย่างดีเลยนะครับ อยากเห็นรูปจังว่ามันหน้าตาเป็นยังไง

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอคอมเม้นนิดนึงนะ พี่แคลลล ตัวเพลงที่พี่เลือกมา สื่อให้ถึงคนพิการโดยแท้เลย ตัวเพลงสดใสแต่หดหู่ เพลงดูร่าเริง แต่แท้จริงกลับเศร้าหมองนะ
อนุมานได้ว่า ผู้พิการ ถึงแม้จะมีความสุข แต่ก็ต้องโศกเศร้าเสียใจ ที่ไม่ได้มีพอ เหมือนคนปกติเค้าละนะ เพลงเพราะมากๆเลยครับ
ปล. อยากแต่งนิยายได้เท่าพี่จัง