รัตติกาล ซีรีย์ [Ep.17][END]

[Nearmoki-2b]

- Intro -

'ก็อกๆ' เสียงเคาะประตูเป็นเหตุให้ผู้อำนวยการลุกจากเก้าอี้ตัวเก่ง
"ใครเหรอครับ?" เขาวางมือบนลูกบิดพลางเอ่ยถามหาคนเบื้องหลังประตู
"เอาของมาส่งน่ะค่ะ" เมื่อได้ยินเช่นนั้นผอ.นรินทร์จึงเปิดประตูต้อนรับ
หากเมื่อเปิดประตูแล้วกลับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ไม่มีของสิ่งของใดถูกยื่นมา
"รบกวนส่งของมาให้ผมหน่อยได้หรือเปล่าครับ? ผมมองไม่เห็นน่ะครับ"
เจ้าของห้องถามด้วยน้ำเสียงสุภาพพลางยกมือทั้งสองข้างแบหวังรับของ
ทว่าสิ่งที่ถูกวางลงบนมือใหญ่นั้นไม่ใช่สิ่งของ เขากลับสัมผัสได้ถึงไออุ่น
ของมือหญิงสาว

"ดิฉันนี่แหละค่ะ ของขวัญปีใหม่ของคุณ" เสียงใสเอ่ยเรียบเฉยปกติ
"เอ๊ะ?" นรินทร์เอียงคอสงสัย ใจนึกว่าคงเป็นมุกตลกยุคใหม่
"ดิฉัน 'รัตติกาล นิทรานัน' เป็นของขวัญปีใหม่จากเจ้านายของคุณ
จากนี้ไปจะเข้ามาทำงานเป็นเลขาส่วนตัวของคุณค่ะ" รัตติกาล
โค้งตัวให้ผู้เป็นนายหลังแนะนำตัวโดยคร่าว

"เห๋!!!~"

"ด เดี๋ยวนะ? เลขา?? ทำไมผมถึงไม่รู้เรื่องเลยล่ะ ไม่เห็นมีใครแจ้งเลย!!"
"ลองโทรถามเจ้านายคุณดูสิคะ" หญิงสาวแปลกหน้าตอบเสียงเรียบเอื่อย
นรินทร์ตกใจรีบปิดประตูห้องปล่อยแขกอยู่ข้างนอก เจ้าของห้องสาวเท้า
หยิบโทรศัพท์ขึ้นโทรหาปลายสายทันควัน เสียงที่ตอบมานั้นคือเสียงใสที่คุ้นเคย
"เรเน่... อยู่ๆก็มีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้มาบอกว่าเป็นเลขาผม คุณรู้เรื่องมั้ย!?!"
"อ้อ รัตติกาลน่ะเหรอคะ? เธอสวยนะคะ น่าเสียดายที่นรินทร์มองไม่เห็น"
"นั่นใช่ประเด็นที่ไหนที่ไหนละคับ!! ทำไมอยู่ๆคุณถึงได้ส่งเธอมาล่ะ"
"ก็แค่อยากหาคนช่วยงานนรินทร์น่ะค่ะ.. อ๊ะ แค่นี้ก่อนนะคะ ต้องประชุมแล้ว
หวังว่าจะชอบนะคะ..." แกร็ก เสียงวางสายดับไปทั้งๆที่ไม่ได้อธิบาย
รายละเอียดใดๆ

ทั้งหมดที่รู้คือรัตติกาลคือผู้หญิงที่จะมาเป็นเลขาของผู้อำนวยการจริงๆ
นรินทร์ถอนหายใจทีหนึ่งก่อนกลับไปเปิดประตูห้องอีกครั้ง หญิงสาว
เจ้าของผมสีดำยาวสลวยเงยหน้าขึ้นมองผู้อำนวยการไม่วางตา
"ผมขอโทษที่เสียมารยาทนะครับ ดูเหมือนว่าคุณจะเป็นเลขาของผมจริงๆ
เชิญเข้ามาด้านในก่อนสิครับ" ชายหนุ่มผายมือให้หญิงสาวในชุดสูทสี
ม่วงเดินเข้าไปในห้อง ท่าทางของผู้อำนวยการดูเกร็งมากกว่าปกติ
เพราะตั้งแต่ที่วินสันผู้ช่วยชั่วคราวของเขาลาออก เขาก็ไม่มีคนคอย
ช่วยงานมานานแล้ว มันเป็นเรื่องลำบากที่จะทำงานร่วมกับผู้อื่น

"เอ่อ... หน้าที่ของคุณมีอะไรบ้างเหรอครับ เจ้านายได้บอกคุณมาไหม?"
"หน้าที่ของดิฉันคือการคอยช่วยเหลือและสนองทุกสิ่งที่ผอ.ต้องการค่ะ"
"ทุกอย่างงั้นเหรอ.." เสียงที่ได้รับกลับเป็นเพียงเสียงกระซิบเบาๆกับตัวเอง
"งั้นตอนนี้คุณยังไม่ต้องเริ่มทำงาน ผมอยากให้คุณชินกับโรงเรียนแห่งนี้ก่อน
ที่นี่มีบรรยากาศเฉพาะตัวไม่เหมือนกับที่อื่น โรงเรียนของเราเป็นโรงเรียนเด็ก
พิการ มันเป็นสิ่งสำคัญมากที่คุณจะต้องระมัดระวังคำพูดกับพวกเด็กๆ เข้าใจ
ไหมครับคุณริตติกาล?" ผู้อำนวยการกระชับเรื่องสำคัญที่สุดในโรงเรียนแห่งนี้
ให้พนักงานคนใหม่ฟัง แต่หาได้รับคำตอบแต่อย่างไร

"คุณรัตติกาล?" นรินทร์ย้ำอีกครั้งด้วยเสียงที่ชัดกว่าเดิม แต่ก็หาไร้ซึ่งคำตอบ
สิ่งที่ได้มีเพียงเสียงลมหายใจบางเบา เลขาสาวยืนหลับตานิ่งเงียบไม่ไหวติง
"คุณรัตติก๊าลลล คุณหลับเร้ออออ!!!" เสียงโวยวายทำให้เธอสะดุ้งเฮือก
"ผอ... อรุณสวัสดิ์ค่ะ?" รัตติกาลตอบรับด้วยน้ำเสียงงัวเงียไม่มีสติ
"เมื่อคืนไม่ค่อยได้นอนเหรอครับ.." ผู้อำนวยการทำหน้าตาไม่ไว้ใจ เขามี
ลางสังหรณ์แปลกๆว่าเธอคนนี้ไม่ธรรมดา ตั้งแต่ที่อยู่โรงเรียนแห่งนี้มาก็ยัง
ไม่เจอคนปกติชนเลยสักคน ถึงนั่นจะไม่ใช่ข้อเสียเสมอไปก็เถอะ

"ขออภัยด้วยค่ะ จริงๆแล้วดิฉันเป็นคนกลางคืน ยามกลางวันแบบนี้มันทำให้
ดิฉันรู้สึกง่วงนอนมากเลยค่ะ ฟังประโยคเกิน 50 คำทีไรหลับทุกที แฮะๆ"
"อาร๊ายยยย มีนับคำด้วย คุณล้อเล่นกับผมอยู่ใช่ม๊ายย!!" นรินทร์โวยวาย
คนกลางคืนหมายถึงบุคคลที่มักมีสภาพตื่นตัวในตอนกลางคืนแทนที่จะตื่น
ตอนกลางวันเช่นคนปกติ ถึงแม้จะมีคนมากมายที่ชอบนอนดึกตื่นเช้า หาก
มีคนไม่กี่เปอร์เซ็นในโลกนี้เท่านั้นที่จะเป็นคนกลางคืนโดยสายเลือดจริงๆ
และรัตติกาลก็คือหนึ่งในนั้น นั่นคือสาเหตุที่เธอเผลอหลับระหว่างเวลางาน

"ว่าแต่ผอ.คะ ดิฉันนึกว่าคุณจะมีอายุกว่านี้ซะอีก" รัตติกาลเอ่ยพลางมองอีกฝ่าย
"ถึงผมจะอายุน้อยกว่าผู้อำนวยการทั่วไปแต่ผมก็ตั้งใจทำงานเสมอนะครับ"
"นั่นไม่ใช่ประเด็นหรอกค่ะ" ดวงตาสีน้ำตาลไล่มองใบหน้าเรียวคมของชายหนุ่ม
ก่อนจะไล่สายตาลงไปบนท่อนแขนที่ถูกถกแขนเสื้อขึ้นคลายร้อน
"จะว่ายังไงดีล่ะ.. ผอ.ดูดีกว่าที่คิดน่ะค่ะ บุคลิคเซอร์ๆกับท่าทีสุขุมดูเข้ากันได้ดี
แถมหุ่นก็ไม่ผอมจนเกินไป ดูภูมิฐานสมกับเป็นผู้อำนวยการมากเลยล่ะค่ะ"
"จริงเหรอ คุณคิดอย่างนั้นจริงเหรอครับ!!" นรินทร์ดีใจที่ถูกชมจึงเผลอหลุด
ท่าทีเด็กๆออกไป เขารีบหยุดกริยาทันทีที่รู้ตัว

"จริงสิคะ.. แขนนี่ก็ดูน่าดึงดูด.." เลขาสาวคนใหม่วางมือลูบไล้บนแขนชาย
ผู้พึ่งเจอหน้ากัน นรินทร์รีบกระตุกแขนออกทันควัน ความรู้สึกนี่มันอะไรกัน!!
"ค.ค..ค..คุณริตติกาล ทำอะไรน่ะครับ ทำแบบนี้ไม่ได้นะครับ!!" เขาโวยวาย
"ดิฉันไม่ทำในสิ่งที่เกินกว่าหน้าที่แน่นอนค่ะ ผอ.ไม่จำเป็นต้องเป็นห่วง ดิฉัน
เพียงสนใจในท่อนแขนที่ดูเฟอร์เฟคของผอ.ก็เท่านั้น" นรินทร์รีบดึงแขนเสื้อ
ที่พับอยู่ลงพร้อมทั้งติดกระดุมแขนเสื้อเร็วไว ทำไมถึงได้รู้สึกขนลุกแบบนี้ล่ะ!!
"ไม่ต้องห่วงนะคะ ดิฉันสัญญาว่าจะไม่มีความรู้สึกชู้สาวกับคุณอย่างแน่นอน"
"ถ..ถึงอย่างนั้นก็ห่วงอยู่ดีนั่นแหละครับ ฟังนะ!! นี่คือคำสั่งแรกของคุณ
ึคุณจะต้องอยู่ห่างกับผมอย่างน้อยสองเมตร!!"

"ผอ.เป็นโรคกลัวผู้หญิงงั้นเหรอคะ?" รัตติกาลเอียงคอถามท่าทีเอื่อยเชื่อย
"ไม่ใช่!! ผมไม่ได้กลัว!!" เขาไม่ได้กลัวผู้หญิง แต่กลัวเฉพาะเธอต่างหาก!!
รัตติกาลมองท่าทีลุกลี้ลุกลนของผู้อำนวยการด้วยสายตาปลื้มปิติ เธอดีใจ
เหลือเกินที่ได้มาทำงานเป็นเลขาของนรินทร์ รอยยิ้มพอใจเผยขึ้นบนใบหน้า
ของหญิงสาวผู้ดูลึกลับราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืน ชื่อของเธอคือ 'รัตติกาล'

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

Ep.01

ร่างของหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีดำยาวสลวยกำลังเดินอยู่ณ.ตึกอาคารเรียน
ความงามและกลิ่นอายที่ดูลึกลับน่าค้นหาทำเอาใครๆก็ต่างพากันจดจ้องเธอ
ชื่อของเธอคือ 'รัตติกาล' เลขานุการคนใหม่ของผู้อำนวยการนรินทร์ หน้าที่
แรกที่ได้รับมอบหมายคือการทำความรู้จักกับโรงเรียนแห่งนี้ รัตติกาลไม่รอ
ช้าออกสำรวจทันใด สำหรับเธอแล้วโรงเรียนแห่งนี้เปรียบดั่งสวรรค์ ไม่ว่าจะ
มองซ้ายขวาก็เจอเด็กหนุ่มวัยกำลังโตเต็มไปหมด!! ว่าแล้วเธอก็หยุดยืน
อยู่หน้าห้องเรียนของชั้นมัธยมศึกษาปีที่สอง

"อ้าว นั่นคุณรัตสุดสวยไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่เข้ามาแนะนำตัวกับเด็กๆก่อนละครับ"
เสียงร่าเริงนั้นเป็นของคุณครูศศินผู้กำลังคุมคาบโฮมรูมอยู่ รัตติกาลสบตา
ไม่มั่นใจกับคุณครูเป็นเชิงถาม เมื่อศศินพยักหน้ายินดีต้อนรับเลขาสาวจึง
เดินไปยืนอยู่หน้าชั้นเรียน ทุกสายตาล้วนจับจ้องมาที่หญิงสาวแปลกหน้า
"รัตติกาล นิทระนัน เป็นเลขาของผอ.ค่ะ หากมีอะไรที่ช่วยได้ดิฉันก็พร้อม
ช่วยเต็มที่เลยนะคะ หวังว่าจะเข้ากับทุกคนได้ดี" เธอโค้งศีรษะนอบโน้ม
ทีหนึ่งก่อนเงยหน้าขึ้นสำรวจเด็กแต่ละคน

เด็กคนแรกคือเด็กสาวผมสั้นผูกผูกโบว์อันใหญ่เป็นเอกลักษณ์ เธอแนะนำ
ตัวด้วยเสียงสดใส ชื่อของเด็กคนนั้นคือ 'ไอรีน' ถัดมาคือเด็กผู้ชายหน้า
ทะเล้นที่ดูขี้เล่นสมกับเป็นเด็กม.ต้น เด็กคนนั้นชื่อว่าเจ้า ถัดไปอีกคราวคือ
เด็กผู้ชายที่ผูกรวบผมหน้าม้าขึ้นเป็นจุกดูน่ารัก เด็กชายผมจุกมีชื่อว่าพี
ห่างออกไปมีเด็กผู้หญิงชาวต่างชาติที่มีสีผมสีตาเด่นไปกว่าผู้อื่น เธอคือลิลลี่
เด็กๆแนะนำตัวไปเรื่อยๆจนถึงคิวของเด็กผู้ชายคนหนึ่ง ดวงตาสีไม้จดจองไปที่
เด็กผู้ชายผิวสีแทนผู้ใส่ผ้าปิดตาข้างหนึ่ง มือกำลังควงส้อมไปมาสบายใจ

"ผิวสีแทนสวยจัง..." เลขาสาวพึมพำ ดวงตาจ้องเด็กชายเบื้องหน้าไม่กระพริบ
"ส่วนเด็กคนนั้นคือภูมินทร์น่ะ" คุณครูศศินแนะนำตัวภูมินทร์เมื่อเห็นอีกฝ่าย
ดูสนอกสนใจเป็นพิเศษ เด็กชายเจ้าของชื่อถึงกับสะดุ้งเฮือกเมื่อสัมผัสได้ถึง
แรงปรารถนาอะไรบางอย่างที่แผ่ออกมาจากดวงตาอันฉายแววระยิบระยิบ
ภูมินทร์ลูบแขนแก้ขนลุกอยู่พักหนึ่งก่อนที่สายตาหญิงสาวจะคละเคลื่อนออก
จากเขาไป.. ในใจเด็กชายได้แต่นึกว่า ตลอดเวลาที่ผ่านมามีแต่คนหวาดกลัว
เขา นี่คงจะเป็นครั้งแรกละมังที่เขารู้สึกกลัวใครบางคนขึ้นมา แถมคนๆนั้นยัง
เป็นพี่สาวคนสวยที่ดูบอบบางซะด้วยสิ.. จะบอบบางจริงมั้ยนะ

รัตติกาลเอ่ยขอบคุณคุณครูศศินก่อนจะขออนุญาตไปสำรวจโรงเรียนต่อ
ก่อนจะไปเธอยังไม่ลืมที่จะชมทรงผมของคุณครูหนุ่มว่าดูเข้ากับเขาไม่น้อย
ไม่รู้ทำไมศศินถึงไม่คิดว่านั่นเป็นคำชม.. ไม่สิ เธอก็อาจจะชม แต่เหมือนชม
โดยมีความหมายแฝงชอบกล ศศินได้แต่สะบัดความคิดไร้สาระออกจากหัวก่อน
จะกลับไปเปิดโฮมรูมอีกครั้ง หลังจากเดินออกมาจากห้องแล้วเลขาสาวจึงยกนิ้ว
ขึ้นนับทวนชื่อนักเรียนแต่ละคน เธออยากจะเรียนรู้เรื่องต่างๆให้ได้ไวที่สุด

รัตติกาลสาวเท้าต่อไปจนถึงห้องพยาบาลกว้าง แสงอุ่นๆที่สาดส่องเข้ามาทาง
หน้าต่างทำให้เธอรู้สึกง่วงนอนขึ้นอย่างกะทันหัน เธอพยายามลืมตาตั้งสติเดิน
ต่อไปอีกสักหน่อย หากสุดท้ายก็แพ้ความง่วงยืนหลับสัปหงกไปเสียอย่างนั้น
"เอ่อ..คุณคะ" เสียงใสแปลกหูเอ่ยขึ้นแผ่วเบา แฝงความเกรงใจชัดเจน
"คุณคะ มายืนหลับตรงนี้ไม่ได้นะคะ" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้ง คราวนี้มาพร้อม
กับแรงเขย่าที่แม้จะเบาแต่ก็สามารถปลุกให้เลขาสาวตื่นจากภวังค์ได้
"สวัสดีค่ะ คุณเป็นใครคะ?" รัตติกาลเอ่ยทั้งๆที่ยังปรือตา เป็นเพราะเธอ
ได้รับมอบหมายมาให้ทำความรู้จักกับทุกคน เธอจึงเลือกที่จะถามคำถาม
เช่นนั้นออกไป อีกฝ่ายทำหน้าตาเหยเกชอบกลหากก็ไม่ได้ว่าอะไร

"ฉันเป็นครูพยาบาลของโรงเรียนนี้ค่ะ" คำตอบนั้นดังออกมาจากหญิง
สาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลและดวงตาสีฟ้า แสดงออกถึงสัญชาติ
ตะวันตกชัดเจน เธอใส่เสื้อกาวน์เข้ากับสถานที่ที่อยู่ณ.ตอนนี้
"ดิฉัน รัตติกาล นิทระนัน ตั้งแต่วันนี้จะเป็นเลขาของผู้อำนวยการค่ะ"
ครูพยาบาลเลิกคิ้วแปลกใจเพราะไม่รู้มาก่อน แหงล่ะ ขนาดตัว
ผู้อำนวยการเองก็ยังไม่รู้เรื่องเลย

"ฉันเกลิน คริสตัล ค่ะ" เกลินยื่นมือออกมาหวังจับทักทายแบบฉบับ
ชาวตะวันตก เลขาสาวยื่นมือตอบด้วยความยินดี เมื่อเห็นท่าทาง
แสนง่วงของรัตติกาลสุดท้ายหมอสาวใจดีอย่างเกลินจึงอดที่จะ
เรียกมาดื่มกาแฟด้วยกันไม่ได้ ทั้งสองเริ่มเปิดประเด็นสนทนากัน
เล็กน้อยตามประสา ทันใดนั้นเองที่มีพนักงานคนหนึ่งนำแฟ้มเอกสาร
คนไข้มายื่นให้กับคนเป็นหมอ เกลินเปิดแฟ้มและกรอกสายตาอ่าน
อย่างตั้งใจ ความตั้งใจนั้นทำเอารัตติกาลผู้ใฝ่รู้อดที่จะถามไม่ได้
"นั่นแฟ้มอะไรเหรอคะ?" คุณหมอสาวอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนที่จะตอบ
เธอคิดว่ายังไงรัตติกาลก็เป็นถึงเลขาของผู้อำนวยการ เธอคงจะมี
สิทธิ์ที่จะรับรู้ข้อมูลต่างๆในโรงเรียนแห่งนี้

"อ่า.. นี่แฟ้มประวัติคนไข้น่ะค่ะ ฉันไม่ค่อยถนัดเรื่องจิตเวช ก็เลย
ต้องตั้งใจอ่านและศึกษาเป็นพิเศษ" สายตาของหมอสาวดูหมอง
ไปอย่างชัดเจน รัตติกาลมองความซื่อตรงนั้นอยู่พักหนึ่งก่อนเอ่ยปาก
"ขอดิฉันลองดูหน่อยได้ไหมคะ?" เป็นอีกครั้งที่คุณหมอดูอ้ำอึ้งไป
ทว่าสุดท้ายแฟ้มก็ตกถึงมือเลขาคนสวยจนได้ เลขาสาวนิ่งเงียบ
และใช้สมาธิในการอ่านแฟ้มประวัติคนไข้อยู่ครู่หนึ่ง

"หยุดสั่งยาให้เด็กจะดีกว่านะคะ การให้เด็กกินยาโดยไม่จำเป็น
จะทำให้เด็กเกิดความเชื่อใจในตัวยาและเลิกคิดที่จะช่วยเหลือ
หรือแก้ไขปัญหาของตัวเอง คุณควรจะจัดคอร์สบำบัดส่วนตัว
ให้มากกว่าค่ะ" รัตติกาลเอ่ยความคิดเห็นน้ำเสียงนิ่งเรียบจริงจัง
ท่าทีง่วงนอนที่เคยมีบัดนี้จางหายไป เธอช่างดูสง่าและเฉลียว-
ฉลาด ดูลึกลับสมกับชื่อ'รัตติกาล' เกลินกระพริบตามองสาว
ร่วมห้องไม่วางตา

"คุณเป็นหมอเหรอคะ? ฉันจำได้ว่าตะกี้คุณบอกว่าเป็นเลขา.."
"ก็เป็นแค่เลขาธรรมดาๆนี่แหละค่ะ" รัตติกาลยักไหล่ไม่รู้ร้อน
"คุณเกลิน ปกติไม่ได้เรียกตัวเองว่า'ฉัน'เหรอคะ?" เลขาถามต่อ
"อ..เอ๊ะ!! ท..ทำไมถึงรู้ละคะ" เกลินตอบน้ำเสียงลนลานชัดเจน
"เวลาที่คุณพูดว่า'ฉัน' น้ำเสียงจะเบากว่าคำอื่นๆน่ะค่ะ ดิฉันเลยทราบ"
"อ..เอ๊ะ?!!" หมอสาวเลิกลั่กไม่รู้ตัวแม้แต่น้อยว่าตัวเองแสดงท่าที
แบบนั้นออกไป ดวงตาสีไม้มองภาพเบื้องหน้าด้วยความเอ็นดู

"เรียกตัวเองแบบที่เรียกปกติก็ได้ค่ะ ดิฉันรู้สึกชอบที่นี่ขึ้นมา เราอาจ
จะได้แวะเวียนมาพบกันอีกบ่อยๆ ดิฉันอยากจะให้คุณได้พูดอย่างสบายใจ"
หมอสาวทำท่าครุ่นคิดไม่มั่นใจ เธออ้าปากพะงาบๆก่อนจะเปล่งเสียงขึ้น
"งั้นลิน...ขออนุญาตนะคะ.." เกลินเอ่ยถ้อยคำที่มักใช้อย่างติดๆขัดๆ
"'ลิน'งั้นเหรอคะ? น่ารักดีนี่คะ งั้นดิฉันจะขอเรียกคุณว่าลินด้วยได้ไหมคะ?"
"ด..ได้สิคะ งั้นลินเรียกคุณรัตติกาลว่ารัตบ้างได้มั้ย!!" น้ำเสียงที่ดูหงอย
ไปแลดูสดใสขึ้นบ้าง รัตติกาลยิ้มรับด้วยความยินดี

"ต้องได้อยู่แล้วสิ ต่อจากนี้รัตขอฝากตัวด้วยนะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

Ep.02

หลังจากที่เดินชมโรงเรียนจนทั่วแล้วรัตติกาลจึงกลับไปที่ห้อง
ผู้นำนวยการอีกครั้งหนึ่ง เนื่องจากเธอเป็นลูกน้องอันถูกจ้างมาจาก
เจ้าของโรงเรียนโดยตรงจึงทำให้รัตติกาลมีรหัสเข้าออกห้องนรินทร์
ได้ตามที่ต้องการ หากถึงอย่างนั้นเธอก็เคาะประตูทุกครั้งที่จะเข้าออก
ไร้ซึ่งคำตอบจากการเคาะขออนุญาต เมื่อเห็นเช่นนั้นเลขานุการคนใหม่
จึงถือวิสาสะเข้าไปในห้องด้วยตนเอง

ไม่มีใครอยู่ในห้องทำงานกว้าง มีเพียงเสียงเครื่องปรับอากาศและลมหนาว
ที่ถ้ายืนหลับตาคงนึกว่าตัวเองยืนอยู่ในบ้านหิมะในสวนสนุกชวนฝัน
รัตติกาลเดินกรอกสายตารอบห้องทำงานที่เต็มไปด้วยกรอบภาพวาดเต็มผนัง
ทุกรูปที่แขวนอยู่ล้วนมาจากศิลปินคนเดียวกัน จะแปะกรอบรูปไว้ในห้องตาบอด
ทำไมกันนะ?.. ของหลายๆอย่างในห้องแห่งนี้เหมือนไม่ได้ทำมาเพื่อเจ้าของห้อง
พื้นห้องเองก็เป็นพื้นไม้ขัดเงาลื่นปรื๊ดไม่เข้ากับคนพิการทางสายตาสุดๆ
ถ้าลื่นขึ้นมาหน้าหล่อๆนั้นคงจะจบสิ้นกันพอดี.. รัตติกาลได้แต่คิดเสียดายในใจ

เดินสำรวจห้องได้ไม่นานเสียงอินเตอร์โฟนห้องผู้อำนวยการก็ดังขึ้น ผู้มาเยือน
คืออิสรา ประธานนักเรียนคนเก่งที่เคยได้ยินกิตติศัพท์จากนักเรียนคนอื่นๆ
"คุณคือ...คุณประธานนักเรียนอิสราสินะคะ" รัตติกาลเอ่ยถามเด็กหนุ่มผู้ถือ
เอกสารเดินเข้ามาในห้อง ดวงตาสีไม้เบิกจ้องมองประธานนักเรียนด้วยความสนใจ
อิสราถามหาชายหนุ่มเจ้าของห้องแต่ไม่ได้คำตอบที่แน่ชัด ทันทีที่รู้สึกถึงออร่า
แปลกประหลาดเขาก็ตัดสินใจที่จะรีบเอาเอกสารไปวางและหาทางหลีกหนี

"จะไม่รอผอ.เหรอคะ ดิฉันว่าเขาอยู่แถวๆ นี้แหละ" รัตติกาลเอ่ยถามเสียงเนือย
"เอ่อ..ไม่ล่ะครับ ขอบคุณมาก ยินดีที่ได้รู้จักนะครับคุณรัตติกาล" เด็กหนุ่มรีบตอบ
"..ให้ดิฉันไปส่ง" เลขานุการเอ่ยถามด้วยความหวังดี หากก็ถูกพูดแทรกขึ้นซะก่อน
"ไม่เป็นไรครับ! ขอบคุณครับ" ประธานนักเรียนรีบปฏิเสธพลางสาวเท้าออกจากห้อง
"คุณอิสราก็น่ารักดีนะคะ..." อิสราขนลุกวูบกับคำส่งท้ายก่อนรีบปิดประตูจากไป
หญิงสาวเลขาหัวเราะน้อยๆให้กับปฏิกริยาแสนน่ารักนั้นก่อนจะไปหาอะไรทำรอ
เวลาที่ผู้อำนวยการจะกลับมาที่ห้องอีกครั้งหนึ่ง

.
.
.

"ผอ.หายไปไหนมาหรือคะ ดิฉันรอคุณตั้งนาน" หลังจากเสียงปิดประตูห้องดังขึ้นก็
ตามด้วยเสียงเนือยง่วงนอนของคุณเลขาที่ต้องนั่งหลับรออยู่เป็นชั่วโมง
"ผมไปถามรายละเอียดงานของคุณกับทางห้องธุรการมาน่ะครับ.. ว่าแต่มีใครมาสวนกับผม
รึเปล่า? ห้องธุรการบอกว่าส่งเอกสารขึ้นมาที่นี่?" นรินทร์พูดระหว่างเดินไปนั่งบนโต๊ะทำงาน
"มีค่ะ ประธานนักเรียนเป็นคนเอามาให้" เลขาหยิบเอกสารออกจากกองกระดาษบนโต๊ะก่อน
ยื่นให้ผู้อำนวยการกับมือ เธอจ้องมองชายหนุ่มผู้กำลังตั้งใจอ่านเอกสาร

"น่ารักดีนะคะ ประธานนักเรียน" ผู้อำนวยการกระตุกกึก เรียกรอยยิ้มบนมุมปากอีกฝ่ายได้เป็นอย่างดี
"เลือกคนได้ดีนะคะ ดิฉันคิดว่าคุณอิสราเป็นคนไม่ตื่นตูมกับสถานการณ์ คงทำหน้าที่ได้ดีน่าดู"
"ผมก็ไม่ได้เลือกเขาหรอกครับ เขามาจากการเลือกตั้งจากคะแนนเสียงโดยชอบธรรม"
"แต่ถึงอย่างนั้นคุณก็ไม่ได้ปฏิเสธว่าคุณอิสราเป็นคนที่น่ารัก?" เสียงเนือยเอ่ยถามอีกครั้ง
"ผมคิดว่านักเรียนของผมทุกคนเป็นคนที่น่ารักและแสนวิเศษ" คำตอบที่ได้เป็นประโยค
เสียงเรียบเฉยจากผู้อำนวยการที่ปกติมักร่าเริงแจ่มใสอยู่เสมอ

"นั่นสินะคะ สำหรับคุณแล้วคงไม่มีใครน่ารักไปกว่าเจ้านาย" ประโยคพูดลอยๆถูกเอ่ยขึ้น
เอกสารในมือผู้อำนวยการถูกวางลงกับโต๊ะอีกครั้ง เขาหันหาคนร่วมห้องด้วยท่าทีจริงจัง
"ผมรักและเคารพเจ้านายของผม และผมก็เชื่อว่าคุณจะเคารพเจ้านายผมด้วยการตั้งใจ
ทำงานให้ถูกหน้าที่เช่นกัน ขอฝากตัวด้วยครับ" ถึงแม้จะพูดว่า 'ขอฝากตัว' แต่น้ำเสียง
ที่พูดนั้นแสดงความเกรงขามเหนือกว่าชัดเจน บรรยากาศในห้องเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
"ขออภัยที่เสียมารยาทค่ะท่าน ถ้าเช่นนั้นดิฉันขอตัว เพื่อที่จะได้ไม่รบกวนท่าน"
เธอพูดก่อนจะหันหลังเดินออกมาจากห้องทำงานกว้าง

"ไม่รู้ตัวเลยสินะ..."

.
.
.

เมื่อเห็นว่าเลขาสาวเดินออกไปแล้วผู้อำนวยการจึงหยิบโทรศัพท์มือถือโทรออกทันที
"ว่ายังไงคะ?" โทรศัพท์ถูกส่งคลื่นสัญญาณไปยังประเทศสวิตเซอร์แลนด์
"เรเน่ ผมว่าคุณรัตติกาลเค้าแปลกๆยังไงก็ไม่รู้ ฮืออ~ เอาเธอกลับไปไม่ได้เหรอ~"
อยู่ๆผู้อำนวยการมาดขรึมก็เปลี่ยนเป็นคนขี้งอแงได้ภายในเสียววินาที
"หืม.. ไม่คุ้นรึเปล่าคะ? ไม่ได้ทำงานใกล้ชิดใครมานานแล้วเลยไม่ชินรึเปล่า?"
"ผมไม่รู้~ รู้แต่ไม่อยากได้ ผมทำงานคนเดียวไม่มีปัญหาซะหน่อย ผมทำได้ไม่ดีเหรอ?"
"ไม่ค่ะ นรินทร์ทำงานได้ดีเสมอ ไม่ว่าอะไรก็ไม่เคยพลาด" คำชมของเจ้านายทำเอา
ผู้อำนวยการฉีกยิ้มกว้าง ความเครียดที่มีผลันหายไปจนหมดสิ้น

"แต่รัตติกาลเค้าจะช่วยนรินทร์ได้อย่างแน่นอนค่ะ ไม่เชื่อสายตาเน่อย่างนั้นเหรอคะ?"
"เชื่อครับ... ผมคงจะไม่ชินจริงๆ... ว่าแต่เมื่อไหร่คุณถึงจะมาหาผมอีกเหรอ?"
"...ช่วงนี้คงจะไม่ได้ไปหา งานยุ่งมากเลยค่ะ อยู่กับรัตติกาลดีๆแล้วก็ทำตัวดีๆ
กับเธอไปก่อนแล้วกันนะคะ" เสียงปลายสายเงียบไปพักนึงหลังจากที่ได้ยิน
"คุณรู้ได้ยังไงว่าผมทำตัวไม่ดีกับคุณรัตติกาล?" นรินทร์เลิกคิ้วถามสงสัย
"..หืม? ฟังเสียงก็รู้แล้วค่ะ นรินทร์เป็นคนทำบาปไม่ขึ้นนี่คะ พอทำตัวไม่ดี
ทีไรก็หงออย่างนี้ทุกที ฮะๆๆ" เจ้าของโรงเรียนหัวเราะชอบใจก่อนจะขอตัว
วางสายไปทำงานต่อ ผู้อำนวยการลูบโทรศัพท์ที่ถูกวางสายไปแล้วอย่าง
ถนุถนอม

"ผมคิดถึงคุณจัง..."

ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนวางโทรศัพท์ลงบนโต๊ะและเริ่มตัดสินใจจัดการ
กับเอกสารต่อตามปกติ โดยที่ไม่รู้เลยว่าตั้งแต่วันนี้ชีวิตของเขากำลังจะเปลี่ยนไป...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปักครับ...

[Skai]

อะไรจะเปลี่ยนไป...

[Nearmoki-2b]

Ep.03

"อรุณสวัสดิ์ค่ะผอ." รัตติกาลเอ่ยทักผู้อำนวยการผู้พึ่งเดินลงมาจากบันได
ชั้นสี่ซึ่งเป็นส่วนห้องพักส่วนตัว เป็นพื้นที่ที่เลขาสาวไม่ได้รับอนุญาตให้เยี่ยมเยียน
"ดิฉันจัดการส่งเอกสารสำหรับวันนี้ให้เสร็จเรียบร้อยแล้วนะคะ" นรินทร์หยุดชะงัก
ไปเล็กน้อย นั่นคืองานที่เขาตั้งใจไว้ว่าจะสะสางในวันนี้ แต่ดูเหมือนมันจะเสร็จไป
ตั้งแต่ก่อนที่เขาจะเหยียบเท้าเข้ามาในห้องทำงานแล้ว ด้วยความประทับใจทำให้
เจ้าตัวเอ่ยปากขอบคุณอย่างจริงใจ

"ขอบคุณมากนะครับ..แล้วก็ขอโทษด้วย..ที่เมื่อวานพูดจาไม่ดีกับคุณ"
ผู้อำนวยการเอ่ยตามปะสาคนทำบาปไม่ขึ้น อีกฝ่ายยิ้มรับยินดีทันทีที่ได้รับฟัง
"ดิฉันต่างหากที่เล่นไม่รู้กาลเทสะ ขอบคุณที่ไม่ถือสาความไร้มารยาทของดิฉันค่ะ"
นรินทร์ส่ายหน้าว่าไม่เป็นไร เขาเผยรอยยิ้มน้อยๆให้เลขาสาวคนใหม่ เป็นเพราะ
พึ่งตื่นจึงทำให้ยังไม่ทันได้วางมาดหรือทำตัวให้ดี รอยยิ้มที่รัตติกาลได้เป็นเพียง
รอยยิ้มบางๆที่ดูอ่อนนุ่มแสนซื่อตรง รัตติกาลยิ้มตอบให้แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น

"จะเป็นไรไหมคะถ้าดิฉันขอใช้เวลาวันนี้ในการเดินชมโรงเรียนอีกสักหน่อย?"
"ได้สิครับ ยังไงการทำความคุ้นเคยกับโรงเรียนก็เป็นสิ่งสำคัญที่สุดอยู่แล้ว"
หญิงสาวโค้งตัวเป็นการขอบคุณทีหนึ่งก่อนจะเดินออกจากห้อง วันนี้เธอจะ
ไปที่ไหนก่อนดีนะ? ตั้งแต่มาที่นี่ก็มีผู้คนและเรื่องราวใหม่ๆให้สำรวจเต็มไปหมด
เธอจะต้องคอยระวังความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองไม่ให้ไปเบียดเบียนคนอื่นอีก
สถานที่แรกที่รัตติกาลเลือกไปคือห้องพยาบาล สถานที่อันเป็นที่ประจำของเธอคนนั้น

"อรุณสวัสดิ์ลิน" เสียงทักทายดังขึ้นตามด้วยมือที่สวมกอดคออีกฝ่ายจากด้านหลัง
หมอสาวผู้นั่งอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงเด้งตัวจนแทบจะตกเก้าอี้ เกลินเลิกลั่กรีบหันมอง
"รัต!! อ อย่าอยู่ๆก็เข้ามาแบบนี้สิ ลินตกใจหมดเลย" เสียงใสเอ่ยตะกุกตะกัก
"ฮะๆๆ ลินนี่น่ารักจังเลยน้า เหมือนกระต่ายตื่นตูมเลย~" เลขาสาวหัวเราะชอบใจ
"ม ไม่ต้องมาแซวเลยนะ!! ว่าแต่กระต่ายงั้นเหรอ..นึกถึงสมัยที่ใช้ชื่อบันนี่เลยแฮะ"
รัตติกาลเลิกคิ้วสงสัย เกลินที่รู้ว่าเผลอหลุดพูดสิ่งที่ไม่ควรออกไปอีกแล้วตัดสินใจ
อธิบายเนื้อหาใจความ

"ก่อนย้ายมาที่นี่ลินใช้ชื่อสมัครงานว่าบันนี่น่ะ มันเป็นชื่อที่เจ้านายเก่ากับคนอื่นๆเรียกัน"
"แล้วทำไมลินถึงได้ย้ายที่ทำงานเหรอ?" อ๊ะ.. เผลอถามมากไปอีกแล้วสิเนี่ย
"ก็ไม่ได้ย้ายหรอกค่ะ แค่เปลี่ยนเจ้านาย เมื่อก่อนลินไม่ได้ทำงานให้กับผอ.นรินทร์"
"ถ้าอย่างนั้นลินเข้ากับผอ.ได้ดีไหม?" น้ำเสียงที่ถามฟังดูเหมือนเพื่อนที่ห่วงใยมากกว่า
คนที่สนใจใคร่รู้ เพราะได้ยินเช่นนั้นเกลินจึงยินยอมเล่าเรื่องส่วนตัวให้ผู้อื่นฟัง
"ลินก็ไม่ค่อยสนิทกับผอ.หรอกค่ะ อันที่จริงลินก็ไม่ค่อยเห็นผอ.สนิทกับใครจริงจังเท่าไหร่
ยกเว้นเด็กนักเรียนคนนึง.. อ๊ะ!! แต่ถึงจะไม่สนิทแต่ลินก็ชอบผอ.มากนะคะ"
"เด็กนักเรียนคนนั้น..ชื่อว่าอะไร ลินพอจะบอกรัตได้ไหม?" รัตติกาลขอร้องเสียงสุภาพ

"แคโรไลน์"

.
.
.

หลังจากคุยเล่นนั่งจิบกาแฟตอนเช้ากับเกลินอยู่พักใหญ่ เลขาสาวจึงขอตัวเดินสำรวจ
โรงเรียนต่อ อันที่จริงเธอก็ไม่ได้มีอะไรทำที่ห้องพยาบาลเป็นพิเศษ เพียงแค่ถูกโฉลก
กับหมอสาวแสนน่ารักเป็นพิเศษก็เท่านั้นเอง รัตติกาลเดินทักทายเหล่านักเรียนและ
ทำความรู้จักกับคุณครูคนใหม่หลายคน หลังจากที่ทานอาหารกลางวันเสร็จแล้ว
คนที่หนังท้องตึงหลังตาหย่อนก็คิดจะไปนอนกลางวันพักสายตาที่ห้องสมุดสักหน่อย

ในห้องสมุดกว้างนั้นช่างเงียบสงบ รัตติกาลหยิบหนังสือเล่มหนึ่งและตรงดิ่งไปยัง
มุมที่นั่งริมหน้าต่างที่เล็งเอาไว้อย่างดี เธอล้มตัวลงนั่งและเปิดหลังสือกางไว้เพื่อ
ปิดบังใบหน้าเพื่อไม่ให้ใครสังเกตถึง วันนี้ถ่างตาขยันทำงานมาแต่เช้าแล้ว ขอพัก
สักหน่อยหวังว่าคงจะไม่ว่ากันนะ..

หืม?.. นอนไปสักพักก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเข้ามาใกล้ เลขาสาวบรือตามองสิ่งเบื้องหน้า
"ห เห๊หห ข ขอโทษค่ะที่ทำให้ตื่น~~!!!" เสียงใสอุทานตกใจ เธอรีบปิดปากสงบเสียงลนลาน
"ไม่เป็นไรนี่คะ? ฉันแค่เผลอหลับไปเท่านั้นเองค่ะ เป็นเรื่องปกติ.." เจ้าตัวตอบคล้ายคนละเมอ
ผู้มาเยือนคือเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีบรอนซ์ที่ถูกถักเปียเป็นระเบียบ แว่นที่ใส่ไม่ได้ทำให้
เจ้าตัวดูเข้มงวดมีระเบียบ แต่กลับเสริมดวงตาสีมรกตใสนั้นให้เด่นยิ่งขึ้นไป เด็กสาวดูมีความ
สงสัยในตัวเลขาคนใหม่เป็นอย่างมาก เห็นเช่นนั้นพนักงานใหม่จึงแนะนำตัวเองทันที

"รัตติกาลค่ะ ฉัน รัตติกาล เลขาคนใหม่ของผอ.นรินทร์ค่ะ" เลขาสาวยังตอบเสียงเนือยเช่นเคย
ดวงตาสีมรกตของเด็กสาวเบิกมองอย่างไม่เชื่อสายตา ราวกับกำลังคิดว่าผอ.มีเลขากับเขาด้วยเหรอ?
รัตติกาลหัวเราะน้อยๆให้กับท่าทีไร้เดียงสาก่อนที่จะถามกลับให้อีกฝ่านแนะนำตัวเองบ้าง
"หนูแคโรไลน์ค่ะ อยู่ชั้นม.2 ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ" เด็กสาวผู้เรียบร้อยยกมือไหว้อย่างมีมารยาท
"เธอเองเหรอ.. แคโรไลน์" คนกึ่งหลับดูมีท่าทีสนใจขึ้นมาทันที เธอมองสำรวจเด็กสาวด้วย
สายตาใฝ่รู้ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้มองด้วยสายตาคุกคามหรือดูถูก มันเป็นเพียงความสนใจที่เปี่ยมล้น

"แคโรไลน์มาห้องสมุดบ่อยรึเปล่าคะ?" รัตติกาลเอ่ยถามเสียงเนือยพลางผายมือเชิญอีกฝ่ายนั่งข้างๆ
เด็กสาวผู้มาเยือนพยักหน้าขอบคุณก่อนทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างด้วยท่าทีเขินอายตามประสาคนไม่คุ้นเคย
"มาบ่อยค่ะ หนูชอบกลิ่นของห้องสมุดมากเลย เมื่อก่อนก็มาหาหนังสือภาษาเบลล์บ่อยด้วย.."
คำพูดของเธอเบาลงในตอนท้าย เหมือนคนหลุดปากอะไรที่ไม่อยากพูดออกมา

"เธอมองไม่เห็นเหรอ?" เลขาสาวสิ่งที่รู้คำตอบอยู่แล้ว เพราะในมือของอีกฝ่ายถือหนังสือปกติ
สำหรับคนที่มองเห็น แล้วทั้งสองก็สบตากันตั้งหลายหนแล้ว เด็กสาวลำบากใจเล็กน้อยก่อนจะตอบ
"มองเห็นค่ะ.. บางทีผอ.ก็อ่านหนังสือให้หนูฟัง" ถึงจะไม่อยากพูด แต่เธอก็พูดออกมาด้วยน้ำเสียง
มีความสุข ใบหน้าอ่อนเยาว์เผยรอยยิ้มอ่อนหวาน สัมผัสได้ถึงความทรงจำแสนหวานที่เคยมี
รัตติกาลเอื้อมมือลูบศีรษะเด็กสาวผู้น่าเอ็นดูด้วยรอยยิ้มที่ไม่เต็มปากเท่าที่ควร ความกังวลฉาย
ขึ้นบนดวงตาสีไม้ของคนช่างสงสัย

"...."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.04

"เป็นไงบ้างครับ เริ่มคุ้นกับโรงเรียนบ้างหรือยัง?" นรินทร์เอ่ยถามเลขาสาว
พนักงานใหม่ระหว่างเดินเล่นอยู่ที่ระเบียงทางเดินภายในตึกอาคารเรียน
เนื่องจากผู้อำนวยการโรงเรียนมีความพิการทางสายตา เขาจึงเลี่ยงที่จะ
เดินไปมาในพื้นที่ที่ไม่คุ้นชิน รัตติกาลที่เห็นว่าเจ้านายของตนมีอาการคล้าย
คนเก็บตัวติดห้องจึงอดไม่ได้ที่จะลากเขาออกมาเดินเล่นนอกห้องบ้าง

"ดิฉันชอบบรรยากาศของที่นี่มากเลยค่ะ อยู่แล้วรู้สึกอุ่นใจมากเลย
เป็นบรรยากาศอุ่นๆเหมือนเวลาที่ดิฉันฉันอยู่กับผอ.เลยล่ะค่ะ"
"ฮ่าๆๆๆ คุณก็พูดไป" นรินทร์หัวเราะน้อยๆให้กับประโยคหวาน
ทันใดนั้นเองที่เสียงดนตรีเสนาะหูดังขึ้นมาจากไกลๆ ฟังดูแล้วคง
เป็นเสียงของเครื่องดนตรีเป่า ผู้อำนวยการหยุดเดินก่อนหันหน้าหา
ต้นเสียงอันไพเราะนั้น

"คงจะเป็นนักเรียนในห้องดนตรีน่ะค่ะ" รัตติกาลเอ่ยอธิบายความสนใจ
"เพราะจัง.." รอยยิ้มอ่อนนุ่มเผยขึ้นบนใบหน้าของชายหนุ่มใจดี
เมื่อเลขาสาวเห็นเช่นนั้นเธอจึงปล่อยให้คนเป็นนายยืนฟังเสียงดนตรี
โดยไม่รบกวน รอยยิ้มนั้นบ่งบอกถึงความเอ็นดูและภูมิใจในนักเรียนของตน

"ผอ.คะ~" เสียงใสที่คุ้นเคยดังเรียกทำให้ชายหนุ่มหลุดออกจากภวังค์
"อ๊ะ สวัสดีครับแคล" ผอ.ตอบรับเสียงใสทันทีโดยไม่ต้องรอให้อีกฝ่ายเอ่ยนาม
แคโรไลน์เดินเข้าหาชายหนุ่มด้วยท่าทีอารมณ์ดี หากเมื่อเข้ามาใกล้ก็ต้องชะงัก
เมื่อเห็นว่าข้างกายมีหญิงสาวเลขายืนอยู่ ถึงจะสนิทกับผู้อำนวยการเพียงใด
แต่เธอก็ไม่ต้องการให้ใครรู้เรื่องนี้นัก เพราะนอกจากไม่อยากให้ใครรู้ถึง
ความรู้สึกของเธอแล้ว เธอยังไม่สร้างสร้างปัญหาให้กับนรินทร์อีกด้วย

"ว่ายังไงเอ่ย?" เสียงนุ่มตอบรับอ่อนหวาน ทว่าคนเรียกกลับกลืนน้ำลายลงคอ
อันที่จริงแคโรไลน์คิดอยากให้คนเป็นผู้อำนวยการอ่านหนังสือให้ฟังอีก
แต่ภาพหญิงสาวเลขาที่กำลังสะท้อนในดวงตาตอนนี้เป็นสิ่งยืนยันเป็นอย่างดี
ว่าเธอไม่สามารถทำได้ ถ้ามีคนรู้เรื่องที่พวกเขาสนิทกันมากนั้นจะมีแต่ทำให้
ผู้อำนวยการต้องลำบาก ซึ่งตัวนรินทร์เองก็คอยระวังเรื่องนี้อยู่เช่นกัน
รัตติกาลจ้องมองท่าทีของทั้งสองโดยไม่พูดอะไร

"อ่า.. ไม่มีอะไรค่ะ สวัสดียามเย็นนะคะผอ." เด็กสาวใส่แว่นเอ่ยน้ำเสียงเสียดาย
ความซื่อตรงที่ส่งผ่านน้ำเสียงนั้นทำให้นริทร์อดยิ้มไม่ได้ เขายื่นมือไปทางต้นเสียง
หวังลูบศรีษะเด็กสาวเช่นปกติ แต่ทันทีที่นึกได้ถึงการคงอยู่ของเลขาสาวจึงต้อง
ชะงักมือกลับ ดวงใจของชายหนุ่มบีบตัวด้วยความอึดอัด อยากสัมผัสจังเลยนะ..
ฝั่งเด็กสาวผู้จ้องมองฝ่ามือที่ค่อยๆร่นกลับไปก็รู้สึกอึดอัดไม่แพ้กัน แต่ถึงอย่าง
น้อยเธอก็สามารถมองเห็นผอ.ได้ และยังได้ยินเสียงของเขาในการปราศัยใน
ทุกๆเช้า เสียงที่อ่อนนุ่มนั้นพอจะทำให้ความคิดถึงที่มีอยู่จางหายไปบ้าง..

แต่นรินทร์นี่สิ... เขาจะอยู่กับใคร

"ผอ.พยายามเข้านะคะ.." แคโรไลน์เอ่ยขึ้นมาอย่างอดไม่ได้ นรินทร์เอียงคอ
ไม่เข้าใจในเจตนา เด็กสาวหันมองเลขาผู้ถอยห่างออกจากบทสนทนาก่อนจะเอ่ย
"พยายามเข้านะคะ.. กับทุกๆเรื่อง" เสียงใสเอ่ยเบาๆก่อนจะขอตัวลาจากไป
นรินทร์ยืนนิ่งฟังเสียงก้าวจากไปของเด็กสาว.. ทำไมถึงปวดใจแปลกๆนะ
"พวกนักเรียนดูรักคุณดีจังเลยนะคะ" รัตติกาลเอ่ยน้ำเสียงชื่นชมจากใจจริง
"ไม่หรอกครับ.. ผมคิดว่าเป็นเพราะตัวผมเองเป็นผู้พิการ เราเลยเข้ากันได้ดี
มีความเข้าใจต่อกัน เพราะอย่างนั้นผมถึงถูกเลือกเป็นผู้อำนวยการของที่แห่งนี้"
เลขาสาวเผยยิ้มน้อยๆก่อนจะหาววอดเสียงดังตามประสาคนกลางคืน
"อะไรกัน.. อย่าหลับสิครับ!!"

.
.
.

ยามราตรีเข้าย่างเยือน ในที่สุดก็ได้เวลาพักผ่อนของผู้อำนวยการเสียที
ขณะนี้ชายหนุ่มกำลังนั่งแช่น้ำอยู่ในอ่างน้ำกว้างภายในห้องน้ำชั้นสอง
อันเป็นโซนพักอาศัยส่วนตัวของเขา เป็นโลกของเขาเพียงผู้เดียว
ตอนนี้ในห้องน้ำหรูมีเพียงเสียงน้ำที่ไหลกระทบลำตัวของชายหนุ่ม
เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีทางอาบน้ำขณะที่รัตติกาลอยู่ในห้อง
เพราะรู้สึกกลัวเหลือเกินว่าจะถูกบุกเข้ามาในห้องน้ำสักวันหนึ่ง ถึงจะ
พอรู้ว่าเลขาสาวคงจะไม่ทำเรื่องสุดโต่งขนาดนั้นก็ตามแต่ (หวังว่า)
เขาถอนหายใจยาวเฮือกหนึ่งก่อนเริ่มครุ่นคิดเรื่องของรัตติกาล..
ทำไมเขาถึงรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างแปลกๆนะ ทั้งตัวรัตติกาลเอง
และเรื่องราวที่กำลังเป็นไปอยู่ในตอนนี้

นรินทร์เอื้อมตัวขึ้นจากอ่างและใช้มือเปียกๆคลำหาอินเตอร์โฟน
ในห้องน้ำเพื่อกดเลขโทรหาใครคนหนึ่ง คนที่เขามักคุยด้วยเมื่อมีปัญหา
"เอ่อ.. ทำไมเสียงก้องจังเลยคะ" เสียงปลายสายทักขึ้นทันทีที่เริ่มสนทนา
"สวัสดีครับเรเน่ ผมอยู่ในห้องน้ำง่ะ" ผู้อำนวยการหัวเราะแฮะๆไม่รู้ร้อน
"อินเตอร์โฟนในห้องน้ำเอาไว้โทรเวลาลื่นล้มหรือฉุกเฉินนะคะ ไม่ได้เอา
ไว้โทรเล่นเวลาคิดถึงสักหน่อย" เจ้าของโรงเรียนบ่นเป็นหมีกินผึ้ง
"ผมยังไม่ได้บอกสักคำว่าผมคิดถึงคุณ" ประโยคตอกกลับทำเอาอีกฝ่ายเงียบกริบ
"ล แล้วมีอะไรละคะ!!" หญิงสาวใจเย็นเผลอขึ้นเสียงเล็กน้อยโดยไม่รู้ตัว

"ก็ผมอยู่คนเดียว.. เหงาจะตาย" นรินทร์เบ้ปากน้อยใจ ตอนนี้เขาไม่ได้
อยู่ในฐานะผู้อำนวยการ เฉพาะฉะนั้นจึงยอมความรู้สึกในใจออกมาบ้าง
"ก็ส่งรัตติกาลไปเป็นเพื่อนให้แล้วนี่ไงคะ" ชายหนุ่มขมวดคิ้วก่อนก้มหัว
จุ่มน้ำในอ่างเป็นการสื่อว่าไม่อยากได้ยิน จากนั้นจึงเงยหัวขึ้นสะบัดไปมา
"มีคุณรัตอยู่ทำเอาผมเหงากว่าเดิมอีก คุยกับแคลก็ไม่ได้ เล่นกับใครก็ไม่ได้
ผมรู้สึกว่าเธอมองผมอยู่ตลอดเวลาเลย" เขาถอนหายใจเบาๆ

"แคล?.. แคโรไลน์เด็กอุปถัมป์คนนั้นน่ะเหรอคะ?" เรเน่ถามไม่แน่ใจ
"ใช่..." น้ำเสียงชายหนุ่มฟังดูจริงจังขึ้นเล็กน้อย เขากวักน้ำอุ่นลูบไหล่
แก้หนาว ท่าทีของผู้อำนวยการดูเหงาหงอยไปในทันใด สำหรับเขาแล้ว
แคโรไลน์ถือเป็นกำลังใจและหนึ่งในความสุขของเขา พอนึกว่าจะไม่ได้
อยู่กับเธอแล้วเขาก็อดที่จะเศร้าใจไม่ได้

"นรินทร์.. อดทนนะคะ" เจ้าของโรงเรียนเอ่ยความเป็นห่วงชัดถ้อยชัดคำ
"แล้วคุณจะไม่มาหาผมจริงๆเหรอ" ผู้อำนวยการถามย้ำน้ำเสียงหงอยๆ
"ขอโทษนะคะ ยังไม่ว่างจริงๆ.." ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความรู้สึกผิดใน
น้ำเสียงคนพูด แคโรไลน์เองก็ลากับเขาด้วยน้ำเสียงแบบนี้เช่นกัน ทำไม
อยู่ๆทุกคนถึงได้ทำน้ำเสียงเศร้าสร้อยกับเขาและปล่อยให้เขาอยู่เพียงลำพัง
เขาทำอะไรผิดไปอย่างนั้นเหรอ?... นรินทร์ยกมือเปียกขึ้นกอดตัวเอง
ทั้งๆที่น้ำก็อุ่นสบายถึงเพียงนี้ แต่ทำไมเขาถึงได้รู้สึกหนาวขนาดนี้กันนะ..

"ไม่เป็นไรครับ.. ไม่เป็นไรจริงๆ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.05

"เซย์!!~ ได้ยินข่าวลือที่เค้าว่ากันมั้ย" เสียงดังขึ้นภายในห้องชั้น-
มัธยมศึกษาปีที่สาม ผู้ถามไถ่คือเด็กสาวลูกครึ่งชาวจีน นามว่าอี้เฟย
เซย์หันหน้าหาเพื่อนสาวร่วมชั้นก่อนกดมือลงบนเครื่องมือขนาดเล็ก
"ข่าวลืออะไรเหรอคะ?" เจ้าเครื่องมือหน้าตาคล้ายท็อกกิ้งดิกซ์ส่งเสียง
ตามคำที่เธอพิมพ์ลงไป ถือเป็นเรื่องมือแสนสะดวกสำหรับคนพูดไม่ได้
อย่างเธอ

"ก็เรื่องที่มีคนได้ยินเสียงประหลาดจากฟิตเนสของหอเมื่อคืนนี้น่ะสิ!!
ทันทีที่ได้ยินเซย์ก็หันเก้าอี้หาอี้เฟยเพื่อที่จะได้ฟังถนัดขึ้น แววตา
หลังกรอบแว่นโตส่องประกายสนใจ แต่ถึงอย่างนั้นก็ดูกล้าๆกลัวๆ
"ได้ยินมาว่ามีเสียงเหมือนคนใช้ฟิตเนสตอนตีสาม แต่ว่ามันเลยเวลา
ปิดทำการไปนานแล้วนะ!!" อี้เฟยอธิบายน้ำเสียงลนลาน เซย์เอง
ก็ยกมือขึ้นลูบแขนแก้ขนลุก จะให้ไม่กลัวได้ยังไง ในเมื่อพวกเขา
ต้องนอนอยู่ในตึกนั้นทุกวันนะ!!

"หรือว่าจะเป็น.."

.
.
.

"ฮัดชิ้ว!!~" เสียงจามดังมาจากหญิงสาวเลขาผู้กำลังนอนอยู่บน
เตียงคนไข้ในห้องพยาบาล ข้างกายเธอมีหมอสาวผู้นั่งประจำการอยู่
"ไม่ต้องมาแกล้งไม่สบายเลยนะคะ" เกลินแหน็บแนมน้ำเสียงหยอกล้อ
"โถ่~ รัตไม่ได้แกล้งนะลิน สงสัยมีคนบ่นคิดถึง" รัตติกาลกระชับผ้าห่ม
คนไข้ขึ้นคลุมตัวก่อนจะหลับตาหวังเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง

"ถ้ารู้สึกไม่สบายยังไงก็บอกลินนะ ว่าแต่ไม่อยู่ใกล้ๆผอ.แบบนี้จะดีเหรอ?"
"รัตหมดแรงเฉยๆ.. แล้วก็ไม่อยากอยู่ในห้องผอ.เท่าไหร่ อากาศเป็นพิษสุดๆ"
รัตติกาลหันหาคุณหมอเกลินก่อนสูดลมหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ทีหนึ่ง
"อยู่กับลินอากาศสดชื่นกว่าตั้งเยอะ" เลขาสาวเผยรอยยิ้มโดยที่หลับตาอยู่
"โถ่.. รัตก็.. ถึงจะชมไปก็ไม่ให้มาแอบนอนทุกวันหรอกนะคะ" หญิงสาว
ผู้ดูแลห้องพยาบาลเอ่ยน้ำเสียงขุ่นๆกลบเกลื่อนความเขินอาย

"ว่าแต่ทำไมห้องผอ.ถึงอากาศเป็นพิษละคะ? อากาศไม่ค่อยถ่ายเทเหรอ?"
"ไม่ใช่หรอกค่ะ ช่วงนี้ผอ.สูบบุหรี่หนักมากเลย กลิ่นคลุ้งไปทั้งห้องเลย"
"แต่ตอนนั้นผอ.ยังมาปรึกษาเรื่องเลิกบุหรี่กับลินอยู่เลย ทำไมกันนะ.."
"ผอ.คงจะเครียด.." รัตติกาลเอ่ยด้วยน้ำเสียงเบากว่าปกติเล็กน้อย
"ลินจะพอช่วยอะไรผอ.ได้บ้างรึเปล่านะ.." เกลินเอ่ยด้วยความเป็นห่วง
"รัตสิควรจะทำ รัตเป็นเลขานะ ไม่ใช่เรื่องที่ลินต้องมาเป็นห่วงหรอก"
เลขาสาวยันตัวขึ้นจากเตียงก่อนยื่นมือขยี้เรือนผมสีน้ำตาลของชาวอังกฤษ

"ฮะๆๆๆ พอแล้วรัต ผมลินยุ่งหมดแล้วนะ" ถึงจะบ่นหากรอยยิ้มก็กลับมา
บนใบหน้าเกลินอีกครั้งหนึ่ง หญิงสาวแห่งราตรีคลี่ยิ้มน้อยๆกลับให้
"รัตว่าจะพาผอ.ออกไปข้างนอกสักหน่อย เผื่อท่านจะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง"
"เห๋~ เป็นความคิดที่ดีเยี่ยมไปเลยไม่ใช่เหรอคะ!!"

.
.
.

หลังจากที่อู้งานพักสายตาจนพอใจแล้วรัตติกาลจึงขึ้นไปยังห้อง
ผู้อำนวยการเพื่อหวังชวนชายหนุ่มออกไปเปลี่ยนบรรยากาศบ้าง
หากเคาะประตูก็แล้ว อินเตอร์โฟนก็แล้ว ก็ยังไม่มีคำตอบจาก
เจ้าของห้อง ด้วยความเป็นห่วงทำให้เลขาสาวตัดสินใจเสียมารยาท
เปืดประตูเข้าไปเองในที่สุด ดวงตาสีน้ำตาลกรอกหาเจ้าของห้อง
ด้วยความกังวล ทว่าคนที่เธอตามหากลับนั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานตัวเก่ง
เช่นปกติ แต่สิ่งที่แปลกไปคือปฏิกริยาตอบโต้ที่เชื่องช้า สิ่งที่ได้ยิน
ตอนนี้คือเสียงเพลงไพเราะจากกล่องดนตรีไม้ที่เล่นทำนองราวกับ
สะกดเจ้าของของมัน

"ผอ.คะ.." ร่างสูงกระตุกเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นหาต้นเสียง
เขาปิดฝากล่องดนตรีลงเบามือ แสดงถึงความถนุถนอมที่มีต่อมัน
"คุณรัตมีเรื่องด่วนหรือเปล่าครับ? ทำไมไม่อินเตอร์โฟนเข้ามาก่อน?"
"ดิฉันพยายามแล้วแต่ผอ.ไม่ได้ยินค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ?"
ถึงน้ำเสียงจะถามด้วยความเป็นห่วง ดวงตาสีไม้เลื่อนมองชายหนุ่ม
ตั้งแต่หัวจรดเท้าด้วยแววตาครุ่นคิด.. มันไม่ได้มีเพียงแค่ความเป็นห่วง

"..ผมแค่เหม่อน่ะครับ บ่ายๆแบบนี้อากาศน่านอนจะตาย" ผู้อำนวยการ
เผยยิ้มเฝื่อนๆไม่เข้ากับเจ้าตัว ในห้องยังคงคลุ้งไปด้วยกลิ่นบุหรี่ชวนเวียนหัว
"งั้นเราออกไปเดินเล่นนอกโรงเรียนกันหน่อยเป็นยังไงคะ?" เลขาสาวเอ่ยชวน
"ข้างนอก?.. แต่นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงานเลยนะครับ ผมเองก็ต้องเฝ้าโรงเรียนด้วย"
"ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉันไปขอร้องให้คุณเอลิทคอยรับแขกแทนท่านแล้ว"
นรินทร์อ้ำอึ้งกับคำชวนของเลขา เขามีเหตุผลที่ไม่อยากออกไปนอกเขตโรงเรียน
สำหรับเขาแล้วมันไม่ใช่เรื่องที่ปลอดภัยนัก..

"นะคะผอ. ออกไปสูดอากาศดีๆให้สดชื่นสักหน่อยเถอะค่ะ ดิฉันเป็นเลขา
จะปล่อยให้เจ้านายนั่งซึมแบบนี้ไม่ได้หรอกนะคะ" รัตติกาลออดอ้อนชักชวน
สุดท้ายชายหนุ่มจึงใจอ่อนลุกขึ้นจากเก้าอี้และไปหยิบไม้เท้าคู่ใจ จากนั้นจึง
เปิดลิ้นชักหยิบแว่นตาดำขึ้นสวม แว่นดำเน้นทำให้จมูกเป็นสันของชายหนุ่ม
ดูเด่นยิ่งขึ้น แถมมันยังเข้าคู่กับเสื้อเชิ๊ตสีดำนั้นเป็นอย่างดี

"ใส่แว่นแล้วดูดีเหมือนนักสืบในหนังเลยค่ะ" น้ำเสียงพึงพอใจทำให้นรินทร์
แอบขนลุกเบาๆทั้งยังถอยหลังไปเล็กน้อยโดยที่ไม่ได้ตั้งใจ รัตติกาลมอง
ยิ้มๆก่อนจะเปิดประตูห้องให้กับผู้อำนวยการ

"ไปกันเถอะค่ะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.06

รัตติกาลขับรถพาผู้อำนวยการมายังสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง เธอหวังว่า
พื้นที่สีเขียวนี้อาจจะทำให้ชายหนุ่มรู้สึกสดชื่นขึ้นบ้าง ซึ่งดูเหมือนว่ามัน
จะได้ผลอยู่ระดับหนึ่งเลยทีเดียว นรินทร์สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด
ใบหน้าหงอยซึมนั้นเผยรอยยิ้มขึ้นเล็กน้อย เลขาสาวนำทางผู้อำนวยการ
ไปยังเก้าอี้ยาวตัวหนึ่ง ทั้งสองล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาว เบื้องหน้าพวกเขา
คือทิวทัศน์สีเขียวและต้นไม้ร่มรื่นทั่วทุกบริเวณ

"ถ้าผอ.มีอะไรไม่สบายใจก็บอกดิฉันได้นะคะ.." อยู่ๆหญิงสาวก็เอ่ยขึ้น
ท่ามกลางความสงบ นรินทร์หันหาผู้พูดด้วยสีหน้าตกใจเล็กน้อย
"ผมดูไม่ดีเหรอครับ?" เขาพูดไปพลางจัดผมและขยับแว่นไปพลาง
"รู้มาจากคุณหมอเกลินว่าคุณจะติดบุหรี่จัดเวลาที่เครียดน่ะค่ะ"
"อ่า.. ไม่ใช่เรื่องใหญ่ขนาดนั้นหรอกครับ ผมเองก็พยายามลดอยู่"
"ถ้ามีอะไรก็บอกดิฉันได้นะคะ.. " เลขาสาวย้ำพลางมองคนเคียงข้าง
ไม่วางตา จากนั้นจึงเบี่ยงสายตาออกไปชื่นชมทิวทัศน์รอบตัวต่อ
รัตติกาลชวนผู้อำนวยการสนทนาเรื่องสัมเพเหระหวังให้เขาอารมณ์ดี
ขึ้นบ้าง

"คุณรัต?.." ผู้อำนวยการเอ่ยเมื่อเห็นว่าหญิงสาวเลขาเงียบไปกะทันหัน
"อ๊ะ.." เสียงงัวเงียดังขึ้นเบาๆหลังร่างบางถูกเขย่าหวังให้ตื่นจากภวังค์
"คุณหลับทั้งๆที่กำลังเล่าเรื่องอยู่ได้ยังไงครับเนี่ย ผมกำลังสนุกเลย"
"ขอโทษค่ะผอ.~ ก็นี่มันกลางวันแสกๆ ดิฉันเลยยิ่งง่วงเข้าไปใหญ่"
รัตติกาลเหลือบตามองนาฬิกาข้อมือก่อนจะควานหากระเป๋าถือข้างกาย
"ตายแล้ว ดิฉันต้องไปทำธุระนี่นา ผอ.ช่วยรอดิฉันที่นี่ก่อนได้ไหมคะ"
เธอลุกขึ้นสาวเท้าออกไปอย่างรวดเร็วโดยปล่อยอีกคนไว้อย่างนั้น
"แล้วดิฉันจะรีบกลับมาค่ะ ผอ.ห้ามลุกไปไหนเด็ดขาดนะคะ!!"
"อ อ้าว!! เดี๋ยวสิครับคุณรัต!!"

.
.
.

รัตติกาลสตาร์ทรถเดินทางมายังสถานที่อีกแห่งหนึ่งที่อยู่ไม่ไกลกันนะ
เธอจอดรถด้านหน้าร้านอาหารอิตาเลี่ยนแห่งหนึ่งก่อนรีบเข้ามาในร้าน
ดวงตาสีไม้กวาดมองผู้คนในร้านก่อนจะหยุดสายตาอยู่ที่เบื้องหลังของ
หญิงสาวผู้มีเรือนผมสีครีมสะดุดตา เลขาสาวเดินเข้าหาผู้หญิงคนนั้น
ก่อนจะใช้นิ้วเคาะโต๊ะเบาๆเพื่อดึงดูดความสนใจจากหญิงสาวผู้กำลัง
อ่านหนังสืออยู่ คนที่นั่งอยู่บนโต๊ะคือเจ้าของเรือนผมสีครีมสั้น ดวงตา
สีเขียวมะนาวที่หันขึ้นมองก็ช่างกลมโตรับกับใบหน้าหวานเป็นอย่างดี
หากไม่รู้ทำไมบรรยากาศรอบตัวเธอถึงไม่เข้ากับบุคลิคหวานนั้นเลย
แม้แต่น้อย

"เชิญนั่งก่อนสิคะ คุณรัตติกาล" หญิงสาวหน้าฝรั่งเอ่ยภาษาไทยชัดเจน
น้ำเสียงที่พูดออกมานั้นหวานใสแต่ก็เต็มไปด้วยอำนาจ มันคือประโยคคำสั่ง
"สวัสดีค่ะคุณเรเน่ ขออภัยในความล่าช้าค่ะ" รัตติกาลดึงเก้าอี้ออกและ
ล้มตัวลงนั่งก่อนที่จะเช็ดเหงื่อบนหน้าผากเบาๆ ไม่รู้ว่ามันเป็นเหงื่อจาก
การเร่งรีบหรือเหงื่อที่มาจากบรรยากาศกดดันจากคนข้างหน้ากันแน่
เรเน่วางหนังสือลงบนโต๊ะก่อนจะยื่นมือหาหญิงสาวอีกคนหวังทักทาย
"ครั้งที่สองแล้วสินะคะที่ได้พบกัน" เจ้าของโรงเรียนเผยรอยยิ้มบางๆ
รัตติกาลยื่นมือจับตอบด้วยท่าทีที่นิ่งกว่าปกติ เสียงที่มักจะเนืองเนือย
ก็ถูกปรับให้จัดเจนขึงขันขึ้น ท่าทางที่มีอยู่ตอนนี้จริงจังยิ่งกว่าตอนอยู่
กับผู้อำนวยการเสียอีก

ทั้งสองนั่งสบตากันอยู่ครู่หนึ่ง ไร้ซึ่งการสนทนา หากมันกลับทำให้
เข้าใจถึงความจริงจังของสถานการณ์มากกว่าคำพูดใดๆทั้งหมด
"ช่วงนี้นรินทร์เป็นยังไงบ้างคะ?" เรเน่เอ่ยถามเปิดประโยค
รัตติกาลคลำกระเป๋าหยิบโน็ตบุ๊คขึ้นเปิดก่อนหันหาอีกฝ่าย
ในหน้าจอใสปรากฏภาพมุมต่างๆของห้องที่คุ้นเคย มันคือวีดีโอ
ภาพมุมต่างๆภายในห้องของผู้อำนวยการ

"ช่วงนี้ผอ.ซึมๆแล้วก็ทำงานได้ไม่ค่อยเต็มที่ค่ะ ท่านดูสับสนมาก"
"อยู่คนเดียวมาตลอด อยู่ๆมีคนมาคอยมองตลอดแถมยังเหมือน
ถูกกีดกันไม่ให้ยุ่งกับคนอื่นจนเกินไปด้วย ไม่อึดอัดก็แปลกแล้วค่ะ
นี่ขนาดยังไม่รู้ว่าถูกติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องนะ.." เรเน่กล่าว
ระหว่างกรอกสายตาไปยังภาพมุมต่างๆภายในห้องผู้อำนวยการ
"มุมตรงตู้เสื้อผ้าหน้าห้องน้ำนี่ไม่ต้องก็ได้ค่ะ เพราะนรินทร์เขา
ชอบใส่เสื้อผ้าหน้าห้องน้ำ" เจ้าของโรงเรียนชี้ไปยังภาพที่ว่า
เลขาสาวมองคนเป็นนายแว๊บหนึ่งก่อนเอื้อมมือปิดกล้องตัวดังกล่าว
"หวงเหมือนกันนะเนี่ย.." รัตติกาลพึมพำเบาๆไม่ให้อีกคนได้ยิน
"แล้วคุณคิดอย่างไรกับท่าทางของนรินทร์หรือเลขารัตติกาล"

"ไม่สิ.. ต้อง'คุณหมอ'รัตติกาลต่างหาก"

"ดิฉันคิดว่าเขามีอาการเบื้องต้นของกลุ่มคนที่มีอาการขาดความอบอุ่นค่ะ"
"นรินทร์เขาก็แค่เหงา เขาไม่มีใครที่สามารถคุยเล่นผ่อนคลายด้วยได้"
"ไม่ใช่ว่าคุณจ้างดิฉันมาเพื่อแก้ความสงสัยเรื่องที่ผอ.ป่วยหรือไม่หรือคะ?"
รัตติกาลพูดสวนทันที อันที่จริงแล้วเธอคนนี้ไม่เคยทำงานเป็นเลขามาก่อน
เธอก็แค่จิตแพทย์ผู้สวมบทเลขาจำเป็นเพื่อไม่ให้คนไข้ของเธอจับได้
เรเน่เงียบไปหลังจากที่ได้ยิน เมื่อเห็นเช่นนั้นรัตติกาลจึงเปิดภาพบันทึก
ของวันก่อนหน้า ภายในจอคอมพิวเตอร์ฉายภาพของชายหนุ่มผู้อำนวยการ
ผู้นั่งชันเข่าโยกเก้าอี้ไปมาอยู่เพียงลำพัง

"ดิฉันเลี่ยงการอยู่ร่วมกับผอ.เพื่อที่จะให้เขาได้อยู่คนเดียว" หมอสาวอธิบาย
"คุณเองก็ควรเลี่ยงการอยู่กับเขาเช่นกันค่ะ" รัตติกาลบอกเสียงเรียบ
"แต่เค้าดูเหงาจะตาย ฉันอยากจะแวะไปหาเขาบ้าง นรินทร์น่ะขี้เหงา
เขาไม่ชอบอยู่คนเดียว ฉันไม่เห็นว่าการกดดันเขาแบบนี้มันจะช่วยอะไร"
"เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรือคะว่าคุณรเน่จะต้องไม่ไปพบผอ.เด็ดขาด
ในช่วงเวลาที่ฉันยังสังเกตุการณ์อยู่" รัตติกาลเอ่ยเสียงแข็งย้ำอีกคราว

"นี่เป็นหน้าที่ของหมอนะคะ คุณจ้างดิฉันแล้วก็ไม่ควรรบกวนการทำงาน
ของดิฉัน ทั้งหมดนี่ก็เพื่อตัวผอ.เอง" ในดวงตาสีมะนาวฉายแววไม่พอใจ
ชัดเจน ถึงอย่างนั้นก็ยังคงเงียบฟังคนเป็นหมอ รัตติกาลถอนหายใจเบาๆ
"ดิฉันจะให้คุณสามารถดูภาพจากวงจรปิดได้ตลอด แบบนั้นพอจะโอเคไหมคะ?"
เรเน่ขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยักหน้ายอมรับข้อตกลงอย่างไม่เต็มใจ
"คุณเป็นหมอมีชื่อ ฉันหวังอย่างมากว่าคุณจะไม่ทำให้ฉันผิดหวัง
รวมทั้งจะตัดสินอาการของนรินทร์ได้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้ การที่ฉัน
ปล่อยให้คุณอยู่ในโรงเรียนโดยที่ตัวฉันห้ามเข้าไปมันก็เหมือนเป็นการ
เปิดหีบสมบัติให้กับคนแปลกหน้า..."

"ห่วงข้อมูลรั่วไหล.. หรือว่าห่วงผอ.กันแน่คะ?"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

โบกป้ายไฟ

#TeamRattikan

[Nearmoki-2b]

EP.07

"ห่วงข้อมูลรั่วไหล.. หรือว่าห่วงผอ.กันแน่คะ?" แม้จะเพียงแว๊บเดียว
แต่สายตาที่รัตติกาลได้กลับมาคือแววตาเดือดดาลของคนหัวเสีย
"คุณเรเน่รักผอ.หรือเปล่าคะ?" หมอสาวถามต่ออย่างไม่เกรงกลัว
"ฉันไม่ได้รักนรินทร์ในเชิงชู้สาว แต่เขาเป็นคนในการดูแลของฉัน
มันก็แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันต้องเป็นห่วงและคอยปกป้องเขา"
"เพราะฉะนั้นคุณเลยขังเขาไว้ในกรงทองที่เรียกว่าโรงเรียนน่ะเหรอคะ.."
"นรินทร์จะปลอดภัยตราบใดที่เขาอยู่ภายในรั้วโรงเรียน"
"แต่ผอ.ดูมีความสุขมากตอนที่ดิฉันชวนเขาออกมาข้างนอก.."

ทั้งสองต่อปากต่อคำกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ต่างคนต่างมีเหตุผล
และสิ่งที่เห็นว่าสมควร เรเน่ดูจะเป็นรองอยู่บ้างเนื่องจากเธอเป็นคน
จ้างให้รัตติกาลคอยสังเกตความผิดปกติของนรินทร์ เธอสงสัยอยู่
สักพักแล้วว่าเขาจะมีอาการทางจิตบางอย่างหรือไม่ แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ไม่อยากยอมรับว่าคนใกล้ตัวจะไม่สบาย เพราะฉะนั้นจึงได้ต่อต้าน
"ถ้าคุณไม่รักเขาจริงคุณก็ยิ่งห้ามไปหาผอ. มันมีแต่จะทำให้เรื่องยุ่งยาก
ดิฉันจะแสดงให้คุณเห็นเองว่าผอ.ไม่สบายอย่างไร ดิฉันไม่เคยมอง
คนไข้พลาดมาก่อน"

"งั้นคุณคิดว่านรินทร์เป็นอะไร?" เจ้าของโรงเรียนพูดโดยไม่สบตา
"เท่าที่เห็นในตอนนี้ก็น่าจะเป็นอาการขาดรัก ขาดความอบอุ่น แต่ทั้ง
สองอย่างก็เป็นเพียงอาการที่รบกวนชีวิตประจำวันอยู่บ้าง มันไม่ใช่โรค
คนที่น่าเป็นห่วงจริงๆน่ะคือ.."

"ฉันสบายดี" เจ้าของโรงเรียนสวนขึ้นทันควันราวกับอ่านความคิดได้
"ฉันมอบหมายให้คุณดูแลนรินทร์ ไม่มีความจำเป็นที่ต้องมาใส่ใจฉัน"
"รับทราบค่ะ.." รัตติกาลตอบรับเสียงเบา นี่เป็นประสบการณ์ครั้งแรก
ที่เป็นหมอแล้วต้องมาก้มหัวรับคำต่อรองจากคนไข้เช่นนี้ อันที่จริงแล้ว
เธอคือจิตแพทย์ที่ทางตระกูลจัดหามาให้เรเน่ แต่เจ้าของโรงเรียน
ยืนยันเสียงแข็งว่าตัวเองสบายดี จากนั้นจึงโยนนรินทร์มาให้ดูอาการแทน
เพราะฉะนั้นจะพูดว่าเรเน่คือคนไข้เคสหลักของหมอรัตติกาลก็ว่าได้

"อย่างนั้นเอาเป็นว่าดิฉันจะรีบวินิฉัยโรคของผอ.ให้ไวที่สุดแล้วกันค่ะ"
"ระวังนรินทร์รู้ตัวด้วยแล้วกันค่ะ ห้ามดูถูกเพราะคิดว่าเขามองไม่เห็น
เด็ดขาด หลายครั้งนรินทร์ก็สามารถสัมผัสสิ่งรอบตัวได้ดีจนน่ากลัว
ไม่ว่าผลจะออกมาเป็นอย่างไร ฉันจะเป็นคนบอกเขาด้วยตัวเอง"
เรเน่เอ่ยเตือนเสียงเรียบ หมอสาวพยักหน้ารับคำเตือนว่าง่าย
เจ้าของโรงเรียนเงยหน้ามองคนเป็นหมอด้วยท่าทีนิ่งเรียบ

"ฉันทราบว่าคุณเป็นหมอที่ใฝ่รู้และรักในการศึกษาขวนขวาย
แต่ฉันหวังอย่างมากว่าคุณจะไม่ใช้คนไข้เป็นเครื่องมือการทดลอง
ฉันหวังจากใจว่าคุณจะไม่ปล่อยให้นรินทร์เจ็บปวดเพราะความ
ใคร่รู้ของคุณ นรินทร์เขาเป็นคนอ่อนไหว เขารับอะไรได้ไม่มากนัก.."
"ที่ผอ.รับอะไรไม่ค่อยได้เพราะมีคุณเรเน่คอยรองรับทุกอย่างแทนเขา
คุณต่างหากที่ควรจะปล่อยให้เขาได้อยู่กับโลกในอย่างที่มันเป็น
ไม่ใช่โลกที่คุณสร้างขึ้นแล้วขังเขาไว้" รัตติกาลสวนกลับแทบจะทันที
เจ้าของโรงเรียนบีบมือที่กุมอยู่แน่นขึ้นเล็กน้อย หากสีหน้ายังคงนิ่งเรียบ

"คุณพูดโดยที่ไม่ได้รู้จักนรินทร์ดีด้วยซ้ำ" เรเน่เปรยเสียงเรียบ
"อย่างน้อยดิฉันก็ไม่ได้ยัดเยียดตัวตนให้เขาก็แล้วกัน" เรเน่ไม่เคย
เล่ารายละเอียดเบื้องลึกให้รัตติกาลฟังถึงที่มาหรือ'งาน'ของนรินทร์
หากถึงเช่นนั้นหมอสาวก็สามารถสังเกตได้ถึงความขัดแย้งในตัว
ผู้อำนวยการ ทุกอย่างที่นรินทร์ทำดูเหมือนสิ่งที่ถูกเซ็ตไว้ให้เป็นเช่นนั้น
เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้ำหอมที่ตัวเองใช้อยู่ยี่ห้ออะไร...

เมื่อสัมผัสได้ถึงบรรยากาศตึงเครียดจากหญิงสาวเจ้าชาวสวิต
รัตติกาลจึงรีบปิดประโยคและขอตัวลาก่อนที่จะเขม่นกันไปมากกว่านี้
หญิงสาวเก็บข้าวของก่อนลุกขึ้นโค้งตัวเล็กน้อยเป็นการกล่าวลา
"สิ่งที่ฉันคอยทำให้นรินทร์คือสิ่งที่ทำให้เขามีความสุขในตอนนี้"
"คุณไม่คิดว่าแผนการที่คุณจัดไว้มันจะผิดพลาดบ้างหรือคะ?"
"ไม่มีใครขัดขวางแผนการของฉันได้นอกเสียจากพระเจ้า"
เจ้าของโรงเรียนเชิดหน้าพูดด้วยน้ำเสียงโอหัง น้ำเสียงเต็มคำ
นั้นไม่ใช่เพียงคำพูดข่มทับ หากมันเป็นคำพูดที่ดังก้องออกจากใจ
หมอสาวกระตุกยิ้มบางๆที่ในที่สุดก็ได้เห็นนิสัยที่แท้จริงของคนตรงหน้า

"งั้นครั้งนี้พระเจ้าคงจะไม่เข้าข้างคุณสักเท่าไหร่..."
รัตติกาลเอ่ยแผ่วเบาหลังจากที่หันหลังเดินจากออกมาจากร้าน..

.
.
.

"ผอ.รอนานไหมคะ?" หมอสาวผู้กลับสภาพมาเป็นเลขาตอนนี้กำลัง
ยืนอยู่เบื้องหน้าผู้เป็นนาย ผู้อำนวยการผู้ที่กำลังนั่งนิ่งอยู่บนม้านั่งยาว
เป็นเพราะนรินทร์หลับตาอยู่ตลอดบางครั้งจึงแยกลำบากว่าเขาหลับอยู่
หรือแค่หลับตา ยิ่งใส่แว่นกันแดดเช่นนี้ยิ่งมองยากยิ่งกว่าเดิม เมื่อไม่ได้
รับคำตอบจากผู้อำนวยการ เลขาสาวจึงก้มลงถอดแว่นกันแดดออกเบามือ
ลมหายใจเบาๆที่ได้เป็นตัวบ่งบอกว่าคนเบื้องหน้าไม่ได้มีสติแต่อย่างใด
"ผอ.ที่น่าสงสาร.. ต้องมาเป็นตุ๊กตาของผู้หญิงคนนั้น.." รัตติกาลถือแว่น
ไว้พลางใช้หลังมือลูบแก้มชายหนุ่มเบาๆ ดวงตาสีไม้ฉายแววเศร้าหมอง
"อือ.. คุณรัต?.." ผู้อำนวยการเงยหน้าก่อนเผยรอยยิ้มเบาบาง มันเป็น
รอยยิ้มแห้งๆแต่ก็ดูอบอุ่นตามฉบับเจ้าตัว

"ขอโทษที่ให้รอนานนะคะ กลับกันเถอะค่ะ" นรินทร์พยักหน้าว่าง่าย
จากนั้นรัตติกาลจึงเดินนำทางชายหนุ่มหวังพาไปขึ้นรถเพื่อกลับโรงเรียน
"...." หากอยู่ๆผู้อำนวยการก็หยุดการก้าวเดินและหันไปข้างหลัง
"มีอะไรหรือคะผอ.?" เลขาสาวถามสงสัยระหว่างเดินกลับไปหาร่างสูง
"เจ้านายอยู่แถวนี้เหรอครับ?" น้ำเสียงที่เอ่ยนั้นฟังดูลุกลี้ลุกลนไม่สม
กับตัวเขา รัตติกาลตกใจรีบยกแขนเสื้อขึ้นดม เพราะกลิ่นเหรอ? หรืออะไร?

"เปล่านี่คะ ทำไมถึงคิดอย่างนั้นละคะ" เธอพยายามเอ่ยถามเสียงนิ่ง
"แปลกจัง.. ผมได้ยินเสียงเดินของบอดิการ์ดคนสนิทของเจ้านาย
พวกเขาไม่เคยตัวห่างกันเลย ถ้าบอดิการ์ดอยู่แถวนี้ก็แปลว่า..."
"ผอ.คะ!! คนเราก็ต้องเดินเสียงเหมือนกันบ้างแหละค่ะ ผอ.พึ่งตื่น
ก็เลยสับสนยังไงละคะ เรารีบกลับโรงเรียนกันไม่ดีกว่าเหรอ?"
"แต่.." นรินทร์ขมวดคิ้วสงสัยหากก็โดนหญิงสาวผลักตัวให้เดินต่อ
รัตติกาลดันตัวชายร่างสูงขณะที่ดวงตาหันมองเบื้องหลัง

บนเนินที่ไม่ไกลออกไปนักมีชายหนุ่มผมสีชมพูเด่นสะดุดตาคนหนึ่ง
กำลังยืนกอดอกพิงต้นไม้อยู่ เขามองมาทางผู้อำนวยการโดยไม่ปกปิด
เมื่อสบตากับรัตติกาลเขาจึงโบกมือน้อยๆให้เป็นการทักทาย เลขาสาว
เบ้ปากหน่ายใจ.. คนพวกนี้จะกวนการทำงานของเธอไปถึงไหนนะ
ในขณะที่หญิงสาวกำลังหงุดหงิด ดวงใจของชายหนุ่มกลับพองโต
เมื่อนึกว่าจะมีคนมาหาเขาก็อดที่จะใจเต้นไม่ได้

โดยที่ไม่รู้เลยว่า...สิ่งที่หวังอยู่นั้นจะไม่เป็นความจริง

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.08

วันนี้เป็นเช้าวันเสาร์ วันหยุดพักผ่อนของเหล่านักเรียนที่น่ารักทั้งหลาย
นักเรียนส่วนหนึ่งใช้เวลาอยู่กับครอบครัว อีกส่วนหนึ่งพักผ่อนอยู่ในหอ
ยิ่งเวลากลางวันแสกๆเช่นนี้อย่าหวังว่าจะได้เห็นคนเดินอยู่นอกตัวตึก
้จะมีก็เพียงหญิงสาวหน้าสวยในชุดกีฬารัดรูปดูทะมัดทะแมง ผมที่มัก
เกล้าไว้หลวมๆบัดนี้ถูกรวบขึ้นเป็นทรงหางม้าเพิ่มความทะมัดทะแมง
เข้าไปอีก ผู้หญิงที่กำลังวิ่งรอบสนามโรงเรียนอยู่นี้ไม่ใช่ใครอื่นนอก
เสียจาก รัตติกาล เลขาส่วนตัวคนใหม่ของผู้อำนวยการนรินทร์

"เอ่อ.. คุณคะ" เสียงที่ดังขึ้นทำให้เท้าของนักวิ่งหยุดลงกะทันหัน
รัตติกาลปาดเหงื่อมองบุคคลแปลกหน้าจากที่ไกลๆ ผู้ทักทายคือ
ผู้หญิงในชุดแม่บ้านแสดงฐานะชัดเจน ด้านหลังเธอคือเด็กผู้ชาย
ต่างชาติเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาลและดวงตาสีม่วงแสนแปลกตา
เลขาสาวก้าวเข้าหาผู้มาเยือนผู้มาพร้อมกับกระเป่าใบใหญ่
"ไม่ทราบว่าหอพักนักเรียนอยู่ทางไหนหรือคะ ที่นีกว้างมากๆเลย"
รัตติกาลหัวเราะน้อยๆอย่างมีมารยาท เธอนึกถึงตอนที่ตนเอง
เข้ามาที่นี่ใหม่ๆ หลงทางหาอะไรไม่เจอแม้แต่ห้องทำงานตัวเอง

"ทางนั้นค่ะ" คนรู้ทางชี้นิ้วไปทางตึกใหญ่ที่ตั้งอยู่ทางด้านขวา
"ว่าแต่.. นักเรียนใหม่เหรอคะ?" เลขาสาวถามน้ำเสียงใคร่รู้
"คุณหนู แนะนำตัวกับพี่สาวสิคะ" หญิงชุดเมดเอ่ยบอกเด็กชาย
หนุ่มน้อยต่างชาติก้าวออกจากด้านหลังเธอเล็กน้อยก่อนเอ่ย
"ผม พีช โอลิเวอร์ ครับ.." ท่าทางของเขาดูไม่มั่นใจเล็กน้อย
ไม่เชิงการเขินอาย แต่เหมือนไม่คุ้นชินกับผู้คนเสียมากกกว่า
แต่นั่นก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร โรงเรียนแห่งนี้เต็มไปด้วยเหล่า
ลูกคุณหนูผู้ไม่รับรู้เรื่องราวภายนอก ขนาดตัวผู้อำนวยการยัง
ถูกดูแลยิ่งกว่าไข่ในหินโดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องเลยด้วยซ้ำ

รัตติกาลถอนหายใจเบาๆหลังจากนึกเรื่องของนรินทร์
จากนั้นเธอจึงยื่นมือหาเด็กชายนักเรียนใหม่อย่างเป็นมิตร
"ดิฉันชื่อรัตติกาลค่ะ เป็นเลขาของผอ.นรินทร์ หากมีเรื่อง
อะไรสามารถปรึกษาได้เสมอเลยนะคะ" เลขาสาวจ้องนักเรียน
ใหม่ไม่วางตายิ่งเสียกว่าพนักงานตรวจคนเข้าเมือง
"ตาสวยนะคะ" หญิงสาวชุดกีฬามองตาขณะเอ่ยชม
"เอ่อ.. ขอบคุณครับ.." พีชตอบพลางกระตุกชักมือออกเบาๆ
ถึงจะฟังเข้าใจว่าเป็นคำชม แต่ทำไมถึงได้รู้สึกขนลุกชอบกล..
เมื่อทักทายกันเป็นพิธีแล้วรัตติกาลจึงโบกมือลานักเรียนใหม่
ที่เดินลับตาไปไกลๆพร้อมกับผู้หญิงชุดแม่บ้าน

.
.
.


"แฮ่กๆๆๆ" ภายในห้องกว้างก้องไปด้วยเสียงหอบกระเส่าอ่อนแรง
"ลินไม่ไหวแล้ว.." หมอเกลินพูดทั้งๆที่ยังหอบไม่หยุด
"ทนหน่อยสิ.." เลขาสาวเอ่ยปลอบอย่างอ่อนโยน แต่ถึงอย่างนั้น
ก็ไม่ยอมให้หยุดแต่อย่างใด ทั้งสองออกแรงกับการ 'วิ่ง' บนลู่วิ่ง
ออกกำลังกายในฟิตเนสชั้นบนของหอพักอย่างไม่หยุดหย่อน
หากท่าทางหมดแรงของเกลินก็ทำให้รัตติกาลใจอ่อนในตอนสุดท้าย
ในที่สุดหมอเกลินก็ได้รับอนุญาตให้พัก

"เฮ้อ เหนื่อยใจจะขาดแล้วค่ะ" หมอสาวเอื้อนเสียงงอแงออดอ้อน
"ที่รัตชวนมาก็เพื่อตัวลินเองนะ เป็นหมอจะปล่อยให้ร่างกายอ่อนแอได้ไง"
"โถ่ รัต แต่นี่มันวันเสาร์ตอนกลางวันนะ มันเป็นเวลาพักผ่อนเชียวนะ"
เกลินบิดไหล่ดิ้นไปมา หญิงสาวที่ปกติมักจะอยู่ในเสื้อกาวน์ วันนี้กลับ
ใส่กางเกงขาสั้นเข้ารูปกับเสื้อกล้าม เรือนผมสีน้ำตาลอ่อนถูกมัดมวย
เป็นก้อนกลมน่ารัก ร่างบางเต็มไปด้วยเหงื่อตามประสาคนไม่ออกกำลังกาย
รัตติกาลปิดเครื่องวิ่งของตนก่อนจะเดินไปหยิบผ้าขนหนูซับเหงื่อให้อีกฝ่าย

"เป็นหมออ่อนแอแบบนี้นักเรียนเป็นลมไปจะแบกไหวไหม" เลขาบ่นระหว่าง
ใช้ผ้าเช็ดหน้าซับเหงื่อบนหน้าผากคนเป็นหมอ จากนั้นจึงใช้นิ้วนวดขมับ
หวังให้ผ่อนคลาย เกลินหลับตาคลี่ยิ้มบางๆให้กับความรู้สึกแสนสบาย
"รัตเป็นอะไรเหรอ ดูอารมณ์ไม่ดีเลย ปกติรัตเองก็ไม่ตื่นตอนกลางวัน
ในวันหยุดแบบนี้ด้วย" เสียงใสถามทั้งๆที่ยังหลับตาอยู่ คนถูกทัก
กระพริบตาปริบๆ รัตติกาลไม่ทันสังเกตว่าคิ้วบนหน้าผากตนกำลัง
ผูกกันเป็นโบว์ หมอสาวลืมตามองเพื่อนร่วมงานด้วยความเป็นห่วง

"ลินเคยมีคนไข้ที่ทำให้ลำบากใจไหม?" เกลินกรอกตานึกคำตอบพักหนึ่ง
"เด็กๆบางคนกลัวเข็มมากเลยล่ะ ลินกลัวทำพวกเขาร้องไห้มากเลย"
"ไม่ใช่แบบนั้นสิ.." สาวผมดำล้มตัวลงนั่งข้างกายหมอชาวต่างชาติ
"ก็แบบคนไข้ที่พยายามจะทำตัวข่มหมอหรือว่าสั่งหมออะไรแบบนี้.."
"เห๋ แต่คนเรามาหาหมอก็เพื่ออยากฟังคำหมอไม่ใช่เหรอ" เกลินถาม
"ก็นะ.. บางทีพวกคนใหญ่คนโตเค้าก็คิดว่าตัวเองคุมได้ทุกอย่าง"
รัตติกาลยักไหล่พลางพ่นลมหายใจเสียงดังแสดงความเหนื่อยใจ

"แล้วลินว่าคนไข้แบบไหนรักษายากที่สุดเหรอ?" เลขาสาวถามต่อ
"ถ้าเรื่องนั้นก็ต้องเป็นคนไข้ที่ไม่ยอมเข้ารับการรักษาอยู่แล้ว"
คราวนี้เกลินตอบด้วยความมั่นใจ รัตติกาลพยักหน้าเห็นด้วยอย่างยิ่ง
"โดยเฉพาะคนไข้ทางจิตที่ไม่ยอมรับว่าป่วย แต่ดันฉลาดเหลือรับ"
เลขาพูดเสริม ขณะที่พูดไปก็นึกหน้าเจ้านายและคนไข้เคสปัจจุบันไปพลาง
"รัตกำลังกลุ้มใจเหรอ? มีอะไรปรึกษาลินได้นะ ถึงลินจะไม่เก่ง
เรื่องจิตเวชก็เถอะ"

"ขอบคุณนะลิน รัตก็บ่นไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ แค่กำลังสับสน
ว่าตัวเองกำลังรับงานยากเกินรับมืออยู่รึเปล่า.."
"ไม่หรอก ไม่จริงเลย!! รัตเก่งจะตาย กล้ามเนื้อก็แข็งได้รูปขนาดนี้!!"
"กล้ามเนื้อรัตมันเกี่ยวตรงไหนกัน!!" ทั้งสองมองหน้ากันก่อนจะ
ระเบิดหัวเราะเสียงดัง การได้อยู่กับหมอสาวทำให้รัตติกาลรู้สึกสบายใจ
อย่างน้อยเธอก็มีคนที่สามารถอยู่ด้วยโดยที่ไม่ต้องคิดเรื่องงาน
อีกทั้งบุคลิคแสนสดใสและความซื่อบริสุทธิ์นั้นยังทำให้เธอ
รู้สึกสดใสไปด้วย สำหรับรัตติกาลแล้วเกลินก็เหมือนกับอากาศ
สดชื่นที่น่าสูดรับและร่วมบรรยากาศ เป็นที่พักใจที่แสนอบอุ่น
"แล้วรัตจะทำยังไงต่อไปเหรอ?" เสียงใสถามไร้เดียงสา

"ไม่ต้องห่วงหรอก อย่างน้อยทางนี้ก็ถือไพ่เหนือกกว่าตรงที่
กุม 'ของเล่นชิ้นโปรด' ของเธอไว้อยู่..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ทำไม...
ผมเหมือนสัมผัสได้ถึงทุ่งลิลลี่ //ส่ายหัว

[Nearmoki-2b]

EP.09

"ผอ.คะ กาแฟค่ะ" แก้วกาแฟหอมกรุ่นถูกวางลงบนโต๊ะทำงานตัวกว้าง
เวลาผ่านมาเป็นอาทิตย์นับตั้งแต่วันที่รัตติกาลได้พบกับเรเน่ครั้งล่าสุด
สถานการณ์ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเงียบสงบ หากหาไร้ซึ่งความสงบสุข
รอยยิ้มเบาบางบนใบหน้าผู้อำนวยการบ่งบอกถึงคลื่นใต้น้ำและอารมณ์
บางอย่างที่กำลังปะทุอยู่ในดวงใจ ถึงจะยังสามารถทำงานได้ปกติหาก
ความสดใสที่เคยมีในวันแรกที่พบกันนั้นเหือดหายไปจนหมดสิ้น

"ขอบคุณครับ" น้ำเสียงที่ปกติติดโทนอบอุ่นก็เหลือเพียงเสียงเรียบๆ
รัตติกาลยังคงทำหน้าที่ทั้งในฐานะเลขาและฐานะจิตแพทย์อย่างเคร่งครัด
ยิ่งเธอสามารถระบุโรคของชายหนุ่มได้เร็วเท่าไหร่เธอก็ยิ่งหลุดจากที่นี่
เร็วเท่านั้น ไม่ได้หมายความว่าการอยู่กับนรินทร์เป็นเรื่องเลวร้าย
หากลางสังหรณ์บางอย่างในใจย้ำเตือนว่าการอยู่ที่นี่เป็นเรื่องอันตราย

"กาแฟนี่ยี่ห้ออะไรหรือคะผอ. มันจะหมดแล้ว ฉันว่าจะไปซื้อให้เพิ่ม"
"ผมไม่ทราบครับ" ชายหนุ่มยกกาแฟคาปูชิโน่รสนุ่มขึ้นจิบเล็กน้อย
"เจ้านายเธอซื้อมาแล้วไม่ยอมดื่ม ผมเลยเอามาดื่มเพราะเสียดาย"
"ทำไมเจ้านายถึงซื้อของที่ไม่ดื่มมาละคะ?" รัตติกาลถามสงสัย
"เพราะว่ามันมีกลิ่นหอมน่ะครับ" นรินทร์ไม่พูดถึงเรื่องที่กาแฟนี้
เป็นกาแฟรสโปรดของคนรักเก่าของเจ้านาย รวมถึงเรื่องที่เจ้านาย
ของเขาแค่ซื้อกาแฟมาเพียงเพื่อระลึกถึงกลิ่นที่เป็นตัวเขา..
ไม่เพียงแม้แต่เลี่ยงที่จะพูด เขาเลี่ยงที่จะคิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ

"ถ้าอย่างนั้นดิฉันจะถามเจ้านายให้นะคะ" เลขาสาวพูดตัดบทสั้นๆ
"เอ้อ ถ้าไม่มีงานเร่งด่วนวันนี้ดิฉันขอเลิกงานไวหน่อยได้ไหมคะ?"
"ได้สิครับ" ผู้อำนวยการตอบโดยไม่ถามเหตุผล เขาไม่ได้คิดที่จะถาม
รัตติกาลมองการเจ้าของห้องอย่างครุ่นคิด จากนั้นจึงโค้งให้ทีหนึ่ง
แม้จะรู้ว่าอีกคนมองไม่เห็น เธอก้าวออกจากห้องไปโดยไม่พูดอะไรอีก
ทางฝ่ายเจ้าของห้องเองก็ไม่ได้แสดงความสนใจในการคงอยู่ของอีกฝ่าย
มากนัก เขาเพียงแต่ก้มหน้าจิบกาแฟในมือพลางอ่านเอกสารงานต่อไป

.
.
.

เมื่อผู้อำนวยการเงยหน้าขึ้นมาจากกองเอกสารอีกทีก็พบว่าเวลาได้
ล่วงเลยจนหมดเวลาเรียนเสียแล้ว เจ้าตัวตกใจเล็กน้อยก่อนจะจับท้อง
และกระเพาะว่างเปล่า นอกจากกาแฟแล้วก็ไม่มีอะไรตกถึงท้องอีกเลย
'ตื๊ด...' ทันใดนั้นเองที่เสียงอินเตอร์โฟนจากประตูห้องดังเรียกความสนใจ
'ผอ.คะ แคลเองค่ะ แคลทราบมาว่าวันนี้คุณรัตติกาลไม่อยู่ ก็เลย...'
'ผลั๊ก!!' ประตูห้องถูกเปิดออกเร็วไวทำเอาผู้มาเยือนถึงกับสะดุ้งโหยง
"แคล เข้ามาก่อนสิครับ" คนเปิดประตูเชื้อเชิญพลางดันร่างบางเข้าห้องเบาๆ
เขาหยุดฟังเสียงรอบข้างว่ามีคนอยู่แถวนั้นหรือไม่ จากนั้นจึงปิดประตูอีกครั้ง

นรินทร์กลับไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเก่ง ส่วนแคโรไลน์เดินไปนั่งบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกลนัก
"ผอ.เป็นยังไงบ้างคะ?" เธอถามระหว่างกรอกสายตามองรอบห้องที่ไม่ได้มานาน
"ผมสบายดีครับ แล้วแคลล่ะ?" เจ้าของห้องหันหาต้นเสียงก่อนเผยยิ้มเบาบาง
"หนูก็สบายดีค่ะ เหงานิดหน่อย.. เพราะเราไม่ได้เจอกันเลย" เสียงใสหงอยไป
นิดหน่อย แคโรไลน์เป็นเด็กสาวที่ซื่อตรง ถึงแม้จะมองไม่เห็นก็สามารถเข้าใจได้
ชัดเจนจากน้ำเสียง นี่เป็นหนึ่งเหตุผลที่นรินทร์ชอบอยู่กับเธอ

เขาเงียบไปหลังจากที่ได้ยิน ไม่ใช่เพราะไม่ใส่ใจ แต่เป็นเพราะความรู้สึกที่มัน
จุกอกจนพูดไม่ออก ตั้งแต่รัตติกาลมาเขาก็ไม่มีโอกาสได้คุยกับใครอย่างเป็น
ส่วนตัวนัก คำที่ได้ยินถึงแม้จะเพียงเล็กน้อย แต่มันกลับมีความหมายกับเขานัก
"ผอ.รู้มั้ยคะ หนูมีเรื่องน่าประหลาดใจมาเล่าให้ฟังด้วยล่ะ!!" เด็กสาวเปลี่ยน
เรื่องพูดเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่ตอบ คราวนี้เสียงที่เปล่งออกมาเป็นเสียงแสนร่าเริง
"เรื่องอะไรเหรอครับ?" ชายหนุ่มยักคิ้วสนใจ เขาหมุนเก้าอี้หันตัวหาเด็กสาว
เป็นการแสดงออกถึงความใส่ใจ

"คือว่านะคะ พอจะรู้จักนักเรียนที่พึ่งย้ายเข้ามาใหม่หรือเปล่าคะ พีช โอลิเวอร์?"
"จำได้ครับ เรามีโอกาสได้ทักทายกันแล้ว" เด็กสาวยิ้มชอบใจที่ชายหนุ่มจำได้
"คืออย่างนี้นะคะ พีชเค้าเจอหนู แล้วเค้าก็ร้องเสียงตกใจเสียงดังมาก หนูตกใจ
หมดเลยค่ะ ฮะๆๆๆ" แคโรไลน์หัวเราะเริงร่า ทำให้คนฟังเริ่มยิ้มตามไปด้วย
"แล้วพีชก็เขย่าตัวหนูใหญ่เลยค่ะ เขาบอกว่าเราเคยเจอกันมาก่อน แต่มันนาน
มากจนหนูจำแทบไม่ได้ แต่พอหนูบอกว่าจำไม่ได้พีชเขาก็เล่าให้หนูฟังยาวมาก
ยิ่งกว่าประวัติโชแปงในคาบดนตรีซะอีก ฮ่าๆๆๆ" เสียงใสหัวเราะชอบใจ

"หืม.. เล่าว่าอะไรบ้างเหรอครับ?" ผู้อำนวยการถามเสียงเรียบ
"เล่าสมัยที่เราเจอกันน่ะค่ะ ตอนนั้นหนูออกมาจากบ้านด้วยสภาพไม่ค่อยดี
แล้วเจอกับพีชเข้า พีชก็เลยปลอบหนูแล้วก็ทำมงกุฏดอกไม้ให้ปลอบใจ
มันจะสวยหรือเปล่าน้า หนูนึกไม่ออกเลยว่ามันหน้าตาเป็นยังไง"
"มันจะต้องสวยมากแน่ๆเลยครับ" แคโรไลน์ยิ้มยิงฟันอารมณ์ดีให้กับคำตอบ
"ว่าแต่เคลมีอะไรจะเล่าอีกรึเปล่าเอ่ย ผมนึกได้ว่าผมมีเอกสารต้องจัดการ"
"อ่า.. ไม่มีแล้วค่ะ ขอโทษที่รบกวนผอ.นะคะ หนูจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"
เด็กสาวสาวเท้าหวังเดินออกนอกห้องโดยหวังว่านรินทร์จะรั้งไว้แบบทุกที
หากไม่ใช่ครั้งนี้ เจ้าของห้องเพียงกล่าวลาและอวยพรด้วยน้ำเสียงอบอุ่น

นรินทร์นั่งกุมขมับกับโต๊ะทันทีที่เด็กสาวออกไป ทำไมกันนะ ทั้งๆที่เขา
หวังให้แคโรไลน์ได้มีเพื่อนและได้มีความสุขกับเด็กคนอื่นๆ แต่ทำไม
เขาถึงไม่รู้สึกยินดีที่ได้รับฟัง มิหนำซ้ำใจยังคิดน้อยใจที่เด็กสาวเล่า
เรื่องของคนอื่นให้ฟังอีกต่างหาก ทั้งๆที่เขาเหงาถึงเพียงนี้ ทั้งๆที่
ตั้งหน้าตั้งตารอพบเธอถึงขนาดนี้ แต่เธอก็เอาเรื่องคนอื่นมาเล่าให้ฟัง
แต่สมองก็เถียงมาว่าสิ่งที่รู้สึกนี้ผิดนัก เขาเป็นถึงผู้อำนวยการ เขาจะ
ต้องมีความสุขกับความสุขของนักเรียน เขาไม่มีสิทธิ์กักใครไว้กับตัว

ระหว่างที่สับสนอยู่นั้นมือถือบนโต๊ะก็สั่นสะเทือนเป็นการบอกว่ามีคน
ติดต่อหา ทว่าเสียงสั่นที่ดังอยู่ตอนนี้มีแต่จะกระตุ้นอารมณ์วุ่นวาย
ให้สั่นสะท้านยิ่งขึ้น ชายหนุ่มกวาดมือปัดโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุด
ตกโต๊ะไปพร้อมกับข้าวของอื่นๆ เสียงโครมครามดังลั่นก่อนจะตาม
ด้วยเสียงทำนองแสนคุ้นเคย มันเป็นเสียงเพลงจากกล่องเพลงที่
แคโรไลน์ให้เขามาในวันเกิด มันเป็นของชิ้นสำคัญของเขา
แต่ตอนนี้มันกลับเป็นสิ่งสุดท้ายที่อยากได้ยิน ชายหนุ่มเม้มปากก่อน
ขดขาขึ้นชันเข่าบนเก้าอี้ มือสองข้างยกขึ้นปิดใบหูก่อนก่อนก้มหน้าลง
โยกตัวไปมาช้าๆ ร่างสูงที่ดูภูมิฐานบัดนี้สั่นเทาและดูเล็กไปถนัดตา

"ไม่อยากฟัง... ไม่อยากฟัง..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.10

"ผอ.!! ทำอะไรคะ!!" รัตติกาลโวยวายตกใจทันทีที่ก้าวเข้าห้องผู้อำนวยการ
เพราะคิดว่าจะเอาเอกสารไปทำต่อที่ห้องนอนในยามค่ำคืน เธอจึงแวะเข้ามา
หยิบเอกสารดังกล่าว หากภาพแรกที่เห็นคือภาพของชายหนุ่มร่างสูงผู้กำลัง
คลานหาของอยู่ที่พื้น รอบบริเวณมีกระดาษและของใช้กองเกลื่อนกลาด
เลขาสาวรีบเข้าไปพยุงตัวชายตาบอดขึ้นนั่ง สัมผัสแรกที่รู้สึกได้คือร่างกาย
อันสั่นเทาและเหงื่อที่เปียกชุ่มไปทั่วหลังแม้แอร์ในห้องจะเย็นขนาดไหนก็ตาม
"ทำไมไม่รอให้คนอื่นมาช่วยเก็บละคะ" น้ำเสียงนั้นติดสำเนียงติเตือนอยู่แผ่วบาง

"ผมทำเองได้.." เจ้าของห้องกล่าวขณะก้มหน้าก้มตาหาของที่มองไม่เห็นต่อไป
เลขาสาวรีบกวาดมือรวบแผ่นกระดาษก่อนเคาะกระดาษกับพื้นเพื่อจัดระเบียบ
จากนั้นจึงลุกขึ้นวางกองกระดาษและข้าวของอีกเล็กน้อยขึ้นไปไว้บนโต๊ะอย่างเก่า
"ดิฉันเก็บของหมดแล้ว ผอ.ลุกขึ้นได้แล้วค่ะ" พวกเขาอยู่ร่วมกันมาเป็นเวลา
เกือบเดือนแล้ว นานพอที่จะทำให้รัตติกาลรู้ว่าเจ้านายของตนไม่ชอบให้ใครช่วย
เขาชอบที่จะทำทุกอย่างด้วยตัวเอง นรินทร์ยันตัวลุกขึ้น ร่างสูงเซโอนเอนเล็กน้อย
"เวียนหัวเหรอคะ เป็นอะไรมากไหม?" หญิงสาวเลขาถามด้วยความเป็นห่วง
"ผมแค่ลืมทานข้าวน่ะ แฮะๆ" หากสังเกตดูดีๆแล้วจะเห็นว่าใบหน้าชายหนุ่มนั้น
ดูซีดเซียวไปถนัดตา

"ผอ.ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อสักหน่อยดีไหมคะ ดิฉันจะพาออกไปทานข้าวข้างนอก"
"ข้างนอก..?" รัตติกาลเหลือบมองท้องฟ้ายามสีน้ำเงินเข้มภายนอกก่อนยิ้มบางๆ
"ก็ตอนนี้รูมเซอร์วิสปิดหมดแล้วนี่คะ ใครให้ผอ.ไปคลานบนพื้นโดยไม่ทานข้าวละคะ!"
เลขาสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ ทางด้านผู้อำนวยการครุ่นคิดชั่งใจ หากความหิวที่มี
ทำให้เขายอมเดินขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อชุ่มเหงื่อออกในที่สุด หลังจากที่เสียงปิดประตูห้องน้ำ
ดังขึ้นหญิงสาวผู้รออยู่ชั้นล่างก็เริ่มขุดคุ้ยเอกสารบนโต๊ะทำงาน ถึงจะตกใจที่เห็นเจ้าของ
ห้องไปอยู่ที่พื้นแต่เธอก็ไม่ได้เอ่ยปากถามถึงสาเหตเลยสักคำ เพราะการทำตัวสงสัยจน
เกินไปมันจะมีแต่ทำให้ความเชื่อใจที่ผู้อำนวยการมีต่อเธอลดน้อยลง

เกิดอะไรขึ้นนะ? ดวงตาสีไม้กรอกมองข้าวของบนโต๊ะหากก็ไม่พบอะไรน่าสงสัย
จากนั้นเธอจึงหยิบมือถือแอปเปิ้ลแหว่งรุ่นล่าสุดของชายหนุ่มขึ้นกดดูอย่างถือวิสาสะ
"ขออนุญาตนะคะ" เธอพึมพำกับตัวเองระหว่างเลื่อนนิ้วดูบันทึกการโทรเข้าออก
สิ่งที่เห็นทำเอาดวงตาที่มักปรือเบลอถึงกับเบิกกว้าง รายการโทรออกนับร้อยสาย
ที่โทรหาคนเพียงคนเดียว และปลายสายที่ไม่รับนั่นก็ไม่ใช่ใครอื่นเสียนอกจาก

เจ้าของโรงเรียน... ผู้ที่ตอนนี้ถูกห้ามไม่ให้เข้าโรงเรียน

.
.
.

"อยากทานอะไรเป็นพิเศษรึเปล่าคะ?" รัตติกาลถามโดยไม่มองหน้าผู้สนทนา
ดวงตาของเธอมองถนนที่ทอดยาว มือจับพวงมาลัยหมุนไปตามทางโค้งของถนน
"อะไรก็ได้ครับ ผมหิวจัง" ร่างที่นั่งอยู่เบาะด้านข้างเอ่ยระหว่างกุมท้องที่โอดครวญ
ท่าทางของเขาดูเลิกลั่กไม่สงบเท่าที่ควร เหมือนกำลังกลัวอะไรบางอย่าง
"ทำไมถึงไม่ชอบออกมาข้างนอกเหรอคะ?" เสียงที่ถามนั้นดูสบายๆไม่ได้คาดเค้น
"ผมไม่ควรออกมาข้างนอก.. มันไม่ปลอดภัย" เขาตอบโดยเลี่ยงอธิบายเชิงลึก
"ทำไมถึงคิดว่าไม่ปลอดภัยละคะ?" คำถามถูกส่งมาอีกครั้งโดยไม่ปล่อยจังหวะว่าง
"ผมบังเอิญหน้าตาและลักษณะเหมือนกับใครสักคนที่เสียชีวิตไปแล้ว และดูเหมือน
ว่าเขาคนนั้นจะมีศัตรูคู่อาฆาตอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว.."

"แน่ใจเหรอคะเหมือนโดยความ 'บังเอิญ'?" ไร้ซึ่งคำตอบจากคู่สนทนา
"น่าเสียดายนะคะ ทั้งๆที่ท่านดูชอบโลกข้างนอกมากถึงเพียงนี้" รัตติกาลเปรย
กับคนที่มีรอยยิ้มเจือจางอนยู่บนหน้า ก่อนจะกดสวิตเปิดหน้าต่างฝั่งชายหนุ่ม
"มืดขนาดนี้ไม่มีใครเห็นท่านหรอกค่ะ แม้แต่คนตาดีก็ไม่ค่อยเห็นอะไร
ในท้องฟ้าแบบนี้หรอก ตอนนี้คนที่เห็นท่านก็มีเพียงดิฉันนี่แหละค่ะ"
นรินทร์ไม่ได้ตอบอะไร เขาเพียงหันหน้าออกไปทางหน้าต่างและ
ปล่อยให้ลายสมเป็นตัวบรรยายบรรยากาศ เลขาสาวชำเลืองมอง
คนที่กำลังนั่งรับลมอย่างสบายใจ ไหล่ที่เกร็งแข็งก็ถูกปล่อยคลาย
รอยยิ้มบางๆบนใบหน้าอธิบายความสุขของชายหนุ่มได้อย่างชัดเจน

รัตติกาลคลี่ยิ้มตามโดยไม่พูดอะไร เดิมทีแล้วเธอช่วยนรินทร์ตามหน้าที่
ิจิตแพทย์ และเธอก็รู้ดีว่าเรเน่เคยย้ำเรื่องที่ไม่ควรพานรินทร์ออกมาข้างนอก
ถึงจะไม่รู้ถึงเหตุผลแต่คำสั่งก็คือคำสั่ง หากนี่ก็เป็นอีกครั้งที่เธอขัดคำสั่ง
โดยตั้งใจ ตั้งแต่เด็กมาตัวรัตติกาลเองก็ถูกตีกรอบ ถูกสั่งไม่ให้ยุ่งเกี่ยว
กับเพศตรงข้ามอย่างเกินพอดี และถูกคุมบริเวณไม่ได้ต่างไปจากชายหนุ่ม
ภาพสะท้อนที่เห็นอยู่ทำให้เธอไม่สามารถเมินและปล่อยให้ผู้อำนวยการ
เป็นนกน้อยในกรงทองต่อไปได้ อย่างน้อยนี่ก็เป็นหนึ่งสิ่งที่พอทำได้..
"ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้เสมอนะคะ" เธอย้ำอีกครั้งด้วยน้ำเสียงจริงจัง
"ผมหิวข้าว..." เสียงหงอยนั้นทำให้เลขาสาวหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
คนหิวข้าวหัวเราะแฮะๆตาม ภายใต้รถสีดำที่กำลังวิ่งอยู่บนถนนโล่งเปล่าใน
ท้องฟ้าสีดำสนิทนี้ ดูเหมือนว่าจะมีแสงอันอบอุ่นขึ้นมาบ้าง..


.
.
.

เช้าวันใหม่เริ่มต้นอีกครั้ง วันนี้ก็เหมือนกับทุกๆวันที่ผู้อำนวยการจะต้องกล่าว
ทักทายเล็กๆน้อยๆกับนักเรียนระหว่างเข้าแถวเคารพธงชาติ หากสิ่งที่ต่างไป
คือคนที่มักพูดจ้อเหมือนสแตนด์อัพคอมมาดี้วันนี้กลับเงียบกริบเป็นป่าช้า
เหล่านักเรียนยังคงรอฟังคำทักทายจากนรินทร์ ส่วนพวกครูก็เริ่มมองด้วย
ความสงสัย หนึ่งในนั้นคือรัตติกาลที่ยืนมองอยู่ด้านหลังเพียงไม่ไกล
ทั้งๆที่เมื่อคืนตอนพาออกไปกินข้าวเขาก็ดูจะร่าเริงขึ้นได้บ้างแท้ๆ
ทว่าพอกลับเข้ามาในโรงเรียนก็ราวกับว่าความเครียดทั้งหมดที่มีจะ
กลับเข้าสู่ตัวผู้อำนวยการอีกครั้งหนึ่ง เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มยืนจับไมค์
อยู่นานโดยไม่พูดอะไร สุดท้ายเธอจึงเข้าไปกระตุกชายเสื้อเชิํตเบาๆ

ร่างสูงสะดุ้งเฮือกก่อนจะเริ่มกล่าวคำทักทายให้เหล่านักเรียน คนที่เคยร่าเริง
บัดนี้เอ่ยกล่าวเพียงถ้อยคำแสนสั้นด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ สติเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น
ด้วยซ้ำ หลังจากกล่าวปราศัยเรียบร้อยแล้ว นักเรียนทั้งหมดจึงพากันขึ้นชั้นเรียน
ผู้อำนวยการยืนฟังเสียงนักเรียนของเขาขึ้นตึกไปจนหมดเฉกเช่นที่ทำทุกวัน
จากนั้นจึงก้าวขาไปในทิศทางของห้องทำงานตนเองบ้าง เลขาสาวก้าวเท้า
ตามหลังไปโดยไม่พูดอะไร ถึงอย่างนั้นเธอก็เฝ้ามองอาการของชายหนุ่ม
อยู่ตลอดเวลา อาการที่นรินทร์เป็นอยู่กำลังเริ่มกัดกินและกระทบต่อการ
ทำงานของเขามากขึ้นทีละน้อย หากเป็นเช่นนี้ต่อไปไม่แน่อาจจะต้อง
พักงานสักพัก

ซึ่งนั่นคงไม่ใช่เรื่องที่จะทำให้เจ้าของโรงเรียนดีใจแน่นอน เพราะนรินทร์
เองก็มีหน้าที่ผู้อำนวยการที่จะต้องดูแล ตัวเธอที่เป็นเลขาไม่มีความ
สามารถพอที่จะทำงานทั้งหมดทดแทนได้ แถมโรงเรียนแห่งนี้ยัง
ไม่เหมือนสถานที่แห่งอื่น แรงใจคือสิ่งสำคัญสำหรับนักเรียนทุกคน
และตัวผู้อำนวยการนั้นก็เป็นเหมือนกับตัวแทนกำลังใจที่จะทำให้
นักเรียนทุกคนมีกำลังที่จะต่อสู้กับความพิการและโรคร้ายต่อไป
เราไม่สามารถเสียเขาไปได้... รัตติกาลคิดวิเคราะห์ระหว่างก้าว
ตามเจ้าของแผ่นหลังกว้างที่ถือไม้เท้าแกว่งไปมา

'คงต้องรีบทำให้เรื่องนี้จบลงโดยเร็วแล้วสินะ...'

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Skai]

ปักหมุดค่ะ!

[Nearmoki-2b]

EP.11

ความรู้สึกบางอย่างดลใจให้ผู้อำนวยการเดินออกจากห้องในยามเที่ยง
อะไรสักอย่างในใจกำลังบอกว่าถ้าเขาไม่ออกมาเจอเสียงผู้คนบ้างละก็เขา
จะต้องบ้าอย่างแน่นอน เพราะเหตุนี้คนที่ติดแอร์แถมยังติดห้องจึงหยิบ
ไม้เท้าขาวก้าวออกจากห้อง เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงเด็กๆที่กำลังเล่น
เทนนิสกันอย่างสนุกสนาน สงสัยจะมีคาบพละพอดีสินะ?

นรินทร์เดินไปทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่โดมดาดฟ้าอันต้องอยู่ไม่ไกลจาก
คอร์ทเทนนิส ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งเท้าคางกับโต๊ะพลางหยิบคลำซอง
บุหรี่ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกง หากเสียงเจื้อยแจ้วสดใสของเด็กๆก็
เตือนสติให้เขาเก็บซองบุหรี่กลับเข้ากระเป๋าดังเดิม เพราะมักใช้
โดมดาดฟ้าแห่งนี้เป็นสถานที่สูบบุหรี่ในยามเย็นที่นักเรียน
แยกย้ายกลับหอกันไปหมดแล้ว พอนั่งลงแล้วจึงเผลอตัวหยิบ
ออกมาจนได้ ทว่าสำหรับนรินทร์แล้วสุขภาพของนักเรียนนั้นมา
ก่อนความอยากและความเคยชินของเขา ผู้อำนวยการนั่งฟัง
เสียงเด็กๆเล่นกีฬา เขายิ้มน้อยๆตามทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียง
หัวเราะ

"อ๊ะ ผอ. นี่นา" เสียงใสดังขึ้นก่อนเสียงฝีเท้าจะเข้ามาใกล้ตัวชายหนุ่ม
นรินทร์เลิกเท้าคางก่อนขยับตัวนั่งให้ดูสุภาพขึ้นเล็กน้อย เขายิ้มให้คน
ที่กำลังเดินเข้าหา ผู้มาเยือนเดินมาทิ้งตัวลงนั่งเคียงข้างชายร่างสูงกว่า
"สวัสดีครับแคล มีคาบพละพอดีหรือ? ปกติไม่ค่อยเห็นเล่นกีฬานี่นา"
"ค่ะ แคลมีคาบพละพอดี แต่นี่กำลังจะพักเที่ยงพอดีเลยล่ะค่ะ"
แคโรไลน์ตอบเสียงหวานระหว่างปาดเหงื่อที่ไหลรินตามหน้าผาก
"ว่าแต่ผอ.เองเถอะค่ะ แอร์เสียหรือคะถึงได้ออกมานั่งข้างนอกแบบนี้ ฮะๆๆ"
สาวน้อยหยอกล้ออย่างรู้เท่าทัน มีหรือที่คนติดแอร์อย่างเขาจะมานั่ง
กลางแดดร้อนๆแบบนี้

"โถ่ ผมก็แค่เหงาๆเลยอยากออกมานั่งเล่นฟังเด็กๆบ้างก็แค่นั้นเอง"
สาวน้อยแตะมือลงบนหลังมือใหญ่ก่อนจะบีบมือแน่นๆครั้งหนึ่ง
"หนูอยู่ตรงนี้นะคะ.." เธอเอ่ยบอกเบาๆ สีหน้าผู้อำนวยการฉายแวว
ลำบากใจชัดเจน เขากลัวว่าจะมีใครมาเห็นและส่งผลเสียต่อแคโรไลน์
"หนูแค่จับมือให้กำลังใจผอ. มันไม่ใช่เรื่องผิด แต่เป็นเรื่องน่าชื่นชมค่ะ"
น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความหนักแน่น เมื่อไหร่นะที่เด็กสาวขี้อาย
คนนี้ได้เติบโตและเปลี่ยนไป อาจเพราะมองไม่เห็นจึงทำให้ไม่ทัน
สังเกตว่าเด็กสาวที่ได้พบกันเมื่อครั้งแรก ตอนนี้ร่างกายเติบโตขึ้นมาก
แถมผมที่ชอบถักเปียอยู่ตลอดตอนนี้ก็เปลี่ยนมาผูกหางม้าทำให้ดู
เป็นสาวยิ่งขึ้นไปอีก

"แคล..." ชายตาบอดหลับตาฟังระยะห่างของคนรอบข้างอยู่พักหนึ่ง
หากความตื้นตันใจส่งผลให้เขาละทิ้งและเลิกสนใจสายตาผู้อื่น
ึคนมีชือเป็นผู้อำนวยการเอื้อมมือหวังคว้าร่างสาวน้อยเข้ามากอดให้ชื่นใจ

เขาทนไม่ไหวแล้ว..

"พี่แคลครับ!!" เสียงที่สามดังขึ้นกะทันหันทำเอาชายหนุ่มสะดุ้งรีบ
ชักมือกลับกะทันหัน เสียงนั้นเป็นเสียงของเด็กผู้ชายที่ไม่คุ้นหูเท่าไหร่
แคโรไลน์ปล่อยมือผู้อำนวยการอย่างอ่อนโยนก่อนหันคุยกับผู้มาเยือน
"อ้าว พีช มีอะไรเหรอคะ" เธอถามด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นปกติ
"ผมจะมาชวนไปทานข้าวกลางวันด้วยกันน่ะครับ นี่ก็พักเที่ยงแล้ว"
สาวน้อยหันมองผู้อำนวยการด้วยแววตาที่ซ่อนความลำบากใจเอาไว้
"ไปทานข้าวเถอะครับ คงจะหิวแล้วใช่ไหม" นรินทร์ยิ้มระหว่างดันหลัง
ร่างบางเบาๆหวังให้เธอไปทานข้าว

"งั้นไว้พบกันใหม่นะคะ.." แคโรไลน์เอ่ยเสียงหงอยก่อนจะลุกเดินตาม
เด็กชายนักเรียนใหม่ไป ส่วนตัวนรินทร์เองก็ลุกกลับไปที่ห้องของตนบ้าง
สาวน้อยหันกลับมองแผ่นหลังกว้างที่ค่อยๆเดินลับไปโดยไม่ได้สังเกต
ถึงมือใหญ่ที่บีบกำแน่นจนเหมือนจะแตกหักคู่นั้น...

.
.
.

ผู้อำนวยการเดินกลับเข้ามาในห้องของตน เขาพิงไม้เท้าขาวไว้ข้างกำแพง
ก่อนจะจ้ำเท้าเดินขึ้นไปยังชั้นสอง พุ่งตรงออกไปยังระเบียงห้องข้างครัว
ทันทีที่ออกไปนอกระเบียงเขาก็หยิบบุหรี่ขึ้นคาบไว้ในปากและหยิบไฟแชก
จุดเร็วไวด้วยความกระหาย ไม่สิ เขากำลังพยายามหยุดความรู้สึกบางอย่าง
ในตัวมากกว่า ทำไมเขาถึงได้แย่แบบนี้นะ ทั้งรู้สึกเลื่อนลอย แถมยังรู้สึก
โหวงๆจนไม่สามารถอยู่เฉยๆได้ เขารู้สึกว่าโลกใบนี้กำลังทิ้งเขาไป
แถมเขายังไม่มีใครให้เคียงข้างเลยสักคน ทั้งเจ้านายที่ขาดการติดต่อ
และแคโรไลน์ที่กำลังชีวิตมีความสุข เขาควรจะร่วมมีความสุขไปกับเธอ..
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจเฮือกใหญ่ ควันจากสารก่อมะเร็งลอยคลุ้งไปทั่วระเบียง

นอกเหนือจากนั้นแล้วเขายังมีใครให้คุยด้วยอีกไหมนะ.. พวกพนักงานคนอื่นๆ
ก็มีเรื่องของตัวเองต้องจัดการ เอลิทที่พอจะสนิทบ้างตอนนี้ก็ไม่อยู่ที่โรงเรียน

'ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกได้เสมอนะคะ'

อยู่ๆเสียงคุณเลขารัตติกาลก็โผล่งเข้ามาในสมอง นั่นสินะ เขายังมีเธออยู่นี่นา
เรเน่เป็นคนส่งรัตติกาลมาช่วยงานเขา เพราะฉะนั้นบางทีเธออาจจะมีคำแนะนำ
ดีๆสำหรับความสับสนที่มีอยู่ตอนนี้ก็เป็นได้!! ความหวังเล็กๆก่อเกิดขึ้นในใจ
ของชายผู้หลงทาง เขารีบสูดบุหรี่ให้หมดมวนก่อนจะกดปลายบุหรี่ลงบน
จานรองบุหรี่สุดหวง (ที่หวงเพราะว่าไม่มีใครสนับสนุนให้นรินทร์สูบบุหรี่
เขาต่อรองกับเจ้านายนานมากกว่าจะได้จานรองบุหรี่ธรรมดาๆอันนี้มา)
เนื่องจากมั่นใจว่าชินเส้นทางห้องตัวเองเขาจึงเริ่มสาวท้าววิ่งด้วยร้อนใจ
อยากจะเจอรัตติกาลและรีบเล่าให้เธอฟังไวๆ เพราะเขาไม่อยากจะทำงาน
พลาดและเป็นผู้อำนวยการที่ไม่ดี งานผู้อำนวยการคือสิ่งที่เขาภาคภูมิใจ

ชายหนุ่มวิ่งกลับมาที่บันไดชั้นสองด้วยความเร็วที่เกือบจะวิ่ง ทันใดนั้นเอง
เท้าของเขาก็ก้าวบันไดพลาดขั้น ถึงแม้จะมองไม่เห็นทว่าชายหนุ่มก็รู้ตัว
ทันทีว่าเท้าของตนกำลังลอยอยู่ในอากาศ และหน้ากำลังทิ่มคะมำไปด้านหน้า
เขาลอยกระเด็นลงไปด้วยความเร็วสูง สิ่งสุดท้ายที่รับรู้ได้คือความเจ็บปวด
ที่แล่นกระทบศรีษะและของเหลวอุ่นๆที่ไหลอยู่บนหน้าผาก...

ง่วงนอนจัง...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ร..รู้สึกผิดจนทรมานเลยค่ะ

[Nearmoki-2b]

EP.12

"เฮ้อ ง่วงนอนจะแย่อยู่แล้ว พวกเขาทนเปิดตาประชุมกันได้ยังไงทั้งคืนนะ"
เสียงใสดังขึ้นก่อนที่ประตูห้องนอนจะถูกเปิดออก ตามมาด้วยร่างของหญิงสาว
ชาวสวิตที่เดินเข้ามาในห้อง เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้โต๊ะอ่านหนังสือ ชายอีก
คนที่เดินตามมาทิ้งตัวลงบนนั่งบนเตียง พวกเขาดูไม่ได้สนใจกันเป็นพิเศษ
บรรยากาศผ่อนคลายเป็นตัวบ่งบอกความผูกพันธ์ของพวกเขาได้เป็นอย่างดี
"น่า ลูกค้าครั้งนี้เสนองานราคาดีมาก มันพอที่จะซื้อครีมทาใต้ตาได้หลายกระปุก"
ชายผมสั้นสีชมพูแป๊ดพูดจาเป็นการเป็นงานไม่ได้เหมาะกับบุคลิคเขาเสียเท่าไหร่
ยังดีที่สูทที่ใส่นั้นเพิ่มความเป็นทางการขึ้นบ้าง

"รายหยิบมือถือให้เน่หน่อยได้ไหมคะ" เจ้าของชื่อหยิบสมาร์ทโฟนหน้าจอกว้าง
จากกระเป๋าที่ถืออยู่ให้กับเจ้าของมัน ราย เกร์ดีน คือชื่อบอดิการ์ดส่วนตัว
ของ เรเน่ กิลเล็ต เจ้าของโรงเรียนแห่งควิ้นท์ แต่เพราะว่าพวกเขาเป็นเพื่อน
กันมายาวนาน บรรยากาศระหว่างทั้งสองจึงดูเป็นธรรมชาติและเป็นกันเอง
เรเน่เอนตัวพิงผนังเก้าอี้เช็คมือถือระหว่างที่อีกมือเปิดหน้าจอโน็ตบุ๊คที่ตั้งอยู่บนโต๊ะ
"นั่นอะไรเหรอ?" รายถามน้ำเสียงสนใจ เขาถึงกับลุกจากเตียงขึ้นมาดูใกล้ๆ
"ภาพวงจรปิดในห้องนรินทร์น่ะค่ะ จิตแพทย์ของเขาให้มาเพื่อความสบายใจ"
"ไม่ๆๆ ผิด นั่นจิตแพทย์'ของเธอ'ต่างหากล่ะ" รายโวยกลับตามความเป็นจริง

"ก็เน่ไม่ได้ป่วยนี่คะ แล้วเราทุกคนก็สงสัยเรื่องนรินทร์กันมาตั้งนานแล้วด้วย"
เรเน่ยักไหล่ระหว่างสนใจกับมือถือในมือโดยปล่อยให้จอแสดงภาพค้างไว้เช่นนั้น
"พระเจ้า.. ประชุมข้ามคืนคืนเดียวสายเข้ามาเป็นร้อยเลย มีเรื่องอะไรรึเปล่านะ.."
"เฮ้.. ดูนี่สิ" ชายร่างสูงเขย่าไหล่คนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ ทว่าคนถูกเรียกไม่ได้สนใจนัก
"แป็ปนึงค่ะ พ่อตัวยุ่งรัวสายมาเป็นร้อยเลย ขอโทรกลับก่อน" เธอพูดทั้งๆที่โดนเขย่า
"ดูน้ารินสิ!!" เพราะว่าอยู่เมืองไทยไม่ได้นานจึงยังพูดภาษาไทยได้ไม่ชัดทุกคำ
"ออกเสียงว่า นะ-ริน ต่างหากค่ะ" เรเน่ตอบขำๆขณะชำเลืองมองหน้าจอโน็ตบุ๊ค
ทันใดนั้นเองที่ดวงตาสีมะนาวเบิกกว้าง เธอรีบวางสายที่ถืออยู่และต่ออีกสายทันใด
ร่างบางลุกขึ้นเดินวนไปมาด้วยความร้อนใจ เท้ากระแทกเป็นจังหวะด้วยดวงใจที่
ร้อนรน เร่งภาวนาให้อีกฝ่ายรับสาย

"คุณรัตติกาล!! ..ทำไม ...ทำไมนรินทร์ถึงไปนอนอยู่ที่พื้นล่ะ เกิดอะไรขึ้น!!!"
เรเน่ขึ้นเสียงตกใจทันทีที่ปลายสายรับโทรศัพท์ รายที่ไม่ได้ยินอีกเสียงจึงได้แต่
มองหน้าหญิงสาวร่วมห้องเพื่อประเมินสถานการณ์ สลับกับมองภาพชายหนุ่ม
ในมอนิเตอร์ ชายหนุ่มผู้แสนร่าเริงหากตอนนี้กลับนอนแน่นิ่งอยู่บนพื้นเพียงลำพัง
"รีบส่งคนหมอขึ้นไปดูเดี๋ยวนี้ ตอนนี้เลย ไม่รู้ว่าเขานอนอยู่อย่างนั้นนานเท่าไหร่แล้ว
ให้ตายเถอะ นี่ฉันส่งคุณไปดูแลเขานะ นี่คุณคงไม่ได้ทำอะไรรุนแรงจนเกินไปใช่มั้ย!!"
เจ้าของโรงเรียนขมวดคิ้วฟังคำตอบจากปลายสาย สีหน้าหญิงสาวดูกังวลใจเหลือท้น
ฟังอยู่พักหนึ่งสุดท้ายเธอก็กดวางสายและกลับหันหาเพื่อนร่วมห้องอีกครั้ง

"ทางนั้นว่าไงบ้าง?" รายถามขณะมองนรินทร์ไม่วางตา ใจหวังให้ภาพนิงนั้นกลาย
เป็นภาพเคลื่อนไหว หวังว่าจะมีคนมาช่วยเขาไวๆ ระหว่างที่มองอยู่นั้นก็ได้ยินเสียง
ลากกระเป๋าและเสียงเปิดตู้เสื้อผ้าเสียงดังผิดวิสัยคนมารยาทดีอย่างเจ้าของห้อง
"เน่จะไปหานรินทร์" เสียงขุ่นบอกโดยไม่ต้องรอให้ถาม รายหันกลับมามองสงสัย
"แต่ทางนั้นเค้าห้ามไม่ให้ไปจนกว่าเราจะรู้ผลการประเมินไม่ใช่เหรอ?" ชายหนุ่มถาม
"ใครจะไปสนใจ นรินทร์กำลังแย่นะคะ เค้าจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้" เธอตอบเสียงเร่งรีบ
"แต่หมอบอกว่าถ้าเธอแหกกฏแล้วไปเจอกับน้าริน นั่นแปลว่าเธอยอมรับว่ารักเขานะ"
"ไร้สาระ เน่รักแค่บรัชคนเดียว รายก็น่าจะรู้ดี" เสียงใสตอบเสียงเรียบไร้อารมณ์

"ฉันรู้ แล้วฉันก็รู้ด้วยว่าท่าทีของเธอตอนนี้มันเหมือนกับตอนที่เป็นห่วงบรัชไม่มีผิด"
คนฟังเงียบชะงัก มือที่พับเสื้ออยู่ก็ค่อยๆลดความเร็วลง เธอดูครุ่นคิดอะไรบางอย่าง
"ถ้าเธอยืนยันว่าไม่ได้รักก็ไม่ต้องไป ปล่อยให้หมอรักษาไปนั่นแหละดีแล้ว ถึงไปก็
ใช่ว่าจะช่วยอะไรได้ อยู่บ้านกับบรัชของเธอนี่" รายเคาะกรอบรูปบนหัวเตียงสองที
"เรเน่ เธอไม่ได้เป็นแค่หัวหน้าบริษัทเล็กๆ ไม่ได้มีบรัชคอยเครียร์เรื่องราวให้เหมือน
แต่ก่อนแล้วนะ เวลามันผ่านไปแล้ว ตอนนี้เธอมีหน้าที่ต้องรับผิดชอบ ไม่ใช่นึกจะ
ไปไหนเมื่อไหร่ก็ไป เข้าใจน้ำหนักหน้าที่ตัวเองดีใช่มั้ย" ถึงจะมียศฐานะต่ำกว่า
แต่ในฐานะเพื่อนแล้วการตักเตือนถือเป็นสิ่งจำเป็น

"เธอมักจะโมโหสติแตกเวลามีคนมาทำร้ายบรัช แล้วตอนนี้เธอก็เป็นแบบเดียวกัน.."
"ก็เน่บอกแล้วไงว่า.." เจ้าของห้องพูดยังไม่ทันจบประโยคดีก็ถูกอีกฝ่ายขัดขึ้นก่อน
"ก็ไม่เห็นเป็นไรนี่ เวลาเปลี่ยน ทุกอย่างเปลี่ยน เธอจะรักน้ารินก็ไม่เห็นเป็นไรเลย"
"ไม่จริงหรอก แค่บรัชไม่อยู่แล้วมันไม่ทำให้ความรู้สึกของเน่เปลี่ยนไปได้หรอก!!"
ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเกือบตะคอกผิดวิสัยเจ้าตัว ทันทีที่รู้ตัวเธอ
ก็เม้มปากเก็บคำพูดที่เหลือเข้าไปในใจ เธอหันกลับไปคุ้ยข้าวของในกระเป๋าเดิน-
ทางเงียบๆโดยไม่พูดอะไรอีก เมื่อปล่อยให้บรรยากาศเย็นลงสักครั้งเธอจึงหันไป
ยื่นของบางอย่างให้ชายร่วมห้อง

"ช่วยเอาแชมพูไปเก็บในห้องน้ำให้หน่อยได้ไหมคะ มันยังติดอยู่ในกระเป๋าเดินทาง"
ชายหนุ่มมองหน้าเจ้านายตนอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นจึงเดินมาหยิบขวดแชมพูและก้าวเดิน
ออกไปจากห้องเงียบๆ เขาถอนหายใจระหว่างเดินอยู่บนระเบียงทางเดิน สมัยก่อน
ควิ้นท์เป็นเพียงบริษัทเล็กๆที่มีความสุข เขาเห็นรอยยิ้มอยู่บนหน้าเรเน่อยู่เสมอ
หากเมื่อบรัชเสียชีวิตบริษัทก็ถูกปิดลง ควิ้นท์กลายเป็นโรงเรียนเพื่อคนพิการ
มีคอนเซปเพื่อผู้อื่นและเป็นโรงเรียนที่สงบสุข หากเช่นนั้นแล้วทำไมผู้สร้าง
โรงเรียนถึงไม่มีรอยยิ้มอีกเลย.. เรเน่เฝ้าหาเพียงแต่อดีต อดีตที่ไม่มีวันกลับมา
เขาเดาได้เลยว่าพอเดินกลับไปเรเน่ก็คงจะเปิดวีดีโอเก่าๆสมัยที่อยู่ร่วมกับบรัชดู
และขังตัวเองอยู่ในห้อง ราวกับหยุดเวลาไว้เพียงนั้น

รายคิดตลอดทางเดิน เมื่อวางแชมพูขวดใหญ่กลับไปยังที่อยู่ของมันแล้วเขาจึง
เดินวกกลับมาที่ห้องนอนเจ้านายตนอีกครั้งหนึ่ง หากร่างที่ควรจะคลุกนั่งดูวีดีโอ
อยู่หน้าโซฟาบัดนี้กลับไม่มี และกระเป๋าเดินทางเองก็หายไป ไปพร้อมกับเจ้าของห้อง
ชายหนุ่มขยี้เรือนผมสีชมพูท่าทางแสนหน่ายใจ ทว่ามุมปากกลับแฝงรอยยิ้มไว้บางๆ
เขาเดินปิดตู้เสื้อผ้าที่ถูกเปิดค้างไว้ ปิดลิ้นชักที่อ้าค้าง ก่อนหยิบโทรศัพท์โทรออก
"ฮัลโหล.. ฮาวน์ นายหญิงตัวแสบมันหนีออกจากบ้าน'อีกแล้ว' ช่วยแอบตามไปทีสิ"
ฮาวน์คือหนึ่งในคนที่ทำงานให้กับตระกูลกิลเล็ต หากไม่ได้อยู่ในระดับใกล้ชิดเท่ากับราย
"ท่านรายไม่ไปเองหรือขอรับ ถ้าท่านไม่อยู่ข้างนายหญิงทางบ้านใหญ่อาจจะไม่พอใจ"
"ช่างเถอะ ฉันกำลังเบื่อหน้าคนไม่ยอมรับใจตัวเอง" รายตอบกึ่งเล่นกึ่งจริง
"ถ้าเช่นนั้นพอจะทราบไหมครับว่านายหญิงท่านกำลังไปที่ใด?" ฮาวน์ถามสุภาพ


"ประเทศไทย..."

---

TBC ๐ ๐ ๐