Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
5 posters
- Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sat 16 May 2015, 01:40
สวัสดีครับ
เนื่องจากวันที่ 24 พฤษภาคม นี้ตรงกับวันครบรอบ 1 ปีที่ได้เปิดบอร์ดแห่งนี้ขึ้นมา
ซึ่งตามเนื้อเรื่องตรงกับ 'วันสถาปนาโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของควิ้นท์' แห่งนี้
นั่นเองครับ ในวันสถาปนานั้นทางโรงเรียนได้ปิดการเรียนการสอนและตอบแทน
เหล่าอาจาร์ยที่ทำงานอย่างเหนื่อยยากมาตลอดทั้งปีรวมถึงเหล่านักเรียนที่เป็น
ส่วนร่วมสำคัญของนักเรียนแห่งนี้ด้วยการจัด 'งานเทศกาลประจำปี' ขึ้น!!
งานเทศกาลประจำปีคืออะไร? งานเทศกาลครั้งนี้เป็นงานเฉลิมฉลองวันครบรอบ
วันสถาปนาโรงเรียนโดยมีเพื่อให้ทุกคนได้สนุกสนานและรำลึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ
ที่เกิดขึ้นในตลอดทั้งปีที่เราได้มีส่วนร่วมด้วยกันที่นี่ โดยทางโรงเรียนจะให้แต่ละ
ระดับชั้นการศึกษาร่วมแรงร่วมใจกันจัดซุ้มกิจกรรมประจำห้องขึ้นเพื่อเสริมสร้าง
ความสามัคคีในโรงเรียน รวมทั้งยังเป็นวันที่เปิดให้ผู้ปกครองและผู้คนภายนอก
ได้มีโอกาสเยี่ยมเยือนและรับชมเวลาแห่งความสุขของบุตรหลานของท่านอีกด้วย
นอกจากซุ้มประจำห้องแล้วเรายังมีทั้งคอนเสิร์ตจากศิลปินชื่อดังภายในประเทศ
รวมถึงมินิคอนเสิร์ตจากชมรมดนตรี สำหรับปีนี้ยังมีการแสดงสดของผู้ชนะการ
ประกวดควิ้นท์สตาร์ที่เปิดให้บุคคลภายนอกเข้าชมความเก่งกาจของนักเรียน
ของเราอีกด้วย!! งานนี้จะพลาดไม่ได้แล้ว เรามาชวนพ่อแม่พี่น้องมาร่วมงาน
เทศกาลด้วยกันเถอะครับ!!
ด้วยความเคารพ
ผู้อำนวยการนรินทร์
>> ของรางวัลสำหรับนักเรียน (Student Class)
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป
C. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป
D. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป
E. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ควรพัฒนา 35% ขึ้นไป
>> ของรางวัลสำหรับอาจารย์ (Teacher Class)
A. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
B. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป
C. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป
>> ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์เกิน
ขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้นอยู่กับผู้
อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์ก็จะไม่ได้
รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจนน่าตะลึงแต่ถ้า
หากมีความสร้างสรรค์ ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
เนื่องจากวันที่ 24 พฤษภาคม นี้ตรงกับวันครบรอบ 1 ปีที่ได้เปิดบอร์ดแห่งนี้ขึ้นมา
ซึ่งตามเนื้อเรื่องตรงกับ 'วันสถาปนาโรงเรียนเพื่อผู้พิการในนามของควิ้นท์' แห่งนี้
นั่นเองครับ ในวันสถาปนานั้นทางโรงเรียนได้ปิดการเรียนการสอนและตอบแทน
เหล่าอาจาร์ยที่ทำงานอย่างเหนื่อยยากมาตลอดทั้งปีรวมถึงเหล่านักเรียนที่เป็น
ส่วนร่วมสำคัญของนักเรียนแห่งนี้ด้วยการจัด 'งานเทศกาลประจำปี' ขึ้น!!
งานเทศกาลประจำปีคืออะไร? งานเทศกาลครั้งนี้เป็นงานเฉลิมฉลองวันครบรอบ
วันสถาปนาโรงเรียนโดยมีเพื่อให้ทุกคนได้สนุกสนานและรำลึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ
ที่เกิดขึ้นในตลอดทั้งปีที่เราได้มีส่วนร่วมด้วยกันที่นี่ โดยทางโรงเรียนจะให้แต่ละ
ระดับชั้นการศึกษาร่วมแรงร่วมใจกันจัดซุ้มกิจกรรมประจำห้องขึ้นเพื่อเสริมสร้าง
ความสามัคคีในโรงเรียน รวมทั้งยังเป็นวันที่เปิดให้ผู้ปกครองและผู้คนภายนอก
ได้มีโอกาสเยี่ยมเยือนและรับชมเวลาแห่งความสุขของบุตรหลานของท่านอีกด้วย
นอกจากซุ้มประจำห้องแล้วเรายังมีทั้งคอนเสิร์ตจากศิลปินชื่อดังภายในประเทศ
รวมถึงมินิคอนเสิร์ตจากชมรมดนตรี สำหรับปีนี้ยังมีการแสดงสดของผู้ชนะการ
ประกวดควิ้นท์สตาร์ที่เปิดให้บุคคลภายนอกเข้าชมความเก่งกาจของนักเรียน
ของเราอีกด้วย!! งานนี้จะพลาดไม่ได้แล้ว เรามาชวนพ่อแม่พี่น้องมาร่วมงาน
เทศกาลด้วยกันเถอะครับ!!
ด้วยความเคารพ
ผู้อำนวยการนรินทร์
ระยะเวลาภารกิจ พิมพ์ว่า:SAT 16/05/15 ; 00.00 TH - SUN 31/05/15 ; 23.59 TH
รายละเอียดภารกิจ พิมพ์ว่า:ให้นักเรียนแต่ละระดับชั้นร่วมมือกันคิดซุ้มกิจกรรมประจำห้องว่าจะจัดออกมาในรูปแบบใด
เช่น บ้านผีสิง เมดคาเฟ่ ร้านน้ำชา และอื่นๆ เมื่อตัดสินซุ้มกิจกรรมร่วมกันได้แล้ว
ให้วาดภาพพร้อมทั้งบรรยายบรรยากาศระหว่างจัดซุ้มกิจกรรมของห้องตน
ไม่อนุญาตให้ใช้ซุ้มกิจกรรมในรูปแบบเดียวกันแต่สามารถดัดแปลงได้ เช่น
นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 4 ตัดสินใจที่จะจัดซุ้มร้านน้ำชา นักเรียนชั้น
มัธยมศึกษาปีที่ 5 ที่มีความประสงค์จะจัดร้านน้ำชาจึงดัดแปลงเป็นร้าน
น้ำปั่นแทน เป็นต้น
เงื่อนไขสำหรับบทบรรยาย
- ตัวละครทุกตัวในระดับชั้นจำเป็นต้องมีบทร่วมในบทบรรยาย
- จำเป็นต้องเขียนอ้างอิงถึงครอบครัวทางบ้านว่ามาร่วมงานหรือไม่
- ไม่จำกัดความยาว แต่จะต้องประกอบด้วยทุกเงื่อนไขที่กำหนดไว้
รายชื่อสมาชิกแต่ละระดับชั้น
มัธยมศึกษาปีที่ 1
- พชร
- อาจาร์ยที่ปรึกษา เนฟ
- อาจาร์ยที่ปรึกษา ศศิน
มัธยมศึกษาปีที่ 2
- ไอรีน
- พี
- พีช
มัธยมศึกษาปีที่ 3
- อนันดา
- เซย์
- ภูมินทร์
มัธยมศึกษาปีที่ 4
- จิณณ์
- อี้เฟย
- แคโรไลน์
มัธยมศึกษาปีที่ 5
- อิสรา
- อาจาร์ยที่ปรึกษา เกลิน
*อาจาร์ยที่ปรึกษามีสิทธิ์เสียงในการร่วมกำหนดซุ้มกิจกรรมและมีส่วนร่วม
ภายในซุ้มได้เทียบเท่ากับนักเรียน เรียกได้ว่าเข้าไปช่วยงานอย่างเต็มรูปแบบ*
กฏการให้สแตมป์ พิมพ์ว่า:ภาพวาด 50% / เนื้อหางานเขียน 50%
ภารกิจครั้งนี้ไม่ใช่ภารกิจทีม สแตมป์จะประเมินจากคุณภาพงาน
รายบุคคลของผู้ส่งภารกิจ หากจำเป็นจะต้องปรึกษาเรื่องซุ้มกิจกรรมกัน
ให้ดีเสียก่อน ระดับชั้นใดที่มีผู้ส่งงานโดยใช้ซุ้มกิจกรรมไม่ตรงกับเพื่อน
จะถูกหักลบสแตมป์ 1 ลำดับจากที่มีอยู่ ทั้งระดับชั้น
>> ของรางวัลสำหรับนักเรียน (Student Class)
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
B. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับยอดเยี่ยม 80% ขึ้นไป
- A - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีทับทิม
สื่อถึงความหรูหรา มีมูลค่า +80 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ยอดเยี่ยมเป็น
ที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1.250,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
C. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป
- B - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีไพลิน
สื่อถึงความลึกล้ำ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้อย่างดีเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
D. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป
- C - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับปานกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสี
มรกตสื่อถึงความมั่นคง มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เป็นที่น่า
พอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +900,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
E. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับต่ำกว่าเกณฑ์ควรพัฒนา 35% ขึ้นไป
- D - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับต่ำในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีแอเมทิสต์
สื่อถึงความเรียบง่าย มีมูลค่า +35 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจผ่านเกณฑ์ตามที่
ได้รับมอบหมายไว้- Spirit Point +800,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
>> ของรางวัลสำหรับอาจารย์ (Teacher Class)
A. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- 3 STAR DIAMOND STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นเพชรสีดำ
ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่
น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
B. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับโดดเด่น 75% ขึ้นไป
- 2 STAR SAPPHIRE STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับกลางในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นแซฟไฟร์
สีฟ้าผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +75 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้ดีเยี่ยมเป็นที่
น่าพึงพอใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,000,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
C. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับปานกลาง 50% ขึ้นไป
- 1 STAR EMERALD STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับปกติในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นผลึกมรกต
สีเขียวอร่าม มีมูลค่า +50 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจที่มอบหมายผ่านเกณฑ์- Spirit Point +750,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
>> ของรางวัลพิเศษจากผู้อำนวยการ
.....ถ้วยรางวัลแต่ละชนิดจะถูกมอบให้กับ นักเรียน-อาจารย์ ที่มีผลงานสร้างสรรค์เกิน
ขอบเขตของจินตนาการ โดยระดับถ้วยเกียรติยศและจำนวนที่จะมอบให้นั้นขึ้นอยู่กับผู้
อำนวยการโรงเรียนเท่านั้น แม้ผลงานที่เพอร์เฟ็คแต่ถ้าขาดความสร้างสรรค์ก็จะไม่ได้
รับถ้วยรางวัลเกียรติยศก็เป็นได้ ในทางกลับกันหากผลงานไม่ได้สวยจนน่าตะลึงแต่ถ้า
หากมีความสร้างสรรค์ ผู้อำนวยการก็สามารถมอบถ้วยเกียรติยศให้ได้...
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก
SILVER HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศเงินแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการ
BRONZE HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ
Signature ------------------------------------------------>
- EURChairman's Club
Elite Urban Royle
ผู้อำนวยการฝ่ายปกครอง
4693
+3,156 M 923 K
PASSPORT
:
(142575/181250)
:
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Mon 18 May 2015, 13:24
เมื่อผมเหลือบไปเห็นวงกลมมาร์กสีแดงที่ผมได้วงไว้ในปฎิทิน
ตารางงานส่วนตัวของผมในวันที่ 24 พฤษภาคม 2558 ที่
กำลังจะถึงนี้ "วันสถาปนาโรงเรียน" ผมก็ไม่รอช้าที่จะตรงดิ่ง
ไปยังห้องพักส่วนตัวของผู้อำนวยการโรงเรียน เพื่อประชุมและ
ปรึกษาเรื่องการจัดงานเทศกาลในวันดังกล่าว...
"ผมคิดว่าจะให้นักเรียนจัดซุ้มของระดับชั้นตนเองกันได้ตาม
ที่พวกเขาต้องการ เทศกาลนี้คงจะน่าสนุกมากแน่ๆ" นรินทร์
พูดกับผมด้วยสีหน้าตื่นเต้นที่ผมไม่ค่อยจะเห็นบ่อยเท่าไรนัก
ผมจึงได้ปรึกษากับนรินทร์ถึงเรื่องการออกตารางงานให้กับ
เหล่านักเรียนและอาจารย์ในการสลับเวรระหว่างการเฝ้าซุ้ม
ประจำระดับชั้นของตนเองกับการไปเดินเที่ยวชมงานเทศกาล
ส่วนอื่นๆภายในโรงเรียน เพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งกัน
อีกทั้งเทศกาลนี้ใหญ่พอสมควรเพราะเปิดให้ผู้ปกครองและ
เครือญาติของนักเรียนได้เดินชื่นชมผลงานของเหล่าลูกหลาน
ของตนในงานเทศกาลแห่งนี้อย่างภาคภูมิใจ
และที่สำคัญผมได้รับหน้าที่ตรวจตราความเรียบร้อยและประเมิน
คุณภาพแต่ละซุ้มภายในงานเทศกาลว่ามีความปลอดภัยต่อผู้ที่
เดินชมงานเทศกาลหรือไม่ และยังคอยแสดงความคิดเห็นให้กับ
นักเรียนและอาจารย์ที่ช่วยกันสร้างซุ้มของตนเอง เพื่อให้วันงาน
เทศกาลสถาปนาโรงเรียนจริงๆ ซุ้มของตนเองได้รับคุณภาพและ
สร้างความประทับใจให้กับผู้เยี่ยมชมมากที่สุดนั่นเอง
ช่วงระยะเวลาก่อนเริ่มงานเทศกาล โรงเรียนจึงได้ออกกฎให้มีการ
เรียนการสอนเพียงแค่ครึ่งวันเช้าเท่านั้น ส่วนครึ่งวันบ่ายนักเรียน
สามารถจัดซุ้มร่วมกับอาจารย์ได้อย่างอิสระ เพื่อเป็นการเตรียม
งานเทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน อีกทั้งนักเรียนและอาจารย์นั้น
สามารถแต่งชุดแฟนซีต่างๆภายในช่วงเวลานี้ได้อีกด้วย
นับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำหน้าที่ออกมาพบปะพูดคุยกับ
นักเรียนและอาจารย์ได้อย่างใกล้ชิดแทบจะทุกคนในโรงเรียนเลย
ทีเดียว เพราะผมจะต้องเดินไปเยี่ยมชมตามซุ้มต่างๆเพื่อประเมิน
คุณภาพและแสดงความคิดเห็นให้กับการเยี่ยมชมซุ้มเหล่านั้น
ไม่ว่าจะเป็นการชิมอาหารที่นักเรียนได้ทำ, เล่นกิจกรรมภายใน
ซุ้มต่างๆที่สร้างขึ้น ฯลฯ และเพื่อลดความหวาดกลัวที่นักเรียน
มีต่อผม ผมจึงได้เลือกใส่ชุดแมวสีขาวในการเดินเยี่ยมชมซุ้มต่างๆ
ตลอดจนเสร็จงาน ซึ่งสามารถสร้างเสียงหัวเราะ(?)ให้กับนักเรียน
และอาจารย์ได้ด้วยล่ะ(มั๊ง)
Credit : ภาพพื้นหลังจาก k-on.wikia.com
ตารางงานส่วนตัวของผมในวันที่ 24 พฤษภาคม 2558 ที่
กำลังจะถึงนี้ "วันสถาปนาโรงเรียน" ผมก็ไม่รอช้าที่จะตรงดิ่ง
ไปยังห้องพักส่วนตัวของผู้อำนวยการโรงเรียน เพื่อประชุมและ
ปรึกษาเรื่องการจัดงานเทศกาลในวันดังกล่าว...
"ผมคิดว่าจะให้นักเรียนจัดซุ้มของระดับชั้นตนเองกันได้ตาม
ที่พวกเขาต้องการ เทศกาลนี้คงจะน่าสนุกมากแน่ๆ" นรินทร์
พูดกับผมด้วยสีหน้าตื่นเต้นที่ผมไม่ค่อยจะเห็นบ่อยเท่าไรนัก
ผมจึงได้ปรึกษากับนรินทร์ถึงเรื่องการออกตารางงานให้กับ
เหล่านักเรียนและอาจารย์ในการสลับเวรระหว่างการเฝ้าซุ้ม
ประจำระดับชั้นของตนเองกับการไปเดินเที่ยวชมงานเทศกาล
ส่วนอื่นๆภายในโรงเรียน เพื่อไม่ให้เกิดการทะเลาะเบาะแว้งกัน
อีกทั้งเทศกาลนี้ใหญ่พอสมควรเพราะเปิดให้ผู้ปกครองและ
เครือญาติของนักเรียนได้เดินชื่นชมผลงานของเหล่าลูกหลาน
ของตนในงานเทศกาลแห่งนี้อย่างภาคภูมิใจ
และที่สำคัญผมได้รับหน้าที่ตรวจตราความเรียบร้อยและประเมิน
คุณภาพแต่ละซุ้มภายในงานเทศกาลว่ามีความปลอดภัยต่อผู้ที่
เดินชมงานเทศกาลหรือไม่ และยังคอยแสดงความคิดเห็นให้กับ
นักเรียนและอาจารย์ที่ช่วยกันสร้างซุ้มของตนเอง เพื่อให้วันงาน
เทศกาลสถาปนาโรงเรียนจริงๆ ซุ้มของตนเองได้รับคุณภาพและ
สร้างความประทับใจให้กับผู้เยี่ยมชมมากที่สุดนั่นเอง
ช่วงระยะเวลาก่อนเริ่มงานเทศกาล โรงเรียนจึงได้ออกกฎให้มีการ
เรียนการสอนเพียงแค่ครึ่งวันเช้าเท่านั้น ส่วนครึ่งวันบ่ายนักเรียน
สามารถจัดซุ้มร่วมกับอาจารย์ได้อย่างอิสระ เพื่อเป็นการเตรียม
งานเทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน อีกทั้งนักเรียนและอาจารย์นั้น
สามารถแต่งชุดแฟนซีต่างๆภายในช่วงเวลานี้ได้อีกด้วย
นับว่าครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้ทำหน้าที่ออกมาพบปะพูดคุยกับ
นักเรียนและอาจารย์ได้อย่างใกล้ชิดแทบจะทุกคนในโรงเรียนเลย
ทีเดียว เพราะผมจะต้องเดินไปเยี่ยมชมตามซุ้มต่างๆเพื่อประเมิน
คุณภาพและแสดงความคิดเห็นให้กับการเยี่ยมชมซุ้มเหล่านั้น
ไม่ว่าจะเป็นการชิมอาหารที่นักเรียนได้ทำ, เล่นกิจกรรมภายใน
ซุ้มต่างๆที่สร้างขึ้น ฯลฯ และเพื่อลดความหวาดกลัวที่นักเรียน
มีต่อผม ผมจึงได้เลือกใส่ชุดแมวสีขาวในการเดินเยี่ยมชมซุ้มต่างๆ
ตลอดจนเสร็จงาน ซึ่งสามารถสร้างเสียงหัวเราะ(?)ให้กับนักเรียน
และอาจารย์ได้ด้วยล่ะ(มั๊ง)
Credit : ภาพพื้นหลังจาก k-on.wikia.com
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 24 May 2015, 22:34
มาส่งภารกิจครับ
- Spoiler:
- "นี่คือเอกสารสำหรับงานเทศกาล ผมเซ็นต์อนุมัติแล้ว รบกวนช่วยเอาไปถ่ายเอกสารแจก
ตัวแทนแต่ละชั้นด้วยนะครับ"
"ครับผอ."
ผมรับเอกสารที่ตัวเองไม่สามารถอ่านได้มาไว้ในมือ โดยปกติแล้วผอ.จะมีคนแปลเอกสาร
ปกติให้เป็นภาษาเบลล์สำหรับผู้พิการทางสายตา และผมเองก็เช่นเดียวกัน ถึงกระนั้นก็ใช่
ว่าจะละเลยเอกสารตัวอักษรที่พิมพ์บนกระดาษทั่วไป เพราะยังไงผมก็เป็นประธานนักเรียน
ไม่ว่างานโรงเรียนแบบไหนก็ไม่เกี่ยงแม้ตัวเองจะไม่ได้รับผลประโยชน์ใดๆ
ผมฝากประกาศผ่านทางชมรมกระจายเสียงให้เรียกตัวแทนห้องเพื่อรับเอกสารการจัดงาน
เทศกาลโรงเรียน ดูเหมือนทุกคนจะตื่นเต้นกันมากเพราะปีนึงจะมีเพียงหนเดียว และ
แน่นอนว่าสำหรับโรงเรียนที่ใหญ่ขนาดนี้ งานเทศกาลย่อมไม่ธรรมดาแน่นอน
อันที่จริงก็ไม่เคยมีอีเว้นท์ไหนธรรมดานะ
"ห้องนายทำอะไร"
ผมและจินตุงมาออกกำลังกายที่ฟิตเนสชั้นบนในยามเย็นหลังเลิกเรียน จินตุงหยุดพัก
ดื่มน้ำแล้วถามผมด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ผมยกเวทขนาด 4 กก.ก่อนจะตอบปนเสียงหอบ
ยกไปยกมาก็หนักแหะเจ้านี่
"ยังไม่ได้คิดเลย"
"ไม่มีใครเริ่มเหรอ"
"...อืม คงต้องไปถามอ.ที่ปรึกษาดู เผื่อจะตกลงได้"
"โห... มีที่ปรึกษาด้วย"
ผมขำในคอเบาๆ พวกเราออกกำลังกายกันต่ออีกสักพักก่อนจะไปหาอะไรทาน ขณะที่กิน
ข้าวเย็น พวกเราก็พูดคุยกันเฮฮาถึงเรื่องซุ้มงานเทศกาล เพื่อนสนิทของผมเสนอขำๆ ว่าให้
ลองซุ้มสาวน้อยตกน้ำดู...อืม ก็น่าสนใจดี แต่ผมไม่ขอเป็นสาวน้อยนะ
เที่ยงวันต่อมาผมที่เป็นหัวหน้าห้องก็ถูกเพื่อนๆ โบ้ยให้ไปหาไอเดียซุ้มมา เพราะตอนเช้าคาบ
โฮมรูมตกลงกันยังไม่ได้ เลยไปพบกับครูเกลินซึ่งเป็นที่ปรึกษาที่ห้องพยาบาล
"อืม... ลองดูซุ้มคู่รักมั้ยคะ น่าสนุกดีนะ"
ไอเดียของครูช่างน่าสนใจ เป็นซุ้มที่คนที่เข้าซุ้มจะต้องร่วมกิจกรรมกัน 'เป็นคู่' พอได้
ฟังคอนเซ็ปคร่าวๆแล้วดูน่าสนใจดี ผมจึงลองเอาไปเสนอเพื่อนๆในเช้าวันถัดไป และ
ดูเหมือนทุกคนจะให้ความสนใจอยู่ไม่น้อย และในที่สุดพวกเราก็ตกลงที่จะจัดซุ้มคู่รัก
ขึ้นมา
สัปดาห์นี้เกือบทั้งสัปดาห์เป็นการเตรียมงานเทศกาล บางคนใส่ชุดเล่นหรือชุดพละของ
โรงเรียนเพื่อทำงานห้อง บางคนก็ใส่ชุดนักเรียนมา แน่นอนว่าต้องมีคนแอบโดดงานไม่
ช่วยเพื่อนไปนอนเล่นอยู่ที่หอก็มี งานที่ต้องใช้ความร่วมมือร่วมใจจากคนทั้งห้องแบบนี้จึง
พิสูจน์คนแต่ละคนให้เห็นเป็นอย่างดีว่ามีน้ำใจแค่ไหน แม้เพื่อนบางคนจะร่างกายไม่
อำนวยแต่ก็ยังมีน้ำใจมากกว่าคนที่สบายดีบางคน
"เอาล่ะ แต่งซุ้มเสร็จแล้ว เหลือแค่แบ่งหน้าที่หน้าซุ้ม ในซุ้ม หลังซุ้มก็เสร็จแล้ว" เสียง
ครูลินที่แวะเวียนมาช่วยเด็กนักเรียนตกแต่งซุ้มดังขึ้นที่หน้าชั้นเรียน
"เย้!!" เด็กนักเรียนชั้นม.5 โห่ร้องอย่างดีใจเมื่อซุ้มที่เตรียมการมาถึง 3 วันได้เสร็จ
เป็นที่เรียบร้อย ผมยืนยิ้มและปรบมืออย่างดีใจที่มุมนึงของห้อง
"ตกลงกันดีๆ นะคะว่าใครจะทำอะไรในวันจริง แต่แน่นอนว่าครูขอเป็นกรรมการด้วยนะ"
"ได้เลยค่าา/ครับบบ" ทุกคนพร้อมใจกันตอบ
และหลังจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของผมในการจัดการแบ่งหน้าที่คน หลังเสร็จงานจน
ฟ้ามืด ผมก็โทรศัพท์กลับไปหาคนทางบ้าน
"สวัสดีครับตา"
"ไอน์ เป็นยังไงบ้างลูก"
ผมเล่าให้คุณตาฟังว่ากำลังจะจัดงานเทศกาลโรงเรียน ผมพอรู้ว่าท่านอยู่ไกลและ
ก็ชรา การเดินทางมาโรงเรียนเพื่อชมผลงานซุ้มที่ผมมีส่วนช่วยสร้างคงยาก จึงไม่ได้
ร้องขอให้ท่านเดินทางมางาน ท่านจึงแค่อวยพรขอให้งานของผมลุล่วงไปด้วยดี...
ขอบคุณนะครับตา
เมื่อถึงวันงานผมตื่นแต่เช้ามืด ออกไปดูซุ้มซึ่งมีเพื่อน 2-3 มาดูช่วย แสงแดดอ่อนๆ
ยามเช้าเริ่มต้นขึ้น นั่นหมายความว่าอีกไม่กี่ชั่วโมงงานเทศกาลของโรงเรียนจะเริ่มต้น
ขึ้นอย่างเป็นทางการ คนจากนอกโรงเรียนคงจะล้นหลามกันน่าดู ผมเปลี่ยนเสื้อยืดที่
ใส่นอนเป็นเสื้อยืดของสต๊าฟ เพื่อนๆ บอกว่ามันเป็นเสื้อยืดสีชมพูมีหัวใจตรงกลางและ
ห้อยป้ายสต๊าฟใส่คอให้ผม
"สู้ๆ นะคะประธานนักเรียน ฮิๆ"
"ครับๆ" ผมตอบกลับเพื่อนผู้หญิงคนที่จัดแจงทำป้ายสต๊าฟให้เพื่อนทุกคนแบบขำๆ
ฮ่าห์! มาไฟ้ว์กัน!
ซุ้มคู่รักของพวกผมดูคึกคักดี แต่แน่นอนว่ามีหลายคนที่อยากเข้าแต่ไม่ยอมเข้า
จนสายแล้วของรางวัลที่มีมากมายก็ยังไม่ถูกแจกออกไป ไม่ว่าพวกที่ทำหน้าที่
หน้าซุ้มจะเกลี้ยกล่อมยังไง ประชาชนชาวไทยที่แสนจะเขินอายก็ไม่ยอมเข้าซุ้ม
มาทำกิจกรรมสนุกๆ ซะที แหม...อุส่าห์แปะป้ายว่ามีแจ๊กพ็อตเป็นบัตรกินขนมใน
ร้าน La Pastel ฟรีๆ ถึง 2 ใบเชียวนะ ไม่รู้รึไงว่ามันแพงมากขนาดไหน
"โอ้โห... นี่ซุ้มของม.5 เหรอเนี่ย ฟรุ้งฟริ้งเชียว"
"เห็นแล้วแสบตา"
"...ทำไมผมเอียน"
เสียงใสๆ บวกเสียงแปลกๆ พ่วงเสียงทุ้มๆ ดังขึ้น ผมรีบหันควับไปเพราะช่างคุ้นเคย
กับเสียงเหล่านี้เหลือเกิน ยิ่งพอเดินเข้าไปใกล้ก้แน่ใจเชียวล่ะว่าเป็นคนรู้จัก
"เข้ามาดูก่อนมั้ย เผื่ออยากจะเล่น"
"อ้าว พี่ไอน์นี่นา" เสียงแคลดังขึ้น ผมยิ้มตอบกลับแล้วตอบสั้นๆ ว่าใช่ น้องทำเสียง
อู้หูอ้าหากับความฟรุ้งฟริ้ง(มันเป็นยังไงผมไม่รู้นะ)ของซุ้ม ดูเหมือนจะมีภูมิกับเซย์
พ่วงมาด้วย ผมอธิบายว่าซุ้มของเราจะทำกิจกรรมกัน 'เป็นคู่' ซึ่งทั้งคู่ต้องผูกข้อมือ
กัน 1 ข้าง แล้วผจญ 2 ด่านใหญ่ๆ เพื่อรับรางวัล ด่านแรกคือด่าน 'กินกันเถอะ' ซึ่ง
ดูเหมือนภูมิจะเริ่มสนใจขึ้นมา เพราะรางวัลของด่านนี้เป็นน้ำหวาน 1 โหล ผมจึงสัมทับ
เข้าไปอีกว่าถ้าเล่นฮาร์ดโหมดจะได้เพิ่มเป็น 2 โหล...ของฟรีทำเอาภูมิสนใจ แต่ติด
ที่ว่าต้องเล่นเป็นคู่เท่านั้น
"แคล..." ภูมิเอ่ยเสียงต่ำ
"ถ้ามัดแขนข้างนึงก็ไม่ถนัดสิ" น้องแคลเอ่ยท้วง
"ภูมิต้องป้อนเรานะ"
"เธอกินช้า นาทีนึงจะหมดเหรอ"
ดูเหมือนเพื่อนๆ ก็อยากจะช่วยภูมิเล่น จนมาลงเอยที่...
"เซย์...มาเลย"
น้องเซย์รีบจิ้มเครื่องพิมพ์ว่า "ไม่ๆๆๆๆๆ" รัวๆ แต่ไม่ทันการแล้ว ภูมิลากไปจุดลงทะเบียน
ซึ่งจะได้รับสมุดโน้ตเล็กๆ เป็นของที่ระลึกด้วย ก่อนทั้งคู่จะถูกผูกข้อมือ ผมที่ทำหน้าที่เป็น
กรรมการด่านที่ 1 ก็เริ่มอธิบายกฏ ดูเหมือนภูมิจะเลือกโหมดธรรมดาอย่างช่วยไม่ได้
เพราะเซย์ไม่ยอมกินไส้กรอกราดซอสพริก (โหมดธรรมดาเป็นป๊อกกี้)
เมื่อเริ่มแข่งขัน คนที่ป้อนคือเซย์ส่วนคนกินคือภูมิ ผมอึ้งกับการกินของภูมิมากเพราะกิน
หมดได้ไวจริงๆ จึงผ่านด่านแรกไปได้ง่ายๆ ดีจัง...คู่แรกมาด่านก็เฮฮาเลย น้ำหวาน
1 โหลจึงตกเป็นของรางวัลไป
"ซุ้มนี้มีอะไรเนี่ย" น้ำเสียงสงสัยของใครบางคนดังขึ้น ผมรีบปรีเข้าไปทักทาย และคนที่มา
ไม่ใช่ใครอื่น นั่นคือพีกับพีชนั่นเอง
"เหมือนเห็นแคล..." เสียงของพีชเอ่ยขึ้นเบาๆ เออ นั่นสิ...เมื่อกี้น้องแคลยังเชียร์เซย์กับ
ภูมิอยู่เลย หายไปไหนแล้ว... แต่ผมก็ทิ้งความสงสัยนั้นไปก่อนจะเอ่ยชักชวนให้ทั้งคู่เข้า
ร่วมกิจกรรมของซุ้มชิงรางวัล
"คู่รักนะครับพี่ไอน์ พีบอก" พีชตอบผมด้วยเสียงนิ่งๆ ดูเหมือนน้องพีจะอายถ้าต้องทำ
กิจกรรมคู่
"แค่ทำเป็นคู่ครับ ไม่ใช่คู่รักกันก็ได้"
"แต่... พีบอก" พีชทำหน้าที่สื่อสารให้ ผมยิ้มอ่อนๆ ผมก็โน้มน้าวอีกที มาเล่นเถอะนะครับ
พี่อยากแจก
"รางวัลล่ะครับ?" พีชเอ่ยขึ้นเหมือนเริ่มสนใจ แน่นอนว่าเหมือนกับคนอื่นๆ ผมเริ่มโปรโมต
โปรโมชั่นของซุ้มโดยมีเพื่อนอีกคนค่อยช่วยพูด นับว่างานเทศกาลเป็นงานที่ผมพูดมาก
ที่สุดของปีเลยนะเนี่ย (ปาดเหงื่อ)
"คนนึงป้อนแล้วกินกับกินพร้อมกันเหรอครับ?"
"ครับ" ผมตอบรับ...
"อาหารก็ต่างกันด้วย?"
"ใช่แล้ว" ผมตอบด้วยน้ำเสียงยินดี พีชเงียบไปอึดใจก่อนจะพูดบางอย่างกับพีอยู่นาน
สองนาน แต่แล้วพีชก็เดินมาบอกกับผมว่าจะแข่ง ผมได้ยินเสียงหายใจฟึดฟัดมาจาก
คนข้างๆ ตัวพีช ...ค คงไม่ใช่ว่าพีกำลังอึดอัดหรอกนะครับ
"เอาล่ะ...โหมดยากนะครับ กินไส้กรอกซอสพริกด้วยปากเดียวกันใน 1 นาที เริ่ม!"
ดูเหมือนคู่นี้จะเป็นจุดสนใจของห้องอย่างมาก ไม่ว่าคนที่แวะดูซุ้มหรือทีมงานคนอื่นๆ
ก็เริ่มมากองที่นี่ พร้อมกับส่งเสียงเชียร์อย่างสนุกสนานเพราะเป็นคู่ชาย-ชายคู่แรกของงาน
ยิ่งมีเสียงเชียร์ก็ยิ่มเริ่มสนุก แต่ผมว่าคนที่นั่งกินและกำลังยึดโต๊ะที่ใช้แข่งจนโต๊ะสั่นนี่คงทั้ง
อายทั้งเผ็ดจนไม่รู้จะว่ายังไงแล้ว
"แฮ่กๆ...เผ็ดจุง"
"ซึดดดด..."
เสียงพีชและพีสูดปาก... ทั้งคู่ทำเวลาไป 59 วินาทีกับการกินไส้กรอกด้วยกัน รับน้ำหวาน
ฟรีๆ ไป 2 โหล แต่ระหว่างการแข่งผมได้ยินเสียงโวยวายของคู่ก่อนหน้านั้นซึ่งก็คือเซย์
กับภูมิอยู่ที่ด่านที่ 2 ด้านหลัง สงสัยกำลังหัวเสียกับการหากระดาษหัวใจในลูกโป่งอยู่ล่ะมั้ง
"เฮ้ย! เธออย่าโยนลูกโป่งสิ อยู่นี่ๆๆๆ" เสียงภูมิโวยขึ้นมา
"คิกๆๆๆ" เสียงหัวเราะชอบใจครูลินซึ่งมาเป็นกรรมการ คุณครูบอกว่าจะเป็นกรรมการให้คู่แรก
ของงานเท่านั้นดูเหมือนคุณครูจะชอบใจที่เด็กๆ เฮฮากับกระบะลูกโป่งนะครับ แต่ว่า...
อย่าพังกระบะลูกโป่งนะครับน้องเซย์
พอเสร็จการแข่งพีก็รีบหยิบน้ำไปดื่มแก้เผ็ดแทบไม่ทัน แต่เสียงปรบมือก็ดังขึ้นไปทั่วห้อง
เพราะทั้งคู่ร่วมแรงร่วมใจกัน 'กิน' ได้ดีมากๆ ถึงจะไม่เต็มใจแต่ดูเหมือนน้องพีก็ตั้งใจแข่ง
ส่วนพีชก็ได้รางวัลสมใจ ขอให้โชคดีในด่านที่ 2 ซึ่งเป็นการหากระดาษที่ซ่อนในลูกโป่ง
และขอให้โชคดียิ่งๆ ขึ้นด้วยการเจอแจ็กพ็อตกินฟรีนะครับ
ช่วงพักเปลี่ยนกะผมจึงแวะออกมาดูซุ้มอื่นๆ บ้าง ผมได้ยินเสียงครูสินกับครูเนฟผู้นิ่งเงียบกำลัง
เฮฮากับซุ้มคาเฟ่หมีโดยมีอี้เฟยที่เงียบขรึมอยู่หน้างาน ผมแปลกใจนิดหน่อยเพราะไม่ค่อยได้
พูดคุยหรือรู้สึกว่าเขาปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณชนมากนัก
อา...หิวจังเลย หาซุ้มของกินกินดีกว่า แต่ผมก็ไปได้ไม่ไกลมาก เพราะคนช่างล้นหลาม
เหลือเกิน เสียงดนตรีดังไปทั่วแถมคนยังเยอะขนาดนี้ผมคงหลงทิศหลงทางแน่ๆ แล้วใน
ที่สุดผมก็หลงทิศจนได้ จนต้องนั่งพักอยู่ม้านั่ง...ซักชั้นของอาคารเรียน
"พี่ไอนนนน์~" เสียงนี่มัน...ไอรีนสินะ
"พี่ไอน์มานั่งทำอะไรตรงนี้คะ ไม่อยู่ซุ้มเหรอ ไปเที่ยวกะไอรีนมั้ย บ้านผีสิงหลอนมาก แต่
พี่ไอน์คงไม่กลัวผี งั้นหาไรกินกัน ขนมซุ้มม.1 อร่อยมักๆ เดี๋ยวไอรีนพาไป ไปมั้ยคะ?"
"อ เอ่อ..." น้องสาธยายเอาซะพี่ฟังไม่ทันเลยครับ ผมหัวเราะแห้งๆ ตอบกลับคุณน้องรูมเมท
ก่อนจะอธิบายว่าผมเหนื่อย หลงทิศเพราะโดนคลื่นมหาชนเบียดเสียดจนกลับซุ้มของตัวเอง
ไม่ถูก ไอรีนร้องอ๋อก่อนจะทำหน้าที่เป็นดวงตาให้ผม น้องพาผมกลับซุ้มก็จริงแต่กว่าจะถึง
ซุ้มตัวเอง ทั้งตัวทั้งคอทั้งมือผมก็เต็มไปด้วยของชำร่วย ของแถม ของรางวัล ของกินจากซุ้ม
นั่นนี่เต็มไปหมด...ผมว่าน้องไม่ได้พาผมกลับหรอก จุดประสงค์หลักคือเที่ยวงาน กลับซุ้มนั่น
งานรอง
"ประธานหายไปเที่ยวมานี่เอง"
เพื่อนในห้องส่งเสียงร้องทัก ดูเหมือนว่าหลังจากที่คู่ของพีพีชทำกิจกรรมไป ซุ้มคู่รักของชั้น
ม.5 ก็เริ่มจะมีชื่อและคนแวะเวียนมามากขึ้น ของรางวัลถูกทยอยแจกออกไปมากมาย เพื่อนๆ
ในชั้นทำงานตัวเป็นเกลียว แต่เป็นงานที่เปื้อนด้วยเสียงหัวเราะและรอยยิ้ม
งานเทศกาลปีนี้ก็เป็นงานที่สนุกอีกปีหนึ่ง ไม่ว่าจะปีไหนๆ แม้จะเหนื่อยเพราะจัดซุ้ม แต่เพราะ
มีเพื่อนๆ และคุณครูที่น่ารัก ทุกอย่างจึงผ่านไปได้ดี หลังจบงานครูลินจึงเรียกประชุมนักเรียน
ทุกคน แม้บางคนจะบ่นว่าเหนื่อยแต่ก็ไม่ได้หนีกลับไปนอนที่หอก่อนแต่อย่างใด ครูลินก้าว
ขึ้นไปยืนที่แท่นยืนหน้าชั้นเรียนก่อนจะกล่าวให้กำลังใจและขอบคุณนักเรียนทุกคน
"ครูอาจจะไม่ได้สอนพวกเธอ แต่ครูภูมิใจมากที่พวกเธอทำให้งานเทศกาลโรงเรียนปีนี้
เป็นปีที่น่าจดจำ ขอบคุณทุกๆ คนนะคะที่ร่วมแรงร่วมใจ ปีหน้าเอาอีกนะ"
ท้ายประโยคครูลินใช้น้ำเสียงยียวนเล็กน้อย นักเรียนทุกคนหัวเราะเสียงดังและตะโกนตอบ
กลับคุณครูพร้อมๆ กัน ก่อนจะโยนลูกโป่งเล่นเพื่อฉลองที่งานผ่านไปได้ด้วยดี ผมยืนฟังเสียง
ลูกโป่งแตกและเพื่อนๆ ที่หัวเราะอย่างมีความสุขอยู่ที่มุมหนึ่งของห้อง โดยที่มือถือขวดน้ำหวาน
ซึ่งเหลือจากการแจกเป็นของรางวัลไว้
ขอบคุณทุกคนจริงๆ นะครับ
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก
- Narin's Comment:
- โอ้โห งานอลังการงานสร้างจัดเต็มมากเลยครับ ส่งหลายรูปอีกด้วย
ต้องขอโทษด้วยนะครับที่ผมไม่มีอะไรเกินกว่านี้จะให้แล้ว มีแค่นี้จริงๆครับ ;_;
ชอบไอเดียเกี่ยวกับซุ้มคู่รัก เป็นสิ่งที่ไม่ค่อยเห็นหรือนึกถึงเมื่อนึกถึง
งานเทศกาลโรงเรียน ถือเป็นไอเดียที่ครีเอทีฟใช้ได้เลยครับ
ชอบที่มีการอธิบายเงื่อนไขของซุ้มจัดเจนสามารถนำไปเล่น
จริงได้เลยครับ (นึกถึงวันมิตติ้งเหลือเกิน)
- Nearmoki-2b
Narin
อดีตผู้อำนวยการโรงเรียน
0
+65 M 413 K 676
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sat 30 May 2015, 02:48
ณ.ห้องประชุมใหญ่ ตอนนี้ผมกำลังนั่งฟังการขับร้องจากชมรมประสานเสียง
เพราะนอกจากกิจกรรมซุ้มตามห้องแล้ว ทางโรงเรียนยังเปิดโอกาสให้ชมรม
ต่างๆได้โชว์ฝีไม้ลายมือเพื่อเป็นตัวกระตุ้นเรียกคนเข้าชมรมอีกด้วย
เสียงปรบมือดังลั่นหอประชุมแสดงความพึงพอใจของเหล่าผู้ปกครอง
คนที่ขึ้นเวทีรายต่อไปคือคนที่ผมกำลังรอฟังอยู่เป็นพิเศษ นั่นคือคิวการ
แสดงของผู้ชนะการประกวดควิ้นท์สตาร์ แคลโรไลน์ ลอสกัน เด็กสาวใน
การอุปถัมป์ของผมนั่นเอง
ถึงจะพูดว่า 'เด็กสาว' แต่ตอนนี้แคลโรไลน์ก็เติบใหญ่เป็นนักเรียนมัธยม-
ปลายแล้ว แต่ไม่ว่าเธอจะเติบโตขึ้นสักแค่ไหนแต่ความห่วงใยที่ผมมีต่อ
เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน สำหรับผมแล้วไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเพียงใดแคล
ก็จะเป็นเด็กสาวตัวน้อยที่น่าถนุถนอมอยู่เช่นเดิม ที่ผมรอคอยการแสดง
ของเธอเป็นพิเศษเป็นเพราะว่าผมต้องการฟังด้วยหูของตัวเองว่าทุกอย่าง
จะผ่านไปโดยเรียบร้อย ในขณะที่พ่อแม่ของเด็กคนอื่นๆนั่งปรบมือให้กับ
ลูกของตัวเอง ในขณะที่พวกเขาเดินเที่ยวชมโรงเรียนด้วยกัน ในขณะนั้น
แคลโรไลน์กลับไม่มีใคร ไม่ใช่แค่ผู้ปกครองไม่ว่าง หากไม่ว่าเธอจะรอสัก
เพียงไหน.. ไม่ว่าจะร้องเพลงเพราะสักเพียงใด.. ก็จะไม่มีใครมาหาเธอ
เพราะฉะนั้นในวันนี้ผมจึงอยู่ตรงนี้ เพื่อปรบมือดังที่สุดให้แก่ลูกสาวของผม
.
.
.
การแสดงโชว์ของแคโรไลน์ผ่านไปด้วยดี เมื่อผมอยู่ให้กำลังใจเธอจนจบ
การแสดงแล้วผมจึงขออนุญาตออกมาเดินเยี่ยมชมตัวงานบ้าง แหม่ วันนี้
ผมใส่เสื้อ Staff มาเชียวนะ พร้อมทั้งศึกษาแผนผังการจัดงานมาอย่างดี
จะต้องมีสักคนแหละน่าที่เข้ามาถามไถ่ให้ผมได้ช่วยเหลือบ้าง!!
.
.
.
ช่างน่าแปลกที่ไม่มีใครเข้ามาถามไถ่หรือขอความช่วยเหลือจากผมสักคน
ในมือผมกลับเต็มไปด้วยขนมมากมายที่เด็กๆนำมาให้ตอนที่ผมเดินผ่าน
ซุ้มของพวกเขา ทำไมกันนะ.. ไม่มีใครมาถามทางผมเพราะเห็นว่าผม
มองไม่เห็นหรือยังไงกัน.. ผมก็อยากทำตัวมีประโยชน์บ้างนะ ;_;
ผมได้แต่คิดขณะที่มือจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก
"ผอ. ดิฉันขอน้ำหน่อยสิคะ"
เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดี มันเป็นเสียงของรัตติกาล
เลขาส่วนตัวของผม ผมหยิบขวดน้ำที่ได้มาจากซุ้มชั้น ม.5 ยื่นให้
"ไปทำอะไรมาครับนั่น เสียงแหบแห้งเชียว"
"ไปกรีดหวีดสยองที่ซุ้มบ้านผีสิงของม.2 มาค่ะ ถึงจะชอบตอนกลางคืน
แต่ก็ไม่ถูกกับผีวิญญาณจริงๆนั่นแหละนะคะ"
"เห๋~ ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคุณมีจุดอ่อนน่ารักๆกับเขาด้วย"
ผมกลั้วหัวเราะอารมณ์ดีให้กับรัตติกาล ในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น
งานของเธอช่างหนักหนาสาหัส เพราะฉะนั้นผมจึงดีใจที่เธอจะได้พักบ้าง
"ว่าแต่ผอ.มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว.. ไม่สิ ไม่ได้มาคนเดียวนี่นา.."
"เอ๋?? ผมอยู่คนเดียวนะครับ ค คุณคิดจะหลอนผมต่อหรือยังไง!!"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะคะผอ. ดิฉันขอตัวก่อน ฮิๆ"
"เดี๋ยวก่อ...!!"
เลขารัตติกาลวิ่งจากไปโดยปล่อยผมยืนวังเวงอยู่ท่ามกลางฝูงคน
หรือจะบอกว่าที่ไม่มีใครทักผมเลยเป็นเพราะว่ามีอะไรแปลกๆตาม
หลังผมอยู่งั้นเหรอ!! ไม่เอาน่านรินทร์ นี่มันกลางวันแสกๆนะ
จะไปมีอะไรได้ยังไงกัน ผมเดินแบกกองขนมในมือเดินต่อไป
ใจยังคงคิดสงสัยเรื่องที่เลขาตัวเองพูด บางทีคุณรัตอาจจะแค่
แกล้งหยอกเล่นและกำลังสนุกกับการที่ผมเชื่อแถมยังวิตกกังวล
ผมเริ่มเพ่งสมาธิในการฟังเสียงฝีเท้าคนรอบข้าง เนื่องจากมีคน
เดินสวนกันเป็นจำนวนมากจึงทำให้ผมไม่ได้ใส่ใจสังเกตว่ามี
ใครอยู่รอบตัวบ้าง ทันใดนั้นเอง...
"อ๊ะ"
ผมหยุดเดินกะทันหันทันทีที่สัมผัสอะไรบางอย่างได้ สิ่งที่รัตติกาล
เอ่ยถึงไม่ใช่ผีสางนางไม้ที่ไหน เพราะเสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้นเป็น
ก้าวจังหวะการเดินของ...
"คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ.. เรเน่?"
"...."
ถึงจะไม่ได้รับคำตอบแต่ผมก็มั่นใจเป็นอย่างมากว่าคนที่ยืนอยู่
ด้านหลังผมตอนนี้คือ เรเน่ กิลเล็ต เจ้าของโรงเรียนแห่งนี้
"นี่ไม่ใช่เน่สักหน่อย เน่ไม่มีทางมาอยู่แถวนี้ได้หรอกค่ะ"
เสียงใสที่ถูกดัดเสียงจนเหมือนเป็ดดังขึ้น.. เจ้านายผมจริงๆด้วย..
"โทษทีนะ ยัยนี่มันร้องอยากจะมาให้ได้น่ะ"
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้พบกันนานแล้วแต่ผมก็ยังจำได้ดี
เขาคือคุณ ราย เกร์ดีน บอดิการ์ดของเรเน่
"รู้ได้ยังไงกัน.. เน่ว่าเน่ปลอมตัวดีแล้วนะ"
"ปลอมตัวหลบคนตาบอดมันจะไปมีผลอะไรไหมล่ะ!!"
"อ เอ๋!?!"
บางทีผมก็รู้สึกว่าพวกเขาเข้าขากันดีจนควรไปเปิดตลกคาเฟ่
แทนอาชีพชวนเครียดที่พวกเขาทำอยู่ในปัจจุบัน
"แล้วพวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่เหรอครับ เห็นบอกว่างานยุ่งนี่นา?"
"ก็วันสถาปนาโรงเรียนนี่นะคะ นานๆทีเราก็ควรอยู่กันพร้อมหน้าสักหน่อย"
"พร้อมหน้า?"
"ใช่ค่ะ"
.
.
.
"ทำไมผมต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับเรเน่ด้วยละเนี่ย?"
"เลิกพูดแล้วกินเถอะค่ะ อร่อยนะ"
"มีใครอยากไปลองซุ้มบ้านผีสิงกับดิฉันอีกรอบไหมคะ?"
ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางแจ้ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร
ที่ปกติแล้วผมไม่ค่อยได้ทานเท่าไหร่ รวมทั้งคนที่นั่งอยู่ด้วยกันตอนนี้
ก็เป็นคนที่ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้พบเจอบ่อยนักด้วย เริ่มจากคุณเอลิท
ที่กำลังบ่นหงุบหงิบตามประสา ถึงแม้จะชอบมีปากเสียงกับเจ้าของ
โรงเรียนอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ผมคิดว่าจริงๆแล้วพวกเขาน่าเข้ากันได้ดี
ถัดจากคุณเอลิทคือคุณรายที่ตั้งแต่มามือก็ยังไม่หยุดจ้วงขนมแต่อย่างใด
เขาบอกว่าที่สวิตเซอร์แลนด์ไม่มีลูกชิ้นทอดและขนมอร่อยๆเหมือนอย่าง
ที่ไทย
เรเน่ออกปากห้ามปรามคุณรายอยู่บ้างแต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไร
เมื่อนั้นเธอจึงหันไปคุยเล่นกับคุณเอลิทแทน จริงๆต้องบอกว่าหันไป
ให้คุณเอลิทจิกกัดเล่นจะถูกกว่า นอกจากเหล่าคนที่ผมไม่ค่อยเห็น
หน้าแล้วข้างกายผมยังมีคุณรัตติกาลที่เข้ามาร่วมวงเพราะเห็นว่า
น่าสนุกดี ผมหัวเราะร่าให้กับบรรยากาศที่ไม่ได้พบเจอมาพักใหญ่ๆ
นึกดูดีๆแล้วผมก็รู้จักกับเจ้าของโรงเรียนและฝ่ายปกครองมากว่า
ห้าปีแล้ว ช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะแบบนี้ทำให้ผมย้อนนึกถึง
ช่วงที่ผมเข้ามาเป็นผู้อำนวยการของที่นี่ใหม่ๆ รัตติกาลที่ถึงแม้
จะทำงานร่วมกันมาไม่ได้นานนักแต่เธอก็ช่วยงานผมได้เป็นอย่างดี
รวมทั้งยังทำให้งานของผมง่ายขึ้นเป็นอย่างมาก
ผมยิ้มฟังเสียงสนทนาของเหล่าผู้บริหาร สายลมอ่อนๆที่พัดมา
ทำให้รอยยิ้มของผมเผยกว้างขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ดีจังเลยนะที่มีวันนี้
ขอบคุณวันสถาปนาที่ทำให้เราทุกคนได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้า
ผมหวังว่าจะได้ร่วมงานกับพวกเขาอย่างมีความสุขอย่างเช่นวันนี้ต่อไป
ผมดีใจเหลือเกินที่ได้อยู่ที่นี่.. เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้
เพราะนอกจากกิจกรรมซุ้มตามห้องแล้ว ทางโรงเรียนยังเปิดโอกาสให้ชมรม
ต่างๆได้โชว์ฝีไม้ลายมือเพื่อเป็นตัวกระตุ้นเรียกคนเข้าชมรมอีกด้วย
เสียงปรบมือดังลั่นหอประชุมแสดงความพึงพอใจของเหล่าผู้ปกครอง
คนที่ขึ้นเวทีรายต่อไปคือคนที่ผมกำลังรอฟังอยู่เป็นพิเศษ นั่นคือคิวการ
แสดงของผู้ชนะการประกวดควิ้นท์สตาร์ แคลโรไลน์ ลอสกัน เด็กสาวใน
การอุปถัมป์ของผมนั่นเอง
ถึงจะพูดว่า 'เด็กสาว' แต่ตอนนี้แคลโรไลน์ก็เติบใหญ่เป็นนักเรียนมัธยม-
ปลายแล้ว แต่ไม่ว่าเธอจะเติบโตขึ้นสักแค่ไหนแต่ความห่วงใยที่ผมมีต่อ
เธอก็ไม่เคยเปลี่ยน สำหรับผมแล้วไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักเพียงใดแคล
ก็จะเป็นเด็กสาวตัวน้อยที่น่าถนุถนอมอยู่เช่นเดิม ที่ผมรอคอยการแสดง
ของเธอเป็นพิเศษเป็นเพราะว่าผมต้องการฟังด้วยหูของตัวเองว่าทุกอย่าง
จะผ่านไปโดยเรียบร้อย ในขณะที่พ่อแม่ของเด็กคนอื่นๆนั่งปรบมือให้กับ
ลูกของตัวเอง ในขณะที่พวกเขาเดินเที่ยวชมโรงเรียนด้วยกัน ในขณะนั้น
แคลโรไลน์กลับไม่มีใคร ไม่ใช่แค่ผู้ปกครองไม่ว่าง หากไม่ว่าเธอจะรอสัก
เพียงไหน.. ไม่ว่าจะร้องเพลงเพราะสักเพียงใด.. ก็จะไม่มีใครมาหาเธอ
เพราะฉะนั้นในวันนี้ผมจึงอยู่ตรงนี้ เพื่อปรบมือดังที่สุดให้แก่ลูกสาวของผม
.
.
.
การแสดงโชว์ของแคโรไลน์ผ่านไปด้วยดี เมื่อผมอยู่ให้กำลังใจเธอจนจบ
การแสดงแล้วผมจึงขออนุญาตออกมาเดินเยี่ยมชมตัวงานบ้าง แหม่ วันนี้
ผมใส่เสื้อ Staff มาเชียวนะ พร้อมทั้งศึกษาแผนผังการจัดงานมาอย่างดี
จะต้องมีสักคนแหละน่าที่เข้ามาถามไถ่ให้ผมได้ช่วยเหลือบ้าง!!
.
.
.
ช่างน่าแปลกที่ไม่มีใครเข้ามาถามไถ่หรือขอความช่วยเหลือจากผมสักคน
ในมือผมกลับเต็มไปด้วยขนมมากมายที่เด็กๆนำมาให้ตอนที่ผมเดินผ่าน
ซุ้มของพวกเขา ทำไมกันนะ.. ไม่มีใครมาถามทางผมเพราะเห็นว่าผม
มองไม่เห็นหรือยังไงกัน.. ผมก็อยากทำตัวมีประโยชน์บ้างนะ ;_;
ผมได้แต่คิดขณะที่มือจิ้มลูกชิ้นทอดเข้าปาก
"ผอ. ดิฉันขอน้ำหน่อยสิคะ"
เสียงที่ได้ยินเป็นเสียงที่ผมคุ้นเคยดี มันเป็นเสียงของรัตติกาล
เลขาส่วนตัวของผม ผมหยิบขวดน้ำที่ได้มาจากซุ้มชั้น ม.5 ยื่นให้
"ไปทำอะไรมาครับนั่น เสียงแหบแห้งเชียว"
"ไปกรีดหวีดสยองที่ซุ้มบ้านผีสิงของม.2 มาค่ะ ถึงจะชอบตอนกลางคืน
แต่ก็ไม่ถูกกับผีวิญญาณจริงๆนั่นแหละนะคะ"
"เห๋~ ผมไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าคุณมีจุดอ่อนน่ารักๆกับเขาด้วย"
ผมกลั้วหัวเราะอารมณ์ดีให้กับรัตติกาล ในช่วงเวลาที่ผ่านมานั้น
งานของเธอช่างหนักหนาสาหัส เพราะฉะนั้นผมจึงดีใจที่เธอจะได้พักบ้าง
"ว่าแต่ผอ.มาทำอะไรอยู่ตรงนี้คนเดียว.. ไม่สิ ไม่ได้มาคนเดียวนี่นา.."
"เอ๋?? ผมอยู่คนเดียวนะครับ ค คุณคิดจะหลอนผมต่อหรือยังไง!!"
"ไม่ใช่อย่างนั้นหรอกค่ะ งั้นก็เที่ยวให้สนุกนะคะผอ. ดิฉันขอตัวก่อน ฮิๆ"
"เดี๋ยวก่อ...!!"
เลขารัตติกาลวิ่งจากไปโดยปล่อยผมยืนวังเวงอยู่ท่ามกลางฝูงคน
หรือจะบอกว่าที่ไม่มีใครทักผมเลยเป็นเพราะว่ามีอะไรแปลกๆตาม
หลังผมอยู่งั้นเหรอ!! ไม่เอาน่านรินทร์ นี่มันกลางวันแสกๆนะ
จะไปมีอะไรได้ยังไงกัน ผมเดินแบกกองขนมในมือเดินต่อไป
ใจยังคงคิดสงสัยเรื่องที่เลขาตัวเองพูด บางทีคุณรัตอาจจะแค่
แกล้งหยอกเล่นและกำลังสนุกกับการที่ผมเชื่อแถมยังวิตกกังวล
ผมเริ่มเพ่งสมาธิในการฟังเสียงฝีเท้าคนรอบข้าง เนื่องจากมีคน
เดินสวนกันเป็นจำนวนมากจึงทำให้ผมไม่ได้ใส่ใจสังเกตว่ามี
ใครอยู่รอบตัวบ้าง ทันใดนั้นเอง...
"อ๊ะ"
ผมหยุดเดินกะทันหันทันทีที่สัมผัสอะไรบางอย่างได้ สิ่งที่รัตติกาล
เอ่ยถึงไม่ใช่ผีสางนางไม้ที่ไหน เพราะเสียงฝีเท้าที่ได้ยินนั้นเป็น
ก้าวจังหวะการเดินของ...
"คุณมาทำอะไรที่นี่เหรอครับ.. เรเน่?"
"...."
ถึงจะไม่ได้รับคำตอบแต่ผมก็มั่นใจเป็นอย่างมากว่าคนที่ยืนอยู่
ด้านหลังผมตอนนี้คือ เรเน่ กิลเล็ต เจ้าของโรงเรียนแห่งนี้
"นี่ไม่ใช่เน่สักหน่อย เน่ไม่มีทางมาอยู่แถวนี้ได้หรอกค่ะ"
เสียงใสที่ถูกดัดเสียงจนเหมือนเป็ดดังขึ้น.. เจ้านายผมจริงๆด้วย..
"โทษทีนะ ยัยนี่มันร้องอยากจะมาให้ได้น่ะ"
อีกเสียงหนึ่งดังขึ้น ถึงแม้จะไม่ได้พบกันนานแล้วแต่ผมก็ยังจำได้ดี
เขาคือคุณ ราย เกร์ดีน บอดิการ์ดของเรเน่
"รู้ได้ยังไงกัน.. เน่ว่าเน่ปลอมตัวดีแล้วนะ"
"ปลอมตัวหลบคนตาบอดมันจะไปมีผลอะไรไหมล่ะ!!"
"อ เอ๋!?!"
บางทีผมก็รู้สึกว่าพวกเขาเข้าขากันดีจนควรไปเปิดตลกคาเฟ่
แทนอาชีพชวนเครียดที่พวกเขาทำอยู่ในปัจจุบัน
"แล้วพวกคุณมาทำอะไรกันที่นี่เหรอครับ เห็นบอกว่างานยุ่งนี่นา?"
"ก็วันสถาปนาโรงเรียนนี่นะคะ นานๆทีเราก็ควรอยู่กันพร้อมหน้าสักหน่อย"
"พร้อมหน้า?"
"ใช่ค่ะ"
.
.
.
"ทำไมผมต้องมานั่งร่วมโต๊ะกับเรเน่ด้วยละเนี่ย?"
"เลิกพูดแล้วกินเถอะค่ะ อร่อยนะ"
"มีใครอยากไปลองซุ้มบ้านผีสิงกับดิฉันอีกรอบไหมคะ?"
ตอนนี้พวกเรากำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะกลางแจ้ง บนโต๊ะเต็มไปด้วยอาหาร
ที่ปกติแล้วผมไม่ค่อยได้ทานเท่าไหร่ รวมทั้งคนที่นั่งอยู่ด้วยกันตอนนี้
ก็เป็นคนที่ผมไม่ค่อยมีโอกาสได้พบเจอบ่อยนักด้วย เริ่มจากคุณเอลิท
ที่กำลังบ่นหงุบหงิบตามประสา ถึงแม้จะชอบมีปากเสียงกับเจ้าของ
โรงเรียนอยู่ทุกครั้งที่เจอหน้า แต่ผมคิดว่าจริงๆแล้วพวกเขาน่าเข้ากันได้ดี
ถัดจากคุณเอลิทคือคุณรายที่ตั้งแต่มามือก็ยังไม่หยุดจ้วงขนมแต่อย่างใด
เขาบอกว่าที่สวิตเซอร์แลนด์ไม่มีลูกชิ้นทอดและขนมอร่อยๆเหมือนอย่าง
ที่ไทย
เรเน่ออกปากห้ามปรามคุณรายอยู่บ้างแต่ก็ดูเหมือนจะไม่มีผลอะไร
เมื่อนั้นเธอจึงหันไปคุยเล่นกับคุณเอลิทแทน จริงๆต้องบอกว่าหันไป
ให้คุณเอลิทจิกกัดเล่นจะถูกกว่า นอกจากเหล่าคนที่ผมไม่ค่อยเห็น
หน้าแล้วข้างกายผมยังมีคุณรัตติกาลที่เข้ามาร่วมวงเพราะเห็นว่า
น่าสนุกดี ผมหัวเราะร่าให้กับบรรยากาศที่ไม่ได้พบเจอมาพักใหญ่ๆ
นึกดูดีๆแล้วผมก็รู้จักกับเจ้าของโรงเรียนและฝ่ายปกครองมากว่า
ห้าปีแล้ว ช่วงเวลาแห่งเสียงหัวเราะแบบนี้ทำให้ผมย้อนนึกถึง
ช่วงที่ผมเข้ามาเป็นผู้อำนวยการของที่นี่ใหม่ๆ รัตติกาลที่ถึงแม้
จะทำงานร่วมกันมาไม่ได้นานนักแต่เธอก็ช่วยงานผมได้เป็นอย่างดี
รวมทั้งยังทำให้งานของผมง่ายขึ้นเป็นอย่างมาก
ผมยิ้มฟังเสียงสนทนาของเหล่าผู้บริหาร สายลมอ่อนๆที่พัดมา
ทำให้รอยยิ้มของผมเผยกว้างขึ้นอย่างช่วยไม่ได้ ดีจังเลยนะที่มีวันนี้
ขอบคุณวันสถาปนาที่ทำให้เราทุกคนได้อยู่กันอย่างพร้อมหน้า
ผมหวังว่าจะได้ร่วมงานกับพวกเขาอย่างมีความสุขอย่างเช่นวันนี้ต่อไป
ผมดีใจเหลือเกินที่ได้อยู่ที่นี่.. เป็นส่วนหนึ่งของโรงเรียนแห่งนี้
- ภาพหมู่ก๊วนผู้บริหาร:
Signature ------------------------------------------------>
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 16:14
เพื่อความสะดวกในการอ่าน ผมเลยแบ่งเป็นช่วงๆ เอานะครับ เพราะเนื้อหาแต่ละช่วงก็นับว่า เยอะพอสมควรครับ
ในที่สุด วันนี้ก็เป็นวันเริ่มงานเทศกาลแล้ว พวกเราทั้งโรงเรียนได้ถูกเรียกให้มารวมตัวกันที่ Stadium เพื่อฟังคำชี้แจงของผอ. พร้อมทั้งได้ทำพิธีเปิดกิจกรรมงานเทศกาลสถาปนาโรงเรียนขึ้น
ทันที ที่ผอ. ได้ปล่อยให้นักเรียนกลับยังที่ซุ้มของตัวเอง บรรยากาศในโรงเรียนก็เริ่มชักสนุกขึ้นเรื่อยๆ จนนักเรียนทุกคนชักมีไฟกันแล้ว
( คุณพีชฮ่ะ พร้อมยังครับ? ) คุณพียื่นกระดาษมา
" ครับ ผมพร้อมเสมอครับ แล้ว คุณไอรีนล่ะครับ? " ผมหันไปถามคุณไอรีน
" พร้อมเช่นกันค่ะ " คุณไอรีนตอบกลับ
" งั้นพวกเรารวมมือกันครับ เพื่อเพิ่มพลังในการต่อสู้ในวันนี้กันครับ ในฐานะเป็นตัวหลักของซุ้มของพวกเรา"
พวกเราต่างก็ยื่นมือมาวางพร้อมกัน แล้วก็ เย้!!!!! เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นที่คุณพี ชอบเอามาให้ผมอ่าน
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- บรรยากาศในการประชุม:
- เพลงประกอบ 1:
เหล่าแสงอาทิตย์ที่กำลังร้อนระอุจากข้องนอก ช่าง เหมือนดั่งบรรยากาศในห้องประชุม ที่กำลังลุกเป็นไฟ!!!
พวกเรา....พีช พี และก็ไอรีน ที่พวกเรามาเป็นตัวแทนห้อง ม.2 มารวมตัวกัน อย่างมิได้นัดหมายนั้น ก็เพราะด้วย
“เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน”
ที่ทำการฉลองครบรอบ 1 ปี ที่ได้ทำการเปิดสอนแก่ผู้ที่ขาดโอกาสในการเรียนอย่างพวกเรา ที่มีความบกพร่องทางร่างกายและจิตใจ ได้มีโอกาสใช้ชีวิตอย่างคนปกติกันได้.....
*ตึ๊ง........เสียงข้อความจากพี ในกลุ่มแชทของพวกเรา ได้ดังก้องไปทั่ว ห้องคอมพิวเตอร์ ที่พวกเราได้ทำเรื่องขอเข้าใช้ห้องคอม เพื่อค้นคว้าข้อมูลในการจัดซุ้มกิจกรรมของระดับชั้นเรา และเพื่อความสะดวกสบายต่อการประชุม โดยที่มี พี เป็นแกนนำประชุม และเพื่อความรวดเร็วในการพูดคุยต่อทุกคน ถ้าให้พีเขียนโต้ตอบพวกเรา คงอาจจะประชุมกันเสร็จได้ช้าแน่
(อืม....เป็นอันตกลงว่า พวกเราจะทำซุ้มบ้านผีสิงกันนะฮ่ะ โดยธีมจะเป็นสุสานนานาชาติ โดยจะแบ่งเป็นโซนๆ ตามตำแหน่งแต่ละคน โดย คุณไอรีนเป็นผีไทย ผมเป็นผีแพะ และคุณพีชที่ผีหัวชมพูนะครับ)
“ ผีหัวชมพู สินะ.......” พีชที่พ่มพำเบาๆ “ ก็ตามนั้นครับ เดี๋ยวค่อยมาวางแผนว่าจะจัดแบ่งโซนกันยังไง ” พีชตอบกลับไป
“ ตามนั้นเช่นกันค่ะ ฮ่าๆๆๆ ” คุณไอรีนตอบกลับไป
...ถึงแม้ว่า บรรยากาศจะตึงเครียดสักแค่ไหน ก็มี ไอรีนที่ยังดูร่าเริงได้ตลอดเวลา บางทีนั่น อาจจะช่วยให้ไอรีน ไม่เครียดตามกับบรรยากาศก็ได้ ส่วนพีช ก็พยายามช่วยพีคิดว่า จะใช้วัสดุอุปกรณ์อะไรในการทำของประกอบฉากต่างๆ แต่ด้วยความที่ เป็นเด็กที่ไม่ค่อยได้ทำงานแบบนี้ เลยอาจจะเป็นปัญหาระดับหนึ่ง ที่ พีต้องแบกรับความเครียดนี้ไว้...
( ว่าแต่ว่า เราจะใช้เพลงเพิ่มบรรยากาศไรดีครับ? ) พีได้พิมพ์ถามทุกคน
“ เพลงที่ช่วยเพิ่มบรรยากาศเหรอ? ” พีชได้แต่นั่งคิดไปมา
“ เพลงปอบผีฟ้า ค่ะ ” ไอรีนที่ตอบออกมาอย่างมั่นใจด้วยเสียงที่แฝงไปด้วยความสนุกสนาน
( เพลงปอบผีฟ้า ? ) พี ตอบกลับมา พร้อมทำสีหน้างงๆ
“ ใช่ เพลงประกอบละครในไทย รึเปล่าครับ? ” พีชที่ตอบมา เหมือนอย่างกับว่า ตัวเองเคยดูละครไทยด้วย
“ น่าจะใช่นะคะ ไอรีนก็เคยฟังเพลงนี้เหมือนกัน แต่ ไม่แน่ใจว่า ไปฟังที่ไหนมา ค่ะ ” ไอรีนพูดเสริมพีช
(เอ๋! ไหง ทำไมมีผมคนเดียวที่ ไม่เคยฟังล่ะฮ่ะ ทั้งๆ ที่เป็นคนไทยแท้ๆ แล้วก็ไหง คุณพีช เคยได้ยินล่ะครับ!!!)
“ ป้าผมเขา ติดละครไทยน่ะครับ เห็นแกบอกว่า เนื้อเรื่องในละครไทย มันแวกแนวดี น่ะครับ ฮ่าๆๆๆๆ ” พีชตอบกลับ
บรรยากาศที่ตึงเครียด กลายเป็นบรรยากาศที่เต็มไปด้วยความขนขันแทนได้ หลังจากนั้น พวกเราก็อยู่ประชุมต่อจนในที่สุด ก็ จบการประชุมได้ ถึงจะยังมีส่วนที่ยังตกลงกันไม่ได้ แต่หัวข้อส่วนใหญ่ก็ตกลงกันได้แล้ว
( งั้น การประชุมครั้งนี้ ก็พอแค่นี้นะฮ่ะ ภาพรวมส่วนใหญ่ ก็เริ่มเห็นภาพชัดแล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ ผมจะไปบอก สรุปในการประชุมครั้งนี้ให้คนในห้องฟัง ยังไงก็ขอบคุณทุกคนมากฮ่ะ)
“ เฮ้อ....ประชุมเสร็จสักที งั้น เดี๋ยวผมขอตัวกลับก่อนนะครับ ” พีชบอกกล่าว พร้อมกับปิดคอม ปิดแอร์ให้ แล้วก็เดินออกจากห้องไป
“ เดี๋ยวไอรีนช่วย คุณพีปิดห้องนะคะ ”
(ได้ฮ่ะ) พีเขียนตอบกลับ
“ งั้นเจอกัน พรุ่งนี้นะคะ คุณพี เดี๋ยวไอรีนจะรีบไปกินยาสักหน่อย ” ไอรีนเดินไปทางห้องของตัวเอง
(แล้วเจอกันฮ่ะ) พีเขียนตอบกลับ
และแล้ว วันหนึ่งก่อนการเริ่มเทศกาล ก็ได้จบลงไปอีกวัน พวกเขาทั้ง 3 ต่างก็ใจจดใจจ่อ กับงานเทศกาลที่จะถึงนี้ อย่างตื่นเต้น และอย่างขันแข็ง.....
- ช่วงเตรียมของในการทำซุ้ม:
- เสียงลือเสียงเล่าอ้างอันใดพี่เอย....เสียงใดๆ มิเท่าเสียง...งานเทศกาลไงเล่า เอ่ชา เอชา ชาชาฉ่าชา หนอยแม๋...เอย ฮ่าๆๆๆๆๆๆ มีงานเทศกาลที่ไหน ก็ย่อมมี ไอรีนอยู่ที่นั่น
- เพลงประกอบ 2:
วันนี้ พวกเรามาจัดเตรียมของกัน งานเทศกาลที่ว่านั่นน่ะ ก็คือ... 'งานเทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน'... มีคนบอกกันมาว่า งานเทศกาลครั้งนี้ เป็นงานเฉลิมฉลองเนื่องในวันครบรอบ 1 ปี วันสถาปนาโรงเรียน โดยมีเพื่อให้ทุกคนได้สนุกสนานและรำลึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ ที่เกิดขึ้นในตลอดทั้งปี แค่ได้ยินก็รู้สึกตื่นเต้นใช่ไหมล่ะ ไอรีนก็ตื่นเต้นเหมือนกันฮ่าๆๆๆ
ก่อนหน้านั้นก็ได้มีการประชุมด้วยล่ะ ด้วยสกิลในการพิมพ์ตัวอักษรของคุณพี ทำให้ไอรีน มึนกับตัวอักษรนิดหน่อยในเวลาประชุม พวกเราได้ตกลงกันว่า จะทำสุสานนานาชาติ ที่เป็นผีที่แหวกแนวดี คุณพีชก็เห็นดีเห็นงาม และคอยให้คำแนะนำเรื่องต่างๆ เกี่ยวกับการจัดทำซุ้ม ทุกคนในห้องที่เหลือที่มีพวกเราเป็นแกนนำ ก็ไม่ได้ขัดอะไร แทบจะเห็นด้วยและรู้สึกครึกครื้น ซะด้วยซ้ำ ฮึกเหิมกันดีจริงๆ น๊าห้องเรา
พวกเรา ก็เร่งรีบหาของมาทำซุ้มกัน อย่างเช่น กระดาษลัง เทปกาว สี กระดาษสีบลาๆ กระดาษหลังสือพิมพ์ กาวลาเท็กซ์ กรรไกร สเปรย์ ลำโพง สายต่อ และอะไรอีกหลายๆ อย่างที่
ไอรีนจำแทบไม่หมด นี่ เป็นแค่ส่วนหนึ่งในการสร้างบรรยากาศนะ ยังไม่รวมชุดคอสผีอีกด้วยน๊าาาาาาาา
(คุณไอรีนฮ่ะ จะเอาอะไรเพิ่มเติมอีกไหมฮ่ะ) คุณพียื่นกระดาษมาให้ ไอรีนตอบกลับไปว่า
( ไม่รู้สิ ต้องดูรอบๆ ก่อน ว่าเหลือส่วนไหนบ้างที่ยังต้องใช้ ) ไอรีนตอบกลับ
( โอเคครับ ถ้ามีอะไรเรียกได้นะฮะ ) ไอรีนก็เดินไปหาพีช
“ คุณพีชคะ จัดการตรงผนังตรงนั้นให้หน่อยอ่า ” ไอรีน ก็ชี้ไปที่ผนังตรงฝั่งซ้าย ที่มีแต่รูปการ์ตูนที่พวกคนในห้องติดกันไว้
“ ได้ครับ ” คุณพีชตอบกลับ แล้วเดินไปดึงมันออกมา
“ ขอบคุณมากนะคะคุณพีช ”
อืมม...ต่อไปก็ลองดูขนาดห้องว่า ต้องใช้กระดาษลังเยอะแค่ไหน...อืม...เราจะทำสุสานสินะ ก็ต้องทำให้ตัวห้องมันมืดๆ จะใช้สีหรือกระดาษแปะดีน๊า
“ คุณพีคะ คือมีเรื่องจะปรึกษาน่ะค่ะ ” ไอรีนถามด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัย
( ว่ามาเลยครับ ) พีเขียนตอบกลับ
“ เอ่อ...คือว่า...จะทำยังไงดีคะ? ระหว่างทาสีไปเลย กับจะแค่เอากระดาษลังแปะผนังห้อง ”
( แปะผนังห้องดีกว่านะครับ ผมว่าจะได้ไม่ต้องขัดห้องเวลาจบงาน แฮะๆ ) พียิ้มเจื่อนๆ
“ โอเคจ้า ขอบคุณมากนะคะ ” แล้วไอรีนก็เดินไปเช็คของต่อ
วันนี้คงต้องเตรียมงานเยอะกว่าที่คิดอีกแฮะ...เฮ้อ แต่ไม่เป็นไร เพื่อความสนุก ไอรีนจะต้องทำให้เต็มที่ที่สุดเลย เย่ๆๆๆ แล้วก็ลุยงานต่อไป โถ่ T^T
- ช่วงเช็คฉากต่างๆ:
- เพลงประกอบ 3:
...ตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันงาน...
พวกเราชั้นม.2 ช่วยกันเตรียมงานกันอย่างขมักเขม้นเลยล่ะฮะ ด้วยธีมสุสานนานาชาติ พวกเราทำพร็อพต่างๆ มากมาย ทั้งหลุมศพ ป้ายสุสาน โครงกระดูก รวมไปถึงพวกผีน้อยที่จะมาช่วยพวกเราหลอกคนที่จะมางานด้วยฮะ
ของทั้งหมดนี่ ส่วนใหญ่จะใช้วิธีเปเปอร์มาเช่เอาฮะ ใช้กระดาษหนังสือพิมพ์มาเป็นแกน บางอันก็ใช้พวกของแข็งๆ อย่างท่อพีวีซีมาช่วยให้มันตั้งอยู่ได้ ต้องใช้กระดาษหนังสือพิมพ์กับเศษกระดาษเยอะเลยทีเดียว งานนี้ต้องขอบคุณเพื่อนๆ ในห้องทุกคนที่ช่วยกันสรรหามากันได้มากมายเป็นภูเขาเหล่ากองเลยฮ่ะ
พอถึงวันก่อนวันงาน ทางโรงเรียนให้พวกเราได้หยุดกันในครึ่งวันช่วงบ่ายเพื่อให้พวกเราได้จัดเตรียมตกแต่งห้องกัน พวกเราก็ขนเอาพร็อพที่ทำเตรียมไว้แล้วมาประดับห้อง พวกเราใช้กระดาษลังกับโต๊ะเรียนช่วยสร้างเป็นผนังกันห้องให้เป็นทางเดินสำหรับผู้เข้าชม รวมถึงปิดบังกระจกบานใหญ่ฝั่งทางเดินด้วย แล้วทางสีฉากเป็นสีทะมึนๆ สร้างบรรยากาศ คุณพีชผู้ชื่นชอบการวาดรูปก็ช่วยลงสีเป็นรูปต้นไม้ใหญ่สวยมากเลยล่ะฮะ
และแล้วเราก็ได้พบกับปัญหาที่ว่า..............ห้องเรียนเรามีประตูแค่ประตูเดียว! แล้วเราจะทำบ้านผีสิ่งที่ต้องมีทางเข้าออกสองทางได้ยังไงล่ะ!?
ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งมึนกับปัญหานั้น คุณเอลิทก็เดินมาตรวจงานพอดี คุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้า A ก็เหมือนจะมีไอเดียอะไรบางอย่าง เขาวิ่งไปหาคุณเอลิทแล้วถามว่า
“ พวกผมสามารถทุบกระจกบานใหญ่ๆ ที่ติดกับทางเดินนี้เป็นทางเข้าได้ไหมครับ? ”
ด้วยสีหน้าอันใสซื่อสุดๆ แต่หน้าคุณเอลิทกลับกลายร่างเป็นยักษ์ที่พร้อมจะหักคอเด็กจิ้มน้ำพริกได้ทุกเมื่อซะแล้ว เท่านั้นแหละคุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้าA ก็ได้คำตอบอย่างซาบซึ้งใจสุดๆ เลยทีเดียว แล้วเขาก็วิ่งร้องไห้หนีไป...จากนั้นก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย...หลับให้สบายนะฮะ สหาย... // คุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้า A: ยังไม่ตายโว๊ยยยยยยยย
ในที่สุดเราก็แก้ปัญหาด้วยการเว้นที่เป็นโถงไว้ในส่วนหน้าห้อง แล้วค่อยกั้นเป็นทางเข้าทางออกภายในห้องอีกที ในหลังฉากเราก็เว้นเป็นช่องไว้สำหรับแก๊งเด็กผีอย่างพวกเราได้เดินร่อนกันได้ ในบางจุดเราก็ทำเป็นประตูลับด้วยกระดาษลังนี่แหละฮะ เอาไว้ให้พวกเราสามารถออกไปหลอกชาวบ้านได้โดยไม่รู้ตัว
กว่าจัดห้องกันเสร็จก็ดึกพอสมควรแล้ว เนื้อตัวพวกเราก็เปลื้อนสีกันมอมแมมจนกลายเป็นผีไปหลอกคนอื่นได้สบายๆเลยล่ะฮะ พวกเราเลยแยกย้ายกันกลับหอไปล้างเนื้อล้างตัวกัน แล้วนัดกันแต่งพร็อพเป็นผีอีกทีในวันงานตอนเช้าฮะ
- เพลงประกอบ 4:
ในที่สุด วันนี้ก็เป็นวันเริ่มงานเทศกาลแล้ว พวกเราทั้งโรงเรียนได้ถูกเรียกให้มารวมตัวกันที่ Stadium เพื่อฟังคำชี้แจงของผอ. พร้อมทั้งได้ทำพิธีเปิดกิจกรรมงานเทศกาลสถาปนาโรงเรียนขึ้น
ทันที ที่ผอ. ได้ปล่อยให้นักเรียนกลับยังที่ซุ้มของตัวเอง บรรยากาศในโรงเรียนก็เริ่มชักสนุกขึ้นเรื่อยๆ จนนักเรียนทุกคนชักมีไฟกันแล้ว
( คุณพีชฮ่ะ พร้อมยังครับ? ) คุณพียื่นกระดาษมา
" ครับ ผมพร้อมเสมอครับ แล้ว คุณไอรีนล่ะครับ? " ผมหันไปถามคุณไอรีน
" พร้อมเช่นกันค่ะ " คุณไอรีนตอบกลับ
" งั้นพวกเรารวมมือกันครับ เพื่อเพิ่มพลังในการต่อสู้ในวันนี้กันครับ ในฐานะเป็นตัวหลักของซุ้มของพวกเรา"
พวกเราต่างก็ยื่นมือมาวางพร้อมกัน แล้วก็ เย้!!!!! เหมือนในการ์ตูนญี่ปุ่นที่คุณพี ชอบเอามาให้ผมอ่าน
- บรรยากาศของซุ้มบ้านผีสิงนานาชาติ:
- ตอนนี้ ก็ 9 โมงแล้ว ผู้คนจากข้างนอกเริ่มเข้ามาในงานกันแล้ว มีทัั้งเด็กและผู้ใหญ่เต็มไปหมด ผมเองก็ชักจะตื่นเต้นเหมือนกันนะเนี่ย
" พีช ผมเอาน้ำหวานเฮลแดงบอยมาแล้วนะครับ " เพื่อนร่วมชั้น นาย S ที่ได้รับหน้าที่มาช่วยเหลือผมในโซนที่ผมต้องหลอกคนอื่น
" วางไว้ตรงโต๊ะก่อนก็ได้ครับ ผมยังแต่งตัวไม่เสร็จ " ผมก็บอกกลับไป
" งั้นเดี๋ยวผมไปเช็คอุปกรณ์ในห้องก่อนนะครับ " นาย S บอกพร้อมทั้งเดินออกไปเช็คอุปกรณ์
" ครับ "
ผมที่กำลังแต่งตัว เหลือแค่ จัดสภาพยังไงให้เหมือนผี Blood ซบ ผีที่ผมคิดค้นขึ้นมาเอง ก็เดินออกมาจากหลังผ้าม่าน แล้วมองหาขวดน้ำหวานสีแดง ที่จะเอามาแต่งเป็นเลือดที่ไหลอาบบนตัวผม
" นี่ S นายหาน้ำเปล่ามาขวดหนึ่งให้ผมหน่อยครับ น้ำหวานมันข้นไป " ผมตะโกนบอกนาย S ที่กำลังตรวจเช็คของอยู่ เพื่อกันอันตราย ทั้งคนที่เข้ามา และพวกเราเองด้วย
" ฮ่ะ! ได้ๆ เดี๋ยวไปเช็คน้ำมาให้ " นาย S วิ่งหาน้ำขวดมา
ผมเองก็ไม่มั่นใจเหมือนกันว่า จะแสดงได้สมเป็นผีรึเปล่า แต่ก็ต้องพยายามล่ะนะ
" อ่ะ พีช ได้มาแล้ว " นาย S ยื่นขวดน้ำมาให้
" ขอบคุณครับ " ผมตอบกลับไป
" เมื่อกี้ คนที่ดูประตูทางเข้าบอกว่า ให้สแตรน์บายได้แล้ว จะเริ่มปล่อยคู่แรกเข้ามาแล้ว "
" โอเคครับ "
ผมรีบเทน้ำผสมกับน้ำหวานที่มันข้นเกินไปให้เข้ากัน ในส่วน 1:3 เพื่อลดความเข้มข้นของน้ำหวาน จะได้ไม่เหนียวมาก แต่ถ้าใส่น้ำเยอะไป ก็จะดูไม่เหมือนเลือดอีกด้วย แต่ด้วยที่ได้รับคำแนะนำจากคุณพีมา เลยทำให้ความสมจริงของเลือดดูดีขึ้นมากเลย และก็จัดแต่งเสร็จแล้ว เอาล่ะ เตรียมเสร็จเรียบร้อย ที่เหลือก็รอคนมาสินะ
*แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก- เพลงประกอบ 5:
เสียงกรี๊ดที่ดังมาจากฝั่งโซนคุณไอรีน ที่แสดงเป็นผีไทย ซึ่งตามความคิดผมแล้ว ผีไทยในชุดไทยโบราณนี่น่ากลัวเอาเรื่องเหมือนกัน แม้ว่า ผมจะเป็นพวกเชื่อทางวิทยาศาสตร์มากกว่าไสยศาสตร์ก็เถอะ แต่จากการได้ดูหนังที่คุณลุงซื้อมาฝากจากไทย ก็ถือว่า น่ากลัวเอาเลยแหละ ฮ่าๆๆๆๆๆๆ
5 นาทีผ่านไปก็เริ่มได้ยินเสียงขำๆ ของคู่แรก อาจจะเพราะคุณพี ที่เป็นผีแพะ อาจจะดูไม่ค่อยน่ากลัวล่ะมั้ง? แต่ว่า เอาจริงๆ เขาก็เป็นคนที่น่ากลัวคนหนึ่งเลยนะ ถ้าเกิดเอาจริงขึ้นมาน่ะ
*แว๊กกกกกกกกกกกกก ทำไมผีแพะถึงได้โหดอย่างนี้เนี่ย ไอ้ผีบ้า เสียงตะโกนของคู่แรกที่ดังลั่นไปทั่วทั้งห้อง ซึ่งนั่นแหละ ก็อย่างที่ผมบอกไว้
ต่อไปถึงคิวเราแล้วสินะ ผมลุกขึ้นมาเตรียมตัวให้พร้อมก่อน
" เฮ้! พีช ทางสายวอบอกว่า เป้าหมายกำลังจะมาถึงนี่อีก 3 นาทีแล้ว "
" โอเค เดี๋ยวผมหยิบไก่ย่าง ก่อนนะ "
" เวลานี้ ยังจะมาหิวได้อีกนะ "
" ผมก็ไม่ได้ใช้กินซะทีเดียวหรอกนะ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
ผมเดินไปหยิบไก่ย่างที่เตรียมไว้ ที่เอาไม้เสียบออกมาแล้ว ตั้งแต่เมื่อวาน มากินพร้อมทั้งใส่น้ำหวานลงไปในมือตัวเอง เพื่อให้เหมือนว่า ผมกำลังกินเนื้ออะไรสักอย่างอยู่
" เฮ้! พีชมาแล้ว เดี๋ยวฉันไปหลบหลังม่านก่อนนะ "
" ครับ "
ผมถอดหายใจ ก่อนที่ประตูนั้นจะเปิดออกมา
*เอี๊ยด เสียงประตูที่ถูกออก ด้านหลังจากประตูนั้น เป็น เด็กห้องเราเองที่เป็นฝ่ายต้อนรับคน บางทีอาจจะอยากลองดีก็ได้มั้ง ถึงมาเล่นก่อน
" นี่ ด่านสุดท้ายแล้วสิ รีบๆ เดินกันเถอะ จะได้ออกไปต้อนรับคนเข้ามา " คุณ K พูดเสียงเบาๆ ที่แฝงไปด้วยความกลัว
" ฉันก็ว่างั้น " นาย L ก็พูดเสียงสั่นนิดๆ
ผมรู้สึกโล่งใจที่ไม่ใช่ คนที่ผมรู้จักแต่ก็ดี จะได้หลอกให้เต็มทีเลยยยยย
" เอ๊ะ! ทำไมไฟฉายมันกระพริบอย่างนี้ล่ะ นี่แน่ะ " คุณ K ทุบไปที่ไฟฉายหนึ่งที
" อ่ะๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ นั่นมันๆๆๆๆ " นาย L เริ่มพูดรวนไปมา พร้อมทั้งชี้นิ้วมาที่ผีตัวนั้น
" หืม....." คุณ K เอาไฟฉายส่องมาที่ผม
ผมที่กำลังกินไก่ย่างอย่างเอร็ดอร่อย ก็หันมามองด้วยสีหน้าโรคจิตนิดๆ เพื่อความสมจริงในการเป็นผีนั่นเอง- รูปภาพประกอบครับ:
- " />
" ผ.....ผี.......ผี บลัดซบ!!!!!! แว๊กกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก " นาย L วิ่งหนีไปยังประตูที่เปิดออกมา
" แม่ะ.....แม่ะ.....แม่จ้า..........." คุณ K ก็เริ่มร้องไห้นิดๆ เขานั่นยืนแข็งเป็นหินเลย
แต่ว่า ถ้าผมไม่ช่วยพวกเค้าออกไปได้ ก็จะอดรางวัลไป อีกทั้งคิวถัดที่เข้ามาจะมาเล่นต่อไม่ได้ ผมจึงต้องจำใจทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
" แกน่ะ อยากกินเจ้านี่ไหมมมมมมมมมมมม..........มันอร่อยมากเลยนะ.....ดูเนื้อของมันสิ มีมันติดอยู่ด้วยนะ........อยากกินไหมล่ะ อยากกินไหมล่ะ..............."
"ฉันถามว่า แกอยากกินไหมล่ะ!!!!!!" พร้อมทั้งโยนไก่ที่ยังกินไม่หมด ไปหาคุณ K
" ถ้าแกกล้าหยิบไก่นั่นล่ะก็ ฉันจะปล่อยแกไป พร้อมทั้งให้ทางแกไปยังทางออกได้อย่างไม่มีพิษภัย เพราะถือว่า เราเป็นพวกเดียวกัน "...............
" ยังจะไม่หยิบอีก!!!!! "
คุณ K ก็รวบรวมความกล้าหยิบไก่ที่ผมโยนไป แล้วรีบวิ่งออกไปทั้งน้ำตา ส่วนคุณ L ผมไม่รู้ชะตาเขาจะเป็นยังไงบ้าง ก็ขอให้ไปดีมาดีนะครับ
ถ้าผมไม่ทำอย่างนี้ พวกเขาก็คงไม่กล้าเดินต่อ และยังทำให้ความน่ากลัวของซุ้มเราลดลงจนไม่มีใครมาเล่นแน่ ต้องขอโทษจริงๆ นะครับ
หลังจากนั้น พวกเราก็คอยหลอกคนที่เข้ามาในนี้ครั้งแล้วครั้งเล่า บางทีก็มีคุณเซย์ กับคุณภูมินทร์มาเล่นด้วย บางทีก็มีคุณ จิณณ์กับคุณอี๋เฟยมาด้วย
ดูเหมือนฝั่งแคล คุณอิสรา และผอ. ยังไม่มาแฮะ อาจจะยังคงยุ่งๆ กับงานแน่ๆ แต่ไม่เป็นไร เราก็ต้องพยายามแสดงให้เต็มที!!!!!
- เพิ่มเติมครับ:
- ......เหล่าผู้คนมากมาย ที่หมุนเวียนไปมาไม่ซ้ำหน้า ที่ครึกครันไปกับงานเทศกาลของโรงเรียน สีหน้าของผู้คนที่แฝงไปด้วยอารมณ์หลากหลาย ทั้ง เศร้า ดีใจ กังวล มีความสุข เป็นทุกข์ โกรธ กลัว เหล่าอารมณ์ต่างๆ ที่ผมได้เห็นในวันนี้ จากการได้มาเป็นผีในซุ้มของเด็กม.2 มันทำให้ผมได้รู้ว่า ชีวิตของคนเรานั้น มันมีอะไรมากมายกว่าการอ่านหนังสือในห้องนอนตัวเอง ราวกับว่า ประตูต้องห้ามได้ถูกเปิดออกมา ถึงแม้ว่า จะไม่ได้กว้างอะไรมากมาย แต่ก็พอที่จะมองผ่านช่องเล็กๆ นั่นได้ บางทีนี่ อาจจะเป็นก้าวแรกสู่โลกของผู้ใหญ่ หรือโลกแห่งความเป็นจริงก็ได้.......
ผม......ที่แสดงเป็นผีเสร็จแล้ว ก็ขอตัวกับทุกคนในห้อง ไปเดินเล่นในงานเทศกาลบ้าง ทุกคนก็ไม่ได้ห้ามอะไรผม เพราะเหมือนว่า ใกล้จะหมดเวลาของงานแล้ว พร้อมกับ ผู้คนเริ่มเบาบางลงแล้ว แต่ก่อนไป คุณพี ก็เขียนมาบอกว่า " สัก 4 - 5 โมง ค่อยกลับมาช่วยเก็บงานด้วยล่ะฮ่ะ ผมเองก็จะไปเดินเล่นบ้าง " ผมก็พยักหน้าตอบกลับไป แล้วก็เดินออกจากห้องไป
ผมในตอนนี้ ก็ไม่เข้าใจอารมณ์ตัวเองเหมือนกัน ว่า " รู้สึกอย่างไร.. " อารมณ์มันตีกันไปมาหมด ผมก็เดินครุ่นคิดไปมา พร้อมกับปล่อยวางไป แล้วหันมาสนุกกับงานแทน ถึงแม้ว่า บางซุ้มจะเริ่มเก็บของกันแล้ว แต่ก็ยังพอมี ซุ้มที่เปิดให้เข้าอยู่บ้าง แต่ไอ้ความสนุกที่ว่า สำหรับผม คงเป็นการเฝ้ามองผู้คนในงานล่ะมั้ง หรือบางที อาจจะต้องการเสพบรรยากาศของงานเทศกาลก็ได้ ก็ผมเป็นประเภทชอบความสงบๆ นี่นะ ฮ่า....ฮ่า......ฮ่า.............หลังจากนั้น ผมก็เดินหามุมสงบๆ เพื่อให้จิตใจมันสงบๆ ก็มาลงเอยที่ ดาดฟ้า ที่มีแสงยามเย็นตกลงมาพอดี.....
ในงานเทศกาล ผมก็เห็นเพื่อนๆ พาพ่อแม่มาร่วมงานเทศกาลด้วย บางคนที่พ่อแม่มาไม่ได้ก็โทรไปเล่าเรื่องงานในวันนี้กันอย่างสนุกสนาน ดูมีความสุขมาก เหมือนว่า มันเป็นสิ่งที่มีค่ามากกว่าสิ่งใด......แต่ว่า......ผมที่เสียคุณพ่อคุณแม่ไป.......ก็อยากจะเล่าเรื่องราวในวันนี้ให้พวกท่านได้ฟังบ้าง......แต่ ก็ทำไม่ได้ บางที นี่อาจจะเป็นต้นเหตุของอารมณ์ที่มันตีกันไปมาก็ได้ บางที.........ในตอนนี้..........ผมคงอาจจะ.......เหงา...ก็เป็นไปได้ ถึงแม้ว่า ตอนนี้ยังมีพี่แมรี่ คุณลุง กับคุณป้า ก็เถอะ แต่....มันก็อดคิดถึงพวกท่าน ไม่ได้จ..จริง..จริง..........*ฮึ...........
ผม นี่มัน.. อ่อนแอจริงๆ ทุกคนที่อยู่ที่นี่ ต่างก็มีปัญหาเหมือนๆ กับเรา........แต่ก็ยังสู้ชีวิตเลย.....แต่ทำไม.............ผมถึงทนไม่ได้.........ทำไมถึงไม่เข้มแข็งล่ะ......คุณพ่อคุณแม่......ก็เสียไปนานตั้ง 6 ปีแล้ว.......แต่.....ทำไม...ผมถึง.......ยัง...ทำใจ....ไม่ได้............
ผม ทำได้แต่ดุด่าตัวเองในใจ ซ้ำแล้วซ้ำเล่า พร้อมกับนั่งร้องไห้อยู่เงียบๆ คนเดียว พร้อมกับ นึกถึงภาพความทรงจำเหล่านั้น ภาพที่คุณพ่อคุณแม่ และผม อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข ของชีวิตในแต่ละวัน ทั้งไปเที่ยวสวนสัตว์ เที่ยวสวนสนุก ไปขี่ม้า ไปดูฟาร์มสัตว์...ทำพายสตอเบอรี่ด้วยกัน....ปลูกต้นไม้ในสวนหลังบ้าน.. ไปห้องสมุด ไปตรวจสุขภาพ......ไปเยี่ยมคุณปู่คุณย่า...ไปงานโชว์ของซุปเปอร์ฮีโร่ และ............งานปารตี้ฉลองวันเกิดครั้งสุดท้าย.........ที่พวกท่านตั้งใจ.....จะจัดให้ผม.........ที่ผ่านมา........ผม ทำอะไรอยู่กันแน่ ใช้ชีวิตให้มันหมดเวลาไปเรื่อยๆ น่ะเหรอ? ใช้เวลาทั้งหมดเพื่อปกปิดบางสิ่งน่ะเหรอ? ใช้ชีวิตที่มันไร้จุดหมายปลายทางน่ะเหรอ? หรือว่า ที่ผ่านมา เราก็แค่อยากจะลืมเรื่อง........คุณพ่อคุณแม่ที่เสียชีวิต........เลยหาอะไรทำไปเรื่อยๆ เพื่อไม่ให้ต้องมานึกอีกน่ะเหรอ.......บางทีถ้าเรา ตายไปพร้อมกับคุณพ่อคุณแม่ ตั้งแต่ตอนนั้น ก็คงไม่ต้องมานั่งทรมาณแบบนี้ก็ได้...................
ผมได้แต่ร้องไห้เหมือนดั่งคนบ้าขาดสติ ที่จิตใจค่อยๆ จมลงไปเรื่อยๆ.....ไปเรื่อยๆ....................เหมือนจมลงไปในมหาสมุทรที่ลึกเกินกว่าจะลอยขึ้นมาหายใจได้อีกแล้ว.....................
" ทำไม ความรู็สึกของการเสียคนที่ตัวเองรักไป...มันถึง......ได้ทรมาณขนาดนี้ ไม่อยากจะรู้สึกแบบนี้........แล้ว............ขอตา- "
*เสียงตบหน้าดังก้องจนถึงท้องฟ้า
" สิ่งที่ฉันสั่งสอนคุณหนูมาจนถึงตอนนี้ มันไม่ได้มีค่าสำหรับคุณหนูสินะคะ "
" ถ้าอยากตายกะอีแค่เรื่องนี้ล่ะ ก็นะ...........ไปตายเลยไป๊!!!!! ดิฉันจะได้รู้สักทีว่า นาย พีช โอลิเวอร์ ที่คุณท่านภูมิใจนักหนา มันก็ไอ้เด็กหน้าตาโง่ๆ ที่เจอไรนิดหน่อยก็ยอมแพ้แล้ว "
" *ฮึก นี่น่ะเหรอ ผู้ที่ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักผจญเพลิง ขนาดเรื่องพ่อแม่ตัวเองที่เสียไปตั้ง 6 ปีแล้ว ยังทำใจไม่ได้ แล้วชีวิตที่ผู้คน ที่เธอต้องแบกรับไว้น่ะ จะมีปัญญารับผิดชอบไหม!!!!! "
" การเสียสูญใครสักคนน่ะ มันเป็นเรื่องเศร้าก็จริง แต่ว่า เธอที่ยังมีชีวิตอยู่น่ะ ที่มีชีวิตอยู่น่ะ!!! ทำไมถึงใช้ชีวิตได้อย่างไร้ค่าอย่างนี้ หัดนึกถึงคนที่ไม่มีโอกาสได้ใช้ชีวิตแบบเธอสิ "
" ไม่ว่าใคร ก็ต้องมีเรื่องที่ต้องแบกรับไว้ทั้งนั้น แต่ ถ้า เธอแบกรับคนเดียว ไม่ไหวล่ะก็.........ก็ให้คนอื่นช่วยสิ "
.....เสียงนั่น ใช่แล้ว เสียงที่คุ้นเคย ที่มักจะแฝงอารมณ์ดุร้ายเอาไว้........แต่ ก็แฝงอารมณ์ที่อบอุ่นไว้ด้วยเช่นกัน.....
.........เสียงที่ค่อยผลักดันผม..............เสียงที่ค่อยเตือนสติผม.................เสียงที่ค่อยปลอบผม................
" พี่...........แมรี่......? "
" ก็ใช่น่ะสิคะ เห็นเป็นใครล่ะ? "
" *ฮึ พี่แมรี่!!!!! " ผมวิ่งเข้าไปกอดทันที
" พี่แมรี่ ผมเหงา.......ผมเห็นเพื่อนเค้าคุยกับพ่อแม่กันอย่างมีความสุขกัน.....แต่ว่า........ผมน่ะ......."
" หยุดพูดเถอะค่ะ คุณหนู นี่ไม่ใช่เวลาที่ต้องพูดพล่ามอะไรนะคะ......เวลานี้ คุณหนูน่าจะรู้หนิคะ ว่าต้องทำยังไง? "
" ฮือออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออออ "
บางที ผมอาจจะเป็นคนที่โชคดีคนหนึ่ง ในเวลาที่ต้องการใครสักคนหนึ่ง คนที่เราอยากจะเจอ บางทีเขาก็ชอบโผล่ออกมาเหมือนรู้ใจเราเสมอว่า เราต้องการใครสักคนหนึ่ง คนที่จะคอยรับฟังเรื่องราวต่างๆ ของเรา จนเรารู้สึก สบายใจเหมือนได้ยกภาระอันหนักอึ้ง โยนทิ้งลงไปอย่างง่ายดาย....
เพลงประกอบเนื้อหา 2 ครับ:
ผ่านไปหลายนาที ผมก็เริ่มหยุุดงอแง และตั้งสติที่จะพูดคุยอย่างปกติ
" ว่าแต่ว่า ชุดนั้นมันอะไรเหรอครับ พี่แมรี่? " ผมมองชุดที่พี่แมรี่ใส่ มันเป็นชุดเมดจริงๆ พร้อมทั้งวิกผมสีประหลาดนั่น?
" เอ๊ะ!? ก็..................เห็นเป็นงานโรงเรียน.....น่าจะมีคนใส่ชุดแฟนซีกัน..........ดิฉันก็เลย "
" ก็มีคนใส่นะครับ แต่ส่วนใหญ่ เป็นนักเรียนที่จัดซุ้มกัน ไม่ค่อยมีคนนอกใส่กันนะครับ "
" เอ๊ะ! งะ....งั้นเหรอคะ? "..........(อุตส่าห์ใส่มาเซอร์ไพส์สักหน่อย)
" ว่าแต่ว่า พี่แมรี่ รู้ได้ไงครับ ว่า ผมอยู่ที่นี่? "
" ก็ดิฉันลองเดินถามคนโรงเรียนน่ะค่ะ ว่ามีใครรู้จักคุณหนูบ้าง แต่ ก็ได้คุณหนูผมสีบรอนซ์ ที่ใส่แว่น และก็....อืม........ใส่แขนเทียมน่ะค่ะ ช่วยไว้ค่ะ เธอบอกว่า เห็นพีชเดินขึ้นบันไดคนเดียว "
(แคลสินะ......) พีชคิดในใจ
" คุณหนูคะ "
" ครับ? "
" ดิฉันนี่ เป็นผู้ดูแลที่ใช้ไม่ได้จริงๆ ทั้งๆ ที่อุตส่าห์รับปากกับคุณท่านไว้แล้วว่า จะคอยดูแลคุณหนูไม่ให้เป็นอะไรแท้ๆ แต่กลับละเลยหน้าที่อันสำคัญยิ่งไปได้ ดิฉันนี่มันเป็นคนที่ไร้ความสามารถจริงๆ "
" ไม่ใช่ความผิดของพี่แมรี่ สักหน่อย ผมต่างหากที่มันกระจอก ที่มันอ่อนแอ......เหมือนที่พี่แมรี่ ว่าเลย........."
" โอ๋ คุณหนูคะ ที่ดิฉันพูดไป มันอาจจะแทงใจดำไปหน่อย แต่ว่า ที่ดิฉันพูดก็เพื่อเตือนสติคุณหนูนะคะ ถึงอาจจะหวั่นนิดๆ เหมือนกันว่า ถ้าคุณหนูไปตายจริงๆ ทำไงน่ะค่ะ ฮ่าๆๆๆๆๆ "
" ผมก็พอจะเข้าใจสิ่งที่พี่แมรี่พูดมา แต่มันจะเจ็บใจตัวเองเหมือนกันน่ะครับ "
" คนเราเองก็มีเรื่องที่ยากพอจะรับมือเหมือนกัน ไม่ได้มีแค่คุณหนูคนเดียวหรอกนะคะ "
" งั้นเหรอครับ................"
" ค่ะ เพราะงั้น มีเรื่องอะไรที่ไม่สบายใจ ก็บอกดิฉันได้นะคะ ยินดีที่จะรับฟังค่ะ "
" ครับ!!!! "
" เพราะงั้นพวกเราเองก็ ไปเที่ยวในงานเทศกาลกันเถอะค่ะ "
" แต่ งานใกล้จะจบแล้วนะครับ...."
" เอ่อ.....งั้นก็เดินเล่นก็ได้ค่ะ "
" ฮ่าๆๆๆ "
เหตุการณ์ในครั้งนี้ มันเป็นบทเรียนที่สำคัญมากสำหรับผม ถึงแม้ว่า ผมอาจจะยังทำใจเรื่องคุณพ่อคุณแม่ ไม่ได้ทันที แต่ ผมก็ต้องยืนหยัดในฐานะที่เป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลโอลิเวอร์ และเพื่อ " เธอ " คนนั้น.....- รูปครับ:
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก
- Narin's Comment:
- ถ้วยที่ให้นี้เป็นผลจากไอเดียเพลงประกอบนะครับ
ในขณะที่อ่านไปและเปิดเพลงตามไปด้วยก็ทำให้อินกับตัวเนื้อหามากขึ้น
ทำให้ผมรู้สึกเหมือนกำลังนั่งเล่นเกมส์จีบสาวที่ท่วงทำนองเปลี่ยนไป
ตามสถานการณ์ของเรื่องมากเลยละครับ เรียกได้ว่าทำให้เพลิดเพลิน
และรู้สึกแปลกใหม่มากๆ เป็นไอเดียที่ไม่เคยมีใครใช้ส่งภารกิจมาก่อน
เลยครับ ส่วนตัวงานเขียนเองก็โดดเด่นตรงที่ร่วมกับทำกับเพื่อนทั้ง
ระดับชั้นโดยที่ภารกิจไม่ได้ระบุให้ประสานงานกันโดยละเอียดขนาดนั้น
การร่วมงานกันเองโดยความสมัครใจเป็นสิ่งที่ทำให้ผมอดยิ้มไม่ได้จริงๆ
ปล.ผมก็ไม่ได้เชี่ยวเกมส์จีบสาวหรอกนะครับ!!
- dedog
Jinn Watinpol
อาจารย์ศิลปะ
5262
+1,074 M 191 K 627
PASSPORT
:
(9911/28000)
:
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 18:43
ส่งงานฮะ
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- Spoiler:
และแล้วโรงเรียนสุดเลิศหรูของเราก็มีงานกิจกรรมอันยิ่งใหญ่อลังการละลานตาบังเกิดขึ้นอีกครั้ง...
คราวนี้เป็น'งานเฉลิมฉลองวันครบรอบวันสถาปนาโรงเรียน'ฮะ
แน่นอนว่าความหรูหราย่อมไม่แพ้งานอื่นๆแต่อย่างใด ยิ่งไปกว่านั้นคราวนี้พวกเราต้องจัดซุ้มกิจกรรมกันเองด้วย และชั้นม.4ของเราก็กำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดเลยว่าจะทำอะไรดี จับใจความได้คร่าวๆว่าจะเปิดร้านขายน้ำ...
...
..
.
.
"เฮ้ยยย!" ผมอุทานเมื่อจู่ๆถูกตบหัวทิ่ม หันไปเห็นเจ้าหัวทองแม็กเวลที่นั่งด้านหลังยังค้างมืออยู่ท่าเดิม อ่านสายตาได้เป็นคำถามว่า 'ตื่นรึยัง?' และพร้อมจะซ้ำอีกรอบถ้าได้คำตอบว่า ยัง
อะไรกัน ผมเผลอหลับไปแปบเดียวเองนะ TT
"ตื่นแล้วๆ" ผมรีบบอกก่อนที่เพื่อนจะฟาดลงมาอีกรอบจริงๆ
"หัวหน้าถามว่านายชงกาแฟเป็นมั้ย" แม็กบอกพร้อมบุ้ยใบ้ไปทางหัวหน้าที่ยืนอยู่บนเวทีหน้าห้อง หันไปทางนั้นจริงๆก็เห็นสายตาเพื่อนทั้งห้องมองอยู่....
ต่อไปนี้ผมจะไม่หลับในห้องเรียนอีกแล้วครับ ;_;
หัวหน้าถามคำเดิมกับที่แม็กถามเมื่อกี๊อีกครั้ง ผมก็พยักหน้าตอบรับว่าชงเป็น หัวหน้าก็บอก 'โอเค งั้นจินเป็นบาริสต้า' แล้วก็ข้ามไปคุยเรื่องฉากเรื่องพร๊อบต่อ เลิกสนใจผมไปโดยสิ้นเชิง
เดี๋ยวนะ... บาริสต้าอะไรและอะไรคือบาริสต้า???
ผมหันไปส่งสายตาวิ้งวับขอความช่วยเหลือจากเพื่อนรักนักตบทันที "แม็กกี้~"
"เราจะทำคาเฟ่หมีกัน" แม็กบอก ทำหน้าขนลุกเล็กน้อยกับคำเรียก "เหมือนเมดคาเฟ่อ่ะ แต่นี่เป็นหมีคาเฟ่"
ภาพป่าเขาลำเนาไพรและการ์ตูนดิสนีย์เรื่อง'บราเธอร์แบร์ มหัศจรรย์หมีผู้ยิ่งใหญ่' ปรากฎขึ้นในหัวผมทันที
เห็นสีหน้าเวิ้งว้างของผม แม็กก็หัวเราะแล้วบอก "ตีมบ้านตุ๊กตา"
...ตัดฉากจากป่าร้อยเอเคอร์มาเจอบ้านขนมหวานของแม่มดใจร้ายเลยครับ
"แล้วเราต้องทำอะไรอ่ะ" ผมตัดสินใจปล่อยเบลอภาพในหัวแล้วถามถึงสิ่งที่ต้องทำแทน แม็กก็ตอบกลับมาง่ายๆ
"ก็เป็นบาริสต้าไง"
"ก็บาริสต้าคืออะไรล่ะ"
แม็กมองหน้าผมเหมือนจะถามว่าไปอยู่กาแล็กซี่อันโดรเมด้ามารึไงถึงไม่รู้จักบาริสต้า "ก็คนชงกาแฟไง แบบในร้านกาแฟอ่ะ เคยเห็นมั้ย"
อ๋อ... เข้าใจละ พวกใส่ชุดหล่อๆยืนทำท่าหล่อๆชงกาแฟแบบหล่อๆอยู่แถวหน้าเค้าท์เตอร์สินะ ผมอดไม่ได้ที่จะถามอย่างคาดหวัง "แล้วเราต้องชงกาแฟแบบไหน มอคค่า คาปูชิโน่ เอสเปรสโซ่ไรงี้เหรอ"
แม็กตอบกลับมาเรียบๆ "กาแฟโบราณ"
เพล้ง.... เสียงภาพลักษณ์หล่อๆในหัวแหลกสลายกลายเป็นอาแปะที่ใช้ถุงน่องชงกาแฟไปทันที
"เอ่อ.. แล้วต้องใส่ชุดอะไรอ่ะ" ผมพยายามลืมภาพอาแปะและควานหาความหวังสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่
"คาเฟ่หมีก็ต้องใส่ชุดหมีสิ" ชุดหมี... มาสคอตหมีแจกลูกโป่งแบบในห้างอะนะ ได้ร้อนตายคาชุดก่อนจะชงกาแฟเสร็จแหงๆ
การประชุมจบลงพอดีพร้อมกับความหวังสุดท้ายที่ปลิวหายไปกับสายลมและแสงแดด...
.........................
ในขั้นตอนการเตรียมงาน เพื่อนคนหนึ่งผู้ที่บ้านเปิดโรงงานตุ๊กตาอาสาเป็นสปอนเซอร์จัดหาตุ๊กตาหมีน้อยใหญ่ที่ใช้ในการตกแต่งห้อง
วันที่ตุ๊กตามากมายหนึ่งรถบรรทุกมาส่งที่โรงเรียนนี่ผมแทบจะเข้าไปตีสนิทขอเป็นลูกเขยบ้านนี้เลยทีเดียว ทำไมตุ๊กตาของเธอถึงได้น่ารักน่ากอดน่าขนกลับบ้านขนาดนี้~~
อี้เฟยกับแคลที่เป็นแม่งานช่วยกันชี้จัดเอาไอนั่นไว้นู่นเอาไอนี่ไว้นั่น และแน่นอนว่าผมผู้เป็นบาริสต้ากาแฟไทยก็ต้องถูกแปรรูปมาเป็นแรงงานแบกหามโต๊ะเก้าอี้และหมีน้อยหมีใหญ่ไปไว้ในจุดตามที่พวกเธอบอก
แน่นอนว่าผมโดนหัวหน้าเตะไปอีกทีโทษฐานเอาหมียักษ์ไปวางริมเวทีหน้าห้องแล้วแกล้งตายทับหมีอยู่ตรงนั้นไม่ยอมไปไหน
ระหว่างที่กำลังแกล้งตายก็เห็นฝ่ายอาร์ตวาดรูปหมีบนกระจกแล้วก็สนใจอยากวิ่งเข้าไปเล่นด้วยแต่โดนอี้เฟยลากไปช่วยกันแบกชุดหมีซะก่อน
"อ้าวชุดแบบนี้เหรอ" ผมถามเมื่อเห็นชุด
"แบบนี้สิ จินคิดว่าจะเป็นแบบไหนล่ะ" อี้เฟยทำหน้าประหลาดใจใส่ผม
"เรานึกว่าจะเป็นแบบชุดหมีมาสคอตแจกลูกโป่งอ่ะ"
"ร้อนตายกันพอดี" เธอว่า แล้วหยิบชุดหมีสีดำส่งให้ผม "ของจินตัวนี้นะ"
จากนั้นก็บอกให้ผมขนชุดอื่นๆไปแจกเพื่อนๆ
..........................
คืนก่อนวันงาน ผมอดไม่ได้ที่จะส่งไลน์ไปชวนคนที่บ้าน
ผม : พรุ่งนี้โรงเรียนตาลมีงาน จะมากันมั้ยฮะ?
ป๊า : ไม่ไปหรอก ต้องเปิดร้าน
ผม :
ผม : ห้องตาลเปิดร้านคาเฟ่หมีด้วยนะ ไม่มากันจริงเหรออออ
ป๊า : แล้วตาลทำอะไร
ผม : ตาลเป็นบาริสต้า
ป๊า : จะกินได้เร้ออออ??
ป๊า :
ผม : กินได้ดิ อร่อยด้วยนะ
ป๊า : ไม่เชื่ออออ
ผม : ป๊าก็มาลองชิมดิ
ป๊า : ไม่ไปหรอก เดี๋ยวท้องเสีย
ผม : มาาา
ป๊า : ไม่
ผม :
...จากนั้นก็ขึ้นว่าอ่านแล้วและปําไม่ยอมส่งอะไรตอบมาอีกซักคำ ผมโดนครอบครัวทิ้งงงงง TT
.....................
และแล้ววันงานก็มาถึงงงง
ผมและผองเพื่อนแก๊งหมีต้องตื่นกันเช้ากว่าปกติเพื่อความพร้อมในการเปิดร้าน
หลังจากวิ่งวุ่นเตรียมน้ำร้อนเตรียมน้ำแข็งกันอยู่พักใหญ่ ในที่สุดคาเฟ่หมีของพวกเราก็เปิดบริการแล้วววว~
คาเฟ่หมีของพวกเราวุ่นวายตั้งแต่เช้าเลย คนมาใช้บริการเยอะมากกกก
คนเยอะจนบาริสต้าอย่างผมชงชาชงกาแฟแทบไม่ทัน ผมงี้ละอยากเป็นทศกัณฐ์ ได้มียี่สิบมือนั้นไว้ใช้ชงกาแฟ TwT
แม็กเวลในชุดหมีสีขาวมุ้งมิ้งเป็นดีเจคอยเปิดเพลงสร้างบรรยากาศในงาน อี้เฟยในชุดหมีน้ำตาลกับแคลในชุดแพนด้าและเพื่อนผู้หญิงอีกสองสามคนในชุดหมีอื่นๆเป็นคนคอยจดออเดอร์และเสิร์ฟ มีเพื่อนอีกคนสองคนที่คอยเรียกลูกค้าและจัดคิวหน้าร้าน คุณหัวหน้าในชุดหมีสีเขียวประหนึ่งต้นคริสมาสคอยประสานงาน
ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าเด็กผู้หญิงสองคนที่อยู่ตรงไอหมียักษ์ที่ผมไปแกล้งตายเมื่อวานนั่นหน้าคุ้นๆ...
อืมม์ ผู้ชายตัวสูงๆที่ยืนมองเด็กผู้หญิงฝาแฝดนั่นอยู่ก็คุ้นตาไม่น้อยเลย...
"เฮ้ย เหม่ออะไร" อี้เฟยเดินเอาออเดอร์มาส่งทักผมที่ยืนนิ่งอยู่
"นั่นป๊าเรา" ผมชี้ไปที่ผู้ชายคนนั้นให้อี้เฟยมองตาม ทันเห็นผู้ชายคนนั้นหันมายักคิ้วยิงฟันส่งให้ "ส่วนนั่นกับนั่นน้องสาวเรา"
"ไหนบอกจะไม่มา" อี้เฟยถามเมื่อหันกลับมา คือเมื่อคืนผมไปงอแงกับเธอไว้น่ะ
ผมทำได้เพียงส่ายหน้า ผมควรจะชินกับความอินดี้ของป๊าตัวเองได้แล้วสินะ...
ช่วงสายๆน้องพีชมารับตัวแคลไปขึ้นเวทีร้องเพลงในฐานะควิ้นท์สตาร์ประจำปี นั่นทำให้คาเฟ่หมีวุ่นวายขึ้นอีกระดับเพราะขาดคนเสิร์ฟไปอีกหนึ่ง โชคดีได้เพื่อนๆที่ทำงานส่วนของตัวเองเสร็จแล้วมาช่วยเสิร์ฟแทน
ซักบ่ายสองกว่าๆคาเฟ่ของเราก็ต้องปิดเพราะคนมาใช้บริการล้นหลามเกินคาดการณ์เอาไว้ ทำให้ของที่เตรียมเอาไว้หมดเร็วกว่าที่คิด เรียกว่าหมดทุกสิ่งอย่างตั้งแต่หลอด น้ำแข็ง น้ำเปล่า กาแฟ ชาดำ ชาเย็น โอเลี้ยง ไปยันแก้วสกรีนลายที่เอามาขายเสริม
ป๊ากับน้องๆแวะมาทักทายผมแวบนึงหลังเดินเที่ยวงานกันเสร็จแล้วกลับไปตั้งแต่เที่ยง
ทีแรกผมว่าจะช่วยเก็บของ เพื่อนๆฝ่ายกวาดล้างก็จัดการกันอย่างรวดเร็วและสามัคคีเข้าขากันดีจนไม่รู้จะเข้าไปแทรกยังไงจนผมแอบสงสัยว่าไปฝึกซ้อมกันมาตอนไหนเนี่ย...
จะแอบเข้าไปจิ๊กตุ๊กตาหมีซักตัวยังไม่ทันเลย TT
งั้นตอนนี้ก็ว่างแล้วสิเนี่ย...
ผมหันไปมองห้องข้างๆที่ยังจัดงานกันอยู่แล้วอดไม่ได้จะหันไปชวนเพื่อน
"อี้เฟย ไปเล่นซุ้มคู่รักกันมั้ย"
เธอมองผมอยู่แปบนึงก่อนพยักหน้า "ไปสิ"
:)- Bear Cafe:
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
BRONZE HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองแดง มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทางโรงเรียน
จัดขึ้นได้น่าดึงดูดใจผู้อำนวยการ
- Narin's Comment:
- ถ้วยนี้ให้กับไอเดียการสนทนาไลน์ระหว่างพ่อกับลูก
เข้าใจเล่นดีครับ งานภาพครั้งนี้ถือว่าเป็นงานละเอียดมากสำหรับงานมือ
ที่ใช้สีน้ำแบบนี้ ผมชื่นชมจริงๆครับ นอกจากพอได้มารู้ว่าตัวละครเล็กๆ
เหล่านั้นคือเด็กๆคนอื่นในโรงเรียนยิ่งประทับใจเข้าไปใหญ่ครับ (ผมมอง
ไม่ออกตอนแรก เศร้าใจ) ใช้ตัวละครเพื่อนร่วมห้องทุกคนได้อย่าง
คุ้มค่าแสดงถึงความสามัคคีและมิตรภาพตามฉบับของจิณณ์ และยัง
มีมุขแสบๆซนๆตามสไตล์ตัวละคร ทำให้อ่านได้ไม่เบื่อจเลยครับ
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 20:41
- บรรยากาศวันงาน:
- ในที่สุดมันก็ถึงวันงานซะทีเย่ ทุกคนในโรงเรียนต่างก็รองานนี้มานานแสนนาน(1อาทิตย์)
ตอนนี้ฉันกำลังเตรียมตัวที่จะเป็นนางตานีสุดสวยโฮะๆๆๆ การจัดซุ้มเป็นไปอย่างน่าลำบากนิดหน่อย ต้องทำเอฟเฟคแสง
อุปกรณ์ตกแต่ง หรือแม้กระทั่งต้นกล้วย เยอะจนเหม็นเขียวไปหมดด้วยคลอโรฟิลล์ที่เต็มเปี่ยม และหมอกควันที่ทำจากไอน้ำ
จะไม่สงสัยเลยถ้าห้องเปียก=’’=
(คุณไอรีนจะไปที่ซุ้มกล้วยแล้วสินะครับ)ฉันมองคุณพีที่ตอนนี้แต่งชุดผีแพะ มองไปรู้สึกว่ามันน่ารักมากกว่าที่จะกลัวนะเนี่ย
ฉันมองตัวเองก็รู้สึกขาดๆ มันขาดอะไรไปนะ ฉันมองที่ตัวคุณพีทที่มีแต่เลือด โอ๊ะ! รู้และ เลือดสินะ ว่าแต่ผีกล้วยนี่มันมีเลือดด้วยหรอ
แต่ช่างเหอะ อย่างน้อยมันก็น่ากลัว แต่ขี้เกียจซักชุดจังเฮ้อ...
“อ้อ ค่ะ ทุกคนต้องกลัวพวกเราแน่ๆ เราจะหลอกทุกคนให้ขนหัวลุกเลย ฮิฮิฮิ”ดีนะที่ฉันไม่กลัวผี ถ้าอย่างงั้นอาการป่วยของฉันคงจะกำเริบแน่ๆเลย
แต่กันไว้ก็ดีกว่าแก้ เอายาไปเผื่อไว้คงไม่เสียหายสักเท่าไหร่
(โอเคครับ งั้นผมไปประจำซุ้มนะครับ คุณพีชสงสัยน่าจะเตรียมตัวเสร็จแล้ว แถมยังซ้อมซะน่ากลัวอีกต่างหาก)โห...ขนาดคุณพีทยังซ้อมเลย
ฉันยังไม่ได้อัพเดทหน้าตาความน่ากลัวเลยนะเนี่ยเดี๋ยวเติมเลือดก่อนละกัน
“งั้นเราไปเตรียมตัวก่อนนะคะ ”แล้วฉันก็บ๊ายบายคุณพีแล้วก็ไปหาขวดน้ำหวานสีแดงมาราดตัว มันจะเหนียวไหมเนี่ย
งั้นแตะๆละกัน แล้วสิ่งไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น มีคนมาเดินชนฉันแล้วทำให้ขวดน้ำแดงในมือรดราดตัวทั้งหมด=[]=!
เฮ้ย! มันเหนียวนะเนี่ย ตายแล้ว มดขึ้นตัวแน่เลยมีหวัง แล้วคนที่เดินชนฉันก็ไม่คิดจะขอโทษกันเลย โถ่...วัยรุ่นเซ็ง
“อะไรจะโชคร้ายขนาดนี้นะ”ถึงจะไปล้างตัว แต่ก็อดไม่ได้ที่จะขี้เกียจเพราะมันใกล้เวลางานแล้ว งั้นไปทั้งอย่างนี้ละกันU.U
ตลอดทางที่ฉันเดินมา ก็พบพี่ไอน์ แคล แล้วสองคนนั้นก็ทำหน้าผวานิดๆ เพราะกลัวน้ำหวานสีแดงบนตัวฉัน
ถึงพี่ไอน์จะมองไม่เห็นแต่ก็สามารถได้กลิ่นน้ำหวานนั้นได้ เพราะกลิ่นมันแรงมากๆ=’’=
“ไอรีนไปทำอะไรมาครับเนี่ย คาดว่าน่าจะเอาน้ำหวานหกรดตัวนะครับเนี่ย”นั่นไง เขาทายถูกจริงๆด้วย
“ช่าย กลิ่นแรกมากๆเลยค่ะ ลงทุนขนาดนี้เลยหรอคะเนี่ย”แคลเสริม แล้วทำหน้าตกใจอย่างสุดซึ้ง
“เอ่อ...มีคนมาชนน่ะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ยังไงก็ต้องเปรอะอยู่แล้ว555”ฉันหัวเราะกลบ
เหมือนจะทำตัวร่าเริงแต่จริงๆแล้วหงุดหงิดที่มันเหนียวตัวสุดๆเลยล่ะ ไม่ได้การละ เดี๋ยวไม่ทัน
ทุกคนต้องรอเราอยู่แน่ๆเลยล่ะ
“งั้นไอรีนขอตัวก่อนนะคะ มันเลทแล้วน่ะค่ะแหะๆ”ฉันยิ้มเจื่อนๆ
“โอเคครับ/ค่ะ”แล้วฉันก็เดินจากไป
ตลอดทั้งงานมีแต่คนผวาฉัน เพราะเป็นผลจากน้ำหวานและ สีหน้าที่หงุดหงิดของฉันทำให้คนที่มาในซุ้มฉันกลัวจนหน้าซีด
แต่ฉันว่าหน้าฉันก็ไม่ค่อยหน้ากลัวนะออกจะดูดีด้วยซ้ำไป555++ แต่เอาเถอะ ก็อยากให้มันน่ากลัวอยู่แล้วนี่
“จงมาๆ กลัวอะไรเล่า ไม่เห็นมีอะไรน่ากลัวเลย หึๆๆๆๆ”ฉันพูดด้วยเสียงหลอนๆ จนทำให้คนในงานกลัวไปหมด
พร้อมด้วยเอฟเฟคแสงที่ส่องหน้าจนแสบตา ใครกันนะที่จะเป็นรายต่อไปให้ฉันแกล้งอีก หึๆๆๆๆ
“อย่า อย่าน้า.....ฉันกลัวแล้ว อย่ามาหลอกหลอนฉันอีกเลย”เด็กผู้หญิงที่ไหนไม่รู้วิ่งไปด้วยสีหน้ากลัวสุดๆ
อะไรกันยังไม่ทำอะไรเลยน้า รู้สึกเซ็งจัง ทำไมคนที่มาที่นี่มีแต่คนขวัญอ่อนกัน ไอรีนไม่เข้าใจเลย แต่ว่ามันก็น่าสนุกอีกแบบนะ โฮะๆๆๆ
- รูปค่าาา:
- ผู้ปกครอง:
- วันนี้พ่อแม่จะมาเยี่ยมชมตอนบ่ายด้วยแหละ รู้สึกตื่นเต้นจัง ท่านต้องชอบซุ้มเราแน่ๆเลย
อุตส่าจัดเต็มนะเนี่ย ลากต้นกล้วยมาเป็นโหลเลย หลังจากที่ล้างน้ำหวานออกนิดหน่อยแล้ว พ่อแม่ฉันก็มาพอดีถึงจะเลทนิดหน่อยก็เถอะนะ
“เนื้อตัวเปรอะหมดเลย”แม่ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
“อ้อ มันก็แค่อุปกรณ์เสริมนิดหน่อยน่ะค่ะ แหะๆ”ฉันยิ้มเจื่อนๆใส่ท่าน
“ลงทุนขนาดนี้เลยหรอลูกเรา”แล่วพ่อก็ขำฮาๆ ดูวันนี้ท่านน่าจะมีความสุขนะเนี่ย ที่เห็นลูกสาวเนื้อตัวเปรอะขนาดนี้
มันน่าสนุกตรงไหน เหนียวจะตายอยู่แล้ว=0=;
“โถๆ ทีหลังก็เอาเลือดจริงเลยสิ ฮะๆ”แล้วแม่ฉันก็หัวเราะตาม นี่พวกท่านจะแกล้งเราไปถึงไหนนะ
“งั้นเด๋วหนูพาเที่ยวงานนะคะ ถึงจะไปด้วยชุดน่ากลัวก็เถอะนะ”แล้วฉันก็ทำหน้ามุ่ย
“แต่ยังไงหนูก็น่ารักในสายตาพวกเราเสมอ อย่าทำหน้าเศร้าอย่างนั้นสิจ้ะ”แล้วแม่ก็มาหยิกแก้มฉันอย่างเอ็นดู แต่มันเจ็บนะนั่นน่ะ
หลังจากนั้นฉันก็พาทัวร์โรงเรียน จนจะหมดเวลาพัก วันนี้ฉันรู้สึกมีความสุขมากเลยที่พ่อแม่ฉันมา จะได้เห็นผลงานฉันด้วย555
อยากให้ท่านยิ้มอย่างนี้นานๆจัง คงจะมีความสุขน่าดู แล้วฉันก็ยิ้มแฉ่งจน พ่อแม่ท่านกลับไป........
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
- Narin's Comment:
- ครั้งแรกที่ได้เห็นงานแบบเต็มรูปแบบจากไอรีน ประทับใจมากเลยครับ
ในที่สุดก็ได้เห็นสักที ก่อนอื่นผมประทับใจการร่วมแรงร่วมใจของชั้น ม.2
มากครับ ส่งงานกันครบทุกคนแถมยังเชื่อมโยงกันโดยสมบูรณ์ ทำกันได้
ดีมากๆ ไอรีนถือเป็นตัวละครสร้างสีสันประจำชั้นจริงๆ อยู่ที่ไหนก็สร้าง
รอยยิ้มให้ได้ทุกที่ เป็นตัวละครที่สดใสมากครับ ผมหวังว่าจะได้เห็น
ผลงานดีๆแบบนี้จากไอรีนอีกเยอะๆ กลับมาส่งภารกิจไวๆนะครับ
จะได้เลื่อนชั้นไปอีก ฮึบๆๆ สู้ๆครับผม!! ยินดีด้วยกับสแตมป์ S
ครั้งแรกนะครับ
- Skai
Khannika Aksawarakgosol
นักเรียนมัธยมศึกษาปีที่ 5
466
+99 M 426 K 398
PASSPORT
:
(650/1875)
:
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 21:14
- งานเขียน:
- "เอ้าาา ทุกคนน เร็วเข้าๆ" เสียงเด็กนักเรียนดังก้องไปทั่วห้องของ ม.5 แห่งนี้ ฉันที่เป็นครูที่ปรึกษาก็ช่วย
โดยการขนลังของรางวัลต่างๆ ไปตั้งเพื่อให้เป็นระเบียบ หลังจากที่ระดมความคิดกันอยู่หลายวันในที่สุดเรา
ก็ตัดสินใจกันว่าจะจัดซุ้มคู่รักขึ้นมา วะฮะฮ่าๆ คุณอิสราเองก็เห็นดีเห็นงามด้วยและช่วยกันคิดด่านต่างๆ
โดยด่านแรกนั้นเป็นด่านที่ต้องคุ้นเคยกันอย่างแน่นอน! นั่นก็คือ ด่านป๊อกกี้นั่นเองงง แต่เพื่อเพิ่มความแอดวานซ์
จึงเพิ่มตัวเลือกเข้าไปอีกหนึ่งคือ กินไส้กรอกราดซอสพริก โดยทั้งสองด่านนี้มีวิธีการเล่นที่แตกต่างสักเล็กน้อย
ด่านป๊อกกี้จะให้ฝ่ายหญิงหรือชายเป็นคนป้อนป๊อกกี้ให้คู่รักจำนวน 10 แท่ง กินให้เร็วที่สุดโดยมีเวลาจำกัดเพียง 30 วินาทีเท่านั้น
ถ้าผ่านก็รับไปเล้ยย น้ำหวานอร่อยจากซุ้มเราจำนวน 1 โหล แต่ถ้าเล่นตัวเลือกที่สองล่ะก็จะไดรับเป็นจำนวนสองโหล
กติกาง่ายๆ ก็แต่กินไส้กรอกด้วยกันในเวลาที่กำหนด นั่นก็คือ 1 นาทีนั่นเอง
ต่อไปๆ ด่านสุดท้ายของซุ้มเราคือการหาลูกโป่ง ซึ่งถ้าเจอลูกโป่งแรร์ที่เราซ่อนไว้ก็จะได้รางวัลเป็นบัตรกินขนมใน
ร้าน La Pastel ฟรีๆ ถึง 2 ใบเลยทีเดียวเชียว! เอาล่ะ มาสนุกกันเถอะทุกคน!
วันงาน
ช่างเป็นวันที่สดใสเสียจริง ผู้คนต่างเดินผล่านไปมาในโรงเรียนเต็มไปหมด ซุ้มต่างๆ ก็เริ่มออกมาเรียกลูกค้า
บ้างก็แต่งชุดแฟนซี เป็นผี เมด เหมือนอยู่นิยายก็ไม่ปาน ระหว่างที่กำลังเดินไปห้อง ม.5 ฉันก็กวาดสายตา
มองซุ้มต่างๆ ด้วยความสนใจ เอ คงต้องหาเวลาแวะมาบ้างซะแล้วสิ
เพราะมัวแต่มองอย่างอื่นรู้ตัวอีกทีก็พาตัวเองมายืนอยู่หน้าห้อง ม.5 ซะแล้ว ฉันสาวเท้าเดินเข้าไปด้วยความปลื้มปริ่ม
กับความหวานแหววที่นักเรียนช่วยกันสร้างและตกแต่งขึ้นมา
"เป็นไงบ้างคะ คุณอิสรา" ฉันเดินไปถามประธานที่กำลังงวนกับนาฬิกาจับเวลาในมือ คุณอิสรายิ้มแหยๆ มาให้ก่อนจะ
ตอบด้วยน้ำเสียงเซ็งๆ นิดนึง
"ไม่มีใครกล้าเข้ามาเล่นเลยครับ สงสัยจะอายกัน"
"อ้าว" ฉันทำหน้าเหวอทันทีก่อนจะมองไปรอบๆ เออะ ไม่มีคนมาเล่นจริงๆ ด้วย เป็นแบบนี้ไม่ดีแน่
ฉันยิ้มให้ตัวเองเมื่อมีความคิดดีๆ เข้ามาในหัว ฉันหันหน้าเข้าหาห้องก่อนจะตะโกนสุดเสียงเพื่อเรียกนักเรียนทุกคน
"มีใครจะไปเรียกลูกค้ากับครูไหมคะ!" ทุกคนมองหน้ากันสักพักก่อนจะมีหลายคนที่ยกมืออาสา ฉันจัดการเลือกนักเรียน 2-3 คน
และเดินออกไปพร้อมกับพวกเขา
"ไม่ต้องห่วงนะคะทุกคน เดี๋ยวลูกค้าจะมาแน่ๆ ฮ่าๆๆๆ" ฉันทิ้งเสียงหัวเราะอันสดใสไว้แล้วเดินออกไปพร้อมกับนักเรียนผู้อาสา
.
.
.
.
.
.
.
"ใครสนใจจะเล่นสนุกไปพร้อมกับคนรักของคุณไหมค้าาา" ทันทีที่เห็นที่ทำเลดีๆ ฉันก็จัดการป้องปากตะโกน เรียกสายตานับสิบๆ
คู่ให้มองมา เมื่อนักเรียนอีกสามคนเห็นฉันตะโกนพวกเธอจึงทำบ้าง
"ได้รับน้ำหวานฟรีๆ เลยนะคะ หรือถ้าเจอของแรร์จะได้บัตรกินฟรีในคาเฟ่ของโรงเรียนเราด้วยค่ะ!"
"ไม่ต้องเป็นคู่รักก็ได้ขอให้มาเป็นคู่ก็พอค่าา"
"เล่นได้ทุกเพศทุกวัยหากสนใจเชิญทีห้อง ม.5 ได้เลยนะครับบบ" หลังจากที่ได้รับความสนใจมากพอพวกเราก็เดินสะบัดบ๊อบกลับ
ห้อง นักเรียนหญิงที่เดินข้างๆ กระตุกแขนเสื้อฉันพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย
"ตะโกนไปแบบนั้นจะไม่เป็นไรหรอคะ"
"ฮ่าๆๆ นั่นสิน้า ครูว่าครึกครื้นดีออก" นักเรียนหญิงคนนั้นยิ้มบางๆ แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ชีวิตวัยรุ่นมันก็ต้องแบบนี้แหละ!
และหลังจากที่เรากลับมาถึงห้องได้ไม่นาน คู่รักก็เริ่มพากันทยอยมาผจญภัยในห้องของเรา แหมะ แสดงว่าวิธีเมื่อกี้ได้ผลดี
เหมือนกันนะเนี่ย ในห้องเต็มไปด้วยเสียงหัวเราะมากมายและความรู้สึกสุขที่ล้นเอ่อ ฉันจึงเดินรอบห้องเพื่อถ่ายรูปเก็บบรรยากาศ
ต่างๆ เอาไว้เป็นความทรงจำ ระหว่างที่กำลังเดินอยู่เด็กนักเรียนหญิงหน้าตาน่ารักที่นั่งรถเข็นก็มาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน
"มีอะไรหรอคะ?" ฉันยิ้มให้เธอก่อนจะเอ่ยถาม นักเรียนหญิงคนนั้นยิ้มตอบ
"เห็นคุณครูเดินถ่ายรูปตั้งนาน ถ่ายแต่คนอื่นไม่เห็นถ่ายตัวเองเลย ให้หนูถ่ายให้ไหมคะ?" เธอยื่นมือออกมาข้างหน้าอย่างไม่รอคำตอบ
ฉันหัวเราะเบาๆ แล้ววางกล้องบนมือของเธอ เอาเถอะ เอาสักรูปก็ไม่เห็นจะเป็นไร
"รบกวนด้วยนะคะ" แต่ยังไม่ทันที่จะได้เดินไปแอคท่า เด็กนักเรียนคนเมื่อกี้ก็ยื่นป๊อกกี้มาให้อันนึง
"ไอเทมค่ะ" ฉันกล่าวขอบคุณแล้วเดินไปที่หน้าต่างที่มีของตกแต่งห้อยระโยงระยาเต็มไปหมด
เมื่อหามุมที่ใช่เจอแล้วก็แอคท่าทันที หลังจากที่ถ่ายรูปให้แล้วเด็กนักเรียนคนเมื่อกี้ก็ขอตัวกลับไปช่วยงานต่อ
ฉันที่รู้สึกว่าตัวเองอู้นานแล้วก็วางกล้องแล้วกลับไปช่วยงานอีกครั้ง
วันนี้ยังอีกยาวไกล!
- Picture:
รูปที่นักเรียนถ่ายให้ (ก่อนโปรแกรมตาย)
ปล. ขออภัยรูปสีน้ำมันเกินให้อภัยจริมๆ ค่ะ ;_;
A. รางวัลสำหรับอาจารย์ที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- 3 STAR DIAMOND STAMP
[ TEACHER CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับอาจารย์เท่านั้น มีลักษณะเป็นเพชรสีดำ
ผสมทองคำแท้ มีมูลค่า +100 Grade Exp. จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็คเป็นที่
น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก
- Narin's Comment:
- ถ้วยทองมาจากไอเดียซุ้มคู่รักที่ไม่ค่อยมีให้เห็นมากนักครับ
ถือเป็นไอเดียที่แปลกใหม่พอตัวเลย นี่เป็นงานแรกของคุณเกลินที่ขึ้น S
ด้วยตัวเอง สแตนดาร์ทอัพขึ้นมาอีกระดับหนึ่งแล้วนะครับ ผมขอแสดง
ความดีใจด้วย ผมเองก็ตื่นเต้นจังเลยที่ได้เห็นงานที่มีความพัฒนาแบบนี้
ปกติแล้วงานของคุณช่วงหลังๆจะอยู่ที่กึ่งๆระหว่างสองดาวกับสาวดาว
เป็นงานที่ค่อนข้างตัดสินใจยาก แต่สุดท้ายก็กลับไปอยู่ที่สองดาวเสมอ
แต่งานนี้เป็นงานแรกที่ผมเห็นแล้วสามารถตัดสินใจได้ในทันทีว่า นี่แหละ
งานสามดาวของคุณเกลิน!! ในที่สุดก็ทำได้แล้ว!!
- peemung
Phee
อาจารย์เกษตรกรรม
3537
+675 M 108 K 756
PASSPORT
:
(3060/20000)
:
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 21:34
- งานเทศการจากมุมมองของพีฮะ:
‘เราจะทำอะไรกันดี’ เป็นประโยคที่เด่นหราค้างอยู่ในกลุ่มแชท
ตอนนี้ก็เลิกเรียนแล้วแต่พวกเราชาวม.2 ยังไม่ไปไหน เพราะว่าในวันที่ 24 พฤษภาคมนี้เป็นวันครบรอบวันสถาปนาโรงเรียนฮะ น่าตื่นเต้นจริงๆ ทำไมถึงน่าตื่นเต้นน่ะหรอ..นั่นเป็นเพราะโรงเรียนจะหยุดการเรียนการสอนแล้วจัดงานเทศการประจำปีเป็นการเฉลิมฉลองวันครบรอบของโรงเรียนยังไงล่ะ!! แค่คิดก็ตื่นเต้นแล้ว~
พวกเราห้องม. 2 จึงได้ฤกษ์มาสุมหัวระดมสมองกันว่าพวกเราจะแผลงฤทธิ์ เอ้ย จัดซุ้มของห้องเรากันยังไงดี พวกเราทำเรื่องขอเข้าใช้ห้องคอมพิวเตอร์ในการประชุมบวกกับหาข้อมูลไปด้วยและใช้แชทกันเป็นการประชุม เพราะผม..ผู้ถูกพีชถีบส่งมาเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงหลักอย่างงงๆเพราะเขาบอกว่าผมสนใจในเรื่องแบบนี้..พีชเขากลัวว่าเวลาผมเขียนตอบอะไรจะช้าไม่ทันการ จึงให้ผมใช้แชทแทน แต่ผมว่าเขาคงแค่อยากใช้คอมหาข้อมูลนั่นแหละ ก็เขาเป็นสายข้อมูลนี่ฮะ มีงานอะไรก็หาข้อมูลมาไว้ให้อุ่นใจก่อนทุกที ผมล่ะชอบในจุดนี้ของเขาอยู่ไม่น้อยเลยฮะ
แต่ละคนต่างครุ่นคิด..
“อืม................................” พีช รูมเมทของผมยังคงคิดด้วยคำว่า อืม................ ยาวๆตามสไตล์
ไอรีนทำท่านึกอยู่สักพักก็เอ่ยขึ้นมา “อยากได้อะไรที่แปลกๆจัง”
“นั่นสิ ถ้าเราทำอะไรซ้ำกับห้องอื่นคงน่าเบื่อเกินไป” คุณตัวประกอบไร้หน้าA เห็นด้วย “แล้วจะทำอะไรดีล่ะ”
“อยากทำเป็นแนวไหนกันครับ ร้านขายน้ำ/เค้ก บ้านผีสิง แสดงละคร ฯลฯ” ผมล่ะดีใจที่ในที่สุดพีชก็มีคำอื่นนอกจากคำว่า อืม...... แล้ว แต่เหมือนว่าพวกคาเฟ่จะมีชั้นอื่นทำไปแล้วจึงถูกตัดออกไป จะแสดงละครก็ต้องแต่งเนื้อเรื่องอีกจึงถูกตัดไปเช่นกัน สุดท้ายแล้วสิ่งที่จะทำจึงเหลือ.....บ้านผีสิง!
“บ้านผีสิง..งั้นทำฉากเป็นสุสานนานาชาติดีมั้ย”
“ไม่เลวเลยแฮะ นายกำลังคิดอย่างที่ฉันคิดอยู่รึเปล่า B1”
“ฉันกำลังคิดอยู่ล่ะ B2”
คู่แฝดตัวประกอบไร้หน้า B1 กับ B2 ดูสนใจธีมที่ไอรีนคิดมามากทีเดียว ดูเหมือนพวกเขาจะคิดเห็นตรงกันด้วย..แน่นอนว่าผมก็ไม่เคยเห็นพวกเขาคิดเห็นอะไรต่างกันหรอกนะ เพื่อนคนอื่นๆ ตัวประกอบไร้หน้าA-Z ก็ดูจะเห็นดีเห็นงามด้วย
สรุปแล้วห้องเราชาวม.2จะจัดห้องในงานเทศการประจำปีเป็นเป็นสุสานนานาชาติกัน โดยใครอยากเป็นผีอะไรก็ตามแต่ใจจะปรารถนาเลย ยิ่งห้องเรามีชาวต่างชาติอยู่หลายคน ตั้งแต่ลูกครึ่งไทย-อังกฤษ อย่างไอรีน คุณหนูสุภาพบุรุษชาวอังกฤษ อย่างพีช จนไปถึงคู่หูคู่แฝดตัวประกอบไร้หน้า B1B2 ที่มาจากออสเตรเลีย ก็ยิ่งช่วยให้รายละเอียดให้สามารถจัดห้องได้ง่ายยิ่งขึ้น
เมื่อประชุมอะไรลงตัวกันแล้ว พวกเราก็เริ่มคิดอุปกรณ์ที่จะต้องจัดหากันโดยมีไอรีนเป็นเฮดพร็อพ พอลิสต์รายการของที่ต้องใช้ออกมาเราก็เริ่มเหงื่อตกกัน วัสดุอุปกรณ์ต่างๆที่ต้องใช้มันมากมายเลยล่ะฮะ พวกที่ต้องใช้เยอะๆเลยก็มีกระดาษลัง กระดาษหนังสือพิมพ์ กระดาษสี เทปกาว กาวลาเทกซ์ สีโปสเตอร์ สีทาบ้าน นี่ยังไม่รวมไปถึงอุปกรณ์ยิบย่อยอย่างพวกสเปรย์ ลวด ผ้าดำ สายไฟ หลอดไฟ ปลั๊กพ่วง กรรไกร กระดาษ ค้อน...บลาๆๆ
แต่ว่าสิ่งที่พวกเรามีเยอะยิ่งกว่าคือพลังความสามัคคี (หรือก็คือแรงงานดีๆ) ของพวกเราม.2 ทั้งห้องฮะ! ส่วนของที่ต้องใช้ บ้างก็ไปจิ๊กมาจากห้องศิลปะห้องหัตถกรรม หรือใครพอจะมีอะไรใช้ได้ก็ขนกันมา ไว้อะไรที่หาไม่ได้จริงๆค่อยซื้อ ก็ประหยัดงบไปได้พอสมควร
‘คุณไอรีนฮะ ต้องใช้อะไรเพิ่มเติมอีกมั้ยฮะ’ ผมเขียนถามคุณเฮดพร็อพของพวกเราเกี่ยวกับของที่ต้องใช้ ตอนนี้เราหาอุปกรณ์มาได้เกือบจะครบถ้วนแล้ว ผมไม่รู้ว่าต้องใช้อะไรเพิ่มอีกแค่ไหนจึงถามไอรีนไว้ก่อน กันของขาดจะได้ไม่ต้องไปวุ่นวายหามาทีหลัง
ไอรีนก็เขียนตอบผมกลับด้วยสปีดอันรวดเร็ว..แน่ล่ะว่ามันย่อมแปรผกผันกับความงดงามของลายมือ.. พอผมแกะลายมือได้ก็ตอบเธอไป คราวนี้ไอรีนพยักหน้าตอบรับมารัวๆทำท่าทางแปลกๆทำให้ผมตงิดพอสมควร แล้วผมก็นึกอะไรขึ้นได้..
‘คุณไอรีนฮะ ผมมีอีกเรื่องฮะ’ เขียนคุยไปตามปกติ ไอรีนก็เขียนตอบกลับมาว่ามีอะไรหรือ ‘คือ..ไม่ต้องเขียนก็ได้ฮะ ถึงผมจะพูดไม่ได้แต่ผมก็ได้ยินที่คุณไอรีนพูดนะ’
พอเขียนไปแบบนั้นไอรีนก็รีบขอโทษขอโพยหน้าแดงใหญ่ ดูเหมือนเธอจะไม่รู้จริงๆนะเนี่ยว่าผมสามารถได้ยินได้ ซึ่งมันก็ไม่น่าแปลกใจเท่าไหร่เพราะปกติแล้วมักเจอคนที่หูหนวกเป็นใบ้ควบกันเสมอ มิน่าล่ะ ก่อนหน้านี้เวลาคุยกันเธอถึงมักเขียนตอบมาเสมอ ทีแรกผมก็นึกว่าเธอเป็นพวกชอบเขียนเหมือนกันซะอีก หลังจากนั้นเธอก็คุยกับผมด้วยการพูดตลอดเลยล่ะฮะ
ตลอดหนึ่งสัปดาห์ก่อนวันงาน พวกเราชั้นม.2ช่วยกันเตรียมงานกันอย่างขะมักเขม้นเลยล่ะฮะ ด้วยธีมสุสานนานาชาติ พวกเราทำพร็อพต่างๆมากมาย ทั้งหลุมศพ ป้ายสุสาน โครงกระดูก รวมไปถึงพวกผีน้อยทั้งหลาย โดยพร็อพส่วนใหญ่จะใช้วิธีเปเปอร์มาเช่เอา ต้องใช้กระดาษเยอะเลย งานนี้ต้องขอบคุณเพื่อนๆที่ช่วยกันสรรหามากันได้มากมายเป็นภูเขา
ก่อนวันงาน ทางโรงเรียนให้พวกเราได้หยุดกันในครึ่งวันบ่ายเพื่อให้ได้จัดเตรียมตกแต่งห้องกัน พวกเราก็ขนเอาพร็อพที่ทำเตรียมไว้แล้วมาประดับ เริ่มจากจัดเรียงโต๊ะไปไว้ที่ริมห้องเพื่อเว้นพื้นที่กลางไว้ทำทางเดินสุสาน แล้วใช้กระดาษลังกับโต๊ะเรียนบางส่วนช่วยสร้างเป็นผนังกันห้องให้เป็นทางเดินสำหรับผู้เข้าชม รวมถึงปิดบังกระจกบานใหญ่ฝั่งทางเดินด้วย บางจุดก็ใช้ผ้าดำคลุม จากนั้นก็ทาสีฉากเป็นสีทะมึนๆสร้างบรรยากาศ
และแล้วเราก็ได้พบกับปัญหาที่ว่า..ห้องเรียนเรามีประตูแค่ประตูเดียว! แล้วเราจะทำบ้านผีสิ่งที่ต้องมีทางเข้าออกสองทางได้ยังไงล่ะ!?
ระหว่างที่พวกเรากำลังนั่งมึนกับปัญหานั้นเอง คุณเอลิทซึ่งอยู่ในชุด..เอิ่ม..ชุดแมวสีขาวน่ารักมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งกิงก่องแก้ว...ก็เดินมาตรวจงานพอดี คุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้าA ก็เหมือนจะมีไอเดียอะไรบางอย่าง เขาวิ่งไปหาคุณเอลิทแล้วถามว่า “พวกผมสามารถทุบกระจกบานใหญ่ๆที่ติดกับทางเดินนี้เป็นทางเข้าได้มั้ยครับ” ด้วยสีหน้าอันใสซื่อสุดๆ คุณเอลิทนิ่งไปชั่วครู่ก่อนจะยิ้ม... ยิ้มที่แผ่บรรยากาศเย็นยะเยือกดุจห้องดับจิต แมวขาวน่ารักกลายเป็นแมวปีศาจไปซะแล้ว!!!
คุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้าAผู้โดนปีศาจแมวโจมตีจนHpเกลี้ยงหลอดถึงกับวิ่งร้องไห้หายไป...จากนั้นก็ไม่มีใครเห็นเขาอีกเลย......RIPฮะสหาย..
ในที่สุดเราก็แก้ปัญหาด้วยการเว้นที่เป็นโถงไว้ในส่วนหน้าห้อง แล้วค่อยกั้นเป็นทางเข้าทางออกภายในห้องอีกที ในหลังฉากเราก็เว้นเป็นช่องไว้สำหรับแก๊งเด็กผีอย่างพวกเราได้เดินร่อนกันได้ ในบางจุดเราก็ทำเป็นประตูลับด้วยกระดาษลังนี่แหละฮะ เอาไว้ให้พวกเราสามารถออกไปหลอกชาวบ้านได้โดยไม่รู้ตัว
กว่าจัดห้องกันเสร็จก็ดึกพอสมควรแล้ว เนื้อตัวพวกเราก็เปื้อนสีกันมอมแมมจนไปหมดเลยแยกย้ายกันกลับหอไปล้างเนื้อล้างตัวกัน แล้วรีบเข้านอนเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับวันงานที่จะมาถึงในพรุ่งนี้
---------------------------------------------------------
วันรุ่งขึ้น พวกเรานัดเจอกันตั้งแต่เช้าตรู่ บางคนก็แต่งชุดผีมาตั้งแต่ที่หอ บางคนเช่นผมกับพีชก็เอาชุดใส่เป้ไว้ไปเปลี่ยนตอนงานเริ่มฮะ ผมกลัวคนอื่นๆจะตกใจกลัวถ้าผมใส่จากหอไปเลย แต่พีชกลับกุมขมับแล้วบอกว่าไม่เห็นน่ากลัวเลยสักนิด ผมเลยเอาสีที่พีชเตรียมไว้ทำเลือดปลอมมาราดด้วยจะได้ดูหลอนมากขึ้น
ส่วนพีช..รายนั้นเขาน่ากลัวจริงฮะ (ถึงจะน้อยกว่าผมก็เถอะ 555) เขาบอกว่าแต่งเป็นผี “Bloodซบ” ฮะ เป็นผีที่มีแต่เลือดเต็มตัวไปหมดตามชื่อแหละฮะ เห็นว่าเป็นญาติกับแวมไพร์ด้วยนะ กินเนื้อเหยื่อแบบสดๆเลยเลือดอาบอย่างนั้น แถมยังถือมีดอันใหญ่เตรียมจ้วงเหยื่ออีกต่างหาก งานนี้ใครไม่กลัวไม่รู้แต่ผมขอชิ่งคนแรกเลยแล้วกัน
พอไปถึงห้องเรียนก็ได้พบกับผีๆมากมายหลากหลายชนิดหลายสัญชาติเลยทีเดียว บางคนก็น่ากลัวใช่ย่อย ถ้าไม่ติดว่าเป็นเพื่อนกันผมคงต่อยหน้าแล้ววิ่งหนีไปแล้ว คนที่มาแปลกๆก็มีเหมือนกัน อย่างเจ้าคู่แฝด B1B2 ก็แต่งมาเป็นผีกล้วยในชุดนอนลายทางสีฟ้าขาวฮะ แน่นอนว่าโดนสั่งห้ามเข้าสุสานโทษฐานแบ๊วเกินไป พวกเขาเลยต้องไปดูแลอยู่ตรงหน้างานแทน
“ฮิๆ จริงๆแล้วสองคนนั้นก็แต่งชุดเข้ากับฉันดีนะ”
ไอรีนพูดขำๆ วันนี้เธอมาในชุด “ผีดอกกล้วย” (เธอบอกว่าชื่อนั้น) ซึ่งผมก็ไม่รู้หรอกนะว่าดอกกล้วยกับหัวปลีมันต่างกันยังไง ไอรีนใส่ชุดไทยห่มสไบเฉียง เธอว่าผีดอกกล้วยนี่เป็นลูกสาวของผีนางตานีด้วยล่ะ พีชบอกว่าสวยเกินไปเลยเอาเลือดไปป้ายเข้าให้ คนสวยประกอบกับเลือดเลยดูหลอนขึ้นเลยล่ะฮะ
พอช่วยกันตรวจเช็คความเรียบร้อยของซุ้มกิจกรรมสุสานของพวกเราเสร็จได้สักพักพวกเราก็ต้องไปรวมตัวกันเพื่อฟังพิธีเปิดของงานเทศการประจำปี ผอ.ขึ้นมาบนเวที พูดเท้าความประวัติความเป็นมาของโรงเรียนควิ้นท์แห่งนี้รวมไปถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมาตลอดทั้งปีพร้อมฉายรูปประกอบขึ้นจอมอนิเตอร์ยักษ์ด้วย เนื่องในโอกาสครบรอบวันสถาปนาโรงเรียน จากนั้นก็ตามมาด้วยพี่ไอน์ขึ้นมาพูดอะไรต่ออีกในฐานะประธานนักเรียนก่อนผอ.จะตัดริบบิ้นเป็นการเปิดงานอย่างสมบูรณ์
วันนี้ที่โรงเรียนดูคึกคักเป็นพิเศษยิ่งกว่างานในเทศการอื่นๆ เป็นเพราะว่าวันนี้ทางโรงเรียนเปิดให้ผู้ปกครองและบุคคลภายนอกได้เข้ามาเยี่ยมชมงานกันด้วย ซึ่งนอกจากจะมีซุ้มกิจกรรมของพวกเราแต่ละห้องแล้วยังมีการแสดงของชมรมต่างๆ การแสดงสดของพี่แคลผู้ชนะการประกวดควิ้นท์สตาร์ที่ผ่านมา รวมไปถึงคอนเสิร์ตจากศิลปินดังต่างๆ เรียกได้ว่าคนแห่กันมาชมมาเสียจนถ้าไม่ใช่โรงเรียนควิ้นท์ซึ่งมีพื้นที่ใหญ่มหึมาล่ะก็คนคงทะลักโรงเรียนไปแล้ว
แน่นอนว่างานใหญ่ขนาดนี้ผมย่อมชวนพ่อแม่และพี่มาอยู่แล้ว และไม่ลืมที่จะบอกให้มาเยี่ยมเยือนซุ้มกิจกรรมของห้องผมด้วย
พวกเราชาวผีจะผลัดเวรกันฮะ สลับเปลี่ยนตำแหน่งกันไป แบ่งกันว่าช่วงไหนใครจะประจำอยู่จุดไหน ใครอยู่หน้างาน ใครไปเดินโฆษณา ใครได้ออกไปเดินชมงานตอนไหนบ้าง ส่วนผมได้ออกเดินเที่ยวได้ในช่วงบ่ายฮะ ด้วยความมั่นใจในความน่ากลัวของผีที่ผมแต่งมามาก ผมเลยขออยู่เป็นผีด่านสุดท้ายฮะ
ผมนั่งซุ่มแอบส่องอยู่หลังประตูลับ คอยให้มีคนผ่านมา ไม่นานนักก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังแว่วมาแต่ไกล จากตำแหน่งแล้วผมเดาว่าต้องเป็นจุดที่คุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้า A ประจำอยู่แน่เลยฮะ หมอนั่นแต่งเป็น “ผีศพตายซากเพราะถูกปีศาจแมวฆาตกรรมมา” เป็นคนที่ผมว่าแต่งเป็นผีได้หลอนสุดในห้องแล้วล่ะฮะ
ไม่นานนักเสียงคนก็เริ่มใกล้ขึ้น...ใกล้ขึ้น...ใกล้ขึ้นเรื่อยๆ
ผมก็เตรียมตัวพร้อมกับการออกไปหลอกผู้คนด้วยความมั่นใจในความน่ากลัวของชุดอย่างมากถึงมากที่สุด จาการแอบส่องผ่านรูลับทำให้ผมเห็นเงาคนที่กำลังวิ่งหนีมาจากส่วนก่อนหน้าซึ่งเป็นผี Bloodซบ พีชที่วิ่งไล่จ้วงคนต้อนมาทางผม
ใจผมเริ่มเต้นถี่ขึ้นด้วยความตื่นเต้น ยัง...ยังก่อน คอยอีกนิดให้ออกไปถูกจังหวะพอดี....
.
.
3
.
.
2
.
.
1
.
.
.
.- แฮร่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!:
แฮ่!!!!!!!!!!
เหยื่อที่วิ่งมาหยุดชะงักไปอยู่ครู่หนึ่ง... แล้วหนึ่งในนั้นก็ขำก๊ากออกมาไม่หยุด ส่วนอีกคนก็ดูพยายามกลั้นขำอย่างสุดชีวิต ..จะหัวเราะทำไมกันฮะ
เอ๊ะ ดูดีๆนี่มันพี่ชายผมนี่นา ส่วนอีกคนก็เป็นพี่สาวลูกพี่ลูกน้องผมเอง เธอโตกว่าผมประมาณ 3-4 ปี ก็แก่กว่าพี่ชายนิดหน่อย...ว่าแต่ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ
“ก็พอพีชวนให้มางานโรงเรียน แม่ก็เลยไปชวนพวกญาติๆมาด้วยกันเลย เลยกลายเป็นงานรวมญาติเลย” พี่ชายบอกผมราวกับอ่านใจได้ พลางลูบหัวแพะไปพลางๆ ถึงจะบอกว่ารวมญาติก็เถอะ แต่จริงๆแล้วญาติที่พอจะใกล้กันมาได้ก็มีอยู่ไม่กี่คนหรอก
ยังไม่ทันจะได้คุยอะไรต่อเจ้าคุณเพื่อนตัวประกอบไร้หน้า C ก็โผล่หน้าเข้ามา เพราะได้ยินเสียงหัวเราะแทนที่จะเป็นเสียงกรี๊ด พอได้เห็นสภาพผมเท่านั้นแหละ... “พี..นายไปอยู่หน้างานเลยไป๊!!!”
...ด้วยเหตุนี้ผมเลยอดเป็นผีไปหลอกชาวบ้าน แถมโดนหมายหัวอีกต่างหากว่าห้ามเข้าเขตสุสาน เลยต้องไปนั่งหน้างานตามคู่หู B1B2 ไปติดๆ โถ..นี่ผมอุตส่าห์ภูมิใจในความน่ากลัวของตัวเองสุดๆเลยนะฮะเนี่ย
พวกเราสามเกลอสุดแบ๊วก็นั่งดูแลหน้างานกันต่อไป คนก็เริ่มมาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนผมคิดว่าก็ดีแล้วที่มาช่วยตรงนี้ ไม่งั้นเจ้าพวกคู่แฝดคงรับมือกับผู้เข้าชมกันแค่สองคนไม่ไหวแน่ ในระหว่างนั้นผมก็ได้ยินคนแอบบ่นกันบ้างว่าทำไมผี(?)ที่หน้างานไม่เห็นเหมือนกับผีข้างในเลย
ประมาณ 11 โมงกว่าๆ พวกผมก็เปลี่ยนเวรกันฮะ แน่นอนว่าจะไปเป็นผีก็ไม่ได้แล้ว เลยไปเป็นคนถือป้ายโฆษณาซุ้มกิจกรรมของเราแทนฮะ เจ้าคู่หูกล้วยนั่นก็ไปกันเป็นคู่ไปตามระเบียบ ส่วนผมที่ทีแรกก็กะจะไปคนเดียวก็เจอกับพีชเสียก่อน เห็นว่าไปวิ่งไล่จ้วงคนมาจนเหนื่อยแล้วเลยอยากออกไปเดินเล่นบ้าง จริงๆผมก็อยากบอกเขานะว่าอย่าวิ่งมากเพราะเขาเป็นโรคที่เกี่ยวกับทางเดินหายใจอยู่ แต่พอเห็นเขาสนุกมีความสุขดีเลยไม่ได้ขัดอะไร...
จริงๆแล้วหน้าที่ถือป้ายนี่ก็ไม่ได้หนักหนาอะไรหรอกฮะ มันก็เหมือนกับได้เดินเล่นชมงานตามปกติโดยที่มีป้ายติดตัวไปด้วย ผมซึ่งพูดไม่ได้อยู่แล้วก็ยิ่งสบายแฮเลยฮะ เพราะหน้าที่พูดเชิญชวนไปสุสานก็ตกเป็นของพีชโดยปริยาย
เราเดินผ่านห้องของม.ปลายพอดีฮะ เจอพี่จิณณ์กับพี่อี้กำลังเชิญชวนคนเข้าร้านคาเฟ่หมีมุ้งมิ้งฟรุ้งฟริ้งอยู่ที่หน้าซุ้ม พอเห็นผมกับพีชก็ทำหน้าแปลกๆใส่ประมาณว่านี่มันชุดอัลไล... ก่อนจะเชิญชวนเข้าคาเฟ่ พีชรีบปฏิเสธใหญ่ บอกว่าต้องทำหน้าที่โฆษณาซุ้มบ้างแหละ ตัวเองไม่เหมาะกับร้านฟรุ้งฟริ้งแบบนี้บ้างแหละ จริงๆผมว่าจะเข้าสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอกนะ แต่ดูพีชไม่อยากเข้ามากนักเลยไม่เข้าก็ได้
แล้วผมก็ได้หยุดกึกเพราะพีชหยุดดูซุ้มคู่รักชวนสยองของห้องม.5 เหมือนเขาจะพึมพำว่าเห็นแคล ไม่ทันไรพี่ไอน์ก็มาลากพวกเราเขาซุ้มไป...แน่นอนว่าผมต้องปฏิเสธ แต่ดูเหมือนว่าพีชจะถูกดึงดูดด้วยของรางวัลล่อตาล่อใจนั่นเสียแล้ว
เราใช้เวลาอยู่พักใหญ่จึงจะหลุดพ้นออกมาจากซุ้มสยองนั่นได้..ผมบอกเลยว่าเป็นซุ้มที่น่ากลัวไม่แพ้ซุ้มสุสานของห้องผมเลยล่ะฮะ
พีชมองนาฬิกาแล้วบ่นว่าเสียเวลาแล้ว...ก็แน่สิ นายจะลากผมเข้าซุ้มนั่นทำไมล่ะ!! แล้วพีชก็ลากผมไปไหนไม่รู้ด้วยความรวดเร็ว..รู้ตัวอีกทีเราก็มาอยู่ที่หน้าเวทีกันแล้ว คนเยอะทีเดียวเชียว กว่าจะแทรกตัวเข้ามาได้ก็ลำบากพอสมควรทีด้วย
แล้วผมก็ถึงบางอ้อเมื่อเห็นคนที่เดินขึ้นเวทีมา ตอนนี้เป็นช่วงการแสดงสดของผู้ชนะการประกวดควินท์สตาร์นั่นเองฮะ เพราะอย่างนี้นี่เองสินะ พีชถึงได้รีบชิ่งออกมาอย่างนี้ แหม่..ใช่ย่อยเลยนะฮะเพื่อนผม
พอเราดูการแสดงจนจบพีชก็จะเอาดอกไม้ที่ไม่รู้ว่าไปหามาตั้งแต่เมื่อไหร่ไปให้พี่แคล แต่จู่ๆก็เขินแล้วโยนดอกไม้มาให้ผมแล้ววิ่งหายไปซะอย่างงั้น ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงกับดอกไม้นี่ดี จะทิ้งไปเลยก็ใช่ที่ ก็เลยเอาไปให้พี่แคลแล้วบอกว่าพีชฝากมาให้ พี่เขาก็หัวเราะคิกคักนิดหน่อยแล้วบอกฝากขอบคุณด้วย
ตอนนี้ก็บ่ายกว่าแล้ว นี่ผมโดดออกมาเดินร่อนนานพอสมควรเลยนะเนี่ย ผมเลยกลับไปยังซุ้มกิจกรรมสุสานของพวกเราม.2 ..แน่นอนว่ายังถูกห้ามไม่ให้เข้าเขตสุสานตามเคย ผมงอแงอยู่นิดหน่อย ก็อยากเป็นผีไปหลอกชาวบ้านบ้างนี่ฮะ พวกเพื่อนเลยให้ผมไปประจำอยู่หลังฉากฮะ ทำหน้าที่คอยโยนผีน้อยหรืออะไรหยึยๆใส่เหยื่อที่ผ่านมา
พอได้เป็นผีหลอกชาวบ้านให้ตกใจกันบ้างก็สนุกดีฮะ แกล้งคนโน้นคนนี้ไปสักพักก็มีเหยื่อที่น่าสนใจผ่านเข้ามาฮะ...พี่ไอน์นั่นเอง เขาเดินเข้ามาอย่างชิลๆ คงเป็นเพราะมองไม่เห็นเลยไม่ค่อยกลัวอะไรเท่าไหร่....แต่แค้นนี้ต้องชำระ ไม่รอช้า พอคุณเหยื่อตัวดีผ่านตำแหน่งที่พอเหมาะผมก็โยนเจลหยึยๆเย็นๆใส่เข้าให้..แน่นอนว่าในปริมาณพิเศษ พี่เขาก็ตกใจร้องเสียงหลงไปเลยล่ะ ถือว่าเอาคืนจากตอนที่ถูกพี่ลากเข้าซุ้มคู่รักสยองขวัญนั่นแล้วกันนะ~
ผมนั่งแกล้งคนอยู่จนถึงเย็นก็มีประกาศปิดงานเทศการประจำปีลง พอแขกที่เข้าชมงานไปกันหมดแล้วพวกเราก็มาถ่ายรูปรวมกันเก็บไว้เป็นที่ระลึก แล้วช่วยกันเก็บของทำความสะอาดห้องให้เรียบร้อย
เห็นแล้วก็เสียดายอยู่ไม่น้อยเลยฮะ ฉากและพร็อพต่างๆที่อุตส่าห์ช่วยกันทำมาร่วมสัปดาห์ สุดท้ายแล้วก็ต้องรื้อและโยนทิ้งไป ผมเลยขอเก็บเจ้าผีน้อยบางตัวไปประดับห้องเล่น พอเห็นอย่างนั้นเพื่อนคนอื่นๆหลายคนเลยขอเก็บกลับไปบ้าง ทำให้รู้สึกดีไม่น้อยเลยฮะ อย่างน้อยมันก็ไม่ได้ถูกทิ้งไปเสียหมด แต่ถึงจะถูกทิ้งไปหมดจริง อย่างน้อยมันก็ยังคงอยู่เป็นอีกหนึ่งความทรงจำที่น่าประทับใจในชีวิตล่ะฮะ แม้ว่าจะเหนื่อยกันมาทั้งวันก็ตาม แต่ผมก็มีความสุขมากเลยทีเดียวล่ะ~~- รูปบรรยากาศฮะ:
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
- Narin's Comment:
- ผมขอชมเรื่องความสามัคคีของชั้น ม.2 นะครับ
แจกแจงงานกันอย่างกับภารกิจรูมเมทโดยที่ผมไม่ได้มีคำสั่งให้ทำ
เป็นสิ่งที่ทำให้ประทับใจมากครับ นี่ถือเป็นภารกิจที่ผมประทับใจ
มากเกือบที่สุดของพีเลยก็ว่าได้ครับ เพราะว่าภาพคุณภาพจัดเต็ม
และเนื้อหาที่ยังคงไหลลื่นและอ่านสนุกเช่นทุกครั้ง (เรื่องสำนวน
นี่ผมคงไม่ต้องชมคุณแล้ว มันดีแบบเสมอต้นเสมอปลายจริงๆ)
สิ่งน่ารักๆอย่างนึงที่ผมชอบในภารกิจนี้คือมุขภาพประกอบตอนที่
ผีแพะโผล่ออกมาครับ ผมนี่ถึงกับหลุดขำด้วยความเอ็นดูเลยทีเดียว
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Sun 31 May 2015, 23:59
- Spoiler:
- "นี่เซย์ เราจะทำอะไรกันดี"
ระหว่างเรียนวิชาวิทย์อยู่จู่ๆ หัวหน้าห้องที่นั่งโต๊ะข้างเซย์ก็เอ่ยถาม
"ท ทำอะไรคะ?"
"ก็งานวันสถาปนาโรงเรียนไง พอดีเมื่อเช้าได้รับเอกสารจากประธานนักเรียนน่ะ"
"เห งั้นเหรอ..... แล้วเราจะทำอะไรดีล่ะ"
"ผมขอเสนอตีมโจรสลัดครับ"
จู่ๆเสียงที่ไม่ได้รับเชิญก็แทรกมาจากด้านหลัง
"อื้มมม ใช่ได้เลยนะภูมิ"
"แหะๆ ขอบคุณครับหัวหน้า"
"อ้ะแฮ่มคุยอะไรกันอยู่จ๊ะ สองสาวหนึ่งหนุ่ม"
"ข ขอโทษค่ะ/ครับครูเนฟ"
"เรื่องอื่นเอาไว้ทีหลังนะ ตอนนี้ควรจะตั้งใจเรียนก่อน"
"ค่าาา/คร้าบบ"
-พักกลางวันจ้า-
"เอาล่ะนะทุกคน สรุปก็ตามนี้นะ เลขที่1-5ช่วยกันขนน้ำมาไว้ที่ห้องคนละ5ถังนะ
6-10 ช่วยกันหาลูกโป่งลายหีบสมบัติและลูกโป่งสีฟ้า100ลูกกับสีอื่นๆอีก50ลูก
11-21 คอยทำหน้าที่ในวันงาน เป็นพวกสตาฟนะ แบ่งเป็นกลุ่มตอนเช้าและตอนบ่าย
และทำป้ายป้ายซุ้มเราหาของรางวัลและขอเสื้อสำหรับวันงานด้วย
ส่วนที่เหลืออีก9คนก็ทำเรือ!!"
หัวหน้าห้องจัดแบ่งหน้าที่ให้กับทุกๆคนอย่างเท่าเทียม
เซย์คุณดาแล้วก็ภูมิที่สนิท เลขที่ของเราสามคนได้อยู่ในส่วนของสตาฟ
"เอ่อ แล้วฐานเราจะเอาชื่ออะไรดี" Lทักขึ้น
"ตีหีบสมบัติมั้ย" M
"มันไม่ตรงตัวไปหน่อยเหรอ" N
"ล่าสมบัติแกรนด์ไลน์" O
"ติดวันพีชรึไงกัน" P
"ล่าขุมทรัพย์ในท้องทะเล?"
"โอ๊ะเอาแบบนี้เลยภูมิ" P
"เยี่ยมมากนาย" O
"เจ๋งสุดๆ" N
"สุโก้ยยยย" M
-เลิกเรียนแล้วจ้า-
"นี่พวกเราชาวสตาฟเอาไงดีเอ่ย"
คุณดารวมกลุ่มคนเลขที่ที่อยู่ในส่วนของสตาฟมาคุยกันหลังเลิกเรียน
"ก่อนอื่นต้องแบ่งกลุ่มเป็นตอนเช้าและบ่ายสินะ กลุ่มของดาทำตอนเช้าละกันเดี๋ยวพวกเราทำตอนบ่าย"
"งั้นกลุ่มตอนเช้าจะทำป้ายซุ้มนะ ตอนบ่ายก็หารางวัลแล้วกัน"
"โอเคตามนี้!!"
-เช้าตรู่ของวันงาน-
"เสร็จแล้ว ช่วยจับบรรไดดีๆด้วยนะครับ จะลงไปแล้ว
เซย์และKช่วยกันจำบรรไดอย่างแน่นเพื่อไม่ให้ภูมิตก
"ภูมิครับ ผมว่ามันเอียงไปทางซ้ายหน่อยน่ะช่วยเอามาทางขวาอีกนิดที"
"จริงด้วยแฮะ" ภูมิเอียงตัวมองเล็กน้อยก่อนที่จะบ่นพึมพำออกมาและทำหน้าทีต่อไป
"โอเคครับ ตรงละ"
"ครับผ้ม!!"
"นี่ๆ พวกเราหาของรางวัลมาได้ละ" หัวหน้าที่อยู่ทำหน้าที่เป็นสตาฟช่วงบ่ายกับเพื่อนคนอื่นๆได้หารางวัลมาได้แล้วก็ส่งกระดาษให้ดูว่ามีอะไรบ้าง
"โมเดลเรือใหญ่1 โมเดลเรือเล็ก2 หมอนสกรีนลายเรือ3 " Kรีบรับมาดูและอ่านออกเสียงเพื่อให้ได้ยินทุกคน
'ด เดี๋ยวสิ ก็เข้าใจนะว่าตีมโจรสลัดแต่ทำไหมของรางวัลก็เอากับเค้าด้วยหนิ'
เซย์เกิดคำถามคาใจหลังจากที่ได้ยินเรื่องของรางวัล
ติ๊ดๆๆติ๊ดๆ ติ๊ดด
"รางวัลนี้ใครคิดกันล่ะคะเนี่ย"
"จากผลสำรวจในเว็บบอร์ดของโรงเรียนเรา เด็กนักเรียนส่วนมากต้องการสิ่งนี้มากที่สุดตามลำดับค่ะ"
เด็กสาวตาโตแว่นหนาท่าทีมีความรู้ที่เรียนเก่งที่สุดในห้องนั้นก็ตอบเซย์ทันที
พูดไม่ออกเลย อยากได้สิ่งนี้กันจริงๆเรอะ
"งั้นเอาแบบนี้ก็ได้ค่ะ" เซย์ก็ได้แต่ตอบไปอย่างเกรงกลัว
"เย้! สำเร็จไปอีก1" กลุ่มเพื่อนที่ทำในส่วนของรางวัลก็ส่งเสียงดีใจกันทันที
"จากผลสำรวจในเว็บบอร์ดของโรงเรียนเรา เด็กนักเรียนส่วนมากต้องการสิ่งนี้มากที่สุดตามลำดับค่ะ"
เด็กสาวตาโตแว่นหนาท่าทีมีความรู้ที่เรียนเก่งที่สุดในห้องนั้นก็ตอบเซย์ทันที
"หัวหน้าคร้าบบบบบ น้ำของพวกเราแบกมาครบทุกถังแล้วครับ แฮ่ก แฮ่กๆ"
เพื่อนกลุ่มขนน้ำเดินหมดแรงมาที่หัวหน้าจนแทบจะคลานมาบอกเลย
ก็แหงล่ะ คนละตั้ง5ถัง
"โอเคเสร็จไปอีกเรื่องขอบคุณมากนะทุกคน" หัวหน้าติ๊กลงในกระดาษเช็คของ
"ป้ายซุ้มก็เสร็จแล้ว ลูกโปงก็เสร็จก่อนใครเพื่อนตั้งแต่เช้าเลย เรือเองก็เหลือแค่ประกอบไม้หากันเท่านั้น แค่นี้ก็เป็นอันเรียบร้อย"
หน้าพูดจบก็หันมายิ้มให้ทุกคน สมกับที่เป็นหัวหน้าจริงๆ จัดการได้ทุกเรื่องเลย
"เอาล่ะ ด้านหน้าของประตูตามที่ตกลงต้องใช้คนสองคนเพื่อเคยตอนรับคนเข้างานใครจะทำดีเอ่ย
ฝั่งตอนบ่ายจัดการเรียบร้อยกันแล้ว ตอนเช้าว่าไง"
"งั้นเดี๋ยวผมกับCทำเองครับ" ภูมิเอ่ยปากรับCเองก็เห็นด้วย
"คนคอยส่งอาวุธให้ล่ะ"
"....ผมกับ F G และก็ดาครับ โอเคมั้ยทุกคน" Jหันมาถามทุกคนที่เอ่ยชื่อไปและทุกคนก็โอเค
"Iขอสาดน้ำเองครับ"
"ส่วนไดร์ตัวไดร์ผม ก็เป็นที่เหลือละกันนะ อีกไม่ถึงชั่วโมงงานก็จะเริ่มแล้วทำหน้าที่กันให้ดีล่ะ"
"รับทราบค่ะ/ครับหัวหน้า"
"และแล้วเวลาที่ทุกคนรอคอยก็มาถึง ผมประธานนักเรียนได้รับหน้าที่มอบหมายมาประกาศเปิดงานจากผอ.นรินทร์"
"ตื่นเต้นจังครับ ผมเขิลชุดผมจังเลย" คุณดาพูดขึ้น
"เซย์ก็เช่นกันค่ะ ประม่ายังไงไม่รู้"
"ใส่ไปสักครู่ก็ชินกันครับ" C
"3 2 1 งานได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว"
จบเสียงตามสายเปิดงานของประธานนักเรียนแล้ว ทุกคนในโรงเรียนก็พร้อมใจกันเฮลั่น
บางคนก็เข้ามาเล่นซุ้มมอสามกับครอบครัว บางคนก็มากับเพื่อนหรือรูมเมท
เวลาได้ผ่านไปเรื่อยๆ ส่วนมากจะไม่ค่อยได้ของรางวัลติดมือไป
บางคนถึงกับมาเล่นใหม่ เลือกสุ่มอาวุธใหม่ ทุกคนต่างมีความสุข
และเซย์เองก็ใมีความสุข ได้หัวเราะไปกับเพื่อนๆช่างดีจริงๆเลย
"เอ๋ อาวุธคุณกับผมทำไมต่างกันงี้ล่ะ"
จู่ๆเสียงที่คุ้นหูก็ดังขึ้นอย่างลืมตัว
'ประธานกับผอ.'
"ดูเหมือนพี่อิสจะต้องเปียกซะแล้วล่ะเนอะ 555"
สาวน้อยผมดำสั้นหันมาพูดกับเซย์
"โถ่ คงเลือกเลข1ล่ะสินะ .....เอาไว้ดักเลยนะนั่น"
"นั่นสิเนอะ"
อาวุธหมายเลข1ที่พี่อิสเลือกนั้นคือ ดาบลูกโป่ง
แล้วลูกโป่งกับลูกโป่งมันจะตีกันแตกได้มั้ยนั่น
กติกาในการเล่นฐานมอสาม
1ผู้เล่นจะต้องสุ่มเลข1-4เพื่อเลือกอาวุธ และถูกปิดตาทั้งสองข้าง
2ผู้เล่นจะถูกหมุนตัว5รอบแล้วพาลงเรือเพื่อตีลูกโป่งหีบสมบัติ ในลูกโปงจะมีชื่อของรางวัลที่จะได้รับ เวลาในการเล่นมีเพียงแค่7นาทีเท่านั้น
3ถ้าผู้เล่นตีไม่แตกก็จะต้องถูกสาดน้ำจนตัวเปียกนั่นเอง-
"ได้เลยครับสาวน้อ.....G"
ผอ.ไปหลุดเรียกอะไรแปลกๆอีกล่ะนั่น เดี๋ยวเด็กๆก็ได้แตกตื่นกันพอดี
"มีเวลาแค่7นาทีนะครับ เดินหาลูกโปงให้เจอและทำให้มันแตก จากนั้นเปิดตาหยิบกระดาษไปเปิดรับของรางวัลนะครับ เริ่มได้"
"ลูกโป่งกับลูกโป่ง......สาดน้ำมาเลยก็ได้นะครับ" คุณอิสราทำท่าถอนหายใจแต่ก็เดินคลำหาลูกโปงต่อไป
"เจอแล้วครับ" ป๊ง!!
ผอ.ใช้เข็มที่สุ่มได้มาจิ้มลูกโป่งจนแตก
"หมดเวลา!!!!"
"ขอเชิญคนที่ผ่านไปแลกของรางวัลทางโต๊ะนู้นได้เลยครับ ส่วนคนที่ไม่ผ่านกรุณาถอดเสื้อคลุมแล้วส่งให้ ทางเซย์ด้วยครับ"
เซย์เดินมารับผอ.พร้อมกับรับเสื้อคลุมโจรสลัดที่แจกให้ผู้เล่นทางหน้าประตูจากคุณอิสรา
"เซย์อย่าหัวเหราะพี่นะครับ ถ้าพี่เปียกแล้วน่ะ"
"ม ไม่หัวเราะแน่นอนค่ะ.....คิดว่านะ" เซย์รับเสื้อเสร็จก็เดินกลับไปที่ของตัวเองแล้วส่งเสื้อให้เพื่อนอีกคน
"พร้อมนะครับ ห้าวิหลังจากนี้ก็จะต้องเปียกแล้วนะ ไม่ต้องตื่นเต้นนะครับ ฮ่าๆๆๆ"- รูปปลากรอบ:
5 ....4 .....3 .....2 .....1
ซ่าาาาาาาาาาาาาา!!!!!!!!
"น น้ำเย็นด้วยเร๊ออออออออ" คุณอิสราร้องเสียงหลง เปิดตาออกแล้วเดินโซซัดโซเซโดยมีB ไปรับ
"นี่ค่ะประธาน ชุดจากทางเราเอาไปเปลี่ยนแล้วมาให้พวกเราไดร์ผมไดร์ตัวให้นะคะ"
ที่อยู่หน้าที่ไดร์กับเซย์ยื่นชุดให้คุณอิสราไปเปลี่ยน
"ขนาดเล็กไปหน่อยนะครับ แต่มีกลิ่นหอมๆผมชอบ"
หลังจากที่เปลี่ยนชุดเสร็จ ก็มานั่งให้พวกเราไดรืผมไดร์ตัวให้
"แหม่น้องเซย์ ไม่บอกกันเลยครับว่าเป็นน้ำเย็นน่ะ"
"ขอโทษนะคะ พวกเราเองก็เพิ่งจะรู้นี่แหละค่ะ แหะๆ" D ตอบแทนเซย์ เพราะเซย์ไดร์ผมให้อยู่เลยไม่มีมือไปพิมพ์เครื่องมือสื่อสาร
"ผมกลัวเป็นหวัดเลยนะครับเนี่ย.... ฮ ฮัดชิ่ววววว!!!!!"
-บ่ายจ้า-
"ยืนเกือบตลอดเลยเมื่อยสุดๆ ดีนะที่มีคนมาเปลี่ยน"
"เซย์ก็ด้วย เมื่อยไปหมด"
"แต่ผมยังสนุกดีและพร้อมไปลุยฐานมออื่นๆด้วย ว่ะฮ่าๆๆๆ"
"ภูมิไปเอาแรงมาจากไหนกันละครับนั่น"
"งั้นแยกกันตรงนี้นะ ไว้เจอกันตอนเย็นเนอะ"
"โอเค"
ทั้งดาและภมิก็แยกย้ายกันไปเซย์ยังคงนั่งพักที่ใต้อาคารชั้นเรียนที่มีคนเยอะแยะเต็มไปหมด
เซย์รู้สึกเหนื่อยจนอยากจะนอนหลับซะตรงนี้เลย เซย์หมุนคอเป็นวงกลมและพักคอไปด้านหลัง
แป๊ะ!!
จู่ๆก็มีนิ้วทั้งสี่นิ้วพร้อมใจกันมาลงที่กลางหน้าผากเซย์
'พี่น้ำข้าว!!'
น้ำข้าว
ตัวจากคอมมูตอนเป็นบริษัทและเป็นตัวที่ใช้ส่งเซย์มาโรงเรียนแห่งนี้
"เป็นไงบ้างไม่ได้เจอตั้งนาน"
พี่น้ำข้าวชิงถามคำถามเดียวกันกับที่เซย์กำลังพิมพ์ในเครื่องมือสื่อสารอยู่
เลยตั้งลบออกแล้วพิมพ์ตอบแทน
"ก็สบายดีค่ะ พี่น้ำข้าวล่ะ"
"ก็สบายดี....ไปล่ะ"
"เดี๋ยววววว"เซย์รีบกดเครื่องมือสื่อสารเสร็จทันก่อนที่พี่น้ำข้าวจะหันหลังให้ซะก่อน
"อื้มมม ใช้ถนัดแล้วสินะ"
"เครื่องนี้น่ะเหรอ...มันสะดวกมากเลยล่ะ"
"อะ ให้ เอาไว้เปิดพรุ่งนี้นะ" พี่น้ำข้าวยื่นกล่องขนาดถือสองมือมาให้
"มันคืออะไรล่ะเนี่ย" เซย์รับมาแล้วพลิกหน้าพลิกหลังดู
"พอเปิดก็จะรู้เอง.......มีฐานไหนน่าสนใจบ้างล่ะ"พอพูดจบก็คลี่ยิ้มอย่างเกร็งๆเบาๆ ทำเอาหลุดขำเลย
"งั้นก็ต้องนี่เลย คาเฟ่หมี"
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
GOLDEN HONOR DEGREE TROPHY
ถ้วยเกียรติยศทองคำแท้ มอบให้แด่ผู้ที่สามารถปฎิบัติภารกิจหรือร่วมกิจกรรมต่างๆที่ทาง
โรงเรียนจัดขึ้นได้น่าประทับใจผู้อำนวยการเป็นอย่างมาก
- Narin's Comment:
- ปกติเซย์มักจะทำงานเขียนได้ดีแต่มักจะพลาดที่งานวาด
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลด้านเวลาหรืออะไรก็ตาม แต่ครั้งนี้เป็นครั้งที่งานเขียน
และงานวาดมาด้วยคุณภาพจัดเต็มเท่าๆกัน และแถมยังเป็นงานมือที่ผม
ไม่ได้เห็นมานานแล้วอีกด้วย ไหนจะสีน้ำที่เซย์พึ่งงัดมาใช้ให้ชมกันอีก
ต่างหาก เรียกว่าเป็นงานที่ผมได้เห็นอะไรใหม่ๆเยอะเลยครับ ที่สำคัญ
งานครั้งนี้ 'ไม่เผา' เหมือนที่ผ่านมา ทั้งๆที่คุณบ่นว่าเมื่อยมือเอย ต้อง
ทำใหม่เอย แต่ก็ไม่ได้ทำใหม่ออกมาด้วยความชุ่ยเลยครับ ขอบคุณ
สำหรับงานคุณภาพในครั้งนี้ สแตมป์ S ครั้งนี้เป็นสิ่งที่คุณคว้ามาด้วย
ความตั้งใจของคุณเองจริงๆครับ ถ้าคอมพังครั้งหน้าผมขออะไรแปลกๆ
ใหม่ๆแบบนี้อีกนะ!!
อ้อ ผมชอบที่คุณถามในไลน์โดยให้เลือกเลขและให้มามีส่วนร่วมใน
ภารกิจด้วยจังเลยครับ รู้สึกว่าเป็นการเรียกกระแสที่ดีอย่างหนึ่งเลย
แถมยังทำให้คนอื่นๆได้รู้สึกมีส่วนร่วมในภารกิจของคุณอีกด้วย
ตัวกิจกรรมฐานเองก็อธิบายอย่างละเอียดซะน่าเล่นจริงเลยครับ
เพราะฉะนั้นถ้วยใบนี้จึงให้จากเหตุผลที่ว่ามาด้านบนนะครับผม
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Mon 01 Jun 2015, 00:00
- ส่งงานงับ:
"โต๊ะสอง หนมปังปิ้งกับชาเย็นสองแก้วนะคะ "
วันนี้เป็นวันเทศกาลของโรงเรียนล่ะค่ะ เด็กๆแต่ละมอได้รับหน้าที่จัดซุ้มด้วยละ
แคลตอนนี้อยู่ชั้นมอสี่แล้ว ระดับของเราตกลงกันว่าจะทำหมีคาเฟ่ค่ะ
เป็นคาเฟ่ในตีมคุณหมีบ้านขนมหวาน(?) น่ารักมากๆเลยล่ะ >v<
ถึงชุดจะแอบร้อนไปนิดก็เถอะ เป็นชุดคุณหมีล่ะค่ะ
ทุกคนในร้านเป็นคุณหมีหมดเลยตามคอนเซ็ปหมีคาเฟ่ น่าร้ากกกกก
"แคลฮะ ช่วยไปรับแขกข้างหน้าที.. "
คุณจิณณ์ที่ตอนนี้ดูจะหัวหมุนกับร้านที่ดูจะฮอตเกินคาดเรียกให้แคลที่พึ่งรับออเดอร์ไปช่วยหน้างานอีกคน
เพราะหน้าร้านมีคนจากข้างนอกมาต่อคิวกันอย่างกับแจกฟรี
สมแล้วที่คนในห้องวางแผนกันมาว่าของกินจะน่าจะขายได้ง่าย (ฮา)
คนในร้านวุ่นวายมากขนาดที่ว่ารับแขกกันไม่ทันเลยค่ะ
"กี่ท่านคะ สามนะคะ เชิญทางนี้เลยค่า"
"กาแฟร้อนแก้วนึงจิณณณณ์ เอ้อ แก้วใหญ่นะ"
"แม่ฮะ ผมหิวแล้ว "
"รอแปปนึงนะจ๊ะ"
"นี่ ชาเย็นโต๊ะสองได้แล้วนะ.."
"น้องๆเช็กบิลด้วยครับ"
"กิ๊งๆ มารับของไปเสิร์ฟ"
"โต๊ะเจ็-----"
.....ท.......ทำไมมันวุ่นวายขนาดนี้เนี่ย??!! O<-<
เสียงในร้านตีกันใหญ่แล้ว โฮรววว ใครก็ได้มาช่วยงานเพิ่มที หัวหมุนแล้วค่าาา
คุณอี้กับเพื่อนในชั้นอีกคนที่มือเป็นระวิงอยู่ตรงเคาน์เต้อ
และคุณจิณณ์ที่ทั้งชงทั้งเสิร์ฟช่วยเพื่อนๆคนอื่น
แบบแทบที่จะวิ่งชนกันได้ ขนาดว่าคนเยอะแล้วนะคะเนี่ย
เหมือนจะเหนื่อยกันหมดเลยค่ะ แต่บรรยากาศก็ดูสนุกสนานกันดี สมแล้วที่เป็นงานโรงเรียน!!
หลังจากหัวหมุนอยู่อีกพักใหญ่ๆ อาห์ คนเริ่มซาลงนิดเดียว....(?)
"แคล... นี่ก็ใกล้ได้เวลาแล้วนะ" คุณอี้ในชุดริลัคคุมะเดินมาเตือน
"อ๊ะ จริงด้วย ขอบคุณที่เตือนนะคะคุณอี้" แคลก้มหัวงึกๆงักๆก่อนจะไปบอกคุณจิณณ์
"คุณจิณณ์คะ แคลขอไปขึ้นเวทีก่อนนะคะ เดี๋ยวจะกลับมาช่วยค่า~~~"
"อ่าฮะ สู้ๆนะฮะแคล " แคลรีบวิ่งขึ้นไปชั้นบนสุดที่เป็นหอประชุมเพื่อขึ้นไปร้องเพลงโชว์
จากคราวที่แล้วที่แคลชนะควิ้นสตาร์มา เขาเลยให้มาร้องเพลงโชว์ในงานนี้ค่ะ yuy
แคลวิ่งไปเปลี่ยนชุดหลังเวที มาแบบกระชั้นชิดเวลาเลยค่ะ *หอบ*
เสียงจากข้างหน้าเวทีดังมา คงเป็นการแสดงของวงประสานเสียงแน่ๆเลย
หลังการแสดงจบลง เสียงปรบมือของผู้ปกครองดังไปหมด
......ช่างเถอะเนอะ สงสัยจะไม่มีใครมาดูแคลแน่เลย ฮะๆ หัวเราะกับตัวเองทั้งน้ำตาได้ไหมนะ..
"การแสดงถัดไป เป็นโชว์ร้องเพลงของผู้ชนะควิ้นท์สตาร์ในปีนี้ ขอต้อนรับ แคโรไลน์ ครับผม!!"
แคลค่อยๆเดินออกมาจากม่าน มองไปคนเยอะกว่าตอนแข่งมากเลย...
ร..เริ่มประหม่าแล้วสิ....
ค...คนเยอะจัง น่ากลัว อ๊ะ มืออย่าสั่นสิ..อึก....ไม่ไหวแล้ว กลัว..
"แปะๆๆ" เสียงปรบมือ ดังมาจากมุมหนึ่งของหอประชุมกว้าง
เมื่อหันตามไป เป็นเสียงปรบมือของผู้อำนวยการนรินทร์
....ผอ... มาดูแคลด้วย.... ..?
ผอ.ยิ้มจางๆมาให้..ก่อนจะชูมือทำท่าสู้ๆให้
จ จะทำให้ผอ.ผิดหวังไม่ได้เด็ดขาด อุตส่าห์มาดูถึงขนาดนี้
มือที่สั่นเทาในตอนแรกกลับนิ่งสงบ แคลเดินไปนั่งที่เปียโนเรือนใหญ่
เสียงคีย์เปียโนค่อยๆดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าการแสดงได้เริ่มขึ้นแล้ว....
.
.
.
.
หลังจากการแสดงจบลง แคลก็กลับมาวิ่งวุ่นในร้านจนถึงบ่ายๆ
ช่วงนี้คุณเอลิทมาที่ร้านด้วย เขาใส่ชุดแมว ได้ตีมเดียวกับร้านเลยค่ะ (ฮา)
ถ้วยกาแฟในร้านเริ่มขายออกหมด เติมของกันไม่ไหว
ช่วงบ่ายสอง คนเริ่มซาลงแล้ว
หัวหน้าห้องเลยอนุญาตให้แคลไปเที่ยวเล่น(?)ได้
แคลเดินชมซุ้มต่างๆซักพัก ซุ้มมอสองเป็นบ้านผีสิง ขอบายค่ะ ฮาาา
ว่าแต่หาซุ้มมอหนึ่งของพชรกับครูสินไม่เจอแฮะ หายไปไหนกันน้า
ซุ้มมอห้า เป็นซุ้มคู่รัก มีพี่ไอน์ยืนแสตนด์บายอยู่กับครูลินพลางกวักือเรียก แคลมาคนเดีย---- หมดสิทธิ์ ฮือ ;;w;;
"อ้าว แคลนี่นา" เสียงดาดังมาจากข้างหลัง
"อ๊ะ ดา งานเป็นไงบ้างคะ "
"เพิ่งได้พักน่ะครับ ผมได้ไปดูที่แคลขึ้นเวทีด้วยนะ เก่งมากๆเลยนะครับ ฮาา"
ดาบอกว่า เพิ่งได้พักงานมาเหมือนกัน เหนื่อยแย่เลยนะคะ ฮิๆ
จากนั้นพวกเราก็เดินเที่ยวงานด้วยกันจนหมดเวลาพักและกลับไปช่วยเก็บของที่ซุ้มของตัวเอง
"เฮ้อ จบงานแล้วสินะ"
หลังจากช่วยขนของแบบเหมือนจะไม่ได้ช่วยอะไรมากมายเสร็จ
แคลก็มายืนรับลมตรงหน้าต่างชั้นบน
มองไปข้างล่าง เห็นผู้ปกครองและผู้เยี่ยมชมเริ่มทยอยกลับกันแล้ว
...... แคลคงไม่ต้องหวังว่าจะมีใครมาแล้วล่ะเนอะ
มองไปที่ประตูของโรงเรียน มีแต่คนเดินออกไปแล้ว
แต่ถึงยังไง วันนี้ก็สนุกมากเล----
เอ๊ะ..........ตรงข้างๆประตูโรงเรียน..
ค คนๆนั้น ...
...
..
.
"พ...พ่อคะ..?"- ซำปอยงาน:
- แปะแถม:
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
- Narin's Comment:
- งานอลังการงานสร้าง ทำงานเข้าคู่กับจิณณ์ได้ดีมากครับ
(แต่ทำไมสเกลห้องมันดูต่างกันจังเลย หรือจะคนละมุมกัน (หัวเราะ))
ผมชอบรายละเอียดเล็กๆน่ารักๆที่อยู่ตามซอกมุมต่างๆของห้องจังเลย
เห็นแล้วรู้สึกมุ้งมิ้งตา(?)มากครับ งานครั้งนี้คุณภาพดีคงเส้นคงวาเลย
ไม่มีอะไรให้พูดนักนอกจากว่า จะรอชมผลงานดีๆเช่นนี้ต่อไปเรื่อยๆ
และขอบคุณที่เต็มที่กับภารกิจในช่วงระยะหลังมานี้ครับ เนื้อเรื่องท้าย
สุดมีทิ้งปมไว้ให้สงสัยด้วย อย่าลืมมาเขียนต่อให้อ่านกันด้วยนะครับ^^
ปล.พออี้เฟยถือมีดแล้วรู้สึกหลอนมากเลยทีเดียว
- ผู้มาเยือนผู้มาเยือน
Re: Lesson 19 : เทศกาลวันสถาปนาโรงเรียน
Mon 01 Jun 2015, 00:20
- Spoiler:
วันงานใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ เรื่อย ๆ เสียจนผมยังตื่นเต้นไม่หาย
พอได้รู้ว่าแต่ละห้องต้องจัดซุ้มของตัวเองด้วยก็ยิ่งตื่นเต้นไปใหญ่
จากวการพูดคุยปรึกษาต่าง ๆ นานา... ก็สรุปได้ตรงที่ว่าพวกเรา
จะทำ "ซุ้มโจรสลัด"
(หรือ 'ล่าขุมทรัพย์ใต้ท้องทะเล' ไอเดียชื่อจเคุณภูมินั่นเองครับ! )
ทุกคนในห้องต่างราวมกันจัดห้องจัดสถานที่ให้พร้อมสำหรับวันงาน
มี้เรือลำใหญ่ ลูกโป่งเต็มพื้นห้อง โปสตอร์โฆษณา
ชุดคอสตูม ของรางวัล และพร็อบมี่ใช้ในงานมากมาย
ทุกคนทั้งดูวุ่นวายและสนุกสนานกันมากเลยล่ะ ---
พะ พูดแล้วก็ชักจะรู้สึกคึกขึ้นมาเหมือนกันล่ะครับ... !
ผมเองกับเพื่อนอีกสามคนได้รับหน้าที่เป็นคนคอยอธิบายกติกาอยู่ก่อนพาขึ้นเรือ
โดยอีกคนเป็นคนให้ 'อาวุธ' ส่วนที่เหลือก็ปิดตาผู้เล่นและจับหมุนๆ ก่อนจะส่งขึ้นเรือไป ---
ส่วนคุณเซย์กับเพื่อนๆ บางส่วนก็ไปอยู่บริเวณด้านหลังกัน
เพื่อไดร์ผมและคอยจัดการเรื่องเสื้อผ้าเปียกๆ ของผู้เล่นให้
และคุณภูมิก็เป็นคนแจกใบปลิวอยู่ด้านหน้านั่นเองครับ!
สำหรับกติกา --- หากขึ้นเรือไปตีกล่องสมบัติได้ล่ะก็ ถือว่าสำเร็จแล้วล่ะครับ
แต่หากตีไม่แตกไม่โดน. .. ก็ต้องโดนสาดน้ำล่ะ!
อ้อ ส่วนในกล่องสมบัติจะมีเขียนรางวัลอยู่ข้างในด้วยนะ
ถึงอย่างนั้นก็มีผ้ากันน้ำปูใต้พื้นเรือไว้ให้แล้วล่ะครับ ไใม่ต้องกังวลไป
เอ่อ --- ตะ แต่ ก็ต้องระวังกันด้วยล่ะนะครับ!
มีทั้งคุณไอน์ ผอ. และคนมากมายมาฐานของเรากันเต็มไปหมดเลยล่ะ
ถึงจะวุ่นวายไปบ้างตลอกมั้งเช้าแต่ก็สนุกมากเลยครับ!
พอถึงช่วงบ่าย --- ผมค่อยเปลี่ยนเวรกับเพื่อน ออกไปดูซุ้มข้างนอกของห้องอื่นๆ บ้าง
คุณเซย์และคุณภูมิเองก็เหมืนกัน
หลังจากเดินดูไปเรื่อยๆ จนมาจบที่เวที งานแสดงของแคล --- รูมเมทของผมเอง
เป็นการแสดงที่ดีมากๆ เลยล่ะครับ แคลเองก็เสียงดีมากๆ เลยล่ะ!
รู้สึกดีมากๆ เลยล่ะครับ
หลังจากงานแสดงจบลง ผมกับแคลก็ได้ไปเดินดูงานด้วยกัน
จนกระทั่งจบงาน พวกเราค่อยแยกย้ายกลับมาเก็บข้าวของที่ซุ้มของตัวเองกัน
อะ --- เอ จะว่ายังไงดีล่ะ
เอาเป็นว่าวันนี้ก็เป็นวันที่ดี และสนุกมากจนจะไม่มีทางลืมไปแน่นอนครับ!
A. รางวัลสำหรับนักเรียนที่ทำภารกิจได้อยู่ในระดับเพอร์เฟ็ค 100%
- S - CLASS STAMP
[ STUDENT CLASS ONLY ]
ตราประทับระดับสูงสุดในหมวดภารกิจทั่วไปสำหรับนักเรียนเท่านั้น มีลักษณะเป็นดาวสีนิล
สุดแสนจะคลาสสิก มีมูลค่า +100 Grade Exp.จะได้รับเมื่อปฎิบัติภารกิจได้เพอร์เฟ็ค
เป็นที่น่าประทับใจแก่ผู้อำนวยการโรงเรียน- Spirit Point +1,500,000
ไอเทมเพิ่มแต้มสะสม Spirit Point ตามปริมาณที่กำหนด ซึ่งสามารถนำไปใช้ในการ
แลกเปลี่ยนเป็น CHIPS ได้ในภายหลัง
- Narin's Comment:
- ไม่ได้เห็นภารกิจฝีมือคุณอนันดาซะนานเลย คิดถึงจังครับ
กลับมาถึงก็แสดงฝีมือเต็มที่สอยสแตมป์ S ไปครองกันเลยทีเดียว
ถือเป็นการกลับมาที่ประทับใจมากเลยครับ (กลับมานานๆนะครับ
อีกนิดก็จะขึ้น ม.4 แล้ว) สำหรับงานวาดครั้งนี้ต้องบอกตรงๆว่า
ไม่ใช่สิ่งที่คาดหวังไว้จริงๆครับ ตั้งใจทำมากๆ ยินดีต้อนรับกลับ
และรอผลงานชิ้นต่อไปอยู่นะครับ!!
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ
|
|