[คราส] Kras in Russia

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

บทนำ



" กรุณาเก็บสัมภาระไว้บนชั้นเหนือที่นั่งตัวเองให้เรียบร้อยด้วยค่ะ"

เสียงแอร์โฮสเตส บอกขณะผู้โดยสารทยอยเดินขึ้นมาบนตัวเครื่อง




เด็กน้อยอายุประมาณ7-8ขวบส่งเสียงเจี้ยวจ้าว

"แม่ครับๆ ข้างๆผมเป็นฝรั่งด้วยอะ ผมสีขาวด้วยสวยจังเลย"
เด็กน้อยหันไปพูดกับผู้เป็นแม่ แล้ว่เด็กน้อยวัยกำลังซนหันไปมองที่หน้าต่างอย่างตื่นเต้น

"ผมอยากนั่งติดหน้าต่างอะ ผมอยากเห็นเครื่องบินเวลาบินขึ้นอะแม่"
เด็กน้อยหันไปบอกแม่อีกครั้งก็ในเมื่อที่นั่งริมหน้าต่างเป็นของเด็กหนุ่มผมสีขาว

"นั่งดีๆนะน้องริว อย่าไปกวนคนอื่นเค้าสิลูก"

"เปลี่ยนที่นั่งกันก็ได้นะครับ"
เด็กหนุ่มผมขาวที่ไม่คิดว่าน่าจะมีเชื้อไทยซักนิดกลับหันกลับมาตอบภาษาไทยชัดถ้อยชัดคำ

"ขอบคุณนะพ่อหนุ่ม พูดภาษาไทยเก่งจัง"
เด็กหนุ่มหัวเราะในคอก่อนจะยกที่นั่งข้างหน้าต่างให้เด็กน้อย เด็กน้อยเกาะหน้าต่างอย่างตื่นเต้นกับการนั่งเครื่องบินครั้งแรก ผู้เป็นแม่เลยหันมาสนใจเด็กหนุ่มหน้าฝรั่งแต่กลับพูดไทยชัดเจนแทน

"พ่อหนุ่มมาเป็นลูกครึ่งหรือจ๊ะ"

"เปล่าครับ ผมมาเรียนที่ประเทศไทยได้3ปีแล้วครับ เออ ก่อนหน้านั้นผมก็เรียนภาษาไทยในรัสเซียมาก่อนด้วยนะครับ"

เด็กหนุ่มตอบไปตามความจริง


เขารู้สึกแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกันที่สามารถเข้าใกล้และพูดคุยกับคุณผู้หญิงคนนี้ได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ไม่มีอาการรังเกรียจและเกร็ง

อย่างที่ควรจะเป็น ..


"อืม เข้าใจแล้ว แล้วทำไมจะกลับแล้วเหรอจ๊ะ"

"ผมกลับไปเยี่ยมญาติครับ"
ญาติเหรอ คงเป็นพี่ชายคนเดียวมากกว่า

"น้าก็มาหาพ่อของตาหนูเนี่ยแหละ"
ก่อนหันไปมองลูกชายที่เป็นลูกลิงเกาะหน้าต่างอย่างอ่อนโยน

เด็กหนุ่มมองภาพนั้นแล้วรู้สึกอบอุ่น
ความรู้สึกของคนเป็น "แม่"
นี้แหละมั่งที่ทำให้เขาไม่รู้สึกรังเกรียจหญิงสาว






หญิงสาวหันมามองเขาอีกครั้ง เขาเผลอเกร็งตัวเมื่อหญิงสาวขยับเข้ามาใกล้

"เดี๋ยวนะจ๊ะ มีอะไรติดอยู่ที่ข้างใต้ตาขวาน่ะ อย่าเพิ่งขยับนะ"
เธอพูดอย่างอ่อนโยนทำให้รู้สึกผ่อนคายขึ้นก่อนที่นิ้วยาวเรียวจะมาแตะที่ใต้ตาขวาอย่างเผ่าเบา
"มีเศษอะไรก็ไม่รู้ติดอยู่น้าเอาออกให้แล้วนะจ๊ะ พ่อหนุ่มหล่อจริงๆเลยนะคุณพ่อต้องหล่อมากแน่ๆเลย" หญิงสาวพูดยิ้มๆก่อนละออกมานั่งในท่าสบาย



พ่อเหรอ คิดออกแต่คำล้อเลียนตั้งแต่เด็กๆ

'ลูกไม่มีพ่อ'





"ผมไม่มีพ่อ"

"อุ้ย น้าขอโทษนะจ๊ะ น้าไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่เป็นไรครับ"

"แสดงว่าพ่อหนุ่มได้ขนตายาวๆนี้มาจากคุณแม่แน่ๆเลย คุณแม่ต้องสวยมากแน่ๆเลยใช่ไหมจ๊ะ"
หญิงสาวยังชวยคุยต่อ ก็ใครให้ข้างๆเธอเป็นเด็กฝรั่งที่พูดไทยชัดเป๊ะแบบนี้กันละภาษารัสเซียก็ไม่ได้ภาษาอังกฤษของเธอก็ใช่ว่าจะดีก็มีแต่ภาษาไทยนี้แหละ



สวยเหรอ?



คงสวยมั่ง
เด็กหนุ่มคิดถึงรูปของ มากาแร็ก เซมานอฟ

หญิงสาวผมยาวเป็นลอนสีทองสวยในชุดเรียบร้อย แต่ดูหรูหร่า ดวงหน้าประดับด้วยรอยยิ้มน้อยๆสดใส ใช่นั้นเป็นรูปถ่ายของเธอก่อนที่จะแต่งงานกับพ่อของพี่ชายของเขา

ก่อนที่เธอจะเสียทุกสิ่งไป...


ใช่..และ


ก่อนที่จะมีลูกนอกคอก...




แบบเขา...



เป็นหญิงสาวสวยเพียบพร้อม แต่เขาไม่เคยเจอเธอ ...

ผู้หญิงคนที่คลอดเขาออกมาไม่เหมือนอย่างในรูปที่เคยเห็นเลย
น่ากลัวและเย็นชา..

คนที่เขาไม่เคยเรียกว่า 'แม่' แม้แต่ครั้งเดียว








"ผมไม่มีแม่"



เขาตอบหญิงสาวด้วยท่าทางเฉยเมยผิดกับที่ผ่านมา แต่ก่อนที่หญิงสาวจะพูดอะไรก็ได้ยินเสียงแอร์โฮสเตสดังมาให้รัดเข็มขัดเพราะเครื่องเตรียมขึ้นแล้ว เธอเลยต้อง หันกลับไปจัดการรัดเข็มขัดให้ลูกชายวัยซน คราสมองภาพนั้นแล้วยิ้มบางๆกับตัวเอง ขณะที่เครื่องเตรียมตัวขึ้นจากรันเวย์


ยินดีต้อนรับกลับสู่อดีต
.
.
.
.
.
.
.
.
.


อดีตที่น่าชิงชัง


_______________________________________________________________________________

ตอนแรกสั้นได้อีกครับ เดี๋ยวจะเริ่มเปิดฉากดราม่าก่อนเลย
แถมมีตัวละครใหม่ขึ้นมาเยอะแยะ=_=(แบบวาดไม่ทัน)ตอนหน้ามีตัวละครเพิ่มอีก 2-3ตัว เยอะไปไหน จิ้นหน้าตาเอาเองไปก่อนแล้วกัน

เอารูปมากาแร็ก ไปก่อนนะ แม่ของคราส
" />

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปูเสื่อปูสาด
รออ่านของคราสต่อครับ

[Nearmoki-2b]

ชอบบุคลิคคุณคราสในเรื่องจังเลยคับ เหมือนพระเอกเกาหลี(?)เลย

[Skai]

อะเหื้อออ คุณคราสดูเป็นคนอบอุ่นที่ดูเย็นชามากค่ะ -..- cool~

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

อะเหื้อออ คุณคราสดูเป็นคนอบอุ่นที่ดูเย็นชามากค่ะ -..- cool~

มันเป็นยังไงครับอบอุ่นและเย็นชา???

[Skai]

อะเหื้อออ คุณคราสดูเป็นคนอบอุ่นที่ดูเย็นชามากค่ะ -..- cool~

มันเป็นยังไงครับอบอุ่นและเย็นชา???

เอิ้ก ลินก็อธิบายมิถูก

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ตอนที่2(ในนี้ทุกคนจะพูดเป็นรัสเซียนะคะ)


"ยังไงก็ต้องบอกความจริงกับคราสอยู่แล้ว ก็ขึ้นอยู่กับว่าจะบอกเร็วหรือช้าเท่านั้น"

ผมทบทวนคำที่หมอนั้นบอกกับผมซ้ำไปซ้ำมา
เรื่องนั้นผมก็รู้ดีว่ายังไงๆคราสก็ต้องรู้ความจริง
แต่เรื่องอยู่ที่ว่าเขาจะรับได้ไหม
ถ้ารับได้ก็แล้วไปแต่ถ้ารับไม่ได้จะเป็นยังไง...
แล้วไหนจะมีเรื่องของผมอีก...

แล้วหัวก็พาลนึกไปถึงวันนั้น วันที่น้องชายต่างมารดาของผม เดนีส
วันที่เดนีสได้จากโลกนี้ไป
เดนีสเป็นลูกพี่ลูกน้องที่คราสสนิทด้วยรองจากผม
อาการของคราสหนักจนน่าเป็นห่วง
ผมไม่อยากเห็นเขาในสภาพนั้นอีกเลย


ผมยังมีเพื่อนและบางทีท่านยายก็เอ็นดูผม
แต่คราสไม่มีใครเลย
มีแค่ผมกับเดนีสที่เป็นครอบครัว
แล้วก็หมอนั้น
แค่นั้นจริงๆ



ในขณะที่ผมกำลังคิดเรื่องในอดีต เสียงพนักงานก็ประกาศว่าเครื่องบินได้มาถึงสนามบินแล้ว
ถึงแม้เวลานี้จะไม่ใช่ช่วงไฮซีซั่น แต่สนามบินมอสโคว นี้ก็มีผู้คนมาเยื่อนไม่น้อย
ผมมองหาคนที่ผมไม่ได้เจอมาซัก 3ปีได้
น้องชายต่างพ่อที่ไปเรียนที่ไทยแลนด์

ไม่นานคนที่มองหาก็เดินมาในชุดเสื้อกันหนาวสีน้ำตาลกับผ้าพันคอสีเทาเรียบๆ เด็กหนุ่มดูเด่นกว่าใครด้วยผมสีเงินเกือบขาว กับหูฟังสีน้ำเงิน เดินลากกระเป๋าใบย่อมสบายๆ

"คราส"
ทันทีที่ผมส่งเสียงเรียก ร่างที่ดูสุขุมเรียบร้อยก็ยิ้มกว้าง
กว้างแบบที่ไม่ได้เห็นเขายิ้มแบบนี้บ่อยนัก

ก่อนที่เด็กหนุ่มจะวิ่งมากอดผมเต็มลัก

"พี่ยูริ!!! สวัสดีครับ"
หมดกันน้องผมเป็นคนรัสเซียแท้ๆดันพูดไทยแลนด์ใส่พี่มันเต็มคำ

ร่างเล็กกอดผมแน่น และพูดอะไรบางอย่างเป็นภาษาที่ผมฟังไม่เข้าใจ รัวๆใส่แบบไม่ยั่ง แต่ผมก็ยังปล่อยให้เจ้าน้องชายพูดไปเพราะเขาดูสนุกกับการบอกอะไรซักอย่างที่ผมฟังไม่เข้าใจ

"เฮ้ย!!!! พี่ยูริ ไม่แย้งผมมั่งว่าผมพูดภาษาไทยใส่พี่"

กว่าที่เจ้าตัวจะรู้ตัวก็รีบแก้ด้วยการพูดภาษารัสเซีย

"จริงๆพี่ชอบนะภาษาไทยแลนด์ฟังเพลินดีเสียสูงๆต่ำๆเหมือนร้องเพลงอยู่เลย"

ผมพูดพร้อมกับหยิบกระเป๋าผู้ถูกทอดทิ้งมาถือให้

"พี่ยูริก็ควรหา แฟนเป็นคนไทยนะฮะเหมือนผมไง"

เด็กหนุ่มผมขาวพูดเสร็จก็หัวเราะน้อยๆกับหน้าตาท่าทางของหนุ่มใหญ่ร่างสูง

ห๊ะ!

ว่าไงนะ

ผมหันกลับไปมองน้องชายอายุ15ของตัวเอง

นี้ริอาจมีแฟนแล้วเหรอ!??


"เหรอ แล้วเป็นไงบ้างละเล่าให้พี่ฟังหน่อยสิ"

พูดแบบนี้ผมก็อยากจะเปิดตัวแฟนเหมือนกันนะ
แต่กลัวเจ้าน้องชายจะตกใจน่ะสิ
"นี้เลยครับ"
เจ้าตัวหยิบไอโฟนของตัวเองมาเปิดรูปโชว์ผม
รูปของเด็กผมสีน้ำตาลตัวเล็กๆ กับไม้เท้า

ห๊ะ ไม้เท้า

"เออ เด็กคนนี้"

"ใช่ครับ ตาบอต"

คราสดูปกติมากมายขณะที่ผมมองตามรูปนั้นและอีกหลายๆรูป

เออ รูปแอบถ่ายทั้งนั้นเลย

ผมไม่รู้คิดไปเองหรือปล่าวว่าหน้าตาคล้ายๆหมอนั้นอยู่นิดหน่อย

เสียแต่แววตาสีน้ำตาลของคนในรูปหม่นๆ
คราสเลื่อนรูปโชว์ผมไปเรื่อยๆ

"นี้ๆพี่อันนี้ผมเล่นกีฬาสีด้วยนะ เล่นเทวันโดไง"

เด็กหนุ่มชี้ไปในรูปหลายรูปพร้อมคำอธิบายมากมาย
พอเห็นแบบนี้แล้วผมก็ดีใจที่คิดไม่ผิดที่ส่งคราสไปเรียนที่ไทยแลนด์
คราสดูสดใสกว่าที่ผมคิด

'ยังไงนายก็ถามให้แน่ก่อนว่าเขาอยากจะเจอผมหรือปล่าว เฮ้อ แต่ผมคิดว่าเขายังไม่ลืมผมหรอก ถ้าคิดไปเองก็ดีสินะ'

คำที่หมอนั้นเคยบอกผมไว้ก่อนมารับเจ้าน้องชาย

หึ ไอ้คนหลงตัวเอง

เล่นอวดแฟนขนาดนี้นายคงถูกลืมสนิทไปแล้วละ
เท่านี้ก็สบายใจไปเรื่องนึงแล้วละ

_________________________________________


"พี่ยูริ"

ผมเรียกพี่ชายขณะมองไปข้างทางที่ไม่ได้เจอมานานพอดูอะไรๆก็ดูเปลี่ยนไปบ้าง

"จะไป 'ที่นั้น' หรือปล่าวครับ"
ผมถามอย่างไม่แน่ใจนัก

ก็มองสองข้างทางแล้วถึงแม้จะเปลี่ยนไปมากแต่มันก็คือทางไปที่นั้นอย่างแน่นอน
ผมเคยไป 'ที่นั้น' แค่ไม่กี่ครั้ง
ผมไม่อยากเรียกที่นั้นว่าบ้านเลย

เพราะมันไม่ใช่บ้าน แต่เป็นแค่สถานที่สวยหรูแต่เหมือนกับคุก ที่ขยับตัวไปไหนก็มีแต่คนจับตามอง

ไหนจะคำพูดพวกนั้นอีก 'ที่นั้น'

ไม่มีคนเป็นมิตรกับผมซักคน

ไม่สิเคยมี...

แต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว...

คนที่เชื่อใจได้..





ไม่สิ

มี.....


แต่ไม่ใช่"ที่นั้น"

"พี่ครับ พี่นพนันท์สบายดีไหมครับ ผมคิดถึงพี่เค้า"

ใช่
ผมยังมีคนที่เชื่อใจได้

พี่นพนันท์ ผมคิดถึงพี่นะครับ

ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือปล่าวเมื่อผมถามหาพี่นพนันท์ สาตาของพี่ยูริ ก็มีแว่วความกังวลขึ้นมา แต่แค่แป๊ปเดียวก็กลับเป็นปกติ


"อืม ยังเหมือนเดิมนั้นแหละ"


"ตอนนี้ผมอาจจะสูงกว่า พี่นพนันท์แล้วก็ได้นะ พาผมไปหาพี่นพนันท์ได้ไหมครับ"

คิดถึง ที่นั้นเป็นที่เดียวที่ผมจะอยู่ได้อย่างสบายใจในรัสเซีย

คนที่ผมอยากอยู่ด้วยที่สุด

เพราะผู้ชายคนนั้น

ถ้าไม่มีเค้าผมคง...


"ได้สิ เดี๋ยววันนี้ตอนเย็นๆพาไป"


คำตอบของพี่ชายทำให้ผมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว

จะได้เจอแล้ว


พี่นพนันท์



ผมไม่ได้สังเกตุเลยว่าหลังจากตอบคำผม มือที่จับพวงมาลัยก็กำแน่นขึ้น


.......................................................................................

ดองกำลังอร่อยเลย แล้วก็อาจจะดองไปอีกซักพัก มีตัวละครใหม่อีกแล้ว
ตอนหน้าได้เจอ นพนันท์แน่ แต่เขาเป็นอะไรกะสองพี่น้องกันละ?

อยากวาดตัวละครจัง เดียวตอนหน้าจะลงรูป นพนันท์ ด้วยแหละ><


ขอบคุณทุกท่านครับ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปักครับปักๆๆๆ รัวๆๆๆ

ฮึ่ยยย

Spoiler:

[Nearmoki-2b]

มาปูเสื่อรอตอนต่อ :(นรินทร์).:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

แอบถ่ายไอน์ง่ายดีอะ ไม่รู้ตัวด้วย :(นรินทร์).: ชักชอบหน้าผอ.มันกวนทีนดี

ปล.ตอนต่อไปอาจจะเดือนหน้านะ หุหุ

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

แอบถ่ายไอน์ง่ายดีอะ ไม่รู้ตัวด้วย :(นรินทร์).: ชักชอบหน้าผอ.มันกวนทีนดี

ปล.ตอนต่อไปอาจจะเดือนหน้านะ หุหุ

มันนานไปแล้วววววววววว