[Spin-Off] มันมาจากนอกรั้ว

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

--- เรื่องทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้น ไม่เกี่ยวข้องกับเนื้อเรื่องจริงแต่อย่างใด ---

บทนำ

 ยามดึกภายในโรงเรียนเงียบสงัด บรรดานักเรียนและอาจารย์ที่เหนื่อยล้ามาทั้งวันเริ่มพากันนอนหลับพักผ่อน
 วันนี้ผมหยุดเรียนเนื่องจากปวดท้องเพราะอาหารเป็นพิษ ผมจึงได้นอนยาวเต็มที่ไปยันช่วงเย็น ส่งผลให้เวลานี้แม้จะดึกมากแล้วผมก็ยังคงตาสว่างอยู่ อาการปวดท้องก็หายไปแล้ว ดังนั้นผมจึงออกมาเดินเตร่อยู่ข้างนอกฆ่าเวลาไปเรื่อย
 ตามกฎของหอพัก เวลานี้ผมไม่สามารถออกมาข้างนอกได้ แต่ก็นะ ผมไม่ใช่คนที่ใส่ใจกฎระเบียบอะไร ออกจะยึดคติ “กฎมีไว้ให้แหก” เสียด้วยซ้ำ จึงออกมาได้โดยไม่รู้สึกผิดหรือหวาดกลัวอะไร ส่วนวิธีออกมาก็เอาเป็นว่าผมมีวิธีของผมก็แล้วกัน ยิ่งกว่านั้นผมยังมีวิธีลอบออกไปนอกโรงเรียนอีกด้วย แต่วันนี้แค่เดินเล่นอยู่แถวๆ นี้ก็พอ ถึงจะหายปวดท้องแล้วแต่ร่างกายก็ยังเหนื่อยล้าอยู่หลายส่วน

 ผมเดินมาจนถึง “จุดนัดพบ” อันเป็นที่รู้กันในหมู่นักเรียนบางกลุ่ม จุดนัดพบที่ว่านี้อยู่ตรงกำแพงมุมหนึ่งซึ่งปกติแล้วแทบไม่มีใครเดินผ่านมา ตัวกำแพงถูกเจาะเป็นรูโหว่ขนาดพอสมควรแต่ไม่ถึงกับเห็นอย่างเด่นชัด อาจเป็นเพราะเหตุนี้จึงทำให้มันรอดพ้นจากสายตาของผู้ดูแลโรงเรียนไปได้ ที่แห่งนี้มีไว้นัดพบกันตามชื่อเรียกของมัน ไม่ว่าจะนัดพบกับคู่รักที่อยู่นอกโรงเรียน นัดพบเพื่อน หรือไม่ก็นัดซื้อขายสิ่งของบางอย่าง
 อย่างเช่นตอนนี้นี่แหละ
 ผมหลบอยู่หลังพุ่มไม้ แอบมองเพื่อนนักเรียนที่ผมไม่รู้จักเจรจาซื้อขายกับใครบางคนที่ตรงจุดนัดพบ อันที่จริงผมก็ไม่ได้อยากจะแอบดูหรอกนะ เพียงแต่ถ้าโผล่พรวดออกไปตอนนี้อาจจะเป็นอันตรายได้ คิดดูสิ ถ้าหมอนั่นเกิดกำลังซื้อขายยาเสพย์ติดขึ้นมา ผมที่บังเอิญเห็นเข้าก็ซวยไปด้วยสิ ดังนั้นแอบฟังให้รู้แน่ชัดก่อนนี่แหละดีที่สุด
 “เอาสามไม้ ขอแบบไม่ไหม้เกรียมนะ” นักเรียนคนนั้นพูดพร้อมกับยื่นเงินออกไปยังรูที่กำแพง จากจุดนี้ผมไม่สามารถมองเห็นได้ว่าเงินนั้นเป็นจำนวนกี่บาท
 “ได้เลยไอ้หนู เดี๋ยวลุงแถมข้าวเหนียวให้นะ รอแปบ”
 ผมถอนหายใจดังฟู่ว ที่แท้ก็ซื้อของกินนี่เอง คงพวกไก่ย่างหรือหมูปิ้งอะไรทำนองนั้นล่ะมั้ง
 จ๊อก…
 เสียงท้องของผมดังขึ้นมา จะว่าไปแล้ววันนี้ก็แทบไม่ได้กินอะไร ซ้ำเมื่อคืนยังถ่ายไปจนหมดท้อง ตอนนี้จะหิวก็ไม่แปลก อืม… ผมไปซื้อไก่ย่างหรือหมูปิ้งนั่นกินบ้างดีกว่า อะไรก็ได้ ผมกินทั้งนั้นแหละ
 ตัดสินใจได้แล้วผมก็โผล่ออกจากที่ซ่อนทันที นักเรียนคนนั้นหันมาด้วยท่าทางตื่นตระหนกอย่างมากจนน่าแปลกใจ
 ตกใจอะไรขนาดนั้น หรือเพราะตอนนี้ดึกแล้วเลยนึกว่าผีโผล่มาหลอก? ก็เป็นไปได้แหะ ถ้าเป็นผมก็คงจะตกใจเหมือนกัน เพื่อแสดงให้เห็นว่าผมไม่ใช่พลังงานบางอย่างก็เลยต้องเอ่ยปากทักทายออกไป “ไง พอดีผมหิวก็เลยอยากจะซื้อของกินบ้างน่ะ”
 นักเรียนคนนั้นสีหน้าดูดีขึ้นเล็กน้อย แต่ยังคงมีท่าทีลนลานและหวาดระแวง เขามองไปยังนอกรูโหว่ คงกำลังมองหาคนขายล่ะมั้ง
 “เอ่อ.. ไง ขอโทษทีนะ ลุงแกบอกว่าหมดแล้วน่ะ”
 “อ้าว น่าเสียดายจริง นายมีตั้งสามไม้ แบ่งให้เราสักไม้สิ ฮ่าๆ” แน่นอนว่าผมไม่ได้หวังว่าเขาจะแบ่งให้หรอก ก็แค่เอ่ยถามเล่นๆ เผื่อจะมีโอกาสได้สร้างมิตรภาพ มีเพื่อนเพิ่มย่อมดีอยู่แล้ว
 “ไม่ได้!!” เขาตอบเสียงดังจนผมผงะไปด้วยความตกใจ พอเห็นท่าทีของผมเขาก็อธิบายเสริมเพื่อแก้สถานการณ์ “คือว่าเราต้องเอาไปให้เพื่อนน่ะ คงแบ่งให้ไม่ได้ อย่าว่าเราเลยนะ”
 ถึงจะคิดว่าเรื่องแค่นี้พูดกันดีๆก็ได้มั้ง จะตะโกนใส่กันทำไมก็เถอะ แต่คนเราไม่เหมือนกันนี่นะ โรงเรียนนี้ก็เป็นโรงเรียนสอนคนพิการด้วย หมอนี่อาจจะเป็นโรคขี้ตกใจหรืออะไรทำนองนั้นก็ได้
 “อืม ไม่เป็นไรหรอก เราไปก่อนล่ะ บายนะ”

 พอผมเดินออกมาจนพ้นระยะที่พอจะมองเห็นกัน เขาก็ถอนหายใจออกมา แน่นอนว่าผมไม่มีทางเห็นฉากนี้
 เขาคิดในใจ.. เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ จะซื้อเนื้อนี่เหรอ? เหอะ… เจ้าโง่เอ้ย ไม่รู้หรือไงว่าเนื้อนี่น่ะราคาแพงระยับเลยนะ
 เพราะมันเป็นเนื้อมนุษย์ไงล่ะ