[ภูมิ เซย์] แรกพบก็รู้สึกกลัว

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

Spoiler:

"ต่อจากนี้คุณทั้งสองคนจะต้องเป็นรูมเมทกันนะครับ" เสียงที่ฟังดูอ่อนนุ่มพูดขึ้น "แนะนำตัวหน่อยสิครับ"
"หึหึ สวัสดีครับ ผมชื่อภู-----"
'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด' เด็กสาวโผลตัวเข้าไปผลักเด็กชายหัวกระแทกพื้น

---

3ชั่วโมงที่แล้ว

ซ่าาาา~ ซ่าา~~ เสียงลมและฝนที่มากระทบกับหน้าต่าง ถ้าเป็นตอนกลางคืนคงน่ากลัวมากสำหรับเด็กสาวที่อยู่ในห้องขนาดใหญ่เพียงคนเดียว
'เท่าที่ดูมาที่โรงเรียนแห่งนี้ก็โอเคนะ แถมมีหอพักได้ด้วย.....' เด็กสาวนอนขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มที่หนาอุ่น พลางเม่อมองเม็ดฝนผ่านกระจกใสบานโตที่อยู่บนหัวเตียง
'พี่ข้าวป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ...อยากไปหาจัง ห้าวว~~~ ง่วงจัง' เด็กสาวหาวตาเยิ้มจนพล่อยหลับไป

---

30นาทีที่แล้ว

เด็กสาววิ่งหอบเหนื่อยอยู่บนหอพักที่ตนเองอาศัยอยู่ สิ่งที่เด็กสาววิ่งหนีอยู่นั้นไม่รู้ว่าคืออะไรกันแน่ เด็กสาวรู้เพียงแค่ว่าต้องวิ่งหนี หนีอย่างเดียวเท่านั้น ต้องอย่าให้บางสิ่งบางอย่างจับเธอได้ เด็กสาววิ่งมาหยุดที่หน้าห้องหมายเลข ........ 'ห้องนี้คุ้นๆ รู้สึกเหมือน..ย๊าาา' เด็กสาวรู้สึกปวดหัวเมื่อพยายามนึกว่าห้องนี้คือห้องอะไร
'ขอให้หลุดพ้นทีเถอะ' เด็กสาวเปิดประตูเข้าไปในห้องเพื่อหาที่หลบซ่อนตัว เธอวิ่งเข้าไปลึกจนถึงเตียงนอนในสุด แต่เธอต้องชะงั้นหยุดไปครู่หนึ่ง เพราะคนที่นอนอยู่บนเตียงนั้น
'หน้าตา....เหมือน..เรา' เด็กสาวยื่นมือเพื่อที่จะไปจับใบหน้านั้น แต่แล้วก็ได้ยินเสียงหัวเราะไล่มาถึงหน้าห้อง เธอเหลือบไปเห็นโต๊ะที่ตั้งอยู่ปลายเตียง เธอจึงวิ่งเข้าไปหลบใต้โต๊ะแล้วหลับตาปี๋ด้วยความกลัวก่อนที่'สิ่งนั้น'จะเปิดประตูเข้ามา

เมื่อเธอลืบตาขึ้นก็ต้องตกใจ ภาพที่อยู่ข้างหน้านั้นคือเด็กชายที่มีรูปร่างสูง ในมือถือส้อมยืนก้มหน้ามองเด็กสาวที่นอนอยู่บนเตียง เดี๋ยวท่าทางแน่นิ่ง เหมือนเวลาหยุดเดินทุกอย่างเงียบสนิท ยกเว้ยหัวใจของเด็กสาวที่กำลังเต้นแรงและรัวมา แต่แล้วเด็กชายก็ปล่อยเสียงหัวเราะอันน่าสยดสยองออกมาดังลั่นไปทั่วห้อง

"หึหึหึหึ ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ ฮ้าาๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียงหัวเราะนั้นดังขึ้นเรื่อยๆ จนเด็กสาวแทบจะทนไม่ไหว
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ อยู่แถวนี่สิน้าาาา~~ ใต้เตียงหรอ..." เด็กชายเว้นระยะพูดเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง แล้วก็ส่ายหัว "ไม่ใช่!! หึหึหึหึหึ.......อยู่นี่ต่างหากกกกกก" เด็กชายตะโกนเสียงตดังลั่นหันหน้าแล้วยกส้อมวิ่งเข้ามาหาเด็กสาวที่อยู่ใต้เตียง
'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'

---

20นาทีที่แล้ว

'กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด' เด็กสาวสะดุ้งตื่นจากเตียงหอบแฮ่กๆ พลางมองออกไปนอกห้อง ดูเหมือนว่าฝนจะหยุดตกแล้ว
'อะไรกัน ค คนๆนั้น.....ภาพติดตาเลย.....' เด็กสาวส่ายหัวเพื่อที่จะให้ภาพนั้นหายไป แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล

ก้อกๆๆ

'หย๊าา!!' เด็กสาวต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่อมีเสียงเคาะที่ดังมาจากอีกฟากของประตู ภาพจากฝันเมื่อครู่ก็แทรกเข้ามาในหัวอีกครั้ง หัวใจของเด็กสาวเต้นแรงไม่หยุดเสียงดังแข่งกับเสียงที่ประตูถูกเคาะซ้ำแล้วซ้ำเล่า
'ค ความรู้สึกนี้มันอะไรกัน' เด็กสาวค่อยๆลุกจากเตียงเดินไปที่ประตูอย่างช้าๆ

แอ๊ดดดดด
เด็กสาวค่อยเปิดประตูไม่ทันได้เปิดสุดก็มีเสียงบ่นปะทะหน้าก่อนเลย
"ทำอะไรอยู่น่ะครับ ผมเคาะประตูเรียกตั้งนานแล้ว"
'อ อ่าววผอ.เองนี่นา'เด็กสาวค่อยถอนหายใจลง แล้วเอียงคอทำท่าสง 'มีอะไรหรอคะผอ.'
"ครับ คุณกำลังงงอยู่สินะครับว่าผมมาหาทำไม" เด็กสาวพยักหน้ารับแบบเงอะๆงะๆ
ผอ.หันซ้ายหันขวาเหมือนมองหาอะไรสักอย่าง ก่อนที่จะหันมาถามเด็กสาว
"เอ่ออ มีคนอยู่ข้างหลังผมไหมครับ?" เด็กสาวชะโงกหน้ามองไปทั้งชั้นก็ไม่เจอ เธอจึงส่ายหัวเบาพร้อมก้มหน้า
"ไปไหนหหันเมื่อกี้นี้ยังเดินตามาติดๆเลยแท้ๆ"
'ผอ.พูดถึงใครกัน' เด็กสาวยืนงง

"โอ้ นั่นไงๆ มีคนอยู่ทางนู้น เซย์ช่วยดูให้ทีนะครับว่าใช่ภูมิหรือเปล่า" เด็กสาวมองตามมือของผอ.ที่ชี้ไปทางเด็กชายคนนึงที่ทำท่าทำทางเหมือนกำลังงง
แต่เด็กสาวก็ไม่แน่ใจว่าใช่หรือเปล่าเพราะเธอก็ไม่รู้มาก่อนว่าคนที่ผอ.พูดถึงนั้นคือใคร
เด็กสาวจึงไม่ได้สงสัญญาณหรือแสดงท่าทีอะไรได้แต่ยืนมองเด็กชายคนนั้น และดูเหมือนว่าผอ.ก็จะรู้สึกตัวแล้ว
"จริงด้วย ผมนี่แย่จังเลย เซย์ยังไม่รู้นี่เนอะว่าเขาคือใคร เขาคือเด็กนร.ใหม่ของทีนี่น่ะครับ .......อืมมมม...รู้สึกว่าจะใส่หมวกแล้วในมือถืออะไรบางอย่างด้วยครับ" เซย์เองก็สายตาสั้นจึงมองไม่ถนัดว่าในมมือของเด็กชายนั้นถืออะไรอยู่ เพราะเขาอยู่ไกลพอตัวแต่ก็พอมองเห็นลางๆว่าในหมวกแล้วกำบางอย่างไว้ในมือ
'ก็น่าจะใช่มั้งคะ' เด็กสาวทำมือเป็รสัญลักษณ์ว่าโอเคและพยักหน้าหนึ่งที


"ขอคุณมากเลยครับ ..ภูมิครับทางนี้ครับ" ผอ.ส่งเสียงเรียกเด็กชาย เมื่อได้ยินเขาจึงเดินมาทางเด็กสาวและผอ.
เมื่อเดินเข้าใกล้มาเรื่อยๆ จึงทำให้เด็กสาวเริ่มมองชัดขึ้น
"ในมือกืออะไรบางอย่างไว้" คำของผอ.ที่พูดก่อนหน้านี้แล่นเข้ามาในหัว และในขณะที่เด็กชายเริ่มเดินเข้าใกล้มามากกว่าเดิมเด็กสาวก็ทวนคำพูดผอ.
'........อะไรบางอย่าง.........บางอย่าง.........ส้อม?' เด็กสาวขยับแว่นเพื่อโฟกัสสายตาจ้องไปที่มือของเด็กชาย เพียงไม่กี่ก้าว เด็กชายก็มายืนอยู่ข้างผอ.แล้ว
'เห้ะ ช ใช่เลย.......ในมือถือส้อมเอาไว้' ภาพที่ฝันเมื่อสามสิบนาทีที่แล้วก็เข้ามาให้หัว เด็กสาวมองไปที่เด็กชาย เกิดเป็นภาพซ้อนกันขึ้น 'ค....คนเดียวกันเลย..' เด็กสาวเกิดความกลัวอยู่ในใจ

"ครับ ต่อจากนี้คุณทั้งสองคนจะต้องเป็นรูมเมทกันนะครับ แนะนำตัวหน่อยสิครับภูมิ" ผอ.หันไปพูดกับเด็กชาย เด็กชายพยักหน้ารับ
"สวัสดีครับ ผมภูมินทร์นะครับ ต่อจากนี้เราคงต้องเป็นรูมเมทกัน ฝากตัวด้ว------"
ม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย' เด็กสาวโผลตัวเข้าผลักเด็กชายอย่างรวดเร็วผอ.ที่ยืนอยู่ข้างๆก็โดนลูกหลงทำให้ล้มแอ๊งแม๊งบนพื้น

ตุบ
เด็กสาวล้มทับเด็กชาย ในขณะที่หัวของเด็กชายก็กระแทกพื้นเข้าอย่างจัง
"ท ทำอะไรกันน่ะครับ!??" เด็กชายตะคอกถามด้วยคำตกใจ
'ป เป็นอะไรไปครับเซย์' ผอ.ลุกขึ้นเดินมาถามเซย์กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างทุลักทุเล
เมื่อเด็กสาวรู้สึกตัวว่าทับเด็กชายอยู่จึงรีบลุกไปหลบที่หลังของผอ.
"เซย์ครับ เป็นอะไรไป?" ผอ.ถามเด็กสาวด้วยความเป็นห่วง
"นั่นน่ะสอครับ ทำไมต้องมาผลักผมด้วย" เด็กชายที่นอนล้มอยู่ก็ลุกขึ้นเอามือกุมหลังหัว

'...............' เด็กสาวนิ่งเงียบและเกาะเสื้อของผอ.แน่น หน้าตาไม่สู้ดี
พอผอ.และเด็กชายเห็นท่าทีของเด็กสาวที่กำลังกลัวจึงหลุดหัวเรอะออกมา
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"
"ฮ่าๆๆๆๆ กลัวเหรอครับบบ ไม่เป็นไรนะครับเซย์อยู่ด้วยกันไปเดี๋ยวก็หายกลัวเนอะ ว่าง่ายๆก็..."ผอ.หยุดช่วงไป
"ชินครับ หึหึหึหึ ผมไม่น่ากลัวหรอกนะคร้าบบบบ~~" เด็กชายพูดต่อจากผอ.แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้เด็กสาว "ผมเป็นคนดีนะครับ หึหึหึ"
ทั้งผอ.และเด็กชายก็ปล่อยหัวเราะกันดังลั่นห้องโถง

'นี่มันอาร๊ายยยยยยยยยยยยยย ม ไม่ชินหรอกค้าาาาาาาาาาาาาาาาาา'