ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Fri 15 Apr 2016, 21:24
คำนำ นิยายนี้จะลงตามความพร้อมของผู้แต่งในแต่ละตอนต่อๆของนิยายนี้นะครับ
ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาถึงตอนจบนะครับขอบคุณจริงๆ โปรเจคต่อไปจะเป็นอะไรนั้น ก็ติดตามกันเอาเองนะครับ แฮะๆ
ปล.เรื่องนี้ มีจุดเริ่มต้นที่ วันที่ 16 เมษายนนะครับ จบเรื่องก็ ตรงกับวันที่ 2 พฤษภาคมนะครับผม ตอนนั้นพี่มาร์ชยังอยู่ ก็เลย
มีพี่มาร์ชในบทด้วย นะครับ
ปล.2 ข้อความยาวเกินไป ขอไปโพสท์ในข้อความตอบนะครับ
- ตอนที่ 0.5:
- หลังจากที่ผม ดัษกร อเนกการ ได้เล่นน้ำกับเพื่อนๆในวันสงกรานต์แล้ว นี่ก็ผ่านมาประมาน
2 วันแล้ว วันนี้ผมก็เรียนตามปกติทั่วไปของผม แต่ทว่า...
" ดัษกร อเนกการ ดัษกร อเนกการ ขอให้มาพบผู้ปกครอง ที่ห้องปกครอง ภายในเวลานี้ด้วยครับ" เสียงประกาศ
อันกึกก้องของประชาสัมพันธ์ ทำเอาผมสงสัยเลยละว่าไครมา แต่เอ๊ะ! เราไม่มีผู้ปกครองนี่ ไครมากันนะ ผมจึงรีบ
กินข้าวเที่ยง เก็บจาน แล้วก็เดินไปที่ห้องปกครองทันที
.
.
.
พอผมไปถึง ผมก็ได้เจอกับ ผู้หญิงวัยกลางคน กับ เด็กสาวตัวเล็ก ซึ่งผมคุ้นตาสองคนนี้มาก เพราะเค้าคือญาติของผม
เอง ผมจึงทักทายพวกเค้า
" ป้ากาญจน์ สวัสดีครับ" ผมทักทายพร้อมกับพนมมือไหว้ทำความเคารพ
" อ่าว...กร เป็นยังไงบ้างจ๊ะ สบายดีมั้ย ป้าเสียใจกับพ่อของเธอด้วยนะ" ป้ากาญจน์ก็แสดงความเสียใจกับอดีตของผม
" สะ...สบายดีครับ ขอบคุณครับ" ผมตอบไปว่าสบายดี และทำหน้าซึมๆนิดหน่อย
" ว่าแต่ ป้ากาญจน์ครับ ป้ามาที่นี่ทำไมหรอครับ" ผมถามป้ากาญจน์ เกี่ยวกับธุระที่เขามาที่นี่
" กร...ยังจำ น้องกรรณ ได้รึป่าว" ป้าถามผม ถึงลูกพี่ลูกน้อง ที่ไม่ได้เจอกันนานถึงเก้าปี ผมก็ครุ่นคิดก่อนสักพัก
แล้ว ป้ากาญจน์ก็พาเด็กสาวมาพบ
" สวัสดีค่ะ พี่กร" เด็กสาวทักทายผมพร้อมกับพนมมือไหว้เล็กน้อย เป็นเด็กสาวผมยาว ตัวเล็ก แต่ว่า เปลี่ยนไปขนาดนี้
เลยหรอเนี่ย!! ซึ่งแน่นอนว่า ผมเจอน้องเค้า ก็ต้องตะลึงสิครับ เพราะไม่ได้เจอกันมาเก้าปี
" นะ...น้องกรรณ หรอครับเนี่ย!" ผมถามเพื่อความแน่ใจ
" ค่ะ " น้องกรรณตอบ
" เอาล่ะ...เข้าเรื่องเลยนะ ที่ป้ามาวันนี้ ก็เพื่อจะขอฝากน้องกรรณไว้กับกรหน่อย เพราะว่า ทางบ้านป้า ไม่อยู่กันเลย
ซักคน ป้าเองก็ต้องไปทำงานที่ไกลๆเหมือนกัน ประมาน 2 สัปดาห์ จะกลับมารับน้องกรรณ ยังไงก็ ขอฝากน้องกรรณ
หน่อยนะจ๊ะ" ป้ากาญจน์มาขอให้ผมดูแลน้องกรรณ นั่นเอง
" อ่า...ครับ.."ผมอ้ำอึ้งตอบรับป้ากาญจน์ไป
" กรรณ อย่าดื้อ อย่าซนกับพี่เค้านะลูก ดูแลตัวเองดีๆนะ แม่ไปก่อนนะ" ป้ากาญจน์หันไปพูดกับน้องกรรณ
" ค่ะ...แม่ ดูแลตัวเองด้วยนะคะ อย่าหักโหมมากไปนะคะ" น้องกรรณพูดกับป้ากาญจน์ ความรักของทั้งสองคน
ผูกพันกันมาก จนผมต้องกลั้นน้ำตาเลยละครับ เป็น ความรักระหว่างแม่ลูก นั่นเอง TAT
พูดจบ ป้ากาญจน์ ก็ขอบคุณอาจารย์ที่อยู่ในห้องปกครอง และก็ขับรถออกจากโรงเรียนนี่ และ ปล่อยน้องกรรณ
กับ กระเป๋าเดินทางของน้องเค้า ไว้กับ ผม!!
- ตอนที่ 1 :
- หลังจากผมให้น้องกรรณ ไปเก็บข้าวเก็บของแล้ว วันนี้เป็นวันเสาร์
และครึ่งบ่ายนี้ผมว่าง ผมก็เลยคิดว่า จะพาน้องกรรณ ไปชมโรงเรียนซักหน่อย
" น้องกรรณ กินข้าวเที่ยงมารึยังครับ" ผมถามน้องกรรณ <นี่เล่นถามตรงๆเลยหรอ!!>
" อืม... กินมาแล้วค่ะ พี่กรละคะ"
" กินมาแล้วครับ"
ผมตอบไป แล้วคิดว่า จะพาน้องเค้าไปทัวร์ที่ไหนก่อนดี โอเคง่ายๆเลยละกัน สวนสาธารณะก่อนเลย...
ว่าแล้ว ผมก็พาน้องกรรณไปที่ลานจอดจักรยาน แดดที่เมืองไทยมันร้อน ผมก็เลยให้หมวกน้องเค้าใส่ แต่
น้องเค้าไม่ใส่ ก็ไม่เป็นไรครับ จากนั้นผมก็พาไปที่ลานจอดจักรยาน ผมให้น้องเค้าซ้อนท้ายจักรยานผม
จากนั้น ผมก็เริ่มปั่นออกไป ที่ๆแรกที่จะพาไปก็ใกล้ๆเลยครับ สวนสาธารณะ
" ว้าว! สวนสาธารณะหรอคะ สวยจังเลย"
" ใช่! แล้วก็ สะพานตรงกลางมีชื่อเรียกด้วยนะ เรียกว่า Unity Bridge น่ะ"
" งั้นหรอคะ.."ดูท่าทางน้องเค้าคงจะตื่นตาตื่นใจจริงๆละครับ ต่อไปผมก็ปั่นรอบสวนสาธารณะซักรอบนึง
ก่อนจะไปที่อื่นต่อ
ต่อไปก็ปั่นไปที่ดูอาคารใหญ่ๆใกล้กับสวน
" นี่ก็ เป็นอาคารเรียนนะ ส่วนด้านซ้าย เป็นสวนปลูกผักนะ ใกล้สวนปลูกผักก็จะเป็นมีโรงอาหาร
ถัดไปก็เป็นสนามบาสฯและก็เป็นเทนนิสนะ"
" อ่ะ...ค่ะ.. พี่กรคะ"
" ครับ...?"
" ....ม...ไม่มีอะไรค่ะ.."
" หืม..." สงสัยจังว่าทำไมจู่ๆน้องเค้าถึงเงียบไป ปกติน้องกรรณ เป็นคนที่ ร่าเริง ช่างพูด สดใส
แต่ทำไมวันนี้ดูซึมๆแปลกๆ หรือบางที อาจจะเป็นการเปลี่ยนแปลงตามวัย หรือป่าวนะ
" พี่กร...ทำไมวันนี้ไม่มีคนออกมาข้างนอกเลยคะ"
" ก็... วันนี้เป็นวันหยุดช่วงบ่ายน่ะครับ เด็กนักเรียนส่วนใหญ่ก็เลย ไม่ค่อยออกมาข้างนอกกัน"
.
.
จากนั้นก็ปั่นไปที่ ร้าน LA PASTEL
" ที่นี่ เป็นร้านอาหารที่พี่ทำงานพาร์ทไทม์อยู่ เป็นร้านขนม อยากทานอะไรมั้ย"
" งือ.." น้องเค้าส่ายหน้า ผมก็เข้าใจ และจากนั้นก็ไปที่ ห้องสมุด
" ลองเข้าไปดูมั้ย"
" ค่ะ.."
ได้ยินดังนั้น ผมก็จอดจักรยานและก็เข้าไปในห้องสมุดด้วยกัน เจอเด็กสาวคนหนึ่ง
กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่
" พี่เดียร์ สวัสดีครับ"
" อ้าว!! กร ดีจ๊ะ มาทำอะไรอ่ะ"
" ผมพาน้องมาชมโรงเรียน และก็พาน้องเค้ามาชมห้องสมุดอ่ะครับ"
" สวัสดีค่ะ พี่...."
" พี่ชื่อเดียร์จ๊ะ"
" สวัสดีค่ะ พี่เดียร์ หนูชื่อ กรรณ ค่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่กรค่ะ"
หลังจากที่ทักทายด้วยกันแล้ว ต่อจากนั้นก็มีหน้าฉงนขึ้นมาตามสีหน้าของพี่เดียร์
" กร มีน้องสาวด้วยหรอ อายุเท่าไหร่ มาจากไหน มาที่นี่ได้ไง ทำไมถึงอยู่ที่นี่"
เล่นถามผมรัวๆแบบนี้ ผมจะตอบทันได้ไงละครับ ผมก็เริ่มค่อยๆอธิบายทีละเรื่องๆ จนพี่เค้าเข้าใจ
" อ๋อ ...เข้าใจละ พี่ชื่อเดียร์นะ อยู่ ม.3 อยู่ชมรมเดียวกับกร ฝากตัวด้วยนะจ๊ะ"
เมื่อแนะนำตัวกันเสร็จแล้ว ต่างคนก็ต่างไปเอาหนังสือมาอ่านกันเงียบ <ก็ในห้องสมุดนี่นา>
.
.
.
เวลาก็ร่วงเลมาจนถึงสี่โมงเย็น
ผมกับน้องกรรณ ขอตัวลาพี่เดียร์ ไปหาขนมกินที่ LA PASTEL และก็ปั่นจักรยานมานั่งกินขนมด้วยกัน กับ น้องกรรณที่สวนสาธาณะ
เสียงลมพัดกระทบกับใบไม้ ช่างเป็นเสียงที่ดูสดชื่นจริงๆ
เด็กหนุ่ม กับ หญิงสาว นั่งกินขนมด้วยกัน ท่ามกลางสายลมกลางสนามหญ้าอันเขียวขจี
- ตอนที่ 2 :
- วันนี้ก็เป็นวันเรียนธรรมดา ซึ่งผมเองก็ต้องตื่นแต่เช้าไปเรียนตามปกติแต่ที่ไม่ปกติ
คือ...
" ก็อกๆๆๆ... พี่กรคะ ตื่นได้แล้วนะ" น้องสาวมาเคาะประตูเรียกแต่เช้าเลย!!! ไม่สิ! พี่มาร์ชก็อยู่ด้วยนี่นา ผมจึงรีบตื่นเดินมาเปิดประตู
ค่อยๆ แล้วบอกน้องว่า อย่าเคาะประตูเรียกแต่เช้าสิ เดี๋ยวรูมเมทพี่ตื่นด้วย แต่น้องกรรณก็ไม่สนใจ แถมยังบอกว่า
" ดีเลยค่ะ หนูก็จะปลุกพี่เค้าด้วยเลย" ไม่ได้นะกรรณถ้าทำแบบนั้น พี่มาร์ชจะไม่พอใจเอาน่ะ ไม่ได้ๆ แต่ถึงจะพูดยังงั้น น้องกรรณ
ก็คงไม่ฟังอยู่ดีละครับ ผมก็เลิกเถียงน้อง แล้วก็ไปทำกิจธุระส่วนตัว พี่มาร์ชก็ตื่นด้วยเช่นกัน ส่วนน้องกรรณก็กลับห้องไป
" พี่มาร์ช ผมไปก่อนนะครับ" พอผมเดินออกไปปุ๊บ! น้องกรรณก็ออกมารอพอดีปั๊บ! อะไรจะเหมาะเจาะขนาดนั้น
" พี่กร ...กลับมาไวๆนะคะ"
" อ...อืม" ^^
พูดเสร็จผมก็เดินไปที่จักรยาน เพื่อที่จะขี่ไปเรียนนั่นเอง
.
.
.
ในระหว่างที่เรียนผมก็นึกถึงน้องสาวขึ้นมาเลยอยากวาด ก็เอาซะหน่อยละกัน
วาดไปวาดมา ลืมดูอาจารย์สอนเลย อาจารย์จับได้ก็โดนด่าชุดใหญ่เลย อายมากฮะ แต่ว่า ขอแค่อาจารย์ไม่ยึดรูปที่ผมวาดก็พอ
เพราะผมไม่อยากเสียรูปน้องสาวที่น่ารักของผมไปหรอก
.
.
.
ช่วงพักเที่ยง
ผมก็เดินทางไปที่โรงอาหาร แล้วก็เดินไปที่ร้านประจำของผม นั่นคือร้านก๊ยวเตี๋ยว เอะ...ผู้หญิงคนนั้น คุ้นๆ สายตาของผมจับจ้อง
ไปที่หญิงสาวคนนั้น ที่กำลังซื้อก๊ยวเตี๋ยวอย่างคุ้นตา แต่พอหันมาปุ๊บ! ใช่กรรณจริงๆด้วยครับ พอกรรณหันมาเจอก็ทักผมด้วยความ
ตกใจ
" พี่กร"
ก็ว่าทำไมคุ้นๆจัง เอ๋...ทำไมถึงแค่คุ้นน่ะเหรอ ก็เพราะ น้องกรรณเปลี่ยนลุคใหม่ครับ มัดผมเป็นหางม้าด้วย
แล้วน้องกรรณก็รอให้ผมสั่งก๊วยเตี๋ยวเสร็จ ก่อนที่จะไปนั่งด้วยกัน
.
.
.
พอนั่งที่โต๊ะกินข้าวปุ๊บ! ฉไหน บรรยากาศมันอำนวยเหลือเกิน ไม่ค่อยมีไครมานั่งใกล้ๆที่ๆเราสองคนเลย ปล่อยให้เราสองคน
มองหน้ากันและกัน และก็กินด้วยกัน เนี่ย!! ช่างโรแมนติก (จะบ้าหรอ!! นั่นน้องสาวนะ อย่าเกินเลยสิ)
.
.
.
เมื่อกินเสร็จแล้วก็เก็บชาม แล้วก็หาซื้อน้ำมาดื่มนิดนึง จากนั้นก็แยกย้าย ก่อนที่ผมจะไป น้องกรรณเรียกผม และพูดว่า
" ตั้งใจเรียนนะคะ พี่กร"
ได้ยินแบบนั้นก็ไม่กล้าทำอย่างอื่นนอกจา เรียนเลยละครับ เล่นกำชับแบบนี้นะ กรรณ
.
.
.
ช่วงเวลาเลิกเรียน
ผมกับพี่มาร์ชที่บังเอิญเจอกัน ก็เดินไปที่ชมรมด้วยกัน ไปนั่งคุยปรึกษาหารือถึงเรื่องของเมนูอาหาร หรือไม่ก็ ออกแบบ
ห้องชมรม(ต้องการความคิดในการออกแบบ ก็เลยต้องเรียกมาประชุมบ่อยๆ)
แต่ว่าก็ยังไม่มีเมนูอาหารหรือไอเดียแต่งห้องใหม่เลย แม้แต่พี่เดียร์ สาวน้อยใสๆ ในชมรมตะหลิวทองคำเอง
ก็ไม่มีความคิดดีๆเช่นกัน หลังจากนั้น พวกเราก็ได้สลายชุมนุม (พูดซะเป็นชุมนุมประท้วงเลย) ให้ทุกคนกลับห้องพัก
ผม พี่มาร์ช และ ก็พี่เดียร์ ออกจากห้องชมรม แต่ผมยังกลับห้องพักไม่ได้ครับ ทำไมอ่ะหรอ... น้องกรรณมารอผมเลยนี่สิ
" พี่กรคะ"
แปลกแฮะ รู้สึก กรรณร้อนรนแปลกๆ ปกติจะไม่มาตามขนาดนี้ ทำไมกันนะ ช่วงนี้ตามมาบ่อยๆแฮะ แล้วกรรณก็พาผมไปนั่ง
ที่ม้านั่งยาวที่สวนสาธารณะ รู้สึกกรรณเริ่มแปลกๆไป กรรณเอาแต่ก้มหน้า ส่วนผมเองก็ ไม่รู้จะทำไงดี
" พ...พี่กรคะ...คือว่า.."
" ครับ..."
" พี่กร...มี...ฟ...แฟน..รึยังคะ"
" ห๊ะ!!!..."
เจอคำถามนี้ไป ผมสะดุ้งเลยครับ เล่นถามตรงๆแบบนี้เลยหรอ แต่ผมก็ไม่มีแฟนหรอก แต่ว่ากรรณ น้องสาวผมเป็นอะไรไปเนี่ย
กินอะไรผิดสำแดงมาหรือปล่าว หรือที่สังหรณ์ว่าอารมณ์แปรปรวนตามช่วงวัย เป็นแบบนี้งั้นหรอ ผมเริ่มคิดฟุ้งซ่านจนลืมตอบ
แต่ ไม่อยากจะเชื่อว่าคำถามแบบนี้จะออกมาจากปากของน้องกรรณ คงต้องตอบแล้วละ เอาละ เป็นไงเป็นกัน
" เอ่อ...คือ จริงๆแล้ว พี่ก็ไม่มีแฟนหรอกนะ"
" งั้น...งั้นหรอคะ...ดีจัง"
น้องเค้าได้ฟังก็รู้สึกโล่งอก ทำไมโล่งอกละ
" พี่กรคะ..."
" ค...ครับ.."
" แล้วพี่กร...มีคนที่ชอบรึยังคะ"
คำถามแบบนี้อีกแล้ว บอกตามตรง ที่จริงผมก็มีนะคนที่ชอบ แต่ว่าผมก็ไม่อยากตอบหรอกครับ แต่จะเงียบก็ไม่ได้
งานนี้ผมแย่แล้วละครับ เฮ้อ..แต่ทำไงได้ ก็ต้องบอกไปอ่ะครับ
" เอ่อ...คือ"
" อ่าว! กร มาพักอยู่นี่เองหรอ แล้วเด็กสาวคนนั้นไครอ่ะ?"
" พี่ภูมิ ไทระ"
มาได้จังหวะเหมาะพอดีเลย!!! ขอบคุณคร้าบ ผมก็อธิบายเรื่องราวทั้งหมดที่น้องกรรณมาอาศัยอยู่ที่นี่อย่างสั้นๆ
จนพี่ภูมิ กับไทระ เข้าใจ
" อ๋อ...อย่างี้นี่เอง พี่ชื่อภูมินทร์ ชื่อเล่นภูมิ หนุ่มหน้าใส หัวใจนักกีฬาครับ"
ไทระก็เขียนชื่อ ชื่อเล่น ระดับชั้น ของตนเองให้น้องกรรณอ่าน
" สวัสดีค่ะ พี่ภูมิ พี่ไทระ หนูชื่อกรรณค่ะ เป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่กรค่ะ"
" งั้นหรอ.. โอเคงั้น พี่ไปก่อนนะ กร กรรณ"
" ครับ พี่ภูมิ ไทระด้วย"
" บายค่ะ พี่ภูมิ พี่ไทระ"
แล้วพี่ภูมิกับไทระก็เดินจากไป สุดท้าย ก็เหลือแค่สองพี่น้องอีกตามเคย
" ชอบใช่มั้ยละ พี่ภูมิน่ะ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง ทั้งเล่นกีฬา แบบนี้สาวๆก็คงมาชอบตรึมเลยละ"
" แต่หนู ชอบพี่มากกว่า" //////
" อะ...อะไรนะ " 0_0!!
" ป...ป่าวค่ะ ไม่มีอะไร" -/////-
เมื่อกี้นี้น้องพูดเบาจนไม่ได้ยินจริงๆครับ อยากรู้จังว่าพูดอะไร แต่ถ้าไม่มีอะไรก็แล้วไปครับ ผมเห็นสภาพที่น้องกรรณ
ก้มหน้ากุมมือตนเองไม่ไหวแล้ว ต้องทำอะไรซักอย่างละ จริงสิ!
" กรรณ ไปซื้อเค้กกินกันมั้ย"
" อ่ะ...ค่ะ!!"
ได้ยินปุ้บ! ก็ร่าเริงขึ้นมาเลยนะเรื่องเค้กเนี่ย! จากนั้นเราสองคนก็ไปที่ร้าน LA PASTEL
และเลือกซื้อเค้ก ของผมเป็นบราวน์นี่ ของกรรณเป็น สตรอเบอร์รี่ช็อตเค้ก (บอกทำไมเนี่ย!!) คิดเงินเสร็จแล้ว
เราสองคนก็ไปกินเค้กด้วยกันในห้องพักกรรณ กินเสร็จผมก็ขอตัวลากรรณ แต่น้องกรรณ รั้งผมไว้แล้วก็ไม่ได้พูดอะไร
ผมก็ได้แต่มอง แล้ว อ้อ!!..เกือบลืมไป ผมหาของในกระเป๋าเรียนของผม เจอแล้ว!! นั่นคือรูปภาพที่ผมวาดกรรณ
นั่นเอง ผมก็ส่งภาพให้น้องกรรณ
" กรรณ อ่ะ!...พี่ให้นะ อาจจะไม่สวยเท่าไหร่ แต่ว่า..วาดเต็มที่แล้วละนะ"
" ขะ..ขอบคุณค่ะพี่กร หนูจะเก็บไว้อย่างดีเลย สวยมากๆเลยค่ะ พี่.."
" งั้นหรอ... ถ้าชอบก็ดีแล้วละนะ งั้น พี่ไปนอนก่อนนะ ราตรีสวัสดิ์จ๊ะ กรรณ"
" อ่ะ..ค่ะ...ราตรีสวัสดิ์นะคะ พี่กร"
- ตอนที่ 3 :
- วันหยุดก็เวียนมา วันนี้เป็นวันเสาร์
ผม กร ก็ไปทำกิจกรรมชมรมตามปกติ แต่ที่ไม่ปกติก็คือ มีน้องสาวตามมาด้วย น้องกรรณ เด็กสาวลูกพี่ลูกน้องของผม
ทำไมถึงมาด้วยงั้นหรอ ก็เพราะว่า...
ย้อนกลับไปเมื่อคืนนี้
" พี่คะๆ"
" ว่าไง"
" หนูอยากทำขนมเค้กอ่ะค่ะ"
" ห...หา!!!"
" นะคะ พี่ชายขา "
" อา...ก็ได้ๆ"
" เย้ๆ"
สุดท้ายผมก็พามาจนได้ เฮ้อ... ผม กรรณ และพี่มาร์ช ก็เดินทางไปห้องชมรมพร้อมกัน
" สวัสดีค่ะ พี่...เหวอ!!..." จะตกใจอะไรขนาดนั้น พี่เดียร์
" สวัสดีค่ะ พี่เดียร์ หนูกรรณไงคะ"
" จ๊ะ สวัสดีนะ กรรณ"
" สวัสดีนะ เดียร์ คือว่า กรรณเค้า จะมาขอใช้ห้องครัวของชมรมเราอ่ะนะ "
" อ่อ...ค่ะ กรขอคุยด้วยหน่อยสิคะ"
" อา...ครับ"
ผมโดนพี่เดียร์ลากไปคุย ถึงเหตุผลว่าทำไม น้องสาวของผมมาขอยืมห้องครัวชมรม ผมก็อธิบายให้พี่เดียร์ฟัง แล้วก็...
" อ๋อ...ยังงี้นี่เอง งั้นเดียร์จะช่วยอีกแรงนะคะ "
" ขอบคุณครับ พี่เดียร์ "
" น้องกรรณคะ พี่เดียร์ คนนี้จะช่วยอีกแรงนะคะ"
" ขอบคุณคะ พี่เดียร์"
" เอาล่ะ! ชมรมตะหลิวทองคำ เตรียมพร้อมเสิร์ฟความสุขให้กับทุกคนกัน"
" โอ้ว!!"
พวกเราชูมือเพิ่มกำลังใจ และก็เริ่มบรรเลงเพลงแห่งความอร่อยภายใน ห้องครัวชมรม
" เสร็จแล้ว!!!"
พวกเราทำขนมเค้กชิ้นเล็กๆให้พอกับ บุคคลากรในโรงเรียนควิ้นท์แห่งนี้ แล้วจากนั้น พวกเราก็ไปหา
ท่านผอ.นรินทร์ ผู้อำนวยการแสนใจดี แห่งควิ้นท์นั่นเอง เพื่อที่จะได้ขอยื่นคำร้องขอจัดซุ้มขนมเค้ก
ที่สวนสาธารณะนั่นเอง ผลออกมาว่า..
" ผมอนุมัติครับ เด็กๆ "
" ไชโย!!!"
พวกเราแสดงความดีใจ และขอบคุณผอ.นรินทร์ ผู้ใจดี ที่อนุมัติการทำซุ้มขนมเค้กของพวกเรา ต่อไป
ก็ไปจัดสถานที่ พวกเราชมรมตะหลิวทองคำ รวมทั้งน้องกรรณ ก็ไปจัดกิจกรรมกันที่สวนสาธารณะ
ยกโต๊ะ ยกเก้าอี้ มาจัดกันอย่างแข็งขัน เมื่อจัดเสร็จแล้วผมก็ไปขอร้องพี่แม็กเวลให้ประชาสัมพันธ์
ตามสาย พี่แม็กเวลก็ตอบตกลง และ... ในชั่วไม่กี่อึดใจ....
" ทุกคนครับ ตอนนี้นะครับ มีซุ้ม แจกขนมเค้กของชมรมตะหลิวทองคำ ที่สวนสาธารณะ
ไครสนใจอยากลองไปทานก็ไปได้เลยนะครับผม"
ขอบคุณพี่แม็กเวลมากๆเลยนะครับ
จากนั้นผมกับกรรณ ก็ขอตัวสักครู่ ส่วนพี่เดียร์กับพี่มาร์ช ก็กำลังเตรียมของที่กำลังจะแจกให้กับทุกคนที่มา
นั่นก็คือ เค้กไส้ต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเค้กสตรอเบอร์รี่ เค้กบลูเบอร์รี่ หรือแม้กระทั่ง เค้กบราวนี่ก็มี เสิร์ฟพร้อม
กับน้ำส้ม หรือ น้ำองุ่น
.
.
.
" มาแล้วคร้าบบ"
"ม...มาแล้วค่ะ"
" โอ๊ะ...มาแล้วหรอ ว้าววว น่ารักจังเลย กรรณ กรเองก็หล่อมากกเลย"
" ข...ขอบคุณค่ะ พี่มาร์ช"
" ขอบคุณครับ พี่มาร์ช"
" น่ารักมากๆเลยค่ะ กรรณ เอาชุดมาจากไหนคะเนี่ย"
" พ...พี่กรซื้อให้ค่ะ พี่เดียร์ "
" กร...แอบคิดอะไรกรรณรึป่าวคะเนี่ย"
" ไม่ใช่นะครับ แค่ซื้อให้กรรณเฉยๆ เห็นว่ากรรณอยากได้น่ะครับ ใช่มั้ย กรรณ"
" ใช่ค่ะ พี่เดียร์"
" หึย...แล้วไป"
พอสนทนากันจบแล้ว ผู้เยี่ยมชมคนแรกก็มาแล้วครับ ผมกับกรรณ ก็ไปต้อนรับ คนๆนั้น ก็คือ พี่จิณณ์
กับรูมเมทของเขา พี่ไอน์นั่นเอง
พี่จิณณ์ พาพี่ไอน์มา เนื่องจากพี่ไอน์นั้นมองไม่เห็น
" สวัสดีครับ พี่จิณณ์ ครูพี่ไอน์"
" สวัสดีค่ะ"
" สวัสดีนะกร และก็ น้องสาวหรอ"
" ครับพี่จิณณ์ นี่กรรณ น้องสาวลูกพี่ลูกน้องผมครับ"
" งั้นหรอ น่ารักดีนะ"
" ขะ...ขอบคุณค่ะ...///// "
" ครับ พี่จิณณ์"
" เสียดายที่ไอน์มองไม่เห็นแฮะ อดเห็นความน่ารักของน้องสาวกรเลย"
" น้องสาวกร งั้นหรอ ชื่อกรรณสินะ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"
" ค่ะ ครูไอน์สินะคะ"
" ครับ"
จากนั้นพวกเราก็พาพี่จิณณ์กับพี่ไอน์ไปรับเค้กมาทาน
" ทานให้อร่อยนะครับ/คะ" พวกเรา พี่มาร์ช ผม พี่เดียร์ และกรรณก็พูดขอบคุณ
(หลักจากนี้ผมจะใช่คำว่า พวกเราอย่างเดียวนะครับ)
.
.
หลังจากนั้น คิวต่อไปก็เข้ามา มากันสามคนครับไม่ใช่ไครที่ไหนครับ ชมรมกีฬา
พี่ภูมิ ไทระ และพี่เมอินนั่นเอง
" สวัสดีครับ พี่ภูมิ ไทระและก็พี่เมอินด้วย"
" สวัสดี กร กรรณ"
พี่เมอินกับไทระ เขีนคำทักทายลงในสมุดให้อ่าน
" โหววว...น้องกรรณ วันนี้แต่งตัวน่ารักจังเลยนะ สนใจจะมาเป็นเชียร์รีดเดอร์ชมรมพี่มั้ยจ๊ะ"
" พี่ภูมิ!!"
" ล้อเล่นน่า ขำๆเอง กร"
" หึ่ย..."
ไทระก็เขียนคำให้กรรณอ่าน 'พี่ภูมิ เค้าขี้เล่นน่ะครับ' ส่วนพี่เมอิน ก็นิ่งเงียบ แล้วทั้งสามคนก็ พากันไปรับเค้ก
มาทาน ทุกคนก็พูดขอบคุณเหมือนเดิม
.
.
.
แล้วคนก็เริ่มทยอยมาเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น พี่รันเดล พี่พีช ฮันนา ฮิโซกะ พี่พี พี่เซย์ หรือแม้กระทั่งแม่บ้านอย่าง
คุณเซ่ ก็มารับเค้กด้วยเช่นกัน และต่อจากนั้น.
.
.
.
" ผอ.คะ ใกล้ถึงแล้วค่ะ"
" พ...พี่แคล ผอ.นรินทร์ด้วย"
" สวัสดีจ๊ะ กร แหมหล่อเชียวนะ และนั่นก็ น้องกรรณใช่มั้ยจ๊ะ "
" ค่ะ"
" น่ารักจังเลยนะจ๊ะ เป็นเมดด้วย"
" พี่แคล พาผอ.มาทานเค้กหรอครับ"
" ใช่ครับกร ผมอยากลองทานเค้กฝีมือของชมรมตะหลิวดูน่ะครับ เลยชวนแคลมาด้วย"
" พอดีว่าพี่ว่างด้วยอ่ะ ก็เลยพาผอ.มาทานเค้กด้วยเลยนี่ละ"
" งั้นก็เชิญทางนี้เลยละครับ"
ผมกับกรรณก็พาผอ.กับพี่แคลไปรับเค้ก กับพี่มาร์ชและก็พี่เดียร์
" ผ....ผอ.! พี่แคลด้วย"
" สวัสดีครับ มาร์ช เดียร์ ผมขอลองทานเค้กที่พวกเธอทำได้มั้ยครับ"
" รบกวนด้วยนะจ๊ะ"
" ครับ/ค่ะ"
จากนั้น พี่มาร์ชกับพี่เดียร์ก็จัดเค้กส่งให้กับผอ.และพี่แคลไปคนละชุด แล้วจากนั้น บุคคลากรในโรงเรียน
ก็มารับเค้ก จากนั้นเค้กก็หมดลงพวกเราช่วยกันเก็บของกลับห้องชมรม
.
.
.
" เฮ้อ...เหนื่อยจังเลยนะ "
" นั่นสิคะ เหนื่อยจริงๆ"
" เป็นคนทำแท้ๆ แต่ไม่ได้กินเค้กเลยสักชิ้นเดียว"
พี่มาร์ช กับพี่เดียร์ บ่นหลังจากเก็บของเสร็จ และทำท่าเสียดายเมื่อไม่ได้กินเค้ก
"เอ่อ...พี่เดียร์ พี่มาร์ช ที่จริงพวกเราเก็บส่วนของพวกเราต่างหากแล้วละครับ "
"จะ...จริงหรอคะ กร"
" จริงหรอคะ พี่"
"อื้ม..."
" สมแล้วที่เป็นกรนะ เอาล่ะ มากินเค้กกันดีหว่า"
" ครับ/ค่ะ"
พี่มาร์ชก็ชวนมากินเค้กที่ผมเก็บไว้ให้ทุกคน และก็นั่งกินอย่างเอร็ดอร่อย ในห้องชมรม ก่อนจะกลับห้องพัก
.
.
.
เมื่อถึงห้องพัก ผมก็ไปส่งน้องกรรณก่อน และก็คุยกันนิดหน่อย
" เป็นไงกรรณ วันนี้สนุกมั้ย"
" สนุกมากเลยละค่ะ ขอบคุณนะคะพี่กร หนูก็อยากกินเค้กเหมือนกัน ไม่รู้เลยว่า พี่จะเก็บไว้ด้วย"
" ก็... กลัวว่าสุดท้ายจะไม่ได้กินกันก็เลยเก็บไว้ วันหลังอ่ะ อยากทำอะไรก็บอกพี่นะ ถ้าพี่ทำให้ได้ พี่ก็จะทำ"
" ค่ะ ขอบคุณนะคะ พี่ชาย "
" อืม ราตรีสวัสดิ์นะ"
" ค่ะ ฝันดีนะคะ พี่ชาย"
" กรรณด้วยนะ"
แล้ววันแห่งความสุขของโรงเรียนควิ้นท์กับน้องสาวของผม ก็จบไปอีกวันหนึ่งด้วยรอยยิ้มที่ตราตรึงในความทรงจำของกรรณ
- ตอนที่ 4 :
- วันนี้เป็นวันหยุดพักผ่อนของผม ซึ่งผมจะได้มีเวลา กับน้องสาวมากขึ้น แล้ววันนี้ผมพากรรณมาที่ๆหนึ่ง
ซึ่งเป็นสถานที่หนึ่งที่กรรณก็อยากไป นั่นก็คือ ' ห้างสรรพสินค้า ' นั่นเอง
ผมกับกรรณก็มาด้วยกัน หวังว่าจะให้มันเป็นวันน่ารักๆ ผมก็พากรรณเดินเที่ยวรอบๆ แวะร้านนั้นที ร้านนี้ที แล้วก็มาหยุดอยู่
ที่หน้าร้านหนึ่ง นั่นคือ ' ร้านขายเสื้อผ้า ' ครับ
" เข้าไปนะคะๆ "
กรรณจูงแขนผมว่าจะเข้าไปให้ได้
" อะ...อืม"
" เย้!! "
พอพูดจบ กรรณก็ลากผมเข้าไปในร้าน กรรณก็เดินหาเสื้อผ้าที่อยากใส่ ผมก็เดินตามกรรณไป ไม่มีชุดที่อยากใส่หรอกครับ
กรรณก็เดินแล้วเดินอีก ดูใส่ใจเอามากๆเลย เค้าหยิบชุดนู้นทีชุดนี้ที ไม่ว่าจะเป็น ชุดแฟชั่น ชุดลำลองน่ารัก หรือแม้กระทั่ง
ชุดคอสตูมตัวการ์ตูนน่ารักๆก็ด้วย แล้วสายตากรรณก็หันมาที่ผมแล้วพูดว่า...
" พี่กร ชอบชุดไหนมากกว่ากันหรอคะ "
เอ๋! เดี๋ยวนี่กรรณ เลือกชุดเอาใจผมหรอครับเนี่ย ผมเองก็ไม่ค่อยรู้ด้วยสิ ว่าผู้หญิงเค้าชอบแบบไหนกัน
เพราะนี่เป็นครั้งแรกเลยครับ ที่ได้มาเที่ยวกับผู้หญิง ถึงแม้จะเป็นน้องสาวก็ตาม
" เอ่อ...กรรณชอบชุดไหน พี่ก็ชอบชุดนั้นละ "
ผมตอบกรรณแบบส่งๆไป ไม่รู้ว่า กรรณจะโกรธมั้ยนะ แต่ผมก็บอกตามตรงนะ เพราะว่า กรรณใส่ชุดไหนก็น่ารักไปหมดละครับ
" งั้นหรอคะ อืม.... "
สายตาของกรรณก็ขยับไปมาระหว่างชุดสองชุดที่กรรณกำลังชั่งใจอยู่ว่า จะเอาชุดไหนดี ผมเห็นแบบนั้น ก็เลยเสนอไปว่า
" ลองชุดก่อนดีมั้ย "
น้องกรรณทำตาโตมองมาที่ผม ผมก็ตกใจเล็กน้อย ก่อนที่น้องกรรณจะพยักหน้ารับคำแนะนำของผม
" อืมก็ดีนะคะ "
ว่าแล้ว กรรณก็เอาชุดทั้งสองไปลองให้ผมดู ชุดแรกออกมาน่ารักเชียวครับ เป็นชุดวันพีช สีชมพูอ่อนๆ มีเสื้อคลุมด้านนอก
เป็นสีฟ้าสดใส ดูแล้วสบายตา เหมาะกับสาวน้อยใสๆ อย่างกรรณมากเลยละครับ
ต่อไปก็เป็นชุดที่ออกแนวฮิปสเตอร์ครับ ออกแนวสาวทอม แก่นๆ ซนๆ ซ่าๆ ครับผมดูเหมือนว่า กรรณอยากจะเปลี่ยนลุคมั้ง
ทั้งสองชุดที่กรรณ ลองแล้วมาให้ผมเลือก ผมก็ไม่รู้ว่าจะเลือกชุดไหนดี กรรณก็ยังถามอยู่ว่าชอบชุดไหน ผมเลือกไม่ได้
ก็เลยซื้อให้มันทั้งสองชุดเลย สุดท้ายก็ซื้อให้ทั้งสองชุดเลย แถมดูกรรณก็ดีใจนะ แต่ก็เคืองนิดๆด้วย
ทำไมน่ะหรอครับ ก็เงินที่ซื้อเงินผมทั้งสิ้น กรรณก็เลยไม่อยากรบกวนผมมากสักเท่าไร อันที่จริงผมก็ไม่ได้อะไรนะครับ
อยากได้กี่ชุดก็ซื้อได้ ถ้าผมมีเงินถึงนะ ฮะๆ
" ข...ขอบคุณค่ะ พี่กร "
" ไม่เป็นไรๆ "
จากนั้น ผมกับกรรณก็ออกมาจากร้านขายเสื้อผ้าแฟชั่นและก็เดินเที่ยวห้างต่อไป ผมกับกรรณก็เดินไปที่ต่างๆ แล้วมาเจอ
ร้านทำขนมร้านหนึ่งที่เขาเปิดให้ดูการทำขนมขอพ่อครัวของทางร้าน พวกเรา ก็ดูเขาทำขนม ในระหว่างที่กรรณเผลอ
ผมก็หาจังหวะ ออกห่างจากกรรณแล้วไปที่ร้านขายเครื่องประดับ และซื้อของบางอย่างมา
จากนั้นก็ก็กลับไปหากรรณ ทำกรรณตกใจเล็กน้อย แล้วก็พากันไปที่อื่นต่อ
.
.
.
ต่อมา กรรณกับผม ก็มาอยู่ที่ร้านไอศครีมคาเฟ่ร้านหนึ่ง พวกเราก็เข้าไปในร้าน หาที่ว่างของพวกเรา แล้วก็ดูเมนูจากนั้น
ก็สั่งออร์เดอร์ ของผมเป็นซันเดย์ บลูเบอร์รี่ ของกรรณ เป็นสตรอเบอร์รี่ ดูท่าว่าน้องกรรณจะชอบสตรอเบอร์รี่
เอามากๆลยละครับ แล้วเราสองคนก็นั่งกินซันเดย์ด้วยกัน
แต่ว่า.. กรรณกับเปลี่ยนที่นั่ง แล้วมานั่งข้างๆผม เดี๋ยว! จะทำอะไรน่ะ กรรณ
กรรณตักไอศครีมของผมแล้วยื่นมาที่ปากของผม จะป้อนงั้นหรอ
" พี่กรคะ พูดอ้ามมม สิคะ "
" อ....เอ่อ กรรณ พี่กินเองได้น่าา "
กรรณสะบัดหัวแล้วก็ยื่นให้ผมต่อไป นี่จะป้อนให้ได้เลยใช่มั้ย ผมก็ต้องยอมกรรณละครับ
" อะ...อ้ามมมม "
ทันทีที่ผมพูดอ้าม ช้อนตักที่กรรณป้อนผมก็ค่อยๆเข้ามาใกล้ แล้วก็เข้าปากผมไป ผมก็งับมันไว้
รสชาติก็เหมือนคำก่อนๆนะ แต่ทำไมคำนี้ดูอร่อยกว่า ทั้งหวานกว่า และ ก็มีความสุขกว่าคำก่อนๆ
ทีนี้ผมก็ผลัดกับกรรณ เป็นคนป้อนกรรณบ้าง เหมือนกันจะรู้ตัว เลยหลับตาอ้าปากรอเลย ผมก็ป้อนให้กรรณบ้าง
พอกรรณกินคำที่ผมป้อน กรรณรู้สึกอร่อยมาก เคี้ยวอย่างอร่อยโดยไม่รู้สึกถึงความเย็น และรับรู้รสชาติอย่างลึกซึ้ง
แถมจับแก้มตัวเองแสดงความสุขที่เอ่อล้นออกมา กรรณ ใจเย็นๆนะ
จากนั้นพวกเราก็กินจนหมด กินน้ำ และจ่ายเงิน จากนั้นก็เดินเที่ยวต่อ แวะร้านหนังสือนิดหน่อย ไปเล่นเกมส์ที่อาเขต
แล้วผมก็แพ้กรรณด้วย จากนั้นก็ไปร้านขายตุ๊กตา และก็ซื้อตุ๊กตาซักสองสามตัวให้กรรณ จากนั้นก็กลับไปที่โรงเรียนควิ้นท์
แล้วก็ไปที่ห้องพักของกรรณ แยกของที่ซื้อมา ไปเก็บไว้ แล้วก็ดูทีวีกับกินข้าวเย็นด้วย พอใกล้ได้เวลาที่จะต้องทำกิจธุระ
ของกรรณก่อนจะนอน ผมก็เอาของขวัญที่ผมแอบไปซื้อมาให้กรรณ เป็นสร้อยคอที่สามารถแยกชิ้นส่วน
" กรรณ ก่อนนอน พี่มีอะไรจะให้ครับ "
" อะไรหรอคะ "
" หลับตาก่อนสิ "
พอกรรณหลับตา ผมก็เอาสร้อยคออีกข้างไปผูกไว้ ส่วนอีกข้างเอาไว้ที่ผม
" ลืมตาสิ "
ทันทีที่กรรณ ลืมตา ก็ไปดูว่าอะไรอยู่ที่คอ ก็เห็นว่าเป็นสร้อยคอที่ผมผูกให้
" ของขวัญเล็กๆน้อยๆ สำหรับพี่นะ ชอบมั้ย "
" ช....ชอบมากเลยค่ะ "
นี่เป็นของขวัญชิ้นสุดท้ายที่ผมจะให้กรรณแล้วละครับ เพราะว่าต่อจากนี้ กรรณต้องไปจากที่นี่แล้วละครับ
ผมเองก็อยากจะบอกความรู้สึกของผมเหมือนกัน แต่.... ไม่เอาดีกว่า
" กรรณ พี่ขออะไรอย่างสิ "
" คะ? "
" เข้ามาใกล้ๆ พี่หน่อยสิ "
" ด...ได้ค่ะ "
พูดจบกรรณก็ขยับมาหาผมใกล้ๆอย่างเขินๆ ผมก็ประกบสร้อยของผมกับกรรณ สร้อยเส้นนั้นประกบเป็นหัวใจ
จากนั้นผมก็ประกบหน้าผากกับกรรณแล้วพูดว่า
" สร้อยเส้นนี้ คือสร้อยที่บ่งบอกถึงความรักของเราสองพี่น้องนะ ถึงแม้ว่า จะอยู่ห่างไกลกัน
แล้วกรรณคิดถึงพี่เมื่อไร ให้กรรณมองสร้อยเส้นนี้นะ สร้อยนี้ เปรียบเสมือนมีพี่คอยอยู่ข้างๆตลอดเวลานะ กรรณ"
" อะ!.....อ่ะ....อื้ม! เอ่อ... พี่ชายคะ? "
" หืม..."
" ไม่มีอะไรค่ะ " (แค่อยากจะบอกว่า รักพี่ที่สุดเล้ยยยย !! ^////^)
เราสองคนแล้วนึกถึงซึ่งกันและกันอยู่พักหนึ่ง
จากนั้น ก็กลับมาคุยกันเหมือนเดิม และกรรณจะบอกอะไรบางอย่างกับผม
" พี่กรคะ วันนี้สนุกมากเลยค่ะ ไว้วันหลังพากรรณไปอีกนะคะ "
" ได้เลย "
" งั้นก็ ราตรีสวัสดิ์ ฝันดีนะคะ พี่กร "
" อื้ม... ฝันดีนะครับ กรรณ ราตรีสวัสดิ์ นะ "
" ค่ะ พี่ชาย "
ผมกับกรรณ ก็แยกย้ายกันไปนอน และนี่คงเป็นการบอกราตรีสวัสดิ์ครั้งสุดท้ายของผมกับกรรณ แล้วละครับ เพราะต่อจากนี้
พรุ่งนี้ กรรณก็จะออกไปจากโรงเรียนควิ้นท์แล้วละครับ
ก็ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมาถึงตอนจบนะครับขอบคุณจริงๆ โปรเจคต่อไปจะเป็นอะไรนั้น ก็ติดตามกันเอาเองนะครับ แฮะๆ
ปล.เรื่องนี้ มีจุดเริ่มต้นที่ วันที่ 16 เมษายนนะครับ จบเรื่องก็ ตรงกับวันที่ 2 พฤษภาคมนะครับผม ตอนนั้นพี่มาร์ชยังอยู่ ก็เลย
มีพี่มาร์ชในบทด้วย นะครับ
ปล.2 ข้อความยาวเกินไป ขอไปโพสท์ในข้อความตอบนะครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Sun 17 Apr 2016, 17:35
เดียร์ Ver.ปกติชน
Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Wed 20 Apr 2016, 19:49
หวานมากกกกกก //เข้ามาเลีย
Signature ------------------------------------------------>
pangkawjoaประธานนักเรียน
Taira Payakaroon
อาจารย์ภาษาไทย3308+611 M 422 K 265
PASSPORT
: 
(2580/21000)
: 
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Wed 20 Apr 2016, 20:33
น้องกรรณดูติดกรมากฮะ น่ารักๆ
ไทระลั่นรุ่นพี่ภูมิมากฮะ 555+
ไทระลั่นรุ่นพี่ภูมิมากฮะ 555+
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Thu 21 Apr 2016, 12:19
"อะเฮื้ออ กระผม หนุ่มหน้าใส .. หัวใจนักกีฬา.." ขยิบตาหนึ่งที "..ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ" ยกมือขวาขึ้นเสยผม
- Nearmoki-2b
- Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน0+65 M 413 K 676
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Sat 30 Apr 2016, 17:21
กรรณชุดเมดน่ารักมากเลยคับ 
Signature ------------------------------------------------>
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Sat 28 May 2016, 17:06
- ตอนที่ 5 :
- ในรุ่งเช้าอันแสนสดใส เสียงนกร้องเพลง ก้องกังวานไปทั่งโรงเรียน แสงอาทิตย์ที่เล็ดลอด
จากหน้าต่าง ทำให้ผมต้องตื่นขึ้นมาจากการหลับไหลมาอย่างยาวนาน
วันนี้ผมก็ไปโรงเรียนตามปกติ โดยมีกรรณ น้องสาวลูกพี่ลูกน้องมาปลุกผมกับพี่มาร์ช ผมก็รีบตื่น เตรียมตัว
อาบน้ำ ล้างหน้า แปลงฟัน แต่งตัว จากนั้นก็ ออกจากห้อง กรรณก็กลับห้องพักของตัวเอง พี่มาร์ชก็ไปก่อน ส่วนผมหรอ
ที่ผมยังไม่ไปเพราะจะบอกอะไรบางอย่างกับกรรณ เนื่องจากวันนี้ คือวันอำลาน้องกรรณแล้ว
ผมอยากจะบอกอย่างนึงก่อนไปเรียน จึงเดินไปหาแล้วพูดว่า
" กรรณ วันนี้ก็ไปแล้วสินะ " ผมพูดกับกรรณ สายตาของผมเหมือนกับ สายตาที่อาลัยอาวรณ์ ไร้ชีวิตชีวา กรรณได้ยิน
ดังนั้นก็ตอบกลับมา
" ค่ะ พี่กร" พร้อมกับก้มหน้านิดๆ ผมเห็นดังนั้นก็ทนไม่ไหว กุมมือกรรณ แล้วสัญญากับกรรณว่า
" พี่จะมาส่งกรรณ แน่นอน ไม่ว่ายังไง พี่จะมาส่งกรรณให้ได้ เพราะงั้นรอพี่นะ"
พูดจบก็กุมมือแน่นแล้วมองตาของสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้า กรรณพยักหน้าตอบรับ ผมก็ปล่อยมือกรรณ แล้วก็เดินจากไป
แล้วก็เดินทางไปเรียนตามปกติ.
.
.
.
ความทรงจำที่ทำมาด้วยกัน กับ กรรณ จะกลายเป็นแค่ความทรงจำ ทันทีที่กรรณออกไปจากโรงเรียนนี้
นี่คือความรู้สึก ที่ผมหวนนึกถึง คิดถึงแต่กรรณซ้ำแล้วซ้ำเล่า เป็นความรู้สึกที่ว่า
ไม่อยากเสียคนที่สำคัญไป
.
.
.
ฝ่ายกรรณเอง ก็คิดถึง แต่พี่ชาย ผู้ที่คอยดูแลเค้า คอยคุยเป็นเพื่อน เล่นด้วยกัน พาไปเที่ยว คอยแนะนำ
และคอยใส่ใจเค้า กรรณคิดถึงพี่ชายที่แสนดีของเค้า และก็เก็บกระเป๋าไปด้วย ความรู้สึกของทั้งสองคน
เชื่อมโยงหากันเสมอ นี่คงเป็นความสัมพันธ์ฉันท์พี่น้องอันแน่นแฟ้น ของกร กับ กรรณ
.
.
.
และแล้ว
รถของป้ากาญจน์ ที่มารับลูกสาวกลับไป ก็ได้มาที่โรงเรียนควิ้นท์แล้วเรียบร้อย
กรรณ ที่มารออยู่แล้ว เมื่อเห็นดังนั้นก็ทักทายสวัสดีตามมารยาท
พี่เดียร์และผอ.ก็ได้มาส่งน้องกรรณ และมาต้อนรับแม่ของกรรณ ช่วงนั้นเองเป็นช่วงที่ผมทำความสะอาดห้องอยู่
คนที่มาส่งน้องกรรณ ก็มี พี่เดียร์ ไทระ พี่แคล พี่พีช พี่เมอิน พี่มาร์ช พี่ภูมิ กรรณ ไม่เห็นพี่กรมาส่ง ก็ดูซึมๆ
เลยถามพี่เดียร์ ถึงผมว่า
" พี่เดียร์คะ พี่กรไปไหนหรอคะ " กรรณพูดด้วยหน้าตาซึมๆ
" นั่นสิ เวลาสำคัญแบบนี้แท้ๆนะ กร" พี่เดียร์พูดบ่น
" ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่เดียร์ ไม่เป็นไร " กรรณดูทำหน้าซึมกว่าเดิม แล้วกรรณก็เงยหน้ามาที่ห้องเรียนของผม
พี่เดียรืเห็นแบบนั้ก็ทนไม่ไหว แล้วก็วิ่งมาตามผม
" พ...พี่เดียร์คะ!!" กรรณเรียกพี่เดียร์แต่ไม่ทันซะแล้ว
พี่เดียร์รีบวิ่งมาที่ห้องผม มาถึงก็ตะโกนว่า
" เจ้าบ้า!!กร!! อยู่ไหนนะ" พี่เดียร์วิ่งไปบ่นไป จนสุดท้าย ก็เจอห้องผม ซึ่งผมกำลังกวาดพื้นอยู่กับเวรประจำวันอยู่
ทันใดนั้น พี่เดียร์ก็เข้ามาตะโกนว่า
"เจ้าบ้ากร!!!! ทำไรอยู่ห๊ะ!! เวลานี้น่ะ เวลานี้น่ะ กรรณจะไปแล้วนะ!!!"
" พี่เดียร์ อ่ะ....หึย!!!" ผมไม่พูดอะไร ทิ้งไม้กวาดแล้วรีบวิ่งไปหากรรณทันที
" บ้าเอ้ย!! นี่เรา ทำไรอยู่เนี่ย โถ่วว.. นี่เราไม่สนใจเลยรึไง เวลาแบบนี้ เวลาแบบนี้..."
ผมวิ่งไปบ่นไป ความคิดของผมก็ปรากฎภาพของกรรณ กรรณที่คอยดูแลผม กรรณที่คอยแกล้งผม กรรณที่คอยยิ้มให้
กรรณที่คอยคุยด้วย ภาพแบบนี้ จะไม่มีอีกแล้ว วิ่งไปน้ำตาก็ไหลไป ผมไม่อยาก ไม่อยาก...
" ไม่อยากให้กรรณไป!!!" ผมตะโกนระบายความรู้สึกของผม แล้วก็รีบวิ่งไป เห็นทุกคนมาส่งกรรณ
แล้วก็เห็นสาวน้อยที่กำลังจับมือเดินไปกับผู้หญิงวัยกลางคน ผมก็ตะโกนไปว่า
" กรรณ!!!!"
สาวน้อยคนนั้น หันมาทำตาประกาย แล้วรีบวิ่งมาหาคนที่เรียกชื่อของเธอ
" พี่กร!!"
กรรณก็รีบวิ่งมากระโจนเข้ากอดผม แม่ของกรรณก็หยุดมองดูภาพอันสวยงามของสองพี่น้อง พร้อมกับยิ้มให้
" พี่กร! พี่กรหายไปไหนมา หนูนึกว่าพี่จะไม่มาส่งซะแล้ววว" กรรณพูดบ่นใส่เล็กน้อย
" ขอโทษนะที่ทำให้เป็นห่วง พี่บอกไปแล้วนี่ ว่าพี่จะมาส่งกรรณให้ได้ (ไงก็ ขอบคุณพี่เดียร์ด้วยละกัน)"
" อื้ม!"
ทั้งสองคนคุยกันเล็กน้อย จากนั้นกร ก็บอกคำอำลาให้กับกรรณ
" กรรณ ขอให้โชคดีนะ มีความสุขให้มากๆละ ขอให้เจอเพื่อนที่ดี ตั้งใจทำหน้าที่ของตัวเองนะ รักษาสุขภาพ
แล้วก็เป็นเด็กดีของพ่อแม่ ตั้งใจเรียนละ พยายามเข้านะ พี่อาจจะไม่ใช่พี่ที่ดีนะ พี่อาจจะทำตัวแย่ๆไปบ้าง
แต่ก็ยังดูแลกรรณ ให้ได้เสมอนะ อย่าลืมพี่คนนี้ละ พี่เองก็จะไม่ลืมกรรณเลย" พูดจบผมก็ลูบหัวกรรณนิดหน่อย
แม่ของกรรณก็มาหากร
" ค่ะ พี่กร" กรรณรับคำอวยพรผมแล้ว แม่ของกรรณก็มาขอบคุณผมว่า..
" กร ป้าขอบใจมากๆนะ ที่่ช่วยดูแลกรรณเป็นอย่างดีเลย ดูท่าว่า กรรณจะติดกรมากเลยนะ"
" อ่ะ...แม่อ่าาาา"
" อ่ะ...ไม่เป็นไรครับ แฮะๆ:
" กรรณ ลาพี่เค้าสิลูก "
" พี่กร หนูไปก่อนนะ พี่กรไม่ต้องห่วงหนูนะ หนูดูแลตัวเองได้ และก็ไม่ต้องกลัวว่าหนูจะเหงานะ ไม่ต้องห่วงเลย
ไว้เดี๋ยวหนูจะมาเยี่ยมใหม่นะคะ พี่"
" ครับ "
พูดจบก็ขอลูบหัวกรรณสักนิด จากนั้นผมก็ไปส่งกรรณกับป้ากาจญน์ขึ้นรถ
" ไปก่อนนะคะ พี่ชาย!!!" กรรณชะโงกหัวออกมาจากรถที่กำลังแล่นออกจากโรงเรียน ผมก้มหน้าเล็กน้อย
ก่อนจะตะโกน คำอำลาคำสุดท้ายไปว่า ...
" ลาก่อนนะ กรรณ!!!!" เสียงที่ตะโกน กึกก้องกังวาน ปนเสียงสะอื้นเล็กน้อย น้ำตาของผู้ชายคนนึงที่ปิดกลั้นไว้
ไม่ให้น้องสาวเห็นถึงความอ่อนแอของตนเอง กรรณเห็นดังนั้นก็ เอาหัวเข้าไปในรถ ปิดกระจก และแล้ว
รถก็ได้ออกจาก โรงเรียนควิ้นท์ไป และไม่มีทีท่าว่าจะกลับมา
ผมจึงหันหลังกลับ แต่...ทันใดนั้น
" ตื้อดึง..." เสียงแอปที่ดังออกมาจากกระเป๋ากางเกงของผม เป็นแชทไลน์ของผมเอง แต่ไครส่งมาละ
ผมเปิดแชทออกมาดูและคนที่ส่งมา ก็คือคนที่ผมพึ่งส่งเค้าไปนั้นเอง น้องกรรณไลน์มา ทักมาว่า
' เป็นไรคะ พี่กร ' ผมก็ตอบแชทพร้อมกับเช็ดน้ำตาตัวเอง ปนยิ้มอย่างมีความสุข ตอบไปว่า 'ไม่ได้เป็นไร'
เล่นแชทสักนิดก่อนกลับไปหาพี่เดียร์ เดินกลับไปด้วยความสบายใจ อารมณ์ร่าเริงแจ่มใส เพราะว่า เรายังคุย
ด้วยกันได้อยู่ยังไงละครับ ถึงแม้จะไม่เห็นหน้าตา ไม่เจอตัวจริง แต่แค่นี้ก็มีความสุขแล้วครับ
(ว่าแต่ กรรณเอาเบอร์โทรศัพท์ผมได้ไงนะ ??)
-THE END-
- Nearmoki-2b
- Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน0+65 M 413 K 676
Re: Side Story น้องสาวผู้น่ารัก กับ ปฏิบัติการพี่เลี้ยงจำเป็น
Sat 28 May 2016, 18:20
ซึ้งจัง ซิกๆๆ
ในที่สุดก็แต่งโปรเจคแรกเสร็จสมบูรณ์จนได้ ดีใจด้วยนะคับ
ในที่สุดก็แต่งโปรเจคแรกเสร็จสมบูรณ์จนได้ ดีใจด้วยนะคับ
Signature ------------------------------------------------>
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|