Lesson 28 : zombie attack

Thu 15 Oct 2015, 23:50

สวัสดีครับ
เนื่องจากตอนนี้เรามีน้องใหม่เข้ากันมาอย่างล้นหลาม
ครั้งนี้ผมจึงมากับ 'ภารกิจรับน้อง' ในบรรยากาศที่แปลกใหม่
ซึ่งเป็นการรับน้องในตีม 'ฮาโลวีน' นั่นเอง จะเป็นอย่างไรนั้น
เราไปติดตามด้วยกันโลด!!

.
.
.

"แย่แล้ว!! คืนฮาโลวีนนี้อยู่ๆซอมบี้ก็บุกกันมาเต็มโรงเรียนเลย!!
'ช่วยด้วย' เสียงกรีดร้องจากหนึ่งในน้องใหม่ดังขึ้นด้วยความหวาดกลัว
ตอนนี้น้องๆกำลังหลบอยู่ตามสถานที่ต่างๆภายในโรงเรียนและภาวนา
ขอความช่วยเหลือจากรุ่นพี่ของพวกเขา จะรออะไรกันอยู่ล่ะ
รีบออกไปช่วยน้องๆกันเถอะ!!"

.
.
.

ทางโรงเรียนได้จัดกิจกรรมรับน้องขึ้นในคืนวันฮาโลวีน โดยจ้าง
ซอมบี้รับจาก(นักแสดง)มากมายมาเดินว่อนอยู่ทั่วบริเวณโรงเรียน
นักเรียน 1 คู่จะได้รับรายชื่อน้องใหม่ 1 คน หลังจากที่ได้รับรายชื่อ
จากคุณรัตติกาลแล้ว นักเรียนทุกคนจะต้องออกตามหาน้องใหม่ให้พบ
ก่อนเวลาเที่ยงคืน ใครก็ตามที่ถูกซอมบี้จับต้องตัว จะถูกตัดสินแพ้ทันที
น้องใหม่มีสิทธิ์ที่จะเปลี่ยนสถานที่เพื่อหลบหนีซอมบี้ หากควรทิ้งเบาะแส
เพื่อให้รุ่นพี่หาตนเจอโดยเร็วที่สุด ทุกคนที่ผ่านกิจกรรมจะได้รับรางวัล
เล็กๆน้อยๆจากทางผู้อำนวยการ

กฏ & สิ่งที่ควรรู้ภายในกิจกรรม

หากโดนซอมบี้แตะต้องตัวจะถือว่าแพ้ในทันที
ห้ามใช้อาวุธหรือทำร้ายซอมบี้ สามารถวิ่งหนีได้อย่างเดียว
ในวันกิจกรรมโรงเรียนจะปิดไฟมืดสนิท ผู้ร่วมกิจกรรม
จะได้รับไฟฉายคนละ 1 อัน สามารถเปิดใช้ได้ตลอดเวลา
หากการเปิดไฟฉายก็จะทำให้ซอมบี้เห็นคุณได้ง่ายขึ้นเช่นกัน
นอกจากซอมบี้แล้วยังเต็มไปด้วยอาจาร์ยและเหล่านักเรียน
ชมรมการแสดงที่จะมาซุ่มหลอกให้ตกใจในช่วงเวลาต่างๆ
ห้องเรียนทุกห้องภายในตึกเปิดให้ใช้งานทั้งหมด
เมื่อแพ้แล้วให้กลับไปที่ห้องโถงของหอพักนักเรียน
เพื่อรายงานตัวกับรัตติกาล
ภายในห้องโถงมีถ่ายทอดสดจากกล้องมอนิเตอร์
แต่ละตัวที่ติดอยู่ตามจุดต่างๆของโรงเรียน สามารถ
อัพเดทสถานการณ์ความคืบหน้าของทุกฝ่ายได้ที่นั่น
เมื่อหมดเวลาการแข่งขันแล้วผู้อำนวยการจะออกมา
ประกาศให้นักเรียนทุกคนกลับสู่หอพักนักเรียน

ใครมีคำถามเพิ่มเติมเกี่ยวกับกฏของเกมส์ สามารถถามผมได้
หลังไมค์ทุกเมื่อเลยครับผม
Lesson 28 : zombie attack 3688085250

List พิมพ์ว่า:[Kisune Ookami]
Jinn[M6]
Maxwell[NPC M6]

[Maeki Kumego]
Isara Pattanasak[M6]
Phumin Prabaripye[M3]

[Kasame Miyori]
Say[M5]
Caroline Losgun[M5]

[Pipin]
Phee[M4]
Suxie

[Prem Trivinsakul]
Peace Oliver[M3]
Supha[M3]

[Mayin]
Marchall Malenold[M2]
Paks[M2]

[Hisoka Kazuki]
Kakanan Sasimala[M2]
Randel Waller Donovan[M2]

***************************
[ชื่อน้อง ม.1] - ชื่อรุ่นพี่[M.?? = ชั้นปีรุ่นพี่]

ระยะเวลาภารกิจ พิมพ์ว่า:FRI 16/10/15 ; 00.00 TH - SAT 31/10/15 ; 23.59

รายละเอียดภารกิจ พิมพ์ว่า:- เขียนบรรยายเรื่องราวที่เกิดขึ้นระหว่างกิจกรรม
- วาดรูปประกอบเนื้อหา

เพิ่มเติม พิมพ์ว่า:
- เนื้อหาของเด็กม.1 ทุกคนคือเนื้อเรื่องระหว่างการรอรุ่นพี่มาช่วยเป็นต้นไป
- ทุกคนไม่จำเป็นต้องผ่านกิจกรรม สามารถทำเนินเรื่องให้โดนซอบบี้จับได้เช่นกัน
- การสำเร็จรุล่วงกิจกรรมอย่างเฟอร์เฟคที่สุดไม่ใช่สิ่งตัดสินภารกิจในครั้งนี้
- อาจาร์ยทุกคน(ยกเว้นซู่เซี่ย)มีบทบาทหน้าที่เป็นผู้ช่วยจัดกิจกรรม
สามารถพบเจอได้ระหว่างกิจกรรม ตามสถานที่ต่างๆภายในโรงเรียน

กฏการให้สแตมป์ พิมพ์ว่า:วาดรูป 50% /เนื้อหา 50%
เนื้อหาประกอบไปด้วย ความ'น่าตื่นเต้น'ของเนื้อหา และวิธีการเขียน เช่น ภาษาที่ถูกต้อง, วิธีการจัดบรรทัด
*หมายเหตุ* ภารกิจนี้ไม่ใช่ภารกิจรูมเมท คนกลุ่มเดียวกันไม่จำเป็นต้องเขียนเนื้อเรื่องเหมือนกัน
คู่ที่ต้องการปรึกษาเนื้อเรื่องร่วมกันสามารถทำได้เท่าที่ต้องการ ผมชอบการสานสัมพันธ์ระหว่างเด็กๆเสมอ
หากความตรงกันของเนื้อหานั้นไม่ใช่จุดตัดสินสแตมป์ในครั้งนี้ จึงสามารถเลือกได้ตามสะดวก
ว่าจะปรึกษาเนื้อเรื่องกันหรือไม่ หรือปรึกษากันมากน้อยเท่าไร สุดท้ายแล้วภารกิจนี้จะถูกตรวจ
รายคนตามกฏที่ว่าใครสามารถเล่าเรื่องในจุดของตัวเองออกมาได้ 'น่าตื่นเต้น' เพียงไร

✎ ของรางวัลสำหรับนักเรียน (Student Class)

A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป

A - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1.250,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+25 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

C. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป

B - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน
สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+20 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

D. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป

C - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับปานกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสี
มรกตสื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เป็นที่น่า
พอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +900,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+15 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

E. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ควรพัฒนา 35% ขึ้นไป

D - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์
สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่
ได้รับมอบหมายไว้
Spirit Point +800,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+10 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

✎ ของรางวัลสำหรับอาจารย์ (Teacher Class)

A. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%

3 STAR DIAMOND STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นเพชรสีดำ
ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่
น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

B. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป

2 STAR SAPPHIRE STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นแซฟไฟร์
สีฟ้าผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีเยี่ยมเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+30 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

C. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป

1 STAR EMERALD STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับปกติในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นผลึกมรกต
สีเขียวอร่าม มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจที่มอบหมายผ่านเกณฑ์
Spirit Point +750,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+20 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

❤ ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ

.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์
เกินขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้น
อยู่กับผู้อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์
ก็จะไม่ได้รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจน
น่าตะลึง แต่ถ้าหากมีความสร้างสรรค์ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...

GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก

SILVER HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ

BRONZE HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ

★ Spectacular Award

.....รางวัล Spectacular จะถูกมอบให้สำหรับผู้ที่สร้างสรรค์ผลงานได้ประทับใจ
สปอนเซอร์จากบริษัท NOBLEMAN (EST.1990) เป็นอย่างมาก โดยผลงานนั้น
จะต้องมีเสน่ห์ในรูปแบบต่างๆที่ดึงดูดสายตาและจิตใจของสปอนเซอร์ ซึ่งไม่ได้ขึ้น
อยู่กับคุณภาพผลงานแต่อย่างใด แต่จะขึ้นอยู่กับความคิดสร้างสรรค์, จินตนาการ,
เสน่ห์ของผลงาน, ความกลมกล่อมของภาพรวม เป็นต้น ซึ่งผู้ที่ได้รับรางวัลนี้จะได้
รับการประกาศเกียรติคุณ ณ ความคิดเห็นที่ลงผลงาน และใต้ชื่อกระทู้ภารกิจในหน้า
กระดานภารกิจ พร้อมทั้งของรางวัลดังนี้...
** อ่านเพิ่มเติมเกี่ยวกับรางวัลนี้ได้โดย "คลิ๊กที่นี่" **

+1,000,000 CHIPS
[ GREAT ITEM ]
เหรียญตราที่ใช้ในการชำระค่าใช้จ่ายทั้งหมดภายในโรงเรียน, การร่วมกิจกรรมพิเศษที่
ทางบริษัท NOBLEMAN จัดขึ้น และการแลกของรางวัลต่างๆมากมาย โดยสามารถใช้
แต้มสะสมจาก Spirit Point ในการแลกได้

+30 QUAINT ORE
[ RARE ITEM ]
แร่ธาตุพิเศษที่พบได้ในบริเวณรอบโรงเรียน สามารถนำไปแลกเป็นไอเทมต่างๆที่โรงเรียน
กำหนดเอาไว้ได้ แร่ธาตุชนิดนี้หาได้ยากเป็นพิเศษ ถ้าไม่ได้เดินรอบโรงเรียนบ่อยๆก็จะไม่
มีทางที่จะเจอแร่ธาตุชนิดนี้ได้เลย

Sun 25 Oct 2015, 19:24

Spoiler:

บรรยากาศของโรงเรียนช่วงเทศกาลช่างคึกคัก ภายในโรงอาหารชั้น 2 ข้างห้องสมุดในตอนเที่ยงวันก็ช่างแสนคึกคักตาม คงเป็นเพราะเสียงเจี๊ยวจ๊าวของเด็กๆ นั่นแหละหาใช่สิ่งอื่นใด แต่ช่วงนี้ดูจะพิเศษกว่าช่วงก่อนๆ หน่อยเพราะน้องใหม่ไทด์ขาวสาวๆ น่ารักมากันเต็ม แถมมาในช่วงของฮัลโลวีนเสียด้วย กลุ่มนักเรียนม.ปลายที่มักจะมาสายกว่าชั้นเรียนอื่นหยุดที่หน้าประตู หนึ่งคนในกลุ่มอุทานขึ้น

"โห... นี่น้องใหม่มีแต่น้องสาวตัวน้อยๆ ทั้งนั้นเลยเหรอเนี่ย ว้าวๆ"
"นี่ๆ คุกนะเว้ย"
"เอาน่า...แหม ฉันยังไม่ได้บอกว่าจะทำอะไร..ซักหน่อย"

แน่นอนว่าผู้ที่ส่งคำพูดชวนคุกถามหาไม่ใช่ใครอื่นใดนอกจากเด็กหนุ่มหัวฟูผมทอง นามว่าแม็กเวล หลังจากโดนสายตาเพื่อนๆ ทิ่มแทงเจ้าตัวก็สงบปากสงบคำแต่ก็ไม่วายสอดส่องไปทั่ว จะมีแค่คนเดียวที่ไม่สามารถมองค้อนได้คืออิสรา ตอนนี้เขาไม่ได้สนใจน้องใหม่เท่าใดนัก เขาสนใจมากกว่าว่าจะมีที่นั่งเหลือให้เขาได้กินข้าวไหม

"จินตุง มีที่ว่างมั้ยอ่ะ" เด็กหนุ่มสะกิดแขนเพื่อนให้หันมามองปาก พร้อมกับลูบท้องตัวเอง
"อืม..."

เวลานี้โรงอาหารชั้น 2 ช่างแออัดเหลือเกิน แต่สายตาอันเฉียบแหลมของจิณณ์ก็สามารถค้นหาที่ว่างในโรงอาหารนี้ได้

"นั่น... ไปขอนั่งกับภูมิกัน ว่างเยอะแยะ"
"โอ้... เจ้าหมอนั่นคงเป็นคนเดียวที่เด็กใหม่ไม่กล้าใกล้สินะ เหอะๆ"

แม็กเวลเอ่ยขึ้นพลางมองดูเด็กหนุ่มที่ตอนนี้กำยำขึ้นเพราะกีฬา แถมยังมองมีดและช้อนอย่างเสน่หาแล้วหัวเราะในลำคอ สำหรับเด็กใหม่ไทด์เขียว ส้ม น้ำเงิน ดำทั้งหลายต่างรู้ดีว่า ภูมินทร์ไม่ได้น่ากลัวอย่างที่รูปลักษณ์ภายนอกแสดงให้เห็นหรอก

"อ้าว... สวัสดีครับรุ่นพี่"
"ดีภูมิ/ดีไอ้น้อง/ดีคับภูมิ" สามหน่อส่งเสียงตอบรับรุ่นน้อง

อิสราขอตัวลุกไปซื้อกับข้าวก่อนเพื่อนเพราะทนไม่ไหวแล้ว ก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะที่ตอนนี้เหลือแต่ภูมิ แต่เมื่อถามว่าอีกสองหายไปไหน ก็ได้รับคำตอบว่าหัวทองไปซื้อกับข้าว ส่วนหัวดำกำลังตีสนิทน้องใหม่ อิสราพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะลงมือจ้วงกับข้าว (อิสราไม่รู้ว่าสีเป็นยังไง แต่เพื่อนชอบเรียกแม็กเวลว่าหัวทองๆ ถ้าได้ยินหัวทองก็แม็กเวลนั่นแล)

"พี่ไอน์วันนี้มีรับน้องใช่มั้ยครับ"
"อื้ม" อิสราตอบสั้นเพราะยังเคี้ยวข้าวไม่หมด
"พอจะแย้มๆ ได้มิว่าจะได้รับน้องแบบไหน หึๆ"
"เอ่อ..."

ที่จริงเขาเองก็ไม่รู้หรอก

"ไม่รู้สิ คงแต่งเป็นซอมบี้ไล่กินน้องๆ มั้ง ฮ่าๆ"
"ฮ่าๆๆ"
"เดี๋ยวตอน 6 โมงเย็นที่เล้าจ์ชั้น 7 ก็คงรู้แหละ คุณรัตินัดม.2 ถึงม.6 ไปรวมตัวกันที่นั่น"
"ครับผม"
"หวังว่าจะสนุกนะ"
"ฮ่าๆ ครับพี่ไอน์ ผมไปก่อนนะ"
"อืม"

ภูมินทร์เดินจากไปในขณะที่จิณณ์และแม็กเวลถือจานอาหารมาพอดี ทั้งสามหน่อนั่งทานอาหารกันอย่างสบายใจเพราะน้องม.ต้นเริ่มทยอยออกจากโรงอาหารกันไปแล้ว และหัวข้อสนทนาของเด็กใหม่ไทด์ดำทั้งสามก็ไม่พ้นเรื่องเมื่อครู่ นั่นคือ 'การรับน้อง' ที่จะถูกจัดขึ้นในเย็นวันนี้
.
.
.
.
.
"มากันครบแล้วสินะคะ"

เสียงพูดคุยของนักเรียนชั้นม.2 ถึงม.6ที่มารวมตัวกันที่เล้าจ์ชั้น 7 ของหอพักเงียบลง เมื่อเสียงกังวานใสยามค่ำคืนของรัตติกาลดังขึ้น ทุกสายตาและหูฟัง(?)เพ่งความสนใจไปยังหญิงสาวผมดำที่ยิ่งมืดก็ยิ่งเจิดจรัส

"อย่างที่ทุกคนรู้นะคะว่าวันนี้เราจะมีการรับน้องกัน..." ยังไม่ทันจบประโยคเสียงพูดคุยก็ดังเซ็งแซ่ขึ้นมาขัด แต่ก็ค่อยๆ เงียบลง ทุกคนตั้งใจฟังอย่างลุ้นระทึกว่าวันนี้จะมีอะไรสนุกๆ หรือเปล่า

รัตติกาลยิ้มที่มุมปากเมื่อรู้ว่ารุ่นพี่ทั้งหลายต่างลุ้นว่าจะได้สนุกอะไร เธอกล่าวอธิบาย 'การรับน้อง' ด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริง และเมื่อกล่าวถึงตีมงานในวันนี้ เด็กเกือบจะทุกคนถึงกับโห่ร้องด้วยความตื่นเต้น และทำให้อิสราที่นั่งอยู่แถวหน้าคาดไม่ถึงคือ 'ซอมบี้จะมาบุกโรงเรียน!'

เพิ่งคุยกับภูมิไปเมื่อกลางวันเอง...อิสรานึกในใจ ถ้าจะเดาได้เกือบถูกขนาดนี้ ทำไมตอนซื้อหวยไม่เดาให้มันเฉียดๆ แบบนี้บ้าง เผื่อจะได้ตัง...อ่ะ นอกเรื่อง

รัตติกาลเรียกให้นักเรียนทุกคนไปรับกระดาษซึ่งจะมีรายละเอียดบอกกิจกรรมอย่างชัดเจนรวมถึง 'คู่รุ่นพี่' ที่จะต้องทำการตามหาน้องในคืนที่ซอมบี้บุก อิสราไล่นิ้วบนกระดาษอักษรเบลล์ เมื่อไล่อ่านมาถึงชื่อคู่ของตัวเองแล้วอิสราก็ต้องตาโต

"เพิ่งคุยกันไปเมื่อกลางวัน ดูดวงเราจะสมพงศ์นะพี่ไอน์"

เสียงทุ้มของภูมิดังขึ้นที่ด้านหลังของอิสรา เด็กหนุ่มหันไปตามเสียงก่อนจะหัวเราะแหะๆ รุ่นน้องที่อิสราและภูมินทร์จะต้องไปตามหาคือ 'มาโอกิ คุเมโกะ'

"จำหน้าได้มั้ยภูมิ"
"อืม..."

สำหรับอิสราตัวเขาจำเสียงน้องใหม่ยังไม่ได้เลย ถ้าจะให้ตามหาต้องยุ่งแน่ๆ ยังดีที่มีตาหนึ่งข้างของภูมินทร์ช่วย ภูมินทร์ใช้เวลานึกอยู่ชั่วครู่ก่อนจะส่งเสียงงึมงำในลำคอ

"ก็..จำได้มั้งครับ" เจ้าตัวหัวเราะน้อยๆ ก็เขาสนใจช้อนส้อม ฟุตบอล มากกว่าน้องใหม่นี่นา
"อืม..." อิสราเริ่มทำใจ

ทั้งคู่ตกลงกันว่าจะเริ่มหาจากอาคารเรียนชั้น 1 ที่ห้องธุรการและค่อยๆ ไล่หาไปทีละห้องๆ ตอนนี้ยังไม่เริ่มเวลากิจกรรม แต่ก็ใกล้ได้เวลาแล้ว ทั้งสองได้รับไฟฉายมาหนึ่งกระบอก แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้จำเป็นซักเท่าไหร่นัก เพราะอิสรามองไม่เห็น และการเปิดไฟฉายก็ไม่ใช่เรื่องดี

"พี่ไอน์ๆ"
"หืม?"
"ฟังเสียงให้ดีๆ นะพี่ ไงๆ ผมก็หูไม่ดีสู้พี่นะ"
"ภูมิก็ดูอย่าให้พี่ไปจับซอมบี้ละกัน ไม่งั้นซวยแหงเลย"
"ครับๆ"

ไม่รู้ทำไมทั้งคู่ถึงต้องกระซิบกระซาบคุยกัน

บรรยากาศเวลา 1 ทุ่มที่ห้องธุรการช่างเงียบสงัด ไม่มีรุ่นพี่คู่ไหนมาที่นี่เลยนอกจากภูมิและไอน์ สิ่งที่ภูมิเห็นตอนนี้คือโต๊ะของอาจารย์ที่เรียงอย่างเป็นระเบียบ บรรยากาศมืดๆ มีแสงไฟเลือนลางจากข้างนอกส่องผ่านกระจกเข้ามา ลมอ่อนๆ ที่ไม่ทราบที่มาพัดให้กระดาษเอกสารที่วางอยู่บนโต๊ะขยับเล็กๆ ชวนให้รู้สึกหวิวๆ เหมือนมีบางสิ่งอยู่ในห้อง ภูมิกำส้อมในมือแน่น

"ภูมิ..." อิสราเอ่ยเสียงเบา
"...ครับพี่ไอน์"
"อย่าเอาส้อมจิ้มตาคนอื่นนะ"

ภูมิเหลือบมองอิสราแวบหนึ่ง ภายในห้องเงียบมาก เงียบจริงๆ อิสราตัดสินใจตะโกน

"น้องมาโอกิครับ! พี่มาช่วยแล้ว"

ครึก!!

เสียงที่มุมห้องดังขึ้น เด็กหนุ่มทั้งสองหยุดชะงัก อิสราใช้ไหล่กระทุ้งภูมินทร์ให้ใช้สายตาสอดส่อง แน่นอนว่ามันมืดจนไม่เห็นอะไร ภูมิกระซิบ

"ไม่เห็นไรเลยพี่" อิสราก็กระซิบตอบ "เหรอ แต่ได้ยินเสียงนะ"

ครึก!! ครึก!!

เสียงที่มุมห้องดังชัดขึ้น ทั้งคู่ค่อยๆ ย่องเข้าไปก่อนที่จะ...

"แบร่!!!"
"ว้ากกกกกกก!! เดี๋ยวเอาส้อมจิ้มตาเลย!!!!!"
"อย๊าาาา"
"กรี๊ดดดดด"

เกิดเหตุวุ่นวายขึ้นเล็กน้อย อิสราตกใจที่มีเสียงแบร่ แต่ตกใจมากกว่าที่ภูมิตะโกนเช่นนั้น เพิ่งบอกไปหยกๆ ว่าอย่าไปจิ้มตาใคร อิสรารีบกอดเอวภูมิไว้แล้วลากออกมาให้ห่างคุณผี และเมื่อเสียงกรี๊ดดังขึ้นหลังจากเสียงภูมิ อิสราก็นึกได้ ภูมิก็สงบลง ก่อนที่ทั้งคู่จะตะโกนเสียงดัง

"ครูลิน!/ครูลินนี่นา!!!"
"ฮือออ จ้ะ ครูเอง อย่าเอาส้อมจิ้มตาครูนะภูมิ"
"ผ-ผม--"

ภูมินทร์อ้ำอึ้ง ก็เล่นมาหลอกให้ตกใจแบบนี้ ใครมันจะคุมสติไหวกันเล่า ภูมินทร์เกาหัวแกร่กๆ ก่อนจะพยักหน้าขอโทษขอโพย เด็กหนุ่มสะบัดตัวเล็กน้อยส่งสัญญาณให้คุณรุ่นพี่เลิกกอดเอวซะที

"ห-ห้องนี้มาโอกิไม่อยู่หรอกจ้ะ"
"อ่อครับ...งั้นผมไปต่อนะครับ"
"โชคดีน้า" ครูสาวที่ผมสีอ่อนที่ตอนนี้ใส่ชุดขาวเปื้อนเลือดพร้อมกับวิกสีดำโบกมือหย่อยๆ ภูมินทร์มองตามหลังก่อนจะหันมากระซิบกับอิสราอีกที

"เอาไงดีพี่ไอน์ คืนนี้จะเจอ...มั้ย..."

พูดไม่ทันขาดคำ ทั้งคู่ก็เจอดี 'ตัวแรก' เข้าไปแล้ว ซอมบี้(ปลอมๆ) เดินเตาะแตะๆ อยู่หน้าลิฟท์ และไกลๆ ลางๆ อีกตัวที่หน้าห้องน้ำ ภูมิรั้งตัวอิสราเอาไว้ และดูเหมือนอิสราก็รู้ตัวว่ามีอะไรบางอย่างขยับอยู่ไม่ไกล

"เอาไงภูมิ"
"ค่อยๆ เดินผ่านมั้ยพี่ หน้าลิฟท์เลย"
"เอาไงเอากัน"

ทั้งคู่ใช้การ 'ย่องเบา' ให้เบาที่สุดเพื่อผ่านไป อิสราแทบจะเอาตัวฝังไปกับผนังในขณะที่ภูมินทร์ยังคงกำส้อมแทนกำไฟฉายแน่น อีกเพียงนิดก็จะพ้นแล้ว แต่เจ้าซอมบี้(ปลอม) กับส่งเสียงดังขึ้น

"แฮ่!!!"
"ว้ากกกก!!! เดี๋ยวเอาส้อมจิ้มตาเลย"
"ภูมมมมมิ ม่ายยยย"

อิสราลากภูมินทร์อย่างไวให้พ้นจากซอมบี้ทั้ง 2 ตัวก่อนจะล้มลงหมดแรงที่หน้าโบสถ์ ถือว่าไกลมากสำหรับคนตาบอดอย่างอิสราที่ทุลักทุเลวิ่งมาถึงได้ เด็กหนุ่มเข่าอ่อนทรุดพิงผนังก่อนจะหอบแฮก ส่วนภูมินทร์ดูจะเหนื่อยน้อยกว่า เรื่องวิ่งเรื่องออกแรงภูมิถนัดนักแล

"อยู่ไหน...แฮ่ก เราอยู่ไหนแล้ว"
"หน้าโบสถ์ครับพี่"
"อ่อย..พักแป๊บ"

อิสราเอาศีรษะพิงผนังก่อนจะหลับตา ถ้าการรับน้องแล้วพี่จะต้องเหนื่อยกว่าขนาดนี้นะ โฮก... อิสราหอบหายใจก่อนจะตะโกนเสียงอ่อนแรง อย่างน้อยๆ ระหว่างนั่งพักและไม่มีซอมบี้ก็ขอส่งเสียงให้น้องรู่ว่าพี่มาหาก็แล้วกัน

"มาโอกิคร้าบบ อยู่ไหนค้าบบบ"
"มาโอกิ~~~~~" ภูมิก็ช่วยด้วยอีกเสียง ดูเหมือนซอมบี้จะไม่ได้สนใจเสียงมากนัก ทั้งคู่ส่งเสียงร้องหาน้องเรื่อยๆ และอิสราก็เริ่มมีแรงจึงลุกขึ้น ก่อนที่เสียงกรี๊ดเบาๆ จะดังขึ้น

"กรี๊ด!!!"

ภูมินทร์และอิสราชะงัก เสียงกรี๊ดของเด็กผู้หญิง! ภูมิเข้าไปประชิดตัวอิสราที่ยืนนิ่งฟังเสียงก่อนจะกระซิบกระซาบ "ได้ยินมั้ยพี่" อิสราพยักหน้า "อือ...ชัดเลย"

ทั้งคู่นิ่งเงียบอีกเพื่อฟังเสียง แต่ทุกอย่างก็ยังเงียบกริบ จะว่าไปคนอื่นๆ ไปหาน้องกันที่ไหนนะ...ทำไมไม่ได้ยินเสียงเลย ภูมินทร์จะก้าวไปหาต้นตอของเสียง แต่อิสรากับยกมือขึ้นกันตัวรุ่นน้องเอาไว้ "ฟังก่อน" อิสรากระซิบกระซาบ ดูเหมือนทักษะการฟังอันเยี่ยมยอดของเขาจะมีประโยชน์ยิ่งนัก

Lesson 28 : zombie attack I20U57

"งื้ออ พี่ไอน์ช่วยด้วยค่ะ.."
"ภูมิ! เสียงน้องมาโอกิ!"
"จริงดิพี่!!?"
"อือ"
"ทางไหนๆๆ"

อิสราหยุดฟังอีก แต่ดันมีเสียงอื่นแทรงขึ้นมาแทน และเสียงนี้ก็ช่างคุ้นหูเขายิ่งนัก ก็เพราะเมื่อครู่เขาเพิ่งวิ่งหนีมาหมาดๆ นั่นเอง ระหว่างที่มีเสียงเดินเตาะแตะๆ แว่วๆ มาอยู่นั้น เสียงร้องเบาๆ ของมาโอกิก็ดังขึ้นอีก คราวนี้อิสรามั่นใจแล้วว่าตำแหน่งของมาโอกินั้นอยู่ในโบสถ์นี่เอง

"ในโบสถ์ๆ"
"เจ๋ง..."

ทั้งคู่กำของที่มีในมือไว้แน่น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องพร้อมรบขนาดนี้ทั้งๆ ที่ใช้อาวุธไม่ได้ อิสรากระซิบบอกภูมิที่พร้อมจะช่วยเหลือน้องใหม่เต็มที่ว่าทางข้างหน้าอาจจะมีซอมบี้อยู่เต็มไปหมด ภูมิพยักหน้ารับรู้ก่อนจะค่อยๆ พลักบานประตูของโบสถ์ออก เสียงเอี๊ยดอ๊าดของบานไม้ดังขึ้น ภายในโบสถ์แม้จะปิดไฟมืดสนิทแต่ก็มีเทียนที่จุดจนแทบจะหมดเล่มเหลืออยู่สองสามที่พอให้มองเห็น และเมื่อปรับสายตาดีๆ ภูมิก็ต้องอุทาน

"ซอมบี้...เต็มไปหมดเลยพี่"
"น้อง..แล้วน้องอยู่ตรงไหนภูมิ"

ภูมินทร์พยายามเพ่งสายตาและฟังเสียง และในที่สุด จุดที่อยู่ลึกสุดชองโบสถ์ มาโอกินั่งขดตัวอยู่ที่ตรงนั้น พลันมาโอกิก็เหลือบมองเห็นพี่ๆ พอดี

"พี่ไอน์! พี่ภูมิ!! ทางนี้ค่ะๆๆๆ"
"เดี๋ยวพี่ไปหาครับ!!" อิสราตะโกนบอกน้องใหม่

ช่างเป็นภารกิจรับน้องที่ยากเย็นเสียนี้ ใครกันหนอช่างคิด!!! เด็กหนุ่มทั้งคู่คิดในใจเป็นเสียงเดียวกัน

แต่หนทางข้างหน้าข่างเต็มไปด้วยซอมบี้ที่เดินโต๋เต๋ไปมา แม้แต่ทางเดินระหว่างแถวเก้าอี้ก็มี แล้วทั้งคู่จะผ่านไปได้ยังไงนะ

"ไปพี่! บุกไปงี้เลย อย่าให้โดนตัวพอ"
"อื้ม!!" อิสรากำไม้เท้าแน่น อีกมือเกาะศอกของภูมินทร์เอาไว้ แล้วทั้งคู่ก็วิ่ง...

หมับ!!!

"ม่ายยยยย" อิสราร้องโหยหวนก่อนจะรีบปล่อยมือออกจากศอกของภูมินทร์ เพราะว่าตัวเขานั้นโดนซอมบี้ที่นอนกองอยู่พื้นจับหมับเข้าที่ข้อเท้าให้ อิสราต้องออกจากการแข่งขัน

"แฮ่..." ซอมบี้ที่นอนแหม็บกับพื้นร้องแฮ่อย่างชอบใจ นี่ถ้าเป็นซอมบี้จริงๆ อิสราคงเอาไม้เท้าฟาดหัวเข้าให้แล้ว โทษฐานขัดจังหวะ ภูมินทร์หยุดชะงัก แต่อิสราก็ตะโกนขึ้น "ไปช่วยน้องเลยภูมิ!!" ภูมินทร์พยักหน้าหงึกหงักก่อนจะวิ่ง และแค่เพียงเอื่อมมือเท่านั้น...

"แฮ่..."
"ว้ากกกกก เอาส้อมไปกินซะไป๊!!!!!"

และแล้ว...ภูมินทร์และอิสราก็ไม่สามารถช่วยน้องใหม่ไทด์ขาวได้ในคืนนั้น ทั้งคู่ถูกซอมบี้สัมผัสตัวต่อหน้าน้องเพียง 1 เมตรก่อนถึงตัว...

S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก

Narin's Comment:

Tue 27 Oct 2015, 00:01

Spoiler:

เวียนมาอีกครั้งกับเทศกาลวันฮาโลวีน

ปีนี้ผมกับแม็กมีภารกิจต้องช่วยน้องคิตตี้...
คิทซึเนะ โอคามิ น้องใหม่ม.1 จากฝูงซอมบี้

อ่านไม่ผิดหรอกฮะ ...ซอมบี้

ไม่ทราบอะไรดลใจให้คุณผู้อำนวยการที่รักยิ่ง
ของพวกเราสรรหานักแสดงมากมายมาแสดง
เป็นซอมบี้ที่แอบเห็นแวบๆ ว่าไม่ได้หล่ออย่าง
อาร์ ใน warm body แต่น่าสยดสยองอย่างยิ่ง
ไม่แพ้ walking dead หรือ world war Z

โดยพวกเราต้องช่วยน้องใหม่ที่ถูกนำไปซ่อน
อยู่ตามที่ต่างๆในโรงเรียนให้ได้ภายในเที่ยงคืน
และถ้าเราโดนซอมบี้จับได้ถือว่าแพ้ทันที

ถ้าซอมบี้จะเยอะเป็นมดขนาดนี้
พวกเราคงจะรอดหรอกฮะ T-T
.
.
.
เมื่อประกาศเริ่มกิจกรรม ไฟก็ถูกดับพรึ่บ
ทั้งโรงเรียนตกอยู่ในความมืดสนิททันที
ความมืดที่รายรอบตัวทำให้ผมนึกขึ้นได้...

หูก็ไม่ได้ยิน ตาก็มองไม่เห็น ช่วยตัวเองยังไม่ได้
.....แล้วผมจะไปช่วยน้องยังไงเนี่ย???

“เฮ้ย!!”
ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อโดนดึงให้หัน
ไปมองใบหน้าที่มีไฟสีส้มเรืองจากใต้คาง...

“นี่ฉันเอง แม็กเวล”
หลังจากสติที่หลุดไปชั่วขณะบินกลับมาพอจะ
อ่านปากฝ่ายตรงข้ามได้จึงรู้ว่าเป็นแม็กเวลที่
กำลังเอาไฟฉายจ่อหน้า

รู้นะว่าหวังดีให้อ่านปากได้ง่ายๆ
แต่จ่อไฟฉายท่าอื่นไม่ได้เหรอเพื่อน...

“เราจะเริ่มหาน้องจากที่ไหนกันดี” แม็กถาม
มือนึงยังคงเอาไฟฉายจ่อหน้า ส่วนอีกมือ
จับแขนผมอยู่ มือนั้นสั่นจนรู้สึกได้

อืมม์... ผมเพิ่งนึกได้อีกอย่างว่าแม็กกลัวสิ่งลี้ลับ
ที่วิทยาศาสตร์ยังพิสูจน์ไม่ได้นี้ยิ่งกว่าผมซะอีก

...แลเห็นเงาหายนะลางๆซ้อนทับกับ
เส้นทางอนาคตของพวกเราเลยครับ
Lesson 28 : zombie attack 2698140773

หลังจากปรึกษาหารือถึงเส้นทางรวมถึง
วิธีการที่จะตามหาน้องกันชัดเจนแล้ว
พวกเราก็เริ่มออกเดินทาง...

into the darkness:

---------------------------------------------------------------------

“ฉันรู้สึกเป็นภาระ”

จิณณ์พูดขึ้นหลังจากเราเดินออกจากห้องโถงไม่กี่เมตร
มือของเขาจับมือผมแน่นกว่าที่เคย ต่างคนต่างก็สั่น

“เป็นภาระยังไง” ผมเอาไฟฉายที่ทางโรงเรียนแจกจ่อหน้า
เพื่อให้เพื่อนเห็นปากชัดๆ เห็นจิณณ์สะดุ้งก็อดขำไม่ได้

จิณณ์ค้อนผมนิดหน่อยก่อนจะบอก “ก็ฉันไม่ได้ยิน
แถมตอนนี้มองไม่เห็นอีกอย่าง ช่วยอะไรไม่ได้เลย”

นาทีนี้ผมอิจฉาเพื่อนด้วยซ้ำที่เขาไม่ได้ยินเสียงโหยหวน
บวกกับเสียงหมาหอนซาวน์เอฟเฟคที่ดังเซอราวน์รอบทิศทาง
ฮือออ จะสมจริงไปไหนเนี่ยยย!? TT

“นานๆทีเป็นเป็นภาระบ้างก็ไม่เป็นไรหรอก” ผมบอกขำๆ
เอาไฟฉายจ่อหน้าบ่อยๆนี่ก็แสบตาเหมือนกันนะเนี่ย
“แต่...” จิณณ์ท่าจะเถียง ผมเลยเอาไฟฉายสาดหน้าเพื่อน
อย่างกลั่นแกล้งก่อนจะดึงกลับมาจ่อหน้าตัวเองแล้วบอก

“ดูปากแม็กเวลนะคะ... นาย-ไม่-ได้-เป็น-ภา-ระ
......เข้าใจ๊? อย่างน้อยสำหรับฉันก็ไม่ นายคง
ไม่ได้คิดจะให้ฉันเดินหาน้องคนเดียวใช่มั้ย??”

จิณณ์ขมวดคิ้วแล้วบอก “ฉันไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น”
“ถ้างั้นก็เลิกบ่นได้แล้ว” ผมว่า "เดินไปด้วยกันแบบนี้แหละ
ช่วยหาน้องไม่ได้ แต่อย่างน้อยก็ช่วยให้อุ่นใจได้แหละว่า
ยังมีเพื่อนอยู่ข้างๆ”

ได้ยินเสียงเพื่อนตอบรับเบาๆ เมื่อผมปิดไฟฉาย
ผอ.บอกมาว่าเปิดไฟแล้วซอมบี้จะหาตัวเราได้ง่ายขึ้น
นี่เปิดมาเกือบจะตลอดทาง ถึงจะไม่ได้ใช้ส่องทางก็เหอะ

พี่(ซอม)บี้จ๋าอย่าได้มาตามหา someone แถวๆนี้เลยนะ...
.
.
.
เดินกันไปได้ซักพัก หลบซอมบี้ไปได้สามสี่ฝูง
วิ่งขึ้นวิ่งลงบันไดจนหัวทิ่มหัวตำกันไปอีก
เจ็ดแปดรอบ มือที่จับกันชุ่มเหงื่อจนแฉะไปหมด
พวกเราเลยปล่อยมือกันเพื่อจะหยุดพักเหนื่อย

และเมื่อปล่อยมือกันก็ได้เรื่องเลยครับ
...อีกนิดเดียวจะแตะบ่าอยู่แล้วนั่น!

“ว้าก ซอมบี้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

กรี๊ดเสร็จก็หลับหูหลับตาคว้ามือ
เพื่อนที่ยังยืนงงอยู่ให้วิ่งไปด้วยกัน
หรือเรียกให้ถูกคือจิณณ์ถูกลาก
ปลิวตามแรงผมมานั่นแหละ
.
.
.
เมื่อลากเพื่อนหนีซอมบี้ไปได้อีกเจ็ดฝูง
เราก็หยุดพักเหนื่อยกันอีกครั้ง เมื่อมองไปที่แขน
ของเพื่อนที่อยู่ในมือตัวเองก็ค้นพบอะไรแปลกๆ

และเมื่อตัดสินใจสาดไฟฉายไปที่เพื่อนก็พบว่า....

จิณณ์... นายเขียวขึ้นนะ:

---------------------------------------------------------------------

...ทำถูกแล้ว ที่เธอเลือกเขา และทิ้งฉันไว้ที่กลางทาง

หลังจากทดลองเรียกแม็กเวลไปหลายรอบท่ามกลาง
ความมืดมิดแล้วไม่มีอะไรตอบรับกลับมา ผมจึงตัดสินใจ
เปิดไฟฉายที่แม็กย้ำแล้วย้ำอีกว่า ไม่จำเป็นอย่าเปิด!!
ผมว่าตอนนี้มันจำเป็นแล้วแหละ TT

ผมสาดไฟฉายไปรอบๆ และค้นพบว่า...

...ผมถูกทิ้งไว้กลางทาง:

ตอนที่ผมสาดไฟฉายไปรอบๆนั่นเอง
ผมก็เจอกับใครบางคน.. เป็นหญิงสาว
ชุดขาวผมยาว ที่มองดูสวยแบบเยือกๆ
ไม่ติดว่าเคยเห็นแล้วผมคงวิ่งหนีแหงๆ

...แฟนผอ. :

เธอผอ.กวักมือเรียกให้ผมเดินตามไป
ผมก็เดินตามเธอไปแบบงงๆ รู้เพียงว่าตลอดเส้นทาง
นั้นไม่มีซอมบี้ปรากฎให้เห็นหรือวิ่งตามมาแม้จะเปิด
ไฟฉายอยู่ โทรศัพท์มือถือสั่นอยู่สองสามที เปิดดูเห็น
เป็นแม็กที่ทักไลน์มา แต่เพราะเข้ามาอยู่ในเขตอับ
สัญญาณตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ก็เลยตอบกลับไปไม่ได้

แฟนผอ.หยุดที่หน้าประตูบานหนึ่ง
เป็นประตูไม้โบราณบานใหญ่ที่ผมอยู่มาเข้าปีที่หกแล้ว
ก็ไม่เคยเห็นมาก่อนว่าในโรงเรียนมีอะไรแบบนี้ด้วย

...นี่มันประตูห้องต้องประสงค์รึเปล่าเนี่ย?

เมื่อผมตามมาทัน เธอก็ทะลุเข้าประตูไป
อืมม์... ยังเป็นนักมายากลที่เจ๋งไม่ต่างกับ
ตอนที่เจอกันเมื่อหลายปีก่อนเลยแฮะ *-*

ผมเปิดประตูเข้าไปตามคำเชิญชวน

---------------------------------------------------------------------

"สถานการณ์เป็นอย่างไรบ้างครับคุณรัต"

นรินทร์เอ่ยถามเลขาประจำตัวซึ่งเป็นผู้ควบคุม
คนคุมกล้องวงจรปิดสิบกว่าคนที่อยู่ในห้องโถง

"กำลังจะเช็คชื่อรอบสามทุ่มค่ะ" รัตติกาลตอบ
นรินทร์พยักหน้ารับ ท่าทางกำลังสนุกสนานกับการ
เลือกซาวน์แทร็กสยองขวัญที่เปิดเสริมบรรยากาศ
ฮาโลวีนภายในโรงเรียน

พวกเขาเช็คชื่อกันทุกยี่สิบนาทีเพื่อตรวจสอบ
ว่าเด็กๆเป็นอย่างไรกันบ้าง ทั้งเพื่ออัพเดตว่าใคร
ยังอยู่หรือใครตกรอบไปแล้ว และยังเพื่อดูแลความ
ปลอดภัยของเด็ก เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินอะไรจะได้
เข้าไปช่วยเหลือได้ทันท่วงที

รัตติกาลค่อยๆเช็กไปเรื่อยๆ โดยเธอจะประกาศชื่อ
และผู้คุมกล้องที่เห็นเด็กตามรายชื่ออยู่ในพื้นที่
ของตนก็จะขานรับและบอกว่าเด็กกำลังทำอะไรอยู่
ตัวอย่างเช่น...

"ปักษ์"
"กล้องที่44 หยุดคุยกับมาร์แชลและเมอินที่วงเวียนน้ำพุ"

"สุภะ"
"กล้องที่13 หลบซอมบี้อยู่กับพีชที่โดมดาดฟ้า"

"เซย์"
"กล้องที่25ถึง28 วิ่งหนีซอมบี้อยู่กับแคลโรไลน์ในโรงอาหาร"

จนกระทั่งมาถึง...
"แม็กเวล"
"กล้องที่66ถึง73 ลากซอมบี้วิ่งอยู่บนอาคารเรียนชั้นสอง"

รัตติกาลเลิกคิ้วเล็กน้อยกับข้อมูลล่าสุด ลากซอมบี้วิ่ง?
เธอคิดอยู่ชั่วขณะ ยังไม่โดนซอมบี้จับก็ยังไม่ตกรอบละนะ

หญิงสาวปล่อยผ่านแล้วประกาศชื่อคนต่อไป "จิณณ์"
เงียบ... จนรัตติกาลประกาศชื่อซ้ำอีกครั้งก็ยังไร้คำตอบ

จิณณ์หายไปไหน?

"เกิดอะไรขึ้นเหรอครับคุณรัต" นรินทร์ที่อยู่ในชุด
แดร็กคิวล่าละความสนใจจากเครื่องเสียงเมื่อรู้สึกได้
ว่าบรรยากาศแปลกไปจากเดิม

"จิณณ์หายตัวไปค่ะ" รัตติกาลตอบเสียงเรียบ มือก็จัดปก
เสื้อของนรินทร์ที่เบี้ยวไปจากเดิมด้วยความเคยชิน แล้ว
ไม่วายลูบแผงอกผู้อำนวยการเสียทีหนึ่ง เล่นเอานรินทร์
ที่ว่าจะเครียดเพราะเด็กหาย กลายเป็นขนลุกเกลียวเพราะ
การกระทำอันอุกอาจนี้ของเลขาตัวเองแทน

"ไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ เดี๋ยวดิฉันจะส่งคนออกไปตามหา
ให้เจอให้เร็วที่สุดเลยค่ะ ผอ.รออยู่ทางนี้รบกวนช่วยเช็ค
ชื่อต่อหน่อยนะคะ"

ว่าแล้วคุณเลขาก็ยัดเอกสารใส่มือผู้อำนวยการแล้ว
ผลุนผลันออกจากห้องไป ทิ้งนรินทร์ให้ลูบคลำเอกสาร
อยู่ชั่วขณะก่อนจะพึมพำตามหลัง

"คุณรัตครับ ฉบับนี้ไม่มีอักษรเบลล์..."

---------------------------------------------------------------------

หลังจากวิ่งหนีพี่บี้ที่ลากมาด้วยจนมาถึงไหนแล้วก็ไม่รู้
พี่บี้ยังยืนเหวออยู่เลยตอนที่ผมร้องว้ากแล้ววิ่งหนีแกมา
ไม่รู้ถือว่าแพ้มั้ยเพราะผมจับซอมบี้แต่ไม่โดนซอมบี้จับ...
(เพราะพี่แกยังงงอยู่)

เนื่องจากไม่มีประกาศใดๆ ไม่มีเสียงปืนใหญ่ยิงขึ้นฟ้า
และหน้ากับชื่อลอยขึ้นมากลางอากาศแบบในฮังเกอร์เกมส์
มีเพียงเสียงเอฟเฟคที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นเพลงกล่อมนอนที่
หลอนจนนอนไม่หลับ ผมจึงทำหูทวนลมแล้วเดินทางต่อไป...

ไม่รู้จิณณ์จะเป็นไงบ้าง ไม่ได้ยินเสียงแบบนั้นจะโดนพี่บี้ย่อง
มาจับกินตอนไหนก็ไม่รู้ ส่งไลน์ไปถามก็ไม่ตอบกลับมาซักที
ผมอดเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้จริงๆนะเนี่ย

เดินคิดไปเพลินๆ ผมก็พบกับสาวน้อยที่(ลืมไปแล้วว่า)
กำลังตามหาอยู่นั่งหลับอยู่ในห้องเรียนม.3

ถ้าไม่สาดไฟฉายไปเจอพอดีจะรู้มั้ยเนี่ย
ว่าจิ้งจอกน้อยมาแอบหลับอยู่ตรงนี้

“คิตตี้” ผมจับแขนเธอเขย่าเบาๆ เพื่อปลุก

“ซอมบี้!!!!”
ผัวะ!!!
หือ!!...กำปั้นเน้นๆ ซัดมาตรงหน้า
โชคดีที่ผมปฏิกิริยาไวพอจะรับหมัดเธอทัน

“พี่แม็กเวลครับ ไม่ใช่ซอมบี้”
ผมบอกก่อนที่เธอจะซัดมาอีก ท่าทาง
เป็นสาวน้อยที่ห้าวไม่ใช่เล่นเลยนะเนี่ย

คิทซึเนะกระพริบตาปริบๆ คล้ายเพิ่งตื่นเต็มตา
“อ๋อ พี่โสตฯ”

เข้าใจว่าน้องคงหมายถึงหัวหน้าชมรมโสตทัศนศึกษา
แต่ก็นั่นแหละ ใช่ครับ.. พี่โสด T-T

“พี่ไม่ใช่ซอมบี้ปลอมตัวมาแน่นะ”
น้องมองหน้าผมแบบไม่เชื่อใจซักเท่าไหร่
“สุดหล่อเท่สะท้านปฐพีขนาดนี้ มีพี่แม็กคนเดียว
ไม่มีใครปลอมตัวได้หรอก” จบคำก็ขยิบตาให้ทีนึง

แทบจะเห็นคำว่า อย่ามนม อย่ามโน~
พุ่งออกมาจากสายตาจิ้งจอกน้อยเลยครับ

“เอ่อ.. แล้วเราต้องไปไหนกันต่อ” สาวน้อยเปลี่ยนเรื่อง
“กลับไปรายงานตัวที่ห้องโถงครับ” ผมตอบ “ป้ะ ไปกัน”
"ค่ะ"

IN TO THE DARKNESS AGAIN:

---------------------------------------------------------------------

ผมก้าวผ่านธรณีประตูเข้าไป

เมื่อเข้าไปหยุดอยู่ภายในห้องที่มืดสนิทนั้น ประตูห้อง
ก็ปิดฉับ พร้อมกับบรรยากาศโดยรอบที่ค่อยๆสว่างขึ้น
จนผมไม่ต้องอาศัยไฟฉายก็สามารถเห็นทั้งหมดได้...

ท้องฟ้าเป็นสีฟ้า มีก้อนเมฆลอยเอื่อยๆ
มองเห็นสวนสวย ต้นจามจุรีสูงใหญ่
และเรือนขนมปังขิง(Gingerbread House)
สีม่วงพาสเทลสลับขาวหลังใหญ่
สายลมอ่อนๆที่พัดมากระทบร่างกาย
ดึงสติที่หลุดลอยให้กลับเข้าร่าง

นี่ผมยังอยู่ในโรงเรียนจริงๆรึเปล่าเนี่ย...?

นี่เองสินะที่ผอ.บอกว่าจะมีคุณครูและ
บุคลากรในโรงเรียนจัดซุ้มแกล้งเด็ก จัดได้
อลังการงานสร้าง สมจริงสมจังกันดีจริงๆ
สมแล้วที่เป็นโรงเรียนที่หรูหราที่สุดในปฐพี!

ผมละอยากถ่ายรูปเก็บไว้จริงๆ
เสียดายมือถือแบตหมดไปซะก่อน
ก่อนเข้าห้องมายังแบตเต็มอยู่แท้ๆ
ท่าทางจะแบตเสื่อมซะแล้วแฮะ :/

“ตามมาสิ...”
ราวกับได้ยินเสียง ผมหันไปเห็นแฟนผอ.
ยืนยิ้มให้ในชุดไทยยุครัชกาลที่5
...เปลี่ยนชุดเร็วจัง

เธอพาผมไปพบกับชายหญิงคู่หนึ่งซึ่งใส่ชุด
รูปแบบคล้ายๆกับแฟนผอ. ผมหันไปมองชาย
หญิงคู่นั้นได้แวบเดียว แฟนผอ.ก็หายไปไหน
อีกแล้วก็ไม่รู้ ...ช่างเป็นคนว่องไวจริงๆ

“สวัสดีฮะ” ผมเอ่ยทักขึ้นก่อน
ทั้งสองคนสะดุ้งหันมามองผม
คนผู้ชายในชุดราชปะแตนถามว่า
“พ่อคุณเข้ามาถึงในเรือนของดิฉันได้อย่างไร”

ภาษายุคไหนกันละเนี่ย...?

“ผมเดินเข้ามา” ผมตอบหลังแปลความได้
อดพิจารณาใบหน้าของชายหญิงทั้งคู่ไม่ได้
มันทั้งคุ้นตาและแปลกตาไปพร้อมๆกัน
ผมพยายามนึกว่าทางโรงเรียนจับคุณครูคนไหน
มาเล่นบทนี้ และตอนที่คนผู้หญิงหาว ผมก็นึกออก

“คุณเลขา!!”

“เมียดิฉันชื่อราตรี มาเลขง เลขาอะไร”
ฝ่ายชายขมวดคิ้ว ในขณะที่คุณเลขาเอียงคอ
มองมา ก่อนจะถามด้วยท่าทางสนอกสนใจ
“ว่าแต่พ่อคุณเป็นใครหรือจ๊ะ แต่งกายประหลาดจริงเชียว”

...อะไรจะสมบทบาทกันขนาดนี้เนี่ย!?
ขนาดคุณเลขารัตติกาลยังถูกเปลี่ยน
เป็นคุณราตรีเลย แถมยังทำเป็นจำกันไม่ได้ด้วย
แต่ผมก็ยังนึกไม่ออกว่าคนผู้ชายคือใครอยู่ดี
แต่กระนั้นผมอดไม่ได้ที่จะเล่นตามน้ำไปด้วย

“ผมชื่อจิณณ์ หลงทางมา”
“หลงมาจากที่ใดกัน” คุณเลขาซักต่อ
"ผมมาจาก.."

“แม่คุณเลิกสนทนากับเขาได้แล้ว!”
ยังตอบไม่ทันจบก็โดนขัดคอซะแล้ว

เป็นคนผู้ชายที่พูดพร้อมโอบไหล่
คุณเลขา..ราตรี แสดงความเป็น
เจ้าข้าวเจ้าของเสียเต็มที่ ฝ่ายคุณ
เลขาก็หัวเราะคิกคักแล้วถามว่า
“ท่านเจ้าคุณหึงอิฉันหรือเจ้าคะ”

“จะบ้าหรือ ใครหึงแม่คุณกัน ไม่มี๊”

สาบานได้ว่าถ้าได้ยินเสียง
คำว่า ไม่มี๊ นี่ต้องสูงทะลุเพดานแน่

เห็นบทเกี้ยวพาราสีนี้แล้วผมก็นึกถึงใครบาง
คน.. นึกไปก็แอบเทียบรูปคิ้วรูปจมูกรูปปากไป
เฮ้ย... อะไรจะเหมือนกันขนาดนั้น
...ไม่ใช่หรอกน่า ใครคนนั้นไม่มีทางจะกล้า
เล่นกับคุณเลขาขนาดนี้แน่ๆ ต้องไม่ใช่......

“...ผอ.นรินทร์”

ดวงตาสีดำถลึงใส่ผมทันทีที่พูดคำนั้นออกไป
“ยศและชื่อของดิฉันคือเจ้าพระยานรินทรพิทักษ์
อย่ามาเรียกผิดๆถูกๆ ครึ่งๆกลางๆ”

พูดเป็นเล่นน่า... ผมอดถามต่อไปไม่ได้
“คุณไม่ได้ตาบอดเหรอ..”

“ปากพ่อคุณนี่น่าโดนสั่งสอนนัก!
มีอย่างที่ไหนจู่ๆมาแช่งให้ดิฉันตาบอด”
“ท่านเจ้าคุณอย่าได้ถือโทษพ่อเลย พ่อยังเด็กนัก...”

สองคนคุยอะไรกันผมไม่สามารถรับรู้ได้อีกแล้ว

นี่ผอ.หลอกพวกเรามาตลอดหกปีเลยเหรอเนี่ยว่าตาบอด?
อยากกลมกลืนกับเด็กๆพิการหรือยังไง? ผอ.ทำแบบนี้ไปทำไม?
แล้วผอ.กับคุณเลขาไปรักกันปานจะกลืนกินขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
นี่คือการแสดงหรืออะไร...?

คำถามประมาณแปดแสนหกหมื่นสี่พันสามร้อย
กับอีกยี่สิบสองคำถามฝุดมาตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
เรียกว่าสมองปั่นเร็วจี๋จนโอเวอร์โหลดและ...

บึ้ม!!! เกิดเป็นโกโก้ครั้นช์

ฟีลลิ่งตอนนี้คือสู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้นสุดๆ
ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำตอนคุณเล...คุณราตรีชวนเข้าไป
หาน้ำหาขนมกินในบ้าน

สติเพิ่งกลับมาตอนกำลังจะเอาขนมเข้าปากนั่นแหละฮะว่า...
อ้าว ไอ้บ้านหลังใหญ่นี่ไม่ใช่ฉากที่มันเหมือนจริงเกินไปเฉยๆ
แต่เป็นของจริงงั้นเหรอ?!

สรุปแล้วตอนนี้ผมอยู่ที่ไหนกันแน่เนี่ย...!!!?:

---------------------------------------------------------------------

รัตติกาลหายไปเกือบชั่วโมงแล้ว

ระหว่างนี้มีการเช็คชื่ออีกสองรอบ แน่นอนว่า
คนเช็คชื่อไม่ใช่นรินทร์หรอก แต่เป็นพนักงาน
ที่คอยช่วยอยู่แถวๆนั้น

มีคนผ่านกิจกรรมไปแล้วหลายคน และก็มีคนตก
รอบไปแล้วหลายคนเช่นกัน

ยังไม่มีใครเจอจิณณ์

ภาพล่าสุดที่จับได้คือจิณณ์เดินไปตามโถงทางเดิน
ก่อนกล้องที่จับอยู่จะเสียไปซะอย่างนั้น ตรวจสอบ
กล้องตัวอื่นก็ไม่พบเด็กหนุ่มอีก ราวกับถูกบังตา

นรินทร์ค่อนข้างร้อนใจ แต่สัญชาตญาณบาง
อย่างบอกเขาว่าจิณณ์ไม่ได้ไปไหนไกลและจะ
ไม่เป็นอันตรายใดๆ

ร้อนใจก็เรื่องหนึ่ง ร้อนกายก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง...
นรินทร์ผุดลุกขึ้นอย่างอดรนทนไม่ไหวอีกต่อไป
แน่นอนว่าเมื่อลุกขึ้นก็ต้องมีคนถาม
"ผอ.จะไปไหนคะ"

นรินทร์เบือนหน้าไปทาง(ทิศที่คิดว่าเป็น)ประตู
และตอบอย่างฉะฉานว่า "ผมปวดฉิ้งฉ่องน่ะครับ"

"ให้ไปเป็นเพื่อนมั้ยครับ" ใครบางคนถามขึ้นมา
"ไม่เป็นไร โรงเรียนนี้ผมเดินมาทุกซอกทุกมุมแล้ว
แค่นี้ไม่หลงหรอกครับ" นรินทร์บอกติดตลก ได้ยิน
เสียงหัวเราะเบาๆ จากผู้คนรอบข้าง ถึงกับมีเสียง
หยอกล้อ รีบไปรีบกลับนะครับ พวกเราคิดถึง~
.
.
.
ผู้อำนวยการพุ่งพรวดเข้าไปในตำแหน่งที่จำได้
แม่นยำว่าเป็นห้องน้ำ เมื่อมือสัมผัสประตูก็รู้สึก
แปลกเล็กน้อยว่าประตูไม้นั้นคล้ายจะใหญ่ขึ้น
แต่ความปวดฉี่มีมากกว่าทำให้ลืมความสงสัยไป
ชั่วขณะ

เมื่อฉี่เสร็จนั้นเองถึงได้รู้สึกว่าอากาศมันดูปลอดโปร่ง
กว่าที่ควรจะเป็นห้องน้ำ ยิ่งแสงที่แยงตายิ่งทำให้รู้สึก
เป็นไปไม่ได้เข้าไปใหญ่ในเมื่อทั้งโรงเรียนถูกปิดไฟอยู่
กลิ่นหอมดอกไม้อ่อนๆ กับสายลมที่ปะทะกายทำให้
นรินทร์ได้แต่งง และถึงขั้นนิ่งงันไปเมื่อได้ยินเสียงเรียก

"ท่านเจ้าคุณ มาทำอะไรอยู่ตรงนี้
เจ้าคะ อิฉันหาท่านเสียทั่วไปหมด"

เสียงนั้นเหมือนคุณรัตติกาลเลขาของเขาไม่มีผิด
แต่วิธีการพูดนั้นแตกต่างกันซักสามร้อยโยชน์ได้

ใครกันที่เรียกเขาแบบนี้...?!

นรินทร์ได้แต่นึกในใจเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามา

---------------------------------------------------------------------

รัตติกาลในชุดแม่มดกลับมาที่ห้องโถงตอนสี่ทุ่มครึ่งโดย
ประมาณและพบว่าผู้อำนวยการหายตัวไปจากห้องโถง...

จิณณ์ยังหาตัวไม่เจอ นี่นรินทร์หายไปอีกคน

พวกลงท้าย -ิน นี่มีดวงหายตัวกันรึไงวันนี้ ..หวังว่า
เมอิน พิพิน และ ภูมินทร์ จะไม่หายตัวตามไปด้วยนะ

รัตติกาลได้แต่คิดในใจอย่างหงุดหงิดเมื่อเดินออกมาจาก
ห้องโถง ไม่นึกไม่ฝันว่าจะเจอผู้อำนวยการเดินสวนกลับมา
ด้วยใบหน้าซีดขาว สีหน้าเหมือนสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

"ผอ.คะ" เธอเรียก เขาหันมาตามเสียง
"ค คุณรัต เป็นคุณรัตจริงๆใช่ไหม" ไม่ว่าเปล่า
มือใหญ่ยังจับไหล่เธอเขย่าจนเธอหัวสั่นหัวคอน

อะไรคือ คุณรัตจริงๆใช่ไหม

รัตติกาลคิดอย่างประหลาดใจ แต่ก็ตอบกลับไป
"ใช่ค่ะ ดิฉัน รัตติกาล จริงๆค่ะ"
นรินทร์เลิกเขย่าเธอแล้ว แถมยังบอกด้วยน้ำเสียง
ดีใจอย่างสุดแสน
"ผมไม่เคยดีใจที่เจอคุณขนาดนี้มาก่อนเลย ฮือออ"
ว่าแล้วก็กอดเธออีกที ทำเอาเธอตั้งตัวไม่ถูก

เธอน่ะ รัตติกาลตัวจริง แต่เขานี่สิ ใช่นรินทร์ตัวจริงไหม?

.
.
"คุณรู้จักเจ้าพระยานรินทรพิทักษ์กับผู้หญิงชื่อราตรีไหม"
นรินทร์ถามเธอระหว่างทางเดินกลับห้องโถง

"ชื่อเจ้าพระพระยานี่ไม่แน่ใจ แต่นามสกุลนรินทรพิทักษ์
นี่เจ้าของที่ดินเดิมก่อนที่ทางเราจะซื้อมาทำโรงเรียนรึเปล่า"
รัตติกาลย้อนความจำ คล้ายเคยได้ยินเรเน่เปรยๆให้ฟังเมื่อ
นานมาแล้ว "ทำไมหรือคะ"

"ม ไม่มีอะไรหรอก" ปากบอกแบบนั้นก็จริง
แต่สีหน้าแสดงชัดเจนว่า ต้องมีอะไร

"เอ้อ เรื่องจิณณ์..."
รัตติกาลกำลังจะพูดขอโทษที่ยังหาไม่เจอ
แต่นรินทร์กลับพูดแทรกขึ้นมาก่อน
"ไม่ต้องเป็นห่วงนะ เดี๋ยวก็กลับมาแล้วละ"

รัตติกาลอยากถามว่าเขารู้ได้อย่างไร แต่เมื่อ
เขาไม่พูด ซ้ำยังหน้าซีดเสียขนาดนี้ เธอก็ไม่
อยากจะซัก เพียงแต่สังเกตสีหน้าท่าทางของ
เขาตามประสาจิตแพทย์ก็เท่านั้น

---------------------------------------------------------------------

ผมเจอจิณณ์อีกครั้งระหว่างทางกลับไปยังห้องโถง

ทีแรกเห็นเงาตะคุ่มๆ กำลังเปิดประตูออกมาก็ตกใจ แต่
เมื่อเอาไฟฉายสาดเห็นเป็นเพื่อนอดยิ้มออกมาไม่ได้ ยัง
อยู่ตรงนี้อย่างน้อยก็แปลว่ายังไม่โดนซอมบี้จับตัวได้อ่ะนะ

“ไง หายไปไหนมา”:

จิณณ์ทำหน้าเวิ้งว้างอยู่ชั่วครู่จนผมถามซ้ำ
เขาก็หันมองป้ายที่ประตูแล้วบอก “เอ่อ... เข้าห้องน้ำ”

เข้าห้องน้ำนี่ต้องคิดนานขนาดนั้นเลยเหรอ?

“ไปเจออะไรมา” ผมอดถามไม่ได้
เมื่อเห็นอาการที่บอกไม่ถูกนี้ของเพื่อน
เขาทำหน้าเวิ้งว้างไปอีกพักนึงแล้วจึงบอก
“ฉันคงลื่นล้มหัวฟาดชักโครก”

“เฮ้ย จริงอ่ะ” ผมถามด้วยความตกใจ
แทบจะคว้าหัวเพื่อนมาดูว่าเป็นอะไร
มากมั้ยถึงได้ดูเอ๋อไปขนาดนี้
“ไม่จริง” เพื่อนตอบกลับหน้าตาย
แล้วเปลี่ยนเรื่องหน้าตาเฉย “เจอคิตตี้แล้วเหรอ”

“อือ เจอแล้ว กำลังจะกลับไปห้องโถงกัน”
“สวัสดีค่ะ” จิ้งจอกน้อยทักทายแบบแข็งๆเมื่อจิณณ์มองมา
ท่าทางไม่อยากคบค้าสมาคมด้วยซักเท่าไหร่ จิณณ์ก็ยิ้มทักทาย
ไม่ได้ว่าอะไรกับท่าทางหยิ่งๆของสาวน้อย

ระหว่างทางกลับก็เจอซอมบี้ไปอีกประมาณแปดฝูงดักอยู่
โชคดีที่พวกเราวิ่งกันพริ้วพอที่จะรอดมาได้
.
.
.
และเมื่อเราสไลด์ตัวเข้าไปในห้องโถง
พอดีกับที่ไฟสว่างพรึบ และผอ.ที่ประกาศว่า

“ขณะที่เวลา 0.00 น. ผม ผอ.นรินทร์
ขอประกาศปิดกิจกรรม Zombie Attack
ณ ที่นี้ ขอให้เด็กๆ ที่ยังอยู่ตามสถานที่ต่างๆ
ในโรงเรียนกลับเข้าหอพัก อย่าลืมแปรงฟัน
ก่อนนอนด้วยนะครับ ราตรีสวัสดิ์”

...เธอมาทันเวลาพอดี อย่างกับรู้ใจ~

เกือบจะหนึ่งนาทีก็ช้าไปแล้วมั้ยล่ะเนี่ย
พวกเราอดเฮกันออกมาไม่ได้เมื่อได้ยินเสียงประกาศ
ยกเว้นก็แต่จิณณ์ที่ยืนหน้าซีดมองผอ.ในชุดแดร็กคิวล่า
สลับกับคุณเลขารัตติกาลในชุดแม่มดตาค้าง ปากก็พึมพำ

“เจ้าพระยานรินทรพิทักษ์... คุณราตรี..."

เป็นอะไรของเค้าเนี่ย Lesson 28 : zombie attack 3609891778

S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Wed 28 Oct 2015, 19:34

Spoiler:

โรงเรียนของเราได้จัดกิจกรรมหนีซอมบี้ โดยจะปิดไฟทั้งโรงเรียนและให้นักเรียนหนีซอมบี้ และช่วยน้องม.1

“เอาล่ะ เริ่มการหนีตายได้” เสียงประกาศออกลำโพงบอกเริ่มภารกิจ

ผมมีหน้าที่ไปช่วยน้องเมอินจากเงื้อมมือซอมบี้ครับ แต่มันมีปัญหาอยู่นิดหน่อย ตรงที่ผม…ไม่ชอบวิ่งนั่นเอง
เพราะตอนประถม ผมเคยวิ่งแล้วสะดุดขาตัวเองกลายเป็นอุลตร้าแมนผสมสไปเดอร์แมนเลยครับ
ไถลบินไปตามพื้นจนได้แผลเป็นมาเลยทีเดียว ผมจึงกลัวการวิ่งมาก แต่ถ้าต้องช่วยน้องแล้ว ไม่ว่าจะวิ่งล้มสักกี่รอบ
ผมก็ต้องช่วยน้องจากเงื้อมมือซอมบี้ให้จงได้

ผมกับมาร์ชที่มีหน้าที่หาน้องเมอินเหมือนกัน แยกกันไปเพื่อที่จะหาให้เจอเร็วขึ้น
ผมวิ่งไปดูในห้องสมุดก่อนเป็นที่แรก เพราะที่นี่น่าจะเป็นที่ซ่อนที่ดีที่หนึ่ง
เนื่องจากตู้หนังสือที่เรียงกันจนดูซับซ้อนเหมือนเขาวงกตนี้จะทำให้ยากต่อการเจอตัว

ผมเลือกที่จะไม่ใช้ไฟฉาย เพราะเสี่ยงมากที่จะโดนเจอตัว พยายามคลำกันไปแล้วกัน...

ไม่ว่าจะที่ไหน ก็มืดมิดไปเสียหมด ห้องสมุดในตอนที่มีแสงไฟแต่ก็ยังให้ความรู้สึกสงบเงียบนี้
พอได้มืดตื๋อแบบนี้ก็ทำให้ความสงบแปรเปลี่ยนเป็นความวังเวงในทันที
ผมกลืนน้ำลายเอื้อกลงคออย่างยากลำบาก สายตาเริ่มชินกับความมืดแล้ว ผมค่อยๆย่องไปทีละก้าว
สอดส่ายสายตาไปทั่วทุกซอกของห้องสมุด เดินอยู่นานแต่ก็ไม่พบน้องเมอิน คาดว่าไม่น่าจะอยู่ที่นี่
ผมจึงเปลี่ยนสถานที่ต่อไป

นั่นก็คือห้องศิลปะ ผมเดินดูตามห้อง พยายามก้มลงต่ำไม่ให้ซอมบี้ที่ผ่านมาข้างนอกเห็นว่ามีใครอยู่ข้างใน
ไม่เจออีกแล้ว... น้องไปอยู่ที่ไหนกันนะ…

ไม่นานสิ่งที่ผมกลัวก็เกิดขึ้น ผมเหมือนจะได้ยินเสียงร้องของใครสักคนแว่วเข้ามา กะไม่ถูกว่าใกล้ไกลแค่ไหน
แต่ดูท่าพวกซอมบี้จะเจอเด็กแล้ว ผมยิ่งเหงื่อแตกพลั่ก กังวลไปหมดว่าน้องเมอินจะรอดหรือไม่ หรือจะโดนจับกินไปแล้ว …

และในขณะที่ผมกำลังค่อยๆย่องออกจากห้องศิลปะนั่นเอง

“แฮร่”

เฮือกกก!! แม้เสียงจะเบาแต่ก็ยังได้ยินอยู่

ซอมบี้มาแล้วครับบบ ซอมบี้ตัวหนึ่งที่ผ่านมาเห็นผมพอดี ทำหน้าที่ทันที วิ่งเข้าใส่ผมอย่างรวดเร็ว
ผมนี่ใส่เกียหมาแบบไม่คิดชีวิต ลืมอดีตอุลตร้าสไปเดอร์แมนไปเลย

“แว๊กก อย่าตามมานะคร้าบบบบ ขอล่ะ ไปที่ชอบที่ชอบเถอะครับบบ” ผมวิ่งไปร้องไป
หารู้ไม่มันเป็นการฆ่าตัวตายชัดๆ เมื่อเสียงร้องผมยิ่งเรียกจำนวนซอมบี้เข้ามาเพิ่มอีกประมาณสองสามตัว

“แฮร่ แฮร่ แง่บๆๆ” เสียงสมจริงสมจังของซอมบี้ร้องไล่ผม มันเริ่มใกล้เข้ามาแล้ว
ขาสั้นๆของเด็กม.2แบบผมกับขายาวๆของพวกนั้นมันต่างชั้นกันจริงๆ

ผมพยายามเร่งฝีเท้าขึ้นอีก และใช้มุมตึกหักหลบให้พ้นสายตาจนมาถึงใต้ต้นไม้ต้นหนึ่ง
ตอนนั้นผมรีบมาก ไม่รู้มาถึงที่ไหนแล้ว แต่ก็ไม่มีเวลาจะคิด ผมรีบซ่อนหลังต้นไม้นั่นทันที
ทำให้ผมเหมือนหักหลบเข้ามุมตึกแล้วหายไปจากการมองเห็นของเหล่าซอมบี้ และเสียงฝีเท้าก็ค่อยๆไกลออกไป

ผมหายใจหอบแฮ่กด้วยความเหนื่อย นานมากแล้วที่ไม่ได้วิ่งแบบนี้ ผมทรุดนั่งลงใต้ต้นไม้หมายจะพักเหนื่อยสักพัก
แล้วผมก็สังเกตเห็นกระดาษใบเล็กแผ่นหนึ่งแปะอยู่ที่ลำต้น ดูยังไงก็ผิดสังเกตสุดๆในเวลานี้ ผมจึงหยิบขึ้นมาอ่าน
ไม่รู้ว่าเป็นดวงของผมหรืออย่างไร กระดาษใบนั้นเป็นของน้องเมอิน บอกว่าเธอจะไปซ่อนที่หลังกำแพงใกล้ๆนี่
(ถ้าเป็นซอมบี้มาเจอนี่อันตรายถึงชีวิตเลยทีเดียว)

ผมรีบเก็บกระดาษเข้ากระเป๋ากางเกง แล้วออกวิ่งไปตามที่น้องบอก
ในใจคิดแต่ว่ารอดแล้ว แบบนี้ก็หาน้องเจอไม่ยาก แล้วเกมนี่จะได้จบเสียที
ผมจะได้ไปใช้ชีวิตอย่างสงบแล้ว

“แฮร่”

นั่นละครับ ดวงผมมันก็ขึ้นๆลงๆแบบนี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้
ซอมบี้ตัวหนึ่งเห็นผมเข้าแล้ว วิ่งมาหาทันที ผมยิ้ม เพราะระยะห่างกันมากพอดู
ผมวิ่งเหยาะๆยังไม่รู้จะตามผมทันหรือเปล่า

แล้วก็นั่นอีกล่ะครับ… ประวัติศาสตร์ที่ผมอยากลืมมันก็ซ้ำรอยอีกครั้งเมื่อผมสะดุดขาตัวเอง
สไลด์ไปตามพื้น ระยะทางของซอมบี้ที่ตอนแรกไกล ก็กระชั้นชิดเข้ามาทันที ก็ต้องวิ่งหนีทันที
ไว้จบเกมค่อยมาเก็บแล้วกัน

ผมวิ่งต่อ พยายามทิ้งระยะแต่ซอมบี้ก็พยายามทำระยะ ไม่มีการลดละแต่อย่างใด

ทำไงดี ทำยังไงถึงจะหนีพ้น แผนเดิมดีมั้ย แต่ไม่มีมุมให้หลอกอีกแล้ว แต่ผมก็นึกสถานที่ที่หนึ่งออก

ห้องสมุด!!

คิดได้ก็รีบวิ่งไปที่ห้องสมุดทันที โชคดีที่อยู่ไม่ไกลมาก
ผมเข้าไปถึงก็มองหาที่ซ่อนที่เคยแอบมานอนอ่านหนังสือฟังเพลง
เป็นมุมลับเฉพาะของผม มันอยู่ลึกเข้าไปจนเกือบสุด เป็นแถวของหนังสือหมวดประวัติศาสตร์

ผมเข้าไปซ่อนทันที และรอคอยว่าจะไม่ได้ยินเสียงของซอมบี้ตามเข้ามาในห้องสมุด

แล้วก็อย่างที่หวังเอาไว้ ผมไม่ได้ยินอะไรเลย ไม่มีเสียงแฮร่ๆ ของซอมบี้ ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่เข้ามาใกล้
ผมรออีกสักพัก จนใจชื้นแล้วว่าซอมบี้คงไม่ตามมาแน่ๆแล้ว จึงเดินออกไป

ที่ไหนได้ล่ะครับ!! โอ้ววว ซอมบี้เจ้าเก่ายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าผมแล้ว!!

ใบหน้าที่เติมแต่งจนสมจริงเกินเหตุนั่นกำลังยิ้มแยกเขี้ยวให้ผมเห็น ผมได้แต่ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น
ซอกหลืบตู้หนังสือแคบเกินกว่าจะหนีได้ ทางออกตรงหน้าถูกปิดด้วยซอมบี้แล้ว หมดทางหนีอย่างเห็นได้ชัด
ลาก่อนโลกที่แสนโหดร้าย ฝากขอโทษไปถึงน้องเมอินที่อยู่หลังกำแพงที่ผมไม่สามารถไปหาเธอได้

แต่ซอมบี้ทำได้ยังไง ถึงแม้เครื่องช่วยฟังจะทำให้ได้ยินเสียงเบากว่าปกติ แต่ก็ต้องได้ยินเมื่อระยะทางใกล้มากขนาดนี้

และไม่ทันจะออกปากถาม ซอมบี้ก็ดึงผมขึ้นมาและจับล็อคแขนไว้ข้างหนึ่ง แล้วยื่นเครื่องช่วยฟังมาให้ผม

สงสัยจะเป็นตอนที่ล้มหรือไม่ก็วิ่งสักอย่างทำให้เครื่องช่วยฟังหลุดไปโดยไม่รู้ตัว
และผมก็ไม่ทันจะรู้สึกเลยว่าอยู่ๆโลกของผมก็ดับวูบไป ผมแพ้แล้ว…ฝากที่เหลือด้วยนะครับมาร์ช ช่วยน้องเมอินมาให้ได้ด้วยย

แล้วผมก็เดินออกจากเกมไปรายงานตัวและนั่งดูมอนิเตอร์ในห้องโถงสบายอารมณ์และกินขนมเล่นดูเพื่อนๆของผมวิ่งหนีซอมบี้อย่างสบายใจ…

Spoiler:

S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Fri 30 Oct 2015, 20:47

Spoiler:

สวัสดีคะ ตอนนี้เมอินอยู่ในกิจกรรมรับน้องที่จัดขึ้นในวันฮาโลวีน ซึ่งผอ.นรินทร์ได้จัดขึ้นเพื่อต้อนรับเด็กใหม่โดยให้รุ่นพี่ตามหาน้องที่ซ่อนตัวอยู่ และผอ.ก็ปล่อยให้เมอินและคนอื่นๆมาหาที่ซ่อน ซึ่งตอนนี้เมอินก็ซ่อนอยู่ที่

ต้นไม้..

ตอนแรกเมอินเลือกจะซ่อนที่อื่นคะ แต่เมอินหาที่ไม่ทันเลยต้องขึ้นมาหลบบนต้นไม้เพื่อนจะหลบสิ่งที่น่ากลัวเหนือความคาดหมายของเมอิน ทำไมไม่มีใครบอกเมอินเลยว่าจะมีซอมบี้หน้าตาหน้ากลัวขนาดนี้ Lesson 28 : zombie attack 1170465407

ที่เมอินทำใจไว้ตั้งแต่แรกถูกทำร้ายจนสิ้นเลยคะ พี่มาร์ช พี่ปัก มาช่วยเมอินเร็วๆหย่อยสิคะ เมอินจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว

หนูมองลงไปข้างล่างก็เจอซอมบี้ที่เดินกันไปมา โรงเรียนนี้ออกจะกว้าง ก็เดินที่อื่นมั้งก็ได้นะคะ หนูไม่ได้ว่าอะไรเลยถ้าคุณพี่ซอมบี้ทั้งหลายจะกรุณาฟังคำภาวนาของหนู

อยู่บนนี้นานๆก็ไม่ใช่จะสบายนะคะ บ้างครั้งหนูก็คิดนะว่าทำไมหนูถึงเลือกต้นไม้เป็นทางเลือกสุดท้ายกันนะ สูงก็สูง แล้วหนูขึ้นมาได้ไงกันเนี่ย ฮือๆ

“แฮ่...”

หนูมองพวกซอมบี้ที่พากันเดินไปคนละทิศคนละทางกันหมด ดีหน่อยหนูจะได้ลงจากตรงนี้สักที แต่ก่อนอื่นหนูตรงเขียนแผนที่บอกพี่มาร์ชกับพี่ปักก่อนว่าจะไปที่ไหนต่อ ว่าแต่หนูจะไปไหนดีละ..

อืม...

ตรงนั้นแล้วกันและต่อไปก็ตรงนั้น แต่ก่อน หนูมองไปที่กำแพงที่เป็นมุมอับและน่าซ้อนตัวได้ แต่เผื่อฉุกเฉิน หนูเอากระดาษที่พกตัวมาเขียนชื่อตัวเองไว้ในกระดาษหลายๆแผ่น เขียนได้เกือบ 10-15 แผ่นแล้วหนูก็พับมันแล้วยัดใส่กระเป๋า อะไร อะไร ก็ขึ้นได้จริงมั้ยคะ

หนูถไลตัวลงจากต้นไม้ เจ็บอะ ผิวหนูถไลกับต้นไม้จนเกิดรอยแดงเป็นปรื่น ก่อนจะไปหนูก็ไม่ลืมติดกระดาษที่เขียนเอาไว้เมื่อกี้กับต้นไม้ หนูค่อยๆเดินช้าๆและเงียบเสียงที่สุด กว่าหนูจะเดินไปถึงที่ซ่อนที่หวังเอาไว้ก็เล่นเอาลมแทบจับ ในมือกำไฟฉายที่หยิบขึ้นมาได้ไม่นานแน่น จะเปิดดีไม่เปิดดี หนูไม่กล้าเสี่ยงเปิดอะ แต่ถ้าไม่เปิดหนูก็จะไม่เห็นทางแล้วไปต่อไม่ได้ เอาไงดีๆ แล้วถ้าหนู...

หนูตัดสินใจเปิดไฟฉายแล้วใส่มือปิดแสงมันไว้และมืออีกข้างก็กำกระดาษนับสิบในกระเป๋าเอาไว้ หนูสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วปล่อยลมหายใจออกแล้วเริ่มนับ

1…

2…

3…

พึ่บ!!

แสงไฟฉายที่หนูกลิ่งมันไปกับพื่นฉาดส่องไปทั่วทั้งบริเวณ ซอมบี้ที่หนูคิดไม่อยากเจอ ยืนอยู่บริเวณนั้นนับ 10 ตัวได้ จะเอายังไงละคะ

หนูเห็นซอมบี้แล้ว

และ..พวกนั้นก็เห็นหนูแล้วเหมือนกัน

และ พวกเขากำลังเดินเข้ามาหาหนู

สิ่งที่หนูควรทำตอนนี้ที่สุด..นั้นคือ..

วิ่ง!!

หนูวิ่งไม่คิดหน้าคิดหลังแล้วในมือก็หยิบเอากระดาษในทิ้งลงตามทาง คิดว่ามันคงมีประโยชน์กับพี่ๆนะคะ หนูก็ทำได้แค่นี้แหละคะ ;^;

พอวิ่งมาได้สักพัก บวกด้วยกระดาษที่เตรียมไว้เหลือเพียงไม่กี่ชิ้นแล้ว หนูก็มองหาที่เหมาะๆในการซ้อนตัว ต้องหาที่ซ้อนก่อนแน่ๆละ

“แฮ่!!..”อยู่ๆก็มีเงาดำโผล่ขึ้นมาตรงหน้าหนู หนูไม่รู้ว่าว่ามันคืออะไรระหว่างซอมบี้หรือพวกอาจารย์

ไม่อาวววแล้วววววววววววววว

คราวนี้ไม่คิดหน้าคิดหลังของจริงคะ ตอนนี้รู้ตัวอย่างเดียวคือต้องวิ่งเท่านั้น วิ่ง วิ่ง วิ่งๆๆๆๆๆ

Spoiler:

- - - - - - - - - - - - - - - - - -

ตอนนี้เมอินนั่งขดตัวอยู่ในพุ่มไม้สักพุ่มหนึ่ง หนูล่วงจะหยิบแผ่นกระดาษที่เหลือออกมานับ อ้าว? หายไปไหนหมดละเนี่ย หรือจะเป็นตอนที่วิ่งเมื่อกี้ แล้วกระดาษที่ใช้จดบอกทางละ อย่าบอกนะว่าหล่นไปด้วย

แง๊ !!

หนูจะทำยังไงดีละเนี่ย?

รอบข้างหนูมืดไปหมดเลยอะ น่ากลัววววว จะไปไหนต่อก็กลัวพี่ปักษ์กับพี่มาร์ชจะหาไม่เจอ

“กรี๊ดดดดดดดดดด”

“อ๊ากกกกก”ตลอดที่หนูหลบอยู่ก็มีเสียงร้องดังมาเป็นระยะๆ แง๊!! กลัวงะ ต้องนั่งรออยู่ตรงนี้จริงๆเหรอ แต่ข้างนอกมันน่ากลัวเกินกว่าจะออกไปจริงๆนั้นแหละ แล้วดูเหมือนพุ่มไม้อันนี้จะบังตัวหนูได้ดีซะด้วย อยู่ในนี้ท่าจะปลอดภัยที่สุด..

แกร๊ก!!

เสียงฝีเท้าดังอยู่ใกล้ๆไม่ห่างจากหนู ให้หนูเดาคงเป็นพวกซอมบี้ที่เดินกันเกลื่อนนั้นแหละ หนูปิดปากตัวเองเพื่อกั้นเสียงทุกอย่างที่จะออกจากปากของหนู

เงาดำๆค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ จนเกือบสงบใจไม่ลง มันมืดมากจนหนูมองเห็นคนตรงหน้าไม่ชัด แต่เป็นซอมบี้หนูก็มองไม่ชัดแบบนี้แหละดีแล้ว

หนูกลัว!!

งานรับน้องแบบนี้ไม่เคยคิดสักครั้งในชีวิตต้องมาเจอ บ้างทีหนูก็คิดว่ามันโหดกับหนูไปสักหน่อย แต่ผอ.ตั้งใจจัดมาแล้วนี้น่า คนอื่นๆจะเป็นยังไงกันบ้างนะ

จะหลบกันอยู่ที่ไหน?

จะโดนจับตัวรึยัง?

จะเจอพี่ๆกันรึยัง?

จะเหลือเมอินอยู่คนเดียวหรือเปล่า?

B - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน
สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+20 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Sat 31 Oct 2015, 22:56

Halloween:

"ขอให้นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องโถงด้วยค่ะ”
“เขาเรียกแล้วนะครับ” รันเดลหันมามองก่อนจะเดินนำหน้าไป เด็กหนุ่มเรือนผมน้ำตาลที่หลุดออกจากห้วงภวังค์เพราะเสียงประกาศผ่านโทรโข่งของรัตติกาลเมื่อครู่พยักหน้ารับเบาๆ แล้วเดินตามไป
วันนี้...ที่ห้องโถงแห่งนี้มีการจัดกิจกรรมรับน้องใหม่ทั้งแปดคนในตีม ‘ฮาโลวีน’ กัน ซึ่งรุ่นพี่ส่วนใหญ่จะพากันตื่นเต้นยกใหญ่จนแทบอยู่ไม่เป็นสุขเพราะลุ้นว่าตัวเองจะได้ออกไปตามหารุ่นน้องคนไหน? หน้าตาอย่างไร? จะมีอุปสรรคอะไรรออยู่? เด็กหนุ่มที่เป็นหนึ่งในนั้นนั่งฟังกฎของกิจกรรมนี้จากรัตติกาลที่กำลังถือโทรโข่งยืนประกาศอยู่จึงได้รู้ว่าระหว่างที่ออกไปตามหารุ่นน้องที่ได้รับมอบหมายก็อาจจะมีตัวอะไรสักอย่างโผล่ออกมาจ้องจะทำร้ายก็เป็นได้ เห็นเรียกว่าอะไรสักอย่าง...ซ้อมหมี?
เสียงสะท้อนก้องของรัตติกาลกระจายไปทั่วห้องโถงล้วนพาให้ความลุ้นระทึกของเหล่านักเรียนรุ่นพี่เพิ่มขึ้นสูงจนทะลุปรอท ผ่านไปสักพักเด็กหนุ่มก็ต้องแอบสะดุ้งทันทีที่เสียงประกาศต่อมาได้ดังขึ้น
“เปรม ไตรวิชญ์สกุล รุ่นพี่ที่ต้องออกตามหาคือ...พีช โอลิเวอร์และสุภะ รุ่นพี่จากมอสามค่ะ”

หลังจากได้รับไฟฉายมาหนึ่งอันสุภะก็เหลือบไปมองด้านหลังที่กำลังมีรุ่นพี่อีกคนเดินตามมา อีกฝ่ายทักทายให้เขาด้วยการโบกมือเล็กน้อยซึ่งเขาก็พยักหน้ารับกลับไป ทั้งสองคนเดินออกมาจากห้องโถงพร้อมนักเรียนคนอื่นๆ ผ่านล็อบบี้ไปยังทางอีกฝั่ง บรรยากาศอันเงียบสงบและน่ากลัวในเวลาเดียวกันของโรงเรียนทำให้เด็กหนุ่มทั้งสองใจสั่นขึ้นมา
ทั้งสองคนรุมหัว เค้นสมองช่วยกันปรึกษาและวางแผนเพื่อค้นตัวน้องใหม่เจอให้ทันก่อนเวลาเที่ยงคืนซึ่งเป็นเวลาเดดไลน์ของพวกเขาและรวมถึงคนอื่นด้วยเช่นกัน ซึ่งพวกเขาตัดสินใจกันว่าเมื่อไปสำรวจห้องธุรการกันแล้วจะแยกย้ายกันไปคนละชั้น

เวลาผจญภัยของพวกเขาได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว..

ทั้งสองคนเดินเข้ามาในห้องธุรการด้วยฝีเท้าที่เงียบกริบราวกับแมว ภายในห้องมืดสนิทชวนให้ขนลุกตั้งแต่ก้าวแรกจากหน้าประตู พีชเปิดไฟฉายให้แสงสีเหลืองปรากฏออกมาอย่างไม่ลังเลเพราะคิดว่าในที่แบบนี้คงไม่มีพวกซอมบี้เข้ามา ในขณะที่กำลังจะเดินนำเข้าไปในห้องทันใดนั้นก็มีโต๊ะตัวหนึ่งในห้องได้สั่นสะเทือนขึ้นมาชั่วครู่แต่ยังเกิดเสียงไม่ดังนัก เขาแค่สะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะพึมพำออกมาว่าคิดไปเอง แต่เมื่อมันเกิดขึ้นอีกครั้งและยังรุนแรงหนักกว่าเดิม เขาก็เข้าขั้นอาการตกใจจนต้องร้องออกมา
“แว้กกกก!” พีชก้าวเท้าถอยมาอยู่ข้างหลังสุภะทันทีพร้อมกับอาการสั่นงันงกเหมือนผีเข้า นั่นทำให้เด็กหนุ่มที่มัวแต่สนใจทางอื่นต้องหันไปมองข้างหลังด้วยความงุนงงเล็กน้อย พีชยังคงส่องไฟไปข้างหน้าด้วยสีหน้าที่กำลังหวาดกลัว

เล่นแบบนี้ตกใจเป็นนะ:

ความเงียบกริบภายในห้องเป็นคำตอบให้กับทั้งสองเป็นอย่างดีว่าในห้องนี้ไม่มีใครอยู่สักคน พวกเขาเดินออกมาจากห้องหมายจะแยกย้ายไปตามชั้นที่ตัวเองได้เลือกเอาไว้ซึ่งสุภะไปชั้นหนึ่งกับสอง ส่วนพีชไปชั้นสามกับสี่ รุ่นพี่วิ่งหายเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่เด็กหนุ่มจะเดินผ่านไปยังห้องพักครูที่อยู่ถัดไป
เมื่อเดินเข้าไปน้ำแดงบนพื้นใกล้ประตูก็ทำให้เขาต้องชะงักขาจากการสำรวจแล้วให้ความสนใจกับมัน ลองเอานิ้วแตะที่น้ำสีแดงนั้นแล้วขึ้นมาดม...กลิ่นเลือดลอยคลุ้งเข้าจมูกเต็มเปาจนต้องเลื่อนใบหน้าออกห่างแล้วคำถามก็ประเดประดังเข้ามา เลือดของใคร? มีเลือดในที่แบบนี้ได้อย่างไร? กับดักหรือของจริง?

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด....

แต่แล้วความคิดของเขาก็ต้องดับลงทันทีที่มีเสียงกรีดร้องอันแหลมของผู้หญิงดังขึ้นไม่ไกลจากจุดที่เขาอยู่ เงยหน้าดูพบกับภาพของหญิงสาวนางหนึ่งฉายชัดบนจอโทรทัศน์ติดผนัง ผมสีดำแสนยุ่งเหยิงปราบหน้าปรกตาจนมองไม่เห็นหน้า ใส่ชุดสีขาวเปื้อนเลือด ปากที่ถูกเย็บด้วยด้ายกำลังกรีดร้องอย่างทรมานจนเด็กหนุ่มต้องปิดหูเร็วไว

ออกไป!! ออกไป!!!...

เสียงแหบพร่าจากจอโทรทัศน์กำลังเอ่ยไล่เขา พอกดปิดภาพตรงหน้าก็ไม่หายไปแถมหญิงสาวคนนั้นยังยื่นหน้าเข้ามาจนจะเต็มจออยู่แล้วนั่นยิ่งทำให้เขาขนลุกมากเข้าไปอีก หัวใจจะวายตาย
สุดท้ายด้วยความที่ทนไม่ไหวบวกกับในห้องนี้ไม่มีใครอยู่เลยเขาจึงรีบออกจากห้องนี้ไปให้เร็วที่สุด ใจยังคงเต้นรัวและแรงแม้จะเดินไปห้องถัดไปแล้วก็ตาม

ทางด้านพีชเองก็แทบใจหายใจคว่ำไม่แพ้คู่หูของเขาเพราะตอนที่เขาได้ยินเสียงคนคุยกันดังมาจากโดมดาดฟ้าจึงไปดูด้วยความสงสัย ปรากฏว่าภาพเบื้องหน้าของเขาคือเหล่าซอมบี้ตัวสีเขียวมากมายกำลังนั่งล้อมวงคุยกันและเหมือนพวกมันจะรู้ตัวว่ามีมนุษย์เข้ามาในเขตจึงพากันถลาตัวมาหาเขาหมายจะจับตัว แต่เขาก็หลบทันวิ่งกระหืดกระหอบมานี่ไงล่ะ เกือบไปแล้วเชียว ว่าแล้วเขาก็กลับไปดูที่คอร์สเทนนิสอีกครั้งเพื่อความแน่ใจว่าน้องจะไม่กลับไปก่อนจะขึ้นไปยังชั้นสี่

สุภะยังคงเดินหาน้องใหม่ไปทีละห้องเรื่อยๆ จนมาถึงห้องศิลปะและห้องพยาบาลซึ่งเป็นสองห้องสุดท้ายก่อนที่เขาจะต้องขึ้นชั้นสอง ตอนนี้เป็นเวลาสี่ทุ่มสามสิบนาทีแล้วซึ่งไม่ใช่เวลาที่ควรจะมาเดินอืดอาด เลือกห้องนั้นห้องนี้ เขาตัดสินใจส่องกระจกเพื่อดูบรรยากาศภายในห้องทั้งสอง น่าแปลกที่เขารู้สึกว่าบรรยากาศภายในห้องศิลปะมาคุเสียมากๆ

“เปรม!”
เด็กหนุ่มเดินเข้ามาในห้องศิลปะที่มืดสนิท น่าเสียดายที่เขาเผลอทำไฟฉายหล่นหายตอนที่ไปสำรวจห้องคหกรรม เขาจึงต้องพยายามใช้สายตาเพ่งมองข้อความบางอย่างที่ถูกเขียนลงบนกระดาษแผ่นใหญ่บนโต๊ะเรียนแต่ละตัว

ออก..

ไป...

ซะ...

ไม่งั้น...

ตาย!!!

ข้อความทั้งหมดตั้งแต่ต้นจนจบถูกเด็กหนุ่มนำมาเรียงเรียงอยู่ภายในความคิด แต่หาได้สะกิดต่อมให้เขาหวาดกลัวไม่เพราะเขาคิดว่านี่คงจะเป็นกับดักที่ใช้ล่อให้เขาหรือคนที่มาเห็นข้อความนี้รู้สึกกลัวจนต้องยอมแพ้ เหอะ เล่นผิดคนแล้วล่ะ!
แต่แล้วเขาก็ต้องชะงักกับข้อความบนกระดาษแผ่นสุดท้ายเพราะได้ยินเสียงเหมือนผู้หญิงกำลังร้องเพลงลอยแว่วเข้ามาจากที่ไหนสักแห่งที่ห่างออกไปไม่ไกลมากนัก แต่เขามั่นใจว่าได้ยินเต็มสองหู ความสงสัยพาทั้งร่างเดินออกจากห้องศิลปะตรงไปยังสนามฟุตบอลโดยที่ลืมไปว่าสถานที่ที่เขาต้องไปต่อคือชั้นสอง...

“พี่พีช!?”
“คุณสุภะ!?” อีกฝ่ายเองก็ดูท่าจะตกใจไม่แพ้กันที่พวกเขาได้มาพบกันที่นี่อย่างไม่คาดคิด
“ได้ยินเสียงเหมือนกันหรอครับ?” สุภะขมวดคิ้ว ซึ่งอีกฝ่ายก็พยักหน้ากลับมา
“คิดว่าน่าจะเป็นเสียงของคุณเปรมก็เลยรีบลงมาดูน่ะครับ”
เสียงร้องอันหวานซึ้งยังลอยดังเข้ามาในโสตประสาทการรับรู้ของพวกเขา เสียงนั้นฝ่าสายลม ฝ่าความเงียบกริบและสะท้อนก้องกังวานออกไปราวกับจะประกาศทำให้ทุกคนในโรงเรียนนี้ได้รับรู้ ทั้งสองคนสอดส่องหาที่มาของเสียงที่แน่ใจเป็นอย่างดีว่าไม่พ้นจากภายในสนามฟุตบอลแห่งนี้แน่นอน แต่แล้วทันใดนั้นพีชก็สังเกตเห็นอะไรบางอย่างกำลังจะเดินหายเข้าไปในล็อบบี้ที่ห่างออกไป ลางสังหรณ์บอกให้เขารีบวิ่งตรงไปนั้นแล้วคว้าตัวหมับเอาไว้ได้ทัน

“จะไปไหนหรอครับ...” พีชฉีกยิ้มร้ายกาจ “คุณเปรม”
“อะ...เอ่อ..คือ”

“ขอโทษนะคะ...” เปรมทรุดลงกับพื้นหญ้าก่อนจะยกมือพนมเป็นการขอโทษยกใหญ่โทษฐานที่เธอนึกสนุกไปหน่อยเลยตั้งใจว่าจะแกล้งรุ่นพี่ทั้งสองด้วยการใช้เครื่องกระจายเสียงทำให้รุ่นพี่ทั้งสองงุนงงแล้วตัวเองก็เดินออกไปจาก ล็อบบี้อย่างเงียบๆ ปล่อยให้พวกเขาหาตัวเธอในนี้ต่อไปจนกว่าจะหมดเวลาแท้ๆ แต่รุ่นพี่พีชกลับเห็นเธอเข้าเสียได้
“ถ้าไม่เห็นว่าเป็นผู้หญิงผมกระโดดถีบแล้วนะ” พีชมองเขม่นใส่อีกฝ่ายพลางยืนกอดอกด้วยท่าทางพ่อพญา
“แต่เจอตัวก่อนเที่ยงคืนก็ดีแล้วล่ะครับ” สุภะขัดขึ้นก่อนที่รุ่นพี่จะลงมือทำร้ายน้องขึ้นมาเสียก่อน
“อ๊ะ...พี่พีช พี่สุภะ ดูนั่น!!”
เสียงร้องด้วยความตกใจกับนิ้วที่ชี้ไปทางด้านหลังของเปรมทำให้รุ่นทั้งสองต้องหันขวับไปมองพร้อมคิ้วที่ขมวดมุ่นก่อนที่ความสงสัยทั้งปวงจะมลายหายไปเมื่อพวกเขาทั้งสามคนกำลังเผชิญหน้ากับกองทัพซอมบี้ที่มาจากไหนไม่รู้กำลังเดินเข้ามารุมล้อมโดยไม่ให้ซุ่มให้เสียง

ทั้งสามคนเดินถอยจนหลังชนกัน
แย่แล้ว...พวกเขาถูกล้อมจนไม่มีทางหนีแล้ว!!...

ทำไงดี...:

“ตอนนี้กี่ทุ่มแล้วครับ?” พีชเอ่ยถามอีกสองคนที่เหลือด้วยสีหน้าสี่เคร่งเครียด
สุภะเงยหน้าขึ้นมาจากนาฬิกาข้อมือก่อนจะตอบด้วยน้ำเสียงที่ไม่ต่างกัน “ห้าทุ่มสี่สิบนาทีครับ”
“ไม่นะ เปรมไม่อยากติดอยู่กับตัวเขียวอื๋อพวกนี้” เปรมกระวนกระวาย
เหล่าซอมบี้เริ่มเดินเข้ามาใกล้เด็กทั้งสามมากขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ และเรื่อยๆ...จนแทบกระชั้นชิดจนพวกเขาแทบไม่มีที่ให้ยืนแล้ว หลังของพวกเขาแตะกันแนบแน่นมากขึ้นเพื่อจะบอกให้ต่างคนต่างรู้ว่าพวกเขายังอยู่ตรงนี้ อยากจะซัดหมัดใส่หน้าเละเทะพวกนั้นสักหมัดสองหมัดถ้าไม่ติดที่ว่ามีกฎไม่ให้พวกเขาทำร้ายมัน ไม่งั้นจะแพ้เอาได้ แต่ถ้าจะให้ฝ่าไปซึ่งๆ หน้าก็เป็นวิธีที่ดูสิ้นคิดไปหน่อยเพราะซอมบี้จะถูกตัวเต็มๆ

ทางเลือกในเวลาแบบนี้เหลือแค่ทางเดียว...คือยอมแพ้เท่านั้น
แต่ใครจะไปยอมกันล่ะ...อีกแค่ยี่สิบนาทีประตูสววรค์ของพวกเขาก็จะเปิดออกแล้ว

“คุณเปรม! คุณสุภะ!”
ทันใดนั้นก็มีซอมบี้ตัวหนึ่งตัดสินใจกระโจนเข้ามาที่ช่องกลางระหว่างเปรมกับสุภะเพื่อจับตัวพวกเขาโดยที่ไม่มีใครรู้ตัว พีชที่รู้ทันก็ตะโกนเรียกชื่อของเด็กทั้งสองคนขึ้นมาก่อนจะผลักพวกเขาให้เซออกไปกันคนละทางอย่างรวดเร็ว เมื่อเป้าหมายทั้งสองถูกเบนทิศทางออกไปทำให้ซอมบี้ที่จะถลาตัวไปข้างหน้าเผลอจับเข้าที่แขนของพีชแล้วล้มตามแรงโน้มถ่วงไปด้วยกันท่ามกลางสายตาตกใจของเปรมและสุภะ

ซอมบี้และพีชล้มลงนอนกองบนพื้นหญ้า...
“พี่พีช!!”
เปรมร้องลั่นก่อนจะวิ่งเข้ามาประคองให้ร่างของพีชอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน ส่วนพีชก็ทำตาปรือเหมือนคนง่วงนอนก่อนจะแกล้งกระแอมไอเล็กน้อยแล้วเลื่อนมือไปจับที่แขนของเปรมอย่างช้าๆ สายตางุนงงมากมายถูกส่งไปยังพวกเขาที่กำลังเข้าฉากละครดราม่าเป็นนัยว่า ‘พวกเธอทำอะไรกัน’
“ผม...ผมจะไปรอพวกคุณที่...ทาง...แมวเผือกนะครับ แค่กๆ”
“ไม่นะ พี่พีช!” เปรมแกล้งทำน้ำตาไหลตามแผนที่ได้ตกลงเอาไว้กับรุ่นพี่

ย้อนกลับไปตอนที่ทั้งสามกำลังเผชิญหน้ากับซอมบี้
“อะไรนะ..แผนถ่วงเวลาหรอคะ?” เปรมเอ่ยเสียงกระซิบด้วยสีหน้าที่ไม่เข้าใจอย่างยิ่ง เมื่อพีชเข้ามากระซิบใกล้ๆ ขอให้เธอช่วยเล่นละครตามน้ำ
เธอไม่เข้าใจว่ารุ่นพี่คนนี้ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่...
“ครับ ตอนนี้เราเหลือแค่ยอมแพ้กับถ่วงเวลาเท่านั้น ผมอยากจะให้คุณช่วยเบี่ยงเบนความสนใจพวกซอมบี้ คิดซะว่าเรากำลังเล่นละครหน้าห้องเรียนก็ได้ครับ”
“แล้วพี่สุภะล่ะคะ?” เด็กสาวแอบเหลือบมองคนข้างๆ ที่กำลังจ้องซอมบี้ไม่วางตา
“เขาจะช่วยจับเวลาและกันซอมบี้ให้ครับ” พีชชูมือทั้งสองขึ้นมาประกอบพร้อมกับทำสีหน้าเครียด
“ค่ะๆ” ไม่อยากจะเชื่อว่ารุ่นพี่พวกนี้จะยังมีกะจิตกะใจมาทำอะไรแบบนี้อยู่ด้วย

แต่ว่ายังไม่ทันที่พีชจะพูดประโยคต่อไปเพื่อถ่วงเวลา เสียงแห่งสวรรค์ก็ดังขึ้นเพื่อบอกว่าเวลาแห่งการรอคอยของพวกเขได้สิ้นสุดลงแล้ว...
กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง...

“ขอให้นักเรียนทุกคนกลับมาที่ห้องโถงด้วยนะครับ”
เสียงประชาสัมพันธ์ที่ดังขึ้นตามลำโพงทำให้ทุกคนในบริเวณสนามหญ้าชะงักและเงียบไปตามๆ กัน เสียงนั้นราวกับเสียงสวรรค์ที่ทำให้เด็กทั้งสามรู้สึกโล่งใจขึ้นมา ในที่สุดก็หมดเวลาแล้วสินะ...และเป้าหมายของพวกเขาก็สำเร็จลุล่วงไปด้วยดีถึงแม้ตอนท้ายจะต้องมีคนเสียสละไปคนหนึ่งก็เถอะ
เหล่าซอมบี้พากันเบ้ปากเล็กน้อยที่ไม่สามารถทำให้เด็กทั้งสามพ่ายแพ้ได้ ก่อนที่พวกมันจะพากันหันหลังกลับแล้วถอยทัพออกไปโดยไม่รู้เลยว่าเปรมได้แอบแลบลิ้นด้วยความหมั่นเขี้ยวใส่เจ้าพวกนั้นไล่หลังไปด้วย เด็กทั้งสามพากันเดินตรงไปยังล็อบบี้ที่เริ่มมีเงาของนักเรียนคนอื่นโผล่มาบ้าง

“แย่จังแฮะ ผมดันแพ้ก่อนเกมจะจบอีกสามนาทีเอง” พีชหัวเราะแห้งๆ
“แต่พี่เป็นคนเจอเปรม เขาน่าจะให้ล่ะมั้งคะ คิกๆ” เปรมบิดขี้เกียจไปมา
“แต่ว่าก็ขอบคุณที่ช่วยพวกเราเอาไว้นะครับ” สุภะยิ้มขำๆ ก่อนที่ทั้งสามคนจะเดินไปรวมตัวกับนักเรียนคนอื่นๆ

แต่ถึงกิจกรรมรับน้องจะจบลงด้วยดีแล้วแต่เด็กหนุ่มผมน้ำตาลก็ยังสงสัยไม่หายว่าเจ้าตัวประหลาด ผิวสีเขียวที่มารุมล้อมพวกเขาตอนแรกคือตัวอะไร ถึงจะได้ยินคนอื่นเรียกกันด้วยชื่อของมันก็เถอะ แต่ยังไงเขาก็จำมันไม่ได้อยู่ดี เห็นเรียกว่าอะไรสักอย่าง...ซ้อมหมี?

S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+50 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Sat 31 Oct 2015, 23:29

ส ส่งค่า

ซ ซอมบี้..?:

"ไม่มีสัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก กรุณาติดต่อใหม่อีกครั้งค่ะ"

"ท ทำไมมาติดต่อไม่ได้ตอนนี้ล่ะ?!!!!!!!!!"
'โทรศัพท์น้องน่าจะแบตหมดหรือเปล่า'

ตอนนี้แคลหลบอยู่กับเซย์ในห้องวิทยาศาสตร์ค่ะ
ข้างนอกตอนนี้มีแต่ซอมบี้เดินกันยั้วเยี้ยไปหมด

ในมือมีโทรศัพท์ที่ต่อสายไม่ติดถึงรุ่นน้องที่กำลังตามหา
ที่โทรไปเพราะน้องไม่ได้ส่ง SMS มารายงานว่ายังอยู่ดีมานานถึงครึงชม.แล้ว

หายไปแบบนี้ โดนซอมบี้ลากไปแล้วหรือเปล่านะ

ทั้งโรงเรียนมืดสนิท มีเพียงแสงไฟรางๆจากภายนอกเท่านั้น
ถึงอย่างนั้นแสงก็เบาแรงจนแทบไม่ช่วยอะไร

"ร เราจะทำยังไงกันดี น้องอยู่ไหนก็ไม่รู้ตอนนี้"
แคลละลักละล่ำพูดเพราะจนปัญญา แถมความมืดก็ราวกับเร่งให้ต้องรีบเท่านั้น

ตอนนี้มิโยะจะปลอดภัยมั้ยนะ...?

'วิ่งหากันเถอะ น้องน่าจะไปจากพิกัดเดิมไม่ไกล'
"อื้ม ไปกันเถอะ"

เสียงฝีเท้าของเราทั้งคู่ก้องกังวานไปทั่วทางเดิน
ทำให้ยิ่งรู้สึกอ้างว้างไปกันใหญ่

คิดยังไงนี่มันก็บ้านผีสิงขนาดร้อยเอเคอร์ชัดๆ!!
ทั้งความสมจริงของซอมบี ้และสถานที่กว้าง บรรยากาศเย็นเยียบแบบนี้

ตกลงนี่มันกิจกรรมรับน้องแน่หรอเนี่ย?!!

*กึก*
เซย์ดึงแขนเสื้อแคลให้หยุดวิ่งก่อนชี้ให้ดูข้างหน้า

มีเงาคนไหวๆกำลังเดินเข้ามา

รึนั่นไม่ใช่คน...
นั่นมัน..
...
.
.
.

ซอมบี้....?

ยังไม่ทันได้คิด เซย์ก็กระชากแขนแคลวิ่งสุดฝีเท้าซะแล้ว
เสียงหอบเหนื่อยดังอยู่ข้างๆ

ทั้งแคลทั้งเซย์วิ่งกันจนขาขวิดมาสองตึกแล้ว
แต่ตอนนี้ก็ยังหาน้องไม่เจอซักที

สงสัยจะไม่รอดแหงๆเลย YuY

ซ ซอมบี้ตามหลังมาแล้ว

*ปึง*

เซย์ผลักแคลเข้ามาในล็อกเกอร์เก็บอุปกรณ์ทำความสะอาด
ก่อนจะทำท่าจุ๊ปากให้เงียบ

ดวงตาคมของอีกฝ่ายมองมาที่แคลผ่านเลนส์แว่นกลม
ดวงตาที่หวาดหวั่นนั่น

แคลหลบตาก่อนที่จะพยายามตั้งสติ
ส่งเสียงให้น้อยที่สุด

ใจเราสองคนเต้นระรัว
ท่ามกลางความมืดและความกลัว

ใบหน้าของเซย์มีเหงื่อไหลโทรม
สงสัยตอนนี้แคลก็เหงื่อท่วมเหมือนกัน

ลมหายใจของเราทั้งคู่แผ่วลงเรื่อยๆเพราะกลัวว่าใครข้างนอกจะได้ยิน

*แฮ่....*
เสียงของซอมบี้มาหยุดอยู่ข้างหน้าล็อกเกอร์

ค ใครก็ได้ช่วยด้วย
แคลกำไฟฉายในมือแน่นก่อนจะหลับตาปี๋

*ครืดดด ครืดดดดด*
เสียงฝีเท้าค่อยๆลากห่างออกไป

เซย์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
ในขณะที่เรากำลังโล่งใจนั้นเอง

*แอ๊ดดดดด*

ประตูล็อกเกอร์ก็ถูกเปิดออก

.
.
.

"พี่เซย์ พี่แคล เป็นอะไรรึเปล่า?!"

เบื้องหน้าแทนที่จะเป็นซอมบี้ตัวเขียวปี๋
กลับกลายเป็นเด็กสาวผมสั้นตาสองสีที่กำลังตามหาอยู่

มิโยะ?

'ม มิโยะ มาได้ยังไง แล้วซอมบี้ล่ะ??'
เซย์รีบพิมพ์ถามโดยใช้โทรศัพท์ที่พกมา

"มิโยะจัดการไปหมดแล้วค่ะ ซอมบี้หนีมิโยะหมดเลย "

เมื่อมองออกไปก็พบกับซอมบี้ที่ไปหลบอยู่มุมบันได
เพราะในมือของมิโยะถ้าสังเกตุดีๆ
ถือไม้กวาดยาวอยู่.......

เซย์หันมามองหน้าแคลสลับกับมองไม้กวาด
สงสัยเหมือนกันสินะ
ว่า....

ก กฏมันห้ามทำร้ายซอมบี้ไม่ใช่หรอ??!!!

ล แล้วตกลง.....มิโยะมาช่วยพวกพี่ ไม่ใช่พวกพี่ไปช่วยมิโยะสินะ /ซับ

ซำปอยรูป แอ้:

A - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1.250,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+25 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Sat 31 Oct 2015, 23:44

ส่งแค่งานเขียนนะครับ T^T:

B - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน
สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน
Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง

+20 TREAT CANDY COOKIE
[ EVENT ITEM ]
ขนมคุกกี้และลูกกวาดที่อบขึ้นโดยอาจารย์ทุกท่านในโรงเรียนที่ห้องครัวใหญ่
ของโรงเรียน เพื่อนำมาแจกให้กับนักเรียนทุกๆคนในโรงเรียนแห่งนี้

Narin's Comment:

Lesson 28 : zombie attack

Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack

Re: Lesson 28 : zombie attack