A3 [Atone all Alone] - Main Story [END]

[Nearmoki-2b]

- Atone all Alone -

---

ตั้งแต่เปิดบ้านหลังใหม่มานี้ ผมก็ยังไม่ได้เขียนนิยายให้อ่านกันเลยสินะคับ
ก่อนอื่นต้องขออภัยทางด้านภาษาล่วงหน้า เพราะวางมือมาสักพักแล้ว
ภาษาอาจจะผิดเพี้ยนไม่เข้าที่ไปบ้างก็ต้องขออภัยไว้ณ.ที่นี้ และจะพยายาม
ปรับปรุงให้ดีขึ้นอยู่เสมอคับ

Atone all Alone หรือที่เรียกย่อๆว่า A3 เป็นโปรเจคนิยายเรื่องใหม่
ที่จะนำเสนอ 'เบื้องหลัง' ของโรงเรียนแห่งนี้ รวมถึงเบื้องลึกของ ผอ.นรินทร์
โดยมี แคลโรไลน์ เป็นตัวเดินเรื่องหลัก เรื่องราวจะเป็นเช่นไรนั้น...

ติดตามชมกันได้เลยคับ!!

---

รายละเอียดการอัพเดท

จันทร์-ศุกร์ : วันละตอน
เสาร์-อาทิตย์ : สองตอน+ต่อวัน

[Nearmoki-2b]

- Intro -

ในห้องทำงานผู้อำนวยการที่มักเงียบสงบ บัดนี้กลับอัดแน่นไปด้วยบรรยากาศ
อึมครึม เสียงสะอื้นดังทำลายความสงบของห้อง รวมถึงความสงบในจิตใจเจ้าของ
ห้องด้วยเช่นกัน... เสียงร้องไห้ดังมาจากเด็กสาวเจ้าของเรือนผมสีน้ำตาล
บรอนส์สลวย เธอยกแว่นบนใบหน้าขึ้นเพื่อซับน้ำตาเป็นระยะ หากถึงแม้ว่าเธอ
จะน่ารักเสียเพียงใด แต่ก็ดูเหมือนจะไม่ได้รับการต้อนรับที่ดีนัก...

"อยู่ๆทางโรงพยาบาลก็ส่งเธอมาให้เรา ผมคงต้องให้คุณเป็นคนตัดสินใจต่อ"
วินสัน พนักงานบัญชีที่ควบหน้าที่เลขาไปพลางๆกระซิบเบาๆข้างหูผู้อำนวนการ
"คุณก็รู้อยู่แล้วว่าที่นี่เป็นโรงเรียน ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ เรารับเธอไว้ไม่ได้"
นรินทร์ ผู้อำนวนการแห่งโรงเรียนควิ้นท์กระซิบกลับไปเบาที่สุดเท่าที่จะทำได้
หวังไม่ให้เด็กสาวรับรู้ถึงความเป็นไป อยู่ๆโรงพยาบาลแห่งหนึ่งก็ส่งเด็กสาว
คนนี้มาที่โรงเรียนโดยไม่แจ้งรายละเอียดใดๆทั้งสิ้น

"เราต้องส่งเธอกลับไปให้ผู้ปกครอง.." นรินทร์ตอบน้ำเสียงลำบากใจ
"ไม่นะคะ!! .. จะส่งหนูกลับไปหาคุณพ่อไม่ได้นะ หนูยอมทำทุกอย่าง!!"
แม้จะกระซิบเบาแล้วแต่ก็ยังไม่พ้นหูเด็กสาวอยู่ดี เธอรีบโวยวายและ
กระโจนเข้ามาจับกระชากแขนเสื้อของหนุ่มผู้อำนวยการเอาไว้ วินสันรีบ
กระโจนตามไปหวังแยกตัวเธอออก แต่ถูกผู้อำนวยการห้ามเอาไว้ก่อน

"ไม่เป็นไรครับ.." นรินทร์ยื่นมือไปทางเด็กสาวและลูบศรีษะเธอเบามือ
"ขอผมคุยกับเธอเป็นการส่วนตัวสักหน่อยแล้วกันครับ.." ชายหนุ่มเอ่ยขออนุญาต
"เรารีบส่งเธอกลับไปไม่ดีกว่าเหรอ? ก่อนที่เราจะสงสารเธอมากกว่าไปนี้"
วินสันพูดด้วยสีหน้าอึดอัดใจ และเขาก็เห็นว่าชายอีกคนก็มีสีหน้าไม่ต่างกัน
"ผมจะตัดสินใจอีกทีหลังจากที่คุยกับเธอเรียบร้อยแล้ว" นรินทร์กล่าวคำตัดสิน
เมื่อวินสันได้ยินเช่นนั้นจึงก้มหัวเล็กน้อยก่อนเดินจากออกไปเงียบๆ

.
.
.

"หนูชื่ออะไรเหรอ?" ผู้อำนวยการพาเด็กสาวมานั่งบนโซฟารับแขก ถึงเขาจะ
ตาบอด แต่ถ้าเป็นสถานที่ที่คุ้นเคยหรือเดินอยู่เป็นประจำ เขาก็สามารถเดินเหิน
ได้ปกติโดยไม่ต้องมีไม้ค้ำแต่อย่างใด เดินคล่องเสียจนเด็กสาวไม่ทันสงสัยด้วยซ้ำ
ว่าเขาไม่สามารถมองเห็นได้

"แคโรไลน์ค่ะ.. ฮึก" แคโรไลน์ยังคงสะอึกสะอื้นอยู่เช่นเคย ตัวเธอเองคงจะสับสน
ไปไม่แพ้กว่าเจ้าของห้อง นรินทร์ตัดสินใจยื่นมือซ้ายออกไปเพื่อหวังจับทักทาย
"ผมนรินทร์นะครับ เป็นผู้อำนวยการของโรงเรียนควิ้นท์แห่งนี้ ยินดีที่ได้รู้จักครับ"
"ย..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ ขอโทษนะคะที่จับมือด้วยไม่ได้ คือว่าหนู..."

"หนูไม่มีแขนซ้ายน่ะค่ะ..."

นรินทร์อึ้งชะงัก พร้อมทั้งรีบชักมือกลับเร็วไว
"ขอโทษนะครับ ผมมองไม่เห็นเลยไม่รู้ว่าคุณไม่มีแขน.." จริงอยู่ที่นักเรียนทุกคน
ของโรงเรียนแห่งนี้เป็นนักเรียนพิการ แต่เขาไม่ทันนึกจริงๆว่าเธอจะไม่มีแขน
"ม..ไม่เป็นไรค่ะ หนูก็ไม่ทันสังเกตเหมือนกันว่าผอ.มองไม่เห็น น่าสงสารจังเลยค่ะ..ฮึก"
เด็กสาวผู้น่าสงสารร้องไห้อีกครั้งให้กับความน่าสงสารของผู้อำนวยการ ทำเอา
เจ้าของห้องไปไม่เป็น เธอต่างหากที่น่าสงสาร ถึงอย่างนั้นแล้วกลับร้องไห้ให้ผู้อื่น..

"เล่าให้ผมฟังได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึ้น?" นรินทร์ถามน้ำเสียงอ่อนโยน หวังคลายบรรยากาศ
"..คุณพ่อ.. ไม่ชอบหนู... หนูเจ็บ... หนูไม่อยากกลับไป.. ไม่อยาก.." เสียงใสสั่นคลอน
แสนทรมาน ยังไม่ทันพูดจบประโยคดีเจ้าของห้องก็ดึงตัวเธอเข้ามากอดเสียก่อน เขาไม่
สามารถทนฟังต่อไปได้ เขารู้สึกว่าถ้าไม่ทำเช่นนั้น เธออาจจะแตกสลายหายไปก็เป็นได้
"พอแล้ว.. ผมเข้าใจแล้ว ผมไม่สามารถรับปากว่าจะช่วยเธอได้ แต่จะลองดู"
"หนูไม่อยากสร้างความเดือดร้อนให้ผอ. ไม่อยากให้ผอ.ไม่ชอบหนู เพราะฉะนั้นถ้ามันทำ
ให้ลำบากละก็.. จะส่งหนูกลับไปก็ได้นะคะ.."

นรินทร์กดศีรษะของเด็กสาวแนบลงกับแผ่นอกเขาเบาๆ เด็กสาวแลดูตกใจแต่ก็ไม่ขัดขืน
"ได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ย?.." เขากระซิบถามแผ่วเบา เด็กสาวในอ้อมกดพยักหน้าเป็นคำตอบ
"ผมก็ได้ยินเสียงหัวใจเธอเหมือนกัน.. ตอนนี้หัวใจเราเต้นในจังหวะเดียวกันเลย นั่นแปลว่า
ตอนนี้เรากำลังอยู่ด้วยกัน.. และผมจะไม่ปล่อยเธอไปไหนทั้งสิ้น ต่อจากนี้ที่นี่จะเป็น
'บ้าน' หลังใหม่ของเธอ ตกลงไหม?" ไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงหยาดน้ำตาที่พากัน
ไหลรินอาบรดเสื้อหนุ่มเจ้าของห้อง หากแตกต่างจากตอนก่อนหน้า หยาดน้ำตาที่ไหล
อยู่ตอนนี้เป็นน้ำตาแห่งความปิติ ความโล่งใจที่ได้รอดพ้นจากอันตราย ชายหนุ่มกระตุกยิ้ม
มุมปากแผ่วเบาให้กับภาพเบื้องหน้า...

"ไม่เป็นไรแล้วนะ ปลอดภัยแล้ว ไม่มีอะไรต้องกลัวแล้วนะ" นรินทร์กล่าวคำเหล่านี้ซ้ำไปมา
ระหว่างที่มือลูบเรือนผมนุ่มสลวยหวังปลอบประโลมให้อุ่นใจ เด็กสาวร้องไห้อยู่พักใหญ่
สุดท้ายจึงผลอยหลับไปในที่สุด ผู้อำนวยการหาผ้าห่มมาห่อหุ้มกายเธอ รอยยิ้มอ่อนโยน
ที่เคยมีผลันจางหาย เขาจะทำยังไงกับเธอต่อไป แผนที่วางไว้จะสำเร็จหรือไม่?

ว่าแล้วไม่รอช้า.. นรินทร์หยิบโทรศัพท์มือถือกดหมายเลขปลายสายทันใด

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.01

"ไหนอ้าปากกว้างๆซิคะ" หมอสาวเกลินเอ่ยเสียงใสระหว่างส่องแสงไฟส่องลำคอคนไข้
"อ้า~" แคโรไลน์อ้าปากอย่างว่าง่าย ความว่าง่ายและไร้เดียงสาของเธอนั้นช่างน่าเอ็นดู
"ดูเหมือนว่านอกจากตาบอดสีกับแขนซ้ายข้างนี้แล้ว ก็ไม่มีอะไรผิดปกติแล้วนะคะ"
หมอเกลินเอ่ยกับชายหนุ่มอีกคนผู้ที่กำลังยืนพิงผนังห้องพยาบาลด้วยท่าทีไม่สนใจ
ใยดีนัก เมื่อได้ยินเช่นนั้นเขาจึงเคลื่อนตัวออกจากผนังและมาเดินหมุนรอบตัวเด็กสาว

"แคโรไลน์ ลอสกัน อายุ 13 ปี ตาบอดสีมาตั้งแต่กำเนิด มีพ่อเป็นจิตรกรชื่อดัง
ล่าสุดประสบอุบัติเหตุจนแขนซ้ายหัก.. มีอะไรที่ยังไม่ได้บอกพวกเราอีกรึเปล่า?"
วินสันเดินสำรวจรอบตัวแคโรไลน์จนเธอเริ่มเวียนหัว เด็กสาวรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
"แปลกจังเลยนะคะที่มีนักเรียนย้ายเข้ามากลางเทอมแบบนี้" เกลินเอ่ยสงสัย
"อ..อ้อ ก็นิดหน่อยน่ะ ยังไม่แน่ใจหรอกว่าเธอจะได้เป็นนักเรียนของที่นี่หรือเปล่า"
"หมายความว่ายังไงเหรอคะ?" หมอสาวเอียงคอถามด้วยสีหน้าสงสัยหนักกว่าเดิม
นักบัญชีหนุ่มยักไหล่ทีนึงก่อนจะเรียกให้แคโรไลน์ตามออกไปโดยไม่คิดตอบคำถาม

"น..หนูกำลังสร้างปัญหาให้คุณวินสันเดือดร้อนรึเปล่าคะ?" เด็กสาวกลั้นใจถาม
ระหว่างที่รีบสาวเท้าตามหนุ่มบัญชีร่างเพรียว ทั้งสองกำลังมุ่งหน้ากลับไปยัง
ห้องผู้อำนวยการ หลังจากที่พาแขกตัวน้อยมาตรวจเช็คร่างกายเรียบร้อยแล้ว
"ผมไม่ได้ลำบากอะไรหรอก ถ้าจะมีคนลำบาก ก็คงจะเป็นผอ.ซะมากกว่า
หมอนั่นเป็นพวกที่ถ้าตั้งใจจะทำอะไรแล้วจะไม่ยอมหยุดจนกว่าจะได้" วินสัน
ส่ายหน้าด้วยความเอือมละอา เขาต้องลำบากเพราะความเอาแต่ใจนั่นมาแล้ว
ไม่รู้กี่หน...

"และตอนนี้..ผอ.ได้ตัดสินใจแล้วว่าจะช่วยเธอ" หนุ่มบัญชีพูดลอยๆโดยไม่มอง
หน้าคู่สนทนา สำหรับแคโรไลน์แล้ว มันยังเป็นประโยคที่ยากเกินกว่าจะเข้าใจ

.
.
.

"เสร็จแล้วนะ" นี่คือประโยคแรกที่ได้ยินหลังจากทั้งสองกลับเข้ามาในห้องผู้อำนวยการ
"ห๊ะ? อะไรเสร็จ?" วินสันถามงุนงง เขาไม่เคยตามความคิดเจ้านายทันเลยสักหน
"ผมหาหนทางให้แคโรไลน์เข้าเรียนที่นี่ได้แล้ว ฝากจัดการเอกสารที่เหลือด้วยนะ"
นรินทร์อธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบง่ายสบายอารมณ์ เหมือนไม่ใช่เรื่องน่าแปลกใจอะไร
"ได้ไง!?! ตอนแรกยังหน้าซีดเป็นไก่ต้มอยู่เลย นายเอาเธอเข้ามาด้วยวิธีไหน?"
"ก็อุปถัมภ์ธรรมดาๆนี่แหละครับ เพียงแต่เราต้องเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับที่สุด
ถ้าเกิดสื่อภายนอกรู้ว่าเกิดกรณีนี้ขึ้นกับทางโรงเรียน ในอนาคตคงมีคนเอาเด็กมา
ฝากเราอีกบานเบอะ ซึ่งผมต้องขอยืนยันคำเดิม ว่าที่นี่คือ'โรงเรียน'"

"ถ้าที่นี่คือ'โรงเรียน' งั้นนายเอาเงินที่ไหนมาอุปถัมภ์ค่าเทอมให้เธอ?" วินสันถาม
คำตอบที่ได้คือการเดาะลิ้นหยอกล้อของผู้อำนวยการ ก่อนที่จะส่ายหน้าไปมา
"A man with no secret มันก็ไม่เร้าใจน่ะสิครับ" นรินทร์กลั้วหัวเราะอารมณ์ดี
"นั่นใช่คำตอบที่ไหนกัน.." หนุ่มบัญชีมองอีกฝ่ายด้วยสายตาเบื่อหน่าย
"แคลโรไลน์ ไม่ต้องกังวลแล้วนะ ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ต่อจากนี้ที่นี่
จะเป็น'บ้าน'ของเธอจริงๆแล้วนะ" เด็กสาวพยักหน้าดีใจ เมื่อนึกได้ว่าอีกคนมอง
ไม่เห็น เธอจึงเปลี่ยนเป็นการขอบคุณแทน

.
.
.

"แคล~ ทำอะไรอยู่เหรอครับ?" เนื่องจากแคโรไลน์ไม่ได้เรียนหนังสือในโรงเรียน
มานานหลายปี จึงทำให้จำเป็นต้องเก็บตัวเพื่อปรับพื้นฐานความรู้ก่อนเริ่มเรียนจริง
"กำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่น่ะค่ะ ในหนังสือเล่มนี้มีชื่อคุณพ่อด้วยล่ะ" เสียงใสขานตอบ
"ไหนๆๆ ขอผมดูบ้าง~" ระยะที่ยังไม่ได้เริ่มเรียนนี้ แคโรไลน์ใช้เวลาทุกวินาทีอยู่
กับนรินทร์ ห้องทำงานกว้างที่มักเงียบสงบ บัดนี้บรรยากาศเริ่มเปลี่ยนไป เด็กสาว
ผู้เกรงกลัวความผิดและโทษตัวเองอยู่เสมอ ตอนนี้แลดูสดใสร่าเริงขึ้นมาทีละน้อย
นรินทร์ทิ้งตัวลงนั่งข้างคนตัวเล็ก ก่อนที่จะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

"โอ๊ะ!! ผมมองไม่เห็นนี่นา จะมาดูอะไรเนี่ย ฮ่าๆๆ" ผู้อำนวยการหัวเราะเยาะตัวเอง
"โถ่~ มุกอะไรของผอ.คะเนี่ย" แคลโรไลน์ขมวดคิ้วขำขัน สำหรับเธอแล้วผอ.เป็น
คนที่สุขุมและน่ายกย่อง แต่ยิ่งอยู่กันไปนานๆเข้า เขาก็ยิ่งแลดูรั่วเบรกหลุดหยุดไม่
อยู่ขึ้นทุกที

"ฮี่ๆๆ ผมก็แค่หาเรื่องมาอยู่ใกล้ๆแคลก็เท่านั้นเอง" ว่าแล้วไม่รอช้า นรินทร์รีบดึง
ร่างเด็กสาวมานั่งตักตัวเองทันที สำหรับคนตาบอดแล้ว.. เขานับเป็นคนที่มีทักษะ
แยกแยะหยิบจับสิ่งของได้ดีทีเดียว หรือที่เรียกภาษาบ้านๆได้ว่า 'มือไวใช่เล่น'
"กลัวรึเปล่าครับ?.. ที่ผมทำแบบนี้?" ผู้อำนวยการถามโดยปล่อยให้เด็กสาวนั่งอยู่
เช่นนั้น ไร้ซึ่งการพันธนาการฉุดรั้งใดๆ

"คิดว่าคงไม่ชินมากกว่าค่ะ ขอโทษนะคะถ้าแสดงท่าทีไม่ดีออกไป" เสียงใสกล่าวสั่นคลอน
"แหม ได้นั่งตักผอ.สุดเท่อย่างผม จะเขินก็ไม่แปลกใจหรอกครับ แต่อยากจะได้ยินคำขอบ-
คุณมากกว่านะ ขอบคุณที่ได้รับเกียรติใกล้ชิดกับผม อะไรแบบนี้น่ะ~" ชายหนุ่มร่างใหญ่
บิดตัวเขินอาย ท่าทางไม่ได้เข้ากับหน้าตาเลยแม้แต่น้อย
"ข..ขอบคุณนะคะ ที่ช่วยเหลือคนอย่างหนู.." ผู้อำนวยการเพียงแค่หวังหยอกล้อ
แต่คำตอบที่ได้กลับเต็มไปด้วยความจริงจังหนักแน่น ชายหนุ่มจึงดึงตัวเอนหลังร่างบาง
เข้าชิดแนบอกตนเบามือ

"แคล.. ได้ยินมั้ย?"
"เสียงหัวใจของกันและกัน.. แปลว่าเรากำลังอยู่ด้วยกันสินะคะ?"
"อืม..."

ไร้ซึ่งคำสนทนาใดๆต่อจากนั้น ภายใต้แสงแดดยามเย็นภายในห้องทำงานกว้างขวาง
มีเพียงคนสองคนที่นั่งหลับตาฟังเสียงหัวใจของกันและกัน เสียงที่สื่อถึงการคงอยู่...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

เกล็ดความรู้:

EP.02

"ฮิๆๆๆ" บรรยากาศยามเช้าภายในห้องส่วนตัวผู้อำนวยการเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะ
"นี่เรา จะดีใจอะไรขนาดนั้นฮึ?" เจ้าของห้องกึ่งถามกึ่งแซวหลังจากได้ยินเสียงเด็ก
สาวเดินย้ำเท้าไปมาอยู่กับที่ พร้อมทั้งหัวเราะชอบใจอยู่ในห้องน้ำเพียงลำพัง
"ผอ.ไม่รู้หรอกค่ะว่าชุดนักเรียนนี่มันพอดีตัวหนูขนาดไหน~" แคลโรไลน์หมุนตัว
ไปมาเพื่อสำรวจชุดเครื่องแบบใหม่ที่ไซส์เข้ารูปกับร่างเล็กได้อย่างดีเยี่ยม
"ก็ชุดนักเรียนโรงเรียนเราเป็นแบบสั่งตัดทุกชุด มันก็ต้องพอดีกับคนใส่อยู่แล้วนี่ครับ"
"ส..สั่งตัด!! แบบนี้หนูก็เหมือนเจ้าหญิงเลยไม่ใช่เหรอคะ!!" ทันทีที่ได้ยินเด็กสาว
ก็ยิ่งกระโดดโลดเต้นดีใจกว่าเก่า นรินทร์จึงได้แต่กลั้วหัวเราะด้วยความเอ็นดู

"เอ้า เลิกเล่นได้แล้ว ได้เวลาที่เจ้าหญิงน้อยจะต้องไปโรงเรียนวันแรกแล้วนะ"
"ค่า~" แคลโรไลน์ขยับแว่นตาให้เข้าที่ก่อนที่จะเดินออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเดิน
ออกมาจึงพบว่าวินสันกับผู้หญิงแปลกหน้าอีกคนหนึ่งมายืนรออยู่ที่หน้าบันไดแล้ว
"โหลวเซี่ย ผมฝากพาแคโรไลน์ไปที่ห้องม.1ทีนะครับ" นรินทร์กล่าวคำขอ
"รับทราบค่ะ ท่านผู้อำนวยการ" หญิงสาวรูปงามในคราบชุดเมดโค้งให้อย่างมี
มารยาท เธอคือแม่บ้านประจำควิ้นท์ที่โด่งดังในเรื่องความขี้อาย และรูปร่างอัน
แสนเย้ายวนนั่น...

"แคล เวลาแนะนำตัวอย่าลืมแนะนำด้วยชื่อเต็มกับทุกคนนะครับ" เจ้าของห้องพูดเตือน
"แต่คุณพ่อไม่ชอบให้หนูบอกนามสกุลกับคนอื่น.." เสียงแย้งฟังดูไม่เต็มใจเท่าไหร่
"แคล.." นรินทร์กดน้ำเสียงลงเพื่อเพิ่มความหนักแน่น มันไม่ใช่คำเตือน แต่เป็นคำสั่ง
"เข้าใจแล้วค่ะ.." เสียงใสแลดูหงอยไปทันที ชายหนุ่มจึงรีบเข้าไปลูบศีรษะปลอบขวัญ
"ตั้งใจเรียนนะคะเด็กดี" รอยยิ้มอ่อนหวานถูกส่งมาจากผู้อำนวยการ เขายิ้มให้เธอก่อน
จะส่งร่างเล็กต่อไปให้โหลวเซี่ย สุดท้ายในห้องจึงเหลือเพียงเขาและวินสันตามลำพัง

.
.
.

"ทำไมต้องย้ำให้ให้พูดชื่อเต็มเหรอ?" วินสันถามระหว่างทิ้งตัวลงนั่งไขว่ห้างบนโซฟา
"ลอสกันเป็นตระกูลจิตรกรที่มีชื่อเสียงมาก ถ้าเด็กจากตระกูลดีจะย้ายโรงเรียนมา
กะทันหันแบบนี้คงไม่มีใครสงสัย ทุกคนคงจะคิดว่าพ่อเค้าแวะมาทำงานที่ไทยเฉยๆ"
"ดูนายจะระวังตัวเป็นพิเศษเลยนะ.." หนุ่มบัญชีทักพลางนั่งเช็คเอกสารในมือ
"เราจะให้ใครรู้เรื่องนี้ไม่ได้เด็ดขาด" วินสันช้อนสายตามองสีหน้าเคร่งเครียดของ
นรินทร์ที่ไม่ค่อยมีให้เห็นกันบ่อยนัก หลังจากนั้นจึงถอนหายใจเฮือกใหญ่

"แคโรไลน์ ลอสกัน อายุ 13 ปี ตาบอดสีแต่กำเนิด มีพ่อเป็นจิตรกรชื่อดัง
ล่าสุดประสบอุบัติเหตุจนแขนซ้ายหัก.." ผู้มาเยือนทวนอ่านเอกสารในมือ
"อุบัติเหตุที่ว่านั่นจริงๆแล้วเป็นการทำร้ายร่างกายจากพ่อของเธอเอง นอกจาก
แขนแล้วยังมีร่องรอยบาดแผลในจุดอื่นๆอยู่บ้าง แต่ทั้งหมดนั่นมาจากการทำร้าย
ร่างกาย ไม่ใช่การลวนลาม ไม่มีเบาะแสของการคุกคามทางเพศ" เจ้าของห้องว่าต่อ

"นายถามแคโรไลน์มาหมดแล้วเหรอ?" คนพูดกำลังตั้งใจจดข้อมูลลงในกระดาษ
"ผมไม่ได้ถามอะไรเธอเลยสักอย่าง ผมแค่ลองลวนลามเธอดูแล้วไม่ได้ปฏิกริยา
หวาดกลัวกลับมาเลย เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามันเป็นเรื่องไม่ดี" นรินทร์ตอบเสียงเรียบ
"คุกนะโว้ยยย นายทำอาร๊ายยย!!" วินสันถึงกับทำปากกาตกลงพื้น เขารีบหันควับ
โวยวายผู้อำนวยการผู้วอนกินข้าวแดงแทนข้าวสวย

"ถึงเธอจะเป็นเด็กดีแต่ก็เป็นคนแปลกหน้า มีโอกาสที่เธอจะพูดโกหกเราอยู่ก็ได้
ผมที่ต้องอุปถัมภ์เธอจำเป็นที่จะต้องแน่ใจในข้อมูลทั้งหมด คนเราพูดจาโกหกได้
แต่ปฏิกริยาตอบสนองทางร่างกายเป็นสิ่งที่โกหกกันไม่ได้ รวมถึงเสียงหัวใจด้วย"
น้ำเสียงของผู้อำนวยการฟังดูจริงจังไม่ล้อเล่น อีกฝ่ายจึงปล่อยประเด็นตกไปแต่โดยดี

"ว่าแล้วนายรับอุปถัมภ์แคโรไลน์ด้วยวิธีไหนกันแน่?..."

.
.
.

"แคโรไลน์ ...ลอสกัน ค่ะ ขอฝากตัวด้วยนะคะ" ทุกคนในห้องเรียนตบมือต้อนรับ
การเข้ามาของนักเรียนใหม่ คุณครูศศินแนะนำที่นั่งให้แก่เด็กสาวนักเรียนใหม่
ก่อนที่คาบเรียนจะเริ่มต้นขึ้น ดูเหมือนว่าการปรับพื้นฐานจะทำให้คาบแรกของเธอ
ผ่านผ้นไปด้วยดี แคโรไลน์รู้สึกประหม่าและตื่นเต้นที่ได้นั่งอยู่ในห้องเรียนแห่งนี้

"แคลๆ เราชื่อไอรีนนะ ไปกินขนมอร่อยๆด้วยกันเถอะ!!" ทันทีทีพักเที่ยง เด็กสาว
ผมสั้นสีน้ำตาลก็รีบพุ่งตัวมาหานักเรียนใหม่ทันควัน ชื่อของเธอคือไอรีน
แคลโรไลน์เบี่ยงหน้าหนีทันทีที่ไอรีนพุ่งเข้ามา เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำตัวอย่างไร
"สงสัยเด็กใหม่เค้าคงกลัวหล่อนละมั้ง" เสียงแซวดังมาจากเด็กผู้ชายคนหนึ่ง
"เงียบไปเลยนะเจ้า!!" ไอรีนพองแก้มไม่พอใจ จากนั้นทั้งสองจึงเริ่มโต้วาที
ปะทะกันจนลืมไปเสียสนิทใจว่ามีสมาชิกคนใหม่อยู่เบื้องหน้า เถียงกันไปสักพัก
เด็กสาวแว่นโตคนหนึ่งก็มาสะกิดไอรีน พลางชายสายตามองไปที่เพื่อนใหม่

"อ๊ะ.. ลืมไปเลย ขอบคุณที่เตือนนะเซย์" เซย์ส่ายหน้า หวังสื่อว่าไม่เป็นไร
หลังจากนั้นจุดสนใจของทั้งสามคนจึงกลับไปที่แคโรไลน์อีกครั้งหนึ่ง
"อ..เอ่อ... โบว์นั่น.. น่ารักจังเลยค่ะ" ในที่สุดเด็กสาวนักเรียนใหม่ก็ยอม
เปิดปากพูด ไอรีนจับริบบิ้นสีแดงอันใหญ่บนศีรษะตนด้วยสีหน้าเขินอายเล็กน้อย
"ขอบคุณนะ เราก็ชอบโบว์ของแคลเหมือนกัน สีเดียวกันเลยเนอะ"
ไอรีนฉีกยิ้มกว้าง เมื่อเห็นเช่นนั้นแคลโรไลน์และคนอื่นๆจึงพากันยิ้มตาม
บรรยากาศผ่อนคลายทำให้นักเรียนใหม่รู้สึกโล่งใจ เธอหวังว่าตัวเองจะ
เป็นประโยชน์ต่อผู้คนที่นี่ต่อไป...

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.03

"สวัสดีค่ะ?..." เสียงปลายสายกล่าวทักทายด้วยน้ำเสียงแคลงใจชัดเจน
"ต้องขอโทษด้วยที่โทรมารบกวนนะครับ ผมมีเรื่องด่วนให้ช่วยนิดหน่อย"
"เกิดอะไรขึ้นหรือคะนรินทร์?" ไร้คำตอบจากคนโทรหา ผู้อำนวยการเงียบ
ไปพักหนึ่ง เงียบเสียจนคนปลายสายต้องเช็คดูว่าสายหลุดไปแล้วหรือเปล่า
"คือว่า.. ตอนนี้มีเด็กมาที่โรงเรียนคนนึง เค้ากำลังลำบาก..."
"ควิ้นท์เป็นโรงเรียน ไม่ใช่สถานสงเคราะห์ค่ะ" ปลายสายตอบเสียงเรียบ
ซึ่งมันเป็นประโยคที่เขาได้ฟังมานับล้านรอบแล้ว

"สิ่งที่เราทำอยู่ตอนนี้คือธุรกิจ นรินทร์จะให้ความใจอ่อนมาพังธุรกิจไม่ได้นะคะ"
"ผมทราบครับ.. แต่.." ผู้อำนวยการอ้ำอึ้ง เขาเข้าใจดีว่าตัวเองไร้ซึ่งเงินตรา
และอำนาจในการตัดสินใจ เขาจึงได้แต่นิ่งเงียบไปอีกรอบหนึ่ง
"ทำไมถึงอยากช่วยเด็กคนนั้นเหรอคะ?" เสียงปลายสายถามน้ำเสียงอ่อนใจ
"ผมเห็นตัวเองในตัวเธอ.. ผมคิดว่าเรามีอะไรบางอย่างคล้ายกัน"
"...ถึงอย่างนั้นก็เถอะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆนะคะ เราคงจะช่วยอะไรเค้าไม่ได้"
"ไม่นะ!! ฟังก่อน!! ได้โปรดเถอะ ผมอยากช่วยเธอจริงๆ ผมไม่มีทางไปแล้ว
ผมมีแค่คุณคนเดียว ได้โปรดเถอะ!!" ผู้อำนวยการอ้อนวอนอย่างร้อนรน
จริงๆตัวเขาเองก็ไม่รู้ว่าทำไม แต่เขาต้องการที่จะช่วยแคโรไลน์ให้ได้

"ผมจะ 'ปรนนิบัติ' ตอบแทนคุณเป็นอย่างดี เพราะฉะนั้นได้โปรด.."
"แหม พอขอร้องไม่ได้ผลก็ยื่นข้อต่อรองแทนเหรอคะ เห็นแก่ตัวจังเลยนะ"
".........." ไร้คำตอบจากคนโดนแขวะ เขาทิ้งจังหวะการสนทนาอีกรอบ
"ถือว่าฉันขอเถอะนะ.." นรินทร์เอ่ยปากขึ้นอีกครั้งด้วยโทนเสียงที่ต่างออกไป
ราวกับไม่ใช่ลักษณะการพูดของตัวเขาเอง แต่นั่นกลับทำให้ปฏิกริยาอีกฝ่าย
เปลี่ยนไปทันใด

"เฮ้อ.. ก็ได้ค่ะก็ได้ แค่คนนี้คนเดียวนะคะ ถ้ามีมาอีกจะต้องส่งต่อให้สถาน
สงเคราะห์ตามกฏนะ.. แล้วจะโทรไปถามเรื่องค่าใช้จ่ายอีกทีค่ะ"

"ข...ขอบคุณจริงๆครับ เรเน่!!!"

ชื่อที่หลุดออกจากปากผู้อำนวยการนั้น คือชื่อของอดีตผู้บริหารแห่งควิ้นท์
ผู้ที่ตอนนี้ไม่มีใครรู้ว่าเป็นตายร้ายดีอยู่ที่ใด...

.
.
.

"ไม่รับโทรศัพท์หรือคะ?" แคโรไลน์ถามระหว่างมองโทรศัพท์มือถือรุ่นล่าสุด
ที่กำลังสั่นสะเทือนอยู่บนโต๊ะทานข้าวในห้องครัว
"ไม่เป็นไรครับ ปล่อยไว้แบบนั้นแหละ" นรินทร์ตอบระหว่างที่หั่นเนื้อบนเขียง
โดยปล่อยให้มือถือสั่นต่อไปไม่ใยดี เด็กสาวรู้สึกไม่ค่อยสบายใจกับมันเท่าไหร่
"อ.เอ่อ.." แคโรไลน์ยังไม่ทันได้เริ่มประโยคดี เจ้าของห้องก็เดินไปปิดมือถือเสียก่อน
"ตอนนี้แคลต้องสำคัญกว่าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?" นรินทร์ยิ้มหวานก่อนก้มหน้าลงเอา
จมูกถูไปมากับปลายจมูกสาวน้อยหวังหยอกล้อ หลังจากนั้นจึงกลับไปที่เขียงอีกคราว

"ห..ให้หนูช่วยนะคะ" ร่างเล็กรีบสาวเท้าตามไปยังบริเวณโต๊ะทำครัว
"ผอ.เก่งจังเลยนะคะ ทั้งๆที่มองไม่เห็นแท้ๆ ยังทำครัวเก่งกว่าหนูอีก"
"เห๋~ ไม่หรอกครับ เพราะมีแคลมาช่วยต่างหากมันถึงออกมาดี"
นรินทร์ตอบพลางยื่นแครอทให้เด็กสาวช่วยล้าง พวกเขาฮัมเพลง
และทำอาหารร่วมกัน แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ก็เป็นความสุขที่มากยิ่ง

"ช่วงเวลาที่ได้อยู่กับผอ.แบบนี้มันทำให้หนูนึกถึงเวลาที่อยู่กับคุณพ่อสมัย
ก่อนเลยล่ะค่ะ ตอนเด็กๆคุณพ่อก็ชอบให้หนูช่วยทำอาหารเหมือนกัน"
แคโรไลน์เล่าเรื่องในอดีตด้วยน้ำเสียงสดใส ฟังดูมีความสุขเหลือล้น
"......" ไร้คำตอบจากเจ้าของห้อง เขาได้แต่ฟังเรื่องราวอยู่เงียบๆ
"บางทีก็เผลอจำผิดคิดว่าผอ.เป็นคุณพ่อไปด้วยแหละค่ะ ฮะๆๆๆ"
'ปัง!!' เสียงมีดดังกระทบเขียงรุนแรง ทำเอาเด็กสาวสะดุ้งเฮือก
"แคลคิดว่าผมเหมือนคุณพ่อแคลงั้นเหรอ?..." เขาถามเสียงนิ่งเรียบ
"ค..ค่ะ?" แคโรไลน์มองหน้าชายหนุ่มงุงงง เธอรู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย..

"แคล.. รู้มั้ย จริงๆแล้วผมเตรียมห้องพักให้เธอเสร็จเรียบร้อยแล้วนะ"
นรินทร์ฉีกยิ้มหวานให้ แต่มันไม่ใช่รอยยิ้มที่ทำให้อบอุ่นใจเช่นปกติ
"อ..เอ๋?? ทำไมละคะ? การที่หนูอยู่ที่นี่มันเป็นการรบกวนผอ.เหรอคะ?"
"เปล่าหรอกครับ ผมแค่คิดว่าแคลเป็นเด็กผู้หญิง จะให้มานอนกับผู้ชายต่าง-
วัยอย่างผมไปนานๆมันคงจะดูไม่ดี อีกอย่างเธอจะได้ไปอยู่ใกล้ๆเพื่อนด้วย"
"แต่หนู...!!"

"ไว้ทานข้าวเสร็จแล้วผมจะพาไปส่งที่ห้องนะครับ" นรินทร์จงใจเอ่ยแทรก
ไม่ฟังคำใดๆจากเด็กสาว ทั้งสองนั่งทานอาหารเย็นร่วมกันด้วยความสงบ
เช่นปกติ เจ้าของห้องยังคงซักไซร์ถามเรื่องราวประจำวัน รอยยิ้มอบอุ่นนั่น
ก็ยังคงตราตรึงอยู่บนใบหน้า.. แล้วอะไรนะ คือสิ่งที่แปลกไป?

ผู้อำนวยการพาเด็กสาวนักเรียนใหม่ไปส่งที่หอพักนักเรียน ทันทีที่ไปถึงก็
มีเด็กชายท่าทางสดใสออกมาต้อนรับด้วยความรื่นเริง ชื่อของเขาคือ อนันดา
"นี่รุ่นพี่อนันดา อยู่ชั้น ม.3 จากนี้ไปพวกเธอจะได้เป็นรูมเมทกัน อย่าลืม
ดูแลกันดีๆด้วยนะครับ" นรินทร์ยิ้มหวานก่อนจะยกข้าวของของแคลโรไลน์
เข้าไปไว้ในห้องนอนใหม่ เด็กสาวมองภาพเบื้องหน้าด้วยสีหน้าซีดเซียว
เธอรับรู้ได้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น แต่ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าคืออะไร?

เมื่อขนย้ายข้าวของที่มีอยู่น้อยนิดเสร็จแล้ว นรินทร์จึงขอตัวจากลา โดยปิด
ประตูเบื้องหน้าเบามือ ร่างสูงก้าวเดินห่างออกมาจากตัวห้องด้วยสีหน้าที่
เปลี่ยนไป... รอยยิ้มที่เคยมีผลันอันตรธานจางหาย...

"ไม่ว่าใครหน้าใครก็เห็นเราเป็นตัวแทนคนอื่นกันทั้งนั้น..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.04

"ต้องขอโทษจริงๆนะที่ห้องรกไปหน่อย แฮะๆ" อนันดาหัวเราะแห้งๆ
"ม..ไม่เป็นไรหรอกค่ะ" แคโรไลน์มองไปยังร่างกายของเด็กหนุ่มที่ไร้
ซึ่งแขนทั้งสองข้าง เธอเข้าใจว่าสำหรับเขาแล้ว การเก็บข้าวของให้
เข้าที่คงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย เด็กสาวเดินสำรวจข้าวของต่างๆรอบห้อง
มีข้าวของและหนังสือต่างภาษามากมายที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน
"อ่า.. นั่งก่อนสิครับ ต้องขอโทษมากๆเลยนะที่รกไปหมดเลย อยู่ๆ
ทางผู้ดูแลหอก็โทรเข้ามาว่าคุณจะย้ายเข้ามาในอีกยี่สิบนาที ผมเลย
เก็บอะไรไม่ทันเลยจริงๆ" ด้วยความขี้เกรงใจจึงทำให้อนันดาขอโทษ
ซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่อีกฝ่ายสนใจ..

"เอ๊ะ?.. ยี่สิบนาทีที่แล้ว..เหรอคะ?" ดวงใจของสาวน้อยเต้นระรัว
ไม่เป็นจังหวะ ไหนผอ.บอกว่าจัดเตรียมเอาไว้ให้ตั้งนานแล้วไงล่ะ?
ร่างบางของเด็กสาวผู้มาเยือนเริ่มสั่นคลอน มันมีอะไรแปลกไปจริงด้วย
"แคโรไลน์ เป็นอะไรรึเปล่า หน้าซีดเชียว?" อนันดายื่นหน้าเข้าใกล้
ด้วยความเป็นห่วง เด็กสาวก้มหน้าลงเพื่อบดบังริมฝีปากที่เม้มไว้แน่น
"รุ่นพี่... หนูทำให้ผอ.เดือดร้อน เขาเลยไม่อยากอยู่กับหนูแล้วใช่มั้ย?"
เธอค่อยๆทรุดตัวลงนั่งกับพื้นและกอดเข่าตัวเองไว้แแน่น ก่อนที่จะเริ่ม
โยกตัวไปมาเชื่องช้า

"เพราะว่าหนูเป็นเด็กไม่ดี.. เพราะว่าหนูไร้ประโยชน์.." เธอเริ่มกล่าว
ประโยคเดิมซ้ำๆ อนันดาตื่นตกใจ คะยั้นคะยอถามว่าเกิดอะไรขึ้น?
หากไร้ซึ่งคำตอบ มีเพียงน้ำตาหลังแว่นใสที่เป็นตัวสื่อถึงความทรมาน

.
.
.

"ผมวางเอกสารค่าใช้จ่ายของแคโรไลน์ทั้งหมดไว้ตรงนี้นะ จะได้กลับบ้านสักที"
ิวินสันยืดตัวบิดขี้เกียจหลังจากนั่งทำงานมาทั้งวัน ในที่สุดก็จะได้พักผ่อนเสียที
"ขอบคุณมากครับคุณวินสัน พักผ่อนให้สบายนะครับ" นรินทร์กล่าวพลางหยิบ
เอกสารไปอ่าน เนื่องจากเขาพิการทางสายตา เอกสารทั้งหมดจึงถูกบังคับให้
เขียนฉบับภาษาเบลล์แยกไว้ด้วย แม้แต่หนุ่มเลขาชั่วคราวอย่างวินสันก็ยังต้อง
เรียนรู้ภาษาเบลล์เพียงเพื่อเขียนเอกสารให้เจ้านายอ่าน ถ้ามีรางวัลพนักงาน
ยอดเยี่ยมละก็ มันคงตกเป็นของเขาโดยไม่ต้องสงสัย

"นายเองก็พักผ่อนบ้างล่ะ ตั้งแต่แคโรไลน์มานายก็วิ่งหาหนทางไม่หยุดเลยนี่
ถึงได้คิ้วผูกโบว์อยู่แบบนี้" นรินทร์รีบกุมขมับหวังคลายกล้ามเนื้อบนใบหน้า
"อ่า.. นี่ผมทำหน้าแบบนั้นอยู่เหรอนี่ ไม่เห็นรู้เรื่องเลย" เจ้าของห้องบ่นพึมพำ
กับตัวเองก่อนจะกล่าวลานักบัญชีประจำควิ้นท์ เมื่อวินสันออกไปแล้วเขาจึงรีบ
หยิบโทรศัพท์โทรออกในทันที

"ฮัลโหล ขอโทษนะครับที่ผมไม่ได้รับสายเมื่อเย็น ตอนนี้ผมได้ค่าใช้จ่ายแล้วล่ะ"
"ว่ามาเลยค่ะ พอดีเมื่อเย็นอยู่ธนาคารพอดีเลยว่าจะโอนให้" ปลายสายตอบเรียบง่าย
"ค่าใช้จ่ายปัจจุบันทั้งหมดเป็นเงิน xxx,xxx ครับ.." นรินทร์ตอบน้ำเสียงไม่มั่นใจ
"ห๊ะ!?! นี่ค่าใช้จ่ายเทอมเดียวหรือทั้งปีคะเนี่ย!! ทำไมมันมากขนาดนี้คะ?" อันที่
จริงแล้วค่าใช้จ่ายของโรงเรียนแห่งนี้จัดว่าสูงมากหากเทียบกับโรงเรียนเอกชนทั่วไป
หากค่าใช้จ่ายนั้นก็ถูกแลกกลับมาด้วยสวัสดิการที่เหมาะสมและการรักษาที่ฉับไว
แต่ที่เสียงปลายสายจะตกใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะตัวผู้อำนวยการนั้น...


ได้กล่าวตัวเลขมากกว่าที่เขียนในเอกสารถึง 30%


"ผอ.คะ!!" เสียงเคาะประตูห้องผู้อำนวยการดังลั่น เจ้าของห้องสะดุ้งโหยง
รีบกดวางโทรศัพท์ก่อนรีบไปเปิดประตูหาต้นเสียง แขกผู้มาเยือนคือคุณหมอ
เกลินผู้ยืนหอบอย่างหมดสภาพ สีหน้าของเธอดูแตกตื่นราวกระต่ายตื่นตูม
"มีอะไรครับคุณหลิน วันหลังเคาะดีๆก็ได้ ผมแก่แล้ว เดี๋ยวก็หัวใจวายกันพอดี"
"นี่ไม่ใช่เวลามาเล่นนะคะ แคโรไลน์.. แคโรไลน์เค้า!!" เกลินพยายามเรียบ
เรียงประโยค แต่ยังไม่ทันได้อธิบาย ผู้อำนวยการโรงเรียนก็รีบวิ่งจากไปเสียแล้ว
"อ..อ้าว!! เดี๋ยวค่ะผอ. แล้วไม้เท้าล่ะ!!"

.
.
.

"แคล!!" เสียงตะโกนของผู้มาเยือนเรียกความสนใจให้คนในห้องได้เป็นอย่างดี
หรืออันที่จริงอาจจะเรียกความสนใจของคนอีกหลายห้องข้างๆได้เลยด้วยซ้ำ
"ผอ.!! ทำไมแขนถลอกอย่างนั้นละฮะ!!" อนันดาร้องทักทันทีที่เห็นเลือดไหล
ตามแขนของผู้อำนวยการ แต่นรินทร์หาได้สนใจเรื่องนี้ไม่

"หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ"
เสียงขอโทษซ้ำซ้อนดังมาจากเด็กสาวผู้นั่งอยู่กลางห้อง รูมเมทของเธอ
จ้องหน้าผู้มาเยือนด้วยความสับสน เขาเองก็ตื่นตกใจไปไม่แพ้กว่ากัน
"อนันดา รบกวนออกไปรอข้างนอกทีนะครับ" นรินทร์คลี่ยิ้มให้เขาเท่าที่
ทำได้ ก่อนจะปิดประตูล็อคหลังจากที่เจ้าของห้องเดินออกไป

"แคล.. ไม่เป็นไรแล้วนะ" ผู้บริหารค่อยๆเดินเข้าหาร่างบางเชื่องช้า
"หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ หนูขอโทษ"
ชายหนุ่มแตะฝ่ามือลงบนไหล่เล็กแผ่วเบา เพื่อบอกเธอว่าเขาอยู่ที่นี่แล้ว
"กรี๊ดดด!!!" เด็กสาวกรีดร้องลั่นก่อนจะรีบลุกหนีไปนั่งขดตัวอยู่ที่มุมห้อง
"หนูขอโทษค่ะที่ไร้ประโยชน์ ขอโทษที่ไม่มีค่า ขอโทษที่เกิดมา!!"
แคโรไลน์โวยลั่นขาดสติ นรินทร์ยังคงใจเย็น ลุกเดินตามเธอไปเงียบๆ
"ขอโทษค่ะคุณพ่อ!!" ทันใดนั้นเองเองที่ความอดทนได้หมดลง..

'เพี๊ยะ!!!'

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.05

'เพี๊ยะ!!' เด็กสาวผู้ร่ำไห้ถูกตบจนแว่นกระเด็นหลุดออกจากหน้า เธอหัน
มองร่างเบื้องหน้าด้วยความตื่นกลัว แต่ช่างน่าแปลก ถึงแม้จะไม่สวมแว่น
หากเธอกลับมองเห็นชัดเจนกว่าเดิม ว่าใครคือคนที่กำลังยืนอยู่ตรงหน้า
"แคล.. ผมไม่ใช่พ่อเธอ!! อย่าจำสับสนอีก!! ผมไม่ใช่คนแปลกหน้าที่ไหน!!"
"ไม่ใช่แม้กระทั่ง... 'นรินทร์' ด้วยซ้ำ.." เขาพึมพำแผ่วเบากับตัวเองในประโยค
สุดท้าย หลังจากนั้นนั้นก็ได้แต่เบี่ยงหน้าหลบและไม่ยอมเอ่ยปากพูดอะไรอีก

"ผอ..." แคโรไลน์คลานเข้าหาชายหนุ่มเบื้องหน้าช้าๆด้วยความเกรงกลัว
"หนูขอโทษค่ะผอ..." ไร้เสียงตอบรับ เขายังคงเบี่ยงหน้าหนีอยู่เช่นเคย
เด็กสาวเข้าไปนาบตัวลงบนแผ่นอกอีกฝ่าย ก่อนจะกดใบหน้าลงกลางใจ
"ขอบคุณค่ะ.. ที่มาช่วยหนู" เธอจำได้แล้วว่าคนตรงหน้าไม่ชอบให้ขอโทษ
เขาพยายามเพื่อที่จะเปลี่ยนให้เป็นคำขอบคุณแทนเสมอ นรินทร์ค่อยๆ
หันหน้ากลับหาเด็กสาวหลังจากที่ได้ยินคำขอบคุณ

"ผอ.กำลังกลัวเหรออะไรอยู่เหรอคะ?.. หัวใจเต้นไวมากๆเลย" แคโรไลน์
เอ่ยถาม ดวงตาสีมรกตช้อนมองด้วยความเป็นห่วง ชายหนุ่มกดศีรษะร่างเล็ก
ลงบนอกเบามือ เพื่อหวังไม่ให้เห็นสีหน้าของตนในตอนนี้
"ผมกลัวตัวเองน่ะ..." เขาตอบระหว่างที่ลูบเรือนผมสีน้ำตาลอย่างถนุถนอม
"เรากลับ'ห้องของเรา'กันได้ไหมคะ?" เสียงใสเอ่ยน้ำเสียงขอร้อง
"อืม.."

.
.
.

บนเตียงสีขาวในห้องนอนผู้อำนวยการตอนนี้ กำลังมีเด็กสาวคนหนึ่งนอนกลิ้ง
ไปมา อีกฝากหนึ่งของห้องคือผู้อำนวนการในชุดนอนผู้ซึ่งเดินออกมาจากห้อง
น้ำพอดี โดยปกติแล้วนรินทร์จะปล่อยให้แคโรไลน์นอนบนเตียง ส่วนตัวเอง
จะออกไปนอนโซฟาหน้าห้องทุกครั้ง เพื่อกันข้อหาพรากผู้เยาว์ไม่ให้มากกว่านี้
"ผอ.คะ คืนนี้เรานอนด้วยกันได้รึเปล่าคะ?" เสียงใสเอ่ยถามอย่างไร้เดียงสา
"อ..อย่าเลยดีกว่าครับ แคลนอนไปเถอะ เตียงกว้างๆจะได้กลิ้งเล่นได้"
"ถ้าไม่นอนด้วยพรุ่งนี้หนูอาจจะไปบอกคนในห้องก็ได้นะคะ~ ว่าผอ.ทำร้ายหนู"
แคโรไลน์กรอกสายตาไปมาจงใจหยอกล้อ แม้จะรู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็นก็ตาม

"หืม~ เดี๋ยวนี้ร้ายนะเรา" ว่าแล้วไม่รอช้า เจ้าของห้องรีบกระโดดขึ้นเตียง
และคลำควานหาหาเจ้าเด็กตัวแสบ ทันทีที่จับแขนได้เขาก็รีบดึงเธอเข้าหาตัว
หวังเล่นด้วยเช่นปกติ แต่ร่างเล็กในอ้อมกอดนั้นกลับสั่นระริก
"แคล.. ยังกลัวอยู่เหรอครับ?" เขาค่อยๆปล่อยตัวเธอออกจากพันธนาการ
"ไม่กลัวค่ะ.." แคโรไลน์ตอบเสียงสั่น ใครได้ยินก็ฟังออกว่าโกหกทั้งเพ
"ยังเจ็บอยู่รึเปล่า?" นรินทร์ไม่กล้าลูบแผลเพราะกลัวจะทำให้เจ็บกว่าเดิม
"หนูไม่เป็นไรค่ะ..ผอ.มากกว่า มีแผลเต็มแขนไปหมดเลย ไปทำอะไรมาคะ?"
"แฮะๆ คือผมจะวิ่งไปรับแคลน่ะ แต่ลืมเอาไม้เท้าไป แล้วมันก็ดึกแล้วด้วย
ผมเลยมองไม่เห็นอะไรเลย จริงๆแล้วผมเดินเก่งแค่ในบ้านน่ะ ซุ่มซ่ามจังเนอะ"

นรินทร์หัวเราะเยาะตัวเองเช่นปกติ แต่ครั้งนี้อีกฝ่ายไม่หัวเราะตาม เด็กสาว
คลานไปหยิบหนังสือเล่มหนึ่งออกมาจากใต้ผ้าห่ม ก่อนยื่นให้เจ้าของห้อง
"จริงๆแล้วหนูอยากขอร้องให้ผอ.อ่านนิทานก่อนนอนให้ฟังน่ะค่ะ ก็เลยไป
หาหนังสือนิทานภาษาเบลล์ในห้องสมุด หานานมากเลยล่ะกว่าจะเจอ
แต่พอหาเจอแล้วผอ.ก็ไล่หนูไปนอนกับคนอื่นซะงั้น.." แคโรไลน์เบ้ปาก
น้อยใจ น้ำเสียงเง้องอนของเธอทำให้อดขำไม่ได้จริงๆ

"โอ๋ๆๆ ไหนครับเด็กดี ขอผมดูหน่อยซิว่าเรื่องอะไร?" เด็กสาวยื่นหนังสือ
เล่มใหญ่ให้ ชายหนุ่มใช้นิ้วลูบผ่านตัวหนังสือบนหน้าปกเงาสวย
"โรบินฮู๊ด.. งั้นเหรอ?" นรินทร์เลิกคิ้วประหลาดใจ หลังจากนั้นการ
ผจญภัยของจอมโจรโรบินฮู๊ดก็ถูกเล่าออกมาด้วยน้ำเสียงสุดตื่นเต้น
และท่าประกอบที่พร้อมทำให้ฮาได้ทุกเมื่อ เขาตั้งใจอ่านนิทานเป็น
พิเศษ เพื่อหวังว่าจะชดเชยความผิดของตนได้บ้าง...

.
.
.

"ฮะๆๆ สนุกจังเลยค่ะ ไม่รู้มาก่อนเลยว่าผอ.จะเล่านิทานเก่งขนาดนี้"
"หึ หล่อเท่เก่งทุกอย่างก็แบบนี้แหละครับ" เจ้าของห้องยักไหล่ชมตัวเอง
"ผอ.เก่งสู้โรบินฮู๊ดไม่ได้หรอกค่ะ ฮิๆๆ" แคโรไลน์หยอกล้อชอบใจ
"ไม่ว่าจะขโมยเพื่ออะไรก็ตาม.. โจรก็คือโจรวันยังค่ำนั่นแหละครับ
ข้ออ้างสวยงามนั่นมันก็แค่มีไว้เพื่อทำให้ตัวเองดูดีก็แค่นั้นเอง"
สีหน้าคนพูดแลดูครุ่นคิดกว่าปกติ เด็กสาวจึงยื่นมือจับมือที่ใหญ่กว่า
เมื่อนรินทร์รู้ตัวว่าทำให้เป็นห่วง เขาจึงประกบมืออีกข้างเข้าหาเพื่อ
กระชับมอบไออุ่นให้แก่เจ้าของมือนุ่ม ก่อนที่จะคลี่ยิ้มอ่อนหวาน

"แคล ฟังผมนะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปเธอจะต้องย้ายไปอยู่กับอนันดาแทน
คุณอนันดาเค้าเป็นคนดี เด็กคนอื่นๆเค้าก็มีรูมเมทกันหมด ผมไม่อยาก
ให้แคลแตกต่างจากคนอื่น ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากอยู่กับแคลนะ"
นรินทร์อธิบายอย่างใจเย็น น้ำเสียงอ่อนโยนนั้นทำเธอจนยอมแต่โดยดี
"...ก็ได้ค่ะ ถ้าผอ.ต้องการอย่างนั้น.." ท่าทีของเธอดูหงอยไปสิ้นเชิง
"อ้อ แล้วก็อีกอย่างนึง ผมต้องออกไปนอนข้างนอกนะครับ ผมอ่านนิทาน
ให้ฟังแล้ว ถ้าเป็นเด็กดีก็ต้องนอนหลับได้นะ" เจ้าของห้องพูดพร้อมทั้ง
ลุกออกจากเตียง คิดเดินออกไปจากห้อง

"อ..เอ๋~" เด็กสาวร้องน้ำเสียงแสนผิดหวังและใบหน้าเหย๋เกจนเห็นได้ชัด
ระหว่างที่มัวแต่ผิดหวัง นรินทร์ก็รีบเอื้อมตัวมาจุมพิตบนหน้าผากน้อยเร็วไว
ก่อนจะรีบสาวเท้าก้าวออกไปจากห้อง

"ถ้าพรุ่งนี้แคลเอาเรื่องที่ผมทำร้ายเธอไปพูด ผมก็จะบอกทุกคนเหมือนกัน
ว่าแคลโดนผมหอมแล้ว และคงเป็นเจ้าสาวไม่ได้อีกแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ"
เสียงข้อตกลงสุดขี้โกงดังเข้ามาในห้องนอนที่เหลือเพียงเด็กสาวผู้กำลัง
นั่งหน้าแดงจนไปถึงติ่งหู

"ผอ.ขี้โกงนี่นา..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

[dedog]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

อืม...นั่นสินะ คล้ายๆ ประโยคในซิกผมเลย
แต่ว่า...

ยังไงห้องผมก็ไม่ได้...ขนาดนั้นนะครับ
ผมออกจะใสๆ *-*

[dedog]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

อืม...นั่นสินะ คล้ายๆ ประโยคในซิกผมเลย
แต่ว่า...

ยังไงห้องผมก็ไม่ได้...ขนาดนั้นนะครับ
ผมออกจะใสๆ *-*

ใสกิ๊งเลยฮะ...

ปัจจุบันผมยังไม่กล้าเปิดกระทู้18+ของคุณเลย

[Nearmoki-2b]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

อืม...นั่นสินะ คล้ายๆ ประโยคในซิกผมเลย
แต่ว่า...

ยังไงห้องผมก็ไม่ได้...ขนาดนั้นนะครับ
ผมออกจะใสๆ *-*

ใสกิ๊งเลยฮะ...

ปัจจุบันผมยังไม่กล้าเปิดกระทู้18+ของคุณเลย

เออแฮะ คล้ายอยู่ แต่ผมเปล่านะ ผมพึ่งนึกได้นี่แหละครับ
ป.ล.หลงตามมากันเพราะคิดว่าโพสอัพเดทตอนใหม่ละซี่ :(นรินทร์).:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

อืม...นั่นสินะ คล้ายๆ ประโยคในซิกผมเลย
แต่ว่า...

ยังไงห้องผมก็ไม่ได้...ขนาดนั้นนะครับ
ผมออกจะใสๆ *-*

ใสกิ๊งเลยฮะ...

ปัจจุบันผมยังไม่กล้าเปิดกระทู้18+ของคุณเลย

เออแฮะ คล้ายอยู่ แต่ผมเปล่านะ ผมพึ่งนึกได้นี่แหละครับ
ป.ล.หลงตามมากันเพราะคิดว่าโพสอัพเดทตอนใหม่ละซี่ :(นรินทร์).:

ผมตามเข้ามาเพราะ 1 คิดว่าผอ.ต้องมาต่อ ยอดพีรามิดแหง (วรรคให้จินตุงไม่อ่านแล้วเข้าใจผิด)
แต่อีกใจนึงก็อาจจะมีโชคว่าผอ.มาต่อตอนใหม่น่ะครับ

[Nearmoki-2b]

EP.06

"ผมคิดว่าเธอควรได้รับการบำบัด" อยู่ๆผู้อำนวยการก็พูดขึ้นกลางห้องพยาบาล
"เอ๊ะ? ใคร อะไรเหรอคะ? หรือจะหมายถึงลิน!! ลินทำอะไรผิดไปงั้นหรือคะ!?!"
หมอเกลินตกใจ รีบกัดผ้าเช็ดหน้ากรีดร้องด้วยท่าทางโอเวอร์แอคติ้งสุดขีด
"เปล่า ผมไม่ได้หมายถึงคุณ ผมหมายถึง.. แคโรไลน์" นรินทร์หรี่เสียงลงเล็กน้อย
"อ้อ.. หมายถึงเหตุการณ์เมื่อคืนสินะคะ" ท่าทีหยอกล้อของคนเป็นหมอผลัน-
เปลี่ยนจริงจัง ดวงตาสีนภาของหญิงสาวเต็มไปด้วยความอาลัยสงสาร

"ดูเหมือนว่าอดีตจะมีผลต่อตัวเธอมากกว่าทางเราคาดเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นแล้ว
ที่นี่ก็เป็นสถานที่ที่มีไว้เยียวยาหัวใจทุกคนอยู่แล้ว ถ้าเธอปรับตัวกับสถานที่ได้
เมื่อไหร่อาการก็จะดีขึ้นเอง เคสแบบนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่เกิด เพราะฉะนั้นแล้ว.."
"ผมคิดว่าจะดีกว่าถ้ามีจิตแพทย์ดูแลเธออย่างใกล้ชิด" ผู้อำนวยการพูดแทรก
"ลินเข้าใจว่าผอ.เป็นห่วงนักเรียนนะคะ แต่ว่าค่ารักษากรณีแบบนี้มันค่อนข้างสูง.."
"งั้นก็ยิ่งดีเลยไม่ใช่เหรอ?" เสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบา

"ผอ.ว่าอะไรนะคะ?" เกลินเงยหน้าถามเพราะได้ยินไม่ชัด
"เปล่าครับ ไม่มีอะไร แต่ผมคิดว่าอย่างตระกูลลอสกันคงไม่มีปัญหาเรื่องเงินหรอกครับ"
"นั่นสินะคะ.. งั้นหมอจะติดต่อทำเรื่องให้ เสร็จแล้วจะส่งบัญชีไปให้ทางคุณวินสันนะคะ"
"ขอบคุณมากครับคุณหลิน" ผู้อำนวยการคลี่ยิ้มอ่อนหวานให้คุณหมอ โดยปกติแล้ว
สาวๆมักจะหลงไหลไปกับรอยยิ้มนั้น แต่เธอคนนี้กลับหลุดหัวเราะออกมาเสียอย่างงั้น

"พรืด!!.. ฮ่าๆๆๆ" อยู่ๆหมอเกลินก็ระเบิดหัวเราะเสียงดัง ทำเอาคนรอบข้างต้องหันมอง
"ป..เป็นอะไรไปครับ??" นรินทร์ตกใจ รีบจับกระดุมเสื้อดูว่าตัวเองติดกระดุมผิดเม็ดรึเปล่า
"ฮะๆๆ ขอโทษนะคะ ผอ.หน้าเหมือนผู้บริหารเก่าของลินมาก แต่เขาไม่มีทางยิ้มแน่ๆ
พอนึกหน้าตอนเขายิ้มแล้วก็อดหัวเราะไม่ได้น่ะค่ะ" หลังจากหัวเราะเสร็จแล้วหมอสาวจึง
ยกมือขึ้นปาดน้ำตา

".....งั้นผมขอตัวไปทำงานก่อนนะครับ" เสียงเรียบเอ่ยก่อนที่ร่างสูงจะหันหลังเดินจากไป
"รีบไปไหนหว่า?..สงสัยจะงานเยอะ" เกลินเอียงคอมองผู้เดินตีจากพลางสันนิษฐานกับตัวเอง

.
.
.

อีกฝั่งนึงของตึกเรียน ในขณะที่แคโรไลน์กำลังเดินเล่นช่วงพักกลางวันอยู่นั้นเอง
'ตุบ!!' อยู่ๆเด็กชายที่กำลังเดินสวนมาก็ทำหนังสือตกกระจัดกระจาย เด็กสาวรีบวิ่ง
เข้าไปช่วยเก็บทันควัน เมื่อนั้นเองที่เธอสังเกตเห็นว่าหนังสือทั้งหมดเป็นภาษาเบลล์
"เอ่อ..ขอบคุณนะครับ" เด็กชายผมสีน้ำตาลก้มศีรษะขอบคุณหลายต่อหลายครั้ง
"โทษทีนะฮะ บางทีไอน์ก็ซุ่มซ่ามแบบนั้นแหละ" เสียงดังมาจากด้านหลังก่อนจะ
ตามมาด้วยเด็กหนุ่มผมดำหน้าตาดีคนหนึ่ง แคโรไลน์คิดว่าเขาหน้าเหมือนกลุ่มคน
ที่ชอบเต้นซ้ายเต้นขวาในบทเพลงจังหวะซ้ำซาก

"โถ่ จิณณ์ แล้วจะไปบอกเค้าทำไมล่ะ" ไอน์กร่นเสียงไม่พอใจปนเขินอาย
"ฮะๆๆ ไม่เป็นไรค่ะ แค่นี้เอง" นักเรียนใหม่กลั้วหัวเราะน้อยๆ ยิ่งทำให้เจ้าของ
หนังสือเขินหนักเข้าไปใหญ่ เขากระทุ้งข้อศอกใส่เพื่อนข้างกายเบาๆเป็นการแก้เขิน
"..พึ่งเข้ามาเรียนได้ไม่นานเหรอครับ?" ไอน์เอ่ยถามหลังสงบสติอารมณ์ได้แล้ว
"ค..ค่ะ ทำไมถึงรู้เหรอคะ?" เพราะถือไม้เท้าและอ่านหนังสือภาษาเบลล์ เด็กสาว
จึงมั่นใจเต็มร้อยว่าเด็กหนุ่มจะต้องพิการทางสายตาเป็นแน่

"ผมพึ่งเคยได้ยินเสียงน่ะครับ เป็นเสียงที่ไพเราะมากเลย" แคโรไลน์กล่าวขอบคุณ
ด้วยสีหน้าเขินอายไม่แพ้กัน ว่าแล้วเธอไม่เคยเห็นพวกเขาสองคนมาก่อนเลย?
"ผมชื่อจิณณ์ฮะ ส่วนที่ยืนม่ออยู่นี่คือไอน์ พวกเราอยู่ชั้น ม.2 นะ ฝากตัวด้วยฮะ"
"ใครยืนม่อกัน!! ผมก็แค่พูดตามที่คิดก็เท่านั้นเอง" ไอน์กร่นเสียงไม่พอใจอีกรอบ
"ฮะๆๆ สนิทกันดีจังเลยนะคะ หนูชื่อแคโรไลน์ค่ะ ฝากตัวด้วยเช่นกันนะคะ.."

"อ้าว สองหนุ่ม มาอยู่นี่กันนี่เอง เป็นเวรวันนี้ไม่ใช่เรอะ กลับไปทำเวรเลยนะ!!"
เสียงคุณครูศศินไล่กวดมาจากด้านหลัง ทำเอาสองหนุ่มรีบใส่เกียร์เตรียมลี้
"ไว้วันหลังมาเล่นด้วยกันนะฮะแคล" จิณณ์โบกมือให้ระหว่างที่ลากไอน์วิ่งจากไป
"ฮึ่ย~ เด็กพวกนี้นี่ ซนจริงๆเลย" ครูศศินวิ่งมาหยุดตรงหน้าเด็กสาวพลางบ่นหัวเสีย
"แคโรไลน์ พวกเขาไม่ได้แกล้งเธอใช่มั้ย?" นักเรียนใหม่รีบส่ายหน้าปฏิเสธ

"ดีแล้ว งั้นถ้ามีอะไรไม่เข้าใจก็ถามครูได้นะ ถึงจะไม่ถนัดอย่างอื่นนอกจากเลขก็เถอะ"
ครูเลขฉีดยิ้มสดใสให้ เพราะเธอเข้าเรียนกลางคันจึงทำให้ตามเพื่อนไม่ทันอยู่บ้าง
"ถ้าคุณศศินมีแบบทดสอบจะให้แคลทำเพิ่มจะเอามาให้ผมสอนพิเศษได้นะครับ"
"แย๊กกกก!!!~" ศศินตะโกนลั่นเมื่อได้ยินเสียงของบุคคลที่สามและร่างสูงของ
ผู้อำนวยการผู้มายืนอยู่ข้างหลังตัวเองตอนไหนไม่ทราบได้

"จะมาก็ให้สุ้มให้เสียงบ้างเห๊อะ!!" ครูเลขถูแขนไปมาหวังทำให้ขนที่พากันลุกชัน
กลับไปเรียงตัวเช่นเคย นรินทร์เห็นเช่นนั่นจึงก้าวมายืนอยู่หน้าเด็กสาวแทน
"อย่าทำให้ฉันตกใจสิ คนหล่อเสียขวัญหมด นายก็รู้นี่ว่าตัวเองเหมือนบรัชจะตาย
นึกว่าผีกลับออกมาจากหลุม" ศศินแกล้งบีบน้ำตาหยอกล้อ ผู้อำนวยการจึงกลั้ว
หัวเราะชอบใจให้กับภาพเบื้องหน้าก่อนเอามือไขว้หลังตัวเองไว้

ไม่มีใครรู้เบื้องหลังของเสียงหัวเราะเริงร่า.. ว่ามือที่ไขว้อยู่เบื้องหลังตอนนี้ถูกกำแน่น
เสียจนน่ากลัวว่าจะแตกหัก ไม่มีใครรู้นอกจากเด็กสาวนักเรียนใหม่ผู้ยืนอยู่ข้างหลัง..

---

TBC ๐ ๐ ๐

[dedog]

ขอปาด...

ใคร ใครที่อกว่าห้องนอนผมร้อนแรงล่ะก็...คิดผิดกันแล้วนะครับ
หลังประตูห้องผอ.นี่สิของจริง

ปาดทับ...

ร้อนแรงพอกันทั้งคู่แหละฮะ!!



//คุณได้ยินเสียงหัวใจผมมั้ยของผอ.นี่ได้inspirationมาจากท้ายลายเซ็นต์ไอน์ป้ะฮะ -..-?

อืม...นั่นสินะ คล้ายๆ ประโยคในซิกผมเลย
แต่ว่า...

ยังไงห้องผมก็ไม่ได้...ขนาดนั้นนะครับ
ผมออกจะใสๆ *-*

ใสกิ๊งเลยฮะ...

ปัจจุบันผมยังไม่กล้าเปิดกระทู้18+ของคุณเลย

เออแฮะ คล้ายอยู่ แต่ผมเปล่านะ ผมพึ่งนึกได้นี่แหละครับ
ป.ล.หลงตามมากันเพราะคิดว่าโพสอัพเดทตอนใหม่ละซี่ :(นรินทร์).:

ผมตามเข้ามาเพราะ 1 คิดว่าผอ.ต้องมาต่อ ยอดพีรามิดแหง (วรรคให้จินตุงไม่อ่านแล้วเข้าใจผิด)
แต่อีกใจนึงก็อาจจะมีโชคว่าผอ.มาต่อตอนใหม่น่ะครับ

บางทีผมก็ไม่ได้อ่านผิดบ่อยขนาดนั้นนะฮะ ._.

//ผอ.เป็น'คนแก่'เก็บกดดดด

[Nearmoki-2b]

EP.07

"แคลโรไลน์.." เสียงเรียกดังขึ้นขณะที่เจ้าของชื่อเหม่อมองนอกหน้าต่าง
"แคลโรไลน์!!" เสียงนั้นดังขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงกรรโชกกว่าเดิม ทำเอา
เด็กสาวสะดุ้งรีบหันมอง ภาพที่เธอเห็นคือภาพของครูวิชาวิทยาศาสตร์และ
สายตานับสิบของเพื่อนร่วมห้อง

"ข..ขอโทษค่ะ!!~" คนเหม่อลอยกล่าวขอโทษยกใหญ่ เพื่อนร่วมห้องต่าง
พากันหัวเราะท่าทางแสนเลินเล่อนั่น แคโรไลน์ได้แต่กระชับแว่นเพื่อหลบ
สายตาทุกคน ปกติแล้วเธอชอบวิชาวิทยาศาสตร์ หากตอนนี้กลับไม่สามารถ
ตั้งสมาธิในการเรียนได้เลย.. ทำไมกันนะ? ทั้งๆที่ยังเช้าอยู่เลยแท้ๆ จะว่า
ยังไม่ตื่นดีก็ไม่น่าจะใช่..

.
.
.

"เฮ้อ~" แคโรไลน์ถอนหายใจเฮือกใหญ่ ทันทีที่ถึงเวลาพักกลางวันเด็กสาว
ก็หลบผู้คนออกมานั่งเพียงลำพังอยู่ที่ซอกมุมตึกหลังอาคารเรียน
"เฮ้ หล่อนน่ะ นั่นมันที่ประจำของผมนะ" เสียงแหบดังขึ้นโดยไม่ทันให้ตั้งตัว
ตามมาด้วยร่างสูงของเด็กผู้ชายผมสีขาวแปลกตาผู้มีรอยแผลเด่นชัดกลาง
ลำคอลากยาวไปถึงหน้าอก ดวงตาเฉี่ยวคมสีเหลืองอำพันเพิ่มความน่าเกรง
ขามให้กับเจ้าตัวเป็นอย่างดี

"ข...ขอโทษค่ะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ!!" ด้วยความกลัวจึงทำให้ร่างเล็กรีบ
ลุกขึ้นทันควัน หากเพราะความเร่งรีบจึงทำให้เธอสะดุดขาล้มไปข้างหน้า
'ตุบ' ไม่รู้ว่าโชคดีหรือไม่ที่เด็กชายประคองรับร่างบางไว้ได้ทันพอดี
แคโรไลน์รีบถอยออกมาด้วยความกลัวก่อนจะก้าวขาหวังเดินจากไปอีกรอบ
"นี่ จะรีบไปไหนล่ะ ฉันไม่ใช่ผอ.ซะหน่อยจะได้สั่งได้ว่าให้ใครอยู่ให้ใครไป"
ไม่รู้ทำไมเด็กสาวถึงได้ใจเต้นเมื่อได้ยินคำกล่าวถึงผู้อำนวยการ...

เด็กชายล้มตัวลงนั่งพิงกำแพงอาคารก่อนจะเริ่มกัดขนมปังไปมือและไม่สนใจ
ผู้มาเยือนเขตแดนตนอีกต่อไป แคโรไลน์ชำเลืองมองเจ้าถิ่นอยู่พักหนึ่งก่อน
ตัดสินใจทิ้งตัวลงนั่งด้านข้างโดยทิ้งระยะห่างพอตัว ไร้ซึงบทสนทนาใดๆ
"ที่นี่.. เงียบสงบดีนะคะ" เด็กสาวเปิดประโยคทำลายความเงียบงัน
"ชอบที่นี่เหรอ?" เสียงแหบถามระหว่างที่ยังสนใจอยู่กับขนมปังในมือ
"ค่ะ รู้สึกว่าอยู่แล้วสงบใจดี" เธอกล่าวพลางเงยหน้ามองท้องฟ้าที่แทรก
กลางอยู่ระหว่างตัวตึก

"อะ เอาไปสิ" เจ้าถิ่นแบ่งขนมปังในมือยื่นให้ผู้มาเยือน แคโรไลน์กระพริบ
ตาปริบๆก่อนจะรับขนมปังมาด้วยท่าทางไม่ค่อยเข้าใจนัก
"ถ้าชอบที่นี่เหมือนกันก็แสดงว่าไม่ใช่คนไม่ดี.. แล้วก็ฉันชื่อคราสนะ อยู่ม.3"
เขาอธิบายโดยไม่มองหน้าคู่สนทนา ถึงจะน่ากลัวแต่ก็ไม่ใช่คนไม่ดีสินะ..
"ยินดีที่ได้พบค่ะรุ่นพี่คราส หนูแคโรไลน์ค่ะ.." หลังจากนั้นทั้งสองจึงนั่งกิน
ขนมปังกันนิ่งเงียบไร้เสียงพูดคุยไปอีกพักหนึ่ง

"มีเรื่องอะไรไม่สบายใจรึเปล่า? ปกติเห็นชอบเดินอยู่กับพวกไอรีนนี่นา?"
"คือว่า... เพื่อนคนสำคัญมากๆเค้าดูไม่สดใสเหมือนเก่าน่ะค่ะ หนูไม่อยาก
ก้าวก่ายเลยไม่กล้าถามว่ามีปัญหาอะไร บางทีหนูอาจทำให้เขาไม่พอใจก็ได้
ถ้ามีอะไรที่ทำได้หนูก็อยากจะ..."

"งั้นทำไมไม่ทำแบบนี้ล่ะ.."

.
.
.

ค่ำวันนั้นเอง ในห้องผู้อำนวยการอันโล่งกว้าง มีสองหนุ่มเจ้าเก่าที่มัก
จะทำงานกันจนเย็นค่ำ วันนี้พวกเขาก็ยังคงขยันขันแข็งเช่นปกติ
"ไม่เห็นมีเงินค่าเทอมของแคโรไลน์อยู่ในบัญชีค่าใช้จ่ายเลยแฮะ?"
วินสันเอ่ยระหว่างพลิกเปิดเอกสารอยู่หน้าโต๊ะผู้อำนวยการโรงเรียน
"อ้อ.. ผมเปิดบัญชีใหม่ไว้สำหรับโอนเข้าบัญชีกลางอีกทีน่ะครับ"
"ทำไมนายต้องทำให้ยุ่งยากด้วย?" หนุ่มบัญชีขมวดคิ้วสงสัย
"เพราะว่าต้องเก็บเรื่องการอุปถัมภ์ไว้เป็นความลับ ผมจึงจงใจทำให้
เหมือนกับเงินถูกโอนมาจากบัญชีผู้ปกครองเหมือนคนอื่นๆ"
นรินทร์อธิบายเสียงเรียบ ดูเหมือนไม่ได้ใส่ใจเป็นพิเศษ

"แต่บัญชีค่าใช้จ่ายนี่นอกจากเราแล้วก็มีแค่ทางโนเบิ้ลแมนที่สามารถ
ตรวจเช็คได้นะ.. หรือว่านายจะบอกว่าเราต้องปิดเรื่องนี้กับโนเบิ้ลแมนด้วย?"
ไร้คำตอบจากผู้อำนวยการ.. โดยปกติแล้วทุกเรื่องในโรงเรียนจะผ่านการ
ตัดสินใจจากทางผู้อำนวยการร่วมกับบริษัทโนเบิ้ลแมนเสมอ ทว่าครั้งนี้..
"ความจริงนายก็ไม่เห็นต้องเกรงใจฝั่งนั้นเลยนี้ นายถือหุ้นอยู่ 60%
ส่วนทางนั้นถืออยู่แค่ 40% ถ้านายคิดจะทำอะไรจริงจังทางโนเบิ้ลแมน
ก็ไม่สามารถขัดขืนหรือฝ่าฝืนอะไรได้อยู่แล้ว" วินสันอธิบาย

"ทางโนเบิ้ลแมนเองก็เป็นบริษัท ทางเราก็เป็นโรงเรียน มันคงจะดีกว่าถ้า
ทางนั้นไม่รู้ว่าเราหย่อนยานต่อกฏที่มี มันคงไม่ส่งผลดีต่อบริษัทสักเท่าไหร่"
"นายดูรอบครอบกับเรื่องการอุปถัมภ์นี้มากเลยนะ.. มากจนน่าตกใจเลยล่ะ"
"เป็นผู้อำนวยการทั้งทีก็ต้องทำงานรอบครอบอยู่แล้วไม่ใช่เหรอครับ?"
นรินทร์ยักไหล่อารมณ์ดี วินสันจึงได้แต่มองคนเป็นนายด้วยความสงสัย

'ปังๆๆๆ' ประตูห้องถูกกระแทกเสียงดังสนั่น หนุ่มบัญชีรีบวิ่งเปิดประตูทันควัน
"เลย์? เกิดอะไรขึ้น?" หนุ่มร่างบางเอ่ยถามภารโรงประจำโรงเรียนที่ไม่ค่อย
มีโอกาสได้เห็นหน้าคาดตาในห้องแห่งนี้บ่อยนัก

"ค..คือว่า.. มีคนบอกว่า.. เห็นเด็กผู้หญิงผมน้ำตาลผูกเปียใส่และใส่แขนเทียม
เดินอยู่หน้าปากซอยโรงเรียน.. แต่นั่นก็ผ่านมาสักพักแล้ว ผมจำได้ว่าเด็กคนนั้น
อยู่หอไม่ใช่เหรอ? ตอนนั้นผมยังไปทำความสะอาดห้องเธออยู่เลย.." เลย์กล่าว
เสียงสั่น เด็กในโรงเรียนนั้นมีทั้งคนที่เดินทางไปกลับบ้านทุกวัน และคนที่อยู่หอ
ทว่ากฏของเด็กหอทุกคนนั้น.. 'คือการห้ามออกจากบริเวณโรงเรียนโดยลำพัง'

"แคล?..."

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

พี่คราสก็ดูเข้าได้กับเพื่อนผู้หญิงนี่นา

[Nearmoki-2b]

พี่คราสก็ดูเข้าได้กับเพื่อนผู้หญิงนี่นา

ผมรู้สึกเหมือนได้ออร่าแปลกๆไงก็ไม่รู้ ได้กลิ่นหึงๆหึ่งๆอะไรสักอย่าง

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

พี่คราสก็ดูเข้าได้กับเพื่อนผู้หญิงนี่นา

ผมรู้สึกเหมือนได้ออร่าแปลกๆไงก็ไม่รู้ ได้กลิ่นหึงๆหึ่งๆอะไรสักอย่าง

เอ่อ...ผอ.คิดไปเองแล้วครับ

[Skai]

คราสแนะนำอะไรไม่ดีให้แคลหรือเปล่าคะ!! // หลบเกิบคุณคราส