นรินทร์ ซีรีย์ [ย้อนรอยอดีตนรินทร์][END]

[Nearmoki-2b]

ย้อนรอยอดีต นรินทร์ [Full version]
Intro.

สิ่งที่ผมเห็นมีเพียงสีดำมืดมิด แม้จะเป็นตอนกลางวันแสกๆก็ตามแต่
เสียงฝีเท้าก้าวเดินบ่งบอกถึงจำนวนคนมากมายที่กำลังเดินสวนกันไปมา
ผู้คนเหล่านั้นมักเดินผ่านไปมาพร้อมกับบทสนทนาที่แตกต่างกันออกไป
เช่น 'พรุ่งนี้จะไปเที่ยวที่ไหนกันดี?' 'เย็นนี้ไปกินข้าวที่ร้านประจำกันมั้ย?'
หรือ 'อนาคตจะเป็นเช่นไรต่อไป?'

"เร่เข้ามาครับ เร่เข้ามา พรุ่งนี้รวยครับ พรุ่งนี้รวย~" ผมเปล่งเสียงดังเพื่อ
ให้คนรอบข้างสนใจแผงล็อตเตอรี่ในมือ หากไม่ว่าจะตะโกนเรียกลูกค้า
สักกี่ครั้งก็ไม่มีใครสนใจ แต่ถึงอย่างนั้นแล้วมันก็ไม่ใช่เรื่องผิดปกติแต่
อย่างใด ช่วงเศรษฏกิจย่ำแย่แบบนี้ทำให้คนหันไปเก็บออมเงินเสียมากกว่า
เอามาใช้กับการเสี่ยงดวงกับสลากกินแบ่ง

ผมถอดแว่นตาดำออกเพื่อเช็ดเหงื่อที่ไหลย้อยอยู่บนใบหน้า อีกทั้งขยี้
เรือนผมสีดำยุ่งเหยิงด้วยความกลุ้มใจ ถ้าวันนี้ขายล็อตเตอรี่ไม่ออกแล้ว
เราจะเอาเงินที่ไหนกิน? สำหรับคน'ตาบอด'เช่นผม นี่คือคนทางเดียวที่จะ
ทำให้มี'ชีวิตรอด' ในสังคมแห่งนี้ไม่มีที่ให้ผมอยู่ นอกการนั่งขายล็อตเตอรี่
ข้างฟุตบาตริมทางเดิน...

ถึงจะพูดว่าตาบอด แต่ผมก็พอจะมองเห็นแสงซึ่งทำให้พอมองเห็นขนาดของ
วัตถุอยู่บ้าง ยิ่งวัตถุที่มีความร้อนภายในเช่น มนุษย์และสิ่งมีชีวิตทั้งหลายแหล่
คือสิ่งที่ผมสามารมมองเห็นได้ชัดเป็นพิเศษ แต่แน่นอนว่าผมไม่สามารถระบุ
หน้าตาหรือสีผมของใครได้หรอกนะ ในระหว่างที่กำลังจมอยู่ในห้วงความคิดนั้นเอง
อยู่ๆแสงเบื้องหน้าก็ทำให้ผมสะดุ้งเฮือก สิ่งที่ผมเห็นตอนนี้คือแสงขุ่นมัวชวนอึดอัด
โชคดีที่แสงแดดแผดเผาเป็นตัวย้ำเตือนว่านี่คือตอนกลางวัน ไม่งั้นผมคงต้องคิดว่า
สิ่งที่อยู่ตรงหน้านี้คือภูตผีเป็นแน่แท้

"วันนี้มีเลขสวยเยอะเลยนะครับ เชิญแวะชมก่อนเลย" ถึงจะขนลุกไปทั้งแขนแต่
ผมก็ยังคงทำหน้าที่พ่อค้าที่ดี คนเบื้องหน้าใช้มือสัมผัสเลือกแผ่นล็อตเตอรี่อยู่นาน
สุดท้ายเสียงการเคลื่อนไหวของกระดาษก็หยุดลง คนข้างหน้าผมยังคงยืนนิ่งอยู่
เช่นนั้น สิ่งที่สามารถสัมผัสได้ตอนนี้คือรังสีอันตรายที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างเบื้องหน้า
"ขอเลขนี้ใบนึงค่ะ" เสียงใสเอ่ยด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ ดูจากน้ำเสียงติดสำเนียงอ่อนหวานแล้ว
ไม่ว่ายังไงก็ไม่เหมาะกับความกดดันที่เธอแผ่ออกมาเลยสักนิด

"รับอะไรเพิ่มอีกไหมครับ?" ลูกค้าเบื้องหน้าเงียบไปครู่หนึ่ง เธอทำท่าเหมือนจะพูดอะไร
แต่ก็ไม่ยอมเอ่ยปากออกมาสักที สุดท้ายผมจึงได้แต่ทอนตังค์และกล่าวขอบคุณที่ใช้
บริการตามหน้าที่พ่อค้าที่ดี ลูกค้าสาวก้าวขาเดินจากไปก้าวสองก้าวก่อนเหวี่ยงตัวกลับ
มาอีกครั้งหนึ่ง เธอเอ่ยประโยคๆหนึ่ง.. ประโยคที่จะเปลี่ยนชีวิตของผมไปตลอดกาล

"งั้นถ้าฉันจะขอซื้อ'ตัว'คุณด้วย... จะได้หรือเปล่าคะ?"

---

โปรดติตตามตอนต่อไป ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.01

'ซื้อตัวหมายความว่าอะไร?' นี่เป็นคำถามที่วนเวียนไปมาอยู่ในหัวผม
แต่ถึงแม้จะไม่รู้ความหมายของมัน แถมคนเบื้องหน้ายังทำให้รู้สึกขนลุก
อย่างบอกไม่ถูก.. ถึงอย่างนั้นแล้ว ผมก็ยังตอบ 'ตกลง' ไปอยู่ดี
อะไรก็ได้ที่จะทำให้ผมหลุดออกจากที่นี่ อะไรก็ได้ที่จะทำให้พรุ่งนี้แตกต่าง
ไปจากวันนี้ ใครก็ได้.. ได้โปรดนำแสงสว่างมาสู่โลกมืดมิดของผมที!!

และแล้วก็ดูเหมือนว่าเสียงของผมจะส่งไปถึงพระเจ้า...

"ต่อจากนี้ ที่นี่คือบ้านของคุณค่ะ" เสียงใสดังขึ้นหลังจากที่พาผมนั่งรถ
มายังสถานที่ที่ไกลออกไป ตั้งแต่เข้ามาในตึกผมก็ได้กลิ่นของยา
คล้ายกับอยู่ในโรงพยาบาล แต่ความเงียบของมันบ่งบอกว่าไม่ใช่
ตั้งแต่เข้ามาในตัวตึกกว้างใหญ่นี้ ผมก็ไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าใครนอก
จากสองเรา เธอพาผมขึ้นลิฟมายังชั้น 3 ของตึกก่อนที่จะเปิดประตู
นำผมเข้าไปในห้องกว้างแห่งหนึ่ง

ความเย็นของแอร์ที่พัดกระทบใบหน้าทำให้ผมอดคลี่ยิ้มออกมาไม่ได้
นานแค่ไหนแล้วที่ผมไม่ได้สัมผัสกับความเย็นของเครื่องปรับอากาศ
คำตอบคือมันนานมากจนผมไม่สามารถนับปีได้อีกแล้ว
"ดูเหมือนจะชอบสินะคะ" เพราะมัวแต่อิ่มสุขกับความเย็นจนทำให้
เกือบลืมไปเสียแล้วว่ายังมีอีกคนนึงอยู่ในห้อง

"ไปอาบน้ำให้สบายก่อนสิคะ เดินทางมาเหนื่อยๆ" เธอนำทางผม
ไปยังห้องน้ำกว้างขวาง แถมยังมีอ่างอาบน้ำซะด้วย ที่นี่ที่ไหนกันแน่เนี่ย!!
"กว้างจัง.." ผมอุทานไปโดยไม่ตั้งใจ แต่ที่นี่ช่างแตกต่างจากชีวิตริมถนน
จนผมไม่สามารถปกปิดความตื่นเต้นเอาไว้ได้

"รู้ได้ยังไงเหรอคะ ว่าห้องน้ำกว้าง?" เธอถามผมที่ตาบอดและไม่ควรรับรู้ได้
"ผมฟังจากเสียงที่สะท้อนกลับมาน่ะครับ คนตาบอดมักจะหูดีเป็นพิเศษ"
ผมตอบระหว่างที่กำลังลูบไล้อ่างน้ำหรูหรา เจ้าของสถานที่มองดูท่าทีพออก
พอใจของผมอยู่เงียบๆพักหนึ่ง ก่อนที่จะเอ่ยปากพูดอีกครั้ง

"วางเสื้อผ้าไว้ให้ตรงนี้นะคะ อาบน้ำเสร็จแล้วรบกวนเปลี่ยนชุดพวกนี้ด้วย"
เธอกล่าวเสียงเรียบก่อนจะเดินออกไปจากห้องน้ำ โดยไม่ลืมที่จะปิดประตูเบามือ
ผมไม่รอช้ารีบกระโดดลงน้ำทันควัน น้ำอุ่นๆที่เอ่อคลออยู่ทำให้รู้สึกดีจนไม่
สามารถบรรยายเป็นคำพูดได้ สักพักผมจึงเริ่มใช้ความคิดไตร่ตรองเรื่องราวที่เกิดขึ้น

ผมเจอกับผู้หญิงคนนึงที่บอกว่าจะซื้อตัวผม และเธอก็พาผมมาที่บ้าน สิ่งแรกที่เธอ
ให้ผมทำคือการอาบน้ำ... หรือว่า!! หรือว่าเธอจะเป็นพวกคุณป้าเศรษฐีขี้เหงาที่คิด
ซื้อชายหนุ่มมาบำเรอความต้องการทางกายของตัวเอง!! ม..ไม่จริงน่า ฟังจากเสียง
ก็ยังไม่น่าแก่นี่นา.. งั้น'ซื้อตัว'นี่หมายความว่ายังไง ออกไปผมจะถูกทำมิดีมิร้ายรึเปล่า!!

หลังจากนั่งแช่น้ำทำใจอยู่พักใหญ่ๆ สุดท้ายจึงตัดสินใจลุกขึ้นสวมเสื้อผ้าที่ถูกจัดเตรียมไว้
เสื้อเชิ๊ตแขนยาวถูกพรมน้ำหอมไว้จางๆ กลิ่นน้ำหอมผู้ชายเช่นนี้เป็นสิ่งที่ผมมักจะได้กลิ่น
จากลูกค้ามีระดับที่ชื่นชอบการเสี่ยงดวงครั้งละมากๆ ให้ตายสิ.. ที่นี่มันไม่ใช่ที่ของผมจริงๆ

ผมออกจากห้องน้ำและตามหาผู้หญิงคนนั้นอีกครั้ง เธอส่งเสียงบอกให้ผมเดินเข้าไปในห้อง
อีกห้องหนึ่ง ซึ่งผมจะไม่ลำบากใจเลยถ้าห้องๆนั้นไม่ใช่...

'ห้องนอน'

---

[Nearmoki-2b]

EP.02

อะไรนะ ห้องนอน!?! ไม่ๆๆ มันมีอะไรบางอย่างแปลกๆ ไม่สิ หลายอย่างเลยด้วย!!
ถ้าจะต้องมาทำงานทุจริตแบบนี้ สู้ให้ผมกลับไปขายล็อตเตอรี่เหมือนเดิมยังดีซะกว่า!!
ต..แต่ว่าพระเจ้ามอบโอกาสที่จะเปลี่ยนแปลงตัวเองมาให้ผมแล้ว แล้วจะให้ผมทิ้ง
มันไปได้ยังไงกันเล่า โอ๊ย นึกไม่ถึงเลยว่าจะต้องมาทำงานเป็นเด็กป้าแบบนี้!!

ผมเดินวนไปวนมาอยู่หน้าห้องพักหนึ่ง และตัดสินใจเดินเข้าไปในที่สุด ภายในห้องนอน
ไม่มีฟอนิเจอร์อะไรมากไปกว่าตู้เสื้อผ้า โต๊ะหัวเตียง และเตียงคิงไซส์ขนาดใหญ่
เจ้าของสถานที่นอนรออยู่บนเตียงแล้วเป็นที่เรียบร้อย... สำหรับคนที่สงสัยว่าผมรู้ได้
อย่างไร ผมก็สามารถตอบได้ว่า ผมเห็นแสงของวัตถุต่างๆ สามารถเดาได้คร่าวๆว่า
มันคืออะไร แต่ผมไม่สามารถแยกชนิดหรือสีของสิ่งของได้ เห็นเป็นเพียงแค่แสงเท่านั้น

พระเจ้า... ผมขอให้เธอที่อยู่บนเตียงนั้นใส่เสื้อผ้าครบถ้วนด้วยเถอะ ถึงผมจะตาบอด
แต่ผมก็ไม่อยากที่จะมองเรือนร่างเหี่ยวย่นของหญิงสาวแปลกหน้าเลยจริงๆ ขนาดมอง
ไม่เห็นยังรู้สึกขนลุกจนไม่อยากเข้าไปใกล้กว่านี้เลยเนี่ย!!

"มานี่สิคะ" เสียงใสเรียกให้เข้าหา... จริงๆแล้วกำลังแอ๊บเสียงเด็กอยู่ใช่มั้ยล่ะ!! อย่ามา
หลอกกันซะให้ยากเลย คุณคงจะเป็นคุณป้าที่สามีไม่รักจนต้องแอบมาเลี้ยงต้อยใช่มั้ย!!
ผมเดินเข้าหาอย่างกล้าๆกลัวๆ ทันทีที่เดินถึงเตียงเธอก็ดึงแขนกระตุกตัวผมเข้าไปใกล้
ก่อนจะเริ่มแกะกระดุมเสื้อเชิ๊ตของผมออก

"ด..เดี๋ยว!! จะทำอะไรน่ะ!!" ผมรีบโวยวายด้วยความตกใจ นี่ผมยังไม่ได้ทำใจเลยนะ!!
อีกฝ่ายหาได้สนใจ เธอยังคงปลดกระดุมเม็ดต่อไป ผมได้แต่กระวนกระวายทำอะไรไม่ถูก
"อะ เสร็จแล้ว" ผ่านไปสักพักเธอก็ปล่อยมือออกจากเสื้อเชิ๊ตตัวสวย เมื่อผมจับสำรวจดู
จึงผมว่ากระดุมทุกเม็ดถูกติดกลับไปเหมือนเดิม

"เป็นเด็กอนุบาลรึไงคะ ถึงได้ติดกระดุมผิดเม็ดได้ ฮะๆๆ" ...ประโยคที่ได้ยินทำเอาตัวผม
ถึงกับหยุดหายใจไปสามวินาทีกับอีกเสี้ยววิ ..เธอแค่แก้กระดุมให้เพราะผมติดผิดงั้นเหรอ?
เสียงหัวเราะน้อยๆนั้นทำให้ผมรู้สึกประหลาดใจ และสบายใจอย่างบอกไม่ถูก อย่างน้อย
ตอนนี้ความรู้สึกกดดันที่เธอมีให้แก่ผมก็หายไปบ้าง แม้ความจริงที่ว่าผมกำลังยืนอยู่ข้าง
เตียงและอาจจะโดนคุณป้าคนนี้กระทำชำเราได้ทุกเมื่อจะยังไม่หายไปไหน

"ขึ้นมานอนด้วยกันสิคะ" นั่นไง.. เสียงสัญญาณตายมาแล้ว ผมจะต้องโดนเชือดแล้วจับกิน
แน่ๆ ผมกลืนน้ำลายเอือกใหญ่ก่อนที่จะปีนขึ้นไปบนเตียงช้าๆ นี่ต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ...
ผมเลือกที่จะนั่งเอาหลังพิงหัวเตียงอยู่เฉยๆ เพื่อรอดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ร่างเคียงข้าง
ขยับเข้าใกล้ก่อนจะซุกหน้าลงบนแผงอกผม เธอถูใบหน้าไปมาบนเสื้อ พร้อมทั้งสูดกลิ่น
จากเสื้อที่ผมใส่

"ไม่ต้องใจเต้นขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ผ่อนคลายเถอะ" เธอที่แนบหน้าเคียงแผ่นอกของผมคงจะ
ได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นระรัวนี้ได้ไม่ยาก นานมาแล้วที่ผมไม่ได้มีสัมพันธ์ทางกายกับผู้อื่น
แค่จับมือยังไม่มี แล้วตอนนี้มีผู้หญิงกำลังนอนซบอกผมอยู่ จะให้ผมไม่ตื่นเต้นยังไงไหว!!
เธอนอนกอดผมอยู่เช่นนั้น สักพักสิ่งที่เหลือก็มีเพียงลมหายใจของหญิงสาวที่ยังคงอยู่
หากไร้ซึ่งสติอีกต่อไป

ผมสงสัยในตัวผู้หญิงแปลกหน้าคนนี้เป็นอย่างมาก จึงถือโอกาสที่เธอหลับในการสำรวจ
อะไรเสียหน่อย อย่างน้อยถ้าเหตุการณ์ที่ร้ายแรงกว่านี้จะเกิดขึ้น อย่างน้อยผมก็อยากรู้
ว่าตัวเองต้องมีอะไรกับ 'ใคร' จะแก่จะย่นแค่ไหนก็ขอรับรู้หน่อยแล้วกัน จะได้ทำใจทัน!!

ผมเอื้อมมือคลำหาร่างที่กำลังแบ่งปันไออุ่นกับผมอยู่ สัมพัสที่ได้จากแก้มหญิงสาวนั้น
ช่างเนียนใสแลดูเยาว์วัย ริมฝีปากนุ่มน่าสัมพัส ไหนจะลำตัวบางและแขนเรียวเล็กที่
กำลังกอดผมอยู่นี่อีก.. และที่สำคัญ... หน้าอกที่กำลังเบียดทับลำตัวของผมอยู่ตอนนี้
...มันไม่ใช่เล็กๆเลย...

หลังจากที่รับรู้ได้ว่าคนด้านข้างผมนั้นไม่ใช่คุณป้าแม่ม้ายที่ไหน ความสับสนก็ยิ่งเพิ่มพูน
ขึ้นหนักกว่าเก่า ทำไม?.. เธอถึงต้องการตัวผม?

---

โปรดติดตามตอนต่อไป ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.03

"เอ่อ... คุณครับ" ผมเอ่ยเรียกหญิงสาวเบื้องหน้าด้วยน้ำเสียงกระอักกระอ่วนใจ
"บอกให้เรียก 'เรเน่' ไม่ใช่เหรอคะ?" นิ้วเล็กแนบทาบริมฝีปากของผม เสียงใส
เอ่ยระหว่างจัดเสื้อเชิ๊ตตัวสวยใหม่เอี่ยมของผมให้เข้าทรง ตอนนี้เรากำลังอยู่ใน
ร้านเสื้อผ้ามีระดับ ถึงจะมองไม่เห็นสถานที่ หากกลิ่นน้ำยาทำความสะอาดและ
เสียงของเหล่าพนักงานแสนสุภาพนั้นเป็นตัวบ่งบอกระดับความหรูของร้านได้
เป็นอย่างดี ตั้งแต่ที่ผมถูกซื้อตัวมาเมื่อวาน โลกทั้งใบของผมก็เปลี่ยนไป

จากคนที่เคยขายล็อตเตอรี่อยู่ข้างถนน เมื่อคืนผมกลับได้แช่น้ำในอ่างใบใหญ่
นอนกลิ้งบนเตียงคิงไซส์ สูดลมหายใจในห้องแอร์เย็นช่ำแบบ non-stop
และที่สำคัญคือการได้นอนบนเตียงเดียวกับหญิงสาวที่ไม่รู้ว่าสวยหรือไม่
แต่หุ่นเอ็กซ์สุดยอด!! (คุณต้องสัญญากับผมว่าจะไม่บอกเรื่องนี้กับเธอ)
ผู้หญิงคนที่ซื้อผมมามีชื่อว่า เรเน่ กิลเล็ต เธอเป็นเจ้าของสถานที่ใหญ่โต
ที่ผมพักอาศัยอยู่ในปัจจุบัน เนื่องจากเธอผลอยหลับไปเมื่อวานจึงทำให้
เรายังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันมากนัก

เช้านี้เรเน่พาผมไปตัดผม และต่อด้วยการเลือกซื้อเสื้อผ้าในร้านแห่งหนึ่ง
"ท่านลูกค้าสวมใส่พอดีไหมคะ?" ท..ท่าน?? ..ท่านงั้นเหรอ!!!
ตอนนี้กำลังมีคนเรียกผมว่าท่าน ..ม..ไม่จริงใช่มั้ย?? คนข้างถนน
อย่างผมเนี่ยนะ!! บางทีผมอาจจะประสาทหูเพี้ยนหรือกำลังฝันไปก็ได้..
"เป็นอะไรรึเปล่าคะ?" เสียงของเรเน่กระตุกผมขึ้นจากภวังค์.. ไออุ่น
ของร่างบางที่เข้าแนบชิดทำให้รู้ว่าสิ่งที่เกิดไม่ใช่ฝัน หญิงสาวแนบมือ
ลงบนแผ่นอกผมก่อนที่จะกดหน้าผากซุกไซร้เบาๆ

"เหมือนจริงๆด้วย.." เสียงใสเอ่ยแผ่วเบาก่อนจะขยับตัวออกห่าง
"อ..เอ่อ เสื้อใส่พอดีครับ พอดีมากเลย รู้สึกสบายตัวมากเลยครับ..ท่าน"
"ท่าน?" เรเน่ทวนคำก่อนจะหลุดหัวเราะน้อยๆ พอหวนนึกถึงบรรยากาศ
กดดันเมื่อวานแล้วก็แอบประหลาดใจไม่ได้ ที่เธอคนนี้ก็มีมุมหัวเราะปกติ
กับเขาด้วย ผมยังไม่ชินกับเธอเท่าไหร่ แต่ก็คิดว่าคงไม่ใช่คนอันตรายอะไร
"งั้นรบกวนจัดเสื้อไซส์นี้ แบบนี้ให้หลายๆสีเลยนะคะ" เรเน่บอกกับพนักงาน

เวลาผ่านไปสักพัก เมื่อการจัดเตรียมเสร็จสิ้นเราจึงไปชำระค่าสินค้ากัน
"ทั้งหมดเป็นเงิน xx,xxx ค่ะ" พนักงานเอ่ยด้วยน้ำเสียงยิ้มแย้ม
"ค่ะ" เสียงหวานตอบกลับเรียบเฉยราวเป็นเรื่องปกติ...ปกติ??
"ด..เดี๋ยวนะ!! นั่นเสื้อกี่ตัวเหรอ!?!" ผมเผลออุทานเสียงดังด้วยความตกใจ
"ก็ 5-6 ตัวได้ค่ะ ไม่พอหรือคะ?" เรเน่ถามด้วยเสียงเรียบไม่เปลี่ยนแปลง
ม..แม่เจ้า เสื้อเชิ๊ตธรรมดาๆไม่กี่ตัวในราคาเงินเดือนผมไม่รู้ตั่งกี่เดือนเนี่ยนะ
แล้วคนซื้อที่เสียงนิ่งๆนี่คืออะไร? แม่คุณขายยาบ้าเป็นอาชีพเสริมเร้ออ!!

"ร..เรเน่ครับ ผมว่าเราไม่ต้องซื้อเสื้อผ้าราคาแพงขนาดนี้ก็ได้มั้งครับ..แฮะๆ"
"ไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงแข็งก่อนจะรีบจ่ายเงินและก้าวขาออกจากร้าน
"..คุณก็รู้ว่าผมเคยอยู่ข้างถนนมาก่อน ผมไม่จำเป็นต้องมีของมีราคาแบบนี้เลย"
ผมกระซิบบอกเรเน่ด้วยความร้อนใจ โลกนี้ไม่มีอะไรที่ได้มาฟรีๆ แล้วอะไรล่ะ?
คือสิ่งที่ผมต้องจ่ายเพื่อแลกกับชีวิตหรูหราและเสื้อผ้าราคาแพงพวกนี้
"ฉันไม่สนว่าคุณจะเคยอยู่แบบไหนมาก่อน แต่นี่เป็นเสื้อผ้ายี่ห้อที่'เขา'ชอบใส่
เพราะฉะนั้นคุณเองก็จะต้องใส่มันเช่นกัน" เรเน่อธิบายในสิ่งที่ผมไม่เข้าใจ
ก่อนที่จะรีบพาผมกลับบ้านโดยที่ไม่อธิบายอะไรเพิ่มเติมอีกเลย

.
.
.

พระอาทิตย์ตกดินทำให้มนุษย์ต้องหันพึ่งแสงจากหลอดไฟแทน ในห้องแห่งนี้
มีเพียงผมกับเรเน่ และแสงไฟประดับประดาที่สร้างความสว่างให้แก่ห้องกว้าง
ซึ่งถือว่าดีต่อตัวผมที่แยกแยะวัตถุภายใต้แสงสว่างได้ดีกว่าที่มืด

คืนนี้ไม่ได้ต่างอะไรไปจากคืนวาน เจ้าของห้องยังคงนอนกอดผมอยู่บนเตียงนุ่ม
เธอผลอยหลับไปไม่นานหลังจากที่ขึ้นเตียง ผมใช้เวลาที่ได้อยู่ตามลำพังในการ
คิดวิเคราะห์เรื่องราว.. อะไรคือจุดประสงค์ที่ทำให้ผมมาอยู่ที่นี่ นอกจากการที่
เรเน่มักจะสั่งให้เรานอนพร้อมกันเพื่อที่เธอจะกอดผมแล้ว ผมก็ไม่เห็นจะได้ทำ
อะไรเป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง หรือว่า!! อาชีพใหม่ของผมจะคือการเป็น....

'หมอนข้าง!!'

ต..ตั้งแต่เกิดมาผมไม่เคยทำอาชีพเป็นหมอนข้างมาก่อน... ผมไม่รู้จริงๆว่า
การเป็นหมอนข้างจะต้องทำอะไรบ้าง!! ขยับตัวระหว่างหลับได้มั้ย?? หรือว่า
นั่นจะทำให้ดูไม่สมกับเป็นหมอนข้างของจริง? แล้วหมอนข้างอย่างผมจะมี
สวัสดิการเอาไปพึ่งแดดให้กลิ่นหอมบ้างรึเปล่า? ถ้าได้ออกไปข้างนอกบ้าง
ก็คงจะดีสินะ.. แล้วที่ผมได้กินแต่อาหารดีๆตลอดช่วงเวลาที่อยู่ที่นี่ คงเป็น
เพราะจะได้มีเนื้อและไขมันนุ่มนิ่มกอดสบายขึ้นสินะ มันจะต้องเป็นแบบนั้นแน่!!
เมื่อหาบทสรุปให้ตัวเองได้ ผมจึงหลับตาเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทราตามคนข้างกายไป

.
.
.

เสียงสายลมปลุกผมขึ้นในเช้าวันใหม่ ช่างน่าแปลกที่นอกจากเสียงแล้ว
ผมกลับไม่สามารถสัมพัสคลื่นลมได้เลยแม้แต่น้อย ต่อจากเสียงลมคือ
เสียงหัวเราะเริงร่าของเด็กสาว ถึงจะฟังไม่คุ้นหูแต่มันจะต้องเป็นเสียงของ
เรเน่อย่างแน่นอน นี่เป็นครั้งแรกที่ได้ยินเสียงหัวเราะสดใสของเธอ
ถึงแม้เสียงนั้นจะไม่ได้ดังมาจากร่างข้างกายก็ตาม เรเน่กำลังเปิดคลิปวีดีโอ
อะไรสักอย่างบนทีวี ถึงแม้จะไม่เห็นภาพ แต่ผมก็สามารถรู้สึกได้ถึง
ความสนุกของบุคคลภายในจอ เสียงหัวเราะของเรเน่ดังอยู่พักหนึ่ง
หลังจากนั้นจึงตามมาด้วยเสียงหยอกล้อไม่คุ้นหูของผู้ชายสักคน

เมื่อหญิงสาวข้างตัวเห็นว่าผมตื่น เธอจึงหรี่เสียงทีวีลงก่อนจะหันมาทักทาย
"อรุณสวัสดิ์ครับ คลิปนั่น..คุณดูมีความสุขจังเลยนะครับ งานอะไรเหรอ?"
"ก็แค่คลิปที่อัดกันตอนไปเที่ยวน่ะค่ะ.." เสียงคำตอบผลันสั่นคลอน เรเน่
กลาวเสียงสั่นก่อนจะโผเข้ามากอดผมอีกครั้งหนึ่ง ผมได้แต่นั่งนิ่งอยู่เช่นนั้น
"จะว่าไปแล้ว.. เรื่องงานการเป็นหมอนข้างของผม.. ผมมีเรื่องจะถามเยอะเลย"
"อ..อะไรนะคะ?? งานอะไร แล้วใครทำนะคะ??" น้ำเสียงงุนงงเอ่ยถาม
"ก็เรื่องที่คุณจ้างให้ผมมาเป็นหมอนข้างไงครับ.." ผมเอ่ยประโยคซ้ำอีกครั้ง

"ห๊ะ!?!" 

---

โปรดติดตามตอนต่อไป ๐ ๐ ๐

[dedog]

แงง ค้างงงง

//ผอ.ในเรื่องนี้น่ารักจังเลยฮะ :3

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

แงง ค้างงงง

//ผอ.ในเรื่องนี้น่ารักจังเลยฮะ :3

ดูเหมือนจะไม่มีพิษไม่มีภัย??
แต่อีกซีรี่ส์นี่แบบ...หืมมม

[Nearmoki-2b]

แงง ค้างงงง

//ผอ.ในเรื่องนี้น่ารักจังเลยฮะ :3

ดูเหมือนจะไม่มีพิษไม่มีภัย??
แต่อีกซีรี่ส์นี่แบบ...หืมมม

ผมก็น่ารักทุกตอนนั่นแหละครับ :(นรินทร์).:

[Nearmoki-2b]

EP.04

"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ" สิ่งที่หลงเหลืออยู่ตอนนี้มีเพียงเสียงหัวเราะของหญิงสาว
เสียงใสดังก้องไปทั้งห้องกว้าง ราวกับคนที่ไม่ได้หัวเราะมาแสนนานนาน
ผมไม่รู้ว่าเธอหัวเราะเรื่องอะไร จึงได้แต่นั่งเลิกลั่กรอเสียงหัวเราะจบลง
"โอ๊ย ฮะๆๆ.. ไปเอาความคิดแบบนั้นมาจากไหนกันคะ? คิดได้ยังไง?
หมอนข้างเนี่ยนะ!?! ฮ่าๆๆ" ผมชักรู้สึกขายหน้าแปลกๆที่ถูกหยอกล้อ
แต่เสียงหัวเราะนั้นก็ยังคงทำให้ผมสบายใจเช่นเดียวกับทุกๆครั้ง

"ถ..ถ้างั้นคุณจะพาผมมาทำไมล่ะครับ?" ผมถามด้วยความสับสน
ถ้าไม่ใช่หมอนข้างแล้วผมมาทำอะไรที่นี่? อยู่ที่ไหน กับใครก็ไม่รู้
แถมยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องทำอะไรอีก.. มันสับสนเกินกว่าที่จะทนเก็บไว้ได้
เรเน่เงียบไปหลังจากที่โดนถาม ผมได้แต่ภาวนาว่าคำตอบที่ได้จะไม่ใช่
อะไรแปลกๆอย่างการจับผมไปขายหรือทำทดลองอะไรสักอย่าง..
"ก็แค่ปล่อยไว้ไม่ได้น่ะค่ะ ไม่มีอะไรมากกว่านั้น" คำตอบที่ได้ทำให้
ผมถึงกับต้องทวนถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ

"ก็แค่รู้สึกว่าปล่อยคุณไว้ข้างถนนไม่ได้ ก็เท่านั้นแหละค่ะ" เสียงเรียบ
ตอบง่ายดาย เธอจะบอกว่ามันเป็นสถานการณ์เดียวกันกับตอนเก็บ
เหมียวน้อยน่าสงสารจากข้างถนนอะไรอย่างนั้นน่ะเหรอ?.. นี่ผมดู
น่ารักน่าสงสารขนาดนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน หรือเราจะไม่เห็นตัวเองนานไป?
"ล..แล้วผมต้องทำอะไรบ้างเหรอ? ผมไม่รู้ว่าควรจะทำตัวยังไง.."
"ไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ แค่นี้คุณก็เหมือน'เขา'มากพออยู่แล้ว"
"เขาคือใครเหรอครับ? บางทีคุณก็พูดเรื่องแปลกๆที่ผมตามไม่ทัน"

"เอาเป็นว่าไม่ต้องทำอะไรหรอกค่ะ.. แค่'จับต้อง'ได้.. แค่นั้นก็พอแล้ว"
เรเน่กล่าวประโยคที่ไม่สามารถทำความเข้าใจได้ก่อนเดินออกไปจากเตียง
หลังจากนั้นจึงเดินออกจากห้องไปเงียบๆ ที่ผ่านมาผมจะถูกปล่อยให้ใช้
ชีวิตเพียงลำพังในห้องแห่งนี้ หญิงสาวเจ้าของห้องมักจะกลับมาในเวลา
กลางคืน เวลาทั้งหมดที่เหลืออยู่ก็ถูกใช้ไปกับการนอนพักผ่อน จึงทำให้
เราไม่ได้คุยอะไรกันมากนัก ถึงจะได้คุยแต่ก็ไม่มากพอให้ผมจับใจความได้

เนื่องจากไม่มีอะไรทำผมจึงลุกจากเตียงไปเดินสำรวจรอบห้อง ตามผนังห้อง
ถูกติดด้วยกรอบรอบเล็กใหญ่วางเรียงรายจนผมเผลอปัดตกผนังไปหลายหน
ดูจากข้าวของทุกอย่างสิ่งที่เจอมาแล้ว กรอบรูปพวกนี้คงราคาไม่ใช่เล่นๆเช่นกัน
เมื่อเดินผ่านไปจึงพบกับตู้เสื้อผ้าที่เรียงรายไปด้วยเสื้อเชิ๊ตลักษณะเหมือนๆกันหมด
หากถ้าคาดจากที่ไปซื้อมา เสื้อพวกนั้นคงจะมีหลากหลายสีน่าดู ผมก้าวเท้าต่อ
ไปยังห้องน้ำกว้างกลิ่นสะอาด พูดตรงๆมันหรูขนาดที่ถ้าต้องนอนในนี้ก็ไม่เป็นไร
บนอ่างล้างหน้ามียาสีฟันและน้ำหอมกลิ่นคุ้นเคยวางอยู่ ทุกสิ่งที่ถูกจัดไว้อย่าง
สมบูรณ์แบบทำให้ผมอึดอัดเล็กน้อย ทุกอย่างมันเปลี่ยนแปลงเร็วจนเกินไป
สมบูรณ์พร้อมจนเกินไป

ราวกับผมได้กลายเป็นคนอื่น

.
.
.

หลังจากนั่งหายใจทิ้งอยู่นาน ในที่สุดก็ถึงเวลาที่เจ้าของห้องกลับมาเสียที
ทันทีที่ได้ยินเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยผมก็เดินลงบันไดไปรับเจ้าตัวที่ชั้นล่าง
เรเน่มีวิธีการเดินที่เป็นระเบียบ เธอมักจะก้าวเดินด้วยระยะก้าวที่เท่าๆกันเสมอ
"หิวรึเปล่าคะ?" เสียงใสเอ่ยเปรยเรียบเสียจนไม่แน่ใจว่าห่วงจริงหรือถามไปงั้นๆ
"ยังไม่หิวครับ.. เบื่อๆมากกว่า คุณไม่มีอะไรให้ผมทำเลยเหรอ?"
"เบื่อเหรอคะ?... งั้นฉันอ่านหนังสือให้ฟังก็แล้วกัน" เธอเดินไปยังชั้นหนังสือ
ก่อนหยิบหนังสือแบบสุ่มๆเล่มหนึ่งและไปทิ้งตัวลงบนโซฟาพลางตบเบาะเรียก
ผมเดินตามเสียงไปยังพื้นที่แถวนั้น ไม่นานนักเธอก็กระตุกแขนเพื่อให้ผมรู้
สถานที่ เนื่องจากยังไม่ชินกับที่นี่เท่าไหร่ จึงเดินเหินไม่ค่อยสะดวกนัก

เสียงใสเอ่ยเสียงตามตัวอักษร เอ่ยเล่าวรรณกรรมคลาสสิกให้ผมฟัง
อันที่จริงมันก็ดูน่าสนใจอยู่หรอก หากด้วยน้ำเสียงขอไปทีของเธอทำให้
ผมไม่ได้รู้สึกอินไปกับเนื้อเรื่องเลยแม้แต่น้อย.. สุดท้ายจึงเลิกสนใจ
ฟังเสียงเล่าและไปสนใจกับตัวคนเล่าแทน ผมได้กลิ่นธูปจากหญิงสาว
ข้างกาย ช่างน่าแปลกเพราะเธอดูไม่ใช่คนธรรมะธรรมโมอะไรขนาดนั้น
ดูเหมือนคนที่ไม่ได้ให้ความสนใจกับอะไรเป็นพิเศษ ทั้งลึกลับ และชวนขนลุก..

"ฟังอยู่รึเปล่าคะ?" เสียงข้างกายทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ผมได้แต่หันมอง
เธอด้วยรอยยิ้มแห้งๆ เมื่อรู้ว่าผมไม่ได้ฟังเธอจึงถอนหายใจเบาๆแลดูเบื่อหน่าย
ถ้าเธอเบื่อผมขนาดนี้แล้วจะให้ผมมาอยู่ที่นี่ทำไม.. ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด
เรเน่วางหนังสือลงบนโต๊ะ ก่อนที่ผมจะได้ยินเสียงกระดาษตกลงบนพื้น
คนข้างกายก้มลงเก็บกระดาษ ช่างน่าแปลกที่เธอนั่งเงียบเป็นป่าช้าหลังจากนั้น
นั่นกระดาษอะไรหว่า.. โพยงวดนี้งั้นเหรอ? ผมมองไม่เห็นเพราะฉะนั้นผมคง
แย่งเลขเด็ดไปจากเธอไม่ได้หรอก ไม่มีอะไรต้องกังวลไปเลยนะ!!

"คุณครับ?.." เพราะทนความเงียบไม่ไหวผมจึงทำลายความเงียบนั้นลงซะ
"บอกให้เรียกเรเน่ไม่ใช่เหรอ..." เสียงใสกล่าวสั่นคลอน น้ำเสียงสั่นสะท้านนั้น
ทำให้ผมสะเทือนใจโดยไม่มีสาเหตุ ผมไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกไม่ดีเอาเสียเลย
"ช่างเถอะ... พอแล้ว.. ถ้าเบื่อก็ไปเถอะค่ะ พอกันที.." เมื่อไม่กี่วันก่อนเธอพึ่ง
บอกขอซื้อตัวผมและพาผมมายังที่แห่งนี้ แต่วันนี้เธอกลับไล่ให้ผมตีจาก
ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก เร็วเสียจนผมยังไม่ทันรู้ด้วยซ้ำว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่
"เรเน่.." ผมเรียกเธอในแบบที่เธอต้องการ ทันใดนั้นเองที่เสียงสะอื้นดังขึ้น

"ฮึก... บรัชคะ.. บรัชคะ... ทำไมต้องจากไปด้วย" แน่นอนว่าผมที่ไม่คุ้นเคย
กับผู้คนจะต้องรับมือผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ไม่เป็น ผมไม่รู้จะทำยังไงจึงเอื้อมมือ
ควานหาร่างเบื้องหน้าหวังลูบปลอบประโลม ผมสัมผัสเข้ากับกระดาษในมือเล็ก
มันเป็นกระดาษเนื้อลื่นที่ปกติแล้วใช้ในการอัดปริ้นท์รูปถ่าย มันคงเป็นรูปถ่าย
ที่สำคัญมากสำหรับเธอ สำคัญจนทำให้น้ำตาต้องไหลรินถึงเพียงนี้.. ว่าแล้ว
ชื่อที่เธอเอ่ยออกมานั้นช่างคุ้นหูเหลือเกิน ผมพยามนึกชื่อนั้นระหว่างที่กุมมือ
ของเรเน่เอาไว้ ใช่แล้ว.. มันเป็นชื่อที่ผมได้ยินมาจากคลิปวีดีโอเมื่อตอนเช้า
หญิงสาวโผเข้ากอดผมระหว่างที่รำพันชื่อคนอื่นซ้ำแล้วซ้ำเล่า ณ.เวลานั้นเอง
ที่ทุกเรื่องราวโยงเข้าหากันในสมอง

เสื้อผ้าของใช้ไว้อย่างชัดเจน น้ำหอมที่ถูกกำหนดไว้ตายตัว สถานการณ์ที่ถูก
ล็อคเอาไว้แล้ว.. หน้าที่ของผมไม่ใช่การเป็นหมอนข้าง

หากเป็นการเป็น'ตัวแทน'ใครสักคน

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.05

ร่างข้างกายร้องไห้ฟูมฟายจนหลับไปในที่สุด ผมค่อยๆดึงร่างบางออก
จากตัวหวังให้เธอได้นอนสบายๆบนโซฟา หากเธอกลับรั้งผมไว้เสียก่อน
"อย่าไปไหนเลยนะ.." เสียงสะอึกสะอื้นดังจากคนที่ควรจะหลับไปแล้ว
เมื่อได้ยินเช่นนั้นผมจึงผมตัวลงบนพื้นข้างโซฟาเพื่อนั่งเป็นเพื่อนหญิง-
สาวผู้นอนหลับไหลอยู่บนโซฟา เธอผู้ที่ไม่รู้จัก... เธอผู้ที่ไม่ได้พูดกับผม

.
.
.

เช้าวันต่อมา หญิงสาวผู้ชอบบงการกลับดูหงอยเหงาไปถนัดตา เธอเอาแต่
นั่งคลุกอยู่บนโซฟาตัวเก่าไม่ยอมลุกไปไหน แม้ตอนนี้สายน้ำตาจะอันตธาน
หายไปจากใบหน้านั้นแล้ว แต่ดูเหมือนว่าความโศกเศร้าจะไม่ได้หายตามไป
บรรยากาศอึมครึมนั้นดูน่ากลัวจนผมไม่กล้าเข้าใกล้ เพราะฉะนั้นจึงหายตัว
ไปหลบอยู่บนชั้นสองแทน ผมทำอะไรบางอย่างอยู่พักหนึ่งก่อนจะลงไป
ข้างล่างอีกรอบ ตอนนี้ผมยืนอยู่เบื้องหน้าคนบนโซฟา ในมือผมกำลังถือ
แก้วอุ่นๆใบหนึ่งอยู่

"อ..เอ่อ.. กาแฟครับ" ผมได้ยินมาว่าคนทำงานชอบดื่มกาแฟคลายเครียด
ผมเลยหายตัวไปชงกาแฟมาให้ดื่ม หวังช่วยบรรเทาความเศร้าลงบ้าง
เรเน่นั่งมองอยู่พักหนึ่งก่อนเอื่อมมือหยิบกาแฟถ้วยอุ่นไปเชื่องช้า
"ขมจัง.. ไม่อร่อยเลย.." บ้าน่า!!.. อย่าบอกนะว่าเธอไม่ดื่มกาแฟ
แต่ท่าทางทมึนๆของเธอมันเข้ากับกาแฟสุดๆไปเลยนะ ขมๆเฟื่อนๆ
แถมยัง.. อุ๊ย แย่แล้ว นินทาเจ้านายออกสื่อ...

"ขมไปหน่อยแต่ก็ขอบคุณนะคะที่เอามาให้.. มันเป็นกาแฟที่'เขา'ชอบดื่ม
กลิ่นของมันทำให้ฉันรู้สึกสงบใจ.." ดูเหมือนเสียงใสจะสงบลงบ้างแล้ว
"ดูเหมือนว่า'เขา'จะเป็นคนสำคัญของคุณมาก.." อันที่จริงผมก็ไม่อยาก
จะละลาบละล้วงคนไม่รู้จักหรอกนะ แต่เพราะอยู่ๆถูกเรียกด้วยชื่อใครก็ไม่รู้
ผมก็เลยเกิดสนใจขึ้นมา เพราะเอาจริงๆแล้วมันทำให้ผมไม่พอใจเท่าไหร่..
"ใช่ค่ะ.. 'เขา'เป็นคนสำคัญมาก.. แต่ว่าตอนนี้เขาไม่อยู่อีกแล้ว"
โทนเสียงหญิงสาวฟังดูสั่นคลอนขึ้นอีกครั้ง ผมจึงรีบเข้าไปจับแก้วกาแฟ
กลัวว่าเธอจะมือไม้อ่อนจนทำมันหก หากเพราะมองไม่เห็นจึงเผลอไปจับ
มือเธอเข้า

"ข..ขอโทษครับ!!" ผมสะดุ้งรีบถอนมือออกทันทีที่สัมผัสกัน ยังไงมันก็
ไม่ชินจริงๆนั่นแหละ แถมดูเหมือนเธอจะเป็นผู้หญิงของคนอื่นอีกด้วย
และที่สำคัญกว่านั้นคือคนอื่นที่ว่านั่นดันอยู่อีกฝั่งหนึ่งของแม่น้ำอีกต่างหาก
ผมหวังอย่างมากว่าเขาจะไม่มาตามทวงเธอคืนหรือทำอะไรสักอย่างกับผม
ผมไม่เคยเจตนาไม่ดีกับผู้หญิงที่ไม่รู้จักเลยนะ ตะกี้มันบังเอิญจริงๆนะ!! ; ;

"อุ๊บ..." อยู่ๆผมก็ได้ยินเสียงกลั้นหัวเราะจากคนที่ตะกี้ยังจะร้องไห้อยู่เลยแท้ๆ
"หัวเราะอะไรเหรอครับ.." ช่วยอย่าหัวเราะตอนผมกำลังซีเครียดอยู่ได้ไหมครับ!!
"ก็คุณน่ะสิ อยู่ๆก็ทำหน้าเบี้ยวบูดเหมือนกลัวอะไรสักอย่าง ตลกจัง ฮะๆๆๆ"
เสียงใสหัวเราะเบาะๆ แม้ในน้ำเสียงจะยังคงความเศร้า แต่ก็ฟังดูดีขึ้นเล็กน้อย
"ขอบคุณอีกรอบนะคะ.. สำหรับกาแฟ แล้วก็ขอโทษด้วยที่ทำให้สับสน"
"อ..เอ่อ ไม่เป็นไรครับ" ผมคิดไปเองหรือเปล่านะ รู้สึกเหมือนเธอกำลังยิ้มอยู่เลย?

"ช่วยมานี่หน่อยได้รึเปล่าคะ?" เจ้าของห้องถามพลางตบฝ่ามือลงบนโซฟาเบาๆ
ผมอ้ำอึ้งเล็กน้อยก่อนย่อตัวควานหาโซฟา และทิ้งตัวลงนั่งข้างกายหญิงสาว
เธอวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะข้างโซฟาก่อนจะทิ้งตัวลงหาผมโดยไม่ให้ตั้งตัว
เรเน่ทิ้งศีรษะลงบนตักผม.. ห..ให้ตายเถอะ นี่มันฉากสวีทในนิยายรักเลยนะ!!
มันมีจริงด้วยเหรอเนี่ย แล้วทำไมถึงเป็นผมล่ะ!! พระเจ้าบอกผมทีว่าผมถูก
แจ็คพอร์ตรางวัลใหญ่แต่ท่านไม่มีตังค์จะจ่าย ท่านก็เลยมอบผู้หญิงหุ่นดี
มากฐานะมาให้แทนอย่างนั้นน่ะเหรอ!!

"ช่วยลูบหัวหน่อยได้รึเปล่าคะ..." น้ำเสียงที่มักเอ่ยสั่ง บัดนี้เป็นเพียงคำขอร้อง..
ไม่จริ๊งงง!! เรื่องแบบนี้มันไม่มีจริ๊งง ปล่อยผมกลับไปขายหวยเหมือนเดิมเถ๊อะ
ก่อนที่หัวใจผมจะเต้นจนหลุดออกมาจากหน้าอกซะตอนนี้ มันคงน่าอายเกินทน
"ไม่ได้เหรอคะ?.." กรี๊ดดด ถ้าเลือดกำเดาไหลผมจะต้องหมดหล่อแน่ๆ
แต่ผู้หญิงตรงหน้านี้น่ารักเกินไปแล้ว นี่ใช่คนๆเดียวกับที่เจอกันตอนแรกจริงๆเร้อ!!
"งือ~.." เสียงพูดกลายเป็นเพียงเสียงครางออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย..
ใช่แล้ว.. ใจเย็นไว้ เธอก็เป็นแค่ลูกแมวน้อยเท่านั้นแหละ ใจเย็นๆไว้นะตัวผม..

ผมค่อยๆยื่นมือออกไปสัมผัสลงบนเรือนผมเชื่องช้า.. นุ่มจัง มีกลิ่นหอมๆด้วย
สัมผัสของเรือนผมที่ถูกตัดสั้นนั้นช่างนุ่มลื่นมือ นอกจากผมหยาบๆของตัวเอง
แล้วผมก็ไม่เคยจับผมใครมาก่อน ไม่รู้ว่าควรจะดีใจดีหรือเปล่านะ..
"ผมของคุณ.. เป็นสีอะไรเหรอครับ?" ผมถามด้วยความสนใจใฝ่รู้
"สีครีมค่ะ น้ำตาลครีม คุณพอจะนึกออกหรือเปล่านะ?" เสียงใสตอบลำบากใจ
"นึกออกครับ ผมเคยมองเห็นมาก่อน ก็เลยยังจำพวกสีต่างๆได้อยู่ แค่มองไม่เห็น"
"แล้วคุณมองเห็นขนาดไหนเหรอ?.." เป็นครั้งแรกที่เธอดูสนใจตัวผมเลยนะนี่..

"ผมเห็นแค่แสงลางๆว่าอะไรอยู่ตรงไหนบ้าง แต่ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไร สีอะไร
หรือรูปร่างแบบไหน เห็นแค่เป็นเงาขาวๆดำๆน่ะครับ" ผมตอบตามความเป็นจริง
"งั้นต้องทำยังไงถึงจะรู้เหรอคะ?" เจ้าของห้องถามต่อด้วยท่าทีอยากรู้มากกว่าเดิม
"ผมก็ต้องสัมผัสเอาน่ะครับ.." ผมสาธิตให้เธอดูโดยการเลื่อนมือจากเรือนผม
ไล้นิ้วมือจากหน้าผากลงไปยังจมูกที่โด่งเป็นสัน.. นี่เธอเป็นชาวต่างชาติจริงๆสินะ
จากนั้นจึงเลื่อนไปริมฝีปากอันแสนนุ่มละมุน..

"อึก~" เสียงครางตกใจดังขึ้นเบาๆ เอ๊อะ!! นี่ผมทำอะไรอยู่เนี่ย ผมรีบกระตุกมือ
ออกเวลาเดียวกับที่หัวใจผมกระตุกครั้งใหญ่ อ๊าาา~

อยู่ยากจริงๆเลย

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.06

หลังจากวันนั้นเรเน่ก็เปิดใจขึ้นบ้างทีละน้อย ถึงเธอจะชอบร้องไห้ในตอนกลางคืน
หากถ้าผมนอนอยู่ด้วยเธอก็จะไม่เป็นไร แม้วันๆของผมจะยังไม่มีอะไรทำเช่นเดิม
แต่มันก็ไม่ได้ถึงกับน่าเบื่อหน่ายเหมือนเก่า ผมเริ่มมีความสุขกับการรอเรเน่กลับ
มาบ้านในตอนเย็น เริ่มมีความสุขกับกิจกรรมน่าเบื่อธรรมดาๆเช่นการทานข้าวร่วม
กันหรือฟังเธออ่านหนังสือด้วยน้ำเสียงไม่ค่อยอยากจะอ่านนั้น เธอตกลงจ้างผม
ให้อยู่เป็นเพื่อนด้วยจำนวนเงินเดือนที่สูงกว่าข้าราชการชั้นกลางเสียอีก อันที่จริง
มันเป็นจำนวนมากเกินกว่าหน้าที่อยู่บ้านเฉยๆของผมไปหลายโข

"กลับมาแล้วเหรอครับ" ผมยิ้มต้อนรับเจ้าของห้องที่พึ่งกลับมาหมาดๆ
"กลับมาแล้วค่ะ" เสียงใสตอบเรียบง่ายก่อนยื่นถุงพลาสติกให้สองสามถุง
"วันนี้ซื้อขนมจีบเจ้าที่ชอบมาให้ด้วยนะคะ" เรเน่เอ่ยก่อนเดินเข้าไปในห้อง
อันที่จริงแล้วผมไม่ได้ชอบขนมจีบเป็นพิเศษ มันไม่ใช่ของที่ผมชอบ
แต่เป็นของที่'เขา'ชอบ หากดูเหมือนว่าเจ้าของห้องจะไม่สามารถแยกแยะ
เรื่องนี้ได้แม้แต่น้อย เธอไม่ได้จงใจคิดว่าผมเป็นคนอื่น แต่เธอลืมผมไปแล้ว
ต่างหาก ตัวผมกำลังกลายเป็นคนอื่นในสายตาเธอทีละน้อย..

"คุณครับ.." ผมอยากจะช่วยเธอ รวมถึงไม่ชอบใจที่ต้องเป็นคนอื่น เพราะฉะนั้น
จึงจงใจเรียกเรเน่ในแบบที่'เขา'ไม่ได้ใช้ ผมอยากจะช่วยเธอเท่าที่ทำได้ แต่ไม่รู้
ว่าสิ่งใดคือความถูกต้อง ไม่รู้ว่าควรจะให้เธออยู่ในฝัน หรือดึงเธอออกสู่ความจริง
ไม่ว่ายังไงก็ตาม ขณะนี้ไร้ซึ่งคำตอบจากเจ้าตัวแต่อย่างใด คงเป็นเพราะผมเรียก
ผิดวิธี เธอก็เลยไม่ได้ยิน และไม่ได้ยินที่ว่านี่ผมหมายถึงว่าเธอไม่ได้ยินผมจริงๆ
ไม่ใช่แกล้งไม่ได้ยิน เพราะผมอยู่กับเธอมามากพอที่จะเรียนรู้กริยาทุกอย่าง
และอยู่มานานพอที่จะรู้ว่า เธอคนนี้ไม่ได้ปกตินัก...

"เรเน่.." ผมเรียกอีกครั้งด้วยถ้อยคำที่เปลี่ยนไป คราวนี้จึงได้คำตอบดังใจหวัง
"คะ?" เสียงเปิดหน้าหนังสือดังผ่านหู เธอคงตอบโดยที่สายตายังอยู่ที่ตัวหนังสือ
"เธออยู่บนโซฟาเหรอ?" ผมอึดอัดมากที่ต้องพูดด้วยวิธีการพูดของคนอื่น แต่ก็
ไม่มีวิธีอื่นแล้วที่จะสามารถสื่อสารกับเจ้าของห้องได้ ถึงผมจะชอบให้เธอมีความสุข
แต่ความทุกข์ที่ผมต้องแลกกลับไปมันก็ไม่น้อยเลย ทุกอย่างมันเริ่มขึ้นเพราะผม
ตามใจและทำในสิ่งที่เธอขอเสมอมา ผมไม่เคยขัดคำสั่งอะไรเลยแม้แต่ครั้งเดียว
เพียงเพราะคิดว่ายังไงตัวเองก็เป็นลูกจ้าง ผมควรทำให้นายจ้างสบายใจ

เมื่อรู้ที่อยู่หญิงสาว ผมจึงเดินไปยังเบื้องหลังโซฟาก่อนแตะหาร่างบาง ทันที
ที่สัมผัสได้ถึงไออุ่นของร่างกาย ผมจึงโน้มตัวลงกอดร่างนั้นเบาๆ ถึงแม้กอด
มาหลายครั้งแล้วแต่ผมก็ยังไม่ชินสักที หัวใจผมยังเต้นทุกครั้งที่ต้องกอดคนอื่น
แต่ผมไม่อยากจะหายใจทิ้งไปวันๆ อย่างน้อยก็อยากจะทำตัวให้เป็นประโยชน์
ให้ผู้มีพระคุณได้อุ่นใจ แม้สิ่งที่ผมทำให้มันจะเป็นเพียงการหลอกเธอก็ตาม
ไม่ว่ายังไงผมก็ไม่ใช่ บอร์น รอยด์ คนที่เธอฝันหา ต่อให้ผมอยากจะเป็นหรือ
ไม่ก็ตาม..

อีกสิ่งที่ผมไม่เคยชินคือบรรยากาศอึมครึมรอบตัวเรเน่ ถ้าจะบอกว่าจริงๆแล้ว
เธอเป็นหัวหน้ามาเฟียผมก็คงไม่แปลกใจเท่าไหร่ ถ้าจะดูหลอนตลอดเวลาขนาดนี้
น้ำตาของหญิงสาวไหลรินหลังจากที่ผมสวมกอดเธอ แม้จิตใจเจ้าตัวจะไม่
สามารถแยกแยะได้ แต่ร่างกายเธอคงจะจำได้ว่าตัวผมไม่ใช่ บอร์น รอยด์
ถึงเดี๋ยวนี้เรเน่จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายเหมือนแต่ก่อน แต่ก็ยังน้ำตาไหลทุกครั้ง
ที่โดนสัมผัส.. ทำไมกันนะ? ผมไม่ได้อยู่ในสถานะที่จะถามได้ เพราะฉะนั้น
จึงได้แต่สังเกตุการณ์ต่อไป

ผมอยู่กับเจ้าของห้องจนเธอเลิกร้องไห้ จากนั้นจึงขอตัวขึ้นไปยังห้องนอน
ถ้าให้พูดตรงๆแล้วการอยู่กับเรเน่นานๆเป็นเรื่องที่ทำให้ผมเหนื่อยใจมาก
ผมไม่ค่อยถนัดกับการสัมผัสตัวผู้อื่น และก็ไม่ชอบที่จะเล่นเป็นคนอื่น
แต่ตอนนี้มันไม่ใช่เพียงเพราะเงิน.. ผมรู้สึกอยากจะช่วยเธอเท่าที่ทำได้
ถ้าคนข้างถนนอย่างผมได้มีค่าสำหรับใครสักคนผมก็คงจะดีใจมาก
ทีวีในห้องนอนถูกเซ็ตไว้ด้วยวีดีโอเซ็ตเก่าอันฉายภาพความทรงจำวันวาน
ระหว่างเรเน่และคุณรอยด์ ผมไม่เคยรู้จักเรเน่ที่อยู่ในวีดีโอเหล่านี้
น้ำเสียงหวานนั้นชั่งฟังดูมีความสุข น้ำเสียงที่ผมไม่เคยได้ยินในปัจจุบัน..

ผมหวังอยากจะได้ยินเสียงแบบนั้นอีกสักครั้งหนึ่ง เพราะฉะนั้นจึงเริ่มดู
วีดีโอเพื่อศึกษาวิธีการพูดของคุณรอยด์อย่างละเอียด วิธีที่เขาปฏิบัติ
ต่อเรเน่ สิ่งที่เขาทำร่วมกับเธอ ผมเริ่มเรียนรู้และจดจำความทรงจำที่
ไม่ใช่ของตัวเอง..

เพียงเพื่อต้องการมอบความสุขให้แก่ผู้หญิงคนหนึ่ง

"คุณเป็นใคร?.." เสียงใสทำเอาผมสะดุ้งโหยงหลุดออกจากภวังค์
เพราะตั้งสมาธิจนเกินเหตุเลยไม่ทันสังเกตว่าเจ้าของห้องเข้ามาอยู่ข้างๆ
ผมคิดว่าเพราะเธอคงเห็นความแตกต่างระหว่างผมที่นั่งอยู่ตรงนี้กับคนที่
อยู่ในจอ จึงมีสติรับรู้ได้ว่าผมไม่ใช่คุณรอยด์ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่มันเกิดขึ้น
"ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่.. ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้นะ!!" อีกสักพักเธอก็
คงจำผมได้เอง สิ่งที่ผมต้องทำมีเพียงการอธิบายอย่างใจเย็น จากนั้น-
ทุกอย่างก็จะจบลงด้วยดี

"นี่ผมเองครับ.. เราเคยเจอกันที่แผงล็อตเตอรี่ คุณจำได้มั้ย?" ผมถามใจเย็น
"คนข้างถนน.. น่ารังเกียจ.. มาทำอะไรในห้องของฉัน ออกไปเดี๋ยวนี้นะ.."
รอยยิ้มยังคงติดอยู่บนใบหน้า ผมจะใจเย็น เธอจะต้องจำผมได้อย่างแน่นอน
ผมลุกขึ้นจากขอบเตียงเดินเข้าหาร่างบาง หวังปลอบประโลมให้เธอเย็นลง
"บอกให้ออกไปไง!! อย่ามาจับฉันนะ สกปรก!!" ผมถูกผลักออกห่างทันควัน
ผมผู้ที่พยายามแทบตายที่จะสัมผัสเธอโดยไม่เกร็ง ผมผู้พยายามเรียนรู้วิธีสร้าง
ความสุขให้เธอมาโดยตลอด แม้นั่นจะหมายความว่าจะต้องลบตัวตนทิ้งไปก็ตาม
ผมผู้พยายามทุกสิ่ง....

"ออกไปนะ!! คนต่ำทราม!!"

ทันใดนั้นเองที่ความอดทนของผมได้หมดลง...

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปักครับ

[Nearmoki-2b]

ปักครับ

ใครปักตะไคร้~~~!! :(นรินทร์).:

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปักครับ

ใครปักตะไคร้~~~!! :(นรินทร์).:

ปักหมุดเถอะครับแหม

[Nearmoki-2b]

EP.07

เมื่อนั้นเองที่ความอดทนของผมหมดลง.. พอกันทีกับการพยายามบ้าๆนี่
'ปึก!!' ผมจับร่างบางเหวี่ยงลงบนเตียงกว้างและก้าวขึ้นคร่อมเร็วไว
ร่างในพันธนาการดิ้นพรวดพราดตื่นตระหนก เธอคงจะตกใจที่ต้องมา
อยู่ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถควบคุมได้.. แล้วผมล่ะ? ผมเองก็อยู่ใน
สถานการณ์ที่ไม่มีสิทธิ์และอำนาจในการควบคุมอยู่ตลอดเวลาเหมือนกัน
มีสักครั้งไหมที่คุณจะสนใจมัน มีสักครั้งไหมที่คุณจะหันมองผม..
แต่ไม่เป็นไร วันนี้ผมจะทำให้คุณมองผมเอง..

เจ้าของห้องต่อต้านรุนแรงขึ้นเมื่อเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าผม มันเป็นยังไงกันนะ?
ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเห็นหน้าตัวเองสักครั้งเหมือนกัน ผมกดฝ่ามือลงบนเปลือกตา
เธอเพื่อปิดบังการมองเห็น ส่วนอีกมือเอื้อมขึ้นล็อคข้อมือทั้งสองเพื่อกันการต่อต้าน
สัมผัสเปียกชื้นที่ติดอยู่ที่มือตอนนี้คงจะเป็นน้ำตา เธอคงจะทั้งตกใจและทรมาน
แต่ไม่ต้องห่วงนะ.. ผมจะช่วยคุณเอง หลังจากนั้นผมจึงโน้มตัวลงกระซิบข้างใบหูเธอ
ด้วยน้ำเสียงที่แตกต่างออกไป..

"ไม่ต้องกลัวนะ นี่ฉันเอง บรัชไง.. ไม่เป็นไรแล้วนะ" ร่างเบื้องล่างยังคงดิ้น
ขัดขืน ผมกล่าวประโยคนั้นซ้ำไปมาไม่หยุดสิ้น ประโยคที่แสดงถึงการเป็นคนอื่น
สักพักคนบนเตียงก็เลิกปฏิเสธขัดขืน เธอเพียงแต่นอนแน่นิ่งอยู่เช่นนั้น
ผมค่อยๆปล่อยมือออกจากดวงตาของเธอเชื่องช้า จากนั้นจึงรอดูปฏิกริยา
"บรัชคะ?.." เสียงใสที่เอ่ยออกมานั้นไม่ได้เรียกตัวผม ดูเหมือนว่าเธอจะสงบ
ลงแล้ว.. เพราะว่าโมโหจึงเผลอใช้วิธีรุนแรงไปจนได้ ผมไม่เคยตั้งใจทำร้ายใคร
ผมแค่พยายามทำทุกอย่างเพื่อที่จะช่วยเธอ เพื่อที่ให้ตัวเองมีคุณค่า..

เรเน่เอื้อมมือขึ้นคล้องแขนบนลำคอผมก่อนจะกดน้ำหนักมือลงช้าๆเพื่อโน้มผมเข้ากอด
"บรัช... ฉันฝันร้ายด้วยละค่ะ ฉันฝันว่าบรัชตายไปแล้ว มันน่ากลัวมากๆเลย"
"พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ?.. ฉันก็อยู่นี่ไง" ผมปล่อยให้เธอกอดเช่นนั้นโดยไม่ทำอะไร
พูดตรงๆว่าแค่จะเปล่งเสียงพูดออกไปตอนนี้ก็ลำบากแล้ว ไม่รู้ทำไมงานนี้ถึงเป็น
เรื่องยากสำหรับผมเหลือเกิน ทุกครั้งที่ผมต้องทำตัวเป็นคุณรอยด์ มันมีแต่ความ
อึดอัดทรมานที่ทวีคูณขึ้นทุกครั้ง ราวกับน้ำหนัก ภาระ และหน้าที่ของคนไม่รู้จัก
กำลังตกมาอยู่ที่ผม.. ผมหลุดออกจากภวังค์อีกครั้งเมื่อหญิงสาวกระชับกอดแน่นขึ้น

"อย่าไปไหนเลยนะคะ..." หัวใจผมกระตุกกับน้ำเสียงอ้อนวอนสั่นสะท้าน แม้จะรู้อยู่
แก่ใจว่าเธอไม่ได้พูดกับผม แต่ถึงอย่างนั้นก็ดีใจ ดีใจที่ครั้งหนึ่งเป็นที่ต้องการ..
"ทำไมฉันต้องไปไหนด้วย ในเมื่อเธออยู่ที่นี่.." อันที่จริงผมก็ไม่เคยได้ยินคุณรอยด์
พูดจาเชิงนี้มาก่อนหรอก ผมก็แค่ใส่ความคิดตัวเองลงไปในคำพูดของคนอื่นก็เท่านั้น
ร่างบางในอ้อมกอดตอนนี้ผลันสั่นระริก ผมชั่งใจพักหนึ่งก่อนก้มลงจุมพิตที่หางตา
หวังกรีดไล่น้ำตาให้จางหาย ขณะนี้เราอยู่ใกล้กันมากจนสัมผัสได้ถึงลมหายใจของ
กันและกัน หัวใจผมเริ่มเต้นแรงจนเกินความควบคุม รวมถึงความอดทนของผมก็เช่นกัน..

ผมไล่ริมฝีปากผ่านดวงแก้มเนียนใส ลงมาจรดลงบนริมฝีปากนุ่ม ห่างกันเพียงไม่กี่มิล
ในหัวตอนนี้รู้สึกวิงเวียนจนไม่สามารถยับยั้งชั่งใจได้ ผมไม่ควรทำแบบนี้ ผมไม่ควร..
"นี่.. รออะไรอยู่เหรอ?" เสียงใสกระซิบแผ่วเบา ริมฝีปากนุ่มเคลื่อนกระทบเรียวปาก
ผมเพียงเบาบาง แต่มันช่างเร้าร้อนและกระตุกอารมณ์จนเกินห้ามใจ ผมโน้มตัวจุมพิต
ตอบรับเบาๆด้วยความไม่คุ้นชิน ช่างน่าแปลกที่ครั้งนี้มันไม่ได้ทำให้รู้สึกเกร็งเช่นปกติ
ทุกอย่างเป็นไปโดยธรรมชาติ ไออุ่นจากริมฝีปากนั้นทำให้รู้สึกดีอย่างที่ไม่เคยพบมาก่อน

"ฉันว่า.. ฉันคงกำลังฝันอยู่ เรื่องแบบนี้มันเป็นไปไม่ได้...แฮ่กๆ" เสียงหวานรำพัน
ราวกับการละเมอ ใช่.. มันจะเป็นไปได้ได้ยังไง ในเมื่อคนที่คุณคิดว่ากำลังทำอะไรด้วย
อยู่ตอนนี้เขานอนอยู่ในโลง แต่ถึงคุณจะกลับใจตอนนี้มันก็คงจะสายไปแล้วละนะ
ผมตรึงข้อมือเล็กที่ถูกผาดอยู่บนศีรษะเธอให้แน่นขึ้นเพื่อมั่นใจว่าเจ้าตัวจะไม่หนีไปไหน
จากนั้นจึงค่อยๆรื่นรมย์กับการปลดเสื้อผ้าบนร่างนั้นออกทีละชิ้น.. ผมไม่รู้ว่าความ
พออกพอใจนี้มาจากที่ไหน หากรู้เพียงแค่ว่าความสุขที่เอ่อล้นนี้ไม่สามารถหยุดหยั้งได้
ผมเลื่อนริมฝีปากลงไปยังเนินหน้าอกงามคู่นั้นก่อนจะตวัดลิ้นลากไปยังยอดอก...
เสียงครางกระเส่านั้นทำให้ผมพอใจเป็นอย่างมาก.. แล้วถ้าผมหยุดล่ะ? มันจะเป็นยังไง?

"แฮ่กๆ.. แฮ่ก หยุด..ทำไม?" เสียงที่มักออกคำสั่งบัดนี้กลับอ่อนระทวยไร้ซึ่งกำลัง
"ถ้าอยากให้ต่อ.. ก็พูดว่าต้องการผมสิ" ผมค้างการกระทำเพื่อฟังคำตอบ ร่างบาง
ที่อยู่เบื้องล่างตอนนี้สั่นระริกไร้ทางต่อต้าน หากดูเหมือนว่าเธอจะไม่อยากพูดมันเท่าไหร่
ผมจึงไม่ทำอะไรต่อเช่นกัน สำหรับผมแล้วการฟังเสียงครางอึดอัดนี่.. มันมีความสุข
กว่าการได้สัมผัสเรือนร่างของเธอเสียอีก มีความสุขมากเสียจนสั่นสะท้านไปทั้งกาย
"พูดว่าต้องการผมสิครับ.." ผมกระตุกข้อมือหญิงสาวขึ้นเพื่อกระสันหาคำตอบ

"......" เสียงใสถูกเอ่ยขึ้นแผ่วเบาจนแทบจับใจความไม่ได้ หากผมที่อยู่ใกล้เธอ
เพียงนี้สามารถได้ยินอย่างชัดเจน คำตอบที่ได้สร้างความพอใจจนต้องกระตุกยิ้มให้
จากนั้นผมจึงมอบให้เธอ... ในสิ่งที่เธอต้องการ....

.
.
.

เช้าวันใหม่ของเราเริ่มขึ้นโดยไร้เครื่องนุ่งห่ม ผมลืมตามองร่างในอ้อมกอด ร่างที่
ปกติมักจะนอนกอดผมทุกคืนแต่ไม่เคยมีอะไรเกินเลยไปกว่านั้น.. วันนี้เป็นวันแรก
ที่ผมเป็นคนกอดเธอ และเป็นคืนแรกของเรา.. ผมขยับตัวกอดร่างบางผู้นอนหลับไหล
แต่ดูเหมือนว่าจะขยับแรงไปหน่อยเธอเลยรู้สึกตัวจนได้ หญิงสาวขยับตัวไปมาพักหนึ่ง
ก่อนที่จะ..

"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด!!!" เสียงกรีดร้องดังสนั่นก่อนที่ตัวคนร้องจะรีบลุกหลีกหนี
หากพลาดพลัดตกเตียงไปทั้งอย่างนั้น ผมตกใจรีบโน้มตัวหวังช่วยจับเอาไว้แต่ก็ไม่ทัน
เธอรีบฉุดผ้าห่มเพื่อนำไปปิดบังเรือนร่าง ผมเองไม่ได้ตกใจน้อยไปกว่าเธอเลยสักนิด

"ค...คุณเป็นใคร!!!!!" เสียงใสตะคอกถามกรรโชก

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ป...ป ปักครับ

Spoiler:

[Nearmoki-2b]

ป...ป ปักครับ

Spoiler:

ผมรอ 7.5 อยู่นะคับ :(นรินทร์).:

[Skai]

เอื้อก... ล ลินสัมผัสได้

[Nearmoki-2b]

EP.08

"คุณเป็นใคร!!!" หญิงสาวคุ้นหน้าร้องกรรโชก ฟังจากน้ำเสียงแล้ว
เธอคงลนลานมากจนไม่สามารถประเมินสถานการณ์เบื้องหน้าได้
"ล..เลือด? ทำไมถึงมีเลือด..." เสียงสั่นเอ่ยสั่นคลอน เลือดงั้นเหรอ?
"เลือดอะไรเหรอครับ?" ล..เลือด!! นี่ผมเผลอทำร้ายร่างกายเธอตอนไหน!!
"ท..ที่ขา.. มันมีเลือด..คุณมองไม่เห็นเหรอ?" เธอถามเหมือนคนไม่รู้จักกัน
"ครับ ผมตาบอดน่ะครับ" เป็นไปได้ยังไงที่เธอจะลืมกระทั่งเรื่องที่ผมตาบอด
แต่เลือดนั่น...มันคงจะเป็นผลมาจากเมื่อคืนไม่ผิดแน่ มันคงจะเป็นครั้งแรก..

"นี่!! คุณเป็นใครเหรอ.. ที่นี่โรงเรียนใช่มั้ย? แล้วมันเกิดอะไรขึ้น!?!"
เพราะมัวแต่ตกใจทำให้ผมไม่ทันได้สังเกตว่าเสียงที่ได้ยินนั้นฟังดู
แปลกไป ไม่รู้ว่าเป็นเพราะกำลังช็อคหรือไม่ แต่น้ำเสียงดูเปลี่ยนไป
มากจนราวกับเป็นคนละคน

หญิงสาวเดินถอยหลังทีละน้อยจนสะดุดผ้าห่มคลุมตัวลื่นล้มก้นจ้ำเป้า
เธอคงจะลนลานมากจริงๆ เพราะแม้แต่เสียงก้าวเดินก็ยังแปลกไป
คนเบื้องหน้าให้บรรยากาศราวคนแปลกหน้า ผมแทบจำเธอไม่ได้เลย..
"นี่!! ตอบมาสิ!! มันเกิดอะไรขึ้นเหรอ!!" เสียงใสยังคงเค้นหาคำตอบ
"เรเน่ครับ.. ใจเย็นก่อนนะ ผมอธิบายได้.. ผมจะรับผิดชอบการกระทำ.."
"คุณรู้ชื่อเน่ได้ยังไง..ล..แล้วรับผิดชอบเรื่องอะไรคะ!?!" คำถามยังคง
พรั่งพรูไม่หยุดยั้ง ว่าแต่'เน่'งั้นเหรอ.. ผมเคยได้ยินเธอแทนตัวแบบนี้
ในวีดีโอหลายต่อหลายครั้ง แต่มันไม่ใช่คำที่เธอเคยใช้กับผม

"ก็เมื่อคืนพวกเรา.." ผมพูดไม่จบประโยคก็ได้ยินเสียงคนพยายาม
พยุงตัวลุกขึ้นจากพื้น ผมเลยหยุดฟังก่อนว่าเธอคิดจะทำอะไรต่อไป
แต่ดูเหมือนลุกได้ไม่ทันไรเธอก็เข่าอ่อนทรุดลงไปกับพื้นอีกรอบหนึ่ง
"โอ๊ย" เสียงแสดงความเจ็บปวดนั้นดังมาพร้อมกับเสียงกัดฟันขมขื่น
ด้วยความเจ็บปวดนั้นคงทำให้เธอพอเดาได้มากขึ้นว่ามันเกิดอะไรขึ้น
"นี่เน่.. กับคุณ.. ว่าแต่คุณไม่ใช่บรัชใช่ไหม? บรัชตายไปแล้วนี่นา.."
"ต้องขอโทษด้วย แต่ผมไม่ใช่คุณรอยด์หรอกครับ" ผมตอบตามความ
เป็นจริง

"นี่เน่ทำอย่างนั้น.. ทำเรื่องแบบนั้น.. กับใครก็ไม่รู้อย่างนั้นเหรอ?.."
เสียงใสบีบน้ำเสียงปวดร้าวกรีดหัวใจคนฟังเป็นอย่างยิ่ง เรเน่เริ่มร่ำไห้
ตื่นตระหนก ช่างน่าแปลกที่เธอไม่เห็นผมเป็นคุณรอยด์เช่นปกติ
แต่ก็ช่างน่าแปลกที่เธอไม่มีทีท่าจะจำตัวผมได้เลยเช่นกัน สำหรับ
เราตอนนี้เป็นเหมือนคนแปลกหน้าที่พึ่งมีอะไรกันจริงๆ มันทำให้ผม
อดปวดใจไปด้วยไม่ได้ เวลาที่ผ่านมามันไม่มีค่าให้จดจำเลยหรือยังไง..
"กรี๊ดดดด!!!" เจ้าของห้องกรีดร้องเสียงดังอีกครั้งก่อนจะวิ่งหอบผ้าห่ม
วิ่งออกไปจากห้องทั้งอย่างนั้น ถึงผมจะอยากรั้งเธอไว้ขนาดนั้น แต่ด้วย
ขีดจำกัดทางร่างกายจึงทำให้ผมได้แต่ฟังเสียงเธอวิ่งจากไป

เรเน่หายตัวไปเป็นเวลากว่าอาทิตย์...

ช่างโชคดีที่ในตู้เย็นมีอาหารอยู่พร้อมเพรียงจึงทำให้ผมสามารถอยู่รอด
ได้แม้ไม่ได้ออกไปข้างนอกเลย ถึงเจ้าของห้องจะหายตัวไปอย่างไร้-
ร่องรอย แต่ผมก็เชื่อว่าเธอจะกลับมาในสักวันหนึ่ง เพราะยังไงที่นี่ก็
เป็นสถานที่ของเธอ แถมต่อให้ผมออกไปข้างนอกตอนนี้ก็เหมือนกับ
ออกไปตายโดยใช่เหตุ ผมไม่รู้ว่าที่นี่คือที่ไหนหรืออยู่ส่วนใดของจังหวัด
และที่แน่ๆคือผมไม่มีเงินพอที่จะกลับไปยังที่อยู่เก่าของผมได้ เพราะฉะนั้น
ทางเลือกสุดท้ายจึงมีแต่รอให้เรเน่กลับมา

'ปึก' หลังจากที่ประตูห้องแน่นิ่งไร้การเคลื่อนไหวอยู่เป็นอาทิตย์ ในที่สุด
มันก็ขยับอีกครั้ง เธอจะต้องกลับมาหาผมแล้วแน่ๆ คราวนี้แหละ ผมจะพูด
ให้เธอเข้าใจ ผมจะพูดอย่างชัดเจนว่าสำหรับผมแล้วเธอเป็น..
"ไปเก็บข้าวของเร็วเข้า!!" เสียงแรกที่ได้ยินคือเสียงใสของเจ้าของห้อง
ผู้ตะคอกเร่งเสียงในแบบที่ผมไม่เคยได้ยินมาก่อน ผมสะดุ้งหันหาต้นเสียง
ที่ยืนอยู่หลังประตู เจ้าของห้องยืนอยู่ริมสุดประตูไม่ยอมเคลื่อนไหว ดูท่า
เธอคงกลัวที่ต้องอยู่ใกล้ผม แต่ถึงอย่างนั้นน้ำเสียงนั่นก็แฝงความกังวล
ชัดเจน

"เร็วเข้าสิคะ ไปเก็บกระเป๋าซะ เก็บเฉพาะของที่จำเป็นนะคะ!!" เรเน่เร่งย้ำ
อีกรอบด้วยน้ำเสียงเร่งรีบ ผมผู้ไม่รู้เรื่องราวจึงได้แต่รีบลุกวิ่งขึ้นไปเก็บเสื้อผ้า
ในตู้เสื้อผ้ายัดๆลงกระเป๋าอย่างเร่งรีบ เธอกำลังจะพาผมกลับไปส่งที่เดิมงั้นเหรอ
เธอคงจะรังเกียจและไม่สามารถอภัยกับการกระทำของผม เพราะฉะนั้นก็เลยจะ
พาผมไปกลับยังที่ๆผมจากมาสินะ เอาเข้าจริงแล้วผมก็ไม่ได้แปลกใจเท่าไหร่..
"ให้ตายเถอะ ในช่วงที่เราอยู่ด้วยกันนี่เน่พาคุณออกไปข้างนอกมาเหรอคะ?"
คำถามที่ได้ยินอะไรที่แปลกมาก เธอควรจะรู้สิ่งที่ตัวเองถามดีกว่าใครๆ

"เราออกไปซื้อเสื้อผ้าพวกนี้มากันไงครับ?" ผมหันหลังสื่อถึงเหล่าเสื้อผ้าที่ถูก
ยัดรวมกันในกระเป๋าเป้ใบใหญ่ เรเน่ดูหงุดหงิดมากกว่าปกติจนผมไม่รู้จะทำตัว
เช่นไร โดยปกติแล้วเธอมักจะเศร้าสร้อยและอยู่ในอารมณ์หงอยๆตลอดเวลา
นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นเธอในท่าทีอารมณ์ร้อน เธอคงไม่ชอบอยู่กับผมมากจริงๆ
เจ้าของห้องฉุดแขนให้เดินตาม แต่ผมรีบสะบัดแขนออกทันใด สำหรับผม
แล้วมีแค่เรื่องนี้จริงๆที่ถือตน ผมจะไม่ยอมให้ใครมาช่วยจูงเดินเด็ดขาด
ผมจะดูแลตัวเองและไม่ทำตัวเป็นภาระของใคร นี่เป็นเรื่องเดียวที่ยอมไม่ได้
"ผมเดินเองได้ครับ.." ผมพยายามตอบด้วยน้ำเสียงสุภาพที่สุดเท่าที่ทำได้

"จะเดินเองแล้วตายอยู่ตรงนี้.. หรือจะให้จูงแล้วไปด้วยกันต่อละคะ?"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[Nearmoki-2b]

EP.09

เรเน่ฉุดมือผมวิ่งออกจากห้องมายังชั้นล่างก่อนจะผลักผมขึ้นรถคันหนึ่ง
ในรถคันนี้มีกลิ่นน้ำหอมที่คุ้ยเคยติดอยู่ มันเป็นกลิ่นที่ผมถูกสั่งให้ใช้ใน
ุทุกๆเช้าที่ตื่นนอน น้ำหอมของบอร์น รอยด์ นั่งหลังยังไม่ทันแตะเบาะ
ตัวรถก็พุ่งออกไปข้างหน้าด้วยความเร็วไว คนขับไม่ใช่ใครที่ไหนนอก-
จากเรเน่ที่พึ่งได้พบกันอีกครั้งเมื่อไม่กี่นาทีที่แล้ว

"ให้ตายเถอะๆๆ ทำไมเน่ถึงได้สะเพร่าอย่างนี้นะ ไปดึงคนนอกมาได้ยังไงกัน"
คนขับรถบ่นพึมพำร้อนรนระหว่างขับรถบนถนนใหญ่ เธอดูเร่งรีบจนเกินพอดี
"คุณกำลังจะพาผมกลับไปส่งบ้านงั้นเหรอครับ?" ผมถามใคร่รู้ในสถานการณ์
"บ้าน?? เน่จะไปรู้ได้ยังไงคะว่าคุณอยู่ที่ไหน ตอนนี้เรากำลังจะไปบ้านเน่กันค่ะ"
"บ้านคุณไม่ใช่ที่ที่ผมอยู่มาตลอดหรอกเหรอ?" ผมเอียงคอสงสัย
"เปล่าค่ะ ที่นั่นคือโรงเรียนที่เน่ก่อตั้งไว้ บ้านของเน่อยู่ที่สวิตเซอร์แลนด์น่ะค่ะ"
"ด..เดี๋ยวๆๆ นี่เรากำลังจะไปสวิตเซอร์แลนด์กันทำไมเหรอครับ!!!"

"ก็เน่ดันพาคุณออกไปข้างนอก.. แล้วคุณดันหน้าเหมือนบรัชที่ควรจะตายไปแล้ว
พวกโจทย์เก่าบรัชก็เลยออกมาตามเก็บกันอีกรอบยังไงละคะ พวกนั้นอาจจะเป็น
พวกที่ฆาตกรรมบรัชก็ได้" เสียงใสกล่าวร้อนรน ว่าแต่ผมไม่เห็นรู้เรื่องเลยว่า
คุณรอยด์ถูกฆาตกรรม ผมนึกว่าเขาจะเป็นลูคีเมียตามสเต็ปละครน้ำเน่าเสียอีก
แต่เดี๋ยวนะ.. งั้นก็แปลว่าตอนนี้กำลังมีคนตามฆ่าผมอยู่อย่างนั้นเร้อออ!!!
"ร..เรเน่ คุณพูดเล่นใช่มั้ย?" นี่ต้องเป็นข้ออ้างในการส่งผมกลับบ้านแน่ๆ!!
"คิดว่าเน่อยากมาเจอหน้าคนแปลกหน้าที่ทำเรื่องมิดีมิร้ายตัวเองนักหรือคะ.."
เป็นครั้งแรกที่น้ำเสียงร้อนรนสงบลง เหลือเพียงโทนเสียงนิ่งเรียบ หากปวดร้าว

"ถ้าอย่างนั้น... ทำไมคุณต้องช่วยผมด้วย?" ถ้าเธอเคียดแค้นผมก็น่าจะปล่อย
ให้ผมโดนฆ่าอยู่ที่โรงเรียนนั่นตั้งแต่แรก หรือเธอจะไม่อยากให้โรงเรียนแปดเปื้อน?
"เน่เป็นคนดึงคุณเข้ามาเกี่ยวข้อง.. เน่ก็ต้องรับผิดชอบสิคะ" เรเน่กล่าวเรียบเฉย
ราวเป็นเรื่องปกติ มันไม่ใช่น้ำเสียงคาดเคืองไม่เต็มใจ แต่เป็นน้ำเสียงจริงจัง
พร้อมที่จะรับทุกสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ผมสงบใจขึ้นเท่าไหร่
เสียงลมกระทบสองข้างฝั่งทำให้รับรู้ถึงความเร็วในการเคลื่อนไหว หากนอกจาก
เสียงเครื่องยนต์แล้วในรถคันนี้ไม่มีเสียงอื่นๆอยู่เลย ไร้ซึ่งการสนทนาระหว่างเรา
ไปพักใหญ่ๆ

"เน่ขอถามอะไรอย่างได้รึเปล่าคะ?" หลังจากเงียบไปนานเธอจึงพูดขึ้นอีกครั้งหนึ่ง
ผมพยักหน้าให้เป็นการอนุญาต ผมได้ยินเสียงกลืนน้ำลายด้วยความลำบากใจทีหนึ่ง
"เน่..ไม่ได้ขอให้คุณไปศัลยกรรมให้หน้าเหมือนบรัช หรืออะไรแบบนั้นใช่ไหมคะ?.."
"เปล่าหรอกครับ ผมหน้าตาแบบนี้อยู่แต่ต้นแล้ว" คำถามแปลกๆมาอีกแล้วแฮะ
หลังจากได้ยินคำตอบเธอก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ แสดงถึงความโล่งใจอย่างมหาศาล
"งั้นผมขอถามอะไรคุณบ้างได้ไหมครับ?" เธอตอบตกลงง่ายดายราวกับไม่สนใจ
"คุณจำผมไม่ได้เหรอ?" โดยปกติแล้วเรเน่จะแยกแยะผมกับคุณรอยด์ได้ในบางคราว
ทว่าครั้งนี้เธอไม่ได้จำว่าผมเป็นคุณรอยด์ แต่ก็เหมือนจะไม่รู้ว่าผมเป็นใครเช่นกัน
คนขับรถเงียบไปพักหนึ่งด้วยความลำบากใจ

"ต้องขอโทษจริงๆนะคะ.. แต่เน่ไม่รู้จักคุณ.. เน่ทราบว่าเราอาจจะรู้จักกันมาก่อน
และมันอาจจะทำให้คุณสับสน แต่ดูเหมือนว่าเน่จะขาดสติไปพักใหญ่มากๆ อาจจะ
หลังจากงานศพบรัชเลยก็ได้ เน่ใช้เวลาอาทิตย์นึงที่หายไปในการรวบรวมข้อมูล
สิ่งที่หายไประหว่างที่เน่ไม่มีสติ และก็ได้รู้ข้อผิดพลาดที่ใหญ่มาก คือการที่เน่
พาคุณออกมาข้างนอก.. ต้องขอโทษจริงๆค่ะ.. ที่ทำให้ต้องมาพัวพันไปด้วย
เน่สัญญาว่าทันทีที่เรื่องสงบแล้วเน่จะพาคุณกลับมาส่งที่บ้านของคุณแน่นอน"
เรเน่อธิบายยาวรวดเดียวจบ ผมเชื่อโดยทันทีว่าเธอคนนี้ไม่ใช่เธอคนเดียวกับ
ที่ผมเจอก่อนนหน้านี้ เรเน่ที่ผมรู้จักไม่เคยเป็นห่วงเป็นใยหรือคิดถึงตัวผม
แต่เธอคนนี้.. แม้ปากจะพูดว่าเป็นคนไม่รู้จัก แต่เธอก็เป็นห่วงผมจากใจจริง

"จริงสิ!! ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะ?" และเรเน่ที่ผมรู้จักก็ไม่เคยคิดถามชื่อ
ผมเช่นกัน ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ยตอบก็ถูกแทรกขึ้นมาด้วยประโยคไม่คาดคิดเสียก่อน
"นรินทร์!!" เธอทุบมือทำท่านึกอะไรได้ก่อนที่จะหันไปคุ้ยกระเป๋าส่วนตัวและ
ยื่นหนังสือเล่มเล็กเล่มหนึ่งมาให้ ผมไม่เคยสัมผัสหนังสือที่ปกเป็นหนังเช่นนี้มาก่อน
"นรินทร์ นรินทร์ นรินทร์.. เอ่อ.. ช่วยชื่อนรินทร์ไปก่อนนะคะ นั่นเป็นชื่อของหนึ่งใน
พาสปอตปลอมของบรัชน่ะค่ะ เราจะใช้มันออกนอกประเทศกัน ช่างโชคดีจังเลยนะคะ
ที่คุณหน้าเหมือนบรัชเปี๊ยบขนาดนี้ แบบนี้ผ่านกรมฉลุยแบบไม่มีใครสงสัยแน่นอนค่ะ"
"อ..เอ๊ะ??" ผมได้แต่ร้องประหลาดใจกับชื่อใหม่ตัวเอง นรินทร์งั้นเหรอ...

'เอี๊ยดด!!' อยู่ๆรถก็หยุดจอดกะทันหัน อย่าบอกนะว่าพวกเราถูกตามเจอแล้ว
หญิงสาวคนขับรถรีบลงจากรถไปเร็วไวพร้อมทั้งกระแทกประตูรถโดยไม่เปิด
โอกาสให้ผมถามอะไร ผมจะทำยังไงดี? นี่ผมกำลังจะถูกฆ่างั้นเหรอ.. ผมยัง
ไม่อยากตาย ด้วยความที่ไม่รู้จะทำยังไงจึงได้แต่นั่งปิดหน้าปิดตาตัวสั่นคลอน
อยู่เช่นนั้น ผ่านไปไม่นานประตูก็เปิดขึ้นอีกครั้งหนึ่งพร้อมทั้งสัมผัสจากใครสัก
คนที่เขย่าตัวผมไป ผมต้องถูกจับได้แล้วแน่ๆ ใครไม่รู้กำลังจะปลิดชีวิตผม...
"เป็นอะไรไปเหรอคะ!?!" น้ำเสียงใสเอ่ยถามกังวล เรเน่เองหรอกเหรอ?
"คุณหายไปไหนมา บาดเจ็บตรงไหนหรือเปล่า พวกมันตามเราเจอแล้วใช่มั้ย!!"
"เอ๊ะ?.. ป..เปล่าหรอกค่ะ เน่จอดรถไปซื้อเจ้านี่มา" ทันใดนั้นเองที่ผมได้กลิ่น
หอมของลูกชิ้นทอด.. เดี๋ยวนะ? ลูกชิ้นทอด??

"ทานด้วยกันมั้ยคะ? เน่ชอบมากเลย บรัชก็ชอบเหมือนกัน แต่ไม่รู้คุณจะชอบมั้ย"
เสียงใสกล่าวเย็นเรียบระหว่างจิ้มลูกชิ้นทอดไปพลางขับรถต่อไป ...ห๊ะ??
"เราไม่ได้กำลังหนีตายกันอยู่เหรอครับ? ล..แล้วคุณจอดรถซื้อลูกชิ้นเนี่ยนะ!!"
"พูดอะไรอย่างนั้นละคะ นี่เรากำลังจะไปสวิตกันนะคะ สวิตไม่มีลูกชิ้นทอดขายด้วย
นี่มันเรื่องสำคัญมากเลยนะคะ แถมยังไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้กลับไทยอีกรอบอีกต่างหาก"
เรเน่กล่าวความสำคัญของลูกชิ้นทอดอย่างจริงจังมาก นี่เธอใจเย็นขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
หญิงสาวจิ้มลูกชิ้นในถุงป้อนผมคำหนึ่งก่อนกลับไปจับพวงมาลัยเช่นเดิม ผมได้แต่เคี้ยว
ลูกชิ้นหงุบหงับ ถึงมันจะอร่อยแต่ตอนนี้สมองผมไม่ค่อยรับรสชาติอะไรเท่าไหร่เลย
"เห็นมั้ยคะ? คุณใจเย็นลงแล้ว เพราะลูกชิ้นทอดเชียวนะคะ ฮ่าๆๆ" เธอหัวเราะอารมณ์ดี
ผมไม่รู้จักเธอคนนี้จริงๆนั่นแหละ.. เธอทำให้ผมประหลาดใจอยู่ตลอดเวลา

"ดูเหมือนว่าเราจะต้องซิ่งกันหน่อยแล้วละค่ะ ยิ่งออกนอกประเทศได้ไวเท่าไหร่ยิ่งดี"
ว่าแล้วเรเน่ก็เหยียบคันเร่งทำเอารถตัวออกไปข้างหน้าด้วยความไวเกินคาดคิด
"ด..เดี๋ยวครับๆๆๆ นี่ไวไปรึเปล่า!! เดี๋ยวเราก็ได้เยือนนรกแทนสนามบินกันพอดี"
"ฮะๆๆ ขอโทษนะคะ แต่นี่มันรถเฟอรารี่น่ะค่ะ คุมลำบากชะมัดยาก" เธอบ่นไม่ซีเรียส
"ผ..ผมกลัว พอมองไม่เห็นแล้วเหมือนตัวจะหลุดออกไปจากรถได้ตลอดเวลาเลย"
เพราะทนความกลัวไม่ไหวจึงทำให้ตัดสินใจพูดออกไป ผมไม่เคยนั่งรถในความเร็ว
เท่านี้มาก่อน บวกกับสถานการณ์ที่กำลังเป็นอยู่ทำให้ผมยิ่งตื่นกลัวเข้าไปใหญ่
ทันใดนั้นเองที่มือนุ่มเอื้อมมาจับมือที่เย็นชืดของผมเอาไว้

"เน่อยู่นี่ค่ะ.. ตราบใดที่สัมผัสกันได้ก็คงจะรู้สินะคะว่าตัวเองไม่ได้หลุดไปที่ไหน"
ถึงจะมองไม่เห็นแต่ผมก็รู้สึกได้ว่าคนพูดกำลังยิ้มอยู่ มันช่างเป็นรอยยิ้มที่อบอุ่น
"เราต้องรอดไปให้ได้ค่ะ... แต่ถ้าเน่ไม่รอด.. ก็ช่วยเอาบัญชีในกระเป๋านี่ไปโอน
เข้าบัญชีอีกตัวนึงเสร็จแล้วก็ไปแจ้งข่าวกับทางโรงเรียนหลังจากนั้นก็ไป..."
"โอ๊ย!! เยอะแยะขนาดนั้นผมทำไม่ได้หรอกครับ ผมมองไม่เห็นนะ" ผมรีบโวย
"ถ้าอย่างนั้น.. ถ้าเน่ตาย ก็ช่วยเอาเน่ไปไว้ข้างๆบรัชทีนะคะ" เสียงนุ่มเอ่ยเรียบ-
ง่าย แต่ผมกลับรู้สึกได้ถึงความจริงจัง ประโยคนี้คือสิ่งที่เธอคิดอยู่จริงๆในใจ
"คุณตายแล้วผมจะเหลือเหรอครับ โถ่" ผมได้แต่หลอกล้อหวังเปลี่ยนบรรยากาศ

"งั้นเราก็คงต้องหาวิธีรอดไปด้วยกันแล้วละเนอะ"

---

TBC ๐ ๐ ๐

[ผู้มาเยือนผู้มาเยือน]

ปักครับ