Whirl The Series

[Nearmoki-2b]

WHIRL
The Series

Investigative • Action • Drama

โรงเรียนเพื่อผู้พิการของควิ้นท์ได้หมดสัญญาการสัมปทาน
พื้นที่กับรัฐบาลวันที่ 8 กุมภาพันธ์ 2559 บุคลากรและนักเรียน
ทั้งหมดได้ทราบเรื่องราวน่าใจหายนี้อย่างกะทันหันและได้โยกย้าย
ไปยังโรงเรียนแห่งใหม่ที่ทางโรงเรียนจัดเตรียมไว้ให้ในระยะเวลา
ไม่นาน ทว่าเหตุใดเหตุการณ์จึงเกิดขึ้นอย่างกะทันหันเช่นนี้?
เบื้องลึกเบื้องหลังทั้งหมดในเรื่องการสัมปทานเป็นเช่นไรกันแน่?
แล้วใครกันคือผู้ที่ทำลายหรือช่วยเหลือโรงเรียนแห่งนี้?
โปรดติดตามคำตอบทั้งหมดกันได้ใน Whirl The Sesies

---

แนะนำตัวละคร


Reine Guillet
เจ้าของโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของ Quaint


Edit Well
หัวหน้าผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทใหญ่แห่งหนึ่ง


Narin
ผู้อำนวยการโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของ Quaint


Ray Gradin
หัวหน้าบอดิการ์ดประจำตัวของ Reine Guillet


Stanford Gradin
บอดิการ์ดชั่วคราวใต้การดูแลของ Reine Guillet


Rattikan Nitraranun
เลขาผู้อำนวยการโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของ Quaint


Kaelyn Crystal
แพยท์ประจำโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของ Quaint

อธิบายความสัมพันธ์ตัวละคร *Spoil*:

---

ข้อแนะนำ :
หากอ่าน A3 และ Narin in Summer มาก่อนจะทำให้เข้าใจเรื่องราวได้มากขึ้น

เนื่องจากเนื้อหามีความรุนแรง โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านและพึงแยกแยะ
อยู่เสมอว่าเรื่องราวทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องที่แต่งขึ้นเท่านั้น แม้เนื้อหาจะมีความรุนแรง
แต่ผู้แต่งขอความกรุณาออกความคิดเห็นอยู่ในระดับความเหมาะสม ไม่ใช้ถ้อยคำ
รุนแรงหรือหยาบคาบต่อเนื้อเรื่อง ตัวละคร หรือผู้แต่ง WHIRL The Series
เป็นสื่อสาธารณะไม่กอบโกยกำไรที่ถูกจัดทำขึ้นเพื่อความบันเทิงของผู้แต่งและผู้อ่าน
ขอความกรุณาทุกท่านเคารพและให้ความใส่ใจความรู้สึกของผู้แต่งไว้ณ.ที่นี้ด้วย

ขอความกรุณาด้วยครับ

คำเตือน : ดราม่าระดับทำลายล้าง โปรดรักษาสุขภาพตับของท่านให้คงที่

[Nearmoki-2b]

EP.01

ชายวัยกลางคนมาดภูมิฐานคนหนึ่งกระชับเสื้อสูทของเขาให้เรียบร้อย
ก่อนจะเดินเข้าไปในตึกสูงใหม่เอี่ยมอ่องที่ถูกออกแบบอย่างล้ำสมัย
กระจกรอบด้านที่สะท้อนภาพก้อนเมฆขาวบนท้องฟ้าทำ ตึกแห่งนี้
มีชื่อเรียกว่าตึก Horizon เป็นตึกที่มีค่าเช่าสถานที่ราคาเอื้อมถึง
ยากที่สุดภายในเมืองแห่งนี้ หรือพูดง่ายๆก็คือ มันคือตึกเช่าราคา
แพงที่มีแต่สำนักงานและองค์กรระดับใหญ่เท่านั้นที่จะสามารถคงอยู่
ในตึกแห่งนี้ได้

ชายผู้พึ่งเดินเข้ามานั้นไม่มีท่าทีเกรงกลัวต่อสถานที่ เขาเพียงเสยผม
สีน้ำตาลให้เข้าทรงที่เซ็ตไว้อย่างเรียบง่ายแต่ก็ดูสุภาพ กระจกสะอาด
ภายในลิฟท์สะท้อนภาพชายร่างสูงผู้สวมแว่นตากรอบเหลี่ยม ใบหน้า
ของเขาสงบนิ่ง ดวงตาสีฟ้ามองออกไปนอกกระจกลิฟท์ เหม่อมอง
ทิวทัศน์ตัวเมืองที่มีตึกสูงสลับกับบ้านเรือนที่ดูอบอุ่น ลิฟท์ตัวใหญ่
จอดลงที่ชั้นยี่สิบสอง

"ยินดีต้อนรับสู่บริษัทเวิร์ลค่ะ"

ทันทีที่ลิฟท์เปิดออกเขาก็พบกับพนักงานหญิผู้ทักทายด้วยไมตรี
ระบบของตึกนี้คือการที่คนภายในตึกจะเป็นคนเปิดประตูให้แก่
ผู้มาเยือน สถานที่แห่งนี้จึงไม่มีประชาสัมพันธ์ด้านล่าง หากทุก
ชั้นจะมีประชาสัมพันธ์ประจำบริษัทหรือองค์กรนั้นๆ และคนที่มา
รับเขาถึงหน้าลิฟท์ก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากสาวประชาสัมพันธ์
ประจำบริษัทที่ชื่อว่า'เวิร์ล'

"ช่างเป็นคนที่มีระเบียบเสียจริงนะคะ ถึงมาตรงเวลาถึงขนาดนี้"
"ขอบคุณที่ชมครับ ผมแค่ไม่อยากให้หัวหน้าของคุณต้องรอ"
"ถ้าเช่นนั้นดิฉันจะนำทางไปไปพบท่านประธานนะคะ"

หญิงสาวผู้มวยผมสุภาพนำทางแขกผู้มาเยือนเข้าไปด้านใน
ตัวบริษัท บริษัทแห่งนี้ถูกจัดแต่งแบ่งแยกสัดส่วนอย่างน่ามอง
เขากรอกตามองแผนกต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นแผนกบัญชีที่นั่งง่วน
อยู่กับตัวเลข แผนกข้อมูลที่เต็มไปด้วยแฟ้มเอกสาร หรือส่วน
ของที่พักผ่อนเองก็ประดับประดาด้วยโซฟาเซ็ตหรูชวนพักผ่อน
ลึกที่สุดภายในคือประตูห้องอันเป็นห้องส่วนตัวของประธาน
บริษัทแห่งนี้ พนักงานสาวเคาะประตูและรอจนกว่าจะได้รับ
การอนุญาต หลังจากนั้นจึงเปิดประตูเพื่อนำแขกมาส่ง

"สวัสดีครับ ผม 'เอดิธ เวล' ที่นัดไว้ครับ"

เจ้าของห้องเงยหน้าจากกระดาษขึ้นมองผู้มาเยือน
ดวงตากลมโตสีมะนาวมองชายแปลกหน้าอย่างวินิจวิเคราะห์
แต่ก็ไม่ได้ให้ความรู้สึกละลาบละล้วงแต่อย่างใด เธอเลื่อน
เก้าอี้เพื่อลุกขึ้นตอนรับแขก หญิงสาวใช้นิ้วสางเส้นผมสีครีม
ส่วนหนึ่งทัดไว้หลังหู ก่อนจะยื่นมือเป็นการทักทาย

"ยินดีต้อนรับสู่บริษัทเวิร์ล ฉัน เรเน่ กิลเล็ต จะเป็นคนรับ
หน้าที่ช่วยคุณเองค่ะ"

เอดิธจับมือทำความรู้จักก่อนจะล้มตัวลงนั่งบนเก้าอี้
ภายในห้องนี้ประดับด้วยโต๊ะทำงานตัวที่นั่งอยู่นี้
และโซนที่เป็นส่วนเอกสารกับโซนพักผ่อน ถือว่ากว้าง
ถ้าต้องอยู่โดยลำพัง ภายในห้องนี้ก็เต็มไปด้วยกระจก
รอบทิศเช่นเดียวกับส่วนทำงานของพนักงานทั่วไป

"ไม่ทราบว่าคุณเวลมีอะไรให้ฉันช่วยคะ?"
"ก่อนอื่นช่วยเรียกผมว่าเอดิธเถอะครับ ไม่ต้องสุภาพก็ได้"
"แต่.."
"หรือคุณอยากให้ผมเรียกคุณว่าคุณกิลเล็ต แต่ถ้าผม
ทำอย่างนั้นคุณจะต้องมึนแน่นอน เพราะพวกคุณมีกันนับร้อย"

หญิงสาวยักไหล่ด้วยรอยยิ้มขบขัน

"คุณรู้เรื่องของกิลเล็ต งั้นก็แปลว่าเป็นคนเมืองนี้สินะคะ"
"ครับ ผมอยู่ที่เมืองนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ก็ไม่ยักรู้ว่ามีบริษัท
เล็กๆแบบนี้อยู่ในตึกโฮริซอนด้วย หรือว่าตึกนี้จะเป็นของ
กิลเล็ตอยู่แต่ต้นแล้ว?"

เรเน่หัวเราะกลั้วหัวเราะอย่างสงวนท่าทีสุภาพ

"ไม่ใช่แบบนั้นหรอกค่ะ ฉันก็เช่าที่เอาเหมือนบริษัทอื่นๆเขา
งั้นเรามาเริ่มงานกันเลยดีไหมคะ? 'คุณเอดิธ?'"
"รีบร้อนแบบนี้ ที่ปรึกษาวางแผนเชิงกลยุทธ์ทางธุรกิจที่เก่งกาจ
อย่างคุณคงจะมีตารางงานรัดตัวมากสินะครับ"
"ฉันเป็นห่วงคุณมากกว่าค่ะ เพราะคุณบอกว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน"

ชายผู้ว่าจ้างหยิบแฟ้มเอกสารออกจากกระเป๋าและยื่นให้อีกฝ่าย

"นี่คือเอกสารรายได้ประจำปีของบริษัทผม ซึ่งจะทำการประเมิน
คุณภาพในทุกๆปี ผมเป็นหัวหน้าผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัท
และท่านประธานได้บอกผมว่าถ้าเราไม่สามารถทำยอดได้ถึงเป้า-
หมายภายในวันประเมินคุณภาพ...

"ผมจะโดนไล่ออกจากบริษัททันที"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.02

"ถ้าเช่นนั้นคุณก็คงต้องการความช่วยเหลือในการวางแผน
การตลาดในการเพิ่มกำไรในระยะสั้นสินะคะ แล้วเปอร์เซ็นต์
กำไรกับระยะเวลาที่มีคือเท่าไหร่คะ?"

หญิงสาวหยิบปากกาขึ้นเขียนข้อมูลที่มีในกระดาษอย่างรวดเร็ว

"เรายังขาดกำไรอีก 20% ในเวลาหนึงอาทิตย์"

คนจับปากกาเงยหน้าขึ้นมองแทบจะทันทีที่ได้ยิน

"20%ในบริษัทใหญ่แบบที่คุณอยู่นั้น มันมูลค่ามหาศาลนะคะ"
"ผมรู้"
"ฉันคิดว่ามันไม่น่าจะเป็นไปได้ภายในเวลาอาทิตย์เดียว"
"ผมรู้"
"หมายความว่ายังไงคะ?"
"ผมรู้อยู่แล้วว่ามันเป็นไปไม่ได้ ผมทำงานที่บริษัทแห่งนี้
มานับสิบปี ผมรู้ว่าจุดสูงสุดและต่ำสุดของบริษัทอยู่ที่จุดใด
และไม่ว่ายังไงเราก็ไม่สามารถทำให้รายได้เพิ่มขึ้น 20%
ภายในอาทิตย์เดียวได้อย่างแน่นอน"

เรเน่ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้ เธอมองแขกผู้มาเยือนอย่างไม่เข้าใจ
เหตุใดเขาถึงนำโจทย์ที่รู้ว่าแก้ไม่ได้มาเสนอให้ผู้อื่น

"ผมรู้ว่ามันเป็นไปไม่ได้ เพราะฉะนั้นผมจึงต้องการให้คุณช่วย"
"ช่วยอย่างไรคะ? วางแผนเปิดลูกค้ากลุ่มใหม่? จัดงานลดราคา
สินค้าเพื่อเน้นปริมาณการขายแทนที่จะเน้นกำไร? ไม่ว่าทางไหน
ก็เป็นไปทั้งนั้น"
"ใช่ เพราะฉะนั้นผมจึงอยากให้คุณ 'วางแผนเลื่อนงานประเมิน
คุณภาพออกไป'"

ดวงตาสีมะนาวเบิกขึ้นด้วยความสับสน หลายครั้งที่เธอได้พบกับ
ลูกค้าเจ้าปัญหาที่ต้องได้ทุกอย่างดั่งใจปรารถนา แต่ครั้งนี้ดูเหมือน
ว่าเธอจะพบกับตัวปัญหาที่ดื้อดึงเกินคาด สีหน้าของเจ้าของความ
ปรารถนายังคงนิ่งสงบ เขาสบตาตอบอย่างตรงไปตรงมา

"ทำไม่ได้เหรอครับ?"
"ต้องขอโทษด้วยค่ะ ฉันเกรงว่าคุณจะเข้าใจบริษัทของเราผิด
บริษัทของเราไม่ได้มีหน้าที่วางแผนการช่อโกงทุจริต แต่เป็น
บริษัทที่ช่วยวางแผนกลยุทธ์เพื่อพัฒนาบริษัทในรูปแบบต่างๆ"
"ทุจริต? ฮะๆๆ ไม่เอาน่าครับ ผมแค่ต้องการที่จะอยู่ภายใน
บริษัทต่อไปที่จะมีโอกาสพัฒนาตนเองและบริษัทต่อไปเอง"

เป็นครั้งแรกที่เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าชายมาดนิ่ง เขาหัวเราะ
น้อยๆก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นเล็กออกจากกระเป๋าเสื้อสูท
มันคือเช็คมูลค่าที่ทำให้เจ้าของห้องต้องเบิกตาขึ้นอีกครั้ง

"ฉันไม่เข้าใจ มูลค่าที่คุณต้องจ่ายนี้มันไม่ได้คุ้มค่าอะไร
กับการที่คุณจะได้อยู่บริษัทแห่งนี้ต่อเลย คุณเป็นผู้จัดการ
ที่มีประสบการณ์กับบริษัทใหญ่ จะสมัครที่ไหนใครก็รับ
อะไรคือเหตุผลที่คุณยังจะต้องดื้อดึงอยู่ในที่แห่งนี้ต่อไป?"
"ตั้งแต่เริ่มชีวิตทำงานมาผมก็เคยทำงานที่นี่ที่เดียว มันเป็น
สถานที่ที่ผมรัก ทั้งเพื่อนร่วมงาน ทั้งตัวบริษัท ชีวิตผมคง
ว่างเปล่าถ้าต้องจากพวกเขาไป"

เรเน่กอดอกครุ่นคิด โดยปกติแล้วงานของเธอคือการ
วางแผนเตรียมรับมือกับสถานการณ์และปัญหาต่างๆ
ที่อาจจะเกิดขึ้นได้ในอนาคต เพื่อที่บริษัทหรือองค์กร
ต่างๆจะได้นำแผนการนี้ไปเตรียมตัวรับมือและพร้อม
ที่จะสู้กับมัน หากเคสในครั้งนี้คือการนำปัญหาที่มีอยู่
แล้วนำมาให้แก้ แถมวิธีที่ต้องการก็ดูไม่ได้ใสสะอาด
สักเท่าไร

"เป็นอะไรไปครับคุณเรเน่? หรือว่าคุณจะทำไม่ได้?"
"ไม่ใช่หรอกค่ะ เพียงแต่มันไม่ตรงกับงานที่ปกติฉันรับ"
"อ่อ อย่างนี้นี่เอง ผมก็นึกว่าคุณทำไม่ได้ ผมจะได้ไป
บอกเพื่อนสักหน่อยว่ากิลเล็ตที่เพื่อนผมมันชื่นชมหนัก-
หนานั้นไม่มีปัญญาแก้ปัญหาง่ายๆได้"

"ฉันไม่ได้บอกว่าฉันทำไม่ได้ค่ะ การเลื่อนการประชุม
นั้นมีสาเหตุที่สามารถทำให้เกิดขึ้นได้ในหลายๆทาง
แล้วถ้าคุณว่ามันง่าย แล้วทำไมคุณไม่ทำเองละคะ?"
"ถ้าผมทำแล้วโดนจับได้ก็โดนไล่ออกน่ะสิ ถ้าเขาจับ
คุณได้อย่างน้อยคุณก็เป็นแค่คนนอก เป็นแค่บริษัท
ระดับล่างที่ขี้อิจฉาและอยากระรานผู้อื่น"
"โอ้โห.."

หญิงสาวอุทานแผ่วเบาอย่างไม่เชื่อหู ช่างเป็นตัวอย่าง
ของการตรงไปตรงมาอย่างผิดวิธีอย่างไม่น่าเชื่อ

"ก็ได้ ฉันจะรับงาน งานครั้งนี้จะต้องสำเร็จ
ฉันขอเอาชื่อบริษัทเวิร์ลนี้เป็นประกัน"
"หากมันล้มเหลว บริษัทของคุณเสียเชื่อเสียง
แล้วผมจะได้อะไรขึ้นมา?"
"หมายความว่ายังไงคะ?"
"ผมหมายถึงว่า นอกจากบริษัทกระจอกๆของคุณที่
แทบไม่มีใครรู้จักแล้ว คุณไม่มีสิ่งอื่นที่พอจะเอา
มาค้ำประกันศักดิ์ศรีของตัวเองได้แล้วรึยังไงกัน?"
"คุณไม่มีสิทธิ์มาว่าบริษัทของฉันนะ ทุกคนตั้งใจ
ทำงานกันอย่างเต็มที่เสมอ!!"

แววตาอ่อนโยนของผู้รับงานจางหายกลายเปลี่ยน
เป็นสายตาขุ่นเขืองไม่พอใจ ผู้พูดหัวเราะในคอ
อย่างเย้ยยัน

"ไม่คิดว่าคนอย่างเราๆควรจะพนันกันด้วยอะไรที่
สูงค่ามากไปกว่านี้งั้นเหรอ งั้นผมขอพนันด้วย
เงินอีกเท่านึงจากค่าจ้างที่ผมเสนอคุณเมื่อสักครู่
นี้ก็แล้วกัน แล้วคุณล่ะ พอจะมีอะไรมีค่าบ้างมั้ย?"

"งั้นฉันขอพนันด้วย 'สิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับฉัน'!!"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.03

'เอี๊ยดดดดดดด!!!'

เสียงรถเบรกดังลั่นหน้าบ้านที่เงียบสงบหลังหนึ่ง
คนขับรีบจ้ำอ้าวลงจากรถและเปิดประตูรั้วเข้าไป
ในบ้านทั้งๆที่ไม่ใช่บ้านของตัวเอง แต่ท่าทีของ
เธอก็ไม่ได้ดูเหมือนโจรแต่อย่างใด หญิงสาว
เคาะประตูบ้านอย่างรีบร้อนและไม่หยุดจนมี
แม่บ้านมาเปิดประตูต้อนรับ เธอโค้งหัวสวัสดี
แม่บ้านอย่างร้อนรนหากไม่ได้เอ่ยกล่าวอะไร
จากนั้นจึงวิ่งอย่างช่ำชองรู้เส้นทางและเปิด
ประตูเข้าห้องห้องหนึ่งอย่างถือวิสาสะ

"ราย แย่แล้ว!!"
"แว๊กกกกกก!!!"

เจ้าของห้องร้องลั่นพร้อมตั้งสะดุ้งโหยง

"มีประตูก็หัดเคาะหน่อยสิเฟ้ยยัยบ้าเรเน่
นี่ฉันกำลังดูหนังสยองขวัญอยู่นะ ตกใจหมด!!"
"นี่มันไม่ใช่เวลามาดูหนังสยองขวัญนะคะ
ชีวิตจริงตอนนี้ของเรามันสยองขวัญยิ่งกว่า
หนังอีก!!"

ชายหนุ่มผมสีชมพูแปร๊ดขมวดคิ้วงุนงง
เขาคือ ราย เกร์ดีน หัวหน้าบอดิการ์ดส่วนตัว
ของ เรเน่ กิลเล็ต และเขาก็รู้ดีว่าปกติเจ้านาย
ของตนนั้นมักจะคุมสถานการณ์ได้ดีและเยือก
เย็นอยู่เสมอไม่ว่าสถานการณ์จะร้ายแรงเพียงใด
เมื่อรับรู้ถึงความผิดปกติเขาจึงลุกขึ้นยืนและบีบ
ไหล่คนนายเพื่อปลอบประโลม

"ใจเย็น ไม่เป็นไร ฉันอยู่นี่แล้ว เกิดอะไรขึ้น?"

ดวงตาสีน้ำตาลทองจดจ้องอีกฝ่ายไม่ละสายตา
หากผู้ถูกมองนั้นกลับหลบสายตาอย่างล่อกแล่ก

"คือ.. ลูกค้า.. ลูกค้าเค้าต้องการให้เน่ทำงานให้
เค้าดูถูกกิลเล็ต ดูถูกบริษัทเวิร์ล เค้าทำให้เน่โมโห..
เค้าต้องการให้เน่พนัน.. พนันว่าจะทำงานสำเร็จ..
หากถ้าไม่สำเร็จ.. เน่จะต้องจ่ายสิ่งมีค่าที่พนันเอาไว้.."
"อะไร!?! สิ่งมีค่านั้นมันคืออะไร!!"

เรเน่กัดริมฝีปากและเบี่ยงหน้าไปอีกทาง แววตา
เจ็บปวดนั้นทำให้ชายหนุ่มบีบมือที่ไหล่เล็กแรงขึ้น
โดยไม่รู้ตัว เพราะพวกเขาคือเพื่อนรักต่อกัน
หากเพื่อนเจ็บ ตัวเองก็เจ็บตามไปด้วย

"เรเน่!! เธอพนันอะไรไว้ รีบบอกฉันมาสิ!!"

ไม่มีคำตอบจากคนที่โดนเขย่าตัว เธอหลับตาแน่น

"เรเน่!!"
"ร..."
"ระ? ระอะไร!?!"
"โรงเรียน.. "
"อะไรนะ!!"

"โรงเรียนควิ้นท์..."

ร่างสูงถึงกับตัวเซเมื่อได้ยินสิ่งที่ไม่คาดคิด มือหนา
ปล่อยออกจากไหล่เล็กและทิ้งอย่างไร้เรี่ยวแรง
เขามองผู้พูดอย่างไม่เชื่อสายตา แววตาที่คาดเค้น
นั้นราวกับกำลังต้องการฟังว่าทั้งหมดคือเรื่องโกหก

"ถ้างานนี้ไม่สำเร็จ.. เราจะเสียโรงเรียนควิ้นท์ไป.."
"นี่เธอจะบ้าไปแล้วเหรอ!!"
"ราย เน่ขอโทษ เน่คงบ้าไปแล้วจริงๆที่ไปติดกับมัน!!"
"เธอไม่ต้องขอโทษฉันหรอก เธอมีคนที่ควรขอโทษ
มากกว่านี้ไม่ใช่รึไงกัน ถ้าคนๆนั้นรู้แล้วจะเกิดอะไรขึ้น!!"
"นรินทร์..."

น้ำตาไหลเป็นสายก่อนที่หญิงสาวจะยกมือปิดปากตัวเอง

"นรินทร์ต้องโกรธและเกลียดเน่แน่ๆถ้าเกิดเขารู้เรื่องนี้เข้า.."
"นรินทร์คงจะไม่ยอมคุยกับเน่อีกเลยในชีวิตนี้.."

ร่างเล็กเดินวนไปวนมาอย่างไร้หนทาง เธอทั้งสับสนและ
รู้สึกผิด เธอไม่รู้ว่าจะทำเช่นไรถ้าต้องเสียโรงเรียนอันเป็น
ที่รักแห่งนั้นไป ไม่รู้ว่าจะทำยังไงถ้าคนที่ตัวเองรักเกลียด
ขี้หน้า เธอไม่รู้...

"เรเน่ ใจเย็นสิ!!"

รายจับร่างบางไว้อีกครั้งและเขย่าเน้นเพื่อเรียกสติกลับคืน

"แค่ทำให้มันสำเร็จก็พอแล้วไม่ใช่รึไงกัน ถ้าเรางานที่ได้
รับมาสำเร็จภายในอาทิตย์นี้ มันก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น
และจะไม่มีใครรู้เรื่องนี้ทั้งนั้นด้วย!!"
"ราย.. แต่เน่.. "
"ทำได้สิ!! เธอไม่เคยรับงานที่ตัวเองทำไม่ได้หรอก
เพราะว่ามันขาดทุนและทำให้ทุกคนในบริษัทต้องเหนื่อยเปล่า"
"แต่.."
"บอกมาสิว่าฉันพอทำอะไรได้บ้าง!! เราจะได้รีบแก้ปัญหากัน"

หญิงสาวผู้สะอึกสะอึ้นซับน้ำตาอย่างงุนงง โดยปกติแล้ว
บอดิการ์ดของเธอมักจะขี้เกียจและไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับงาน
ในบริษัทเวิร์ล แต่บัดนี้เขากลับถามว่าตนเองพอจะทำอะไร
ได้บ้าง สิ่งที่รายกระทำส่งผลให้สติของเรเน่กลับคืนมา
เธอปาดน้ำตาบนใบหน้า และเปล่งเสียงที่เต็มไปด้วยความ
แน่วแน่

"เรามาทำงานนี้ให้สำเร็จกันเถอะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.04

"เราจะไปที่ไหนกันล่ะ?"

รายถามระหว่างที่ตามองถนนและมือจับพวงมาลัยขับรถอยู่
หลังจากที่เรเน่เล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟังทั้งหมดอย่างละเอียด
ให้บอดิการ์ดของเธอฟังแล้ว พวกเขาก็รีบออกจากบ้านมาทันที
หญิงสาวข้างกายผู้นั่งขมวดคิ้วเป็นปมอยู่แล้วนั้นยกแขนขึ้น
กอดอกแสดงให้เห็นถึงความลำบากใจที่ทวีคูณ

"เราจะไปลักพาตัวประธานบริษัทนั่นจนกว่าจะเลยวันประเมินผลเหรอ?"
"จะบ้าเหรอคะ ประธานบริษัทใหญ่ขนาดนั้นวันๆคงมีบอดิการ์ด
ติดตัวเป็นสิบ แล้วทำไมถึงคิดว่าเน่จะอยากลักพาตัวเขาละนั่น"
"อ่าว ฉันก็แค่ลองคิดในสิ่งที่เธอน่าจะคิดเท่านั้นเอง ไม่ถูกรึ?"
"เห็นเน่เป็นคนยังไงเนี่ย!!"

ยังไม่มีคำตอบของคำถามที่ว่าพวกเขาจะทำเช่นไรต่อไป
หนุ่มบอดิการ์ดเพียงขับรถออกจากอาณาเขตพื้นที่ของตระกูล
ระหว่างรอให้อีกฝ่ายคิดหาวิธีแก้ปัญหา

"มันเป็นไปไม่ได้เหรอถ้าเราจะไปพูดขอให้เลื่อนกับประธาน
บริษัทนั้นโดยตรง?"
"ขนาดคุณเอดิธที่เป็นหัวหน้าผู้จัดการพูดเองยังไม่ได้ผล
แล้วเราที่เป็นใครไม่รู้อยู่ๆไปพูด มันคงไม่ได้อะไรหรอกค่ะ"
"ยากเหมือนกันแฮะ ข้อมูลอะไรก็แทบไม่มีเลย"
"ถ้าอย่างนั้นเราไป 'ที่นั่น' กันก่อนแล้วกันค่ะ.."

.
.
.

"อ้าว คุณเรเน่ ไม่ได้เจอกันนานเลย ยินดีต้อนรับค่า~"

เรเน่และรายนั่งลงบนโซฟาด้วยท่าทีผ่อนคลาย สถานที่นั้น
เป็นเพียงบ้านเล็กๆที่หลบอยู่ในหลืบซอกซอยที่ยากจะเข้าถึง
และคงไม่มีใครนึกถึงว่าจะมีประตูบ้านอยู่ในหลืบซอยแบบนี้
ถึงแม้จะแคบแต่สภาพด้านในไม่ได้ซอมซ่อ มันคือสภาพของ
บ้านที่มีคนอยู่อาศัยใช้งานจริง แถมยังติดอารมณ์อบอุ่นอีกด้วย

"สวัสดีค่ะคุณบี ดีจังที่ได้ยินว่าคุณยังอยู่ในเมืองนี้"

หญิงสาวตัวเล็กผู้เป็นเจ้าของบ้านนั้นเรียกตัวเองว่า B.
ไม่มีใครรู้ว่าชื่อจริงของเธอชื่อว่าอะไร หรืออายุเท่าไหร่
เชื้อชาติอะไร เรียกได้ว่าเป็นคนที่ลึกลับพอๆกับการเกิดมา
ของมนุษยชาติ แถมยังนัดเวลายากคิวเนี่ยเสียยิ่งกว่าดารา

"พอดีมีลูกค้าน่ะค่ะ ฉันก็เลยจะได้อยู่ที่นี่ไปอีกสักพัก
แล้ววันนี้คุณเรเน่มีอะไรให้ฉันรับใช้งั้นหรือคะ?"

บีที่แม้ว่าจะตัวเล็กแต่ใจไม่ได้เล็กตาม เธอคือหญิงสาวที่
มีความมาดมั่นและแสดงท่าทีมั่นใจในตัวเองอยู่เสมอ
แต่ถึงเช่นนั้นเธอก็นอบน้อมและมารยาทดีต่อลูกค้าทุกคน

"วันนี้ฉันต้องการข้อมูลของประธานบริษัท XXX"
"โอ้ ท่านผู้นั้นเป็นคนที่ไฟแรงน่าดูนะคะ แต่ก็โหดพอตัว"
"แล้วยังไงต่อคะ.."
"เอ..."

หญิงสาวขายข่าวทำหน้านึกแล้วนึกอีกแต่ก็ไม่มีอะไร
หลุดออกจากปาก ผู้มาเยือนวางคว่ำกระดาษแผ่นเล็ก
ไว้ที่โต๊ะและเลื่อนไปยังทางหญิงสาวผู้ครุ่นคิด บีกรอก
ตามองก่อนจะแง้มกระดาษขึ้นดูตัวเลขด้านใน

"ว้าว วันนี้ใจป้ำเป็นพิเศษเลยนะคะเนี่ย"
"ฉันต้องการข้อมูลที่ส่วนตัวกว่านี้"

หญิงสาวบีนามสมมุติยิ้มชอบใจก่อนจะยันตัวขึ้นไป
ค้นหาอะไรบางอย่างในชั้นหนังสือซึ่งประกอบด้วย
แฟ้มที่หน้าตาเหมือนกันทุกอัน ที่สำคัญคือบนแฟ้ม
นับพันเหล่านั้นไม่มีชื่อหรือแม้แต่หมายเลขกำกับ
มีเพียงเจ้าของเท่านั้นที่จะรู้ว่าข้อมูลใดอยู่ในแฟ้ม
อันไหน เธอค้นหาอยู่สักพักก่อนที่จะกลับมาที่โต๊ะ

"แล้วนี่ละคะ เป็นยังไง?"

สิ่งที่บีถือมาด้วยคือรูปภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง

"ลูกสาวเหรอ?"
"ค่ะ ท่านประธานผู้นั้นเป็นคนค่อนข้างระวังตัว
เหมือนกับคุณ เขาแทบไม่ให้ข้อมูลส่วนตัว
หลุดออกสาธารณะ ฉันมีข้อมูลของเขาน้อยมาก
จริงๆ แต่ถ้าคุณลองถามเด็กคนนี้ดู คุณอาจจะ
ได้อะไรเพิ่มมาบ้าง"

เรเน่หยิบรูปสอดเข้ากระเป๋ากระโปรงก่อนจะรีบลุกขึ้น

"ถ้าเช่นนั้นขอตัวก่อนนะคะ"
"ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ"

หญิงสาวตัวเล็กโบกมือลาแขกผู้มาเยือนทั้งสองคน
และนั่งมองพวกเขาค่อยๆจากไปจนเสียงประตูปิดลง
สีหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอเจือหายไป เหลือเพียงความ
ตึงเครียด

"ทำแค่นี้ก็พอแล้วใช่ไหม?"

เธอเปล่งเสียงขึ้นแม้ภายในห้องนั้นจะมีเพียงแค่ตัวคนเดียว

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.05

เย็นวันต่อมา พวกเรเน่เดินทางมายังโรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง
ที่อยู่ไกลออกมาสองสามเมือง ที่นี่คือโรงเรียนอนุบาลที่ตั้งอยู่
กลางป่าด้วยเหตุที่ว่าจะให้นักเรียนได้ซึมซับกับธรรมชาติและ
ได้สูดอากาศบริสุทธิ์ทุกๆวันในช่วงเวลาหกปีที่ได้อยู่ในโรงเรียน
แห่งนี้ พวกเขาเข้ามาภายในโรงเรียนได้อย่างสบายๆโดยไม่ต้อง
ผ่านขั้นตอนอะไรมากมาย ดูเหมือนที่นี่จะไม่ใช่โรงเรียนของ
พวกลูกคนรวย ซึ่งเป็นสถานที่ที่ฉลาดเลือกเกินคาด เพราะคง
ไม่มีใครคิดหรอกว่าลูกสาวประธานบริษัทใหญ่และโด่งดัง
จะมาอยู่ในป่าที่เข้าถึงยากแบบนี้

"เธอรู้ได้ไงว่าเด็กคนนั้นจะอยู่ที่นี่"
"ในรูปที่คุณบีให้มาเธอใส่ชุดนักเรียนอยู่น่ะค่ะ เน่จำชุด
นักเรียนนี้ได้จากรูปสมัยเด็กของนักเรียนโรงเรียนเรา
ที่เขาแปะลงในบอร์ดโรงเรียนตอนวันเด็ก เน่เลยโทรไป
ถามรัตติกาลเรื่องของเด็กคนนั้น เลยได้ข้อมูลมาค่ะ"
"อ่อ.. ความจำดีเกินคาดแฮะ"
"เรื่องของเด็กๆ เน่ก็ต้องจำได้สิคะ"
"เอ่อ.. ขอโทษนะคะ กำลังตามหาใครอยู่รึเปล่าคะ?"

เสียงที่สามดังขึ้นขัดการสนทนา พร้อมการเข้ามาของครูสาว
ในชุดแบบฟอร์มสบายๆ ครูสาวนั้นเห็นทั้งสองคนเดินวนไป
วนมาอยู่สักพักแล้วรู้สึกสงสัย จึงเดินเข้ามาถามในที่สุด

"ค่ะ เรากำลังตามหาเด็กคนนี้อยู่ค่ะ"

เรเน่ยกรูปเด็กผู้หญิงผมสีทองสว่างผู้มีหน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก

"แล้วคุณเป็นอะไรกับเด็กคนนี้หรือคะ?"
"เอ่อ.. ผู้ปกครองเขาฝากมารับน่ะค่ะ"

คุณครูขมวดคิ้วมองหญิงสางและชายผมสีชมพูแปร๊ดที่
ยืนอยู่เคียงข้าง ดูยังไงก็แปลกอย่างไม่ต้องสงสัย

"ถ้าเช่นนั้นคุณคงรู้สินะคะว่าน้องชื่ออะไร"
"เอ่อ.."

เรเน่เหงื่อตก สิ่งเดียวที่เธอได้รับมาคือรูปใบนี้ แถวกว่า
รัตติกาลจะค้นข้อมูลให้เจอก็พาไปเที่ยงของวันนี้แล้ว
เพราะฉะนั้นเธอไม่มีเวลาพอที่จะสืบค้นชื่อของเด็กสาว
ผู้เป็นลูกสาวของเจ้าของบริษัทใหญ่คนนี้เลย

"เอ่อ..."
"ว่ายังไงคะ? ไม่เช่นนั้นดิฉันจะเรียกยามนะคะ"
"...."

ครูสาวเริ่มหยิบมือถือขึ้นทำท่าที่จะกดโทรเรียกยาม
รักษาการณ์

"ฮัลโหลครับ มีอะไรให้ช่วยครับคุณครู?"
"ช่วยด้ว..."

โทรศัพท์เครื่องเล็กตกลงบนพื้น ข้อมือของครูสาว
โดนพันธนาการไว้ด้วยฝีมือของบอดิการ์ดหนุ่ม
คุณครูสาวผู้แตกตื่นทำท่ากำลังจะเปล่งเสียงกรีดร้อง

"โอลิเวีย"

ผู้ที่กำลังจะแผดเสียงถึงกับชะงักนิ่ง

"โอลิเวีย คือชื่อของเด็กผู้หญิงที่พวกเรามารับ"

คุณครูสาวกระพริบตามองชายหนุ่มผมชมพูอย่าง
งุนงง และที่งุนงงไปไม่แพ้กันก็คือเจ้านายของเขาเอง

"ถ้าเช่นนั้นก็บอกมาแต่แรกสิคะว่ามารับหนูโอลิเวีย
รอที่นี่นะคะ ดิฉันจะไปตามให้"

เธอพูดก่อนจะก้มหยิบมือถือและหันหลังเดินจากไป
อย่างไม่สบอารมณ์นัก แม้จะเพียงแว็บเดียวแต่น้ำเสียง
ที่เอ่ยถึงเด็กสาวก็เต็มไปด้วยความเอ็นดู

"รายรู้ได้ไงคะว่าน้องเค้าชื่อโอลิเวีย?"

เรเน่กระซิบถามทันทีที่คุณครูหายลับจากสายตาไป

"นู้น ทางนู้น มีป้ายบอก"

หญิงสาวผมสั้นหันตาม จุดสายตานั้นอยู่ที่กระดาน
ใหญ่ที่ติดอยู่กับพนังก่อนทางเข้าตึกเรียน

"ฉันนึกถึงเรื่องที่เธอพูดว่ารู้จักที่นี่เพราะเคยเห็น
ชุดนักเรียนนี้ในกระดานข่าว และในรูปเด็กคนนี้
ก็ถือถ้วยรางวัลอยู่ ฉันเชื่อว่ามันต้องมีชื่อเด็กคนนี้
ติดอยู่อย่างแน่นอน เพียงแต่รูปเล็กเกินกว่าจะมองเห็น
แล้วที่กระดานนั้นเป็นกระดานโชว์รายชื่อนักเรียน
ที่ได้รับรางวัลจากการแข่งขันภายในเดือนนี้อยู่
และเธอคนนี้ก็เป็นเพียงคนเดียวที่นามสกุลเดียวกับ
ประธานบริษัทนั่น"

"อย่างนี้นี่เอง พึ่งได้เกินคาดนะคะเนี่ย"

รายยักคิ้วชอบใจ เรเน่ส่งสายตาขบขันแกมหมั่นไส้
ก่อนจะหันไปชะเง้อมองว่าครูสาวกลับมาหรือยัง
พวกเขามาที่นี่ก่อนเวลาเลิกเรียนระยะหนึ่ง
เพราะฉะนั้นโอลิเวียจะต้องอยู่ที่นี่อย่างแน่นอน
ยืนรออยู่พักใหญ่กว่าคุณครูจะเดินกลับมา
ที่แปลกคือเธอเดินกลับมาเพียงลำพัง

"ดูเหมือนว่าจะมีคนมารับโอลิเวียไปแล้วนะคะ"
"เป็นไปได้ยังไง แต่นี่มันยังไม่เลิกเรียนเลยนี่คะ?"
"ดิฉันก็ไม่ทราบค่ะ สงสัยผู้ปกครองตัวจริงของเธอ
จะสามารถมารับเองได้ เขาเลยรีบมาก่อนจะได้ไม่
ต้องรบกวนพวกคุณกระมังคะ"
"ถ้าเช่นนั้น.. ก็ขอบคุณมากค่ะที่เป็นธุระให้.."

เรเน่ก้มศีรษะขอบคุณอย่างน้อบน้อม แม้สีหน้า
จะเต็มไปด้วยคำถาม แต่ก็เลือกที่จะไม่ถามออกไป
เพราะกลัวจะมีพิรุธไปกว่านี้ คุณครูชออนุญาตขอตัว
ไปดูแลเด็กๆต่อซึ่งทั้งสองก็ยินดี ท้ายสุดจึงเหลือแค่
เรเน่และบอดิการ์ดของเธออีกครั้งหนึ่ง

"เป็นไปได้ยังไง..."
"หรือพวกเอดิธจะไหวตัวทัน?"
"นั่นยิ่งเป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีทางรู้ได้ อีกอย่าง
เขาจะจ้างงานเรา เสร็จแล้วก็มาขัดขวางเราทำไม"
"เรเน่ เธอยังไม่เข้าใจอีกเหรอ สิ่งที่สำคัญตอนนี้น่ะคือ.."

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ"

เสียงที่สามดังขึ้นขัดจังจังหวะการสนทนา...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.06

ระหว่างที่ทั้งสองกำลังสนทนากันอยู่นั้นก็มีเสียงที่สามดังขึ้น

"ทำไมจะเป็นไปไม่ได้ล่ะ"
"คุณเอดิธ!!"

เรเน่ร้องเรียกชายผู้ที่ไม่คิดว่าจะมายืนอยู่ตรงนี้ได้

"สวัสดีคุณเรเน่ ไม่จำเป็นต้องห่วงหนูโอลิเวียหรอกนะ
เพราะว่าผมได้ให้คนขับรถพาเธอไปส่งที่บ้านแล้ว"
"แต่!!..."
"แต่อะไรครับ การที่ผมที่เป็นลูกน้องของท่านประธาน
ได้พาหนูโอลีเวียกลับไปส่งที่บ้าน มันย่อมเป็นเรื่องปกติ
กว่าการที่คุณจะมาลักพาตัวหนูโอลิเวียอยู่แล้ว"
"ฉันไม่ได้จะลักพาตัวซะหน่อย.."

หญิงสาวมองอย่างปลงจิตพลางคิดว่าทำไมคนรอบข้าง
ถึงคิดว่าเธอมีความคิดจะทำอะไรแย่ๆอย่างการลักพาตัว

"คุณเอดิธ คุณก็น่าจะรู้ว่าฉันหาตัวโอลิเวียไปทำไม
คุณน่าจะช่วยฉันด้วยซ้ำ ถ้าฉันทำสำเร็จคุณก็จะได้
ทำงานที่บริษัทต่อไป นั่นคือความปรารถนาของคุณ
ไม่ใช่รึไงกัน!?!"
"อุ๊บส์... ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"

เอดิธหลุดหัวเราะอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน และแม้
กระทั่งเจ้าตัวก็ดูไม่ได้ตั้งใจที่จะหัวเราะออกมา เขา
กระแอมเบาๆและกลับไปสงวนท่าทีสงบนิ่งเช่นเคย

"ผมคิดว่าคนทำงานเป็นคนคิดกุลยุทธ์จะต้องเป็นคน
ฉลาดมากซะอีก ที่ไหนได้... คุณมันโง่!!"
"........"

เรเน่นิ่งเงียบไม่ตอบโต้อะไร ท่าทีสับสนที่แสดงออก
นั้นเริ่มลดน้อยลง

"แต่คุณก็ฉลาดนะที่ยืนอยู่ซะไกลลิบ ไม่งั้นบอดิการ์ด
มือไวกว่าใจคิดของฉันคงจะต่อยคุณไปเรียบร้อยแล้ว"
"ชมหรือด่าฟะ.."

พวกเขากำลังยืนอยู่ท่ามกลางผืนหญ้าของสนามฟุตบอล
ส่วนเอดิธนั้นยืนอยู่บริเวณทางเข้าสนาม ข้างตึกโรงเรียน
พวกเขายืนมองกันแน่นิ่งโดยไม่พูดอะไรพักหนึ่ง

"คุณต้องการอะไรกันแน่? คุณบอกฉันมาดีกว่า"
"ในเมื่อเธอมันโง่ผมก็คงไม่มีทางเลือกที่จะต้องบอกคุณ
ตอนแรกเลยผมก็จะให้คุณแก้ปัญหาให้ตามที่ว่าจ้างนั่นแหละ
แต่ผมไม่รู้ว่าบริษัทของคนที่ว่าจ้างนั้นอยู่ในตึกโฮริซอน
ที่เป็นตึกที่ค่าเช่าแพงที่สุดในเมืองแห่งนี้ แม้แต่เจ้านาย
ของผมก็ยังไม่เคยมีความคิดที่จะเช่าตึกนี้ที่จะจัดงานเลี้ยง
แต่คุณอยู่ที่นี่ และดูจากข้าวของทุกอย่าง ก็เหมือนจะอยู่
มาเป็นเวลานานแล้วด้วย..."

"แล้วการที่บริษัทฉันอยู่ในตึกโฮริซอนแล้วมันเดือดร้อน
คุณยังไงคะ?"
"นี่คุณไม่รู้เหรอว่าปกติบริษัทวางแผนจัดการเขาอยู่กันยังไง?
ปกติบริษัทที่ไม่ได้ทำงานอะไรเลยนอกจากคอยเกาะกิน
เงินจากบริษัทอื่นด้วยการทำงารวางแผนง่อยๆให้น่ะ
มันไม่มีใครเห็นค่าหรอก เป็นได้ก็แค่เบี้ยล่างเค้า
แต่การที่คุณอยู่บนตึกโฮริซอนได้มันหมายความว่ายังไง!?!"
"ฉันก็ทำงานหาเงินจ่ายค่าเช่าที่ตามปกตินะคะ.."

"ก็ใช่ไง เพราะว่าคุณมันมีอะไร!! วันอื่นนอกจาก
วันนี้คุณอาจจะเป็นคนฉลาด ฉลาดมากจนสามารถ
เรียกค่าตัวราคาแพงได้โดยไม่มีใครขัดข้อง
หลังจากรู้เรื่องตึกโฮริซอนไม่นานผมก็ได้รู้อีกว่า
คุณเป็นคนของตระกูลกิลเล็ต ตระกูลดังประจำเมืองนี้
ผมเลยอยากรู้เหลือเกินว่าคุณจะมีทรัพย์สินอะไรอีก
ที่ผมยังไม่รู้ อยากรู้ว่าคุณจะซ่อนอะไรไว้ตรงไหนอีก
ผมถึงได้ท้าพนันคุณยังไงล่ะ!!"

"เพื่อที่จะได้รู้ว่าฉันยังมีโรงเรียนอยู่อีกงั้นสินะ.."
"ใช่แล้ว!! เรเน่ เธอมันโง่ เธอเสนอโรงเรียนมูลค่า
มหาศาลอย่างไม่สามารถนับได้ให้กับผม ทั้งชื่อเสียง
ทั้งเงินทอง มันมากชนิดไม่ต้องทำงานอีกเลยก็ยังได้
แล้วใครมันจะไปสนตำแหน่งหัวหน้าผู้จัดการนั่นกันล่ะ!!"
"คุณทำอย่างนี้ได้ยังไง ฉันขอยกเลิกการพนันทั้งหมดนั่น
ในเมื่อคุณไม่ได้ต้องการได้งานคืน การพนันก็เป็นโมฆะ"
"มันเป็นโมฆะไม่ได้หรอกนะ เพราะคนซื่อสัตย์อย่างเธอ
ได้เขียนเซ็นสัญญาการพนันของเราไว้แล้ว ลืมแล้วรึไง?
เราจะรู้กันอีกทีก็อีก 5 วันให้หลังนี้ ว่าใครจะได้แพ้หรือชนะ"

"แก!!"
"ราย ไม่ต้อง!!"

หญิงสาวกันมือแนบลำตัวชายหนุ่มผมชมพูเป็นการหักห้าม

"ถ้าเค้าจะเล่นเกมส์กับเรา เน่ก็จะเล่นเกมส์กับเค้าเช่นกัน"

แม้จะหงุดหงิดแต่หนุ่มบอดิการ์ดก็ยอมยืนเฉยๆแต่โดยดี

"ฉันอยากรู้ว่าคุณรู้ได้ยังไงว่าฉันจะมาที่นี่ คุณคาดเดางั้นเหรอ?"
"โอ้ ต้องขอโทษด้วยที่ผมเดาไม่เก่งเหมือนคุณ ผมไม่สามารถ
คาดการณ์ได้ล่วงหน้าหรอกว่าใครจทำอะไรตอนไหนบ้าง"
"ถ้าอย่างนั้นรู้ได้ยังไง?"

"คุณบี"

ดวงตาสีมะนาวเบิกกว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

"ไม่จริง!! คุณไม่มีทางรู้ว่าฉันเป็นลูกค้าของคุณบี ไม่มีใครรู้
เรื่องนี้นอกจากราย!!"
"มีสิ แต่คุณอาจจะลืมไปแล้วก็ได้ว่ามี"
"ใครกัน!!"
"วันนี้ผมใจดี ถ้าอยากรู้ก็จะบอกให้ก็ได้"

เอดิธบอกอะไรสักอย่างกับคนงานของเขาที่ยืนอยู่ด้านหลัง
จากนั้นคนงานจึงวิ่งหายไปสักพัก ก่อนที่จะจุงใครคนหนึ่งกลับมา
ใครคนหนึ่งที่ไม่คิดว่าจะอยู่ที่นี่... ทันทีที่เห็นหญิงสาวผู้ตื่นตระหนก
ก็เข่าทรุดลงไปกับพื้น ล้มทั้งยืนโดยที่ตายังค้างอยู่กับภาพที่เห็น

"นรินทร์!!!!"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.07



"นรินทร์!!!!"

เสียงร้องลั่นนั้นเรียกชื่อชายหนุ่มผู้ไม่มีใครคิดว่าจะมาอยู่ที่นี่
เขาคือ นรินทร์ ผู้อำนวยการโรงเรียนเพื่อคนพิการในนามของควิ้นท์
โรงเรียนที่กำลังเป็นของรางวัลจากการพนันอันสับสนนี้
ชายผู้ที่ปกติมักแต่งตัวเรียบง่ายไม่เรียบร้อย วันนี้กลับมา
ในชุดสูทเต็มยศพร้อมกับผ้าพ้าคอตามประสาคนไม่ชินกับ
เมืองหนาว ที่แปลกไปอีกอย่างคือสีหน้าที่ติดยิ้มโทนอบอุ่น
อันเป็นเอกลักษณ์ของนรินทร์ วันนี้มันไม่มี ไม่มีแม้แต่น้อย
มีเพียงสีหน้าขึงขังจริงจังอย่างที่หญิงสาวไม่เคยเห็นมาก่อน

"นรินทร์ นรินทร์มาที่นี่ได้ยังไงคะ!!"

ร่างบางรีบยันตัวลุกขึ้นและเดินจ้ำอ้าวเข้าหาชายผู้รู้จักดี

"อย่ามาจับต้องตัวผม!!"

เสียงนั้นโผลงขึ้นด้วยภาษาไทย ซึ่งเป็นภาษาถนัดของเขา
เรเน่ชะงักมือที่เอื้อมไว้อยู่เช่นนั้น สีหน้านั้นผลันจืดซีด

"ทำไมคุณถึงทำอย่างนี้ คุณเห็นโรงเรียนเป็นอะไรกัน!!"
"ไม่ใช่นะคะ!!..."
"คุณเห็นโรงเรียนเราเป็นแค่ของเล่นเหรอ คุณเห็นว่า
โรงเรียนนั้นเป็นเหมือนกับผม ที่จะมาเมื่อไหร่หรือจะ
ทิ้งเมื่อไหร่ก็ได้งั้นเหรอ!!"
"มันไม่ใช่อย่างนั้นนะคะ.. มันไม่ใช่อย่างที่คิดนะ!!
นรินทร์ฟังเน่ก่อนนะคะ มันไม่ใช่แบบนั้นนะ!!"
"ผมไม่ฟังอะไรทั้งนั้น การกระทำสำคัญกว่าการพูด
คุณสอนผมอยู่เสมอ ว่าจงอย่าเป็นเพียงผอ.ที่พูดดี
และกินเงินไปวันๆ แต่จงเป็นผอ.ที่ทำดีเพื่อให้เด็กๆ
ได้ทำตาม"

"และวันนี้ ผมจะทำเช่นนั้น ผมจะปกป้องโรงเรียน!!"
"เน่จะไปรักโรงเรียนน้อยกว่านรินทร์ได้ยังไง นรินทร์
คิดดูดีๆสิคะ!!"
"คุณมันเก่ง คุณมันรวย คุณอยากได้อะไรก็ใช้เงินซื้อ
คุณไม่เคยเห็นค่าของอะไรทั้งนั้น ทั้งผม หรือโรงเรียน!!"
"ใจเย็นก่อนสิคะ!!"

เรเน่จับร่างสูงพยายามเขย่าตัวด้วยแรงที่พอจะมี
หากโดนเจ้าของร่างผลักออก แม้ไม่ได้ผลักเต็มแรง
แต่ก็สามารถทำให้คนที่ขาสั่นอ่อนแรงล้มลงได้

"ในเมื่อคุณไม่ต้องการโรงเรียนแล้ว ผมก็จะดูแลมันเอง"

ผู้อำนวยการโรงเรียนหันหลังกลับอย่างไม่ใยดี
ก่อนจะเอ่ยกับเอดิธเป็นภาษาอังกฤษว่าให้พาตนกลับ
เอดิธยื่นแขนเสนอตัวนำทางให้แก่ชายตาบอด
ก่อนจะไปจึงหันหลังมองหญิงสาวที่นั่งทรุดอยู่ที่พื้น
เขาเอ่ยพูดกับเรเน่เป็นภาษาฝรั่งเศษเพื่อไม่ให้
นรินทร์รับรู้

"ผมคิดว่าการที่เรานำโรงเรียนมาพนัน ผู้อำนวยการ
โรงเรียนนั้นมีสิทธิ์ที่จะรับรู้ได้ ผมจึงโทรบอกคุณนรินทร์
หวังว่าคุณคงไม่ว่าอะไรกับความหวังดีของผมนะ"
"แก!! คืนนรินทร์มานะ เรื่องนี้เขาไม่ได้เกี่ยวด้วยนะ!!"
"ไม่เกี่ยวยังไง โรงเรียนจะเปลี่ยนเจ้าของ ผู้อำนวยการ
คือคนแรกที่ต้องรับรู้คือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว หรือคุณว่าไม่จริง?"
"แกคิดจะทำอะไรนรินทร์ อย่าทำเค้า!! เค้าเป็นแค่คนตาบอด
เค้าไม่รู้เรื่องราว เค้าไม่เกี่ยวกับเรื่องอะไรทั้งนั้น!!"

"ผมไม่ได้จะทำอะไรเค้าสักหน่อย ยังไงซะเค้าก็คือหุ้นส่วน
คนสำคัญของผม"
"หมายความว่ายังไง?"
"ก็หมายความว่าถ้าโรงเรียนเป็นของผมเมื่อไหร่ ผมก็จะแบ่ง
กับคุณนรินทร์น่ะสิ เพราะว่าคุณนรินทร์ทำงานมาตั้งนานแล้ว
แต่ผมไม่มีความรู้ด้านการบริหารโรงเรียนแม้แต่น้อย ถึงผม
ได้มาก็เหมือนไก่ได้พลอย แต่ถ้ามีคุณนรินทร์ด้วยทุกอย่าง
ก็จะไปได้สวย"

"ไม่จริง..."
"จะเชื่อหรือไม่ก็ตามใจ แต่คุณนรินทร์เขายินยอมแต่โดยดีละกัน"
เอดิธยักไหล่ก่อนจะเริ่มพานรินทร์เดินจากไปเรื่อยๆ เรเน่ผู้ช็อค
หลายเรื่องจนไม่รู้จะตกใจเรื่องไหนก่อนดีเริ่มจะไม่สามารถคุม
อารมณ์และสถานการณ์ได้ สิ่งที่เธอทำได้มีเพียงการนั่งจมดิน
และยื่นมือเอื้อมหาชายที่ค่อยๆเดินจากออกไปไกลขึ้นเรื่อยๆ

"นรินทร์!! อย่าไปเชื่อมันนะ!! กลับมาสิ!! กลับมาสิ!!!"

เสียงกรีดร้องของเธอดังขึ้นเรื่อยๆจนเริ่มดังเข้าไปในชั้นเรียน
คุณครูเริ่มเดินออกมากันคนสองคนด้วยความสงสัยในเหตุการณ์

"เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าคะ!?!"
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร"

คนที่ตอบคือชายหนุ่มผมชมพูที่รีบเข้าไปโอบตัวหญิงสาวเอาไว้
ร่างบางนั้นสั่นระริกราวกับลูกแมวที่หวาดกลัว น้ำตาที่ไหนอาบ
แก้มหยดลงเสื้อผ้า เนื้อตัวสภาพไม่เหลือชิ้นดีอีกต่อไป
เขาโยกตัวช้าๆและบอกให้เธอใจเย็นซ้ำแล้วซ้ำแล้ว แต่ก็
ไม่มีทีท่าว่าอะไรจะดีขึ้น ดวงตาแดงกล่ำมองเพียงแต่ด้านหน้า
มองเพียงแต่จุดที่นรินทร์เคยอยู่ เหมือนหวังว่าเขาจะมา

แต่ในที่นั้น.. ไม่มีนรินทร์อยู่อีกแล้ว

---

ผมหมดแรงแล้วสำหรับวันนี้ ปั่นมาราธอนมาก ใครอ่านอยู่
ผมขอคอมเม้นท์กำลังใจเล็กๆน้อยๆหน่อยนะครับ แฮะๆ

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

อื้อหืออออ มารัวๆเลยนะครับผอ.
มาปักให้กำลังใจครับ มาต่อๆ นะ โรงเรียนของเราาาา T^T

[Nearmoki-2b]

EP.08

ณ.บ้านหลังหนึ่งภายใต้อาณาเขตบริเวณพื้นที่ส่วนบุคคล
ของตระกูลกิลเล็ต ภายในบ้านหลังนั้นมีเจ้าของบ้านคน
ปัจจุบันที่นั่งหันหน้าออกไปทางหน้าต่างอย่างหมดอาลัย
ตายอยาก ส่วนอีกคนคือชายหนุ่มผู้กำลังนั่งกดสมาท
โฟนรุ่นใหม่ด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ดวงตาสีมะนาว
เหลือบมองการกระทำของชายหนุ่มด้วยความสนใจ

"ทำอะไรเหรอคะ?"
"ไม่มีอะไรสำคัญ เธอใส่ใจเรื่องสำคัญในตอนนี้เถอะ"

เรเน่ถอนหายใจเฮือกหนึ่งและหันกลับไปมองหน้าต่าง
อีกครั้ง เพราะตัวเธอไม่รู้จะทำเช่นไรกับสถานการณ์
ในตอนนี้ ดวงตากลมนั้นเต็มไปด้วยความหม่นหมอง
และสภาพดวงตาที่แดงก่ำนั้นเป็นตัวบอกได้ดีว่าไม่ได้
นอนเต็มอิ่มมาสักระยะแล้ว

"ดูท่าทางเหมือนเธอจะต้องการคนช่วยนะ?"
"ก็ประมาณนั้นแหละค่ะ คิดอะไรไม่ค่อยออกเลย"
"ก็พึ่งผ่านเรื่องยากลำบากมานี่นะ"

หญิงสาวท้าวคางมองภาพชายหนุ่มที่สะท้อนจาก
กระจกหน้าต่าง ใบหน้าของเขาประดับด้วยรอยยิ้ม
กว้างที่ไม่เข้ากับสถานการณ์เอาเสียเลย

"รายคิดอะไรดีๆออกงั้นเหรอคะ?"
"เปล่าหรอก แต่คนๆนั้นเขาตอบตกลงฉันมาแล้ว"
"ใครคะ?"

"คนที่ขืนถ้าเราปล่อยให้ไปอยู่อีกฝั่งนึงละก็
เราจะต้องแพ้เกมส์ครั้งนี้แน่ๆ..."

.
.
.

ภายในวันนั้น เรเน่ตัดสินใจที่จะยังไม่ทำอะไรวู่วาม
และนั่งคิดแผนการณ์รับมืออยู่ที่บ้านอย่างเงียบๆ
ถึงแม้จะมีเวลาเหลือเพียงห้าวัน แต่เธอก็เลือก
ที่จะยังไม่เดินเกมส์ต่อ สมองและดวงใจที่สับสน
ไม่สามารถตัดสินใจได้อย่างแม่นยำเช่นปกติ
เมื่อคนที่จะต้องสู้ด้วยกลับกลายเป็นคนที่เธอรัก
แต่ถ้าหากไม่ลงมือทำอะไรเลยโรงเรียนที่แสนรัก
ก็จะถูกพรากจากไป

กระดาษแผ่นแล้วแผ่นเล่าถูกโยนลงถังขยะที่เต็ม
ไปนานแล้ว กระดาษบางแผ่นถูกกองอยู่ที่พื้น
อย่างไม่ใยดี และอีกหลายแผ่นที่ถูกจัดเรียง
อยู่บนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ แม้เวลาผ่านไป
เพียงใดหากเวลาภายในห้องทำงานแห่งนั้น
ราวกับถูกหยุดนิ่ง ภาพหญิงสาวหน้าเครียด
ผู้ตั้งหน้าตั้งตาเขียนและขยำกระดาษทิ้งถูก
ฉายซ้ำไปซ้ำมาตลอดทั้งคืน

.
.
.

"ขอบคุณที่มานะ"

รายกล่าวของคุณระหว่างออกมารับแขก-
ผู้มาเยือนในยามเย็นของวันถัดไป คนมาเยือน
พยักหน้ารับด้วยสีหน้าตึงเครียดกว่าปกติเล็กน้อย
พวกเขาพากันเข้ามาในบ้านของเรเน่ บอดิการ์ด
มองรอบข้างอย่างระมัดระวังก่อนจะปิดประตูเบามือ

"คุณเรเน่ล่ะ?"
"ยังหลับอยู่"

ผู้มาเยือนสาวเท้ากระฉับกระเฉงและรวดเร็วราวกับ
คุ้นชินกับบ้านหลังนี้เป็นอย่างดี พวกเขาเดินมาหยุด
หน้าประตูห้องทำงานประจำของเจ้าของบ้าน
คนที่พึ่งมาใหม่เปิดประตูเข้าไปอย่างถือวิสาสะ
ซึ่งบอดิการ์ดผู้พิทักษ์ก็ไม่ได้มีท่าทีขัดข้องอะไร
ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างธรรมชาติ แสดงถึงความ
ไว้เนื้อเชื่อใจที่มีต่อกันและกัน ในห้องทำงานนั้น
มีร่างหญิงบางกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนโต๊ะทำงาน
ที่เต็มไปด้วยกองกระดาษระเกะระกะ

คนมาเยือนมองภาพเจ้าของบ้านด้วยใบหน้า
ไม่ยินดียินร้าย จากนั้นจึงยกมือขึ้นลูบศีรษะ
และเรือนผมสีครีมเบามือ ก่อนที่จะ...

'เพี๊ยะ!!'

ดวงตาสีมะนาวเบิกกว้าง ออกจากภวังค์ทันที
เมื่อได้สัมผัสกับความเจ็บปวดที่แก้มซ้าย
อยู่ๆแขกผู้มาเยือนก็กระชากผมสีครีมสวยนั้นขึ้น
และตบหน้าเจ้าบ้านเข้าอย่างจัง แม้จะเหนื่อย
แค่ไหนแต่เรเน่ก็ตื่นเต็มตาภายในเวลาเพียง
เสี้ยววินาที ดวงตาที่เบิกกว้างจ้องมองคนเบื้องหน้า

"รัตติกาล?...."

ดวงตาสีรัตติกาลมองคนบนโต๊ะจากมุมที่สูงกว่า
ดวงตาที่ปกติลึกลับน่าค้นหาอยู่เป็นทุน บัดนี้ยิ่ง
ซับซ้อนจนไม่สามารถยั่งเดาความคิดได้ เธอ
ปล่อยเรือนผมออกจากพันธนาการและก้าว
ถอยหลังไปเล็กน้อย

"สิ่งที่คุณได้รับคือสิ่งแทนคำพูดทั้งหมดที่ดิฉัน
ต้องการพูดกับคุณเกี่ยวกับเรื่องราวและการกระทำ
ที่เกิดขึ้นจากความวู่วามของคุณ แต่ดิฉันรู้ว่าคุณคง
ไม่มีเวลามากพอที่จะมาฟังดิฉันเทศนา ดิฉันจึงย่อ
ให้ในฉบับสั้นและได้ใจความที่สุดค่ะ"

เรเน่กระพริบตาพยายามจะตามเรื่องราว มือก็ลูบหน้า
ที่โดนตบเสียเจ็บชา

"นับวันชักไม่รู้แล้วว่าใครเป็นนายใครเป็นบ่าว.."

รายส่ายศีรษะหน่ายใจก่อนจะออกจากห้องไปหา
น้ำแข็งมาให้นายได้ประคบล้างความเจ็บปวด
โดยปล่อยให้สองสาวได้คุยกันอย่างส่วนตัว

"ใครเฝ้าโรงเรียนคะเนี่ย?"
"คุณเอลิทค่ะ"
"แล้วคุณปล่อยให้นรินทร์ออกจากโรงเรียนได้ยังไง?"
"ดิฉันไม่ทราบจริงๆค่ะว่าผอ.หายไปจากโรงเรียนตอนไหน
หลังจากที่รู้ตัวก็ไม่สามารถติดต่อผอ.ได้อีกแล้ว"
"ฉันก็เหมือนกัน นรินทร์ไม่ยอมรับสายโทรศัพท์ฉันเลย"
"ดิฉันว่าตอนนี้คุณน่าจะห่วงตัวเองมากกว่าผอ.นะคะ"

เลขาสาวหันหลังและยกตัวขึ้นนั่งบนปลายโต๊ะไม้ตัวสวย
เธอนั่งไขว่ห้างกอดอก ส่วนสายตานั้นกรอกมองเอกสาร
บนโต๊ะอย่างพินิจวิเคราะห์

"ฉันคิดว่าคุณจะอยู่ฝ่ายเดียวกับนรินทร์เสียอีก"
"ถ้าดิฉันคิดว่าคุณทำถูกดิฉันคงจะไม่ถือวิสาสะตบคุณหรอกค่ะ"
"แล้วทำไม...."
"เพราะดิฉันรู้"

ดวงตาสีราตรีเหลือบขึ้นสบคู่สนทนาด้วยความจริงจัง

"เพราะดิฉันรู้ ว่าคุณไม่มีทางหวังร้ายกับโรงเรียน"

พวกเขาประสานจ้องตากันอยู่ชั่วครู่ แม้จะเป็นเวลาสั้นๆ
แต่มันก็สามารถสื่อความได้มากกว่าคำพูดร้อยแปด
เรเน่ปิดตาลงก่อนถอนหายใจไม่มีเสียง

"ขอบคุณค่ะ ที่เชื่อฉัน"

รอยยิ้มน้อยๆเผยขึ้นบนใบหน้าหญิงสาวหน้าตาย
เรเน่เล่าเรื่องราวทั้งหมดอย่างละเอียดให้รัตติกาล
ฟังอีกครั้งหนึ่ง ผู้รับฟังเองก็ฟังอย่างตั้งใจแม้จะ
ได้ยินมาจากรายไปแล้วครั้งหนึ่งแล้วก็ตาม

"แล้วคุณจะทำอะไรต่อไปล่ะ ทำหน้าที่ให้สำเร็จตามเดิม?"
"แต่เน่เป็นห่วงนรินทร์ เน่กลัวว่าถ้าเราทำอะไรรุนแรงไป
แล้วคุณเอดิธจะใช้นรินทร์เป็นตัวประกัน หรือทำร้ายเขา"
"ถ้าอย่างนั้นคุณปล่อยให้ใครไม่รู้เอาโรงเรียนไปงั้นเหรอคะ?"
"ไม่มีทางหรอก!!"

รัตติกาลหรี่ตามองมองผู้เป็นนายอย่างเอือมระอา
นู้นก็ไม่ได้นี่ก็ไม่เอา แล้วก็บอกว่าไม่รู้จะทำเช่นไร

"ใจเย็น อย่าพึ่งตบกันอีกรอบ"

รายกลับมาพร้อมกับถุงน้ำแข็งประคบหน้า เขายื่นมัน
ให้คนเป็นนายก่อนจะยกตัวขึ้นนั่งปลายโต๊ะอีกฝั่งหนึ่ง

"พวกเราจะช่วยเธอเต็มที่ แต่เธอต้องเป็นคนตัดสินใจ
ว่าจะเอายังไงต่อไป เราจะสู้เพื่อให้ได้โรงเรียนกลับมา
หรือเราจะยอมแพ้เพื่อความปลอดภัยของนรินทร์"
"ไม่ค่ะ..."

ทั้งสองมองหน้าผู้เป็นนายด้วยความฉงน

"เราจะเอาโรงเรียนกลับมา เพื่อความปลอดภัยของนรินทร์"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.09

"นั่นใครวะ?"
"ไม่รู้ดิ พนักงานใหม่เหรอ?"
"สวยโครตเลยว่ะ"

ชายหนุ่มสองคนชะเง้อหน้ามองร่างบางที่เดินผ่านไป
ร่างสมส่วนนั้นสวมชุดสูทสุภาพสีดำสนิท กระโปรงสั้น
รัดรูปผ่าข้างเผยให้เห็นต้นขาเล็กอันเรียวงาม แม้ไม่ได้
สูงราวนางแบบแต่ก็เป็นคนร่างเล็กที่นับว่าเผ็ดร้อนนัก
เธอขยับแว่นระหว่างเดินผ่านไปโดยไม่สนใจบทสนทนา
ที่มีตนเป็นหัวข้อแม้แต่น้อย

"แคทเทอรีนจากแผนกส่งออกสินค้าค่ะ คุณเอดิธอยู่ที่นี่
หรือเปล่าคะ?"

เสียงใสเอ่ยถามพนักงานหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังก้มหน้าก้มตา
ง่วงอยู่กับเอกสาร

"ห๋า? คุณเอดิธก็คงไปเอดิธวีรกรรมของตัวเองอยู่ละมั้ง"
"วีรกรรมอะไรเหรอคะ?"
"ถามมากจริ..."

ผู้พูดเงยหน้าขึ้นมองคู่สนทนา ทันทีที่สบกับดวงตาคู่หวาน
คำพูดทั้งหมดที่มีก็กลับไหลลงคอ ชายผู้นั้นอ้าปากพะงาบ
อยู่สักพักก่อนที่เสียงจะหลุดออกมาอีกครั้งหนึ่ง

"คือ.. วันนี้หัวหน้าไม่ได้เข้าบริษัทครับ.."

หญิงสาวหัวเราะน้อยๆให้กับท่าทีเก้อกังของชายหนุ่ม
ที่กำลังเกาศีรษะเขินอาย จากนั้นเธอจึงขออนุญาต
นำเอกสารไปวางที่ห้องทำงานของหัวหน้าผู้จัดการ
ฝ่ายการตลาดอย่างคุณเอดิธ

"ไม่ต้องเดินไปไกลหรอกครับ ฝากผมไว้ก็ได้"
"แต่ว่า... หัวหน้าของฉันท่านเข้มงวดมาก ฉันอยาก
จะแน่ใจว่าเอกสารนี้จะถึงมือคุณเอดิธอย่างแน่นอน"
"ถ้าอย่างนั้นให้ผมเดินไปส่งที่ห้องคุณเอดิธนะครับ"
"ก็ได้ค่ะ.."

ชายหนุ่มลุกขึ้นเดินนำหญิงสาวตรงไปยังทางเดิน
สู่ห้องเอดิธ ซึ่งต้องบอกว่าใหญ่โตหรูหราสมกับเป็น
ห้องของหัวหน้าผู้จัดการฝ่ายการตลาดของบริษัทใหญ่
ในขณะที่ผู้มาเยือนกำลังจะวางเอกสารลงบนโต๊ะนั้นเอง

'พรึบ!!'
"อ๊ะ!! ขอโทษค่ะ!!"

อยู่ๆกระดาษในมือก็พากันกระจัดกระจายหล่นลงสู่พื้น

"ข ขอโทษที่ซุ่มซ่ามค่ะ!!"
"ไม่เป็นไรครับ ผมเก็บให้เองนะครับ"

สุภาพบุรุษชุดทำงานรีบก้มลงเก็บกระดาษที่พื้นทีละแผ่น
จนครบทุกใบ จากนั้นจึงปาดเหงื่อและยันตัวขึ้นลุกอีกครั้ง

"นี่ครับ ถ้าทำห้องรกหัวหน้าต้องว่าผมแน่ๆเลย"
"ขอโทษนะคะที่ทำให้ต้องลำบาก"

รอยยิ้มหวานนั้นทำเอาความเหน็ดเหนื่อยจางหาย
ชายหนุ่มหลบตาเขินอายก่อนจะเดินนำออกจากห้องไป
โดยไม่ได้เหลียวหลังกลับมอง เขาเดินไปสักพักก่อนที่
จะตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง

"เอ่อ.. ถ้าไม่รังเกียจช่วยไปทานข้า..อ้าว?..
หายไปไหนซะแล้ว.."

.
.
.

หญิงสาวเดินจ้ำอ้าวเดินตรงไปยังบันไดทางขึ้นลงระหว่างชั้น
จังหวะที่ใช้เดินนั้นดูเร่งรีบกว่าขามาเล็กน้อย แต่ก็นอกจาก
ความงดงามทางรูปลักษณ์ของเธอแล้วก็ไม่มีอะไรสะดุดตา
น่าสงสัยเป็นพิเศษ เธอเป็นเพียงสาวผู้เร่งรีบตามประสาคน
ทำงานออฟฟิศบริษัทใหญ่คนหนึ่ง เมื่อเดินวนอยู่สักพัก
สุดท้ายแล้วเหล่าพนักงานก็ไม่ได้ให้ความสนใจเธอเป็นพิเศษ
เพราะที่นี่ก็เป็นบริษัทใหญ่ชนิดที่คนภายในแผนกยังจำกัน
ไม่หมด แล้วจะนับประสาอะไรกับคนนอกแผนกอย่างเธอ

เมื่อลงบันไดมาได้ชั้นหนึ่งบรรยากาศก็ผลันเปลี่ยนแปลง
จากที่ครึกครื้นไปด้วยเสียงผู้คน ตอนนี้เหลือเพียงความ
เงียบสงบ ประตูมากมายที่ปิดอยู่นั้นแขวนป้ายชื่อเจ้าของ
ห้องชัดเจน ภายในชั้นนี้คงเป็นชั้นของพนักงานที่มีห้อง
ส่วนตัว หญิงสาวกวาดสายตาซ้ายขวาก่อนจะเตรียมลง
บันไดไปชั้นถัดไป

"อย่างน้อยคุณก็ไม่ควรใส่ส้นสูงราคาหลักแสนมาทำงานนะครับ"

เสียงที่ดังขึ้นท่ามกลางความเงียบทำเอาหัวใจหญิงสาว
กระตุกวาบ แต่ที่หัวใจสั่นไหวนั้นหามาจากความตกใจ
ในสถานการณ์ หากเธอตกใจกับเสียงที่คุ้นเคยต่างหาก
เจ้าของรองเท้าส้นสูงราคาแพงหยุดนิ่งพักหนึ่งก่อนเลือก
ที่จะหันตามเสียงที่ได้ยิน

"นรินทร์.."

ชายผู้นั้นคือชายหนุ่มชาวเอเชียผู้ถือไม้เท้าและหลับตาสนิท
นอกจากชุดสูทสุภาพที่ใส่อยู่แล้ว ตัวเขานอกเหนือจากนั้น
ก็ดูไม่ค่อยเข้ากับสถานที่เสียเท่าไหร่ ชายผู้นั้นยิ้มให้อย่าง
มีไมตรี หากน้ำเสียงที่เอื้อนเอื่อยขึ้นชั่วครู่กลับเต็มไปด้วย
ความขึงขัง เคืองโกรธ และเจ็บแค้น...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ผอออออ.~~~~~~~~~~

[Nearmoki-2b]

EP.10

"นรินทร์.. ทำไม..."
"รองเท้าคู่นั้นคุณซื้อตอนไปเที่ยวกับผม ผมจำ
เสียงเวลาที่คุณใส่เดินได้"
"ไม่ใช่.. หมายถึงทำไมถึงมาอยู่ที่นี่?"
"ผมเป็นอนาคตหุ้นส่วนของคุณเอดิธ มันเป็นเรื่อง
ปกติที่ผมจะอยู่ที่นี่ คุณต่างหากมาทำอะไร?"

หญิงสาวเม้มปากเก็บอารมณ์ มันช่างเจ็บปวดใจ
ที่ต้องฟังว่านรินทร์ในตอนนี้เป็นพวกของคุณที่
ตั้งตัวเป็นศัตรูของเธอ ร่างเล็กค่อยๆก้าวเข้าใกล้
ชายคนที่เธอรักอย่างเชื่องช้าและไม่มั่นใจ

"นรินทร์กลับไปกับเน่มั้ยคะ? เรากลับกันเถอะนะ?
จะกลับไปโรงเรียนของเราก็ได้ เน่จะไปส่ง"
"โรงเรียนของเรา? คุณพูดเรื่องอะไร อีกไม่กี่วัน
โรงเรียนก็จะเปลี่ยนเจ้าของ มันจะกลายเป็นของ
เอดิธ เวล!!"

ชายหนุ่มเอื้อมมือควานหาตัวคนที่เข้ามาใกล้
เขาจับไหล่บางและค่อยๆไล้มือผ่านแขนมาจับ
ข้อมือเล็กของเธอไว้ มือใหญ่บีบข้อมือนั้นทีหนึ่ง
แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆทว่ามันกลับสื่อความรู้สึก
ไปถึงดวงใจอีกฝ่าย

"เรเน่.. ผมเสียใจ.. ผมเสียใจจริงๆ"

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเอ่ยน้ำเสียงโทนปกติ เป็นน้ำเสียง
ของผู้อำนวยการใจดีประจำโรงเรียนเพื่อผู้พิการแห่งควิ้นท์
เรเน่เงยหน้ามองชายผู้เจ็บปวดด้วยสีหน้าที่ปวดร้าวไม่แพ้
ไปกว่ากัน เธอพยายามสะกัดกั้นอารมณ์ให้อยู่เพียงในอก
หากทันใดนั้นเอง.. อยู่ๆข้อมือเล็กก็ถูกพันธนาการแน่นขึ้น

"รปภ.!! รปภ.อยู่ที่ไหน!!"

เสียงชายหนุ่มร้องลั่น เรเน่ตกใจพยายามสะบัดข้อมือออก
แต่ไม่เป็นผล ไม่มีทางที่แรงผู้หญิงตัวเล็กจะสู้แรงผู้ชายได้
ร่างบางพยายามดึงร่างออกห่างหวังหลีกหนี แต่ยังไม่ทัน
ได้หลุดพ้น เหล่าผู้รักษาความปลอดภัยประจำชั้นก็รีบเข้ามา
จับตัวเธอเอาไว้เสียก่อน

"ค้นตัวเธอ ยึดของทุกชิ้นเอาไว้ อย่าให้หลุดติดตัวไปได้!!"
"นรินทร์!!!"

ชายร่างใหญ่สองดึงแฟ้มเอกสารออกจากมือเธอก่อนที่จะ
ค้นข้าวของภายในกระเป๋าเสื้อและกระเป๋ากระโปรง
ร่างบางดิ้นพราดด้วยความอึดอัดที่โดนคนแปลกหน้าจับต้อง
แม้จะพยายามดึงแค่ไหนแต่มือที่จับข้อมืออยู่นั้นไม่ได้มีท่าที
จะคลายคงแม้แต่น้อย

"ทำไมผมถึงอยู่ที่นี่น่ะเหรอ? ก็เพราะว่าผมตามคุณทันยังไงล่ะ!!
ผมรู้ว่าคุณจะมาที่นี่ จะมาล้วงข้อมูลบริษัทหรือวางแผนเลื่อนตาราง
วันประเมินคุณภาพออกไปละสิ!!"

นรินทร์เปลี่ยนภาษาเป็นภาษาไทยยามสนทนากับหญิงสาว
เมื่อเห็นเช่นนั้นเธอจึงตอบกลับเป็นภาษาไทยเช่นกัน

"ทำไมถึงไม่ช่วยเน่ล่ะ ถ้าเราทำสำเร็จโรงเรียนก็จะกลับมาเป็นของเรา"
"มันไม่เคยเป็นของเรา มันเป็นของคุณ!! ผมมันก็เป็นแค่หมาเฝ้าโรงเรียน
แต่ถึงผมจะเป็นแค่หมา แต่ก็เป็นหมาที่รักบ้าน ผมจะทวงบ้านของผมคืน!!"
"ฟังเน่บ้างสิ โรงเรียนมันเป็นของเรา นรินทร์ไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้!!"
"ผมไม่มีเหตุผลที่จะต้องฟังคนที่ทิ้งขว้างโรงเรียนแบบคุณ!!"

"คุณนรินทร์ครับ นอกจากแฟ้มนี้แล้วยังมีมือถืออีกเครื่องหนึ่งครับ"
"ขอบคุณ ยึดไว้ให้หมด แล้วปล่อยตัวเธอไป"

นรินทร์คลายพันธนาการปล่อยข้อมือเล็ก รปภ.ทั้งสองจึงปล่อยตาม
ร่างบางเซไปด้านหลังทว่ายังพอสามารถทรงตัวไว้ได้

"ต่อจากนี้ไม่ว่าคุณคิดจะทำอะไรก็ตาม คุณจะโดนผมปาดหน้า
อย่างครั้งลูกสาวท่านประธาน หรือในครั้งนี้ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร
ผมก็รู้ทั้งนั้น!!"

ชายหนุ่มผมดำเดินเข้าใกล้ร่างบางแล้วใช้นิ้วชี้เชิดคางเล็กขึ้น
อย่างแม่นยำแม้ตาจะมองไม่เห็น เขายื่นหน้าเข้าใกล้ก่อนเอ่ย
กระซิบบางสิ่งข้างใบหู

"ทำไมผมจะตามคุณไม่ทันล่ะที่รัก ในเมื่อเราแนบชิดกันเสียขนาดนี้?"

มือใหญ่ผลักร่างบางออกห่างตัวตัวทันทีที่พูดจบ

"รีบไปซะก่อนที่ผมจะเปลี่ยนใจ"

เรเน่ยืนนิ่งไม่ไหวติง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเหมือนฝัน
เธอไม่คิดว่าคำพูดเหล่านั้นจะสามารถหลุดออกจากปากนรินทร์ได้
นรินทร์ที่รักสงบและตามใจเธออยู่เสมอ นรินทร์ที่ใจดีและเต็มไป
ด้วยความเมตตา ไม่ว่าจะเอ่ยพูดสิ่งใดก็ไม่อาจสื่อไปถึงใจเขาได้
ดวงใจที่ถูกทำร้ายเต็มไปด้วยความเจ็บแค้นแร้งใจ

"ไป!!!"

เสียงตะคอกดังเรียกสติให้หลุดออกจากภวังค์ หญิงสาวสะดุ้งฮวบ
เธอกัดริมผีปากแรง แรงเสียจนไม่แน่ใจว่าเรือนปากสีแดงสวยนั้น
เกิดจากสีลิปสติกหรือเลือดที่ไหลอาบริมฝีปากกันแน่ เรเน่รีบวิ่ง
ลงบันไดลับจากออกไป

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.11

"ช้าจังแฮะ.."

เสียงนิ้วเคาะพวงมาลัยดังขึ้นตามจังหวะหัวใจที่ไม่สงบนัก

"เป็นห่วงเหรอคะ?"
"ถ้าเป็นห่วงแล้วมันแปลกมากรึไง?"

หญิงสาวผู้นั่งอยู่เคียงข้างหันมองคนตอบอย่างไม่เชื่อหู
ดูจากมาดแล้วไม่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นคนยอมรับความรู้สึก
ตัวเองโดยง่าย รัตติกาลหัวเราะในลำคอเล็กน้อย

"คุณรายเนี่ย ซื่อตรงเกินคาดนะคะ"
"ก็ฉันไม่คิดว่าการเป็นห่วงเพื่อนหรือเจ้านายตัวเอง
มันเป็นเรื่องที่ต้องปิดบังตรงไหน"

ดวงตาสีน้ำตาลทองมองสบคู่สนทนาด้วยท่าทีเรียบเฉย
หญิงสาวยิ้มตอบอย่างมีเล่ห์นัย

"ว่าแล้วมันก็น่าแปลกนะคะ ที่คุณปล่อยให้ดิฉัน
ทำร้ายคุณเรเน่ต่อหน้าต่อตา โดยที่ไม่ทำอะไรเลย"
"อยากรู้จริงๆเหรอว่าทำไม?"
"ก็เป็นประเด็นฆ่าเวลาที่น่าสนใจดีนี่คะ"

ร่างบางยักไหล่ คนที่นั่งไขว่ห้างอยู่ตอนนี้สวมชุดสูท
ทำงานรูปแบบเดียวกับเรเน่ไม่มีผิด การสนทนาถูกเว้น
ช่วงไปพักหนึ่งก่อนที่บอดิการ์ดหนุ่มจะเอ่ยตอบ

"เพราะฉันต้องการให้เธออยู่ฝั่งเดียวกับเรา ถ้าเธออยู่
กับนรินทร์เรื่องทุกอย่างคงจะวุ่นวายยิ่งไปกว่านี้"
"เพราะเช่นนั้นคุณจึงยอมทนให้ดิฉันตบคุณเรเน่เหรอคะ?"
"ใช่ ฉันยอมทน"

รัตติกาลผิวปากอย่างอดไม่ได้ ทีแรกก็แค่จะคิดแกล้ง
ถามเพราะอยากจะเห็นท่าทีเขินอายของเขาสักหน่อย
แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือคำตอบสัตย์จริงที่ส่งตรงจากใจ
แม้จะนั่งอยู่ภายในรถยนต์แคบๆและไม่มีอะไรทำ
หากดวงตาสีราตรีกลับประกายไปด้วยความสนุก

"ถ้าเช่นนั้นทำไมคุณถึงยอมให้ผอ.ทำร้ายคุณเรเน่ละคะ?"
"........"

รายหันหน้าออกไปนอกหน้าต่างพลางเท้าคางกับหลังมือ

"เธอรู้สึกยังไงกับเรื่องความรักของเรเน่กับนรินทร์บ้าง?"
"อืม.. ผู้หญิงซึมเศร้าที่สูญเสียคนรักกับผู้ชายขาดความ
อบอุ่นที่ต้องการความรักละมังคะ"
"แล้วเธอคิดว่านรินทร์รักเรเน่จริงๆหรือเปล่า?"
"..........."

เมื่อไม่มีคำตอบ หนุ่มบอดิการ์ดจึงกรอกตามองคู่สนทนา
โดยที่กริยายังคงเดิม

"ว่ายังไง?"
"ไม่รู้สิคะ ดิฉันเป็นจิตแพทย์นะคะ ไม่ใช่ผู้เชี่ยวชาญด้านความรัก"
"งั้นเหรอ.. บางทีฉันอาจจะคิดมากไป แต่หลายครั้งฉันก็ไม่รู้สึก
ถึงความรู้สึกอะไรจากนรินทร์เลย ทุกอย่างมันราบรื่นเกินไป
เหมือนเขาแค่กำลังแสดงละครเป็นคนรักที่ดี"
"ไม่เอาน่าค่ะ ผอ.ไม่ใช่คุณเรเน่นะคะ จะได้เป็นเจ้าของรางวัล
ตุ๊กตาทองขนาดนั้น"

แม้จะเป็นคำพูดทีเล่นทีหยอกแต่สถานการณ์ก็ไม่ได้อบอุ่นนัก

"งั้นเหรอ.. โทษที ฉันคงคิดมากไป ก็แค่เซ้นส์ของผู้ชาย.."
"ไม่ใช่ว่าลึกๆคุณภาวนาให้มันเป็นอย่างนั้นอยู่หรอกเหรอคะ?"

รายหรี่ตามองกลับเป็นคำตอบ

"อุ๊ย หยอกเล่นน่าค่ะ แฮะๆ"
"จะให้ฉันไปพอใจกับไอ้บรัชตัวปลอมนั่นได้ยังไงกันเล่า
เธอก็น่าจะรู้ดีว่าเรื่องในครั้งนี้มันบ้าบอขนาดไหน เพราะการ
กระทำโง่ๆของมันทำให้ฉันต้องมาเดือดร้อนไปด้วย"

เป็นครั้งแรกที่รัตติกาลรู้สึกเห็นด้วย เธอถอนหายใจทีหนึ่ง

"นั่นสินะคะ ผอ.ไม่มีความจำเป็นต้องทำแบบนี้เลยแท้ๆ
ทั้งๆที่โรงเรียนแห่งนี้เป็นของ..."

'แกรก'
'ปังง!!'

เสียงปิดประตูรถเสียงดังตามมาด้วยร่างหญิงสาวที่แทบ
จะเรียกได้ว่ากลิ้งขึ้นมาบนรถอย่างเร็วไว

"ราย!! ไปเร็ว!!"

รถออกตัวแทบจะทันทีแม้ผู้โดยสารด้านหลังยังอยู่ใน
สภาพทุลักทุเลกึ่งนั่งกึ่งนอน

"ได้อะไรมาบ้าง!?!"
"ไม่ได้อะไรมาเลยค่ะ โดนเอาของไปทั้งหมดแล้ว"
"แล้วเจออะไรบ้างคะ เจอคุณเอดิธรึเปล่า?"
"ไม่เจอค่ะ แต่เจอนรินทร์ตัวเป็นๆเลย"
"ห๊ะ ผอ.เนี่ยนะคะ!?!"
"มันก็เป็นเรื่องแน่นอนอยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ
ที่นรินทร์จะอยู่ที่นี่"

ประโยคสุดท้ายถูกเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป
เรเน่ผู้ลนลานลุกขึ้นนั่งคาดเข็มขัดด้วยท่าทีสงบนิ่ง
เธอหันหลังมองตึกใหญ่หรูหราที่ขับผ่านมาสักระยะ
มุมปากกระตุกยิ้มเล็กน้อยโดยไม่มีใครทันสังเกต
รถยังคงเคลื่อนตัวมุ่งหน้าไปอย่างสงบ ทุกอย่าง
พึ่งจะเริ่มต้นขึ้นเพียงเท่านั้น..

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.12

"อ้าว คุณเอดิธ กลับมาแล้วเหรอครับ"
"ขอโทษที่มาช้านะคุณนรินทร์ ผมติดธุระวุ่นวายไปหน่อย"

นรินทร์ยิ้มตอบเป็นเชิงไม่เป็นไร เอดิธล้มตัวลงนั่งบน
เก้าอี้ตัวประจำภายในห้องทำงานส่วนตัวของเขา
เนื่องจากต้องมีเรื่องไปสะสางจึงจำเป็นต้องให้
นรินทร์อยู่ที่บริษัทเพียงลำพัง นั่นก็เผื่อกรณี
ที่เรเน่อาจจะปรากฏตัวขึ้นที่นี่

"คุณนรินทร์เป็นอะไรไปรึเปล่าครับ สีหน้าไม่ค่อยดี?"
เสียงทุ้มเอ่ยถามชายผมดำที่นั่งอยู่บนโซฟาโซนพักผ่อน
ผมที่มักยุ่งเหยิงวันนี้ดูจัดทรงเรียบร้อยกว่าปกติ
บ่งบองถึงการอยู่ในสถานการณ์ที่ไม่คุ้นชิน

"อ่า ผมกำลังเป็นห่วงเด็กๆอยู่น่ะครับ ปกติผมจะ
ปราศัยกับเด็กๆในทุกๆเช้า นี่ก็ผ่านมาหลายวันแล้ว
ผมกลัวว่าเด็กๆจะไม่สบายใจที่ผมหายไป"

ชายหนุ่มสวมแว่นเดินมาทิ้งตัวลงบนโซฟานั่ง
เคียงข้าง ก่อนจะตบไหล่คนข้างกายเบาๆ

"เอาน่าครับ ตอนนี้คุณเองก็ทำเพื่อเด็กๆเหล่านั้นอยู่
ผมเชื่อว่าพวกเขาจะต้องเข้าใจอย่างแน่นอน"

เอดิธคลี่ยิ้มให้ชายตาบอด หากนรินทร์ไม่มีทาง
รู้ได้ว่ารอยยิ้มที่ได้รับนั้นเป็นแบบใด

"ทนหน่อยนะครับ พรุ่งนี้เราก็จะได้รู้ผลกันแล้ว.."

.
.
.

"อ้าว คุณเรเน่หายไปไหนซะแล้วละคะ?"

รัตติกาลขยี้ตาพยายามตั้งสติให้ตื่นจากภวังค์
แม้ฟ้าจะยังไม่สว่างแต่ร่างกายที่โหยหาห้องน้ำ
นั้นเป็นตัวทำให้ต้องถ่อสังขารออกจากเตียงนุ่ม
หากเมื่อรู้ตัวอีกทีเจ้าของบ้านก็หายไปเสียแล้ว
หญิงสาวพาร่างบางในชุดนอนเดินตามหาเจ้านาย
เมื่อเดินถึงระเบียงอันเชื่อมกับห้องโถงนั่งเล่น
ชั้นล่าง เธอจึงเห็นชายอีกคนที่นอนอยู่บนโซฟา

"เรเน่ออกไปทำตามแผนที่วางไว้น่ะ"

ชายผมชมพูตอบงัวเงียโดยไม่คิดลืมตามอง
มิหนำซ้ำยังขดตัวเข้าหากันเป็นเชิงไม่อยาก
ให้รบกวน

"แล้วคุณไม่ไปด้วยจะดีเหรอคะ?"
"ไม่เป็นไรหรอก ยัยนั่นพา'ตัวช่วย'ไปแล้วล่ะ"

.
.
.

ณ.คฤหาสน์หลังใหญ่ภายในอาณาเขตส่วนตัว
ที่เต็มไปด้วยต้นไม้ที่ถูกจัดแต่งเป็นระเบียบสวยงาม
แม้ความสวยงามเหล่านั้นจะถูกบดบังด้วยความมืด
ของเวลายามตีสี่กว่าๆ สถานที่กว้างเงียบสงัด
มีเพียงเสียงลมปัดไกวกิ่งไม้สร้างเสียงประกอบ
สถานที่ หญิงสาวในชุดทำงานซึ่งไม่ได้ดูเข้า
กับสถานที่และช่วงเวลากำลังเดินเข้าไปในยัง
หน้าคฤหาสน์เพียงลำพัง คฤหาสน์หลังนี้มีการ
ป้องกันสองชั้น เรียกได้ว่าถัดจากทางเข้าสวน
คฤหาสน์แล้วยังมีรั้วสูงล้อมลอบตัวอาคารไว้
อีกที แสดงให้เห็นถึงความรอบคอบของเจ้าของ
สถานที่แห่งนี้

แม้จะเป็นช่วงเวลาตีสี่ทว่ายามรักษาการณ์กลับ
ไม่มีทีท่าง่วงนอนแต่อย่างใด ชายร่างใหญ่วิ่ง
เข้าหาหญิงสาวทันทีที่เธอเดินเข้าใกล้ประตูรั้ว
พวกเขาสนทนากันสักพัก ดูเหมือนคนเป็นยาม
จะไม่พอใจที่หญิงสาวเข้าใกล้ประตูรั้วมากเกินไป
แต่เขาก็ไม่ได้มีทีท่าระมัดระแวงเธอแต่อย่างใด
ในสายตาชายกำยำแล้ว เธอก็เป็นเพียงหญิงสาว
ตัวเล็กที่คงไม่มีปัญญาอะไร

หญิงสาวผู้มาเยือนบอกความต้องการที่จะเข้า
ไปในเขตคฤหาสน์อย่างตรงไปตรงมา หากโดน
ปฏิเสธชัดเจน ซึ่งก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องสมควรแล้ว
ใครเขาไปมาหาสู่กันตอนไก่ยังไม่ขันเช่นนี้เล่า
คนมาเยือนไม่ย่อท้อพยายามใช้ลูกตื้อลูกอ้อน
แต่ก็ไม่มีผลใดๆ และทันใดนั้นเอง..

'ตึง!!'

อยู่ๆชายร่างสูงกว่าสองเมตรก็ล้มลงไปนอน
แผ่กับพื้นราวกับนึกได้ว่าถึงเวลานอนพอดี
ที่น่าแปลกคือสาวผู้พบเห็นกลับไม่แสดงท่าที
ตกใจเลยแม้แต่นิด เธอเพียงมองร่างที่นอนอยู่
ด้วยท่าทีนิ่งเฉยก่อนจะดึงลูกดอกเข็มที่ปักอยู่
กลางหลังของคนร่างใหญ่ออก

ดวงตาสีมะนาวกรอกมองรอบข้างในความ
มืดมิด นอกจากยามรักษาการณ์แล้วบริเวณ
นั้นไม่มีใครอยู่อีกเลย เพราะเป็นพื้นที่ส่วน
บุคคลจึงไม่มีใครเดินผ่านไปผ่านมาแน่นอน
หญิงสาวมองรอบข้างอยู่เป็นนาทีกว่าจะยก
มือขึ้นส่งสัญลักษณ์มือว่าโอเค

ห่างไกลจากที่แห่งนั้น ห่างเสียจนมองไม่เห็น
กันและกันด้วยตาเปล่า มีชายคนหนึ่งนอนแนบ
ตัวกับพื้นอยู่หลังพุ่มไม้บนเนินที่ชันกว่าพื้นที่อื่นๆ
เรือนผมสีขาวสะท้อนกับแสงจันทร์ดูโดดเด่นกว่า
ปกติ มือทั้งสองกำปืนสีดำอันยาวเอาไว้แน่น
ดวงตาสีนภามองผ่านเลนส์ปืนสะท้อนภาพหญิง
สาวผู้แสดงสัญลักษณ์มือเป็นอันว่าปลอดภัย

"รับทราบครับ นายหญิง"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ลงเยอะๆเลยค่ะ เดียร์อ่านไว555

[Nearmoki-2b]

EP.13
สองชายหญิงบุกเข้ามาในคฤหาสน์หลังใหญ่ซึ่งไร้ด้วยผู้คน
ช่างน่าแปลกที่ประตูบานใหญ่ถูกล็อคด้วยกลอนประตู
เรียบง่ายไม่สมกับเป็นบ้านบุคคลมีฐานะ แปลว่าเจ้าของ
บ้านคงจะมั่นใจกับการคณะผู้รักษาความปลอดภัยไม่น้อย
แต่ทางด้านผู้บุกรุกเองก็มั่นใจในฝีมือคนของเธอไม่แพ้กัน

“นายหญิงครับ ขอคำสั่งด้วยครับ”

ชายผู้เคยถือปืนยาวบัดนี้สลับเปลี่ยนเป็นปืนสั้นพกพาสะดวก
เขาหลบอยู่หลังกำแพงข้างประตูเชื่อมเข้าห้องโถง อีกหนึ่งคน
ที่อยู่เคียงข้างหยิบกระดาษใบหนึ่งขึ้นจากกระเป๋ากระโปรง
ดวงตาสีมะนาวกรอกสายตาอ่านรายละเอียด คิ้วของเธอ
ขมวดเล็กน้อย

“ไปที่ห้องใต้ดิน.. ที่นี่น่าจะมีห้องใต้ดิน... มั้ง?”

เมื่อเห็นคนเป็นนายไม่มั่นใจเขาจึงถือวิสาสะชโงกหน้ามอง
กระดาษหวังช่วยเหลือ หากทันใดนั้นเองที่ชายหนุ่มต้องชะงัก

“รูปเด็กวาด?...”
“นี่เป็นรูปที่ลูกสาวเจ้าของบ้านหลังนี้เป็นคนวาดน่ะค่ะ
ฉันมีโอกาสได้ไปโรงเรียนที่เธออยู่ และได้พบรูปนี้เข้าโดยบังเอิญ”
“นายหญิงก็เลยขโมยมา?...”
“โถ่ ก็แค่ยืมเท่านั้นแหละค่ะ!!”
ทั้งสองมองรูปภาพวาดที่ถูกวาดขึ้นด้วยเด็กประถมตัวน้อย
ถึงแม้บางอย่างจะหน้าตาล้ำลึกตามประสาจินตนาการ
เด็กประถมไปบ้าง แต่นี่ก็เป็นรูปแผนผังคฤหาสน์หลังนี้
อย่างไม่ต้องสงสัย แต่ละโซนห้องถูกวาดตามสีต่างๆ
เช่นห้องครัวเป็นสีแดง ส่วนห้องนั่งเล่นเป็นสีเหลือง

“มีแค่ส่วนชั้นใต้ดินที่ถูกวาดด้วยดินสอธรรมดา..”

ชายหนุ่มช่างสังเกตเปรยด้วยความประหลาดใจ

“เด็กๆน่ะ ซื่อตรงบริสุทธิ์มากนะคะ พวกเขาแสดง
ออกอย่างซื่อตรง ตัวอย่างก็เช่นวิธีการเลือกใช้สีนี้”
“ยังไงเหรอครับ?”
“สีที่เธอเลือกใช้ระบายคือความรู้สึกที่เธอมีแก่ห้อง
แต่ละห้องน่ะค่ะ ยกตัวอย่างเช่นห้องครัวที่ถูกวาด
ด้วยสีแดง เพราะห้องครัวเป็นห้องที่มีความร้อนจาก
การทำอาหารหรือความร้อนจากตัวอาหารเอง
แน่นอนว่าเธอทำมันด้วยความไร้เดียงสา”
“ถ้าเช่นนั้นสีดำตรงห้องใต้ดินจะมีความหมาย
ว่าอะไรงั้นหรือครับ?”

"ความลับ.. และสิ่งต้องห้าม"

พวกเขาตัดสินใจไปยังห้องใต้ดินที่ในแผนที่นั้น
ถูกระบายด้วยสีดำ ช่างน่าแปลกที่ระหว่างทาง
การเดินทางกลับเงียบสงบ ภายในทางมืดสลัว
ที่มีโคมไฟประดับข้างทางเป็นระยะคือทางเดิน
เปลี่ยวที่ไร้ซึ่งผู้คน ทั้งๆที่ยามหน้าประตูล้มไป
นอนกับพื้น และหลายๆที่ก็มีกล้องวงจรปิดอยู่
แต่กลับไม่มีใครออกมาตามหาผู้บุกรุกเลย
พวกเขาสามารถมาถึงห้องใต้ดินได้อย่างง่ายดาย

"โชคดีกว่าที่คิดไว้อีกแฮะ..."

ผู้บุกรุกเอ่ยหลังจากเปิดประตูเข้ามายังห้องใต้ดิน

"ฉันเองก็คิดว่าตัวเองโชคดีเหมือนกัน"

ชายคนหนึ่งผู้นั่งอยู่บนเก้าอี้สำนักงานหันมาหา
ภายในห้องมืดสลัวเต็มหน้าจอมอนิเตอร์ที่กำลัง
ฉายภาพสถานที่ต่างๆภายในคฤหาสน์หลังใหญ่

'กึก'

เสียงล็อคของกลอนประตูดังขึ้นไม่นานหลังจาก
การมาของผู้มาเยือน พอสายตาเริ่มชินกับความมืด
แล้วจึงพบว่าภายในห้องใต้ดินนั้นมีชายในชุดเครื่อง
แบบรักษาความปลอดภัย จำนวนไม่น้อยกว่าห้าคน

"แหม ช่างลึกลับจริงๆนะคะเนี่ย เกือบจะเปลี่ยนชื่อ
เรื่องเป็น เรเน่ กิลเล็ต กับห้องแห่งความลับ แล้วเชียว"

ท่าทางของคนบุกรุกยังคงนิ่งสงบ รวมถึงเจ้าของ
สถานที่เองก็เช่นกัน

"คุณเป็นใคร? ท่าทางเย่อหยิ่งนั่นดูไม่เหมือนโจร
ขโมยของเท่าไหร่นะ"
"ฉันเป็นคนขายของค่ะ มีของจะมานำเสนอเจ้าบ้าน"
"ตอนดีสี่เนี่ยนะ?"
"ก็ท่านประธานของคุณเล่นคิวแน่นล่วงหน้าเป็นเดือนๆ
ขืนต้องรอขนาดนั้นฉันก็คงอดตายก่อนพอดี"
"....."

คนนั่งเก้าอี้ขมวดคิ้วมองแขกไม่ได้รับเชิญด้วยสายตารำคาญ

"ส่งแขกไม่รับเชิญพวกนี้ออกจากบ้านไป"

เขาเอ่ยวาจาออกคำสั่ง

"ที่ไม่ออกมาตามตั้งแต่แรกทั้งๆที่เห็นจากกล้องวงจรปิด
เพราะว่ากะจะรอให้ฉันเข้ามาในถ้ำของคุณเองสินะคะ?"
"วันนี้ทั้งท่านชายและคุณหนูเองก็เหนื่อยมามาก ฉันไม่
ต้องการให้การวิ่งไล่จับของเราเสียงดังรบกวนท่าน
ก็เลยรอเธอมาหาเองอย่างที่ว่านั่นแหละ"
"งั้นก็แปลว่าตอนนี้คนทั้งหมดของคุณมีแค่นี้สินะคะ"
"เรื่องอะไรต้องบอก"

ชายผู้คุมมอนิเตอร์ยักไหล่ก่อนหันไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ
ชายที่เหลือเริ่มเดินเข้าใกล้แสดงท่าทีต้องการจับกุม
คนผมขาวหันมองคนเป็นนายเพื่อรอคำสั่งเช่นทุกคราว

"ทำให้พวกเขาทุกคนนอนหลับอยู่ที่นี่ซะค่ะ หมดเวลาทำงานแล้ว"
"พูดจามั่นใจดีนี่ มีกำลังเสริมอีกรึไง แต่ถึงยังไงพวกเขาก็ไม่มี
ทางเข้ามาในห้องนี้ได้หรอกนะ"
"ไม่มีหรอกค่ะ มีอยู่คนเดียวนี่แหละ"
"อะไรนะ?.. ดูเหมือนจะดูถูกกันไปหน่อยแล้วมั้ง ทุกคน!!
จับพวกมันไว้!!"

ยามรักษาการณ์ทุกคนขานรับอย่างพร้อมเพรียง ก่อนที่จะพุ่งตัว
เข้าหาผู้บุกรุกทั้งสอง....

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.14

'ก๊อกๆ'

เสียงเคาะประตูดังขึ้นยามรุ่งสางภายในคฤหาสน์หลังหนึ่ง
หากไม่มีเสียงตอบรับจากเจ้าของห้อง

'ก๊อกๆๆ'

เสียงเคาะกระทบประตูไม้ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง คนเคาะประตู
รออย่างใจเย็นและเงียบเชียบ

'แกร๊ก'

รออยู่พักหนึ่งเสียงปลดล็อคกลอนประตูถึงดังขึ้น ประตู
ค่อยๆแง้มเปิดให้เห็นชายสูงวัยผู้อยู่ในชุดนอนสีเทาสุภาพ
เขาเปิดประตูออกทั้งๆที่ยังไม่ลืมตา

"ชาร์ล มีอะไรเหรอ? นี่มันฟ้ายังไม่สว่างเลยนะ"
"ต้องขออภัยด้วยนะคะที่ปลุกท่านจากเวลานอนอันน้อยนิดที่มี"

เสียงไม่คุ้นหูทำเอาดวงตาเจ้าบ้านเปิดขึ้นทันที ทว่ายังไม่
ทันจับหน้าผู้พูดได้ ผู้มาเยือนทั้งสองก็ถือวิสาสะเดินเข้า
ห้องนอนของเจ้าของบ้านไปเสียแล้ว ชายพึ่งตื่นจึงได้แต่
ยืนค้างอยู่เช่นนั้นด้วยความตกใจ

"ท่านประธานคะ ได้โปรดมานั่งคุยกันก่อนเถอะค่ะ ฉันรู้สึก
ไม่ดีนะคะถ้าต้องทำให้ท่านต้องยืนเมื่อย"

เจ้าของบ้านกลืนน้ำลายเอือกหนึ่ง ด้วยความที่มีตัวคนเดียว
จึงทำให้เขายอมจำนนไปก่อนอย่างช่วยไม่ได้ ชายร่างใหญ่
เดินมานั่งริมเตียงนอนกว้าง ขณะที่ผู้มาเยือนเดินไปนั่งที่
เก้าอี้โต๊ะกระจกที่อยู่ไม่ไกลกันนัก ข้างกายเธอมีชายหนุ่ม
ผู้มีเรือนผมสีขาวยืนอยู่

"เธอเป็นใคร เธอทำอะไรกับชาร์ลกับคนอื่นๆ!?!"
"ถ้าหมายถึงเหล่ายามทั้งหลายละก็ พวกเขานอนหลับไปแล้วค่ะ"
"ไม่มีทางที่ทุกคนจะอู้งานได้!! พวกเขาเป็นคนที่ฉันไว้ใจ!!"
"ใช่ค่ะ พวกเขาไม่ได้อู้เลยแม้ฉันจะบุกรุกเข้ามาตอนตีสี่
แต่ทุกคนก็เตรียมพร้อมรับมือกันดีมากเลยค่ะ ขอชื่นชมจากใจ"
"แล้วทำไม!!..."
"ขอโทษนะคะ แต่วันนี้ฉันก็เตรียมพร้อมมาเช่นกันค่ะ"

ดวงตาสีมะนาวเหลือบมองชายผมขาวผู้มีสะเก็ดแผลจากการ
ต่อสู้ตามบริเวณต่างๆของร่างกาย แต่ก็ไม่มีบาดแผลร้ายแรง
หรือเลือดออกเป็นสายแต่อย่างใด เจ้าบ้านชี้มองหนุ่มผมขาว
อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"เธอจะบอกว่านายนี่เป็นคนจัดการยามทุกคนด้วยตัวคนเดียวงั้นเหรอ"
"ไม่ต้องห่วงหรอกนะคะ ไม่มีใครเป็นอะไรจริงๆค่ะ ทุกคนแค่สลบไป"
"ปัญหาไม่ได้อยู่ตรงนั้น.. แต่นายนี่เนี่ยนะ? เป็นคนทำ??"

เรเน่ยักไหล่ตอบด้วยท่าทีที่เหนือกว่า

"คนใส่ชุดนอนลายลูกปลาเนี่ยนะ!! ที่เป็นคนจัดการรปภ.ทั้งหมด!?!"

ชายเจ้าของบ้านส่งเสียงสูงอย่างไม่เชื่อสายตา เรเน่สะดุดกึก

"สงสัยเรื่องนี้หรอกเรอะ!!"
"ขอโทษนะครับ เพราะว่านายหญิงมาตามผมกลางดึก ผมเลยแต่งตัวไม่ทัน"
"แล้วจะไปตบมุกเขาทำม๊าย!!"

เรเน่มองหนุ่มบอดิการ์ดชั่วคราวของเธอด้วยสายตาปลงจิต
แม้เจ้าตัวจะเป็นคนมีฝีมือเก่งกาจ แต่กลับมีนิสัยใจเย็นเรียบร้อย
และหลายครั้งที่ดูใจเย็นจนเหมือนอืดอาด เธอมองชายเนื้อตัว
สะบักสะบอมในคราบชุดนอนลายลูกปลาสีฟ้าแสนน่ารัก
ที่ไม่ได้เข้ากับใบหน้าเรียบเฉยนั้นเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ไม่เข้า
กันไปกว่านั้นคือคราบเลือดที่ติดอยู่บนชุดนอน และมือที่กำปืน
สั้นสีเงินเอาไว้ เมื่อมองแล้วหญิงสาวก็ได้แต่ถอนหายใจทีหนึ่ง

"เขาคือสแตนฟอร์ด บอดิการ์ดชั่วคราวของฉันเองค่ะ"

อันที่จริงแล้วสแตนฟอร์ดหาใช่บอดิการ์ดที่ทำงานกับเรเน่มาแต่ต้น
เพียงแต่เจ้านายที่แท้จริงของเขาไม่อยู่ที่นี่ เขาจึงได้รับมอบหมาย
ให้ทำงานช่วยเหลือเรเน่ขณะที่เจ้านายไม่อยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์

"แล้วเธอล่ะ เป็นใครกัน?"

หญิงสาวลุกขึ้นโค้งศีรษะให้อย่างมีมารยาท

"ฉัน เรเน่ กิลเล็ต จากบริษัทเวิร์ลค่ะ"
"เวิร์ล? ไม่เห็นคุ้นชื่อเลย..."
"แย่หน่อยนะคะที่เวิร์ลเป็นแค่บริษัทเล็กๆ แต่ฉันคิดว่าท่านน่าจะ
รู้จักฉันอยู่บ้าง ไม่มากก็น้อยนะคะ"

เรเน่ทิ้งตัวลงนั่งอีกครั้งก่อนเงยหน้าสบตาคู่สนทนาด้วยแววตาจริงจัง
ท่านประธานสบตากลับด้วยสีหน้าครุ่นคิด คิดอยู่สักพักก่อนที่ดวงตา
สีฟ้าตามสไตล์คนยุโรปจะเบิกกว้างขึ้น

"นึกออกแล้ว.. บริษัทเวิร์ลที่ไม่ค่อยยอมรับงานง่ายๆจึงเป็นแค่
บริษัทขนาดเล็กมาโดยตลอด... งั้นเธอก็คือ..."

"เรเน่นักทำนาย...."

ดวงตาสีมะนาวฉายแววพึงพอใจ เธอยิ้มหวานตอบกลับ หากไม่รู้
ทำไมรอยยิ้มหวานนั้นกลับทำให้รู้สึกหนาวยะเยือกอย่างประหลาด

"รู้สึกเป็นเกียรติอย่างยิ่งจริงๆค่ะที่ฉันมีค่าอยู่ในความทรงจำของท่าน"
"เธอต้องการอะไร?"
"ฉันมีข้อเสนองานมายื่นให้กับท่านค่ะ"
"ข้อเสนอ? เวิร์ลที่ปกติไม่ค่อยจะยอมรับงานง่ายๆเนี่ยนะ?"
"ก็ถ้าไม่เลือกงานแล้วเกิดทำพลาดขึ้นมาก็เสียเครดิตบริษัทหมดสิคะ"
"ฉันไม่ต้องการเธอ ฉันสามารถบริหารงานและแก้ปัญหาด้วยตัวเองได้"
"เอ.. แต่กำไรท่านปีนี้หายไปตั้ง 20% เชียวนะคะ มันจะดีเหรอคะ?
แถมท่านยังปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ยอมบอกใครรวมทั้งยังยอมจ่ายเงินเดือน
พนักงานเท่าเดิมอีก ถ้าทำอย่างนั้นต่อไปท่านจะขาดทุนมหาศาลนะคะ"
"เธอรู้เรื่องนี้ได้ยังไง!!"

"ดูเหมือนคุณจะไม่บอกลูกสาวตัวเองเรื่องที่ติดกล้องวงจรปิดไว้ทั่วบ้าน
สินะคะ? คงจะไม่อยากให้ลูกต้องลำบากใจหรือไม่สบายใจที่จะอยู่ในบ้าน
ช่างเป็นคุณพ่อที่น่าประทับใจจริงๆค่ะ การที่ต้องเก็บทุกอย่างไว้กับตัว
คงจะทำให้อึดอัดใจไม่น้อยเลยสินะคะ"
"เธอ.. เธอรู้เรื่องทั้งหมดนี้มาจากไหน ต้องการอะไรจากฉันกันแน่!!"

เรเน่กระตุกยิ้มมุมปาก เธอเปลี่ยนท่านั่งยกขาไขว่ห้างก่อนจะวางมือ
ประสานไว้บนหน้าตัก

"เรามาเปิดอกคุยกันเถอะค่ะ.."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ยังมีคอเมดี้มานิดๆ นะคับ

[Nearmoki-2b]

EP.15

และแล้วเวลาก็ล่วงเลยมาถึงวันตัดสินการพนันระหว่าง
เรเน่ กิลเล็ต และ เอดิธ เวล โดยเงื่อนไขการพนันอยู่ที่ว่า
เรเน่จะต้องทำให้วันประเมินคุณภาพถูกเลื่อนเวลาออกไป
มิเช่นนั้นเธอจะต้องเสียโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของควิ้นท์
เป็นค่าแลกเปลี่ยน แต่ถ้าเธอทำภารกิจนี้สำเร็จ เธอจะได้
ค่าตอบแทนเป็นสองเท่าของราคาที่เอดิธเสนอไว้ตอนแรก
ซึ่งพอรวมค่าเหนื่อยจากทั้งอาทิตย์ที่ผ่านมาแล้ว ต้องบอก
ว่ามันเป็นการพนันที่ไม่คุ้มค่าเอาเสียเลย ทุกอย่างที่เรเน่
ทำในตอนนี้ก็เพื่อที่จะปกป้องโรงเรียน

ทั้งสองนัดเจอกันที่อดีตโกดังสินค้าของบริษัที่เอดิธทำงาน
ที่เรียกว่าอดีตเพราะตอนนี้บริษัทได้ขยับขยายกิจการและ
ได้ย้ายโกดังไปยังสถานที่แห่งใหม่แล้ว นอกจากลังสินค้า
และคอนเทนเนอร์แล้ว ที่นี่ก็ไม่มีสิ่งใดอื่น ปราศจากซึ่งผู้คน
เรเน่และบอดิการ์ดทั้งสองของเธอเดินตรงไปยังห้องสำนัก
งานที่อยู่ลึกท้ายสุดของโกดัง เมื่อเข้าไปในสำนักงานกว้าง
เธอก็ได้พบกับผู้นัดพบ

"นัดสถานที่ซะลึกลับเชียวนะคะ นี่เป็นรสนิยมของคุณหรือ?"

เธอเอ่ยกับชายสวมแว่นที่ยืนพิงอยู่กับโต๊ะทำงานตัวหนึ่ง
ถัดไปไม่ไกลคือร่างของชายที่เธอรู้จักดี ผู้อำนวยการนรินทร์
ยืนถือไม้เท้าคู่ใจอยู่ไม่ห่าง นอกจากพวกเขาสองคนแล้ว
ก็ไม่มีร่องรอยของคนอื่นๆ

"ผมก็อยากประกาศความสำเร็จของผมให้โลกรู้อยู่หรอกนะ
แต่เห็นแก่ชื่อเสียงหน้าตาของคุณ ผมเลยนัดในที่ๆไม่มีใคร"
"ขอบคุณที่กรุณานึกถึงฉันนะคะ"

แม้จะเอ่ยปากขอบคุณแต่หน้าตาไม่ได้ยินดีตามเสียเท่าไหร่
คู่กรณีทั้งสองต่างไม่ยินยอมต่อกัน

"เรามาจบเรื่องกันดีกว่าไหม?"

เอดิธขยับแว่นให้เข้าที่ก่อนจะดันตัวที่พิงโต๊ะขึ้นยืนผงาด

"ดูเหมือนว่าจะมั่นใจในชัยชนะเต็มที่เลยนะคะ"
"ก็คุณนรินทร์สามารถดักทางได้ในทุกแผนการที่เธอจะทำนี่"
"ก็จริงค่ะ หลังจากที่เจอนรินทร์ที่บริษัทฉันก็เลยตัดสินใจ
ที่จะไม่ดิ้นรนอะไรมากนัก เพราะรู้ว่าคงจะเสียแรงเปล่า"

หญิงสาวชำเลืองมองผู้อำนวยการ ใช้สายตาสำรวจ
ร่างกายของเขาตั้งแต่หัวจรดเท้าแบบลวกๆ วันนี้เขาอยู่
ในชุดเสื้อเชิ๊ตสีดำ ทำให้รู้สึกคุ้นตามากขึ้น

"เท่านี้คงรู้บทสรุปกันแล้วสินะ"
"ค่ะ"

เธอหยิบมือถือขึ้นกดหมายเลขโทรออก ก่อนจะโยนมือถือ
ไปให้คุณเอดิธที่รับเอาได้อย่างฉิวเฉียด

"นี่คือคำตอบของฉันค่ะ"

แม้จะงุนงงแต่เอดิธก็หยิบโทรศัพท์มาแนบหูด้วยความใคร่รู้
ถือสายอยู่ไม่นานก็เริ่มได้ยินเสียงปลายสาย ทว่าเสียงนั้น
กลับทำให้เอดิธผู้เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจถึงกับหน้าซีดผ่าว
เขาใช้อีกมือช่วยจับโทรศัพท์ไว้เพราะเกรงว่ามือที่สั่นคลอน
นั้นอาจจะทำผู้ถือสายคนสำคัญล่วงหล่นพื้น

"ท..ท่านประธาน?"
"อ้าว? เอดิธเองรึ ทำไมใช้เบอร์แปลกๆโทรมา ฉันกำลัง
อยู่ในระหว่างช่วงพักเบรกจากการประชุม เกือบจะไม่
รับสายแล้วนะเนี่ย"
"ท่านครับ.. คือว่า?.. ทำไม?.."

ชายผู้สบสนถลนตามองหญิงสาวผู้อยู่ในกริยาเรียบเฉย
แม้ท่าทางของเขาจะแสดงถึงคำถามมากมาย แต่ก็ไม่ได้
คำตอบอะไร

"เอดิธ โทรมาก็ดีแล้วล่ะนะ ฉันกะจะโทรหานายตอนเลิก
ประชุมพอดีเลย กะจะบอกเรื่องวันประเมินในวันพรุ่งนี้"
"พรุ่งนี้ทำไมเหรอครับ!! ท่านจะมาประเมินผลใช่มั้ย!!"
"ฉันจะบอกว่าฉันยกเลิกการประเมินวันพรุ่งนี้ไปแล้ว"

ดวงใจของเอดิธเหมือนหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม เขาขยับ
ปากพะงาบทว่ากลับแทบไม่มีเสียงหลุดลอดออกมา

"ท ทำไมล่ะครับ?.."
"พรุ่งนี้ฉันมีนัดอย่างกะทันหันน่ะสิ คู่นัดของฉันดัน
ว่างแค่วันพรุ่งนี้"
"แต่ว่าพรุ่งนี้เป็นวันสำคัญมากนะครับ ท่านนัดกับใครไว้
เดี๋ยวผมจะให้เลขาของท่านโทรไปยกเลิก..."
"ไม่ได้หรอก อีกฝ่ายเป็นถึง 'เรเน่นักทำนาย'
เชียวนะ หลายบริษัทเขาหาจับตัวกันไว้วุ่นแต่ก็ถูกปฏิเสธ
ฉันเชื่อว่าเธอจะทำให้บริษัทของเราดีขึ้น นายจะได้งาน
เบาลงบ้างนะเอดิธ ไม่ดีเหรอ?.. อ๊ะ แค่นี้ก่อนนะ
ต้องไปประชุมต่อแล้ว"
"เดี๋ยวครับท่าน!!"
'แกร๊ก'

เสียงปลายสายได้ดับหายไปพร้อมกับสติของคนถือสาย
สิ่งที่ได้ยินทำเอาในหัวเอดิธเหลือเพียงความว่างเปล่า
เขาเซไปด้านหลังเล็กน้อย

"เป็นอะไรไปคะคุณเอดิธ?"

เสียงหวานของศัตรูฉุดให้เขาหลุดออกจากภวังค์

"ป เป็นไปไม่ได้ ปกติท่านประธานตารางแน่นมาก
จนไม่สามารถเลื่อนตารางงานได้ง่ายๆแบบนี้แน่นอน"
"ก็ไม่อยากจะพูดจาหลงตัวเองหรอกนะคะ แต่การที่
ท่านประธานเลื่อนวันประเมินออกไปก็เพราะว่าท่านเห็น
ฉันมีความสำคัญมากกว่าก็เท่านั้นแหละค่ะ แล้วทำไม
คุณถึงทำหน้าตาผิดหวังเช่นนั้นละคะ? คุณเป็นคนขอ
ให้ฉันช่วยให้วันประเมินเลื่อนออกไปเองไม่ใช่เหรือ?"

หญิงสาวเดินเข้าใกล้เพื่อนำมือถือกลับคืน จากนั้น
จึงเดินกลับไปยืนจุดเดิมเป็นการรักษาระยะห่างเพื่อ
ความปลอดภัย บอดิการ์ดทั้งสองของเธออยู่ในชุด
สูทครบเครื่อง ถือว่าเป็นเรื่องแปลกสำหรับรายที่ปกติ
แต่งตัวไม่เรียบร้อยนัก

"เท่ากับว่าฉันทำงานสำเร็จเรียบร้อยดี อย่าลืมจ่ายเช็ค
ตามจำนวนที่ว่าไว้ด้วยนะคะ บริษัทเวิร์ลยินดีให้บริการค่ะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐