[Narin's Diary] จดหมายจากพ่อ

Sat 06 Dec 2014, 03:25

'ติ้งหน่อง~' ทันทีที่เสียงออดดังขึ้นผมก็รีบไปเปิดประตูห้องตัวเองทันที
"แหม ผอ.ก็ ไม่ต้องรีบขนาดนั้นก็ได้ค่ะ จดหมายมันไม่เปื่อยหรอก"
พนักงานแปลเอกสารเอ่ยหยอกล้อ ผมพองแก้มเง้องอนให้เธอให้ทีหนึ่ง
ก่อนหยิบแฟ้มเอกสารในมือเธอมาถือไว้และเดินหันหลังกลับเข้าห้อง
พนักงานสาวบอกลาผมระหว่างปิดประตูห้องผู้อำนวยการกลับอย่างเก่า
แฟ้มเอกสารในมือผมคือจดหมายที่ทางโรงเรียนได้เปิดโอกาสให้นักเรียน
รวมถึงคณะบุคลากรทั้งหมดเขียนเพื่อสื่อความรู้สึกถึงผมผู้เป็นผู้อำนวยการ
ในวโรกาสวันพ่อแห่งชาติ.. ผมเปรียบเสมือนพ่อของทุกคนงั้นเหรอเนี่ย
ไม่คุ้นหูกับคำนี้เลยแฮะ

ฮิๆๆ ตื่นเต้นจังเลยนะ ผมรีบเดินกลับไปยังโต๊ะประจำตำแหน่งก่อนทิ้ง
ตัวลงเร็วไว แฟ้มที่ถืออยู่ในมือคือจดหมายของเหล่าเด็กๆที่ผมได้ส่ง
ให้พนักงานแปลเอกสารแปลเป็นภาษาเบรลล์ให้เรียบร้อยแล้ว ช่างน่า
เสียดายที่ผมตาบอดจึงไม่สามารถอ่านลายมือของเด็กๆได้ด้วยตัวเอง
ถ้ามีโอกาสได้เห็นความตั้งใจของเหล่าเด็กๆก็คงจะดีสินะ ว่าแล้วผมก็
ไม่รอช้าเปิดแฟ้มออกทันที.. โอ๊ะ? อะไรตกหว่า? ผมเอื้อมลงเก็บ
ซองกระดาษใบนึงที่ตกลงพื้นก่อนเปิดขึ้นดูเนื้อความ

หืม.. ดูเหมือนว่าจะมีจดหมายฉบับหนึ่งที่ไม่ต้องแปลสินะ จดหมายฉบับ
แรกที่ผมจะอ่านเป็นจดหมายของคุณอิสราที่ตาบอดเหมือนกันผม เพราะ-
ฉะนั้นจดหมายฉบับนี้จึงเขียนมาเป็นภาษาเบรลล์แต่ต้นแล้ว ตั้งแต่ที่คุณ-
อิสราขึ้นเป็นประธานนักเรียนเราก็มีโอกาสได้พูดคุยกันบ่อยมากขึ้น
เขาเป็นหนึ่งคนที่ทำให้ยามเย็นของผมหายเงียบเหงา.. ว่าแล้วก็เปิดอ่าน
เลยดีกว่า

ฮึก... อ๊ะ?.. น้ำตา.. อะไรกัน.. นี่พึ่งฉบับแรกเองนะ.. ผมยกมือปาด
น้ำตาที่ไหลนองแก้ม ให้ตายสิ ผมนี่ไม่ได้เหมาะกับการเป็นผู้อำนวยการ
เอาซะเลยนะ ทั้งบ่อน้ำตาตื้น ทั้งไม่มั่นใจในตัวเอง แถมยังต้องให้นักเรียน
เขียนหาบอกให้พักผ่อนแบบนี้อีก ผมนี่ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆนะ ถึงน้ำตาจะ
ไหลปริ่มอยู่หากริมฝีปากกลับเผยยิ้มกว้าง ผมหยุดยิ้มไม่ได้เลยแม้แต่น้อย
แปลกจังเลยนะ.. แปลกจริงๆ... เมื่อผมอ่านกระดาษในมือจนถึงบรรทัดสุดท้าย
ที่คุณอิสราเขียนว่า 'ปลล. พ่อที่ดีเค้าไม่ลวนลามลูกนะครับ...'
ผมก็ถึงกับต้องหลุดหัวเราะชอบใจ โถๆๆ ก็เวลาคุณตั้งใจรายงานผลต่างๆ
เกี่ยวกับนักเรียนให้ผมฟังแล้วมันอดเอ็นดูไม่ได้นี่นา ฮะๆๆ

ผมวางกระดาษจดหมายลงก่อนกลับไปให้ความสนใจกับแฟ้มอีกรอบ
เมื่อเปิดมาหน้าแรกก็พบกับข้อความแปลกๆ ฮึ่มม ดูไม่เหมือนพูดถึงผม
เลยแฮะ เหมือนจะพูดถึงพ่อจริงๆของตัวเองมากกว่า.. ใครกันนะ
ผมเลื่อนมือไปยังขอบล่างกระดาษเพื่อหาชื่อคนเขียน.. หว่าย.. เซย์
งั้นเหรอเนี่ย ผมเผลออ่านไปนิดหน่อยแล้วด้วยสิ ถ้าสามารถทำได้ละก็
จะส่งไปให้คุณพ่อจริงๆของเธออ่านทีหลังแล้วกัน ขอโทษที่เสียมารยาท
นะครับ..

ผมพลิกกระดาษแผ่นต่อไป โอ้!! คราวนี้เซย์เขียนถึงผมแล้ว
เธอเขียนถึงการที่เธออยากได้กระดาษแผ่นแรกกลับ แม้แค่อ่านผมยัง
นึกหน้าออกเลยว่าเด็กคนนั้นจะเขินอายด้วยน้ำเสียงแบบไหน ฮะๆๆๆ
น่ารักกันจังเลยน้า~ เซย์เขียนว่าเธอรู้สึกอยากให้ผมเป็นพ่อจริงๆของเธอ
ตัวผมเองก็อยากมีลูกสาวน่ารักๆแบบเธอเหมือนกัน ถ้าเซย์เป็นลูกสาว
ผมจริงๆผมคงจะหวงเธอมากแน่ๆเลย แล้วก็คงเป็นคุณพ่อที่เหมือน
ก็อตซิล่าคอยกีดกันลูกสาวออกจากพวกผู้ชายแน่ๆเลย พวกผู้ชายน่ะ
มือไวจะตาย ไว้ใจไม่ได้หรอกนะ!! อ๊ะ!! ผมไม่ได้หมายถึงตัวเองนะครับ!!
ขอบคุณนะครับเซย์ที่ไว้ใจในตัวผม.. ในตอนสุดท้ายลูกสาวขี้อาย
ของผมก็ยังไม่ลืมที่จะทวงจดหมายฉบับแรกคืนอีกรอบ ฮะๆๆๆ

คนต่อไปที่เขียนจดหมายหาผมไม่ใช่ใครอื่นนอกจากแคลโรไลน์
เด็กอุปถัมป์ที่ผมได้มีโอกาสทำให้เธอได้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ พูดแล้วก็นึกถึง
สมัยที่ผมต้องดิ้นรนร่วมไปกับเธอเลยแฮะ เพราะว่าเราผ่านอะไรร่วมกัน
มามากจึงทำให้เรามีความสัมพันธ์อันดีร่วมกันเป็นพิเศษ สำหรับผมแล้ว
การที่แคลมีความสุขนั้นทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองมีค่า รู้สึกสำเร็จในฐานะ
ของผอ.รวมถึงฐานะของมนุษย์คนหนึ่ง ผมเปิดจดหมายของแคลอ่าน
ด้วยความตื่นเต้น เนื้อหาในจดหมายของแคลไม่เหมือนกับเด็กคนอื่นๆ
เธอไม่ได้เห็นผมเป็นพ่อเหมือนคนอื่น ไม่รู้ว่าเกี่ยวข้องกับตอนที่ผม
เผลอตวาดใส่เธอว่าอย่าเห็นผมเป็นพ่อไปหรือเปล่า..

อ..อันที่จริงตอนนั้นผมก็แค่โมโหที่ถูกเอาไปแทนกับคนอื่น ไม่ได้
หมายความว่าไม่อยากเป็นพ่อหรือไม่อยากดูแลแคลสักหน่อย
แคลชอบคิดมากและโทษตัวเองอยู่เสมอ หากวันหนึ่งผมทำให้เธอ
เลิกขอโทษได้ก็คงดี.. แต่อย่างน้อยตอนนี้ผมก็ดีใจกับพัฒนาการ
ที่เห็น เพราะในจดหมายฉบับนี้มีคำว่า'ขอบคุณ'เขียนอยู่เต็มไปหมด
เธอไม่ค่อยมาหาผมเพราะคงจะโตขึ้นระดับหนึ่งแล้ว ผมก็ได้แต่หวัง
ให้เธอมีเพื่อนที่ดีอยู่รอบกาย แค่เธอมีความสุขผมก็พอใจแล้ว

จดหมายฉบับต่อไปเป็นจดหมายจากคุณอนันดาซึ่งเป็นรูมเมทของแคล
ดูเหมือนว่าพวกเขาสองคนจะสนิทกันเป็นพิเศษ ผมดีใจที่ได้ส่งแคล
ไปอยู่ร่วมห้องกับคุณอนันดา เพราะคุณอนันดาเป็นเด็กที่มีจิตใจดี
และนึกถึงผู้อื่นอยู่เสมอเหมือนในจดหมายฉบับนี้ที่เขานึกถึงผม
จนสุดขั้วหัวใจ ถ้อยคำที่ผมได้อ่านแสดงถึงความจริงใจและซื่อตรง
ที่มีให้ ถ้าเจ้าตัวจริงๆเป็นคนช่างพูดแบบนี้บ้างก็ดี บางทีผมก็เป็นห่วง
ความขี้เกรงในตัวเขาหรือเป็นห่วงเรื่องที่เขาไม่ค่อยอธิบายความรู้สึก
ให้คนอื่นฟังอยู่บ้าง แต่จากจดหมายฉบับนี้แล้ว.. คงจะหายห่วงแล้วสินะ

คุณอนันดาถามผมว่าเหนื่อยไหม?.. นี่ตัวผมดูเหนื่อยจริงๆน่ะเหรอ
ผมว่าผมพยายามทำตัวให้ดีแล้วเชียว ผมจะให้เด็กๆมาคอยห่วงแบบนี้
มันใช้ได้ที่ไหนกัน!! แต่ก็ดีใจจังเลยนะ.. การที่มีคนเห็นเราในสิ่งที่เรา
ไม่เห็นมันเหมือนกับการได้รับการใส่ใจ ผมดีใจที่มีคนมองเห็นผม ผมดีใจ
ที่มีคนใส่ใจ.. อ๊ะ!! คุณอนันดาชมว่าผมเท่ด้วยล่ะ ว่ะฮ่าๆๆๆๆ อุ๊ย..
ยิ้มปากฉีกไปหรือเปล่านะ ดีนะเนี่ยที่อยู่คนเดียว ฮิๆๆ

TBC ๐ ๐ ๐

Sat 06 Dec 2014, 04:18

อะแฮ่ม จดหมายฉบับต่อไปเป็นของคุณจิณณ์ เขาจ่าหัวจดหมาย
เหมือนพวกแฟนเกิร์ลเขียนถึงไอดอลเลย รู้สึกเขินๆไงก็ไม่รู้แฮะ
ผมมักจะไปนั่งเล่นกับคุณจิณณ์แล้วก็คุณอิสราหลังเลิกเรียน
ไปเล่นกับพวกเขาบ่อยซะจนจะกลายไปนักเรียนแทนแล้วเนี่ย
แต่ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นช่วงเวลาที่ผมสนุกมากเลยล่ะครับ ถ้ามี
โอกาสผมก็อยากจะขอบคุณคุณจิณณ์ที่อยู่เป็นเพื่อนผมเหมือนกัน
ผมยังจำไม่ได้ไม่ลืมตอนที่เขาวิ่งมาหาผมตอนที่ผมไม่สบาย
น้ำเสียงของเขาในตอนนั้น เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยลืมเลย

ช่างน่าแปลกที่คนเราถึงแม้จะมองไม่เห็นก็สามารถสื่อความรู้สึก
ถึงกันได้ อาจจะเป็นเพราะว่าความรู้สึกนั้นไม่มีรูปร่างจึงไม่จำเป็น
ต้องใช้สายตาในการมอง ไม่ก็เป็นเพราะความรู้สึกที่คุณจิณณ์มีให้ผม
มันมากมายเสียจนสามารถรับรู้ได้โดยไม่ต้องคุ้ยหา หลายครั้งผม
ก็อาจจะเหนื่อยกับงานที่ต้องคุยกับผู้คนที่แสนยากที่เข้าใจ
ในโลกธุรกิจนั้นเราต้องปิดบังความคิดและความรู้สึกเพื่องาน
เพราะฉะนั้นสถานที่ที่มีเขา.. มีเขาที่ผมสามารถพูดในสิ่งที่รู้สึก
หรือสามารถรับความรู้สึกรักได้อย่างเปิดเผยและจริงใจ
ช่างน่าดีใจจริงๆ ที่แม้แต่ตัวผมก็มีสถานที่แสนอบอุ่นอยู่เช่นกัน

ผมเริ่มจะร้องไห้อีกแล้ว ให้ตายสิ ขอเปิดจดหมายฉบับต่อไปอีกกว่า
จดหมายหน้าต่อไปเป็นจดหมายจากคุณภูมินทร์ที่แม้เราจะยัง
ไม่มีโอกาสได้คุยกันมากแต่ผมก็รับรู้ได้ว่าเขาให้ความสนใจกับ
โรงเรียนแห่งนี้มาก มีหลายครั้งที่เขาประกาศเรื่องราวในโรงเรียน
ให้กับผู้อื่นได้รับรู้ เขาพูดถึงโรงเรียนแห่งนี้อย่างภาคภูมิอยู่เสมอ
และถึงจะพยายามทำตัวขวางโลกแต่เขาก็ยังอุส่าห์ทำป้ายเชียร์
ไปให้คุณอิสราในวันประกาศผลประธานนักเรียนอีกด้วย พนักงาน
เล่าให้ผมฟังว่ามันดูเหมือนป้ายเชียร์นักร้องเกาหลีไม่มีผิด
อย่างนี้ถ้าคุณอิสรามองเห็นเขาคงจะเขินจนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน

ในจดหมายเขียนว่าเขามีของขวัญเล็กๆน้อยๆให้กับผมอีกด้วย
ฮืม? ช่างเซอร์ไพร์สจังเลยนะครับ.. โตไปสาวๆคงจะติดกันตรึม
ผู้ชายช่างเซอร์ไพร์สเป็นสิ่งที่สาวๆชอบเสมอ.. เอ๊อะ!! แล้วทำไม
ผมถึงไปคิดถึงวิธีจีบสาวละเนี่ย ผมคงจะอ่านหนังสือ'นั่น'มากเกินไปจริงๆ
ผมแง้มประตูห้องและใช้ไม้เท้าเขี่ยๆดูบริเวณพื้นหน้าห้อง พบว่ามี
กล่องใบหนึ่งวางอยู่จริงๆ เมื่อเปิดดูด้านในก็เห็นว่ามีเซ็ตส้อมวางอยู่
ดูจากเนื้อสัมผัสแล้วคาดว่าน่าจะเป็นของดีเสียด้วย ต..แต่ว่าเอามา
แต่ส้อมแบบนี้มันก็ไม่เข้าเซ็ตสิครับ ;_; ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณภูมินทร์
ชอบส้อมเอามากๆ ผมหวังว่าในอนาคตผมจะได้คุยกับเขามากกว่านี้

จดหมายฉบับต่อไปเป็นของแพนที่มาสั้นๆแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึก
ที่เต็มเปี่ยม เนื่องจากแพนเป็นอีกหนึ่งนักเรียนอุปถัมภ์เราสองคนจึง
มีโอกาสได้อยู่ร่วมกันเป็นพิเศษเช่นกัน ช่างโชคดีที่เขามาทีหลังแคล
จึงไม่ต้องมาฝ่าฟันเรื่องราวมากมายเท่าที่พวกเราเคยฝ่า ถึงแม้
ถ้าแพนจะไม่ใช่เด็กอุปถัมภ์แต่ผมก็ยังจะเอ็นดูเขาเท่าเดิมอยู่ดี
แพนเป็นเด็กซื่อๆเสียจนทำให้ผมเป็นห่วงในหลายคราว เพราะเป็น
เด็กอุปถัมภ์ทำให้เขาเกรงใจและไม่กล้าเข้ามาบอกผมเวลามีปัญหา
แต่นั่นมีแต่จะทำให้ผมเป็นห่วงเขามากกว่าเดิม

ผมอยากจะบอกว่าความรู้สึกที่ผมได้มาจากเขานั้นมากมายเกินกว่า
เงินตราค่าอุปถัมภ์เหล่านั้น มันไม่ใช่เรื่องที่ทำให้เขาต้องกดตัวเอง
ลงหรือเกรงใจผมเลยแม้แต่น้อย ~~(เพราะผมไม่ใช่คนจ่าย...)~~
ต่อจากนี้ผมจะพยายามสร้างความสุขและทำให้เขารู้สึกอุ่นใจมากขึ้น
เวลาที่อยู่ในบ้านหลังนี้ วันหนึ่งผมจะทำให้เขาเรียกที่นี่ว่าบ้านอย่างเต็มปาก
แพนเองก็เป็นคนหนึ่งที่เป็นห่วงผมมาก และผมเองก็ซาบซึ้งในความ
ห่วงใยของเขามากไม่แพ้กัน ขอบคุณจริงๆนะครับ

โอ๊ะ!! จดหมายหน้าต่อไปเป็นของนักเรียนใหม่อย่างลิลลี่ด้วยล่ะ
พูดตามตรงแล้วผมค่อนข้างอึดอัดใจที่ต้องยืนห่างจากเธอสองเมตร
อยู่ตลอดเวลา ไม่ใช่ว่าผมไม่ชอบเธอหรืออะไร แต่ส่วนตัวแล้วผม
มักจะแสดงความรู้สึกหรือรับความรู้สึกด้วยการสัมผัส การที่เราต้อง
ยืนไกลกันขนาดนี้มันทำให้ผมรู้สึกห่างไกลจากเธอชอบกล แต่ผม
เป็นถึงผู้อำนวยการเชียวนะ!! ผมจะต้องหาวิธีแก้ไขปัญหาเพื่อให้
เราได้สื่อสารกันสะดวกทั้งสองฝ่ายให้จงได้!!

หืม..ลิลลี่ขอเป็นลูกผมอย่างนั้นเหรอ.. ถ้าเป็นไปได้ผมก็อยากจะ
กอดแสดงความรักกับลูกตัวเองนะ ไม่สิ!! ไม่ได้ๆๆๆ เราจะต้อง
แก้ปัญหาโดยคำนึงถึงความสบายใจของนักเรียนเป็นหลัก ผม
ตัดสินใจแล้วว่าพรุ่งนี้จะไปลองขอร้องให้ลิลลี่ส่งเมลล์แลกเปลี่ยน
กับผมวันละฉบับ เพื่อที่เราจะได้พูดคุยสนิทสนมกันโดยไม่ต้อง
รู้สึกลำบากใจต่อกันและกัน อย่างน้อยมันก็คงเป็นการเริ่มต้นที่ดี
ผมอยากจะบอกเธอด้วยว่าผมดีใจแค่ไหนที่เธออยากเป็นลูกของผม
และผมเองก็คาดหวังกับอนาคตที่สนุกสนานต่อจากนี้ของเราเช่นกัน
ผมจะต้องทำให้เธอสบายใจกับบ้านหลังนี้ จะทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย
ให้สมกับเป็นพ่อของเธอ...

ฮึ่ม.. อ่านนานๆก็เมื่อยเหมือนกันแฮะ พักสักหน่อยดีกว่าเรา
ต่อจากนี้ถ้าผมไม่พักให้มากๆละก็คงจะมิวายทำให้เด็กๆเป็นห่วงอีก
สิ่งที่เขียนในจดหมายเป็นสิ่งที่แสดงให้เห็นเป็นอย่างดีกว่าตัวผม
โหมตัวเองในช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่น้อยเลย ผมเอนหลังกับพนักพิง
เก้าอี้ตัวใหญ่ประจำตำแหน่งก่อนจะยกมือบีบสันจมูกคลายความอ่อนล้า
ผมคงจะเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ แต่ผมก็สนุกกับงานผู้อำนวยการนี้มากจริงๆ
สำหรับผมแล้วนอกจากมันจะเป็นงานดูแลควบคุมระบบและนักเรียนแล้ว
มันยังเป็นงานแลกเปลี่ยนความรักอีกด้วย การที่ผมได้รักนักเรียนทุกคน
การที่ผมได้รับความรักตอบมาจากพวกเขา สำหรับผมแล้วมันเป็นสิ่งที่
วิเศษที่สุดในหน้าที่ และเป็นสิ่งเดียวที่ผมไม่ได้ทำไปตามหน้าที่

ผมอาจจะเริ่มใส่ใจนักเรียนทุกคนตามหน้าที่ก็จริง แต่พอได้เริ่มผูกพันธ์
กับนักเรียนทีละคน ได้รับรู้ความพิเศษที่แฝงอยู่ในตัวทุกคน สุดท้ายแล้ว
ผมก็รู้สึกรักทุกคนที่อยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ ถึงผมจะอยู่ในตำแหน่งที่ต้อง
คอยช่วยเหลือทุกคน แต่ก็มีหลายครั้งที่ผมได้รับความช่วยเหลือจากทุกคน
ผมอาจจะเป็นผอ.ที่ไม่ได้เชี่ยวชาญงานนัก และก็ไม่ได้ชำนานขนาดที่จะ
เข้าใจระบบทุกตัวที่มีอยู่ในโรงเรียนแห่งนี้ มีหลายครั้งที่ผมต้องวิ่งถาม
ฝ่ายปกครองเพื่อหาคำตอบให้แก่นักเรียน ในฐานะผู้อำนวยการแล้วหลายครั้ง
ผมก็รู้สึกเขินอายกับการกระทำตัวเองไม่น้อยเลย แต่ถึงผมจะดูแลพวกเขา
อย่างผู้อำนวยการมืออาชีพไม่ได้ แต่ในฐานะพ่อ.. ฐานะของผู้ดูแล

ผมกล้าพูดได้เลยกว่า.. ผมรักนักเรียนของผมยิ่งกว่าใคร

END