ย้อนรอยอดีต นรินทร์ [วัยเด็ก part1]

Mon 11 Aug 2014, 22:00 Message reputation : 100% (1 vote)

ผมจำหน้าคุณแม่ไม่ได้แล้ว ๐ ๐ ๐

ครั้งสุดท้ายที่เห็นคุณแม่ คือตอนที่ผมเรียนอยู่ชั้นประถมต้น
บ้านเราเป็นครอบครัวปถุชนธรรมดา ประกอบไปด้วย คุณพ่อ คุณแม่
น้องสาว และ ตัวผม เนื่องจากคุณพ่อต้องไปทำงานทุกวัน จึงเป็นหน้าที่
ของคุณแม่ที่ต้องคอยรับส่งผมและน้องสาวไปโรงเรียน

ความสุขในวัยเด็กของผมคือการได้นอนหลับในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำ
ซึ่งโดยปกติแล้วบ้านเราอนุญาตให้เปิดแอร์นอนโดยเฉพาะวันที่ผม
ทำความดี หรือทำคุณประโยชน์ให้แก่ครอบครัวเท่านั้น

งานอดิเรกในวัยเด็กของผมคือการวาดรูป ผมชอบวาดรูปต้นไม้
สายรุ้ง แสงแดด หลังคาสีฟ้าของคนข้างบ้าน และผู้คนที่ผ่านไปมา
ดูเหมือนว่าทุกคนจะชอบภาพวาดของผมเป็นอย่างมาก แม่บอกว่า
ภาพที่ผมวาดมีคุณภาพแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆโดยสิ้นเชิง หลังจาก
นั้นภาพวาดในบล็อคเก่าๆของผมก็เริ่มหายไปทีละใบแผ่นสองแผ่น
คุณแม่บอกว่าภาพวาดของผมสามารถเอาไปแลกเศษกระดาษที่
เรียกว่า 'เงิน' ได้

หลังจากนั้นผมก็ได้นอนในห้องที่เปิดแอร์เย็นฉ่ำทุกๆวัน ๐ ๐ ๐

แถมคุณแม่ยังบอกอีกว่า หากผมทำได้ดีกว่านี้ เราจะสามารถเปิดแอร์
ในตอนกลางวันได้อีกด้วย รวมทั้งคุณพ่อจะได้ไม่ต้องทำงานทุกวัน
ครอบครัวเราจะได้ไปเที่ยวด้วยกันบ้าง เมื่อฟังเช่นนั้นผมจึงตั้งใจวาดรูป
มากขึ้น คุณแม่มักจะพาผมไปนั่งวาดรูปวิวทิวทัศน์ต่างๆ ทุกคนต่างพากัน
ชื่นชมผม ทั้งคุณพ่อคุณแม่ ทั้งคุณครู รวมถึงเพื่อนๆในห้องเรียน

หลังจากเวลาผ่านไปเป็นปี สุดท้ายคุณพ่อจึงลาออกจากงานเพื่ออยู่กับ
ครอบครัว น้องสาวเองก็มีชุดกระโปรงตัวสวยใส่ ทุกคนล้วนแต่มีความสุข
จากผลงานของผม ผมขอขอบคุณพระเจ้าสำหรับของขวัญสุดพิเศษชิ้นนี้

.
.
.

แต่แล้วชีวิตของผมก็เปลี่ยนแปลงไป ๐ ๐ ๐

วันหนึ่ง ในขณะที่ผมกำลังเอื้อมมือหยิบน้ำมันล้างสีที่อยู่บนชั้นนั้นเอง
เป็นเพราะหยิบไม่ถึงจึงทำให้ผมเริ่มกระโดดไปมาหวังคว้าขวดน้ำมัน
แต่ทันใดนั้นเองที่ขวดน้ำมันกระเด็นตกลงมาจากชั้น.. มันไม่ได้ปิดฝา?
น้ำมันและสารเคมีที่สาดกระเด็นเข้าดวงตาทำเอาผมร้องตะโกนจนแทบบ้า
ทุกคนรีบพาผมส่งโรงพยาบาลเร็วไว

คุณหมอบอกว่าต้อกระจกตาของผมได้รับการกระทบอย่างรุนแรง การมอง-
เห็นของผมจะค่อยๆเสื่อมถอยไปอย่างช้าๆ ผมในตอนนั้นฟังคำหมอไม่เข้าใจ
สิ่งที่รับรู้ได้มีเพียงสีหน้าซีดเซียวของคุณพ่อและคุณแม่

หลังจากที่กลับมาบ้าน คุณพ่อคุณแม่รีบบอกให้ผมรีบวาดภาพให้เยอะๆ
เพราะคุณหมอจะไม่ให้ผมเข้าพบ ถ้าผมไม่วาดภาพ และคุณหมอก็เป็น
เพียงคนเดียวที่จะทำให้ผมหายจากอาการผิดปกตินี้ได้ จากนั้นผมจึงใช้
เวลาว่างทั้งหมดไปกับการวาดรูป...

ระยะหลังมานี้ เพื่อนๆที่โรงเรียนมักจะล้อว่าผมมีดวงตาสีประหลาด มันขุ่น-
หมองและไม่มีนัยต์ตาเหมือนคนอื่นๆ หากผมไม่มีโอกาสรับรู้ความหมาย
ที่พวกเขาพูด เพราะในเวลานั้น ผมมองอะไรแทบไม่เห็นแล้ว.. ด้วยความ
อายจึงทำให้ผมได้แต่หลับตา เพื่อไม่ให้ใครเห็นดวงตาคู่ประหลาดนี้อีก

.
.
.

และแล้วโลกทั้งใบของผมก็เปลี่ยนไป ๐ ๐ ๐

สิ่งรอบข้างผมกลายเป็นเพียงแสงเลือนลาง ต้นไม้หลังบ้านที่ผมมักไป
นั่งวาดรูป ตอนนี้กลายเป็นแค่แสงสีขาวขนาดใหญ่ สีสันสดใสที่อยู่
รอบกายหายไปจนหมดสิ้น แม้แต่ขวดสีมากมายที่ผมรักหนักนา ตอนนี้
ก็กลายเป็นเพียงก้อนวัตถุที่ดูเหมือนกันไปหมด สีสันไม่ได้มีความหมาย
ในชีวิตของผมอีกแล้ว รวมถึงการวาดรูปของผม ก็ต้องสิ้นสุดลงเช่นกัน

บ้านของผมเข้าสู่สภาวะ 'ล้มละลาย' เมื่อไม่มีเศษกระดาษที่เรียกว่า 'เงิน'
บ้านเราก็ไร้ซึ่งความสุขอีกต่อไป เพราะมองไม่เห็นผมจึงต้องคอยลำบาก
เพื่อนๆที่โรงเรียนให้คอยทำนู้นทำนี่ให้ แถมคุณพ่อคุณแม่ก็ต้องคอยทำ
ทุกอย่างให้ผม จนตัวเองไม่สามารถออกไปทำงานได้ พวกเขาทุ่มเงิน
ทั้งหมดที่มีในการรักษาผม เพื่อหวังให้ผมกลับมาวาดรูปได้อีกครั้งหนึ่ง

แต่สุดท้ายก็ไร้ทางออก เมื่อสิ้นเนื้อประดาตัว น้องสาวจึงถูกส่งไปอยู่กับญาติ
ญาติไม่ให้ผมอยู่ด้วยเพราะตัวผมนั้นเป็น 'ภาระ'.. ผมเคยได้ยินคำนี้มาจาก
เพื่อนๆ แต่ไม่เข้าใจความหมายของมัน.. เมื่อญาติไม่รับผมจึงถูกส่งไปยัง
สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า หลังจากนั้นผมก็ไม่ได้พบกับคนในครอบครัวอีกเลย..

.
.
.

เวลาล่วงเลยไปจนผมเติบใหญ่ ผมจึงตัดสินใจออกจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า
และใช้ชีวิตด้วยตนเอง ถึงแม้มันจะลำบาก ถึงแม้จะต้องใช้ชีวิตข้างถนนก็ตามที
แต่ผมจะไม่มีวันทำตัวเป็น 'ภาระ' ของใครอีกต่อไป ต่อจากนี้ผมจะตั้งต้น
ชีวิตและทำให้ตัวเองมีชีวิตที่ดี ได้นอนในห้องแอร์ทุกวันให้จงได้

ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม...

ย้อนรอยอดีต นรินทร์ [วัยเด็ก part1] Ivet13