peemung
Phee
อาจารย์เกษตรกรรม
3537
+675 M 108 K 756
PASSPORT
: 
(3060/20000)
: 
Phee
Tue 04 Feb 2020, 01:01
- ☆ PROFILE ☆:
ชื่อ : พี (Phee)
วันเกิด : 20/07
อายุ : 24
เพศ : ชาย
เชื้อชาติ : ไทย
ส่วนสูง : 169
น้ำหนัก : 55
ความพิการ : ใบ้
ความสามารถพิเศษ : สามารถเขียนได้รวดเร็วมาก (เพราะต้องสื่อสารกับคนอื่นด้วยการเขียนตลอด)
งานอดิเรก : ชอบขีดๆเขียนๆ อ่านหนังสือ เดินเล่นเรื่อยเปื่อย เลี้ยงแพะที่ซ่อนไว้หลังโรงเรียน และสิ่งที่ชอบทำที่สุดคือการนอน!
นิสัย : เป็นคนเรื่อยๆเอื่อยๆ ด้วยความที่เป็นใบ้ แว้บแรกที่เห็นจึงดูเป็นคนเงียบๆขรึมๆ แต่เนื้อในมีความอ๊องและกวนอยู่ระดับหนึ่ง มักพกสมุดและปากกาติดตัวเสมอ ไว้เขียนสื่อสารกับขีดเขียนเล่น เนื่องจากเคยประสบอุบัติเหตุเกี่ยวกับลำคอจึงติดนิสัยชอบแต่งตัวโดยมีสิ่งห่อหุ้มลำคอเสมอเพราะให้ความรู้สึกปลอดภัยขึ้น (เช่น เสื้อคอเต่า ผ้าพันคอ)
สิ่งที่ชอบ/ไม่ชอบ :
สถานะ/หน้าที่ : ครูเกษตร
- ☆ STORY ☆:
- ★ย้อนรอยอดีต★:
ผม..เคย..เป็นคนที่หลงใหลในเสียงเพลง ชอบในจังหวะ ทำนอง เสียงร้อง รักในเสียงดนตรีที่พี่ชายมักเล่นให้ฟังบ่อยๆ จนอยากเล่นด้วย แต่ผมเป็นคนที่ไร้ทักษะในการเล่นเครื่องดนตรีโดยสิ้นเชิง ผมจึงเลือกที่จะร้องเพลงแทน ในตอนเด็กๆพวกเราพี่น้องมักตั้งวงร้องเล่นกัน พี่ชายนั่งดีดกีต้าร์ไป มีผมนั่งร้องเพลงอยู่ข้างๆ ใครๆต่างชื่นชมในเสียงของผม พวกเราวางแผนไว้ว่าพอโตขึ้น เราจะตั้งวงดนตรีจริงๆจังๆด้วยกัน จะเดบิวท์ไปเป็นวงชื่อดัง ให้ทุกคนรู้จัก ให้ทุกคนได้ฟังเสียงเพลงของเรา ...ช่วงนั้นเป็นวัยเด็กที่เต็มไปด้วยความฝัน เต็มไปด้วยความสุขที่ยากจะลืมเลือน..และยากที่จะได้พบอีก..
ว่ากันว่าความสุขมักผ่านไปเร็ว.. เมื่อปีก่อนในวันธรรมดาวันหนึ่ง มันก็เป็นเรื่องปกติที่ผมจะมานั่งร้องเพลงกับพี่ชาย วันนั้นผมสนุกกับการร้องมากไปหน่อยเลยร้องจนเจ็บคอ ผมจึงอมลูกอมแก้เจ็บคอ แต่ลูกอมดันเกิดติดคอ กลืนก็ไม่ได้จะสำลักออกมาก็ไม่ไหว หายใจจะไม่ออก รู้สึกทรมานสุดๆ แต่ในที่สุดลูกอมก็ละลายเล็กลงจนกลืนลงไปได้ สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเจ็บคอหนักกว่าเก่าซะงั้น เสียงแหบแห้งแย่ไปเลย แล้วเสียงก็ยิ่งแหบแย่ลงและเบาลงเรื่อยๆจนสุดท้ายก็เปล่งออกมาไม่มีเสียง....แล้วเสียง..ก็ไม่กลับมาอีกเลย...
..อยากร้องเพลง....แต่ร้องไม่ได้...
ไม่ว่าจะทำอย่างไรก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้อีก
หมอบอกว่าสารบางอย่างในลูกอมอาจเข้าไปทำลายเส้นเสียง มันทรมานยิ่งกว่าตอนลูกอมติดคอ ทรมานจนไม่อาจฟังเสียงเพลงได้ ทำได้แต่เก็บตัวอยู่กับตัวเอง ไม่ยุ่งเกี่ยวกับใคร กว่าจะยอมทำใจได้ก็ใช้เวลาอยู่พักใหญ่ ระหว่างนั้นพี่ชายก็หยุดเล่นดนตรีเพื่อผม คอยสรรหางานอดิเรกอื่นๆมาให้ผมทำ ให้ลืมเรื่องการร้องเพลงไป เขายื่นสมุดเล่มหนึ่งกับปากกามาให้ผม แล้วเราก็ทั้งเขียนคุยกันทั้งวาดอะไรต่อมิอะไรด้วยกันอยู่ในนั้น แล้วผมก็กลายเป็นคนชอบเขียนชอบวาดอะไรไปเรื่อยโดยไม่รู้ตัว
อะไรๆเริ่มดีขึ้น แต่ผมก็ยังไม่อาจกลับเข้าสู่สังคมได้อย่างเต็มที่ด้วยความรู้สึกว่าแปลกแยก ผมมักใช้เวลาอยู่กับขีดเขียนสมุดมากกว่าพยายามสื่อสารกับเพื่อนๆ พอจบป.6 ต้องหาที่เรียนต่อชั้นมัธยม ครูแนะแนวก็แนะนำโรงเรียนที่ดูเหมาะสำหรับผม ให้ผมไม่รู้สึกแปลกแยกอีกต่อไป และแล้วผมจึงได้เข้าสู่โรงเรียนควิ้นท์
- ★สู่ปัจจุบัน★:
เมื่อได้เข้ามาอยู่ในรั้วทองของโรงเรียนผู้พิการควิ้นท์ ด้วยสังคมรอบตัวที่ทุกคนต่างมี “เอกลักษณ์” แตกต่างกันไป ความรู้สึกที่แปลกแยกก็ค่อยๆจางหายไป ผมได้พบเจอผู้คนมากมายเข้ามาในชีวิต บ้างก็พบเพื่อเพียงผ่านจากกันไป บ้างก็ยังคงโคจรอยู่ในชีวิตของกันและกัน ผ่านประสบการณ์มากมายทั้งสุขและเศร้า จริงๆแล้วออกจะบันเทิงและเรื่อยเปื่อยเสียส่วนใหญ่
ผมใช้ชีวิตในวัยมัธยมแบบไหลไปเรื่อย ว่างๆก็เดินชมนกชมไม้ไม่ก็ไปแอบงีบอยู่สักมุมในสวนโรงเรียน ไม่มีแผนชีวิตใดๆจนกระทั่งม.6 ก็มีเหตุการณ์หนึ่งทำให้ชีวิตของผมเปลี่ยนไป ผม...ได้พบกับรักแรกเข้าแล้ว >>อ่านเรื่องราวความรักของผมได้ตรงนี้เลย จิ้มๆๆ<<
ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมาผมก็มีจุดมุ่งหมายในชีวิตที่ชัดเจนและแน่วแน่.....ประมาณ 1 ชั่วโมง ก่อนจะถูกครูแนะแนวเบรคหัวทิ่มและไล่ไปหาลู่ทางอื่น
ด้วยความผูกพันธ์ที่มีแต่โรงเรียน(10%) + ความไม่รู้ว่าจะทำอะไรต่อดี(40%) + น้องแพะที่แอบเลี้ยงไว้ในสวนหลังโรงเรียน(50%) ผมจึงเลือกที่จะเรียนต่อเป็นครูและกลับมาเลี้ยงแพะสอนหนังสือที่โรงเรียนควิ้นท์แห่งนี้ต่อไป ♪ヽ(´▽｀)ノ
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ|
|
|