MJ_mini
Pearwa Yanil
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 3
1407
+47 M 262 K 181
PASSPORT
: 
(950/1500)
: 
Pearwa Yanil
Sat 29 Feb 2020, 23:41
 | |
 ชื่อตัวละคร : แพรวา ยานิล (Pearwa Yanil) ชื่อเล่น : แพรไหม (Pearmhai) เพศ : หญิง อายุ/วันเกิด : 13 ปี / 3 ธันวาคม เชื้อชาติ : ไทย ส่วนสูง/น้ำหนัก : 146 ซม. 35 กก. ระดับชั้น: ม.1 ความพิการ : หูหนวก นิสัยเด่น : -ค่อนข้างขี้อาย _________- อยากรู้อยากเห็นอยู่ตลอด _________แต่ไม่ค่อยกล้าแสดงออก _________- ระมัดระวังตัวกับสิ่งรอบข้างเสมอ__ |  |
Like | Dislike |
| - ดอกไม้ - กลิ่นหอมของขนมปังที่เพิ่งอบเสร็จ__ - การได้เรียนรู้สิ่งใหม่ๆ - ผลไม้ (ชอบลูกแพร์เป็นพิเศษ) | - ที่ๆคนเยอะมากเกินไป - เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกระทันหัน - การแตะตัวจากด้านหลัง(กำลังพยายามทำตัวให้ชิน)__ - ที่มืดๆเปลี่ยวๆ |
- สตอรี่ :
- Spoiler:
- ไหมไม่ได้เป็นแบบนี้มาตั้งเเต่แรกค่ะ หูทั้งสองข้างสามารถใช้การได้ดีจนกระทั่งไหมไม่ทันระวัง ตอนนั้นเป็นช่วง ป.6 เทอม 2 แล้วค่ะ ระหว่างที่กำลัง
เล่นวิ่งไล่จับกับเพื่อนๆที่โรงเรียนเพราะก้าวขาผิดจังหวะก็เลยพลัดตกบันไดมา ตอนนั้นเหมือนโลกหมุนชั่วครู่นึงเเล้วไหมก็หลับไป รู้ตัวอีกทีก็ตื่นมา
ที่โรงพยาบาลแล้ว ทุกอย่างก็ดูปกติดี ติดที่ว่ารู้สึกเจ็บหัวมากๆและรอบข้างมันเงียบจนน่าสงสัย คุณแม่ที่เห็นไหมตื่นก็รีบเข้ามากุมมือไหมพร้อมกับ
พูดอะไรบางอย่าง ไหมเห็นคุณแม่ขยับปากแต่ไม่มีเสียงออกมา เลยถามออกไปด้วยความไม่รู้ว่าคุณแม่เจ็บคอรึเปล่าทำไมถึงพูดไม่มีเสียงเเบบนั้น
ตอนนั้นไหมไม่ได้นึกสงสัยที่ไม่ได้ยินเสียงตัวเองด้วยซ้ำ เพราะเคยชินกับเสียงมันก็เลยนึกขึ้นมาในหัวได้
หลังจากที่ได้พูดคุยกับคุณหมอไหมรู้เเล้วว่าคนที่เป็นอะไรนั่นคือไหมต่างหาก ตอนนั้นไหมพูดอะไรไม่ออกเลยค่ะ ความมั่นใจที่มีอยู่น้อยนิดของไหม
ยิ่งลดน้อยลงไปอีก จากที่เคยมั่นใจในเสียงตัวเองกลายเป็นว่าตอนนี้ทุกครั้งที่่จะพูดมันกลับยากกว่าที่เคย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าที่พูดออกไปมันจะผิดตรงไหนรึเปล่า
- Spoiler:
- ช่วงที่หายไปดูอาการ มีงานที่โรงเรียนเพิ่มขึ้นเยอะมากแต่ว่ายังดีที่มีคุณครูกับเพื่อนๆบางส่วนช่วย ถึงแม้ไหมจะพูดน้อยลงแถมยังพยายามตีตัวออกห่าง
จากเพื่อนๆแต่ก็ยังมีเพื่อนๆบางคนที่เข้าใจเเละคอยช่วยเหลืออยู่ค่ะ ตอนที่จบออกมารู้สึกดีใจมากๆเพราะว่าเหมือนหมดภาระไปแล้ว เเต่มันก็ไม่เชิงสะทีเดียว
เพราะพอได้กลับบ้านเเล้วไม่มีอะไรทำ โลกรอบข้างก็เงียบมันก็เลยรู้สึกวังเวงเอามากๆ ไหมทำได้แค่เปิดโน๊ตบุ๊คหรือโทรทัศน์ดูเเล้วเลือกให้เสียงออกมา
ผ่านลำโพงและเอามือสัมผัสเเรงสั่นสะเทือนเท่านั้น หรือว่างๆก็หาหนังสือมาอ่านเพื่อเพิ่มคลังคำศัพท์ ช่วงปิดเทอมไหมพยายามจะเรียนรู้ภาษามือค่ะ
คุณแม่เองก็หาเวลาไปเรียนกับไหมด้วยเพื่อที่เราจะได้สื่อสารกันสะดวก จริงๆแล้วไหมอ่านปากได้ค่ะ แต่ว่ามันช้ามากๆเเละบางครั้งมันก็ยากมากๆสำหรับไหม
ไหมรู้สึกท้อมากๆแต่คุณแม่ก็เสนอวิธีให้เราลองใช้สมุดคุยกันเพียงแต่มีเงื่อนไขว่าถ้าเขียนเเล้วก็ต้องพูดมันออกมาด้วยเพื่อไม่ให้ไหมลืมวิธีการพูด ไหมคิดว่า
ไหมพยายามได้ดี แต่นั่นก็เป็นกับแค่คุณแม่เท่านั้น พอต้องออกไปทำแบบนี้กับใครไหมก็ทำได้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่
เวลาผ่านไป วันนึงคุณแม่ก็กลับบ้านมาพร้อมกับท่าทางดีใจ คุณแม่บอกว่าเจอที่ๆเหมาะกับไหมเเล้ว อยากให้ไหมไปลองดู ตอนที่ไหมรู้ว่าที่นั่นเป็นโรงเรียน
ไหมก็พยายามขอร้องคุณแม่ทันทีเลยว่าไม่ไปได้รึเปล่า
ไหมกลัวค่ะ ถ้าเป็นโรงเรียนคนก็ต้องเยอะ ยิ่งคนเยอะมากเท่าไหร่ การสื่อสารก็จะยากมากขึ้น คุณแม่พยายามเกลี้ยกล่อมไหมอยู่นานมากๆซึ่งไหมก็ไม่อยากให้
คุณแม่เหนื่อยเลยยอมตกลง ตั้งเเต่วันนั้นจนวันที่ก้าวข้ามผ่านรั้วโรงเรียนเข้ามาได้ ไหมยังคิดอยู่เลยค่ะว่าจะทำได้ดีรึเปล่า ถ้าเกิดเผลอไปทำให้ใครไม่พอใจขึ้นมา
จะทำยังไง เเต่ยังไงไหมก็หวังว่าจะได้รับประสบการณ์ที่ดีจากที่นี่ไม่มากก็น้อย
- Spoiler:
- ไหมขอให้ไหมไม่ทำพลาดและมีเพื่อนที่สามารถคุยกันได้เยอะๆเลยนะคะ
- ช่องทางการติดต่อ :
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|