[HBD Caroline] Sweet Sonata

[Nearmoki-2b]

"ผอ.สวัสดียามบ่ายค่ะ" เสียงใสเอ่ยทักระหว่างยืนอยู่หน้าห้องผู้อำนวยการ
เจ้าของห้องผู้ยืนจับประตูอยู่เอ่ยทักทายด้วยรอยยิ้มสดใสไม่แพ้กัน
"แคลมาหาผมมีอะไรรึเปล่าครับ?" เสียงทุ้มเอ่ยถามสุภาพอ่อนโยน
"เดี๋ยวนี้เวลาจะมาหาต้องมีอะไรด้วยเหรอคะ?.." แคโรไลน์พองแก้ม
จงใจทำเสียงไม่พอใจ ชายหนุ่มกลั้วหัวเราะให้ท่าทีเง้องอนก่อนจะ
ขยี้เรือนผมสลวยด้วยความหมั่นใส้เอ็นดู

"ผอ.ได้ยินเพลงที่เปิดในเสียงตามสายตอนกลางวันรึเปล่าคะ?"
โรงเรียนของเรามีการจัดรายการวิทยุโดยชมรมสื่อกระจายเสียง
ในช่วงพักกลางวันของทุกคน ซึ่งเป็นที่ชื่นชอบและเป็นที่ติดตาม
ของเหล่านักเรียนเป็นอย่างมาก

"เปล่าครับ เมื่อกลางวันผมประชุมอยู่ มีอะไรรึเปล่าครับ?"
แคโรไลน์เดินเข้ามาในห้องผู้อำนวยการก่อนทิ้งตัวลงบนโซฟารับแขก
"เค้าเปิดเพลง Waltz Op.69 No.1 ของ โชแปงด้วยน่ะค่ะ หนูฟัง
แล้วทำให้คิดถึงผอ. เลยอยากรู้ว่าผอ.ได้ฟังด้วยหรือเปล่า"
"เห๋~ แคลมีความรู้เรื่องเพลงคลาสสิกด้วยเหรอครับ ผมไม่เคยรู้เลย"
"แฮะๆ ก็ไม่เท่าไหร่หรอกค่ะ ก็แค่ว่าเมื่อก่อนหนูเคยเล่นเปียโนบ่อยๆ"

"แคลชอบเล่นเปียโนรึเปล่าครับ?" นรินทร์ถามด้วยความใคร่รู้
"ชอบค่ะ ชอบมากเลย แค่ว่าไม่มีโอกาสได้เล่นแล้ว.." เธอหันมอง
แขนข้างขวาที่ตอนนี้กลายเป็นเพียงแขนเทียมอันไม่สามารถเคลื่อน-
ไหวตามใจอยาก อีกอย่างที่นี่ก็ไม่มีเปียโนให้เล่นนอกห้องเรียนด้วย
'ทำงานไม่กี่ครั้งก็คงพอแลกได้มั้ง..' ผู้อำนวยการพึมพำแผ่วเบา
"ผอ.พูดว่าอะไรนะคะ?" เด็กสาวเอียงคอถามเนื่องจากได้ยินไม่ชัด
"ม..ไม่มีอะไรครับ อย่าใส่ใจเลย" เขาลูบเรือนผมสีบรอนซ์ไปมา
พลางครุ่นคิดอะไรบางอย่าง...

.
.
.

วันต่อมา นรินทร์นัดให้แคโรไลน์มาตนที่ห้องในช่วงหัวค่ำ เขาปิดไฟ
จงใจสร้างความมืดมิดแก่ตัวห้อง ทั้งสองต่างมองอะไรไม่เห็นพอๆกัน
"แคล.. พอผมนับ 1 2 3 แล้วลืมตานะครับ" นรินทร์อธิบายเสียงตื่นเต้น
"1..2....3!!" ดวงตาสีมรกตลืมตาขึ้นมองภาพห้องที่ถูกเปิดไฟอีกครั้ง
ห้องผู้อำนวยการกว้างขวางบัดนี้มีสิ่งหนึ่งแปลกออกไป กลางห้องกว้าง
ถูกประดับด้วยเปียโนสีขาวตัวสวย แสงยามเย็นที่ทอแสงสะท้อนเสริม
ความเลอค่าให้เจ้าเปียโน ราวกับเจ้าหญิงในชุดราตรีที่นั่งอยู่กลางปราสาท

"ป..เปียโน!?! ผอ.ไปได้มาจากไหนเหรอคะ!!" เสียงใสถามตื่นตระหนก
"ฮี่ๆ ผมใช้เวทมนต์เสกมาให้เจ้าหญิงน้อยของผมน่ะครับ" พ่อมดผู้ขาย
เรือนร่างพูดก่อนก้มตัวลงนั่งยองๆเพื่อให้ระดับสายตาอยู่ต่ำกว่าร่างเล็ก
"แคล.. สุขสันต์วันเกิดนะครับ" ดวงตาสีมรกตเบิกกว้างทันทีที่ได้ยิน
"ผอ.รู้ได้ยังไงเหรอคะว่าวันนี้เป็นวันเกิดหนู.." เสียงใสถามงุนงง

"ครูทุกคนต้องรู้ข้อมูลนักเรียนเป็นปกติอยู่แล้วครับ แต่ผมคิดว่าแคล
คงจะเกรงใจเลยไม่กล้าบอกผมเรื่องวันเกิด เมื่อวานก็อุส่าห์ขึ้นมา
หาผมเพื่อจะบอกแต่ก็ไม่กล้าไม่ใช่เหรอครับ? ไม่งั้นแคลจะมาเหรอ..
ทั้งๆที่เดี๋ยวนี้ไม่ชอบให้เพื่อนล้อเรื่องที่อยู่กับผมบ่อยๆนี่นา?" เสียงทุ้ม
ดูเหงาหงอยไปเล็กน้อยในตอนท้าย เด็กสาวได้แต่อ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูก
ไม่แน่ใจว่าท่าทีของตัวเองเดาง่ายไป หรือชายคนนี้มองเธออกจน
ทะลุปรุโปร่งกันแน่...

แคโรไลน์ทำท่าจะพูดอะไรสักอย่าง แต่ถูกมือใหญ่แตะนาบริมฝีปาก
เสียก่อน นรินทร์ยิ้มหวานให้เป็นการบอกว่าไม่จำเป็นต้องตอบอะไร
"ทำไมไม่ไปลองเล่นดูสักหน่อยละครับ?" เขาพูดกับเด็กสาวผู้จ้องมอง
เปียโนตัวสวยไม่วางตา หากกลับแสดงท่าทีอึดอัดใจไปพร้อมกัน
"คือหนู.. มีแขนข้างเดียว คงเล่นเปียโนไม่ได้หรอกค่ะ ขอโทษนะคะ"
ผู้อำนวยการฟังเสียงสลดใจก่อนจะยกมือตัวเองขึ้นสะบัดข้อมือเบาๆ
"แต่ผมยังมีให้ยืมอีกสองมือนะครับ เท่านี้เราก็มีตั้งสามมือ ยังไม่พอเหรอ?"
"อ..เอ๊ะ? ผอ.เล่นเปียโนเป็นด้วยเหรอคะ?"

"แคลก็สอนผมเล่นสิครับ" สิ่งที่ได้กลับมีเพียงรอยยิ้มหอมหวาน
รอยยิ้มที่เธอไม่สามารถละสายตาไปได้เลยสักครั้ง..

.
.
.

ขณะนี้หนุ่มใหญ่กับสาวน้อยสองคนกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้หน้าเปียโนตัวสง่า
"ทำไมถึงเลือกเปียโนสีขาวเหรอคะ?" เด็กสาวถามสงสัย เพราะโดยปกติ
แล้วเธอมักเห็นเพียงเปียโนสีดำคลาสสิก สิ่งที่อยู่เบื้องหน้าจึงแปลกตายิ่งนัก
"ผมคิดว่ามันน่าจะดูบริสุทธิ์เข้ากับแคลดีน่ะครับ เพราะแคลเองก็เป็นสิ่งบริสุทธิ์
แคลไม่ชอบมันเหรอครับ?" นรินทร์กลัวว่าของขวัญจะไม่ถูกใจผู้รับ
"ชอบสิคะ... ชอบ..ที่สุดเลย" เสียงใสตอบแผ่วเบาแต่ก็พอให้รับรู้ได้
ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รับรู้ว่าประโยคนั้นไม่ได้สื่อถึงตัวเปียโนก็ตามแต่

"ขอโทษนะครับที่ผมหาให้ได้แค่นี้ ผมคงไม่มีปัญญาซื้อแกรนด์เปียโนให้แคลเล่น.."
"แค่นี้อะไรกันคะ!! นี่ก็มากเกินพอแล้วค่ะ!!" น้ำเสียงใสรีบปฏิเสธจริงจัง
แค่นี้มันก็มากเกินกว่าที่ฝันเอาไว้ไม่รู้ตั้งกี่เท่า เท่านี้สิ่งที่เธอได้รับมันมากมาย
เสียจนไม่รู้ว่าจะชดเชยเช่นไร...

แคโรไลน์เอื้อมมือจับมือใหญ่เลื่อนไปยังแป้นคีย์เปียโน เธอเริ่มสอนคีย์โน็ต
เบื้องต้นให้แก่ผู้อำนวยการ ทั้งยังสอนคีย์ประสานบทเพลงที่ได้ยินในรายการ
หวังจะเล่นให้เจ้าของห้องฟังอีกครั้งหนึ่ง พวกเขานั่งเรียนรู้ทำความเข้าใจกัน
อยู่พักใหญ่ หลังจากนั้นบทเพลงคลาสสิกของโชแปงจึงเริ่มดังขึ้น ถึงแม้จะไม่
ไพเราะเท่าต้นฉบับ หากมันก็เป็นบทเพลงประสานที่ดีสำหรับการร่วมมือกัน
ระหว่างคนแขนไม่ครบและคนตาบอด มันช่างเป็นบทเพลงที่ฟังดูเรียบง่าย
ทว่ากลับสร้างความสุขให้แก่ผู้เล่นอย่างล้นหลาม

"เล่นประสานกันแบบนี้สนุกจังเลยนะคะ" แคโรไลน์เอ่ยความรู้สึกจากใจจริง
"ถ้าสนุกผมก็ดีใจครับ แคลมักจะช่วยเป็นตาให้ผมบ่อยๆ ผมเลยอยากลอง
เป็นแขนให้แคลดูบ้าง ฮี่ๆ" ผู้อำนวยการฉีกยิ้มหวานอารมณ์ดี หารู้ไม่ว่าอีกฝ่าย
ใจเต้นเสียจนกดคีย์เพี้ยนไปหลายหนแล้ว เพียงแค่พยายามทำตัวปกติเท่านั้นเอง

"ทำไมถึงฟังเพลงนี้แล้วคิดถึงผมเหรอครับ?" นรินทร์ถามระหว่างที่มือก็ยัง
กดแป้นสร้างเสียงประสานไปพลาง เขาใช้สัมผัสและระยะห่างในการแยก
แต่ละคีย์ออกจากกัน เพราะฉะนั้นจึงเล่นได้โน็ตที่อยู่ไม่ไกลจากตัวมากนัก
"เพราะว่าถึงมันจะดูเรียบง่าย แต่ก็ฟังดูอบอุ่นมากเลยค่ะ ฟังแล้วรู้สึกสบายใจ
แต่ก็มีบางช่วงที่อยู่ๆทำนองก็ดูสนุกขึ้นมาซะงั้น เหมือนผอ.เลยค่ะ เดี๋ยวก็สุขุม
เดี๋ยวก็ง๊องแง๊ง ฮะๆๆ" เจ้าของห้องยิ้มกริ่มฟังน้ำเสียงมีความสุขของคนเล่า
ขอแค่เธอยิ้มได้เขาก็พอใจ แค่นั้นก็ทำให้รู้สึกมีคุณค่า..

"ไว้พรุ่งนี้ผมจะให้คนยกเปียโนไปไว้ที่ห้องแคลนะครับ แคลจะได้เล่นได้บ่อยๆ"
"อ..เอ๋? ไว้ที่นี่ไม่ได้หรือคะ!?!" เด็กสาวแสดงท่าทีผิดหวังชัดเจน
"ไม่ได้หรอกครับ นี่ของขวัญวันเกิดแคล ก็ต้องอยู่ที่ห้องแคลสิครับ"
"ต..แต่!!" แคโรไลน์ทำท่าจะเถียง แต่นึกได้ว่าไม่เคยขัดใจคนเบื้องหน้าได้
สุดท้ายจึงได้แต่เบ้ปากแอบน้อยใจ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มเอ็นดูอยู่เงียบๆ
"ถ้าเปียโนอยู่ที่ห้องหนูก็เล่นให้ผอ.ฟังไม่ได้น่ะสิคะ" ถึงจะรู้ตัวว่าเถียง
ไม่ได้แต่ก็อดเสียใจไม่ได้อยู่ดี อย่างน้อยเธอก็อยากจะเล่นให้เขาบ้าง
เจ้าของห้องหยุดเล่นก่อนหันไปก้มลงเอาหน้าผากตัวเองชนกับหน้าผาก
เด็กสาวตัวน้อย เสียงนุ่มเอ่ยกระซิบนุ่มนวล..

"สำหรับผม.. แคลคือเสียงเพลงที่ไพเราะที่สุดแล้วครับ"

---

พยายามเป็นอย่างมากที่จะเลือกเพลงที่เด็ก ม.ต้นเล่นแล้วไม่เวอร์เกินไป
บวกกับมีเสียงประสานง่ายๆที่ทำให้คนตาบอดพอถูไถไปด้วยได้
สุดท้ายเลยออกมาเป็นเพลงนี้ที่ดูเรียบง่ายแต่ก็มีลูกเล่นอยู่ในตัว
ขอสุขสันต์วันเกิดแคโรไลน์พร้อมทั้งขอให้มีสุขภาพที่ดี มีความสุข
อยู่ร่วมบ้านกับพวกเราเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆนะครับ ของขวัญวันเกิด
ของผมอาจจะไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็อยากให้รับไว้นะครับ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

น้องแคลน่ารักกกก

ได้ของขวัญจากผอ.ด้วย น่าอิจฉาจังเลย
ว่างๆ มาเล่นเปียโนให้ผมฟังด้วยนะครับ

[dedog]

น่ารักมุ้งมิ้งกันจังเลยยย ><

สุขสันต์วันเกิดนะฮะแคล~ มอบ :(นรินทร์).: ให้เป็นของขวัณ :)

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ชิชะ วันเกิดผมไม่เห็นได้เลยอะ ซื้อแต่ของแพงให้กะเลี้ยงต้อยสินะ สินะ

[Skai]

อร๊ายยย ลินเพิ่งเห็น น่ารักมากเลยค่ะ สุขสันต์วันเกิดด้วยนะคะแคล!! ขอให้มีความสุขนะคะ // ยังไงผอ. ก็ยังกินเด็กอยู่ดีสินะ...

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอบคุณผอ.สำหรับของขวัญนะคะ เวลาเล่นเปียโนหนูรู้สึกสงบใจที่สุดเลยค่ะ ถ้ามีโอกาสจะเล่นให้ผอ.ฟังอีกค่ะ พี่ไอน์ก็มาฟังด้วยกันนะคะ
อ๊ะ แล้วก็ขอบคุณทุกคำอวยพรเลยนะคะ~~~~~~!! พออ่านแล้วก็มีความสุขมากๆเลยค่า ~~~~~