ชีวิตของสาวน้อย

[Skai]

EP.1

ซ่าาา

สายฝนเทกระหน่ำลงมาราวกับจะชำระล้างบางอย่าง ฉันทอดสายตาออกไปทางหน้าต่างที่ไม่มี
อะไรเลยนอกจากความมืดและหยดน้ำที่ไหลลงมา ไอเย็นที่แผ่ออกมาทางกระจกทำให้รู้สึกหนาวเหน็บ
ไปถึงขั้วหัวใจแต่ถึงอย่างนั้น... ฉันก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม ในห้องที่มืดมนนี้

ก็อกๆ...

เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำลายบรรยากาศอันเงียบสงบ
ฉันหันมองที่มาของเสียงนั้นก่อนจะลุกขึ้นมองบุคคลที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยสายตาเรียบเฉย
ชายร่างสูงโปร่งที่สวมชุดสูทจ้องมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ก่อนที่ริมฝีปากนั่นจะแย้มยิ้ม

"ไงเกลิน พี่กลับมาแล้ว" เสียงทุ้มเอ่ยบอกพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง

ฉันไม่พูดอะไรเพียงแต่จ้องเขาตาไม่กระพริบกระทั่งร่างสูงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้า

"ยินดีต้อนรับกลับบ้านนะคะ" ฉันสอดมือกอดร่างหนาตรงหน้าด้วยความคิดถึง
ซุกใบหน้าเข้ากับอกแกร่งและสูดดมกลิ่นกายที่โหยหา

"อะไรกันน่ะเรา จะอ้อนงั้นหรอ" มืออุ่นเอื้อมมาลูบหัวของฉันอย่างเอ็นดูพร้อมกับกอดกระชับ

"ใช่ค่ะ อยากอ้อน" ฉันตอบด้วยน้ำเสียงนิ่งแต่กลับทำให้คนที่ลูบหัวอยู่ถึงกับชะงัก

"ทำตัวน่ารักอีกแล้วนะ" พี่เพิร์ลผละออก ก่อนที่นิ้วเรียวจะเชยคางฉันขึ้น
ฉันมองดวงตาสีฟ้าครามนั่นอย่างท้าทายก่อนจะฉีกยิ้มกว้าง

"หึๆ" ฉันยกแขนทั้งสองข้างพาดคอของเขาเอาไว้แล้วดึงเข้าหาตัว
พี่เพิร์ลแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์พร้อมกับกอดเอวของฉันไว้หลวมๆ

"ทำอย่างนี้รู้ใช่ไหมว่ามันไม่ดีน่ะ"

"เห.... ไม่ดียังไงงั้นหรอคะ?" ฉันขมวดคิ้วแสร้งเป็นไม่รู้เรื่อง
เขาหัวเราะออกมาทันทีที่เห็นฉันทำหน้าเสแสร้งสุดชีวิต

"เพิร์ลคะ ทำอะไรกันอยู่น่ะทั้งสองคน มากินข้าวได้แล้ว"
หญิงสาวผมสีน้ำตาลอ่อนยืนเท้าเอวอยู่ที่หน้าประตูพร้อมกับพองแก้มอย่างงอนๆ

"แล้วทำไมถึงได้ไม่เปิดไฟฮะลิน อยู่มืดจัง" เธอก้าวเข้ามาในห้องพร้อมกับกดเปิดสวิชไฟ

"โหย อะไรกันคะ -3-" ฉันเบ้ปากใส่เทีย สาววัยกลางคนหน้าตาสะสวย และเธอก็เป็นพี่สะใภ้ของฉันเอง

"อ๊ายยย ปล่อยมือออกจากคอของเพิร์ลน้าาา" ทันทีที่เธอเห็นเราสองคน
เจ้าตัวก็วิ่งปรีเข้ามาหาทันทีแล้วดันฉันแยกออกจากพี่เพิร์ล

"อ่าาา ลินก็อยากกอดพี่เพิร์ลบ้างนะคะ พี่เทียขี้งก" ฉันจะวิ่งไปกอดพี่เพิร์ลอีกรอบ
แต่ก็ดันถูกมือที่เหม็นผักบุ้งมาดันหน้าไว้ซะก่อน กรี๊ดดด หน้าฉันจะมีสิวไหมเนี่ย!!

"พี่เทีย!! บอกกี่ครั้งแล้วว่าก่อนออกจากครัวให้ล้างมือน่ะคะ หน้าลินเหม็นผักบุ้งหมดแล้ววว"

"ผักชีต่างหากล่ะ" พี่เทียกอดอกก่อนจะพองแก้มที่ใหญ่อยู่แล้วให้ใหญ่กว่าเดิม

"เล่นกันเป็นเด็กไปได้นะทั้งสองคน" พี่เพิร์ลที่ยืนอยู่ข้างส่ายหน้าอย่างระเหี่ยใจ

"เพิร์ลก็ด้วย หยุดเล่นบทความรักต้องห้ามของพี่น้องได้แล้วนะคะ"

"จ้าๆ" พี่เพิร์ลยกมือยอมแพ้อย่างจำนน ใช่ เราชอบเล่นกันแบบนี้จนติดเป็นนิสัยไปแล้ว
ครั้งแรกที่พี่เทียเห็นเราเล่นแบบนี้กันเธอแทบจะเอาปังตอมาเฉาะหัวฉันแหนะ - -;
โชคดีที่จับแยกทัน และถึงแม้ว่าพี่ชายของฉันจะแต่งงานไปแล้วฉันก็ชอบที่จะเล่นแบบนี้อยู่ดี

"ปะๆ กินข้าวได้แล้ว เดี๋ยวจะเย็นหมด"

"ค่า/คร้าบ"

"โหหหห หมู~" ฉันตาวาวทันทีที่เห็นหมูชิ้นใหญ่วางอยู่บนจาน
"กินช้าๆ ล่ะ เดี๋ยวจะติดคอ" ฉันไม่ได้ฟังที่พี่เทียบอกแต่อย่างใด มือขวาจับส้อมมือซ้ายจับมีด ลุยล่ะนะค้า~~

3 นาทีต่อมา

"อ่อก... แค่กๆ"

"พี่บอกแล้วให้กินช้าๆ"

ปึก!

พี่เทียทุบหลังฉันหนึ่งทีเพื่อหวังว่าไอ้เนื้อก้อนเมื่อกี้มันจะหลุดออกมา
ไม่น่าตะกละเลยเรา T_T หลังจากที่ไปสำรอกแล้วเรียบร้อยก็กลับมาที่โต๊ะอาหารอีกรอบ
เอาล่ะได้เวลาแนะนำตัวแล้วสินะ อะแฮ่ม สวัสดีค่ะ ฉันเกลิน คริสตัล วัย 18 ปีผู้น่ารัก
คนที่นั่งอยู่ฝั่งซ้ายคือพี่เพิร์ล พี่ชายแท้ๆ ที่อายุห่างกันถึง 9 ปีและฝั่งขวาก็คือคุณพี่สะใภ้เทียอกสะบึม
ถ้าถามว่าพ่อแม่ของพวกเราไปไหนล่ะก็....

"เฮ้อ คุณพ่อกับคุณแม่ไปผจญภัยอีกแล้วหรอคะ" ฉันถามระหว่างที่หันเนื้อเข้าปากพลางเคี้ยวตุ้ยๆ

"ช่ายย เห็นว่ารอบนี้จะล่องเรือล่ะ" พี่เพิร์ลว่า ครอบครัวฉันนี่ครึ้กครื้นดีจริงๆ...

"ลิน จะว่าไปแล้วเรื่องเรียนแพทย์ล่ะ" พี่เทียเปิดประเด็นขึ้น นมที่ฉันดื่มอยู่แทบจะพุ่งออกมา

"จะเรียนจริงๆ หรอ ใช้เวลาเรียนตั้ง 5-6 ปีเลยนะ" พี่เทียพูดด้วยสีหน้าที่เป็นกังวล
ฉันกลืนนมอึกสุดท้ายลงคอแล้วเช็ดปาก

"เอ่อ... ก็อยากเรียนจริงๆ น่ะค่ะ อีกอย่างลินก็ตั้งใจว่าจะให้จบภายใน 3 ปี"

"มันไม่ง่ายหรอกนะ" พี่เพิร์ลที่เงียบไปนานเอ่ยขึ้น ฉันรู้น่าว่ามันไม่ง่าย...

"ลินรู้ค่ะ แต่ลินมีครูสอนพิเศษ!"

"หา? ครูสอนพิเศษ!?" ใช่แล้ว ครูสอนพิเศษไงล่ะ~

TBC

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

เห...
ใครคือครูสอนพิเศษครูลินกันน้าา